Reakcja neuronalna na wizualne sygnały seksualne w leczeniu dopaminą - hiperseksualność powiązana z chorobą Parkinsona (2013)

Brain. 2013 Jan 31.

Politis M, Loane C, Wu K, O'Sullivan SS, Woodhead Z, Kiferle L, Lawrence AD, Lees AJ, Piccini P.

Źródło: Wydział Nauk o Mózgu, Wydział Medycyny, Szpital Hammersmith, Imperial College London, Londyn W12 0NN, UK.

Abstrakcyjny

Hiperseksualność z kompulsywnymi zachowaniami seksualnymi jest istotnym źródłem zachorowań dla pacjentów z chorobą Parkinsona otrzymujących terapie zastępcze dopaminą. Wiemy stosunkowo mało o patofizjologii hiperseksualności w chorobie Parkinsona i nie wiadomo, w jaki sposób wizualne bodźce seksualne, podobne do przedstawień seksualności w głównym nurcie środków masowego przekazu, mogą wpływać na mózg i zachowanie takich podatnych osób. grupa pacjentów 12 z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością za pomocą funkcjonalnego projektu bloku rezonansu magnetycznego narażającego uczestników na seksualne, inne związane z nagrodą i neutralne sygnały wizualne. Postawiliśmy hipotezę, że ekspozycja na wizualne sygnały seksualne wywoła zwiększone pożądanie seksualne u pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością, która odpowiadałaby zmianom aktywności mózgu w regionach związanych z pobudzoną dopaminergicznie motywacją seksualną.

Pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością byli skanowani ON i OFF leków dopaminowych, a ich wyniki porównywano z grupą pacjentów kontrolujących chorobę Parkinsona 12 bez hiperseksualności lub innych zaburzeń kontroli impulsów. Narażenie na sygnały seksualne znacznie zwiększyło pożądanie seksualne i odpowiedzi hedoniczne w grupie hiperseksualnej choroby Parkinsona w porównaniu z pacjentami z chorobą Parkinsona. Te zmiany behawioralne odpowiadały znaczącym zmianom sygnału zależnym od poziomu tlenu we krwi w regionach kory limbicznej, paralimbicznej, skroniowej, potylicznej, somatosensorycznej i przedczołowej, które odpowiadają procesom emocjonalnym, poznawczym, autonomicznym, wzrokowym i motywacyjnym.

Dane z obrazowania czynnościowego wykazały, że zwiększone pożądanie seksualne pacjentów z hiperseksualnością korelowało ze zwiększoną aktywacją w prążkowiu brzusznym i zakrętu obręczy i kory oczodołowo-czołowej. Wgdy pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością byli bez leków, dane z obrazowania czynnościowego wykazały spadek aktywacji podczas prezentacji sygnałów seksualnych w stosunku do rest.

Dezaktywacji tych nie obserwowano, gdy pacjenci przyjmowali ON, sugerując, że leki dopaminowe mogą uwalniać hamowanie w lokalnych obwodach neuronalnych w korze mózgowej, co może przyczyniać się do kompulsywnych zachowań seksualnych.

Wyniki tego badania mają implikacje w odniesieniu do potencjalnego wpływu ekspozycji na sygnał poprzez ekspozycję na środki masowego przekazu w zwiększaniu libido, co w tej grupie wrażliwych pacjentów może prowadzić do wyniszczających konsekwencji społecznych, a czasami do pozbawienia wolności.

Stymulacja poprzez ekspozycję na wizualne wskazówki seksualne u pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością stanowi motywacyjny bodziec do poszukiwania tego zachowania nagrody poprzez aktywację i dezaktywację kory mózgowej.

Wprowadzenie

Zaburzenia kontroli impulsów, w tym hiperseksualność i kompulsywne zachowania seksualne, są istotnym źródłem zachorowalności u pacjentów z chorobą Parkinsona otrzymujących terapię zastępczą dopaminą (Weintraub i in., 2006; Evans i in., 2009; Voon i in., 2009). Hiperseksualność z kompulsywnymi zachowaniami seksualnymi często objawia się nadmiernymi prośbami o seks od współmałżonka lub partnera, wzmożonym zainteresowaniem pornograficznym, kompulsywną masturbacją, rozwiązłością z wizytami u prostytutek oraz u niektórych osób przedwcześnie predysponowanych do parafilii (np. Sadyzmem, bestialstwem, transwestytyzmem; Quinn i in., 1983; Voon i in., 2006). Częstość występowania hiperseksualności w chorobie Parkinsona wynosiła ∼3.5% w dużym badaniu z udziałem pacjentów otrzymujących agonistę dopaminy, przy czym mężczyźni częściej niż kobiety zdiagnozowali hiperseksualność (Weintraub i in., 2010). Nowsze, ale mniejsze badanie sugeruje nieco wyższą częstość występowania hiperseksualności w chorobie Parkinsona 7% i powiązanie z l-DOPA (Hassan i in., 2011). Wcześniejsze badania wykazały również związek między l-DOPA i hiperseksualność (Ballivet i in., 1973; Ryż Basmati Brązowy i in., 1978; Uitti i in., 1989).

Treści seksualne w mediach stały się bardziej wyraźne i dostępne dla ogółu społeczeństwa, a pornografia jest łatwo dostępna w Internecie. Twierdzono, że ciągła ekspozycja na materiał seksualny jest w stanie stymulować nadmierne społecznie niedopuszczalne zaabsorbowanie seksem u niektórych osób podatnych na konstytucję i osób przyjmujących leki dopaminergiczne (Rees i in., 2007). Badania na małpach wskazują, że synergiczna interakcja między lekami dopaminowymi a sygnałami seksualnymi znacznie zwiększa nadmierną aktywność seksualną (Pomerantz, 1990). Znaczenie bodźców silnie związanych z nagrodą jest zgodne z teorią bodźców motywacyjnych, ponieważ „pragnienie” jest wytwarzane przez synergiczną interakcję między obecnym stanem mezolimbicznego układu dopaminowego a obecnością nagród lub ich sygnałów (Zhang i in., 2009; Berridge, 2012).

ZWIERZĘ DOMOWE (Redouté i in., 2000) i funkcjonalny MRI (Arnow i in., 2002; Hamann i in., 2004; Walter i in., 2008) badania neuronowego przetwarzania wizualnych bodźców seksualnych u zdrowych osób wykazały, że wiele regionów, w tym prążkowia brzusznego, podwzgórza, ciała migdałowatego, zakrętu obręczy i kory oczodołowo-czołowej są zaangażowane w wizualne przetwarzanie bodźców seksualnych. W niedawnym badaniu z użyciem PET i pośrednich pomiarów uwalniania dopaminy z prążkowia wykazano, że pacjenci z zaburzeniami kontroli impulsu choroby Parkinsona mieli większe uwalnianie dopaminy z brzusznego prążkowia po związanej z nagrodą ekspozycji wzrokowej w porównaniu z grupą pacjentów z chorobą Parkinsona (O'Sullivan i in., 2011). Odkrycie to było zgodne z teorią bodźców zachęcających, która sugeruje, że kompulsywne poszukiwanie nagrody wynika z nadmiernego przypisywania bodźców motywacyjnych (lub „chęci”) do nagród i ich sygnałów, w wyniku postępujących neuroadaptacji w projekcjach dopaminy do brzusznego prążkowia obwód motywacyjny (Berridge i in., 2009).

Badania eksperymentalne wykazały, że dopaminergiczne obwody nerwowe w obszarach takich jak prążkowia brzuszne, podwzgórze, ciało migdałowate i przyśrodkowa kora przedczołowa odgrywają rolę w motywacji seksualnej i pościgu, szczególnie w odpowiedzi na sygnały seksualne (Pfaus, 2010; Stolzenberg i Numan, 2011). Wykazano, że uczulenie przez leki dopaminergiczne zwiększa dążenie do nawet naturalnych nagród, w tym zachęt seksualnych (Fiorino i Phillips, 1999; Nocjar i Panksepp, 2002; Afonso i in., 2009), w wyniku nadmiernego przypisywania zachęty do nagradzania wskazówek. Ponadto zachowania seksualne i leki dopaminergiczne koaktywują populację neuronów w prążkowiu brzusznym, ciele migdałowatym, podwzgórzu i przedniej obręczy obręczy, identyfikując potencjalne miejsca, w których leki mogą wpływać na zachowania seksualne (Frohmader i in., 2010; Uchwyt i in., 2010).

Zgodnie z teorią bodźców motywacyjnych hiperseksualność w chorobie Parkinsona może być związana ze zwiększonym przetwarzaniem w obszarach mózgu związanych z motywacją seksualną i reaktywnością wskazówek, a te aktywacje mogą być wzmocnione przez leki dopaminergiczne. W niniejszym badaniu wysunęliśmy hipotezę, że pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością wykazywaliby w tych regionach nieprawidłową aktywność związaną z sygnalizacją seksualną, związaną z motywacją seksualną, która byłaby modulowana przez leki dopaminergiczne i powiązana ze zwiększoną motywacją seksualną. Staraliśmy się to zbadać, badając zmiany sygnału zależnego od poziomu tlenu we krwi (BOLD) za pomocą funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (porównując odpowiedzi w skanowaniu leków ON z skanowaniem leków OFF) i skorelowano wyniki obrazowania z ocenami behawioralnymi motywacji seksualnej.

pacjenci i metody

Uczestnicy i charakterystyka kliniczna

Przebadano 24 pacjentów bez demencji z idiopatyczną chorobą Parkinsona (Tabele 1 i 2). Dwanaście z nich spełniało proponowane operacyjne kryteria diagnostyczne hiperseksualności (Voon i in., 2006; Dodatkowa tabela 1). Inni pacjenci z 12 z chorobą Parkinsona nie mieli historii hiperseksualności ani innych zaburzeń kontroli impulsów i służyli jako grupa kontrolna. Frohmader i in. (2011) wykazali, że wpływ leków dopaminergicznych na kompulsywne zachowania seksualne w modelach zwierzęcych zależy od jednoczesnego stosowania leków dopaminergicznych i doświadczeń seksualnych. Podobnie hiperseksualność wywołana przez leki w chorobie Parkinsona rozwija się tylko w kontekście wielokrotnego stosowania leków i nie występuje w ostrym de novo pacjenci (Giladi i in., 2007). Dlatego porównaliśmy pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością do grupy kontrolnej pacjentów leczonych chorobą Parkinsona.

Charakterystyka kliniczna uczestników

Charakterystyka klinicznaChoroba Parkinsona z hiperseksualnościąPacjenci z chorobą ParkinsonaP-wartość
Liczba przedmiotów1212
Wiek (lata ± SD)55.2 9.2 ±62.3 9.7 ±0.077 b
Seks11 M / 1 F10 M / 2 F
Czas trwania choroby (lata ± SD)9.6 5.2 ±10.1 6.4 ±0.85b
UPDRS OFF silnik (część III) wynik (średnia ± SD)a40.2 10.1 ±34.9 9.9 ±0.21b
Wynik silnika UPDRS ON (część III) i% poprawy (średnia ± SD)a23.1 ± 8.2 (43.8 ± 9.7%)20.0 ± 5.5 (41.4 ± 11.7%)0.29 (0.59)b
Mini-Mental State Examination (średnia ± SD)29.8 0.4 ±28.9 2.2 ±0.30c
Codzienna dioda LEDRAZEM (mg ± SD)600 327 ±778 278 ±0.17b
Codzienna dioda LEDL-DOPA (mg ± SD)288 326 ±646 264 ±c
Codzienna dioda LEDDA (mg ± SD)311 183 ±132 143 ±c

a Średnia z pięciu ocen w pięciu różnych dniach.

b Niesparowane t-test.

c Test Manna – Whitneya.

Pacjenci z chorobą Parkinsona = pacjenci z chorobą Parkinsona bez hiperseksualności lub innych zachowań impulsywnych; M = mężczyzna; F = kobieta; SD = odchylenie standardowe; UPDRS = zunifikowana skala oceny choroby Parkinsona; LED = odpowiednik lewodopy. Dawka jest obliczana podobnie jak w poprzednim raporcie (Politis i in., 2010): LED (mg) = (1 × = lewodopa) + (0.77 × lewodopa CR) + (1.43 × lewodopa + entakapon) + (1.11 × lewodopa CR + entakapon) + (20 × ropinirol) + (20 × ropinirole ER) + (100 × pramipeksol) + (30 × rotygotyna) + (10 × bromokryptyna) + (8 × apomorfina) + (100 × pergolid) + (67 × kabergolina) formuła LED, w lewodopie / karbidopie lub chlorowodorku benserazydu: tylko lewodopa obliczony.

Pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością

TematySeksWiekRodzaj zachowań hiperseksualnychInne ICDTerapia dopaminergicznaCodzienna dioda LEDDACodzienna dioda LEDL-DOPA
HS1M46Pornografia / powtarzalnie angażująca się w fantazje seksualne i popędyCSKabergolina2800
HS2M65Seks z ludźmi, z którymi normalnie nie kojarzy / spędza nadmierny czas na obsesji na punkcie seksu lub angażuje się w aktywność seksualnąpramipeksolu2670
HS3M72Seks z ludźmi, z którymi normalnie się nie kojarzyRopinerol, lewodopa180700
HS4M65Puste sprawy / zaangażowanie w pornografię internetowąpramipeksolu2000
HS5M50Pacjent odmówił ujawnieniaBE, CSRopinerol, lewodopa180800
HS6F55Zwiększona aktywność seksualnaCSpramipeksolu2000
HS7M53PornografiaPramipeksol, lewodopa240260
HS8M53Puste sprawy / obsesyjne myśli seksualnePG, BE, CSRopinerol3600
HS9M60Pacjent odmówił ujawnieniaBE, CSRopinerol, lewodopa300600
HS10M41Pornografia / częste wizyty u prostytutekDDSKabergolina, lewodopa530500
HS11M45Pornografia wideo / zaangażowanie w pornografię internetowąDDSPramipeksol, lewodopa200600
HS12M57Zaangażowanie w pornografię internetowąDDS, PG, BERopinerol8000

BE = obżarstwo; CS = kompulsywne zakupy; DA = agonista dopaminy; DDS = zespół deregulacji dopaminy; HS = hipeseksualność; ICD = zaburzenie kontroli impulsów; PG = hazard patologiczny.

Bateria oceny klinicznej obejmowała stopniowanie Hoehna i Yahra, część ruchową (część III) zunifikowanej skali oceny choroby Parkinsona (UPDRS), badanie stanu mini-mentalnego i obliczanie dziennej l-DOPA równoważna dawka (LED). Ośmiu pacjentów 12 z hiperseksualnością związaną z chorobą Parkinsona wykazało co najmniej jedno dodatkowe zaburzenie kontroli impulsów (Tabele 1 i 2).

Badanie uzyskało aprobatę etyczną od Komisji Etyki Badań Szpitali Hammersmith i Queen Charlotte. Pisemna zgoda została uzyskana od wszystkich uczestników zgodnie z Deklaracją Helsińską.

Oceny behawioralne

Przed i po skanowaniu uczestnicy zostali poproszeni o ocenę ich libido i pożądania seksualnego w wizualnej skali analogowej (10 cm), zakotwiczonej między „najniższym w historii” (0 cm = punkty 0) a „najbardziej wszechczasem” (10 cm = 10 zwrotnica). Obie skale były zgłaszane samodzielnie i dotyczyły tego, jak uczestnicy czuli się tylko w ciągu ostatniej godziny. Wykazano, że skale pożądania pojedynczego przedmiotu są tak samo wiarygodne, jak dłuższe kwestionariusze wieloczęściowe (West i Ussher, 2010). Ponieważ u większości pacjentów z hiperseksualnością związaną z chorobą Parkinsona występowały dodatkowe zaburzenia kontroli impulsów, podawano również podobne zgłaszane przez pacjentów skale pożądania hazardu, leków i żywności.

Procedury skanowania funkcjonalnego rezonansu magnetycznego

Uczestnicy zostali zeskanowani w dwa oddzielne poranki (między 11: 00 i 13: 00 h) dni 7 rozdzielone w randomizowanym projekcie krzyżowym po pominięciu śniadania i przerwaniu leczenia co najmniej 18 h przed skanowaniem. Uczestnicy zostali zeskanowani w praktycznie określonym stanie OFF leku w jednym skanie iw stanie ON leków po otrzymaniu doustnej dawki l-DOPA / benzerazyd (200/50 mg) ulegający dyspersji 45 minut przed rozpoczęciem skanowania. Wydajność motoryczną oceniano za pomocą punktacji motorycznej UPDRS na początku badania i bezpośrednio przed skanowaniem, aby upewnić się, że pacjent zareagował na lek (zdefiniowany jako> 25% poprawa wyników motorycznych UPDRS-III). Sposób użycia l-DOPA wybrano, ponieważ wszyscy pacjenci z chorobą Parkinsona wcześniej przyjmowali ten lek, podczas gdy nie wszyscy byli na tym samym agonistyce dopaminy. Co więcej, l-DOPA może zwiększyć motywację seksualną w chorobie Parkinsona, a zachowanie hiperseksualne zaobserwowano w połączeniu z jednoczesnym l-DOPA, nie tylko leczenie agonistami dopaminy (Ballivet i in., 1973; Ryż Basmati Brązowy i in., 1978; Hassan i in., 2011).

Uczestnicy zostali umieszczeni w skanerze ze słuchawkami i wyściółką wokół głowy, ramionami i ramionami, aby zapewnić jak najmniejszy obszar ruchu. Ruchy były monitorowane w trakcie skanów, aw przypadku nadmiernych ruchów, skanowanie zostało ponownie uruchomione lub odpowiednie objętości zostały usunięte z analizy (5.2% serii wznowiono z powodu drżenia lub dyskinez). Akwizycję obrazu przeprowadzono na skanerze całego ciała 3 T Philips Intera. Dane całego mózgu uzyskano z objętościami T 1992* - ważone echo-planarne obrazowanie gradientowo-echo w porządku rosnącym za pomocą zautomatyzowanej procedury przesunięcia wyższego rzędu (grubość warstwy 3.25 mm; czas powtarzania 3000 ms; czas echa 30 ms; kąt wychylenia 90 °; pole widzenia 190 × 219; matryca 112 × 112). Kąt akwizycji wycinka został ustawiony na −30 ° od linii spoidła przednio-tylnego w celu zmniejszenia zaniku sygnału płata czołowego z powodu zatok powietrznych, z z-korekcja gradientu gradientu w celu kompensacji gradientów podatności na płaszczyznę (Deichmann i in., 2003; Złoty kamień i in., 2009). Jeden T o wysokiej rozdzielczości1zebrano także skan strukturalny echa pola turbo (czas echa 4.6 ms; czas powtarzania 9.7 ms; kąt odwrócenia 8 °; pole widzenia 240 mm).

Paradygmat funkcjonalnego rezonansu magnetycznego

Podczas funkcjonalnego skanowania MRI pięć rodzajów kolorowych obrazów zostało zaprezentowanych w formie bloku: (i) sygnały leków dopaminergicznych; (ii) apetyczne sygnały żywnościowe; (iii) pieniądze i wskazówki dotyczące hazardu; (iv) sygnały seksualne; i (v) neutralne sygnały. Zdecydowana większość związanych z nagrodami i neutralnych wizualnych wskazówek została uzyskana z International Affective Picture System (Długo i in., 2008) i zostały uzupełnione swobodnie dostępnymi obrazami uzyskanymi ze stron internetowych. Wizualna wskazówka seksualna została zdefiniowana jako obejmująca intymne dotykanie, namiętne pocałunki, fizyczne flirtowanie i prowokacyjne obrazy kobiet lub mężczyzn (oparte na płci: mężczyźni widzieli kobiety i kobiety zobaczyli mężczyzn) z ich ciałami częściowo ubranymi. Neutralne wizualne wskazówki obejmowały krajobrazy i sceny przyrodnicze, przedmioty gospodarstwa domowego i przypadkowe wzory. Międzynarodowe bodźce wzrokowe systemu afektywnego obrazowania seksualnego zostały wcześniej zwalidowane i wykazano, że indukują znaczące poziomy pobudzenia seksualnego w poprzednich funkcjonalnych badaniach MRI / psychofizjologicznych (Bradley i in., 2001; Conaglen i Evans, 2006; Walter i in., 2008).

Obrazy o podobnej rozdzielczości były prezentowane w blokach 14.7 w dwóch seriach trwających 9 min 56 s każdy. Każdy blok zawierał siedem różnych obrazów z tej samej kategorii, w sumie sześć bloków każdego typu pokazanych w pseudolosowej kolejności bloków z losową kolejnością obrazów w każdym bloku. Kolejność wykonywania została zrównoważona wśród uczestników i wizyt. Każdy obraz był wyświetlany dla 2100 ms, a każdy blok tematyczny był poprzedzony slajdem oceny 4000 ms, w którym uczestnik musiał oceniać od 1 do 5, jak bardzo podobał im się blok obrazów, które widzieli (przy 1 „Nienawidziłem tego” i 5 to „kochałem to”). Oceny te zostały wykonane głosem i zostały nagrane na komputerze. Po slajdzie oceny nastąpił interwał międzyfazowy 1000 ms krzyża fiksacyjnego. Obrazy oglądano przez lusterko zamontowane nad ośmiokanałową cewką głowicy RF, która wyświetlała obrazy z projektora za pomocą systemu prezentacji obrazów IFIS-SA (In Vivo) i oprogramowania E-Prime (Psychology Software Tools Inc).

Analiza danych z obrazowania funkcjonalnego rezonansu magnetycznego

Dane obrazowania analizowano przy użyciu statystycznego mapowania parametrycznego wersja 5 (Wellcome Department of Imaging Neuroscience, UCL, Wielka Brytania). Pierwsze pięć objętości każdego funkcjonalnego MRI zostało odrzuconych, aby umożliwić efekty równowagi, a wszystkie skany czynnościowe zostały ponownie wyrównane do pierwszego skanu serii, a następnie ponownie do średniej wszystkich objętości w celu korekcji ruchu i taktowania. Wszystkie skany uwzględnione w analizie końcowej obejmowały <2 mm ruchu w każdym kierunku. Zbadaliśmy dane dla pozostałych artefaktów za pomocą narzędzia TSDiffAna zaimplementowanego w wersji 5 Statystycznego Mapowania Parametrycznego, które generuje obrazy średniej i wariancji dla każdej objętości funkcjonalnej (http://imaging.mrc-cbu.cam.ac.uk/imaging/DataDiagnostics). Artefakt definiuje się jako współwystępowanie skoku wariancji i średniego spadku intensywności nieskorelowanego z projektem eksperymentalnym. Nie wykryliśmy żadnych artefaktów, które wymagały bardziej szczegółowej kontroli. Średni obraz funkcjonalny został zarejestrowany wspólnie z T1 obraz strukturalny. Obrazy echo-planarne normalizowano następnie do standardowej przestrzeni stereotaktycznej Montreal Neurological Institute, wykorzystując parametry z segmentowanego T1 obraz strukturalny i wygładzony przy użyciu pełnej szerokości 8 mm przy połowie maksymalnego filtra Gaussa.

Analiza pierwszego poziomu została przeprowadzona na poziomie pojedynczego uczestnika, gdzie indywidualne kontrasty zostały utworzone w ogólnym modelu liniowym dla każdego warunku nagrody minus linia bazowa (neutralne obrazy) i dla płci minus inne nagrody (seks w porównaniu z innymi nagrodami). Ogólny model liniowy obejmował sześć parametrów ruchu i uciążliwości, uwzględniających ruch i inne artefakty uciążliwe występujące w trzech kierunkach translacji (przemieszczenia) i trzech osiach obrotu (x, y, z tłumaczenie i x, y, z rotacja) dla każdego przebiegu. Kontrasty zainteresowania powstałe na tym etapie (np. Płeć w porównaniu z neutralnym) zostały wykorzystane w analizie losowych efektów grupowych drugiego poziomu. Statystyczny próg P <0.001 nieskorygowany, a zasięg klastra ponad 10 wokseli (2 × 2 × 2 mm) został użyty do aktywacji przy użyciu analizy całego mózgu z poprawką na wielokrotne porównania przy użyciu współczynnika fałszywych odkryć przy P <0.05 (Genovese i in., 2002). Współrzędne szczytowej aktywacji woksela w mózgu określono na poziomie grupy dla skanów ON i OFF u pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością i bez hiperseksualności. Przeprowadziliśmy również dodatkową analizę międzygrupową (pacjenci z chorobą Parkinsona a choroba Parkinsona z hiperseksualnością) i między stanami (leki przeciw chorobie Parkinsona i ON) w celu zbadania, czy parametry ruchu były większe u jednego pacjenta lub grupy warunków niż u drugiego i stwierdzili, że ten ruch nie różniły się między grupami i warunkami (P > 0.1 w obu przypadkach).

Jako regionalny apriorycznie istniała hipoteza, przeprowadzono dodatkowe analizy efektów losowych drugiego poziomu (płeć kontra neutralna i płeć a kontrasty innych nagród w warunkach leczenia ON i OFF) dla określonych regionów zainteresowania za pomocą MarsBar (Brett i in., 2002) z tym samym progiem statystycznym (fałszywy wskaźnik odkrycia przy P <0.05). Te regiony to kora oczodołowo-czołowa, przednia kora zakrętu obręczy, tylna kora zakrętu obręczy, ciało migdałowate, prążkowia brzuszna i podwzgórze. Modele kory oczodołowo-czołowej, przedniej kory zakrętu obręczy, tylnej kory zakrętu obręczy i ciała migdałowatego zaczerpnięto z biblioteki Automated Anatomic Labeling, która towarzyszy MarsBar. Mapy obiektów prążkowia brzusznego i podwzgórza zostały stworzone przez narysowanie tych obszarów zainteresowania w oprogramowaniu do obrazowania medycznego ANALYZE (wersja 8.1, Mayo Foundation). Te mapy obiektów zostały następnie wykorzystane do zamaskowania reszty mózgu, umożliwiając porównania w określonych objętościach (1850 mm3 na każdej półkuli prążkowia brzusznego i 1380 mm3 na każdej półkuli podwzgórza). Wartości poszczególnych uczestników (np. Płeć w porównaniu do neutralnych) dla każdego regionu zainteresowania dla skanów leków ON i OFF zostały wyodrębnione w celu korelacji z danymi behawioralnymi.

Analiza statystyczna

Analizy statystyczne przeprowadzono za pomocą SPSS (wersja 16, SPSS Inc) dla komputerów Macintosh. Porównania w grupach (np. Choroba Parkinsona z hiperseksualnością, płeć bez skanowania i neutralna) były wykonywane przy użyciu par t-testy i porównania między grupami (np. choroba Parkinsona z hiperseksualnością WYŁ. seksualna a neutralna - w porównaniu z pacjentami z chorobą Parkinsona kontrolującą płeć w porównaniu z obojętnymi) zostały przeprowadzone przy użyciu dwóch t-Testy. Do analizy klinicznej i behawioralnej badano jednorodność wariancji i Gaussianity za pomocą testów Bartletta i Kolmogorowa-Smirnowa. Stosowano testy parametryczne i nieparametryczne. Współczynnik korelacji Pearsona r i rho Spearmana (ρ) (gdy zmienne nie były normalnie rozmieszczone) zostały użyte do zbadania zależności między indywidualnymi wynikami pożądania seksualnego po ekspozycji na wizualne wskaźniki seksualne a indywidualnym obustronnym regionem BOLD interesujących wartości kontrastu dla kontrastu seksualnego i neutralnego w stanach leków ON i OFF. Korekta Bonferroniego została wykorzystana do przeciwdziałania problemowi wielokrotnych porównań.

Efekt

Analiza kliniczna i behawioralna

Pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością przyjmowali znacznie więcej agonistów dopaminy i znacznie mniej l-DOPA w porównaniu z pacjentami z chorobą Parkinsona. Obie grupy nie różniły się statystycznie żadną z pozostałych cech klinicznych (wiek, płeć, czas trwania choroby, UPDRS część III WYŁ, WŁĄCZ i odpowiedź po l-DOPA, Mini-Mental State Examination, codzienna dioda LEDRAZEM) (Tabele 1 i 2).

Przed badaniem OFF i ON pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością i chorymi z chorobą Parkinsona nie różnili się w ocenie pożądania seksualnego (Tabela 3). Po badaniu OFF i ON, w którym uczestnicy byli narażeni na sygnały seksualne, pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością wykazali znaczny wzrost pożądania seksualnego w porównaniu z oceną przed badaniem, a także wykazali znaczny wzrost w porównaniu z pożądaniem seksualnym Pacjenci kontrolujący chorobę Parkinsona, ci ostatni pozostają względnie stabilni przed i po skanowaniu. Pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością mieli większy wzrost pożądania seksualnego w ON w porównaniu ze skanem OFF (Tabela 3). Choroba Parkinsona z hiperseksualnością i grupami kontrolnymi z chorobą Parkinsona nie wykazywała żadnych różnic pomiędzy żywnością, hazardem i pożądaniem narkotyków przed lub po skanowaniu w grupie i przed i po skanach ON i OFF (dane nie pokazane).

Tabela 3

Pożądanie seksualne przed i po ekspozycji na bodźce wzrokowe

Przed seksualnymi bodźcami wzrokowymiPo seksualnych bodźcach wzrokowychP-wartość
WYŁĄCZ skanowanie
    Pacjenci kontrolni PD (średnia ± SE)1.98 0.59 ±2.25 0.45 ±0.31a
    PD HS (średnia ± SE)2.67 0.56 ±3.70 0.50 ±a
    P-wartość0.40bb
Skanowanie ON
    Pacjenci kontrolni PD (średnia ± SE)1.32 0.28 ±2.12 0.60 ±0.18d
    PD HS (średnia ± SE)2.01 0.39 ±5.24 0.41 ±a
    P-wartość0.15cb
WYŁĄCZ skanowanieSkanowanie ON
Późne seksualne bodźce wzrokowe
    Pacjenci kontrolni PD (średnia ± SE)0.28 0.26 ±0.80 0.52 ±0.34d
    PD HS (średnia ± SE)1.04 0.32 ±3.23 0.51 ±a
    P-wartość0.08bb

a Sparowany t-test.

b Niesparowane t-test.

c Test Manna – Whitneya.

d Test dopasowanych par Wilcoxona.

HS = hiperseksualność; PD = choroba Parkinsona.

Pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością lubili wizualne wskaźniki wizualne prezentowane podczas czynnościowego MRI znacznie bardziej niż pacjenci z chorobą Parkinsona (jakość danych = 85.2%; 3.4 ± 1.2 w porównaniu z 2.1 ± 0.6, średnia ± SD; P <0.05, niesparowany t-test z korektą Welcha), ale nie było różnicy w ich ocenach dla wskazówek dotyczących nagród związanych z narkotykami, pieniędzmi i hazardem lub żywnością (P > 0.1 we wszystkich przypadkach, bez pary t-test z poprawkami Welcha). Nie znaleziono różnic między skanami ON i OFF.

Analiza funkcjonalnego rezonansu magnetycznego regionu zainteresowania

Analiza regionu wykazała, że ​​pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością wykazywali silniejszą aktywność (zwiększony sygnał BOLD) niż pacjenci z chorobą Parkinsona w trakcie ekspozycji na seksualne i neutralne wizualne sygnały w stanach leków OFF w następujących regionach: kora oczodołowo-czołowa (lewa : P <0.001, po prawej: P <0.005), przednia kora zakrętu obręczy (po lewej: P <0.005, po prawej: P <0.001), tylna kora zakrętu obręczy (po lewej: P <0.001, po prawej: P <0.001), lewe ciało migdałowate (P <0.05), prążkowia brzuszna (po lewej: P <0.05, po prawej: P <0.05) i podwzgórze (po lewej: P <0.005, po prawej: P <0.01) (Rys. 1C – H). Dla tego samego kontrastu w stanie ON leków zaobserwowano podobny zestaw regionalnych aktywacji mózgu i nie było znaczących różnic w aktywacjach między skanami ON i OFF. Kiedy porównaliśmy wpływ stanu OFF na ON w grupie pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością, nie stwierdziliśmy różnic w aktywacji.

Rysunek 1

Przekroje poprzeczne, czołowe i strzałkowe statystycznych map parametrycznych pokazujące znaczny wzrost sygnału BOLD (obszary żółto-czerwone) związane z ekspozycją na wspólne obrazy seksualne u pacjentów kontrolnych z chorobą Parkinsona (PD) 12 (A i B) oraz u pacjentów z 12 z chorobą Parkinsona z hiperseksualność (PD HS) (C-H) podczas stanów ON i OFF leków. Zwiększenie sygnału BOLD przedstawiono w (A i B) lewy i prawy środkowy zakręt skroniowy (MTG) i środkowy zakręt potyliczny (MOG) (x = -48, y = -59, z = 9), (C) prążkowie brzuszne (VS) (x = 18, y = 15, z = - 11), (D) podwzgórze (x = -5, y = -4, z = −9), (E) przednia kora przedczołowa (aPFC), przednia kora zakrętu obręczy (ACC), górna płata ciemieniowego (SPL) i tylna kora obręczy (PCC) (x = 8, y = -16, z = 33), (F) lewy i prawy środkowy zakręt skroniowy i środkowy zakręt potyliczny oraz przednia kora przedczołowa (x = -8, y = 56, z = 4) i (G i H) kora oczodołowo-czołowa (OFC), płat ciemieniowy górny, kora obręczy tylnej i lewy i prawy zakręt skroniowy środkowy i zakręt potyliczny środkowy (x = -24, y = 48, z = −8). Pasek kolorów wskazuje z-wartości.

Przekroje poprzeczne, czołowe i strzałkowe statystycznych map parametrycznych pokazujące znaczny wzrost sygnału BOLD (obszary żółto-czerwone) związane z ekspozycją na wspólne obrazy seksualne u pacjentów kontrolnych z chorobą Parkinsona (PD) 12 (A i B) oraz u pacjentów z 12 z chorobą Parkinsona z hiperseksualność (PD HS) (C – H) podczas stanów ON i OFF leków. Wzrost sygnału BOLD przedstawiono na (A i B) lewym i prawym środkowym zakręcie skroniowym (MTG) i środkowym zakręcie potylicznym (MOG) (x = −48, y = −59, z = 9), (C) prążkowiu brzusznym (VS ) (x = 18, y = 15, z = - 11), (D) podwzgórze (x = −5, y = −4, z = −9), (E) przednia kora przedczołowa (aPFC), przednia kora obręczy (ACC), górny płat ciemieniowy (SPL) i tylna kora zakrętu obręczy (PCC) (x = 8, y = −16, z = 33), (F) lewy i prawy środkowy zakręt skroniowy i środkowy zakręt potyliczny oraz przednia kora przedczołowa ( x = −8, y = 56, z = 4) oraz (G i H) kora oczodołowo-czołowa (OFC), płat płata ciemieniowego górnego, kora obręczy tylnej i lewy i prawy zakręt skroniowy środkowy oraz zakręt potyliczny środkowy (x = −24 , y = 48, z = −8). Pasek kolorów wskazuje wartości z.

Analiza regionu wykazała, że ​​pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością wykazywali silniejszą aktywność podczas ekspozycji na kontakt seksualny w porównaniu z innymi nagrodami wizualnymi w stanach leków OFF w następujących regionach: kora oczodołowo-czołowa (po lewej: P <0.001, po prawej: P <0.001), przednia kora zakrętu obręczy (po lewej: P <0.001, prawy: P <0.001), tylna kora zakrętu obręczy (po lewej: P <0.001, po prawej: P <0.001), prążkowia brzuszna (po lewej: P <0.001, po prawej: P <0.001) i podwzgórze (po lewej: P <0.001, po prawej: P <0.001). Podobne aktywacje obserwowano podczas stanu leku ON i nie było znaczących różnic w aktywacjach między skanami OFF i ON.

Analiza funkcjonalnego rezonansu magnetycznego całego mózgu

Wspólna aktywność mózgu między pacjentami z chorobą Parkinsona a hiperseksualnością i pacjentami z chorobą Parkinsona

Pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością i chorymi z chorobą Parkinsona wykazali podobne znaczące zwiększenie sygnału BOLD podczas ekspozycji na seksualne i obojętne sygnały wzrokowe zarówno w leczeniu ON, jak i OFF, obustronnie w zakręcie środkowym skroniowym i środkowym zakręcie potylicznym (Rys. 1A i B; Tabele uzupełniające 2A i C, Dane uzupełniająceA i C). Dla tego samego kontrastu w stanie wyłączenia, pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością i chorymi z chorobą Parkinsona wykazali podobny znaczący spadek BOLD obustronnie w przesmyku zakrętu zakrętu obręczy [obszar Brodmanna (BA) 29 i 30], zakręt przyhipokampowy i cuneus (BA 17 ) (Rys. 2A i B; Tabele uzupełniające 2B i D, Dane uzupełniająceB i D).

Rysunek 2

Przekroje poprzeczne i koronalne statystycznych map parametrycznych pokazujące znaczny spadek sygnału BOLD (obszary ciemne i jasnoniebieskie) związane z ekspozycją na wspólne obrazy seksualne u pacjentów kontrolnych choroby Parkinsona (PD) 12 (A i B) oraz u pacjentów 12 z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością (HS) (C i D) podczas stanu leczenia WYŁ. Zmniejszenie sygnału BOLD przedstawiono w (A i B) lewy i prawy zakręt okrężnicy (PHG), przesmyk zakrętu obręczy (ICG) i cuneus (x = -9, y = -47, z = 2), (C) lewy i prawy zakręt przyhipokampowy, cuneus, przesmyk zakrętu obręczy, wyspa i prawy klaustrum (x = -42, y = 14, z = 8) i (D) lewy i prawy zakręt okrężnicy (x = 22, y = 38, z = −14). W stanie lekarstwa ON, w grupie pacjentów 12 z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością, nie wykryto żadnego sygnału BOLD. Pasek kolorów wskazuje z-wartości.

Przekroje poprzeczne i koronalne statystycznych map parametrycznych pokazujące znaczny spadek sygnału BOLD (obszary ciemne i jasnoniebieskie) związane z ekspozycją na wspólne obrazy seksualne u pacjentów kontrolnych choroby Parkinsona (PD) 12 (A i B) oraz u pacjentów 12 z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością (HS) (C i D) podczas stanu leczenia OFF. Zmniejszenie sygnału BOLD przedstawiono na (A i B) lewym i prawym zakręcie przyhipokampowym (PHG), cieśninie zakrętu zakrętu obręczy (ICG) i cuneus (x = -9, y = −47, z = 2), (C) w lewo i prawy zakręt przyhipokampowy, cuneus, przesmyk zakrętu zakrętu obręczy, wyspę i prawostronny (x = -42, y = 14, z = 8), oraz (D) lewy i prawy zakręt przyhipokampowy (x = 22, y = 38, z = −14). W stanie lekarstwa ON, w grupie pacjentów 12 z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością, nie wykryto żadnego sygnału BOLD. Pasek kolorów wskazuje wartości z.

Aktywność mózgu specyficzna dla pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością

Analiza całego mózgu potwierdziła wyniki dotyczące regionu zainteresowania i wykazała dodatkowe znaczące zwiększenie sygnału BOLD w grupie pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością w porównaniu z pacjentami z chorobą Parkinsona w czasie ekspozycji na seksualne i neutralne wizualne sygnały w stanach leków OFF i ON w następujące regiony: obustronna przednia kora przedczołowa (BA 10) i górny płat ciemieniowy (BA 5 i 7) oraz prawostronna aktywacja boczna w dolnym płatu ciemieniowym (BA 40) (Rys. 1C – H; Tabele uzupełniające 2A i C, Dane uzupełniająceA i C). Dla tego samego kontrastu w stanie OFF pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością w porównaniu z pacjentami z chorobą Parkinsona wykazali znaczny spadek sygnału BOLD obustronnie w wyspie i prawym klaustrum (Rys. 2C i D; Tabele uzupełniające 2B i D, Dane uzupełniająceB i D). Nie zaobserwowano różnych sygnałów BOLD podczas ekspozycji na seksualne i neutralne wizualne sygnały u pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością między stanami leków OFF i ON.

Analiza całego mózgu potwierdziła również interesujący region w przypadku pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością w porównaniu ze wzrokowymi wskaźnikami seksualnymi i innymi nagrodami i wykazała dodatkowe znaczące zwiększenie sygnału BOLD w stanach OFF i ON w obustronnej grzbietowo-bocznej korze przedczołowej (BA 9), i prawostronna aktywacja boczna w przedniej części kory przedczołowej (BA 10) i zakręcie przyhipokampowym.

Efekt l-DOPA w aktywności mózgu u pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością

W grupie pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością w stanie przyjmowania leków ON obserwowano spadki w stanie OFF oraz w stanie OFF i ON u pacjentów z chorobą Parkinsona (zmniejszenie sygnału BOLD podczas ekspozycji na seksualne i neutralne wizualne sygnały w cieśninie zakręt zakrętu obręczy, zakręt przyhipokampowy, cuneus, insula i claustrum) zostały wyeliminowane (Tabele uzupełniające 2B i D, Dane uzupełniająceB i D).

Aktywność mózgu związana z innymi nagrodami wizualnymi u pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością

Nie stwierdziliśmy istotnych różnic w obrębie grupy lub pomiędzy grupami pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością i chorymi z chorobą Parkinsona w jakichkolwiek innych warunkach nagrody minus linia bazowa (obrazy neutralne) (np. Sygnały leku dopaminergicznego w porównaniu z neutralnym) w skanach ON i OFF.

Korelacje

W grupie pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością pożądanie seksualne po ekspozycji na wizualne wskazówki seksualne korelowało w stanie OFF leku, z kontrastem aktywności (płeć w porównaniu z neutralnym) w korze tylnego zakrętu obręczy (r = 0.78, P <0.01) i prążkowia brzusznego (r = 0.80, P <0.01) (Rys. 3A i B) oraz w stanie ON z aktywnością w przedniej obręczy obręczy (r = 0.87, P <0.001) i przyśrodkowej kory oczodołowo-czołowej (r = 0.65, P <0.05) (Rys. 3C i D). Nie stwierdzono korelacji u pacjentów z chorobą Parkinsona z grupą hiperseksualną pomiędzy „lubieniem” sygnałów seksualnych a aktywnością mózgu podczas ekspozycji na wizualne i seksualne sygnały wzrokowe zarówno w stanach ON, jak i OFF. Nie stwierdzono korelacji między wynikami pożądania a kontrastami aktywności w grupie kontrolnej z chorobą Parkinsona zarówno w stanach leków ON, jak i OFF (P > 0.1 we wszystkich przypadkach).

Rysunek 3

U pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością pożądanie seksualne po ekspozycji na obrazy seksualne koreluje ze wzrostem aktywacji (A) kora obręczy tylnej i (B) prążkowie brzuszne w stanie lekarstwa OFF i ze wzrostem aktywacji w (C) kora obręczy przedniej i (B) i środkowa kora oczodołowo-czołowa podczas stanu ON.

U pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością pożądanie seksualne po ekspozycji na obrazowanie seksualne koreluje ze wzrostem aktywacji w (A) tylnej obręczy kory i (B) brzusznym prążkowiem w stanie OFF i ze wzrostem aktywacji w (C) przednim zakręcie obręczy kora mózgowa i (B) oraz przyśrodkowa kora oczodołowo-czołowa w stanie ON.

Dyskusja

Hiperseksualność jest stosunkowo częstym niepożądanym efektem leczenia dopaminergicznego w chorobie Parkinsona, co może czasami powodować niszczące konsekwencje społeczne, w tym rozwód, zrujnowanie reputacji osoby, a nawet aresztowanie. Nasze badanie miało na celu zbadanie mechanizmów leżących u podstaw hiperseksualności związanej z lekiem dopaminergicznym u pacjentów z chorobą Parkinsona. Użyliśmy behawioralnych ocen motywacji seksualnej i wykorzystaliśmy funkcjonalny paradygmat MRI ze zwykłymi portretami seksualności (podobnymi do tych, które są projektowane przez środki masowego przekazu) jako wizualnymi wskazówkami i potwierdziliśmy, że ekspozycja na takie sygnały była wystarczająca do zwiększenia pożądania seksualnego pacjentów z Choroba Parkinsona z hiperseksualnością poprzez aktywację obszarów mózgu powiązanych z motywacją seksualną (patrz Tabela 4 podsumowanie wyników).



Tabela 4

Podsumowanie wyników pokazujących różnice i podobieństwa w regionalnym sygnale BOLD wzrasta i spada u pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością i bez niej w stanach ON i OFF

Choroba Parkinsona z hiperseksualnością


Pacjenci z chorobą Parkinsona


OFF i ON zwiększają sięZmniejsza się OFFON malejeOFF i ON zwiększają sięZmniejsza się OFF i ON
Środkowy zakręt skroniowyPrzesmyk zakrętu obręczyŚrodkowy zakręt skroniowyPrzesmyk zakrętu obręczy
Zakręt potyliczny środkowyZakręt parahipokampaZakręt potyliczny środkowyZakręt parahipokampa
CuneusCuneus
Ventral striatumClaustrum
MigdałInsula
Podwzgórze
Przednia kora obręczy
Tylna kora obręczy
Kora oczodołowo-czołowa
Kora przedczołowa przednia
Doskonały płat ciemieniowy
Dolny płat ciemieniowy

Zgodnie z badaniami obrazowania czynnościowego wizualnej stymulacji seksualnej u zdrowych osób (Redouté i in., 2000; Arnow i in., 2002; Walter i in., 2008), ekspozycja na wizualne sygnały seksualne aktywowała obszary przetwarzania wzrokowo-skroniowo-potylicznego, takie jak środkowy zakręt potyliczny i zakręt skroniowy środkowy w grupach pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością i pacjentów z chorobą Parkinsona. U pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością ekspozycja na wizualne wskazówki seksualne zarówno w warunkach leczenia ON, jak i OFF wykazała zwiększoną aktywację w korze oczodołowo-czołowej, przedniej części obręczy obręczy, tylnej części obręczy obręczy, prążkowia brzusznego, przedniej kory przedczołowej, płata ciemieniowego górnego, ciała migdałowatego i podwzgórze w porównaniu z pacjentami z chorobą Parkinsona. Pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością wykazywali znacząco zwiększone pożądanie seksualne i upodobanie do treści seksualnych po ekspozycji na sygnały seksualne. Ich pożądanie seksualne wzrosło jeszcze bardziej, gdy byli ON l-DOPA w porównaniu z lekiem OFF po ekspozycji na treści seksualne. Kluczową rolę przedniej kory obręczy, tylnej obręczy kory, brzusznego prążkowia i kory oczodołowo-czołowej w motywacji seksualnej podkreślono przez fakt, że zwiększona aktywacja w tych regionach korelowała ze zwiększonym pożądaniem seksualnym. Nie stwierdzono jednak korelacji między aktywnością mózgu w regionie a wynikami „lubienia”.

Badania na zwierzętach wykazały, że dopamina bierze udział w motywacji seksualnej i popędu wywołanym przez sygnały seksualne w obszarach, w tym prążkowia brzusznego, podwzgórza, przyśrodkowej kory przedczołowej, ciała migdałowatego i przedniej obręczy obręczy, a uwrażliwiający reżim leków dopaminergicznych może prowadzić do nadmiernego pościgu i drapieżnictwo (Fiorino i Phillips, 1999; Nocjar i Panksepp, 2002; Afonso i in., 2009; Pfaus, 2010; Stolzenberg i Numan, 2011). Równoległe doświadczenie z lekami dopaminergicznymi i aktywnością seksualną jest wymagane do rozwoju kompulsywnych zachowań seksualnych (Frohmader i in., 2011), odzwierciedlając opóźniony początek hiperseksualności w chorobie Parkinsona po leczeniu lekami dopaminergicznymi (Giladi i in., 2007). Co więcej, ostatnie prace wykazały, że narkotyki mogą aktywować te same układy neuronalne, co nagroda seksualna, z nakładaniem się w obszarach obejmujących podwzgórze i przednią część obręczy obręczy (Frohmader i in., 2010). Nasze odkrycia zebrane wraz z poprzednimi pracami na zwierzętach potwierdzają teorię bodźców motywujących jako ramy dla zrozumienia mechanizmów hiperseksualności wywołanej lekami dopaminergicznymi w chorobie Parkinsona. Motywacyjna teoria uwrażliwienia utrzymuje, że dopamina motywuje pogoń za nagrodami, przypisując bodźce motywacyjne do bodźców związanych z nagrodami (takich jak wizualne wskazówki seksualne), wywołujących pościg („chęć”) seksu, aw przypadku hiperseksualności, sygnały seksualne mogą być przypisywane z patologicznym bodźcem zachęcającym (Berridge i in., 2009). Teoria zachęt motywacyjnych dalej utrzymuje, że „pragnienie” nagród, za pośrednictwem neurokrążenia dopaminy związanego z prążkowiem brzusznym, może rosnąć z czasem niezależnie od „lubienia” nagrody, gdy jednostka rozwija kompulsywne poszukiwanie nagrody (Berridge i in., 2009) i godne uwagi jest to, że dopamina zwiększyła wywołane przez cue pożądanie seksualne („pragnienie”), ale nie oceniła „lubienia” obrazów seksualnych u pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością.

Ponieważ większość (8 z 12) pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością miała co najmniej jedno dodatkowe zaburzenie kontroli impulsów (np. Patologiczny hazard, objadanie się itp.), Chcieliśmy sprawdzić, czy zmiany w ocenach behawioralnych i aktywacji mózgu po nagrodzie ekspozycja sygnalizacji była specyficzna dla seksu lub rozszerzona na inne nagrody. Zgłaszane przez siebie pragnienie i upodobanie do hazardu, narkotyków i jedzenia nie różniły się między grupami pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością i pacjentami z chorobą Parkinsona przed i po skanach ON i OFF. Podobnie, nie zaobserwowaliśmy żadnych różnic między pacjentami z chorobą Parkinsona a hiperseksualnością i chorobą Parkinsona kontrolującą pacjentów w odpowiedzi neuronalnej na inne nagradzające wizualne wskazówki w funkcjonalnej analizie MRI wskazującej, że nasze wyniki obrazowania były również specyficzne dla hiperseksualności. Chcieliśmy jednak również zbadać specyficzną aktywność mózgu związaną z wizualnymi wskazówkami seksualnymi w porównaniu z innymi nagrodami. Odkrycia ujawniły silną aktywację zarówno w skanach stanu ON i OFF w korze oczodołowo-czołowej, przedniej części obręczy obręczy, tylnej części kory obręczy, prążkowiu brzusznym, przedniej korze przedczołowej, grzbietowo-bocznej korze przedczołowej, zakręcie przyhipokampowym i podwzgórzu, potwierdzając szczególne znaczenie tych regionów w motywacja seksualna i pożądanie, przynajmniej w kontekście hiperseksualności.

To wybiórcze wzmocnienie sygnałów seksualnych jest godne uwagi. Berridge i jego współpracownicy pracują w modelach zwierzęcych (Mahler i Berridge, 2009, 2012; DiFeliceantonio i Berridge, 2012) wykazało, że pobudzanie obwodów opioidowych w ciele migdałowatym i prążkowiu może skupiać „pragnienie” wywoływane przez cue bardzo wąsko w sposób zwyciężający. W takich warunkach jedna ulubiona wskazówka nagrody staje się bardzo silnym „magnesem motywacyjnym”, który przyciąga do siebie całą atrakcyjność, kosztem innych wskazówek dotyczących nagród, nawet u zwierząt, które również przyciągały te inne nagrody (Mahler i Berridge, 2009, 2012; DiFeliceantonio i Berridge, 2012). Podobnie wskazówki dotyczące nagród seksualnych były związane ze zwiększoną aktywnością ciała migdałowatego w porównaniu z innymi sygnałami nagradzającymi u osób z hiperseksualnością i mogły być selektywnie ukierunkowane dzięki zwiększonemu efektowi motywacyjnemu w sposób zwyciężający, nawet u osób ze współistniejącymi chorobami zaburzenia kontroli impulsów.

Zwiększona aktywacja prążkowia brzusznego może być związana ze zwiększonym uwalnianiem dopaminy w prążkowiu brzusznym (Przegroda i in., 2008), zgodne z danymi PET (O'Sullivan i in., 2011) oraz wcześniejsze badania wykazujące zwiększone uwalnianie dopaminy związane z sygnałami seksualnymi w brzusznym prążkowiu uwrażliwionych zwierząt (Fiorino i Phillips, 1999). Wiadomo, że zmiany w podwzgórzu i ciele migdałowatym osłabiają motywację seksualną u gryzoni płci męskiej i żeńskiej, a aktywacja podwzgórza i ciała migdałowatego śledzi pobudzenie seksualne w funkcjonalnych badaniach MRI (Hamann i in., 2004). Wykazano, że podwzgórze odgrywa główną rolę w zachowaniach seksualnych i uważa się, że bierze udział w autonomicznym składniku pobudzenia seksualnego (Allen i in., 1989; Kupfermann i in., 1991; Meisel i Sachs, 1994; Georgiadis i in., 2010).

Przednia kora obręczy jest kolejnym obszarem paralimbicznym połączonym z regionami przodomózgowia i kontrolującym wiele funkcji autonomicznych i neuroendokrynnych (Stoléru i in., 1999). Poprzednie badania łączyły aktywację przedniej obręczy obręczy obręczy ze stopniem tumescencji prącia (Redouté i in., 2000) oraz z motywacyjnym elementem pobudzenia seksualnego i pożądania (Redouté i in., 2000; Arnow i in., 2002; Karama i in., 2002; Walter i in., 2008). Obszary ciemieniowe i tylna kora obręczy również zostały połączone ze wskazaniem specyficzności w pożądaniu nagrody (Garavan i in., 2000). Kora oczodołowo-czołowa została powiązana z wyraźnymi ocenami spodziewanej przyjemności i pożądania i uważa się, że odgrywa rolę w pośredniczeniu w subiektywnym doświadczeniu nagrody (Kringelbach, 2005). Ponadto sugeruje się, że aktywacja kory oczodołowo-czołowej i kory przedczołowej wiąże się z przyjemnym odczuciem cielesnym reprezentowanym wewnętrznie podczas podniecenia seksualnego (Stoléru i in., 2003). Odkryliśmy, że oceniane pożądanie seksualne było skorelowane z aktywnością w obszarach korowych (w tym przednią zakrętu obręczy i kory oczodołowo-czołowej) oprócz prążkowia brzusznego, co może być zgodne z poglądem, że bodźce motywacyjne „pragnienie” nie są bezpośrednio doświadczane w świadomej świadomości i że wyraźne, świadome „pragnienie” wymaga dodatkowego przetwarzania korowego brzusznych wyjść prążkowia (Berridge i Robinson, 1995).

W naszym badaniu na zwiększenie aktywności mózgu po ekspozycji na sygnały seksualne nie miało wpływu podawanie l-DOPA, jak sugeruje podobny sygnał BOLD, wzrasta w skanowaniu leków ON i OFF. Jednak brak ostrej lEfekt DOPA nie eliminuje efektu synergistycznego oddziaływania mezolimbicznego stanu dopaminy i obecności sygnałów seksualnych w stymulowaniu zwiększonego „pragnienia” nagrody seksualnej w grupie pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością (Berridge, 2012; Oei i in., 2012). Pacjenci z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością, nawet w stanie OFF, nie są całkowicie wolni od narkotyków i są prawdopodobnie uczuleni, aw badaniach na zwierzętach, chociaż ostre działanie amfetaminy i uczulenia może być addytywne (Tindell i in., 2005) uczulenie spowodowane wcześniejszym podawaniem amfetaminy powoduje, że wskazówki dotyczące nagród wyzwalają nadmierną pogoń za związaną z nimi nagrodą, nawet gdy uczulone szczury są testowane w stanie wolnym od narkotyków (Wyvell i Berridge, 2001).

Co ciekawe, w grupie pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością po ostrym lProwokacja -DOPA, spadek obserwowany przy WYŁĄCZENIU ich leków oraz w stanie WYŁ i ZAŁ u pacjentów z chorobą Parkinsona (obniżony sygnał BOLD podczas ekspozycji na seksualne i neutralne wizualne sygnały w przesmyku zakrętu obręczy, zakrętu przyhipokampowego, cuneus, insula i claustrum) zostały wyeliminowane (dla podobnego efektu prowokacji lekami dopaminergicznymi w uzależnieniu od kokainy, patrz Volkow i in., 2010). Wyniki te sugerują, że leki dopaminowe mogą wyeliminować dezaktywację obszarów mózgu, co może być związane ze zmianami plastycznymi w celu powstrzymania stymulacji hiperseksualności. Chociaż trudno jest przetłumaczyć pobudzenie lub zahamowanie odpalania neuronalnego na sygnał BOLD, wzrost lub spadek aktywnych wokseli (Georgopoulos i in., 1982; Batini i in., 1984), leki dopaminowe mogą uwalniać to hamowanie poprzez aktywność hamujących interneuronów działających w lokalnych obwodach neuronalnych w korze mózgowej. Uwalnianie neuronalnego zahamowania w przesmyku zakrętu zakrętu obręczy, zakrętu przyhipokampowego, cuneus, insula i claustrum, gdy pacjenci są ON, ich leki dopaminergiczne mogą być związane z jednoczesnymi zmianami behawioralnymi, jak w tym badaniu był związany z tym wzrost wyników pożądania seksualnego. Teorię tę potwierdza całkowite ustanie hiperseksualności po odstawieniu leków agonistycznych receptora dopaminy (Mamikonyan i in., 2008; Munhoz i in., 2009).

Hamowanie dezaktywacji wyspy za pomocą leków dopaminowych może prowadzić do ekspresji patologicznych zachowań seksualnych, ponieważ ten obszar paralimbiczny tworzy połączenia z regionami zaangażowanymi w regulację autonomiczną (Oppenheimer i in., 1992), wiąże wysoko przetworzone informacje sensoryczne ze stanami motywacyjnymi (Stoléru i in., 1999) i, w połączeniu z wtórną korą somatosensoryczną, stwierdzono, że jest zaangażowany w odczuwaną potrzebę wyrażania jawnych zachowań seksualnych (Mouras i in., 2003). Wykazano również, że klaustrum jest zaangażowane w reakcje emocjonalne i motywacyjne u zwierząt (Hamamura i in., 1997) i ludzi (Reiman i in., 1989) i uważa się, że wiąże się z motywacją seksualną (Rees i in., 2007). Doniesiono o dezaktywacji w regionach przyhipokampowych po prezentacji klipów wideo o wyraźnym charakterze seksualnym; potencjalna rola tych dezaktywacji nie jest jednak dobrze rozumiana (Redouté i in., 2000).

Podsumowując, jest to pierwsze badanie mające na celu zbadanie mechanizmów leżących u podstaw hiperseksualności w chorobie Parkinsona, a odkrycia te wspierają konto oparte na przesadnej motywacji motywacyjnej opartej na sygnalizacji. Co więcej, nasze odkrycia mają pewne implikacje w odniesieniu do potencjału sygnalizacji ekspozycji poprzez dostęp do środków masowego przekazu, aby wpływać na patologiczne zachowania seksualne w chorobie Parkinsona. Stymulacja przez wspólne sygnały erotyczne osób podatnych na hiperseksualność jest w stanie dostarczyć motywacyjnego bodźca do poszukiwania nagrody seksualnej poprzez zwiększoną i zmniejszoną aktywację kory mózgowej, co może potencjalnie prowadzić do społecznych i psychologicznie szkodliwych konsekwencji. Zastosowanie ograniczeń dotyczących rodzaju i ilości narażenia na erotyczne sygnały wizualne może zatem ograniczyć wystąpienie nadmiernych nadmiernych lub odbiegających od normy zachowań seksualnych w podatnych populacjach, takich jak osoby otrzymujące leki dopaminergiczne.

Finansowanie

Praca ta była wspierana przez finansowanie z Parkinson's UK (J-0704).

Materiał uzupełniający

Materiał uzupełniający jest dostępny Mózg online.