Pomyślne zastosowanie przezczaszkowej stymulacji magnetycznej w trudnym do leczenia zaburzeniu hiperseksualnym (2016)

Abstrakcyjny

WPROWADZENIE

Zaburzenie hiperseksualne jest przede wszystkim konceptualizowane jako zaburzenie pożądania seksualnego z elementem impulsywności.1] Ma objawy związane z domenami impulsywnymi, kompulsywnymi i uzależniającymi, takimi jak nawracające i intensywne myśli seksualne, popędy lub zachowania, niezdolność do kontrolowania lub powstrzymania zachowań seksualnych oraz powtarzające się angażowanie w zachowania seksualne bez względu na związane z tym ryzyko.1,2] Wykazano, że selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, leki antyhormonalne (octan medroksyprogesteronu [MPA], octan cyproteronu, analogi hormonu uwalniającego gonadotropiny) i inne środki farmakologiczne (naltrekson, topiramat) zmniejszają zachowania seksualne u niektórych pacjentów; brakuje jednak istotnych dowodów na skuteczność.2] Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (TMS) okazała się obiecująca w leczeniu różnych zaburzeń obejmujących konstrukty impulsywno-kompulsyjne, takie jak uzależnienie od substancji, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) i zespół Tourette'a.3] Biorąc pod uwagę zaburzenie hiperseksualne o spektrum impulsywno-kompulsywnym, TMS może być przydatny w leczeniu.

OPIS PRZYPADKU

Przedstawiamy przypadek 29-letniego mężczyzny, który od 15 lat skarżył się na intensywne i niekontrolowane popędy seksualne. Pacjent przez większość czasu był zaabsorbowany perwersyjnymi fantazjami erotycznymi. Podglądał, frotażował, czytał literaturę erotyczną, masturbował się kilka razy dziennie, odwiedzał prostytutki i odczuwał ulgę, oddając się aktom seksualnym. Uważał, że te seksualne myśli i podniecenia były przyjemne, jednak nadmierne wraz z niepokojącymi konsekwencjami. Stopniowo narastała częstość i nasilenie objawów, co powodowało dysharmonię małżeńską i upośledzenie codziennego funkcjonowania. Kiedyś z rozpaczy próbował okaleczyć sobie genitalia ostrym narzędziem, jednak bezskutecznie.

Pacjent wcześniej konsultował się z wieloma pracownikami służby zdrowia i otrzymał próby wielu leków przeciwdepresyjnych (fluoksetyny, sertraliny, klomipraminy, samodzielnie lub w połączeniu) w celu uzyskania odpowiednich dawek i czasu trwania. Podejmowano również próby wzmocnienia przeciwpsychotycznego, interwencji psychologicznych i terapii elektrowstrząsowej bez żadnych znaczących korzyści. Wykazał poprawę w przypadku depot MPA, ale przerwał go z powodu nie do zniesienia skutków ubocznych. Jego historia medyczna była niepozorna. Tomografia komputerowa mózgu i badania hormonalne (czynności tarczycy, poziom prolaktyny, poziom kortyzolu i poziom androgenów) były prawidłowe. Postawiono rozpoznanie nadmiernego popędu płciowego (ICD-10 F52.7). Uzyskał 109 punktów w 14-itemowym inwentarzu pożądania seksualnego (SDI) i 40 w 10-itemowej skali kompulsywności seksualnej (SCS); maksymalne możliwe do uzyskania wyniki na obu skalach. Pacjentka nie wyrażała zgody na terapię hormonalną z powodu przebytych działań niepożądanych. Przepisano mu escitalopram (do 20 mg/dobę). Przeprowadzono interwencje psychologiczne, takie jak planowanie codziennych zajęć, ćwiczenia relaksacyjne i medytacja uważności. Ponieważ nie było znaczącej poprawy w porównaniu z trwającym leczeniem, w celu zwiększenia leczenia zaplanowano powtarzalny TMS (rTMS). Wyjaśniono mu procedurę terapii i uzyskano pisemną zgodę. Określono spoczynkowy próg ruchowy (RMT) i podano 1 Hz TMS przy 80% RMT na dodatkowy obszar ruchowy (SMA) przy użyciu systemu terapeutycznego MediStim (MS-30) TMS (systemy Medicaid). Miejsce stymulacji znajdowało się na skrzyżowaniu przednich 10/20 i tylnych 14/5 (zgodnie z International 19/1120 System umieszczania elektrod) odległości nasion-jonów w linii pośrodkowej. Każda sesja leczenia składała się z 22 ciągów po osiemdziesiąt impulsów każdy z 4-sekundową przerwą między ciągami dostarczanymi w ciągu 90 minut, co daje w sumie 4 impulsów na sesję. Łącznie przeprowadzono 3 sesje w ciągu XNUMX kolejnych tygodni. Nastąpiła stopniowa poprawa jego objawów. Miał lepszą kontrolę nad swoimi seksualnymi myślami, a częstotliwość masturbacji spadła. Nastąpiło około XNUMX% zmniejszenie wyników SDI i SCS w ciągu XNUMX tygodni na rTMS i jednoczesnej farmakoterapii. Poprawa utrzymywała się do XNUMX miesięcznej obserwacji, podczas której znacznie zmniejszyła się częstość myśli seksualnych i pacjent wrócił do pracy.

DYSKUSJA

Zaburzenie hiperseksualne może mieć podstawy neurobiologiczne podobne do innych zaburzeń ze spektrum impulsywno-kompulsywnego, w których wykazano dysfunkcje obwodów korowo-prążkowiowo-wzgórzowo-korowych (CSTC).4] W pętli CSTC zaangażowane mogą być różne obszary korowe (takie jak grzbietowo-boczna kora przedczołowa, SMA, kora oczodołowo-czołowa, przyśrodkowa kora przedczołowa i przedni zakręt obręczy) związane z różnymi domenami neurokognitywnymi.4,5] Wykazano, że SMA ma szeroko rozpowszechnione powiązania funkcjonalne z innymi obszarami mózgu zaangażowanymi w procesy poznawcze i kontrolę motoryczną. Ponadto wykazano zmienioną łączność SMA u pacjentów cierpiących na OCD. Badania sugerują ponadto zmniejszoną regulację korowo-podkorową i zwiększoną pobudliwość korową, aby odgrywać rolę w powtarzalnych zachowaniach.6,7] Wykazano, że rTMS ukierunkowany na tę pętlę (szczególnie na SMA) zmniejsza kompulsywne zachowania u pacjentów z OCD, a podobny podstawowy mechanizm może być odpowiedzialny za korzystny efekt u naszego pacjenta.6]

TMS jest bezpieczną metodą leczenia. Około 5% pacjentów może skarżyć się na pewne łagodne działania niepożądane, takie jak ból głowy i nudności, po sesji TMS.8] Pacjenci z metalowymi implantami (zaciski do tętniaków, implanty ślimakowe) i rozrusznikiem serca muszą zachować ostrożność, ponieważ pole magnetyczne może zmienić ich funkcjonowanie lub spowodować uszkodzenie tkanek.[9] Napad padaczkowy jest niezwykle rzadkim działaniem niepożądanym związanym z TMS i może wystąpić u pacjentów stosujących leki obniżające próg drgawkowy.9]

Jest to, zgodnie z naszą najlepszą wiedzą, pierwszy raport podkreślający skuteczność rTMS w zaburzeniach popędu hiperseksualnego. W naszym przypadku TMS był skuteczny w bezpiecznym tłumieniu trudnych do leczenia objawów hiperseksualnych. Zatem TMS można rozważyć jako opcję leczenia u pacjentów z zaburzeniami hiperseksualnymi.

LITERATURA