Istotna rola teorii w minimalizowaniu szkód powodowanych przez nowe technologie. Zagubiony w komitecie? • Komentarz do: Problematyczne podejmowanie ryzyka związane z nowymi technologiami: ramy dla interesariuszy w celu zminimalizowania szkód (Swanton i in., 2019)

Niektóre technologie są bardziej opłacalne niż inne

W centrum Swanton i wsp. (2019) ramy to `` problematyczne podejmowanie ryzyka '', konstrukcja podobna do, ale zupełnie inna niż, impulsywność or podejmowanie ryzyka jak konceptualizowane w innych teoriach. Było to zamierzone i mieli nadzieję, że autorzy ułatwią rodzaj interdyscyplinarnego podejścia, które będzie mniej podatne na koncepcyjne „martwe punkty”, które mogą wynikać z bardziej „jednostronnego” podejścia. Nawet wybór etykiety `` problematyczne podejmowanie ryzyka '' miał na celu uniknięcie odniesienia do uzależnienia, ale czyniąc to, pomijał również ważną rolę wzmocnienie w zachowaniu. Każda główna teoria impulsywności, podejmowania ryzyka lub poszukiwania nowości / wrażeń (które są zbudowane na multidyscyplinarnych programach badawczych) ma w centrum motywację do poszukiwania wzmocnień, w tym w sytuacjach, w których może to być niebezpieczne (Barratt, 1972; Cloninger, 1987; Eysenck, 1993; Gullo, Loxton i Dawe, 2014; Whiteside & Lynam, 2001; Zuckerman i Kuhlman, 2000). Zachowania impulsywne lub ryzykowne, problematyczne lub nie, są motywowane dążeniem do uwarunkowanych lub bezwarunkowych bodźców nagradzających (np. Pożywienie, seks, aprobata społeczna, prowadząca do pozytywnego wzmocnienia). Może być również motywowany ujemny wzmocnienie, dążenie do ulgi w niekorzystnych stanach fizycznych lub psychicznych (np. kara), takich jak ból lub zły nastrój. Bez względu na faktyczne wzmocnienie, to oczekiwanie wzmocnienia motywuje do podejmowania ryzyka i impulsywnych zachowań. Pominięcie potencjału wzmocnienia lub siły nowej technologii jest ważnym ograniczeniem Swanton i wsp. (2019) Ramy.

Niektóre bodźce są z natury bardziej wzmacniające (satysfakcjonujące i / lub łagodzące) niż inne. Niewielu na przykład nie zgodzi się, że technologia, która umożliwia łatwiejszy (online) dostęp do gier wideo lub pornografii, jest bardziej skłonna do problematycznego użytkowania, niż technologia umożliwiająca łatwiejsze zmywanie naczyń. Gry internetowe i pornografia są bardziej wzmacniające, ponieważ wpływają na neurotransmisję dopaminy w większym stopniu niż używanie zmywarki lub inne czynności (Gola i in., 2017; Koepp i in., 1998). W przypadku silniejszego wpływu na neurotransmisję dopaminy, wskazówki dotyczące gier internetowych i pornografii mogą być większe zachęty niż wskazówki dotyczące zmywarki, przy czym myśli o nich częściej przykuwają uwagę użytkowników i wywołują silniejszą chęć poszukiwania nagrody związanej z użytkowaniem (Berridge i Robinson, 2016; Han, Kim, Lee, Min i Renshaw, 2010; Robinson i Berridge, 2001). Motywacja jest kluczowym zjawiskiem leżącym u podstaw wzmocnienia (substancji i zachowań), które z kolei może prowadzić do zaburzeń regulacji używania i wynikających z tego szkód (Koob & Volkow, 2016; Saunders, Degenhardt, Reed i Poznyak, 2019). Z bardziej natrętnymi myślami i silniejszymi impulsami motywacyjnymi trudniej jest hamować zachowanie związane z używaniem, gdy jest ono nieodpowiednie lub szkodliwe. Potencjał nagrody / wzmocnienia każdej nowej technologii jest ważnym czynnikiem przy określaniu, jak ryzykowna będzie dla użytkowników (Saunders i in., 2017).

Niektóre osoby są bardziej wrażliwe na nagrodę

Uznanie znaczenia wzmocnienia w problematycznym korzystaniu z technologii sprawia, że ​​zastosowanie teorii impulsywności jest jasne, gdy rozważa się sposoby radzenia sobie z ryzykiem. Osoby o wysokich cechach nagradzaj popęd / wrażliwość, będący głównym wymiarem impulsywności, doświadczy silniejszego wzmocnienia wynikającego z używania nagród związanych z technologią, szybciej skojarzy różne sygnały z tą nagrodą i stworzy zbyt pozytywne oczekiwania co do korzyści płynących z takiego wykorzystania technologii, a wszystko to skutkuje silniejszymi i częstszymi impulsami motywacyjnymi ( tj. pragnienie), aby używać go w kółko (Dawe, Gullo i Loxton, 2004; Gullo, Dawe, Kambouropoulos, Staiger i Jackson, 2010; Robinson i Berridge, 2000). Popęd nagród jest cechą biologiczną odzwierciedlającą indywidualne różnice w funkcjonowaniu mezolimbicznego układu dopaminowego, które są w dużej mierze pochodzenia genetycznego (Cloninger, 1987; Costumero i in., 2013; Dawe i wsp., 2004; Depue & Collins, 1999; Schreuders i in., 2018). Nagroda / wrażliwość leży u podstaw ekstrawersji (Depue & Collins, 1999; Gray, 1970; Lucas & Diener, 2001), jest najwyraźniej wyrażona w systemie podejścia behawioralnego Graya (BAS) (Szary, 1975) i znajduje odzwierciedlenie w różnym stopniu w niektórych konceptualizacjach poszukiwania doznań (Steinberg, 2008; Woicik, Stewart, Pihl i Conrod, 2009), ale mniej u innych (Zuckerman i Kuhlman, 2000).

Wykazano, że popęd z dużą nagrodą przewiduje podłużne przewidywanie problemów z różnymi substancjami wzmacniającymi (De Decker i in., 2017; Heinrich i in., 2016; Urošević i in., 2015), a osoby z zaburzeniami związanymi z grami internetowymi mają znacznie wyższy popęd nagród niż osoby zdrowe (Lee i in., 2017; Rho i in., 2017). Szczyt motywacji do nagradzania osiąga szczyt w okresie dojrzewania, przedstawiając wyjątkowy okres ryzyka dla szeregu problematycznych zachowań związanych z podejściem (Ernst i wsp., 2005; Galvan i wsp., 2006; Gullo i Dawe, 2008; Steinberg i Chein, 2015). Spojrzenie na nowe i powstające technologie przez pryzmat potencjału wzmocnienia pozwoliłoby na szybszą identyfikację tych, które są bardziej narażone na potencjalne szkody (np. Innowacje w technologii zmywarek raczej nie będą problematyczne). Zastosowanie teorii impulsywności pozwoliłoby na identyfikację osób w społeczeństwie bardziej podatnych na problematyczne używanie.

Regulowanie nagradzanego zachowania

Podczas gdy niektóre technologie mają większy potencjał wzmocnienia niż inne, większość użytkowników nie będzie mieć problemów, nawet przy częstym stosowaniu. Badania ankietowe na dużą skalę szacują występowanie patologicznych gier online na 1–15% wśród młodzieży, przy czym jest to bardzo zróżnicowane w zależności od regionu i wieku (Gentile, 2009; Saunders i in., 2017). Młodzi, którzy grają w gry wideo do 19 godzin tygodniowo, zwykle nie stają się patologicznymi graczami (Gentile i in., 2011). Podobnie jak w przypadku substancji silnie wzmacniających (Wagner i Anthony, 2007), podczas gdy zwiększone wykorzystanie technologii wzmacniającej zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia problemów, większość użytkowników nie ma problemów z regulacją ich stosowania. Skuteczna regulacja zależy od zdolności do zahamowania silnie wzmocnionego zachowania podejściowego po pojawieniu się negatywnych konsekwencji, tj. Kary (Patterson i Newman, 1993).

Większość młodych ludzi grających w gry wideo otrzymuje towarzyszące im wzmocnienie i nie staje się patologicznymi graczami (Gentile i in., 2011). U innych wzmacniane zachowanie zwiększa częstotliwość i intensywność, co skutkuje karą (np. Słaba ocena z egzaminu). Doświadczenie (lub nawet oczekiwanie) takiej kary wytwarza przeciwstawną motywację do zahamowania wzmocnionego zachowania, unikając w ten sposób (potencjalnych) negatywnych konsekwencji (Gray i McNaughton, 2000; Patterson i Newman, 1993). Gry online mogą być zabawne, ale każda godzina spędzona na graniu pozostawia jedną godzinę mniej na naukę do egzaminu lub przebywanie z chłopakiem / dziewczyną. Samo w sobie może to nie być szkodliwe lub niewłaściwe, ale zwiększa prawdopodobieństwo negatywnych konsekwencji, ponieważ więcej godzin poświęca się na korzystanie z natychmiastowo przynoszącej satysfakcję technologii, a nie na inne czynności. Podejmowanie decyzji tego typu, które wiąże się z natychmiastową nagrodą i opóźnioną / niepewną karą, jest przedmiotem wielu teoretycznych prac w dziedzinie impulsywności.

Teoretyczne opisy impulsywności i podejmowania ryzyka opisują to jako tendencję do angażowania się w zachowanie zbliżające się, które prowadzi do nagrody / ulgi (zazwyczaj bardziej natychmiastowej i pewniejszej nagrody) pomimo potencjalnej kary (zwykle bardziej opóźnionej i mniej pewnej kary (Barratt, 1972; Cloninger, 1987; Eysenck, 1993; Gullo i in., 2014; Zuckerman i Kuhlman, 2000)). Chociaż niektóre teorie nie rozróżniają między nimi impulsywność i podejmowanie ryzykainni postulują, że pierwsza cechuje się bardziej brakiem świadomości potencjalnych negatywnych konsekwencji, a drugą chęć `` podjęcia ryzyka '' pomimo świadomości konsekwencji (Cross, Copping i Campbell, 2011; Eysenck, Easting i Pearson, 1984; Gullo i Dawe, 2008; Nigg, 2017; Zuckerman i Kuhlman, 2000). Z perspektywy neuropsychologicznej bardziej oszczędne jest postrzeganie świadomości bodźców karzących i ich znaczenia motywacyjnego jako istniejących w jednym kontinuum `` wrażliwości na karę '' (Gray i McNaughton, 2000; McNaughton & Corr, 2004).

Indywidualne różnice w wrażliwości na kary odzwierciedlają próg aktywacji układu obronnego mózgu. Na układ ten składa się między innymi hipokamp, ​​zakręt zębaty, kora śródwęchowa, obszar subikularny (podbródek), ciało migdałowate, korę oczodołowo-czołową i zakrętu obręczy (Bechara, 2004; Gray i McNaughton, 2000). Osoby o niskiej wrażliwości na kary reagowałyby tylko na sygnały przewidujące bardziej bezpośrednie i pewne negatywne konsekwencje (np. „Jeśli nie zdam jeszcze jednego egzaminu, czyli jutro, będę musiał powtórzyć 10. klasę”). Osoby o wysokiej wrażliwości na kary doświadczałyby znacznej motywacji hamującej w odpowiedzi na sygnały o mniej natychmiastowych i pewnych negatywnych konsekwencjach (np. może wpływają na moje studia ”).

Nie należy czytać powyższej dyskusji, aby sugerować, że impulsywność jest po prostu połączeniem wysokiej wrażliwości na nagrodę i niskiej wrażliwości na karę, a dowody to potwierdzają (Depue & Collins, 1999; Smillie, Pickering i Jackson, 2006). Należy wziąć pod uwagę różnice w czasowym charakterze wskazówek dotyczących nagród i kar, a także częstotliwość / prawdopodobieństwo ich wystąpienia. To kolejny obszar, w który wierzymy Swanton i współpracownicy '(2019) konceptualizacja podejmowania ryzyka przyniosłaby korzyści z dalszego rozwoju.

Współczesne modele impulsywności, a dokładniej modele zachowań uzależniających, dostrzegają znaczenie różnic w narażeniu na nagrodę i karę jako konsekwencja ogniskowych zachowań oraz tego, jak zmienia się to w czasie. Zachowanie uzależniające często zaczyna się od zaangażowania w działanie, które skutkuje jedynie nagrodą (np. Granie w gry wideo online). Takie zachowanie jest wielokrotnie powtarzane i nagradzane niewielką lub żadną karą, a ten harmonogram wzmocnień może trwać kilka lat, nawet w przypadku nielegalnych narkotyków (Wagner i Anthony, 2007). Wraz ze wzrostem częstotliwości i / lub czasu trwania ogniskowych zachowań, w tym przypadku gier online, prawdopodobieństwo ukarania wzrasta, ponieważ zaczyna zakłócać codzienne czynności: uzyskanie odpowiedniej ilości snu, aktywność fizyczną, nawodnienie, odżywianie (Achab i in., 2011; Chuang, 2006; Mihara, Nakayama, Osaki i Higuchi, 2016). Kary te występują w kontekście ugruntowanego, dominującego wzorca zachowania polegającego na podejściu do nagrody i nie są przetwarzane przez mózg w taki sam sposób, jak kary, które występują bez tej historii uczenia się (Bechara, 2004; Fellows, 2007; Gray i McNaughton, 2000; Patterson i Newman, 1993). Co ważne, istnieją istotne biologiczne różnice indywidualne w motywacyjnym wpływie kar wprowadzonych na uprzednio nagradzane zachowania (Dawe i wsp., 2004; Gullo, Jackson i Dawe, 2010; Patterson i Newman, 1993). Na tym skupia się drugi główny wymiar impulsywności, wysypka impulsywność, co ma również znaczenie dla zrozumienia ryzykownego korzystania z nowej technologii.

Wysypka impulsywność jest cechą biologiczną, która odzwierciedla indywidualne różnice w zdolności do modyfikowania lub hamowania zachowań prepotentnych w świetle potencjalnych negatywnych konsekwencji (Dawe & Loxton, 2004; Gullo i Dawe, 2008). Jest koncepcyjnie podobny do impulsywności zdefiniowanej przez Eysenck i Eysenck (1978) i Barratt (1972), i jest analogiczne do Cloninger's (1987) poszukiwanie nowościi Zuckermana poszukiwanie impulsywnych doznań (Zuckerman i Kuhlman, 2000). Indywidualne różnice w tej cechy wynikają ze zróżnicowania funkcjonowania kory oczodołowo-czołowej i przedniej części zakrętu obręczy, w tym ich połączeń z różnymi obszarami limbicznymi mózgu, takimi jak prążkowie (Gullo i Dawe, 2008). Istnieją dowody, że zarówno dopamina, jak i serotonina odgrywają główną rolę w funkcjonowaniu układów nerwowych leżących u podstaw tej cechy (Cools, Roberts i Robbins, 2008; Gullo i in., 2014; Leyton i in., 2002). Wysypka impulsywność jest koncepcyjnie podobna do Swanton i współpracownicy '(2019) problematyczne podejmowanie ryzyka, ale ma dodatkową zaletę w postaci szczegółowego profilu neuropsychologicznego, behawioralnego i pomiarowego, który opiera się na ponad 50-letnich badaniach. Eliminuje również potrzebę stosowania „problematycznego” kwalifikatora, który sam w sobie jest problematyczny.

Problemy z „problematycznym” podejmowaniem ryzyka

wprowadzanie problematyczny podejmowanie ryzyka w centrum każdej nowej struktury dla powstających technologii wprowadza szereg problemów koncepcyjnych. Zgodnie z definicją Swanton i współpracownicy (2019, s. 2–3), „W kontekście środowiska online problematyczne podejmowanie ryzyka definiuje się jako angażowanie się w treści online w sposób, który naraża osobę na niebezpieczeństwo, prowadząc ją do doświadczania krzywd”. Po pierwsze, węższy sposób definiuje zachowanie poprzez jego negatywne konsekwencje, ograniczając jego zastosowanie w profilaktyce i wczesnej interwencji. Jak omówiono powyżej, negatywne konsekwencje podejmowania ryzyka są zwykle opóźnione i rzadkie. Nastolatek, który spędza ponad 10 godzin dziennie w grach online, naraża się na ryzyko zdrowotne, a takie zachowanie jest powodem do niepokoju, nawet jeśli nie doznał jeszcze żadnych szkód (Saunders i in., 2017). Częste, intensywne gry tego typu są najprawdopodobniej charakteryzowane przez motywację do krótkotrwałego wzmocnienia bez należytego rozważenia potencjalnej przyszłej kary, której prawdopodobieństwo prawdopodobnie wzrosłoby przy tak wysokim poziomie używania. To rozróżnienie między charakterystycznymi cechami zachowania a dowodami na krzywdę znajduje odzwierciedlenie w tymczasowych kryteriach diagnostycznych zaburzeń związanych z grami internetowymi określonymi w DSM-5 (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2013), a także obecne kryteria dotyczące zaburzeń związanych z używaniem substancji. Osoba mogłaby otrzymać diagnozę opartą na charakterystycznych cechach behawioralnych (np. Tolerancja, zaabsorbowanie), które uzasadniają interwencję kliniczną, przed doświadczeniem znaczącej szkody (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2013). Najnowsza (jedenasta) poprawka Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD-11) ma trzy główne cechy zaburzeń w grach, z osobnym, ale obowiązkowym wymogiem wystąpienia upośledzenia (Światowa Organizacja Zdrowia, 2019). Po drugie, ryzyko jest definiowana jako potencjalna szkoda w przyszłości, co sprawia, że ​​termin `` problematyczne podejmowanie ryzyka '' jest tautologiczny (Światowa Organizacja Zdrowia, 2009). Usunięcie `` problematycznego '' kwalifikatora i umieszczenie dobrze wspieranych koncepcji podejmowania ryzyka i impulsywności, jak opisano powyżej, w centrum uwagi Swanton i współpracownicy '(2019) ramy umożliwiłyby skuteczniejsze zastosowanie w zapobieganiu i wyraźniejsze odróżnienie nietproblemowego od problematycznego zaangażowania z technologią.

Nie ma nic bardziej praktycznego niż dobra teoria

W przypadku gier online pomocne jest odróżnienie impulsywności lub podejmowania ryzyka od problematycznych gier lub zaburzeń związanych z grami (internetowymi). Jeszcze przed pojawieniem się gier online, z teorii i badań nad innymi zachowaniami charakteryzującymi się wysoce prawdopodobną, natychmiastową nagrodą i mniej prawdopodobną, opóźnioną karą jasno wynikało, że osoby z wysoką impulsywnością byłyby bardziej narażone na rozwój problemów (Dawe i Loxton, 2004). W rzeczywistości związek między wysoką impulsywnością a zaburzeniami w grach internetowych jest obecnie dobrze ugruntowany empirycznie (Şalvarlı & Griffiths, 2019). Jak stwierdzono w przypadku wcześniejszych zaburzeń związanych z używaniem substancji, impulsywność prognozuje pojawienie się objawów zaburzeń związanych z grami internetowymi (Gentile i in., 2011) i wykazano, że zarówno popęd z nagrodą, jak i pochopna impulsywność niezależnie przyczyniają się do ryzyka zaburzeń w grach internetowych (Lee i in., 2017; Rho i in., 2017). Gry online wpływają na neuronalne substraty popędu nagrody i wysypki impulsywności, a granie w gry zwiększa uwalnianie dopaminy w prążkowiu z brzucha (Koepp i in., 1998), a przednia kora zakrętu obręczy jest jednym z najbardziej dotkniętych regionów mózgu u osób z zaburzeniami związanymi z grami internetowymi (Lee, Namkoong, Lee i Jung, 2018; Yuan i in., 2011). Impulsywność jest wyraźnym czynnikiem ryzyka dla problematycznych gier i można ją wiarygodnie ocenić na długo przed pojawieniem się krzywdy, nawet we wczesnym dzieciństwie, a jej ryzyko powinno dotyczyć każdej nowej technologii, która zapewnia dostęp do wysoce prawdopodobnych, natychmiastowych nagród i mniej prawdopodobnych, opóźnionych kar (Dawe i wsp., 2004; Gullo i Dawe, 2008).

Oparcie nowej struktury na ustalonych modelach impulsywności może również stanowić podstawę do badań interwencyjnych. Neurofizjologiczne i behawioralne procesy impulsywności w dużym stopniu pokrywają się z tymi zidentyfikowanymi w zachowaniach uzależniających (Dawe i in., 2004). Te wspólne podstawowe procesy stanowią „pomost” do koncepcyjnego powiązania każdej nowej technologii, która ułatwia dostarczanie wysokiej, natychmiastowej nagrody oraz opóźnionej / niepewnej kary do tych ustalonych programów badawczych. Podobieństwa między rolą cech impulsywności w problematycznych grach i używaniu substancji (i hazardu) identyfikują obiecujące punkty interwencji. Interwencje ukierunkowane na głód związany z grą wykazują podobne skutki neurofizjologiczne do tych obserwowanych w przypadku uzależnienia (Saunders i in., 2017; Zhang i in., 2016); podobnie jak w przypadku uzależnień, interwencje poznawczo-behawioralne mają najsilniejszą bazę dowodową (King i wsp., 2017); a kluczowe dysfunkcyjne funkcje poznawcze zidentyfikowane w problemach graczy również przypominają te widoczne w uzależnieniu (Marino & Spada, 2017; Moudiab i Spada, 2019). Opierając się na teorii impulsywności i wcześniejszych badaniach nad używaniem substancji, możemy postawić hipotezę, że popęd nagradzania i wysypka impulsywność wpływałyby w różny sposób na rozwój procesów poznawczych i zachowań związanych z technologią (Fowler, Gullo i Elphinston, 2020; Gullo, Dawe i in., 2010; Papinczak i in., 2019), a to z kolei spowodowałoby, że niektóre metody wczesnej interwencji byłyby bardziej skuteczne niż inne, szczególnie w przypadku różnych profili osobowości (Conrod, 2016; Patton, Connor, Sheffield, Wood i Gullo, 2019). Biorąc pod uwagę podobieństwo w kluczowych procesach neurobehawioralnych, istniejąca teoria może zapewnić mocne podstawy dla badań interwencyjnych i rozwoju polityki w przypadku braku konkretnych dowodów empirycznych na temat jakiejkolwiek nowej technologii.

Istnieje wiele dowodów, pochodzących z wielu dyscyplin, wskazujących, że poszczególne osoby różnią się podatnością na krzywdę od bodźców związanych z wysoką natychmiastową nagrodą i opóźnioną / niepewną karą. Ma to wyraźne konsekwencje dla kluczowych grup interesariuszy (patrz Tabela 1 w Swanton i in., 2019). Podczas gdy stosowanie nowych, wzmacniających technologii będzie miało swoje różnice, podobieństwa do innych uzależniających zachowań gwarantują ostrożność, gdy zostaną wprowadzone do społeczności. Obejmuje to osoby blisko związane z użytkownikami (rodzina, nauczyciele), którzy mogą monitorować i oceniać ryzyko (Bonnaire & Phan, 2017), interesariuszom z branży, którzy projektują technologię (Fitz i wsp., 2019) i rządy, które go regulują (Gainsbury & Wood, 2011). Badacze odgrywają ważną rolę w opracowywaniu polityki publicznej dotyczącej nowych technologii, która obejmuje informowanie interesariuszy (i pamiętanie o sobie), że przy braku konkretnych, wysokiej jakości dowodów, że „nie ma nic bardziej praktycznego niż dobra teoria” (Lewin, 1951).