Striatalne wzloty i upadki: ich rola w podatności na uzależnienia u ludzi (2013)

UWAGI: Przegląd naukowy dotyczący współistnienia uczulenia i odczulania u osoby uzależnionej.

Neurosci Biobehav Rev. Autor rękopisu; dostępny w PMC Nov 1, 2014.

Opublikowany w końcowym edytowanym formularzu jako:

PMCID: PMC3743927

NIHMSID: NIHMS436830

Ostateczna, zredagowana wersja tego artykułu jest dostępna pod adresem Neurosci Biobehav Rev

Zobacz inne artykuły w PMC, że cytować opublikowany artykuł.

Idź do:

Abstrakcyjny

Podatność na zachowania uzależniające była związana zarówno ze wzrostem, jak i spadkiem funkcji prążkowia. Oba profile odnotowano zarówno u ludzi, jak i na modelach zwierzęcych. Jednak mechanizmy leżące u podstaw tych przeciwstawnych skutków oraz sposób, w jaki odnoszą się do rozwoju behawioralnego i ekspresji uzależnienia, pozostają niejasne. W niniejszym przeglądzie badań na ludziach opisujemy szereg czynników, które mogą wpływać na to, czy obserwuje się hiper- lub hipo-funkcjonalność prążkowia, i proponujemy model, który integruje wpływ tych przeciwnych odpowiedzi na ekspresję zachowań związanych z uzależnieniem. Kluczowym elementem tego modelu jest rola obecności w porównaniu z brakiem sygnałów związanych z uzależnieniem oraz ich zdolność do regulowania reakcji na nadużywane narkotyki i inne nagrody. Funkcje prążkowia i motywacyjne stany motywacyjne zwiększają się w obecności tych sygnałów i zmniejszają się przy ich braku. Zmiany między tymi stanami mogą tłumaczyć postępujące zawężanie się zainteresowań, ponieważ rozwijają się uzależnienia i wskazują na odpowiednie procesy, których celem jest leczenie.

Słowa kluczowe: Zwoje podstawy, kondycjonowanie, dopamina, uzależnienie od narkotyków, samopodawanie leków, obrazowanie funkcjonalnego rezonansu magnetycznego, pozytonowa tomografia emisyjna, uczulenie, prążkowie

1. Wstęp

Dwie często przeciwstawne teorie sugerują, że rozwój zachowań związanych z uzależnieniem odzwierciedla hiperaktywną hipoaktywację limbicznych systemów nagrody. Debata nie jest nowa (np. Wikler, 1948, 1973; Vogel i in., 1948). Nie można też pogodzić stanowisk. Najnowsze dowody wskazują na możliwość, że ekspresja hiperaktywnych hipoaktywnych stanów motywacyjnych może odzwierciedlać, w znacznej części, obecność i brak sygnałów związanych z uzależnieniem (Leyton i Vezina, 2012; Zobacz też Anagnostaras i Robinson, 1996; Anagnostaras i in., 2002; Stewart i Vezina, 1988, 1991; Vezina i Leyton, 2009). Niniejszy przegląd skupia się na dowodach na te przemienne stany u ludzi, na możliwości, że jednostki mogą się różnić pod względem podatności na nie, oraz na rolę, jaką odgrywają sygnały związane z uzależnieniem w ich ekspresji. Chociaż rozważano to w warunkach klinicznych u ludzi, wiele z omawianych tutaj pomysłów zostało szczegółowo przetestowanych w ciągu ostatnich trzydziestu lat w eksperymentach przedklinicznych dotyczących uczulenia na leki. Procesy zidentyfikowane w tych badaniach mogą mieć szczególne znaczenie dla zrozumienia roli sygnałów związanych z uzależnieniem w generowaniu stanów subiektywnych i behawioralnych u ludzi. Zaczynamy więc od krótkiego przeglądu tej literatury, zanim przejdziemy do systematycznego traktowania dowodów u ludzi.

2. Badania przedkliniczne na zwierzętach laboratoryjnych

Leki psychostymulujące, takie jak amfetamina, kokaina i nikotyna, od dawna znane są z wywoływania behawioralnego działania pobudzającego i motywującego poprzez stymulowanie układu dopaminowego mesoaccumbens (DA). W wielu badaniach przedklinicznych, głównie u gryzoni, badano wpływ powtarzanej ekspozycji na te leki na biochemię i zachowanie. Spośród różnych konsekwencji oceny narażenia na lek, pojawiły się dwa, które mają szczególne znaczenie dla naszego zrozumienia nadmiernego zażywania narkotyków: rozwój uczulenia na behawioralny stymulant i motywujące działanie motywacyjne leków oraz tworzenie uwarunkowanych związków między tymi efektami leku a różnymi bodźce środowiskowe. Chociaż osobne zjawiska, te dwie konsekwencje ekspozycji na lek są znane z interakcji, jak opisano poniżej. Charakter tej interakcji może być szczególnie pouczający dla zrozumienia, w jaki sposób sygnały związane z uzależnieniem mogą wpływać na generowanie stanów subiektywnych i behawioralnych u ludzi.

Obszerna literatura przedkliniczna wskazuje obecnie, że powtarzająca się sporadyczna ekspozycja na leki psychostymulujące zwiększa nie tylko działanie aktywujące DA narządów ruchu i mózgu, które wytwarzają, ale co ważniejsze, ilość pracy zwierząt będzie emitować w celu uzyskania i samodzielnego podawania leku (Mendrek i in., 1998; Vezina, 2004; Vezina i wsp., 2007). Efekty te są trwałe (obserwowane są tygodnie do miesięcy po ekspozycji na lek u gryzoni; Hamamura i in., 1991; Paulson i in., 1991; Suto i in., 2004; Vezina i wsp., 2002), istnieją dowody na to, że zwiększają się wraz z upływem czasu (Vanderschuren i Kalivas, 2000; Vezina, 2007) i są obserwowane po okresowej ekspozycji (Robinson i Becker, 1986; Zimmer i in., 2012), wzór często związany z początkową ekspozycją na lek i inicjacją zażywania narkotyków. Odkrycia te potwierdzają wniosek, że uczulenie reaktywności neuronów DA na mezoakumulację może stanowić podstawę przejścia od sporadycznych eksperymentów do częstszego zażywania narkotyków i problemów związanych z substancjami (Robinson i Berridge, 1993, 2003).

Równie długa literatura przedkliniczna potwierdza znaczenie uwarunkowanych związków między wpływem leków pobudzających a środowiskowymi bodźcami kontekstowymi w poszukiwaniu narkotyków i samopodawaniu (Stewart i in., 1984). Zdolność bodźców sparowanych lekami do wywoływania ruchowej kondycji (Stewart i Eikelboom, 1987) i uwalnianie DA z przodomózgowia (Aragona i in., 2009; Di Ciano i wsp., 1998; Duvauchelle i in., 2000; Ito i wsp., 2000) jest dobrze ugruntowana. Co ważne, bodźce środowiskowe poprzednio połączone z lekiem psychostymulującym zwalniają wygaszanie odpowiedzi na lek (Tran-Nguyen i in., 1998) i przywróć poszukiwania narkotyków (de Wit i Stewart, 1981) w sposób, który odpowiada ich wpływowi na przenoszenie DA w jądrze półleżącym i ciele migdałowatym (Weiss i in., 2000). Zdolność tych bodźców do przywrócenia poszukiwania narkotyków jest długotrwała (Ciccocioppo i in., 2004) i staje się bardziej intensywny z czasem (Grimm i wsp., 2001).

Ponieważ powtarzane ogólnoustrojowe wstrzyknięcia leku są podawane w obecności wielu bodźców środowiskowych, warunki są dojrzałe do jednoczesnego rozwoju uwrażliwienia i kondycjonowania stymulujących skutków działania leku oraz do interakcji tych dwóch form plastyczności. Wiadomo, że uczulenie rozwija się bez asocjacji (Singer i in., 2009; Vezina i Stewart, 1990), istnieją dowody, że jego ekspresja może być kontrolowana przez bodźce środowiskowe poprzednio sparowane lub niesparowane z lekiem (Anagnostaras i Robinson, 1996; Anagnostaras i in., 2002; Stewart i Vezina, 1988, 1991; Vezina i Leyton, 2009). Tak więc szczury wcześniej wystawione na lek w jednym środowisku wykazują uwrażliwione reakcje behawioralne w tym środowisku, podczas gdy szczury wcześniej wystawione na lek w innym środowisku nie. Rzeczywiście, szczury, które wcześniej otrzymały lek w innym miejscu, wykazują poziomy odpowiedzi w testach na uczulenie, które są porównywalne z tymi u szczurów, którym lek podano po raz pierwszy. Ta kontrola nad ekspresją behawioralnego uczulenia może być pośredniczona, przynajmniej w przypadku bodźców kontekstowych, przez aktywność w hipokampie brzusznym - jądrze półleżącym - brzusznej bladej powierzchni - brzusznej pętli nerwowej nakrywkowej, która reguluje odpalanie neuronów DA w tym ostatnim miejscu (Lodge and Grace, 2008).

Wiele dowodów na zdolność bodźców środowiskowych do kontrolowania ekspresji uczulenia pochodzi z eksperymentów mierzących lokomocję (powyżej odniesienia), chociaż podobne efekty odnotowano dla indukowanego lekiem półleżącego jądra DA nadmiarowego (Guillory i in., 2006; Reid i wsp., 1996). Co ważne, wykazano również, że takie uwarunkowane bodźce środowiskowe kontrolują ekspresję zwiększonego samopodawania amfetaminy i wznowienia indukowanego lekiem u szczurów uprzednio narażonych na nikotynę (Cortright i in., 2012), ponownie podkreślając kluczową rolę tych bodźców w wyrażaniu wzmocnionego samopodawania leków i poszukiwania leków.

Niezależnie od powyższych badań przedklinicznych pojawiła się dyskusja na temat ich uogólnienia na arenę kliniczną człowieka. Na przykład, w wielu wpływowych badaniach nad ekspozycją na psychostymulanty przeprowadzanych w przypadku samozasilających się ssaków naczelnych i uzależnionych od ludzi nie odnotowano żadnych zmian ani nawet zmniejszono niż zwiększono odpowiedzi prążkowia na leki Bradberry, 2007; Volkow i wsp., 1997). Doprowadziło to do wniosku, że zwiększona reaktywność DA związana z uczuleniem na lek ma ograniczoną wartość dla kondycji człowieka jako mechanizmu nadużywania narkotyków i innych form patologii. Poniżej oceniamy zalety tego argumentu, przeglądając wyniki wielu badań mających na celu rozszyfrowanie wpływu leków i sygnałów związanych z lekami u ludzi. Pojawia się szereg czynników, które mogą mieć potencjalne znaczenie dla zrozumienia, w jaki sposób generowane są zachowania motywowane. Centralnym z nich jest obecność i brak sygnałów związanych z uzależnieniem oraz ich zdolność do regulowania reakcji na nadużywane narkotyki i inne nagrody. Ten czynnik może w szczególności ułatwić integrację poprzednio odmiennej grupy odkryć zarówno w literaturze zwierzęcej, jak i ludzkiej.

3. Badania na ludziach: stany subiektywne i behawioralne

3.1. Efekty wskazówek

U osób nadużywających substancji ekspozycja na sygnały związane ze stymulującym lekiem wywołuje szeroki zakres subiektywnych, behawioralnych i fizjologicznych odpowiedzi (Carter i Tiffany, 1999; Childress i in., 1988; O'Brien i in., 1990). To, że odpowiedzi te są podobne do narkotyków, jest zgodne z ich zdolnością do wywoływania motywacyjnych stanów motywacyjnych związanych z lekiem (Stewart i in., 1984; Robinson i Berridge, 2003)1.

Wywoływane stany obejmują zawężenie uwagi skupionej na nagrodach oraz zwiększoną skłonność do ścigania i zbliżania się do nich. Krytyczne procesy związane z aktywnością w prążkowiu nie muszą być świadome (Fischman, 1989; Tiffany, 1990; Lamb i in., 1991; Winkielman i in., 2005; Childress i in., 2008; Field i in., 2009; Perkins, 2009; Berridge, 2012; Waters i in., 2012); świadome pragnienie może być ściślej związane z aktywnością w strukturach korowych (Goldstein i wsp., 2009; de Lange i in., 2011). Niemniej jednak samo zgłaszane pragnienie jest powszechnie używanym pełnomocnikiem, a ekologiczne oceny chwilowe uzyskane w dziennikach elektronicznych w czasie rzeczywistym potwierdzają, że ekspozycja na sygnały leków i ich wywoływanie stanów głodu często występują w minutach i godzinach przed nowymi atakami zażywania narkotyków pobudzających (Epstein i in., 2009). Podobnie w badaniach laboratoryjnych odnotowano wzrost zachowań związanych z głodem i poszukiwaniem nagrody po ekspozycji na sygnały związane z amfetaminą (Culbertson i in., 2010; Tolivar i in., 2010), kokaina (Childress i in., 1988, 1993), alkohol (George i in., 2001; Bragulat i in., 2008), papierosy (Droungas i in., 1995; Carter i Tiffany, 2001; Wray i in., 2011), heroina (Fatseas i in., 2011; Zhao i in., 2012a) oraz nagrody naturalne, takie jak jedzenie (Jansen, 1998; Kelley i Berridge, 2002; Mahler i de Wit, 2010) i seks (Conaglen i Evans, 2006; Kim i Zauberman, w prasie).

Sygnały mają silniejsze efekty, gdy osobnicy wiedzą, że wkrótce będzie możliwość użycia leku (Carter i Tiffany, 2001; Dar i in., 2005; Juliano i Brandon, 1998). Są to oczywiście zwykłe okoliczności, w których sygnały pojawiają się w środowisku naturalnym. Uderzającą ilustrację tego zjawiska odnotowano ostatnio u stewardes. Palacze na krótkich (3 – 5.5 h) lub długich lotach (8 – 13 h) opracowali apetyt na papierosy pod koniec podróży. Pragnienia pod koniec krótkiego lotu były tak silne jak pragnienia na końcu długiego lotu i znacznie wyższe niż te obserwowane w krótszym czasie podczas długiego lotu (Dar i in., 2010).

Sygnały związane z lekiem mogą również wywoływać efekty behawioralne. Obejmują one warunkowe preferencje miejsca (Childs and de Wit, 2009, w prasie) i uprzedzenia uwagi (Cox i in., 2006; Hogarth i in., 2008; Field i in., 2009; Little i in., 2012), wzmocnienie kondycjonowane (Foltin i Haney, 2000), przyspieszone rozpoczęcie zażywania narkotyków (Herman, 1974), a także zwiększone poszukiwanie narkotyków (Panlilio i in., 2005; Hogarth i in., 2007) i samodzielna administracja (Herman, 1974; Droungas i in., 1995; Mucha i in., 1998; Hogarth i in., 2010).

3.2. Wpływ leków

Jak omówiono powyżej, duża literatura zwierzęca wskazuje, że powtarzane podawanie nadużywanych leków może zmienić ich działanie. U ludzi najlepszą ustaloną zmianą obserwowaną po wielokrotnym narażeniu na lek była przejściowa tolerancja na subiektywne działanie stymulantów (Brauer i in., 1996) oraz depresyjne działanie opiatów i benzodiazepin (Przytul, 1972)2. Dla porównania, możliwość, że uczulenie na lek może wystąpić u ludzi, zostało uznane za bardziej kontrowersyjne. Wstępne dowody pochodzą z obserwacji dokonanych w USA i Japonii po drugiej wojnie światowej podczas epizodów zwiększonego nadużywania narkotyków amfetaminowych. Retrospektywne historie z tego okresu sugerują, że powtarzające się narażenie na wysokie dawki amfetamin (zazwyczaj 100 mg lub więcej) może prowadzić do objawów psychotycznych, w tym halucynacji i urojeń (Connell, 1958; Ellinwood, 1967; Griffith i in., 1972; Sato, 1992; Sato i wsp., 1992). Te efekty można odtworzyć w ustawieniach laboratoryjnych (Angrist i Gershon, 1970; Bell, 1973). Stwierdzono, że przebieg czasowy prowadzący do pierwszego epizodu psychotycznego różni się u poszczególnych osób, efekt prawdopodobnie związany z dawką, częstością stosowania, nadużywaniem innych substancji oraz obecnością wcześniej istniejących cech podatności. Uderzające jest, że u niektórych osób obserwowano okresy nadużywania substancji przez długotrwałą podatność na ponowne pojawienie się objawów psychotycznych po ponownej ekspozycji na znacznie mniejszą dawkę leku (Sato, 1992; Sato i wsp., 1992).

Chociaż intrygujące, powyższe raporty nie dostarczyły bezpośrednich dowodów eksperymentalnych, że wielokrotna ekspozycja na lek może powodować u ludzi zjawiska podobne do uczulenia. Ten dowód został zgłoszony dopiero niedawno. W sześciu z siedmiu kontrolowanych badań laboratoryjnych, w których uczestnicy otrzymali minimum 20 mg (po) d-amfetamina na sesję, zaobserwowano uczulenie na działanie energetyzujące leku (Tabela 1). W najnowszym badaniu zaobserwowano również dowody na to, że wpływ ten może podlegać kontroli środowiskowej. Pacjenci, którzy otrzymali dwie dawki d-amfetamina w tym samym pokoju zgłosiła uczuloną odpowiedź na drugą dawkę, podczas gdy ci, którzy otrzymali drugą dawkę w wyraźnie innym pokoju, wykazali, jeśli w ogóle, dowody tolerancji (Childs and de Wit, w prasie).

Tabela 1  

Zależny od dawki rozwój uczulonego reagowania na powtarzane d-amfetamina u zdrowych ludzi.

Warto zauważyć, że kursy czasu na zjawiska sensytyzacji i tolerancji są różne3. Podczas gdy uczulenie jest długotrwałym, być może nawet stałym zjawiskiem (Robinson i Becker, 1986; Boileau i in., 2006), tolerancja jest bardziej przejściowa (Vogel i in., 1948; Przytul, 1972; Brauer i in., 1996). Istotnie, główny czynnik powodujący przedawkowanie narkotyków i śmiertelność wynika ze zdolności państw do poszukiwania narkotyków do wywołania długo po tym, jak tolerancja zniknie (Merrall i in., 2010).

3.3. Wpływ sygnałów i wskazówek + leków w różnych populacjach pacjentów

W poniższych sekcjach dokonujemy przeglądu efektów sygnałów i wskazówek dotyczących leków oraz leków. Efekty te są badane oddzielnie u zdrowych osób bez uzależnień, u osób narażonych na uzależnienia oraz u osób z zaburzeniami używania substancji. Rozróżnienie między tymi populacjami jest konieczne, ponieważ leki i sygnały leków wywołują różne efekty u różnych osób. Ponieważ skutki zarówno ostrej, jak i powtarzanej ekspozycji na lek mogą oddziaływać z konkretnymi cechami osobnika, mogą dostarczyć wglądu w czynniki, które regulują rozwój i ekspresję zmotywowanych zachowań ukierunkowanych na uzyskanie i samodzielne podawanie narkotyków. Rzeczywiście, jak często zauważono, tylko niektóre osoby eksperymentujące z narkotykami rozwijają zaburzenie używania substancji (Tsuang i in., 1998; Zinkernagel i in., 2001; Anthony, 2002; Agrawal i in., 2012; Kendler i in., 2012). Czynniki zidentyfikowane jako wpływające na progresję do uzależnienia obejmują cechy osobowości (Ayduk i in., 2000; Conrod i in., 2000; Tarter i in., 2003), wczesne historie życia (Hyman i wsp., 2006; Enoch i in., 2010), ciągle zmieniające się normy społeczno-kulturowe (Nutt, 2012), indywidualne różnice w enzymach metabolicznych specyficznych dla leku (Ferguson i Tyndale, 2011) oraz dodatkowe czynniki dziedziczne o niejasnych mechanizmach. Implikacją tych obserwacji dla badania procesów związanych z uzależnieniem i uzależnieniem jest potrzeba zidentyfikowania i scharakteryzowania efektów, które mogą występować preferencyjnie w obrębie podzbioru osób (patrz także Saunders i Robinson, ten problem).

4. Przedmioty bez uzależnień: aktywacje prążkowia

4.1. Efekty wskazówek

Narażenie na zdarzenia związane z nagrodami konsekwentnie aktywuje prążkowie u zdrowych ludzi (Knutson i Cooper, 2005). Zostało to zbadane najdokładniej w odniesieniu do nagrody pieniężnej. W tych badaniach przedstawiono wiele rodzajów bodźców. Obejmują one (i) znane wskazówki, które badani już znają, są związane z obecnością lub brakiem nagród, (ii) wcześniej neutralne wskazówki, o których uczestnicy dowiadują się podczas badania, (iii) wskazówki wskazujące, że nagroda zostanie przedstawiona po biernym oczekiwaniu lub po emisji odpowiedzi operanta i (iv) sama nagroda. Każda z tych cech może wpływać na wielkość odpowiedzi prążkowia i to, czy obserwuje się ją głównie w prążkowiu brzusznym lub grzbietowym (O'Doherty i wsp., 2004; Knutson i Cooper, 2005). Niniejszy przegląd koncentruje się na tym, jak na wielkość tych reakcji prążkowia wpływają różnice indywidualne i grupowe.

Oprócz nagrody pieniężnej, zdrowi ludzie wykazywali aktywacje prążkowia po ekspozycji na sygnały związane z jedzeniem (Small et al., 2001; Beaver i in., 2006; Hommer i in., W druku; Demos i in., 2012; Tang i in., 2012), seks (Hamann i wsp., 2004; Cloutier i in., 2008; Demos i in., 2012) i alkohol (Seo i in., 2011)4. Istnieją dowody na to, że wspomnianym reakcjom mózgowego przepływu krwi (CBF) mierzonym za pomocą fMRI może towarzyszyć wzrost uwalniania DA (Box 1). Na przykład uwalnianie DA prążkowia mierzone u zdrowych osób za pomocą pozytronowej tomografii emisyjnej (PET) może korelować z pomiarami aktywności fMRI (Schott i wsp., 2008). Co ważniejsze, dowody na uwalnianie DA zaobserwowano u zdrowych ludzi, grających w gry wideo (Koepp i in., 1998) i po ekspozycji na sygnały wcześniej powiązane z nagrodą pieniężną (Zald i in., 2004; Schott i wsp., 2008; Martin-Soelch i in., 2011; cf, Hakyemez i in., 2008), jedzenie (Volkow i wsp., 2002; Small et al., 2003), alkohol (Yoder i in., 2009) i amfetaminę (Boileau i in., 2007).

Box 1

W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci opracowano dwa główne narzędzia do pomiaru aktywności żywego ludzkiego mózgu. W badaniach funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI) regionalną aktywność mózgu ocenia się poprzez pomiar zmian w mózgowym przepływie krwi (CBF). Jak w przypadku wszystkich żywych tkanek, zwiększona aktywność wymaga zwiększonego przepływu krwi w celu dostarczenia potrzebnego tlenu. Przechwycone magnetycznie sygnały fMRI reagują na zmiany w przepływie krwi, wykorzystując odpowiednio paramagnetyczne i diamagnetyczne właściwości odtlenionej i natlenionej hemoglobiny. Rozdzielczość czasowa waha się od 100 ms do 2 s, w zależności od tego, czy próbkowany jest pojedynczy wycinek mózgu, czy cały mózg. Rozdzielczość anatomiczna wynosi od <1 do 3 mm3, w zależności od wielkości magnesu (Hernandez i wsp., 2001). Ta metoda nie ma specyficzności neurochemicznej.

Pozytonowa tomografia emisyjna (PET) może być również stosowana do pomiaru aktywności mózgu, ale opiera się na różnych zasadach. Osobnikom podaje się znakowaną radioaktywnie substancję, która może przekroczyć barierę krew-mózg. Rozkładający się znacznik emituje pozytony, które zazwyczaj przemieszczają się 0.2 – 7 mm przed zderzeniem z elektronem. Kolizja wytwarza promienie gamma, które przemieszczają się w diametralnie przeciwnych kierunkach, co prowadzi do ich jednoczesnej aktywacji detektorów koincydencji umieszczonych wokół głowy pacjenta. Przetwarzane następnie sygnały dostarczają informacji o wielkości z właściwościami czasowymi i przestrzennymi. Oznakowana woda pozwala na pomiar CBF. Zastosowanie oznakowanych znaczników, takich jak [11C] Raclopopride (antagonista receptora D2 / 3 DA) umożliwia oszacowanie dostępności receptorów DA D2 / 3. Gdy poziomy pozakomórkowej DA są zwiększone, dostępność receptorów DA dla [11C] Raclopopride jest zredukowany. Chociaż czasowe (20 do 30 min) i anatomiczne (cm3 zakres) rozdzielczość jest skromna, metoda jest dobrze sprawdzona (Laruelle, 2000; Doudet i Holden, 2003).

Wielkość odpowiedzi DA wywołanej cue może się zmieniać wraz z oczekiwaną pewnością, że otrzymana zostanie nagroda. Na przykład u naczelnych niebędących ludźmi największy wzrost wypalania komórek DA indukowanych nagrodą obserwuje się w warunkach maksymalnej niepewności (Fiorillo i in., 2003). Najnowsze dowody wskazują na możliwość, że ten wpływ niepewności może wystąpić również u ludzi: pacjenci z chorobą Parkinsona wykazują większą odpowiedź DA wywołaną placebo, jeśli zostaną poinformowani, że szansa na otrzymanie leku L-DOPA wynosi 75% w porównaniu z 100% (Lidstone i in., 2010)5.

4.2. Efekty wskazówek + leków

Jak widać na zwierzętach laboratoryjnych, istnieją dowody na wzajemne interakcje między lekami i sygnały związane z nagrodami, z których każda moduluje odpowiedź na drugą. U zdrowych ludzi obserwowano to najwyraźniej w dwóch badaniach, w których działanie dopaminergiczne metylofenidatu było zwiększone przez obecność istotnych sygnałów apetytu (Volkow i wsp., 2002, 2004). W pierwszym badaniu przeprowadzonym na zdrowych osobach pozbawionych pokarmu (16 – 20 h abstynent) połączenie niskiej dawki metylofenidatu (20 mg, po) i sygnałów pokarmowych (wzrokowych, węchowych, smakowych) wywołało większe uwalnianie DA prążkowia i większy zgłaszany głód niż sam (Volkow i wsp., 2002). Indywidualne różnice w uwalnianiu DA korelowały z zgłaszanym przez siebie głodem i pragnieniem jedzenia. W drugim badaniu metylofenidat (20 mg, po) wywołał wymierne uwalnianie DA prążkowia tylko wtedy, gdy był połączony z istotnym zadaniem matematycznym, w którym badani mogli uzyskać nagrodę pieniężną. Im większe uwolnienie DA, tym bardziej interesujący badani zgłaszali zadanie (Volkow i wsp., 2004).

Trzecie badanie dostarczyło pierwszego wyraźnego testu, czy wielokrotne podawanie leku może prowadzić do uczulenia na DA u ludzi (Rys. 1). Zdrowi osobnicy byli narażeni na trzy dawki d-amfetamina (0.3 mg / kg, po) w schemacie co drugi dzień. Po dwutygodniowej przerwie podano czwartą dawkę. Odpowiedź DA na tę czwartą dawkę była znacznie większa niż ta wywołana przez pierwszą dawkę. Piąta dawka, podana cały rok później, przyniosła jeszcze większy efekt (Boileau i in., 2006). Zwłaszcza wszystkie dawki d-amfetamina była podawana w tym samym środowisku (aparat PET), dzięki czemu uzyskane wyniki były zgodne z uwrażliwieniem specyficznym dla środowiska. Podczas gdy badanie to nie wykazało, czy uczulenie na DA może być również wyrażone, jeśli amfetamina została podana w innym miejscu, dwa ostatnie badania przeprowadzone na nie zależnych użytkownikach narkotyków pobudzających są zgodne z propozycją, że obecność w porównaniu z brakiem bodźców związanych z lekiem może rzeczywiście wpływać wielkość odpowiedzi DA wywołanych lekami. W pierwszym badaniu, indywidualne różnice w indukowanych kokainą wzrostach pozakomórkowej DA były przewidywane przez historię życia zażywania narkotyków pobudzających na ulicy: im większe było zażywanie narkotyków w przeszłości, tym większa odpowiedź DA (Cox i in., 2009). W tym badaniu uczestnicy przygotowywali, manipulowali i samodzielnie podawali lek w zwykły sposób. Oznacza to, że sygnały związane z kokainą były wyraźnie obecne i zaangażowane. Dla porównania, w drugim bardzo podobnym badaniu zdrowym, nie zależnym osobom zażywającym narkotyki pobudzające podawano ukrytą dawkę d-amfetamina. W tym przypadku indywidualne różnice w uwalnianiu DA były ujemnie skorelowane z zażywaniem narkotyków: im większe było dawkowanie narkotyków, tym mniejsza odpowiedź DA (Casey i in., 2012). Ponieważ podobne efekty zostały dobrze scharakteryzowane w badaniach przeprowadzonych na zwierzętach laboratoryjnych (Anagnostaras i Robinson, 1996; Anagnostaras i in., 2002; Stewart i Vezina, 1988, 1991; Vezina i Leyton, 2009) kusząca, choć spekulatywna interpretacja tych wyników jest taka, że ​​obecność w porównaniu z brakiem dyskretnych i kontekstowych sygnałów związanych z lekiem modulowała odpowiedź na nieuwarunkowany bodziec lekowy. Zatem obecność istotnych sygnałów związanych z nagrodą może umożliwić zwiększenie odpowiedzi dopaminergicznej na wyzwanie farmakologiczne; brak takich sygnałów może zapobiec ekspresji wzmocnionych odpowiedzi DA.

Rys. 1  

Uczulenie DA na ludzi spowodowane przez amfetaminę. Zdrowi mężczyźni otrzymywali pięć dawek d-amfetamina (0.3 mg / kg, po) podczas układania w skanerze PET. Pierwsze trzy dawki podawano co drugi dzień. Czwarta dawka została podana po ...

4.3. Różnice związane z wiekiem: implikacje dla rozwoju

Pojawiająca się literatura zwraca uwagę na różnice w odpowiedzi prążkowia na bodźce związane z nagrodami u młodzieży (13 – 15 lat) w stosunku do młodych dorosłych (wczesne 20). Na przykład doniesiono, że młodzież wykazuje większą aktywację prążkowia niż dorośli, gdy otrzyma bodziec, który sygnalizuje możliwość odpowiedzi na pieniądze (Geier i in., 2010) oraz w odpowiedzi na otrzymanie nagrody (Ernst i in., 2005; Galvan i in., 2006). Co więcej, wśród młodzieży, im większa jest odpowiedź prążkowia na te sygnały, tym wyższe są ich odczucia w poszukiwaniu cech osobowości i podniecenia zgłaszanego przez siebie (Bjork i in., 2008a)6. Te odpowiedzi związane z wiekiem zaproponowano w celu uwzględnienia różnic rozwojowych w podejmowaniu ryzyka i zachowaniach związanych z poszukiwaniem nagrody (Włócznia, 2011; Ernst and Fudge, 2009; Somerville i in., 2010). Istotnie, istnieją dowody na to, że te efekty prążkowia mają trafność predykcyjną. Na przykład wśród zdrowych studentów (n = 58), im większe jądro reaguje na bodźce pokarmowe, tym więcej przedmiotów wagi przybiera na wadze sześć miesięcy później; im większa reakcja na sygnały seksualne, tym większa aktywność seksualna (Demos i in., 2012).

5. Podmioty narażone na uzależnienia: aktywacje prążkowia

Grupy osób można podzielić na kategorie w zależności od ryzyka uzależnienia. Do najlepiej ustalonych predyktorów należą (i) gęsta historia problemów związanych z używaniem substancji przez rodzinę (Dawson i in., 1992; Merikangas i in., 1998; Stoltenberg i in., 1998), (ii) eksternalizujących cech behawioralnych i impulsywnych, szukających doznań cech osobowości (Krueger, 1999; Kendler i in., 1997, 2003, Tarter i in., 2003) oraz (iii) subiektywne i behawioralne odpowiedzi na wyzwanie narkotykowe (Schuckit, 1980; de Wit i Phillips, 2012).

5.1. Efekty wskazówek

Mała literatura opisuje reakcje na nagrody i wskazówki związane z nagrodami u osób zagrożonych zaburzeniami zażywania substancji (patrz Tabele 2 i I 3) .3). Na przykład, w porównaniu do zdrowych kontroli niskiego ryzyka, zaobserwowano większe reakcje prążkowia u osób z rodzinnym ryzykiem alkoholizmu podczas wykonywania zadania Iowa Gambling Task (Acheson i in., 2009) i po narażeniu na zapachy alkoholu (Kareken i in., 2004; Oberlin i in., 2012). Dla porównania, w badaniach, w których przedstawiono nieznane lub w inny sposób neutralne wskazówki dotyczące wynagrodzeń, populacje wysokiego ryzyka wykazują mniejsze odpowiedzi prążkowia niż zdrowe kontrole (Andrews i in., 2011; Schneider i in., 2012; Yau i in., 2012).

Tabela 2  

fMRI BOLD aktywacje prążkowia obserwowane u ludzi w obecności i braku sygnałów związanych z nagrodą. Pacjentami były osoby ze skłonnością do lub z obecnymi zaburzeniami uzależnienia.
Tabela 3  

ZWIERZĘ DOMOWE [11C] raclopopride reakcje prążkowia obserwowane u ludzi w obecności i przy braku sygnałów związanych z nagrodą. Pacjentami były osoby ze skłonnością do lub z obecnymi zaburzeniami uzależnienia.

5.2. Efekty wskazówek + leków

Istnieją dowody na to, że wpływ leków i sygnałów związanych z lekami może wchodzić w interakcje u osób narażonych na uzależnienia. Na przykład w niezależnych, ciężkich pijarkach papierosowych stwierdzono, że spożywanie alkoholu zwiększa odpowiedź prążkowia na bodźce papierosowe (King i wsp., 2010). I odwrotnie, istnieją dowody na to, że sygnały mogą nasilać działanie leków. U osób z podwyższonym ryzykiem uzależnienia odpowiedzi prążkowia DA były zwiększone w stosunku do osób niskiego ryzyka, gdy substancja była spożywana w zwykły sposób (Setiawan i in., 2010) ale zmniejszył się, gdy lek był podawany bez wskazań związanych z lekiem (Casey i in., 2012). Tępa reakcja odzwierciedlała zarówno rodzinną cechę, jak i efekt zażywania narkotyków w przeszłości: im większa historia używania narkotyków przez całe życie, tym mniejsza odpowiedź DA (Casey i in., 2012). Skutki cechy rodzinnej i zażywania narkotyków w przeszłości były niezależne. Wykazano to na dwa sposoby. Po pierwsze, włączono grupę kontrolną, składającą się z leku pobudzającego, stosującego osobników dobranych pod kątem używania substancji do osób wysokiego ryzyka, ale bez rodzinnego wywiadu dotyczącego problemów z zażywaniem narkotyków. Osoby z grupy wysokiego ryzyka, u których występowały zaburzenia związane z używaniem substancji w rodzinie, wykazywały niższe uwalnianie DA niż ten lek „niskiego ryzyka”, stosujący grupy, które wcześniej nie stosowały narkotyków. Po drugie, uwzględnienie historii używania narkotyków jako potencjalnej zmiennej zakłócającej w analizach statystycznych nie zmniejszyło wkładu historii rodziny. Oznacza to, że zarówno historia rodziny, jak i historia zażywania narkotyków dawały ten sam efekt, ale działały jako niezależni współpracownicy.

6. Osoby z zaburzeniami używania substancji: aktywacje prążkowia

6.1. Efekty wskazówek

W dwóch ostatnich metaanalizach stwierdzono niezależnie, że prążkowie jest konsekwentnie aktywowane przez ekspozycję na sygnały związane z lekiem u osób spełniających kryteria diagnostyczne zaburzenia używania substancjis (Chase i in., 2011; Tang i in., 2012). These odpowiedzi są stabilne (Schacht i in., 2011) i podwyższony, w porównaniu do osób nadużywających substancji. Na przykład, w porównaniu do osób pijących w niewielkim stopniu, osoby uzależnione od alkoholu wykazują większą aktywację prążkowia indukowaną przez alkohol. (Vollstädt-Klein i in., 2010; Ihssen i in., 2011): im większa jest odpowiedź prążkowia, tym większe są uprzedzenia uwagi spowodowane przez cue (Vollstädt-Klein i in., 2011) i tym bardziej poważne obsesyjno-kompulsyjne objawy picia (Vollstädt-Klein i in., 2010). Podobnie, w dużym badaniu osób pijących intensywnie 326, im większa aktywacja prążkowia wywołana bodźcem alkoholowym, tym większe nasilenie problemów związanych z używaniem alkoholu (Claus i in., 2011)7.

Istnieją dowody, że powyższym aktywacjom prążkowia może towarzyszyć wzrost uwalniania DA. Zmiany w wartościach wiązania znacznika PET wskazujące na uwalnianie DA prążkowia zaobserwowano po ekspozycji na sygnały związane z kokainą (Volkow i wsp., 2006; Wong i in., 2006; Fotros i in., 2012) i heroina (Zijlstra i in., 2008). Im większe uwalnianie DA wywołane cue, tym większe pragnienie (Volkow i wsp., 2006; Wong i in., 2006; Zijlstra i in., 2008; Fotros i in., 2012).

Jak widać w innych populacjach, istnieją również dowody na to, że u osób z zaburzeniami używania substancji aktywacje prążkowia są stępione, a nie zwiększone, gdy brak jest sygnałów związanych z uzależnieniem. W porównaniu z osobami kontrolnymi, tępe aktywacje prążkowia występują w odpowiedzi na zdjęcia żywności u alkoholików (Ihssen i in., 2011) oraz nieznane lub w inny sposób neutralne wskazówki pieniężne u palaczy (Peters i in., 2011) i detoksykowani alkoholicy (Wrase i in., 2007; Beck i wsp., 2009; por Bjork i in., 2008b).

6.2. Efekty wskazówek + leków

U osób z zaburzeniami zażywania substancji, reakcje prowokacyjne DA prowokowane lekami stymulującymi były znacznie zmniejszone w porównaniu do odpowiedzi obserwowanych u zdrowych osób kontrolnych (Volkow i wsp., 1997, 2007; Martinez i wsp., 2005, 2007, 2011, 2012; Wang i wsp., 2012; Thompson i in., W druku; por Urban i in., 2012; widzieć Tabele 2 i I 3) .3). Zmniejszenie to może pogorszyć obraz kliniczny. Im niższa odpowiedź DA, tym większe samopodawanie leku stymulującego obserwowano w oddzielnych sesjach, w których lek i związane z nim sygnały były udostępniane (Martinez i wsp., 2007) i gorszy wynik kliniczny w obserwacji (Martinez i wsp., 2011; Wang i wsp., 2012).

W szczególności jednak we wszystkich powyższych badaniach uwalnianie DA mierzono przy braku sygnałów leku. Rodzi to możliwość, że nawet przy uzależnieniu w późnym stadium obserwowane zmniejszone odpowiedzi DA odzwierciedlają, przynajmniej częściowo, brak bodźców związanych z lekiem koniecznych do umożliwienia ekspresji zwiększonej odpowiedzi dopaminergicznej lub obecności niesparowanych bodźców leku zdolnych do hamowania ta odpowiedź (Vezina i Leyton, 2009). Jesteśmy świadomi tylko jednego badania, które wyraźnie przetestowało tę hipotezę. W tym badaniu osobnikom zależnym od kokainy podawano amfetaminę podczas sesji testowych z obecnymi lub nieobecnymi wskazówkami dotyczącymi narkotyków (filmy z aktorami symulującymi zażywanie narkotyków). W porównaniu z sesją testową przeprowadzoną bez wskazówek dotyczących leków, obecność sygnałów leków w rzeczywistości jeszcze bardziej zmniejszyła odpowiedź DA (Volkow i wsp., 2008), efekt przeciwny do tego, co przewidywali autorzy. Ta obserwacja stanowi jednak dowód na to, że sygnały środowiskowe mogą modulować farmakologiczne skutki prowokującego narkotyku. Co więcej, jak zauważyli autorzy, ponieważ sygnały nie przewidywały, że lek stanie się dostępny, mógł wystąpić błąd przewidywania nagrody związany ze zmniejszeniem uwalniania DA (Schultz i wsp., 1997; Yoder i in., 2009). Interpretacja ta pozostaje jednak spekulatywna, dopóki nie zostaną przedstawione dalsze badania wyraźnie testujące tę propozycję. Inne czynniki, które mogą prowadzić do zmniejszenia uwalniania DA wywołanego lekiem w populacjach zależnych od substancji, obejmują neurotoksyczne skutki intensywnego zażywania narkotyków (Little i in., 2003, 2009) i wcześniej istniejące cechy ryzyka (Casey i in., 2012). Istotne mogą być również ograniczenia metodologiczne. Jak zauważył Narendran i Martinez (2008), zmniejszona odpowiedź dopaminergiczna może również odzwierciedlać zmniejszenie powinowactwa receptora D2 lub D3 DA, zmniejszenie stosunku receptorów D3 do D2 DA lub zwiększenie spoczynkowych podstawowych poziomów DA. Wstępne próby zajęcia się niektórymi z tych możliwości sugerują jednak, że uzależnieni od narkotyków pobudzających, testowani w takich samych warunkach jak w powyższych badaniach, mają niższy niż spoczynkowy poziom DA (Martinez i wsp., 2009) i wyższe niż niższe poziomy receptora D3 DA co najmniej w bogatych w receptor D3 DA regionach mózgu, takich jak śródmózgowia i gałka blada (Boileau i in., 2012).

7. Przedmioty z uzależnieniami od substancji - hazard i zaburzenia objadania się: aktywacje prążkowia

Hazard (Frascella i in., 2010; Leeman i Potenza, 2012) i zaburzenia objadania się8 (Davis i wsp., 2011; Gearhardt i wsp., 2011) zostały zaproponowane jako formy uzależnienia. Obie grupy są narażone na podwyższone ryzyko zaburzeń związanych z używaniem substancji, jednak niektóre osoby dotknięte chorobą nie stosują intensywnie narkotyków ani alkoholu. Badania w tych populacjach z uzależnieniami od substancji mają zatem potencjał, aby rzucić światło na mechanizmy istotne dla zaburzonych zachowań poszukujących nagrody w oderwaniu od skutków wywoływanych przez same leki.

W badaniach fMRI zaobserwowano zwiększone aktywacje prążkowia u hazardzistów problemowych, w porównaniu z graczami niebędącymi hazardzistami, po ekspozycji na karty do gry związane z nagrodą pieniężną (van Holst i in., 2012). W przeciwieństwie, albo stępione (Balodis i in., 2012; Miedl i in., 2012; por Reuter i in., 2005) lub normalne odpowiedzi prążkowia (de Ruiter i in., 2009) zostały zgłoszone po wystawieniu na nieznane lub w inny sposób neutralne wskazówki dotyczące nagrody pieniężnej (patrz Tabele 2 i I 33).

Wyniki PET [11C] badania raclopridu sugerują, że odpowiedzi prążkowia DA przebiegają według tego samego schematu. Na przykład zaobserwowano zwiększoną odpowiedź prążkowia DA (i) realistyczne zadanie hazardowe u pacjentów z ciężkim patologicznym hazardem (Joutsa i in., 2012), (ii) znane wskazówki dotyczące hazardu plus L-DOPA u pacjentów ze współistniejącą chorobą Parkinsona i patologicznym hazardem (Steeves i in., 2009), (iii) bodźce pokarmowe prezentowane zjadaczom objadania się (Wang i wsp., 2011), (iv) leki L-DOPA podawane pacjentom z chorobą Parkinsona wykazujące różne problemy z kontrolą impulsów (Evans i in., 2006; O'Sullivan i in., 2011) oraz (v) nieskrywaną administrację d-amfetaminowe pigułki dla graczy (Payer i in., 2012). Dla porównania, obserwowano tępe odpowiedzi DA prążkowia po prowokujących lekach wyzwaniach podawanych bez wskazówek dotyczących leku u pacjentów z bulimią psychiczną (Broft i in., 2012). Warto zauważyć, że zwiększone odpowiedzi DA mogą pogorszyć obraz kliniczny. Patologiczni hazardziści, którzy wykazują większe uwalnianie DA z prążkowia, mają wyższe oceny nasilenia klinicznego (Joutsa i in., 2012), większe trudności z powstrzymywaniem się od hazardu (Payer i in., 2012) i gorsze wyniki w Iowa Gambling Task (Linnet i in., 2010, 2011).

8. Wnioski: leczenie prążkowia - zastrzyk lub blokada?

Uzależnienia są złożone, wieloczynnikowe i niejednorodne pod względem pochodzenia i ekspresji. Czynniki omówione w niniejszym przeglądzie nie będą uwzględniać wszystkich aspektów choroby. Na samym poziomie neurobiologicznym uzależnienia obejmują więcej obszarów mózgu niż prążkowie i więcej neuroprzekaźników niż DA. Niemniej jednak obecny widok opisuje procesy, które mogą wyjaśniać dużą zmienność literatury. Może również poprawić nasze zrozumienie roli sygnałów związanych z uzależnieniem w etiologii choroby, przebiegu i wyniku.

Powyższe badania sugerują, że u ludzi powtarzająca się ekspozycja na intensywne bodźce motywacyjne może prowadzić do uwarunkowanych i uwrażliwionych reakcji behawioralnych i neurobiologicznych. W miarę narastania ekspozycji, te wskazówki mogą również modulować odpowiedzi na same nagrody. Hiperaktywacja prążkowia może wystąpić, gdy obecne są nagrody i sygnały związane z nagrodą. Hipoaktywacja prążkowia może występować, gdy nie ma sygnałów parujących z nagrodami. Narażenie na nagrody w obecności sygnałów związanych z nagrodami może wywołać efekty synergiczne, współwystępowanie, które do tej pory było bardziej powszechne na ulicy niż w laboratorium. Wreszcie, wyniki przeglądu tutaj sugerują, że te uwarunkowane procesy mogą wywierać swoje efekty nie tylko na wczesnych etapach używania substancji, ale także w późniejszych stadiach uzależnienia.

Te efekty modulowane są bardziej niż akademickie. Po pierwsze zależna od sytuacji uwarunkowana kontrola motywacyjnych systemów motywacyjnych może w dużej mierze odpowiadać za zwiększone dążenie do uzyskania pewnych nagród i zmniejszenie dążenia do pozyskania innych, cech, które są widoczne w miarę rozwoju uzależnień. Po drugie, jeśli proponowane procesy nadal mają takie same skutki po ustaleniu uzależnień, model ma również wpływ na leczenie. Na przykład, podjęto wiele prób zablokowania domniemanego hiperaktywnego (uczulonego) układu DA. Chociaż strategia nie została wyczerpana, podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badania kliniczne z przewlekłymi lekami neuroleptycznymi nie okazały się skuteczne (Grabowski i in., 2000; Kampman i in., 2003; Smelson i in., 2004; Reid i wsp., 2005). Alternatywnie, gwałtownie wzrastająca transmisja DA jest najprawdopodobniej czynnikiem wywołującym nawrót (de Wit, 1996; Barrett i in., 2006). Każda z tych strategii w izolacji może nie mieć skuteczności klinicznej, ponieważ pacjenci z uzależnieniami doświadczają naprzemiennie okresów zwiększonej i zmniejszonej aktywacji prążkowia (Rys. 2). Obiecujące strategie mogą być lepiej zapewnione przez podejścia, które selektywnie celują w zwiększoną odpowiedź na lek i jego kontrolę przez bodźce związane z lekiem (Kim i wsp., 2005; Barrett i in., 2008; Venugopalan i in., 2011; Loweth i in., 2013) lub że przekwalifikowują pacjenta do ukierunkowania na inne wskazówki i nagrody, jak osiąga się w treningu nastawienia uwagi (Attwood i in., 2008; Fadardi i Cox, 2009; Schoenmakers i in., 2010; Zhao i in., 2012b) i terapie warunkowego zarządzania (Dutra i in., 2008; Volpp i in., 2009). Preparaty agonisty pośredniego DA o powolnym uwalnianiu wykazały niewielką, choć niespójną, skuteczność w niektórych populacjach (Castells i in., 2010; Mariani i in., 2012). Selektywni antagoniści receptora DA D3 i modulatory DA są w trakcie opracowywania i mogą okazać się pomocne (Mugnaini i in., 2012; cf, Dodds i in., 2012).

Rys. 2  

Model aktywacji prążkowia w uzależnieniu. Pacjenci mogą doświadczać okresów hiper- i hipoaktywacji prążkowia związanych z obecnością i brakiem sygnałów związanych z uzależnieniem. W tym modelu przewiduje się przewlekłe leczenie neuroleptyczne ...

Wreszcie ostatnie dowody wskazywały na możliwość, że indywidualne różnice w podatności na przypisywanie wartości motywacyjnej nagrodom związanym z nagrodami mogą być cechą ogólną i dziedziczną, wpływającą na podatność na uzależnienia lub wyznaczającą odrębną ścieżkę ryzyka neurobiologicznego (Flagel i wsp., 2011; Fotros i in., 2012; Mahler i de Wit, 2010; Saunders i Robinson, ten problem). W tym drugim przypadku leczenie ukierunkowane na DA może korzystnie wpłynąć na hipotetyczną podgrupę reaktywną DA. Zgodnie z poglądem, że reaktywność prążkowia odzwierciedla wcześniej istniejącą cechę, indywidualne różnice w poszukiwaniu różnych cech nagrody i impulsywności są przewidywane przez wielkość prążkowia fMRI BOLD (Beaver i in., 2006; Bjork i in., 2008a) i odpowiedzi DA (Leyton i in., 2002; Boileau i in., 2003, 2006; Buckholtz i in., 2010a,b; Treadway i in., 2012). Sygnały DA wydają się mieć znaczenie behawioralne. Zmniejszająca się transmisja DA zmniejsza głód wywoływany przez kokainę (Berger i in., 1996; Leyton i in., 2005), nastawienie uwagi na sygnały leków (Franken i in., 2004; Munafó i in., 2007; Hitsman i in., 2008), tendencja nagradzanych par sygnałów do wywołania preferencyjnej odpowiedzi (Leyton i in., 2007) oraz chęć do pracy na narkotyki (Barrett i in., 2008; Venugopalan i in., 2011) i nagrody pieniężne (Cawley i in., 2010). Obserwacje te są zgodne z poglądem, że jest on raczej zwiększony niż zmniejszona transmisja DA, która powoduje indywidualne ataki zażywania narkotyków, obserwacja ostatnio zaobserwowana na różnych poziomach zażywania substancji i uzależnienia (Venugopalan i in., 2011). Zatem, wskazanie sposobów modulowania tych odpowiedzi DA w sposób terapeutycznie znaczący pozostaje, sugerujemy, ważnym celem klinicznym.

Podziękowanie

Przegląd ten był możliwy dzięki dotacjom z Canadian Institutes for Health Research (MOP-36429 i MOP-64426, ML) oraz National Institutes of Health (DA09397, PV). Recenzję poświęcamy Ann Kelley. Jej bezgraniczna energia, miłość do życia i głęboka wiedza i pasja do pracy sprawiły, że stała się wzorem dla nas wszystkich.

Przypisy

1Bodźce związane z opiatami i etanolem dają bardziej złożoną mieszankę efektów podobnych do leków i przeciwnych lekom (Wikler, 1973; Eikelboom i Stewart, 1982; Stewart i in., 1984; O'Brien i in., 1998; Stewart, 2004). Dyskusje na temat tego, jak stany deficytowe mogą zwiększać motywacyjne stany motywacyjne i istotność sygnałów apetytowych, patrz Toates (1986), Hutcheson i in. (2001), Berridge (2012). Rolę dysforycznych stanów w utrzymaniu używania stymulantów zaproponowano także w poglądach przeciwników na przyjmowanie narkotyków (Koob i Le Moal, 1997). Stany te są zwykle obserwowane wkrótce po długotrwałym i ciągłym narażeniu na leki, ale ich późniejsze wywołanie przez uwarunkowane sygnały również zostało zaproponowane, aby przyczynić się do nawrotu (Siegel, 1979).

2Tolerancja farmakologiczna odnosi się do zmniejszenia siły działania leku lub jego skuteczności (tj. Maksymalnego efektu) przy powtarzanym narażeniu. Odwrotnie, uczulenie, również oznaczone jako odwrotna tolerancja, odnosi się do zwiększenia siły lub skuteczności leku (czasami wskazane jako znacząca odpowiedź na dawkę wcześniej nieskuteczną). Oba terminy opisują obserwacje empiryczne; same w sobie nie kojarzą się z mechanizmem.

3Pomimo różnych przebiegów czasowych dla tolerancji i uwrażliwienia, może występować czasowe nakładanie się, ponieważ każda z tych adaptacji może występować jednocześnie w różnych systemach, jak na przykład w tych, które regulują oddychanie w porównaniu z tymi, które motywują motywację.

4Aktywacje prążkowia mogą również wystąpić po stratach pieniężnych (Kühn i in., 2011). W badaniu wzięło udział 154 14-letnich graczy komputerowych. Gracze często grający (> 9 godz./tydz.) Wykazywali większą odpowiedź prążkowia na straty pieniężne, mierzoną za pomocą obrazowania funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI), w porównaniu z rzadziej grającymi. Warto zauważyć, że bodźce wskazujące na przegraną są bardzo istotne dla graczy. Wśród profesjonalnych graczy większa aktywacja prążkowia również przewiduje szybsze ruchy, co może odzwierciedlać zwiększoną zdolność wskazówek do angażowania mechanizmów podejścia (Wan i in., 2011).

5Te warunki niepewnej dostawy nagród symulują podstawowy aspekt hazardu. Ponadto u gryzoni niepewna dostawa nagrody może zwiększyć siłę motywacyjną wskazówki (Robinson i Berridge, 2012) i prowadzić do uwrażliwienia behawioralnego na prowokację amfetaminą (Singer i in., 2012).

6Istnieją również warunki, w których obserwuje się niższe reakcje prążkowia, chociaż dotychczasowe wyniki są złożone, a istotne czynniki decydujące pozostają niejasne. Na przykład zaobserwowano niższe odpowiedzi prążkowia u młodzieży niż u dorosłych oceniających sygnał przed możliwością odpowiedzi na to pytanie (Geier i in., 2010). Podobnie, podczas gdy młodzież wykazuje większe niż dorośli odpowiedzi na nagrody (Ernst i in., 2005; Galvan i in., 2006) odnotowano, że wzrost odpowiedzi prążkowia między nagrodami dużymi a małymi ($ 5 kontra centy 20) jest mniejszy (Bjork i in., 2004). Jedna z interpretacji głosi, że młodzież wykazuje większe reakcje prążkowia na nagrody i nagrody parowane sygnały, ale mniejsze odpowiedzi na bardziej odległe sygnały wymagające bardziej skomplikowanych procesów oceny.

7Niedawne studium przypadku ilustruje, w jaki sposób wzrost i spadek aktywności prążkowia mogą się zmieniać wraz z zachowaniem i uzależnieniem od narkotyków. Ciężko alkoholowy pacjent otrzymał sesję przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (TMS) grzbietowej przedniej obręczy obręczy. Regionalną aktywność mózgu i zgłaszane przez siebie głód mierzono jednocześnie. Zgodnie z oczekiwaniami głód wywoływany przez sygnał alkoholowy był związany ze zwiększoną aktywnością jądra półleżącego. Uderzające jest to, że TMS zmniejszył zarówno głód, jak i indukowaną przez sygnał aktywację jądra półleżącego, efekty utrzymywane przez trzy miesiące (De Ridder i in., 2011).

8Zaburzenia odżywiania się mają wiele wspólnych cech z zaburzeniami używania substancji i patologicznym hazardem. Rozregulowane poszukiwanie nagrody, zakłócona kontrola impulsów i różne inne uzależnienia są często współwystępujące. Otyłość została również zaproponowana jako forma uzależnienia behawioralnego, choć pomysł ten jest bardziej kontrowersyjny. Omówienie tych problemów można znaleźć w sekcji Ziauddeen i in. (2012).

Referencje

  1. Acheson A, Robinson JL, Glahn DC, Lovallo WR, Fox PT. Różnicowa aktywacja przedniej części kory obręczy i jądra ogoniastego podczas symulacji hazardu u osób z rodzinną historią alkoholizmu: badania z Projektu Wzorów Zdrowia Rodzinnego Oklahomy. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 2009; 100: 17 – 23. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  2. Agrawal A, Verweij KJH, Gillespie NA, Heath AC, Lessov-Schlaggar CN, Martin NG, Slutske WS, Whitfield JB, Lynskey MT. Genetyka uzależnienia - perspektywa translacyjna. Psychiatria translacyjna. 2012; 17 (2): e140. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  3. Anagnostaras SG, Robinson TE. Uczulenie na psychomotoryczne działanie pobudzające amfetaminy: modulacja przez uczenie asocjacyjne. Neurobiologia behawioralna. 1996; 110: 1397 – 1414. [PubMed]
  4. Anagnostaras SG, Schallert T, Robinson TE. Procesy pamięci rządzące indukowanym amfetaminą uczuleniem psychomotorycznym. Neuropsychofarmakologia. 2002; 26: 703 – 715. [PubMed]
  5. Andrews MM, Meda SA, Thomas AD, Potenza MN, Krystal JH, Worhunsky P, Stevens MC, O'Malley S, Book GA, Reynolds B, Pearlson GD. Wywiad rodzinny w kierunku alkoholizmu wykazuje różnice w obrazowaniu rezonansu funkcjonalnego w czułości nagrody, które są związane z czynnikami impulsywności. Psychiatria biologiczna. 2011; 69: 675 – 683. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  6. Angrist BM, Gershon S. Fenomenologia eksperymentalnie wywołanej psychozy amfetaminowej - wstępne obserwacje. Psychiatria biologiczna. 1970; 2: 95 – 107. [PubMed]
  7. Anthony JC. Epidemiologia uzależnienia od narkotyków. W: Davis KL, Charney D, Coyle JT, Nemeroff C, redaktorzy. Neuropsychopharmacology: The Fifth Generation of Progress. Lippincott. Williams & Wilkins; Philadelphia: 2002. s. 1557–1574.
  8. Aragona BJ, Day JJ, Roitman MF, Cleaveland NA, Wightman M, Carelli RM. Regionalna specyficzność w rozwoju w czasie rzeczywistym fazowych wzorców transmisji dopaminy podczas nabywania skojarzenia cue-kokaina u szczurów. European Journal of Neuroscience. 2009; 30: 1889 – 1899. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  9. Attwood AS, O'Sullivan H, Leonards U, Mackintosh B, Munafo MR. Uważne treningi stronniczości i reaktywność wskazówek u palaczy papierosów. Uzależnienie. 2008; 103: 1875 – 1882. [PubMed]
  10. Ayduk O, Mendoza-Denton R, Mischel W, Downey G, Peake PK, Rodriguez M. Regulowanie jaźni interpersonalnej: strategiczna samoregulacja dla radzenia sobie z wrażliwością na odrzucenie. Journal of Personality and Social Psychology. 2000; 79: 776 – 792. [PubMed]
  11. Balodis IM, Kober H, Worhunsky PD, Stevens MC, Pearlson GD, Potenza MN. Zmniejszona aktywność frontostriatalna podczas przetwarzania nagród pieniężnych i strat w patologicznym hazardzie. Psychiatria biologiczna. 2012; 71: 749 – 757. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  12. Barrett SP, Pihl RO, Benkelfat C, Brunelle C, Young SN, Leyton M. Rola dopaminy w samopodawaniu alkoholu u ludzi: różnice indywidualne. Neuropsychofarmakologia europejska. 2008; 18: 439 – 447. [PubMed]
  13. Barrett SP, Tichnauer M, Leyton M, Pihl RO. Nikotyna zwiększa samopodawanie alkoholu u nie zależnych palaczy płci męskiej. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 2006; 81: 197 – 204. [PubMed]
  14. Beaver JD, Lawrence AD, van Ditzhuijzen J, Davis MH, Woods A, Calder AJ. Indywidualne różnice w nagradzaniu przewidują reakcje neuronalne na obrazy żywności. Journal of Neuroscience. 2006; 26: 5160 – 5166. [PubMed]
  15. Beck A, Schlagenhauf F, Wüstenberg T, Hein J, Kienast T, Kahnt T, Schmack K, Hägele C, Knutson B, Heinz A, Wrase J. Ventral striatal aktywacja podczas przewidywania nagrody koreluje z impulsywnością u alkoholików. Psychiatria biologiczna. 2009; 66: 734 – 742. [PubMed]
  16. Bell DS. Eksperymentalna reprodukcja psychozy amfetaminowej. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 1973; 29: 35 – 40. [PubMed]
  17. Berger SP, Hall S, Mickalian JD, Reid MS, Crawford CA, Delucchi K, Carr K, Hall S. Haloperidol antagonizm wywoływanego przez cue głodu kokainowego. Lancet. 1996; 347: 504 – 508. [PubMed]
  18. Berridge KC. Od błędu prognozowania do zachęty motywacyjnej: obliczenia mezolimbiczne motywacji do nagrody. European Journal of Neuroscience. 2012; 35: 1124 – 1143. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  19. Bjork JM, Knutson B, Fong GW, Caggiano DM, Bennett SM, Hommer DW. Aktywacja mózgu wywołana zachętą u młodzieży: podobieństwa i różnice między młodymi dorosłymi. Journal of Neuroscience. 2004; 24: 1793 – 1802. [PubMed]
  20. Bjork JM, Knutson B, Hommer DW. Pobudzająca aktywacja prążkowia u dorastających dzieci alkoholików. Uzależnienie. 2008a; 103: 1308 – 1319. [PubMed]
  21. Bjork JM, Smith AR, Hommer DW. Wrażliwość prążkowia na nagradzanie dostaw i pominięć u pacjentów uzależnionych od substancji. NeuroImage. 2008b; 42: 1609 – 1621. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  22. Boileau I, Assad JM, Pihl RO, Benkelfat C, Leyton M, Diksic M, Tremblay RE, Dagher A. Alkohol sprzyja uwalnianiu dopaminy w ludzkim jądrze półleżącym. Synapsa. 2003; 49: 226 – 231. [PubMed]
  23. Boileau I, Dagher A, Leyton M, Gunn RN, Baker GB, Diksic M, Benkelfat C. Modelowanie uwrażliwienia na stymulanty u ludzi: A [11C] badanie raclopridde / PET u zdrowych ochotników. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 2006; 63: 1386 – 1395. [PubMed]
  24. Boileau I, Dagher A, Leyton M, Welfeld K, Booij L, Diksic M, Benkelfat C. Uwarunkowane uwalnianie dopaminy u ludzi: PET [11C] badanie raclopridu z amfetaminą. Journal of Neuroscience. 2007; 27 (15): 3998 – 4003. [PubMed]
  25. Boileau I, Payer D, Houle S, Behzadi A, Rusjan PM, Tong J, Wilkins D, Selby P, George TP, Zack M, Furukawa Y, McCluskey T, Wilson AA, Kish SJ. Wyższe wiązanie ligandu preferującego receptor dopaminy D3 [11C] - (+) - propylo-heksahydro-naptho-oksazyna w użytkownikach wielolekowych metamfetaminy: badanie pozytronowej tomografii emisyjnej. Journal of Neuroscience. 2012; 32: 1353 – 1359. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  26. Bradberry CW. Uczulenie na kokainę i pośrednictwo dopaminy w efektach sygnalizacyjnych u gryzoni, małp i ludzi: obszary porozumienia, niezgody i implikacje dla uzależnienia. Psychofarmakologia. 2007; 191: 705 – 717. [PubMed]
  27. Bragulat V, Dzemidzic M, Talavage T, Davidson D, O'Connor SJ, Karaken DA. Alkohol uwrażliwia mózgowe reakcje na zapachy napojów alkoholowych: badanie fMRI. Alkoholizm: badania kliniczne i eksperymentalne. 2008; 32: 1124 – 1134. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  28. Brauer LH, Ambre J, de Wit H. Ostra tolerancja na subiektywne, ale nie sercowo-naczyniowe działanie d-amfetaminy u zdrowych, zdrowych mężczyzn. Journal of Clinical Psychopharmacology. 1996; 16: 72 – 76. [PubMed]
  29. Braus DF, Wrase J, Grüsser S, Hermann D, Ruf M, Flor H, Mann K, Heinz A. Bodźce związane z alkoholem aktywują prążkowia brzuszne u abstynentów alkoholików. Journal of Neural Transmission. 2001; 108: 887 – 894. [PubMed]
  30. Broft A, Shingleton R, Kaufman J, Liu F, Kumar D, Slifstein M, Abi-Dargham A, Schebendach J, Van Heertum R, Attia E, Martinez D, Walsh BT. Dopamina prążkowia w bulimii: badanie obrazowania PET. International Journal of Eating Disorders. 2012; 45 (5): 648 – 656. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  31. Buckholtz JW, Treadway MT, Cowan RL, Woodward ND, Benning SD, Li R, Ansari MS, Baldwin RM, Schwartzman AN, Shelby ES, Smith CE, Cole D, Kessler RM, Zald DH. Nadwrażliwość układu dopaminy mezolimbicznej u osób z cechami psychopatycznymi. Natura Neuroscience. 2010a; 13: 419 – 421. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  32. Buckholtz JW, Treadway MT, Cowan RL, Woodward ND, Li R, Ansari MS, Baldwin RM, Schwartzman AN, Shelby ES, Smith CE, Kessler RM, Zald DH. Różnice w sieci dopaminergicznej w ludzkiej impulsywności. Nauka. 2010b; 329: 532. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  33. Carter BL, Tiffany ST. Metaanaliza reaktywności sygnalizacyjnej w badaniach nad uzależnieniami. Uzależnienie. 1999; 94: 327 – 340. [PubMed]
  34. Carter BL, Tiffany ST. Paradygmat dostępności sygnalizacji: wpływ dostępności papierosów na reaktywność wskazówek u palaczy. Psychopatologia eksperymentalna i kliniczna. 2001; 9: 183 – 190. [PubMed]
  35. Casey KF, Benkelfat C, Cherkasova MV, Baker GB, Dagher A, Leyton M. Tłumił indukowane amfetaminą uwalnianie dopaminy u osób z wysokim ryzykiem rodzinnym uzależnienia od substancji. 10th International Catecholamine Symposium.2012.
  36. Castells X, Casas M., Pérez-Maná C, Roncero C, Vidal X, Capellà D. Skuteczność leków psychostymulujących na uzależnienie od kokainy. Biblioteka Cochrane. 2010; 3: 1 – 206.
  37. Cawley EI, Park S, aan het Rot M, Sancton K, Benkelfat C, Young SN, Boivin D, Leyton M. Dopamina i światło: wpływ na nastrój i stany motywacyjne u kobiet lekko sezonowych. 33rd Doroczne spotkanie Canadian College of Neuropsychopharmacology.2010.
  38. Chase HW, Eickhoff SB, Laird AR, Hogarth L. Neuralna podstawa przetwarzania i głodu bodźców lekowych: metaanaliza oszacowania wiarygodności aktywacji. Psychiatria biologiczna. 2011; 70: 785 – 793. [PubMed]
  39. Childress AR, Ehrman RN, Wang Z, Li Y, Sciortino N, Hakun J, Jens W, Suh J, Listerud J, Marquez K, Franklin T, Langleben D, Detre J, O'Brien CP. Preludium do pasji: aktywacja limbiczna przez niewidzialne narkotyki i wskazówki seksualne. PLoS ONE. 2008; 3 (1): e1506. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  40. Childress AR, Hole AV, Ehrman RN, Robbins SJ, McLellan AT, O'Brien CP. Reaktywność sygnalizacji i interwencje sygnalizacyjne w uzależnieniu od narkotyków. Monografia Narodowego Instytutu Badań nad Narkotykami. 1993; 137: 73 – 95. [PubMed]
  41. Childress AR, McLellan AT, Ehrman R, O'Brien CP. Klasycznie uwarunkowane odpowiedzi w uzależnieniu od kokainy i opioidów: rola w nawrocie? W: Ray BA, redaktor. Czynniki uczenia się w nadużywaniu substancji. Vol. 84. Monografia Narodowego Instytutu Badań nad Narkotykami. Departament Zdrowia i Opieki Społecznej USA; Rockville, MD: 1988. str. 25 – 43.
  42. Childs E, de Wit H. Preferencje miejsca u ludzi wywołane amfetaminą. Psychiatria biologiczna. 2009; 15: 900 – 904. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  43. Childs E, de Wit H. Kondycjonowanie kontekstowe wzmacnia właściwości psychostymulujące i stymulujące d-amfetaminy u ludzi. Biologia uzależnień. w prasie. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  44. Ciccocioppo R, Martin-Fardon R, Weiss F. Stymulacja związana z pojedynczym doświadczeniem kokainowym wywołuje długotrwałe poszukiwania kokainy. Natura Neuroscience. 2004; 7: 495 – 496. [PubMed]
  45. Claus ED, SW Ewing, Filbey FM, Sabbineni A, Hutchison KE. Identyfikacja fenotypów neurobiologicznych związanych z nasileniem zaburzeń związanych z używaniem alkoholu. Neuropsychofarmakologia. 2011; 36: 2086 – 2096. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  46. Cloutier J, Heatherton TF, Whalen PJ, Kelley WM. Czy atrakcyjne osoby nagradzają? Różnice płciowe w neuronowych substratach atrakcyjności twarzy. Journal of Cognitive Neuroscience. 2008; 20: 941 – 951. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  47. Conaglen HM, Evans IM. Piktoralne wskazówki i pożądanie seksualne: podejście eksperymentalne. Archiwa zachowań seksualnych. 2006; 35: 201 – 216. [PubMed]
  48. Connell PH. Amphetamine Psychosis, Maudsley Monograph No 5. Chapman and Hall; Londyn: 1958.
  49. Conrod PJ, Pihl RO, Stewart SH, Dongier M. Walidacja systemu klasyfikowania kobiet nadużywających substancji na podstawie osobowości i motywacyjnych czynników ryzyka nadużywania substancji. Psychologia uzależniających zachowań. 2000; 14: 243 – 256. [PubMed]
  50. Cortright JJ, Sampedro GR, Neugebauer NM, Vezina P. Wcześniejsza ekspozycja na nikotynę zwiększa motywacyjny efekt amfetaminy poprzez bodźce kontekstowe związane z nikotyną. Neuropsychofarmakologia. 2012; 37: 2277 – 2284. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  51. Cox SML, Benkelfat C, Dagher A, Delaney JS, Durand F, McKenzie SA, Kolivakis T, Casey KF, Leyton M. Striatalne odpowiedzi dopaminowe na donosowe podawanie kokainy u ludzi. Psychiatria biologiczna. 2009; 65: 846 – 850. [PubMed]
  52. Cox WM, Fadardi JS, Pothos EM. Test na uzależnienie Stroopa: rozważania teoretyczne i zalecenia proceduralne. Biuletyn Psychologiczny. 2006; 32: 443 – 476. [PubMed]
  53. Culbertson C, Nicolas S, Zaharovits I, London ED, de la Garza R, II, Brody AL, Newton TF. Pragnienie metamfetaminy wywołane w środowisku wirtualnej rzeczywistości online. Farmakologia i zachowanie biochemiczne. 2010; 96: 454 – 460. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  54. Dar R, Rosen-Korain N, Shapira O, Gottlieb Y, Frenk H. Pragnienie palenia w stewardesach: relacje z paleniem, przewidywanie palenia i faktyczne palenie. Journal of Abnormal Psychology. 2010; 119: 248 – 253. [PubMed]
  55. Dar R, Stronguin F, Marouani R, Krupsky M, Frenk H. Pragnąc palić w ortodoksyjnych żydowskich palaczach, którzy powstrzymują się od szabatu: porównanie z linią bazową i wymuszonym dniem abstynencji. Psychofarmakologia. 2005; 183: 294 – 299. [PubMed]
  56. Davis C, Curtis C, Levitan RD, Carter JC, Kaplan AS, Kennedy JL. Dowody na to, że „uzależnienie od żywności” jest prawidłowym fenotypem otyłości. Apetyt. 2011; 57: 711 – 717. [PubMed]
  57. Dawson DA, Harford TC, Grant BF. Historia rodziny jako predyktor uzależnienia od alkoholu. Alkoholizm: badania kliniczne i eksperymentalne. 1992; 16: 572 – 575. [PubMed]
  58. de Lange FP, van Gaal S, Lamme VAF, Dehaene S. Jak świadomość zmienia względne wagi dowodów podczas podejmowania decyzji przez człowieka. PLoS ONE. 2011; 9: e1001203. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  59. Demos KE, Heatherton TF, Kelley WM. Indywidualne różnice w aktywności jądra półleżącego w stosunku do żywności i obrazów seksualnych przewidują przyrost wagi i zachowania seksualne. Journal of Neuroscience. 2012; 32: 5549 – 5552. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  60. De Ridder D, Vanneste S, Kovacs S, Sunaert S, Dom G. Tłumienie przemijającego głodu alkoholowego przez rTMS grzbietowego zakrętu przedniego: badanie fMRI i LORETA EEG. Listy neuronauki. 2011; 496: 5 – 10. [PubMed]
  61. de Ruiter MB, Veltman DJ, Goudriaan AE, Oosterlaan J, Sjoerds Z, van den Brink W. Wytrwałość odpowiedzi i brzuszna przedczołowa wrażliwość na nagrodę i karę u męskich hazardzistów i palaczy. Neuropsychofarmakologia. 2009; 34: 1027 – 1038. [PubMed]
  62. de Wit H. Efekty zalewania lekami i innymi wzmacniaczami. Psychofarmakologia eksperymentalna i kliniczna. 1996; 4: 5 – 11.
  63. de Wit H, Phillips TJ. Czy wstępne reakcje na leki przewidują przyszłe użycie lub nadużycie? Neurobiologia i recenzje biobehawioralne. 2012; 36: 1565 – 1576. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  64. de Wit H, Stewart J. Przywrócenie wzmożonej kokainy odpowiedzi u szczura. Psychofarmakologia. 1981; 75: 134 – 143. [PubMed]
  65. Di Ciano P, Blaha CD, Phillips AG. Uwarunkowane zmiany prądów utleniania dopaminy w jądrze półleżącym szczurów przez bodźce sparowane z samopodawaniem lub podawaniem jarzmowym d-amfetaminy. European Journal of Neuroscience. 1998; 10: 1121 – 1127. [PubMed]
  66. Dodds CM, O'Neil B, Beaver J, Makwana A, Bani M, Merlo-Pich E, Flecther PC, Koch A, Bullmore ET, Nathan PJ. Wpływ dopaminy D3 antagonista receptora GSK598809 na reakcje mózgu na nagradzające obrazy żywności u osób z nadwagą i otyłością. Apetyt. 2012; 59: 27 – 33. [PubMed]
  67. Doudet DJ, Holden JE. Badania uwalniania dopaminy przez raclopridde: zależność od integralności presynaptycznej. Psychiatria biologiczna. 2003; 54: 193 – 199. [PubMed]
  68. Droungas A, Ehrman RN, Childress AR, O'Brien CP. Wpływ sygnałów palenia i dostępności papierosów na zachowania związane z głodem i paleniem. Wciągające zachowania. 1995; 20: 657 – 673. [PubMed]
  69. Dutra L, Stathopolous G, Basden SL, Leyro TM, Powers MB, Otto MWA. Metaanalityczny przegląd interwencji psychospołecznych w przypadku zaburzeń związanych z używaniem substancji. American Journal of Psychiatry. 2008; 165: 179 – 187. [PubMed]
  70. Duvauchelle CL, Ikegami A, Castaneda E. Uwarunkowany wzrost aktywności behawioralnej i półleżących poziomów dopaminy wytwarzanych przez dożylną kokainę. Neurobiologia behawioralna. 2000; 114: 1156 – 1166. [PubMed]
  71. Eikelboom R, Stewart J. Kondycjonowanie reakcji fizjologicznych wywołanych lekami. Przegląd psychologiczny. 1982; 89: 507 – 528. [PubMed]
  72. Ellinwood EH. Psychoza amfetaminy: I. Opis osób i procesu. Journal of Nervous and Mental Disease. 1967; 144: 273 – 283.
  73. Enoch MA, Hodgkinson CA, Yuan Q, Shen PH, Goldman D, Roy A. Wpływ GABRA2, traumy z dzieciństwa i ich interakcji na uzależnienie od alkoholu, heroiny i kokainy. Psychiatria biologiczna. 2010; 67: 20 – 27. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  74. Epstein DH, Willner-Reid J, Vahabzadeh M, Mezghanni M, Lin JL, Preston KL. Elektroniczne raporty w czasie rzeczywistym na temat ekspozycji i nastroju w godzinach przed głodem kokainowym i heroinowym. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 2009; 66: 88 – 94. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  75. Ernst M, Fudge JL. Rozwój neurobiologiczny model zmotywowanych zachowań: anatomia, łączność i ontogeneza węzłów triady. Neurobiologia i recenzje biobehawioralne. 2009; 33: 367 – 382. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  76. Ernst M, Nelson EE, Jazbec S, McClure EB, Monk CS, Leibenluft E, Blair J, Pine DS. Amygdala i jądro półleżące w odpowiedziach na otrzymanie i pominięcie przyrostów u dorosłych i młodzieży. NeuroImage. 2005; 25 (4): 1279 – 1291. [PubMed]
  77. Evans AH, Pavese N, Lawrence AD, Tai YF, Appel S, Doder M, Brooks DJ, Lees AJ, Piccini P. Compulsive zażywanie narkotyków związane z uczuloną transmisją dopaminy z brzusznej części prążkowia. Annals of Neurology. 2006; 59: 852 – 858. [PubMed]
  78. Fadardi JS, Cox WM. Odwrócenie sekwencji: zmniejszenie spożycia alkoholu przez pokonanie uprzedzeń alkoholowych. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 2009; 101: 137 – 145. [PubMed]
  79. Fatseas M, Denis C, Massida Z, Verger M, Franques-Rénéric P, Auriacombe M. Reaktywność cue, odpowiedź kortyzolu i wynik używania substancji u osób leczonych heroiną. Psychiatria biologiczna. 2011; 70: 720 – 727. [PubMed]
  80. Ferguson CS, Tyndale RF. Enzymy cytochromu P450 w mózgu: pojawiające się dowody o znaczeniu biologicznym. Trendy w naukach farmakologicznych. 2011; 32: 708 – 714. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  81. Field M, Munafò MR, Franken IHA. Metaanalityczne badanie związku między nastawieniem uwagi a subiektywnym pragnieniem nadużywania substancji. Biuletyn Psychologiczny. 2009; 135: 589 – 607. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  82. Filbey FM, Claus E, Audette AR, Niculescu M, Banich MT, Du YP, Hutchison KE. Narażenie na smak alkoholu wywołuje aktywację nerwowo-obwodów mezokortykolimbicznych. Neuropsychofarmakologia. 2008; 33: 1391 – 1401. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  83. Fiorillo CD, Tobler PN, Schultz W. Dyskretne kodowanie prawdopodobieństwa nagrody i niepewności przez neurony dopaminowe. Nauka. 2003; 299: 1898 – 1902. [PubMed]
  84. Fischman MW. Związek między zgłaszanymi przez siebie działaniami leku a ich efektami wzmacniającymi: badania nad lekami pobudzającymi. Monografia badawcza NIDA. 1989; 92: 1211 – 1230. [PubMed]
  85. Flagel SB, Clark JJ, Robinson TE, Mayo L, Czuj A, Willuhn I, Akers CA, Clinton SM, Phillips PEM, Akil H. Selektywna rola dopaminy w nauce o nagradzaniu bodźców. Natura. 2011; 469: 53 – 57. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  86. Foltin RW, Haney M. Uwarunkowany wpływ bodźców środowiskowych w połączeniu z wędzoną kokainą u ludzi. Psychofarmakologia. 2000; 149: 24 – 33. [PubMed]
  87. Fotros A, Casey KF, Larcher K, Verhaeghe JAJ, Cox SM, Gravel P, Czytelnik AJ, Dagher A, Benkelfat C, Leyton M. Wywołane przez cue uwalnianie dopaminy w regionach prążkowia i poza prążkowiem u osób uzależnionych od kokainy: wysoki rozdzielczość badania PET [18F] fallypride. 10th International Catecholamine Symposium.2012.
  88. Franken IH, Hendriks VM, Stam CJ, van den Brink W. Rola dopaminy w przetwarzaniu sygnałów leków u pacjentów uzależnionych od heroiny. Neuropsychofarmakologia europejska. 2004; 14: 503 – 508. [PubMed]
  89. Frascella J, Potenza MN, Brown LL, Childress AR. Wspólne luki w mózgu otwierają drogę do uzależnień nie będących substancjami ubocznymi: rzeźbiąc uzależnienie w nowym stawie? Roczniki Akademii Nauk w Nowym Jorku. 2010; 1187: 294 – 315. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  90. Galvan A, Hare TA, Parra CE, Penn J, Voss H, Glover G, Casey BJ. Wcześniejszy rozwój półleżących w stosunku do kory oczodołowo-czołowej może być podstawą ryzykownych zachowań u młodzieży. Journal of Neuroscience. 2006; 26: 6885 – 6892. [PubMed]
  91. Garavan H, Pankiewicz J, Bloom A, Cho JK, Sperry L, Ross TJ, Salmeron BJ, Risinger R, Kelley D, Stein EA. Głód kokainy wywołany przez sygnał: specyficzność neuroanatomiczna dla osób zażywających narkotyki i bodźce narkotykowe. American Journal of Psychiatry. 2000; 157: 1789 – 1798. [PubMed]
  92. Geier CF, Terwilliger R, Teslovich T, Velanova K, Luna B. Niedojrzałości w przetwarzaniu nagrody i jego wpływ na kontrolę hamowania w okresie dojrzewania. Kora mózgowa. 2010; 20: 1613 – 1629. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  93. Gearhardt AN, White MA, Potenza MN. Zaburzenia objadania się i uzależnienie od jedzenia. Aktualne recenzje dotyczące nadużywania narkotyków. 2011; 4: 201 – 207. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  94. George MS, Anton RF, Bloomer C, Teneback C, Drobes DJ, Lorberbaum JP, Nahas Z, Vincent DJ. Aktywacja kory przedczołowej i wzgórza przedniego u osób alkoholowych przy ekspozycji na sygnały specyficzne dla alkoholu. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 2001; 58: 345 – 352. [PubMed]
  95. Gilman JM, Ramchandani VA, Crouss T, Hommer DW. Subiektywne i neuronalne reakcje na dożylny alkohol u młodych dorosłych z lekkimi i ciężkimi wzorami picia. Neuropsychofarmakologia. 2012; 37: 467 – 477. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  96. Goldstein RZ, Craig AD, Bechara A, Garavan H, Childress AR, Paulus MP, Volkow ND. Neurochirurgia zaburzyła wgląd w narkomanię. Trendy w naukach kognitywnych. 2009; 13: 372 – 380. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  97. Grabowski J, Rhoades H, Silverman P, Schmitz J, Stotts A, Creson D, Rahn B. Risperidon w leczeniu uzależnienia od kokainy: randomizowane badanie metodą podwójnie ślepej próby. Journal of Clinical Psychopharmacology. 2000; 20: 305 – 310. [PubMed]
  98. Griffith JD, Cavanaugh J, Held J, Oates JA. Dextroamphetamine: ocena właściwości psychotomimetycznych u człowieka. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 1972; 26: 97 – 100. [PubMed]
  99. Grimm JW, Hope BT, Wise RA, Shaham Y. Inkubacja głodu kokainy po odstawieniu. Natura. 2001; 412: 141 – 142. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  100. Grüsser SM, Wrase J, Klein S, Hermann D, Smolka MN, Ruf M, Weber-Fahr W, Flor H, Mann K, Braus DF, Heinz A. Aktywacja prążkowia wywołana kue i związana z nim przyśrodkowa kora przedczołowa nawrót u abstynentów alkoholików. Psychofarmakologia. 2004; 175: 296 – 302. [PubMed]
  101. Guillory AM, Suto N, You ZB, Vezina P. Wpływ uwarunkowanego hamowania na przepełnienie neuroprzekaźnika w jądrze półleżącym. Society for Neuroscience. 2006; 32: 483 – 493. Streszczenia.
  102. Hakyemez HS, Dagher A, Smith SD, Zald DH. Transmisja dopaminy prążkowia podczas biernej nagrody pieniężnej. NeuroImage. 2008; 15: 2058 – 2065. [PubMed]
  103. Hamamura T, Akiyama K, Akimoto K, Kashihara K, Okumura K, Ujike H, Otsuki S. Jednoczesne podawanie selektywnego antagonisty dopaminy D1 lub D2 z metamfetaminą zapobiega indukowanemu metamfetaminą uczuleniu behawioralnemu i zmianom neurochemicznym, badanym in vivo wewnątrzmózgowo dializa. Brain Research. 1991; 546: 40 – 46. [PubMed]
  104. Hamann S, Herman RA, Nolan CL, Wallen K. Mężczyźni i kobiety różnią się odpowiedzią ciała migdałowatego na wizualne bodźce seksualne. Natura Neuroscience. 2004; 7: 411 – 416. [PubMed]
  105. Herman CP. Sygnały zewnętrzne i wewnętrzne jako wyznaczniki zachowania palących się lekkich i ciężkich palaczy. Journal of Personality and Social Psychology. 1974; 30: 664 – 672. [PubMed]
  106. Hernandez L, Wager T, Jonides J. Wprowadzenie do neuroobrazowania funkcjonalnego. W: Cabeza R, Kingstone A, redaktorzy. Podręcznik funkcjonalnego neuroobrazowania poznania. Rozdział 1 The MIT Press; Cambridge (MA): 2001.
  107. Hitsman B, MacKillop J, Lingford-Hughes A, Williams TM, Ahmad F, Adams S, Nutt DJ, Munafó MR. Wpływ ostrego zubożenia tyrozyny / fenyloalaniny na selektywne przetwarzanie sygnałów związanych z paleniem i względną wartość papierosów u palaczy. Psychofarmakologia. 2008; 196: 611 – 621. [PubMed]
  108. Hogarth L, Dickinson A, Wright A, Kouvaraki M, Duka T. Rola oczekiwanego narkotyku w kontroli poszukiwania narkotyków przez ludzi. Journal of Experimental Psychology. 2007; 33: 484 – 496. [PubMed]
  109. Hogarth L, Dickinson A, Duka T. Asocjacyjna podstawa wywoływania bodźców przez cue u ludzi. Psychofarmakologia. 2010; 208: 337 – 351. [PubMed]
  110. Hogarth L, Dickinson A, Janowski A, Nikitina A, Duka T. Rola uprzedzeń uważnych w pośredniczeniu w zachowaniach ludzi poszukujących narkotyków. Psychofarmakologia. 2008; 201: 29 – 41. [PubMed]
  111. Hommer RE, Seo D, Lacadie CM, Chaplin TM, Mayes LC, Sinha R, Potenza MN. Neuronalne korelacje stresu i ekspozycji ulubionego pokarmu u młodzieży: funkcjonalne badanie obrazowania metodą rezonansu magnetycznego. Mapowanie ludzkiego mózgu. w prasie. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  112. Przytul CC. Charakterystyka i teorie związane z rozwojem tolerancji. W: Mulé SJ, Brill H, redaktorzy. Chemiczne i biologiczne aspekty uzależnienia od narkotyków. CRC Press; Cleveland: 1972. str. 307 – 358.
  113. Hutcheson DM, Everitt BJ, Robbins TW, Dickinson A. Rola wycofania w uzależnieniu od heroiny: zwiększa nagrodę lub promuje unikanie? Natura Neuroscience. 2001; 4: 943 – 947. [PubMed]
  114. Hyatt CJ, Assaf M, Muska CE, Rosen RI, Thomas AD, Johnson MR, Hylton JL, Andrews MM, Reynolds BA, Krystal JH, Potenza MN, Pearlson GD. Podczas interaktywnej gry konkurencyjnej nagradzaj różnice w aktywności prążkowia grzbietowego między byłymi i obecnymi osobami uzależnionymi od kokainy. PLoS ONE. 2012; 7: e34917. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  115. Hyman SM, Garcia M, Sinha R. Związki specyficzne dla płci między typami maltretowania w dzieciństwie a początkiem, eskalacją i nasileniem używania substancji przez osoby dorosłe uzależnione od kokainy. American Journal of Drug and Alcohol Abuse. 2006; 32: 655 – 664. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  116. Ihssen N, Cox WM, Wiggett A, Fadardi JS, Linden DEJ. Różnicowanie osób ciężko pijących od odpowiedzi neuronalnych na wizualne sygnały alkoholowe i inne bodźce motywacyjne. Kora mózgowa. 2011; 21: 1408 – 1415. [PubMed]
  117. Ito R, Dalley JW, Howes SR, Robbins TW, Everitt BJ. Dysocjacja uwarunkowanego uwalniania dopaminy w jądrze półleżącym w rdzeniu i skorupie w odpowiedzi na sygnały kokainy i podczas zachowania poszukującego kokainy u szczurów. Journal of Neuroscience. 2000; 20: 7489 – 7495. [PubMed]
  118. Jansen A. Model uczenia się objadania się: reaktywność wskazówek i ekspozycja na sygnał. Badania zachowań i terapia. 1998; 36: 257 – 272. [PubMed]
  119. Jia Z, Worhunsky PD, Carroll KM, Rounsaville BJ, Stevens MC, Pearlson GD, Potenza MN. Wstępne badanie odpowiedzi neuronalnych na zachęty pieniężne związane z wynikiem leczenia uzależnienia od kokainy. Psychiatria biologiczna. 2011; 70: 553 – 560. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  120. Johanson CE, Uhlenhuth EH. Preferencje narkotykowe i nastrój u ludzi: powtarzana ocena d-amfetaminy. Farmakologia i zachowanie biochemiczne. 1981; 14: 159 – 163. [PubMed]
  121. Joutsa J, Johansson J, Niemela S, Ollikainen A, Hirvonen MH, Piepponen P, Arponen E, Alho H, Voon V, Rinne JO, Hietala J, Kaasinen V. Mesolimbic uwalnianie dopaminy wiąże się z nasileniem objawów patologicznego hazardu. NeuroImage. 2012; 60: 1992 – 1999. [PubMed]
  122. Juliano LM, Brandon TH. Reaktywność na postrzeganą dostępność palenia i sygnały środowiskowe: dowody z popędem i czasem reakcji. Psychofarmakologia eksperymentalna i kliniczna. 1998; 6: 45 – 53. [PubMed]
  123. Kampman KM, Pettinati H, Lynch KG, Sparkman T, O'Brien CP. Pilotażowa próba olanzapiny w leczeniu uzależnienia od kokainy. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 2003; 70: 265 – 273. [PubMed]
  124. Kareken DA, Bragulat V, Dzemidzic M, Cox C, Talavage T, Davidson D, O'Connor SJ. Historia rodzinna alkoholizmu pośredniczy w reakcji na alkoholowe zapachy i alkohol u osób pijących w niebezpieczeństwie. NeuroImage. 2010; 50: 267 – 276. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  125. Kareken DA, Claus ED, Sabri M, Dzemidzic M, Kosobud AEK, Radnovich AJ, Hector D, Ramchandani VA, O'Connor SJ, Lowe M, Li TK. Wskazania węchowe związane z alkoholem aktywują jądro półleżące i brzuszną powierzchnię nakrywkową u pijących z wysokim ryzykiem: wstępne wyniki. Alkoholizm: badania kliniczne i eksperymentalne. 2004; 28: 550 – 557. [PubMed]
  126. Kelley AE, Berridge KC. Neuronauka naturalnych nagród: znaczenie dla uzależniających leków. Journal of Neuroscience. 2002; 22: 3306 – 3311. [PubMed]
  127. Kelly TH, Foltin RW, Fischman MW. Skutki wielokrotnej ekspozycji na amfetaminę w wielu pomiarach zachowania człowieka. Farmakologia i zachowanie biochemiczne. 1991; 38: 417 – 426. [PubMed]
  128. Kendler KS, Chen X, Dick D, Maes H, Gillepsie N, Neale MC, Riley B. Ostatnie postępy w epidemiologii genetycznej i genetyce molekularnej zaburzeń związanych z używaniem substancji. Natura Neuroscience. 2012; 15: 181 – 189. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  129. Kendler KS, Davis CG, Kessler RC. Rodzinna agregacja powszechnych zaburzeń psychicznych i zaburzeń związanych z używaniem w National Comorbidity Survey: badanie historii rodziny. British Journal of Psychiatry. 1997; 170: 541 – 548. [PubMed]
  130. Kendler KS, Prescott CA, Myers J, Neale MC. Struktura genetycznych i środowiskowych czynników ryzyka dla powszechnych zaburzeń psychiatrycznych i zaburzeń używania substancji u mężczyzn i kobiet. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 2003; 60: 929 – 937. [PubMed]
  131. Kim BK, Zauberman G. Czy Victoria's Secret może zmienić przyszłość? Subiektywny opis percepcji czasowej wpływu bodźców seksualnych na niecierpliwość. Journal of Experimental Psychology: General. w prasie. [PubMed]
  132. Kim JH, Austin JD, Tanabe L, Creekmore E, Vezina P. Aktywacja receptorów mGlu grupy II blokuje wzmożone przyjmowanie leków wywołane wcześniejszą ekspozycją na amfetaminę. European Journal of Neuroscience. 2005; 21: 295 – 300. [PubMed]
  133. King A, McNamara P, Angstadt M, Phan KL. Podłoża nerwowe palenia tytoniu wywołane alkoholem wymagają intensywnego picia dla osób niepalących. Neuropsychofarmakologia. 2010; 35: 692 – 701. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  134. Koepp MJ, Gunn RN, Lawrence AD, Cunningham VJ, Dagher A, Jones T, Brooks DJ, Bench CJ, Grasby PM. Dowody na uwalnianie dopaminy z prążkowia podczas gry wideo. Natura. 1998; 393: 266 – 268. [PubMed]
  135. Knutson B, Cooper JC. Funkcjonalne obrazowanie rezonansu magnetycznego przewidywania nagrody. Aktualna opinia w neurologii. 2005; 18: 411 – 417. [PubMed]
  136. Koob GF, Le Moal M. Nadużywanie narkotyków: homeostatyczne zaburzenie homeostazy. Nauka. 1997; 278: 52 – 58. [PubMed]
  137. Krueger RF. Struktura powszechnych zaburzeń psychicznych. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 1999; 56: 921 – 926. [PubMed]
  138. Kühn S, Romanowski A, Schilling R, Mörsen C, Seiferth N, Banaschewski T, Barbot A, Barker GJ, Büchel C, Conrod PJ, Dalley JW, Flor H, Garavan H, Ittermann B, Mann K, Martinot JL, Paus T , Rietschel M, Smolka MN, Ströhle A, Walaszek B, Schumann G, Heinz A, Gallinat J. IMAGEN Konsorcjum. Neuralna podstawa gier wideo. Psychiatria translacyjna. 2011; 15: e53. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  139. Lamb RJ, Preston KL, Schindler C, Meisch RA, Davis F, Katz JL, Henningfield JE, Goldberg SR. Wzmacniające i subiektywne działanie morfiny u osób po uzależnieniu: badanie odpowiedzi na dawkę. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics. 1991; 259: 1165 – 1173. [PubMed]
  140. Laruelle M. Imaging neurotransmisja synaptyczna z technikami współzawodnictwa wiązania in vivo: przegląd krytyczny. Journal of Cerebral Blood Flow and Metabolism. 2000; 20: 423 – 452. [PubMed]
  141. Leeman RF, Potenza MN. Podobieństwa i różnice między patologicznym hazardem a zaburzeniami związanymi z używaniem substancji: skupienie się na impulsywności i przymusie. Psychofarmakologia. 2012; 219: 466 – 490. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  142. Leyton M. Uwarunkowane i uwrażliwione reakcje na leki pobudzające u ludzi. Postęp w neuro-psychofarmakologii i psychiatrii biologicznej. 2007; 31: 1601 – 1613. [PubMed]
  143. Leyton M, aan het Rot M, Booij L, Baker GB, Young SN, Benkelfat C. Journal of Psychiatry & Neuroscience. 2007; 32: 129-136. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  144. Leyton M, Boileau I, Benkelfat C, Diksic M, Baker GB, Dagher A. Wzrosty pozakomórkowej dopaminy wywołanej przez amfetaminę, brak leków i poszukiwanie nowości: badanie raklopridu PET / [11C] u zdrowych mężczyzn. Neuropsychofarmakologia. 2002; 27: 1027 – 1035. [PubMed]
  145. Leyton M, Casey KF, Delaney JS, Kolivakis T, Benkelfa tC. Łaknienie kokainy, euforia i samopodawanie: wstępne badanie wpływu wyczerpania prekursora katecholamin. Neurobiologia behawioralna. 2005; 119: 1619 – 1627. [PubMed]
  146. Leyton M, Vezina P. Na zawołanie: striatalne wzloty i upadki uzależnień. Psychiatria biologiczna. 2012; 72: e21 – e22. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  147. Li Q, Wang Y, Zhang Y, Li W, Yang W, Zhu J, Wu N, Chang H, Zheng Y, Qin W, Zhao L, Yuan K, Liu J, Wang W, Tian J. Pragnienie koreluje z odpowiedziami mezolimbicznymi do sygnałów związanych z heroiną w krótkoterminowej abstynencji od heroiny: badanie fMRI związane z wydarzeniem. Brain Research. 2012; 1469: 63 – 72. [PubMed]
  148. Lidstone SC, Schulzer M, Dinelle K, Mak E, Sossi V, Ruth TJ, de la Fuente-Fernández R, Phillips AG, Stoessl AJ. Wpływ oczekiwań na indukowane placebo uwalnianie dopaminy w chorobie Parkinsona. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 2010; 67: 857 – 865. [PubMed]
  149. Lingford-Hughes AR, Daglish MRC, Stevenson BJ, Feeney A, Pandit SA, Wilson SJ, Myles J, Grasby PM, Nutt DJ. Obrazowanie ekspozycji wskaźnika alkoholu w uzależnieniu od alkoholu za pomocą PET 15O-H2-O paradygmat: wyniki badania pilotażowego. Biologia uzależnień. 2006; 11: 107 – 115. [PubMed]
  150. Linnet J, Peterson E, Doudet DJ, Gjedde A, Moller A. Uwalnianie dopaminy w brzusznym prążkowiu patologów hazardzistów tracących pieniądze. Acta Psychiatrica Scandinavica. 2010; 122: 326 – 333. [PubMed]
  151. Linnet J, Peterson E, Gjedde A, Doudet DJ. Odwrotne powiązanie między neurotransmisją dopaminergiczną a Iowa Gambling Zadanie w patologicznych hazardzistach i zdrowych kontrolach. Scandinavian Journal of Psychology. 2011; 52: 28 – 34. [PubMed]
  152. Little KY, Królewski DM, Zhang L, Cassin BJ. Utrata pęcherzykowego białka transportera monoaminowego prążkowia (VMAT2) u użytkowników kokainy ludzkiej. American Journal of Psychiatry. 2003; 160: 47 – 55. [PubMed]
  153. Little KY, Ramssen E, Welchko R, Volberg V, Roland CJ, Cassin B. Zmniejszono liczbę komórek dopaminy w mózgu u osób używających kokainy. Badania psychiatryczne. 2009; 168: 173 – 180. [PubMed]
  154. Little M, Euser AS, Munafò MR, Franken IHA. Wskaźniki elektrofizjologiczne tendencyjnego przetwarzania poznawczego sygnałów związanych z substancjami: metaanaliza. Neurobiologia i recenzje biobehawioralne. 2012; 36: 1803 – 1816. [PubMed]
  155. Lodge DJ, Grace AA. Aktywacja amfetaminy w hipokampowym napędzie mezolimbicznych neuronów dopaminowych: mechanizm uczulenia behawioralnego. Journal of Neuroscience. 2008; 28: 7876 – 7882. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  156. Lou M, Wang E, Shen Y, Wang J. Głód wywołany wskazówkami u osób uzależnionych od heroiny w różnym czasie abstynencji: badanie pilotażowe fMRI. Używanie i nadużywanie substancji. 2012; 47: 631–639. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  157. Loweth JA, Li D, Cortright JJ, Wilke G, Jeyifous O, Neve RL, Bayer KU, Vezina P. Trwałe odwrócenie zwiększonego spożycia amfetaminy przez przejściowe hamowanie CaMKII. Journal of Neuroscience. 2013; 33: 1411 – 1416. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  158. Mahler SV, de Wit H. Cue-Reactor: indywidualne różnice w wywołanym przez cue pragnieniu po jedzeniu lub paleniu abstynencji. PloS ONE. 2010; 5: e15475. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  159. Mariani JJ, Pavlicova M, Bisaga A, Nunes EV, Brooks DJ, Levin FR. Mieszane sole amfetaminy o przedłużonym uwalnianiu i topiramat na uzależnienie od kokainy: randomizowane badanie kontrolowane. Psychiatria biologiczna. 2012; 72: 950 – 956. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  160. Martinez D, Carpenter KM, Liu F, Slifstein M, Broft A, Friedman AC, Kumar D, van Heertum R, Kleber HD, Nunes E. Obrazowanie transmisji dopaminy w zależności od kokainy: związek między neurochemią a reakcją na leczenie. American Journal of Psychiatry. 2011; 168: 634 – 641. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  161. Martinez D, Gil R, Slifstein M, Hwang DR, Huang Y, Perez A, Kegeles L, Talbot P, Evans S, Krystal J, Laruelle M, Abi-Dargham A. Zależność od alkoholu wiąże się z tępym przekazywaniem dopaminy w prążkowiu brzusznym . Psychiatria biologiczna. 2005; 58: 779 – 786. [PubMed]
  162. Martinez D, Greene K, Broft A, Kumar D, Liu F, Narendran R, Slifstein M, Van Heertum R, Kleber HD. Niższy poziom endogennej dopaminy u pacjentów z uzależnieniem od kokainy: wyniki obrazowania PET receptorów D2 / D3 po ostrym wyczerpaniu dopaminy. American Journal of Psychiatry. 2009; 166: 1170 – 1177. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  163. Martinez D, Narendran R, Foltin RW, Slifstein M, Hwang DR, Brof tA i in. Uwolnienie dopaminy wywołane przez amfetaminę: wyraźnie ograniczone w uzależnieniu od kokainy i przewidywanie wyboru samopodawania kokainy. American Journal of Psychiatry. 2007; 164: 622 – 629. [PubMed]
  164. Martinez D, Saccone PA, Liu F, Slifstein M, Orlowska D, Grassetti A, Cook S, Broft S, van Heertum R, Comer SD. Deficyty receptorów dopaminy D2 i presynaptycznej dopaminy w zależności od heroiny: podobieństwa i różnice z innymi rodzajami uzależnienia. Psychiatria biologiczna. 2012; 71: 192 – 198. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  165. Martin-Soelch C, Szczepanik J, Nugen A, Barhaghi K, Rallis D, Herscovitch P, Carson RE, Drevets WC. Lateralizacja i różnice płciowe w reakcji dopaminergicznej na nieprzewidywalną nagrodę w ludzkim prążkowiu brzusznym. European Journal of Neuroscience. 2011; 33: 1706 – 1715. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  166. Mendrek A, Blaha CD, Phillips AG. Wstępna ekspozycja szczurów na amfetaminę uwrażliwia samopodawanie tego leku w ramach progresywnego stosunku. Psychofarmakologia. 1998; 135: 416 – 422. [PubMed]
  167. Merrall ELC, Kariminia A, Binswanger IA, Hobbs MS, Farrell M, Marsden J, Hutchison SJ, Bird SM. Metaanaliza zgonów związanych z narkotykami wkrótce po zwolnieniu z więzienia. Uzależnienie. 2010; 105: 1545 – 1554. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  168. Merikangas KR, Stolar M, Stevens DE, Goulet J, Preisig MA, Fenton B, Zhang H, O'Malley SS, Rounsaville BJ. Rodzinne przenoszenie zaburzeń związanych z używaniem substancji. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 1998; 55: 973 – 979. [PubMed]
  169. Miedl SF, Peters J, Büchel C. Zmienione reprezentacje nagród neuronalnych u patologicznych hazardzistów ujawnione przez dyskontowanie opóźnienia i prawdopodobieństwa. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 2012; 69: 177 – 186. [PubMed]
  170. Mucha RF, Pauli P, Angrilli A. Uwarunkowane reakcje wywoływane przez eksperymentalnie wytworzone sygnały do ​​palenia. Canadian Journal of Physiology and Pharmacology. 1998; 76: 259 – 268. [PubMed]
  171. Mugnaini M, Iavarone L, Cavallini P, Griffante C, Oliosi B, Savoia C, Beaver J, Rabiner EA, Micheli F, Heiderbreder C, Andorn AC, Pich EM, Bani M. GSK598809, zajęcie receptorów dopaminy D3 w mózgu i głód narkotyków : badanie translacyjne. Society for Neuroscience. 2012; 38 Abstracts. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  172. Munafó MR, Mannie ZN, Cowen PJ, Harmer CJ, McTavish SB. Wpływ ostrego niedoboru tyrozyny na subiektywne pragnienie i selektywne przetwarzanie sygnałów związanych z paleniem u abstynentnych palaczy. Journal of Psychopharmacology. 2007; 21: 805 – 814. [PubMed]
  173. Myrick H, Anton RF, Li X, Henderson S, Drobes D, Voronin K, George MS. Różnicowa aktywność mózgu u alkoholików i osób pijących w spoiwach alkoholowych: związek z pragnieniem. Neuropsychofarmakologia. 2004; 29: 393 – 402. [PubMed]
  174. Narendran R, Martinez D. Nadużywanie kokainy i uczulenie na transmisję dopaminy z prążkowia: krytyczny przegląd literatury przedklinicznej i obrazowania klinicznego. Synapsa. 2008; 62: 851 – 869. [PubMed]
  175. Nutt DJ. Minimalizowanie szkód związanych z legalnymi i nielegalnymi narkotykami. UIT Cambridge Ltd .; Cambridge, Anglia: 2012. Leki bez gorącego powietrza.
  176. Oberlin BG, Dzemidzic M, Bragulat V, Lehigh CA, Talavage T, O'Connor SJ, Kareken DA. Odpowiedzi limbiczne na sygnały nagrody korelują z gęstością cech antyspołecznych u osób pijących intensywnie. NeuroImage. 2012; 60: 644 – 652. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  177. O'Brien CP, Childress AR, Ehrman R, Robbins SJ. Czynniki warunkujące nadużywanie narkotyków: czy mogą wyjaśnić przymus? Journal of Psychopharmacology. 1998; 12: 15 – 22. [PubMed]
  178. O'Brien CP, Childress AR, McLellan AT, Ehrman R. Integracja systemowej ekspozycji na sygnał ze standardowym leczeniem u pacjentów uzależnionych od narkotyków. Wciągające zachowania. 1990; 15: 355 – 365. [PubMed]
  179. O'Daly OG, Joyce D, Stephan KE, Murray RM, Shergill SS. Badanie fMRI modelu uczulenia na amfetaminę schizofrenii u zdrowych ochotników płci męskiej. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 2011; 68: 545 – 554. [PubMed]
  180. O'Doherty J, Dayan P, Schultz J, Deichmann R, Friston K, Dolan RJ. Dysocjujące role prążkowia brzusznego i grzbietowego w kondycjonowaniu instrumentalnym. Nauka. 2004; 304: 452 – 454. [PubMed]
  181. O'Sullivan SS, Wu K, Politis M, Lawrence AD, Evans AH, Bose SK, Djamshidan A, Lees AJ, Piccini P. Wywołane przez Cue dopaminowe uwalnianie dopaminy w przebiegu impulsywnych zachowań związanych z chorobą Parkinsona. Mózg. 2011; 134: 969 – 978. [PubMed]
  182. Panlilio LV, Yasar S, Nemeth-Coslett R, Katz JL, Henningfield JE, Solinas M, Heishman SJ, Schindler CW, Goldberg SR. Zachowanie ludzkiego poszukiwania kokainy i jego kontrola przez bodźce związane z lekiem w laboratorium. Neuropsychofarmakologia. 2005; 30: 433 – 443. [PubMed]
  183. Paulson PE, Camp DM, Robinson TE. Przebieg czasowy przejściowej depresji behawioralnej i uporczywego uczulenia behawioralnego w odniesieniu do regionalnych stężeń monoaminy w mózgu podczas odstawienia amfetaminy u szczurów. Psychofarmakologia. 1991; 103: 480 – 492. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  184. Payer D, Boileau I, Lobo D, Chugani B, Behzadi A, Wilson A, Kish S, Houle S, Zack M. Badanie funkcji dopaminy za pomocą [11C] raclopopride i [11C] - (+) - PHNO PET. Society of Biological Psychiatry. 2012; 434 Abstracts.
  185. Perkins KA. Sygnały muszą zwiększać zachowania osób palących, aby były klinicznie istotne. Uzależnienie. 2009; 104: 1620 – 1622. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  186. Peters J, Bromberg U, Schneider S, Brassen S, Menz M, Banaschewski T, Conrod PJ, Flor H, Gallinat J, Garavan H, et al. Niższa brzuszna aktywacja prążkowia podczas oczekiwania na nagrodę u nastolatków palących. American Journal of Psychiatry. 2011; 168: 540 – 549. [PubMed]
  187. Potenza MN, Hong KA, Lacadie CM, Fulbright KK, Tuit KL, Sinha R. Neuronowe korelaty głodu narkotykowego wywołanego stresem i indukowanego sygnalizacją: wpływy uzależnienia od płci i kokainy. American Journal of Psychiatry. 2012; 169: 406 – 414. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  188. Rao H, Mamikonyan E, Detre JA, Siderowf AD, Stern MB, Potenza MN, Weintraub D. Zmniejszona brzuszna aktywność prążkowia z zaburzeniami kontroli impulsów w chorobie Parkinsona. Zaburzenia ruchu. 2010; 25: 1660 – 1669. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  189. Reid MS, Casadonte P, Baker S, Sanfilipo M, Braunstein D, Hitzemann R, Montgomery R, ​​Majewska D, Robinson J, Rotrosen J. Kontrolowana placebo próba przesiewowa olanzapiny, walproinianu i koenzymu Q10 / L-karnityna dla leczenie uzależnienia od kokainy. Uzależnienie. 2005; 100: 43 – 57. [PubMed]
  190. Reid MS, Ho LB, Berger SP. Wpływ uwarunkowań środowiskowych na rozwój uczulenia na nikotynę: analiza behawioralna i neurochemiczna. Psychofarmakologia. 1996; 126: 301 – 310. [PubMed]
  191. Reuter J, Raedler T, Rose M, Hand I, Gläscher J, Büchel C. Patologiczny hazard wiąże się ze zmniejszoną aktywacją mezolimbicznego systemu nagrody. Natura Neuroscience. 2005; 8: 147 – 148. [PubMed]
  192. Robinson MJ, Berridge KC. Naturalne nagrody, hazard i uzależnienie: ponowna kalkulacja motywacyjnej motywacji do nagród. Society for Neuroscience. 2012; 38: 605.3. Streszczenia.
  193. Robinson TE, Becker JB. Trwałe zmiany w mózgu i zachowaniu wywołane przez chroniczne podawanie amfetaminy: przegląd i ocena modeli zwierzęcych psychozy amfetaminowej. Brain Research. 1986; 396: 157 – 198. [PubMed]
  194. Robinson TE, Berridge KC. Neuralna podstawa głodu narkotykowego: teoria uzależnienia motywacyjno-uwrażliwiająca. Brain Research Reviews. 1993; 18: 247 – 291. [PubMed]
  195. Robinson TE, Berridge KC. Uzależnienie. Roczny przegląd psychologii. 2003; 54: 25 – 53. [PubMed]
  196. Sato M. Trwała podatność na psychozę u pacjentów z wcześniejszą psychozą metamfetaminową. Annals New York Academy of Sciences. 1992; 654: 160 – 170. [PubMed]
  197. Sato M, Numachi Y, Hamamura T. Nawrót paranoidalnego stanu psychotycznego w modelu schizofrenii z metamfetaminą. Biuletyn Schizofrenii. 1992; 18: 115 – 122. [PubMed]
  198. Schacht JP, Anton RF, Randall PK, Li X, Henderson S., Myrick H. Stabilność reakcji prążkowia fMRI na sygnały alkoholowe: podejście modelowania hierarchicznego. NeuroImage. 2011; 56: 61 – 68. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  199. Schneider S, Peters J, Bromberg U, Brassen S, Medl SF, Banaschewski T, Barker GJ, Conrod PJ, et al. Podejmowanie ryzyka i system nagród dla młodzieży: potencjalny wspólny związek z nadużywaniem substancji. American Journal of Psychiatry. 2012; 169: 39 – 46. [PubMed]
  200. Schoenmakers TM, de Bruin M, Lux IF, Goertz AG, Van Kerkhof DH, Wiers RW. Skuteczność kliniczna treningu modyfikacji uwagi u abstynentów. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 2010; 109: 30 – 36. [PubMed]
  201. Schott BH, Minuzzi L, Krebs RM, Elmenhorst D, Lang M, Winz OH, Seidenbecher CI, Coenen HH, Heinze HJ, Ziles K, Düzel E, Bauer A. Aktywności obrazowania funkcjonalnego rezonansu magnetycznego mezolimbicznego podczas przewidywania nagrody korelują z zależnymi od nagrody uwalnianie dopaminy z brzusznej prążkowia. Journal of Neuroscience. 2008; 24: 14311 – 14319. [PubMed]
  202. Schuckit MA. Samoocena zatrucia alkoholowego przez młodych mężczyzn z historią alkoholizmu i bez niej. Journal of Studies on Alcohol. 1980; 41: 242 – 249. [PubMed]
  203. Schultz W, Dayan P, Montague PR. Neuronowy substrat przewidywania i nagrody. Nauka. 1997; 275: 1593 – 1599. [PubMed]
  204. Seo D, Jia Z, Lacadie CM, Tsou KA, Bergquist K, Sinha R. Różnice płci w odpowiedziach neuronalnych na sygnały kontekstu stresu i alkoholu. Mapowanie ludzkiego mózgu. 2011; 32: 1998 – 2013. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  205. Setiawan E, Pihl RO, Casey KF, Dagher A, Benkelfat C, Leyton M. Zwiększone uwalnianie dopaminy wywołane alkoholem u pacjentów zagrożonych uzależnieniem od alkoholu: badanie raclopridde PET [11C]. Doroczne spotkanie Canadian College of Neuropsychopharmacology; 2010. Abstrakcyjny.
  206. Siegel S. Rola warunkowania w tolerancji i uzależnieniu od narkotyków. W: Keehn JD, redaktor. Psychopatologia u zwierząt: implikacje badań i leczenia. Academic Press; Nowy Jork: 1979. str. 143 – 168.
  207. Singer BF, Scott-Railton J, Vezina P. Nieprzewidywalne wzmocnienie sacharyny wzmacnia narząd ruchowy reagujący na amfetaminę. Behavioral Brain Research. 2012; 226: 340 – 344. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  208. Singer BF, Tanabe LM, Gorny G, Jake-Matthews C, Li Y, Kolb B, Vezina P. Amphetamine Wywołane amfetaminą zmiany w morfologii dendrytycznej w przodomózgowiu szczurów odpowiadają warunkowaniu skojarzonemu lekiem, a nie uczulającemu lekowi. Psychiatria biologiczna. 2009; 65: 835 – 840. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  209. Małe DM, Jones-Gotman M, Dagher A. Wywołane żywieniem uwalnianie dopaminy w prążkowiu grzbietowym koreluje z ocenami przyjemności posiłku u zdrowych ochotników. NeuroImage. 2003; 19: 1709 – 1715. [PubMed]
  210. Małe DM, Zatorre RJ, Dagher A, Evans AC, Jones-Gotman M. Zmiany aktywności mózgu związane z jedzeniem czekolady: od przyjemności do niechęci. Mózg. 2001; 124: 1720 – 1733. [PubMed]
  211. Smelson DA, Williams J, Ziedonis D, Sussner BD, Losonczy MF, Engelhart C, Kaune M. Podwójnie ślepe kontrolowane placebo badanie pilotażowe rysperydonu w celu zmniejszenia głodu wywołanego cue u niedawno wycofanych pacjentów uzależnionych od kokainy. Journal of Substance Abuse Treatment. 2004; 27: 45 – 49. [PubMed]
  212. Somerville LH, Jones RM, Casey BJ. Czas zmiany: behawioralne i neuronalne korelaty wrażliwości nastolatków na apetytywne i awersyjne sygnały środowiskowe. Mózg i poznanie. 2010; 72: 124 – 133. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  213. Włócznia LP. Nagrody, awersje i wpływy w okresie dojrzewania: pojawiające się zbieżności danych dotyczących zwierząt laboratoryjnych i ludzkich. Rozwojowa neuronauka poznawcza. 2011; 1: 390 – 403. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  214. Steeves TDL, Miyasaki J, Zurowski M, Lang AE, Pellecchia G, Van Eimeren T, Rusjan P, Houle S, Strafella AP. Zwiększone uwalnianie dopaminy z prążkowia u pacjentów z chorobą Parkinsona z patologicznym hazardem: a [11C] badanie PET raklopridu. Mózg. 2009; 132: 1376 – 1385. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  215. Stewart J. Rozróżnienie źródeł odpowiedzi na odstawienie opioidów: komentarz na temat McDonald i Siegela. Psychofarmakologia eksperymentalna i kliniczna. 2004; 12: 20 – 22. [PubMed]
  216. Stewart J, de Wit H, Eikelboom R. Rola nieuwarunkowanych i uwarunkowanych efektów leków w samopodawaniu opiatów i stymulantów. Przegląd psychologiczny. 1984; 91: 251 – 268. [PubMed]
  217. Stewart J, Eikelboom R. Uwarunkowane działanie leków. W: Iversen LL, Iversen SD, Snyder SH, redaktorzy. Handbook of Psychopharmacology. Prasa plenum; Nowy Jork: 1987. str. 1 – 57.
  218. Stewart J, Vezina P. Kondycjonowanie i uwrażliwienie behawioralne. W: Kalivas PW, Barnes CD, redaktorzy. Uczulenie w układzie nerwowym. Telford Press; Caldwell, New Jersey: 1988. str. 207 – 224.
  219. Stewart J, Vezina P. Procedury wymierania znoszą warunkową kontrolę bodźców, ale oszczędzają uczulone reakcje na amfetaminę. Farmakologia behawioralna. 1991; 2: 65 – 71. [PubMed]
  220. Stoltenberg SF, Mudd SA, Blow FC, Hill EM. Ocena miar historii rodzinnej alkoholizmu: gęstość a dychotomia. Uzależnienie. 1998; 93: 1511 – 1520. [PubMed]
  221. Strakowski SM, Sax KW. Postępująca reakcja behawioralna na powtarzające się prowokacje d-amfetaminą: dalsze dowody na uczulenie u ludzi. Psychiatria biologiczna. 1998; 44: 1171 – 1177. [PubMed]
  222. Strakowski SM, Sax KW, Rosenberg HL, DelBello MP, Adler CM. Ludzka odpowiedź na powtarzające się niskie dawki d-amfetaminy: dowody na poprawę zachowania i tolerancję. Neuropsychofarmakologia. 2001; 25: 548 – 554. [PubMed]
  223. Strakowski SM, Sax KW, Setters MJ, Keck PE., Jr Zwiększona odpowiedź na powtarzające się wyzwanie d-amfetaminą: dowody na uczulenie behawioralne u ludzi. Psychiatria biologiczna. 1996; 40: 872 – 880. [PubMed]
  224. Suto N, Tanabe LM, Austin JD, Creekmore E, Pham CT, Vezina P. Poprzednie narażenie na psychostymulanty zwiększa przywrócenie poszukiwania kokainy przez jądro półleżące AMPA. Neuropsychofarmakologia. 2004; 29: 2149 – 2159. [PubMed]
  225. Tang DW, Fellows LK, Small DM, Dagher A. Wskazówki dotyczące żywności i leków aktywują podobne obszary mózgu: metaanaliza badań czynnościowych MRI. Fizjologia i zachowanie. 2012; 106: 317 – 324. [PubMed]
  226. Tarter RF, Kirisci L, Mezzich A, Cornelius JR, Pajer K, Vanyukov M, Gardner W, Blackson T, Clark D. Neurobiologiczne odhamowanie w dzieciństwie przewiduje wczesny wiek wystąpienia zaburzeń związanych z używaniem substancji. American Journal of Psychiatry. 2003; 160: 1078 – 1085. [PubMed]
  227. Thompson JL, Urban N, Slifstein M, Xu X, Kegels LS, Girgis RR, Beckeman Y, Harkavy-Friedman JM, Gil R, Abi-Dargham A. Uwalnianie dopaminy w prążkowiu w schizofrenii współistniejące z uzależnieniem od substancji. Molecular Psychiatry. w prasie. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  228. Tiffany ST. Kognitywny model popędów narkotykowych i zachowania związanego z używaniem narkotyków: rola automatycznych i nieautomatycznych procesów. Przegląd psychologiczny. 1990; 97: 147 – 168. [PubMed]
  229. Toates F. Systemy motywacyjne. Cambridge University Press; Cambridge, Wielka Brytania: 1986.
  230. Tolivar BK, McRae-Clark AL, Saladin M, Price KL, Simpson AN, DeSantis SM, Baker NL, Brady KT. Uwarunkowania wywoływanego przez cue głodu i reaktywności fizjologicznej u osób uzależnionych od metamfetaminy w laboratorium. American Journal of Drug and Alcohol Abuse. 2010; 36: 106 – 113. [PubMed]
  231. Tran-Nguyen LTL, Fuchs RA, Coffey GP, Baker DA, O'Dell LE, Neisewander JL. Zależne od czasu zmiany w zachowaniu w poszukiwaniu kokainy i pozakomórkowe poziomy dopaminy w ciele migdałowatym podczas odstawienia kokainy. Neuropsychofarmakologia. 1998; 19: 48 – 59. [PubMed]
  232. Treadway MT, Buckholtz JW, Cowan RL, Woodward ND, Li R, Ansari MS, Baldwin RM, Schwartzman AN, Kessler RM, Zald DH. Dopaminergiczne mechanizmy różnic indywidualnych w podejmowaniu decyzji na podstawie wysiłku człowieka. Journal of Neuroscience. 2012; 32: 6170 – 6176. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  233. Tsuang MT, Lyons MJ, Meyer JM, Doyle T, Éisen SA, Goldberg J, True W, Lin N, Toomey R, Eaves L. Współwystępowanie nadużywania różnych leków u mężczyzn. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 1998; 55: 967 – 972. [PubMed]
  234. Urban NBL, Slifstein M, Thompson JL, Xu X, Girgis RR, Raheja S, Haney M, Abi-Dargham A. Uwalnianie dopaminy u przewlekłych osób zażywających konopie indyjskie: [11C] raclopopride positronowa tomografia emisyjna. Psychiatria biologiczna. 2012; 71: 677 – 683. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  235. van Holst RJ, Veltman DJ, Büchel C, van den Brink W, Goudriaan AE. Zniekształcone kodowanie oczekiwań w problematycznym hazardzie: czy uzależnia się w oczekiwaniu? Psychiatria biologiczna. 2012; 71: 741 – 748. [PubMed]
  236. Vanderschuren LJ, Kalivas PW. Zmiany w transmisji dopaminergicznej i glu-tamatergicznej w indukcji i ekspresji uczulenia behawioralnego. Krytyczny przegląd badań przedklinicznych. Psychofarmakologia. 2000; 51: 99 – 120. [PubMed]
  237. Venugopalan VV, Casey KF, O'Hara C, O'Loughlin J, Benkelfat C, Fellows LK, Leyton M. Ostre niedobory fenyloalaniny / tyrozyny zmniejszają motywację do palenia papierosów na różnych etapach uzależnienia. Neuropsychofarmakologia. 2011; 36: 2469 – 2476. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  238. Vezina P. Sensytyzacja reaktywności neuronów dopaminowych śródmózgowia i samodzielne podawanie leków stymulujących psychomotorykę. Neurobiologia i recenzje biobehawioralne. 2004; 27: 827 – 839. [PubMed]
  239. Vezina P. Uczulenie, uzależnienie od narkotyków i psychopatologia u zwierząt i ludzi. Postęp w neuro-psychofarmakologii i psychiatrii biologicznej. 2007; 31: 1553 – 1555. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  240. Vezina P, Leyton M. Uwarunkowane sygnały i ekspresja uczuleń stymulujących u zwierząt i ludzi. Neuropharmakologia. 2009; 56: 160 – 168. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  241. Vezina P, Lorrain DS, Arnold GM, Austin JD, Suto N. Sensytyzacja reaktywności neuronów dopaminowych śródmózgowia sprzyja pogoni za amfetaminą. Journal of Neuroscience. 2002; 22: 4654 – 4662. [PubMed]
  242. Vezina P, McGehee DS, Green WN. Narażenie na nikotynę i uczulenie na zachowania wywołane nikotyną. Postęp w neuro-psychofarmakologii i psychiatrii biologicznej. 2007; 31: 1625 – 1638. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  243. Vezina P, Stewart J. Amfetamina podawana do brzusznej strefy nakrywkowej, ale nie do jądra półleżącego uwrażliwia szczury na morfinę układową: brak efektów warunkowych. Brain Research. 1990; 516: 99 – 106. [PubMed]
  244. Vogel VH, Isbell H, Chapman KW. Obecny status uzależnienia od narkotyków. Journal of American Medical Association. 1948; 138: 1019 – 1026. [PubMed]
  245. Volkow ND, Wang GJ, Fowler JS, Logan J, Gatley SJ, Hitzemann R, et al. Zmniejszona odpowiedź dopaminergiczna prążkowia u osobników uzależnionych od kokainy. Natura. 1997; 386: 830 – 833. [PubMed]
  246. Volkow ND, Wang GJ, Fowler JS, Logan J, Jayne M, Franceschi D, Wong C, Gatley SJ, Gifford AN, Ding YS, Pappas N. Nonhedonic motywacja pokarmowa u ludzi obejmuje dopaminę w prążkowiu grzbietowym, a metylofenidat wzmacnia ten efekt. Synapsa. 2002; 44: 175 – 180. [PubMed]
  247. Volkow ND, Wang GJ, Telang F, Fowler JS, Logan J, Childress AR, et al. Sygnały kokainowe i dopamina w prążkowiu grzbietowym: mechanizm głodu uzależnienia od kokainy. Journal of Neuroscience. 2006; 26: 6583 – 6588. [PubMed]
  248. Volkow ND, Wang GJ, Telang F, Fowler JS, Logan J, Childress AR, Jayne M, Ma Y, Wong C. Zwiększenie dopaminy w prążkowiu nie wywołuje głodu u osób nadużywających kokainy, chyba że są połączone z sygnałami kokainowymi. NeuroImage. 2008; 39: 1266 – 1273. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  249. Volkow ND, Wang GJ, Telang F, Fowler JS, Logan J, Jayne M, Ma Y, Pradhan K, Wong C. Głębokie zmniejszenie uwalniania dopaminy w prążkowiu u detoksyfikowanych alkoholików: możliwe zaangażowanie oczodołowe. Journal of Neuroscience. 2007; 27: 12700 – 12706. [PubMed]
  250. Volkow ND, Wang GJ, Fowler JS, Telang F, Maynard L, Logan J, Gatley SJ, Pappas N, Wong C, Vaska P, Zhu W, Swanson JM. Dowody na to, że metylofenidat zwiększa istotność zadania matematycznego poprzez zwiększenie dopaminy w ludzkim mózgu. American Journal of Psychiatry. 2004; 161: 1173 – 1180. [PubMed]
  251. Vollstädt-Klein S, Loeber S, Richter A, Kirsch M, Bach P, von der Goltz C, Hermann D, Mann K, Kiefer F. Walidacja zachęcająca salience z funkcjonalnym rezonansem magnetycznym: powiązanie między mezolimbiczną reaktywnością wskazówki a nastawieniem uwagi w alkoholu zależni pacjenci. Biologia uzależnień. 2011; 17: 807 – 816. [PubMed]
  252. Vollstädt-Klein S, Wichert S, Rabinstein J, Bühler M, Klein O, Ende G, Hermann D, Mann K. Początkowe, nawykowe i kompulsywne używanie alkoholu charakteryzuje się przesunięciem przetwarzania sygnału z brzusznego do grzbietowego. Uzależnienie. 2010; 105: 1741 – 1749. [PubMed]
  253. Volpp KG, Troxel AB, Pauly MV, Glick HA, Puig A, Asch DA, Galvin R, Zhu J, Wan F, DeGuzman J, Corbett E, Weiner J, Audrain-McGovern J. Randomizowana kontrolowana próba zachęt finansowych do palenia zaprzestanie. The New England Journal of Medicine. 2009; 360: 699 – 709. [PubMed]
  254. Wachtel SR, de Wit H. Subiektywne i behawioralne skutki powtarzających się d-amfetamin u ludzi. Farmakologia behawioralna. 1999; 10: 271 – 281. [PubMed]
  255. Wan X, Nakatani H, Ueno K, Asamizuya T, Cheng K, Tanaka K. Neuralna podstawa intuicyjnego najlepszego pokolenia następnych ruchów w grach planszowych. Nauka. 2011; 21: 341 – 346. [PubMed]
  256. Wang GJ, Geliebter A, Volkow ND, Telang FW, Logan J, Jayne MC, Galanti K, Selig PA, Han H, Zhu W, Wong CT, Fowler JS. Zwiększone uwalnianie dopaminy z prążkowia podczas stymulacji pokarmowej w zaburzeniu objadania się. Otyłość. 2011; 19: 1601 – 1608. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  257. Wang GJ, Smith L, Volkow ND, Telang F, Logan F, Tomasi D, Wong CT, Hoffman W, Jayne M, Alia-Klein N, Thanos P, Fowler JS. Zmniejszona aktywność dopaminy przewiduje nawrót u osób nadużywających metamfetaminy. Molecular Psychiatry. 2012; 17: 918 – 925. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  258. Waters AJ, Marhe R, Franken IH. Uprzedzające nastawienie na sygnały narkotykowe jest podwyższone przed i podczas pokusy używania heroiny i kokainy. Psychofarmakologia. 2012; 219: 909 – 921. [PubMed]
  259. Weiss F, Maldonado-Vlaar CS, Parsons LH, Kerr TM, Smith DL, Ben-Shahar O. Kontrola zachowań związanych z poszukiwaniem kokainy przez bodźce związane z lekiem u szczurów: wpływ na odzyskanie wygaszonych odpowiedzi na dopaminę i pozakomórkowych poziomów dopaminy w ciele migdałowatym i jądro półleżące. Materiały z Narodowej Akademii Nauk. 2000; 97: 4321 – 4326. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  260. Wikler A. Niedawny postęp w badaniach nad neurofizjologicznymi podstawami uzależnienia od morfiny. American Journal of Psychiatry. 1948; 105: 329 – 338. [PubMed]
  261. Wikler A. Dynamika uzależnienia od narkotyków. Implikacje warunkowej teorii dla badań i leczenia. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 1973; 28: 611 – 616. [PubMed]
  262. Winkielman P, Berridge KC, Wilbarger JL. Nieświadome reakcje afektywne na zamaskowane szczęśliwe i gniewne twarze wpływają na zachowania konsumpcyjne i oceny wartości. Biuletyn osobowości i psychologii społecznej. 2005; 31: 121 – 135. [PubMed]
  263. Wong DF, Kuwabara H, Schretlen DJ, Bonson KR, Zhou Y, Nandi A, et al. Zwiększone obłożenie receptorów dopaminowych w prążkowiu ludzkim podczas wywołanego przez cue pragnienia kokainy. Neuropsychofarmakologia. 2006; 31: 2716 – 2727. [PubMed]
  264. Wrase J, Schlagenhauf F, Kienast T, Wüstenberg T, Bermpohl F, Kahnt T, Beck A, Ströhle A, Juckel G, Knutson B, Heinz A. Dysfunkcja przetwarzania nagrody koreluje z głodem alkoholu u detoksyfikowanych alkoholików. NeuroImage. 2007; 35: 787 – 794. [PubMed]
  265. Wray JM, Godleski SA, Tiffany ST. Reaktywność sygnalizacji w naturalnym środowisku palaczy papierosów: wpływ fotograficznych i in vivo bodźców palenia. Psychologia uzależniających zachowań. 2011; 4: 733 – 737. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  266. Yang Z, Xie J, Shao YC, Xie CM, Fu LP, Li DJ, Fan M, Ma L, Li SJ. Dynamiczne reakcje neuronalne na paradygmaty sygnalizacji cue u użytkowników uzależnionych od heroiny: badanie fMRI. Mapowanie ludzkiego mózgu. 2009; 30: 766 – 775. [PubMed]
  267. Yau WYW, Zubieta JK, Weiland BJ, Samudra PG, Zucker RA, Heitzeg MH. Jądrowa reakcja półleżąca na bodźce motywacyjne u dzieci alkoholików: związki z prekursywnym ryzykiem behawioralnym i spożywaniem alkoholu przez całe życie. Journal of Neuroscience. 2012; 32: 2544 – 2551. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  268. Yoder KK, Morris ED, Constantinescu CC, Cheng TE, Normandin MD, O'Connor SJ, Kareken DA. Kiedy to, co widzisz, nie jest tym, co otrzymujesz: sygnały alkoholowe, podawanie alkoholu, błąd przewidywania i dopamina ludzkiej prążkowia. Alkoholizm: badania kliniczne i eksperymentalne. 2009; 33: 139 – 149. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  269. Zald DH, Boileau I, El-Dearedy W, Gunn R, McGlone F, Ditcher GS, Dagher A. Transmisja dopaminy w prążkowiu ludzkim podczas zadań związanych z nagrodami pieniężnymi. Journal of Neuroscience. 2004; 28: 4104 – 4112. [PubMed]
  270. Zhao LY, Tian J, Wang W, Qin W, Shi J, Li Q, Yuan K, Dong MH, Yang WC, Wang YR, Sun LL, Lu L. Rola grzbietowej kory obręczy przedniej w regulacji głodu przez ponowne oszacowanie u palaczy. PLoS One. 2012a; 7: e43598. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  271. Zhao M, Fan C, Du J, Jiang H, Chen H, Sun H. Cue-induced głód i reakcje fizjologiczne u niedawno i długo abstynentnych pacjentów zależnych od herion. Wciągające zachowania. 2012b; 37: 393 – 398. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  272. Ziauddeen H, Farooqi IS, Fletcher PC. Otyłość a mózg: jak przekonujący jest model uzależnienia? Nature Reviews Neuroscience. 2012; 13: 279 – 286. [PubMed]
  273. Zijlstra F, Booij J, van den Brink W, Franken IHA. Wiązanie receptora dopaminy D2 z prążkowia i uwalnianie dopaminy podczas wywołanego cue głodu u niedawno abstynujących mężczyzn zależnych od opiatów. Neuropsychofarmakologia europejska. 2008; 18: 262 – 270. [PubMed]
  274. Zijlstra F, Veltman DJ, Booij J, van den Brink W, Franken IHA. Neurobiologiczne substraty wywołanego przez cue głodu i anhedonii u niedawno abstynujących mężczyzn uzależnionych od opioidów. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 2009; 99: 183 – 192. [PubMed]
  275. Zimmer BA, Oleson EB, Roberts DCS. Motywacja do samodzielnego podawania zwiększa się po historii gwałtownego wzrostu poziomu kokainy w mózgu. Neuropsychofarmakologia. 2012; 37: 1901 – 1910. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  276. Zinkernagel C, Naef MR, Bucher HC, Ladewig D, Gyr N, Battegay M. Początek i wzorzec stosowania substancji u dożylnych użytkowników leków w ramach programu leczenia opiatami. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 2001; 64: 105 – 109. [PubMed]