Przód. Psychiatria, 07 marca 2016 | http://dx.doi.org/10.3389/fpsyt.2016.00030
Idaira Oliva i Matthew J. Wanat*- Wydział Biologii, Neurosciences Institute, University of Texas w San Antonio, San Antonio, TX, USA
Powszechnie uważa się, że zachowania związane z narkotykami, zarówno u ludzi, jak i u gryzoni, wynikają z nieprawidłowych procesów uczenia się. Badania przedkliniczne pokazują, że nabywanie i wyrażanie wielu zachowań zależnych od leków obejmuje brzuszny obszar nakrywki (VTA), strukturę śródmózgowia składającą się z neuronów dopaminy, GABA i glutaminianu. Doświadczenie narkotykowe zmienia pobudzający i hamujący wkład synaptyczny w neurony dopaminowe VTA, co sugeruje krytyczną rolę aferentów VTA w pośredniczeniu w działaniu leków. W tym przeglądzie przedstawiamy dowody implikujące VTA w zachowaniach związanych z narkotykami, podkreślamy różnorodność populacji neuronów w VTA i omawiamy behawioralne skutki selektywnej manipulacji aferentami VTA. Potrzebne są przyszłe eksperymenty, aby określić, które aferenty VTA i jakie populacje neuronów w VTA pośredniczą w określonych zachowaniach zależnych od leków. Konieczne są również dalsze badania w celu zidentyfikowania aferentnych specyficznych zmian synaptycznych w neuronach dopaminowych i nie-dopaminowych w VTA po podaniu leku. Identyfikacja obwodów neuronalnych i adaptacji związanych z zachowaniami zależnymi od narkotyków może uwypuklić potencjalne cele neuronowe dla interwencji farmakologicznych i głębokiej stymulacji mózgu w leczeniu zaburzeń związanych z nadużywaniem substancji.
Wprowadzenie
Używanie nielegalnych narkotyków jest poważnym problemem globalnym, a Biuro Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości szacuje, że w 246 r. 2013 milionów ludzi na całym świecie używało nielegalnych narkotyków. Bardziej problematyczny jest wysoki wskaźnik występowania zaburzeń związanych z używaniem substancji (SUD), który w 2014 r. oszacowano na dotyka około 21.5 miliona ludzi w Stanach Zjednoczonych, co odpowiada około 8% populacji (1). Oprócz osobistego wpływu SUD, istnieje znaczący wpływ ekonomiczny ze względu na utratę produktywności, przestępczość i koszty opieki zdrowotnej, które według amerykańskiego biura National Drug Policy szacuje się na 180.8 miliardów dolarów rocznie w samych Stanach Zjednoczonych .
Obecnie uznaje się, że SUD istnieją wzdłuż kontinuum, w którym nasilenie zaburzenia jest związane z liczbą kryteriów diagnostycznych spełnionych przez osobę w ciągu ostatniego roku. Zgodnie z DSM-V kryteria SUD można podzielić na cztery główne grupy symptomów: upośledzona kontrola (tj. zażywanie w większym stopniu niż zamierzono), upośledzenie społeczne (tj. używanie substancji kosztem relacji osobistych i upośledzenie wydajności pracy), ryzykowne zachowanie (tj. stosowanie pomimo znanych niekorzystnych konsekwencji) oraz skutki farmakologiczne (tj. tolerancja i odstawienie). Jednym z najbardziej zniechęcających aspektów leczenia SUD jest wysoka częstość nawrotów, która występuje u około 40–60% osób (2). U osób zażywających narkotyki narażenie na sygnały związane z parami narkotyków wywołuje głód, który z kolei może sprzyjać możliwości nawrotu epizodu (3). Osłabienie związku między lekami a związanymi z nimi sygnałami jest obiecującą niefarmakologiczną metodą leczenia SUD (4). Jednak nasze zrozumienie specyficznych obwodów nerwowych i adaptacji neuronalnych odpowiedzialnych za zachowania związane z narkotykami jest niepełne.
Modele gryzoni zachowań uzależnionych od narkotyków
Systemy modeli gryzoni są powszechnie stosowane do badania wpływu nadużywanych narkotyków na zachowanie. W tym przeglądzie skupimy się na psychostymulantach i opiatach, ponieważ szeroko zakrojone badania laboratoryjne skupiły się na tych kategoriach leków. Bezwarunkowe podawanie środków psychostymulujących lub opiatów zwiększa aktywność lokomotoryczną u gryzoni (5). Powtarzane bezwarunkowe wstrzyknięcia leku mogą prowadzić do stopniowego i długotrwałego wzrostu tej wywołanej lekiem aktywności lokomotorycznej, zjawiska określanego jako uczulenie behawioralne (5). Pojedyncze wstrzyknięcie kokainy w dużych dawkach może również wywołać uczulenie (6, 7). Co więcej, nawet jeśli nie podaje się żadnego leku, aktywność lokomotoryczna jest podwyższona w tym samym kontekście, w którym zwierzęta otrzymały pojedynczą iniekcję leku poprzedniego dnia (8). Wyniki te pokazują, że związek między lekiem a kontekstem, w którym jest on doświadczany, jest szybko poznawany po jednorazowym narażeniu.
Wskazówki związane z lekami wywierają potężny wpływ na działania behawioralne u osób z SUD (3). Rozwój związku między lekami a sygnałami można zbadać w laboratorium u ludzi (9, 10), jak również u gryzoni, wykorzystując paradygmat behawioralny warunkowej preferencji miejsca (CPP) (11). Ten test na gryzoniach obejmuje powtarzane bezwarunkowe wstrzyknięcia leku w jednej komorze i kontrolne wstrzyknięcia w sąsiedniej, ale odrębnej kontekstowo komorze. Względne preferencje między sparowanymi lekami i kontekstami kontrolnymi są następnie oceniane w sesji testowej, w której gryzoń może swobodnie uzyskać dostęp do obu komór w stanie wolnym od leku (11). Procedura szkolenia CPP może obejmować fazę ekstynkcji i test reaktywacji (12, 13), który modeluje abstynencję narkotykową i nawrót obserwowany u ludzi cierpiących na SUD. Podczas gdy paradygmaty CPP badają uczenie się kontekstowe obejmujące wzmacnianie wyników, testy warunkowej niechęci do miejsca (CPA) badają uczenie się obejmujące efekty awersyjne. W szczególności paradygmaty CPA są powszechnie wykorzystywane do badania negatywnego stanu afektywnego po odstawieniu leku (14, 15).
Paradygmaty sensytyzacji behawioralnej i CPP są stosunkowo łatwe do wdrożenia, ale wymagają zastrzyków leku podawanych przez eksperymentatora. Gryzonie można łatwo nauczyć samodzielnego podawania leków przez cewnik dożylny. Opracowano szereg testów samodzielnego podawania leków w celu modelowania objawów behawioralnych obserwowanych u ludzi z SUD. Na przykład gryzonie z ograniczonym dostępem (1 h) do leków w codziennych sesjach samodzielnego podawania utrzymują stabilne spożycie leku. Jednak gryzonie z przedłużonym dostępem (6 h) do leków zwiększają ich spożycie podczas wielu sesji treningowych, podobnie do eskalacji konsumpcji narkotyków, którą można zaobserwować u osób, u których zdiagnozowano SUD (16-18). Tak jak zażywanie narkotyków niekoniecznie prowadzi do SUD, nie u każdego gryzonia, który samodzielnie przyjmuje narkotyki, rozwinie się fenotyp związany z uzależnieniem. Kiedy gryzonie są intensywnie szkolone w zakresie samodzielnego podawania leków (~3 miesiące), podgrupa szczurów wykazuje cechy charakterystyczne dla ludzi z SUD, takie jak uporczywe poszukiwanie leku przy braku wzmocnienia, podejmowanie większego wysiłku w celu uzyskania wlewu leku i szukanie narkotyki pomimo awersyjnych konsekwencji (19). Gryzonie wyszkolone do samodzielnego podawania leków są również wykorzystywane do modelowania nawrotów. Nawrót u ludzi jest często przyspieszany przez trzy główne czynniki: przyjmowanie leku, ekspozycja na bodźce wcześniej związane z lekiem lub doświadczenie stresującego wydarzenia życiowego (20-22). Te same wyzwalacze (przyjmowanie narkotyków, ekspozycja na sygnały związane z narkotykami lub stres) mogą również przywrócić zachowania związane z poszukiwaniem narkotyków w modelach samodzielnego podawania leków przez gryzonie (23).
Podobnie jak w przypadku ludzi z SUD, zachowania zależne od narkotyków u gryzoni obejmują element uczenia się, niezależnie od tego, czy jest to kontekst (uczulenie behawioralne, CPP, CPA i przywrócenie wywołane sygnałem), czy też operant (samopodawanie leku). Podczas gdy wiele regionów mózgu jest zaangażowanych w pośredniczenie w uczeniu się i zachowaniach związanych z narkotykami, w tym przeglądzie skupimy się na brzusznym obszarze nakrywkowym (VTA). Omówimy również główne dane wejściowe do VTA, w jaki sposób te dane wejściowe wpływają na aktywność neuronów VTA i przedstawimy ostatnie odkrycia dotyczące tego, w jaki sposób te aferenty VTA są zaangażowane w zachowania zależne od narkotyków.
Zaangażowanie VTA w zachowania uzależnione od narkotyków
Neurony dopaminowe powstające z VTA, które wystają do jądra półleżącego (NAc), biorą udział w pośredniczeniu we wzmacniających działaniach nadużywanych substancji (24-26). Podczas gdy nadużywane leki zwiększają poziom dopaminy w NAc (27, 28), wiele leków nie tworzących nawyków nie wpływa na nadmiar dopaminy (27). Psychostymulanty wpływają na poziom dopaminy przede wszystkim poprzez zmianę klirensu dopaminy z przestrzeni zewnątrzkomórkowej.29, 30), podczas gdy opiaty pośrednio podnoszą transmisję dopaminy poprzez tłumienie hamującego wkładu w neurony dopaminy (31-33).
Obwody nerwowe pośredniczące w każdym zachowaniu są złożone, chociaż szeroko zakrojone badania przeprowadzone w ciągu ostatnich kilku dekad pokazują, że VTA jest krytycznie zaangażowany zarówno w nagradzające, jak i awersyjne zachowania uzależnione od narkotyków. Na przykład VTA jest wymagany do uczulenia behawioralnego wywołanego przez amfetaminę lub agonistów receptora opioidowego mu, chociaż dowody na udział VTA w uczuleniu behawioralnym na kokainę są mieszane (5). VTA jest również zaangażowana w CPP zarówno w przypadku środków psychostymulujących, jak i opiatów (34-39) oraz z CPA wywołanym przez aktywację receptora opioidowego kappa (15). VTA jest również niezbędny do przywrócenia stresu, wskazówek i leków u gryzoni, które samodzielnie podają kokainę (23, 40-42) lub heroina (43-45). Chociaż w zachowaniach zależnych od VTA często pośredniczą neurony dopaminowe, coraz więcej dowodów ilustruje udział neuronów VTA innych niż dopaminowe w regulowaniu wyników behawioralnych.
Zróżnicowane populacje neuronów w VTA
VTA wraz z sąsiednią substantia nigra pars compacta są głównymi jądrami produkującymi dopaminę w mózgu (46). Wczesne zapisy elektrofizjologiczne wskazywały, że VTA składał się z dwóch odrębnych populacji neuronów, przypuszczalnie neuronów dopaminowych i lokalnych interneuronów GABA.31, 47). Jednak podzbiór neuronów VTA wykazywał wyjątkową odpowiedź elektrofizjologiczną na agonistów receptorów serotoninowych i opioidowych, dostarczając dowodów na istnienie dodatkowej populacji neuronów w VTA.48). Zgromadzone dowody w ciągu ostatniej dekady uwydatniły złożoność VTA zarówno pod względem składu neuronów, jak i celów projekcji.
Neurony dopaminowe stanowią największą populację neuronów w VTA, ponieważ hydroksylaza tyrozynowa (TH), enzym ograniczający szybkość syntezy dopaminy, znajduje się w około 60% neuronów VTA (46, 49). Neurony dopaminowe VTA zazwyczaj unerwiają tylko jeden region docelowy, z różnymi populacjami wystającymi do wielu jąder mózgu, w tym NAc, prążkowia grzbietowego, kory mózgowej, ciała migdałowatego, gałki bladej i habenuli bocznej (LHb) (46, 50, 51). Jednak ostatnie dowody wskazują, że neurony dopaminergiczne wystające do przyśrodkowej NAc również wysyłają zabezpieczenia poza prążkowiem (50). Tradycyjnie neurony dopaminowe identyfikowano również na podstawie właściwości elektrofizjologicznych, w tym obecności długiego trójfazowego potencjału czynnościowego, niskiej podstawowej szybkości wyładowań, wyładowań impulsowych i obecności Ih obecny (52, 53). Jednak czas trwania potencjału czynnościowego może nie być wystarczający do określenia zawartości neuroprzekaźników w neuronach VTA (49, 54). Ponadto wiele neuronów w przyśrodkowych aspektach VTA ma Ih ale nie zawierają TH. Podczas gdy czas trwania potencjału czynnościowego i Ih nie zawsze wskazują na zawartość dopaminy, te właściwości elektrofizjologiczne mogą być związane z tym, gdzie wystają neurony VTA (55-57).
Druga co do wielkości populacja neuronów w VTA składa się z neuronów GABA (~25%), które są powszechnie identyfikowane przez obecność dekarboksylazy kwasu glutaminowego (GAD) (58, 59). Chociaż początkowo uważano, że działają głównie jako lokalne interneurony (31), neurony VTA GABA bezpośrednio wpływają na aktywność neuronów dopaminowych VTA (60, 61), a także wystają do bladości brzusznej (VP), bocznego podwzgórza (LH) i LHb, z mniejszymi projekcjami do ciała migdałowatego, kory przedczołowej (PFC) i NAc (62-64). Niedawno zidentyfikowano neurony dopaminowe jako dodatkowe źródło GABA w VTA, ponieważ te neurony mogą syntetyzować GABA poprzez szlak, w którym pośredniczy dehydrogenaza aldehydowa (65). Neurony dopaminowe VTA i substantia nigra pakują GABA do pęcherzyków przez pęcherzykowy transporter dopaminy, co wskazuje, że GABA może być uwalniany razem z dopaminą, aby wywołać efekty elektrofizjologiczne na średnich kolczastych neuronach zarówno w NAc, jak i prążkowiu grzbietowym (66, 67).
Oprócz neuronów dopaminowych i GABA, niewielki procent neuronów VTA zawiera pęcherzykowy transporter glutaminianu 2 (VGluT2), marker neuronów glutaminianu. Neurony te znajdują się głównie w przyśrodkowych aspektach VTA i wystają do prążkowia brzusznego, PFC, VP, ciała migdałowatego i LHb, a także synapsy do lokalnych neuronów dopaminowych.57, 64, 68-72). Podzbiór neuronów dodatnich VGluT2 w VTA również wyraża TH i może rzutować do PFC i prążkowia brzusznego (70). Te neurony uwalniają zarówno dopaminę, jak i glutaminian (73-77), chociaż zazwyczaj nie są uwalniane w tym samym miejscu lub z tych samych pęcherzyków synaptycznych (78). Chociaż uważano, że VTA składa się wyłącznie z neuronów dopaminy i GABA, ostatnie badania pokazują, że VTA składa się z neuronów dopaminy, które mogą współuwalniać GABA, neuronów dopaminy, które wspólnie uwalniają glutaminian, neurony GABA i neurony glutaminianu.
Optogenetyczna modulacja neuronów VTA może wywołać apetyczne lub awersyjne wyniki behawioralne, w zależności od docelowej populacji neuronów. Aktywacja neuronów dopaminowych jest silnie wzmacniająca i wystarczająca do ustanowienia CPP, podczas gdy wyciszanie neuronów dopaminowych jest awersyjne i wywołuje CPA (60, 79, 80). Stymulowanie neuronów dopaminowych VTA wzmacnia również zachowania wzmacniające w zadaniach operantowych (81-84). W przeciwieństwie do tego, selektywna aktywacja neuronów VTA GABA jest awersyjna, wywołuje CPA i zmniejsza konsumpcję nagrody poprzez hamowanie aktywności lokalnych neuronów dopaminowych VTA (60, 61). Co ciekawe, aktywacja neuronów VTA GABA, które łączą się z interneuronami cholinergicznymi w NAc, zwiększa rozróżnienie między bodźcami neutralnymi i awersyjnymi (63). Optogenetyczna aktywacja neuronów zawierających VGluT2 w VTA jest również wystarczająca do ustanowienia CPP, efektu, w którym pośredniczy aktywacja lokalnych neuronów dopaminowych VTA (72). Podsumowując, badania te sugerują, że efekty behawioralne, w których pośredniczy VTA, w tym zachowania zależne od narkotyków, prawdopodobnie obejmują złożoną zależność między różnymi populacjami neuronów w VTA.
Rozporządzenie aferentne VTA
VTA jest unerwione przez różnorodne wejścia, z których wiele jest ze sobą połączonych. Duże aferenty do VTA obejmują rostroprzyśrodkowe jądro nakrywkowe (RMTg), VP, jądro łożyskowe prążkowia końcowego (BNST), LH, jądro nakrywkowe konarowo-mostowe (PPT), jądro nakrywkowe boczne (LDT), jądro szwu grzbietowego (DR), NAc , PFC i ciało migdałowate (50, 85-87). Podczas gdy neurony dopaminergiczne VTA i GABA są unerwione przez wiele tych samych obszarów mózgu (50), niewiele wiadomo na temat danych wejściowych do neuronów dodatnich VGluT2 w VTA. Poniżej omówimy, w jaki sposób znaczące dane wejściowe do VTA mogą wpływać na aktywność neuronów VTA, w jaki sposób te dane wejściowe wpływają na zachowania zależne od VTA oraz ostatnie odkrycia dotyczące aferentów VTA związanych z zachowaniami zależnymi od narkotyków.
Jądro nakrywkowe dziobowo-przyśrodkowe
RMTg (określany również jako ogon VTA) jest jądrem składającym się z neuronów GABA, które działają jako przekaźnik hamujący między LHb a VTA (86, 88-92). Uszkodzenia RMTg wykazują kluczową rolę tego regionu mózgu w modulowaniu zachowań awersyjnych (86). Dodatkowo neurony w RMTg są aktywowane przez bodźce awersyjne i hamowane przez nagrody (86). RMTg silnie wpływa na odpalanie neuronów VTA, ponieważ inaktywacja RMTg zwiększa odpalanie neuronów dopaminowych (93), podczas gdy stymulacja RMTg osłabia odpalanie neuronów dopaminowych (93-95).
RMTg jest coraz częściej uznawany za ważne jądro w pośredniczeniu w skutkach nadużywania narkotyków. Pierwotnie sądzono, że wzmacniający wpływ opiatów wynika z aktywacji receptorów opioidowych mu na interneuronach VTA GABA (31), chociaż gromadzące się dowody sugerują, że głównym celem opiatów są zamiast tego RMTg doprowadzające do VTA (33, 96, 97). Podawanie morfiny zmniejsza odpalanie komórek RMTg, co zmniejsza hamowanie neuronów dopaminergicznych VTA, co skutkuje zwiększonym odpalaniem neuronów dopaminowych (94-96). Rzeczywiście, selektywna aktywacja receptorów opioidowych mu w neuronach RMTg wystających do VTA jest wystarczająca do wywołania preferencji miejsca w czasie rzeczywistym (98). Po odstawieniu opiatów hamowanie neuronów RMTg nie zwiększa już odpalania neuronów dopaminowych VTA. Ta niezdolność RMTg do odhamowania neuronów dopaminergicznych jest częściowo spowodowana zmianą tonu glutaminergicznego VTA.93). Podczas gdy projekcja RMTg do VTA pośredniczy w ostrych efektach wzmacniających opiatów (33, 96, 98), dodatkowe szlaki aferentne VTA są zaangażowane w tolerancję neuronów dopaminowych na opiaty po odstawieniu (93).
Psychostymulanty wpływają również na aktywność neuronów RMTg (94). Bezwarunkowe podawanie kokainy podnosi poziom Fos, czynnika transkrypcyjnego związanego ze zwiększoną aktywnością neuronów, w neuronach RMTg (99, 100). Co ciekawe, poziomy Fos w neuronach RMTg wystających do VTA są podwyższone po wyginięciu u szczurów, które same podają kokainę (101). RMTg jest również niezbędny w przypadku zachowań awersyjnych związanych z kokainą, które obserwuje się po rozproszeniu satysfakcjonującego efektu kokainy (102). Potrzebne są dalsze eksperymenty, aby sprawdzić, czy projekcja RMTg na VTA jest związana zarówno z zachowaniami awersyjnymi, jak i wzmacniającymi wywołanymi przez kokainę.
Pallidum brzuszny
Wiceprezes jest zaangażowany w przetwarzanie bodźców nagradzających i motywowane zachowanie (103). Neurony GABA w VP zapewniają duże źródło hamujących danych wejściowych do VTA (87, 104). Aktywacja zakończeń neuronów VP wywołuje hamujące prądy GABA zarówno w dopaminowych, jak i nie-dopaminowych neuronach VTA (105). Funkcjonalny efekt inaktywacji VP powoduje wzrost aktywności populacji w domniemanych neuronach dopaminowych (106), chociaż wpływ na neurony VTA inne niż dopaminowe jest nieznany. Liczne dowody wskazują na wiceprezesa w zachowaniach zależnych od narkotyków. Neurony VP wystające na neurony dopaminowe i inne niż dopaminowe są ostro hamowane przez opiaty (105). Dodatkowo zmiany VP lub manipulacje farmakologiczne w VP mogą blokować sensytyzację wywołaną morfiną (107, 108), CPP wywołane lekiem (35, 109, 110), samoadministracja (111) i przywrócenie (40, 41, 112). Neurony VP wystające do VTA są aktywowane Fos po przywróceniu wywołanym przez cue dla kokainy (101) i wyciszenie tych neuronów jest wystarczające do zablokowania przywrócenia wywołanego sygnałem (113). Podczas gdy neurony VP rzutują zarówno na neurony dopaminowe, jak i nie-dopaminowe w VTA (105), nie jest jasne, na jakie populacje neuronów w VTA mają wpływ dane wejściowe VP podczas zachowań zależnych od narkotyków.
Bed Nucleus of Stria Terminalis
BNST bierze udział w pośredniczeniu w strachu i niepokoju (114-120) i jest uważany za jądro przekaźnikowe między ścieżkami stresu i nagrody (121, 122). Skład neuronalny BNST jest zróżnicowany, z eferentnymi populacjami neuronów GABA i glutaminianowych wraz z lokalnymi interneuronami GABA i cholinergicznymi (122, 123). Neurony BNST wykazują również ekspresję szeregu neuropeptydów, w tym neuropeptydu Y, czynnika uwalniającego kortykotropinę, enkefaliny, dynorfiny i substancji P (124). Elektryczna stymulacja BNST wywiera pobudzający wpływ na neurony dopaminergiczne śródmózgowia (122, 125, 126) i podnosi uwalnianie dopaminy w NAc (127). Ostatnie badania sugerują, że ten pobudzający wpływ na neurony dopaminowe jest głównie pośredniczony przez neurony GABA BNST odhamowujące neurony VTA GABA, co skutkuje anksjolitycznymi i satysfakcjonującymi wynikami behawioralnymi (128-130). Co ciekawe, neurony glutaminianowe w BNST unerwiają również neurony VTA GABA, a aktywacja tych neuronów wywołuje zachowania awersyjne i lękowe (129). W kontekście zachowań zależnych od narkotyków, lokalne manipulacje farmakologiczne ilustrują krytyczną rolę BNST w wywołanym stresem przywróceniu poszukiwania narkotyków (41, 131, 132). Co więcej, ostatnie badania sugerują, że szlak BNST-VTA ma wpływ na aktywację lokomotoryczną kokainy (133) oraz w ekspresji kokainy CPP (134), chociaż udział tej ścieżki w innych zachowaniach zależnych od narkotyków nie został jeszcze zbadany.
Podwzgórze boczne
LH ma kluczowe znaczenie dla wyrażania motywowanych zachowań, w tym karmienia i poszukiwania narkotyków (135). LH dostarcza zarówno glutaminian, jak i GABA do VTA (85, 136). Ponadto neurony LH wystające do VTA zawierają również neuropeptydy, takie jak neurotensyna i oreksyna/hipokretyna.137, 138). Elektryczna stymulacja LH zwiększa aktywność przypuszczalnych neuronów dopaminergicznych i hamuje aktywność przypuszczalnych neuronów GABA w VTA (139). Wiele linii dowodów wskazuje, że aktywacja tego szlaku LH-VTA ma charakter wzmacniający. Gryzonie z łatwością samostymulują się w celu elektrycznej aktywacji LH, ale ten efekt behawioralny jest hamowany przez antagonizm receptora dopaminy (140) lub inaktywacja VTA (141). Ponadto optogenetyczna aktywacja wejść LH do VTA również wspiera samostymulację poprzez mechanizm zależny od neurotensyny (142).
Zgromadzone dowody w ciągu ostatniej dekady podkreślają znaczenie neuronów zawierających oreksynę w odżywianiu, cyklu snu / czuwania i zachowaniach zależnych od narkotyków (143). Neurony produkujące oreksyny są zlokalizowane wyłącznie w podwzgórzu i wystają szeroko w całym mózgu.144), chociaż to projekcja do VTA jest silnie związana z zachowaniami uzależnionymi od narkotyków. Wstrzyknięcia do VTA antagonistów receptora oreksyny osłabiają CPP morfiny (145, 146), co jest zgodne ze zmniejszoną zależnością od morfiny obserwowaną u myszy z niedoborem oreksyny (147). I odwrotnie, podanie oreksyny wewnątrz VTA przywraca CPP morfiny (12). Antagoniści oreksyny celujący w VTA również zmniejszają uczulenie behawioralne na kokainę (148), samodzielne podawanie kokainy (149) i przywrócenie wywołane sygnałem (150). Co ciekawe, neurony oreksynowe w LH zawierają również dynorfinę, która hamuje aktywność neuronów dopaminowych VTA. Niedawne badanie sugeruje, że oreksyna w VTA ułatwia zachowania związane z narkotykami częściowo poprzez osłabianie działania dynorfiny (149). Chociaż neurony zawierające oreksynę w LH otrzymały znaczną uwagę w kontekście uzależnienia, dodatkowe populacje neuronów w szlaku LH-VTA są prawdopodobnie zaangażowane w zachowania zależne od leków, ponieważ neurony nie wytwarzające oreksyny w LH są Fos aktywowany po przywróceniu wywołanym cue (101).
Jądro nakrywki bocznej grzbietowej i jądro nakrywkowe konarowo-mostowe
LDT i PPT są zaangażowane w modulowanie zachowań opartych na pobudzeniu i nagrodzie (92, 151-154). Jądra te składają się z odrębnych populacji neuronów acetylocholiny, GABA i glutaminianu, które rzutują na układ dopaminowy śródmózgowia.155, 156). Badania anatomiczne wskazują, że VTA otrzymuje dane wejściowe głównie z LDT (87, 155, 157). In vivo eksperymenty elektrofizjologiczne ilustrują, że elektryczna stymulacja LDT wywołuje wyładowania impulsowe w przypuszczalnych neuronach dopaminowych VTA (158). Selektywna aktywacja wejść LDT do VTA wywołuje prądy pobudzające w neuronach dopaminowych VTA wystających do bocznego NAc (92). Stymulowanie tego szlaku LDT-VTA in vivo wywołuje CPP i wzmacnia reakcję operanta (92, 154). Coraz więcej dowodów wskazuje, że LDT jest również zaangażowany w zachowania uzależnione od narkotyków. W szczególności lokalne manipulacje farmakologiczne pokazują, że LDT ma kluczowe znaczenie dla pozyskiwania i ekspresji kokainowej CPP (159), jak również z przywróceniem poszukiwania narkotyków pod wpływem kokainy (160). Co ciekawe, neurony cholinergiczne LDT są zaangażowane w reakcję behawioralną na sparowane sygnały kokainy (161). Potrzebne są dalsze badania, aby ustalić, czy zachowania zależne od narkotyków obejmują również projekcje GABA i glutaminianu z LDT do VTA.
Podczas gdy VTA jest preferencyjnie unerwiony przez LDT, PPT jest skierowany przede wszystkim do istoty czarnej (substantia nigra).87, 155). Chociaż dowody anatomiczne wskazują na niewielką projekcję PPT w VTA (87, 155), badania elektrofizjologiczne in vivo i in vitro sugerują, że istnieje funkcjonalny związek między PPT i VTA (106, 162, 163). Rozbieżność między badaniami anatomicznymi i elektrofizjologicznymi jest niejasna, chociaż proponowane wyjaśnienia obejmują możliwość, że pojedynczy neuron PPT unerwia wiele neuronów VTA lub że stymulacja elektryczna pobudza włókna przepustowe lub pobliskie obszary, takie jak LDT.87). Niezależnie od tego, stymulacja elektryczna ukierunkowana na PPT zwiększa wyzwalanie impulsowe przypuszczalnych neuronów dopaminowych VTA (106), podczas gdy inaktywacja PPT zmniejsza odpalanie neuronów dopaminowych do istotnych bodźców (162). PPT jest również zaangażowany w zachowania zależne od narkotyków, ponieważ zmiany osłabiają aktywność lokomotoryczną indukowaną amfetaminą i morfiną (164), a inaktywacja PPT zmniejsza przywrócenie poszukiwania narkotyków po kokainie (160). Zmiany PPT zmniejszają zarówno samopodawanie heroiny, jak i CPP morfiny (165, 166). Jednak neurony cholinergiczne PPT nie są zaangażowane w samopodawanie kokainy, samopodawanie heroiny, CPP kokainy i CPP heroiny (167), sugerując udział neuronów glutaminianu PPT i / lub GABA w tych zachowaniach związanych z narkotykami.
Raphe grzbietowy
DR jest głównym źródłem serotoniny w mózgu, ale zawiera również glutaminian (85), GABA (168) i neurony dopaminowe (169). Podczas gdy DR jest często badany w kontekście kontrolowania stanu afektywnego (170), bierze również udział we wzmacnianiu zachowań instrumentalnych (171). Serotonina wywiera szereg odpowiedzi elektrofizjologicznych w neuronach VTA. dominujący in vitro odpowiedź w przypuszczalnych neuronach dopaminowych jest pobudzająca, chociaż niewielka część neuronów dopaminowych jest hamowana przez serotoninę (172). W przeciwieństwie do tego, równa liczba domniemanych neuronów GABA jest pobudzana i hamowana przez serotoninę (172). Efekt netto tych odpowiedzi elektrofizjologicznych wydaje się być pobudzający, ponieważ in vivo podawanie serotoniny wewnątrz VTA podnosi poziom dopaminy w NAc (173).
Serotonina wpływa na zachowania związane z narkotykami (174), co może obejmować neurony serotoninowe DR wystające do VTA. Jednak projekcja DR do VTA składa się głównie z neuronów glutaminianowych, które głównie unerwiają neurony dopaminowe (85, 87, 175). Aktywacja neuronów glutaminianu DR wywołuje prądy pobudzające w neuronach dopaminowych VTA i wywołuje uwalnianie dopaminy w NAc (175). Selektywna aktywacja nieserotonergicznego szlaku DR-VTA wzmacnia zachowanie instrumentalne i jest wystarczająca do wywołania CPP (175, 176). W przeciwieństwie do tego, aktywacja neuronów serotonergicznych DR wystających do VTA jest tylko słabo wzmacniająca (176). Te anatomiczne i behawioralne odkrycia sugerują, że VTA prawdopodobnie nie jest głównym miejscem, w którym serotonina wpływa na zachowania związane z narkotykami. Zamiast tego, nieserotonergiczne neurony DR wystające do VTA są dobrze ustawione, aby pośredniczyć w zachowaniach zależnych od leków, chociaż nie zostało to jeszcze zbadane eksperymentalnie.
Nucleus Accumbens
Neurony GABA w NAc rzutują na VTA i uważa się, że pośredniczą w hamującym sprzężeniu zwrotnym „długiej pętli” w celu regulacji aktywności neuronów dopaminowych (177). Agoniści receptora opioidowego Mu ostro hamują aferenty GABA z NAc do VTA (33, 178). Transmisja hamująca z wejść NAc na neurony VTA GABA jest wzmocniona po wielokrotnych wstrzyknięciach kokainy, co z kolei odhamowuje neurony dopaminowe VTA (179). Oprócz wpływu opiatów i psychostymulantów, aferenty NAc do VTA są aktywowane Fos podczas przywrócenia wywołanego kokainą (101). Chociaż wyniki te sugerują, że szlak NAc-VTA jest zaangażowany w zachowania związane z narkotykami, żadne dotychczasowe eksperymenty nie badały wpływu behawioralnego selektywnego zakłócania tego szlaku.
Kora przedczołowa
Przyśrodkowa PFC pośredniczy w różnych funkcjach poznawczych (180), bierze udział w przywracaniu zachowań związanych z poszukiwaniem narkotyków (23) i wykazuje aktywację Fos po ostrym podaniu amfetaminy (181). VTA otrzymuje gęstą projekcję glutaminianu z przyśrodkowej PFC (85), z neuronami piramidalnymi łączącymi się z neuronami VTA zarówno dopaminowymi, jak i nie-dopaminowymi (62, 182). Elektryczna stymulacja PFC może albo hamować, albo pobudzać przypuszczalne neurony dopaminergiczne w obrębie VTA (183, 184). Podczas gdy pojedynczy impuls lub stymulacja PFC o niskiej częstotliwości hamuje większość neuronów dopaminergicznych VTA (183-185), impulsowa stymulacja PFC pobudza >90% neuronów dopaminergicznych VTA (184). Mechanizm pobudzenia neuronów dopaminowych jest niejasny, ponieważ neurony dopaminowe VTA otrzymują rzadkie dane wejściowe z PFC (87, 186), przy czym <15% neuronów dopaminowych VTA jest pobudzanych przez selektywną aktywację przyśrodkowych wejść PFC (50). Odkrycia te łącznie sugerują, że przyśrodkowy PFC preferencyjnie celuje w neurony VTA GABA, chociaż znaczenie tego szlaku PFC-VTA w zachowaniach zależnych od narkotyków nie zostało zbadane.
Migdał
Ciało migdałowate to połączona grupa jąder zaangażowanych w przypisywanie bodźcom wartości emocjonalnej (187, 188). VTA otrzymuje dane wejściowe ciała migdałowatego pochodzące z jądra centralnego części ciała migdałowatego (CeA) (87, 189). CeA zawiera głównie neurony GABA i bierze udział w warunkowaniu strachu (187, 188, 190), a także z pośredniczeniem w ogólnym wpływie motywacyjnym wskazówek nagradzających (191, 192). W kontekście zachowań zależnych od narkotyków CeA ułatwia ekspresję odpowiedzi warunkowej (193) i jest również zaangażowany w pośredniczenie w wywołanym stresem przywróceniu zachowań związanych z poszukiwaniem narkotyków (194, 195). Podczas gdy CeA rzutuje na VTA, obecnie nie wiadomo, w jaki sposób ta ścieżka wpływa na aktywność neuronów VTA i czy ma kluczowe znaczenie dla zachowań zależnych od narkotyków.
Indukowana lekami plastyczność synaptyczna neuronów VTA
Przejście jednostki od naiwnego lub przypadkowego użytkownika narkotyków do SUD obejmuje zmiany w funkcji określonych obwodów nerwowych (196). Biorąc pod uwagę znaczenie VTA w zachowaniach związanych z narkotykami, adaptacje synaptyczne w neuronach dopaminowych VTA były szeroko badane i recenzowane gdzie indziej (197-201). Liczne badania z różnych laboratoriów konsekwentnie wykazały wzrost pobudzającej siły synaptycznej na neurony dopaminowe VTA po in vivo narażenie na nadużywane narkotyki (202-208). Wiele z tych badań dotyczyło wpływu leków na stosunek prądu receptora AMPA do prądu receptora NMDA (AMPA/NMDA) w neuronach VTA, co pozwala na porównanie pobudzającej siły synaptycznej między różnymi grupami zwierząt (tj. kontrola). In vivo ekspozycja na narkotyki zwiększa AMPA/NMDA (202-204, 206, 207), w którym pośredniczy wstawienie przepuszczalnych dla wapnia receptorów AMPA i usunięcie receptorów NMDA w neuronach dopaminowych VTA (205, 208).
Oprócz pobudzających zmian synaptycznych w neuronach dopaminowych VTA, in vivo ekspozycja na leki moduluje również hamujące wejścia synaptyczne do VTA. Na przykład powtarzane zastrzyki kokainy wzmacniają wejście hamujące NAc do neuronów VTA GABA, co skutkuje odhamowaniem neuronów dopaminowych (179). To odhamowanie ułatwia również zdolność do wywoływania długotrwałego wzmocnienia pobudzającego (LTP) w neuronach dopaminowych VTA (209). Neurony dopaminowe VTA są również zdolne do hamowania LTP. Ponadto ten hamujący LTP jest blokowany po in vivo narażenie na opiaty (210, 211). Zgłoszono niezliczone zmiany synaptyczne wywołane lekami, chociaż należy zauważyć, że pełny zestaw zmian elektrofizjologicznych i czas trwania tych zmian w neuronach VTA zależy od leku, dawki leku i sposobu podawania leku (202-204, 206, 207, 212). Do tej pory niewiele badań sprawdzało, czy te zmiany synaptyczne wywołane lekami zachodzą w sposób specyficzny dla aferentu (179, 212). W rzeczy samej, in vivo ekspozycja na różne klasy nadużywanych leków powoduje zmiany w różnych pobudzeniach neuronów dopaminowych VTA (212). Chociaż wiele się dowiedzieliśmy na temat zmian synaptycznych w VTA po przypadkowych iniekcjach nadużywanych narkotyków, potrzebne są dodatkowe badania w celu ustalenia podobieństw i różnic w zmianach synaptycznych wywołanych przez różne klasy nadużywanych narkotyków (psychostymulanty, opiaty, alkohol, nikotyna, itp.). Ponadto potrzebne są również badania elektrofizjologiczne, aby zidentyfikować, które aferenty VTA i jakie populacje neuronów VTA ulegają zmianom synaptycznym po przypadkowym samodzielnym podaniu leku.
Wnioski
Wysoka częstość nawrotów ilustruje potrzebę zidentyfikowania nowych podejść terapeutycznych do leczenia SUD. Leczenie uzależnienia od opioidów komplikują ciężkie objawy odstawienne, których doświadczają osoby po zaprzestaniu przyjmowania leku. Obecne opcje leczenia opioidowych SUD zazwyczaj koncentrują się na podtrzymywaniu opioidów za pomocą metadonu lub buprenorfiny oraz detoksykacji za pomocą agonistów receptora alfa-2. Jednak te obecne opcje leczenia często powodują nawrót choroby (213). Obecnie nie ma jednak zatwierdzonej przez FDA farmakoterapii do leczenia kokainowych SUD N-acetylocysteina jest obiecującym i dobrze tolerowanym lekiem, który ogranicza poszukiwanie kokainy u gryzoni i głód kokainowy u ludzi uzależnionych od kokainy (214-217). W ciągu ostatniej dekady badania nad skutecznymi farmakologicznymi metodami leczenia alkoholowych SUD zidentyfikowały wiele potencjalnych celów, w tym receptory opioidowe (218), receptory dopaminy (219), receptory glutaminianu (220), receptory GABA (221) i receptory adrenergiczne (222). Badania przedkliniczne wykazały, że układ kannabinoidowy jest obiecującym celem dla wielu SUD (223, 224). Jednak badanie kliniczne dotyczące układu sercowo-naczyniowego oceniające skuteczność rymanobantu, antagonisty receptora kannabinoidowego, wywołało poważne negatywne skutki neuropsychiatryczne (225) i stłumił entuzjazm dla ukierunkowania na układ endokannabinoidowy w leczeniu SUD. Niestety, obecnie nie istnieje jedna farmakoterapia do leczenia szerokiego spektrum SUD.
Alternatywnym kierunkiem terapeutycznym w leczeniu SUD jest zastosowanie głębokiej stymulacji mózgu (DBS), powszechnie stosowanej w leczeniu zaburzeń ruchowych. W badaniach przedklinicznych DBS ukierunkowany na NAc zmniejszył uczulenie behawioralne na kokainę (226), morfina CPP (227), przywrócenie poszukiwania heroiny (228) i przywrócenie poszukiwania kokainy (229-231). Ponadto DBS ukierunkowany na LHb zmniejsza samopodawanie kokainy i przywrócenie poszukiwania kokainy (232). Zgodnie z eksperymentami DBS na gryzoniach, badania kliniczne wskazują na całkowitą remisję lub przedłużone zaprzestanie używania heroiny po DBS w NAc u ludzi (233, 234). Istotną wadą implementacji DBS u ludzi jest inwazyjny charakter wszczepiania sondy. Jednak kilka ostatnich doniesień pokazuje, że nieinwazyjna przezczaszkowa stymulacja magnetyczna PFC jest skuteczna w zmniejszaniu używania narkotyków i głodu narkotykowego (235, 236). Chociaż istnieją obiecujące nowe podejścia terapeutyczne do leczenia SUD, ostatecznym celem każdej interwencji jest bycie skuteczną i jak najbardziej specyficzną, aby ograniczyć skutki uboczne. Dlatego potrzebne są dodatkowe podstawowe badania naukowe w celu zidentyfikowania określonych obwodów neuronalnych i adaptacji odpowiedzialnych za rozwój zachowań zależnych od narkotyków.
Wdrożenie podejść optogenetycznych i chemogenetycznych w eksperymentach behawioralnych potwierdziło i zidentyfikowało określone obwody neuronalne, które pośredniczą w szeregu zachowań apetycznych i awersyjnych. Wiele z tych badań manipulowało regionami mózgu zaangażowanymi w SUD (237), chociaż stosunkowo niewiele z nich modulowało obwody nerwowe w kontekście zachowań zależnych od narkotyków (98, 113, 133). Podczas gdy aktywność w ramach VTA ma kluczowe znaczenie dla wielu zachowań uzależnionych od narkotyków, pozostaje wiele pytań. Potrzebne są przyszłe eksperymenty, aby (i) określić, które aferentne VTA i jakie populacje neuronów w VTA pośredniczą w określonym zachowaniu zależnym od leku oraz (ii) wyjaśnić powiązane zmiany synaptyczne specyficzne dla aferentu zarówno w neuronach dopaminowych, jak i nie-dopaminowych w VTA. Zidentyfikowanie obwodów neuronalnych i adaptacji odpowiedzialnych za zachowania zależne od narkotyków u gryzoni może uwypuklić określone obwody neuronowe na potrzeby ukierunkowanych interwencji farmakologicznych i terapeutycznych DBS w leczeniu ludzi cierpiących na SUD.
Autorskie Wkłady
MW i IO przyczynili się do napisania tego artykułu przeglądowego.
Oświadczenie o konflikcie interesów
Autorzy oświadczają, że badanie zostało przeprowadzone przy braku jakichkolwiek powiązań handlowych lub finansowych, które mogłyby być interpretowane jako potencjalny konflikt interesów.
Finansowanie
Ta praca była wspierana przez National Institutes of Health Grant DA033386 (MW).
Referencje
1. Centrum Statystyki i Jakości Zdrowia Behawioralnego. Trendy behawioralne w zakresie zdrowia w Stanach Zjednoczonych: wyniki krajowego badania dotyczącego używania narkotyków i zdrowia z 2014 r. (Publikacja HHS nr SMA 15-4927, seria NSDUH H-50) (2015).
2. McLellan AT, Lewis DC, O'Brien CP, Kleber HD. Uzależnienie od narkotyków, przewlekła choroba medyczna: implikacje dla leczenia, ubezpieczenia i oceny wyników. JAMA (2000) 284: 1689–95. doi: 10.1001/jama.284.13.1689
3. O'Brien CP, Childress AR, Ehrman R, Robbins SJ. Czynniki warunkujące nadużywanie narkotyków: czy mogą wyjaśnić przymus? J Psychopharmacol (1998) 12: 15 – 22. doi: 10.1177 / 026988119801200103
4. Xue YX, Luo YX, Wu P, Shi HS, Xue LF, Chen C i in. Procedura odzyskiwania pamięci i wygaszania, aby zapobiec głodowi narkotykowemu i nawrotom. nauka (2012) 336: 241 – 5. doi: 10.1126 / science.1215070
5. Vanderschuren LJ, Kalivas PW. Zmiany w transmisji dopaminergicznej i glutaminergicznej w indukcji i ekspresji uczulenia behawioralnego: krytyczny przegląd badań przedklinicznych. Psychofarmakologia (Berl) (2000) 151: 99–120. doi:10.1007/s002130000493
6. Jackson HC, Nutt DJ. Pojedyncza wstępna ekspozycja powoduje uczulenie na lokomotoryczne działanie kokainy u myszy. Pharmacol Biochem Behav (1993) 45:733–5. doi:10.1016/0091-3057(93)90533-Y
7. Wanat MJ, Sparta DR, Hopf FW, Bowers MS, Melis M, Bonci A. Specyficzne dla szczepu modyfikacje synaptyczne neuronów dopaminowych obszaru brzusznego nakrywki po ekspozycji na etanol. Biol Psychiatry (2009) 65: 646–53. doi:10.1016/j.biopsych.2008.10.042
8. Dong Y, Saal D, Thomas M, Faust R, Bonci A, Robinson T i in. Wywołane kokainą wzmocnienie siły synaptycznej w neuronach dopaminowych: korelaty behawioralne u myszy GluRA (-/-). Proc Natl Acad Sci USA (2004) 101: 14282–7. doi:10.1073/pnas.0401553101
9. Mayo LM, Fraser D, Childs E, Momenan R, Hommer DW, de Wit H i in. Uwarunkowana preferencja dla kontekstowej wskazówki związanej z metamfetaminą u ludzi. Neuropsychopharmacology (2013) 38: 921–9. doi:10.1038/npp.2013.3
10. Mayo LM, de Wit H. Nabycie odpowiedzi na sygnał związany z metamfetaminą u zdrowych ludzi: samoopis, środki behawioralne i psychofizjologiczne. Neuropsychopharmacology (2015) 40: 1734–41. doi:10.1038/npp.2015.21
11. Tzschentke TM. Mierzenie nagrody za pomocą warunkowego paradygmatu preferencji miejsca: kompleksowy przegląd efektów leków, ostatnich postępów i nowych problemów. Prog Neurobiol (1998) 56:613–72. doi:10.1016/S0301-0082(98)00060-4
12. Harris GC, Wimmer M, Aston-Jones G. Rola neuronów oreksynowych bocznego podwzgórza w poszukiwaniu nagrody. Natura (2005) 437:556–9. doi:10.1038/natura04071
13. Bruchas MR, Schindler AG, Shankar H, Messinger DI, Miyatake M, Land BB i in. Selektywna delecja p38alpha MAPK w neuronach serotonergicznych wytwarza odporność na stres w modelach depresji i uzależnień. Neuron (2011) 71: 498–511. doi:10.1016/j.neuron.2011.06.011
14. Bals-Kubik R, Ableitner A, Herz A, Shippenberg TS. Miejsca neuroanatomiczne pośredniczące w motywacyjnych efektach opioidów zmapowane przez uwarunkowany paradygmat preferencji miejsca u szczurów. J Pharmacol Exp Ther (1993) 264: 489-95.
15. Chefer VI, Backman CM, Gigante ED, Shippenberg TS. Receptory opioidowe kappa na neuronach dopaminergicznych są niezbędne do awersji do miejsca, w której pośredniczy kappa. Neuropsychopharmacology (2013) 38: 2623–31. doi:10.1038/npp.2013.171
16. Ahmed SH, Koob GF. Przejście od umiarkowanego do nadmiernego przyjmowania leku: zmiana nastawy hedonicznej. nauka (1998) 282: 298 – 300. doi: 10.1126 / science.282.5387.298
17. Ahmed SH, Koob GF. Długotrwały wzrost wartości zadanej dla samodzielnego podawania kokainy po eskalacji u szczurów. Psychofarmakologia (Berl) (1999) 146: 303–12. doi:10.1007/s002130051121
18. Ahmed SH, Walker JR, Koob GF. Trwały wzrost motywacji do przyjmowania heroiny u szczurów z historią eskalacji narkotyków. Neuropsychopharmacology (2000) 22:413–21. doi:10.1016/S0893-133X(99)00133-5
19. Deroche-Gamonet V, Belin D, Piazza PV. Dowody na zachowanie podobne do uzależnienia u szczura. nauka (2004) 305: 1014 – 7. doi: 10.1126 / science.1099020
20. Jaffe JH, Cascella NG, Kumor KM, Sherer MA. Głód kokainowy wywołany kokainą. Psychofarmakologia (Berl) (1989) 97: 59 – 64. doi: 10.1007 / BF00443414
21. Carter BL, Tiffany ST. Metaanaliza reaktywności cue w badaniach nad uzależnieniami. Nałóg (1999) 94:327–40. doi:10.1046/j.1360-0443.1999.9433273.x
22. Sinha R. W jaki sposób stres zwiększa ryzyko nadużywania narkotyków i nawrotów? Psychofarmakologia (Berl) (2001) 158: 343–59. doi:10.1007/s002130100917
23. Kalivas PW, McFarland K. Obwody mózgowe i przywrócenie zachowań związanych z poszukiwaniem kokainy. Psychofarmakologia (Berl) (2003) 168:44–56. doi:10.1007/s00213-003-1393-2
24. Nestler EJ. Czy istnieje wspólna molekularna ścieżka uzależnienia? Nat Neurosci (2005) 8: 1445–9. doi:10.1038/nn1578
25. Mądry RA. Dopamina i nagroda: hipoteza anhedonii 30 lat później. Neurotox Res (2008) 14: 169 – 83. doi: 10.1007 / BF03033808
26. Wanat MJ, Willuhn I, Clark JJ, Phillips PE. Fazowe uwalnianie dopaminy w zachowaniach apetycznych i uzależnieniu od narkotyków. Curr Drug Abuse Rev (2009) 2: 195 – 213. doi: 10.2174 / 1874473710902020195
27. Di Chiara G, Imperato A. Leki nadużywane przez ludzi preferencyjnie zwiększają synaptyczne stężenia dopaminy w mezolimbicznym układzie swobodnie poruszających się szczurów. Proc Natl Acad Sci USA (1988) 85: 5274–8. doi:10.1073/pnas.85.14.5274
28. Tanda G, Pontieri FE, Di Chiara G. Aktywacja kannabinoidów i heroiny mezolimbicznej transmisji dopaminy przez wspólny mechanizm receptora opioidowego mu1. nauka (1997) 276: 2048 – 50. doi: 10.1126 / science.276.5321.2048
29. Kuhr WG, Ewing AG, Near JA, Wightman RM. Amfetamina osłabia stymulowane uwalnianie dopaminy in vivo. J Pharmacol Exp Ther (1985) 232: 388-94.
30. Ritz MC, Lamb RJ, Goldberg SR, Kuhar MJ. Receptory kokainy na transporterach dopaminy są związane z samopodawaniem kokainy. nauka (1987) 237: 1219 – 23. doi: 10.1126 / science.2820058
31. Johnson SW, North RA. Opioidy pobudzają neurony dopaminowe poprzez hiperpolaryzację lokalnych interneuronów. J Neurosci (1992) 12: 483-8.
32. Melis M, Gessa GL, Diana M. Różne mechanizmy pobudzenia dopaminergicznego indukowanego przez opiaty i kannabinoidy w śródmózgowiu szczura. Prog Neuropsychopharmacol Biol Psychiatry (2000) 24:993–1006. doi:10.1016/S0278-5846(00)00119-6
33. Matsui A, Jarvie BC, Robinson BG, Hentges ST, Williams JT. Oddzielne aferenty GABA do neuronów dopaminowych pośredniczą w ostrym działaniu opioidów, rozwoju tolerancji i ekspresji odstawienia. Neuron (2014) 82: 1346–56. doi:10.1016/j.neuron.2014.04.030
34. Bozarth MA. Neuroanatomiczne granice pola receptora opiatowego związanego z nagrodą w brzusznym obszarze nakrywkowym, zmapowane metodą warunkowej preferencji miejsca u szczurów. brain Res (1987) 414:77–84. doi:10.1016/0006-8993(87)91327-8
35. Gong W, Neill D, Justice JB Jr. Uszkodzenie 6-hydroksydopaminy bladości brzusznej blokuje nabycie warunkowania preferencji miejsca na kokainę. brain Res (1997) 754:103–12. doi:10.1016/S0006-8993(97)00059-0
36. McBride WJ, Murphy JM, Ikemoto S. Lokalizacja mechanizmów wzmacniania mózgu: samopodawanie wewnątrzczaszkowe i badania uwarunkowania miejsca wewnątrzczaszkowego. Behav Brain Res (1999) 101:129–52. doi:10.1016/S0166-4328(99)00022-4
37. Wang B, Luo F, Ge XC, Fu AH, Han JS. Wpływ zmian chorobowych różnych obszarów mózgu na torowanie lekowe lub reaktywację wywołaną wstrząsem stopy wygasłej uwarunkowanej preferencji miejsca. brain Res (2002) 950:1–9. doi:10.1016/S0006-8993(02)02980-3
38. Harris GC, Aston-Jones G. Krytyczna rola glutaminianu nakrywki brzusznej w preferencjach dla środowiska uwarunkowanego kokainą. Neuropsychopharmacology (2003) 28: 73–6. doi:10.1038/sj.npp.1300011
39. Sticht M, Mitsubata J, Tucci M, Leri F. Ponowne nabycie preferencji miejsca heroiny i kokainy obejmuje proces konsolidacji pamięci wrażliwy na systemowy i wewnątrzbrzuszny nalokson obszaru nakrywkowego. Neurobiol Learn Mem (2010) 93: 248–60. doi:10.1016/j.nlm.2009.10.005
40. McFarland K, Kalivas PW. Obwody pośredniczące w przywróceniu zachowania narkotykowego wywołanego kokainą. J Neurosci (2001) 21: 8655-63.
41. McFarland K, Davidge SB, Lapish CC, Kalivas PW. Obwody limbiczne i motoryczne leżące u podstaw wywołanego wstrząsem stopy przywrócenia zachowania związanego z poszukiwaniem kokainy. J Neurosci (2004) 24:1551–60. doi:10.1523/JNEUROSCI.4177-03.2004
42. Mahler SV, Smith RJ, Aston-Jones G. Interakcje między oreksyną VTA a glutaminianem w wywołanym sygnałem przywróceniu poszukiwania kokainy u szczurów. Psychofarmakologia (Berl) (2013) 226:687–98. doi:10.1007/s00213-012-2681-5
43. Stewart J. Przywrócenie zachowania samodzielnego podawania heroiny i kokainy u szczura przez śródmózgowe podanie morfiny w brzusznej części nakrywki. Pharmacol Biochem Behav (1984) 20:917–23. doi:10.1016/0091-3057(84)90017-0
44. Bossert JM, Liu SY, Lu L, Shaham Y. Rola glutaminianu brzusznego obszaru nakrywki w kontekstowym nawrocie wywołanym przez sygnał do poszukiwania heroiny. J Neurosci (2004) 24:10726–30. doi:10.1523/JNEUROSCI.3207-04.2004
45. Wang B, You ZB, Wise RA. Doświadczenie samodzielnego podawania heroiny ustala kontrolę uwalniania glutaminianu nakrywki brzusznej przez stres i bodźce środowiskowe. Neuropsychopharmacology (2012) 37: 2863–9. doi:10.1038/npp.2012.167
46. Swanson LW. Projekcje brzusznego obszaru nakrywki i sąsiednich regionów: połączony fluorescencyjny znacznik wsteczny i badanie immunofluorescencyjne u szczura. Brain Res Bull (1982) 9:321–53. doi:10.1016/0361-9230(82)90145-9
47. Johnson SW, North RA. Dwa typy neuronów w brzusznym obszarze nakrywkowym szczura i ich wejścia synaptyczne. J Physiol (1992) 450:455–68. doi:10.1113/jphysiol.1992.sp019136
48. Cameron DL, Wessendorf MW, Williams JT. Podzbiór neuronów brzusznego obszaru nakrywki jest hamowany przez dopaminę, 5-hydroksytryptaminę i opioidy. Neuroscience (1997) 77:155–66. doi:10.1016/S0306-4522(96)00444-7
49. Margolis EB, Lock H, Hjelmstad GO, Fields HL. Ponowna wizyta w brzusznym obszarze nakrywkowym: czy istnieje marker elektrofizjologiczny dla neuronów dopaminergicznych? J Physiol (2006) 577: 907–24. doi:10.1113/jphysiol.2006.117069
50. Beier KT, Steinberg EE, DeLoach KE, Xie S, Miyamichi K, Schwarz L, et al. Architektura obwodów neuronów dopaminowych VTA ujawniona przez systematyczne mapowanie wejścia-wyjścia. Komórka (2015) 162: 622–34. doi:10.1016/j.cell.2015.07.015
51. Menegas W, Bergan JF, Ogawa SK, Isogai Y, Umadevi Venkataraju K, Osten P, et al. Neurony dopaminowe wystające do prążkowia tylnego tworzą anatomicznie odrębną podklasę. Elife (2015) 4:e10032. doi:10.7554/eLife.10032
52. Grace AA, Bunney BS. Nigralne neurony dopaminowe: rejestracja wewnątrzkomórkowa i identyfikacja za pomocą wstrzyknięcia l-dopy i histofluorescencji. nauka (1980) 210: 654 – 6. doi: 10.1126 / science.7433992
53. Grace AA, Onn SP. Zarejestrowano morfologię i właściwości elektrofizjologiczne zidentyfikowanych immunocytochemicznie szczurzych neuronów dopaminowych in vitro. J Neurosci (1989) 9: 3463-81.
54. Ungless MA. Dopamina: najistotniejsza kwestia. Trendy Neurosci (2004) 27: 702–6. doi:10.1016/j.tins.2004.10.001
55. Lammel S, Hetzel A, Hackel O, Jones I, Liss B, Roeper J. Unikalne właściwości neuronów mezoprzedczołowych w podwójnym mezokortykolimbicznym układzie dopaminowym. Neuron (2008) 57: 760–73. doi:10.1016/j.neuron.2008.01.022
56. Margolis EB, Mitchell JM, Ishikawa J, Hjelmstad GO, Fields HL. Neurony dopaminowe śródmózgowia: cel projekcji określa czas trwania potencjału czynnościowego i hamowanie receptora dopaminy D (2). J Neurosci (2008) 28:8908–13. doi:10.1523/JNEUROSCI.1526-08.2008
57. Hnasko TS, Hjelmstad GO, Fields HL, Edwards RH. Neurony glutaminianu obszaru brzusznego nakrywki: właściwości elektrofizjologiczne i projekcje. J Neurosci (2012) 32:15076–85. doi:10.1523/JNEUROSCI.3128-12.2012
58. Nair-Roberts RG, Chatelain-Badie SD, Benson E, White-Cooper H, Bolam JP, Ungless MA. Stereologiczne oszacowania neuronów dopaminergicznych, GABAergicznych i glutaminergicznych w brzusznym obszarze nakrywki, istocie czarnej i polu retrorubralnym u szczura. Neuroscience (2008) 152: 1024–31. doi:10.1016/j.neuroscience.2008.01.046
59. Margolis EB, Zabawka B, Himmels P, Morales M, Fields HL. Identyfikacja neuronów GABAergicznych brzusznego obszaru nakrywki szczura. PLoS ONE (2012) 7:e42365. doi:10.1371/journal.pone.0042365
60. Tan KR, Yvon C, Turiault M, Mirzabekov JJ, Doehner J, Labouebe G, et al. Neurony GABA VTA napędzają warunkowaną niechęć do miejsca. Neuron (2012) 73: 1173–83. doi:10.1016/j.neuron.2012.02.015
61. van Zessen R, Phillips JL, Budygin EA, Stuber GD. Aktywacja neuronów VTA GABA zakłóca konsumpcję nagrody. Neuron (2012) 73: 1184–94. doi:10.1016/j.neuron.2012.02.016
62. Carr DB, Sesack SR. Neurony zawierające GABA w brzusznym obszarze nakrywkowym szczura wystają do kory przedczołowej. Synapse (2000) 38:114–23. doi:10.1002/1098-2396(200011)38:2<114:AID-SYN2>3.0.CO;2-R
63. Brown MT, Tan KR, O'Connor EC, Nikonenko I, Muller D, Luscher C. Projekcje brzusznego obszaru nakrywki GABA wstrzymują półleżące interneurony cholinergiczne w celu wzmocnienia uczenia się asocjacyjnego. Natura (2012) 492:452–6. doi:10.1038/natura11657
64. Taylor SR, Badurek S, Dileone RJ, Nashmi R, Minichiello L, Picciotto MR. GABAergiczne i glutaminergiczne eferenty brzusznego obszaru nakrywki myszy. J Comp Neurol (2014) 522: 3308–34. doi:10.1002/cne.23603
65. Kim JI, Ganesan S, Luo SX, Wu YW, Park E, Huang EJ i in. Dehydrogenaza aldehydowa 1a1 pośredniczy w szlaku syntezy GABA w neuronach dopaminergicznych śródmózgowia. nauka (2015) 350: 102–6. doi:10.1126/science.aac4690
66. Tritsch NX, Ding JB, Sabatini BL. Neurony dopaminergiczne hamują produkcję prążkowia poprzez niekanoniczne uwalnianie GABA. Natura (2012) 490:262–6. doi:10.1038/natura11466
67. Tritsch NX, Oh WJ, Gu C, Sabatini BL. Neurony dopaminowe śródmózgowia podtrzymują hamującą transmisję za pomocą wychwytu GABA przez błonę komórkową, a nie syntezę. Elife (2014) 3:e01936. doi:10.7554/eLife.01936
68. Kawano M, Kawasaki A, Sakata-Haga H, Fukui Y, Kawano H, Nogami H, et al. Poszczególne subpopulacje neuronów dopaminowych śródmózgowia i podwzgórza wyrażają pęcherzykowy transporter glutaminianu 2 w mózgu szczura. J Comp Neurol (2006) 498: 581–92. doi:10.1002/cne.21054
69. Yamaguchi T, Sheen W, Morales M. Neurony glutaminergiczne są obecne w brzusznym obszarze nakrywkowym szczura. Eur J Neurosci (2007) 25:106–18. doi:10.1111/j.1460-9568.2006.05263.x
70. Yamaguchi T, Wang HL, Li X, Ng TH, Morales M. Mezokortykolimbiczny szlak glutaminergiczny. J Neurosci (2011) 31:8476–90. doi:10.1523/JNEUROSCI.1598-11.2011
71. Gorelova N, Mulholland PJ, Chandler LJ, Seamans JK. Składnik glutaminergiczny szlaku mezokortykalnego wywodzący się z różnych podregionów brzusznego śródmózgowia. Cereb Cortex (2012) 22: 327–36. doi:10.1093/cercor/bhr107
72. Wang HL, Qi J, Zhang S, Wang H, Morales M. Nagradzające efekty optycznej stymulacji neuronów glutaminergicznych obszaru brzusznego nakrywki. J Neurosci (2015) 35:15948–54. doi:10.1523/JNEUROSCI.3428-15.2015
73. Chuhma N, Zhang H, Masson J, Zhuang X, Sulzer D, Hen R, et al. Neurony dopaminowe pośredniczą w szybkim sygnale pobudzającym poprzez synapsy glutaminergiczne. J Neurosci (2004) 24:972–81. doi:10.1523/JNEUROSCI.4317-03.2004
74. Chuhma N, Choi WY, Mingote S, Rayport S. Kotransmisja glutaminianu neuronu dopaminy: modulacja zależna od częstotliwości w projekcji mezobrzusznej. Neuroscience (2009) 164: 1068–83. doi:10.1016/j.neuroscience.2009.08.057
75. Stuber GD, Hnasko TS, Britt JP, Edwards RH, Bonci A. Dopaminergiczne terminale w jądrze półleżącym, ale nie w grzbietowym prążkowiu współuwalniającym glutaminian. J Neurosci (2010) 30:8229–33. doi:10.1523/JNEUROSCI.1754-10.2010
76. Tecuapetla F, Patel JC, Xenias H, English D, Tadros I, Shah F i in. Sygnalizacja glutaminergiczna przez mezolimbiczne neurony dopaminy w jądrze półleżącym. J Neurosci (2010) 30:7105–10. doi:10.1523/JNEUROSCI.0265-10.2010
77. Chuhma N, Mingote S, Moore H, Rayport S. Neurony dopaminy kontrolują neurony cholinergiczne prążkowia poprzez regionalnie heterogenną sygnalizację dopaminy i glutaminianu. Neuron (2014) 81: 901–12. doi:10.1016/j.neuron.2013.12.027
78. Zhang S, Qi J, Li X, Wang HL, Britt JP, Hoffman AF i in. Mikrodomeny dopaminergiczne i glutaminergiczne w podzbiorze aksonów mesoacumbens gryzoni. Nat Neurosci (2015) 18:386–92. doi: 10.1038/nn.3945
79. Tsai HC, Zhang F, Adamantidis A, Stuber GD, Bonci A, de Lecea L, et al. Wypalanie fazowe w neuronach dopaminergicznych jest wystarczające do warunkowania behawioralnego. nauka (2009) 324: 1080 – 4. doi: 10.1126 / science.1168878
80. Ilango A, Kesner AJ, Keller KL, Stuber GD, Bonci A, Ikemoto S. Podobne role istoty czarnej i neuronów dopaminowych brzusznej nakrywki w nagradzaniu i niechęci. J Neurosci (2014) 34:817–22. doi:10.1523/JNEUROSCI.1703-13.2014
81. Adamantidis AR, Tsai HC, Boutrel B, Zhang F, Stuber GD, Budygin EA i in. Badanie optogenetyczne modulacji dopaminergicznej wielu faz zachowania poszukującego nagrody. J Neurosci (2011) 31:10829–35. doi:10.1523/JNEUROSCI.2246-11.2011
82. Steinberg EE, Keiflin R, Boivin JR, Witten IB, Deisseroth K, Janak PH. Związek przyczynowy między błędami przewidywania, neuronami dopaminowymi i uczeniem się. Nat Neurosci (2013) 16:966–73. doi: 10.1038/nn.3413
83. Ilango A, Kesner AJ, Broker CJ, Wang DV, Ikemoto S. Fazowe pobudzenie brzusznych neuronów dopaminowych nakrywki nasila inicjację uwarunkowanego zachowania podejścia: analizy parametryczne i harmonogramu wzmocnienia. Front Behav Neurosci (2014) 8:155. doi:10.3389/fnbeh.2014.00155
84. Pascoli V, Terrier J, Hiver A, Luscher C. Wystarczalność mezolimbicznej stymulacji neuronów dopaminowych do progresji do uzależnienia. Neuron (2015) 88: 1054–66. doi:10.1016/j.neuron.2015.10.017
85. Geisler S, Derst C, Veh RW, Zahm DS. Aferenty glutaminergiczne brzusznego obszaru nakrywki u szczura. J Neurosci (2007) 27:5730–43. doi:10.1523/JNEUROSCI.0012-07.2007
86. Jhou TC, Fields HL, Baxter MG, Saper CB, Holland PC. Rostromedial tegmental nucleus (RMTg), GABAergiczny aferent do neuronów dopaminowych śródmózgowia, koduje bodźce awersyjne i hamuje reakcje motoryczne. Neuron (2009) 61: 786–800. doi:10.1016/j.neuron.2009.02.001
87. Watabe-Uchida M, Zhu L, Ogawa SK, Vamanrao A, Uchida N. Mapowanie całego mózgu bezpośrednich wejść do neuronów dopaminowych śródmózgowia. Neuron (2012) 74: 858–73. doi:10.1016/j.neuron.2012.03.017
88. Kaufling J, Veinante P, Pawlowski SA, Freund-Mercier MJ, Barrot M. Aferents do GABAergicznego ogona brzusznego obszaru nakrywki u szczura. J Comp Neurol (2009) 513: 597–621. doi:10.1002/cne.21983
89. Brinschwitz K, Dittgen A, Madai VI, Lommel R, Geisler S, Veh RW. Aksony glutaminergiczne z bocznego habenuli kończą się głównie na neuronach GABAergicznych brzusznego śródmózgowia. Neuroscience (2010) 168: 463–76. doi:10.1016/j.neuroscience.2010.03.050
90. Balcita-Pedicino JJ, Omelchenko N, Bell R, Sesack SR. Hamujący wpływ habenuli bocznej na komórki dopaminowe śródmózgowia: ultrastrukturalne dowody pośredniej mediacji przez jądro nakrywkowe mezopontyny rostromedialnej. J Comp Neurol (2011) 519: 1143–64. doi:10.1002/cne.22561
91. Hong S, Jhou TC, Smith M, Saleem KS, Hikosaka O. Ujemne sygnały nagrody z bocznego habenula do neuronów dopaminowych pośredniczą w rostromedialnym jądrze nakrywkowym u naczelnych. J Neurosci (2011) 31:11457–71. doi:10.1523/JNEUROSCI.1384-11.2011
92. Lammel S, Lim BK, Ran C, Huang KW, Betley MJ, Tye KM i in. Specyficzna dla wejścia kontrola nagrody i niechęci w brzusznym obszarze nakrywkowym. Natura (2012) 491:212–7. doi:10.1038/natura11527
93. Kaufling J, Aston-Jones G. Trwałe adaptacje w aferentach do brzusznych neuronów dopaminowych nakrywki po odstawieniu opiatów. J Neurosci (2015) 35:10290–303. doi:10.1523/JNEUROSCI.0715-15.2015
94. Lecca S, Melis M, Luchicchi A, Ennas MG, Castelli MP, Muntoni AL i in. Wpływ narkotyków na domniemane neurony nakrywkowe rostro-przyśrodkowe, hamujące aferenty do komórek dopaminowych śródmózgowia. Neuropsychopharmacology (2011) 36: 589–602. doi:10.1038/npp.2010.190
95. Lecca S, Melis M, Luchicchi A, Muntoni AL, Pistis M. Wejścia hamujące z rostromedialnych neuronów nakrywkowych regulują spontaniczną aktywność komórek dopaminowych śródmózgowia i ich odpowiedzi na nadużywane leki. Neuropsychopharmacology (2012) 37: 1164–76. doi:10.1038/npp.2011.302
96. Jalabert M, Bourdy R, Courtin J, Veinante P, Manzoni OJ, Barrot M i in. Obwody neuronalne leżące u podstaw ostrego działania morfiny na neurony dopaminy. Proc Natl Acad Sci USA (2011) 108: 16446–50. doi:10.1073/pnas.1105418108
97. Matsui A, Williams JT. Wrażliwe na opioidy wejścia GABA z synapsy jądra nakrywkowego rostromedialnego na neurony dopaminowe śródmózgowia. J Neurosci (2011) 31:17729–35. doi:10.1523/JNEUROSCI.4570-11.2011
98. Siuda ER, Copits BA, Schmidt MJ, Baird MA, Al-Hasani R, Planer WJ i in. Czasoprzestrzenna kontrola sygnalizacji i zachowania opioidów. Neuron (2015) 86: 923–35. doi:10.1016/j.neuron.2015.03.066
99. Perrotti LI, Bolanos CA, Choi KH, Russo SJ, Edwards S, Ulery PG i in. DeltaFosB gromadzi się w populacji komórek GABAergicznych w tylnym ogonie brzusznej części nakrywki po leczeniu psychostymulantami. Eur J Neurosci (2005) 21:2817–24. doi:10.1111/j.1460-9568.2005.04110.x
100. Kaufling J, Veinante P, Pawlowski SA, Freund-Mercier MJ, Barrot M. komórki kwasu gamma-aminomasłowego z indukowanym kokainą DeltaFosB w brzusznym obszarze nakrywki unerwiają neurony mezolimbiczne. Biol Psychiatry (2010) 67: 88–92. doi:10.1016/j.biopsych.2009.08.001
101. Mahler SV, Aston-Jones GS. Fos aktywacja selektywnych aferentów do brzusznego obszaru nakrywki podczas przywrócenia wywołanego sygnałem poszukiwania kokainy u szczurów. J Neurosci (2012) 32:13309–26. doi:10.1523/JNEUROSCI.2277-12.2012
102. Jhou TC, Good CH, Rowley CS, Xu SP, Wang H, Burnham NW, et al. Kokaina napędza warunkowanie awersyjne poprzez opóźnioną aktywację szlaków habenularnych i śródmózgowia reagujących na dopaminę. J Neurosci (2013) 33:7501–12. doi:10.1523/JNEUROSCI.3634-12.2013
103. Smith KS, Tindell AJ, Aldridge JW, Berridge KC. Ventral pallidum role w nagrodzie i motywacji. Behav Brain Res (2009) 196: 155–67. doi:10.1016/j.bbr.2008.09.038
104. Root DH, Melendez RI, Zaborszky L, Napier TC. Pallidum brzuszny: anatomia funkcjonalna specyficzna dla subregionu i role w zachowaniach motywowanych. Prog Neurobiol (2015) 130: 29–70. doi:10.1016/j.pneurobio.2015.03.005
105. Hjelmstad GO, Xia Y, Margolis EB, Fields HL. Opioidowa modulacja brzusznych aferentów bladych do neuronów brzusznego obszaru nakrywkowego. J Neurosci (2013) 33:6454–9. doi:10.1523/JNEUROSCI.0178-13.2013
106. Floresco SB, West AR, Ash B, Moore H, Grace AA. Aferentna modulacja odpalania neuronów dopaminowych różnie reguluje toniczną i fazową transmisję dopaminy. Nat Neurosci (2003) 6: 968–73. doi:10.1038/nn1103
107. Johnson PI, Napier TC. Brzuszne wstrzyknięcia bladego antagonisty mu blokują rozwój uczulenia behawioralnego na ogólnoustrojową morfinę. Synapse (2000) 38:61–70. doi:10.1002/1098-2396(200010)38:1<61:AID-SYN7>3.0.CO;2-6
108. Mickiewicz AL, Dallimore JE, Napier TC. Blady brzuszny jest krytycznie zaangażowany w rozwój i ekspresję uczulenia wywołanego morfiną. Neuropsychopharmacology (2009) 34: 874–86. doi:10.1038/npp.2008.111
109. Dallimore JE, Mickiewicz AL, Napier TC. Wewnątrzbrzuszni blady antagoniści glutaminianu blokują ekspresję preferencji miejsca wywołanej morfiną. Behav Neurosci (2006) 120:1103–14. doi:10.1037/0735-7044.120.5.1103
110. Rademacher DJ, Kovacs B, Shen F, Napier TC, Meredith GE. Neuronalne substraty preferencji miejsca uwarunkowanej amfetaminą: implikacje dla tworzenia warunkowych skojarzeń bodziec-nagroda. Eur J Neurosci (2006) 24:2089–97. doi:10.1111/j.1460-9568.2006.05066.x
111. Robledo P, Koob GF. Dwa odrębne obszary projekcji jądra półleżącego w różny sposób pośredniczą w samodzielnym podawaniu kokainy u szczura. Behav Brain Res (1993) 55:159–66. doi:10.1016/0166-4328(93)90112-4
112. Tang XC, McFarland K, Cagle S, Kalivas PW. Przywrócenie wywołane kokainą wymaga endogennej stymulacji receptorów mu-opioidowych w bladości brzusznej. J Neurosci (2005) 25:4512–20. doi:10.1523/JNEUROSCI.0685-05.2005
113. Mahler SV, Vazey EM, Beckley JT, Keistler CR, McGlinchey EM, Kaufling J, et al. Receptory projektantów odgrywają rolę we wprowadzaniu bladości brzusznej do brzusznego obszaru nakrywki w poszukiwaniu kokainy. Nat Neurosci (2014) 17:577–85. doi: 10.1038/nn.3664
114. Walker DL, Davis M. Podwójna dysocjacja między zaangażowaniem jądra łożyska prążkowia końcowego i jądra centralnego ciała migdałowatego we wzrosty zaskoczenia wywołane strachem uwarunkowanym i bezwarunkowym. J Neurosci (1997) 17: 9375-83.
115. Cecchi M, Khoshbouei H, Javors M, Morilak DA. Modulujące działanie noradrenaliny w jądrze łożyska bocznego prążkowia końcowego na reakcje behawioralne i neuroendokrynne na ostry stres. Neuroscience (2002) 112:13–21. doi:10.1016/S0306-4522(02)00062-3
116. Fendt M, Endres T, Apfelbach R. Tymczasowa inaktywacja jądra łożyska stria terminalis, ale nie blokuje zamrażania ciała migdałowatego wywołanego przez trimetylotiazolinę, składnik odchodów lisów. J Neurosci (2003) 23: 23-8.
117. Sullivan GM, Apergis J, Bush DE, Johnson LR, Hou M, Ledoux JE. Uszkodzenia w jądrze łożyskowym stria terminalis zakłócają reakcje kortykosteronu i zamrażania wywołane przez kontekstowy, ale nie przez określony bodziec strachu uwarunkowany sygnałem. Neuroscience (2004) 128: 7–14. doi:10.1016/j.neuroscience.2004.06.015
118. Deyama S, Katayama T, Ohno A, Nakagawa T, Kaneko S, Yamaguchi T i in. Aktywacja kinazy białkowej beta-adrenergicznej Ścieżka sygnalizacyjna w jądrze łożyska brzusznego prążkowia końcowego pośredniczy w negatywnym afektywnym składniku bólu u szczurów. J Neurosci (2008) 28:7728–36. doi:10.1523/JNEUROSCI.1480-08.2008
119. Walker DL, Davis M. Rola rozszerzonego ciała migdałowatego w krótkotrwałym kontra długotrwałym strachu: hołd dla dr Lennarta Heimera. Brain Struct Funct (2008) 213:29–42. doi:10.1007/s00429-008-0183-3
120. Walker DL, Miles LA, Davis M. Selektywny udział jądra łożyska prążkowia końcowego i CRF w przedłużonych reakcjach lękowych i fazowych reakcjach lękowych. Prog Neuropsychopharmacol Biol Psychiatry (2009) 33: 1291–308. doi:10.1016/j.pnpbp.2009.06.022
121. Herman JP, Cullinan WE. Układ nerwowy stresu: centralna kontrola osi podwzgórze-przysadka-kora nadnerczy. Trendy Neurosci (1997) 20:78–84. doi:10.1016/S0166-2236(96)10069-2
122. Jalabert M, Aston-Jones G, Herzog E, Manzoni O, Georges F. Rola jądra łożyska prążkowia końcowego w kontroli neuronów dopaminowych obszaru brzusznego nakrywki. Prog Neuropsychopharmacol Biol Psychiatry (2009) 33: 1336–46. doi:10.1016/j.pnpbp.2009.07.010
123. Poulin JF, Arbor D, Laforest S, Drolet G. Charakterystyka neuroanatomiczna endogennych opioidów w jądrze łożyska stria terminalis. Prog Neuropsychopharmacol Biol Psychiatry (2009) 33: 1356–65. doi:10.1016/j.pnpbp.2009.06.021
124. Kash TL, Pleil KE, Marcinkiewicz CA, Lowery-Gionta EG, Crowley N, Mazzone C, et al. Neuropeptydowa regulacja sygnalizacji i zachowania w BNST. Mol Cells (2015) 38: 1–13. doi:10.14348/molcells.2015.2261
125. Georges F, Aston-Jones G. Silna regulacja neuronów dopaminowych śródmózgowia przez jądro łożyska prążkowia końcowego. J Neurosci (2001) 21: RC160.
126. Georges F, Aston-Jones G. Aktywacja komórek obszaru nakrywki brzusznej przez jądro łożyska prążkowia końcowego: nowy pobudzający wkład aminokwasowy do neuronów dopaminowych śródmózgowia. J Neurosci (2002) 22: 5173-87.
127. Wanat MJ, Bonci A, Phillips PE. CRF działa w śródmózgowiu, osłabiając uwalnianie dopaminy w pozycji leżącej do nagród, ale nie do ich predyktorów. Nat Neurosci (2013) 16:383–5. doi: 10.1038/nn.3335
128. Kudo T, Uchigashima M, Miyazaki T, Konno K, Yamasaki M, Yanagawa Y, et al. Trzy rodzaje projekcji neurochemicznej od jądra łożyska stria terminalis do brzusznego obszaru nakrywki u dorosłych myszy. J Neurosci (2012) 32:18035–46. doi:10.1523/JNEUROSCI.4057-12.2012
129. Jennings JH, Sparta DR, Stamatakis AM, Ung RL, Pleil KE, Kash TL i in. Wyraźne rozszerzone obwody ciała migdałowatego dla różnych stanów motywacyjnych. Natura (2013) 496:224–8. doi:10.1038/natura12041
130. Kudo T, Konno K, Uchigashima M, Yanagawa Y, Sora I, Minami M i in. Neurony GABAergiczne w brzusznym obszarze nakrywki otrzymują podwójne wejścia hamujące za pośrednictwem GABA / enkefaliny z jądra łożyska prążkowia końcowego. Eur J Neurosci (2014) 39: 1796–809. doi:10.1111/ejn.12503
131. Wang X, Cen X, Lu L. Noradrenalina w jądrze łożyska prążkowia końcowego ma kluczowe znaczenie dla wywołanej stresem reaktywacji uwarunkowanej morfiną preferencji miejsca u szczurów. Eur J Pharmacol (2001) 432:153–61. doi:10.1016/S0014-2999(01)01487-X
132. Briand LA, Vassoler FM, Pierce RC, Valentino RJ, Blendy JA. Brzuszne aferenty nakrywki w przywróceniu wywołanym stresem: rola białka wiążącego element odpowiedzi cAMP. J Neurosci (2010) 30:16149–59. doi:10.1523/JNEUROSCI.2827-10.2010
133. Glangetas C, Fois GR, Jalabert M, Lecca S, Valentinova K, Meye FJ, et al. Stymulacja subiculum brzusznego promuje uporczywą nadpobudliwość neuronów dopaminowych i ułatwia behawioralne skutki kokainy. Komórka Rep (2015) 13(10):2287–96. doi:10.1016/j.celrep.2015.10.076
134. Sartor GC, Aston-Jones G. Regulacja brzusznego obszaru nakrywki przez jądro łożyska prążkowia końcowego jest wymagana do wyrażenia preferencji kokainowej. Eur J Neurosci (2012) 36:3549–58. doi:10.1111/j.1460-9568.2012.08277.x
135. Marchant NJ, Millan EZ, McNally GP. Podwzgórze i neurobiologia poszukiwania narkotyków. Cell Mol Life Sci (2012) 69:581–97. doi:10.1007/s00018-011-0817-0
136. Kallo I, Molnar CS, Szoke S, Fekete C, Hrabovszky E, Liposits Z. Specyficzna dla danego obszaru analiza rozmieszczenia neuronów podwzgórza wystających do brzusznego obszaru nakrywki szczura, ze szczególnym uwzględnieniem eferentów GABAergicznych i glutaminergicznych. Przód Neuroanat (2015) 9:112. doi:10.3389/fnana.2015.00112
137. Geisler S, Zahm DS. Aferenty neurotensyny brzusznego obszaru nakrywki u szczura: [1] ponowne badanie ich pochodzenia i [2] odpowiedzi na ostre podawanie leków psychostymulujących i przeciwpsychotycznych. Eur J Neurosci (2006) 24:116–34. doi:10.1111/j.1460-9568.2006.04928.x
138. Cason AM, Smith RJ, Tahsili-Fahadan P, Moorman DE, Sartor GC, Aston-Jones G. Rola oreksyny / hipokretyny w poszukiwaniu nagrody i uzależnieniu: implikacje dla otyłości. Physiol Behav (2010) 100: 419–28. doi:10.1016/j.physbeh.2010.03.009
139. Maeda H, Mogenson GJ. Porównanie wpływu stymulacji elektrycznej bocznego i brzuszno-przyśrodkowego podwzgórza na aktywność neuronów brzusznej części nakrywki i istoty czarnej. Brain Res Bull (1981) 7:283–91. doi:10.1016/0361-9230(81)90020-4
140. Nakajima S, O'Regan NB. Wpływ agonistów i antagonistów dopaminergicznych na funkcję odpowiedzi częstotliwościowej na samostymulację podwzgórza u szczura. Pharmacol Biochem Behav (1991) 39:465–8. doi:10.1016/0091-3057(91)90209-K
141. You ZB, Chen YQ, Wise RA. Uwalnianie dopaminy i glutaminianu w jądrze półleżącym i brzusznym obszarze nakrywkowym szczura po bocznej samostymulacji podwzgórza. Neuroscience (2001) 107:629–39. doi:10.1016/S0306-4522(01)00379-7
142. Kempadoo KA, Tourino C, Cho SL, Magnani F, Leinninger GM, Stuber GD i in. Projekcje neurotensyny podwzgórza promują nagrodę poprzez zwiększenie transmisji glutaminianu w VTA. J Neurosci (2013) 33:7618–26. doi:10.1523/JNEUROSCI.2588-12.2013
143. Mahler SV, Moorman DE, Smith RJ, James MH, Aston-Jones G. Aktywacja motywacyjna: jednocząca hipoteza funkcji oreksyny/hipokretyny. Nat Neurosci (2014) 17:1298–303. doi: 10.1038/nn.3810
144. Peyron C, Tighe DK, van den Pol AN, de Lecea L, Heller HC, Sutcliffe JG, et al. Neurony zawierające hipokretynę (oreksynę) rzutują na wiele układów neuronalnych. J Neurosci (1998) 18: 9996-10015.
145. Narita M, Nagumo Y, Hashimoto S, Narita M, Khotib J, Miyatake M, et al. Bezpośrednie zaangażowanie układów oreksynergicznych w aktywację mezolimbicznego szlaku dopaminy i powiązanych zachowań indukowanych przez morfinę. J Neurosci (2006) 26:398–405. doi:10.1523/JNEUROSCI.2761-05.2006
146. Harris GC, Wimmer M, Randall-Thompson JF, Aston-Jones G. Boczne neurony oreksyny podwzgórza są krytycznie zaangażowane w uczenie się kojarzenia środowiska z nagrodą morfinową. Behav Brain Res (2007) 183: 43–51. doi:10.1016/j.bbr.2007.05.025
147. Georgescu D, Zachariou V, Barrot M, Mieda M, Willie JT, Eisch AJ i in. Zaangażowanie oreksyny bocznego peptydu podwzgórza w uzależnienie i odstawienie morfiny. J Neurosci (2003) 23: 3106-11.
148. Borgland SL, Taha SA, Sarti F, Fields HL, Bonci A. Orexin A w VTA ma kluczowe znaczenie dla indukcji plastyczności synaptycznej i uczulenia behawioralnego na kokainę. Neuron (2006) 49: 589–601. doi:10.1016/j.neuron.2006.01.016
149. Muschamp JW, Hollander JA, Thompson JL, Voren G, Hassinger LC, Onvani S i in. Hipokretyna (oreksyna) ułatwia nagrodę, osłabiając działanie przeciwnagrodowe jej współprzekaźnika dynorfiny w brzusznym obszarze nakrywkowym. Proc Natl Acad Sci USA (2014) 111:E1648–55. doi:10.1073/pnas.1315542111
150. James MH, Charnley JL, Levi EM, Jones E, Yeoh JW, Smith DW i in. Sygnalizacja receptora oreksyny-1 w brzusznym obszarze nakrywkowym, ale nie we wzgórzu przykomorowym, ma kluczowe znaczenie dla regulacji wywołanego sygnałem przywrócenia poszukiwania kokainy. Int J Neuropsychopharmacol (2011) 14: 684–90. doi:10.1017/S1461145711000423
151. Angielski WL, Olmstead MC, Robbins TW. Uszkodzenia jądra nakrywki szypułkowo-mostowej osłabiają bodziec - nagroda za uczenie się w paradygmatach autokształtowania i warunkowego wzmocnienia. Behav Neurosci (2000) 114:285–94. doi:10.1037/0735-7044.114.2.285
152. Angielski WL, Olmstead MC, Robbins TW. Selektywne deficyty w uważności w zadaniu czasu reakcji z 5 opcjami do wyboru po uszkodzeniach jądra nakrywki szypułkowo-mostowej. Behav Brain Res (2001) 123:117–31. doi:10.1016/S0166-4328(01)00181-4
153. Yeomans JS. Receptory muskarynowe w funkcjach pobudzenia cholinergicznego pnia mózgu i mezopontyny. Handb Exp Pharmacol (2012):243–59. doi:10.1007/978-3-642-23274-9_11
154. Steidl S, Veverka K. Optogenetyczne pobudzenie aksonów LDTg w VTA wzmacnia odpowiedź operanta u szczurów. brain Res (2015) 1614: 86–93. doi:10.1016/j.brainres.2015.04.021
155. Oakman SA, Faris PL, Kerr PE, Cozzari C, Hartman BK. Rozmieszczenie neuronów cholinergicznych mostowo-mózgowia wystających do istoty czarnej różni się znacząco od tych wystających do brzusznego obszaru nakrywki. J Neurosci (1995) 15: 5859-69.
156. Wang HL, Morales M. Jądra szypułkowo-mostowe i boczne nakrywki zawierają odrębne populacje neuronów cholinergicznych, glutaminergicznych i GABA-ergicznych u szczura. Eur J Neurosci (2009) 29:340–58. doi:10.1111/j.1460-9568.2008.06576.x
157. Omelchenko N, Sesack SR. Boczne projekcje nakrywki do zidentyfikowanych populacji komórek w brzusznym obszarze nakrywki szczura. J Comp Neurol (2005) 483: 217–35. doi:10.1002/cne.20417
158. Lodge DJ, Grace AA. Nakrywka boczno-grzbietowa jest niezbędna do wystrzeliwania impulsów neuronów dopaminowych brzusznego obszaru nakrywki. Proc Natl Acad Sci USA (2006) 103: 5167–72. doi:10.1073/pnas.0510715103
159. Shinohara F, Kihara Y, Ide S, Minami M, Kaneda K. Krytyczna rola transmisji cholinergicznej z bocznego grzbietowego jądra nakrywki do brzusznego obszaru nakrywki w indukowanej kokainą preferencji miejsca. Neuropharmacology (2014) 79: 573–9. doi:10.1016/j.neuropharm.2014.01.019
160. Schmidt HD, Famous KR, Pierce RC. Układ limbiczny leżący u podstaw poszukiwania kokainy obejmuje PPTg/LDT. Eur J Neurosci (2009) 30:1358–69. doi:10.1111/j.1460-9568.2009.06904.x
161. Steidl S, Cardiff KM, Wise RA. Zwiększone opóźnienia do zainicjowania samodzielnego podawania kokainy po bocznych uszkodzeniach jądra nakrywki. Behav Brain Res (2015) 287: 82–8. doi:10.1016/j.bbr.2015.02.049
162. Pan WX, Hyland BI. Jądro nakrywkowe szypułkowo-mostowe kontroluje uwarunkowane odpowiedzi neuronów dopaminowych śródmózgowia u zachowujących się szczurów. J Neurosci (2005) 25:4725–32. doi:10.1523/JNEUROSCI.0277-05.2005
163. Dobry CH, Lupica CR. Właściwości odrębnych synaps brzusznego obszaru nakrywki aktywowanych przez stymulację konarowo-mostową lub brzusznego obszaru nakrywkowego in vitro. J Physiol (2009) 587: 1233–47. doi:10.1113/jphysiol.2008.164194
164. Bechara A, van der Kooy D. Uszkodzenia jądra szypułkowo-mostowego nakrywki: wpływ na aktywność lokomotoryczną wywołaną przez morfinę i amfetaminę. Pharmacol Biochem Behav (1992) 42:9–18. doi:10.1016/0091-3057(92)90438-L
165. Olmstead MC, Franklin KB. Wpływ uszkodzeń jądra nakrywki szypułkowo-mostowej na warunkowaną preferencję miejsca wywołaną morfiną i analgezję w teście formalinowym. Neuroscience (1993) 57:411–8. doi:10.1016/0306-4522(93)90072-N
166. Olmstead MC, Munn EM, Franklin KB, Wise RA. Wpływ uszkodzeń jądra nakrywki szypułkowo-mostowej na odpowiedź na dożylną heroinę przy różnych harmonogramach wzmocnienia. J Neurosci (1998) 18: 5035-44.
167. Steidl S, Wang H, Wise RA. Uszkodzenia cholinergicznych neuronów jądra nakrywkowego szypułkowo-mostowego nie wpływają na samopodawanie kokainy lub heroiny ani na warunkową preferencję miejsca u szczurów. PLoS ONE (2014) 9:e84412. doi:10.1371/journal.pone.0084412
168. Charara A, Rodzic A. Chemoarchitektura grzbietowego jądra szwu naczelnych. J Chem Neuroanat (1998) 15:111–27. doi:10.1016/S0891-0618(98)00036-2
169. Dougalis AG, Matthews GA, Bishop MW, Brischoux F, Kobayashi K, Ungless MA. Funkcjonalne właściwości neuronów dopaminowych i koekspresja wazoaktywnego polipeptydu jelitowego w grzbietowym jądrze szwu i brzuszno-bocznej szarości okołowierzchołkowej. Eur J Neurosci (2012) 36:3322–32. doi:10.1111/j.1460-9568.2012.08255.x
170. Lowry CA, Hale MW, Evans AK, Heerkens J, Staub DR, Gasser PJ i in. Układy serotoninergiczne, lęk i zaburzenia afektywne: skupienie się na grzbietowo-przyśrodkowej części grzbietowego jądra szwu. Ann NY Acad Sci (2008) 1148: 86–94. doi:10.1196/annals.1410.004
171. Liu Z, Zhou J, Li Y, Hu F, Lu Y, Ma M i in. Grzbietowe neurony szwu sygnalizują nagrodę przez 5-HT i glutaminian. Neuron (2014) 81: 1360–74. doi:10.1016/j.neuron.2014.02.010
172. Pessia M, Jiang ZG, North RA, Johnson SW. Działania 5-hydroksytryptaminy na neurony brzusznej części nakrywki szczura in vitro. brain Res (1994) 654:324–30. doi:10.1016/0006-8993(94)90495-2
173. Guan XM, McBride WJ. Mikroinfuzja serotoniny do brzusznego obszaru nakrywki zwiększa uwalnianie dopaminy w pozycji półleżącej. Brain Res Bull (1989) 23:541–7. doi:10.1016/0361-9230(89)90198-6
174. Muller CP, Homberg JR. Rola serotoniny w zażywaniu narkotyków i uzależnieniu. Behav Brain Res (2015) 277: 146–92. doi:10.1016/j.bbr.2014.04.007
175. Qi J, Zhang S, Wang HL, Wang H, de Jesus Aceves Buendia J, Hoffman AF i in. Wejście nagrody glutaminergicznej z grzbietowego szwu do neuronów dopaminowych brzusznego obszaru nakrywki. Nat Commun (2014) 5:5390. doi:10.1038/ncomms6390
176. McDevitt RA, Tiran-Cappello A, Shen H, Balderas I, Britt JP, Marino RA i in. Serotonergiczne i nieserotonergiczne neurony projekcji grzbietowej szwu: zróżnicowany udział w obwodach nagrody. Komórka Rep (2014) 8: 1857–69. doi:10.1016/j.celrep.2014.08.037
177. Rahman S, McBride WJ. Kontrola zwrotna mezolimbicznego somatodendrytycznego uwalniania dopaminy w mózgu szczura. J. Neurochem (2000) 74:684–92. doi:10.1046/j.1471-4159.2000.740684.x
178. Xia Y, Driscoll JR, Wilbrecht L, Margolis EB, Fields HL, Hjelmstad GO. Jądro półleżące średnie neurony kolczaste celują w neurony inne niż dopaminergiczne w brzusznym obszarze nakrywkowym. J Neurosci (2011) 31:7811–6. doi:10.1523/JNEUROSCI.1504-11.2011
179. Bocklisch C, Pascoli V, Wong JC, House DR, Yvon C, de Roo M, et al. Kokaina odhamowuje neurony dopaminy poprzez nasilenie transmisji GABA w brzusznym obszarze nakrywkowym. nauka (2013) 341: 1521 – 5. doi: 10.1126 / science.1237059
180. Floresco SB. Dopamina przedczołowa i elastyczność behawioralna: przejście od „odwróconego U” do rodziny funkcji. Front Neurosci (2013) 7:62. doi:10.3389/fnins.2013.00062
181. Colussi-Mas J, Geisler S, Zimmer L, Zahm DS, Berod A. Aktywacja doprowadzających do brzusznego obszaru nakrywki w odpowiedzi na ostrą amfetaminę: badanie z podwójnym etykietowaniem. Eur J Neurosci (2007) 26:1011–25. doi:10.1111/j.1460-9568.2007.05738.x
182. Sesack SR, Carr DB, Omelchenko N, Pinto A. Anatomiczne podłoża dla interakcji glutaminianu-dopaminy: dowody na specyfikę połączeń i działań pozasynaptycznych. Ann NY Acad Sci (2003) 1003: 36–52. doi:10.1196/annals.1300.066
183. Gariano RF, Groves PM. Wypalanie seryjne indukowane w neuronach dopaminowych śródmózgowia przez stymulację przyśrodkowej kory przedczołowej i przedniej zakrętu obręczy. brain Res (1988) 462:194–8. doi:10.1016/0006-8993(88)90606-3
184. Lożowy DJ. Przyśrodkowa kora przedczołowa i oczodołowo-czołowa w różny sposób regulują funkcję układu dopaminowego. Neuropsychopharmacology (2011) 36: 1227–36. doi:10.1038/npp.2011.7
185. Stopper CM, Tse MT, Montes DR, Wiedman CR, Floresco SB. Zastępowanie fazowych sygnałów dopaminy przekierowuje wybór akcji podczas podejmowania decyzji o ryzyku / nagrodzie. Neuron (2014) 84: 177–89. doi:10.1016/j.neuron.2014.08.033
186. Frankle WG, Laruelle M, Haber SN. Przedczołowe projekcje korowe do śródmózgowia u naczelnych: dowody na rzadkie połączenie. Neuropsychopharmacology (2006) 31: 1627–36. doi:10.1038/sj.npp.1300990
187. Balleine BW, Killcross S. Równoległe przetwarzanie bodźców: zintegrowany widok funkcji ciała migdałowatego. Trendy Neurosci (2006) 29: 272–9. doi:10.1016/j.tins.2006.03.002
188. Janak PH, Tye KM. Od obwodów do zachowania w ciele migdałowatym. Natura (2015) 517:284–92. doi:10.1038/natura14188
189. Knot JL, Haber SN. Centralne jądro projekcji ciała migdałowatego do subpopulacji dopaminy u naczelnych. Neuroscience (2000) 97:479–94. doi:10.1016/S0306-4522(00)00092-0
190. Ehrlich I, Humeau Y, Grenier F, Ciocchi S, Herry C, Luthi A. Obwody hamujące ciało migdałowate i kontrola pamięci strachu. Neuron (2009) 62: 757–71. doi:10.1016/j.neuron.2009.05.026
191. Holland PC, Gallagher M. Podwójna dysocjacja skutków uszkodzeń podstawno-bocznego i centralnego ciała migdałowatego na karmienie wzmocnione bodźcem warunkowym i transfer Pawłowa-instrumentalny. Eur J Neurosci (2003) 17:1680–94. doi:10.1046/j.1460-9568.2003.02585.x
192. Corbit LH, Balleine BW. Podwójna dysocjacja podstawno-bocznych i centralnych uszkodzeń ciała migdałowatego na ogólnych i specyficznych dla wyniku formach transferu pawłowsko-instrumentalnego. J Neurosci (2005) 25:962–70. doi:10.1523/JNEUROSCI.4507-04.2005
193. Kruzich PJ, zob. RE. Zróżnicowany wkład podstawno-bocznego i centralnego ciała migdałowatego w nabywanie i wyrażanie uwarunkowanego nawrotu do zachowania związanego z poszukiwaniem kokainy. J Neurosci (2001) 21: RC155.
194. Shaham Y, Erb S, Stewart J. Wywołany stresem nawrót do poszukiwania heroiny i kokainy u szczurów: przegląd. Brain Res Brain Res Rev (2000) 33:13–33. doi:10.1016/S0165-0173(00)00024-2
195. Leri F, Flores J, Rodaros D, Stewart J. Blokada przywrócenia wywołanego stresem, ale nie wywołanego kokainą, przez wlew antagonistów noradrenergicznych do jądra łóżka prążkowia końcowego lub jądra centralnego ciała migdałowatego. J Neurosci (2002) 22: 5713-8.
196. Wołkow ND, Baler RD. Nauka o uzależnieniach: odkrywanie złożoności neurobiologicznej. Neuropharmacology (2014) 76(Pkt B): 235–49. doi:10.1016/j.neuropharm.2013.05.007
197. Kauer JA. Mechanizmy uczenia się w uzależnieniu: plastyczność synaptyczna w brzusznym obszarze nakrywkowym w wyniku narażenia na narkotyki. Annu Rev Physiol (2004) 66: 447–75. doi:10.1146/annurev.physiol.66.032102.112534
198. Luscher C, Malenka RC. Wywołana lekami plastyczność synaptyczna w uzależnieniu: od zmian molekularnych do przebudowy obwodu. Neuron (2011) 69: 650–63. doi:10.1016/j.neuron.2011.01.017
199. Sun W. Neurony dopaminy w brzusznym obszarze nakrywkowym: plastyczność synaptyczna wywołana lekami i jej rola w nawrocie zachowań związanych z poszukiwaniem narkotyków. Curr Drug Abuse Rev (2011) 4: 270 – 85. doi: 10.2174 / 1874473711104040270
200. Luscher C. Wywołana przez kokainę plastyczność synaptyczna transmisji pobudzającej w brzusznym obszarze nakrywkowym. Cold Spring Harb Perspect Med (2013) 3:a012013. doi:10.1101/cshperspect.a012013
201. van Huijstee AN, Mansvelder HD. Glutaminergiczna plastyczność synaptyczna w układzie mezokortykolimbicznym w uzależnieniu. Front Cell Neurosci (2014) 8:466. doi:10.3389/fncel.2014.00466
202. Ungless MA, Whistler JL, Malenka RC, Bonci A. Pojedyncza ekspozycja na kokainę in vivo indukuje długotrwałe wzmocnienie w neuronach dopaminowych. Natura (2001) 411: 583 – 7. doi: 10.1038 / 35079077
203. Saal D, Dong Y, Bonci A, Malenka RC. Narkotyki i stres wyzwalają powszechną adaptację synaptyczną w neuronach dopaminowych. Neuron (2003) 37:577–82. doi:10.1016/S0896-6273(03)00021-7
204. Borgland SL, Malenka RC, Bonci A. Ostre i przewlekłe wywołane kokainą wzmocnienie siły synaptycznej w brzusznym obszarze nakrywki: korelaty elektrofizjologiczne i behawioralne u poszczególnych szczurów. J Neurosci (2004) 24:7482–90. doi:10.1523/JNEUROSCI.1312-04.2004
205. Bellone C, Luscher C. Redystrybucja receptora AMPA wywołana kokainą jest odwrócona in vivo przez długotrwałą depresję zależną od mGluR. Nat Neurosci (2006) 9: 636–41. doi:10.1038/nn1682
206. Chen BT, Bowers MS, Martin M, Hopf FW, Guillory AM, Carelli RM i in. Kokaina, ale nie naturalna nagroda, samopodawanie ani bierna infuzja kokainy powodują utrzymywanie się LTP w VTA. Neuron (2008) 59: 288–97. doi:10.1016/j.neuron.2008.05.024
207. Wanat MJ, Bonci A. Zależne od dawki zmiany siły synaptycznej neuronów dopaminowych i aktywności lokomotorycznej po ekspozycji na kokainę. Synapse (2008) 62: 790–5. doi:10.1002/syn.20546
208. Mameli M, Bellone C, Brown MT, Luscher C. Kokaina odwraca zasady plastyczności synaptycznej transmisji glutaminianu w brzusznej części nakrywki. Nat Neurosci (2011) 14:414–6. doi: 10.1038/nn.2763
209. Liu QS, Pu L, Poo MM. Powtarzająca się ekspozycja na kokainę in vivo ułatwia indukcję LTP w neuronach dopaminowych śródmózgowia. Natura (2005) 437:1027–31. doi:10.1038/natura04050
210. Nugent FS, Penick EC, Kauer JA. Opioidy blokują długotrwałe wzmocnienie synaps hamujących. Natura (2007) 446:1086–90. doi:10.1038/natura05726
211. Nugent FS, Niehaus JL, Kauer JA. Sygnalizacja PKG i PKA w LTP w synapsach GABAergicznych. Neuropsychopharmacology (2009) 34: 1829–42. doi:10.1038/npp.2009.5
212. Dobry CH, Lupica CR. Aferentny specyficzny skład podjednostki receptora AMPA i regulacja plastyczności synaptycznej w neuronach dopaminowych śródmózgowia przez nadużywane leki. J Neurosci (2010) 30:7900–9. doi:10.1523/JNEUROSCI.1507-10.2010
213. Stotts AL, Dodrill CL, Kosten TR. Leczenie uzależnienia od opioidów: opcje w farmakoterapii. Expert Opin Pharmacother (2009) 10: 1727 – 40. doi: 10.1517 / 14656560903037168
214. Amen SL, Piacentine LB, Ahmad ME, Li SJ, Mantsch JR, Risinger RC i in. Powtarzająca się N-acetylocysteina zmniejsza poszukiwanie kokainy u gryzoni i głód u ludzi uzależnionych od kokainy. Neuropsychopharmacology (2011) 36: 871–8. doi:10.1038/npp.2010.226
215. McClure EA, Gipson CD, Malcolm RJ, Kalivas PW, Gray KM. Potencjalna rola N-acetylocysteiny w leczeniu zaburzeń związanych z używaniem substancji. CNS Drugs (2014) 28:95–106. doi:10.1007/s40263-014-0142-x
216. McClure EA, Baker NL, Gipson CD, Carpenter MJ, Roper AP, Froeliger BE i in. Otwarta próba pilotażowa N-acetylocysteiny i warenikliny u dorosłych palaczy papierosów. Am J Drug Alcohol Abuse (2015) 41: 52 – 6. doi: 10.3109 / 00952990.2014.933839
217. Reissner KJ, Gipson CD, Tran PK, Knackstedt LA, Scofield MD, Kalivas PW. Transporter glutaminianu GLT-1 pośredniczy w hamowaniu przez N-acetylocysteinę przywracania kokainy. Addict Biol (2015) 20: 316–23. doi:10.1111/adb.12127
218. Roerecke M, Sorensen P, Laramee P, Rahhali N, Rehm J. Kliniczne znaczenie nalmefenu w porównaniu z placebo w leczeniu alkoholizmu: zmniejszenie ryzyka śmiertelności. J Psychopharmacol (2015) 29: 1152 – 8. doi: 10.1177 / 0269881115602487
219. Martinotti G, Di Nicola M, Janiri L. Skuteczność i bezpieczeństwo arypiprazolu w uzależnieniu od alkoholu. Am J Drug Alcohol Abuse (2007) 33: 393 – 401. doi: 10.1080 / 00952990701313660
220. Martinotti G. Pregabalina w psychiatrii klinicznej i uzależnieniu: wady i zalety. Expert Opin Investig Drugs (2012) 21: 1243 – 5. doi: 10.1517 / 13543784.2012.703179
221. Addolorato G, Leggio L, Ferrulli A, Cardone S, Bedogni G, Caputo F i in. Efekt dawka-odpowiedź baklofenu w zmniejszaniu dziennego spożycia alkoholu w uzależnieniu od alkoholu: wtórna analiza randomizowanego, podwójnie ślepego, kontrolowanego placebo badania. Alkohol Alkohol (2011) 46:312–7. doi:10.1093/alkalc/agr017
222. Simpson TL, Malte CA, Dietel B, Tell D, Pocock I, Lyons R, et al. Pilotażowa próba prazosyny, antagonisty alfa-1 adrenergicznego, na współistniejące uzależnienie od alkoholu i zespół stresu pourazowego. Alcohol Clin Exp Res (2015) 39: 808–17. doi:10.1111/acer.12703
223. Gessa GL, Serra S, Vacca G, Carai MA, Colombo G. Tłumiący wpływ antagonisty receptora kannabinoidowego CB1, SR147778, na spożycie alkoholu i właściwości motywacyjne alkoholu u preferujących alkohol szczurów sP. Alkohol Alkohol (2005) 40: 46–53. doi:10.1093/alcalc/agh114
224. Cheer JF, Wassum KM, Sombers LA, Heien ML, Ariansen JL, Aragona BJ i in. Fazowe uwalnianie dopaminy wywołane nadużywanymi substancjami wymaga aktywacji receptora kannabinoidowego. J Neurosci (2007) 27:791–5. doi:10.1523/JNEUROSCI.4152-06.2007
225. Topol EJ, Bousser MG, Fox KA, Creager MA, Despres JP, Easton JD i in. Rymonabant w zapobieganiu zdarzeniom sercowo-naczyniowym (CRESCENDO): randomizowane, wieloośrodkowe badanie kontrolowane placebo. Lancet (2010) 376:517–23. doi:10.1016/S0140-6736(10)60935-X
226. Creed M, Pascoli VJ, Luscher C. Terapia uzależnień. Udoskonalenie głębokiej stymulacji mózgu w celu naśladowania optogenetycznego leczenia patologii synaptycznej. nauka (2015) 347: 659 – 64. doi: 10.1126 / science.1260776
227. Liu HY, Jin J, Tang JS, Sun WX, Jia H, Yang XP i in. Przewlekła głęboka stymulacja mózgu w jądrze półleżącym szczura i jej wpływ na wzmocnienie morfiny. Addict Biol (2008) 13:40–6. doi:10.1111/j.1369-1600.2007.00088.x
228. Guo L, Zhou H, Wang R, Xu J, Zhou W, Zhang F, et al. DBS jądra półleżącego na zachowaniach poszukujących heroiny u szczurów samodzielnie podających. Drug Alcohol Depend (2013) 129: 70–81. doi:10.1016/j.drugalcdep.2012.09.012
229. Vassoler FM, Schmidt HD, Gerard ME, Famous KR, Ciraulo DA, Kornetsky C, et al. Głęboka stymulacja mózgu jądra półleżącego osłabia wywołane kokainą przywrócenie poszukiwania leku u szczurów. J Neurosci (2008) 28:8735–9. doi:10.1523/JNEUROSCI.5277-07.2008
230. Guercio LA, Schmidt HD, Pierce RC. Głęboka stymulacja mózgu jądra półleżącego osłabia wywołane sygnałem przywrócenie poszukiwania zarówno kokainy, jak i sacharozy u szczurów. Behav Brain Res (2015) 281: 125–30. doi:10.1016/j.bbr.2014.12.025
231. Hamilton J, Lee J, Canales JJ. Przewlekła jednostronna stymulacja jądra półleżącego przy wysokich lub niskich częstotliwościach osłabia nawrót poszukiwania kokainy w modelu zwierzęcym. Brain Stimul (2015) 8: 57–63. doi:10.1016/j.brs.2014.09.018
232. Friedman A, Lax E, Dikshtein Y, Abraham L, Flaumenhaft Y, Sudai E, et al. Elektryczna stymulacja bocznej habenuli powoduje trwały efekt hamujący zachowanie związane z poszukiwaniem kokainy. Neuropharmacology (2010) 59: 452–9. doi:10.1016/j.neuropharm.2010.06.008
233. Zhou H, Xu J, Jiang J. Głęboka stymulacja mózgu jądra półleżącego w zachowaniach związanych z poszukiwaniem heroiny: opis przypadku. Biol Psychiatry (2011) 69: e41–2. doi:10.1016/j.biopsych.2011.02.012
234. Valencia-Alfonso CE, Luigjes J, Smolders R, Cohen MX, Levar N, Mazaheri A, et al. Skuteczna głęboka stymulacja mózgu w uzależnieniu od heroiny: opis przypadku z uzupełniającym elektroencefalogramem wewnątrzczaszkowym. Biol Psychiatry (2012) 71: e35–7. doi:10.1016/j.biopsych.2011.12.013
235. Terraneo A, Leggio L, Saladini M, Ermani M, Bonci A, Gallimberti L. Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna grzbietowo-bocznej kory przedczołowej zmniejsza używanie kokainy: badanie pilotażowe. Eur Neuropsychopharmacol (2016) 26(1):37–44. doi:10.1016/j.euroneuro.2015.11.011
236. Enokibara M, Trevizol A, Shiozawa P, Cordeiro Q. Ustanowienie skutecznego protokołu TMS dla głodu w uzależnieniu od substancji: czy to możliwe? Am J Addict (2016) 25: 28–30. doi:10.1111/ajad.12309
237. Britt JP, Bonci A. Optogenetyczne przesłuchania obwodów neuronalnych leżących u podstaw uzależnienia. Curr Opin Neurobiol (2013) 23: 539–45. doi:10.1016/j.conb.2013.01.010
Słowa kluczowe: VTA, zaburzenia związane z używaniem substancji, uzależnienie, dopamina, plastyczność
Cytowanie: Oliva I i Wanat MJ (2016) Aferenty obszaru brzusznego nakrywki i zachowania uzależnione od narkotyków. Z przodu. Psychiatria 7: 30. doi: 10.3389 / fpsyt.2016.00030
Otrzymano: 15 grudnia 2015 r.; Przyjęto: 23 lutego 2016 r.;
Opublikowano: 07 marca 2016
Edytowany przez:
Mark Walton, University of Oxford, Wielka Brytania
Zrecenzowany przez:
Giovanni Martinotti, Uniwersytet G. d'Annunzio, Włochy
Miriam Melis, Uniwersytet w Cagliari, Włochy
Elissa Margolis, Uniwersytet Kalifornijski w San Francisco, USA
;