Neuroobraz. 2009 Kwi 15; 45 (3): 672-8.
Luders E, Toga AW, Lepore N, Gaser C.
Źródło
Laboratory of Neuro Imaging, Department of Neurology, UCLA School of Medicine, Los Angeles, CA 90095-7334, USA.
Abstrakcyjny
Chociaż systematyczne badania medytacji są jeszcze w powijakach, badania dostarczyły dowodów na indukowaną przez medytację poprawę samopoczucia psychicznego i fizjologicznego. Ponadto wykazano, że praktyka medytacyjna nie tylko przynosi korzyści funkcjom poznawczym wyższego rzędu, ale także zmienia aktywność mózgu. Niemniej jednak niewiele wiadomo na temat możliwych powiązań ze strukturą mózgu. Korzystając z danych MRI w wysokiej rozdzielczości dla pacjentów 44, postanowiliśmy zbadać leżące u podstaw anatomiczne korelaty długoterminowej medytacji o różnej specyficzności regionalnej (tj. Globalnej, regionalnej i lokalnej). W tym celu zastosowaliśmy morfometrię opartą na wokselach w połączeniu z niedawno zatwierdzonym podejściem do automatycznego łączenia parowania. Wykryliśmy znacznie większe objętości substancji szarej u medytujących w prawej korze oczodołowo-czołowej (a także w prawym wzgórzu i lewym dolnym zakręcie skroniowym, gdy różnią się w zależności od wieku i / lub obniżenia stosowanych progów statystycznych). Ponadto mredaktorzy wykazali znacznie większe objętości prawego hipokampu. Zarówno regiony oczodołowo-czołowe, jak i hipokampowe są zaangażowane w regulację emocji i kontrolę odpowiedzi. Zatem większe wolumeny w tych regionach mogą tłumaczyć szczególne zdolności i nawyki medytujących do kultywowania pozytywnych emocji, zachowania stabilności emocjonalnej i angażowania się w uważne zachowanie. Ponadto sugerujemy, że te regionalne zmiany w strukturach mózgu stanowią część neurologicznego korelatu długotrwałej medytacji niezależnej od określonego stylu i praktyki. Przyszłe analizy podłużne są konieczne, aby ustalić obecność i kierunek związku przyczynowego między praktyką medytacyjną a anatomią mózgu.
;
