Маламут, Нил Мел ва Ҷон Бриере.
Маҷмӯи масъалаҳои иҷтимоӣ 42, no. 3 (1986): 75-92.
https://doi.org/10.1111/j.1540-4560.1986.tb00243.x
мавҳум
Мо намунаи гипотезаи таъсири ғайримустақими зӯроварии ҷинсии ВАО-ро ба таҷовуз нисбати занон пешниҳод менамоем. Аз он шаҳодат медиҳад, ки омилҳои муайяни фарҳангӣ (аз ҷумла васоити ахбори омма) ва тағирёбандаҳои инфиродӣ барои таъсир расонидан ба тарзи тафаккури баъзе одамон ва посухҳои дигар, ки метавонанд ба рафтори зиддиҷамъиятӣ, аз ҷумла таҷовуз оварда расонанд, ҳамкорӣ мекунанд. Ду ҷараёни таҳқиқоти ҳозира ба намуна мувофиқанд. Аввалин робитаҳо дар байни марбут ба васоити зӯроварии ҷинсӣ ва ташаккули тарзи фикррониро нишон медиҳанд, ки зӯровариро нисбати занон дастгирӣ мекунанд. Дуюм робитаҳои байни чунин қолибҳо ва шаклҳои гуногуни рафтори зиддиҷамъиятиро дар лаборатория ва дар шароити табиӣ нишон медиҳад. Пешниҳодҳо барои таҳқиқоти минбаъда муҳокима карда мешаванд.
;