Љилди 22, Масъала 2, Июн 1988, Саҳифаҳои 140-153
http://dx.doi.org/10.1016/0092-6566(88)90011-6
мавҳум
Ду нафари синфгузорие, ки 200 писарро хатм кардаанд, «тадқиқоти муносиб» -ро, ки имконияти истифодаи порнографияро, муносибатҳоро доранд ва эҳтимолияти худро дар бораи зӯроварӣ (LR) ё истифодаи қувваи ҷинсӣ (LF) тафтиш мекунанд, идора мекунанд. Порнографияи ғайриқонунӣ аз ҷониби 81% субъектҳо дар давоми соли гузашта истифода шуда буд, ҳол он ки 41 ва 35% нишон доданд, ки порнографияи зӯроварӣ ва зӯроварии зӯровариро истифода мебаранд. Бисту ҳафт фоизи субъектҳо баъзе тасодуфҳои гипотезиро зӯроварӣ ё истифодаи қувваи ҷинсӣ бар зидди зан нишон доданд. Таҳлили функсияҳои фардӣ ошкор намуд, ки истифодаи порнографияи зӯроварии ҷинсӣ ва қабули зӯроварии байнулмилалӣ нисбати занон бо LF ва LR алоқаманд буд. Ин гувоҳи он аст, ки фоҷиаҳои махсуси ҷинсӣ ва зӯроварӣ дар баъзе ҳавасмандони порнографӣ ва системаҳои муайяни эътиқод метавонанд ихтилофотро ба рафтори аъмоли ҷинсӣ ҷалб намоянд. Натиҷаҳо дар робита ба тарҷума шарҳ дода шудаанд Маламут ва Бриер (1986), Маҷмӯи масъалаҳои иҷтимоӣ, 42, 75-92) модели таъсири ВАО-и шадиди ҷинсӣ.
;