Ég hafði barist við PMO í traust 6-7 ár, þangað til í janúar þegar ég átti einn af mínum lengstu strokkum nokkru sinni. Eftir að því lauk fékk ég hugfallast og ringlaðist í um einn og hálfan mánuð. Svo kom um miðjan mars, sem frá og með ágúst 5th var síðast þegar ég fróaði mér. Mig hafði dreymt í mörg ár að komast þangað sem ég er núna.
Ég vonaði alltaf að einn daginn myndi ég geta litið til baka og gert mér grein fyrir því að martröðin var búin án þess að þurfa einu sinni að prófa. Og þó að ég sé vissulega ekki búinn að glíma við sömu kynferðislegu freistingar fortíðarinnar, þá hef ég loksins sannað fyrir sjálfum mér að þrátt fyrir það sem samfélagið segir mér, þá ER mögulegt að fara án PMO. Á þessum tímapunkti í ferðinni íhuga ég ekki einu sinni að koma aftur til greina. Mér finnst sannarlega að sjálfsfróun og öll vandamálin sem það kom með séu loksins í fortíðinni.
Að þessu sögðu hef ég lært mikið á þessum PMO-lausu 4.5 mánuðum. Hér er tékklisti:
- Ég hef heyrt mikið um hvernig það að fara án PMO geti talið geta bætt ástarlíf þitt. Leyfðu mér að segja bara að það kemur þér á óvart hversu satt það er. Í að minnsta kosti fjórum mismunandi tilvikum síðan í mars hafa verið stelpur sem hafa annaðhvort daðrað við mig eða gefið mér einhvers konar jákvætt merki. Ég skil ekki alveg af hverju. Allt sem ég veit er að það gerist næstum aldrei þegar þú ert upptekinn af PMO.
- Ekki hlusta á neitt sem segir að sjálfsfróun sé heilbrigt. Verknaðurinn gerir ekkert fyrir þig nema koma með endalausar skammir, eins og það gerði með mig. Staðreyndin er sú að líkami þinn hefur náttúrulega leið til að losa sig sem krefst þess ekki að þú saurgar þig með PMO. Þegar þú byrjar að fara í langan tíma án þess byrjar þú að hafa meiri og meiri losun nætur, þannig að rökin fyrir því að þú þarft að fróa þér til að vera heilbrigð eru alger BS.
- Mér líður eins og PMO hafi tekið eitthvað frá mér sem ég er núna að komast aftur. Þetta eitthvað var stolt mín. Eftir áralangan saurgað mig með athöfnum og myndmáli sem ég vissi að væri rangt fannst mér ég virkilega vera minna en maður. Í kjölfarið þróaði ég með mér tilfinningu um djúpa sjálfssvik sem ég er fyrst núna að byrja að hrista af mér. Það leiddi einnig til róttækra breytinga á persónuleika mínum, sem skapaði vandamál eins og ágreiningsleysi. Ég var aðgerðalaus og viljugur ýta sem var of mikill hugleysi til að horfast í augu við neinn í neinu. Þegar ég lít til baka, geri ég mér nú grein fyrir því að mikið af þessu stafaði af því að ég leit á sjálfan mig sem tapara sem var háður því að snerta sjálfan sig. Nú þegar ég er kominn framhjá PMO er ég að ná aftur tilfinningu minni um sjálfsvirðingu sem var ekki fyrir löngu.
- PMO er aðeins lítill hluti af miklu stærra vandamáli. Í mörg ár hef ég reynt að átta mig á því hvers vegna ég geri hlutina sem ég geri. Ég geri mér grein fyrir því núna að það er mín persónulega leið til að fá staðfestingu sem ég hef alltaf þráð meðal annars. Að neyða sjálfan þig til að skoða vandann betur mun hjálpa þér mikið.
- Vegna aukins sjálfsálits er ég farinn að gera aðrar úrbætur í lífi mínu. Ég er byrjuð að skokka meira, ég hef tekið eftir meiri hagnaði af því að fara í ræktina, ég byrjaði að skrifa bók, ég er að læra japönsku og er að reyna að læra á gítar. Að eyða eins mörgum truflunum og mögulegt er er lykilatriði.
Ég á enn langt í vegferðinni þar sem ég hef enn ekki fattað hvernig ég á að fara án þess að horfa á aðlaðandi konur opinberlega. Sem kristinn maður gef ég Guði þann heiður að hafa náð mér svona langt og ég veit að hann mun halda áfram að knýja mig til sigurs. Veit bara að erfiðasti hlutinn er alltaf byrjunin á rákinu. Þegar þú ert kominn framhjá því skaltu halda áfram þar til þú ert þar sem þú þarft að vera.
LINK Ég hef ekki sjálfsfróað síðan um miðjan mars. Hér er það sem ég hef lært (Long Read)
;
