COMMENTS: اولین مطالعه نشان می دهد که استفاده از مواد مخدر موجب کاهش گیرنده های دوپامین (D2) می شود. مهم این است که معتادان تعداد کم چنین گیرنده هایی دارند که ممکن است به اعتیاد کمک کنند. همچنین نشان می دهد که گیرنده ها می توانند به عقب برگردند، اما سرعت بسیار متغیر است و به گیرنده های D2 اولیه بستگی دارد.
سوء استفاده از کوکائین و سطح گیرنده: تصویربرداری PET تایید لینک
14 ژوئیه 2006
با استفاده از توموگرافی انتشار پوزیترون (PET)، محققان یک ارتباط قوی بین یک ویژگی شیمی خاص مغز و تمایل فرد به سوء استفاده از کوکائین ایجاد کرده و احتمالا معتاد به نظر می رسانند، که گزینه های بالقوه درمان را نشان می دهد.
این تحقیق در حیوانات ، ارتباط معنی داری بین تعداد گیرنده های بخشی از مغز برای انتقال دهنده عصبی دوپامین - اندازه گیری شده قبل از شروع استفاده از کوکائین - و میزان حیوان بعداً برای خود مصرف دارو نشان می دهد. این تحقیق بر روی میمون های رزوس انجام شده است که یک مدل عالی از مصرف کنندگان مواد مخدر در انسان محسوب می شود.
محققان دریافتند که عموما تعداد اولیه گیرنده های دوپامین پایین تر از میزان مصرف کوکائین است. این پژوهش توسط مایکل ا. نادر، استاد فیزیولوژی و فارماکولوژی در دانشکده پزشکی دانشگاه ویک فارست رهبری شد.
در حال حاضر شناخته شده است که افراد مبتلا به کوکائین دارای مقادیر پایین تر از یک گیرنده خاص دوپامین شناخته شده به عنوان D2، در هر دو موضوع انسان و حیوان، در مقایسه با غیر کاربر است. اما معلوم نشده است که این یک ویژگی پیش از آن است که افراد را به سوء استفاده از کوکائین سوق دهد یا در نتیجه مصرف کوکائین باشد.
"یافته های موجود در میمون ها نشان می دهد که احتمالاً هر دو عامل درست هستند"
نادر و همکارانش در تحقیقی که این هفته در مجله Nature Neuroscience منتشر شده است ، می نویسند. "یافته های حاضر همچنین نشان می دهد که به دلیل کاهش سطح گیرنده های D2 ناشی از کوکائین ، افراد آسیب پذیرتر حتی بیشتر به استفاده از کوکائین ادامه می دهند."
این اولین مطالعه ای بود که تا کنون برای اندازه گیری سطح پایه D2 حیوانات که هرگز از کوکائین استفاده نکردند و مقادیر این سطوح را به تغییرات در گیرنده های D2 پس از استفاده از حیوانات آغاز کرد. این نوع مقایسه با افراد انسانی امکان پذیر نیست و در تحقیقات قبلی میمون ها ، شیمی مغز حیوانات در معرض کوکائین تنها با "گروه کنترل" غیر استفاده مقایسه شد.
این تحقیق همچنین نشان داد که شروع به استفاده از آن می کند کوکائین سطح D2 را به میزان قابل توجهی کاهش داد و همچنان ادامه استفاده از این دارو سطح D2 را به میزان قابل توجهی پایین تر از سطح پایه نگه داشت.
محققان می نویسند: "به طور كلی ، این یافته ها شواهدی صریح درباره نقش گیرنده های [دوپامین] D2 در سو coc مصرف كوكائین ارائه می دهد و نشان می دهد كه درمان هایی با هدف افزایش سطح گیرنده های D2 ممكن است نویدبخشی برای كاهش مواد مخدر باشد."
این مطالعه نشان می دهد که افزایش گیرنده های D2 ممکن است "از نظر داروئی" یا با بهبود عوامل محیطی مانند کاهش استرس انجام شود. اما ، این مطالعه خاطرنشان می کند ، "در حال حاضر هیچ درمان بالینی مثری برای اعتیاد به کوکائین وجود ندارد و درک درستی از واسطه های زیست شناختی و زیست محیطی برای آسیب پذیری در برابر سو coc مصرف کوکائین همچنان ناپایدار است."
دوپامین ، مانند سایر انتقال دهنده های عصبی ، برای انتقال "پیام" های خاص بین سلول های عصبی مغز حرکت می کند. توسط یک سلول عصبی آزاد می شود و توسط گیرنده های سلول عصبی بعدی جذب می شود ، بعضی از آنها D2 هستند. دوپامین استفاده نشده در "ناقلین" جمع می شود که آن را به سلول فرستنده بازمی گرداند.
کوکائین با ورود به ناقل عمل می کند ، "جذب مجدد" دوپامین را مسدود کرده و مقدار بیشتری از آن را در فضای بین سلول ها باقی می گذارد. تصور می شود که این میزان زیاد دوپامین به مصرف کننده کوکائین "زیاد" می دهد.
اما این اضافه بار دوپامین گیرنده های D2 سلول های دریافت کننده را نیز تحت فشار قرار می دهد و این سلول ها در نهایت با کاهش تعداد گیرنده های D2 واکنش نشان می دهند. محققان مواد مخدر این فرضیه را مطرح می كنند كه این تغییر است كه اشتیاق به مصرف كوكائین را ایجاد می كند: با پایین آمدن سطح گیرنده ، دوپامین بیشتری برای مصرف كننده حتی برای احساس "طبیعی بودن" مورد نیاز است.
مانند استعمال کوکائین ، استرس همچنین می تواند سطح دوپامین را افزایش داده و ظاهراً باعث کاهش گیرنده های D2 شود. تحقیقات قبلی توسط تیم نادر در Wake Forest ارتباطی بین استرس و تمایل به سو abuse مصرف کوکائین را نشان می داد.
در مطالعه فعلی تفاوت زمانی در زمان گیرنده D2 برای بازگشت به حالت عادی پس از مصرف کوکائین به وجود آمد. میمون هایی که فقط برای یک هفته استفاده می کردند تنها یک درصد کاهش 15 در گیرنده های D2 داشتند و به طور کامل در طی سه هفته بهبود یافتند.
اما میمون هایی که برای یک سال استفاده می شود به طور متوسط یک کاهش 21 در گیرنده های D2 را کاهش می دهد. سه ماه از این میمون ها در طی سه ماه بهبود یافت، اما دو تا از این میمون ها پس از یک سال از تمدید، هنوز به سطح D2 خود بازگشت نکردند.
عدم بهبودی به سطح اولیه D2 مربوط نبود. این مطالعه نشان می دهد که "عوامل دیگر ، احتمالاً شامل سایر سیستم های انتقال دهنده عصبی ، باعث بهبود عملکرد گیرنده های D2 می شوند."
مطالعه: تصویربرداری PET از گیرنده های D2 دوپامین در زمان خودکاهش مزمن کوکائین در میمون ها.
نادر MA، مورگان D، Gage HD، نادر SH، Calhoun TL،
Buchheimer N، Ehrenkaufer R، Mach RH.
Nat Neurosci. 2006 Aug؛ 9 (8): 1050-6. Epub 2006 ژوئن 9.
گروه فیزیولوژی و فارماکولوژی، دانشکده پزشکی دانشگاه ویک فارست، پزشکی
مرکز بلوار، وینستون سالم، کارولینای شمالی 27157، ایالات متحده آمریکا. [ایمیل محافظت شده]
انتقال عصبی دوپامین با حساسیت بالا به سوء مصرف کوکائین همراه است. توموگرافی منتشر شده از Positron در 12 rhesus macaques برای تعیین اینکه در دسترس بودن گیرنده های Dopamine D2 با میزان تقویت کوکائین همراه است، و بررسی تغییرات در عملکرد دوپامینرژیک مغز در طول نگهداری و رهایی از کوکائین استفاده شد. در دسترس بودن گیرنده D2 مبتنی بر بازده منفی با میزان مصرف خودکامه کوکائین بود. در دسترس بودن گیرنده D2 توسط 15-20٪ در هفته 1 از خود شروع تزریق کاهش یافت و در طول 20 سال در معرض قرار گرفتن در حدود 1 کاهش یافت. کاهش درازمدت در دسترس بودن گیرنده های D2 مشاهده شد، در حالی که در بعضی از میمون ها تا سالیان متمادی در برابر 1 کاهش می یابد. این داده ها شواهدی را برای استحکام کوکائین خود به خود بر اساس گیرنده های D2 ارائه می کنند و نشان می دهند که سیستم دوپامین مغز به سرعت در معرض قرار گرفتن در معرض کوکائین پاسخ می دهد. تفاوت های فردی در میزان بهبود عملکرد گیرنده D2 در هنگام رعایت نکردن مشاهده شد.
;