هند J Psychol Med. 2018 Sep-Oct;40(5):446-451. doi: 10.4103/IJPSYM.IJPSYM_59_18.
Basu S1, Garg S1, سینگ ام.ام.1, کوهلی ج1.
چکیده
زمینه:
اعتیاد به تلفن همراه یک نوع اعتیاد به فناوری و یا اعتیاد بدون مواد است. این مطالعه با هدف توسعه و اعتبار سنجی میزان اعتیاد به تلفن همراه در دانشجویان پزشکی و ارزیابی بار و عوامل مرتبط با رفتارهای وابسته به تلفن همراه انجام شده است.
مواد و روشها:
یک مطالعه مقطعی در میان دانشجویان کارشناسی ارشد در سال تحصیلی ≥18 سال تحصیلی در دانشکده پزشکی دهلی نو، هند از دسامبر 2016 تا May 2017 انجام شد. برای جمع آوری داده ها از یک پرسشنامه خودآموز پر از تست استفاده شد. اعتياد به تلفن همراه با استفاده از مقياس اعتیاد به مواد تلفن همراه (MPAS) مورد استفاده 20 خود طراحی شده است. داده ها با استفاده از SPSS نسخه IBM 17 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج:
این مطالعه شامل 233 نفر (60.1/155 درصد) مرد و 39.9 نفر (20.48/0.90 درصد) دانشجوی پزشکی دختر با میانگین سنی XNUMX/XNUMX سال بود. سازگاری داخلی MPAS از سطح بالایی برخوردار بود (آلفای کرونباخ XNUMX). آزمون کروی بودن بارتلت از نظر آماری معنی دار بود (P 0.0001 <) ، نشان می دهد که داده های MPAS به احتمال زیاد قابل تقسیم هستند. تجزیه و تحلیل م componentلفه اصلی بارهای زیادی را در مورد موارد مرتبط با چهار م componentsلفه به وجود آورد: استفاده مضر ، میل شدید ، کنترل ضعیف و تحمل. تجزیه و تحلیل خوشه ای دو مرحله ای بعدی از کلیه 20 مورد MPAS ، 155 دانش آموز (39.9٪) دانش آموزان دارای رفتار شبیه به اعتیاد به تلفن همراه را طبقه بندی کرد که در نوجوانان نسبت به دانش آموزان مسن کمتر بود ، اما تفاوت معنی داری از نظر جنسیت وجود نداشت.
نتیجه:
استفاده از تلفن همراه با افزایش تصویب تلفن های هوشمند ، رفتاری مانند اعتیاد را ترویج می کند که در بخش بزرگی از جوانان هند به عنوان یک مشکل بهداشت عمومی در حال تکامل است.
کلید واژه ها: اعتیاد؛ هند؛ تلفن همراه؛ نوموفوبیا گوشی های هوشمند
مقاله: 30275620
PMCID: PMC6149311
;