آسیا J روانپزشکی 2017 دسامبر 28؛ 31: 2-7. doi: 10.1016 / j.ajp.2017.12.017.
Simcharoen S1, پینوپورنپانیان م1, هاپروم پ2, Kuntawong پ1, Wongpakaran N1, Wongpakaran T3.
چکیده
مقدمه:
اعتياد به اينترنت در دانشجويان پزشكي شايع است و شيوع آن بالاتر از جمعيت عمومي است. شناسایی و ایجاد راه حل برای این مشکل مهم است. هدف از این مطالعه بررسی شیوع و عوامل مرتبط با آن، به ویژه تنهایی و مشکلات بین فردی در دانشجویان پزشکی چیانگ مای است.
مواد و روش ها:
از 324 دانشجویان پزشکی اول تا ششم، 56.8٪ شامل زنان با میانگین سن 20.88 (SD 1.8) بود. تمام پرسشنامه های تکمیل شده مربوط به اهداف و فعالیت های استفاده از اینترنت، تست اعتیاد اینترنتی جوانان، مقیاس تنهایی UCLA و پرسشنامه مشكلات میان فردی برای شناسایی اعتياد به اینترنت مورد استفاده قرار گرفت.
نتایج:
در کل ، 36.7٪ افراد اعتیاد به اینترنت ، عمدتا در سطح خفیف ، نشان دادند. میزان زمان استفاده شده روزانه ، تنهایی و مشکلات بین فردی پیش بینی کننده های قوی بودند (به ترتیب = 0.441/0.05 بتا ، 0.219/0.001> p ، 0.203/0.001 بتا ، 42.8/XNUMX> p و XNUMX/XNUMX p <XNUMX/XNUMX بتا) ، در حالی که سن و جنس اینگونه نبود. تمام اهداف استفاده از اینترنت در واریانس نمره اعتیاد به اینترنت نقش دارد. برای فعالیت های اینترنتی ، فقط افراد غیر دانشگاهی یا تحصیلات مشارکت می کنند. مدل نهایی XNUMX٪ از واریانس کل امتیاز اعتیاد به اینترنت را به خود اختصاص داده است.
نتیجه گیری:
حتی اگر بیشتر اعتیاد در سطح خفیفی بود ، باید استراتژی های دقیقی برای درک بهتر وضعیت استفاده کرد. در کنار غربالگری برای اعتیاد بالقوه به اینترنت در بین دانشجویان پزشکی ، باید در شناسایی افرادی که احساس تنهایی و مشکلات بین فردی می کنند ، توجه شود زیرا هر دو پیش بینی کننده های قوی هستند که با انواع مداخلات مناسب می توانند بهبود یابند.
کلید واژه ها: اعتیاد به اینترنت؛ مشکلات بین فردی؛ تنهایی؛ دانشجویان پزشکی
مقاله: 29306727
DOI: 10.1016 / j.ajp.2017.12.017
;