Voedingstowwe. 2015 Mei 22; 7 (5): 3869-90. doi: 10.3390 / nu7053869.
Heffing A1, Marshall P2, Zhou Y3, Kreek MJ4, Kent K5, Daniels S6, Strand A7, Downs T8, Fernandes MF9, Mutch DM10, Leri F11.
Abstract
Hierdie studie het ondersoek ingestel na die vraag of verskillende verhoudings van fruktose (F) en glukose (G) in suiker beduidende verskille in selfadministrasie en gepaardgaande neurobiologiese en fisiologiese reaksies by manlike Sprague-Dawley rotte kan veroorsaak. In eksperiment 1 is diere-pellets met diere wat 55% F + 45% G of 30% F + 70% G bevat, en Fos-immunoreaktiwiteit beoordeel in hipotalamiese streke wat voedselinname en beloning reguleer. In eksperiment 2 is rotte self toegediende oplossings van 55% F + 42% G (hoë fruktose koringstroop (HFCS)), 50% F + 50% G (sukrose) of sakkarien, en mRNA van die dopamien 2 (D2R) en mu-opioïede (MOR) reseptore gene is beoordeel in streatalale streke wat by verslawende gedrag betrokke was. Ten slotte, in Eksperiment 3, is rotte wat self toegediend is, HFCS en sukrose in hul tuishokke, en lewervetsure is gekwantifiseer. Daar is gevind dat hoër fruktose-verhoudings laer selfadministrasie, laer Fos-uitdrukking in die laterale hipotalamus / boogvormige kern veroorsaak het, D2R verlaag het en MOR mRNA verhoog het in die dorsale striatum en die kern van die kern, sowel as verhoogde omega-6-poly-onversadigde vetterige vetterigheid. sure in die lewer. Thierdie data dui aan dat 'n hoër verhouding van fruktose die versterkende effekte van suiker kan verhoog en moontlik tot neurobiologiese en fisiologiese veranderings wat verband hou met verslawende en metaboliese afwykings kan lei.
SLEUTELWOORDE:
dopamien 2-reseptor; vetsuur; fruktose; glukose; hepatiese; hipotalamus; mu opioïedreseptor; nucleus accumbens; rot; self-administrasie
PMID: 26007337
PMCID: PMC4446784
DOI: 10.3390 / nu7053869
;
