Brein. 2013 Jan 31.
Politis M, Lening C, Wu K, O'Sullivan SS, Woodhead Z, Kiferle L, Lawrence AD, Lees AJ, Piccini P.
Bron: Afdeling Breinwetenskappe, Departement Geneeskunde, Hammersmith-hospitaal, Imperial College London, Londen W12 0NN, VK.
Abstract
Hiperseksualiteit met kompulsiewe seksuele gedrag is 'n beduidende bron van morbiditeit vir pasiënte met Parkinson se siekte wat dopamienvervangingsterapieë ontvang. Ons weet relatief min oor die patofisiologie van hiperseksualiteit in Parkinson se siekte, en dit is onbekend hoe visuele seksuele stimuli, soortgelyk aan die uitbeeldings van seksualiteit in die hoofstroom massamedia, die brein en gedrag in sulke vatbare individue kan beïnvloed. Hier het ons 'n studie bestudeer. groep van 12 pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit met behulp van 'n funksionele magnetiese resonansie beelding blok ontwerp wat deelnemers blootstel aan beide seksuele, ander beloning-verwante en neutrale visuele leidrade. Ons het veronderstel dat blootstelling aan visuele seksuele leidrade verhoogde seksuele begeerte sal veroorsaak by pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit wat sal ooreenstem met veranderinge in breinaktiwiteit in streke wat gekoppel is aan dopaminergies gestimuleerde seksuele motivering.
Pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit is AAN en AF dopamienmiddels geskandeer, en hul resultate is vergelyk met 'n groep van 12 Parkinson-siektebeheerpasiënte sonder hiperseksualiteit of ander impulsbeheerafwykings. Blootstelling aan seksuele leidrade het seksuele begeerte en hedoniese reaksies in die Parkinson-siekte-hiperseksualiteitsgroep aansienlik verhoog in vergelyking met die Parkinson-siektebeheerpasiënte. Hierdie gedragsveranderinge het ooreengestem met beduidende bloedsuurstofvlak-afhanklike seinveranderinge in streke binne limbiese, paralimbiese, temporale, oksipitale, somatosensoriese en prefrontale korteks wat ooreenstem met emosionele, kognitiewe, outonome, visuele en motiveringsprosesse.
Die funksionele beelddata het getoon dat die verhoogde seksuele begeerte van die hiperseksualiteitspasiënte gekorreleer het met verbeterde aktiverings in die ventrale striatum, en cingulate en orbitofrontale korteks.. Wtoe die pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit AF medikasie was, het die funksionele beelddata afnames in aktivering getoon tydens die aanbieding van seksuele leidrade relatief tot rest.
Hierdie deaktiverings is nie waargeneem toe die pasiënte op medikasie was nie, wat daarop dui dat dopamienmiddels inhibisie binne plaaslike neuronale stroombane in die serebrale korteks kan vrystel wat kan bydra tot kompulsiewe seksuele gedrag.
Die bevindinge van hierdie studie het implikasies met betrekking tot die potensiële invloed van cue-blootstelling via blootstelling aan massamedia in die bevordering van libido, wat in hierdie groep kwesbare pasiënte kan lei tot verwoestende sosiale gevolge en soms, gevangenisstraf.
Stimulasie deur blootstelling aan seksuele visuele leidrade by pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit bied 'n motiverende impuls om hierdie beloningsgedrag te soek deur aktiverings en deaktiverings van serebrale korteks.
Inleiding
Impulsbeheerafwykings insluitend hiperseksualiteit en kompulsiewe seksuele gedrag is 'n beduidende bron van morbiditeit vir pasiënte met Parkinson se siekte wat dopamienvervangingsterapie ontvang (Weintraub et al., 2006; Evans et al., 2009; Voon et al., 2009). Hiperseksualiteit met kompulsiewe seksuele gedrag manifesteer gewoonlik met oormatige versoeke vir seks van 'n gade of 'n maat, verhoogde pornografiese belangstelling, kompulsiewe masturbasie, promiskuïteit met besoeke aan prostitute, en by sommige premorbiede individue, tot paraphilia (bv. sadisme, bestialiteit, transvestitisme; Quinn et al., 1983; Voon et al., 2006). Die voorkoms van hiperseksualiteit in Parkinson se siekte was ~3.5% in 'n groot studie van pasiënte wat dopamien-agonisterapie ontvang het, met mans wat meer geneig is as vroue om hiperseksualiteit te hê (Weintraub et al., 2010). 'n Nuwer maar kleiner studie het 'n ietwat hoër voorkoms van hiperseksualiteit in Parkinson se siekte van 7% voorgestel en 'n verband met l-DOPA (Hassan et al., 2011). Vroeëre studies het ook 'n verband tussen l-DOPA en hiperseksualiteit (Ballivet et al., 1973; Bruin et al., 1978; Uitti et al., 1989).
Seksuele inhoud in die media het meer eksplisiet en toeganklik vir die algemene publiek geword, en pornografie is geredelik beskikbaar op die internet. Daar is beweer dat deurlopende blootstelling aan seksuele materiaal in staat is om buitensporige sosiaal onaanvaarbare beheptheid met seks te stimuleer by sommige grondwetlik kwesbare individue en individue wat dopaminergiese middels gebruik (Rees et al., 2007). Studies in ape dui daarop dat 'n sinergistiese interaksie tussen dopamienmiddels en seksuele leidrade oormatige seksuele aktiwiteit aansienlik verhoog (Pomerantz, 1990). Die belangrikheid daarvan dat leidrade hoogs met beloning geassosieer word, stem ooreen met die aansporing-saliënsieteorie, aangesien 'wil' geproduseer word deur 'n sinergistiese interaksie tussen die huidige toestand van die mesolimbiese dopamienstelsel en die teenwoordigheid van belonings of hul leidrade (Zhang et al., 2009; Berridge, 2012).
PET (Redouté et al., 2000) en funksionele MRI (Arnow et al., 2002; Hamann et al., 2004; Walter et al., 2008) studies van die neurale verwerking van visuele seksuele stimuli in gesonde individue het getoon dat 'n aantal streke insluitend die ventrale striatum, hipotalamus, amygdala, cingulate en orbitofrontale korteks by visuele verwerking van seksuele stimuli betrokke is. In 'n onlangse studie, met behulp van PET en indirekte maatreëls van striatale dopamienvrystelling, is getoon dat pasiënte met 'n Parkinson-siekte-impulsbeheerversteuring groter ventrale striatum-dopamienvrystelling gehad het ná beloningsverwante visuele aanwysingsblootstelling in vergelyking met 'n groep Parkinson-siektebeheerpasiënte (O'Sullivan et al., 2011). Hierdie bevinding was in ooreenstemming met die aansporingssensitiseringsteorie, wat voorstel dat kompulsiewe beloning soek ontstaan uit oormatige toeskrywing van aansporingsopmerklikheid (of 'wil') vir belonings en hul leidrade, as gevolg van progressiewe neuro-aanpassings in dopamienprojeksies na ventrale striatum-verwante motiveringskring (Berridge et al., 2009).
Eksperimentele studies het getoon dat die dopaminerge neurale stroombane in areas soos die ventrale striatum, hipotalamus, amygdala en die mediale prefrontale korteks 'n rol speel in seksuele motivering en strewe, veral in reaksie op seksuele leidrade (Pfaus, 2010; Stolzenberg en Numan, 2011). Daar is getoon dat sensitisering deur dopaminergiese middels die strewe na selfs natuurlike belonings verbeter, insluitend seksuele aansporings (Fiorino en Phillips, 1999; Nocjar en Panksepp, 2002; Afonso et al., 2009), as gevolg van buitensporige aansporing opvallende toeskrywing aan beloningswyses. Boonop koaktiveer seksuele gedrag en dopaminergiese middels 'n populasie neurone in die ventrale striatum, amygdala, hipotalamus en anterior cingulate korteks, en identifiseer potensiële plekke waar dwelms seksuele gedrag kan beïnvloed (Frohmader et al., 2010; Holder et al., 2010).
In ooreenstemming met die aansporing sensitiseringsteorie, kan hiperseksualiteit in Parkinson se siekte geassosieer word met verhoogde verwerking in breinstreke wat gekoppel is aan seksuele motivering en cue reaktiwiteit, en hierdie aktiverings kan versterk word deur dopaminerge medikasie. In die huidige studie het ons veronderstel dat pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit afwykende seksuele leidrade-verwante aktiwiteit in hierdie streke sou toon wat gekoppel is aan seksuele motivering, wat deur dopaminerge middels gemoduleer sou word, en gekoppel sou word aan verbeterde seksuele motivering. Ons het probeer om dit te ondersoek deur bloedsuurstofvlak-afhanklike (BOLD) seinveranderinge met funksionele MRI te ondersoek (deur reaksies in 'n AAN-medikasieskandering met 'n AF-medikasieskandering te vergelyk) en die beeldresultate met gedragsevaluerings van seksuele motivering te korreleer.
Pasiënte en metodes
Deelnemers en kliniese kenmerke
Vier-en-twintig nie-demente pasiënte met idiopatiese Parkinson se siekte is bestudeer (Tabelle 1 en 2). Twaalf hiervan het voldoen aan die voorgestelde operasionele diagnostiese kriteria vir hiperseksualiteit (Voon et al., 2006; Aanvullende Tabel 1). Die ander 12 pasiënte met Parkinson se siekte het geen geskiedenis van hiperseksualiteit of ander impulsbeheerafwykings gehad nie en het as die kontrolegroep gedien. Frohmader et al. (2011) het getoon dat die uitwerking van dopaminerge middels op kompulsiewe seksuele gedrag in dieremodelle afhanklik is van die gelyktydige ervaring van dopaminerge middels en seksuele ervaring. Net so ontwikkel dwelm-geïnduseerde hiperseksualiteit in Parkinson se siekte slegs in die konteks van herhaalde medikasiegebruik en kom nie akuut voor in de novo pasiënte (Giladi et al., 2007). Daarom het ons pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit vergelyk met 'n kontrolegroep medisinale pasiënte met Parkinson se siekte.
Deelnemers se kliniese eienskappe
| Kliniese eienskappe | Parkinson se siekte met hiperseksualiteit | Parkinson se siekte beheer pasiënte | P-waarde |
|---|---|---|---|
| Aantal vakke | 12 | 12 | |
| Ouderdom (jaar ± SD) | 55.2 9.2 ± | 62.3 9.7 ± | 0.077 b |
| Seks | 11 M/1 F | 10 M/2 F | |
| Siekteduur (jare ± SD) | 9.6 5.2 ± | 10.1 6.4 ± | 0.85b |
| UPDRS OFF motor (Deel III) telling (gemiddeld ± SD)a | 40.2 10.1 ± | 34.9 9.9 ± | 0.21b |
| UPDRS ON motor (Deel III) telling en % verbetering (gemiddeld ± SD)a | 23.1 ± 8.2 (43.8 ± 9.7%) | 20.0 ± 5.5 (41.4 ± 11.7%) | 0.29 (0.59)b |
| Mini-geestelike toestand-eksamen (gemiddeld ± SD) | 29.8 0.4 ± | 28.9 2.2 ± | 0.30c |
| Daaglikse LEDTOTAAL (mg ± SD) | 600 327 ± | 778 278 ± | 0.17b |
| Daaglikse LEDL-DOPA (mg ± SD) | 288 326 ± | 646 264 ± | <0.05c |
| Daaglikse LEDDA (mg ± SD) | 311 183 ± | 132 143 ± | <0.01c |
a Die gemiddeld van vyf evaluasies op vyf verskillende dae.
b Ongepaard tToets.
c Mann–Whitney-toets.
Parkinson se siekte beheer pasiënte = pasiënte met Parkinson se siekte sonder hiperseksualiteit of ander impulsief-kompulsiewe gedrag; M = manlik; F = vroulik; SD = standaardafwyking; UPDRS = Unified Parkinson's Disease Rating Scale; LED = levodopa ekwivalent. Die dosis word soortgelyk aan vorige verslag bereken (Politis et al., 2010): LED (mg) = (1 × = levodopa) + (0.77 × levodopa CR) + (1.43 × levodopa + entakapon) + (1.11 × levodopa CR + entakapon) + (20 × ropinirol) + (20 × ropinirol ER) + (100 × pramipexole) + (30 × rotigotien) + (10 × bromokriptien) + (8 × apomorfien) + (100 × pergolied) + (67 × kabergolien) LED-formule, in levodopa/karbidopa of benserasied hidrochloried: slegs levodopa is bereken.
Pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit
| onderwerpe | Seks | ouderdom | Tipe hiperseksualiteit gedrag | Ander ICD's | Dopaminergiese terapie | Daaglikse LEDDA | Daaglikse LEDL-DOPA |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| HS1 | M | 46 | Pornografie/herhalend betrokke raak by seksuele fantasieë en drange | CS | Cabergoline | 280 | 0 |
| HS2 | M | 65 | Seks met mense met wie hy normaalweg nie sou assosieer nie/oormatige tyd spandeer aan obsessie met seks of betrokke is by seksuele aktiwiteit | Pramipexole | 267 | 0 | |
| HS3 | M | 72 | Seks met mense met wie hy normaalweg nie sou assosieer nie | Ropinerol, levodopa | 180 | 700 | |
| HS4 | M | 65 | Leë sake/betrokkenheid met internetpornografie | Pramipexole | 200 | 0 | |
| HS5 | M | 50 | Pasiënt het geweier om bekend te maak | BE, CS | Ropinerol, levodopa | 180 | 800 |
| HS6 | F | 55 | Verhoogde seksuele aktiwiteit | CS | Pramipexole | 200 | 0 |
| HS7 | M | 53 | Pornografie | Pramipexole, levodopa | 240 | 260 | |
| HS8 | M | 53 | Leë sake/obsessiewe seksuele gedagtes | PG, BE, CS | Ropinerol | 360 | 0 |
| HS9 | M | 60 | Pasiënt het geweier om bekend te maak | BE, CS | Ropinerol, levodopa | 300 | 600 |
| HS10 | M | 41 | Pornografie/gereelde besoeke aan prostitute | DDS | Kabergolien, levodopa | 530 | 500 |
| HS11 | M | 45 | Videopornografie/betrokkenheid met internetpornografie | DDS | Pramipexole, levodopa | 200 | 600 |
| HS12 | M | 57 | Betrokkenheid by internetpornografie | DDS, PG, BE | Ropinerol | 800 | 0 |
BE = binge eating; CS = kompulsiewe inkopies; DA = dopamienagonis; DDS = dopamien disregulasie sindroom; HS = hypesexuality; ICD = impulsbeheerversteuring; PG = patologiese dobbelary.
Die kliniese assesseringsbattery het Hoehn en Yahr-stadiëring ingesluit, die motoriese deel (Deel III) van die Unified Parkinson's Disease Rating Scale (UPDRS), Mini-Mental State Examination en berekening van daaglikse l-DOPA ekwivalente dosis (LED). Agt van 12 pasiënte met Parkinson se siekte hiperseksualiteit het ten minste een bykomende impulsbeheerversteuring getoon (Tabelle 1 en 2).
Die studie het etiese goedkeuring van die Hammersmith en Koningin Charlotte se Hospitale Navorsingsetiekkomitee ontvang. Skriftelike ingeligte toestemming is van alle deelnemers verkry in ooreenstemming met die Verklaring van Helsinki.
Gedragsassesserings
Voor en na skandering is deelnemers gevra om hul libido en seksuele begeerte te gradeer op 'n visuele analoogskaal (10 cm), geanker tussen 'die laagste ooit' (0 cm = 0 punte) en 'die meeste ooit' (10 cm = 10) punte). Beide skale is self gerapporteer en het verband gehou met hoe die deelnemers slegs die afgelope uur gevoel het. Daar is getoon dat enkel-item begeerteskale net so betroubaar is soos langer multi-item vraelyste (West en Ussher, 2010). Aangesien die meeste van die pasiënte met Parkinson se siekte hiperseksualiteit bykomende impulsbeheerafwykings gehad het, is soortgelyke selfgerapporteerde begeerteskale vir dobbel, dwelms en kos ook toegedien.
Funksionele magnetiese resonansie beelding skandering prosedures
Deelnemers is op twee afsonderlike oggende (tussen 11:00 en 13:00 uur) 7 dae uitmekaar geskandeer in 'n oorkruisende ewekansige ontwerp nadat hulle ontbyt oorgeslaan het en medikasie ten minste 18 uur voor skandering gestaak is. Deelnemers is geskandeer in die prakties gedefinieerde AF medikasie toestand in een skandering en in die AAN medikasie toestand na ontvangs van 'n orale dosis van l-DOPA/benserasied (200/50 mg) dispergeerbaar 45 min voor die skandering begin. Motoriese prestasie is geassesseer met die UPDRS motoriese tellings by basislyn en onmiddellik voor skandering om te verseker dat die pasiënt op die medikasie gereageer het (gedefinieer as >25% verbeterings in UPDRS-III motoriese tellings). Die gebruik van l-DOPA is gekies omdat alle pasiënte met Parkinson se siekte voorheen dit geneem het, terwyl nie almal op dieselfde dopamienagonis was nie. Verder, l-DOPA kan seksuele motivering in Parkinson se siekte verhoog, en hiperseksualiteitsgedrag is waargeneem in kombinasie met gelyktydige l-DOPA behandeling, nie net dopamien agonis behandeling (Ballivet et al., 1973; Bruin et al., 1978; Hassan et al., 2011).
Deelnemers is in die skandeerder geplaas met oorfone en vulling om die kop, die skouers en arms om so min as moontlik area vir beweging te verseker. Bewegings is regdeur die skanderings gemonitor en in die geval van oormatige bewegings is die skandering óf herbegin óf die relevante volumes is uit die analise verwyder (5.2% van lopies is herbegin as gevolg van bewing of dyskinesie). Beeldverkryging is op 'n 3 T Philips Intera-heelliggaamskandeerder gedoen. Heelbreindata is verkry met 199 volumes T2*-geweegde gradiënt-eggo eggo-planêre beelding in stygende volgorde met 'n outomatiese hoër-orde shim prosedure (sny dikte 3.25 mm; herhalingstyd 3000 ms; eggo tyd 30 ms; 90° fliphoek; gesigsveld 190 × 219; matriks 112 × 112). Die sny verkrygingshoek is gestel op -30° vanaf die anterior-posterior kommissuurlyn om frontale lob seinuitval as gevolg van die lugsinus te verminder, met 'n z-shim gradiënt regstelling om te kompenseer vir deur-vlak vatbaarheid gradiënte (Deichmann et al., 2003; Goldstone et al., 2009). Een hoë-resolusie T1-geweegde turboveld eggo strukturele skandering is ook ingesamel (eggotyd 4.6 ms; herhalingstyd 9.7 ms; 8° fliphoek; gesigsveld 240 mm).
Funksionele magnetiese resonansie beelding paradigma
Tydens die funksionele MRI-skandering is vyf tipes kleurbeelde in 'n blokontwerp aangebied: (i) dopaminerge middels leidrade; (ii) eetlus; (iii) geld- en dobbelaanwysings; (iv) seksuele leidrade; en (v) neutrale leidrade. Die oorgrote meerderheid beloningsverwante en neutrale visuele leidrade is verkry vanaf die International Affective Picture System (Long et al., 2008) en is aangevul deur vrylik beskikbare beelde wat van webwerwe verkry is. ’n Visuele seksuele leidraad is gedefinieer as uitbeeldings van intieme aanraking, passievolle soen, fisieke flankering en uitlokkende beelde van vroue of mans (geslaggegrond: mans het vroue gesien en vrouens het mans gesien) met hul liggame gedeeltelik geklee. Neutrale visuele leidrade het landskappe en natuurtonele, huishoudelike voorwerpe en ewekansige patrone ingesluit. Die Internasionale Affektiewe Beeldstelsel seksuele visuele stimuli is voorheen bekragtig en daar is getoon dat dit beduidende vlakke van seksuele opwekking veroorsaak in vorige funksionele MRI/psigofisiologiese studies (Bradley et al., 2001; Conaglen en Evans, 2006; Walter et al., 2008).
Beelde met soortgelyke resolusie is in 14.7 s-blokke in twee lopies van 9 min 56 s elk aangebied. Elke blok het sewe verskillende beelde uit dieselfde kategorie bevat, met 'n totaal van ses blokke van elke tipe wat in 'n pseudo-willekeurige blokvolgorde getoon is met 'n ewekansige beeldvolgorde in elke blok. Loopvolgorde is gebalanseer oor deelnemers en besoeke. Elke prent is vir 2100 ms vertoon, en elke tematiese blok is gevolg deur 'n 4000 ms-graderingskyfie waardeur die deelnemer van 1 tot 5 moes gradeer hoeveel hulle van die blok prente gehou het wat hulle gesien het (met 1 wat 'Ek het dit gehaat' en 5 'Ek was mal daaroor'). Hierdie graderings is deur die stem gemaak en dit is op 'n rekenaar opgeneem. Die graderingskyfie is gevolg deur 'n 1000 ms interstimulusinterval van 'n fiksasiekruis. Beelde is bekyk via 'n spieël wat bo 'n agtkanaal RF-kopspoel gemonteer is, wat beelde van 'n projektor vertoon het deur die IFIS-SA beeldaanbiedingstelsel (In Vivo) en E-Prime-sagteware (Psychology Software Tools Inc) te gebruik.
Funksionele magnetiese resonansbeelding data-analise
Beelddata is ontleed deur gebruik te maak van Statistiese Parametriese Kartering weergawe 5 (Welkom Departement van Beeldvorming Neurowetenskap, UCL, VK). Die eerste vyf volumes van elke funksionele MRI-lopie is weggegooi om ewewigseffekte toe te laat, en alle funksionele skanderings is herbelyn na die eerste skandering van die lopie en dan weer na die gemiddelde van al die volumes vir beweging en snytydberekening. Alle skanderings wat in die finale analise ingesluit is, het bestaan uit <2 mm beweging in elke rigting. Ons het die data vir oorblywende artefakte ondersoek met behulp van die TSDiffAna-hulpmiddel wat in Statistical Parametric Mapping weergawe 5 geïmplementeer is, wat gemiddelde en variansiebeelde vir elke funksionele volume (http://imaging.mrc-cbu.cam.ac.uk/imaging/DataDiagnostics). 'n Artefak word gedefinieer as die gelyktydige voorkoms van 'n variansiepiek en 'n gemiddelde intensiteitsdaling wat nie met eksperimentele ontwerp gekorreleer is nie. Ons het geen artefakte opgespoor wat meer gedetailleerde inspeksie nodig gehad het nie. Die gemiddelde funksionele beeld is mede-geregistreer na die T1 strukturele beeld. Die eggo-planêre beelde is dan genormaliseer in Montreal Neurological Institute standaard stereotaktiese ruimte met behulp van parameters van die gesegmenteerde T1 strukturele beeld en glad gemaak met 'n 8 mm volle breedte by halfmaksimum Gaussiese filter.
Eerstevlak-analise is op die enkeldeelnemervlak uitgevoer waar individuele kontraste geskep is in 'n algemene lineêre model vir elke beloningstoestand minus basislyn (neutrale prente) en vir seks minus ander belonings (seks versus ander belonings). Die algemene lineêre model het ses beweging- en oorlasparameters ingesluit, wat rekening hou met beweging en ander oorlas-artefakte wat in drie translasierigtings (verplasing) en drie rotasie-asse voorkom (x, y, z vertaling en x, y, z rotasie) vir elke lopie. Kontraste van belangstelling wat op hierdie stadium geproduseer word (bv. seks versus neutraal) is gebruik in die tweedevlak, groep ewekansige effekte analise. 'n Statistiese drempel van P < 0.001 ongekorrigeerde en groepering omvang van meer as 10 voxels (2 × 2 × 2 mm) is gebruik vir aktivering deur gebruik te maak van heelbreinanalise met regstelling vir veelvuldige vergelykings deur gebruik te maak van die valse ontdekkingskoers by P <0.05 (Genovese et al., 2002). Koördinate van piek voxel-aktivering binne die brein is op groepvlak bepaal vir AAN- en AF-skanderings in pasiënte met Parkinson se siekte met en sonder hiperseksualiteit. Ons het ook 'n addisionele tussen-groep (Parkinson se siekte beheer pasiënte teenoor Parkinson se siekte met hiperseksualiteit) en tussen-toestand (AF versus AAN medikasie) analise uitgevoer om te ondersoek of bewegingsparameters groter was in een pasiënt of toestand groep as die ander en gevind dat beweging het nie tussen groepe en toestande verskil nie (P > 0.1 in beide gevalle).
As 'n streek a priori hipotese bestaan het, is addisionele tweedevlak ewekansige effekte-ontledings (seks versus neutraal en seks teenoor ander beloningskontraste in AAN- en AF-medikasietoestande) uitgevoer vir spesifieke streke van belang met behulp van MarsBar (Brett et al., 2002) met dieselfde statistiese drempel (vals ontdekkingskoers by P < 0.05). Hierdie streke was die orbitofrontale korteks, anterior cingulate korteks, posterior cingulate korteks, amygdala, ventrale striatum en die hipotalamus. Die modelle van orbitofrontale korteks, anterior cingulate korteks, posterior cingulate korteks en amygdala is geneem uit die outomatiese anatomiese etikettering-biblioteek wat MarsBar vergesel. Die ventrale striatum- en hipotalamus-objekkaarte is saamgestel deur hierdie streke van belang te teken in ANALISE mediese beeldingsagteware (weergawe 8.1, Mayo Foundation). Hierdie objekkaarte is dan gebruik om die res van die brein te masker wat vergelykings binne spesifieke volumes (1850 mm) moontlik maak3 in elke hemisfeer vir ventrale striatum en 1380 mm3 in elke hemisfeer vir die hipotalamus). Individuele deelnemers se kontras (bv. seks versus neutraal) waardes van elke streek van belang vir beide AAN- en AF-medikasieskanderings is onttrek vir korrelasie met die gedragsdata.
Statistiese analise
Statistiese ontledings is uitgevoer met behulp van SPSS (weergawe 16, SPSS Inc) vir Macintosh. Vergelykings binne groepe (bv. Parkinson se siekte met hiperseksualiteit OFF scan seks versus neutraal) is uitgevoer met behulp van gepaarde t-toetse en vergelykings tussen groepe (bv. Parkinson se siekte met hiperseksualiteit AF seksueel versus neutraal-versus-Parkinson se siektebeheerpasiënte seksueel versus neutraal) is uitgevoer met behulp van twee monsters t-toetse. Vir die kliniese en gedragsanalise is variansiehomogeniteit en Gaussianiteit met Bartlett- en Kolmogorov-Smirnov-toetse getoets. Parametriese en nie-parametriese toetse is toepaslik gebruik. Pearson korrelasiekoëffisiënt r en Spearman se rho (ρ) (wanneer veranderlikes nie normaal versprei is nie) is gebruik om die verhouding tussen individuele seksuele begeerte-tellings na blootstelling aan seksuele visuele leidrade en individuele bilaterale BOLD-streek van belang kontraswaardes vir seksuele versus neutrale kontras in die AAN- en AF-medikasietoestande te ondersoek. Die Bonferroni-regstelling is gebruik om die probleem van veelvuldige vergelykings teë te werk.
Results
Kliniese en gedragsanalise
Pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit het aansienlik meer dopamienagoniste en aansienlik minder geneem l-DOPA in vergelyking met Parkinson se siekte beheer pasiënte. Die twee groepe het nie statisties verskil in enige van die ander kliniese kenmerke nie (ouderdom, geslag, duur van die siekte, UPDRS deel III AF, AAN en reaksie na l-DOPA, mini-geestelike staatsondersoek, daaglikse LEDTOTAAL) (Tabelle 1 en 2).
Voor die AF- en AAN-skandering het pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit en Parkinson se siektebeheerpasiënte nie verskil ten opsigte van seksuele begeertetellings nie (Tabel 3). Na die AF- en die AAN-skandering waar deelnemers aan seksuele leidrade blootgestel is, het pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit 'n beduidende toename in hul seksuele begeerte getoon in vergelyking met hul gradering voor die skandering en ook 'n beduidende toename getoon in vergelyking met die seksuele begeerte van die Parkinson se siekte beheer pasiënte, laasgenoemde bly relatief stabiel voor en na skandering. Pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit het hoër toenames in hul seksuele begeerte in die AAN gehad in vergelyking met die AF-skandering (Tabel 3). Die Parkinson-siekte met hiperseksualiteit en Parkinson-siekte-kontrolegroepe het geen binne of tussen groepverskille in voedsel-, dobbel- en dwelmbegeerte voor en na die AAN- en AF-skanderings getoon nie (data nie gewys nie).
Seksuele begeerte voor en na blootstelling aan seksuele visuele stimuli
| Voor seksuele visuele stimuli | Na seksuele visuele stimuli | P-waarde | |
|---|---|---|---|
| AF skandering | |||
| PD-beheerpasiënte (gemiddeld ± SE) | 1.98 0.59 ± | 2.25 0.45 ± | 0.31a |
| PD HS (gemiddeld ± SE) | 2.67 0.56 ± | 3.70 0.50 ± | <0.01a |
| P-waarde | 0.40b | <0.05b | |
| OP skandering | |||
| PD-beheerpasiënte (gemiddeld ± SE) | 1.32 0.28 ± | 2.12 0.60 ± | 0.18d |
| PD HS (gemiddeld ± SE) | 2.01 0.39 ± | 5.24 0.41 ± | <0.001a |
| P-waarde | 0.15c | <0.001b | |
| AF skandering | OP skandering | ||
|---|---|---|---|
| Na-voor seksuele visuele stimuli | |||
| PD-beheerpasiënte (gemiddeld ± SE) | 0.28 0.26 ± | 0.80 0.52 ± | 0.34d |
| PD HS (gemiddeld ± SE) | 1.04 0.32 ± | 3.23 0.51 ± | <0.01a |
| P-waarde | 0.08b | <0.01b | |
'n Gepaard tToets.
b Ongepaard tToets.
c Mann–Whitney-toets.
d Wilcoxon-paspare-toets.
HS = hiperseksualiteit; PD = Parkinson se siekte.
Pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit het aansienlik meer gehou van die seksuele visuele leidrade wat tydens die funksionele MRI aangebied is as Parkinson se siektebeheerpasiënte (kwaliteit van data = 85.2%; 3.4 ± 1.2 teenoor 2.1 ± 0.6, gemiddelde ± SD; P < 0.05, ongepaard t-toets met Welch-korreksie), maar daar was geen verskil in hul graderings vir beloningswyses wat verband hou met dwelms, geld en dobbel, of kos nie (P > 0.1 in alle gevalle, ongepaard t-toets met Welch-korreksies). Geen verskille is gevind tussen AAN- en AF-skanderings nie.
Streek van belang funksionele magnetiese resonansie beelding analise
Die area van belang analise het getoon dat die pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit sterker aktiwiteit (verhoogde BOLD sein) gehad het as die Parkinson se siekte beheer pasiënte tydens blootstelling aan seksuele versus neutrale visuele leidrade in die AF medikasie state in die volgende streke: orbitofrontale korteks (links) : P < 0.001, regs: P < 0.005), anterior cingulate korteks (links: P < 0.005, regs: P < 0.001), posterior cingulate korteks (links: P < 0.001, regs: P < 0.001), linker amigdala (P < 0.05), ventrale striatum (links: P < 0.05, regs: P < 0.05) en hipotalamus (links: P < 0.005, regs: P <0.01) (Fig 1C-H). Vir dieselfde kontras in die AAN-medikasietoestand is 'n soortgelyke stel streekbreinaktiverings waargeneem, en daar was geen beduidende verskille in aktiverings tussen AAN- en AF-skanderings nie. Toe ons die effek van OFF versus ON medikasie toestand net in die groep pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit vergelyk het, het ons geen verskille in aktivering gevind nie.
Dwars-, koronale en sagittale snitte van statistiese parametriese kaarte wat beduidende VET seinverhogings (geel-rooi areas) toon wat verband hou met blootstelling aan algemene seksuele beelde in 12 Parkinson se siekte (PD) beheer pasiënte (A en B) en in 12 pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit (PD HS) (C-H) tydens AAN- en AF-medikasietoestande. BOLD seinverhogings word geïllustreer in (A en B) linker en regter middel temporale gyrus (MTG) en middel oksipitale gyrus (MOG) (x = -48, y = -59, z = 9), (C) ventrale striatum (VS) (x = 18, y = 15, z = − 11), (D) hipotalamus (x = -5, y = -4, z = −9), (E) anterior prefrontale korteks (aPFC), anterior cingulate cortex (ACC), superior pariëtale lobule (SPL) en posterior cingulate cortex (PCC) (x = 8, y = -16, z = 33), (F) linker en regter middel temporale gyrus en middel oksipitale gyrus en anterior prefrontale korteks (x = -8, y = 56, z = 4), en (G en H) orbitofrontale korteks (OFC), superior pariëtale lobule, posterior cingulate korteks, en linker en regter middelste temporale gyrus en middel oksipitale gyrus (x = -24, y = 48, z = −8). Die kleurbalk dui aan z-waardes.
Die area van belang analise het getoon dat die pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit sterker aktiwiteit gehad het tydens blootstelling aan seksuele in vergelyking met ander belonings visuele leidrade in die OFF medikasie state in die volgende streke: orbitofrontale korteks (links: P < 0.001, regs: P < 0.001), anterior cingulate korteks (links: P < 0.001, regs: P < 0.001), posterior cingulate korteks (links: P < 0.001, regs: P < 0.001), ventrale striatum (links: P < 0.001, regs: P < 0.001) en hipotalamus (links: P < 0.001, regs: P < 0.001). Soortgelyke aktiverings is tydens die AAN-medikasietoestand waargeneem, en daar was geen beduidende verskille in aktiverings tussen AF- en AAN-skanderings nie.
Heelbrein funksionele magnetiese resonansie beelding analise
Algemene breinaktiwiteit tussen pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit en Parkinson se siekte beheer pasiënte
Pasiënte met Parkinson-siekte met hiperseksualiteit en Parkinson-siekte-beheerpasiënte het soortgelyke beduidende BOLD seinverhogings getoon tydens blootstelling aan seksuele versus neutrale visuele leidrade in beide AAN- en AF-medikasietoestande bilateraal in middel temporale gyrus en middel oksipitale gyrus (Fig 1A en B; Aanvullende Tabelle 2A en C, Aanvullende dataA en C). Vir dieselfde kontras in die AF-toestand, het pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit en Parkinson se siektebeheerpasiënte soortgelyke beduidende BOLD seinafnames bilateraal getoon in isthmus van cingulate gyrus [Brodmann area (BA) 29 en 30], parahippocampale gyrus en cuneus (BA 17) ) (Fig 2A en B; Aanvullende Tabelle 2B en D, Aanvullende dataB en D).
Dwars- en koronale snitte van statistiese parametriese kaarte wat beduidende BOLD seinverlagings toon (donker en ligblou areas) wat verband hou met blootstelling aan algemene seksuele beelde in 12 Parkinson se siekte (PD) beheerpasiënte (A en B) en in 12 pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit (HS) (C en D) tydens die AF medikasie toestand. BOLD seinverlagings word geïllustreer in (A en B) linker en regter parahippocampale gyrus (PHG), isthmus van cingulate gyrus (ICG) en cuneus (x = -9, y = -47, z = 2), (C) linker en regter parahippocampale gyrus, cuneus, isthmus van cingulate gyrus, insula en regter claustrum (x = -42, y = 14, z = 8), en (D) linker en regter parahippocampale gyrus (x = 22, y = 38, z = −14). In die ON-medikasietoestand, in die groep van 12 pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit, word geen BOLD seinverlagings bespeur nie. Die kleurbalk dui aan z-waardes.
Breinaktiwiteit spesifiek vir pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit
Heelbrein-analise het die resultate van die belangstelling bevestig en het addisionele beduidende BOLD seinverhogings in die groep pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit getoon in vergelyking met Parkinson se siektebeheerpasiënte tydens blootstelling aan seksuele versus neutrale visuele leidrade in die AF- en AAN-medikasietoestande in die volgende streke: bilaterale anterior prefrontale korteks (BA 10) en superior pariëtale lobule (BA 5 en 7), en regs gelateraliseerde aktivering in die inferior pariëtale lobule (BA 40) (Fig 1C–H; Aanvullende Tabelle 2A en C, Aanvullende dataA en C). Vir dieselfde kontras in die AF-toestand, het pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit in vergelyking met Parkinson-siektebeheerpasiënte beduidende BOLD seinafnames bilateraal in insula en regter claustrum getoon (Fig 2C en D; Aanvullende Tabelle 2B en D, Aanvullende dataB en D). Daar was geen verskillende BOLD seinverhogings tydens blootstelling aan seksuele versus neutrale visuele leidrade by pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit tussen die AF- en AAN-medikasietoestande nie.
Heelbreinanalise het ook die resultate van die belangstelling in pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit bevestig in vergelyking tussen seksuele versus ander belonings visuele leidrade en het addisionele beduidende BOLD seinverhogings in die AF- en AAN-medikasietoestande in bilaterale dorsolaterale prefrontale korteks getoon (BA 9), en regs gelateraliseerde aktivering in anterior prefrontale korteks (BA 10) en parahippocampale gyrus.
Effek van l-DOPA medikasie in breinaktiwiteit by pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit
In die groep pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit in die AAN-medikasietoestand, is die afnames waargeneem in die AAN-toestand en in die AF- en AAN-toestand by Parkinson-siektebeheerpasiënte (verminderde BOLD-sein tydens blootstelling aan seksuele versus neutrale visuele leidrade in isthmus van cingulate gyrus, parahippocampal gyrus, cuneus, insula en claustrum) is uitgeskakel (Aanvullende Tabelle 2B en D, Aanvullende dataB en D).
Breinaktiwiteit wat verband hou met ander beloning visuele leidrade by pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit
Ons het geen betekenisvolle binne of tussen groepverskille gevind vir pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit en Parkinson se siektebeheerpasiënte in enige ander beloningstoestand minus basislyn (neutrale foto's) (bv. dopaminergiese dwelmaanwysings teenoor neutraal) in óf AAN- of AF-skanderings.
korrelasies
In die groep pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit, het seksuele begeerte na-blootstelling aan seksuele visuele leidrade gekorreleer in die AF medikasie toestand, met die aktiwiteit kontras (seks versus neutraal) in die posterior cingulate korteks (r = 0.78, P < 0.01) en ventrale striatum (r = 0.80, P <0.01) (Fig 3A en B), en in die AAN medikasie toestand met die aktiwiteit in die anterior cingulate korteks (r = 0.87, P < 0.001) en mediale orbitofrontale korteks (r = 0.65, P <0.05) (Fig 3C en D). Geen korrelasies is gevind in die pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit groep tussen 'hou' van die seksuele leidrade en breinaktiwiteit tydens blootstelling aan seksuele versus neutrale visuele leidrade in beide die AAN en AF medikasie state. Geen korrelasies is gevind tussen begeertetellings en aktiwiteitskontraste in die Parkinson-siekte-kontrolegroep in beide die AAN- en AF-medikasietoestande nie (P > 0.1 in alle gevalle).
By pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit korreleer seksuele begeerte na blootstelling aan seksuele beelde met toenames in aktivering in (A) posterior cingulate korteks en (B) ventrale striatum in die AF medikasie toestand en met toenames in aktivering in (C) anterior cingulate korteks en (B) en mediale orbitofrontale korteks tydens die ON medikasie toestand.
Bespreking
Hiperseksualiteit is 'n relatief algemene ongewenste effek van dopaminerge behandeling in Parkinson se siekte, wat soms kan lei tot verwoestende sosiale gevolge, insluitend egskeiding, vernietiging van 'n persoon se reputasie en selfs arrestasie. Ons studie was daarop gemik om die meganismes te ondersoek wat dopaminerge dwelm-gekoppelde hiperseksualiteit by pasiënte met Parkinson se siekte onderlê. Ons het gedragsevaluerings van seksuele motivering gebruik en 'n funksionele MRI-paradigma gebruik met algemene uitbeeldings van seksualiteit (soortgelyk aan dié wat deur massamedia geprojekteer word) as visuele leidrade, en ons het bevestig dat blootstelling aan sulke leidrade voldoende was om die seksuele begeerte van pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit deur breinstreke te aktiveer wat gekoppel is aan seksuele motivering (sien Tabel 4 vir opsomming van resultate).
Opsomming van resultate wat verskille en gemeenskaplikhede in plaaslike BOLD seinverhogings en afnames toon in pasiënte met Parkinson se siekte met en sonder hiperseksualiteit in die AAN- en AF-medikasietoestande
| Parkinson se siekte met hiperseksualiteit | Parkinson se siekte beheer pasiënte | |||
|---|---|---|---|---|
| AF en AAN verhoog | AF neem af | AAN neem af | AF en AAN verhoog | AF en AAN neem af |
| Middel temporale gyrus | Isthmus van cingulate gyrus | Middel temporale gyrus | Isthmus van cingulate gyrus | |
| Middel oksipitale gyrus | Parahippocampal gyrus | Middel oksipitale gyrus | Parahippocampal gyrus | |
| Cuneus | Cuneus | |||
| Ventrale striatum | claus trum | |||
| amigdala | insula | |||
| hipotalamus | ||||
| Anterior cingulêre korteks | ||||
| Posterior cingulêre korteks | ||||
| Orbitofrontale korteks | ||||
| Anterior prefrontale korteks | ||||
| Superior pariëtale lobule | ||||
| Inferior pariëtale lobule | ||||
In ooreenstemming met funksionele beeldingstudies van visuele seksuele stimulasie by gesonde individue (Redouté et al., 2000; Arnow et al., 2002; Walter et al., 2008), blootstelling aan visuele seksuele leidrade het parieto-temporale-oksipitale visuele verwerkingsstreke geaktiveer soos die middel oksipitale gyrus en middel temporale gyrus in die groepe pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit en die Parkinson se siekte beheer pasiënte. By pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit, het blootstelling aan seksuele visuele leidrade in beide die AAN- en AF-medikasietoestande verhoogde aktivering in die orbitofrontale korteks, anterior cingulate korteks, posterior cingulate korteks, ventrale striatum, anterior prefrontale korteks, superior pariëtale lobula en amygdala getoon die hipotalamus, in vergelyking met die Parkinson-siektebeheerpasiënte. Pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit het aansienlik verhoogde seksuele begeerte en voorkeur vir die seksuele inhoud getoon na blootstelling aan seksuele leidrade. Hulle seksuele begeerte het meer toegeneem toe hulle AAN was l-DOPA in vergelyking met OFF medikasie na blootstelling aan seksuele inhoud. Die deurslaggewende rol van die anterior cingulate korteks, posterior cingulate korteks, ventrale striatum en orbitofrontale korteks in seksuele motivering is onderstreep deur die feit dat verhoogde aktivering in hierdie streke gekorreleer het met verhoogde seksuele begeerte. Geen korrelasie is egter gevind tussen streekbreinaktiwiteit en 'hou van'-tellings nie.
Dierestudies het getoon dat dopamien betrokke is by seksuele motivering en drang wat veroorsaak word deur seksuele leidrade in gebiede insluitend die ventrale striatum, hipotalamus, mediale prefrontale korteks, amygdala en anterior cingulate korteks, en dat 'n sensitiseringsregime van dopaminergiese middels tot oordrewe seksuele strewe kan lei en predasie (Fiorino en Phillips, 1999; Nocjar en Panksepp, 2002; Afonso et al., 2009; Pfaus, 2010; Stolzenberg en Numan, 2011). Gelyktydige ervaring met dopaminergiese middels en seksuele aktiwiteit is nodig vir die ontwikkeling van kompulsiewe seksuele gedrag (Frohmader et al., 2011), wat die vertraagde aanvang van hiperseksualiteit in Parkinson se siekte weerspieël na behandeling met dopaminergiese middels (Giladi et al., 2007). Boonop het onlangse werk getoon dat dwelmmiddels dieselfde neuronale sisteme as 'n seksuele beloning kan aktiveer, met oorvleueling wat voorkom in streke insluitend die hipotalamus en anterior cingulate korteks (Frohmader et al., 2010). Ons bevindinge saam met vorige dierewerk ondersteun die aansporingsensitiseringsteorie as 'n raamwerk om die meganismes van dopaminerge dwelmgeïnduseerde hiperseksualiteit in Parkinson se siekte te verstaan. Die aansporing sensitiwiteitsteorie hou vas dat dopamien die strewe na belonings motiveer deur aansporing opvallend toe te skryf aan beloningsverwante stimuli (soos seksuele visuele leidrade), wat die strewe ('wil') van seks aanwakker en in die geval van hiperseksualiteit, seks leidrade kan toegeskryf word. met patologiese aansporing opvallend (Berridge et al., 2009). Aansporing sensitiwiteitsteorie hou verder dat 'begeerte' vir belonings, bemiddel deur ventrale striatum dopamienverwante neurokringloop, met verloop van tyd kan groei, onafhanklik van beloning 'smaak' namate 'n individu kompulsiewe beloningsoektog ontwikkel (Berridge et al., 2009), en dit is hier opmerklik dat dopamien seksuele begeerte ('wil') verhoog het, maar nie gegradeer is as 'hou' van die seksuele beelde by pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit.
Aangesien die meerderheid (8 van 12) pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit ten minste een addisionele impulsbeheerversteuring gehad het (bv. patologiese dobbelary, eetbui, ens.), wou ons toets of die veranderinge in gedragsevaluerings en breinaktivering na beloning volg cue blootstelling was spesifiek vir seks of uitgebrei na ander belonings. Self-gerapporteerde begeerte en voorkeur vir dobbel, dwelms en kos was nie verskillend binne of tussen die groepe pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit en Parkinson se siekte beheer pasiënte voor en na die AAN en AF skanderings nie. Net so het ons geen verskille tussen pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit en Parkinson se siektebeheerpasiënte waargeneem in neurale reaksie op ander lonende visuele leidrade in die funksionele MRI-analise wat aandui dat ons beeldresultate ook spesifiek vir hiperseksualiteit was nie. Ons wou egter ook die spesifieke breinaktiwiteit wat verband hou met seksuele visuele leidrade ondersoek in vergelyking met ander belonings. Die bevindinge het sterk aktivering aan die lig gebring in beide die AAN- en AF-staatskanderings in die orbitofrontale korteks, anterior cingulate korteks, posterior cingulate korteks, ventrale striatum, anterior prefrontale korteks, dorsolaterale prefrontale korteks, parahippocampale gyrus en hipotalamus, wat die spesifieke belangrikheid van hierdie streke bevestig seksuele motivering en begeerte, ten minste in die konteks van hiperseksualiteit.
Hierdie selektiewe verbetering vir seksuele leidrade is opvallend. Werk in dieremodelle deur Berridge en kollegas (Mahler en Berridge, 2009, 2012; DiFeliceantonio en Berridge, 2012) het getoon dat die stimulering van opioïedkringe in die amygdala en striatum baie nou kan fokus op cue-geaktiveerde 'wil' op 'n wenner-neem-alles manier. Onder sulke omstandighede word 'n enkele gunsteling beloningsteken 'n hoogs kragtige 'motiveringsmagneet' wat alle aantrekkingskrag na homself trek, ten koste van ander beloningswyses, selfs in diere wat ook deur daardie ander belonings aangetrokke was (Mahler en Berridge, 2009, 2012; DiFeliceantonio en Berridge, 2012). Net so is die seksuele beloningswyses geassosieer met verbeterde amygdala-aktiwiteit in vergelyking met ander beloningsaanwysings by individue met hiperseksualiteit en is moontlik selektief geteiken met verhoogde aansporingskrag op 'n 'wenner-neem-alles-manier', selfs in daardie individue met mede-morbiede impulsbeheerafwykings.
Die verhoogde aktivering in die ventrale striatum kan verband hou met verhoogde dopamien vrystelling in die ventrale striatum (Schott et al., 2008), in ooreenstemming met PET-data (O'Sullivan et al., 2011) en vorige studies wat verhoogde dopamienvrystelling toon wat verband hou met seksuele leidrade in die ventrale striatum van sensitiewe diere (Fiorino en Phillips, 1999). Dit is bekend dat letsels in die hipotalamus en amygdala seksuele motivering by manlike en vroulike knaagdiere benadeel, en hipotalamus- en amygdala-aktivering volg seksuele opwekking in funksionele MRI-studies (Hamann et al., 2004). Daar is getoon dat die hipotalamus 'n sentrale rol in seksuele gedrag speel en word geglo dat dit betrokke is by die outonome komponent van seksuele opwekking (Allen et al., 1989; Kupfermann et al., 1991; Meisel en Sachs, 1994; Georgiadis et al., 2010).
Die anterior cingulate korteks is nog 'n paralimbiese area wat aan voorbreinstreke gekoppel is en 'n aantal outonome en neuro-endokriene funksies beheer (Stoléru et al., 1999). Vorige studies het die aktivering van die anterior cingulate korteks verbind met die mate van penistumesensie (Redouté et al., 2000) en met die motiveringskomponent van seksuele opwekking en begeerte (Redouté et al., 2000; Arnow et al., 2002; Karama et al., 2002; Walter et al., 2008). Pariëtale areas en die posterior cingulate korteks is ook gekoppel aan cue spesifisiteit in beloning begeerte (Garavan et al., 2000). Die orbitofrontale korteks is gekoppel aan eksplisiete graderings van verwagte plesier en begeerte, en daar word geglo dat dit 'n rol speel in die bemiddeling van subjektiewe beloningservaring (Kringelbach, 2005). Verder is voorgestel dat aktivering van die orbitofrontale korteks en prefrontale korteks geassosieer word met 'n aangename liggaamlike sensasie wat intern verteenwoordig word tydens seksuele opwekking (Stoléru et al., 2003). Ons het gevind dat gegradeerde seksuele begeerte gekorreleer is met aktiwiteit in kortikale streke (insluitend anterior cingulate korteks en orbitofrontale korteks) bykomend tot ventrale striatum, wat in ooreenstemming kan wees met die idee dat aansporing opvallend 'wil' nie direk ervaar word in bewuste bewustheid nie, en dat eksplisiete, bewuste 'wil' addisionele kortikale prosessering van ventrale striatum-uitsette vereis (Berridge en Robinson, 1995).
In ons studie is verbeterde breinaktiwiteit na blootstelling aan seksuele leidrade nie beïnvloed deur die toediening van l-DOPA soos voorgestel deur die soortgelyke BOLD seinverhogings in die AAN- en AF-medikasieskanderings. Maar die afwesigheid van 'n akute l-DOPA-effek elimineer nie die effek van sinergistiese interaksie van mesolimbiese dopamientoestand en die teenwoordigheid van seksuele leidrade in die stimulering van verhoogde 'begeerte' vir seksuele beloning in die groep pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit (Berridge, 2012; Oei et al., 2012). Die pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit, selfs in die AF-toestand is nie heeltemal dwelmvry nie en is vermoedelik sensitief, en in dierestudies, alhoewel akute amfetamien en sensitiseringseffekte additief kan wees (Tindell et al., 2005), veroorsaak sensitisering wat deur vorige amfetamientoediening veroorsaak word dat beloningsaanwysings oormatige strewe na hul gepaardgaande beloning veroorsaak, selfs wanneer sensitiewe rotte in 'n dwelmvrye toestand getoets word (Wyvell en Berridge, 2001).
Interessant genoeg, in die groep pasiënte met Parkinson se siekte met hiperseksualiteit na akute l-DOPA-uitdaging, die afnames wat waargeneem word wanneer hul dwelms AF en in die AF en AAN-toestand is by Parkinson-siektebeheerpasiënte (verminderde BOLD-sein tydens blootstelling aan seksuele versus neutrale visuele leidrade in isthmus van cingulate gyrus, parahippocampal gyrus, cuneus, insula en claustrum) is uitgeskakel (vir 'n soortgelyke effek van dopaminerge dwelm-uitdaging in kokaïenverslawing, sien Volkow et al., 2010). Hierdie resultate dui daarop dat dopamienmiddels die deaktivering van breinstreke kan uitskakel, wat verband hou met plastiese veranderinge in 'n poging om hiperseksualiteitstimulasie te inhibeer. Alhoewel dit moeilik is om opwekking of inhibisie van neuronale afvuur in BOLD sein te vertaal, verhoog of verminder die geaktiveerde voxels (Georgopoulos et al., 1982; Batini et al., 1984), kan dopamienmiddels hierdie inhibisie vrystel deur die aktiwiteit van inhiberende interneurone wat binne plaaslike neuronale stroombane in die serebrale korteks optree. Die vrystelling van neuronale inhibisie in die isthmus van cingulate gyrus, parahippocampale gyrus, cuneus, insula en claustrum wanneer pasiënte OP hul dopaminergiese middels is, kan geassosieer word met gelyktydige gedragsveranderinge, aangesien in hierdie studie 'n geassosieerde toename in seksuele begeertetellings was. Hierdie teorie word ondersteun deur die algehele staking van hiperseksualiteit na onttrekking van dopamienreseptor agonismedikasie (Mamikonyan et al., 2008; Munhoz et al., 2009).
Inhibisie van deaktivering van insula deur dopamienmiddels kan lei tot die uitdrukking van patologiese seksuele gedrag, aangesien hierdie paralimbiese area verbindings vorm met streke wat betrokke is by outonome regulering (Oppenheimer et al., 1992), verbind hoogs verwerkte sensoriese inligting met motiveringstoestande (Stoléru et al., 1999) en, in kombinasie met die sekondêre somatosensoriese korteks, is gerapporteer om betrokke te wees by die waargenome drang om openlike seksuele gedrag uit te druk (Mouras et al., 2003). Daar is ook getoon dat die claustrum betrokke is by emosionele en motiverende reaksies by diere (Hamamura et al., 1997) en mense (Reiman et al., 1989) en word vermoedelik geassosieer met seksuele motivering (Rees et al., 2007). Deaktivering in parahippocampale streke is aangemeld na aanbieding van seksueel eksplisiete videogrepe; die potensiële rol van hierdie deaktiverings word egter nie goed verstaan nie (Redouté et al., 2000).
Ten slotte, dit is die eerste studie om die meganismes wat hiperseksualiteit in Parkinson se siekte onderlê, te ondersoek, en die bevindinge verleen ondersteuning aan 'n rekening wat gebaseer is op oordrewe aansporing-gedrewe aansporing-opvallende motivering. Verder het ons bevindinge 'n paar implikasies met betrekking tot die potensiaal van cue-blootstelling via toegang tot massamedia om patologiese seksuele gedrag in Parkinson se siekte te beïnvloed. Stimulering deur algemene erotiese leidrade van individue wat geneig is tot hiperseksualiteit is in staat om 'n motiveringsimetus te verskaf om seksuele beloning te soek deur verhoogde en verminderde aktiverings van serebrale korteks, wat moontlik tot sosiale en sielkundig skadelike gevolge kan lei. Toepassing van beperkings op tipe en hoeveelheid blootstelling aan erotiese visuele leidrade kan dus die aanvang van abnormale oormatige of afwykende seksuele gedrag in kwesbare bevolkings soos dié wat dopaminerge middels ontvang, beperk.
Befondsing
Hierdie werk is ondersteun deur befondsing van Parkinson's UK (J-0704).
Aanvullende materiaal
Aanvullende materiaal is beskikbaar by Brein aanlyn.
;
