9 Volume2016 de xuño, Páxinas 118 – 125
Dieta, comportamento e función cerebral
http://dx.doi.org/10.1016/j.cobeha.2016.03.004
luces
• A sacarosa reforza e favorece a liberación de dopamina independientemente do seu gusto.
• As drogas e a sacarosa teñen efectos fortes pero transitorios no sistema mesolímbico.
• Os fármacos adictivos perturban gravemente a plasticidade cerebral despois dunha exposición a longo prazo.
• Actualmente ningún dato suxire adaptacións centrais similares a continuación da sacarosa.
Os trastornos relacionados coa obesidade e a obesidade son unha ameaza importante para a saúde pública. Suxeriuse que a dependencia de alimentos é un concepto clínico válido e que a dependencia de alimentos é un factor que contribúe á epidemia de obesidade. A investigación que implica dietas de acceso "restrinxido" demostrou que os roedores amosarán un comportamento relacionado con sacarosa que recorda a dependencia de substancias, en determinadas condicións. Non obstante, a pregunta que queda é se os alimentos ou certos compoñentes dos alimentos posúen cualidades adictivas similares ás drogas de abuso. A alternativa é que a "dependencia de alimentos" (ou mellor dito "dependencia de comer") non é un trastorno no uso de substancias no sentido de que as persoas son adictas a calquera sustancia ou compoñente específico do alimento, senón un trastorno adictivo que implica a desinhibición da inxesta de alimentos en xeral. que comparte semellanzas con adiccións ao comportamento como o xogo con problemas. Aquí describimos como o azucre (un compoñente adictivo dos alimentos consumidos con frecuencia) ten efectos a curto e longo prazo sobre o cerebro e comparamos isto con como as substancias adictivas alteran funcionalmente o sistema de dopamina mesolímbica. Centrámonos neste sistema xa que os cambios de plasticidade no sistema mesolímbico implicáronse no desenvolvemento da drogodependencia. Chegamos á conclusión de que o azucre ten unha forte influencia directa no sistema de dopamina, que subxace nas súas profundas calidades de reforzo. Non obstante, na actualidade hai evidencias limitadas para suxerir que a inxestión de azucre induce cambios de plasticidade comparables aos inducidos por drogas de abuso. Así, baseándonos na literatura actual, propoñemos que probablemente os efectos a longo prazo do azucre no cerebro sexan tanto cualitativos como cuantitativamente diferentes dos das substancias adictivas.
;