A distorsión do tempo cando os usuarios en situación de risco para o vicio en redes sociais participan en tarefas non sociais (2017)

J Psychiatr Res. 2017 de decembro de 2; 97: 84-88. doi: 10.1016 / j.jpsychires.2017.11.014.

Turel O1, Brevers D2, Bechara A3.

Abstracto

TEMA:

Existe unha preocupación crecente pola adicción ao uso das redes sociais. Necesítanse indicadores representativos adicionais de control deteriorado para distinguir a presunta adicción ás redes sociais do uso normal.

OBXECTIVOS:

(1) Examinar a existencia de distorsión do tempo durante as tarefas de uso de redes non sociais que implican pistas das redes sociais entre aqueles que poden considerarse en risco de adicción ás redes sociais. (2) Para examinar a utilidade desta distorsión para a clasificación de risco fronte á clasificación baixa / sen risco.

Método:

Usamos unha tarefa que impedía o uso de Facebook e invocamos reflexións de Facebook (enquisa sobre estratexias de autocontrol) e posteriormente medimos o tempo de realización estimado fronte ao real. Capturamos o nivel de adicción empregando a escala de dependencias de Facebook de Bergen na enquisa e empregamos un criterio de corte común para clasificar ás persoas como de risco fronte a baixo / sen risco de adicción a Facebook.

RESULTADOS:

O grupo en risco presentou un sesgo de estimación de tempo ascendente significativo e o grupo de baixo / sen risco presentou un sesgo de estimación de tempo descendente significativo. O sesgo correlacionouse positivamente coas puntuacións de adicción a Facebook. Foi eficaz, especialmente cando se combinou con estimacións auto-informadas da extensión do uso de Facebook, ao clasificar ás persoas nas dúas categorías.

CONCLUSIÓNS:

O noso estudo apunta a un marcador novo, doado de obter e útil do risco de adicción ás redes sociais, que se pode considerar para a súa inclusión nas ferramentas e procedementos de diagnóstico.

PALABRAS CHAVE:  Adicción a Internet; Adicción ás redes sociais; Distorsión do tempo; Percepción do tempo

PMID: 29220826

DOI: 10.1016 / j.jpsychires.2017.11.014