ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរអស់រយៈពេលដប់ប្រាំពីរសប្តាហ៍ឥឡូវនេះការធ្វើដំណើរដ៏វែងបំផុតរបស់ខ្ញុំគឺមានរយៈពេល ១៣ ថ្ងៃទោះបីជាខ្ញុំមិនបានប្តេជ្ញាចិត្តពេញលេញក៏ដោយ។ ខ្ញុំបានសួរនាងចេញ។
ខ្ញុំមិនទាន់បានចុះផ្សាយទេរហូតមកដល់ពេលនេះព្រោះខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍អ្វីគួរឱ្យកត់សម្គាល់ដែលបានកើតឡើង។ ការជម្រុញឱ្យបន្តដំណើរទៅមុខត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយអ្នកដទៃដោយគិតថាវាមិនមានន័យថាខ្ញុំនឹងមិនចូលរួមក្នុងពេលអនាគតទេ។ បទពិសោធខ្លះរបស់ខ្ញុំជាមួយមិត្តភក្តិក្នុងការព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេឱ្យមានភាពល្អប្រសើរមិនមានភាពវិជ្ជមានច្រើនទេ។ ខ្ញុំអាចបញ្ចុះបញ្ចូលមិត្តភក្តិពីរបីនាក់ហើយនោះមានលក្ខណៈវិជ្ជមាន។ ប៉ុន្តែមិត្តភក្តិខ្លះបាននាំខ្ញុំទៅរកឥរិយាបថថា“ ប្រសិនបើខ្ញុំព្យាយាមជួយអ្នកហើយអ្នកនៅតែចង់អោយជីវិតរបស់អ្នកអាប់អួបន្ទាប់មកចឹងអ្នក” ។
ប៉ុន្តែអ្វីដែលជំរុញឱ្យខ្ញុំនិយាយចេញគឺជាបទពិសោធន៍ដ៏សំខាន់បំផុតដែលទទួលបានពីរបៀបរស់នៅថ្មីរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិននិយាយកុហកអ្នកទេនៅពេលដែលខ្ញុំនិយាយថានេះជារឿងពិបាកបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដឹងអំពីកំហុសនៃការចងចាំដែលខុសហើយយើងផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើអ្វីថ្មីៗបន្ថែមទៀតប៉ុន្តែដូចដែលខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនដែលធ្វើអ្វីបែបនេះទេសូម្បីតែក្នុងក្តីសុបិន្តខ្ញុំប្រាកដក្នុងការនិយាយថានេះជារឿងពិបាកបំផុតដែលខ្ញុំ ធ្លាប់បានធ្វើ។
នាងមានដៃគូតែពេលនេះខ្ញុំដឹងហើយ។ ហើយខ្ញុំបានធ្វើវា។
LINK - ខ្ញុំបានសួរនាងចេញ។ ហេតុអ្វីបានជានេះគឺជាការប្រកាសដំបូងរបស់ខ្ញុំបន្ទាប់ពី 17 សប្តាហ៍។
;