Dat dizze 77 dagen binne in fucking blast west? Wêrom…? No, want ik fûn út wêr't ik fan makke bin. Lytse eftergrûn ... Sûnt ik in jonge bok wie, wie ik ekstreem oanlutsen troch famkes. Ik herinner my dat myn earste crush ien famke wie mei de namme Yazmin werom yn 'e kindergarten.
Se wie in cute redhead en ik die willekeurich kont stront mei myn freonen te krijen har oandacht. Ik wit noch hoe't myn heit my holp om falske snorren út papier te meitsjen foar myn freonen en ik krekt sadat ik har oandacht koe krije. Op it lêst die ik om't it ûnskuldige leafde dove stront wie. Op it lêst feroare se fan skoalle en myn âlden fertelden my dat wy nei Amearika komme soene. Snel foarút nei Amearika en it wie allegear goed oant jhs foarby kaam.
Holy shit, wyfkes... Wyfkes oeral. Ik moast tajaan dat ik hie lytse crushes op de legere skoalle, benammen dit iene famke dat neeeeever joech my in kâns om't ik wie "te raar". Hoe dan ek, lit ús weromkomme mei it ferhaal. Ik hie myn alderearste gf yn jhs. Se wie eins de bff fan 'e chick ik fertelde jo oer. Hoe dan ek, wy gongen út. We binne útinoar. Wy gongen der wer op werom. Brek de fuck up. Se wie myn alderearste tút. Fuck, ik woe echt de libbene stront út har slaan, mar ik hie moraal! Hoe dan ek, ik fûn út dat se my bedrogen fia MySpace en ik liet har gean.
Ik sil tajaan dat ik fan har hâldde, mar hear my gewoan út. Ik waard depressyf fanwegen wat se my dien hat en ik seach porno non-stop. Fantasy de dingen dy't ik oan har dwaan soe. Myn homies fertelde my om op te hâlden mei bitching oer har cuz se wie in ho mar idgaf cuz Idc. Ik wie ferliefd. Pyn, wat as. Ik begon op te heffen en te pmojen, om't ik yn myn naïve lytse neuke geast tocht dat dat wie wat froulju woenen. Hâld der rekken mei dat ik 13 of 14 wie. Myn geast wie NOG yn ûntwikkeling.
Snel foarút nei senioaren yn hs. Ik wie in fokken wrak. Hate echtpearen en hate myn freonen, om't se my altyd nûgje om net yn in relaasje te kommen. Guon minsken tochten sels dat ik homo wie, om't ik fan teater en al dy stront mocht. Ik hie de lêste wike in panykoanfal. Werd nei in psychiatrysk sikehûs brocht dêr't se seine dat ik skizofreny hie, mar ik wit myn ferdomde sels. Dat wie it net. It wie gewoan in panykoanfal. Net mear net minder. Ik waard bedoarn mei medisinen dy't my nutteloos makken foar de mienskip en foar mysels. Ik krige gewicht, mar gelokkich ferlear ik it mar ik krige it wer werom, om't ik op depresje foel troch in folslein misferstân dat barde op it wurk. Ik hâldde fan myn wurk. Makket my te realisearjen de ferburgen talinten dy't ik hie dy't waarden hindere troch PMO.
Refleksjes: Foardat ik ophâlde mei PMOIng, moat ik tajaan dat ik in twangmjittige liger wie. Ik ferburgen myn emoasjes foar myn freonen, famylje en crushes, om't ik bang wie kwetsber te wêzen. No, dat ik troch dizze depresje gean, sjoch ik dat ik wichtich bin en as minsken it nije my net leuk fine, neuke se dan. Ik bin no assertiver as foarhinne en ik bin wurch fan it bulten fan minsken. Dêrom ha 'k ek nocht oan de boel. In bullshitter ken in oare bullshitter. Hjir is oant 90 dagen, kameraden!
LINK - 77 dagen en myn ûnderfining
by AR96
;