PLoS One. 2014; 9 (11): e113612.
Opublikowano online 2014 Nov 20. doi: 10.1371 / journal.pone.0113612
PMCID: PMC4239080
Bart P. de Kwaasteniet,#1,2,* Chedwa Pinto,#3 Eric HG Ruhé,1,2,6 Guido A. van Wingen,1,2 Jan Booij,2,4 i Damiaan Denys1,2,5
Huaibin Cai, redaktor
Ten artykuł został poprawiony. Zobacz PLoS One. 2015 August 13; 10 (8): e0135764.
Abstrakcyjny
Kilka badań wykazało poprawę objawów depresyjnych w depresji opornej na leczenie (TRD) po podaniu agonistów dopaminy, które sugerują nieprawidłową neurotransmisję dopaminergiczną w TRD. Jednak rola sygnalizacji dopaminergicznej poprzez pomiar dopaminy D prążkowia2/3 wiązanie receptora (D2 / 3R) nie było badane u pacjentów z TRD. Użyliśmy [123I] IBZM emisyjna tomografia komputerowa pojedynczego fotonu (SPECT) do badania wiązania D2 / 3R prążkowia w TRD. Włączyliśmy 6 pacjentów z ciężką TRD, 11 pacjentów z ciężką TRD przyjmujących leki przeciwpsychotyczne (grupa TRD AP) i 15 dobranych zdrowych osób kontrolnych. Wyniki nie wykazały istotnej różnicy (p = 0.75) w dostępności D2 / 3R prążkowia między pacjentami z TRD a osobami zdrowymi. W grupie TRD AP dostępność D2 / 3R była istotnie zmniejszona (odzwierciedlając zajęcie D2 / 3R przez leki przeciwpsychotyczne) w porównaniu z pacjentami z TRD i osobami zdrowymi (p <0.001), ale nie było różnic w objawach klinicznych między pacjentami z TRD AP i TRD. To wstępne badanie nie dostarcza zatem dowodów na duże różnice w dostępności D2 / 3 u pacjentów z ciężką TRD i sugeruje, że podgrupa TRD nie charakteryzuje się zmienioną transmisją dopaminergiczną. Atypowe leki przeciwpsychotyczne wydają się nie mieć korzyści klinicznej u pacjentów z ciężką postacią TRD, którzy pozostają w depresji, pomimo ich silnego obłożenia D2 / 3R.
Wprowadzenie
Około jedna trzecia pacjentów z dużym zaburzeniem depresyjnym (MDD) nie reaguje na dwie lub więcej prób z różnymi klasami leków przeciwdepresyjnych i jest uważana za oporną na leczenie [1], [2]. Depresja oporna na leczenie (TRD) wiąże się z ogólnym gorszym rokowaniem i wysokimi kosztami leczenia [3]. Obecnie niewiele wiadomo na temat patofizjologii TRD, jednak kilka badań z udziałem osób z TRD wykazało poprawę objawów depresyjnych po leczeniu agonistami dopaminy [4]-[6]. Odkrycia te sugerują zatem, że nieprawidłowa neurotransmisja dopaminergiczna ma związek z patofizjologią TRD [7].
Ponadto nieprawidłowa neurotransmisja dopaminergiczna jest również związana z dysfunkcjonalnymi systemami nagród / motywacji i anhedonią; absolutna lub względna niezdolność do doświadczania przyjemności. Anhedonia jest jednym z dwóch kluczowych objawów wymaganych do rozpoznania MDD [8]. W TRD anhedonia jest często głębsza i długotrwała i wiąże się z niedoborem systemów nagrody / motywacji w mózgu. Nagroda i motywacja są mediowane przez układ mezolimbiczny, który jest jednym z głównych dróg dopaminergicznych mózgu [7]. Ten układ mezolimbiczny powstaje z brzusznego obszaru nakrywkowego (VTA) i rzutuje na prążkowate brzuszne (w tym jądro półleżące), hipokamp i ciało migdałowate.
Stosunkowo niewiele badań neuroobrazowych zbadało układ dopaminergiczny w MDD za pomocą pozytronowej tomografii emisyjnej (PET) lub tomografii komputerowej emisji pojedynczego fotonu (SPECT) i zgłosiło niespójne wyniki [9], [10]. Badania nad dopaminą D2/3 dostępność receptora (D2 / 3R) wykazała zwiększoną dostępność prążkowia D2 / 3R u pacjentów z MDD w porównaniu z grupą kontrolną [11], [12], jak również zwiększoną dostępność prążkowia D2 / 3R w podgrupie pacjentów z MDD z opóźnieniem psychomotorycznym [13], [14]. Zwiększona dostępność D2 / 3R może odzwierciedlać regulację w górę D2/3 receptory, zwiększone powinowactwo receptora do radioligandu lub zmniejszone synaptyczne stężenie dopaminy [7]. Dlatego dowody zmienionej funkcji dopaminergicznej w MDD są również niejednoznaczne, ponieważ inne badania nie wykazały różnic między MDD a zdrowymi kontrolami [15], [16]. Wyjaśnieniem dla tych niespójnych ustaleń może być to, że badania te obejmowały pacjentów z MDD o niejednorodnej charakterystyce klinicznej, które mogą leżeć u podstaw różnych podgrup klinicznych. Co ciekawe, zasugerowano, że TRD charakteryzuje się głębszą dysfunkcją sieci regulujących nastrój w porównaniu z depresją oporną na leczenie [17], [18], co sugeruje, że pacjenci z TRD znajdują się w najgorszym końcu spektrum ciągłej depresji. Ponadto, ponieważ pacjenci z TRD są często poważniej anhedoniczni i opóźnieni psychomotorycznie i przez większość czasu nie reagowali na leki serotoninergiczne lub noradrenergiczne, nieprawidłowości u pacjentów z TRD mogą być związane ze zmniejszoną sygnalizacją dopaminergiczną. Do tej pory wiązanie D2 / 3R prążkowia nie było badane u pacjentów z TRD.
Dlatego celem niniejszego badania było zbadanie wiązania prążkowia D2 / 3R u pacjentów z ciężką TRD w celu przetestowania hipotezy, czy pacjenci TRD charakteryzują się zmniejszoną transmisją dopaminergiczną, odzwierciedloną przez zwiększone wiązanie D2 / 3R. Przeprowadziliśmy pomiary in vivo wiązania prążkowia D2 / 3 u pacjentów 6 TRD w porównaniu ze zdrowymi kontrolami 15. Dodatkowo zbadaliśmy wpływ leków przeciwpsychotycznych na dostępność prążkowia D2 / 3R u pacjentów z 11 TRD i czy leki te były związane z poprawą symptomatologii.
Metody
Tematy
Uwzględniliśmy pacjentów z 6 TRD, pacjentów z 11 TRD na lekach przeciwpsychotycznych (grupa TRD AP) i zdrowych osób z grupy kontrolnej 15 dobranych pod względem wieku i płci. Pacjentów TRD rekrutowano na wydziale psychiatrii Akademickiego Centrum Medycznego (AMC) w Amsterdamie i Szpitala św. Elżbiety w Tilburgu. Badanie zostało zatwierdzone przez Komisję Etyki Medycznej AMC Uniwersytetu w Amsterdamie (METC AMC) oraz Komisję Etyki Medycznej Szpitala św. Elżbiety (METC St. Elisabeth). Wszyscy pacjenci udzielili świadomej zgody na piśmie. Kryteriami włączenia do przedmiotów TRD i TRD AP były: (i) wiek między 18 a 65 lat; (ii) całkowita skala oceny depresji Hamiltona (HAM-D) ≥ 18; (iii) pierwotne rozpoznanie MDD zgodnie z kryteriami Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) i ocenione przez Structured Clinical Interview dla DSM-IV (SCID) [19]. Aby uchwycić najcięższe pacjentów z TRD, włączyliśmy tylko pacjentów z chorobą trwającą> 2 lata, którzy nie zareagowali na (i) co najmniej dwie odpowiednie terapie dwoma różnymi nowoczesnymi lekami przeciwdepresyjnymi (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny lub noradrenergiczne i specyficzne serotoninergiczne leki przeciwdepresyjne) oraz (ii) trójpierścieniowy lek przeciwdepresyjny oraz (iii) nieodwracalny inhibitor monoaminooksydazy (MAO) oraz (iv) co najmniej 6 sesji obustronnej terapii elektrowstrząsami (EW). Kryteriami wykluczenia były: (i) choroba Parkinsona, demencja lub epilepsja; (ii) zaburzenie dwubiegunowe; (iii) schizofrenia lub historia psychozy niezwiązanej z MDD; (iv) nadużywanie alkoholu lub substancji w ciągu ostatnich 6 miesięcy; i (v) aspołeczne zaburzenie osobowości. Zdrowe osoby kontrolne zostały przebadane w ramach zorganizowanego wywiadu klinicznego pod kątem zaburzeń DSM-IV w celu potwierdzenia braku chorób psychiatrycznych lub neurologicznych [19]. Żaden ze zdrowych uczestników nie zgłosił rodzinnej choroby psychicznej. Użyliśmy HAM-D [20] i Montgomery Asberg Depression Rating Scale (MADRS) [21] do ilościowego określenia ciężkości depresji. Metodę stopniowania Maudsleya (MSM) zastosowano do ilościowego określenia poziomu oporności na leczenie [22],[23]. Wynik MSM obejmuje różne parametry kliniczne; czas trwania aktualnego epizodu depresyjnego, nasilenie objawów i poziom funkcjonowania mierzony według wyniku Global Assessment of Functioning (GAF). Pełna lista tych zmiennych klinicznych znajduje się w Fekadu i in [22].
Protokół tomografii komputerowej emisji pojedynczego fotonu
Skanowanie SPECT przeprowadzono przy użyciu jednoczęściowego skanera z detektorem mózgu 12 (Neurofocus, Inc., Medfield, MA, USA). Pacjenci przeszli pomiar potencjału wiązania prążkowia D2 / 3R (BPND) przy użyciu selektywnego antagonisty D2 / 3R [123I] jodobenzamid ([123I] IBZM). Zastosowaliśmy technikę bolusa / stałej infuzji, która została szczegółowo opisana wcześniej [24], [25]. Dane SPECT uzyskano dla 60 minut, rozpoczynając 120 minut po wlewie radioligandu. W dniu skanowania badanym nie wolno było używać alkoholu, kawy i papierosów, ponieważ było to związane ze zmienionym uwalnianiem dopaminy z prążkowia [26], [27].
Rekonstrukcja i analiza obrazu
Dane SPECT zostały zrekonstruowane w trybie 3-D i korekcja tłumienia wszystkich obrazów została przeprowadzona zgodnie z wcześniejszym opisem [28]. W celu oznaczenia ilościowego przeprowadzono analizę regionu zainteresowania (ROI). Stałe ROI umieszczono dla prążkowia i, jako punkt odniesienia, dla kory potylicznej [25]. Średnie prążkowate i średnie wiązanie potyliczne uśredniono z prawego i lewego ROI. Więc BPND obliczono jako stosunek wiązania swoistego do niespecyficznego ((całkowita aktywność w prążkowiu - aktywność w korze potylicznej) / aktywność w korze potylicznej). Wszystkie skany zostały przeanalizowane przez jednego badacza (CP), który nie miał dostępu do danych klinicznych. Aby zmierzyć zgodność między oceniającymi, dwóch autorów (CP i BdK) niezależnie przeanalizowało BPND w dziesięciu tematach. Współczynnikiem korelacji wewnątrzklasowej (ICC) był 0.94 dla lewego i 0.95 dla prawego prążkowia, co wskazuje na doskonałą zgodność między obydwoma oceniającymi.
Analiza statystyczna
Różnice w wieku, wyniki HAM-D i MADRS oceniano za pomocą jednokierunkowej analizy wariancji (ANOVA) i różnic płci przy użyciu testu chi-kwadrat. Porównanie dostępności prążkowia D2 / 3R między TRD, TRD AP i zdrowymi osobnikami kontrolnymi przeprowadzono również za pomocą ANOVA. Stosując test post-hoc najmniejszej istotnej różnicy (LSD) ANOVA badano różnice w dostępności D2 / 3R między pacjentami TRD a zdrowymi kontrolami, między pacjentami TRD AP a zdrowymi kontrolami oraz między pacjentami TRD i TRD. Ponieważ dostępność D2 / 3R zależy od wieku [29] i płeć [30], dodatkowo uwzględniliśmy te zmienne jako współzmienne w analizach grupowych przy użyciu jednokierunkowej analizy kowariancji (ANCOVA). Dwupoziomową wartość prawdopodobieństwa 0.05 wybrano jako poziom istotności.
Efekt
Charakterystyka pacjenta
TRD, TRD AP i osoby kontrolne były porównywalne pod względem wieku i płci (Tabela 1). Wyniki HAM-D i MADRS nie różniły się między pacjentami TRD i TRD AP, co wskazuje na brak różnicy w nasileniu depresji między obiema grupami. Średnie wyniki MSM pacjentów z TRD to 11.8 (± 1.0) i dla pacjentów TRD AP 11.8 (± 0.5), co wskazuje na wysoki poziom oporności na leczenie w obu grupach. Opis zastosowania leków u każdego pacjenta TRD i TRD AP jest podany w Tabela 2.
Obrazowanie SPECT
Nie stwierdzono istotnych różnic w średniej dostępności prążkowia D2 / 3R między pacjentami TRD a zdrowymi kontrolami (p = 0.75), co sugeruje, że neurotransmisja dopaminergiczna nie była istotnie zmieniona u pacjentów z TRD (Tabela 1, Rysunek 1 i I 2) .2). Standaryzowana wielkość efektu wynosiła 0.21. Ponadto średnia dostępność D2 / 3R w grupie TRD AP była istotnie niższa w porównaniu zarówno z TRD (p = 0.001), jak i zdrową grupą kontrolną (p <0.001). Ponieważ wszystkie leki przeciwpsychotyczne stosowane przez pacjentów z TRD AP były antagonistami receptora dopaminy, świadczy to o silnym zajęciu D2 / 3R w prążkowiu (Tabela 1, Rysunek 2; zajętość 50% ± 20%). Korekta ze względu na wiek i płeć nie wpłynęła znacząco na te wyniki.
Dyskusja
To wstępne badanie jest, zgodnie z naszą najlepszą wiedzą, pierwszym badaniem dostępności prążkowia D2 / 3R w TRD. Uwzględniliśmy unikalną grupę pacjentów z ciężką TRD, którzy kwalifikowali się do głębokiej stymulacji mózgu, z czasem trwania choroby dłuższym niż 2, zdefiniowanym jako brak odpowiedzi na co najmniej cztery odpowiednie leczenie różnych leków przeciwdepresyjnych i co najmniej sesje 6 obustronnej EW. Nie wykazaliśmy istotnych różnic w dostępności prążkowia D2 / 3R u pacjentów z TRD w porównaniu ze zdrowymi osobami kontrolnymi, co sugeruje, że neurotransmisja dopaminergiczna nie jest znacząco zmieniona w TRD. Co więcej, pacjenci z TRD AP wykazywali znacząco zmniejszoną dostępność prążkowia D2 / 3R w porównaniu zarówno z TRD, jak i zdrowymi osobnikami kontrolnymi, co odzwierciedla znaczące obłożenie D2 / 3R (szacowane na około 50%) przez te atypowe leki przeciwpsychotyczne. Co ciekawe, pomimo tych dużych różnic w zajętości receptora, objawy depresji nie uległy poprawie u pacjentów z TRD AP.
Wcześniej sugerowano, że szczególnie TRD wiąże się z dysfunkcją dopaminergiczną [7]. Ponieważ TRD charakteryzuje się głębszą dysfunkcją sieci regulujących nastrój [17], [18], spodziewaliśmy się, że pokażą one bardziej poważne zaburzenia dopaminergiczne i jako takie zwiększą dostępność D2 / 3R w porównaniu do kontroli. Niemniej jednak nie zaobserwowaliśmy istotnej różnicy w dostępności prążkowia D2 / 3R u pacjentów z TRD w porównaniu z grupą kontrolną. Proponujemy kilka wyjaśnień tego odkrycia. Po pierwsze, inne badania wykazały różnice w dostępności D2 / 3R u pacjentów z upośledzeniem psychoruchowym [13], [14]. W naszej próbie użyliśmy przedmiotu 8 (zakres 0 do 4) wyników HAM-D do pomiaru opóźnienia psychomotorycznego, które pokazało, że pacjenci z TRD cierpieli tylko umiarkowanie z opóźnienia psychomotorycznego. Niestety w naszym badaniu brakuje bardziej czułych testów do pomiaru opóźnienia motorycznego, takich jak zadanie dotykania palcem [14]. Dlatego nie możemy wykluczyć, że nasi pacjenci byli mniej psychomotorycznie opóźnieni niż w poprzednich badaniach [13], [14]. Po drugie, w niniejszej próbie pacjenci z TRD byli włączani tylko po braku odpowiedzi na inhibitory MAO. Ponieważ inhibitory MAO zwiększają stężenia dopaminy, można postawić hipotezę, że zwłaszcza w podgrupie pacjentów z dobrą odpowiedzią na inhibitory MAO może istnieć stan hipodopaminergiczny. Może to wyjaśniać, dlaczego w obecnej próbie osób niereagujących na inhibitory MAO nie stwierdzono różnic w dostępności prążkowia D2 / 3R. Jednak ta hipoteza nie została jeszcze zbadana. Po trzecie, obecna próbka może być zbyt mała, aby wykryć różnice w dostępności prążkowia D2 / 3R między TRD i osobnikami kontrolnymi. Co ważne jednak, znormalizowany rozmiar efektu był niewielki (d = 0.21). Oznacza to, że przynajmniej pacjenci 343 powinni zostać włączeni, aby wykazać znaczną różnicę grup (przy statystycznej mocy 0.8). Dlatego prawdopodobieństwo, że w przyszłych większych badaniach znajdzie zwiększoną dostępność D2 / 3R w tej podgrupie pacjentów z TRD wydaje się być niskie. Co więcej, nasze obecne wyniki są zgodne z kilkoma badaniami MDD, w których również nie stwierdzono różnic w dostępności prążkowia D2 / 3R w stosunku do zdrowych osób kontrolnych [15], [16]. Jednak badania te obejmowały różne grupy kliniczne, w których przeważali pacjenci wrażliwi na leczenie, oraz krótszy czas trwania choroby, co utrudnia bezpośrednie porównania.
Zgodnie z oczekiwaniami, pacjenci z TRD AP wykazywali znacząco zmniejszoną dostępność prążkowia D2 / 3R w stosunku do osobników TRD (co odzwierciedla obłożenie D2 / 3Rs przez leki przeciwpsychotyczne). Obecne zajęcie D2 / 3R (około 50%) w grupie TRD AP jest porównywalne z atypowym lekiem przeciwpsychotycznym u pacjentów ze schizofrenią [31], [32]. Ponieważ nie wykazaliśmy istotnych różnic w objawach depresyjnych między tymi grupami przy odpowiednim poziomie obłożenia, sugeruje to, że monoterapia lub powiększenie atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi nie zapewnia korzyści klinicznych w tej konkretnej grupie TRD, co sugeruje, że te leki przeciwpsychotyczne mogą być zmniejszone u tych pacjentów. Co ważne, wszystkie leki przeciwpsychotyczne stosowane przez pacjentów z TRD AP mają znaczną 5-HT2A obłożenie receptora, które, jak wykazano, poprawia objawy depresyjne [33]. 5-HT2A zajęcie receptora u tych pacjentów nie może zatem wyjaśnić braku poprawy klinicznej w tej grupie. Wyjaśnieniem braku odpowiedzi może być to, że wszystkie atypowe leki przeciwpsychotyczne są antagonistami receptora dopaminy. Co ciekawe, kilka badań wykazało, że pomocniczy agoniści dopaminy, tacy jak pramipeksol, są skuteczni u pacjentów z TRD [6], [34], [35] co sugeruje, że terapia wspomagająca agonistą dopaminy może być również skuteczna u obecnych ciężkich pacjentów z TRD. Spekulujemy, że bezpośrednia stymulacja receptorów dopaminowych D2 / 3 może być pomocna w zwiększeniu procesów motywacyjnych w mózgu [36].
Pomimo częstego stosowania atypowych leków przeciwpsychotycznych w depresji psychotycznej [37], [38]Udowodniono, że stosowanie tych leków u pacjentów z TRD o niskiej dawce leków jest niewystarczające [39], [40]. Jednak w tych badaniach rozszerzających TRD określano głównie jako brak odpowiedzi tylko na dwie próby leków przeciwdepresyjnych. Obecni pacjenci z TRD dodatkowo nie reagowali na więcej klas leków przeciwdepresyjnych, takich jak trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i inhibitory MAO, co może dodatkowo wyjaśnić brak odpowiedzi na atypowe leki przeciwpsychotyczne, co może nie mieć korzyści klinicznej u pacjentów z ciężkimi TRD. Jednakże konieczne jest randomizowane badanie kontrolowane, aby ostatecznie stwierdzić, czy zwiększenie aktywności przeciwpsychotycznej w ciężkim TRD jest klinicznie użyteczne.
Uznajemy kilka ograniczeń niniejszego badania. Po pierwsze, kilka badań wykazało, że prążkowie zawiera nie tylko receptory D2 / 3, ale także receptory dopaminy D1, które działają poprzez różne szlaki wewnątrzkomórkowe [41]. Receptor dopaminy D1 jest częścią podrodziny podobnej do D1, która zawiera również receptor dopaminy D5 [41]. Receptory prążkowia D1 są częścią bezpośredniego szlaku wyjściowego nigrostriatalu, podczas gdy receptory D2 są bardziej rozpowszechnione w szlaku pośrednim [42]. Pomimo tych różnic funkcjonalnych, badanie na zwierzętach wykazało, że jednoczesna aktywacja receptorów D1 i D2 w skorupie jądra półleżącego wywołuje kooperacyjny wpływ na regulację motywacji, tj. Procesy nagrody za pośrednictwem dopaminy [43]. Ponieważ depresja związana jest z dysfunkcjonalnym systemem nagród / motywacji [44], [45]odkrycia te sugerują, że zmieniona ekspresja receptorów D1 może prowadzić do zaburzeń w systemie motywacyjnym u pacjentów z MDD. Jednakże, o ile wiemy, żadne badanie na ludziach nie badało dostępności prążkowia D1 w MDD ani w TRD. Radioligand z pozytonową tomografią emisyjną (PET) [11C] SCH23390 wiąże się z receptorami podobnymi do dopaminy D1 [46], aw mniejszym stopniu do receptorów D5. Ponieważ ekspresja receptorów D5 w prążkowiu jest niższa, [11C] Wiązanie SCH23390 będzie głównie odzwierciedlać dostępność receptora D1. [11C] SCH23390, ale także inne ligandy, takie jak [11C] NNC 756 [47] lub [11C] SKF 82957 [48] może być zatem wykorzystany do badania dostępności receptora dopaminy D1 w prążkowiu u pacjentów z MDD i TRD.
Po drugie, trzech z sześciu pacjentów z TRD stosowało leki psychotropowe, które mogły mieć wpływ na dostępność prążkowia D2 / 3R. Jeden z tych pacjentów stosował inhibitor MAO, który zwiększa stężenie synaptycznej dopaminy w prążkowiu [49]. Dlatego stosowanie tego leku mogłoby zmniejszyć dostępność prążkowia D2 / 3R u tego pacjenta przez zwiększoną konkurencję z radioligandem. Jednak wykluczenie tego pacjenta nie zmieniło wyników. W rzeczywistości, duże zwiększenie stężeń dopaminy jest potrzebne do zmniejszenia [123I] Wiązanie IBZM in vivo. Inny pacjent TRD stosował mirtazapinę, która jest noradrenergicznym i specyficznym serotonergicznym lekiem przeciwdepresyjnym (NaSSA). Chociaż mirtazapina nie wykazuje powinowactwa do receptorów dopaminowych, zwiększa uwalnianie dopaminy w korze przedczołowej i potylicznej poprzez aktywację 5-HT1A receptor i blokada receptorów adrenergicznych α2 [50], [51]. Jednak nie ma dowodów na to, że mirtazapina zwiększa uwalnianie dopaminy z prążkowia, co sugeruje, że stosowanie mirtazapiny nie zmienia wiązania prążkowia D2 / 3R. Po trzecie, z [123I] IBZM jesteśmy w stanie zmierzyć prążkowia D2 / 3R in vivo. Jednak w związku z tym nie możemy wykluczyć różnic w prążkowiowych D2 / 3R w TRD, których nie można określić ilościowo. Wreszcie, nie wybraliśmy pacjentów z TRD na podstawie symptomatologii, takiej jak opóźnienie psychomotoryczne i / lub anhedonia, które mogą reprezentować podgrupę o zmniejszonej dostępności D2 / 3R.
Podsumowując, niniejsze badanie nie wykryło różnic w dostępności receptora prążkowia D2 / 3R u pacjentów z MDD opornych na leczenie w porównaniu z osobami zdrowymi. Jest to sprzeczne z hipotezą, że TRD charakteryzuje się zmienioną transmisją dopaminergiczną. Ponadto wyniki wykazały, że dodatkowe leczenie lekami przeciwpsychotycznymi zmniejszało dostępność receptora prążkowia D2 / 3R (z powodu obłożenia D2 / 3R przez leki przeciwpsychotyczne) w TRD. Co ważne, ponieważ objawy depresyjne nie były zmniejszone u tych pacjentów z TRD AP, sugeruje to, że u pacjentów, którym podawano różne leki przeciwdepresyjne i pozostają w depresji, atypowe leki przeciwpsychotyczne nie mają przewagi klinicznej.
Podziękowanie
Z wdzięcznością dziękujemy Elsmarieke van de Giessen i Evelien Zoons za zapewnienie zdrowej kontroli, a zarówno pacjentom, jak i zdrowym kontrolom za udział w skanowaniu SPECT. Zapewnione zdrowe kontrole: EvdG, EZ.
Oświadczenie o finansowaniu
Dr HG Ruhé jest wspierany przez NWO / ZonMW VENI-Grant #016.126.059. Darczyńcy nie mieli żadnej roli w projektowaniu badań, zbieraniu i analizowaniu danych, podejmowaniu decyzji o publikacji lub przygotowaniu manuskryptu.
Referencje
;