Adolescent Rozwój systemu nagród (2010)

Front Hum Neurosci. 2010; 4: 6.

Opublikowane online 2010 February 12. Opublikowane online 2009 September 3. doi:  10.3389 / neuro.09.006.2010
PMCID: PMC2826184
Ten artykuł został cytowany przez inne artykuły w PMC.

Abstrakcyjny

Okres dojrzewania to okres rozwojowy charakteryzujący się zwiększonym zachowaniem szukającym nagrody. jaBadacze wykorzystali funkcjonalne rezonans magnetyczny (fMRI) w połączeniu z paradygmatami nagrody, aby przetestować dwie przeciwstawne hipotezy dotyczące zmian rozwojowych w prążkowiu nastolatków, regionu zaangażowanego w przetwarzanie nagrody. Jedna z hipotez zakłada, że ​​prążkowie jest relatywnie hipo-wrażliwe na nagrody w okresie dojrzewania, tak że podwyższone zachowanie w poszukiwaniu nagrody jest konieczne do osiągnięcia takiej samej aktywacji jak u dorosłych. Inny pogląd sugeruje, że w okresie dojrzewania system nagrody prążkowia jest bardzo wrażliwy, co z kolei skutkuje większym poszukiwaniem nagrody. Chociaż odnotowano dowody na obie hipotezy, dziedzina ta zasadniczo zbiegła się z tą drugą hipotezą opartą na przekonujących dowodach. W tym przeglądzie opisuję dowody na poparcie tego poglądu, spekuluję na temat różnych wyników fMRI i podsumowuję przyszłe obszary dochodzenia do tego fascynującego pytania.

Słowa kluczowe: dorastanie, rozwój mózgu, prążkowie, nagroda

Wprowadzenie

Okres dojrzewania to okres rozwojowy charakteryzujący się zwiększonym zachowaniem szukającym nagrody. Ta anegdotyczna i empiryczna obserwacja zmotywowała dziedzinę rozwojowej neuronauki poznawczej do identyfikacji neuronalnych substratów tego zjawiska. Ponieważ szeroko zakrojone prace na zwierzętach i ludziach zidentyfikowały prążkowate bogate w dopaminę jako miejsce wrażliwości nagrody w mózgu (np. Schultz, 1998; Montague i in., 2004) region ten był przedmiotem intensywnych badań w literaturze dotyczącej dorastania młodzieży i jest przedmiotem tego przeglądu. Wyniki dotyczące innych regionów (np. Kory oczodołowo-czołowej), które również otrzymują bogate unerwienie dopaminy i które są związane z wrażliwością na nagrody, nie są tutaj omawiane. Chociaż dotychczasowe badania zgadzają się, że prążkowie jest regionem nerwowym najbardziej wrażliwym na nagrodę w rozwoju, od dzieci po dorosłych, względne zaangażowanie tego układu nerwowego w okresie dojrzewania jest tematem debaty. W tym przeglądzie zacznę od krótkiego przeglądu spostrzeżeń z literatury zwierzęcej dotyczącej rozwoju prążkowia związanego z nagrodami. W kolejnej części omówiono rozwój neuroobrazowania i przedstawiono wiarygodne wyjaśnienia i spekulacje na temat rozbieżności między badaniami. Na koniec dochodzę do zastrzeżeń i przyszłych kierunków tego ujmującego obszaru badań.

Teorie zachowań opartych na nagrodzie w okresie dojrzewania

Twierdzenie, że dramatyczne zmiany zachowań występują w okresie dojrzewania, jest niedopowiedzeniem (Dahl, 2004; Steinberg, 2005; Somerville i in., 2009). Dziedzina ogólnie przyjęła i zgodziła się z poglądem, że te zmiany behawioralne są w dużej mierze napędzane nagrodami, w tym nagrodami pieniężnymi, nowatorskimi i społecznymi, a co za tym idzie, wrażliwym na nagrody systemem dopaminowym. Mniej zrozumiałe jest w jaki sposób system nagród zmienia się wraz z rozwojem, aby zachęcić do zachowań opartych na nagradzaniu, które nastolatki często wykazują.

Istnieją dwie podstawowe teorie na temat zachowań nagradzających młodzież, które koncentrują się wokół dwóch przeciwstawnych możliwości: czy system prążkowia jest hipo- lub hiper-reagujący na nagrody w okresie dojrzewania? Niektórzy teoretycy sugerują, że młodzież szukająca nagrody i podejmująca ryzyko może wynikać ze względnego deficytu aktywności obwodów motywacyjnych (Blum i in., 1996, 2000; Bjork i in., 2004) takie, że konieczne są bardziej intensywne lub częstsze bodźce nagradzające, aby osiągnąć taką samą aktywację jak u dorosłych. Ten pogląd jest prawdopodobnie rozszerzeniem teorii anhedonii nastolatków, która jest niezdolnością do odczuwania przyjemności (Larson i Asmussen, 1991). Wsparcie dla tej teorii wynika z danych pokazujących różnice w postrzeganiu przyjemności przez młodzież i inne grupy wiekowe. Na przykład, młodzi ludzie wykazują wzrost negatywnego afektu i nastroju depresyjnego w stosunku do starszych i młodszych dorosłych (Rutter i in., 1976; Larson i Asmussen, 1991) i wydaje się, że doświadczają tych samych pozytywnych sytuacji, co mniej przyjemne niż dorośli (na podstawie własnych raportów) (Watson i Clark, 1984). Młodzież uważa również słodycz (cukier) za mniej przyjemną niż dzieci (DeGraff i Zandstra, 1999). Opierając się na tych danych, niektórzy spekulują, że młodzież może generalnie osiągać mniej pozytywne uczucia z bodźców nagradzających, co prowadzi je do zdobywania nowych wzmacniaczy apetytu poprzez zwiększanie poszukiwania nagrody, które zwiększają aktywność w obwodach związanych z dopaminą (Włócznia, 2000). Przeciwna teoria postuluje, że nieproporcjonalnie zwiększona aktywacja brzusznego obwodu dopaminy w prążkowiu (tj. Zwiększone uwalnianie dopaminergiczne w odpowiedzi na nagradzające zdarzenia w okresie dojrzewania) leży u podstaw zachowań związanych z nagrodami dla młodzieży (Chambers i in., 2003). Ten pogląd wynika z szeroko zakrojonych prac nad dopaminą i jej główną rolą w tłumaczeniu zakodowanych napędów motywacyjnych na działanie (Panksepp, 1998). Teoria ta zakłada, że ​​zachowanie nastolatków jest napędzane przez systemy apetyczne związane z nagrodami. Opierając się na większości opisanych poniżej prac, dziedzina ta zasadniczo zbiegła się z tą drugą teorią; to znaczy, że młodzież jest częściowo zmotywowana do angażowania się w zachowania nagradzające z powodu zmian rozwojowych w prążkowiu, które nadają nadwrażliwość na nagrodę (np. Ernst i in., 2009). Jednak dane na poparcie hipotezy hipo-responsywności są również weryfikowane.

Striatal Dopamine Development

Badania na ludziach mogą jedynie zbadać in vivo rozwój prążkowia na poziomie systemów z wykorzystaniem metod neuroobrazowania. To ograniczenie metodologiczne wyklucza precyzyjną identyfikację tego, jak układ dopaminowy zmienia się rozwojowo na poziomie nerwowym. Raczej związek między odpowiedzią prążkowia na nagrodę jest tylko wskaźnikiem przypuszczalnej aktywności dopaminy. Te założenia opierają się na spostrzeżeniach zebranych ze zwierzęcych modeli obwodów prążkowia i układu dopaminowego (np. Berridge i Robinson, 1998). Jako takie, są one krótko omówione tutaj.

Dostępne dowody sugerują, że istnieją znaczące zmiany w układzie dopaminowym w rozwoju, w szczególności w okresie dojrzewania. Poziom dopaminy wzrasta w prążkowiu w okresie dojrzewania (Teicher i in., 1993; Andersen i in., 1997). Jednak inne doniesienia pokazały, że młode dorastające szczury wykazują również niższe szacunki syntezy dopaminy w jądrze półleżącym (NAcc) w porównaniu ze starszymi zwierzętami dorastającymi i niższymi wskaźnikami obrotu dopaminy w stosunku do dorosłych. Stamford (1989) praca wykazała wyraźne rozwiązanie tych różnych wyników, zgłaszając zmniejszoną podstawową szybkość uwalniania dopaminy, ale większą pulę dopaminy w periadolescencji w stosunku do dorosłych szczurów (Stamford, 1989). jaFaktem jest, że neurony dopaminergiczne u młodzieży, pomimo zmniejszonego uwalniania dopaminy w warunkach podstawowych (Stamford, 1989; Andersen i Gazzara, 1993), są w stanie uwolnić więcej dopaminy, jeśli są stymulowane przez wyzwania środowiskowe i / lub farmakologiczne (Laviola i in., 2001). Bolanos i in. (1998) wykazało, że skrawki prążkowia od dorastających szczurów były bardziej wrażliwe na inhibitory wychwytu dopaminy, kokainę i nomifenzynę niż dorośli, co kontrastuje ze zmniejszoną odpowiedzią behawioralną na tych agonistów dopaminy w okresie dojrzewania, którą zgłosiła ta sama grupa. Razem, dane te sugerują, że w okresie dojrzewania nagradzające zdarzenia mogą powodować większe uwalnianie dopaminy w porównaniu z dorosłymi (Laviola i in., 2003). Tak więc, jeśli rzeczywiście jest tak, że dorastające zwierzęta mają niższe podstawowe dawki uwalniania dopaminy, to być może młodzież początkowo szuka większej stymulacji (nagrody), która zwiększy uwalnianie dopaminy; jednak po pobudzeniu nastolatek pokaże większe uwalnianie dopaminy, które następnie przyczyni się do wzmocnienia cyklu sprzężenia zwrotnego, który motywuje dodatkowe zachowanie szukające nagrody.

Zmiana rozwojowa receptorów dopaminy

W kilku raportach zauważono, że występuje nadprodukcja receptora dopaminy, a następnie przycinanie w okresie dojrzewania (Teicher i in., 1995). Wiązanie receptora dopaminowego D z prążkowia i NAcc1 i D2 szczytów receptorów w okresie dojrzewania (P40) na poziomach, które są o 30 – 45% większe niż obserwowane w wieku dorosłym (Teicher i in., 1995; Tarazi i in., 1998, 1999). Stosując autoradiografię u samców i samic szczurów, Andersen i in. (1997) wykazał dymorfizm płciowy tego efektu, tak że dorastające samce miały większą nadprodukcję (w przybliżeniu 4.6-krotnie) i eliminację prążkowia D1 i D2 receptory prążkowia niż dorastające samice. Co ciekawe, w tych efektach nie pośredniczą gwałtowne wzrosty hormonów gonadalnych (Andersen i in., 2002) ale wydają się mieć konsekwencje funkcjonalne (Andersen i Teicher, 1999), które mogą odpowiadać zachowaniu. Podobny wzorzec obserwuje się w korze przedczołowej, aczkolwiek z dłuższym okresem eliminacji (Andersen i Teicher, 2000). Mikroskopia konfokalna ujawniła, że ​​śledzone neurony korowe wyjściowe w korze przedczołowej wyrażają wyższe poziomy D1 receptory w okresie dojrzewania niż starsze lub młodsze gryzonie (Brenhouse i in., 2008). Te odkrycia gryzoni zbiegają się z pracą pośmiertną człowieka. Seeman i in. (1987) odnotowano znaczące zmiany w populacjach receptorów dopaminowych w prążkowiu ludzkim w okresie młodości do dorosłego, z jedną trzecią do połowy lub więcej dopaminy D1jak i D2podobnie jak receptory obecne w prążkowiu nieletnich ginących w wieku dorosłym. Spadek rozwojowy w D1 receptory od niemowlęctwa do dorosłości u ludzi były również zgłaszane przez innych (Palacios i in., 1988; Montague i in., 1999). Łącznie te odkrycia zwierzęce i pośmiertne sugerują, że układ dopaminowy w okresie dojrzewania może predysponować osoby w tej grupie wiekowej do większej wrażliwości na nagrody. W kolejnych sekcjach opisuję dane neuroobrazowania, które opierają się na tych odkryciach, aby pokazać podobne wzorce zmian na poziomie systemów.

Spostrzeżenia z neuroobrazowania

Metody obrazowania metodą rezonansu magnetycznego (MRI) wprowadziły nowy zestaw nieinwazyjnych narzędzi do wychwytywania rozwoju mózgu u ludzi. MRI jest szczególnie przydatny w badaniu dzieci i młodzieży, ponieważ zapewnia precyzyjne obrazy anatomiczne o wysokiej rozdzielczości bez użycia promieniowania jonizującego (Kennedy i in., 2003). Chociaż całkowity rozmiar mózgu jest w przybliżeniu 90% jego dorosłego rozmiaru według wieku 6 (Casey i in., 2005) podskładniki istoty szarej i białej nadal podlegają zmianom w okresie dojrzewania (Giedd i in., 1999; Sowell i in., 2003; Gogtay i in., 2004). Konkretnie, w 12 występuje znaczny spadek szarej istoty korowej (Giedd i in., 1999) donastąpił wzrost istoty białej mózgu w dzieciństwie i młodości (Caviness i in., 1996). Najnowsze dane sugerują, że objętość istoty szarej ma odwrócony kształt litery U, z większą zmiennością regionalną niż istota biała (Sowell i in., 1999, 2003; Gogtay i in., 2004). Szczególnie istotne dla przeglądu rozwoju układu dopaminowego są dowody wykazując, że regiony czołowe i prążkowate bogate w dopaminę ulegają znaczącym zmianom dojrzewania w okresie dojrzewania (Giedd i in., 1996; Sowell i in., 1999), z wolumetrycznym spadkiem w obszarach jąder podstawnych (Giedd i in., 1996, 1999). Podobnie do wyników dla gryzoni, regiony mózgu wykazują dymorfizm płciowy w różnych regionach. Objętości ogoniaste zmniejszają się w latach młodzieńczych i są stosunkowo większe u kobiet (Giedd, 2004). W przeciwieństwie do płatów ciemieniowych, skroniowych i potylicznych, pojawiają się duże różnice anatomiczne między młodzieżą i dorosłymi w płatach czołowych iw prążkowiu (Sowell i in., 1999), sugerując, że te dwa regiony są stosunkowo niedojrzałe w okresie dojrzewania w porównaniu z dorosłością. Co więcej, odkrycia te sugerują ciągłą plastyczność w tych regionach, która może pośredniczyć w zachowaniach związanych z dopaminą i uczeniu się.

Funkcjonalny MRI (fMRI) zapewnia pomiar aktywacji mózgu, który wychwytuje zmiany w utlenowaniu krwi w mózgu, które zakłada się, że odzwierciedlają zmiany w aktywności neuronalnej (Bandettini i Ungerleider, 2001; Logothetis i in., 2001). Aby zbadać rozwój układu dopaminowego u ludzi, badacze zbadali rozwój neurologiczny w regionach neuronowych, o których wiadomo, że są bogate w ciała i projekcje komórek dopaminowych, głównie śródmózgowia, prążkowia i przedczołowe (Koob i Swerdlow, 1988). Ponieważ fMRI jest po prostu przypuszczalnym wskaźnikiem aktywności neuronalnej, badania wykorzystujące to narzędzie nie mogą definitywnie stwierdzić zmian w ekspresji dopaminy i / lub aktywności. Jednak dzięki zastosowaniu zbieżnych metod i spostrzeżeń z modeli zwierzęcych, praca u ludzi może rozpocząć dalsze badanie rozwoju obwodów bogatych w dopaminę. Aby to zrobić, wstępne badania wykorzystały paradygmaty nagrody jako sposób na wykorzystanie tego obwodu, otrzymując raporty u dorosłych ludzi pokazujące silny wpływ nagrody na wywoływanie aktywności prążkowia (np. Knutson i in., 2001; Montague i Berns, 2002). Badania rozwojowe wykazały, że rzeczywiście dzieci i młodzież rekrutują ten sam układ nerwowy, który dorośli robią, gdy otrzymują nagrody pieniężne i niepieniężne (np. Bjork i in., 2004; Ernst i in., 2005; Galván i in., 2006; van Leijenhorst i in., 2009). Jednak, w jaki sposób Młodzież różni się od dorosłych w rekrutacji neuronalnej była przedmiotem debaty w literaturze na temat neuronauki rozwoju poznawczego.

Zróżnicowane wyniki fMRI wrażliwości nagrody u młodzieży

Badania rozwojowe fMRI nad nagrodą dały dwa główne odkrycia, które bezpośrednio mapują dwie hipotezy przedstawione powyżej. Pierwsze sugeruje, że młodzież w stosunku do dorosłych wykazuje mniejsze zaangażowanie prążkowia brzusznego w oczekiwaniu na nagrodę (Bjork i in., 2004). Bjork i jego koledzy porównali wczesne i średnie nastolatki do grupy dorosłych w ramach zadania dotyczącego pieniężnego opóźnienia motywacyjnego (MID), które zostało zaprojektowane i było szeroko stosowane w próbkach dla dorosłych (np. Knutson i in., 2001). W zadaniu MID uczestnicy po raz pierwszy zaprezentowali jedną z siedmiu wskazówek. Po pewnym czasie poproszono ich o naciśnięcie celu, a na koniec przedstawiono informację zwrotną dla uczestników, czy wygrali, czy stracili pieniądze w trakcie procesu. Pomimo podobnego zachowania behawioralnego, autorzy stwierdzili znaczące różnice neuronalne między grupami wiekowymi, tak że młodzież wykazywała mniejszą aktywację brzusznej prążkowia w oczekiwaniu na nagrodę w porównaniu z dorosłymi. Nie było różnic grupowych w odpowiedzi na informacje zwrotne. Bjork i współpracownicy zinterpretowali te dane jako potwierdzenie hipotezy, że młodzież ma deficyt aktywacji brzusznej prążkowia. Oznacza to, że młodzież angażuje się w ekstremalne zachęty (np. Ryzykowne zachowania) ”jako sposób kompensowania niskiej czynności brzusznej prążkowia (Włócznia, 2000; Bjork i in., 2004) ”.

Chociaż Bjork i jego współpracownicy odnieśli ostatnio te odkrycia podwojoną wielkością próby i stosując ulepszone headcoil (Bjork i in., W przygotowaniu, komunikacja osobista), liczne dokumenty dały przeciwne wyniki (May i in., 2004; Ernst i in., 2005; Galván i in., 2006; van Leijenhorst i in., 2009). Badania te wykazały, że w stosunku do innych grup wiekowych młodzież wykazuje większą aktywację w prążkowiu brzusznym w odpowiedzi na nagrodę. Na przykład, w naszej pracy dzieci, młodzież i dorośli zostali poproszeni o wykonanie prostego, przyjaznego dla młodzieży zadania w skanerze, w którym różne wartości nagrody zostały dostarczone po poprawnych odpowiedziach (Galván i in., 2006). W stosunku do dzieci i dorosłych grupa młodzieży wykazywała zwiększoną aktywację brzusznej prążkowia w oczekiwaniu na nagrodę. W innym przykładzie Ernst i in. (2005) użył probabilistycznego pieniężnego zadania nagradzającego, aby pokazać, że młodzież wygrywa znacznie większą aktywność lewych NAcc niż dorośli podczas zwycięskich prób. Odkrycia te bezpośrednio kontrastują z artykułem Bjork i potwierdzają hipotezę, że nieproporcjonalnie zwiększona aktywacja brzusznego obwodu motywacyjnego prążkowia charakteryzuje rozwój neurologiczny i zachowanie nastolatków (Chambers i in., 2003). Niedawny artykuł van Leijenhorsta i in. (2009) obsługuje również hiper-responsywny widok. W przeciwieństwie do większości podobnych prac wykorzystali paradygmat fMRI, który nie był zależny od zachowania. Oznacza to, że uczestnicy biernie oglądali bodźce, które z pewnością lub niepewnie przewidywały późniejszą nagrodę. Takie podejście jest szczególnie ważne, ponieważ wcześniejsze badania mogły zostać zakłócone przez komponent behawioralny zadań. Ich głównym odkryciem jest to, że nastolatki wykazują większą aktywację prążkowia niż dzieci lub dorośli w odpowiedzi na otrzymanie nagrody (van Leijenhorst i in., 2009), sugerując, że nawet jeśli nagroda nie zależy od zachowania, a zatem nie ma różnic w motywacji, młodzież wykazuje hiperaktywną odpowiedź prążkowia na nagrodę.

Te sprzeczne odkrycia jeszcze bardziej podsycają debatę na temat tego, jak system dopaminowy ulega zmianie w okresie dojrzewania i odzwierciedlają pozornie kontrastujące wyniki podstawowego i stymulowanego uwalniania dopaminy u gryzoni. Biorąc pod uwagę, że istnieje stosunkowo więcej dowodów na poparcie tego ostatniego poglądu, ostatnie przeglądy na ten temat sugerują, że dziedzina zbiegła się w przekonaniu, że w okresie dojrzewania system prążkowia jest bardzo wrażliwy na nagrody i zachęty (Ernst i in., 2009; Somerville i in., 2009). Ważne jest jednak, aby rozważyć pewne wiarygodne wyjaśnienia różnych wyników.

Możliwe wyjaśnienia rozbieżności

Istnieje kilka możliwych wyjaśnień uderzających różnic między badaniami. Stół Table11 podsumowuje główne obszary rozbieżności w najczęściej cytowanych artykułach na ten temat. Ta tabela nie ma być wyczerpująca i obejmuje jedynie prace prowadzone w typowo rozwijającej się młodzieży; dane z populacji klinicznych nie są omawiane. Po pierwsze, badania różnią się znacznie w stadiach rozwojowych i wieku uczestników. Po drugie, badania różnią się w grupach porównawczych. Wreszcie różnice w projektowaniu zadań, analizie i warunkach wyjściowych mogą prowadzić do znacznych różnic w interpretacji. W stosownych przypadkach opisano sugestie i możliwe strategie minimalizacji tych różnic metodologicznych w przyszłych pracach.

Tabela 1    

Badania rozwojowe fMRI.

Czym jest dorastanie?

Istotnym problemem, który jest niedoceniany w ramach badań i pomiędzy nimi, jest problem definiowania okresu dojrzewania u ludzi. Dorastanie może i jest definiowane na wiele sposobów, w tym wiek, dojrzewanie płciowe, dojrzewanie, stopień wykształcenia, prawo i / lub niezależność finansową, przez wielu ekspertów, w tym nauczycieli, naukowców, decydentów i rodziców. Biorąc pod uwagę pozornie niekończące się możliwe definicje, dorastający naukowcy stają przed trudnym zadaniem w podejmowaniu decyzji, które osoby uwzględnić w próbce „młodzieży”. Niektórzy naukowcy zidentyfikowali okres dojrzewania jako „stopniowy okres przejścia z dzieciństwa do dorosłości (włócznia, 2000; Dahl, 2004) ”. Chociaż ta szeroka definicja jest przydatna przy opisywaniu heterogenicznych jednostek pracy, jak w przeglądach literatury, nie jest to najbardziej odpowiedni sposób zdefiniowania próbek uczestników, które mają być uwzględnione w badaniach rozwojowych. Przyczyną tego jest niewłaściwa praca empiryczna ze względu na ogromną różnorodność, która charakteryzuje dorastanie w sensie biologicznym i społecznym.

Podczas gdy niektóre grupy ograniczały włączenie próby młodzieży do uczniów szkół średnich (Galván i in., 2006; Geier i in., 2009) i jedna grupa obejmowała grupę młodzieży z ograniczonym wiekiem, która niewątpliwie zdobyła wiek dojrzewania (van Leijenhorst i in., 2009), przedział wiekowy grupy młodzieży w pozostałych badaniach wymienionych w tabeli Table11 różni się znacznie. Na przykład Bjork i in. (2004), May i in. (2004) i Ernst i in. (2005) badania obejmowały dzieci w wieku 12 (te ostatnie badania obejmowały nawet młodsze dzieci w wieku 9) w ich próbie „młodzieżowej”. Chociaż 12-latek może być uważany za wczesnego nastolatka w niektórych kręgach akademickich, trudno byłoby złożyć to samo twierdzenie dla 9-latka. Poza tym, nawet jeśli 12-latek można uznać za wczesnego lub przedszkolnego, ta osoba jest zupełnie innym nastolatkiem niż powie, 17-latek, który prawdopodobnie ma większą niezależność, ma większe prawdopodobieństwo zaangażowania się w ryzykowne i poszukujące nagrody zachowanie i ma inną ocenę pieniędzy (najczęściej stosowana nagroda w tych badaniach). W związku z tym nadszedł czas, aby pole wyznaczyło standardy dotyczące sposobu klasyfikowania młodzieży; jest to szczególnie ważne teraz, gdy mamy dowody, że zmiany rozwojowe następują nieliniowo w wielu regionach mózgu, które osiągają szczyt w połowie okresu dojrzewania (Shaw i in., 2008). Przynajmniej badacze powinni podjąć bardziej skoordynowane wysiłki, aby zgłosić, w jaki sposób zdefiniowano grupy wiekowe. Definicje te mogą obejmować określony wiek, okres dojrzewania lub rok w szkole (np. Tylko licealiści). Chociaż uzyskanie szerokiego przedziału wiekowego jest zazwyczaj idealnym standardem w pracach rozwojowych do zbadania zmiana rozwojowapodejście to jest użyteczne tylko wtedy, gdy analizy są prowadzone w taki sposób, aby docenić wiek i ciągłość rozwoju. Oznacza to, że szeroki przedział wiekowy, który obejmuje wczesną, środkową i późną młodość, jest tylko informacyjny dla rozwoju, jeśli wiek jest uwzględniony jako regresor do badania indywidualnej zmienności w rozwoju. Zamiast tego wszystkie badania opisane powyżej grupują próbkę „młodzieży” i porównują ją z grupą porównawczą, nie korzystając z dystrybucji rozwojowej. Zanim badanie zostanie sprowadzone do podsumowania, uogólniony komunikat pomija podkreślenie znacznej zmienności wieku.

Grupy porównawcze

Identyfikacja odpowiedniej grupy porównawczej dla młodzieży jest prawie tak samo trudna, jak określenie wieku dojrzewania. Ta identyfikacja jest trudna, ponieważ granice między dzieckiem a nastolatkiem a nastolatkiem i dorosłym są często mroczne. Podczas gdy niektórzy badacze klasyfikowali 12-latków jako dziecko (van Leijenhorst i in., 2009) inne obejmowałyby to samo dziecko w grupie młodzieży (Bjork i in., 2004; May i in., 2004; Ernst i in., 2005). Podobnie, większość badań neuroobrazowania, w tym badań rozwojowych i dorosłych, obejmuje 18- i 19-latków jako grupę dorosłych. Ta praktyka prawdopodobnie powstała z dwóch głównych powodów: (1) w Stanach Zjednoczonych, 18-latkowie są zdefiniowani przez prawo jako dorośli i (2) studenci są łatwym przedmiotem do celów rekrutacyjnych. Włączenie to utrzymuje się pomimo faktu, że liczne badania udokumentowały przedłużający się rozwój mózgu od połowy do późnych lat dwudziestych (Giedd, 2004) i wątpliwie dojrzałe usposobienie osób w tym przedziale wiekowym. Jako takie jest całkiem możliwe, że osoby, które mają zaledwie kilka miesięcy w różnym wieku (np. 17-latek i 18-latek) są klasyfikowane odpowiednio jako dorastający i dorosły (Geier i in., 2009), która nasuwa pytanie, czy grupa porównująca dorosłych jest naprawdę dokładną grupą porównawczą.

Projekt zadania

Pomimo zadawania zasadniczo tego samego pytania (jaka jest trajektoria rozwojowa bogatych w dopaminę obwodów prążkowia w odpowiedzi na nagrodę?), Żadne dwa opisane tutaj paradygmaty eksperymentalne nie są takie same. Podczas gdy niektórzy skupili się na wielkości nagrody (Bjork i in., 2004; Galván i in., 2006), inni manipulowali prawdopodobieństwem nagrody (May i in., 2004; van Leijenhorst i in., 2009) lub oba (Ernst i in., 2005; Eshel i in., 2007). Ponadto we wszystkich oprócz jednego badania (van Leijenhorst i in., 2009) nagrody zależały od reakcji behawioralnej uczestników, w tym czasu reakcji (np. Bjork i in., 2004) i dokładność odpowiedzi (Ernst i in., 2005; Galván i in., 2006; Eshel i in., 2007). Biorąc pod uwagę znane różnice rozwojowe w szybkości reakcji i dokładności, trudność zadania mogła mieć duży wpływ na wzorce aktywacji neuronów.

Kolejna oczywista różnica między badaniami wymienionymi w tabeli Table11 to szeroki zakres wykorzystywanych zadań i stopień, w jakim były one odpowiednie dla rozwoju. Wybór zadania nie jest trywialnym problemem, ponieważ różnice w zaangażowaniu i zrozumieniu zadania mogą mieć znaczący wpływ na aktywację neuronów. Podczas gdy niektóre badania zaprojektowały zadania, aby zmaksymalizować prawdopodobieństwo, że populacje rozwojowe uznają je za angażujące (Galván i in., 2006; van Leijenhorst i in., 2009), na przykład poprzez użycie bodźców przypominających kreskówki i opisując zadanie jako grę wideo (np. „Twoim celem jest pomóc piratowi w tej grze wideo zarobić jak najwięcej pieniędzy”), inni po prostu realizowali zadania przeznaczone dla dorosłych (np. Bjork i in., 2004; May i in., 2004). To drugie podejście jest problematyczne z kilku powodów. Po pierwsze, korzystanie z zadań fMRI przeznaczonych dla dorosłych odbywa się przy założeniu, że młodzież uzna zadania odpowiednie dla dorosłych za tak angażujące, jak dorośli. Po drugie, zakłada to również, że dzieci i młodzież zrozumieją zadania i dorosłych. Po trzecie, takie podejście może być niefortunną ilustracją szerszego zaniedbania w podejmowaniu specjalnych rozważań podczas studiowania dzieci i młodzieży. Na przykład, jeśli badacze czują się swobodnie, korzystając z zadań, które prawdopodobnie nie będą interesujące dla dzieci i młodzieży, można by się zastanawiać, czy badacze podobnie zaniedbali wdrożenie specjalnych przyjaznych dzieciom procedur skanowania (np. Zapewnienie dziecku wygody i tego, że doświadczenie jest tak samo jak najmniejszy lęk). Aby zapewnić, że zadania będą jak najbardziej przyjazne dla młodzieży, niektóre sugestie obejmują użycie animowanych lub w inny sposób animowanych bodźców, zapewniających dzieciom odpowiedni czas reakcji (ponieważ wiele badań wykazało, że dzieci mają dłuższy czas reakcji niż dorośli) i wykonują zadanie tak proste, jak to możliwe, bez wielu warunków i zasad, które dziecko musi posiadać w Internecie. Na przykład, siedem wskazówek prognostycznych może być rozsądnych dla dorosłych, o których należy pamiętać w zadaniu MID (Knutson i in., 2001) młodzież może uznać to zadanie za trudniejsze (Bjork i in., 2004), a następnie stać się mniej zaangażowanym w to zadanie. Może to ostatecznie prowadzić do mniejszej aktywacji nerwowej w porównaniu ze stosunkowo bardziej zaangażowanymi dorosłymi.

Analizy zadań

Dodatkową kwestią, która prawie na pewno przyczyniła się do różnic w wynikach, jest etap przetwarzania wynagrodzeń, który został przeanalizowany. Wszystkie te zadania fMRI obejmowały trzy podstawowe etapy: prezentację wskazówek, przewidywanie nagrody po reakcji behawioralnej oraz informacje zwrotne. Spośród analizowanych tutaj badań trzy badania dotyczyły przewidywania nagrody (Bjork i in., 2004; Galván i in., 2006; Eshel i in., 2007) trzy badania analizowały odpowiedzi na informacje zwrotne (Bjork i in., 2004; Ernst i in., 2005; van Leijenhorst i in., 2009) i jedno badanie nie rozróżniało etapów i zamiast tego analizowało całe badanie (May i in., 2004). Trudność w analizowaniu tych różnych etapów przetwarzania nagród polega na tym, że czasowo proksymalne zdarzenia (np. Faza wskazania i przewidywania) są trudne do przeanalizowania w analizach fMRI. W praktyce oznacza to, że podczas gdy tylko jedna faza była interesująca, sygnał MR z innych etapów mógł krwawić do aktywacji. Innymi słowy, podczas gdy naukowcy mieli zamiar zbadać jeden aspekt zadania, mogli mierzyć (i zgłaszać) inny aspekt zadania. Bez surowych danych nie da się zebrać z dokumentów, jeśli tak było. Ta możliwość może wyjaśniać różne wyniki zgłaszane nawet wtedy, gdy analiza była taka sama. Na przykład, podczas gdy Bjork i in. (2004) i Galván i in. (2006) obie zbadały fazę oczekiwania, ich dane są całkowicie odwrotne. Ponadto, podczas gdy Ernst i in. (2005) i van Leijenhorst i in. (2009) zgłosić większą aktywację brzusznej prążkowia u młodzieży w porównaniu z dorosłymi podczas sprzężenia zwrotnego, Bjork i in. (2004) nie udało się wykryć żadnych różnic aktywacji między grupami w żadnym z kontrastów sprzężenia zwrotnego.

Ostatnie badania Geiera i in. (2009) ilustruje, w jaki sposób młodzież może mieć różne profile aktywacji podczas różnych etapów zadania. Autorzy ci sprytnie zaprojektowali zadanie, aby móc rozdzielić poszczególne etapy zadania. Podczas komponentu wskazówki młodzież wykazywała osłabioną odpowiedź w prążkowiu brzusznym w porównaniu z dorosłymi. Jednak w oczekiwaniu na nagrodę ta sama młodzież wykazała zwiększoną aktywność w tym samym regionie, w porównaniu z dorosłymi. Łącznie dane te sugerują, że czasowo odrębne aspekty zadań nagradzających mogą dawać znacząco różne wyniki i powinny być starannie rozważone przy dokonywaniu obszernych uogólnień na temat prążkowia i wrażliwości nagrody u młodzieży.

Problemy podstawowe

Interpretacja badań obrazowania czynnościowego rozwoju zależy od czułości i dokładności metod obrazowania stosowanych do wykrywania tych zmian (Kotsoni i in., 2006). Ponieważ sygnał zależny od poziomu tlenu we krwi (BOLD) jest używany jako miara aktywności mózgu w większości badań fMRI, różnorodne zmienne, w tym tętno, zmienność rytmu serca i oddychanie, mogą wpływać na odpowiedź hemodynamiczną. Na przykład częstość akcji serca i częstość oddechów u dzieci są prawie dwa razy większe niż u dorosłych (Kotsoni i in., 2006). Te fizjologiczne różnice w rozwoju są istotnym problemem w badaniach neuroobrazowania rozwojowego, ponieważ mogą one wprowadzać większy hałas w obrazowaniu echo planarnym i spiralnym z powodu ruchu płuc i przepony (van de Moortele i in., 2002). Jako takie, te różnice rozwojowe powinny być brane pod uwagę przy określaniu odpowiedniej linii bazowej. Thomason i in. (2005) zbadali, jak różnice rozwojowe w oddychaniu wpływały na sygnał fMRI, podczas gdy uczestnicy oddychali normalnie w skanerze bez wykonywania zadania. Okazało się, że oprócz większego szumu w danych dotyczących dzieci, hałas ten przyczynił się do zwiększonej aktywacji „linii podstawowej” u dzieci w stosunku do procentowej zmiany sygnału u dorosłych. Ponieważ bierny odpoczynek w skanerze (podobnie jak instrukcje otrzymane przez uczestników Thomasona) jest powszechnie stosowany jako stan wyjściowy, według którego porównuje się wszystkie warunki zadań poznawczych, różnice te mogą mieć znaczący i szkodliwy wpływ na wyniki i interpretacje fMRI. Ta szersza dyskusja na temat kwestii podstawowych nie jest nowa, ponieważ Schlaggar i in. (2002) podnieśli wcześniej problem odpowiednich zadań porównawczych. To, czy dzieci (i młodzież) wykazują zwiększone lub zmniejszone spoczynkowe stany wyjściowe, wpłynie na końcowy wynik i interpretację wyników, gdy ich dane zostaną porównane z danymi dorosłych, jeśli podstawowy problem nie jest brany pod uwagę i kontrolowany podczas projektowania zadań i analizy danych.

W badaniach opisanych tutaj zastosowano co najmniej trzy typy linii podstawowych. Bjork i in. (2004) zdefiniował linię bazową jako średnią wartość sygnału uśrednioną dla całego szeregu czasowego. W Ernst i in. (2005) papier, testy 18 (z 129) były próbami fiksacyjnymi, które posłużyły jako punkt odniesienia. Oznacza to, że wszystkie kontrasty interesów porównano z próbami, w których uczestnik uważano, że nie robi nic, tylko wpatrując się w krzyż fiksacyjny (patrz Thomason i in., 2005 powyżej, aby zauważyć, jak to może być problematyczne). Podobnie Galván i in. (2006) użył interwału międzyprzedziałowego jako względnej linii bazowej, podczas której uczestnik został przedstawiony z krzyżem fiksacyjnym. Wreszcie van Leijenhorst i in. (2009) i Geier i in. (2009) nie zdefiniował ukrytej linii bazowej, a zamiast tego wygenerował obrazy kontrastu między różnymi typami prób (np. pewne i niepewne typy prób nagród). Wszyscy autorzy prawdopodobnie mieli dobry powód, aby wybrać linię bazową, którą zrobili i nie ma standardowej linii bazowej w tej dziedzinie, ale, oczywiście, małe różnice w linii bazowej mogą mieć dramatyczny wpływ na wyniki końcowe. Na przykład, jeśli młodzież ma wyższą (lub niższą) linię podstawową odpoczynku niż dorośli, metoda odejmowania (np. Porównanie kontrastów obrazu) stosowana w analizach fMRI może prowadzić do nieprawidłowych interpretacji.

Chociaż uzgodnienie standardowej linii bazowej nie jest ani wykonalne, ani optymalne, ponieważ niuanse w pytaniach i zadaniach eksperymentalnych uzasadniają indywidualne wymagania podstawowe, istnieją sposoby zapewnienia, że ​​wybrana linia bazowa w poszczególnych badaniach jest porównywalna w różnych grupach. Jednym ze sposobów obejścia tych nieodłącznych różnic rozwojowych w spoczynkowym sygnale fMRI jest ustanowienie oddzielnych linii podstawowych dla każdej grupy, a następnie porównanie warunków zadania w ramach grupy. Kilka pakietów oprogramowania do neuroobrazowania, takich jak FSL, pozwala na tego typu analizę bez narażania na szwank porównań grup statystycznych. Drugim sposobem jest najpierw potwierdzenie, że różnice aktywacji sygnału dla stanu wyjściowego nie różnią się istotnie między grupami wiekowymi przed kolejnymi porównaniami zadań poznawczych. Wreszcie, innym podejściem byłoby porównanie tylko młodzieży i dorosłych, którzy wykazują podobne wzorce aktywacji bazowej. Takie podejście byłoby podobne do post hoc dopasowanie wydajności opisane wcześniej dla danych behawioralnych (Schlaggar i in., 2002).

Indywidualne różnice w wrażliwości na nagrody

Chociaż przedstawione do tej pory prace sugerują, że okres dojrzewania jest podwyższonym okresem wrażliwości na nagrody, nie wszyscy dorastający są poszukiwaczami nagrody. Znaczenie badania indywidualnych różnic w zachowaniu i aktywności nerwowej zostało docenione w próbkach dla dorosłych (np. Tom i in., 2007) ale mniej prac wykonano w populacjach rozwojowych. Poszukiwania nagród i zachowania związane z podejmowaniem ryzyka (np. Hazard i nielegalne używanie narkotyków) są częstsze u osób z określoną cechą behawioralną, takich jak podwyższona nowość i poszukiwanie wrażeń (Willis i in., 1994). Istotne dla tego przeglądu jest to, że przewidująca aktywacja prążkowia brzusznego przewiduje ryzyko związane z nagrodą na poziomie różnic indywidualnych (Montague i Berns, 2002; Matthews i in., 2004; Kuhnen i Knutson, 2005). Na przykład osoby, które wykazują większą aktywację w prążkowiu brzusznym przed wyborem hazardu, częściej podejmują ryzykowny niż bezpieczny wybór (Kuhnen i Knutson, 2005). Bardziej ogólnie, poprzednie badania udokumentowały uderzające indywidualne różnice w skuteczności kontroli poznawczej (Fan i in., 2002), który jest niezbędny do samoregulacji w sytuacjach nagradzających. W rzeczywistości zdolność do odwracania uwagi od bodźców nagradzających podczas opóźnienia zadania gratyfikacyjnego u małych dzieci przewiduje kontrolę poznawczą w późniejszym życiu (Eigsti i in., 2006). Razem badania te podkreślają znaczenie uwzględnienia indywidualnych różnic w doświadczeniu, zachowaniu i aktywacji neuronalnej podczas badania złożonych operacji zachowań mózgu, takich jak przetwarzanie nagrody w populacjach rozwojowych. W niedawnym badaniu (Galván i in., 2007), zbadaliśmy indywidualne różnice, aby pomóc rozwikłać złożoność, która leży u podstaw zwiększonej podatności niektórych osób na zachowania związane z nagrodą i negatywne skutki, takie jak uzależnienie. Nasze podejście polegało na zbadaniu związku między aktywnością w obwodach neuronowych związanych z nagrodą w oczekiwaniu na dużą nagrodę pieniężną a miarami cech osobowości w zakresie podejmowania ryzyka i impulsywności w okresie dojrzewania. Skany fMRI i anonimowe skale samooceny dotyczące ryzykownych zachowań, postrzegania ryzyka i impulsywności uzyskano u osób w wieku od 7 do 29 lat. Głównym odkryciem był pozytywny związek między aktywnością NAcc a prawdopodobieństwem angażowania się w ryzykowne zachowania w trakcie rozwoju; Oznacza to, że osoby, które częściej zgłaszałyby częstsze występowanie ryzykownych zachowań w „prawdziwym życiu”, najczęściej rekrutowały prążkowia brzuszne w laboratorium. Odkrycia te sugerują, że w okresie dojrzewania niektóre osoby mogą być bardziej skłonne do podejmowania ryzykownych zachowań z powodu zmian rozwojowych w regionach bogatych w dopaminę w połączeniu ze zmiennością predyspozycji danej osoby do podejmowania ryzykownych zachowań. Badania te są dobrym punktem wyjścia do zbadania roli indywidualnych różnic we wrażliwości na nagrodę. Jednak przyszłe prace wymagają również zbadania neuronalnych korelatów nagrody, które obejmują płeć, wiek, etap dojrzewania i różnice etniczne.

Co to jest nagradzanie ludzkiego dorastającego?

Większość badań omówionych powyżej wykorzystywała pieniądze jako sondę nagrody, ponieważ manipulowanie nimi jest łatwą nagrodą, wywołuje silną rekrutację obwodów bogatych w dopaminę i jest szeroko stosowane w modelach nagrody dla dorosłych. Młodzież jest jednak motywowana czymś więcej niż tylko nagrodami pieniężnymi, a badania, które wykorzystują społeczne, nowatorskie i podstawowe wzmocnienia, które również motywują młodzież, mogą rzucić nowe światło na system nagród. To, co wynagradza zmiany w rozwoju, a więc to, co młodzież uważa za wyjątkowo satysfakcjonujące, w stosunku do dzieci i dorosłych, może poinformować o tym system dopaminy. Na przykład, podczas gdy dzieci są najbardziej nagradzane przez pierwotne wzmacniacze, takie jak cukier, młodzież uważa, że ​​wzajemne interakcje są bardziej satysfakcjonujące niż dzieci i dorośli (Csikszentmihalyi i in., 1977). Jedno z badań wykazało zwiększoną rekrutację prążkowia brzusznego do pasywnego przeglądania obrazów społecznie pożądanych, ale nie niepożądanych rówieśników (Guyer i in., 2009). Bez odpowiedniej manipulacji społecznie pożądanych rówieśników jako bodźców nagradzających, nie można wiedzieć, czy rzeczywiście nastolatki uznają społecznie pożądanych rówieśników za bardziej satysfakcjonujących niż inni, ale to badanie implikuje obwody bogate w dopaminę w wrażliwości nastolatków na interakcje społeczne. Takie jak, co jest satysfakcjonujący, a kontekst, w którym prezentowane są nagrody, jest ważnym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę przy porównywaniu motywacji, zachowania i leżącego u podstaw układu wynagrodzeń u młodzieży w stosunku do innych grup. Jest to szczególnie istotne dla dobrze scharakteryzowanych zachowań ryzykownych u młodzieży (Steinberg, 2004). W stosunku do dorosłych lub dzieci, nastolatki częściej klasyfikują podejmowanie ryzyka jako „zabawę” lub nagradzanie (Maggs i in., 1995); sugeruje to, że w odpowiedzi na ryzykowną okazję, młodzież może być bardziej skłonna do zaangażowania systemu dopaminowego niż inne grupy wiekowe, co może przyczynić się do zwiększenia skłonności do podejmowania ryzyka. Zjawisko to zostało szeroko sprawdzone gdzie indziej (np. Steinberg, 2004; Ernst i Mueller, 2008; Somerville i in., 2009).

Przyszłe obszary zapytania

W przeglądzie tym nie uwzględniono obszernej literatury dotyczącej rozwoju hormonalnego, ponieważ odnoszą się one do zmian behawioralnych w okresie dojrzewania, ponieważ były wielokrotnie weryfikowane w innych miejscach (włócznia 2000). Jednak złożone interakcje między układem dopaminowym a zmianami hormonów w okresie dojrzewania prawdopodobnie przyczyniają się do wyrażanych zachowań związanych z nagrodami. W przyszłości pracując nad projektowaniem eksperymentów, które pozwolą ocenić, w jaki sposób funkcje obwodów bogatych w dopaminę zależą od zmian w hormonach, można uzyskać przydatne informacje na temat tego złożonego związku.

Ponadto dalsze badanie, w jaki sposób zmiany we wzorcach snu wpływają na funkcje neuronalne w okresie dojrzewania, będzie użytecznym obszarem badań. Coraz więcej dowodów sugeruje, że sen ma kluczowe znaczenie dla funkcjonowania i rozwoju mózgu (Benca, 2004; Hagenauer i in., 2009). Ostatnie badanie tego krytycznego pytania dostarcza nieocenionego wglądu w to, jak normalnie występujące zmiany we wzorcach snu mogą nasilać szkodliwe zachowania typowe dla nastolatków (Dahl i Lewin, 2002; Holm i in., 2009). Holm i in. (2009) pokazują, że słaba jakość snu i mniej minut snu były związane z tępą aktywnością prążkowia podczas oczekiwania na nagrodę i wyników (Holm i in., 2009). Dane te podkreślają wagę uwzględnienia wpływu kontekstowego na zależną od nagrody wrażliwość nerwową na rozwój.

Różne raporty odnotowały dymorfizm płciowy w rozwoju układu dopaminowego w modelach zwierzęcych (Andersen i in., 1997) i strukturalne badania MRI (Giedd i in., 2004). Jednak ten obszar badań był stosunkowo słabo zbadany w funkcjonalnych badaniach MRI, prawdopodobnie z powodu praktycznych ograniczeń narzuconych przez stosunkowo ograniczone rozmiary próbek w tych badaniach. Efekt ten jest krytycznym obszarem badań, ponieważ istnieją wyraźne różnice płci w początku i utrzymaniu kilku zaburzeń zdrowia psychicznego, które mogą być związane z nieprawidłowym funkcjonowaniem dopaminy (Paus i in., 2008).

wnioski

Przegląd ten rozpoczął się od następującego pytania: czy układ dopaminowy jest hipo- lub hiper-wrażliwy na nagrody w okresie dojrzewania? Badania opisane w tym przeglądzie dostarczają jednoznacznych dowodów na to, że system nagrody podlega ogromnym zmianom w okresie dojrzewania. Co więcej, wykazują silne poparcie dla hipotezy, że układ dopaminowy jest bardzo wrażliwy lub nadmiernie zaangażowany w odpowiedzi na nagrody w okresie dojrzewania. Podczas początkowej pracy z neuroobrazowaniem (Bjork i in., 2004) wydaje się zapewniać wsparcie dla hipotetycznej hipotezy systemu nagradzania, liczne badania doprowadziły do ​​uzyskania danych, które zapewniają wsparcie dla nadaktywnego systemu nagród w okresie dojrzewania. W związku z tym wydaje się, że dziedzina ta zbiega się z tym ostatnim wnioskiem (Casey i in., 2008; Steinberg, 2008; Ernst i in., 2009; Somerville i in., 2009). Jednak subtelne niuanse w manipulacji eksperymentalnej, interpretacji i kontekście środowiskowym mają znaczący wpływ na to uogólnienie. Jak najlepiej ilustrują ostatnie prace Geiera i in. (2009), różnym aspektom nagrody towarzyszy wyraźna wrażliwość nerwowa w okresie dojrzewania, tak że początkowa prezentacja wskazówki przewidującej nagrodę nie prowadzi do podobnej nadpobudliwości, jak oczekiwanie na nadchodzącą nagrodę. W naszej pracy młodzież wykazała zwiększoną aktywację w stosunku do dzieci i dorosłych w NAcc bogatym w dopaminę w odpowiedzi na wysoką nagrodę, ale wykazała zmniejszona aktywacja w tym samym regionie w odpowiedzi na niską nagrodę (Galván i in., 2006). A zatem, co wynagradza nastolatka będzie wpływać na obwody związane z nagrodami i podejmowaniem ryzyka oraz, prawdopodobnie, późniejszym zachowaniem. Wartość nagrody nie jest bezwzględna, a nagrody są doceniane w kontekście innych dostępnych nagród. Młodzież może być szczególnie wrażliwa na te zmieniające się konteksty.

Podsumowując, chociaż nie ma wątpliwości, że system nagród podlega dramatycznym zmianom rozwojowym w okresie dojrzewania, tprecyzyjne cechy tych dojrzałych wydarzeń nie mogą być łatwo określone i będą wymagały dalszych badań, zarówno w literaturze zwierzęcej, jak i ludzkiej. Poprzez zakorzenienie badań nad układem dopaminowym w wynikach badań na zwierzętach, możemy zacząć ograniczać interpretacje danych z pracy ludzkiej, aby lepiej zrozumieć, co dokładnie zmienia się w systemie dopaminowym prążkowia, który predysponuje młodzież do angażowania się w zachowania o wysokim wynagrodzeniu.

Oświadczenie o konflikcie interesów

Autor oświadcza, że ​​badanie zostało przeprowadzone przy braku jakichkolwiek powiązań handlowych lub finansowych, które mogłyby być interpretowane jako potencjalny konflikt interesów.

Podziękowanie

Autor uznaje pomocne komentarze członków Galván Lab, dwóch anonimowych recenzentów i wcześniejszych dyskusji z Bradem Schlaggarem na temat podstawowych kwestii.

Referencje

  1. Andersen SL, Dumont NL, Teicher MH (1997). Różnice rozwojowe w hamowaniu syntezy dopaminy przez 7-OH-DPAT. Naunyn Schmiedebergs Arch. Pharmacol. 356, 173 – 181.10.1007 / PL00005038 [PubMed] [Cross Ref]
  2. Andersen SL, Gazzara RA (1993). Ontogeneza wywołanych apomorfiną zmian w uwalnianiu dopaminy w prążkowiu: efekty spontanicznego uwalniania. J. Neurochem. 61, 2247 – 2255.10.1111 / j.1471-4159.1993.tb07466.x [PubMed] [Cross Ref]
  3. Andersen S. L, Teicher MH (1999). Cykliczny monofosforan adenozyny (cAMP) zmienia się dramatycznie w okresie wiosennym i regionie. Plakat zaprezentowany na spotkaniu Society for Neuroscience Meeting, Miami Beach na Florydzie.
  4. Andersen S. L, Teicher MH (2000). Przycinanie receptora dopaminy w korze przedczołowej w okresie dojrzewania u szczurów. Synapsa 37, 167–169.10.1002 / 1098-2396 (200008) 37: 2 <167 :: AID-SYN11> 3.0.CO; 2-B [PubMed] [Cross Ref]
  5. Andersen SL, Thompson AP, Krenzel E., Teicher MH (2002). Zmiany dojrzewania hormonów gonadalnych w okresie dojrzewania nie leżą u podstaw nadprodukcji receptora dopaminy u młodzieży. Psychoneuroendokrynologia 27, 683 – 691.10.1016 / S0306-4530 (01) 00069-5 [PubMed] [Cross Ref]
  6. Bandettini PA, Ungerleider LG (2001). Od neuronu do BOLD: nowe połączenia. Nat. Neurosci. 412, 864 – 866.10.1038 / nn0901-864 [PubMed] [Cross Ref]
  7. Benca RM (2004). Regulacja snu i pobudzenia: Wprowadzenie do części VII. Ann. NY Acad. Sci. 1021, 260 – 261.10.1196 / annals.1308.030 [PubMed] [Cross Ref]
  8. Berridge KC, Robinson TE (1998). Jaka jest rola dopaminy w nagradzaniu: wpływ hedoniczny, uczenie się z nagrody, czy zachęta motywacyjna? Brain Res. Brain Res. Rev. 28, 309 – 369.10.1016 / S0165-0173 (98) 00019-8 [PubMed] [Cross Ref]
  9. Bjork JM, Knutson B., Fong GW, Caggiano DM, Bennett SM, Hommer DW (2004). Aktywacja mózgu wywołana zachętą u młodzieży: podobieństwa i różnice między młodymi dorosłymi. J. Neursoci. 24, 1793 – 1802. [PubMed]
  10. Blum K., Braverman E., Holder J., Lubar J., Monastra V., Miller D., Lubar J., Chen T., Przychody D. (2000). Zespół niedoboru nagrody: model biogenetyczny do diagnozowania i leczenia zachowań impulsywnych, uzależniających i kompulsywnych. J. Psychoactive Drugs 2, 1 – 112. [PubMed]
  11. Blum K., Cull JG, Braverman ER, Comings DE (1996). Zespół niedoboru nagrody. Rano. Sci. 84, 132 – 145.
  12. Bolanos CA, Glatt SJ, Jackson D. (1998). Nadwrażliwość na leki dopaminergiczne u szczurów periadolescentnych: analiza behawioralna i neurochemiczna. Dev. Brain Res. 111, 25 – 33.10.1016 / S0165-3806 (98) 00116-3 [PubMed] [Cross Ref]
  13. Brenhouse HC, Sonntag KC, Andersen SL (2008). Przejściowa ekspresja receptora dopaminy D1 na neuronach projekcji kory przedczołowej: związek ze zwiększoną istotnością motywacyjną sygnałów leku w okresie dojrzewania. J. Neurosci. 28, 2375 – 2382.10.1523 / JNEUROSCI.5064-07.2008 [PubMed] [Cross Ref]
  14. Casey BJ, Galván A., Hare TA (2005). Zmiany w funkcjonowaniu mózgu w trakcie rozwoju poznawczego. Curr. Opin. Neurobiol. 15, 239 – 244.10.1016 / j.conb.2005.03.012 [PubMed] [Cross Ref]
  15. Casey BJ, Getz S., Galván A. (2008). Dorastający mózg. Dev. Rev. 28, 62 – 77. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  16. Jama V., Kennedy D., Richelme C., Rademacher J., Filipek P. (1996). Wiek ludzkiego mózgu 7 – 11 lata: analiza objętościowa oparta na obrazach rezonansu magnetycznego. Cereb. Cortex 6, 726 – 736.10.1093 / cercor / 6.5.726 [PubMed] [Cross Ref]
  17. Chambers RA, Taylor JR, Potenza MN (2003). Neurochirurgia rozwojowa motywacji w okresie dojrzewania: krytyczny okres podatności na uzależnienia. Rano. J. Psychiatry 160, 1041 – 1052.10.1176 / appi.ajp.160.6.1041 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  18. Csikszentmihalyi M., Larson R., Prescott S. (1977). Ekologia aktywności i doświadczenia nastolatków. J. Youth Adolesc. 6, 281 – 294.10.1007 / BF02138940 [Cross Ref]
  19. Dahl RE (2004). Rozwój mózgu u młodzieży: okres słabości i możliwości. Ann. NY Acad. Sci. 1021, 1 – 22.10.1196 / annals.1308.001 [PubMed] [Cross Ref]
  20. Dahl RE, Lewin DS (2002). Drogi do regulacji i zachowania snu u młodzieży. J. Adolesc. Zdrowie 31, 175 – 184.10.1016 / S1054-139X (02) 00506-2 [PubMed] [Cross Ref]
  21. DeGraff C., Zandstra E. (1999). Intensywność słodyczy i przyjemności u dzieci, młodzieży i dorosłych. Physiol. Behav. 67, 513 – 520.10.1016 / S0031-9384 (99) 00090-6 [PubMed] [Cross Ref]
  22. Eigsti IM, Zayas V., Mischel W., Shoda Y., Ayduk O., Dadlani MB, Davidson MC, Lawrence Aber J., Casey BJ (2006). Przewidywanie kontroli poznawczej od przedszkola do późnej młodości i młodości dorosłych. Psychol. Sci. 17, 478 – 484.10.1111 / j.1467-9280.2006.01732.x [PubMed] [Cross Ref]
  23. Ernst M., Mueller SC (2008). Mózg młodzieńczy: spostrzeżenia z badań neuroobrazowania funkcjonalnego. Dev Neurobiol 68, 729 – 743.10.1002 / dneu.20615 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  24. Ernst M., Nelson EE, Jazbec SP, McClure EB, Monk CS, Leibenluft E., Blair J., Pine DS (2005). Amygdala i jądro półleżące w odpowiedziach na otrzymanie i pominięcie przyrostów u dorosłych i młodzieży. Neuroimage 25, 1279 – 1291.10.1016 / j.neuroimage.2004.12.038 [PubMed] [Cross Ref]
  25. Ernst M., Romeo RD, Andersen SL (2009). Neurobiologia rozwoju zachowań motywowanych w okresie dojrzewania: okno do modelu systemów neuronowych. Pharmacol. Biochem. Behav. 93, 199 – 211.10.1016 / j.pbb.2008.12.013 [PubMed] [Cross Ref]
  26. Eshel N., Nelson EE, Blair RJ, Pine DS, Ernst M. (2007). Substraty nerwowe z wyboru do wyboru u dorosłych i młodzieży: rozwój kory przedczołowej przedniej i obręczy obręczy przedniej. Neuropsychologia 45, 1270 – 1279.10.1016 / j.neuropsychologia.2006.10.004 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  27. Fan J., McCandliss B. D, Sommer T., Raz A., Posner MI (2002). Testowanie wydajności i niezależności sieci uwagi. J. Cogn. Neurosci. 14, 340 – 347.10.1162 / 089892902317361886 [PubMed] [Cross Ref]
  28. Galván A., Hare TA, Parra CE, Penn J., Voss H., Glover G., Casey BJ (2006). Wcześniejszy rozwój półleżących w stosunku do kory oczodołowo-czołowej może być podstawą ryzykownych zachowań u młodzieży. J. Neurosci. 26, 6885 – 6892.10.1523 / JNEUROSCI.1062-06.2006 [PubMed] [Cross Ref]
  29. Galván A., Hare TA, Voss H., Glover G., Casey BJ (2007). Podejmowanie ryzyka i mózg młodzieży: kto jest zagrożony? Dev. Sci. 10, 1 – 7. [PubMed]
  30. Geier CF, Terwilliger R., Teslovich T., Velanova K., Luna B. (2009). Niedojrzałości w przetwarzaniu nagrody i jej wpływ na kontrolę hamowania w okresie dojrzewania. Cereb. Cortex [Epub przed drukiem]. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  31. Giedd JN (2004). MRI strukturalny dorastającego mózgu. Ann. NY Acad. Sci. 1021: 77.10.1196 / annals.1308.009 [PubMed] [Cross Ref]
  32. Giedd JN, Blumenthal J., Jeffries NO, Castellanos FX, Liu H, Zijdenbos A., Paus T., Evans AC, Rapoport JL (1999). Rozwój mózgu w dzieciństwie i młodości: podłużne badanie MRI. Nat. Neurosci. 2, 861 – 863.10.1038 / 13158 [PubMed] [Cross Ref]
  33. Giedd JN, Snell J., Lange N., Rajapakse J., Casey B., Kozuch P., Vaituzis A., Vauss Y., Hamburger S., Kaysen D., Rapoport JL (1996). Ilościowe obrazowanie rezonansu magnetycznego w rozwoju ludzkiego mózgu: wiek 4 – 18. Cereb. Cortex 6 551 – 560.10.1093 / cercor / 6.4.551 [PubMed] [Cross Ref]
  34. Gogtay N., Giedd JN, Lusk L., Hayashi KM, Greenstein D., Vaituzis AC, Nugent TF, III, Herman D. H, Clasen LS, Toga AW, Rapoport JL, Thompson PM (2004). Dynamiczne mapowanie rozwoju kory ludzkiej w dzieciństwie do wczesnej dorosłości. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 101, 8174 – 8179.10.1073 / pnas.0402680101 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  35. Guyer AE, McClure-Tone EB, Shiffrin ND, Pine DS, Nelson EE (2009). Badanie neuronalnych korelatów przewidywanej oceny rówieśniczej w okresie dojrzewania. Dziecko Dev. 80, 1000 – 1015.10.1111 / j.1467-8624.2009.01313.x [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  36. Hagenauer M. H, Perryman JI, Lee TM, Carskadon MA (2009). Zmiany nastolatków w homeostatycznej i dobowej regulacji snu. Dev. Neurosci. 31, 276 – 284.10.1159 / 000216538 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  37. Holm SM, Forbes EE, Ryan ND, Phillips ML, Tarr JA, Rahl RE (2009). Związana z nagrodami funkcja mózgu i sen u nastolatków z dojrzewaniem przedwczesnym i wczesnym. J. Adolesc. Zdrowie 45, 319 – 320.10.1016 / j.jadohealth.2009.04.001 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  38. Kennedy DN, Haselgrove C., McInerney S. (2003). Morfometria oparta na MRI typowego i nietypowego rozwoju mózgu. Ment. Retard Dev. Disabil. Res. Rev. 9, 155 – 160.10.1002 / mrdd.10075 [PubMed] [Cross Ref]
  39. Knutson B., Fong GW, Adams CM, Varner JL, Hommer D. (2001). Dysocjacja przewidywania nagrody i wynik z fMRI związanym ze zdarzeniem. Neuroreport 12, 3683 – 3687.10.1097 / 00001756-200112040-00016 [PubMed] [Cross Ref]
  40. Koob GF, Swerdlow NR (1988). Funkcjonalne wyjście mezolimbicznego układu dopaminowego. Ann. NY Acad. Sci. 537, 216 – 227.10.1111 / j.1749-6632.1988.tb42108.x [PubMed] [Cross Ref]
  41. Kotsoni E., Byrd D., Casey BJ (2006). Szczególne uwagi dotyczące funkcjonalnego rezonansu magnetycznego populacji pediatrycznych. J. Magn. Rezon. Obrazowanie 23,877 – 886.10.1002 / jmri.20578 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  42. Kuhnen CM, Knutson B. (2005). Neuralna podstawa podejmowania ryzyka finansowego. Neuron 47, 763 – 770.10.1016 / j.neuron.2005.08.008 [PubMed] [Cross Ref]
  43. Larson R., Asmussen L. (1991). Gniew, zmartwienie i zranienie we wczesnym okresie dojrzewania: powiększający się świat negatywnych emocji. New York, NY: Aldine de Gruyter.
  44. Laviola G., Macri S., Morley-Fletcher S., Adriani W. (2003). Zachowanie ryzykowne u nastolatków: determinanty psychobiologiczne i wczesny wpływ epigenetyczny. Neurosci. Biobehav. Rev. 27, 19 – 31.10.1016 / S0149-7634 (03) 00006-X [PubMed] [Cross Ref]
  45. Laviola G., Pascucci T., Pieretti S. (2001). Uczulenie prącia na dopaminę D-amfetaminy w periadolescencie, ale nie u dorosłych szczurów. Pharmacol. Biochem. Behav. 68, 115 – 124.10.1016 / S0091-3057 (00) 00430-5 [PubMed] [Cross Ref]
  46. Logothetis N., Pauls J., Augath M., Trinath T., Oeltermann A. (2001). Badanie neurofizjologiczne podstawy sygnału fMRI. Nature 412,150 – 157.10.1038 / 35084005 [PubMed] [Cross Ref]
  47. Maggs J. L, Almeida D. M, Galambos NL (1995). Ryzykowny biznes: paradoksalne znaczenie zachowania problemowego dla młodych nastolatków. J. Wczesny Adolesc. 15, 344 – 362.10.1177 / 0272431695015003004 [Cross Ref]
  48. Matthews SC, Simmons AN, Lane SD, Paulus MP (2004). Selektywna aktywacja jądra półleżącego podczas podejmowania decyzji podejmujących ryzyko. Neuroreport 15, 2123 – 2127.10.1097 / 00001756-200409150-00025 [PubMed] [Cross Ref]
  49. Maj JC, Delgado MR, Dahl RE, Stenger VA, Ryan ND, Fiez JA, Carter CS (2004). Funkcjonalne obrazowanie rezonansu magnetycznego związanego z wydarzeniami w obwodach mózgu związanych z nagrodami u dzieci i młodzieży. Biol. Psychiatria 55, 359 – 366.10.1016 / j.biopsych.2003.11.008 [PubMed] [Cross Ref]
  50. Montague DM, Lawler CP, Mailman RB, Gilmore JH (1999). Rozwojowa regulacja receptora dopaminy D1 w ludzkim jądrze ogoniastym i skorupie. Neuropsychofarmakologia 21, 641 – 649.10.1016 / S0893-133X (99) 00062-7 [PubMed] [Cross Ref]
  51. Montague PR, Berns GS (2002). Ekonomia neuronowa i biologiczne substraty wyceny. Neuron 36, 265 – 284.10.1016 / S0896-6273 (02) 00974-1 [PubMed] [Cross Ref]
  52. Montague PR, Hyman SE, Cohen JD (2004). Role obliczeniowe dopaminy w kontroli behawioralnej. Nature 431,379 – 387.10.1038 / nature03015 [PubMed] [Cross Ref]
  53. Palacios JM, Camps M., Corte R., Probst A. (1988). Mapowanie receptorów dopaminy w ludzkim mózgu. J. Neural. Transm. Suppl. 27, 227 – 235. [PubMed]
  54. Panksepp J. (1998). Affective Neuroscience. Nowy Jork, Oxford University Press.
  55. Paus T., Keshavan M, Giedd JN (2008). Dlaczego tak wiele zaburzeń psychicznych pojawia się w okresie dojrzewania? Nat. Ks. Neurosci. 9, 947 – 957. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  56. Rutter M., Graham P., Chadwick O., Yule W. (1976). Zamieszanie młodzieży: fakt czy fikcja? J. Child Psychol. Psychiatria 17, 35 – 56.10.1111 / j.1469-7610.1976.tb00372.x [PubMed] [Cross Ref]
  57. Schlaggar BL, Brown TT, Lugar HM, Visscher KM, Miezin FM, Petersen SE (2002). Funkcjonalne różnice neuroanatomiczne między dorosłymi a dziećmi w wieku szkolnym w przetwarzaniu pojedynczych słów. Science 296, 1476 – 1479.10.1126 / science.1069464 [PubMed] [Cross Ref]
  58. Schultz W. (1998). Przewidujący sygnał nagrody neuronów dopaminowych. J. Neurophysiol. 80, 1 – 27. [PubMed]
  59. Seeman P., Bzowej NH, Guan H.-C., Bergeron C., Becker LE, Reynolds GP, Bird ED, Riederer P., Jellinger K., Watanabe S., Tourtellotte WW (1987). Receptory dopaminy ludzkiego mózgu u dzieci i starzejących się dorosłych. Synapse 1, 399 – 404.10.1002 / syn.890010503 [PubMed] [Cross Ref]
  60. Shaw P., Kabani NJ, Lerch JP, Eckstrand K., Lenroot R., Gogtay N., Greenstein D., Clasen L., Evans A., Rapoport JL, Giedd JN, Wise SP (2008). Neurozwojowe trajektorie ludzkiej kory mózgowej. J. Neurosci. 28, 3586 – 3594.10.1523 / JNEUROSCI.5309-07.2008 [PubMed] [Cross Ref]
  61. Somerville LH, Jones RM, Casey BJ (2009). Czas zmiany: behawioralne i neuronalne korelaty wrażliwości nastolatków na apetytywne i awersyjne sygnały środowiskowe. Brain Cogn. [Epub przed drukiem]. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  62. Sowell ER, Peterson BS, Thompson PM, Welcome SE, Henkenius AL, Toga AW (2003). Mapowanie zmiany korowej w całym okresie życia człowieka. Nat. Neurosci. 6, 309 – 315.10.1038 / nn1008 [PubMed] [Cross Ref]
  63. Sowell ER, Thompson PM, Holmes CJ, Jernigan TL, Toga AW (1999). Dowody in vivo na dojrzewanie mózgu u młodzieży w regionach czołowych i prążkowiu. Nat. Neurosci. 2, 859 – 861.10.1038 / 13154 [PubMed] [Cross Ref]
  64. Włócznia LP (2000). Mózg młodzieńczy i związane z wiekiem objawy behawioralne. Neurosci. Biobehav. Rev. 24, 417 – 463.10.1016 / S0149-7634 (00) 00014-2 [PubMed] [Cross Ref]
  65. Stamford JA (1989). Rozwój i starzenie się układu dopaminy nigrostriatalnej u szczurów badane za pomocą szybkiej woltamperometrii cyklicznej. J. Neurochem. 52, 1582 – 1589.10.1111 / j.1471-4159.1989.tb09212.x [PubMed] [Cross Ref]
  66. Steinberg L. (2004). Ryzyko w okresie dojrzewania: jakie zmiany i dlaczego? Ann. NY Acad. Sci. 1021, 51 – 58.10.1196 / annals.1308.005 [PubMed] [Cross Ref]
  67. Steinberg L. (2005). Perspektywa neuronauki społecznej na temat podejmowania ryzyka przez młodzież. Dev. Rev. 28, 78 – 106.10.1016 / j.dr.2007.08.002 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  68. Steinberg L. (2008). Perspektywa neuronauki społecznej na temat podejmowania ryzyka przez młodzież. Dev. Rev 28, 78 – 106.10.1016 / j.dr.2007.08.002 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  69. Tarazi FI, Tomasini EC, Baldessarini RJ (1998). Rozwój pourodzeniowy receptorów dopaminopodobnych D4 w rejonach przodomózgowia szczura: porównanie z receptorami podobnymi do D2. Dev. Brain Res. 110, 227 – 233.10.1016 / S0165-3806 (98) 00111-4 [PubMed] [Cross Ref]
  70. Tarazi FI, Tomasini EC, Baldessarini RJ (1999). Rozwój pourodzeniowy receptorów dopaminopodobnych D1 w korowych i prążkowiowych regionach mózgu szczura: badanie autoradiograficzne. Dev. Neurosci. 21, 43 – 49.10.1159 / 000017365 [PubMed] [Cross Ref]
  71. Teicher MH, Andersen SL, Hostetter JC, Jr. (1995). Dowody na przycinanie receptora dopaminowego między dorastaniem a dorosłością w prążkowiu, ale nie na jądrze półleżącym. Dev. Brain Res. 89, 167 – 172.10.1016 / 0165-3806 (95) 00109-Q [PubMed] [Cross Ref]
  72. Lepsze MH, Barber NI, Gelbard HA, Gallitano AL, Campbell A, Marsh E, Baldessarini RJ (1993). Różnice rozwojowe w ostrej odpowiedzi układu nigrostriatalnego i mezokortykolimbicznego na haloperidol. Neuropsychofarmakologia 9, 147 – 156. [PubMed]
  73. Thomason ME, Burrows BE, Gabrieli JDE, Glover GH (2005). Oddech wstrzymujący ujawnia różnice w sygnale FMRI BOLD u dzieci i dorosłych. Neuroimage 25, 824 – 837.10.1016 / j.neuroimage.2004.12.026 [PubMed] [Cross Ref]
  74. Tom SM, Fox CR, Trepel C., Poldrack RA (2007). Neuralna podstawa awersji do strat w podejmowaniu decyzji w warunkach ryzyka. Science 315, 515 – 518.10.1126 / science.1134239 [PubMed] [Cross Ref]
  75. van de Moortele PF, Pfeuffer J., Glover GH, Ugurbil K., Hu X. (2002). Wywołane oddychaniem fluktuacje B0 i ich przestrzenne rozmieszczenie w ludzkim mózgu w 7 Tesla. Magn. Rezon. Med. 47, 888 – 895.10.1002 / mrm.10145 [PubMed] [Cross Ref]
  76. van Leijenhorst L., Zanolie K., van Meel CS, Westenberg P. M, Rombouts S. A, Crone EA (2009). Co motywuje nastolatka? Regiony mózgu pośredniczące w wrażliwości nagrody w okresie dojrzewania. Cereb. Cortex [Epub przed drukiem]. [PubMed]
  77. Watson D., Clark L. (1984). Negatywna afektywność: skłonność do doświadczania awersyjnych stanów emocjonalnych. Psychol. Byk. 96, 465 – 490.10.1037 / 0033-2909.96.3.465 [PubMed] [Cross Ref]
  78. Willis TA, Vacarro D., McNamara G. (1994). Poszukiwanie nowości, podejmowanie ryzyka i podobne konstrukty jako predyktory nadużywania substancji w okresie dojrzewania: zastosowanie teorii Clonigera. J. Subst. Nadużycie 6, 1–20.10.1016 / S0899-3289 (94) 90039-6 [PubMed] [Cross Ref]