Sygnalizacja dopaminowa w zachowaniach związanych z nagrodami (2013)

UCZUCIE BEHAVIORALNE WYKONYWANE W KAKAINIE

Narażenie na psychostymulant, taki jak kokaina, wywołuje postępujące i trwałe wzmocnienie działania stymulującego lokomotywę po kolejnym podaniu, zjawisko znane jako uczulenie (Robinson i Berridge, 1993; Vanderschuren i Kalivas, 2000; Kalivas i Volkow, 2005; Steketee i Kalivas, 2011). Proces uwrażliwiania behawioralnego obejmuje dwie odrębne fazy; inicjacja i ekspresja. Faza inicjacji odnosi się do okresu, w którym zwiększona odpowiedź behawioralna po codziennym podawaniu kokainy jest związana ze wzrostem stężenia pozakomórkowej DA. Uczulenie na zachowania nadal wzrasta po zaprzestaniu podawania kokainy, a ta procedura powoduje długotrwałe uczulenie, znane jako ekspresja uczulenia (Vanderschuren i Kalivas, 2000; Thomas i wsp., 2001; Steketee i Kalivas, 2011). Faza ekspresji charakteryzuje się uporczywą nadreaktywnością leku po zaprzestaniu podawania leku, co wiąże się z kaskadą neuroadaptacji (Kalivas i Duffy, 1990; Robinson i Berridge, 1993). Chociaż zjawisko to badano głównie u zwierząt doświadczalnych, uważa się, że plastyczność neuronalna leżąca u podstaw uczulenia behawioralnego odzwierciedla neuroadaptacje, które przyczyniają się do kompulsywnych zachcianek na leki u ludzi (Robinson i Berridge, 1993; Kalivas i wsp., 1998). Sugerowano, że mezolimbiczny układ DA od VTA do jądra półleżącego (NAc) i kory przedczołowej jest ważnym mediatorem tych zmian plastycznych, w powiązaniu z obwodem glutaminergicznym (Robinson i Berridge, 1993; Kalivas i wsp., 1998; Vanderschuren i Kalivas, 2000).

Zwierzęta behawioralnie uczulone na kokainę, amfetaminę, nikotynę lub morfinę (Kalivas i Duffy, 1990; Parsons and Justice, 1993) wykazują zwiększone uwalnianie DA w NAc w odpowiedzi na ekspozycję na lek. Oprócz zmian w uwalnianiu neuroprzekaźników, wiązanie DA z jego receptorami odgrywa kluczową rolę w uczuleniu behawioralnym (Steketee i Kalivas, 2011). Na przykład, zwiększona pobudliwość neuronów VTA DA, która występuje przy powtarzanej ekspozycji na kokainę, jest związana ze zmniejszoną czułością autoreceptora D2 (Biały i Wang, 1984; Henry i in., 1989). Ponadto powtarzane wstrzyknięcia wewnątrz VTA niskich dawek antagonisty D2, etliklopidu, który przypuszczalnie jest selektywny autoreceptorowo, nasilają kolejne reakcje na amfetaminę (Tanabe i in., 2004).

Szereg badań wykazało, że receptory D1 i D2 DA są w różny sposób zaangażowane w indukowane kokainą zmiany w aktywności lokomotorycznej. Na przykład, wstępne badania wykorzystujące podejścia farmakologiczne wykazały, że myszy lub szczury traktowane uprzednio antagonistą receptora D1 SCH 23390 wykazały osłabioną odpowiedź lokomotoryczną na ostrą prowokację kokainą, podczas gdy antagoniści receptora D2 haloperidol i racloprid nie miały takiego efektu (Cabib i in., 1991; Ushijima i in., 1995; Hummel i Unterwald, 2002). Wyniki te sugerują różne role podtypów receptora DA w modulowaniu stymulującego działania kokainy na lokomocję. Jednakże, w odniesieniu do uczulenia behawioralnego wywołanego przez powtarzające się wstrzyknięcia kokainy, doniesiono, że ogólnoustrojowe podawanie antagonisty receptora D1, SCH23390, lub antagonistów receptora D2, sulpirydu, YM-09151-2 lub etliklopidu, nie wpływa na indukcję uczulenia na kokainę (Kuribara i Uchihashi, 1993; Mattingly i in., 1994; Steketee, 1998; White i in., 1998; Vanderschuren i Kalivas, 2000).

Zbadano wpływ bezpośredniego podawania SCH23390-u na półkulę na indukowane kokainą poruszanie się, wąchanie i warunkową preferencję miejsca (CPP) u szczurów, a badania te wykazały, że stymulacja receptorów podobnych do D1 w NAc jest konieczna dla kokainy CPP, ale nie w przypadku ruchów wywołanych kokainą (Baker i in., 1998; Neisewander i in., 1998). Bezpośredni wlew półleżący antagonisty receptora D2 / D3 sulpirydu u szczurów wykazał, że blokada receptorów D2 odwraca ostrą indukcję kokainy (Neisewander i in., 1995; Baker i in., 1996), ale badania te nie zbadały wpływu na indukowane kokainą uczulenie behawioralne. Co ciekawe, doniesiono, że wstrzyknięcie agonisty receptora D2 chinpirolu do śródśrodkowej kory przedczołowej zablokowało inicjację i osłabiło ekspresję indukowanego kokainą uczulenia behawioralnego (Beyer i Steketee, 2002).

Myszy pozbawione receptora D1 zbadano w kontekście zachowań uzależniających, a wstępne badania ujawniły, że myszy z mutacją receptora D1 nie wykazywały działania stymulującego psychomotorycznie kokainy na zachowania motoryczne i stereotypowe w porównaniu z ich rodzeństwem typu dzikiego (Xu i in., 1994; Drago i in., 1996). Wydaje się jednak, że receptor D1 KO znosi ostrą odpowiedź lokomotoryczną na kokainę, ale nie w pełni zapobiega uczuleniu lokomotorycznemu na kokainę we wszystkich dawkach (Karlsson i in., 2008), wykazując, że genetyczne KO receptorów D1 nie jest wystarczające do całkowitego zablokowania uczulenia na kokainę w każdych warunkach.

U myszy KO receptora D2, ze zmniejszoną ogólną aktywnością lokomotoryczną, indukowany kokainą poziom aktywności ruchowej jest niski w porównaniu z myszami WT, ale zwierzęta te były podobne pod względem zdolności do wywoływania uczulenia za pośrednictwem kokainy lub zachowań związanych z poszukiwaniem kokainy z lekki spadek czułości (Chausmer i in., 2002; Welter i in., 2007; Sim i in., 2013). Zmniejszenie receptorów D2 w NAc przez infuzję wektora lentiwirusowego za pomocą shRNA przeciwko receptorowi D2 nie wpłynęło na podstawową aktywność lokomotoryczną, ani indukowaną kokainą uczuleniową behawioralność, ale spowodowało wywołane stresem hamowanie ekspresji indukowanego kokainą uczulenia behawioralnego (Sim i in., 2013). Odkrycia te, wraz z wcześniejszymi doniesieniami, zdecydowanie sugerują, że blokada receptorów D2 w NAc nie zapobiega uwrażliwieniu behawioralnemu za pośrednictwem kokainy i że receptor D2 w NAc odgrywa wyraźną rolę w regulacji modyfikacji synaptycznej wywołanej stresem i uzależnieniem od narkotyków .

Ostatnie badania z wykorzystaniem genetycznie zmodyfikowanych myszy, które eksprymują rekombinazę Cre w sposób specyficzny dla komórek, ujawniły pewną rolę MSN wyrażających receptor D1 lub D2 w zachowaniach uzależniających od kokainy. Na przykład utrata DARPP-32 w komórkach wyrażających receptor D2 spowodowała zwiększoną ostrą odpowiedź lokomotoryczną na kokainę (Bateup, 2010). Hikida i współpracownicy wykorzystali wektory AAV do ekspresji represyjnego czynnika transkrypcyjnego tetracykliny (tTa) przy użyciu substancji P (dla MSN wyrażających D1) lub enkefaliny (dla MSN wyrażających D2) (Hikida i in., 2010). Wektory te wstrzyknięto do NAc myszy, w których łańcuch lekki toksyny tężcowej (TN) był kontrolowany przez element reagujący na tetracyklinę, w celu selektywnego zniesienia transmisji synaptycznej w każdym podtypie MSN. Odwracalna inaktywacja MSN wyrażających receptor D1 / D2 za pomocą toksyny tężcowej (Hikida i in., 2010) ujawniły dominujące role komórek wyrażających receptor D1 w uczeniu się nagrody i uczuleniu na kokainę, ale nie było zmiany w uczuleniu spowodowanym przez inaktywację komórek wyrażających receptor D2. Stosowanie strategii DREADD (receptory aktywowane wyłącznie przez projektowane leki), z ekspresją GPCR za pośrednictwem wirusów (G_{i / o}muskularny ludzki M₄Receptor DREADD, hM₄D), który jest aktywowany przez farmakologicznie obojętny ligand, Ferguson i in. (2011) wykazali, że aktywacja neuronów wyrażających receptor prążkowia D2 ułatwia rozwój uczulenia indukowanego amfetaminą. Jednak optogenetyczna aktywacja komórek wyrażających receptor D2 w NAc indukowała brak zmiany indukowanego kokainą uczulenia behawioralnego (Lobo, 2010).

Optogenetyczna inaktywacja MSN wyrażających receptor D1 za pomocą pompy chlorku aktywowanego światłem, eNpHR3.0 halorhodopsin (wzmocniona Natronobacterium halorhodopsin 3.0), podczas ekspozycji na kokainę spowodowało osłabienie indukowanego kokainą uczulenia na ruch (Chandra i in., 2013). Ponadto warunkowa rekonstrukcja sygnalizacji funkcjonalnego receptora D1 w podregionach NAc u myszy KO receptora D1 spowodowała ekspresję receptora D1 w regionie rdzeniowym NAc, ale nie otoczkę, w której pośredniczyło zależne od receptora uczulenie na kokainę zależne od receptora D1 (Gore i Zweifel, 2013). Odkrycia te sugerują, że mechanizmy DA krytycznie pośredniczą w indukowanej kokainą uczuleniu behawioralnym, z wyraźnymi rolami dla receptorów D1 i D2, chociaż dokładny udział receptorów D1 i D2 i ich dalszych szlaków sygnałowych pozostaje do ustalenia.

PREFERENCJA MIEJSCA WARUNKOWEGO

Paradygmat CPP jest powszechnie stosowanym przedklinicznym testem behawioralnym z klasycznym (pawłowskim) modelem warunkującym. Podczas fazy treningowej CPP, jeden odrębny kontekst jest połączony z zastrzykami leku, podczas gdy inny kontekst jest połączony z zastrzykami z pojazdu (Thomas i wsp., 2008). Podczas kolejnego testu CPP wolnego od narkotyków zwierzę wybiera pomiędzy kontekstem leku a parą pojazdu. Zwiększona preferencja dla kontekstu leku służy jako miara działania wzmacniającego Pavlovian leku (Thomas i wsp., 2008).

Chociaż wcześniej informowano, że zarówno podawanie ogólnoustrojowe, jak i półleżące antagonisty receptora D1, SCH23390, zapobiegało kokainowemu CPP (Cervo i Samanin, 1995; Baker i in., 1998) Doniesiono, że myszy z mutacją receptora D1 wykazują prawidłową odpowiedź na nagradzające działanie kokainy w modelu CPP (Miner i in., 1995; Karasinska i in., 2005). Jeśli chodzi o rolę receptorów D2 w CPP, w literaturze istnieje znaczna zgoda, że ​​antagoniści podobni do D2 nie wpływają na preferencje miejsca wywoływane przez kokainę (Spyraki i in., 1982; Shippenberg i Heidbreder, 1995; Cervo i Samanin, 1995; Nazarian i in., 2004). Zgodnie z tymi badaniami farmakologicznymi, myszy KO receptora D2 wykazywały porównywalny wynik CPP do myszy WT (Welter i in., 2007; Sim i in., 2013). Ponadto myszy D2L - / - opracowały CPP na kokainę, podobnie jak myszy WT (Smith i wsp., 2002).

Ostatnio doniesiono o wpływie warunkowego presynaptycznego KO receptorów D2 na zachowania uzależniające, i to badanie wykazało, że myszy pozbawione autoreceptorów D2 wykazywały nadwrażliwość na kokainę, wykazywały większą preferencję dla kokainy, a także zwiększoną motywację do nagrody żywnościowej, być może dzięki do braku presynaptycznego hamowania przez autoreceptory, które dodatkowo podwyższają pozakomórkową DA i maksymalizują stymulację postsynaptycznych receptorów DA (Bello i in., 2011).

Wyniki uzyskane z innej linii badania wykazały, że gdy MSN eksprymujące D1 są selektywnie aktywowane przez optogenetykę, myszy D1-Cre wyrażające DIO-AAV-ChR2-EYFP w NAc wykazywały znaczny wzrost preferencji kokaina / światło niebieskie w porównaniu z Grupa kontrolna (Lobo, 2010). W przeciwieństwie do tego, myszy D2-Cre wyrażające DIO-AAV-ChR2-EYFP wykazywały znaczne osłabienie preferencji kokainy / niebieskiego światła w stosunku do kontroli (Lobo, 2010), sugerując rolę aktywacji MSN wyrażających D1 w zwiększaniu satysfakcjonujących efektów kokainy, z aktywacją MSN wyrażających D2 antagonizujących efekt nagrody kokainy. Hamowanie MSN wyrażających D1 za pomocą toksyny tężcowej (Hikida i in., 2010) spowodowało zmniejszenie CPP kokainy, podczas gdy nie zaobserwowano żadnych zmian w CPP kokainy po zniesieniu transmisji synaptycznej w MSN wyrażających D2 (Hikida i in., 2010). Dlatego te dane wykorzystujące optogenetykę i inaktywację neuronów specyficzną dla typu komórek implikują przeciwstawne role MSN eksprymujących D1 i D2 w CPP, z MSN wyrażającymi receptor D1 zaangażowanymi w promowanie zarówno odpowiedzi nagrody na psychostymulanty, jak i tłumienie MSN wyrażających receptor D2 te zachowania (Lobo i Nestler, 2011).

KAAINE SAMOZADANIA I ZACHOWANIA KAKAINOWE

Samo-podawanie kokainy jest modelem operantowym, w którym zwierzęta laboratoryjne wywierają nacisk (lub szturchają nos) w celu wstrzyknięcia leku. Paradygmat behawioralny „samopodawania” służy jako zwierzęcy model behawioralny ludzkiej patologii uzależnienia (Thomas i wsp., 2008). Doniesiono, że selektywne uszkodzenie terminali DA za pomocą 6-hydroksy DA (6-OHDA) lub kwasu kainowego neurotoksyny w NAc znacząco osłabia samopodawanie kokainy, co potwierdza hipotezę, że wzmacniające działanie kokainy zależy od mezolimbicznego DA (Pettit i in., 1984; Zito i in., 1985; Caine i Koob, 1994). Zgodnie z tymi ustaleniami, in vivo badania mikrodializy wykazują, że poziomy DA pozasynaptyczne są zwiększone podczas podawania kokainy zarówno u szczura (Hurd i in., 1989; Pettit and Justice, 1989) i małpa (Czoty i in., 2000). Łącznie wyniki te sugerują, że zwiększona transmisja DA w NAc odgrywa kluczową rolę w zachowaniach związanych z samopodawaniem kokainy.

Antagoniści i agoniści receptora DA modulują samopodawanie kokainy, wykazując zależny od dawki efekt dwufazowy. Na przykład selektywni antagoniści obu D1 (Woolverton, 1986; Britton i in., 1991; Hubner i Moreton, 1991; Vanover i in., 1991; Caine i Koob, 1994) i D2 (Woolverton, 1986; Britton i in., 1991; Hubner i Moreton, 1991; Caine i Koob, 1994) receptory zwiększają samopodawanie kokainy w odpowiedzi na niższe dawki antagonisty, ale zmniejszają samopodawanie w odpowiedzi na wyższe dawki. Modulacja ta wydaje się być specyficzna po wstrzyknięciu do NAc, ale nie do jądra ogoniastego, co wskazuje na wyraźną rolę receptorów DA NAc w zachowaniach związanych z samopodawaniem kokainy.

Później, stosując myszy zerowe receptora D1 i D2, zbadano udział tych receptorów w samopodawaniu kokainy. Co ciekawe, pomimo obserwacji normalnej kokainy CPP u myszy KO receptora D1, samorzutne podawanie kokainy zostało wyeliminowane w tych myszach (Caine i in., 2007). Jednak u myszy receptora KO D2 samo podawanie niewielkich do umiarkowanych dawek kokainy nie uległo zmianie, podczas gdy samo podawanie umiarkowanych do wysokich dawek kokainy rzeczywiście wzrosło (Caine i in., 2002). Niedawno Alvarez i współpracownicy donieśli, że wzmocnienie synaptyczne na MSN wyrażających D2 w NAc występuje u myszy z historią dożylnego podawania kokainy we własnym zakresie (Bock i in., 2013). Hamowanie D2-MSN przy użyciu podejścia chemikogenetycznego zwiększyło motywację do uzyskania kokainy, podczas gdy aktywacja optogenetyczna D2-MSN tłumiła samo-podawanie kokainy, co sugeruje, że rekrutacja MSN D2 w funkcjach NAc w celu powstrzymania kokainy samo-podawania (Bock i in., 2013).

Badania dotyczące przywrócenia zachowań związanych z poszukiwaniem kokainy ujawniły, że podawanie agonistów receptora D2 przywraca zachowanie poszukujące kokainy (Self i in., 1996; De Vries i in., 1999, 2002; Spealman i in., 1999; Khroyan i in., 2000; Fuchs i in., 2002). Zgodnie z tymi odkryciami, antagoniści receptora D2 osłabiają zachowania związane z poszukiwaniem leków wywołane pobudzaniem kokainy (Spealman i in., 1999; Khroyan i in., 2000), podczas gdy wstępne leczenie agonistą podobnym do D2 przed pierwotnym wstrzyknięciem kokainy potęgowało zachowanie (Self i in., 1996; Fuchs i in., 2002). Wydaje się jednak, że agoniści receptora podobnego do D1 nie przywracają zachowania poszukującego kokainy (Self i in., 1996; De Vries i in., 1999; Spealman i in., 1999; Khroyan i in., 2000). W rzeczywistości, ogólnoustrojowo podawani agoniści i antagoniści podobni do D1, zarówno łagodzą zachowania związane z poszukiwaniem leku indukowane przez wstrzykiwanie pierwotnej kokainy (Self i in., 1996; Norman i in., 1999; Spealman i in., 1999; Khroyan i in., 2000, 2003), wykazując zróżnicowane zaangażowanie receptorów D1 i D2 w przywrócenie pierwotnego poszukiwania kokainy.

Wyniki z naszego laboratorium wskazują, że przy braku receptorów D2 przywrócenie wywołane kokainą nie zostało naruszone (Sim i in., 2013). Sugeruje się, że przywrócenie zachowań związanych z poszukiwaniem narkotyków można również przyspieszyć poprzez ponowną ekspozycję na bodźce lub stresory związane z kokainą (Shaham i in., 2003). Gdy przetestowano tę możliwość, wyniki z naszego laboratorium wykazały, że podczas gdy stres nasila wywołane kokainą przywrócenie u myszy WT, stres tłumił indukowane kokainą przywrócenie u zwierząt ze zmutowanym receptorem D2, sugerując niezbadaną rolę receptorów D2 w regulacji synaptycznej modyfikacja wywołana stresem i uzależnieniem od narkotyków (Sim i in., 2013).

EKSPRESJA RECEPTORA D2 W NAGRODACH SPOŻYWCZYCH

Coraz więcej dowodów sugeruje, że różnice w receptorach DA i uwalnianiu DA odgrywają rolę w przejadaniu się i otyłości, szczególnie w połączeniu z funkcją i ekspresją receptora D2 w prążkowiu (Stice i in., 2011; Salamone i Correa, 2013). W badaniach na zwierzętach wykazano, że karmienie zwiększa pozakomórkowe stężenie DA w NAc (Bassareo i Di Chiara, 1997), podobnie jak narkotyki. Jednakże, w przeciwieństwie do wpływu na zachowania związane z uzależnieniem od narkotyków, samo zrzucanie DA na NA nie zmienia zachowania żywieniowego (Salamone i wsp., 1993). Wydaje się, że farmakologiczna blokada receptorów D1 i D2 w NAc wpływa na zachowanie motoryczne, ilość i czas karmienia, ale nie zmniejsza ilości spożywanego pokarmu (Baldo i in., 2002). Co ciekawe, ostatnie dane pokazały, że obżarstwo było łagodzone przez ostre podawanie jednostronnej głębokiej stymulacji mózgu powłoki NAc, a efekt ten był częściowo zależny od aktywacji receptora D2, podczas gdy głęboka stymulacja prążkowia nie miała wpływu na to zachowanie (Halpern i in., 2013) w myszach. Jednak doniesiono, że po ekspozycji na tę samą dietę wysokotłuszczową, myszy o niższej gęstości receptorów D2 w skorupie wykazują większy przyrost masy ciała niż myszy o wyższej gęstości receptorów D2 w tym samym regionie (Huang i wsp., 2006). W tym badaniu porównano gęstości receptorów DAT i D2 u przewlekłych, otyłych, otyłych i karmionych kontrolnie myszy o wysokiej zawartości tłuszczu, i stwierdzono, że gęstość receptora D2 była znacząco niższa w części rostalnej skorupy ogona w przewlekłym wysokim - otyłe myszy indukowane dietą w porównaniu z myszami kontrolnymi z otyłością i niską zawartością tłuszczu (Huang i wsp., 2006). Ten niski poziom receptora D2 może być związany ze zmienionym uwalnianiem DA, a także doniesiono, że spożywanie wysokotłuszczowej, wysokosłodzonej diety prowadzi do obniżenia poziomu receptorów D2 (Small et al., 2003) i zmniejszone obroty DA (Davis i wsp., 2008).

W badaniach na ludziach osoby otyłe i narkomani wykazują tendencję do zmniejszonej ekspresji receptorów D2 w obszarach prążkowia, a badania obrazowe wykazały, że podobne obszary mózgu są aktywowane przez sygnały związane z żywnością i lekami (Wang i wsp., 2009). Badania pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) sugerują, że dostępność receptorów D2 była zmniejszona u osób otyłych proporcjonalnie do ich wskaźnika masy ciała (Wang i wsp., 2001), co sugeruje, że niedobór DA u osób otyłych może utrwalać patologiczne odżywianie jako środek kompensujący zmniejszoną aktywację obwodów nagrody za pośrednictwem DA. Volkow i współpracownicy donieśli także, że osoby dorosłe otyłe i szczupłe wykazują mniejsze wiązanie receptora prążkowia D2, i że było to dodatnio skorelowane z metabolizmem w okolicy grzbietowo-bocznej przedczołowej, przyśrodkowo-czołowej, zakrętu przedniego zakrętu obręczy i kory somatosensorycznej (Volkow i wsp., 2008). Ta obserwacja doprowadziła do dyskusji na temat tego, czy obniżenie poziomu receptorów D2 w prążkowiu może przyczynić się do przejadania poprzez modulację ścieżek przedczołowych prążkowia, które uczestniczą w kontroli hamowania i atrybucji salience oraz czy związek między receptorami D2 w prążkowiu a metabolizmem w korze somatosensorycznej (regiony, które smakowitość procesu) może stanowić jeden z mechanizmów, dzięki którym DA reguluje wzmacniające właściwości żywności (Volkow i wsp., 2008).

Stice i współpracownicy wykorzystali funkcjonalne obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (fMRI), aby wykazać, że osoby mogą przejadać się, aby zrekompensować niedoczynność prążkowia grzbietowego, szczególnie tych z polimorfizmami genetycznymi allelu A1 TaqIA w receptorze D2 (DRD2 / ANKK1) gen, który jest związany z niższą gęstością receptora D2 w prążkowiu i osłabioną sygnalizacją DA prążkowia (Stice i in., 2008a,b). Obserwacje te wskazują, że osoby, które wykazują tępą aktywację prążkowia podczas przyjmowania pokarmu, są narażone na otyłość, szczególnie te, które również mają genetyczne ryzyko dla upośledzonej sygnalizacji DA w regionach mózgu zaangażowanych w nagrodę pokarmową (Stice i in., 2008a, 2011). Jednak ostatnie dane wykazały, że otyłe osoby dorosłe z lub bez zaburzeń objadania się miały wyraźny polimorfizm genetyczny receptora TaqIA D2 (DRD2 / ANKK1) gen (Davis i wsp., 2012); dlatego jest prawdopodobne, że podobne układy DA mózgu są zaburzone zarówno pod względem motywacji pokarmowej, jak i uzależnienia od narkotyków, nawet jeśli nie jest jeszcze jasne, co te dane receptora DA reprezentują z perspektywy funkcjonalnej neurotransmisji DA w mózgu.

Podobnie jak u osób otyłych, niska dostępność receptora D2 jest związana z przewlekłym nadużywaniem kokainy u ludzi (Volkow i wsp., 1993; Martinez i wsp., 2004). Natomiast nadekspresja receptorów D2 zmniejsza samopodawanie alkoholu u szczurów (Thanos i in., 2001). U ludzi odnotowano wyższą niż normalna dostępność receptora D2 u osób bezalkoholowych w rodzinach alkoholowych (Volkow i wsp., 2006; Gorwood i in., 2012), potwierdzając hipotezę, że niskie poziomy receptorów D2 mogą być związane ze zwiększonym ryzykiem zaburzeń uzależniających. Dlatego jest możliwe, że w mózgach zarówno osób otyłych, jak i przewlekłych narkomanów, występują niskie podstawowe stężenia DA i okresowe nadmierne uwalnianie DA związane z przyjmowaniem pokarmu lub leku, wraz z niską ekspresją lub dysfunkcjonalnymi receptorami D2.

Istotne mogą być również poziomy ekspresji receptora dopaminowego w innych obszarach mózgu. Na przykład, Fetissov i in. (2002) zaobserwowano, że otyłe szczury Zucker, które wykazują schemat karmienia składający się z dużej wielkości posiłku i małej liczby posiłków, mają stosunkowo niski poziom ekspresji receptora D2 w brzuszno-przyśrodkowym podwzgórzu (VMH). Co ciekawe, w ich badaniu, gdy selektywny antagonista receptora D2, sulpiryd był wstrzykiwany do VMH otyłych i szczupłych szczurów, wywołano odpowiedź hiperfagiczną tylko u otyłych szczurów, co sugeruje, że pogarszając już niski poziom receptorów D2, było to możliwe zwiększenie spożycia żywności. Ta niska ekspresja receptora D2 może powodować nadmierne uwalnianie DA u otyłych szczurów podczas przyjmowania pokarmu i zmniejszone działanie DA na sprzężenie zwrotne sytości, co ułatwiłoby uwalnianie DA do obszarów mózgu „głód” dla DA (Fetissov i in., 2002).

Niedawno w eleganckim gabinecie przeprowadzonym przez Johnson i Kenny (2010), zaobserwowano, że zwierzęta zaopatrzone w „dietę bufetową”, składającą się z wyboru bardzo smacznego, gęstego pokarmu, przybierały na wadze, wykazując kompulsywne zachowania żywieniowe. Oprócz nadmiernej otyłości i kompulsywnego jedzenia, szczury dietetyczne w stołówkach miały również zmniejszoną ekspresję receptora D2 w prążkowiu. Co zaskakujące, knockdown za pośrednictwem lentiwirusa prążkowia receptorów D2 gwałtownie przyspieszył rozwój deficytów związanych z uzależnieniem, a także pojawienie się kompulsywnych, poszukujących pokarmu szczurów o przedłużonym dostępie do smacznego, wysokotłuszczowego jedzenia (Johnson i Kenny, 2010), ponownie wskazując, że wspólne mechanizmy hedoniczne mogą zatem leżeć u podstaw otyłości i narkomanii. Jednakże nasze własne laboratorium odkryło nieco nieoczekiwane wyniki pokazujące, że myszy D2 KO mają fenotyp szczupły ze wzmocnioną sygnalizacją leptyną podwzgórzową w porównaniu z myszami WT (Kim i wsp., 2010). Dlatego nie możemy wykluczyć, że receptor D2 odgrywa rolę w homeostatycznej regulacji metabolizmu w połączeniu z regulatorem homeostazy energii, takiej jak leptyna, oprócz jej roli w zachowaniu motywacyjnym żywności. Model zwierzęcy z genetycznie zmanipulowanym warunkowym ograniczeniem receptora D2 na przykład w komórkach wyrażających receptor leptyny lub w innych związanych z nagrodą komórkach neuronowych, wraz z neuronowymi narzędziami integracyjnymi, mógłby potencjalnie wyjaśnić rolę układu DA przez receptory D2 w żywności nagroda i homeostatyczna regulacja przyjmowania pokarmu.

DOPAMINERGICZNE SYGNALIZACJE ZWROTNE POWIĄZANE Z OBWODEM ŻYWIENIA HOMEOSTATYCZNEGO

Coraz więcej dowodów wskazuje, że homeostatyczne regulatory przyjmowania pokarmu, takie jak leptyna, insulina i grelina, kontrolują i oddziałują z obwodem nagrody przyjmowania pokarmu, a tym samym regulują behawioralne aspekty przyjmowania pokarmu i warunkują zachowania bodźców pokarmowych (Abizaid i in., 2006; Fulton i in., 2006; Hommel i wsp., 2006; Baicy i in., 2007; Farooqi i in., 2007; Palmiter, 2007; Konner i in., 2011; Volkow i wsp., 2011). Ostatnie odkrycia ujawniają, że hormony zaangażowane w regulację homeostazy energii również bezpośrednio wpływają na neurony DA; na przykład leptyna i insulina bezpośrednio hamują neurony DA, podczas gdy grelina aktywuje je (Palmiter, 2007; Kenny, 2011).

Hommel i współpracownicy wykazali, że neurony VTA DA wyrażają mRNA receptora leptyny i reagują na leptynę przez aktywację szlaku JAK-STAT (przetwornik sygnału kinazy Janusa i aktywator transkrypcji) wewnątrzkomórkowego, który jest głównym szlakiem zaangażowanym w receptor leptyny sygnalizacja downstream, a także zmniejszenie szybkości zapłonu neuronów DA (Hommel i wsp., 2006). Badanie to wykazało, że bezpośrednie podanie leptyny do VTA spowodowało zmniejszenie spożycia pokarmu, podczas gdy długotrwałe knockdown receptorów leptyny za pośrednictwem RNAi w VTA doprowadziło do zwiększenia spożycia żywności, aktywności lokomotorycznej i wrażliwości na bardzo smaczne jedzenie. Dane te potwierdzają kluczową rolę receptorów leptyny VTA regulujących zachowanie żywieniowe i dostarczają funkcjonalnych dowodów na bezpośrednie działanie obwodowego sygnału metabolicznego na neurony VTA DA. Wyniki te są zgodne z ideą, że sygnalizacja leptyny w VTA normalnie hamuje sygnalizację DA, aw konsekwencji zmniejsza zarówno spożycie pokarmu, jak i aktywność lokomotoryczną. Sugeruje to fizjologiczną rolę sygnalizacji leptyny w VTA, chociaż autorzy nie wykazali, że wpływ wstrzyknięcia wirusa na karmienie był bezpośrednio skorelowany ze zwiększoną sygnalizacją DA (Hommel i wsp., 2006).

Fulton i współpracownicy badali także funkcjonalne znaczenie działania leptyny w neuronach VTA DA, aby poszerzyć wiedzę na temat wielu działań leptyny w obwodzie nagrody DA (Fulton i in., 2006). Stosując immunohistochemię z podwójną etykietą, zaobserwowali zwiększoną fosforylację STAT3 w VTA po podaniu obwodowej leptyny. Te neurony pSTAT3-dodatnie kolokalizowały z neuronami DA iw mniejszym stopniu z markerami dla neuronów GABA. Odwrotne śledzenie neuronów z NAc ujawniło kolokalizację znacznika za pomocą pSTAT3, wskazując, że podzbiór neuronów VTA DA wyrażających receptory leptyny rzutuje na NAc. Kiedy ocenili działanie leptyny w VTA, odkryli to ob / ob myszy miały zmniejszoną odpowiedź lokomotoryczną na amfetaminę i brakowało uczulenia lokomotorycznego na powtarzające się zastrzyki z amfetaminy, przy czym obie wady zostały odwrócone przez infuzję leptyny, co wskazuje, że szlak DA mezoakustyczny, krytyczny dla integracji motywowanego zachowania, również odpowiada na ten sygnał pochodzący z tkanki tłuszczowej (Fulton i in., 2006). Te dowody istotnie sugerowały działanie leptyny w systemie nagrody DA. Jednakże, biorąc pod uwagę, że fizjologiczny poziom ekspresji receptora leptyny wydaje się być bardzo niski w śródmózgowiu, normalne poziomy leptyny w krążeniu wydają się mieć niewielki wpływ na sygnalizację receptora leptyny w VTA. Tak więc, czy in vivo leptyna może wywierać znaczący wpływ na hamowanie aktywności neuronów DA przez ich receptory w VTA pozostaje wątpliwa (Palmiter, 2007).

Istnieją również badania na ludziach, które pokazują, że leptyna może rzeczywiście kontrolować satysfakcjonujące reakcje. Farooqi i współpracownicy poinformowali, że pacjenci z wrodzonym niedoborem leptyny wykazywali aktywację celów mezolimbicznych DA (Farooqi i in., 2007). W stanie niedoboru leptyny obrazy popularnych produktów żywnościowych wywoływały większą chęć odpowiedzi, nawet gdy osobnik właśnie został nakarmiony, natomiast po leczeniu leptyną dobrze lubiane obrazy żywności wywoływały tę odpowiedź tylko na czczo, efekt zgodny z odpowiedzią u osób kontrolnych. Leptyna zmniejsza aktywację w jądrze ogoniastym NAc i aktywację mezolimbiczną (Farooqi i in., 2007). Tak więc niniejsze badanie sugeruje, że leptyna zmniejszyła satysfakcjonujące reakcje na pokarm, działając na układ DA (Farooqi i in., 2007; Volkow i wsp., 2011). Inne badanie fMRI przeprowadzone przez Baicy i wsp., Również przeprowadzone z pacjentami z wrodzonym niedoborem leptyny, wykazało, że podczas oglądania bodźców związanych z pożywieniem, zastępowanie leptyny zmniejszało aktywację nerwową w obszarach mózgu związanych z głodem (wyspa, kora ciemieniowa i skroniowa), podczas gdy zwiększanie aktywacji w regionach związanych z hamowaniem i sytością (kora przedczołowa; Baicy i in., 2007). Dlatego wydaje się, że leptyna działa na obwody nerwowe zaangażowane w głód i sytość z kontrolą hamowania.

Wiadomo, że inny hormon peptydowy, grelina, która jest wytwarzana w żołądku i trzustce, zwiększa apetyt i spożycie pokarmu (Abizaid i in., 2006). Receptor hormonu wzrostu receptora hormonu wzrostu 1 (GHSR) występuje w ośrodkach podwzgórza, jak również w VTA. Abizaid i współpracownicy wykazali, że u myszy i szczurów grelina wiąże się z neuronami VTA, gdzie wyzwala zwiększoną aktywność neuronalną DA, tworzenie synaps i obrót DA w NAc, w sposób zależny od GHSR. Ponadto wykazali, że bezpośrednie podawanie greliny przez VTA również wywołało zachowanie żywieniowe, podczas gdy dostarczanie selektywnego antagonisty GHSR w obrębie VTA blokowało działanie oreksigeniczne krążącej greliny i stępione karmienie odbicia po poście, sugerując, że obwód nagrody DA jest celem Ghrelina, aby wpłynąć na motywację do jedzenia (Abizaid i in., 2006).

Wykazano, że insulina, która jest jednym z kluczowych hormonów biorących udział w regulacji metabolizmu glukozy i hamuje karmienie, reguluje również układ DA w mózgu. Receptory insuliny ulegają ekspresji w regionach mózgu bogatych w neurony DA, takie jak prążkowie i śródmózgowia (Zahniser i in., 1984; Figlewicz i in., 2003), sugerując funkcjonalną interakcję między systemami insuliny i DA. W rzeczywistości wykazano, że insulina działa na neurony DA, a wlew insuliny do VTA zmniejsza spożycie pokarmu u szczurów (Figlewicz i in., 2008; Bruijnzeel i in., 2011). Ostatnie badania selektywnej delecji receptorów insuliny w neuronach DA śródmózgowia u myszy wykazały, że ta manipulacja powoduje zwiększenie masy ciała, zwiększenie masy tłuszczowej i hiperfagii (Konner i in., 2011). Podczas gdy insulina gwałtownie stymulowała częstotliwość wypalania w 50% neuronów dopaminergicznych VTA / SN, ta odpowiedź została zniesiona u tych myszy z receptorem insuliny selektywnie usuwanym w neuronach DA. Co ciekawe, u tych myszy ekspresja receptora D2 w VTA była zmniejszona w porównaniu z myszami kontrolnymi. Co więcej, myszy te wykazywały zmienioną reakcję na kokainę w warunkach ograniczonego jedzenia (Konner i in., 2011). Inny niedawny raport wskazuje, że insulina może indukować długotrwałą depresję (LTD) synaps pobudzających myszy na neuronach VTA DA (Labouèbe i in., 2013). Ponadto po słodzonym wysokotłuszczowym posiłku, który podwyższa endogenny poziom insuliny, LTD indukowana insuliną jest zamknięta. Wreszcie, insulina w VTA zmniejsza zachowanie antycypacyjne u myszy, a CPP dla pokarmu u szczurów. To badanie wzbudza interesującą kwestię dotyczącą tego, jak insulina może modulować obwody nagrody, i sugeruje nowy rodzaj indukowanej insuliną plastyczności synaptycznej w neuronach VTA DA (Labouèbe i in., 2013).

Praca ta była wspierana przez grant National Research Foundation of Korea (NRF) finansowany przez rząd Korei (MSIP; nr 2011-0015678, nr 2012-0005303), MSIP: Ministerstwo Nauki, ICT i Planowania Przyszłości oraz grant koreańskiego projektu badawczo-rozwojowego w dziedzinie technologii medycznych (A111776) Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej Republiki Korei.

• Abizaid A., Liu ZW, Andrews ZB, Shanabrough M., Borok E., Elsworth JD i in. (2006). Grelina moduluje aktywność i synaptyczną organizację wprowadzania neuronów dopaminowych śródmózgowia, jednocześnie promując apetyt. J. Clin. Inwestować. 116 3229 – 3239. doi: 10.1172 / JCI29867. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Baicy K., London ED, Monterosso J., Wong ML, Delibasi T., Sharma A., et al. (2007). Zastępowanie leptyny zmienia odpowiedź mózgu na sygnały pokarmowe u dorosłych z niedoborem leptyny. Proc. Natl. Acad Sci. USA 104 18276 – 18279. doi: 10.1073 / pnas.0706481104. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Baik JH, Picetti R., Saiardi A., Thiriet G., Dierich A., Depaulis A., i in. (1995). Zaburzenia ruchowe przypominające chorobę Parkinsona u myszy bez receptorów dopaminowych D2. Natura 377 424 – 428. doi: 10.1038 / 377424a0. [PubMed] [Cross Ref]
• Baker DA, Fuchs RA, Specio SE, Khroyan TV, Neisewander JL (1998). Wpływ podawania dożylnego SCH-23390 na indukowaną kokainą lokomocję i warunkową preferencję miejsca. Synapse 30 181–193. doi: 10.1002/(SICI)1098-2396(199810)30:2<181::AID-SYN8>3.0.CO;2-8. [PubMed] [Cross Ref]
• Baker DA, Khroyan TV, O'Dell LE, Fuchs RA, Neisewander JL (1996). Zróżnicowane skutki wewnątrzbuchów z użyciem pochodnej syropu na indukowaną kokainą lokomocję i warunkową preferencję miejsca. J. Pharmacol. Exp. Ther. 279 392-401. [PubMed]
• Baldo BA, Sadeghian K., Basso AM, Kelley AE (2002). Wpływ selektywnej blokady dopaminy D1 lub D2 receptora w podregionach półleżących jądra półleżącego na zachowania pokarmowe i związaną z tym aktywność motoryczną. Behav. Brain Res. 137 165–177. doi: 10.1016/S0166-4328(02)00293-0. [PubMed] [Cross Ref]
• Bassareo V, Di Chiara G. (1997). Różnicowy wpływ mechanizmów uczenia się asocjacyjnego i niesocjacyjnego na reakcję przedczołowej i półleżącej transmisji dopaminy na bodźce pokarmowe u szczurów karmionych ad libitum. J. Neurosci. 17 851 – 861. [PubMed]
• Bateup HS (2010). Odrębne podklasy średnich neuronów kolczastych różnie regulują zachowania motoryczne prążkowia. Proc. Natl. Acad Sci. USA 107 14845 – 14850. doi: 10.1073 / pnas.1009874107. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Bateup HS, Svenningsson P., Kuroiwa M., Gong S., Nishi A., Heintz N., et al. (2008). Specyficzna dla komórek regulacja fosforylacji DARPP-32 przez leki psychostymulujące i przeciwpsychotyczne. Nat. Neurosci. 11 932 – 939. doi: 10.1038 / nn.2153. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Beaulieu JM, Gainetdinov RR (2011). Fizjologia, sygnalizacja i farmakologia receptorów dopaminy. Pharmacol. Obrót silnika. 63 182 – 217. doi: 10.1124 / pr.110.002642. [PubMed] [Cross Ref]
• Bello EP, Mateo Y., Gelman DM, Noaïn D., Shin JH, Low MJ, et al. (2011). Nadwrażliwość na kokainę i zwiększona motywacja do nagrody u myszy bez autoreceptorów dopaminy D (2). Nat. Neurosci. 14 1033 – 1038. doi: 10.1038 / nn.2862. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Beom S., Cheong D., Torres G., Caron MG, Kim KM (2004). Badania porównawcze mechanizmów molekularnych receptorów dopaminy D2 i D3 do aktywacji kinazy regulowanej sygnałem pozakomórkowym. J. Biol. Chem. 279 28304 – 28314. doi: 10.1074 / jbc.M403899200. [PubMed] [Cross Ref]
• Berridge KC, Robinson TE (1998). Jaka jest rola dopaminy w nagradzaniu: wpływ hedoniczny, uczenie się na nagrodę lub zachęta? Brain Res. Brain Res. Obrót silnika. 28 309–369. doi: 10.1016/S0165-0173(98)00019-8. [PubMed] [Cross Ref]
• Beyer CE, Steketee JD (2002). Uczulenie na kokainę: modulacja przez receptory dopaminy D2. Cereb. Kora 12 526 – 535. doi: 10.1093 / cercor / 12.5.526. [PubMed] [Cross Ref]
• Bock R., Shin JH, Kaplan AR, Dobi A., Markey E., Kramer PF, i in. (2013). Wzmocnienie pośredniej ścieżki pośredniej sprzyja odporności na kompulsywne zażywanie kokainy. Nat. Neurosci. 16 632 – 638. doi: 10.1038 / nn.3369. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Britton DR, Curzon P., Mackenzie RG, Kebabian JW, Williams JE, Kerkman D. (1991). Dowody na zaangażowanie zarówno receptorów D1, jak i receptorów D2 w utrzymaniu samopodawania kokainy. Pharmacol. Biochem. Behav. 39 911–915. doi: 10.1016/0091-3057(91)90052-4. [PubMed] [Cross Ref]
• Bruijnzeel AW, Corrie LW, Rogers JA, Yamada H. (2011). Wpływ insuliny i leptyny na brzuszny obszar nakrywkowy i łukowate jądro podwzgórza na przyjmowanie pokarmu i funkcję nagradzania mózgu u samic szczurów. Behav. Brain Res. 219 254 – 264. doi: 10.1016 / j.bbr.2011.01.020. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Bunzow JR, Van Tol HH, Grandy DK, Albert P., Salon J., Christie M., et al. (1988). Klonowanie i ekspresja cDNA receptora dopaminy szczura D2. Natura 336783 – 787. doi: 10.1038 / 336783a0. [PubMed] [Cross Ref]
• Cabib S., Castellano C., Cestari V., Filibeck U., Puglisi-Allegra S. (1991). Antagoniści receptora D1 i D2 różnie wpływają na indukowaną kokainą nadpobudliwość ruchową u myszy. Psychopharmacology (Berl.) 105 335 – 339. doi: 10.1007 / BF02244427. [PubMed] [Cross Ref]
• Caine SB, Koob GF (1994). Wpływ antagonistów dopaminy D-1 i D-2 na samopodawanie kokainy w różnych schematach wzmocnienia u szczura. J. Pharmacol. Exp. Ther. 270 209-218. [PubMed]
• Caine SB, Negus SS, Mello NK, Patel S., Bristow L., Kulagowski J., i in. (2002). Rola receptorów dopaminopodobnych D2 w samopodawaniu kokainy: badania z myszami z mutacją receptora D2 i nowymi antagonistami receptora D2. J. Neurosci. 22 2977-2988. [PubMed]
• Caine SB, Thomsen M., Gabriel KI, Berkowitz JS, Gold LH, Koob GF, et al. (2007). Brak samodzielnego podawania kokainy myszom z nokautem receptora dopaminy D1. J. Neurosci. 27 13140 – 13150. doi: 10.1523 / JNEUROSCI.2284-07.2007. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Cass WA, Zahniser NR (1991). Blokery kanału potasowego hamują dopaminę D2, ale nie adenozynę A1, hamowane przez receptor hamowanie uwalniania dopaminy z prążkowia. J. Neurochem. 57 147 – 152. doi: 10.1111 / j.1471-4159.1991.tb02109.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Cervo L., Samanin R. (1995). Wpływ antagonistów receptora dopaminergicznego i glutaminergicznego na nabywanie i ekspresję preferencji miejsca warunkowania kokainą. Brain Res. 673 242 – 250. doi: 10.1016 / 0006-8993 (94) 01420-M. [PubMed] [Cross Ref]
• Chandra R., Lenz JD, Gancarz AM, Chaudhury D., Schroeder GL, Han MH, et al. (2013). Optogenetyczne hamowanie D1R zawierających jądra neuronów półleżących zmienia regulowaną przez kokainę regulację Tiam1. Z przodu. Mol. Neurosci. 24: 6 – 13. doi: 10.3389 / fnmol.2013.00013. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Chang L., Karin M. (2001). Kaskady sygnalizacyjne kinazy ssaczej MAP. Natura 410 37 – 40. doi: 10.1038 / 35065000. [PubMed] [Cross Ref]
• Chausmer AL, Elmer GI, Rubinstein M., Low MJ, Grandy DK, Katz JL (2002). Indukowana kokainą aktywność lokomotoryczna i rozróżnianie kokainy u myszy ze zmutowanym receptorem dopaminy D2. Psychopharmacology (Berl.) 163 54 – 61. doi: 10.1007 / s00213-002-1142-y. [PubMed] [Cross Ref]
• Chen J., Rusnak M., Luedtke RR, Sidhu A. (2004). Receptor dopaminy D1 pośredniczy w cytotoksyczności indukowanej dopaminą poprzez kaskadę sygnału ERK. J. Biol. Chem. 279 39317 – 39330. doi: 10.1074 / jbc.M403891200. [PubMed] [Cross Ref]
• Chiodo LA, Kapatos G. (1992). Właściwości błon zidentyfikowanych śródmózgowia neuronów dopaminowych w pierwotnej zdysocjowanej hodowli komórkowej. Synapse 11 294 – 309. doi: 10.1002 / syn.890110405. [PubMed] [Cross Ref]
• Choi EY, Jeong D., Park KW, Baik JH (1999). Aktywowana przez białko G aktywowana mitogenem kinaza białkowa przez dwa receptory dopaminy D2. Biochem. Biophys. Res. Commun. 256 33 – 40. doi: 10.1006 / bbrc.1999.0286. [PubMed] [Cross Ref]
• Congar P., Bergevin A., Trudeau LE (2002). Receptory D2 hamują proces wydzielniczy poniżej dopływu wapnia w neuronach dopaminergicznych: wpływ kanałów K +. J. Neurophysiol. 87 1046-1056. [PubMed]
• Czoty PW, Justice JB, Jr., Howell LL (2000). Indukowane kokainą zmiany pozakomórkowej dopaminy określone przez mikrodializę u obudzonych małp wiewiórczych. Psychopharmacology (Berl.) 148 299 – 306. doi: 10.1007 / s002130050054. [PubMed] [Cross Ref]
• Dal Toso R., Sommer B., Ewert M., Herb A., Pritchett DB, Bach A., i in. (1989). Receptor dopaminy D2: dwie formy molekularne generowane przez alternatywny splicing. EMBO J. 8 4025-4034. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
• Davis C., Levitan RD, Yilmaz Z., Kaplan AS, Carter JC, Kennedy JL (2012). Zaburzenie objadania się i receptor dopaminy D2: genotypy i subfenotypy. Wałówka. NeuroPsychopharmacol. Biol. Psychiatria 38 328 – 335. doi: 10.1016 / j.pnpbp.2012.05.002. [PubMed] [Cross Ref]
• Davis JF, Tracy AL, Schurdak JD, Tschöp MH, Lipton JW, Clegg DJ, et al. (2008). Narażenie na podwyższony poziom tłuszczu w diecie osłabia nagrodę psychostymulującą i mezolimbiczny obrót dopaminy u szczura. Behav. Neurosci. 122 1257 – 1263. doi: 10.1037 / a0013111. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Dearry A., Gingrich JA, Falardeau P., Fremeau RT, Jr., Bates MD, et al. (1990). Klonowanie molekularne i ekspresja genu dla ludzkiego receptora dopaminy D1. Natura 347 72 – 76. doi: 10.1038 / 347072a0. [PubMed] [Cross Ref]
• De Vries TJ, Schoffelmeer AN, Binnekade R., Raasø H., Vanderschuren LJ (2002). Nawrót do zachowań związanych z poszukiwaniem kokainy i heroiny za pośrednictwem receptorów dopaminy D2 jest zależny od czasu i związany z uczuleniem behawioralnym. Neuropsychopharmacology 26 18–26. doi: 10.1016/S0893-133X(01)00293-7. [PubMed] [Cross Ref]
• De Vries TJ, Schoffelmeer AN, Binnekade R., Vanderschuren LJ (1999). Mechanizmy dopaminergiczne pośredniczące w zachęcaniu do poszukiwania kokainy i heroiny po długotrwałym odstawieniu leku dożylnego. Psychopharmacology (Berl.) 143 254 – 260. doi: 10.1007 / s002130050944. [PubMed] [Cross Ref]
• Drago J., Gerfen CR, Lachowicz JE, Steiner H., Hollon TR, Love PE, et al. (1994). Zmieniona funkcja prążkowia u zmutowanej myszy bez receptorów dopaminowych D1A. Proc. Natl. Acad Sci. USA 91 12564 – 12568. doi: 10.1073 / pnas.91.26.12564. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Drago J., Gerfen CR, Westphal H., Steiner H. (1996). Mysz z niedoborem receptora dopaminy D1: indukowana kokainą regulacja ekspresji wczesnego genu i substancji P w prążkowiu. Neuroscience 74 813–823. doi: 10.1016/0306-4522(96)00145-5. [PubMed] [Cross Ref]
• Farooqi IS, Bullmore E., Keogh J., Gillard J., O'Rahilly S., Fletcher PC (2007). Leptyna reguluje regiony prążkowia i zachowania żywieniowe człowieka. nauka 317 1355. doi: 10.1126 / science.1144599. [PubMed] [Cross Ref]
• Fasano S., D'Antoni A., Orban PC, Valjent E., Putignano E., Vara H., et al. (2009). Czynnik uwalniający nukleotyd Ras-guaniny 1 (Ras-GRF1) kontroluje aktywację sygnalizacji kinazy regulowanej przez sygnał pozakomórkowy (ERK) w prążkowiu i długoterminowe reakcje behawioralne na kokainę. Biol. Psychiatria 66 758 – 768. doi: 10.1016 / j.biopsych.2009.03.014. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Ferguson SM, Eskenazi D., Ishikawa M., Wanat MJ, Phillips PE, Dong Y., et al. (2011). Przejściowe hamowanie neuronów ujawnia przeciwstawne role pośrednich i bezpośrednich szlaków w uczulaniu. Nat. Neurosci. 14 22 – 24. doi: 10.1038 / nn.2703. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Fetissov SO, Meguid MM, Sato T., Zhang LH (2002). Ekspresja receptorów dopaminergicznych w podwzgórzu chudych i otyłych wskaźników Zuckera i spożycie pokarmu. Rano. J. Physiol. Regul. Integracja. Komp. Physiol. 283 905-910. [PubMed]
• Figlewicz DP, Bennett JL, Aliakbari S., Zavosh A., Sipols AJ (2008). Insulina działa w różnych miejscach ośrodkowego układu nerwowego, aby zmniejszyć ostre przyjmowanie sacharozy i samodzielne podawanie sacharozy u szczurów. Rano. J. Physiol. Regul. Integracja. Komp. Physiol. 295 R388 – R394. doi: 10.1152 / ajpregu.90334.2008. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Figlewicz DP, Evans SB, Murphy J., Hoen M., Baskin DG (2003). Ekspresja receptorów insuliny i leptyny w brzusznym obszarze nakrywkowym / istocie czarnej (VTA / SN) szczura. Brain Res. 964 107–115. doi: 10.1016/S0006-8993(02)04087-8. [PubMed] [Cross Ref]
• Fuchs RA, Tran-Nguyen LT, Weber SM, Khroyan TV, Neisewander JL (2002). Wpływ 7-OH-DPAT na zachowania związane z poszukiwaniem kokainy i na przywrócenie kokainy do samodzielnego podawania. Pharmacol. Biochem. Behav. 72 623–632. doi: 10.1016/S0091-3057(02)00731-1. [PubMed] [Cross Ref]
• Fulton S., Pissios P., Manchon RP, Stiles L., Frank L., Pothos EN, et al. (2006). Regulacja leptyny szlaku dopaminowego mesoaccumbens. Neuron 51 811 – 822. doi: 10.1016 / j.neuron.2006.09.006. [PubMed] [Cross Ref]
• Girault JA (2012). Integracja neurotransmisji w neuronach kolczastych średnich prążkowia. Adv. Exp. Med. Biol. 970 407–429. doi: 10.1007/978-3-7091-0932-8_18. [PubMed] [Cross Ref]
• Gore BB, Zweifel LS (2013). Rekonstrukcja sygnalizacji receptora dopaminowego D1 w jądrze półleżącym ułatwia naturalne i lekowe reakcje nagrody. J. Neurosci. 33 8640 – 8649. doi: 10.1523 / JNEUROSCI.5532-12.2013. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Gorwood P., Le Strat Y., Ramoz N., Dubertret C., Moalic JM, Simonneau M. (2012). Genetyka receptorów dopaminowych i uzależnienie od narkotyków. Szum. Genet. 131 803 – 822. doi: 10.1007 / s00439-012-1145-7. [PubMed] [Cross Ref]
• Przejdź do Y., Grace AA (2005). Dopaminergiczna modulacja napędu limbicznego i korowego jądra półleżącego w zachowaniu ukierunkowanym na cel. Nat. Neurosci. 8 805 – 812. doi: 10.1038 / nn1471. [PubMed] [Cross Ref]
• Goto Y., Otani S., Grace AA (2007). Yin i Yang uwalniania dopaminy: nowa perspektywa. Neuropharmacology 53 583 – 587. doi: 10.1016 / j.neuropharm.2007.07.007. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Grace AA, Floresco SB, Goto Y., Lodge DJ (2007). Regulacja odpalania neuronów dopaminergicznych i kontrola zachowań ukierunkowanych na cel. Trendy Neurosci. 30 220 – 227. doi: 10.1016 / j.tins.2007.03.003. [PubMed] [Cross Ref]
• Grandy DK, Zhang YA, Bouvier C., Zhou QY, Johnson RA, Allen L., et al. (1991). Wiele ludzkich genów receptora dopaminy D5: funkcjonalny receptor i dwa pseudogeny. Proc. Natl. Acad Sci. USA 88 9175 – 9179. doi: 10.1073 / pnas.88.20.9175. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Haber SN, Ryoo H., Cox C., Lu W. (1995). Podzbiory neuronów dopaminergicznych śródmózgowia u małp są rozróżniane przez różne poziomy mRNA dla transportera dopaminy: porównanie z mRNA dla receptora D2, hydroksylaza tyrozynowa i immunoreaktywność kalbindyny. J. Comp. Neurol. 362 400 – 410. doi: 10.1002 / cne.903620308. [PubMed] [Cross Ref]
• Halpern CH, Tekriwal A., Santollo J., Keating JG, Wolf JA, Daniels D. (2013). Polepszenie obżarstwa przez jądro półleżące w głębokiej stymulacji mózgu u myszy wymaga modulacji receptora D2. J. Neurosci. 33 7122 – 7129. doi: 10.1523 / JNEUROSCI.3237-12.2013. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Hemmings HC, Jr., Greengard P., Tung HYL, Cohen P. (1984a). DARPP-32, dopaminergiczna fosfoproteina neuronalna, jest silnym inhibitorem fosfatazy białkowej 1. Natura 310 503 – 505. doi: 10.1038 / 310503a0. [PubMed] [Cross Ref]
• Hemmings HC, Jr., Nairn AC, Greengard P. (1984b). DARPP-32, 30 dopaminy i adenozyny: fosfoproteina neuronalna regulowana przez 50-monofosforan. II. Porównanie kinetyki fosforylacji DARPP-32 i inhibitora fosfatazy 1. J. Biol. Chem. 259 14491-14497. [PubMed]
• Henry DJ, Greene MA, White FJ (1989). Efekty elektrofizjologiczne kokainy w układzie dopaminowym mesoaccumbens: powtarzane podawanie. J. Pharmacol. Exp. Ther. 251 833-839. [PubMed]
• Hikida T., Kimura K., Wada N., Funabiki K., Nakanishi S. (2010). Odrębne role transmisji synaptycznej w bezpośrednich i pośrednich ścieżkach prążkowia do zachowań nagradzających i awersyjnych. Neuron 66 896 – 907. doi: 10.1016 / j.neuron.2010.05.011. [PubMed] [Cross Ref]
• Hommel JD, Trinko R., Sears RM, Georgescu D., Liu ZW, Gao XB i in. (2006). Sygnalizacja receptora leptyny w neuronach dopaminowych śródmózgowia reguluje karmienie. Neuron 51 801 – 810. doi: 10.1016 / j.neuron.2006.08.023. [PubMed] [Cross Ref]
• Hornykiewicz O. (1966). Dopamina (3-hydroksytyramina) i funkcja mózgu. Pharmacol Rev. 18 925-964. [PubMed]
• Huang XF, Zavitsanou K., Huang X., Yu Y., Wang H., Chen F., et al. (2006). Gęstości wiązania transportera dopaminy i receptora D2 u myszy podatnych lub opornych na przewlekłą otyłość o wysokiej zawartości tłuszczu w diecie. Behav. Brain Res. 175 415 – 419. doi: 10.1016 / j.bbr.2006.08.034. [PubMed] [Cross Ref]
• Hubner CB, Moreton JE (1991). Wpływ selektywnych antagonistów dopaminy D1 i D2 na samopodawanie kokainy u szczurów. Psychopharmacology (Berl.) 105 151 – 156. doi: 10.1007 / BF02244301. [PubMed] [Cross Ref]
• Hummel M., Unterwald EM (2002). D1 receptor dopaminy: domniemany związek neurochemiczny i behawioralny z działaniem kokainy. J. Celi. Physiol. 191 17 – 27. doi: 10.1002 / jcp.10078. [PubMed] [Cross Ref]
• Hurd YL, Weiss F., Koob GF i NE, Ungerstedt U. (1989). Wzmocnienie kokainy i zewnątrzkomórkowy przelew dopaminy w jądrze półleżącym szczura: badanie mikrodializy in vivo. Brain Res. 498 199–203. doi: 10.1016/0006-8993(89)90422-8. [PubMed] [Cross Ref]
• Johnson PM, Kenny PJ (2010). Receptory dopaminy D2 w uzależniającej dysfunkcji nagrody i kompulsywnym jedzeniu u otyłych szczurów. Nat. Neurosci. 13 635 – 641. doi: 10.1038 / nn.2519. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Kalivas PW, Duffy P. (1990). Wpływ ostrego i codziennego leczenia kokainą na zewnątrzkomórkową dopaminę w jądrze półleżącym. Synapse 5 48 – 58. doi: 10.1002 / syn.890050104. [PubMed] [Cross Ref]
• Kalivas PW, Pierce RC, Cornish J., Sorg BA (1998). Rola uwrażliwienia na głód i nawrót w uzależnieniu od kokainy. J. Psychopharmacol. 12 49 – 53. doi: 10.1177 / 026988119801200107. [PubMed] [Cross Ref]
• Kalivas PW, Volkow ND (2005). Neuralna podstawa uzależnienia: patologia motywacji i wyboru. Rano. J. Psychiatry 162 1403 – 1413. doi: 10.1176 / appi.ajp.162.8.1403. [PubMed] [Cross Ref]
• Karasinska JM, George SR, Cheng R, O'Dowd BF (2005). Delecja receptorów dopaminy D1 i D3 w różny sposób wpływa na samoistne zachowanie i indukowaną kokainą aktywność lokomotoryczną, nagrodę i fosforylację CREB. Eur. J. Neurosci. 22 1741 – 1750. doi: 10.1111 / j.1460-9568.2005.04353.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Karlsson RM, Hefner KR, Sibley DR, Holmes A. (2008). Porównanie myszy z nokautem receptora dopaminy D1 i D5 pod względem uczulenia na lokomotorę kokainy. Psychopharmacology (Berl.) 200 117 – 127. doi: 10.1007 / s00213-008-1165-0. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Kebabian JW, Calne DB (1979). Wielokrotne receptory dopaminy. Natura 277 93 – 96. doi: 10.1038 / 277093a0. [PubMed] [Cross Ref]
• Kebabian JW, Greengard P. (1971). Cyklaza adenylowa wrażliwa na dopaminę: możliwa rola w transmisji synaptycznej. nauka 174 1346 – 1349. doi: 10.1126 / science.174.4016.1346. [PubMed] [Cross Ref]
• Kennedy RT, Jones SR, Wightman RM (1992). Dynamiczna obserwacja efektów autoreceptora dopaminy w skrawkach prążkowia szczura. J. Neurochem. 59 449 – 455. doi: 10.1111 / j.1471-4159.1992.tb09391.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Kenny PJ (2011). Wspólne mechanizmy komórkowe i molekularne otyłości i narkomanii. Nat. Wielebny Neurosci. 12 638 – 651. doi: 10.1038 / nrn3105. [PubMed] [Cross Ref]
• Khroyan TV, Barrett-Larimore RL, Rowlett JK, Spealman RD (2000). Mechanizmy receptora dopaminowego D1 i D2-podobnego w nawrocie do zachowania poszukującego kokainy: działanie selektywnych antagonistów i agonistów. J. Pharmacol. Exp. Ther. 294 680-687. [PubMed]
• Khroyan TV, Platt DM, Rowlett JK, Spealman RD (2003). Osłabienie nawrotu do poszukiwania kokainy przez agonistów i antagonistów receptora dopaminy D1 u naczelnych innych niż ludzie. Psychopharmacology (Berl.) 168 124 – 131. doi: 10.1007 / s00213-002-1365-y. [PubMed] [Cross Ref]
• Kim KS, Yoon YR, Lee HJ, Yoon S., Kim S.-Y., Shin SW, i in. (2010). Zwiększona sygnalizacja leptyny podwzgórza u myszy bez receptorów dopaminy D2. J. Biol. Chem. 285 8905 – 8917. doi: 10.1074 / jbc.M109.079590. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Kim SJ, Kim MY, Lee EJ, Ahn YS, Baik JH (2004). Wyraźna regulacja internalizacji i aktywacji mitogennej kinazy białkowej przez dwie izoformy receptora dopaminy D2. Mol. Endokrynol. 18 640 – 652. doi: 10.1210 / me.2003-0066. [PubMed] [Cross Ref]
• Kim SY, Choi KC, Chang MS, Kim MH, Kim SY, Na YS, i in. (2006). Receptor dopaminy D2 reguluje rozwój neuronów dopaminergicznych za pośrednictwem kinazy regulowanej sygnałem zewnątrzkomórkowym i aktywacji Nurr1. J. Neurosci. 26 4567 – 4576. doi: 10.1523 / JNEUROSCI.5236-05.2006. [PubMed] [Cross Ref]
• Kim SY, Lee HJ, Kim YN, Yoon S., Lee JE, Sun W., i in. (2008). Wzbogacona w prążki białkowa fosfataza tyrozynowa reguluje dopaminergiczny rozwój neuronów poprzez sygnalizację kinazy regulowanej sygnałem zewnątrzkomórkowym. Exp. Neurol. 214 69 – 77. doi: 10.1016 / j.expneurol.2008.07.014. [PubMed] [Cross Ref]
• Konner AC, Hess S., Tovar S., Mesaros A., Sánchez-Lasheras C., Evers N., i in. (2011). Rola sygnalizacji insuliny w neuronach katecholaminergicznych w kontrolowaniu homeostazy energii. Cell Metab. 13 720 – 728. doi: 10.1016 / j.cmet.2011.03.021. [PubMed] [Cross Ref]
• Kuribara H., Uchihashi Y. (1993). Antagoniści dopaminy mogą hamować uczulenie na metamfetaminę, ale nie uczulają na kokainę, gdy ocenia się je aktywnością ambulatoryjną u myszy. J. Pharm. Pharmacol. 45 1042 – 1045. doi: 10.1111 / j.2042-7158.1993.tb07177.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Labouèbe G., Liu S., Dias C., Zou H., Wong JC, Karunakaran S., i in. (2013). Insulina wywołuje długotrwałą depresję neuronów dopaminowych brzusznej okolicy nakrywkowej przez endokannabinoidy Nat. Neurosci. 16 300 – 308. doi: 10.1038 / nn.3321. [PubMed] [Cross Ref]
• Lacey MG, Mercuri NB, North RA (1987). Dopamina działa na receptory D2, zwiększając przewodnictwo potasowe w neuronach istoty czarnej szczura zona compacta. J. Physiol. (Lond.) 392 397-416. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
• Lacey MG, Mercuri NB, North RA (1988). Na temat wzrostu przewodnictwa potasowego aktywowanego przez receptory GABAB i dopaminy D2 w neuronach istoty czarnej szczura. J. Physiol. (Lond.) 401 437-453. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
• Lobo MK (2010). Specyficzna dla komórek utrata sygnalizacji BDNF naśladuje optogenetyczną kontrolę nagrody kokainowej. nauka 330 385 – 390. doi: 10.1126 / science.1188472. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Lobo MK, Nestler EJ (2011). Równoważenie prążkowia w uzależnieniu od narkotyków: odrębne role pośredniej i bezpośredniej ścieżki średnich kolczastych neuronów. Z przodu. Neuroanat. 5: 41. doi: 10.3389 / fnana.2011.00041. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Luo Y., Kokkonen GC, Wang X., Neve KA, Roth GS (1998). Receptory dopaminy D2 stymulują mitogenezę poprzez białka G wrażliwe na toksynę krztuśca i szlaki ERK i SAP / JNK związane z Ras w szczurzych komórkach glejaka C6-D2L. J. Neurochem. 71 980 – 990. doi: 10.1046 / j.1471-4159.1998.71030980.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Lüscher C., Malenka RC (2011). Sztuczna synaptyczna plastyczność w uzależnieniu: od zmian molekularnych do przebudowy obwodu. Neuron 69 650 – 663. doi: 10.1016 / j.neuron.2011.01.017. [PubMed] [Cross Ref]
• Martinez D., Broft A., Foltin RW, Slifstein M., Hwang DR, Huang Y., i in. (2004). Uzależnienie od kokainy i dostępność receptora d2 w podjednostkach funkcjonalnych prążkowia: związek z zachowaniem szukającym kokainy. Neuropsychopharmacology 29 1190 – 1202. doi: 10.1038 / sj.npp.1300420. [PubMed] [Cross Ref]
• Mattingly BA, Hart TC, Lim K., Perkins C. (1994). Selektywny antagonizm receptorów dopaminowych D i D nie blokuje rozwoju uczulenia behawioralnego na kokainę. Psychopharmacology 114 239 – 242. doi: 10.1007 / BF02244843. [PubMed] [Cross Ref]
• Miner LL, Drago J., Chamberlain PM, Donovan D., Uhl GR (1995). Zachowane preferencje miejsca uzależnione od kokainy w niedoborze receptora D1. Neuroreport 6 2314 – 2316. doi: 10.1097 / 00001756-199511270-00011. [PubMed] [Cross Ref]
• Missale C., Nash SR, Robinson SW, Jaber M., Caron MG (1998). Receptory dopaminy: od struktury do funkcjonowania. Physiol. Obrót silnika. 78 189-225. [PubMed]
• Montmayeur JP, Bausero P., Amlaiky N., Maroteaux L., Hen R., Borrelli E. (1991). Różnicowa ekspresja mysich izoform receptora dopaminy D2. FEBS Lett. 278 239 – 243. doi: 10.1016 / 0014-5793 (91) 80125-M. [PubMed] [Cross Ref]
• Moyer RA, Wang D., Papp AC, Smith RM, Duque L., Mash DC, et al. (2011). Introniczne polimorfizmy wpływające na alternatywne składanie ludzkiego receptora dopaminy D2 są związane z nadużywaniem kokainy. Neuropsychopharmacology 36 753 – 762. doi: 10.1038 / npp.2010.208. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Nazarian A., Russo SJ, Festa ED, Kraish M., Quinones-Jenab V. (2004). Rola receptorów D1 i D2 w preferencyjnym położeniu kokainy u samców i samic szczurów. Brain Res. Byk. 63 295 – 299. doi: 10.1016 / j.brainresbull.2004.03.004. [PubMed] [Cross Ref]
• Neisewander JL, Fuchs RA, O'Dell LE, Khroyan TV (1998). Wpływ SCH-23390 na obłożenie receptora dopaminowego D1 i poruszanie się wywołane infuzją kokainy wewnątrzmacicznej. Synapse 30 194–204. doi: 10.1002/(SICI)1098-2396(199810)30:2<194::AID-SYN9>3.0.CO;2-7. [PubMed] [Cross Ref]
• Neisewander JL, O'Dell LE, Redmond JC (1995). Lokalizacja podtypów receptora dopaminy zajmowanych przez antagonistów wewnątrz półleżących, które odwracają lokomocję indukowaną kokainą. Brain Res. 671 201 – 212. doi: 10.1016 / 0006-8993 (94) 01317-B. [PubMed] [Cross Ref]
• Nestler EJ, Carlezon WA, Jr (2006). Mezolimbiczny obwód nagrody dopaminy w depresji. Biol. Psychiatria 59 1151 – 1159. doi: 10.1016 / j.biopsych.2005.09.018. [PubMed] [Cross Ref]
• Nishi A., Snyder G. L, Greengard P. (1997). Dwukierunkowa regulacja fosforylacji DARPP-32 przez dopaminę. J. Neurosci. 17 8147-8155. [PubMed]
• Norman AB, Norman MK, Hall JF, Tsibulsky VL (1999). Próg początkowy: nowy ilościowy pomiar przywrócenia kokainy do samodzielnego podawania. Brain Res. 831 165–174. doi: 10.1016/S0006-8993(99)01423-7. [PubMed] [Cross Ref]
• Onali P., Oliansa MC, Bunse B. (1988). Dowody na to, że adenozyna A2 i autoreceptory dopaminy antagonistycznie regulują aktywność hydroksylazy tyrozynowej w synaptosomach prążkowia szczura. Brain Res. 456 302–309. doi: 10.1016/0006-8993(88)90232-6. [PubMed] [Cross Ref]
• Overton PG, Clark D. (1997). Błyskawiczna strzelanina w neuronach dopaminergicznych śródmózgowia. Brain Res. Obrót silnika. 25 312–334. doi: 10.1016/S0165-0173(97)00039-8. [PubMed] [Cross Ref]
• Palmiter RD (2007). Czy dopamina jest fizjologicznie istotnym mediatorem zachowania żywieniowego? Trendy Neurosci. 30 375 – 381. doi: 10.1016 / j.tins.2007.06.004. [PubMed] [Cross Ref]
• Parsons LH, Justice JB, Jr (1993). Uczulenie serotoniną i dopaminą w jądrze półleżącym, brzusznym obszarze nakrywkowym i grzbietowym jądrze zgryzu po wielokrotnym podaniu kokainy. J. Neurochem. 61 1611 – 1619. doi: 10.1111 / j.1471-4159.1993.tb09794.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Pascoli V., Besnard A., Herve D., Pages C., Heck N., Girault JA, et al. (2011). Cykliczna fosforylacja tyrozyny niezależna od monofosforanu adenozyny NR2B pośredniczy w indukowanej kokainą aktywacji kinazy regulowanej sygnałem zewnątrzkomórkowym. Biol. Psychiatria 69 218 – 227. doi: 10.1016 / j.biopsych.2010.08.031. [PubMed] [Cross Ref]
• Paul S., Nairn AC, Wang P., Lombroso PJ (2003). Aktywacja fosfatazy tyrozynowej za pośrednictwem NMDA STEP reguluje czas trwania sygnalizacji ERK. Nat. Neurosci. 6 34 – 42. doi: 10.1038 / nn989. [PubMed] [Cross Ref]
• Pettit HO, Ettenberg A., Bloom FE, Koob GF (1984). Zniszczenie dopaminy w jądrze półleżącym wybiórczo osłabia kokainę, ale nie samopodawanie heroiny u szczurów. Psychopharmacology (Berl.) 84 167 – 173. doi: 10.1007 / BF00427441. [PubMed] [Cross Ref]
• Pettit H. O, Justice JBJ (1989). Dopamina w jądrze półleżącym podczas samodzielnego podawania kokainy, jak badano w mikrodializie in vivo. Pharmacol. Biochem. Behav. 34 899–904. doi: 10.1016/0091-3057(89)90291-8. [PubMed] [Cross Ref]
• Pothos EN, Davila V., Sulzer D. (1998). Presynaptyczna rejestracja kwantów z neuronów dopaminowych śródmózgowia i modulacja wielkości kwantowej. J. Neurosci. 18 4106-4118. [PubMed]
• Pozzi L., Håkansson K., Usiello A., Borgkvist A., Lindskog M., Greengard P., et al. (2003). Przeciwna regulacja przez typowe i nietypowe leki przeciwpsychotyczne fosforylacji ERK1 / 2, CREB i Elk-1 w prążkowiu grzbietowym myszy. J. Neurochem. 86 451 – 459. doi: 10.1046 / j.1471-4159.2003.01851.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Robinson TE, Berridge KC (1993). Neuralna podstawa głodu narkotykowego: teoria uzależnienia motywacyjno-uwrażliwiająca. Brain Res. Brain Res. Obrót silnika. 18 247 – 291. doi: 10.1016 / 0165-0173 (93) 90013-P. [PubMed] [Cross Ref]
• Salamone JD, Correa M. (2013). Dopamina i uzależnienie od żywności: leksykon jest bardzo potrzebny. Biol. Psychiatria 73 e15 – e24. doi: 10.1016 / j.biopsych.2012.09.027. [PubMed] [Cross Ref]
• Salamone JD, Mahan K., Rogers S. (1993). Niedobory dopaminy w prążkowiu przewlekłym zaburzają karmienie i jedzenie u szczurów. Pharmacol. Biochem. Behav. 44 605 – 610. doi: 10.1016 / 0091-3057 (93) 90174-R. [PubMed] [Cross Ref]
• Schmidt HD, Pierce RC (2010). Neuroadaptacje wywołane kokainą w transmisji glutaminianu: potencjalne cele terapeutyczne dla głodu i uzależnienia. Ann. NY Acad. Sci. 1187 35 – 75. doi: 10.1111 / j.1749-6632.2009.05144.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Schultz W. (2007). Zachowawcze sygnały dopaminowe. Trendy Neurosci. 30 203 – 210. doi: 10.1016 / j.tins.2007.03.007. [PubMed] [Cross Ref]
• Schultz W. (2012). Aktualizacja sygnałów nagrody dopaminy. Curr. Opin. Neurobiol. 23 229 – 238. doi: 10.1016 / j.conb.2012.11.012. [PubMed] [Cross Ref]
• Self DW, Barnhart WJ, Lehman DA, Nestler EJ (1996). Przeciwna modulacja zachowania poszukiwania kokainy przez agonistów receptora dopaminy D1 i D2. nauka 271 1586 – 1589. doi: 10.1126 / science.271.5255.1586. [PubMed] [Cross Ref]
• Sesack SR, Aoki C., Pickel VM (1994). Ultrastrukturalna lokalizacja immunoreaktywności podobnej do receptora D2 w neuronach dopaminowych śródmózgowia i ich celach prążkowia. J. Neurosci. 14 88-106. [PubMed]
• Shaham Y., Shalev U., Lu L., De Wit H., Stewart J. (2003). Model przywrócenia nawrotu leku: historia, metodologia i główne ustalenia. Psychopharmacology (Berl.) 168 3 – 20. doi: 10.1007 / s00213-002-1224-x. [PubMed] [Cross Ref]
• Shiflett MW, Balleine BW (2011). Wkład sygnalizacji ERK w prążkowiu do instrumentalnego uczenia się i wydajności. Behav. Brain Res. 218 240 – 247. doi: 10.1016 / j.bbr.2010.12.010. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Shippenberg TS, Heidbreder C. (1995). Uczulenie na uwarunkowane nagradzające efekty kokainy: właściwości farmakologiczne i czasowe. J. Pharmacol. Exp. Ther. 273 808-815. [PubMed]
• Sim HR, Choi TY, Lee HJ, Kang EY, Yoon S., Han PL, et al. (2013). Rola receptorów dopaminy D2 w plastyczności zachowań uzależniających wywołanych stresem. Nat. Commun. 4 1579. doi: 10.1038 / ncomms2598. [PubMed] [Cross Ref]
• Mały DM, Jones-Gotman M., Dagher A. (2003). Wywołane karmieniem uwalnianie dopaminy w prążkowiu grzbietowym koreluje z ocenami przyjemności posiłku u zdrowych ochotników. Neuroimage 19 1709–1715. doi: 10.1016/S1053-8119(03)00253-2. [PubMed] [Cross Ref]
• Smith JW, Fetsko LA, Xu R., Wang Y. (2002). Myszy z nokautem receptora dopaminowego D2L wykazują niedobory dodatnich i ujemnych właściwości wzmacniających morfiny i unikania uczenia się. Neuroscience 113 755–765. doi: 10.1016/S0306-4522(02)00257-9. [PubMed] [Cross Ref]
• Sokoloff P., Giros B., Martres MP, Bouthenet ML, Schwartz JC (1990). Klonowanie molekularne i charakterystyka nowego receptora dopaminy (D3) jako celu dla neuroleptyków. Natura 347 146 – 151. doi: 10.1038 / 347146a0. [PubMed] [Cross Ref]
• Spealman RD, Barrett-Larimore RL, Rowlett JK, Platt DM, Khroyan TV (1999). Farmakologiczne i środowiskowe uwarunkowania nawrotu zachowań związanych z poszukiwaniem kokainy. Pharmacol. Biochem. Behav. 64 327–336. doi: 10.1016/S0091-3057(99)00049-0. [PubMed] [Cross Ref]
• Spyraki C., Fibiger HC, Phillips AG (1982). Wywołane kokainą warunkowanie preferencji miejsca: brak działania neuroleptyków i uszkodzeń 6-hydroksydopaminy. Brain Res. 253 195–203. doi: 10.1016/0006-8993(82)90686-2. [PubMed] [Cross Ref]
• Stice E., Spoor S., Bohon C., Small DM (2008a). Związek między otyłością a osłabioną odpowiedzią prążkowia na pokarm jest moderowany przez allel TaqIA A1. nauka 322 449 – 452. doi: 10.1126 / science.1161550. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Stice E., Spoor S., Bohon C., Veldhuizen M., Small DM (2008b). Relacja nagrody od spożycia pokarmu i przewidywanego spożycia do otyłości: funkcjonalne badanie obrazowania rezonansu magnetycznego. J. Abnorm. Psychol. 117 924 – 935. doi: 10.1037 / a0013600. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Stice E., Yokum S., Zald D., Dagher A. (2011). Reakcja na obwody nagrody na bazie dopaminy, genetyka i przejadanie się. Curr. Top. Behav. Neurosci. 6 81 – 93. doi: 10.1007 / 7854_2010_89. [PubMed] [Cross Ref]
• Steketee JD (1998). Wstrzyknięcie SCH 23390 do brzusznego obszaru nakrywkowego blokuje rozwój neurochemicznego, ale nie behawioralnego uczulenia na kokainę. Behav. Pharmacol. 9 69-76. [PubMed]
• Steketee JD, Kalivas PW (2011). Brak leków: uczulenie behawioralne i nawrót do zachowania poszukującego narkotyków. Pharmacol. Obrót silnika. 63 348 – 365. doi: 10.1124 / pr.109.001933. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Sunahara RK, Guan HC, O'Dowd BF, Seeman P., Laurier LG, Ng G., et al. (1991). Klonowanie genu dla ludzkiego receptora dopaminy D5 o wyższym powinowactwie do dopaminy niż D1. Natura 350 614 – 619. doi: 10.1038 / 350614a0. [PubMed] [Cross Ref]
• Sweatt JD (2004). Kinazy białkowe aktywowane mitogenami w plastyczności synaptycznej i pamięci. Curr. Opin. Neurobiol. 14 311 – 317. doi: 10.1016 / j.conb.2004.04.001. [PubMed] [Cross Ref]
• Tanabe LM, Suto N., Creekmore E., Steinmiller CL, Vezina P. (2004). Blokada receptorów dopaminowych D2 w VTA wywołuje długotrwałe wzmocnienie działania aktywującego amfetaminę. Behav. Pharmacol. 15 387 – 395. doi: 10.1097 / 00008877-200409000-00013. [PubMed] [Cross Ref]
• Thanos PK, Volkow ND, Freimuth P., Umegaki H., Ikari H., Roth G., i in. (2001). Nadekspresja receptorów dopaminowych zmniejsza samopodawanie alkoholu. J. Neurochem. 78 1094 – 1103. doi: 10.1046 / j.1471-4159.2001.00492.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Thomas GM, Huganir RL (2004). Sygnalizacja kaskadowa MAPK i plastyczność synaptyczna. Nat. Wielebny Neurosci. 5 173 – 183. doi: 10.1038 / nrn1346. [PubMed] [Cross Ref]
• Thomas MJ, Beurrier C., Bonci A., Malenka RC (2001). Długotrwała depresja jądra półleżącego: neuronalny korelator uczulenia behawioralnego na kokainę. Nat. Neurosci. 4 1217 – 1223. doi: 10.1038 / nn757. [PubMed] [Cross Ref]
• Thomas MJ, Kalivas PW, Shaham Y. (2008). Neuroplastyczność mezolimbicznego układu dopaminowego i uzależnienia od kokainy. Br. J. Pharmacol. 154 327 – 342. doi: 10.1038 / bjp.2008.77. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Tritsch NX, Sabatini BL (2012). Dopaminergiczna modulacja transmisji synaptycznej w korze i prążkowiu. Neuron 76 33 – 50. doi: 10.1016 / j.neuron.2012.09.023. [PubMed] [Cross Ref]
• Ushijima I., Carino A., Horita A. (1995). Udział systemów dopaminowych D1 i D2 w behawioralnym wpływie kokainy na szczury. Pharmacol. Biochem. Behav. 52 737 – 741. doi: 10.1016 / 0091-3057 (95) 00167-U. [PubMed] [Cross Ref]
• Usiello A., Baik JH, Rouge-Pont F., Picetti R., Dierich A., LeMeur M., et al. (2000). Wyraźne funkcje dwóch izoform receptorów dopaminy D2. Natura 408 199 – 202. doi: 10.1038 / 35041572. [PubMed] [Cross Ref]
• Valjent E., Corvol JC, Strony C., Besson MJ, Maldonado R., Caboche J. (2000). Udział kaskady kinaz regulowanych sygnałem pozakomórkowym w celu uzyskania właściwości wspomagających kokainę. J. Neurosci. 20 8701-8709. [PubMed]
• Valjent E., Pascoli V., Svenningsson P., Paul S., Enslen H., Corvol JC, et al. (2005). Regulacja kaskady fosfatazy białkowej pozwala zbieżnym sygnałom dopaminy i glutaminianu aktywować ERK w prążkowiu. Proc. Natl. Acad Sci. USA 102 491 – 496. doi: 10.1073 / pnas.0408305102. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Vanderschuren LJ, Kalivas PW (2000). Zmiany w transmisji dopaminergicznej i glutaminergicznej w indukcji i ekspresji uczulenia behawioralnego: krytyczny przegląd badań przedklinicznych. Psychopharmacology (Berl.) 151 99 – 120. doi: 10.1007 / s002130000493. [PubMed] [Cross Ref]
• Vanover KE, Kleven MS, Woolverton WL (1991). Blokada różnicujących efektów bodźców kokainy u małp rezusów za pomocą antagonistów dopaminy D (1) SCH-39166 i A-66359. Behav. Pharmacol. 2 151 – 159. doi: 10.1097 / 00008877-199104000-00007. [PubMed] [Cross Ref]
• Van Tol HH, Bunzow JR, Guan HC, Sunahara RK, Seeman P., Niznik HB i in. (1991). Klonowanie genu ludzkiego receptora dopaminy D4 o wysokim powinowactwie do klozapiny przeciwpsychotycznej. Natura 350 610 – 614. doi: 10.1038 / 350610a0. [PubMed] [Cross Ref]
• Volkow ND, Fowler JS, Wang GJ, Hitzemann R., Logan J., Schlyer DJ, et al. (1993) Zmniejszona dostępność receptora dopaminy D2 jest związana ze zmniejszonym metabolizmem czołowym u osób nadużywających kokainy. Synapse 14 169 – 177. doi: 10.1002 / syn.890140210. [PubMed] [Cross Ref]
• Volkow ND, Wang GJ, Baler RD (2011). Nagroda, dopamina i kontrola spożycia żywności: implikacje dla otyłości. Trendy Cogn. Sci. 15: 37 – 46. doi: 10.1016 / j.tics.2010.11.001. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Volkow ND, Wang GJ, Begleiter H., Porjesz B., Fowler JS, Telang F., et al. (2006). Wysoki poziom receptorów dopaminy D2 u nienaruszonych członków rodzin alkoholowych: możliwe czynniki ochronne. Łuk. Gen. Psychiatry 63 999 – 1008. doi: 10.1001 / archpsyc.63.9.999. [PubMed] [Cross Ref]
• Volkow ND, Wang GJ, Telang F., Fowler JS, Thanos PK, Logan J., et al. (2008). Receptory D2 prążkowia o niskiej zawartości dopaminy są związane z metabolizmem przedczołowym u otyłych osób: możliwe czynniki przyczyniające się. Neuroimage 42 1537 – 1543. doi: 10.1016 / j.neuroimage.2008.06.002. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Wang C., Buck DC, Yang R., Macey TA, Neve KA (2005). Stymulacja receptora dopaminowego D2 kinaz białkowych aktywowanych mitogenami za pośrednictwem zależnej od typu transaktywacji receptorowych kinaz tyrozynowych. J. Neurochem. 93 899 – 909. doi: 10.1111 / j.1471-4159.2005.03055.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Wang GJ, Volkow ND, Logan J., Pappas NR, Wong CT, Zhu W., i in. (2001). Dopamina mózgowa i otyłość. Lancet 357 354–357. doi: 10.1016/S0140-6736(00)03643-6. [PubMed] [Cross Ref]
• Wang GJ, Volkow ND, Thanos PK, Fowler JS (2009). Obrazowanie szlaków dopaminowych mózgu: implikacje dla zrozumienia otyłości. J. Addict. Med. 3 8–18. doi: 10.1097/ADM.0b013e31819a86f7. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Walijski GI, Hall DA, Warnes A., Strange PG, Proud CG (1998). Aktywacja kinazy białkowej związanej z mikrotubulami (Erk) i p70, kinazy S6 przez receptory dopaminy D2. J. Neurochem. 70 2139 – 2146. doi: 10.1046 / j.1471-4159.1998.70052139.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Welter M., Vallone D., Samad TA, Meziane H., Usiello A., Borrelli E. (2007). Brak receptorów dopaminy D2 ujawnia hamującą kontrolę nad obwodami mózgu aktywowanymi przez kokainę. Proc. Natl. Acad Sci. USA 104 6840 – 6845. doi: 10.1073 / pnas.0610790104. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• White FJ, Joshi A., Koeltzow TE, Hu X.-T. (1998). Antagoniści receptora dopaminy nie zapobiegają indukcji uczulenia na kokainę. Neuropsychopharmacology 18 26–40. doi: 10.1016/S0893-133X(97)00093-6. [PubMed] [Cross Ref]
• White FJ, Wang RY (1984). Dowody elektrofizjologiczne na nadwrażliwość autoreceptora dopaminy A10 po przewlekłym leczeniu D-amfetaminą. Brain Res. 309 283–292. doi: 10.1016/0006-8993(84)90594-8. [PubMed] [Cross Ref]
• Wise RA (2004). Dopamina, nauka i motywacja. Nat. Wielebny Neurosci. 5 483 – 494. doi: 10.1038 / nrn1406. [PubMed] [Cross Ref]
• Woolverton WL (1986). Wpływ D1 i antagonisty dopaminy D2 na samopodawanie kokainy i piribedilu przez małpy rezus. Pharmacol. Biochem. Behav. 24 531–535. doi: 10.1016/0091-3057(86)90553-8. [PubMed] [Cross Ref]
• Xu M., Hu XT, Cooper DC, Graybiel AM, White FJ, Tonegawa S. (1994). Eliminacja indukowanej kokainą nadpobudliwości i efektów neurofizjologicznych za pośrednictwem dopaminy u myszy ze zmutowanym receptorem dopaminy D1. Komórka 79 945–955. doi: 10.1016/0092-8674(94)90026-4. [PubMed] [Cross Ref]
• Yoon S., Baik JH (2013). Transaktywacja receptora naskórkowego czynnika wzrostu dopaminy D2 poprzez dezintegrację i metaloproteazę reguluje rozwój neuronów dopaminergicznych poprzez aktywację kinazy związanej z sygnałem zewnątrzkomórkowym. J. Biol. Chem. [Epub przed drukiem] doi: 10.1074 / jbc.M113.461202. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Yoon S., Choi MH, Chang MS, Baik JH (2011). Oddziaływania Wnt5a-dopaminy D2 regulują rozwój neuronów dopaminowych poprzez aktywację kinazy regulowanej sygnałem zewnątrzkomórkowym (ERK). J. Biol. Chem. 286 15641 – 15651. doi: 10.1074 / jbc.M110.188078. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
• Zahniser NR, Goens MB, Hanaway PJ, Vinych JV (1984). Charakterystyka i regulacja receptorów insuliny w mózgu szczura. J. Neurochem. 42 1354 – 1362. doi: 10.1111 / j.1471-4159.1984.tb02795.x. [PubMed] [Cross Ref]
• Zhou QY, Grandy DK, Thambi L., Kushner JA, Van Tol HH, Cone R., et al. (1990). Klonowanie i ekspresja ludzkich i szczurzych receptorów dopaminy D1. Natura 347 76 – 80. doi: 10.1038 / 347076a0. [PubMed] [Cross Ref]
• Zhou QY, Palmiter RD (1995). Myszy z niedoborem dopaminy są ciężko hipoaktywne, adypijne i afagiczne. Komórka 83 1197–1209. doi: 10.1016/0092-8674(95)90145-0. [PubMed] [Cross Ref]
• Zito KA, Vickers G., Roberts DC (1985). Zakłócenia samopodawania kokainy i heroiny po uszkodzeniach kwasu kainowego jądra półleżącego. Pharmacol. Biochem. Behav. 23 1029–1036. doi: 10.1016/0091-3057(85)90110-8. [PubMed] [Cross Ref]