Narkomania jako asocjacyjne zaburzenie uczenia się zależne od dopaminy (1999)

Naturalne nagrody preferencyjnie stymulują przekazywanie dopaminy w jądrze półleżącym. Efekt ten podlega zmianom adaptacyjnym (przyzwyczajenie w jednym badaniu, hamowanie przez bodźce apetytu), które są zgodne z rolą dopaminy w jądrze półleżącym otoczki w asocjacyjnym uczeniu się związanym z nagrodą. Badania eksperymentalne z różnymi paradygmatami potwierdzają tę rolę. Rola w asocjacyjnym uczeniu się bodziec-nagroda może stanowić wyjaśnienie podobnego do wygaszenia osłabienia podstawowego wzmocnienia, które doprowadziło Wise do zaproponowania „hipotezy anhedonii”. Leki uzależniające dzielą z naturalnymi korzyściami właściwość stymulowania transmisji dopaminy, preferencyjnie w jądrze półleżącym. Jednak ta odpowiedź, w przeciwieństwie do nagród naturalnych, nie podlega jednokrotnemu przyzwyczajeniu. Oporność na przyzwyczajenie umożliwia lekom aktywację transmisji dopaminy w otoczce bez dekrementacji po wielokrotnym samodzielnym podaniu. Przypuszcza się, że proces ten nienormalnie wzmacnia skojarzenia bodziec-lek, co powoduje przypisywanie nadmiernej wartości motywacyjnej dyskretnym bodźcom lub kontekstom predykcyjnym dostępności leku. Uzależnienie jest zatem wyrazem nadmiernej kontroli nad zachowaniem nabytej przez bodźce związane z narkotykami w wyniku nieprawidłowego uczenia asocjacyjnego po wielokrotnej stymulacji przekazywania dopaminy w jądrze półleżącym.