Receptory dopaminy D1 D5 Mediate informacyjny, który promuje uporczywą hipokampalną długoterminową plastyczność (2014)

Cereb Cortex. 2014 Apr; 24 (4): 845 – 858.
Opublikowano online 2012 Nov 25. doi: 10.1093 / cercor / bhs362

Niels Hansen i Denise Manahan-Vaughan

Ten artykuł został cytowany przez inne artykuły w PMC.

Abstrakcyjny

Dopamina (DA) odgrywa istotną rolę w aktywacji poznania. Dodaje kolor do przechowywania informacji zależnych od doświadczenia, nadając znaczenie wspomnieniom. Na poziomie synaptycznym zależne od doświadczenia przechowywanie informacji jest możliwe dzięki plastyczności synaptycznej, a biorąc pod uwagę jej znaczenie dla tworzenia pamięci, nie jest zaskakujące, że DA stanowi kluczowy neuromodulator w zakresie plastyczności synaptycznej, a zwłaszcza plastyczności, która utrzymuje się przez dłuższy czas czasu: analogiczne do pamięci długoterminowej. Hipokamp, który jest krytyczną strukturą dla synaptycznego przetwarzania pamięci semantycznych, epizodycznych, przestrzennych i deklaratywnych, jest szczególnie dotknięty przez DA, przy czym receptor D1 / D5 okazuje się kluczowy dla pamięci zależnej od hipokampa. Ponadto receptory D1 / D5 są kluczowe w nadawaniu właściwości nowości i nagród informacji przetwarzanej przez hipokamp. Ułatwiają także ekspresję trwałych form plastyczności synaptycznej, a biorąc pod uwagę doniesienia, że zarówno długotrwałe wzmocnienie, jak i długotrwała depresja kodują różne aspekty reprezentacji przestrzennych, sugeruje to, że receptory D1 / D5 mogą napędzać naturę i jakościową zawartość przechowywanych informacji w hipokampie. W świetle tych obserwacji proponujemy, aby receptory D1 / D5 bramkowały długoterminową plastyczność i pamięć hipokampa i są kluczowe w nadawaniu właściwości nowości i nagrody informacji przetwarzanej przez hipokamp.

Słowa kluczowe: poznanie, hipokamp, uczenie się i pamięć, przegląd, plastyczność synaptyczna

Wprowadzenie

Dopamina (DA) jest neuroprzekaźnikiem w ośrodkowym układzie nerwowym należącym do katecholamin (Carlsson i in. 1962). Neurony DA są podzielone na kategorie w układach dopaminergicznych opartych na ich terytoriach unerwienia. Opisano cztery aksonalne szlaki dopaminergiczne: 1) nigrostriatal, 2) mesolimbic, 3) mezokortykalny i 4) tuberoinfundibular (Vallone i in. 2000). DA wspiera wiele ról w funkcjach mózgu związanych z poznaniem: reguluje pamięć, motywację, nastrój, aktywność motoryczną i integrację neuroendokrynną (Horn i in. 1979; Fluckiger i in. 1987) i jest wydany po powieści (Ljungberg i in. 1992), najistotniejszy zmysł (Ungless 2004), Awersywne (Bromberg-Martin i in. 2010) lub bodźce związane z wzmocnieniem (nagroda) (Schultz i in. 1993). Od wielu dziesięcioleci jego rola w zaburzeniach poznawczych i chorobach mózgu jest intensywnie badana. Wynikało to z obserwacji, że uderzająco niskie stężenie DA występuje w zwojach podstawy mózgu pacjentów z chorobą Parkinsona (Ehringer i Hornykiewicz 1960) i że dysfunkcje DA przyczyniają się do zaburzeń poznawczych, takich jak schizofrenia (Goto i Grace 2007; Lodge i Grace 2011), uzależnienie od narkotyków (Robinson i Berridge 1993), zespół nadpobudliwości psychoruchowej (Del Campo i in. 2011) i prawdopodobnie choroba Alzheimera (Kumar i Patel 2007; Jürgensen i in. 2011).

Dowody doświadczalne sugerują, że DA ma duże znaczenie dla modulacji zależnej od hipokampa plastyczności synaptycznej i pamięci (Jay 2003; Lisman i Grace 2005; Lisman i in. 2011). W tych efektach pośredniczą różne grupy receptorów DA 2: receptory D1 / D5 (podobne do D1) i receptory podobne do D2 (Tiberi i in. 1991; Vallone i in. 2000; Beaulieu i Gainetdinov 2011) (Figa. 1), przy czym w ostatnich dziesięcioleciach receptory D1 / D5 zyskały coraz większą uwagę. Wynika to ze znaczącej roli, jaką odgrywają w regulacji zarówno plastyczności synaptycznej zależnej od hipokampa (mechanizmów uważanych za leżące u podstaw uczenia się), jak i pamięci zależnej od hipokampa (Huang i Kandel 1995; Lemon i Manahan-Vaughan 2006; Bethus i in. 2010; Clausen i in. 2011; Da Silva i in. 2012). Co ciekawe, receptory D1 / D5 regulują obie formy trwałej (> 24 h) plastyczności synaptycznej i wydają się w istotny sposób przyczyniać się do przypisywania informacji jako nowych lub istotnych (Davis i in. 2004; Ungless 2004; Lemon i Manahan-Vaughan 2006, 2011), co z kolei silnie wpływa na kodowanie i zachowanie pamięci zależne od hipokampa (Adcock i in. 2006). Natomiast receptory podobne do D2 wydają się mniej istotne dla przetwarzania informacji zależnej od hipokampa, czy to na poziomie plastyczności synaptycznej czy tworzenia pamięci (Kulla i Manahan-Vaughan 2003; Xing i in. 2010). Aktywacja receptorów D1 / D5 zmienia pobudliwość w hipokampie (Ito i Schumann 2007; Hamilton i in. 2010) i dlatego wpływają na progi indukcji plastyczności synaptycznej lub kodowania pamięci. Różne podregiony hipokampa, takie jak zakręt zębaty (DG), kłos ammonis 1 (CA1) i podrzędny, które wykonują różne funkcje w przetwarzaniu informacji w hipokampie, są również modulowane przez aktywację receptorów D1 / D5 (Kulla i Manahan-Vaughan 2000; Lemon i Manahan-Vaughan 2006; Othmakhova i Lisman 1996; Roggenhofer i in. 2010).

Kaskady sygnałowe receptorów D1 i D5. Schematyczne przedstawienie różnych szlaków molekularnych receptorów D1 (żółte pola) i D5 (niebieskie pola) kończących się wspólną aktywacją CREB (szare pola). Przesłuch między systemem D1 / D5 jest wskazywany przez ...

Zależne od aktywności zmiany siły synaptycznej kodują nowe informacje w mózgu. Można wyróżnić dwie główne formy: 1) długoterminowe wzmocnienie (LTP; Bliss i Lomo 1973; Bliss i Collingridge 1993) i 2) długotrwała depresja (LTD) siły synaptycznej (Dudek i Bear 1992; Manahan-Vaughan 1997). LTP indukowany wyłącznie przez elektryczną stymulację aferentną (elektrycznie indukowana plastyczność) został po raz pierwszy zgłoszony mniej więcej 40 lata temu w DG królika po stymulacji wysokoczęstotliwościowej (HFS) ścieżki perforacyjnej (Bliss i Lomo 1973). Hippocampal LTD został opisany po raz pierwszy w synapsach Schaffer (SC) –CA1 (Dunwiddie i Lynch 1978) i jest elektrycznie indukowany przez stymulację niskoczęstotliwościową (LFS: 1 – 3 Hz dla 5 – 15 min). Uważa się, że oba zjawiska leżą u podstaw uczenia się i pamięci hipokampa (Bliss i Collingridge 1993; Bear 1996; Kemp i Manahan-Vaughan 2007). To prawdopodobieństwo jest poparte nowszymi badaniami dotyczącymi zjawiska znanego jako plastyczność wspomagana uczeniem się. Słaba elektryczna stymulacja aferentna, która w warunkach kontrolnych wywołuje albo brak zmiany podstawowej siły synaptycznej, albo wywołuje krótkotrwałą plastyczność, prowadzi do trwałej plastyczności w połączeniu z nowym doświadczeniem uczenia się (Manahan-Vaughan i Braunewell 1999; Goh i Manahan-Vaughan 2012).

Badania plastyczności ułatwionej przez naukę sugerują, że LTP i LTD są odpowiedzialne za kodowanie różnych elementów reprezentacji pamięci. Zatem LTP wiąże się z kodowaniem globalnej przestrzeni, zmian przestrzennych lub kontekstowego strachu (Straube i in. 2003; Kemp i Manahan-Vaughan 2004; Whitlock i in. 2006), podczas gdy LTD wiąże się z kodowaniem kontekstu przestrzennego (Manahan-Vaughan i Braunewell 1999; Etkin i in. 2006; Kemp i Manahan-Vaughan 2004, 2007, 2008; Goh i Manahan-Vaughan 2012). Dokładny udział LTP i LTD w reprezentacji przestrzennej jest ściśle powiązany z odpowiednimi podregionami hipokampa (Kemp i Manahan-Vaughan 2008a; Hagena i Manahan- Vaughan 2011). Uderzające jest jednak to, że receptory D1 / D5 regulują zarówno trwałe LTP (Huang i Kandel 1995; Lemon i Manahan-Vaughan 2006) i trwałe LTD (Lemon i Manahan-Vaughan 2006), sugerując, że receptory te kontrolują rodzaj informacji dostarczanej przez różne formy plastyczności synaptycznej do reprezentacji pamięci.

LTP podzielono na kategorie czasowe określane jako 1) krótkoterminowe wzmocnienie, które zazwyczaj wymaga wejścia wapnia przez, na przykład, Nreceptory -metylo-d-asparaginianowe (NMDA), 2) wczesne (E) -LTP wymagające zarówno receptorów NMDA, jak i aktywacji metabotropowych receptorów glutaminianu (mGlu) (Bashir i in. 1993) i kinazy białkowe (Malenka i in. 1989) iw mniejszym stopniu fosfatazy; 3) późny (L) -LTP, który opiera się na ekspresji wczesnych genów natychmiastowych (Jones i in. 2001) wymaga translacji białka i (4) późno późnego (LL) -LTP, który wymaga transkrypcji białka (Nguyen i in. 1994; Villers i in. 2010) i ułatwia konsolidację LTP (Ryan i in. 2012). Podobne nakreślenia są oczywiste dla LTD: wczesne LTD (E) -LTD zależne od aktywacji receptorów NMDA (co najmniej w regionie CA1; Dudek i Bear 1992; Manahan-Vaughan 1997), receptory mGlu (Manahan-Vaughan 1997) i fosfatazy białkowe (Mulkey i in. 1993), późne LTD (L) -LTD, które zależy od ekspresji genów (Abraham i in. 1994) i tłumaczenie białek (Manahan-Vaughan i in. 2000; Parvez i in. 2010) i późno późne (LL) -LTD, które wymagają transkrypcji białka (Kauderer i Kandel 2000). Chociaż indukowana elektrycznie i ułatwiająca uczenie się plastyczność ma wspólne podobieństwa w swoich mechanizmach (Manahan-Vaughan 1997; Popkirov i Manahan-Vaughan 2011), wyświetlają również całkiem odmienne właściwości. Na przykład upraszczająca uczenie się i nie wywołana elektrycznie uporczywa plastyczność wymaga beta-adrenoreceptorów (Kemp i Manahan-Vaughan 2008b), A Madronal i in. (2009) wykazało, że facylitacja sparowanego impulsu jest różnie modulowana przez elektrycznie indukowane LTP lub zmiany siły synaptycznej wywołane przez klasyczne warunkowanie mrugania (tj. plastyczność wspomagana uczeniem się). Jest jednak całkiem możliwe, że plastyczność wspomagana uczeniem się jest bardziej wrażliwa na neuromodulację i bardziej fizjologiczna niż plastyczność wywoływana przez samą stymulację elektryczną, co może wyjaśniać wyżej wymienione dane.

Hipokamp przyczynia się do wielu zachowań, takich jak lęk (Engin i Treit 2007), zachowanie ukierunkowane na cel (Pennartz et al. 2011), przetwarzanie informacji, identyfikacja wieloczynnikowa oraz nawigacja i orientacja przestrzenna (Hölscher 2003). Jednak najbardziej uderzające jest przypuszczenie, że różne podregiony hipokampa angażują się w różne aspekty tworzenia śladu pamięci. Podczas gdy postuluje się, że DG angażuje się w rozdzielanie wzorców, przy czym podobne informacje uznaje się za nie takie same, region CA3 angażuje się w uzupełnianie wzorców, przy czym przychodzące informacje prowadzą do pełnego odzyskania przechowywanej reprezentacji, gdyby informacje te przyczyniły się wcześniej do stworzenie pamięci (Lee i in. 2004; Goodrich-Hunsaker i in. 2008). Uważa się, że region CA1 integruje informacje pochodzące z innych podregionów, a także bierze udział w wykrywaniu niezgodności (Lismann i Otmakhova 2001). Biorąc pod uwagę ten podział pracy, być może nie jest tak zaskakujące, że receptory D1 / D5 wywierają zróżnicowany wpływ na plastyczność synaptyczną w tych strukturach. Należy tu jednak podkreślić, że rola tych receptorów w regionie CA3 nie została jeszcze zbadana.

Uwalnianie DA w hipokampie

DA jest uwalniany z końców aksonów znajdujących się w hipokampie (Frey i in. 1990), który pochodzi ze źródeł śródmózgowia z brzusznym obszarem nakrywkowym (VTA, grupa komórek A10 w nomenklaturze szczura), zawierający główne źródło. Uwalnianie następuje w hipokampie kilka minut po ekspozycji nowości w hipokampie (Ihalainen i in. 1999). Oznacza to, że DA jest kluczowym elementem umożliwiającym przetwarzanie nowych informacji w hipokampie. W synapsach temporoammonicznych (TA) DA działa na szereg częstotliwości bodźców (5 – 100 Hz) jako filtr górnoprzepustowy, który poprawia reakcje na sygnały wejściowe o wysokiej częstotliwości, zmniejszając jednocześnie wpływ wejść o niskiej częstotliwości (Ito i Schumann, 2007). Uderzająco, LTP w synapsach SC – CA1 nie ulega zmianie, podczas gdy LTP w synapsach TA jest wzmocniona przez DA. Sugeruje to, że DA zwiększa znaczenie informacji przekazywanych z kory śródwęchowej przez synapsy TA bezpośrednio do hipokampa, w porównaniu z informacjami przetwarzanymi „wewnętrznie” w synapsach SC – CA1, co z kolei zmienia treść informacyjną i charakter przechowywania informacji wpływając na kierunek zmian w masach synaptycznych. Może to potwierdzić integrację nowych informacji z poprzednio zakodowanymi informacjami, gdy opuszcza hipokamp.

VTA nie jest jedynym źródłem DA dla hipokampa. Oprócz VTA hipokamp otrzymuje dane z obszaru retrorubalnego A8 i istoty czarnej pars compacta A9 (Beckstead i in. 1979) i oddziałuje z innymi jądrami dopaminergicznymi, takimi jak jądro półleżące (NAcc; Figs 2 i I 3) .3). Na przykład mezokortykalne projekcje DA z VTA do kory przedczołowej (PFC) mogą odgrywać kluczową rolę w modulowaniu przetwarzania informacji przez interakcje hipokampa-PFC (Seamans i in. 1998; Goto i Grace 2008a). Ponadto, chociaż nie trafia bezpośrednio do hipokampa, NAcc (razem z brzusznym pallidum, VP) służy jako skierowane w dół ramię pętli hipokampa-VTA, pomagając połączyć sygnał nowości z istotnością i informacją o celu (Lisman i Grace 2005; Figi 2 i I 3) .3). Poza główną rolą w bramkowaniu limbicznym i korowym, NAcc jest zaangażowany w poprawę zachowań ukierunkowanych na cel (Gruber i in. 2009) i umożliwienie informacji przestrzennej zależnej od hipokampa, aby uzyskać kontrolę nad uczeniem się apetytu (Ito i Hayen 2011). Rola NAcc w bramce informacyjnej została szczegółowo przeanalizowana w innym miejscu (Grace i in. 2007; Goto i Grace 2008b; Yin i in. 2008).

Anatomiczne połączenia między hipokampem a jądrami dopaminergicznymi. VTA, pole retrorubralne (RRF) i LC wszystkie wysyłają projekcje do hipokampa (HPC). Z kolei hipokamp z jednej strony kieruje się do NAcc połączonego z VTA ...

Regulacja plastyczności synaptycznej hipokampa przez VTA i inne jądra dopaminergiczne. Przedstawiono tu regulację dopaminergiczną plastyczności synaptycznej hipokampa i leżącej u jej podstaw sieci. Niebieskie strzałki wskazują na nowość aktywowanego hipokampa VTA ...

Podsumowując, znana rola jąder dopaminergicznych, które uderzają w hipokamp, potwierdza, że DA jest uwalniany przez doświadczenie związane z nowością i nagrodą, i że ta informacja umożliwia hipokampowi nadanie znaczenia przetwarzanym informacjom. W ten sposób istotność jest przekazywana przechowywanym informacjom. Względna regulacja LTP i LTD w różnych podpólach hipokampa jest jednym z możliwych sposobów, poprzez które hipokamp następnie integruje i koduje tę informację w engram pamięci lub reprezentację przestrzenną.

Wpływ receptorów D1 / D5 na LTP w DG

DG jest funkcjonalną „bramą” do hipokampa. Po aktywacji receptorów D1 / D5 w tej strukturze odnotowano mieszane efekty na indukowane elektrycznie LTP (tabela 1A), ale głównie zahamowano LTP po antagonizmie receptora D1 / D5 (Yanagihashi i Ishikawa 1992; Kusuki i in. 1997; Swanson-Park i in. 1999). Sugeruje to, że receptory te odgrywają kluczową rolę w określaniu, czy LTP występuje w DG w odpowiedzi na nadchodzące bodźce. Aktywacja receptora D1 / D5 podczas sygnału „nagrody” lub „nowości” została zaproponowana w celu zwiększenia pobudliwości DG (Hamilton i in. 2010) takie, że nowa informacja sensoryczna przekazuje bramę informacyjną i filtr DG, aby wejść do obwodu regionu hipokampowego CA3 – CA1 (Heinemann i in. 1992; Hamilton i in. 2010). To z kolei może odnosić się do funkcji DG w zakresie uzupełniania wzorców (Kesner i in. 2000).

Receptory D1 / D5 i plastyczność synaptyczna hipokampa

Bramkowanie informacji w bardziej globalnym sensie jest również wspierane przez DA. Ten rodzaj bramkowania może umożliwić oscylacyjną aktywność sieci między różnymi obszarami mózgu zaangażowanymi w uczenie się (Buzsaki i Draguhn 2004). Aktywacja receptora D1 / D5 może, na przykład, modulować wystrzeliwanie impulsu theta w środkowej przegrodzie / pionowej kończynie neuronów pasma diagonalnego, które wystrzeliwują do hipokampa (Fitch i in. 2006). Ponadto DA tłumi cholinergiczne oscylacje gamma w obszarze CA3 poprzez aktywację receptora D1 (Weiss i in. 2003). Sugerowano, że DA w szczególności zmienia wzorzec wyzwalania częstotliwości neuronów (volta częstotliwości teta i gamma; Ito i Schumann 2007), które zaobserwowano w korze entoralnej podczas zachowań eksploracyjnych gryzoni (Chrobak i in. 2000) zmieniając tym samym treść informacyjną.

Wpływ receptorów D1 / D5 na LTP w regionie CA1

W przeciwieństwie do DG, gdzie dotyczy to tylko L-LTP, badania in vitro synaps SC – CA1 wykazały, że zarówno E-LTP (Otmakhova i Lisman 1996) i L-LTP (Frey i in. 1991; Huang i Kandel 1995) są zapobiegane lub zmniejszane (Swanson-Park i in. 1999) przez antagonistę D1 / D5, podczas gdy agoniści receptorów D1 / D5 prowadzą do ulepszonego E-LTP (Otmakhova i Lisman 1996). Wielkość E- i L-LTP jest również znacznie zmniejszona w skrawkach hipokampa z receptora D1 - / - myszy w porównaniu z myszami typu dzikiego (Granado i in. 2008). Zgodnie z tymi odkryciami badania in vivo wykazały, że indukowane przez HFS LTP w synapsach SC – CA1 jest ułatwione przez aktywację receptora D1 / D5 u szczurów swobodnie zachowujących się (Lemon i Manahan-Vaughan 2006; Stół 1ZA). Jednak antagonizm receptora D1 / D5 zapobiega tylko L-LTP w synapsach SC – CA1 (Lemon i Manahan-Vaughan 2006). Różnice między badaniami in vitro i in vivo mogą dotyczyć różnych rodzajów protokołów stymulacji, które były wykorzystywane do wywołania LTP o różnej odporności i czasie trwania.

Wpływ aktywności receptora D1 / D5 na depotentację LTP

Chociaż nie jest to trwała forma plastyczności synaptycznej, depotentacja ma wzmiankę w kontekście regulacji D1 / D5 plastyczności synaptycznej hipokampa (Tabela 1DO). Depotentiacja jest interesującym zjawiskiem, które występuje, gdy LFS jest stosowane w bardzo krótkim oknie czasowym (maksimum 30 min) indukowania LTP (Staubli i Lynch 1990; Kulla i in. 1999) i zaproponowano, aby obejmował funkcjonalny korelat aktywnego zapominania lub być może zakłóceń uczenia się. Ta forma plastyczności synaptycznej różni się od LTD, ponieważ nie angażuje się w ten sam profil fosforylacji / defosforylacji receptora α-amino-3-hydroksy-5-metylo-4-izoksazolepropionowego (Lee i in. 1998) i ma różne wrażliwości na przykład na ligandy receptora mGlu (Manahan-Vaughan 1997; Fitzjohn i in. 1998; Kulla i in. 1999; Kulla i Manahan-Vaughan 2008). Innym aspektem depotentacji jest asocjacyjna regulacja tego zjawiska, czego przykładem jest badanie an vitro na szczurach, wykazujące, że synteza białek związanych z plastycznością (PRP) przez L-LTP w jednym wejściu ułatwiła E-L-LTD w innym wejściu. Zatem długoterminowa plastyczność jednego wejścia synaptycznego jest asocjatywnie indukowana przez PRP innego wejścia synaptycznego, w procesie określanym jako „krzyżowanie” (Sajikumar i Frey 2004). Wydaje się, że skojarzona długoterminowa plastyczność i znakowanie synaptyczne zależą od aktywacji receptora D1 / D5 (Sajikumar i Frey 2004).

Co ciekawe, manipulacja receptorem D1 / D5 wpływa na indukowaną przez LFS depotentację LTP zarówno in vitro, jak i in vivo (Otmakhova i Lisman 1998; Kulla i Manahan-Vaughan 2000). Agoniści receptora D1 / D5 zmniejszają depotentację LTP przez LFS w CA1 i DG, podczas gdy antagoniści receptora D1 / D5 hamują ten efekt (Kulla i Manahan-Vaughan 2000) przypuszczalnie za pośrednictwem mechanizmu zależnego od cyklicznego 3′5 ′ adenozynomonofosforanu (cAMP) (Otmakhova i Lisman 1998).

Jeśli depotentacja obejmuje zapomnienie, sugeruje to, że aktywacja receptora D1 / D5 może utrudniać ten proces. Ponieważ depotentacja LTP jest kolejnym procesem - najpierw wywołuje się LTP, a następnie rozpoczyna się depotentacja, co oznacza, że aktywacja receptora D1 / D5 może zawetować „decyzję”, by zapomnieć o informacjach, które początkowo były przeznaczone do długoterminowego przechowywania. Ponownie, ta możliwość dobrze wpisuje się w rolę tych receptorów w pośredniczeniu w istotności informacyjnej.

Wpływ aktywności receptora D1 / D5 na Hippocampal LTD

LTD do pewnego stopnia jest lustrzanym odbiciem LTP, obejmującym trwałe spadki siły synaptycznej, które występują po wzorzystej stymulacji aferentnej dla hipokampa. W ostatnich latach stało się jasne, że zjawisko to jest mechanizmem przechowywania informacji, który prawdopodobnie współpracuje z LTP w celu generowania reprezentacji przestrzennych i / lub pamięci (Kemp i Manahan-Vaughan 2007). W przypadku tego zjawiska, podobnie jak LTP, receptory D1 / D5 również odgrywają kluczową rolę. W przeciwieństwie do LTP, gdzie region CA1 i DG były intensywnie badane, jak dotąd, istnieją tylko informacje dotyczące wpływu receptorów D1 / D5 na LTD w regionie CA1 (Tabela 1B).

E-LTD, indukowany przez LFS synaps CA1, jest ułatwiony przez agonizm receptora D1 / D5 in vitro (Chen i in. 1995; Liu i in. 2009). Natomiast E-LTD jest blokowany przez antagonistę receptora D1 / D5 w synapsach CA1 in vitro (Chen i in. 1995). Ponadto badania in vitro wykazały, że zarówno E-i L-LTD w synapsach CA1 zależą od aktywacji receptora D1 / D5 (Mockett i in. 2007; Liu i in. 2009). Dane in vivo zgadzają się z tymi wynikami, ponieważ agonizm receptora D1 / D5 ułatwia indukowane przez LFS E-LTD i L-LTD, podczas gdy antagonizm receptora D1 / D5 zapobiega indukowanemu przez LFS E-LTD i L-LTD (Lemon i Manahan-Vaughan 2006). Jednak w jednym badaniu in vitro agonizm receptora D1 / D5 częściowo odwrócił indukowaną przez LFS LTD (Mockett i in. 2007). Te różne efekty in vitro mogą wynikać z zastosowania różnych protokołów LFS [1200 × 3 Hz (Mockett i in. 2007) vs. 450 × 1 Hz (Chen i in. 1995)], które wywołują LTD o różnej wielkości i czasie trwania. In vivo, LFS 1 Hz przy użyciu <600 impulsów wywołuje bardzo krótkotrwałą depresję (STD) w synapsach CA1 (Popkirov i Manahan-Vaughan 2011), podczas gdy stymulacja 3-Hz wywołuje bardziej długotrwałe efekty (Manahan-Vaughan 2000). Różnice w regulacji agonistów receptora D1 / D5 depresji synaptycznej o różnych mocach i czasie trwania mogą funkcjonalnie odnosić się do znaczenia tych form plastyczności dla przetwarzania informacji: słabe reakcje mogą zostać wzmocnione i silne reakcje mogą zostać osłabione, tak że przetwarzanie informacji jest zoptymalizowany.

Receptory D1 / D5 i plastyczność wspomagana uczeniem się

Badania in vivo wykazały, że E-LTP i L-LTP ułatwiające uczenie się poprzez badanie nowej pustej przestrzeni można zapobiegać antagonizmem receptora D1 / D5 w synapsach CA1 (Li i in. 2003; Lemon i Manahan-Vaughan 2006). Ponadto farmakologiczna aktywacja receptorów D1 / D5 naśladuje ułatwienie LTP wywołane przestrzenną nowością (Li i in. 2003). Agonizm receptora D1 / D5 ułatwia STD w LTD w synapsach CA1 in vivo (Lemon i Manahan-Vaughan 2006). Potwierdza to możliwość, że aktywacja receptora D1 / D5 obniża próg dla CA1 LTD. Ponadto doniesiono o roli receptorów D1 / D5 w LTD wspomaganej uczeniem się. W tym przypadku L-LTD, który był ułatwiony dzięki nowej eksploracji przestrzennej, został powstrzymany przez antagonizm receptora D1 / D5 (Lemon i Manahan-Vaughan 2006). Nowa eksploracja przestrzenna towarzysząca stymulacji doprowadzającej w połączeniu z aktywacją receptora D1 / D5 umożliwia również powolną depresję w synapsach CA1, tym samym wspierając również, że aktywacja receptora D1 / D5 może obniżyć próg przechowywania informacji przez LTD w synapsach hipokampa (Lemon i Manahan-Vaughan 2011; Stół 1B). Tak więc ułatwione przez uczenie się E- i L-LTP można modulować przez aktywację receptorów D1 / D5 (Tabela 1ZA). Ponownie, odkrycie to silnie łączy receptory D1 / D5 z nowym doświadczeniem i sugeruje, że receptory te mogą być jednym z czynników, które nadają istotność i znaczenie przychodzącym informacjom sensorycznym docierającym do hipokampa.

Co umożliwia różnice w regulacji plastyczności synaptycznej hipokampa w D1 / D5?

Podsumowując, badania te potwierdzają, że receptory D1 / D5 nie mają identycznego wpływu na LTP w regionie CA1 i DG. Region CA1 wydaje się być bardziej czuły, ponieważ zarówno E-LTP, jak i L-LTP są regulowane przez receptory D1 / D5. Natomiast w DG dotyczy to tylko L-LTP. Dodatkiem do tego spektrum funkcjonalnego jest regulacja przez receptory D1 / D5 LTD, plastyczność depotentacji i wspomagana uczeniem się. Ta ukierunkowana regulacja przez receptory D1 / D5 tak wielu różnych aspektów plastyczności synaptycznej może odnosić się do względnej ekspresji receptorów D1 / D5 w hipokampie i względnego sprzężenia tych receptorów z kaskadami sygnalizacyjnymi. Zarówno receptory D1, jak i D5 są widoczne w piramidalnych komórkach hipokampa u małp (Bergson i in. 1995) i neurony piramidalne w CA1 – 3, w tym komórki w warstwie oriens i radiatum wyrażają receptory D1 / D5 u szczurów (Fremeau i in. 1991). MRNA receptora D1 / D5 jest również zlokalizowane grzbietowo w komórkach ziarnistych DG i brzusznie w większości neuronów kompleksu subulicy (Fremeau i in. 1991). Ponadto, receptory D5 ulegają ekspresji w komórkach hilus i ziarnistych DG, w komórkach piramidalnych podrzędnych oraz w regionie CA1-CA3 szczurów, ludzi i małp (Ciliax i in. 2000; Khan i in. 2000). W związku z tym w hipokampie występuje względnie równomierny rozkład receptorów D1 / D5. Istnieją jednak pewne różnice w lokalizacji neuronalnej receptorów D1 i D5: receptory D1 w korze mózgowej występują głównie na kolcach dendrytycznych, podczas gdy receptory D5 występują głównie na trzonach dendrytycznych w PFC (Bergson i in. 1995). Te subkomórkowe różnice w lokalizacji receptorów D1 / D5 mogą mieć implikacje funkcjonalne (Bergson i in. 1995). Ponieważ piramidalne kolce dendrytyczne otrzymują pobudzający glutaminian (Harris i Kater 1994) i wały dendrytyczne hamujące wejście ergiczne kwasu gamma-aminomasłowego (GABA) (Jones 1993), możliwe jest, że receptory D1 są głównie zaangażowane w receptory pobudzające, a receptory D5 w hamujące, neuromodulacyjne (Bergson i in. 1995).

Badania immunohistochemiczne zlokalizowały receptor D1 na neuronach pobudzającej projekcji glutaminergicznej warstwy komórek ziarnistych DG i wielu rodzajach hamujących interneuronów GABAergicznych pól hilus i CA3 / CA1 w hipokampie myszy (Gangarossa i in. 2012). Te interneurony GABAergiczne mogą regulować zsynchronizowane wyjście komórek ziarnistych (Miles i in. 1996), wskazując, że DA działające na te interneurony mogą wpływać na przetwarzanie informacji w obwodzie hipokampa. W regionie CA1 hipokampa i PFC u małpy, receptory D1 / D5 są zlokalizowane przed i postsynaptycznie (Bergson i in. 1995), wskazując pre- i postsynaptyczne mechanizmy pośredniczone przez DA indukują modulację siły synaptycznej. Ścisła regulacja pobudliwości poprzez system GABAergiczny jest ważnym czynnikiem nie tylko w zapobieganiu eskalacji zjawisk LTP w zdarzenia epileptyczne, ale także w przypadku LTD i utrzymaniu pobudliwości synaptycznej w zakresie funkcjonalnym (Baudry 1986; Wagner i Alger 1995; Kullmann i in. 2000).

Paradoksalnie, Gangarossa i in. (2012) wykazali, że nie ma receptorów D1 w warstwie radiatum CA1 myszy, chociaż w tym subregionie aktywacja receptora D1 / D5 jest konieczna dla uczenia się zależnego od hipokampa, pamięć (O'Carroll i in. 2006; Bethus i in. 2010) i uporczywą plastyczność w synapsach SC – CA1 (Lemon i Manahan-Vaughan 2006). Sugeruje to, że receptory D5 mogą być głównymi mediatorami wpływu na plastyczność w synapsach SC – CA1. Receptory D1 znaleziono na synapsach TA-CA1 (Gangarossa i in. 2012), sugerując, że w przeciwieństwie do synaps SC – CA1, plastyczność w synapsach TA – CA1 może być regulowana przez receptory D1.

Ważne jest również podkreślenie, że istnieje niedopasowanie między dystrybucją dopaminergicznego receptora D1 / D5 a unerwieniami włókien dopaminergicznych hipokampa. Badania na szczurach wykazały, że hipokamp grzbietowy otrzymuje gęste unerwienie noradrenergiczne, ale rzadko unerwienie dopaminergiczne z VTA (Swanson i Hartman 1975; Scatton i in. 1980). Ponadto zaobserwowano rozbieżność między silnym barwieniem immunologicznym receptorów D1 / D5 w hipokampie i prawie nieobecnymi włóknami dopaminergicznymi (Smith i Greene 2012). projekt włókien dopaminergicznych z VTA do hipokampa (Scatton i in. 1980; Gasbarri i in. 1994, 1997), ale ten dopaminergiczny wkład z VTA jest skierowany głównie do brzusznego hipokampa i nie unerwia struktur takich jak warstwa radiatum hipokampa grzbietowego (Swanson 1982; Gasbarri i in. 1994, 1997). To prowokuje pytanie, w jaki sposób DA może w ogóle wpływać na grzbietową funkcję hipokampa. Jednakże poziomy DA w hipokampie zależą nie tylko od unerwień dopaminergicznych, ponieważ zmiany na przykład w neuronach noradrenergicznych hipokampa znacznie zmniejszają poziomy DA (Bischoff i in. 1979). Ponadto włókna locus coeruleus (LC) gęsto unerwiają formację hipokampa, w tym stratum radiatum (Moudy i in. 1993) i umożliwić bezpośrednie uwalnianie DA z noradrenergicznych włókien LC w regionie CA1 (Smith i Greene 2012). Jest zatem możliwe, że DA może zostać uwolniony z końców włókien noradrenergicznych, aby „skompensować” ograniczone lub nieobecne, pośredniczone przez VTA uwalnianie DA do warstwy podskórnej i innych podregionów hipokampa grzbietowego, umożliwiając DA regulację plastyczności synaptycznej i procesów uczenia się które są pośredniczone przez grzbietowe struktury hipokampa.

Receptory D1 / D5 różnie regulują E-LTP i -LTP w zależności od podregionów hipokampa (Huang i Kandel 1995; Otmakhova i Lisman 1996; Kulla i Manahan-Vaughan 2000; Lemon i Manahan-Vaughan 2006; Granado i in. 2008). Stosunkowo inna ekspresja receptorów D1 i D5 może pośredniczyć w tym efekcie, częściowo poprzez wpływanie na różne fazy LTP, ze względu na fakt, że receptory angażują różne kaskady sygnałowe. Sygnalizacja receptora D1 jest możliwa dzięki dodatniemu sprzężeniu z cyklazą adenylową (AC), podczas gdy odpowiedzi receptora D5 są przeważnie mediowane przez dodatnie sprzężenie z fosfoinozytydem (Undieh 2010; Figa. 1). Tak więc aktywacja któregokolwiek receptora nieuchronnie prowadzi do procesów fosforylacji, aczkolwiek możliwie różnych białek. Obie kaskady sygnałowe (receptory D1 i D5) zbiegają się ostatecznie na wspólnej ścieżce zbieżnej na białku wiążącym element odpowiedzi cAMP (CREB), który wspiera długoterminową plastyczność synaptyczną w hipokampie (Barco i in. 2002).

Aktywacja AC przez receptory D1 katalizuje konwersję adenozynotrifosforanu do wewnątrzkomórkowego drugiego przekaźnika cAMP. W rezultacie wzrasta aktywność kinazy białkowej A (PKA), cel cAMP (Vallone i in. 2000; Undieh 2010). Celem fosforylacji PKA jest fosfoproteina 32-kDa regulowana DA i cAMP (DARPP-32) wyrażana w DG hipokampa (DARPP-32; Undieh 2010), którego aktywacja prowadzi do wzmocnienia funkcji receptora NMDA (Cepeda i Levine 2006). Aktywacja PKA wrażliwa na DA reguluje również Ca typu T.²⁺ prądy (Drolet i in. 1997) i aktywacja jądrowego czynnika transkrypcyjnego wiążącego pierwiastek wapnia i białek CREB prowadzących do ekspresji białka CREB (Undieh 2010; Figa. 1).

W przeciwieństwie do receptorów D1, przekazywanie sygnału przez szlak fosfoinozytydowy receptorów D5 aktywuje fosfolipazę C (PLC), która indukuje hydrolizę bifosfonianu fosfatydyloinozytolu-4,5 w celu wytworzenia drugiego przekaźnika diacyloglicerolu i trisfosforanu inozytolu-1,4,5 (Berridge i Irvine 1984). Jednak aktywacja receptorów D5 może również stymulować szlak cAMP i szlak PKA (Beaulieu i Gainetdinov 2011; Figa. 1). Tworzenie fosforanów inozytolu powoduje mobilizację wewnątrzkomórkowych zapasów wapnia (Undieh 2010), co z kolei jest krytycznym krokiem w kierunku plastyczności synaptycznej. Zwiększony wewnątrzkomórkowy wapń aktywuje kinazę białkową zależną od wapnia i kalmoduliny typu II prowadzącą do aktywacji CREB (ryc. 1). Zatem aktywacja receptorów D1 i D5 może prowadzić do aktywacji CREB poprzez różne ścieżki sygnalizacyjne 2 (Undieh 2010). Istnieje kilka przesłuchów między systemami AC i PLC (Undieh 2010, Figa. 1). Połączenie różnych kaskad sygnałowych aktywacji receptora D1 / D5 może zatem nie tylko wspierać różne funkcje w odniesieniu do regulacji faz LTP, ale także LTD (Centonze i in. 2003) wraz z interakcjami z innymi receptorami lub neuromodulatorami (Liu i in. 2000), co z kolei może wpłynąć na trwałość tych zjawisk plastyczności.

Jako receptory D1 / D5 stymulują lokalną syntezę białek w dendrytach neuronów hipokampa (Smith i in. 2005) jest prawdopodobne, że receptory D1 / D5 biorą udział w translacji białek, która jest wymagana dla L-LTP. Zgodnie z tym blokada hipokampowych receptorów D1 / D5 (w ramach 15 min eksploracji nowości) blokuje L-LTP i zapobiega pamięci miejsc (Wang i in. 2010). Nowatorskie eksploracje wywołują uwalnianie DA, powodując regulację w górę wczesnego łuku genu w regionie CA1 (Guzowski i in. 1999). Aktywacja receptora D1 może również powodować wzrost ekspresji Zif268 i Arc / Arg3.1 w DG i oba geny są zaangażowane w regulację transkrypcji i plastyczność synaptyczną (Gangarossa i in. 2011). Sugeruje to, że DA, za pośrednictwem receptorów D1 / D5, stymuluje procesy transkrypcyjne prowadzące do długotrwałej plastyczności. Receptory hipokampa D1 / D5 są szczególnie wymagane do indukcji syntezy białek związanych z plastycznością, niezbędnych do utrwalenia długoterminowej plastyczności i pamięci (Moncada i in. 2011). Ustawienie „znacznika synaptycznego” w konkretnej synapsie dla kolejnych PRP, takich jak kinaza białkowa M zeta (Navakkode i in. 2010) jest niezbędny dla trwałego LTP (Frey i Morris 1997). Doświadczenia in vitro sugerują, że aktywacja receptora D1 / D5 może być zaangażowana w ten proces (Sajikumar i Frey 2004; patrz tabela 1). Hamowanie L-LTP przez antagonizm receptora D1 / D5 można zatem wyjaśnić na poziomie molekularnym przez hamowanie syntezy białek indukowanej przez antagonizm tych receptorów.

Podwójne działanie DA w indukowaniu LTD lub LTP może wynikać z zależnego od stężenia wpływu na różne procesy fosforylacji prowadzące albo w LTD albo w LTP (Saijkumar i Frey 2004). Modulacja postaci zależnej od receptora NMDA zarówno E-LTP, jak i E-LTD poprzez aktywację receptora D1 / D5 w regionie CA1 może wynikać z faktu, że sygnał DA zbiega się w receptorze NMDA w celu indukcji aktywacji ERK2 w tym podregionie hipokampa (Kaphzan i in. 2006). Receptory D1 / D5 regulują również bezpośrednio receptor NMDA (Cepeda i in. 1998; Stramiello i Wagner 2008; Varela i in. 2009) i może mieć wpływ na progi indukcji LTP i LTD (Cummings i in. 1996) i kaskady sygnałowe aktywowane przez receptory D1 / D5, które prowadzą do aktywacji CREB i syntezy białek (Smith i in. 2005; Moncada i in. 2011; Sarantis i in. 2012). LTD jest zależna od syntezy białek (Manahan-Vaughan i in. 2000). Ze względu na fakt, że antagonizm receptorów D1 / D5 zapobiega utrzymaniu LTD (Sajikumar i Frey 2004) w sposób podobny do inhibitorów syntezy białek (Sajikumar i Frey 2003) kusi postulat, że DA może być bezpośrednio zaangażowany w procesy wymagane do syntezy białek związanych z plastycznością, które nie tylko odnoszą się do LTP, ale także do LTD (Sajikumar i Frey 2004).

Wpływ aktywności receptora D1 / D5 na uczenie się zależne od hipokampa

Powyższe odkrycia sugerują, że istnieje bardzo ścisły związek między regulacją plastyczności synaptycznej przez receptory D1 / D5 i ich rolą w uczeniu się zależnym od hipokampa. Hipokamp odgrywa kluczową rolę w uczeniu się i zapamiętywaniu (Eichenbaum i in. 1990; Mishkin i in. 1998) i zajmuje się pamięcią przestrzenną i epizodyczną (Burgess i in. 2002). Dopaminergiczny śródmózgowia uczestniczy w tworzeniu ludzkiej pamięci epizodycznej (Schott i in. 2006). Ponadto, u gryzoni, pamięć długotrwała nabywania nowych sparowanych towarzyszy przez hipokamp (zadanie pamięci typu epizodycznego) wymaga aktywacji receptorów D1 / D5. W przeciwieństwie do tego wczesna pamięć nie ulega antagonizmowi receptora D1 / D5 (Bethus i in. 2010), a DA nie ma wpływu na wspomnienia już ustalone lub na pobieranie (O'Caroll i in. 2006; Stół 2).

Receptory D1 / D5 i nauka zależna od hipokampa

Leczenie agonistą D1 u szczurów zwiększa pamięć przestrzenną zależną od hipokampa (Bach i in. 1999; da Silva i in. 2012) bez wpływu na pamięć przestrzenną (da Silva i in. 2012). Przeciwnie, antagoniści receptora D1 / D5 zaburzają krótko- i długoterminową pamięć przestrzenną (Clausen i in. 2011; da Silva i in. 2012). Badania na myszach transgenicznych sugerują, że receptor D1 (El-Gundi i in. 1999), a nie receptory D3 lub D5 są niezbędne do uczenia się przestrzennego (Granado i in. 2008; Xing i in. 2010). Receptor D1 ma również kluczowe znaczenie dla kodowania nowych środowisk i reprezentacji plastyczności hipokampa (Tran i in. 2008). Receptor D1 ma kluczowe znaczenie dla indukcji Zif268 i łuku, białek niezbędnych do przejścia E-LTP w L-LTP i konsolidacji pamięci u ssaków (Granado i in. 2008), a aktywacja receptorów D1 / D5 jest wymagana podczas kodowania pamięci w celu wygenerowania trwałego śladu pamięci w hipokampie (O'Carroll i in. 2006). Zależne od uczenia się zmiany siły synaptycznej innych form uczenia się zależnego od hipokampa, takie jak klasyczne warunkowanie mrugania (Kuo i in. 2006, Suzuki 2007; Madronal i in. 2009), są również modulowane przez aktywację receptora D1 (Ortiz i in. 2010). Odkrycia te sugerują, że aktywacja receptora D1 / D5 jest kluczowym czynnikiem w tworzeniu przestrzennej pamięci długoterminowej w mózgu ssaków.

Rola sygnału nowości

Obserwacje te nasuwają pytanie, co napędza zmiany poziomów DA w hipokampie i względny udział receptorów D1 / D5 w plastyczności synaptycznej i tworzeniu pamięci. Jednym z głównych czynników jest odpowiedź na nowość. Bardzo znaczące źródło uwalniania DA w hipokampie pochodzi z VTA, neuronów dopaminergicznych, których wydzielanie w odpowiedzi na nowe bodźce (Ljunberg i in. 1992; Grenhoff i in. 1993) z fazowym wzorem rozerwania (Ljunberg i in. 1992). Ponieważ opóźnienia odpowiedzi na nowy bodziec są dość podobne między VTA i hipokampem (50 – 200 ms), Lisman i Grace zaproponowali model teoretyczny ilustrujący, w jaki sposób nowa informacja jest najpierw przetwarzana przez hipokamp, a po drugie, prowadzi do pośredniej aktywacji VTA za pośrednictwem NAcc i VP. Pośrednia aktywacja VTA zachodzi poprzez pobudzającą projekcję glutaminergiczną od podrzędu do NAcc, hamującą projekcję GABAergiczną NAcc do VP, a na koniec hamującą projekcję GABAergiczną VP do VTA (Legault i in. 2000; Floresco i in. 2001, Legault i Wise 2001; Figi 2 i I 33).

Sugerowano, że przechowywane informacje sensoryczne w systemie DG-CA3 wysyłają „przewidywalne” informacje do CA1 za pośrednictwem SC, który „porównuje” rzeczywiste nowe dane sensoryczne ze ścieżki perforacji. Ten wynikowy sygnał „niedopasowania” aktywuje VTA poprzez ścieżkę pośrednią (NAcc i VP) pętli hipokampa-VTA (Lisman i Grace 2005). Badania neuroobrazowe na ludziach potwierdzają zależne od hipokampa-VTA kodowanie nowych bodźców (Wittmann i in. 2005; Adcock i in. 2006). Dalsze dane neuroobrazowania u ludzi podkreśliły koaktywację VTA, hipokampa i VP przez nowość stymulacyjną (Bunzeck i Düzel 2006), a badanie in vivo na szczurach wykazało, że nowe bodźce indukowały wzrost DA w NAc zależny od przetwarzania informacji z brzusznej części podrzędnej hipokampa (Legault i Wise 2001).

Podsumowując, odkrycia te potwierdzają, że nowa informacja może być najpierw zarejestrowana przez hipokamp, który z kolei aktywuje VTA, aby wygenerować sygnał nowości, który następnie wpływa na jakościowe kodowanie informacji hipokampa. Zgodnie z tym obserwuje się wzmocnienie długoterminowej plastyczności w DG indukowanej przez HFS, gdy szczura umieszcza się w nowym środowisku (Davis i in. 2004), sugerując, że nowość ma wyraźny wpływ na pobudliwość hipokampa. W związku z tym nowość wywołuje wzrost aktywności hipokampa u królików (Vinogradova 2001), szczury (Jenkins i in. 2004) i ludzi (Tulving i in. 1996; Dziwne i Dolan 2001). Co więcej, to hipokamp, a nie VTA, wydaje się inicjować odpowiedź nowości: Potencjały związane z wydarzeniami w hipokampie kota (Ruusurvita i in. 1995) i szczur (Brankack i in. 1996) wskazują, że hipokamp wywołuje wypalanie VTA związane z nowością. Odpowiednio, uwalnianie DA następuje po nowych bodźcach w hipokampie myszy (Ihalainen i in. 1999) i sygnały nowości hipokampa zwiększają liczbę tonicznie aktywowanych neuronów DA VTA (Floresco i in. 2003; Figi 2 i I 3) .3). Dialog między hipokampem a VTA wydaje się niezbędny do długoterminowego przechowywania informacji. Zatem wzajemne oddziaływanie obwodu VTA / hipokampa umożliwia kodowanie nowej informacji do pamięci długoterminowej przez uwalnianie VTA DA (Mizumori i in. 2004; Lisman i Grace 2005; Wittmann i in. 2005; Adcock i in. 2006).

Przetwarzanie nowości przez hipokamp może jednak być wspierane przez struktury inne niż VTA. Na przykład noradrenergiczny LC odpala rytmicznie w odpowiedzi na nowe doświadczenie (Sara i in. 1994). Aktywacja tej struktury zmienia pobudliwość hipokampa (Kitchigina i in. 1997) i ułatwia plastyczność synaptyczną (Lemon i in. 2009). Ale LC i VTA są ze sobą powiązane zarówno na poziomie funkcjonalnym, jak i anatomicznym. Badanie z zastosowaniem technik śledzenia wstecznego i wstecznego wykazało, że LC i VTA mają połączenia anatomiczne (Simon i in. 1979). VTA projektuje bezpośrednio do LC i prawdopodobnie uwalnia DA tam, wskazując na sprzężenie zwrotne między VTA i LC (Ornstein i in. 1987; Sara 2009). Ponadto VTA może indukować aktywację PFC poprzez uwalnianie DA, co z kolei zmienia aktywność neuronalną LC poprzez uwalnianie glutaminianu (Sara 2009), a neurony VTA DA są modulowane przez noradrenalinę, która jest uwalniana w wyniku elektrycznej stymulacji LC (Grenhoff i in. 1993). Badania uszkodzeń neuronów LC noradrenaliny i neuronów VTA DA sugerują, że neurony LC noradrenaliny i neurony VTA DA wywierają hamujący wpływ na odpalanie neuronów DA odpowiednio w neuronach VTA i noradrenaliny w LC (Guiard i in. 2008). Jednakże antagonizm receptora α1 przez prazosynę w LC ujawnił spadek wypalania neuronów DA w VTA, sugerując efekt pobudzający neuronów noradrenaliny LC również na neurony VTA DA (Grenhoff i Svensson 1993). Tak więc LC angażuje się w skomplikowane funkcjonalne okno dialogowe z VTA.

Obie LC (Vankov i in. 1995) i VTA (Schultz i in. 1993) neurony są aktywowane przez nowość, działając jako sygnały uczenia się w sposób komplementarny (Harley 2004). Podczas gdy LC staje się natychmiast aktywny, gdy zaczyna się nowe doświadczenie (Aston-Jones i Bloom 1981; Sara i in. 1994), VTA staje się aktywna w ciągu setek milisekund później (Ljungberg i in. 1992). Sugeruje to, że LC, albo przez bezpośrednią komunikację z VTA, albo przez pętlę hipokampa-VTA, może regulować uwalnianie DA z VTA do hipokampa. Zgodnie z tą możliwością, receptory D1 / D5 biorą udział w regulacji LTD hipokampa indukowanej przez stymulację LC (Lemon i in. 2009; Lemon i Manahan-Vaughan 2011). W tym przypadku antagonizm receptora D1 / D5 zapobiega LC – CA1 LTD. Co więcej, zastosowanie agonisty receptora D1 / D5 ułatwia indukowane LC CA1 E-LTD w L-LTD, które utrzymuje się przez ponad 24 h (Lemon i Manahan-Vaughan 2011; Stół 1B). Odkrycia te sugerują, że system receptora D1 / D5 służy do obniżenia progu wymaganego do trwałego przechowywania informacji w warunkach nowości lub zwiększonego pobudzenia, niezależnie od źródła sygnału nowości (Lemon i Manahan-Vaughan 2011).

Receptory D1 / D5 są kluczowe dla przechowywania informacji o hipokampie

Na podstawie aktualnej wiedzy jasne jest, że receptory D1 / D5 odgrywają intrygującą i decydującą rolę w umożliwianiu kodowania i przechowywania informacji w hipokampie. Mogą ułatwiać wyrażanie zarówno LTP, jak i LTD, oraz biorąc pod uwagę zgromadzone dowody, że LTP koduje różne aspekty reprezentacji przestrzennych (Kemp i Manahan-Vaughan 2007, 2008; Goh i Manahan-Vaughan 2012), sugeruje to, że receptory D1 / D5 mogą napędzać naturę i jakościową zawartość przechowywanych informacji w hipokampie. Uderzająco, na poziomie funkcjonalnym i zgodnie z tym postulatem, aktywacja receptora D1 / D5 prowadzi do zwiększonego przetwarzania w trisynaptycznym obwodzie DG – CA3 – CA1, na niekorzyść bezpośredniego wejścia entorhinal – CA1 (Varela i in. 2009), tym samym minimalizując wpływ wykrywania niezgodności (Lismann i Otmakhova 2001) na korzyść priorytetowego przechowywania informacji. To z kolei może być bardzo istotne w połączeniu przechowywania informacji i pamięci z doświadczeniami z nagrodami.

W połączeniu z obserwacjami, że aktywacja receptora D1 / D5 moduluje zależną od hipokampa epizodyczną i przestrzenną pamięć długotrwałą, dane te wskazują, że receptory D1 / D5 bramkują długoterminową plastyczność i pamięć hipokampa w mózgu ssaków i są kluczowe w nadawaniu właściwości nowości i nagrody dla informacji przetwarzanych przez hipokamp.

Finansowanie

Praca ta jest wspierana przez grant niemieckiej fundacji badawczej (Deutsche Forschungsgemeinscaft, www.dfg.de) do Denise Manahan-Vaughan (Ma1843 / 6-2).

Uwagi

Konflikt interesów: Brak deklaracji.

Referencje

Abraham WC, Christie BR, Logan B, Lawlor P, Dragunow M. Natychmiastowa wczesna ekspresja genów związana z utrzymywaniem się heterosynaptycznej długotrwałej depresji w hipokampie. Proc Natl Acad Sci US A. 1994; 91: 10049 – 10053. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Adcock RA, Thangavel A, Whitfield-Gabrieli S, Knutson B, Gabrieli JD. Uczenie motywowane nagrodami: aktywacja mezolimbiczna poprzedza tworzenie się pamięci. Neuron. 2006; 50: 507 – 517. [PubMed]
Andrzejewski ME, Spencer RC, Kelley AE. Oddzielenie brzusznej i grzbietowej podsubtelnej aktywności receptora dopaminy D1 w uczeniu się instrumentalnego, spontanicznym zachowaniu motorycznym i motywacji. Behav Neurosci. 2006; 120: 542 – 553. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Aston-Jones G, Bloom FE. Neurony locus coeruleus zawierające noradrenalinę u zachowujących się szczurów wykazują wyraźne reakcje na nieszkodliwe bodźce środowiskowe. J Neurosci. 1981; 1: 887 – 900. [PubMed]
Bach ME, Barad M, Son H, Zhuo M, Lu YF, Shih R, Mansuy I, Hawkins RD, Kandel ER. Defekty związane z wiekiem w pamięci przestrzennej są skorelowane z defektami w późnej fazie długotrwałego wzmocnienia hipokampa in vitro i są osłabiane przez leki, które wzmacniają szlak sygnałowy cAMP. Proc Natl Acad Sci US A. 1999; 96: 5280 – 5285. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Bashir ZI, Bortolotto ZA, Davies CH, Berretta N, Irving AJ, Seal AJ, Henley JM, Jane DE, Watkins JC, Collingridge GL. Indukcja LTP w hipokampie wymaga synaptycznej aktywacji receptorów metabotropowych glutaminianu. Natura. 1993; 363: 347 – 350. [PubMed]
Barco A, Alarcon JM, Kandel ER. Ekspresja konstytutywnie aktywnego białka CREB ułatwia późną fazę długotrwałego wzmocnienia przez zwiększenie wychwytu synaptycznego. Komórka. 2002; 108: 689 – 703. [PubMed]
Baudry M. Długoterminowe wzmocnienie i rozpalanie: podobne mechanizmy biochemiczne? Adv Neurol. 1986; 44: 401 – 410. [PubMed]
Niedźwiedź MF. Synaptyczna podstawa do przechowywania pamięci w korze mózgowej. Proc Natl Acad Sci US A. 1996; 93: 13453 – 13459. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Beaulieu JM, Gainetdinov RR. Fizjologia, sygnalizacja i farmakologia receptorów dopaminy. Pharmacol Rev. 2011; 63: 182 – 217. [PubMed]
Beckstead RM, Domesick VB, Nauta WJ. Skuteczne połączenia istoty czarnej i brzusznej powierzchni nakrywkowej u szczura. Brain Res. 1979; 175: 191 – 217. [PubMed]
Bergson C, Mrzljak L, Smiley JF, Pappy M, Levenson R, Goldman-Rakic PS. Regionalne, komórkowe i subkomórkowe zmiany w dystrybucji receptorów dopaminy D1 i D5 w mózgu naczelnych. J Neurosci. 1995; 15: 7821 – 7836. [PubMed]
Bernabeu R, Bevilaqua L, Ardenghi P, Bromberg E, Schmitz P, Bianchin M, Izquierdo I, Medina JH. Udział szlaków sygnałowych kinazy białkowej hipokampowej zależnej od cAMP / cAMP w późnej fazie konsolidacji pamięci awersyjnie motywowanej nauki u szczurów. Proc Natl Acad Sci US A. 1997; 94: 7041 – 7046. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Berridge MJ, Irvine RF. Trisfosforan inozytolu, nowy drugi przekaźnik w komórkowej transdukcji sygnału. Natura. 1984; 312: 315 – 321. [PubMed]
Bethus I, Tse D, Morris RG. Dopamina i pamięć: modulacja trwałości pamięci dla nowych, powiązanych ze sobą receptorów hipokampowych zależnych od receptora NMDA. J Neurosci. 2010; 30: 1610 – 1618. [PubMed]
Bischoff S, Scatton B, Korf J. Biochemiczne dowody na rolę przekaźnika dopaminy w hipokampie szczura. Brain Res. 1979; 165: 161 – 165. [PubMed]
Bliss TV, Collingridge GL. Synaptyczny model pamięci: długotrwałe wzmocnienie w hipokampie. Natura. 1993; 361: 31 – 39. [PubMed]
Bliss TV, Lomo T. Długotrwałe wzmocnienie transmisji synaptycznej w obszarze zębatym znieczulonego królika po stymulacji ścieżki perforacji. J Physiol. 1973; 232: 331 – 356. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Brankack J, Seidenbecher T, Müller-GaÅNrtner HW. Późno dodatni składnik zależny od zadania u szczurów: czy jest on związany z rytmem theta hipokampa? Hipokamp. 1996; 6: 475 – 482. [PubMed]
Bromberg-Martin ES, Matsumoto M, Hikosaka O. Dopamina w kontroli motywacyjnej: nagradzanie, awersja i alarmowanie. Neuron. 2010; 68: 815 – 834. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Bunzeck N, Düzel E. Bezwzględne kodowanie nowości bodźców w istocie ludzkiej nigra / VTA. Neuron. 2006; 51: 369 – 379. [PubMed]
Burgess N, Maguire EA, O'Keefe J. The human hipocampus a przestrzenna i epizodyczna pamięć. Neuron. 2002; 35: 625–641. [PubMed]
Buzsáki G, Draguhn A. Oscylacje neuronowe w sieciach korowych. Nauka. 2004; 304: 1926 – 1929. [PubMed]
Carlsson A, Falck B, Hillarp NA. Lokalizacja komórkowa monoamin mózgowych. Acta Physiol Scand Suppl. 1962; 56: 1 – 28. [PubMed]
Centonze D, Grande C, Saulle E, Martin AB, Gubellini P, PavoÅLn N, Pisani A, Bernardi G, Moratalla R, Calabresi P. Różne role receptorów dopaminy D1 i D5 w aktywności ruchowej i plastyczności synaptycznej prążkowia. J Neurosci. 2003; 23: 8506 – 8512. [PubMed]
Cepeda C, Colwell CS, Itri JN, Chandler SH, Levine MS. Dopaminergiczna modulacja indukowanych NMDA prądów całych komórek w neuronach prążkowia w skrawkach: udział przewodników wapniowych. J Neurophysiol. 1998; 79: 82 – 94. [PubMed]
Cepeda C, Levine MS. Jak myślisz, gdzie idziesz? Pułapka receptora NMDA-D1. Sci STKE. 2006; 333: 20. [PubMed]
Chen Z, Fujii S, Ito K, Kato H, Kaneko K, Miyakawa H. Aktywacja receptorów dopaminowych D1 zwiększa długotrwałą depresję transmisji synaptycznej indukowanej przez niską częstotliwość stymulacji w szczurzych hipokampowych neuronach CA1. Neurosci Lett. 1995; 188: 195 – 198. [PubMed]
Chrobak JJ, Lorincz A, Busaki G. Wzory fizjologiczne w układzie kory hipokampa i enthorinalu. Hipokamp. 2000; 10: 457 – 465. [PubMed]
Ciliax BJ, Nash N, Heilman C, Sunahara R, Hartney A, Tiberi M, Rye DB, Caron MG, Niznik HB, Levey AI. Immunolokalizacja receptora dopaminowego D (5) w mózgu szczura i małpy. Synapsa. 2000; 37: 125 – 145. [PubMed]
Clausen B, Schachtman TR, Mark LT, Reinholdt M, Christoffersen GR. Zaburzenia eksploracji i pamięci po antagonizmie D1 receptora układowego lub prelimbicznego u szczurów. Behav Brain Res. 2011; 223: 241 – 254. [PubMed]
Cummings JA, Mulkey RM, Nicoll RA, Malenka RC. Wymagania sygnalizacyjne Ca2 + dla długotrwałej depresji w hipokampie. Neuron. 1996; 16: 825 – 833. [PubMed]
da Silva WC, Köhler CC, Radiske A, Cammarota M. D1 / D5 receptory dopaminy modulują tworzenie pamięci przestrzennej. Neurobiol Learn Mem. 2012; 97: 271 – 275. [PubMed]
Davis CD, Jones FL, Derrick BE. Nowe środowiska zwiększają indukcję i utrzymanie długoterminowego wzmocnienia w zakręcie zębatym. J Neurosci. 2004; 24: 6497 – 6506. [PubMed]
Del Campo N, Chamberlain SR, Sahakian BJ, Robbins TW. Role dopaminy i noradrenaliny w patofizjologii i leczeniu zaburzeń uwagi i nadpobudliwości. Biol Psychiatry. 2011; 69: 145 – 157. [PubMed]
Drolet P, Bilodeau L, Chorvatova A, Laflamme L, Gallo-Payet N, Payet MD. Hamowanie prądu Ca2 + typu T przez receptor dopaminy D1 w szczurzych komórkach kłębuszków nerkowych: wymóg połączonego działania podjednostki białka G betagamma i cyklicznego adenozyny 3 ′, monofosforanu 5′. Mol Endocrinol. 1997; 11: 503 – 514. [PubMed]
Dudek SM, Bear MF. Homosynaptyczna długotrwała depresja w obszarze CA1 hipokampa i wpływ blokady receptora N-metylo-D-asparaginianu. Proc Natl Acad Sci US A. 1992; 89: 4363 – 4367. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Dunwiddie T, Lynch G. Długotrwałe wzmocnienie i depresja odpowiedzi synaptycznych w hipokampie szczura: lokalizacja i zależność częstotliwości. J Physiol. 1978; 276: 353 – 367. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Ehringer H, Hornykiewicz O. Verteilung von Noradrenalin und Dopamin (3-Hydroxytryamin) im Gehirn des Menschen und ihr Verhalten bei Erkrankungen des Extrapyramidalen Systems. Klin Wochenschrift. 1960; 38: 1236 – 1239.
Eichenbaum H, Stewart C, Morris RG. Nauka reprezentacji hipokampa w miejscu. J Neurosci. 1990; 10: 3531 – 3542. [PubMed]
El-Ghundi M, Fletcher PJ, Drago J, Sibley DR, O'Dowd BF, George SR. Przestrzenny deficyt uczenia się u myszy pozbawionych receptora dopaminy D (1). Eur J Pharmacol. 1999; 383: 95–106. [PubMed]
Engin E, Treit D. Rola hipokampa w lęku: badania wlewów śródmózgowych. Behav Pharmacol. 2007; 18: 365 – 374. [PubMed]
Etkin A, Alarcón JM, Weisberg SP, Touzani K, Huang YY, Nordheim A, Kandel ER. Rola w uczeniu się dla SRF: usuwanie zaburzeń przodomózgowia dorosłych LTD i tworzenie natychmiastowej pamięci nowego kontekstu. Neuron. 2006; 50: 127 – 143. [PubMed]
Fitch TE, Sahr RN, Eastwood BJ, Zhou FC, Yang CR. Modulacja receptora dopaminowego D1 / D5 szybkości wyzwalania i dwukierunkowego wyzwalania impulsowego theta w przyśrodkowej kończynie przegrodowej / pionowej neuronów pasma diagonalnego in vivo. J Neurophysiol. 2006; 95: 2808 – 2820. [PubMed]
Fitzjohn SM, Bortolotto ZA, Palmer MJ, Doherty AJ, Ornstein PL, Schoepp DD, Kingston AE, Lodge D, Collingridge GL. Silny antagonista receptora mGlu LY341495 identyfikuje role zarówno klonowanych, jak i nowych receptorów mGlu w plastyczności synaptycznej hipokampa. Neuropharmakologia. 1998; 37: 1445 – 1458. [PubMed]
Floresco SB, Todd CL, Grace AA. Glutamatergiczne aferents od hipokampa do jądra półleżącego regulują aktywność brzusznych neuronów dopaminowych obszaru nakrywkowego. J Neurosci. 2001; 21: 4915 – 4922. [PubMed]
Floresco SB, West AR, Ash B, Moore H, Grace AA. Zróżnicowana modulacja wypalania neuronów dopaminowych reguluje w różny sposób toniczną i fazową transmisję dopaminy. Nat Neurosci. 2003; 6: 968 – 973. [PubMed]
Fluckiger E, Muller EE, Thorner MO. Podstawowe i kliniczne aspekty neuronauki. Nowy Jork: Springer-Verlag; 1987.
Fremeau RT, Jr, Duncan GE, Fornaretto MG, Dearry A, Gingrich JA, Breese GR, Caron MG. Lokalizacja mRNA receptora dopaminy D1 w mózgu wspiera rolę w poznawczych, afektywnych i neuroendokrynnych aspektach neurotransmisji dopaminergicznej. Proc Natl Acad Sci US A. 1991; 88: 3772 – 3776. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Frey U, Matthies H, Reymann KG, Matthies H. Wpływ blokady dopaminergicznego receptora D1 podczas tetanizacji na ekspresję długotrwałego wzmocnienia w szczurzym regionie CA1 in vitro. Neurosci Lett. 1991; 129: 111 – 114. [PubMed]
Frey U, Morris RG. Oznaczanie synaptyczne i długotrwałe wzmocnienie. Natura. 1997; 385: 533 – 536. [PubMed]
Frey U, Schroeder H, Matthies H. Antagoniści dopaminergiczni zapobiegają długotrwałemu utrzymaniu postetanowego LTP w regionie CA1 szczurzych wycinków hipokampa. Brain Res. 1990; 522: 69 – 75. [PubMed]
Gangarossa G, Di Benedetto M, O`Sullivan GJ, Dunleavy M, Alcacer C, Bonito-Oliva A, Henshall DC, Waddingtion JL, Valjent E, Fisone G. Dawki konwulsyjne agonisty receptora dopaminy D1 powodują wzrost Zif268 zależny od Erk oraz wyrażenie Arc / Arg3.1 w zakręcie zębatym myszy. PLoS One. 2011; 3: e19415. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Gangarossa G, Longueville S, De Bundel D, Perroy J, HerveÅL D, Girault JA, Valjent E. Charakterystyka neuronów eksprymujących receptor dopaminy D1 i D2 w hipokampie myszy. Hipokamp. 2012 doi: 10.1002 / hipo.22044. [Wydanie elektroniczne przed papierowym] [PubMed]
Gasbarri A, Packard MG, Campana E, Pacitti C. Anterograde i wsteczne śledzenie projekcji z brzusznego obszaru nakrywkowego do formacji hipokampa u szczura. Brain Res Bull. 1994; 33: 445 – 452. [PubMed]
Gasbarri A, Sulli A, Innocenzi R, Pacitti C, Brioni JD. Upośledzenie pamięci przestrzennej wywołane uszkodzeniem mezohipokampalnego układu dopaminergicznego u szczura. Neuroscience. 1996; 74: 1037 – 1044. [PubMed]
Gasbarri A, Sulli A, Packard MG. Dopaminergiczne projekcje śródmózgowia do formacji hipokampa u szczura. Prog Neuropsychopharmacol Biol Psychiatry. 1997; 21: 1 – 22. [PubMed]
Goh JJ, Manahan-Vaughan D. Rozpoznawanie obiektów przestrzennych umożliwia endogenną LTD, która ogranicza LTP w hipokampie myszy. Cereb Cortex. 2012; 23: 1118 – 1125. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Goodrich-Hunsaker NJ, Hunsaker MR, Kesner RP. Interakcje i dysocjacje podregionów hipokampa grzbietowego: jak zakręt zębaty, CA3 i CA1 przetwarzają informacje przestrzenne. Behav Neurosci. 2008; 122: 16 – 26. [PubMed]
Idź do Y, Grace AA. Modulacja dopaminy interakcji kory przedczołowej hipokampa napędza zachowania kierowane pamięcią. Cereb Cortex. 2008a; 18: 1407 – 1414. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Idź do Y, Grace AA. Układ dopaminowy i patofizjologia schizofrenii: podstawowa perspektywa naukowa. Int Rev Neurobiol. 2007; 78: 41 – 68. [PubMed]
Idź do Y, Grace AA. Przetwarzanie informacji limbicznej i korowej w jądrze półleżącym. Trendy Neurosci. 2008b; 31: 552 – 558. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Grace AA. Fazowe i toniczne uwalnianie dopaminy i modulacja odpowiedzi układu dopaminowego: hipoteza etiologii schizofrenii. Neuroscience. 1991; 41: 1 – 24. [PubMed]
Grace AA, Floresco SB, Goto Y, Lodge DJ. Regulacja odpalania neuronów dopaminergicznych i kontrola zachowań ukierunkowanych na cel. Trendy Neurosci. 2007; 30: 220 – 227. [PubMed]
Granado N, Ortiz O, Suárez LM, Martín ED, Ceña V, Solí JM, Moratalla R. D1, ale nie receptory dopaminy D5 są krytyczne dla LTP, uczenia przestrzennego i łuku i ekspresji zif268 indukowanej przez LTP w hipokampie. Cereb Cortex. 2008; 18: 1 – 12. [PubMed]
Grenhoff J, Nisell M, Ferré S, Aston-Jones G, Svensson TH. Noradrenergiczna modulacja wypalania komórek dopaminowych śródmózgowia wywołana przez stymulację locus coeruleus u szczura. J Neuralna transmisja Gen. 1993; 93: 11 – 25. [PubMed]
Grenhoff J, Svensson TH. Prazosin moduluje wzór wypalania neuronów dopaminowych w okolicy nakrywkowej brzusznej szczura. Eur J Pharmacol. 1993; 233: 79 – 84. [PubMed]
Gruber AJ, Hussain RJ, O'Donnell P. Jądro półleżące: tablica rozdzielcza dla zachowań ukierunkowanych na cel. PLoS One. 2009; 4: e5062. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Guiard BP, El Mansari M, Merali Z, Blier P. Interakcje funkcjonalne między neuronami dopaminy, serotoniny i norepinefryny: badanie elektrofizjologiczne in vivo na szczurach z uszkodzeniami monoaminergicznymi. Int J Neuropsychopharmacol. 2008; 11: 625 – 639. [PubMed]
Guzowski JF, McNaughton BL, Barnes CA, Worley PF. Specyficzna dla środowiska ekspresja wczesnego genu Arc w hipokampowych zespołach neuronalnych. Nat Neurosci. 1999; 2: 1120 – 1124. [PubMed]
Hagena H, Manahan-Vaughan D. Ułatwiona w nauce plastyczność synaptyczna w włóknie omszałym CA3 i synapsach spoidłowo-spoistych ujawnia różne role w przetwarzaniu informacji. Cereb Cortex. 2011; 21: 2442 – 2449. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Hamilton TJ, Wheatley BM, Sinclair DB, Bachmann M, Larkum ME, Colmers WF. Dopamina moduluje plastyczność synaptyczną w dendrytach szczurzych i ludzkich komórek ziarnistych zębatych. Proc Natl Acad Sci US A. 2010; 107: 18185 – 18190. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Harley CW. Norepinefryna i dopamina jako sygnały uczenia się. Neural Plast. 2004; 11: 191 – 204. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Harris KM, Kater SB. Kolce dendrytyczne: specjalizacje komórkowe nadające stabilność i elastyczność funkcji synaptycznej. Annu Rev Neurosci. 1994; 17: 341 – 371. [PubMed]
Heinemann U, Beck H, Dreier JP, Ficker E, Stabel J, Zhang CL. Zakręt zębaty jako regulowana brama do propagacji aktywności padaczkowej. Resilepsy Res Suppl. 1992; 7: 273 – 280. [PubMed]
Hölscher C. Funkcje czasu, przestrzeni i hipokampa. Rev Neurosci. 2003; 14: 253 – 284. [PubMed]
Horn AS, Korf J, Westerrink BHC. Neurobiologia dopaminy. London: Academic Press; 1979.
Howland JG, Taepavarapruk P, Phillips AG. Zależna od receptora glutaminianowego modulacja wypływu dopaminy w jądrze półleżącym przez jądro podstawno-boczne, ale nie centralne jądra migdałowatego u szczurów. J Neurosci. 2002; 22: 1137 – 1145. [PubMed]
Huang YY, Kandel ER. Agoniści receptora D1 / D5 indukują zależne od syntezy białka późne wzmocnienie w regionie CA1 hipokampa. Proc Natl Acad Sci US A. 1995; 92: 2446 – 2450. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Ihalainen JA, Riekkinen P, Jr, Feenstra MG. Porównanie uwalniania dopaminy i noradrenaliny w korze przedczołowej myszy, prążkowiu i hipokampie przy użyciu mikrodializy. Neurosci Lett. 1999; 277: 71 – 74. [PubMed]
Ito HT, Schuman EM. Zależne od częstotliwości bramkowanie transmisji synaptycznej i plastyczność przez dopaminę. Przednie obwody neuronowe. 2007; 1: 1. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Ito R, Hayen A. Przeciwne role jądra półleżącego rdzenia i powłoki dopaminy w modulacji przetwarzania informacji limbicznych. J Neurosci. 2011; 31: 6001 – 6007. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Jay TM. Dopamina: potencjalne podłoże dla plastyczności synaptycznej i mechanizmów pamięci. Prog Neurobiol. 2003; 69: 375 – 390. [PubMed]
Jenkins TA, Amin E, Pearce JM, Brown MW, Aggleton JP. Nowe układy przestrzenne znanych bodźców wzrokowych promują aktywność w formacji hipokampa szczura, ale nie kory parapokampowe: badanie ekspresji c-fos. Neuroscience. 2004; 124: 43 – 52. [PubMed]
Jones EG. Neurony GABAergiczne i ich rola w plastyczności korowej u naczelnych. Cereb Cortex. 1993; 3: 361 – 372. [PubMed]
Jones MW, Errington ML, francuski PJ, Fine A, Bliss TV, Garel S, Charnay P, Bozon B, Laroche S, Davis S. Wymóg natychmiastowego wczesnego genu Zif268 w ekspresji późnych LTP i wspomnień długoterminowych. Nat Neurosci. 2001; 4: 289 – 296. [PubMed]
Jürgensen S, Antonio LL, Mussi GE, Brito-Moreira J, Bomfim TR, De Felice FG, Garrido-Sanabria ER, Cavalheiro ÉA, Ferreira ST. Aktywacja receptorów dopaminowych D1 / D5 chroni neurony przed dysfunkcją synaps wywołaną przez oligomery beta amyloidu. J Biol Chem. 2011; 286: 3270 – 3276. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Kaphzan H, O'Riordan KJ, Mangan KP, Levenson JM, Rosenblum K. NMDA i dopamina łączą się na receptorze NMDA, aby wywołać aktywację ERK i depresję synaptyczną w dojrzałym hipokampie. PLoS One. 2006; 1: e138. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Kauderer BS, Eric R. Kandel. Wychwytywanie zależnego od syntezy białka składnika długotrwałej depresji. Proc Natl Acad Sci US A. 2000; 97: 13342 – 13347. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Kemp A, Manahan-Vaughan D. Beta-adrenoreceptory stanowią krytyczny element w długotrwałej plastyczności ułatwiającej uczenie się. Cereb Cortex. 2008b; 18: 1326 – 1334. [PubMed]
Kemp A, Manahan-Vaughan D. Region CA1 hipokampa i zakręt zębaty różnicują kodowanie cech środowiskowych i przestrzennych poprzez długotrwałą depresję. Cereb Cortex. 2008a; 18: 968 – 977. [PubMed]
Kemp A, Manahan-Vaughan D. Hipokampowa długotrwała depresja i długotrwałe nasilenie kodują różne aspekty nabywania nowości. Proc Natl Acad Sci US A. 2004; 101: 8192 – 8197. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Kemp A, Manahan-Vaughan D. Hipokampowa długotrwała depresja: mistrz lub sługa w deklaratywnych procesach pamięci. Trendy Neurosci. 2007; 30: 111 – 118. [PubMed]
Kesner RP, Gilbert PE, Wallenstein GV. Testowanie neuronowych modeli pamięci za pomocą eksperymentów behawioralnych. Curr Opin Neurobiol. 2000; 10: 260 – 265. [PubMed]
Khan ZU, Gutiérrez A, Martín R, Peñafiel A, Rivera A, de la Calle A. Receptory dopaminy D5 szczura i ludzkiego mózgu. Neuroscience. 2000; 100: 689 – 699. [PubMed]
Kitchigina V, Vankov A, Harley C, Sara SJ. Nowatorskie, zależne od noradrenaliny zwiększenie pobudliwości w zakręcie zębatym. Eur J Neurosci. 1997; 9: 41 – 47. [PubMed]
Kulla A, Manahan-Vaughan D. Depotentacja w zakręcie zębatym swobodnie poruszających się szczurów jest modulowana przez receptory dopaminy D1 / D5. Cereb Cortex. 2000; 10: 614 – 620. [PubMed]
Kulla A, Manahan-Vaughan D. Modulacja grupy 1 metabotropowych receptorów glutaminianu o depotentacji w zakręcie zębatym swobodnie poruszających się szczurów. Hipokamp. 2008; 18: 48 – 54. [PubMed]
Kulla A, Manahan-Vaughan D. Regulacja depotentacji i długotrwałego wzmocnienia w zakręcie zębatym swobodnie poruszających się szczurów za pomocą receptorów dopaminowych D2. Cereb Cortex. 2003; 13: 123 – 135. [PubMed]
Kulla A, Reymann KG, Manahan-Vaughan D. Zależna od czasu indukcja depotentiacji w zakręcie zębatym swobodnie poruszających się szczurów: zaangażowanie metabotropowych receptorów glutaminianowych grupy 2. Eur J Neurosci. 1999; 11: 3864 – 3872. [PubMed]
Kullmann DM, Asztely F, Walker MC. Rola ssaczych receptorów jonotropowych w plastyczności synaptycznej: LTP, LTD i padaczka. Cell Mol Life Sci. 2000; 57: 1551 – 1561. [PubMed]
Kumar U, Patel SC. Immunohistochemiczna lokalizacja podtypów receptorów dopaminowych (D1R-D5R) w mózgu z chorobą Alzheimera. Brain Res. 2007; 1131: 187–196. [PubMed]
Kuo AG, Lee G, Disterhoft JF. Jednoczesny trening na dwóch zadaniach zależnych od hipokampa ułatwia nabycie śladowego warunkowania mrugania. Learn Mem. 2006; 13: 201 – 207. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Kusuki T, Imahori Y, Ueda S, Inokuchi K. Dopaminergiczna modulacja indukcji LTP w zakręcie zębatym nienaruszonego mózgu. Neuroreport. 1997; 8: 2037 – 2040. [PubMed]
Lee HK, Kameyama K, Huganir RL, Bear MF. NMDA indukuje długotrwałą depresję synaptyczną i defosforylację podjednostki GluR1 receptorów AMPA w hipokampie. Neuron. 1998; 21: 1151 – 1162. [PubMed]
Lee I, Rao G, Knierim JJ. Podwójna dysocjacja między podpolami hipokampa: zróżnicowany przebieg czasowy CA3 i CA1 umieszcza komórki do przetwarzania zmienionych środowisk. Neuron. 2004; 42: 803 – 815. [PubMed]
Legault M, Rompré PP, Wise RA. Chemiczna stymulacja brzusznego hipokampa podnosi jądro półleżące dopaminę poprzez aktywację neuronów dopaminergicznych w brzusznym obszarze nakrywkowym. J Neurosci. 2000; 20: 1635 – 1642. [PubMed]
Legault M, Wise RA. Wywołane nowością podwyższenie jądra półleżącego dopaminy: zależność od przepływu impulsu z ventralsubiculum i neurotransmisja glutaminergiczna w brzusznym obszarze nakrywkowym. Eur J Neurosci. 2001; 13: 819 – 828. [PubMed]
Aktywacja Coeruleus Lemon N, Aydin-Abidin S, Funke K, Manahan-Vaughan D. Locus ułatwia kodowanie pamięci i indukuje hipokampową LTD, która zależy od aktywacji receptora beta-adrenergicznego. Cereb Cortex. 2009; 19: 2827 – 2837. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Lemon N, Manahan-Vaughan D. Receptory dopaminy D1 / D5 przyczyniają się do hipokampa de novo LTD za pośrednictwem nowej eksploracji przestrzennej lub aktywności locus coeruleus. Cereb Cortex. 2011; 22: 2131 – 2138. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Receptory dopaminy D1 / D5 firmy Lemon N, Manahan-Vaughan D. umożliwiają nabycie nowych informacji poprzez długotrwałe wzmocnienie hipokampa i długotrwałą depresję. J Neurosci. 2006; 26: 7723 – 7729. [PubMed]
Li S, Cullen WK, Anwyl R, Rowan MJ. Zależne od dopaminy ułatwienie indukcji LTP w hipokampie CA1 przez ekspozycję na nowość przestrzenną. Nat Neurosci. 2003; 6: 526 – 531. [PubMed]
Lisman J, Grace AA, Duzel E. A neo Hebbian ramy pamięci epizodycznej; rola późnego LTP zależnego od dopaminy. Trendy Neurosci. 2011; 34: 536 – 547. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Lisman JE, Grace AA. Pętla hipokampa-VTA: kontrolowanie wprowadzania informacji do pamięci długoterminowej. Neuron. 2005; 46: 703 – 713. [PubMed]
Lisman JE, Otmakhova NA. Przechowywanie, przywoływanie i nowatorskie wykrywanie sekwencji przez hipokamp: opracowanie modelu SOCRATIC w celu uwzględnienia normalnych i nieprawidłowych efektów dopaminy. Hipokamp. 2001; 11: 551 – 568. [PubMed]
Liu F, Wan Q, Pristupa ZB, Yu XM, Wang YT, Niznik HB. Bezpośrednie sprzężenie białko-białko umożliwia wzajemne oddziaływanie między dopaminą D5 i receptorami kwasu gamma-aminomasłowego. Natura. 2000; 403: 274 – 280. [PubMed]
Liu J, Wang W, Wang F, Cai F, Hu ZL, Yang YJ, Chen J, Chen JG. Nowatorski receptor dopaminy D (1) sprzężony z fosfatydyloinozytolem ułatwia długotrwałą depresję w synapsach CA1 szczura hipokampa. Neuropharmakologia. 2009; 57: 164 – 171. [PubMed]
Ljungberg T, Apicella P, Schultz W. Odpowiedzi małpich neuronów dopaminowych podczas uczenia się reakcji behawioralnych. J Neurophysiol. 1992; 67: 145 – 163. [PubMed]
Lodge DJ, Grace AA. Rozregulowanie funkcji hipokampa w funkcji układu dopaminowego i patofizjologia schizofrenii. Trends Pharmacol Sci. 2011; 32: 507 – 513. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Madronal N, Gruart A, Delgado-GarciÅLa JM. Różny wkład presynaptyczny w LTP i uczenie asocjacyjne u myszy zachowujących się. Front Behav Neurosci. 2009; 3: 7. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Malenka RC, Kauer JA, Perkel DJ, Mauk MD, Kelly PT, Nicoll RA, Waxham MN. Istotna rola postsynaptycznej aktywności kalmoduliny i kinazy białkowej w długotrwałym wzmaganiu aktywności. Natura. 1989; 340: 554 – 557. [PubMed]
Manahan-Vaughan D. Grupa 1 i 2 metabotropowe receptory glutaminianu odgrywają role różnicowe w długotrwałej depresji hipokampa i długotrwałym nasileniu u swobodnie poruszających się szczurów. J Neurosci. 1997; 17: 3303 – 3311. [PubMed]
Manahan-Vaughan D. Długotrwała depresja u swobodnie poruszających się szczurów zależy od zmienności szczepu, protokołu indukcji i stanu zachowania. Cereb Cortex. 2000; 10: 482 – 487. [PubMed]
Manahan-Vaughan D, Braunewell KH. Nabycie nowości wiąże się z indukcją długotrwałej depresji hipokampa. Proc Natl Acad Sci US A. 1999; 96: 8739 – 8744. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Matthies H, Becker A, Schröder H, Kraus J, Höllt V, Krug M. Zmutowane myszy z niedoborem dopaminy D1 nie wyrażają późnej fazy hipokampowego długotrwałego wzmocnienia. Neuroreport. 1997; 8: 3533 – 3535. [PubMed]
Miles R, Tóth K, Gulyás AI, Hájos N, Freund TF. Różnice między hamowaniem somatycznym i dendrytycznym w hipokampie. Neuron. 1996; 16: 815 – 823. [PubMed]
Mishkin M, Vargha-Khadem F, DG Gadian. Amnezja i organizacja układu hipokampa. Hipokamp. 1998; 8: 212 – 216. [PubMed]
Mizumori SJ, Yeshenko O, Gill KM, Davis DM. Równoległe przetwarzanie w systemach neuronowych: implikacje dla hipotezy wielu systemów pamięci. Neurobiol Learn Mem. 2004; 82: 278 – 298. [PubMed]
Mockett BG, Guévremont D, Williams JM, Abraham WC. Aktywacja receptora dopaminowego D1 / D5 odwraca zależną od receptora NMDA długoterminową depresję w hipokampie szczura. J Neurosci. 2007; 27: 2918 – 2926. [PubMed]
Moncada D, Ballarini F, Martinez MC, Frey JU, Viola H. Identyfikacja układów nadajników i uczenie się cząsteczek znaczników zaangażowanych w znakowanie behawioralne podczas tworzenia pamięci. Proc Natl Acad Sci US A. 2011; 108: 12931 – 12936. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Moudy AM, Kunkel DD, Schwartzkroin PA. Rozwój unerwienia włóknistego dopaminy-betahydroksylazy-dodatniej hipokampa szczura. Synapsa. 1993; 15: 307 – 318. [PubMed]
Mulkey RM, Herron CE, Malenka RC. Istotna rola fosfataz białkowych w długotrwałej depresji hipokampa. Nauka. 1993; 261: 1051 – 1055. [PubMed]
Navakkode S, Sajikumar S, Frey JU. Synergistyczne wymagania indukcji LTP dopaminergicznego receptora D1 / D5 w skrawkach hipokampa szczurzego CA1 in vitro. Neuropharmakologia. 2007; 52: 1547 – 1554. [PubMed]
Navakkode S, Sajikumar S, Sacktor TC, Frey JU. Kinaza białkowa Mzeta jest niezbędna do indukcji i utrzymania indukowanego dopaminą długotrwałego wzmocnienia w dendrytach wierzchołkowego CA1. Learn Mem. 2010; 17: 605 – 611. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Nguyen PV, Abel T, Kandel ER. Wymaganie krytycznego okresu transkrypcji do indukcji późnej fazy LTP. Nauka. 1994; 265: 1104 – 1107. [PubMed]
O'Carroll CM, Martin SJ, Sandin J, Frenguelli B, Morris RG. Dopaminergiczna modulacja trwałości pamięci zależnej od hipokampu w jednym badaniu. Learn Mem. 2006; 13: 760–769. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Ornstein K, Milon H, McRae-Degueurce A, Alvarez C, Berger B, Würzner HP. Dowody biochemiczne i radioautograficzne na dopaminergiczne doprowadzające miejsca locus coeruleus pochodzące z brzusznej strefy nakrywkowej. J Neural Transm. 1987; 70: 183 – 191. [PubMed]
Ortiz O, Delgado-García JM, Espadas I, Bahí A, Trullas R, Dreyer JL, Gruart A, Moratalla R. Asocjacyjne uczenie się i plastyczność synaptyczna CA3-CA1 są osłabione w D1R null, Drd1a - / - myszy iw hipokampowym siRNA wyciszonym Myszy Drd1a. J Neurosci. 2010; 30: 12288 – 12300. [PubMed]
Otmakhova NA, Lisman JE. Aktywacja receptora dopaminy D1 / D5 zwiększa wielkość wczesnego długotrwałego wzmocnienia w synapsach hipokampa CA1. J Neurosci. 1996; 16: 7478 – 7486. [PubMed]
Otmakhova NA, Lisman JE. Receptory dopaminy D1 / D5 hamują depotentację w synapsach CA1 poprzez mechanizm zależny od cAMP. J Neurosci. 1998; 18: 1270 – 1279. [PubMed]
Parvez S, Ramachandran B, Frey JU. Właściwości późniejszej indukcji długotrwałego wzmocnienia i / lub depresji w jednym wejściu synaptycznym w dendrytach wierzchołkowych neuronów CA1 hipokampa in vitro. Neuroscience. 2010; 171: 712 – 720. [PubMed]
Pennartz CM, Ito R, Verschure PF, Battaglia FP, Robbins TW. Oś prążkowia hipokampa w uczeniu się, przewidywaniu i zachowaniu ukierunkowanym na cel. Trendy Neurosci. 2011; 34: 548 – 559. [PubMed]
Popkirov SG, Manahan-Vaughan D. Udział metabotropowego receptora glutaminianu mGluR5 w zależnej od receptora NMDA, wspomaganej uczeniem się długotrwałej depresji w synapsach CA1. Cereb Cortex. 2011; 21: 501 – 509. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Robinson TE, Berridge KC. Neuralna podstawa głodu narkotykowego: teoria uzależnienia motywacyjno-uwrażliwiająca. Brain Res Brain Res Rev. 1993; 18: 247 – 291. [PubMed]
Roggenhofer E, Fidzinski P, Bartsch J, Kurz F, Shor O, Behr J. Aktywacja receptorów dopaminowych D1 / D5 ułatwia indukcję presynaptycznego długotrwałego wzmocnienia w synapsach wyjściowych hipokampa. Eur J Neurosci. 2010; 32: 598 – 605. [PubMed]
Rossato JI, Bevilaqua LR, Izquierdo I, Medina JH, Cammarota M. Dopamina kontroluje trwałość pamięci długoterminowej. Nauka. 2009; 325: 1017 – 1020. [PubMed]
Ryan MM, Ryan B, Kyrke-Smith M, Logan B, Tate WP, Abraham WC, Williams JM. Czasowe profilowanie sieci genów związane z późną fazą długotrwałego wzmocnienia in vivo. PLoS One. 2012; 7: e40538. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Ruusuvirta T, Korhonen T, Penttonen M, Arikoski J, Kivirikko K. Odpowiedzi wywołane zachowaniem i hipokampem w sytuacji dziwnego słuchu, gdy bodziec bezwarunkowy jest sparowany z odchylonymi tonami u kota: eksperyment II. Int J Psychophysiol. 1995; 20: 41 – 47. [PubMed]
Sajikumar S, Frey JU. Anizomycyna hamuje opóźnione utrzymywanie się długotrwałej depresji w skrawkach hipokampa szczura in vitro. Neurosci Lett. 2003; 338: 147 – 150. [PubMed]
Sajikumar S, Frey JU. Późne skojarzenie, znakowanie synaptyczne i rola dopaminy podczas LTP i LTD. Neurobiol Learn Mem. 2004; 82: 12 – 25. [PubMed]
Sara SJ. Locus coeruleus i noradrenergiczna modulacja poznania. Nat Rev Neurosci. 2009; 10: 211 – 223. [PubMed]
Sara SJ, Vankov A, HerveÅL A. Locus coeruleus wywołane reakcje u zachowujących się szczurów: wskazówka roli noradrenaliny w pamięci. Brain Res Bull. 1994; 35: 457 – 465. [PubMed]
Sarantis K, Antoniou K, Matsokis N, Angelatou F. Ekspozycja na nowe środowisko charakteryzuje się interakcją receptorów D1 / NMDA podkreśloną przez fosforylację podjednostek receptora NMDA i AMPA oraz aktywację sygnalizacji ERK1 / 2, prowadzącą do zmian epigenetycznych i genów ekspresja w hipokampie szczura. Neurochem Int. 2012; 60: 57 – 67. [PubMed]
Scatton B, Simon H, Le Moal M, Bischoff S. Pochodzenie unerwienia dopaminergicznego formacji hipokampa szczura. Neurosci Lett. 1980; 18: 125 – 131. [PubMed]
Schott BH, Seidenbecher CI, Fenker DB, Lauer CJ, Bunzeck N, Bernstein HG, Tischmeyer W, Gundelfinger ED, Heinze HJ, Düzel E. Dopaminergiczny śródmózgowia uczestniczy w tworzeniu pamięci epizodycznej u ludzi: dowody z obrazowania genetycznego. J Neurosci. 2006; 26: 1407 – 1417. [PubMed]
Schultz W, Apicella P, Ljungberg T. Odpowiedzi małpich neuronów dopaminowych na nagradzanie i warunkowanie bodźców podczas kolejnych etapów uczenia się zadania z opóźnioną odpowiedzią. J Neurosci. 1993; 13: 900 – 913. [PubMed]
Seamans JK, Floresco SB, Phillips AG. Modulacja receptora D1 obwodów przedczołowych kory przedczołowej integrująca pamięć przestrzenną z funkcjami wykonawczymi u szczura. J Neurosci. 1998; 18: 1613 – 1621. [PubMed]
Simon H, Le Moal M, Stinus L, Calas A. Anatomiczne relacje między brzuszną nakrywką śródmózgowia - region 10 a locus coeruleus, co wykazano technikami śledzenia wstecznego i wstecznego. J Neural Transm. 1979; 44: 77 – 86. [PubMed]
Smith CC, Greene RW. Transmisja dopaminy w ośrodkowym układzie nerwowym za pośrednictwem unerwienia noradrenergicznego. J Neurosci. 2012; 32: 6072 – 6080. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Smith WB, Starck SR, Roberts RW, Schuman EM. Dopaminergiczna stymulacja lokalnej syntezy białek wzmacnia ekspresję powierzchniową GluR1 i transmisję synaptyczną w neuronach hipokampa. Neuron. 2005; 45: 765 – 779. [PubMed]
Staubli U, Lynch G. Stabilna depresja wzmocnionych odpowiedzi synaptycznych w hipokampie ze stymulacją 1 – 5 Hz. Brain Res. 1990; 513: 113 – 118. [PubMed]
Stramiello M, Wagner JJ. Wzmocnienie LTP za pośrednictwem receptora D1 / D5 wymaga kinaz PKA, rodziny Src i NMDAR zawierających NR2B. Neuropharmakologia. 2008; 55: 871 – 877. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Dziwne BA, Dolan RJ. Adaptacyjne odpowiedzi przedniego hipokampa na dziwne bodźce. Hipokamp. 2001; 11: 690 – 698. [PubMed]
Straube T, Korz V, Frey JU. Dwukierunkowa modulacja długotrwałego wzmocnienia przez nowatorską eksplorację zakrętu zębatego szczura. Neurosci Lett. 2003; 344: 5 – 8. [PubMed]
Suzuki WA. Tworzenie nowych wspomnień: rola hipokampa w nowym uczeniu się asocjacyjnym. Ann NY Acad Sci. 2007; 1097: 1 – 11. [PubMed]
Swanson LW. Rzuty brzusznej powierzchni nakrywkowej i sąsiednich regionów: połączony fluorescencyjny znacznik wsteczny i badanie immunofluorescencyjne u szczura. Brain Res Bull. 1982; 9: 321 – 353. [PubMed]
Swanson LW, Hartman BK. Centralny układ adrenergiczny. Badanie immunofluorescencyjne lokalizacji ciał komórkowych i ich połączeń eferentnych u szczura z wykorzystaniem beta-hydroksylazy dopaminy jako markera. J Comp Neurol. 1975; 163: 467 – 505. [PubMed]
Swanson-Park JL, Coussens CM, Mason-Parker SE, Raymond CR, Hargreaves EL, Dragunow M, Cohen AS, Abraham WC. Podwójna dysocjacja w hipokampie receptora dopaminy D1 / D5 i wkładu receptora beta-adrenergicznego w utrzymywanie się długotrwałego wzmocnienia. Neuroscience. 1999; 92: 485 – 497. [PubMed]
Tiberi M, Jarvie KR, Silvia C, Falardeau P, Gingrich JA, Godinot N, Bertrand L, Yang-Feng TL, Fremeau RT, Jr, Caron MG. Klonowanie, charakterystyka molekularna i przypisanie chromosomalne genu kodującego drugi podtyp receptora dopaminy D1: zróżnicowany wzór ekspresji w mózgu szczura w porównaniu z receptorem D1A. Proc Natl Acad Sci US A. 1991; 88: 7491 – 7495. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Tran AH, Uwano T, Kimura T, Hori E, Katsuki M, Nishijo H, Ono T. Receptor dopaminy D1 moduluje plastyczność reprezentacji hipokampa do przestrzennej nowości. J Neurosci. 2008; 28: 13390 – 13400. [PubMed]
Tulving E, Markowitsch HJ, Craik FE, Habib R, Houle S. Aktywności nowości i znajomości w badaniach PET nad kodowaniem i odzyskiwaniem pamięci. Cereb Cortex. 1996; 6: 71 – 79. [PubMed]
Undieh AS. Farmakologia sygnalizacji indukowanej przez aktywację receptora podobną do dopaminy D (1). Pharmacol Ther. 2010; 128: 37 – 60. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Ungless MA. Dopamina: istotna kwestia. Trendy Neurosci. 2004; 27: 702 – 706. [PubMed]
Vallone D, Picetti R, Borrelli E. Struktura i funkcja receptorów dopaminy. Neurosci Biobehav Rev. 2000; 24: 125 – 132. [PubMed]
Vankov A, Hervé-Minvielle A, Sara SJ. Odpowiedź na nowość i jej szybkie przyzwyczajenie do neuronów locus coeruleus swobodnie eksplorującego szczura. Eur J Neurosci. 1995; 7: 1180 – 1187. [PubMed]
Varela JA, Hirsch SJ, Chapman D, Leverich LS, Greene RW. Modulacja D1 / D5 synaptycznych prądów receptora NMDA. J Neurosci. 2009; 29: 3109 – 3119. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Villers A, Godaux E, Ris L. Latephase L-LTP wywołane w izolowanych dendrytach CA1 nie mogą być przenoszone przez wychwyt synaptyczny. Neuroreport. 2010; 21: 210 – 215. [PubMed]
Vinogradova OS. Hipokamp jako komparator: rola dwóch wejściowych i dwóch wyjściowych systemów hipokampa w selekcji i rejestracji informacji. Hipokamp. 2001; 11: 578 – 598. [PubMed]
Wagner JJ, Alger BE. Wpływ GABAergiczny i rozwojowy na homosynaptyczny LTD i depotentację w hipokampie szczura. J Neurosci. 1995; 15: 1577 – 1586. [PubMed]
Wang SH, Redondo RL, Morris RG. Znaczenie oznaczania synaptycznego i przechwytywania do utrzymywania się długotrwałego wzmocnienia i codziennej pamięci przestrzennej. Proc Natl Acad Sci US A. 2010; 107: 19537 – 19542. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Weiss T, Veh RW, Heinemann U. Dopamina obniża aktywność oscylacyjnej sieci cholinergicznej w hipokampie szczura. Eur J Neurosci. 2003; 18: 2573 – 2580. [PubMed]
Whitlock JR, Heynen AJ, Shuler MG, Bear MF. Uczenie się wywołuje długotrwałe wzmocnienie w hipokampie. Nauka. 2006; 313: 1093 – 1097. [PubMed]
Wittmann BC, Schott BH, Guderian S, Frey JU, Heinze HJ, Düzel E. Aktywność dopaminergiczna śródmózgowia związana z FMRI związana z nagrodami jest związana ze zwiększoną zależną od hipokampa długotrwałą formacją pamięci. Neuron. 2005; 45: 459 – 467. [PubMed]
Xing B, Kong H, Meng X, Wei SG, Xu M, Li SB. Receptor dopaminowy D1, ale nie receptor D3 jest krytyczny dla uczenia się przestrzennego i związanej z nim sygnalizacji w hipokampie. Neuroscience. 2010; 169: 1511 – 1519. [PubMed]
Yanagihashi R, Ishikawa T. Badania nad długoterminowym nasilaniem się skoku szczytowego populacji potencjału pola hipokampa przez stymulację tężcową szczurów z perforacją: wpływ agonisty dopaminy, SKF-38393. Brain Res. 1992; 579: 79 – 86. [PubMed]
Yin HH, Ostlund SB, Balleine BW. Uczenie się pod kontrolą nagrody poza dopaminą w jądrze półleżącym: integracyjne funkcje sieci zwojów korowo-podstawnych. Eur J Neurosci. 2008; 28: 1437 – 1448. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]