Metaanaliza związku między receptorami dopaminy w mózgu a otyłością jest kwestią zmian zachowań, a nie uzależnienia od żywności? (2016)

Wprowadzenie

Pojęcie uzależnienia od żywności jest szeroko i coraz częściej stosowane przy rozważaniu wzrostu częstości występowania otyłości.¹ Częściowo przynajmniej odzwierciedla to użycie tego terminu na różne sposoby. Analogicznie do narkotyków sugerowano, że niektóre produkty spożywcze lub pewne składniki mogą przejmować funkcjonowanie mózgu. Alternatywnie, termin ten jest używany w znaczeniu uzależnienia psychicznego, być może jest odbiciem osobowości, która nie jest w stanie poradzić sobie psychicznie z ciągłymi możliwościami jedzenia oferowanymi przez zachodnie społeczeństwa.

Uzależnienie od wielu narkotyków charakteryzuje się zmniejszoną populacją dopaminy D₂ receptory (DD2R) w prążkowiu, zjawisko, które zwykle interpretowano jako dowód zmniejszonej aktywności dopaminergicznej, chociaż niekoniecznie jest to zmniejszenie aktywności. Polimorfizm Taq1A (rs1800497) jest związany z różnicami w liczbie receptorów DDR2, z tymi z allelem A1 o niższej gęstości receptorów DDR2, czynnikiem ryzyka dla różnych uzależnień fizycznych.^{2, 3, 4, 5} Dlatego, jeśli otyłość odzwierciedla uzależnienie, powinien istnieć mechanizm homologiczny u osób z nadwagą. Przedstawiono zatem systematyczny przegląd związku między otyłością a Taq1A (rs1800497). Chociaż istnieje wiele powszechnie cytowanych doniesień, że allel A1 jest związany z otyłością,^{6, 7} literatura do tej pory nie była systematycznie badana. Stwierdzono, że niższa populacja DD2R sama w sobie nie musi prowadzić do wyższego wskaźnika masy ciała (BMI). Jednak u osób już otyłych możliwe jest, że noszenie allelu A1 może być czynnikiem ryzyka dla zwiększenia masy ciała, prawdopodobnie z powodów psychologicznych.

Nowatorski artykuł odegrał ważną rolę w rozwinięciu sugestii, że istnieje podobieństwo między otyłością a reakcją mózgu na narkotyki.⁸ Istnieje znaczna zgoda, że ​​uzależnienie od opiatów,⁹ alkohol,¹⁰ nikotyna,¹¹ kokaina¹² i metamfetamina¹³ wszystkie są związane ze zmniejszoną liczbą DD2R w prążkowiu. Tak więc odkrycie Wanga i in.⁸ że w grupie o średnim BMI 51.2 kg m^-2, osoby z mniejszą ilością DD2R były bardziej otyłe, sugerowały homologię z osobami uzależnionymi od narkotyków. Doprowadziło to do teorii, że niewrażliwy system nagrody generuje potrzebę przejadania się iw ten sposób zwiększa uwalnianie dopaminy.¹⁴ Zespół niedoboru nagrody, będący odbiciem niskiej gęstości DD2R, został zaproponowany jako podstawa wielu rodzajów uzależnień, w tym przejadania się.¹⁵ Sugeruje się, że spożywanie bardzo smacznych substancji spożywczych stymuluje mechanizmy nagrody w mózgu tak intensywnie, że w celu skompensowania, populacja DD2R jest zmniejszona. Przypuszcza się, że mózg wymaga teraz większego stopnia stymulacji, aby doświadczyć tego samego stopnia nagrody; to znaczy, że należy jeść dodatkowe jedzenie, aby uniknąć głodu i objawów odstawienia.

Teorię, że gęstość receptorów DD2R odgrywa kluczową rolę w uzależnieniu, można sprawdzić, biorąc pod uwagę Taq1A. Ci z wariantem A1 (A1 / A1 lub A1 / A2) mają niższą gęstość DD30R 40 – 2%.^{16, 17, 18} W innych obszarach badań uwzględnienie allelu A1 potwierdziło sugerowaną rolę receptorów DD2R w uzależnieniu: stwierdzono, że allel A1 wiąże się ze zwiększonym ryzykiem alkoholizmu,² uzależnienie od opioidów,³ reagowanie na kokainę⁴ i palenie.⁵ Takie dane doprowadziły naturalnie do przewidywania, że ​​jeśli otyłość odzwierciedla uzależnienie fizyczne, wówczas niski poziom receptorów DD2R, a zatem tych niosących allel A1, powinien być narażony na przybieranie na wadze. Przedstawiono systematyczny przegląd związku między allelami A1 i BMI w celu ustalenia roli, w otyłości, różnic w populacji DD2R.

Materiały i metody

Poszukiwania badań zostały wykonane zarówno elektronicznie, jak i poprzez śledzenie referencji cytowanych w odpowiednich dokumentach. Następujące bazy danych zostały przeszukane w poszukiwaniu badań opublikowanych w języku angielskim do 31 May 2015: PubMed, Web of Knowledge i Google Scholar. Poszukiwane terminy, używane jako kryteria włączenia, to Taq1A, rs1800497, BMI, masa ciała i otyłość. Po wstępnym zbiorze badań usunięto duplikaty i przeprowadzono badania na ludziach, które powiązały allele Taq1A z BMI lub porównały te allele w grupach różniących się BMI. Wyróżniono te o różnym wieku i różnych zakresach BMI, aby ustalić, czy jakikolwiek efekt zależy od tych parametrów. Wybór wyszukiwanych haseł odzwierciedlał precyzyjny i ukierunkowany cel oraz zainteresowanie pojedynczą miarą wyniku. Postęp wyszukiwania jest opisany w Rysunek 1. Abstrakty badań początkowo zidentyfikowanych zostały zbadane pod kątem duplikatów. Abstrakty zostały przefiltrowane dla tych, które potencjalnie spełniały kryteria włączenia. Cały artykuł tych, które pozostały, został następnie przeczytany, aby ustalić, czy spełniają kryteria włączenia. Tam, gdzie dane na to pozwalały, wymieniono BMI tych z różnymi allelami. Gdy osoby otyłe porównywano z grupą kontrolną o mniejszej wadze, zgłaszano częstość różnych alleli w tych dwóch grupach.

 

Rysunek 1

Postępująca identyfikacja i wybór badań, które wiązały Taq1A z BMI.

Metaanalizy obliczono za pomocą pakietu statystycznego Comprehensive Meta-analysis (Biostat, Englewood, NJ, USA). W tych analizach zastosowano model o losowym efekcie, a nie model o stałym efekcie, ponieważ nie było uzasadnione założenie, że istniał tylko jeden rzeczywisty rozmiar efektu. Oznacza to, że efekt może się różnić w zależności od wieku lub BMI. Ponadto osoby uzależnione od innych substancji lub osoby z chorobliwą otyłością mogą potencjalnie reprezentować różne próbki.

Efekt

W sumie stwierdzono, że badania 33 wiążą Taq1A z BMI. Dla jasności badania zostały pogrupowane w te dotyczące dzieci i młodzieży: dorosłych o dopuszczalnym BMI lub z nadwagą; osoby otyłe z BMI między 30 a 40 kg m^-2; oraz osoby z BMI> 40 kg m^-2. Rozróżnienie badań w ten sposób pozwoliło zbadać wpływ gęstości receptorów dopaminy na różne etapy życia oraz w grupach o rosnącym BMI. Zasugerowano, że DDR2 może odgrywać szczególną rolę w tych chorobliwie otyłych.

Tabela 1 wymienia badania dzieci i młodzieży. Wzór był całkowicie spójny. Żadne badanie nie wykazało, że BMI osób z allelem A1 lub bez allelu różnił się.^{19, 20, 21, 22, 23, 24} Podobnie, odsetek osób z allelem A1 i bez niego nie różnił się w grupach utworzonych, ponieważ były one lub nie były otyłe.^{20, 25, 26, 27} Studium Hardmana i in.²³ było szczególnie pouczające, ponieważ było to badanie prospektywne z dużą próbą, wybrane jako reprezentatywne dla populacji ogólnej. Rekrutowano kobiety w ciąży, a ich dzieci śledziły 11 lat. BMI i obwód talii powstałych dzieci nie różniły się w wieku 7, 8, 9, 10 i 11, w zależności od Taq1A. Podobnie, waga matek oceniana przed ciążą, a także po latach 7, 8, 9 i 11, nigdy nie była związana z genetycznym makijażem.

 

Tabela 1

Związek między allelami Taq1A i otyłością u dzieci i młodzieży

Dane dotyczące osób dorosłych ze zdrowym BMI lub z nadwagą znajdują się w Tabela 2. Ogromna większość badań ponownie wykazała, że ​​BMI osób z allelem A1 i bez allelu nie różniło się.^{19, 22, 23, 24, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34} W przeciwieństwie do tych badań 11, był tylko jeden raport, że allel A1 był związany z wyższym BMI.³⁵ Obawy związane z tym pojedynczym pozytywnym odkryciem były takie, że próba rozważała palaczy, grupę, która może mieć większą częstość występowania allelu A1.⁵ W podejściu typu „kontrola przypadku” wyniki częstości występowania allelu A1 w grupach, które były lub nie były otyłe, były niejednoznaczne. Chociaż niektórzy stwierdzili, że częstość występowania allelu A1 różniła się u tych, którzy zostali wybrani ze względu na ich większą wagę,^{28, 29, 36} inni nie.^{32, 37, 38, 39}

 

Tabela 2

Związek między allelami Taq1A a masą dorosłych z BMI w zdrowym zakresie i którzy mają nadwagę

Dane dotyczące osób otyłych można znaleźć w Tabela 3. Ponownie, prawie powszechnie ci, którzy porównali otyłych z kontrolami zdrowej wagi, stwierdzili, że BMI osób z allelem A1 i bez niego nie różniło się.^{7, 40, 41, 42, 43} Davis i in.⁴⁴ stwierdzili jednak większą częstość występowania allelu A1 w próbce otyłych w porównaniu z osobami z zaburzeniem objadania się, chociaż obie próbki miały podobną masę (BMI 38.7 i 38.6 kg m^-2). W jednym badaniu stwierdzono, że częstość występowania A1 jest wyższa u otyłych.⁷ Pojawiają się różne pytania, ponieważ z badań 33 w tym przeglądzie, był to jedyny raport, w którym grupa 100% miała allel A2 / A2, odbicie skrajnych kryteriów włączenia, które sprawiły, że grupa kontrolna była niereprezentatywna dla populacji ogólnej. Ponadto, większość otyłej próbki miała historię nadużywania narkotyków, o której doniesiono, że jest związana z większą częstością występowania allelu A1.⁷

 

Tabela 3

Związek między allelami Taq1A u osób z BMI między 30 a 40 kg m^-2

Wreszcie, jak sugerowali niektórzy, że DD2R może odgrywać szczególną rolę w rozwoju skrajnej otyłości, dane dotyczące osób z BMI> 40 kg m^-2 zostały zebrane (Tabela 4). Rozważając związek między różnymi allelami i BMI, dane były niejednoznaczne. Chociaż w jednym badaniu odnotowano większą częstość występowania allelu A1 u chorobliwie otyłych,⁶ większość nie.^{32, 38, 39, 45}

 

Tabela 4

Taq1A z napadami objadania się lub BMI> 40 kg m^-2

Rysunek 2 przedstawia metaanalizę badań, w których BMI był dostępny, tych z (A1 / A1 i A1 / A2) lub bez (A2 / A2) allelu A1. Nie było praktycznie żadnej różnicy w BMI w zależności od obecności allelu (standaryzowana średnia różnica 0.004 (se 0.021), wariancja 0.000, Z= 0.196, P<0.845). Jako jedno badanie²³ jeśli próbka była większa niż inne badania zebrane razem, obliczono analizę tego badania, aby upewnić się, że wyniki były reprezentatywne dla całej grupy badań. Jednak odkrycie było bardzo podobne (standaryzowana średnia różnica 0.004 (se 0.044), wariancja 0.002, Z= 0.102, P<0.919). Kiedy osoby z BMI> 30 kg m^-2 były rozważane,^{32, 40, 42, 43, 46, 47} ponownie allel A1 nie był związany z BMI (standaryzowana średnia różnica 0.035 (se 0.085), wariancja 0.007, niższa do wyższej granicy 0.007 – 0.137, Z= 0.405, P<0.686). Podobnie allel nie był związany z BMI u osób z BMI> 40 kg m^{−2 (ref. 32, 46, 47}) były selektywnie badane (standaryzowana średnia różnica 0.068 (se 0.124), wariancja 0.015, niższa do wyższej granicy −0.175 do 0.310, Z= 0.545, P<0.586).

 

Rysunek 2

Metaanaliza BMI osób z allelem Taq1A i bez niego. Słupki podają 95% CI z blokiem centralnym proporcjonalnym do wielkości badania. Łączna ocena wielkości efektu jest podawana jako diament.

Innym sposobem rozpatrzenia danych było porównanie częstości występowania allelu A1 w grupie otyłych w porównaniu z grupą o BMI <25 kg m^-2. Przeprowadzono badania 10, które przedstawiły takie dane. Z tych badań 10 do analizy użyto 9. Badanie Blum i in.⁷ został wykluczony, ponieważ dystrybucja alleli Taq1A była inna niż w innych badaniach (Tabela 3): podczas gdy inne badania wykazały, że przynajmniej 50% przypadków miało co najmniej jeden allel A1, badanie Blum i in.⁷ zastosował ekstremalne kryteria włączenia i nie miał częstości występowania allelu A1. Jako takie, dane te nie mogą być uogólnione w sposób wiarygodny dla żadnej normalnej populacji. Rysunek 3 podaje metaanalizę częstości występowania allelu A1 w próbkach osób z BMI <25 kg m^-2 w porównaniu z osobami otyłymi. Ogólnie, istniała większa szansa na posiadanie allelu A1 w grupie otyłych (Z= 2.005, P<0.045, iloraz szans (OR) = 1.446, 95% przedział ufności (CI) 1.008–2.073). Jednak gdy trzy badania dzieci i młodzieży były brane pod uwagę samodzielnie, nie było znaczącej różnicy, a ogólny OR wykazywał tendencję do wyższej częstości allelu A1 u osób, które nie były otyłe (Z= -0.331, P<0.741, OR = 0.890, 95% CI 0.446-1.775). Podobnie, uwzględnienie 6 badań dorosłych po prostu nie wykazało ogólnej różnicy w częstości występowania allelu A1 (Z= 1.789, P<0.070, OR = 1.632, 95% CI 0.954–2.790). Ważnym aspektem całego zbioru danych jest to, że jakiekolwiek znaczenie w dużej mierze opierało się na badaniu Chen i in.³⁶ który miał OR z 4.1. Chociaż badania nie należy usuwać w tego rodzaju analizie, może być istotne, że pozostałe osiem spowodowało nieistotne odkrycie (Z= 1.644, P<0.100, OR = 1.275, 95% CI 0.954–1.644). Wreszcie rozważono możliwość, że allel A1 był specyficznie powiązany z osobami z chorobliwą otyłością. Z tego powodu przeanalizowano trzy badania ze średnim BMI w zakresie 38–40 kg m^-2.^{32, 39, 45} Nie znaleziono istotnego związku, przy czym trend jest nieco w kierunku przeciwnym do przewidywanego przez hipotezę o niedoborze nagrody (Z= -0.170, P<0.865, OR = 0.938, 95% CI 0.447–1.966).

 

Rysunek 3

Metaanaliza badań kliniczno-kontrolnych częstości występowania allelu Taq1A u osób z BMI <25 lub> 30 kg m^-2. Słupki podają 95% CI z blokiem centralnym proporcjonalnym do wielkości badania. The ...

Dyskusja

W dużej mierze sugestia, że ​​żywność może uzależniać, opierała się na danych generowanych przy użyciu różnych technik obrazowania mózgu. Biorąc pod uwagę, że wielu z tych badaczy ma doświadczenie w badaniu nadużywania narkotyków, naturalnie wykorzystali uzależnienie jako wyjaśnienie swoich odkryć. Takie dane muszą jednak zostać umieszczone w kontekście. Uznaje się za mądrość, że narkotyki działają poprzez przejmowanie stron, które pośredniczą w naturalnych nagrodach, takich jak jedzenie lub seks, w miejscach, w których pośredniczą mechanizmy dopaminergiczne. Dlatego też, jakakolwiek demonstracja, że ​​zainteresowanie żywnością wpływa na aktywność dopaminergiczną, niekoniecznie musi być traktowana jako dowód uzależnienia, należy raczej wykazać, że reakcja jest nieprawidłowa.

Problemem jest to, że chociaż dopamina ma dobrze opisaną rolę w mechanizmach nagrody, wpływa również na inne aspekty zachowania, które mogą potencjalnie przyczynić się do zwiększenia masy ciała. Obowiązkiem tych, którzy proponują uzależnienie, jest mechanizm wykluczania alternatywnych wyjaśnień. Argumentuje się poniżej, że jakakolwiek niższa gęstość receptorów dopaminy u otyłych jest lepiej wyjaśniona jako wytwarzanie różnic w osobowości niż jako wskazanie na uzależnienie fizyczne. Badania 33, w których powiązano Taq1A z BMI, dały niezwykle spójne wyniki. U dzieci i młodzieży nie było związku między obecnością allelu A1 a BMI (Tabela 1). W tych z BMI między 30 a 40 kg m^-2 (Tabela 3), nie różnił się w zależności od allelu A1. Wreszcie w przypadku BMI do 30 kg m^-2 (Tabela 2), istniało powiązanie tylko w próbkach 1 z 13. Gdy BMI przekraczało 40 kg m^-2, były dwa badania, które ponownie odkryły, że allel A1 był bez wpływu,^{32, 46} chociaż Carpenter i in.⁴⁷ stwierdzono istotną różnicę. W sumie z próbek 29 tylko 2 poinformował, że istnieje różnica w wadze związana z obecnością Taq1A,^{35, 45, 48} chociaż związek w badaniu Mortona i in.³⁵ może odzwierciedlać grupę wybraną do historii uzależnienia. Połączenie tych wyników w metaanalizę (Rysunek 2) nie stwierdzono ogólnej istotnej różnicy w BMI osób z allelem A1 lub bez niego. Chociaż stwierdzono, że częstość allelu A1 jest większa, gdy porównuje się grupy z otyłością i bez otyłości (Rysunek 3), efekt był ograniczony i zależał w dużym stopniu od jednego badania.³⁶ Jest prawdopodobne, że w tych badaniach dotyczących kontroli przypadków wiele zależało od tego, jak pobrano próbkę otyłych. Jeśli, jak omówiono poniżej, allel A1 nie powodował otyłości, ale raczej utrudniał radzenie sobie z nim, rekrutacja próbki już otyłych mogła sztucznie zwiększyć częstość występowania allelu A1.

Oczywistym wnioskiem było to, że w ogromnej większości, jeśli nie w całej populacji, gęstość DD2R nie jest związana z rozwojem otyłości. Te znaleziska (Rysunek 2) sugerują różnicę między mechanizmami, które leżą u podstaw otyłości i uzależnienia od narkotyków, ponieważ w tym ostatnim stwierdzono, że allel A1 jest czynnikiem ryzyka uzależnienia.^{2, 3, 4, 5} Odkrycia nie potwierdziły zespołu niedoboru nagrody związanego z DDR2 jako mechanizmu leżącego u podstaw otyłości.

Jednak wstępnie można zaproponować rzadkie przypadki predyspozycji allelu A1 do chorobliwej otyłości, chociaż dane są ograniczone i sprzeczne. Cieśla i in.⁴⁷ znaleziono w tych z BMI 43 kg m^-2 że allel A1 był związany z różnicą wagi. Podobnie Wang i in.⁸ zgłaszane u osób o średnim BMI 51 kg m^-2 że niższa gęstość DD2R była związana z większą wagą. Jednakże wyniki te można uznać za zgodne z poglądem uważanym poniżej, że allel A1 nie jest odpowiedzialny za otyłość, ale raczej predysponuje do osobowości, która ma trudności z odpowiedzią na próby zmniejszenia masy ciała. Jednak sposób, w jaki wybrano populację chorobliwie otyłych, może być krytyczny, ponieważ stwierdzono również, że chorobliwie otyłe nie różnią się częstością występowania allelu A1^{32, 46} lub gęstość DD2R.^{48, 49, 50, 51}

Ponieważ niniejsze streszczenie jest sprzeczne z sugestią, że w otyłości występuje niższa gęstość DD2R, przełomowa praca Wanga i in.⁸ jest brana pod uwagę, ponieważ jest często cytowana, gdy proponuje się możliwość uzależnienia od żywności. Używając pozytonowej tomografii emisyjnej, użyli znakowanego radioaktywnie raclopridu, antagonisty dopaminy, do zmierzenia gęstości DD2R w prążkowiu i stwierdzili, że była niższa w grupie 10 otyłych osób. W grupie otyłej, ale nie w grupie kontrolnej, BMI korelowało ujemnie z liczbą DD2R. Odkrycia zostały zinterpretowane jako dowód, że „niedobór dopaminy u osób otyłych może utrwalać patologiczne odżywianie jako środek kompensujący zmniejszoną aktywację tych obwodów”. Jednak grupa otyłych miała średni BMI 51 kg m^-2 w porównaniu z grupą kontrolną o średnim BMI 25 kg m^-2. Chociaż odkrycia te zostały wykorzystane do poparcia poglądu, że zmiany w mechanizmach dopaminergicznych wywołane dietą odgrywają rolę w epidemii otyłości, wyników z tak skrajnej grupy nie należy bezkrytycznie uogólniać na ogólną populację. Ponadto, chociaż w tej skrajnej próbie gęstość DD2R była mniejsza u osób bardziej otyłych, większość osób z próby zdrowej miała poziom DD2R podobny do tych z BMI> 50 kg m.^-2. Było jasne, że różnice w mechanizmach dopaminergicznych nieuchronnie prowadziły do ​​nadwagi. Jeśli niska gęstość D₂ receptory są mechanizmem stojącym za „patologicznym jedzeniem”, dlaczego nie miało to wpływu na wszystkich?

Jak powinny być ustalenia Wanga i in.⁸ być interpretowane? Było oczywiste, że niska gęstość DD2R jest zgodna z byciem zarówno zdrową wagą, jak i chorobliwie otyłymi; odkrycie poparte badaniami, które rozważały Taq1A (Tabele 1-4). Jednak w grupie otyłych niska gęstość DD2R wiązała się z większą masą ciała,⁸ obserwacja sugerująca, że ​​jakiś dodatkowy mechanizm związany z DD2R wpłynął na osoby już z nadwagą. Te znaleziska⁸ należy jednak postrzegać je z dużą ostrożnością, ponieważ nie zostały one powszechnie powtórzone. A niektóre studia^{52, 53, 54} poparli ustalenia Wanga i in.⁸ inni nie.^{48, 49, 50, 51} W rzeczywistości istnieją nawet doniesienia, że ​​DD2R jest wyższy u osób otyłych,^{9, 55} i że w niektórych obszarach mózgu, wraz ze wzrostem BMI, poziomy DD2R wzrosły, a nie zmniejszyły się.⁵⁶

Ponieważ dopamina moduluje szereg zachowań innych niż te związane z uzależnieniem fizycznym, jest prawdopodobne, że wpływ gęstości DDR2 jest mediowany przez inne mechanizmy. Rysunek 4 przedstawia dwa szlaki dopaminergiczne, z których oba pochodzą z brzusznej strefy nakrywkowej. Układ mezolimbiczny jest szczególnie zaangażowany w doświadczenie nagrody i przyjemności i jest znany jako miejsce ważne w działaniu narkotyków. Natomiast mezokortykalny unerwia korę czołową, obszar zaangażowany w funkcjonowanie wykonawcze, motywację i planowanie zachowania. Istnieje coraz więcej dowodów na to, że zachowanie związane z różnicami w gęstości DD2R odzwierciedla aktywność mezokortykalnej, a nie mezolimbicznej ścieżki. W chorobliwie otyłych, ale nie kontrolnych osobnikach, niższe poziomy prążkowia DD2R były dodatnio skorelowane z metabolizmem w różnych obszarach płatów czołowych.⁵⁴ Stwierdzono, że „zmniejsza się prążkowia D₂ receptory mogą przyczyniać się do przejadania się poprzez modulację szlaków przedczołowych w prążkowiu, które uczestniczą w kontroli hamowania i przypisywaniu istotności ”.

 

Rysunek 4

Szlaki dopaminergiczne mezolimbiczne i mezokortykalne. Zilustrowano dwa szlaki, w których pośredniczy dopamina. Szlak mezolimbiczny jest szczególnie związany z nagrodą i przyjemnością i wiąże się z uzależnieniem od kokainy, alkoholu i nikotyny. ...

Nisoli i in.³² doszli do wniosku, że „obecność allelu A1 nie jest po prostu związana z masą ciała, ale allel A1 może być markerem genetycznego stanu psychicznego u osób z wysokim ryzykiem wystąpienia patologicznych zachowań żywieniowych”. Odkryli, że allel A1 był związany z zaabsorbowaniem przybieraniem na wadze, połączonym z poczuciem braku kontroli nad własnym życiem. Allel A1 jest również powiązany z nowościami lub poszukiwaniem wrażeń,⁵⁷ wykonanie zadania opóźnionego dyskontowania ⁵⁸ i impulsywność w zadaniu sortowania kart.^{59, 60} Doniesiono, że osoby niosące A1 są mniej zdolne do nauczenia się unikania zachowań z negatywnymi konsekwencjami.^{61, 62} Biały i in.⁵⁹ doszli do wniosku, że allel A1 był powiązany z „wysypkowym impulsywnym stylem zachowania i deficytami uczenia się związanymi ze wzmocnieniem”. Ariza i in.⁴⁵ podobnie stwierdzono, że posiadanie allelu A1, ale tylko w przypadku otyłości, „może nadawać słabość w zakresie wykonywania funkcji wykonawczych”. Łatwo zauważyć, że gdyby allel A1 był powiązany z impulsywnością, podejmowaniem ryzyka i poszukiwaniem nagrody, w połączeniu z obniżoną zdolnością uczenia się na podstawie jakichkolwiek negatywnych konsekwencji takiego zachowania, skutkowałoby to niemożnością odpowiedniego reagowania na wszelkie próby zmniejszyć spożycie pokarmu.

Zgodnie z poglądem, że u otyłych allel A1 jest związany z profilem psychologicznym, który utrudnia radzenie sobie z wieloma możliwościami jedzenia, istnieje coraz więcej doniesień, że allel A1 wiąże się z niemożnością skorzystania z prób by schudnąć. Roth i in.²² stwierdzili, że Taq1A wpłynęło na odpowiedź otyłych dzieci, które brały udział w interwencji 1-rok: te z A1 / A1 przybrały na wadze w ciągu roku, podczas gdy te z innymi genotypami straciły na wadze. Podobnie, otyłe kobiety po menopauzie z allelem A1 traciły mniejszą wagę na diecie niż te z wariantem A2.⁴³ Znowu Winkler i in.⁴⁶ donieśli, że osoby z allelem A1 były mniej zdolne do utrzymania utraty wagi po diecie. W próbce białych, ale nie czarnych diabetyków, Barnard i in.⁴² stwierdzili, że osoby z allelem A1 były mniej zdolne do zmniejszenia spożycia tłuszczu, kiedy przyjmowały dietę niskotłuszczową. W rzeczywistości we wszystkich czterech tych badaniach gen Taq1A nie był związany z wyjściową masą ciała. W dłuższej perspektywie czas życia z allelem A1 nie był związany z większym BMI, chociaż w krótkim okresie wpływa na próby utraty wagi.

Ponadto istnieją dowody na to, że allel A1 zwiększa odpowiedź na pokarm. Stice i in.,²¹ w skanerze mózgu monitorował reakcję na zdjęcia żywności, która była lub nie była apetyczna. U osób z allelem A1 mniejsza reakcja na smaczne pokarmy wiązała się z większym przyrostem masy ciała w kolejnym roku. Na tej podstawie zasugerowano, że „osoby mogą przejadać się w celu skompensowania niedoczynności prążkowia grzbietowego, szczególnie u osób z polimorfizmami genetycznymi, które, jak sądzono, osłabiają sygnalizację dopaminową w tym regionie”. Jednakże, chociaż nie podano wyjściowego BMI, okazało się, że można obliczyć te dane na podstawie dostarczonych informacji. Zgodnie z obecną analizą, wzrost masy ciała u osób z allelem A1 był związany tylko z okresem eksperymentalnym: na początku badania BMI nie różniło się (allel A1: BMI = 23.3 kg m^-2; brak allelu A1: BMI = 24.8 kg m^-2). W poprzednich latach 15.6 różnice w gęstości DDR2 nie miały wpływu na masę ciała. Zamiast popierać pogląd, że niska gęstość DD2R zachęca do przejadania się, ustalenia Stice i in.,²¹ były zgodne z niniejszym wnioskiem, że polimorfizmy Taq1A (Tabele 1-3) na dłuższą metę nie wpływają na BMI populacji ogólnej.

Zatem obszar charakteryzuje się dwoma pozornie sprzecznymi ustaleniami. Dowody są przytłaczające, że w ogólnej populacji allel A1 nie jest związany z różnicami w BMI (Tabele 1-4). Istnieją jednak doniesienia, że ​​w sytuacjach eksperymentalnych allel A1 wiąże się z mniejszą zdolnością do korzystania z interwencji, której celem jest zmniejszenie masy ciała.^{22, 42, 43, 46} Powstaje zatem pytanie, w jaki sposób niższa gęstość DD2R może nie być związana z wyższymi wyjściowymi poziomami BMI, gdy utrudnia to utratę wagi.

Wyjaśnienie jest takie, że izolowane wyniki badań obrazowania mózgu nie powinny być bezkrytycznie uogólniane na rzeczywiste warunki. Każda teoria przyczyny otyłości oparta na jednym ograniczonym typie danych jest prawie na pewno niewystarczająca. Kiedy rząd Wielkiej Brytanii poprosił o wymienienie wielu czynników związanych z otyłością, znaleziono ogólne czynniki 110, każdy o znacznej złożoności, z tak wieloma interakcjami, że wytworzone diagramy przypominały spaghetti.⁶² Czynniki te należą do ogólnych kategorii 10: biologicznych, medialnych, społecznych, psychologicznych, ekonomicznych, żywności, aktywności, infrastruktury, rozwojowych i medycznych. Jako takie jest z natury nieprawdopodobne, jeśli nie niemożliwe, że jakiekolwiek znaczące zrozumienie otyłości będzie wynikało z pojedynczej, pojedynczej koncepcji problemu. Chociaż osoby stosujące techniki obrazowania mają tendencję do uznawania złożoności sytuacji, opracowanie koncepcji takiej jak uzależnienie od żywności stwarza ryzyko bardzo prostego wyjaśnienia niezwykle złożonego problemu.

Każda teoria wynikająca z obrazowania mózgu nie powinna być testowana w jeszcze większej liczbie badań obrazowania mózgu: aby uzyskać wiarygodność, należy ją przetestować za pomocą innych metod i związanych z masą ciała osób żyjących w warunkach rzeczywistych. Jako przykład, Benton⁶³ opracował serię prognoz, które byłyby prawdziwe, gdyby doszło do uzależnienia od cukru; na przykład rozwijałaby się tolerancja, a antagoniści opiatów wytwarzali objawy odstawienia. Gdy przebadano kilkanaście przewidywanych konsekwencji uzależnienia od żywności, w żadnym przypadku nie poparto prognozy. Podobnie w obecnym przeglądzie teoria, że ​​mniejsza gęstość DD2R wiąże się ze wzrostem BMI, zyskała niewielkie poparcie w badaniu osób nieuczestniczących w eksperymencie (Tabele 1-4). Natomiast w przypadku interwencji dietetycznej, której celem jest zmniejszenie masy ciała, wiele razy dziennie osoba musi świadomie podejmować decyzje dotyczące tego, co jeść. Wybór jedzenia w dużej mierze odzwierciedla automatyczne decyzje podświadome: codziennie jemy to samo śniadanie lub tę samą kanapkę na lunch. Jednak podczas diety lub uczestniczenia w badaniu klinicznym wiele razy dziennie wybór żywności staje się zarówno świadomy, jak i najistotniejszy. W tych okolicznościach wpływ wcześniejszych predyspozycji behawioralnych staje się krytyczny.

Obecne wnioski mają podobieństwa z Neurofastem,⁶⁴ finansowane przez Unię Europejską konsorcjum pracowników z ośmiu krajów, których zadaniem jest ocena dowodów sugerujących uzależnienie od żywności. Po przeanalizowaniu tematu z szerokiego zakresu perspektyw, doszli do wniosku, że jest mało prawdopodobne, aby uzależnienie od jedzenia było przyczyną większości przypadków otyłości, ponieważ zwykle odzwierciedla długotrwałe marginalne nadmierne spożycie kalorii. Wniosek był raczej taki, że „uzależnienie od jedzenia” było lepszą koncepcją. Wynik był taki, że może rozwinąć się psychologiczny przymus jedzenia: to znaczy, że otyłość jest lepiej postrzegana jako zaburzenie zachowania. Jednak obecne wnioski dotyczące DD2R nie wykluczają oczywistego faktu, że niektóre osoby mają poważny problem z kontrolowaniem przyjmowania pokarmu. Ważną kwestią jest mechanizm leżący u podstaw, a tym samym najlepszy sposób rozwiązania problemu otyłości.

Sugerowana rola „uzależnienia od jedzenia” zamiast „uzależnienia od jedzenia”,⁶⁴ sugeruje, że otyłość nie powinna być rozwiązywana poprzez koncentrację na samym jedzeniu, ale raczej na związku jednostki z jedzeniem. „Uzależnienie od jedzenia” podkreśla komponent behawioralny, podczas gdy „uzależnienie od pożywienia” jest pasywnym procesem, który po prostu dotyka człowieka, co jest konsekwencją łatwej dostępności smacznych pokarmów. Jeśli można wykazać różnice w umiejętności radzenia sobie z kwestiami związanymi z żywnością, należy rozważyć możliwość, że otyłość można lepiej rozwiązać, oferując różne strategie interwencji osobom o różnym składzie genetycznym.

Jakie konsekwencje mają obecne odkrycia przy opracowywaniu odpowiedzi na otyłość? Chociaż badania obrazowe, które przyjrzały się roli mechanizmów dopaminergicznych, informują o większej odpowiedzi na smaczne pokarmy,^{19, 21} Istota problemu polega na tym, że ludzie naprawdę będą decydować się na jedzenie, które smakuje dobrze. Decydujemy się na spożywanie smacznych pokarmów, które stymulują mechanizmy nagrody, co z kolei powoduje, że konsumujemy więcej pożywienia. Jakiekolwiek podejście polegające na usunięciu składników, które czynią żywność smaczną, jest bardzo mało prawdopodobne. Na przykład szeroko rozpowszechniona decyzja o wytwarzaniu produktów o niskiej zawartości tłuszczu nie zapobiegła stopniowemu wzrostowi częstości występowania otyłości. Konsumenci mogą wybierać, co jedzą, i najczęściej wybierają smaczną żywność: żaden producent żywności ani sieć restauracji nie przetrwa, dostarczając żywność, która nie jest smaczna. Zazwyczaj smakowitość odzwierciedla zawartość tłuszczu i cukru, często w połączeniu. Jednak niedawny przegląd potwierdził `` istnienie huśtawki cukrowo-tłuszczowej na podstawie procentowej wartości energetycznej '' ⁶⁵ Oznacza to, że dieta bogata w tłuszcze ma niską zawartość cukru i odwrotnie. Część tego zjawiska może odzwierciedlać pragnienie smakowitości, tak że usunięcie jednego smacznego składnika diety prowadzi do spożycia innego. Odkrycie to sugeruje, że próby zaradzenia częstości występowania otyłości poprzez zmniejszenie smakowitości raczej się nie powiodą. Jeśli ktoś chce zmniejszyć gęstość energii, jednocześnie zachowując smakowitość, szczególną uwagę należy zwrócić na tłuszcz, ponieważ z różnych makroskładników odżywczych oferuje najwięcej energii na gram i jest najmniej zdolny do wywołania sytości.⁶⁶

Zamiast przyjmować podejście „uzależniające” polegające na zmniejszaniu ilości poszczególnych składników odżywczych, celem powinno być oferowanie żywności o dobrym smaku, sycącej, a jednocześnie dostarczającej mniej energii. Różne makroskładniki odżywcze generują różne poziomy sytości;⁶⁶ diety niskoenergetyczne generują większe uczucie sytości; Żywność o wysokiej zawartości energii prowadzi do „biernej nadmiernej konsumpcji”, co oznacza, że ​​w związku z tym, że brakuje jej masy, nadmiar energii jest spożywany w sposób niezamierzony.⁶⁷ Światowa Organizacja Zdrowia⁶⁸ doszli do wniosku, że główną przyczyną otyłości była zwiększona konsumpcja pokarmów o dużej gęstości energii: żywność o dużej gęstości energii to te, które zawierają najmniej wody i najwięcej tłuszczu.⁶⁷

Taki wniosek nie zwalnia branży spożywczej, a raczej wyznacza inny program. Podejście „uzależnienia od pożywienia” obejmowałoby ustalenie substancji uzależniającej i zmniejszenie ilości pożywienia, czy to tłuszczu, cukru, kombinacji tych lub innych składników. Jednak patrząc z perspektywy „uzależnienia od jedzenia” nie można uciec od oczywistego faktu, że otyłość w dużej mierze odzwierciedla szeroką dostępność wysoce smacznych i wysokokalorycznych pokarmów. Zadaniem przemysłu spożywczego jest pomoc w ograniczaniu energii poprzez wytwarzanie niskoenergetycznej żywności, która jest sformułowana tak, aby była smaczna (lub nikt jej nie kupi), maksymalizacja sytości i przedłużenie sytości. Mimo to, jest tak wiele czynników, które wpływają na otyłość, że podejście dietetyczne prawdopodobnie nie będzie miało znaczącego wpływu, chyba że jest częścią skoordynowanego programu, który uznaje złożoność i wieloaspektowy charakter problemu. Chociaż zwiększona podaż niskoenergetycznej żywności byłaby pomocna, przesłanie jest takie, że zmiana charakteru żywności sama w sobie nie będzie wystarczającą reakcją. Niniejsza analiza sugeruje, że jednym z aspektów takiej zintegrowanej odpowiedzi na otyłość powinno być to, jak ludzie radzą sobie psychicznie z ciągłymi pokusami jedzenia. W szczególności powinniśmy dalej rozważyć, czy zalecane strategie muszą być dostosowane do naszego składu genetycznego, a tym samym do naszych osobowości.

Podziękowanie

Przypisy

Referencje