Składniki odżywcze. 2014 Październik; 6 (10): 4338-4353.
Opublikowane online 2014 Oct 16. doi: 10.3390 / nu6104338
PMCID: PMC4210920
Abstrakcyjny
Podczas gdy uzależnienie od żywności nie ma formalnie uznanej definicji, jest zazwyczaj operacjonalizowane zgodnie z zasadami diagnostycznymi ustalonymi przez Yale Food Addiction Scale—Inwentaryzacja oparta na kryteriach symptomów uzależnienia od substancji w DSM-IV. Obecnie niewiele jest badań biologicznych badających czynniki ryzyka uzależnienia od żywności. To, co istnieje, skupiało się prawie wyłącznie na szlakach dopaminergicznych w mózgu. Podczas gdy mózg sygnalizacja opioidowa jest również silnie zaangażowany w kontrolę spożycia żywności, nie ma badań dotyczących tego układu nerwowego w związku z uzależnieniem od żywności. Celem badania było przetestowanie modelu przewidującego, że silniejszy potencjał aktywacji obwodów opioidowych - jak wskazuje funkcjonalny marker A118G mu- gen receptora opioidowego - służyłby jako pośredni czynnik ryzyka uzależnienia od żywności poprzez zwiększoną wrażliwość hedoniczną na smaczne jedzenie. Wyniki potwierdziły te relacje. Ponadto nasze odkrycia, że grupa uzależniona od żywności miała znacznie wyższy poziom reakcji hedonicznej na żywność, sugerują, że ta cecha bio-behawioralna może sprzyjać skłonności do przejadania się, epizodom objadania się, a ostatecznie nałogowemu i uzależniającemu wzorowi jedzenia wlot.
1. Wstęp
Uznanie, że kompulsywne objadanie się może sprzyjać klinicznie istotnym zaburzeniom emocjonalnym i społecznym u niektórych osób, skłoniło Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne (APA) do wyznaczenia zaburzenia odżywiania (BED) a prawdziwy choroba psychiczna w rozdziale „Karmienie i zaburzenia odżywiania” opublikowanej niedawno piątej edycji Podręcznik diagnostyczny i statystyczny (DSM-5) [1]. Jednocześnie DSM-5 po raz pierwszy rozpoznał istnienie zaburzeń niezwiązanych z substancjami w rozdziale „Zaburzenia związane z substancjami i uzależnieniami”, chociaż hazard był jedynym zaburzeniem wymienionym w tej kategorii w momencie publikacja [2].
Zmiana myślenia psychiatrycznego, odzwierciedlona w obu tych rozdziałach DSM-5, mogła przyczynić się do rosnącego zainteresowania klinicznego i przedklinicznego tematem uzależnienie od żywności. Ten domniemany warunek jest jednak wyjątkowy, ponieważ obaj są obaj związane z substancjami i nie związane z substancjami zaburzenia uzależnienia. Z jednej strony rośnie świadomość, że wiele przetworzonych produktów spożywczych - w szczególności tych, których smak jest wzbogacony o wysoki poziom dodanego cukru, tłuszczu i soli - ma podobne właściwości do substancji takich jak kokaina, nikotyna i alkohol w ich zdolności do zaburzeń mechanizmy nagrody za mózg (patrz [3,4]). Ponadto, gdy są przyjmowane w nadmiarze, mogą sprzyjać neuro-adaptacjom, które sprzyjają kompulsywnemu przyjmowaniu, uzależnieniu i pragnieniom, w taki sam sposób jak uzależniające leki. Z drugiej strony, sam akt jedzenia może być postrzegany jako potencjalnie uzależniające zachowanie ze względu na jego zdolność do pobudzenia wszystkich zmysłów w bardzo przyjemny sposób, od dźwięków i aromatów gotowania, do estetycznego wyglądu wizualnie kolorowego i atrakcyjnie zaaranżowane jedzenie. Nawet wrażliwość niektórych pokarmów w ustach może być bardzo satysfakcjonująca, zanim zostaną nawet połknięte.
Co ciekawe, niektóre dowody na percepcję publiczną sugerują, że pojęcie uzależnienia od żywności jest bardziej podatne na stygmatyzację niż palenie lub alkoholizm i że postrzegane jest raczej jako zaburzenie behawioralne niż związane z substancją [5]. Innymi słowy, uzależnienie od żywności jest często postrzegane jako „problem umysłu”, gdzie przyczyny koncentrują się na jedzeniu jako osobistym wyborze i mechanizmie radzenia sobie w celu złagodzenia osobistego nieszczęścia. Zgodnie z tym poglądem patologia polega na kompulsywnym przejadaniu się; to jest nie ma zasadniczy związek z uzależniającą jakością niektórych pokarmów. Jednak inne niedawne badania eksperymentalne wykazały, że gdy losowy dobór dorosłych uczestników został przedstawiony z modelem otyłości uzależniającym od żywności, ze szczególnym uwzględnieniem przyczynowych mechanizmów biologicznych, stygmatyzacja i obwinianie osób z nadwagą zmniejszyło się w porównaniu z ocenami z innej grupy uczestników, którzy otrzymali model otyłości nie uzależniający. W pierwszej grupie zaobserwowano również zmniejszenie poglądu, że osoby otyłe są upośledzone umysłowo, a spadek strachu uczestników przed osobistym przyrostem masy ciała [6].
1.1. Hedoniczna reakcja i zdolność do nagrody
Hedoniczna reakcja jest wysoce dziedziczną cechą odzwierciedlającą indywidualne różnice w motywacji do szukania satysfakcjonujących bodźców w swoim otoczeniu, oraz zdolność do odczuwania przyjemności z tych wydarzeń [7]. Naturalny nagrody obejmują wszystkie zachęty ważne dla naszego przetrwania, takie jak jedzenie, reprodukcja i mistrzostwo. Próby zrozumienia biologicznych podstaw reaktywności hedonicznej skupiły się głównie na czułości lub wzbudzeniu mezokortykolimbicznych szlaków dopaminowych [7]. Chroniczne osłabienie zdolności do doświadczania nagrody - należycie nazwanej anhedonia- został po raz pierwszy opisany klinicznie w późnym 19 wieku jako podstawowa cecha wielu zaburzeń psychicznych, w tym depresji, schizofrenii i odstawienia leków [8]. Jest ogólnie przyjęte, że tak hipo- funkcjonowanie obwodów nagradzających mózg może być wrodzoną cechą ludzką, określoną przez połączenie efektów genetycznych, które wspólnie przyczyniają się do niskiego potencjału aktywacyjnego [9]. Jednakże taki stan może być również wywołany przez nadmierną stymulację szlaków dopaminergicznych przez silnych agonistów dopaminy, takich jak substancje nadużywające i / lub przewlekłe czynniki stresowe, które mają tendencję do obniżania regulacji i zmniejszania reaktywności systemu [10].
Ostatnio bipolarne przeciwieństwo anhedonii – wysokiej wrażliwość nagrody- wiąże się z ryzykiem objadania się i innymi zaburzeniami kontroli impulsów, w oparciu o argument, że osoby o silnej motywacji do nagrody są bardziej skłonne do angażowania się w przyjemne zachowania z niewystarczającą powściągliwością w porównaniu z ich bardziej anhedonicznymi odpowiednikami [11,12,13]. Pokarmy spożywane podczas obskurności są prawie zawsze bardzo kaloryczne i bardzo smaczne [14], sugerując ważną rolę obwodów nerwowych, które regulują hedonicznie kierowane jedzenie w profilu ryzyka kompulsywnego przejadania się. Reakcja hedoniczna na jedzenie jest specyficznym przejawem bardziej ogólnej cechy opisanej powyżej i odzwierciedla stopień chęci do jedzenia oraz przyjemność czerpaną z pokarmów, które są bardzo smaczne i świeże i atrakcyjne pod względem wyglądu. W związku z tym osoba o zwiększonej zdolności do zdobywania pożywienia jest zazwyczaj zmuszana do jedzenia nawet w przypadku braku głodu lub potrzeby kalorycznej [15] i doświadcza silnych pragnień jedzenia [16].
1.2. Biologiczne podstawy uzależnienia od żywności
Do tej pory brakuje badań biologicznych badających czynniki ryzyka uzależnienia od żywności. To, co istnieje, skupiało się prawie wyłącznie na szlakach dopaminergicznych w mózgu. Na przykład ostatnie badanie wykazało, że dorośli z uzależnieniem od żywności mieli znacząco wyższy wynik w złożonym indeksie genetycznym siły sygnalizacji dopaminy w porównaniu z odpowiednikami wieku i wagi [16]. Badanie neuroobrazowe wykazało również, że aktywacja obwodów nagrody w ciele migdałowatym i jądrze ogoniastym, w odpowiedzi na sygnał pokarmowy, była pozytywnie związana z objawami uzależnienia od żywności w grupie dorosłych kobiet [17]. Łącznie te odkrycia pasują do innych dowodów psycho-behawioralnych, że uzależnienie od żywności [18], podobnie jak BED, jest fenotypem otyłości reagującym na nagrodę [9]. Istnieje również wstępne poparcie dla poglądu, że niektóre przypadki uzależnienia od żywności mogą być bardziej patologicznym i kompulsywnym podtypem BED niż wyraźnie inną jednostką kliniczną [19]. Ponadto współwystępowanie uzależnienia od żywności z bulimią (BN) wiąże się z cięższą patologią jedzenia [20]. Istnieją jednak również osoby z widocznym uzależnieniem od pokarmu, które wykazują podwyższone BMI (wskaźnik masy ciała) i upośledzenie kliniczne, mimo że nie spełniają kryteriów BN lub BED, co sugeruje, że przypadki uzależnienia od żywności nie zawsze charakteryzują się epizodami objadania się [20]. Ostatnie dowody są również zbieżne z wynikami dwóch wcześniejszych badań, w których tylko połowa otyłych dorosłych, u których zdiagnozowano uzależnienie od żywności, spełniała kryteria BED [18,21].
Ścieżki Opioidów Mózgu i Nagroda za Żywność
Kompletujemy wszystkie dokumenty (wymagana jest kopia paszportu i XNUMX zdjęcia) potrzebne do sygnalizacja opioidowa w obszarze prążkowia mózgu jest również silnie związany z kontrolą przyjmowania pokarmu, obecnie nie ma badań dotyczących wpływu tego układu nerwowego na profil ryzyka uzależnienia od żywności. Bogactwo wcześniejszych badań wskazuje jednak, że aktywacja mu-opioidowy receptor (MOR) w jądrze półleżącym selektywnie promuje hedonicznie napędzane jedzenie w postaci zwiększonej konsumpcji słodkiej i tłustej żywności [22,23]. Ponadto sygnalizacja przez półleżące MOR wydaje się regulować wyuczone preferencje żywieniowe, a stwierdzono, że zwiększone poziomy sprzyjają konsumpcji upodobań smakowych i preferowanych pokarmów [24]. Odwrotnie, mu- antagoniści opioidowi mają tendencję do zmniejszania hedonicznej reakcji na i spożywania smacznych pokarmów u dorosłych z obżarstwem i z nadwagą [25]. Istnieją również dowody na to, że nadmierna stymulacja MOR z nadmiernego spożycia bardzo smacznych pokarmów może powodować obniżoną sygnalizację opioidową ze względu na długotrwałe zmiany funkcji receptora [26]. Z drugiej strony, ostatnie badanie kliniczne wykazało, że słabsza aktywność opioidów była związana z większym jedzeniem związanym z hedonizmem, większym spożyciem wysokokalorycznej żywności i większym obżarstwem, chociaż te ustalenia są nieco skompromitowane, ponieważ ocena została dokonana przy użyciu pośredniej miary czynność [27]. Podsumowując, zbieżne badania wskazują, że centralna aktywność opioidowa prawdopodobnie wiąże się z objawami uzależniającymi związanymi z przyjmowaniem pokarmów smacznych, w tym objadaniem się, apetytem i wycofaniem, mimo że kierunek przyczynowości jest niepewny [27].
Spośród wielu wariantów genetycznych zidentyfikowanych na genie MOR (OPRM1), polimorfizm pojedynczego nukleotydu (SNP) A118G (rs1799971), zlokalizowany w regionie kodującym egzonu 1, jest najszerzej badany, szczególnie w odniesieniu do uzależnienia od narkotyków. dokładne mechanizmy pozostają niejasne in vitro badanie wykazało, że niewielki allel G powoduje trzykrotne zwiększenie powinowactwa wiązania endogennych beta-endorfin i zwiększa aktywację potasu sprzężonego z białkiem G [28]. Niedawny in vivo dowody potwierdzają również, że allel G jest rzeczywiście „zyskiem funkcji” dla osób posiadających ten niewielki allel [29]. Na przykład w jednym badaniu odnotowano większą częstość występowania allelu G u osób uzależnionych od alkoholu i opioidów w Indiach w porównaniu z ogólną populacją [30], podobnie jak w przypadku wcześniejszych szwedzkich badań [31]. Grupa osób pijących ciężko z allelem G również donosiła o większej hedonicznej odpowiedzi na alkohol w porównaniu z ich odpowiednikami o genotypie AA, chociaż nie różniły się one działaniem uspokajającym i awersyjnym alkoholu [32]. Jednak nie wszystkie badania znalazły takie skojarzenia w badaniach nad uzależnieniem od narkotyków [33,34].
Zbadano również badania skojarzeń genetycznych wymiarowy objawy związane z obrazem klinicznym zachowań uzależniających. Na przykład dorastający nosiciele allelu G mieli więcej problemów związanych z alkoholem i motywów picia skoncentrowanych na nagrodzie niż ci bez tego allelu [35]. Podobnie, jak wskazano przez aktywację mezokortykolimbicznych struktur mózgu, u dorosłych nosicieli G wykazano większą zależną od dawki reakcję na wzmacniające działanie alkoholu i większą wrażliwość na sygnały alkoholowe [36,37].
Istnieją dalsze dowody na to, że zmienność funkcji OPRM1 przewiduje wrażliwość na naturalny nagrody. Wśród małp niemowlęcych nosiciele alleli G utworzyli silniejsze wiązania z matkami i wykazali większy niepokój w okresach rozłąki z matką [29]. Podobnie, ludzcy nosiciele G wykazali większą społeczną zdolność hedonistyczną, na co wskazuje zwiększona tendencja do angażowania się w czułe relacje i większy pokaz przyjemności w sytuacjach społecznych [38]. Ponadto po raz pierwszy znaleźliśmy mu-Różnice genotypu receptorów w odniesieniu do upodobania do słodkich i tłustych potraw z homozygotyczną grupą GG zgłaszającą wyższe oceny preferencji żywieniowych w porównaniu do pozostałych dwóch grup [18]. Różni się jednak od innych badań, w których grupy genotypów GG i GA są zazwyczaj łączone w analizach statystycznych, nasze odkrycia sugerują recesywną formę transmisji, w której dwie kopie allelu G są wymagane do przekazania efektu.
1.3. Bieżące badanie
Chociaż uzależnienie od żywności nie ma formalnie uznanej definicji, jest zazwyczaj operacjonalizowane zgodnie z zasadami diagnostycznymi ustalonymi podczas opracowywania Yale Food Addiction Scale (YFAS) [39] - spis samoopisowy oparty na kryteriach symptomów uzależnienia od substancji w DSM-IV [40]. Ogólnie rzecz biorąc, charakteryzuje się przewlekłym, nasilającym się i kompulsywnym przejadaniem się, często w postaci epizodów objadania się, co potwierdza jego znaczące współwystępowanie z BED [18,21].
Obecne badanie jest pierwszym, w którym zbadano biologiczny wskaźnik funkcjonowania opioidów w mózgu w profilu ryzyka uzależnienia pokarmowego YFAS. W szczególności celem było przetestowanie modelu efektów pośrednich przedstawionego w Rysunek 1. W szczególności przewidywaliśmy, że silniejszy potencjał aktywacji obwodów opioidowych we wspólnym szlaku nagrody - jak wskazuje polimorfizm GG funkcjonalnego markera A118G MOR - mógłby służyć jako czynnik ryzyka dla uzależnienia od żywności. Przypuszcza się, że mechanizm przewodzenia jest pośrednim związkiem poprzez zwiększoną wrażliwość hedoniczną na smaczne jedzenie. W szczególności genotyp GG byłby powiązany z większą reaktywnością hedoniczną, modelowaną jako zmienna złożona z trzema oddzielnymi wskaźnikami - mianowicie. hedoniczne jedzenie, apetyt na żywność i preferowanie słodkich i tłustych potraw. Z kolei przewidywano, że odpowiedź hedoniczna koreluje dodatnio z objawami uzależnienia od żywności, na co wskazują wyniki YFAS.
2. Metody
2.1. Uczestnicy
W badaniu wzięło udział sto czterdzieści pięć osób dorosłych (kobiety: 100; mężczyźni: 45) w wieku 25 i 47. Dystrybucja etniczna próbki to 80% rasy kaukaskiej, 16% pochodzenia afrykańskiego i 4% innych. Uczestnicy zostali rekrutowani z plakatów umieszczonych w instytucjach publicznych, proszących wolontariuszy o badanie zachowań związanych z jedzeniem. Reklamy umieszczano także w lokalnych gazetach i witrynach internetowych. Uczestnicy musieli biegle posługiwać się językiem angielskim i mieszkać w Ameryce Północnej przez co najmniej pięć lat przed ich przyjęciem, aby zapewnić stosunkowo jednolite środowisko żywnościowe przez znaczny okres poprzedzający zapisanie się do badania. przed menopauzą, jak wynika z samo-raportowania regularnych cykli miesiączkowych, i nie mieć ciąży w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Kryteria wykluczenia obejmowały bieżącą (lub historyczną) diagnozę wszelkich zaburzeń psychotycznych lub nadużywania substancji. Wykluczono również osoby z poważnymi chorobami medycznymi / fizycznymi, takimi jak rak lub choroba serca, a także osoby przyjmujące leki, które wpływały na apetyt (np. Leki pobudzające). Procedury zastosowane w tym badaniu zostały zatwierdzone przez instytucjonalną Etykę Badań i zostały przeprowadzone zgodnie z Deklaracją Helsińską.
2.2. Środki
2.2.1. Genotypowanie
Ekstrakcja DNA z krwi pełnej została zakończona przez nieenzymatyczną procedurę o wysokiej zawartości soli opisaną przez Lahiri i Nurnberger [41]. Przetestowaliśmy funkcjonalny polimorfizm pojedynczego nukleotydu A118G (SNP), który powoduje zmianę aminokwasu z błędem od reszty asparaginianowej do reszty asparaginowej, potencjalnie usuwając Nmiejsce glikozylacji [42]. Ten SNP genotypowano stosując komercyjnie dostępne testy genotypowania (Applied Biosystems Inc., Foster City, CA, USA). Genomowy DNA (20 ng) amplifikowano w reakcjach 10-μL w reakcji łańcuchowej polimerazy w następujących warunkach: 95 ° C 10 min, a następnie 50 cykli 92 ° C 15 s, 60 ° C 1min. Program Allelic Discrimination na ABI7000 Prism Sequence Detection System został użyty do określenia genotypów każdego osobnika. Genotypy przetestowano pod kątem przydatności do równowagi Hardy'ego-Weinberga przy użyciu wersji Haploview 4.2 (Broad Institute, Cambridge, MA, USA) [43].
2.2.2. Kwestionariusze samoopisowe
Uzależnienie od żywności został zdiagnozowany za pomocą YFAS. Miara ta ma wysoką zbieżną trafność z innymi miarami patologii żywieniowej, zwłaszcza objadania się, a zatem może być użytecznym narzędziem do identyfikacji osób z uzależniającymi tendencjami do jedzenia [39]. Ta skala 25 została zaprojektowana do operacjonalizacji uzależnienia od żywności zgodnie z objawami 7 uzależnienia od substancji wymienionymi w DSM-IV i zmodyfikowanymi dla zachowań związanych z jedzeniem. YFAS zapewnia zarówno jakościową (binarną) jak i ilościową metodę oceniania. Podobnie jak w przypadku kryteriów uzależnienia od substancji DSM, diagnoza uzależnienia od żywności jest podawana, jeśli respondent doświadczył trzech lub więcej objawów w ciągu ostatniego roku i jeśli kryterium „klinicznie znaczące upośledzenie” jest spełnione. Wynik wymiarowy uzyskuje się przez zsumowanie liczby zatwierdzonych objawów, a zatem może wynosić od 0 do 7. Dla tej próbki współczynnik alfa Cronbacha dla oceny objawów wynosił 0.78.
Preferencje dla produktów o wysokiej zawartości tłuszczu i wysokiej zawartości cukru został oceniony przez Kwestionariusz preferencji żywieniowych [44], która jest skalą przedmiotu 72 zaprojektowaną jako 2 (FAT: wysoka vs niska) × 3 (CARBOHYDRATE: wysoka prosta, wysoka złożona, niska zawartość węglowodanów / wysokie białko) preferencji dla różnych rodzajów makroskładników. Respondenci wskazują swoje preferencje dla każdego jedzenia w dziewięciopunktowej skali Likerta. The Wysoka zawartość tłuszczu i wysoka preferencja cukru Wynik jest średnią ocen 12 dla tłustych i słodkich produktów spożywczych (np. tort czekoladowy i ciasto z pekanami). Autorzy podają dobrą rzetelność i trafność tych miar, a współczynnik alfa dla tej skali w naszym badaniu to 0.81.
Hedonic Eating został oceniony przez Power of Food Scale [45], który jest kwestionariuszem przedmiotu 21, który odzwierciedla indywidualne różnice w wrażliwości na apetyt na żywność w środowiskach z dużą ilością smacznych potraw, niezależnie od rzeczywistej konsumpcji tych produktów przez daną osobę. Innymi słowy, odróżnia motywację i apetyczny popęd do uzyskania pożywienia od tendencji do (jedzenia) jedzenia. Współczynnikiem alfa Cronbacha w tym badaniu był 0.96.
Pragnienia żywności zostały ocenione przez Kwestionariusz pragnienia żywności - cecha [46]. Ta skala 39 odzwierciedla zarówno fizjologiczne, jak i psychologiczne aspekty łaknienia żywności - na przykład jako uczucie głodu, zaabsorbowanie jedzeniem i brak kontroli. Współczynnik alfa to 0.97.
2.3. Procedury
W celu potwierdzenia początkowej kwalifikowalności przeprowadzono wstępne badanie telefoniczne z osobami, które wykazały zainteresowanie udziałem w badaniu. W dniu powołania przeprowadzono również zorganizowany, bezpośredni wywiad kliniczny w celu ponownego potwierdzenia kwalifikowalności, po czym uzyskano świadomą zgodę i wszystkie istotne informacje demograficzne. Wysokość i wagę mierzono uczestnikiem stojącym na stopach i noszącym lekką odzież wewnętrzną. Próbka krwi żylnej została pobrana w laboratorium szpitalnym, a pakiet kwestionariusza został ukończony w domu i zwrócony w późniejszym terminie.
2.4. Analizy statystyczne
Równowaga Hardy'ego-Weinberga i nierównowaga sprzężeń zostały ocenione za pomocą testu chi-kwadrat za pomocą Haploview, wersja 4.2 (Broad Institute, Cambridge, MA, USA) [43]. Różnice między genotypami OPRM1 A118G a zmiennymi poziomu ciągłego oceniano w IBM SPSS Statistics dla komputerów Mac, wersja 22 (IBM Corp., Armonk, NY, USA) przy użyciu procedur analizy wariancji (ANOVA). W celu zbadania, czy wystąpił pośredni wpływ markera A118G i wynik objawów uzależnienia od żywności za pośrednictwem odpowiedzi hedonicznej, procedury opisane przez Hayesa i Kaznodzieję [47] były przestrzegane. Podejście to pozwala na użycie wielowartościowych zmiennych niezależnych i testuje znaczenie efektu pośredniego przy użyciu ładowania początkowego z korektą odchylenia. Opracowane przez SPSS makro „MEDIATE”, które towarzyszy papierowi Hayesa i Kaznodziei [47] - został użyty do sprawdzenia znaczenia efektów bezpośrednich. Ponieważ istnieją trzy grupy genotypów, kodowanie wskaźnikowe testowano z heterozygotyczną GA ustawioną jako grupę odniesienia (podobny wzór wyników znaleziono podczas ustawiania grupy alleli GG jako grupy odniesienia). To podejście do testowania efektów pośrednich oblicza iloczyn krzyżowy ścieżki a (powiązanie między zmienną predykcyjną, tj., grupa genotypów i zmienna pośrednia tj., hedonistyczna reakcja) i ścieżka b (powiązanie między zmienną pośrednią a zmienną wynikową, tj., objawy uzależnienia od żywności). W tym badaniu skorygowane odchyleniem przedziały ufności bootstrap (n = 1000) zostały ustawione na 95% i zostały użyte do oceny znaczenia efektów pośrednich. Ponieważ istnieją trzy grupy genotypów, są dwie a ścieżki (GG vs GA i AA vs GA), a następnie dwa testy efektów pośrednich. Brak zera w przedziale ufności wskazuje na znaczące skutki pośrednie.
3. Wyniki
3.1. Opisowe statystyki
Tabela 1 przedstawia allel i częstości genotypów dla funkcjonalnego SNN A118G, wymienione osobno dla uzależnienia od żywności i grup uzależnień nieżywnościowych. Wyniki potwierdziły również, że ten marker znajdował się w równowadze Hardy'ego-Weinburga. Poprzednie badania wskazują, że częstości alleli dla tego markera wydają się być nieco różne w różnych grupach etnicznych [30]. Ponieważ jednak duża część bieżącej próbki jest rasy białej, a ponieważ próbka nie jest wystarczająco duża, aby rozwarstwiać się według pochodzenia etnicznego, oceniliśmy wszystkie obserwacje razem. Widać, że częstotliwość allelu G w naszej pełnej próbce jest bardzo podobna do innych próbek kaukaskich podsumowanych w recenzji Deb i współpracowników [30] oraz w poprzednim badaniu z użyciem podobnej próbki [12].
Trzy zmienne odpowiedzi hedonicznej (tj., apetyt na żywność, jedzenie hedoniczne i wysokie preferencje tłuszczowe / cukrowe) były umiarkowanie do wysoce skorelowane zgodnie z oczekiwaniami. Złożony wynik został zatem obliczony przy użyciu analizy głównych składowych. Wyodrębniony składnik odpowiadał za 66% wariancji w trzech skalach, a wszystkie trzy ładowały się silnie na ten czynnik (ładunki wahające się między 0.52 i 0.93). Podejście to rozwiązuje problemy związane z wielokoliniowością, które mogłyby niekorzystnie wpłynąć na późniejsze analizy, jeśli trzy zmienne zostały dodane do modelu indywidualnie. Zwiększa to również niezawodność skali [48].
Tabela 2 pokazuje średnie i odchylenia standardowe dla wieku, BMI, odpowiedzi hedonicznej (punktacja) i objawów uzależnienia od żywności. Jednokierunkowe procedury ANOVA nie wykazały istotnych różnic między grupami genotypów pod względem wieku, BMI lub wyników objawów uzależnienia od żywności. Istniała jednak znacząca różnica w reakcji hedonicznej. Post hoc porównania, przy użyciu procedury najmniejszej znaczącej różnicy, wykazały, że zarówno grupa GG, jak i grupa AA miały znacznie wyższe wyniki odpowiedzi hedonicznej niż grupa GA (GG vs GA, p = 0.026; AA vs GA, p = 0.004), ale nie różniły się od siebie (GG vs AA, p = 0.368). Reakcja hedoniczna była również pozytywnie związana z oceną objawów YFAS (r = 0.68, p 0.001). Przeprowadzono również dwumianową regresję logistyczną, aby ocenić związek między odpowiedzią hedoniczną a diagnozą YFAS. Zgodnie z przewidywaniami wyższe wyniki zespolone wiązały się z większym prawdopodobieństwem rozpoznania uzależnienia od żywności (B = 1.89, Bse = 0.36, Wald = 28.22, p 0.001). Jednak biorąc pod uwagę niską częstość uczestników w grupach genotypu uzależnienia od żywności x, bardziej odpowiednie statystycznie było użycie oceny objawów YFAS jako kryterium w kolejnych analizach.
Test efektów seksualnych przy użyciu niezależnych procedur testu t wskazał brak znaczących różnic grupowych w odniesieniu do złożonej oceny hedonicznej odpowiedzi lub wyniku YFAS Symptom.
3.2. Efekty pośrednie
Biorąc pod uwagę znaczący związek między grupami genotypów a wynikiem czynnika odpowiedzi hedonicznej, a ponieważ ten ostatni był również istotnie związany z punktacją objawów YFAS, przeprowadzono testy efektów pośrednich, aby ocenić, czy reaktywność hedoniczna działała jako potencjalny szlak pośredniczący między markerem A118G a uzależnienie od żywności. Bezpośredni wpływ grupy genotypowej i uzależnienia od żywności (przy braku zmiennej „pośredniczącej”) nie był znaczący. Należy jednak zauważyć, że testy efektów pośrednich można wykonywać przy braku bezpośredniego związku między zmienną predykcyjną a zmienną wynikową [49,50]. Dotyczy to w szczególności zmiennych predykcyjnych, które są dość odległe od zmiennej wynikowej, podobnie jak w przypadku czynników genetycznych i objawów uzależnienia od żywności. Wyniki testowanego modelu przedstawiono w Rysunek 2. Jako, że grupy genotypów są kategoryczne, kodowanie wskaźnikowe (znane również jako manekin kodowanie) zostało zastosowane zgodnie z zaleceniami Hayesa i Preachera [47]. Genotypy GG i AA badano względem genotypu GA. Jak pokazano w Tabela 3, uczestnicy z genotypem GG lub AA mieli wyższą wrażliwość hedoniczną w stosunku do genotypu GA (ścieżka a), co z kolei było związane z wyższymi wynikami objawów YFAS (ścieżka b). Pośrednie efekty zarówno genotypów GG, jak i AA (w stosunku do GA) były znacząco różne od zera. Podobne wsparcie znaleziono podczas testowania pośredniego wpływu na wynik diagnozy YFAS jako kryterium przy użyciu Hayes [50] Makro PROCESS (efekt pośredni GG vs GA = 1.83, 95% CI = 0.23 – 3.75; Efekt pośredni AA vs GA = 1.13, 95% CI = 0.42 – 2.00). Model ten potwierdza hipotezę, że genotyp GG (choć rzadki) jest związany z wyższymi objawami uzależnienia od żywności poprzez zwiększoną reakcję na hedonicznie nagradzające pokarmy. Nieoczekiwanie genotyp AA wiązał się również z większym ryzykiem uzależnienia od żywności poprzez podobną predyspozycję bio-behawioralną Wyraźne testowanie pośredniego wpływu AA vs Grupy alleli GG wykazały brak różnic między tymi dwiema grupami (efekt pośredni = -0.44, 95% CI = -1.56 – 0.53). Kontrolowanie seksu i BMI nie zmieniło w sposób istotny tych wyników.
4. Dyskusja
Wyniki tego badania częściowo wsparły model pokazany w Rysunek 1oraz nasze przewidywanie, że allel „zyskania funkcji” markera A118G jest związany z wysoką wrażliwością hedoniczną na smaczny pokarm. Jednak w przeciwieństwie do naszych poprzednich badań, w których stwierdzono pozorny recesywny tryb transmisji dla allelu G i preferencji pokarmowych [12], obecne dane wskazują, że chociaż genotyp GG miał najwyższy średni wynik odpowiedzi hedonicznej, nie różnił się on znacząco od homozygotycznej grupy AA. Ponadto wykazano genotyp heterozygotycznego GA niższy reaktywność hedoniczna niż jedna z dwóch grup homozygotycznych, implikując nadmiernie dominujący (Nadmierna dominacja odnosi się do stanu, w którym grupa heterozygotyczna znajduje się poza zakresem fenotypowym obu grup homozygotycznych i można przypuszczać, że ma mniejsze ryzyko potencjalnie szkodliwej cechy - innymi słowy, wyższego stopnia sprawności niż jednostki homozygotyczne) dla tego markera. Co ciekawe, istnieją znaczne dowody na istnienie korelacji heterozygotyczność-sprawność w populacji ogólnej, a niektórzy uważają, że dzieje się tak, ponieważ chów wsobny zwiększa poziom homozygotyczności na podstawie całego genomu, a także wiąże się ze spadkiem cech związanych z kondycją [51]. Niestety, nasze odkrycia genetyczne są trudne do zweryfikowania z innymi powiązanymi badaniami, ponieważ wiele badań badających SNP A118G w badaniach związanych z uzależnieniem przyjęło dominujący tryb transmisji dla G, tworząc w ten sposób binarną zmienną A118G (mianowicie GG i GA vs AA) do celów analizy (np. [32,52,53]). Odpowiedniość takiej strategii można teraz zakwestionować, nie tylko w wyniku ustaleń z tego badania, ale także na podstawie najnowszych metaanalitycznych dowodów wykazujących ogólne istotne powiązanie A118G z odpowiedzią na opioidy pod współdominujący or dodatek Model [54]. W konsekwencji zachęca się przyszłych badaczy w tej dziedzinie do analizy SNP A118G za pomocą trzech zamiast dwóch grup genotypowych. Ponadto, biorąc pod uwagę stosunkowo niską częstotliwość obserwacji w grupie G homozygotycznej (allel mniejszy), jest prawdopodobne, że nasze badanie było niewystarczające do wykrycia istotnych różnic między grupami GG i AA, pomimo wyższego średniego wyniku w pierwszym. Dlatego też badania z większymi próbkami są niezbędne do dalszego testowania naszego proponowanego modelu i jego przewidywanych skojarzeń.
Wyniki naszych badań potwierdziły również, że odpowiedź hedoniczna była istotnie i pozytywnie związana z punktacją objawów w YFAS i z uzależnieniem od żywności diagnozowanym przez YFAS. Odkrycia te potwierdzają bogactwo zgromadzonych dowodów na to, że hedoniczne systemy mózgowe mają duży wpływ na napędzanie nadmiernej konsumpcji żywności o dużej gęstości energii [55]. Rzeczywiście, podwyższona wrażliwość hedoniczna na żywność może zwiększać ryzyko przejadania się poprzez wspieranie nieproporcjonalnego doboru bogatego i smacznego pożywienia w codziennej diecie, jak również poprzez utrudnianie prób powstrzymania się od takich wzorców przyjmowania pokarmu. Na przykład niedawne dowody przedkliniczne wykazały, że szczury narażone na długotrwałe i nadmierne spożycie pokarmu o dużej kaloryczności wykazywały zwiększone progi nagrody dla elektrycznej stymulacji mózgu (wskazujące na zmniejszoną wrażliwość na nagrodę) [56], a długotrwałe spożywanie smacznych pokarmów doprowadziło również do spadku mu-opioidowa ekspresja mRNA w jądrze półleżącym ponownie wskazując na obniżenie systemu [57].
Niektórzy sugerują, że zmniejszona reakcja na nagrodę ma tendencję do zwiększania motywacji do kompensowania tego niedoboru przez przejadanie się [58,59]. Naszym zdaniem jednak takie wyjaśnienie jest zbyt uproszczone, zwłaszcza w świetle przekonujących dowodów, że anhedonia wiąże się z depresyjnym zachowaniem, zmniejszeniem apetytu i zmniejszoną motywacją do angażowania się w zwykle satysfakcjonujące doświadczenia, takie jak interakcje społeczne i rodzicielskie opieka [60,61]. Pełniejsze wyjaśnienie związku między wrażliwością na nagrodę a przyjmowaniem pokarmu zapewnia model dwuprocesowy [62]. Z perspektywy indywidualnej wrażliwości wysoka hedoniczna reakcja na żywność predysponuje do zwiększonego spożycia żywności i jedzenia dla przyjemności wykraczającej poza potrzeby kaloryczne, szczególnie w środowisku spożywczym z wszechobecną dostępnością smacznego jedzenia. Z kolei przewlekła nadmierna stymulacja obwodów nagrody mózgowej przez nadmierne spożycie może obniżyć potencjał aktywacji szlaków mezokortykolimbicznych (jak opisano powyżej), jednocześnie zwiększając istotność bogatej i smacznej żywności, co powoduje silne pragnienia i zachowania poszukujące pokarmu [62]. W konsekwencji regulacja w dół systemu nagród może w ten sposób przyczynić się do utrzymania przejadania się i skłonności do nawrotów po okresach ograniczenia diety [63]. W rzeczywistości ci, którzy mają symptomy uzależnienia od jedzenia, zazwyczaj zgłaszają złe prognozy w swoich wysiłkach na rzecz normalizacji swoich zachowań żywieniowych [14].
Szczególną siłą obecnego badania był wyraźny test pośredniego wpływu funkcjonalnego OPRM1 SNP i uzależnienia pokarmowego poprzez hedoniczną reakcję. W szczególności test ten poparł naszą propozycję pośredniego wpływu podatności genetycznej poprzez „hedoniczne przyciąganie” bardzo smacznych potraw na wyraźniejsze objawy uzależnienia od żywności. Odkrycie to jest podobne do poprzednich modeli efektów pośrednich badających procesy psychologiczne i behawioralne jako potencjalne ścieżki od określonych profili genetycznych do diagnozy uzależnienia od żywności i ryzyka otyłości [16,64]. Jednak, jak w przypadku wszystkich domniemanych modeli przyczynowych, wymagane są dane prospektywne, aby zweryfikować te wyniki.
Pomimo znaczących i nowych odkryć wynikających z tych badań, ważne jest, aby zwrócić uwagę na jego ograniczenia. Warto zauważyć, że odkrycia genetyczne muszą być uważnie postrzegane i ściśle jako wstępne ze względu na niewielką liczbę obserwacji w grupie genotypów GG w stosunku do dwóch pozostałych grup oraz ze względu na stosunkowo niską częstość osobników w grupie uzależnienia od żywności YFAS. Replikacja z większymi próbkami pozwoli na większą pewność i wiarygodność wyników tutaj zgłoszonych.
5. Wnioski
Podsumowując, wyniki tego badania wykazały; w sposób wstępny związek między siłą sygnalizacyjną opioidów w mózgu a ludzką zmiennością reakcji hedonicznej na smaczne i wysoce kaloryczne produkty spożywcze. Mieli również pośrednio udział w potencjale aktywacji opioidów w ryzyku kompulsywnego przejadania się. Jest wciąż; jednak; niewystarczające dowody do określenia z pewnością sposobu przenoszenia markera OPRM1 A118G na zwiększoną reakcję na agonistów opioidów, takich jak smaczny pokarm i różne uzależniające leki. Dodatkowo; dalsze poparcie dla poprawności konstruktu uzależnienia od żywności dostarcza nasze odkrycie, biorąc pod uwagę, że grupa uzależnienia od żywności miała znacznie wyższy poziom reaktywności hedonicznej na żywność - cecha biobehawioralna, która może sprzyjać skłonności do przejadania się; do epizodów objadania się; i ostatecznie do kompulsywnego i uzależniającego wzorca przyjmowania pokarmu.
Autorskie Wkłady
Pierwszy autor był odpowiedzialny za zbieranie danych. Obaj autorzy przyczynili się wspólnie do analiz i pisania artykułu.
Referencje
;