Czy zaburzenia dopaminergiczne leżą u podstaw nieaktywności fizycznej u osób z otyłością? (2016)

. 2016; 10: 514.

Opublikowane online 2016 Oct 14. doi:  10.3389 / fnhum.2016.00514

PMCID: PMC5063846

Abstrakcyjny

Otyłość wiąże się z bezczynnością fizyczną, która pogarsza negatywne konsekwencje zdrowotne otyłości. Pomimo szerokiego konsensusu, że ludzie z otyłością powinien więcej ćwiczeń, niewiele jest skutecznych metod zwiększania aktywności fizycznej u osób z otyłością. Ten brak znajduje odzwierciedlenie w naszej ograniczonej wiedzy na temat komórkowych i molekularnych przyczyn braku aktywności fizycznej w otyłości. Postawiliśmy hipotezę, że upośledzenie sygnalizacji dopaminy przyczynia się do braku aktywności fizycznej u osób z otyłością, jak w klasycznych zaburzeniach ruchowych, takich jak choroba Parkinsona. W tym miejscu dokonujemy przeglądu dwóch linii dowodów wspierających tę hipotezę: (1) przewlekła ekspozycja na diety otyłe jest powiązana z upośledzeniem syntezy, uwalniania i funkcji receptora dopaminy, szczególnie w prążkowiu, oraz (2) dopamina w prążkowiu jest niezbędna dla właściwa kontrola ruchu. Zidentyfikowanie biologicznych uwarunkowań braku aktywności fizycznej może prowadzić do skuteczniejszych strategii zwiększania aktywności fizycznej u osób z otyłością, a także do lepszego zrozumienia, dlaczego osobom z otyłością trudno jest zmienić poziom aktywności fizycznej.

Słowa kluczowe: otyłość, dopamina, wysiłek fizyczny, aktywność fizyczna, promocja aktywności fizycznej, choroba Parkinsona, zaburzenia ruchu

Wprowadzenie

Otyłość wiąże się ze zmniejszeniem mocy wyjściowej silnika, często określanym jako „brak aktywności fizycznej” (Tudor-Locke i in., ; Bouchard i in., ), choć kwestia przyczynowa pozostaje kwestią sporną (Simon i in., ; Haskell i in., ; Dwyer-Lindgren i in., ; Swift i in., ). Pomimo znaczenia aktywności fizycznej dla zdrowia, istnieje niewiele skutecznych metod zwiększania poziomu aktywności fizycznej u osób z otyłością, co prowadzi niektórych naukowców do wniosku, że „obecnie nie istnieją oparte na dowodach interwencje, które mogłyby w sposób wiarygodny i trwały zwiększyć poziom aktywności fizycznej aktywność wśród dorosłych osób otyłych ”(Ekkekakis i in., ). Ten punkt znajduje odzwierciedlenie w naszym ograniczonym zrozumieniu komórkowych i molekularnych uwarunkowań braku aktywności fizycznej u osób z otyłością. Wierzymy, że komórkowe zrozumienie dlaczego otyłość jest związana z brakiem aktywności fizycznej i jest niezbędna do zrozumienia, a ostatecznie do zmiany związku między otyłością a brakiem aktywności fizycznej. W tym przeglądzie sugerujemy, że upośledzenie dopaminy w prążkowiu przyczynia się do braku aktywności fizycznej w otyłości, podobnej do klasycznych zaburzeń ruchowych, takich jak choroba Parkinsona.

Prążkowia jest strukturą przodomózgowia, która kontroluje ruch, a także stany uczenia się i emocji. Istnieją dwa główne typy komórek projekcyjnych w prążkowiu: „bezpośrednie” i „pośrednie” ścieżki średnich neuronów kolczastych (dMSN i iMSN), a także kilka klas interneuronów. dMSN i iMSN wykazują różne wzorce ekspresji białka, cele projekcji i obsługują różne funkcje behawioralne (Alexander i Crutcher, ; DeLong, ; Gerfen i in., ; Graybiel i in., ; Le Moine i Bloch, ; Obeso i in., ; Postać Figure1A) .1A). dMSN wyrażają pobudzający Gssprzężona dopamina D1 receptor (D1R), podczas gdy iMSN wyrażają hamujący Gisprzężona dopamina D2 receptor (D2R; Gerfen i in., ). Dopamina może ułatwiać ruch, wiążąc się z D1R i zwiększając moc wyjściową dMSN lub wiążąc się z D2R i hamując moc wyjściową iMSN (Sano i in., ; Buch i in., ; Durieux i in., ; Kravitz i in., ). W ten sposób sygnalizacja dopaminergiczna kontroluje dalszą sygnalizację dMSN i iMSN i wynikową moc silnika. Uprościliśmy tę dyskusję na potrzeby tego przeglądu, ale na funkcję prążkowia ma również wpływ kilka dodatkowych warstw złożoności (Mink, ; Calabresi i in., ). Na przykład prążkowia grzbietowa jest zwykle związana z kontrolą motoryczną, natomiast prążkowia brzuszna jest związana z motywacją i wysiłkiem ruchowym (Mogenson i in., ; Voorn i in., ; Kreitzer i Malenka, ).

Rysunek 1 

Obwód zwojów podstawy mózgu w warunkach szczupłych i otyłych. () Neurony prążkowiowe wysyłają projekcje do śródmózgowia poprzez ścieżkę bezpośrednią lub pośrednią. Schemat jest powielany w stanie chudym (po lewej) i otyłym (po prawej), aby pokazać zgłaszane działanie dopaminergiczne ...

Znaczenie dopaminy dla właściwej kontroli ruchu jest ewidentne w zaburzeniach neurologicznych. Stany hipokinetyczne, takie jak choroba Parkinsona, są wynikiem zbyt małej ilości dopaminy w prążkowiu (Hornykiewicz, ), podczas gdy stany nadpobudliwe, takie jak dwubiegunowa mania, są związane ze zbyt dużą ilością (Logan i McClung, ). Leki zwiększające uwalnianie dopaminy (np. Amfetamina) zwiększają moc silnika (Schindler i Carmona, ) i antagoniści dopaminy (stosowane klinicznie w celu zmniejszenia epizodów maniakalnych) często skutkują zaburzeniami ruchowymi jako efektem ubocznym (Janno i in., ; Parksepp i in., ). Manipulacje genetyczne na zwierzętach dodatkowo wspierają rolę prążkowia transmisji dopaminy w kontroli motorycznej, ponieważ myszy pozbawione receptorów dopaminy mają ograniczony ruch (Drago i in., ; Xu i in., ; Baik i in., ; Kelly i in., ; Beeler i in., ), podczas gdy nadekspresjonujące receptory dopaminy są nadaktywne (Ikari i in., ; Ingram i in., ; Dracheva i in., ; Thanos i in., ; Trifilieff i in., ). W szczególności redukcje D2R specyficzne dla typu komórki w iMSN zmniejszają ruch w otwartym polu, wykazując wystarczalność D2R do regulowania aktywności fizycznej, kontrolując wydajność iMSN (Anzalone i in., ; Lemos i in., ). Podsumowując, prążkowia dopamina promuje ruch u zwierząt, ze względu na działanie na jej prążkowane neurony docelowe.

Otyłość wiąże się z zaburzeniami czynności dopaminy w prążkowiu. Zgłaszane upośledzenia obejmują braki w syntezie i uwalnianiu dopaminy, a także zmiany w prążkowatych receptorach dopaminy. Podczas gdy zmiany w prążkowiu DA są powszechnie omawiane w związku z przetwarzaniem nagrody (Kenny i in., ; Volkow i inni, ), hipotezujemy, że upośledzenia te mogą również przyczyniać się do związku między otyłością a brakiem aktywności fizycznej (ryc (Figure1B1B).

Otyłość i brak aktywności fizycznej

U ludzi zaobserwowano odwrotną zależność między przyrostem masy ciała a aktywnością fizyczną (Hemmingsson i Ekelund, ; Chaput i in., ; Hjorth i in., ), ssaki naczelne (Wolden-Hanson i in., ), zwierzęta udomowione (Morrison i in., ) i gryzonie (Jürgens i in., ; Bjursell i in., ). Międzygatunkowy charakter tego związku wskazuje, że jest to zachowane zjawisko, które może wynikać z ewolucyjnej korzyści z magazynowania energii w czasach nadmiaru kalorii, co jest stanem rzadkim. Jednak w nowoczesnych środowiskach brak aktywności fizycznej nasila negatywne skutki zdrowotne otyłości, zwiększając ryzyko chorób serca i cukrzycy (Al Tunaiji i in., ; Bao i in., ; Bouchard i in., ). Możliwe jest, że brak aktywności fizycznej poprzedza, a tym samym przyczynia się do przyrostu masy ciała (Jürgens i in., ; Haskell i in., ). Rzeczywiście zwierzęta o wysokim poziomie spontanicznej aktywności fizycznej są częściowo chronione przed otyłością wywołaną dietą (Teske i in., ; Zhang i in., ). Chociaż istniejące wcześniej różnice w poziomach aktywności mogą przyczyniać się do związku między otyłością a nieaktywnością fizyczną, na poziomie komórkowym pozostaje niejasne dlaczego osoby z otyłością są nieaktywne.

Część trudności w zrozumieniu tego związku wynika z wieloaspektowej natury dwóch zmiennych. Na przykład ciężar nadmiaru otyłości ogranicza ruchomość stawów i mięśni oraz zwiększa ból stawów, co może utrudniać poruszanie się ludzi (Belczak i in., ; Muramoto i in., ). Jednak sama waga nie wydaje się wystarczająca do wyjaśnienia braku aktywności fizycznej u osób z otyłością. Kilku badaczy śledziło poziomy aktywności fizycznej w różnych okresach odchudzania, aby sprawdzić, czy poziom aktywności fizycznej wzrasta, gdy ludzie tracą na wadze i doświadczają mniejszego ograniczenia nadmiernej otyłości ograniczającej mobilność. Nieoczekiwanie utrata masy ciała jest na ogół związana zmniejsza, a nie zwiększa aktywności fizycznej (de Boer i in., ; de Groot i in., ; Martin i wsp., ; Redman i in., ). Wyniki te zostały wyjaśnione w kategoriach adaptacji metabolicznych, ponieważ organizm stara się zmniejszyć wydatek energetyczny, aby zrekompensować deficyt kalorii wywołany dietą. Jednak gdy śledzono pacjentów podczas utrzymujących się okresów utraty wagi trwających rok, poziomy aktywności fizycznej nadal nie wzrosły powyżej poziomów otyłości przed dietą (Camps i in., ). Podobne wyniki odnotowano po operacji pomostowania żołądka. Pomimo znacznego spadku masy ciała (> 30 kg), obiektywnie mierzone poziomy aktywności fizycznej nie wzrosły u pacjentów, którzy przeszli operację bajpasów żołądka, nawet do 12 miesięcy po szczytowym spadku masy ciała (Bond i wsp., ; Ramirez-Marrero i in., ; Berglind i in., , ). Badania na zwierzętach również potwierdzają te wnioski, ponieważ utrata otyłości ponownie wiąże się ze spadkiem aktywności fizycznej, a nie ze wzrostem (Sullivan i Cameron, ; Morrison i in., ; Vitger i in., ). Dochodzimy do wniosku, że waga nadmiernej otyłości nie wyjaśnia w wystarczającym stopniu związku między otyłością a brakiem aktywności fizycznej. Przeciwnie, dowody sugerują, że adaptacje spowodowane otyłością nadal przyczyniają się do braku aktywności fizycznej, nawet po utracie wagi. Chociaż adaptacje te mogą obejmować problemy z przewlekłą mobilnością stawów lub mięśni, hipotezujemy, że obwody ruchowe w mózgu mają również duży udział. W szczególności, hipotezujemy, że deficyty prążkowia sygnalizacji dopaminergicznej przyczyniają się do trwałego ograniczenia aktywności fizycznej w otyłości.

Ponadto potwierdzając wniosek, że waga otyłości nie wyjaśnia w odpowiedni sposób braku aktywności fizycznej w otyłości, nie wszystkie grupy otyłych zwierząt lub osoby z otyłością mają niski poziom aktywności fizycznej. Nawet w badaniach opisujących niedobory dopaminy prążkowia poziomy aktywności fizycznej mogą pozostać niezmienione (Davis i in., ). Podobne wyniki odnotowano również w kontrolowanych warunkach u ludzi. W tygodniowym badaniu 8, w którym osobnicy byli nadmiernie karmieni kaloriami 1000 dziennie, osobnicy znacznie zwiększyli spontaniczną aktywność fizyczną, pomimo uzyskania średnio 4.7 kg. Autorzy powiązali ten wzrost z mechanizmem rozpraszania nadmiaru energii w celu zachowania masy ciała (Levine i in., ). Podobny wzrost aktywności fizycznej odnotowano w trwającym tydzień 8 badaniu nadmiernego odżywiania, pomimo średniego przyrostu masy 5.3 kg (Apolzan i in., ). Podczas gdy brak aktywności fizycznej koreluje z otyłością w dużych populacjach, istnieje znaczna zmienność w tym punkcie wśród osób. Ta zmienność może być kolejną drogą do wyjaśnienia komórkowych podstaw relacji między aktywnością fizyczną a otyłością.

Otyłość i zakłócenia w produkcji i uwalnianiu dopaminy

Wiele badań na zwierzętach opisało zmiany w układzie dopaminy w otyłości. Większość badań na otyłych gryzoniach koncentrowała się na przenoszeniu dopaminy w jądrze półleżącym (NAc), które znajduje się w brzusznym prążkowiu i bierze udział w wysiłku ruchowym (Salamone i in., ; Schmidt i in., ). Na podstawie tej roli NAc może być szczególnie ważne dla wyjaśnienia braku energicznej aktywności fizycznej w otyłości (Ekkekakis i in., ). Długoterminowy ad libitum dieta wysokotłuszczowa obniżyła toniczną dopaminę u NAc myszy (Carlin i in., ), a także obrót dopaminą w NAc szczurów (Davis i in., ). Ten specyficzny deficyt różnił się od otyłości, ponieważ szczury karmione izokaloryczną dietą wysokotłuszczową miały również zmniejszony obrót dopaminą (Davis i in., ). Podczas gdy zarówno karma dla niemowląt, jak i wysokotłuszczowa dieta zwiększała fazową dopaminę w NAc szczupłych szczurów, otyłe szczury miały stępioną odpowiedź na te diety (Geiger i in., ). Przewlekłe narażenie może być konieczne w przypadku deficytów fazowej sygnalizacji dopaminowej, jak widać po 6, ale nie 2, tygodniach diety wysokotłuszczowej (Cone i in., ). Podobnie do obserwowanych różnic w fazowym uwalnianiu dopaminy w NAc otyłych zwierząt, szczury hodowane w celu podatności na przyrost masy zmniejszyły odpowiedzi dopaminergiczne na obie karmy (Geiger i in., ) i dieta wysokotłuszczowa (Rada i in., ).

Powyższe deficyty uwalniania dopaminy można wyjaśnić zmianami genów zaangażowanych w syntezę i metabolizm dopaminy. Regiony dopaminergiczne śródmózgowia, w tym istota czarna i brzuszny obszar nakrywkowy (VTA), zapewniają główne unerwienie dopaminergiczne prążkowia (ryc. (Figure1) .1). Ekspresja hydroksylazy tyrozynowej, enzymu ograniczającego szybkość syntezy dopaminy, jest zmniejszona w VTA myszy karmionych dietą wysokotłuszczową (Vucetic i in., ; Carlin i in., ). Ponownie, nie zależało to od magazynowania tłuszczu, ponieważ podobne efekty zaobserwowano u myszy karmionych parą wysokotłuszczową dietą (Li i in., ). Wpływ diety wysokotłuszczowej na transferazę koacetylometylową (COMT), kluczowy enzym odpowiedzialny za degradację dopaminy jest mniej wyraźny, a badania donoszą o zmniejszeniu (Carlin i in., ) lub bez zmian (Alsio i in., ; Vucetic i in., ) wyrażenie po otyłości wywołanej dietą. Co ciekawe, u ludzi polimorfizmy, które nadają niską aktywność oksydaz monoaminowych (inny główny enzym odpowiedzialny za degradację dopaminy) zostały powiązane z otyłością (Camarena i in., ; Ducci i in., ; Need i wsp., ). Ogólnie rzecz biorąc, dowody potwierdzają dwa wnioski: narażenie (1) na diety wysokotłuszczowe może zaburzać syntezę dopaminy oraz uwalnianie i przetwarzanie dopaminy w prążkowiu, ale wśród tych raportów istnieje niejednorodność (2), co wskazuje, że wpływ diet wysokotłuszczowych na dopaminę system jest złożony i może występować inaczej u różnych osób.

Otyłość i zaburzenia receptorów dopaminy

Wielu badaczy zaobserwowało zmiany receptorów dopaminy u osób z otyłością. Osoby z co najmniej jedną kopią Drd2 Allel Taq1A ma zmniejszoną dostępność D2R w mózgu ~ 30 – 40% (Noble i in., ; Thompson i in., ) i zwiększone rozpowszechnienie otyłości (Blum i in., ; Stice i in., , ; Davis i in., ; Carpenter i in., ). Odwrotny związek między otyłością a dostępnością D2R, badany za pomocą pozytronowej tomografii emisyjnej (PET), został również opisany u ludzi. Po raz pierwszy zgłosili to Wang i in. () i był początkowo wspierany przez innych (Volkow i in., ; de Weijer i in., ; Kessler i in., ; van de Giessen i in., ). Jednak kilka innych grup nie udało się powtórzyć tego odkrycia (Dunn i in., ; Caravaggio i in., ; Cosgrove i in., ; Karlsson i in., , ; Tuominen i in., ) lub znaleziono przeciwne stowarzyszenia w różnych regionach prążkowia (Guo i in., ). Co ciekawe, Guo i współpracownicy zauważyli negatywny związek między wskaźnikiem masy ciała (BMI) a wiązaniem D2R tylko w brzusznym prążkowiu, co może być związane z intensywnymi ruchami (Salamone i in., ; Schmidt i in., ). Kilka możliwości może wyjaśniać rozbieżność między badaniami wiązania D2R i BMI. W badaniach tych zastosowano różne radio-ligandy D2R, które mogą wiązać się różnie z D2R lub D3R (Gaiser i in., ). Zmiany w prążkowiu w dopaminie mogą wpływać na potencjał wiązania (Horstmann i in., ). Wreszcie czynniki eksperymentalne, w tym czas po spożyciu posiłku lub indywidualna zmienność między osobnikami, mogą przyczynić się do zaobserwowanych różnic (Small i in., ).

Badania na zwierzętach w bardziej spójny sposób powiązały upośledzenie D2R z otyłością, poprzez analizę mRNA (Mathes i in., ; Zhang i in., ), białko (Johnson i Kenny, ; Adams i in., ) i wiązanie receptora (Huang i in., ; Hajnal i in., ; Thanos i in., ; Michaelides i in., ; van de Giessen i in., , ; Narayanaswami i in., ). Co ciekawe, szczury utrzymywane na izokalorycznej diecie wysokotłuszczowej (ale nie o wysokiej zawartości cukru) miały również niższy poziom D2R w brzusznym (ale nie grzbietowym) prążkowiu (Adams i in., ), potwierdzając wniosek, że narażenie na dietę wysokotłuszczową może być lepszym predyktorem zaburzeń dopaminergicznych niż sam przyrost masy ciała (van de Giessen i in., ). Do tej pory w żadnej opublikowanej pracy nie zbadano związków między receptorami dopaminy typu D1 (D1R) a otyłością u ludzi, więc ocena potencjalnych zmian tutaj ogranicza się do niewielkiej liczby badań na zwierzętach. MRNA D1R było zmniejszone u otyłych szczurów w porównaniu z chudymi kontrolami (Vucetic i in., ; Zhang i in., ), podczas gdy inne badanie wykazało spadek wartości D1R tylko u samic szczurów (Ong i in., ). Dochodzimy do wniosku, że zmniejszona funkcja D2R wydaje się być szczególnie ważną zmianą w otyłości, chociaż istnieje znaczna zmienność zmian D2R wśród badań i osób. Niestety badania D1R są zbyt rzadkie, aby wyciągać mocne wnioski na temat jego związku z otyłością.

Czy zmiany funkcji dopaminy powracają do normy po utracie wagi?

Nie jest jasne, czy zmiany w sygnalizacji dopaminy u osób z otyłością utrzymują się po utracie wagi. Nieliczne badania na ten temat wskazują, że zmiany dopaminergiczne są przynajmniej częściowo odporne na zmiany, a czasem nawet pogarszają się przez utratę masy ciała. Dieta wysokotłuszczowa obniżyła poziom kilku enzymów zaangażowanych w produkcję dopaminy w VTA i NAc, a zamiana tych otyłych myszy na niskotłuszczową karmę powodowała nawet dalszy spadek tych enzymów (Carlin i in., ; Sharma i in., ). W dwóch badaniach obrazowych PET stwierdzono brak odzyskiwania wiązania D2R po operacji obejścia żołądka Roux-en-Y (RYGB) u ludzi, przy czym jedno wykazało nawet dalsze zmniejszenie wiązania (Dunn i in., ; de Weijer i in., ). Niewielkie badanie pięciu kobiet zgłosiło częściowe wyleczenie wiązania D2R 6-tygodni po RYGB (Steele i in., ). Wzrost wiązania D2R odnotowano również podczas ograniczania pokarmu i związanych z tym zmian masy ciała u otyłych szczurów (Thanos i in., ). Chociaż dane na ten temat są ograniczone, wydaje się, że wywołane dietą zmiany funkcji dopaminy są przynajmniej częściowo utrzymujące się po utracie wagi. Zgodnie z tym wnioskiem poziomy aktywności fizycznej pozostają niskie u osób z otyłością, nawet miesiące po szczycie utraty wagi (Bond i in., ; Camps i in., ; Ramirez-Marrero i in., ; Berglind i in., , ). Ponownie niewielka liczba badań tego tematu wyklucza jednoznaczne wnioski i podkreśla potrzebę dalszych badań nad utrzymywaniem zmian dopaminergicznych u osób z otyłością.

Otyłość i brak aktywności fizycznej: wnioski

Przewlekła ekspozycja na diety otyłości wiąże się ze zmianami zarówno poziomu aktywności fizycznej, jak i funkcji dopaminergicznej. Wywołane dietą zmiany w układzie dopaminy mogą być wystarczające, aby wyjaśnić rozwój braku aktywności fizycznej u osób z otyłością. Lepsze zrozumienie zmian związanych z otyłością w dopaminie i powiązanych układach może wspierać oparte na dowodach podejście do zwiększania aktywności fizycznej u osób z otyłością. Ponadto takie zrozumienie może ujawnić genetyczny lub środowiskowy wkład w dysfunkcję dopaminergiczną i brak aktywności fizycznej w otyłości.

Autorskie Wkłady

AK, TO i DF wymyślili ten pomysł, napisali i zredagowali ten rękopis.

Oświadczenie o konflikcie interesów

Autorzy oświadczają, że badanie zostało przeprowadzone przy braku jakichkolwiek powiązań handlowych lub finansowych, które mogłyby być interpretowane jako potencjalny konflikt interesów.

Podziękowanie

Ta praca została sfinansowana z programu badawczego NIH Intramural. Dziękujemy Kavyi Devarakonda za komentarze do tego manuskryptu.

Referencje

  • Adams WK, Sussman JL, Kaur S., D'Souza AM, Kieffer TJ, Winstanley CA (2015). Długotrwałe, ograniczone kalorycznie spożycie diety wysokotłuszczowej u szczurów zmniejsza kontrolę impulsów i sygnalizację receptora D2 brzusznego prążkowia - dwa markery podatności na uzależnienie. Eur. J. Neurosci. 42, 3095–3104. 10.1111 / ejn.13117 [PubMed] [Cross Ref]
  • Alexander GE, Crutcher MD (1990). Architektura funkcjonalna podstawowych zwojów nerwowych: neuronowe podłoża przetwarzania równoległego. Trendy Neurosci. 13, 266 – 271. 10.1016 / 0166-2236 (90) 90107-L [PubMed] [Cross Ref]
  • Alsiö J., Olszewski PK, Norbäck AH, Gunnarsson ZE, Levine AS, Pickering C., i in. . (2010). Ekspresja genu receptora dopaminy D1 zmniejsza się w jądrze półleżącym po długotrwałej ekspozycji na smaczny pokarm i różni się w zależności od fenotypu otyłości wywołanego dietą u szczurów. Neuroscience 171, 779 – 787. 10.1016 / j.neuroscience.2010.09.046 [PubMed] [Cross Ref]
  • Al Tunaiji H., Davis JC, Mackey DC, Khan KM (2014). Frakcja związana z populacją cukrzycy typu 2 z powodu braku aktywności fizycznej u dorosłych: przegląd systematyczny. BMC Public Health 14: 469. 10.1186 / 1471-2458-14-469 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Anzalone A., Lizardi-Ortiz JE, Ramos M., De Mei C., Hopf FW, Iaccarino C., i in. . (2012). Podwójna kontrola syntezy i uwalniania dopaminy przez presynaptyczne i postsynaptyczne receptory dopaminy D2. J. Neurosci. 32, 9023 – 9034. 10.1523 / JNEUROSCI.0918-12.2012 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Apolzan JW, Bray GA, Smith SR, de Jonge L., Rood J., Han H., i in. . (2014). Wpływ przyrostu masy ciała wywołany kontrolowanym przekarmieniem na aktywność fizyczną. Jestem. J. Physiol. Endokrynolog Metab 307, E1030 – E1037. 10.1152 / ajpendo.00386.2014 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Baik JH, Picetti R., Saiardi A., Thiriet G., Dierich A., Depaulis A., i in. . (1995). Parkinsonowskie upośledzenie ruchowe myszy pozbawionych receptorów dopaminowych D2. Natura 377, 424 – 428. 10.1038 / 377424a0 [PubMed] [Cross Ref]
  • Bao W., Tobias DK, Bowers K., Chavarro J., Vaag A., Grunnet LG, i in. . (2014). Aktywność fizyczna i siedzący tryb życia związane z ryzykiem progresji od cukrzycy ciążowej do cukrzycy typu 2: prospektywne badanie kohortowe. JAMA Intern. Med. 174, 1047 – 1055. 10.1001 / jamainternmed.2014.1795 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Beeler JA, Faust RP, Turkson S., Ye H., Zhuang X. (2016). Niska dopamina D2 receptor zwiększa podatność na otyłość poprzez zmniejszoną aktywność fizyczną, a nie zwiększoną motywację apetyczną. Biol. Psychiatria 79, 887 – 897. 10.1016 / j.biopsych.2015.07.009 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Belczak CE, de Godoy JM, Belzack SQ, Ramos RN, Caffaro RA (2014). Otyłość i nasilenie przewlekłej choroby żylnej i ruchomość stawów. Flebologia 29, 500 – 504. 10.1177 / 0268355513492510 [PubMed] [Cross Ref]
  • Berglind D., Willmer M., Eriksson U., Thorell A., Sundbom M., Uddén J., i in. . (2015). Wzdłużna ocena aktywności fizycznej kobiet przechodzących przez omijanie żołądka Roux-en-Y. Obes Surg. 25, 119 – 125. 10.1007 / s11695-014-1331-x [PubMed] [Cross Ref]
  • Berglind D., Willmer M., Tynelius P., Ghaderi A., Näslund E., Rasmussen F. (2016). Poziomy mierzone akcelerometrem w porównaniu do zgłaszanych przez siebie poziomów aktywności fizycznej i siedzącego trybu życia u kobiet przed i 9 miesiącami po omijaniu żołądka przez Roux-en-Y. Obes Surg. 26, 1463 – 1470. 10.1007 / s11695-015-1971-5 [PubMed] [Cross Ref]
  • Bjursell M., Gerdin AK, Lelliott CJ, Egecioglu E., Elmgren A., Törnell J., i in. . (2008). Znacznie zmniejszona aktywność ruchowa jest głównym czynnikiem przyczyniającym się do otyłości wywołanej dietą Western u myszy. Jestem. J. Physiol. Endokrynolog Metab 294, E251 – E260. 10.1152 / ajpendo.00401.2007 [PubMed] [Cross Ref]
  • Blum K., Braverman ER, Wood RC, Gill J., Li C., Chen TJ, i in. . (1996). Zwiększona częstość występowania allelu Taq I A1 genu receptora dopaminy (DRD2) w otyłości z zaburzeniami używania substancji towarzyszących: doniesienie wstępne. Farmakogenetyka 6, 297 – 305. 10.1097 / 00008571-199608000-00003 [PubMed] [Cross Ref]
  • Bond DS, Jakicic JM, Unick JL, Vithiananthan S., Pohl D., Roye GD, i in. . (2010). Przedoperacyjne zmiany aktywności fizycznej u pacjentów po operacjach bariatrycznych: raport własny a miary obiektywne. Otyłość 18, 2395 – 2397. 10.1038 / oby.2010.88 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Bouchard C., Blair SN, Katzmarzyk PT (2015). Mniej siedzenia, więcej aktywności fizycznej lub wyższa sprawność? Mayo Clin. Proc. 90, 1533 – 1540. 10.1016 / j.mayocp.2015.08.005 [PubMed] [Cross Ref]
  • Buch T., Heppner FL, Tertilt C., Heinen TJ, Kremer M., Wunderlich FT, i in. . (2005). Indukowany przez Cre receptor toksyny błonicy pośredniczy w ablacji linii komórkowej po podaniu toksyny. Nat. Metody 2, 419 – 426. 10.1038 / nmeth762 [PubMed] [Cross Ref]
  • Calabresi P., Picconi B., Tozzi A., Ghiglieri V., Di Filippo M. (2014). Bezpośrednie i pośrednie drogi zwojów podstawnych: krytyczna ponowna ocena. Nat. Neurosci. 17, 1022 – 1030. 10.1038 / nn.3743 [PubMed] [Cross Ref]
  • Camarena B., Santiago H., Aguilar A., ​​Ruvinskis E., González-Barranco J., Nicolini H. (2004). Rodzinne badanie asocjacji genu monoaminooksydazy A z otyłością: implikacje dla badań psychofarmakogenetycznych Neuropsychobiologia 49, 126 – 129. 10.1159 / 000076720 [PubMed] [Cross Ref]
  • Obozy SG, Verhoef SP, Westerterp KR (2013). Zmniejszenie aktywności fizycznej spowodowane utratą masy ciała wraca do zdrowia podczas utrzymywania wagi. Jestem. J. Clin. Nutr. 98, 917 – 923. 10.3945 / ajcn.113.062935 [PubMed] [Cross Ref]
  • Caravaggio F., Raitsin S., Gerretsen P., Nakajima S., Wilson A., Graff-Guerrero A. (2015). Wiązanie brzuszne prążkowia agonisty receptora dopaminowego D2 / 3, ale nie antagonisty, przewiduje prawidłowy wskaźnik masy ciała. Biol. Psychiatria 77, 196 – 202. 10.1016 / j.biopsych.2013.02.017 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Carlin J., Hill-Smith TE, Lucki I., Reyes TM (2013). Odwrócenie dysfunkcji układu dopaminy w odpowiedzi na dietę wysokotłuszczową. Otyłość 21, 2513 – 2521. 10.1002 / oby.20374 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Carpenter CL, Wong AM, Li Z., Noble EP, Heber D. (2013). Związek genów receptora dopaminowego D2 i receptorów leptyny z klinicznie ciężką otyłością. Otyłość 21, E467 – E473. 10.1002 / oby.20202 [PubMed] [Cross Ref]
  • Chaput JP, Lambert M., Mathieu ME, Tremblay MS, O'Loughlin J., Tremblay A. (2012). Aktywność fizyczna a siedzący tryb życia: niezależne skojarzenia z otyłością u dzieci. Pediatr. Otyłość. 7, 251–258. 10.1111 / j.2047-6310.2011.00028.x [PubMed] [Cross Ref]
  • Stożek JJ, Chartoff EH, Potter DN, Ebner SR, Roitman MF (2013). Przedłużona dieta wysokotłuszczowa zmniejsza wychwyt zwrotny dopaminy bez zmiany ekspresji genu DAT. PLoS ONE 8: e58251. 10.1371 / journal.pone.0058251 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Cosgrove KP, Veldhuizen MG, Sandiego CM, Morris ED, Small DM (2015). Przeciwstawne relacje BMI z BOLD i potencjałem wiązania receptora dopaminowego D2 / 3 w prążkowiu grzbietowym. Synapse 69, 195 – 202. 10.1002 / syn.21809 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Davis CA, Levitan RD, Reid C., Carter JC, Kaplan AS, Patte KA, i in. . (2009). Dopamina dla „chcących” i opioidy dla „lubić”: porównanie otyłych dorosłych z jedzeniem i bez jedzenia. Otyłość 17, 1220 – 1225. 10.1038 / oby.2009.52 [PubMed] [Cross Ref]
  • Davis JF, Tracy AL, Schurdak JD, Tschöp MH, Lipton JW, Clegg DJ, i in. . (2008). Narażenie na podwyższone poziomy tłuszczu dietetycznego osłabia nagrodę psychostymulującą i obrót dopaminy mezolimbicznej u szczura. Behav Neurosci. 122, 1257 – 1263. 10.1037 / a0013111 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • de Boer JO, van Es AJ, Roovers LC, van Raaij JM, Hautvast JG (1986). Dostosowanie metabolizmu energetycznego kobiet z nadwagą do spożycia o niskiej energii, badane za pomocą kalorymetrów całego ciała. Jestem. J. Clin. Nutr. 44, 585 – 595. [PubMed]
  • de Groot LC, van Es AJ, van Raaij JM, Vogt JE, Hautvast JG (1989). Dostosowanie metabolizmu energetycznego kobiet z nadwagą do naprzemiennego i ciągłego niskiego spożycia energii. Jestem. J. Clin. Nutr. 50, 1314 – 1323. [PubMed]
  • DeLong MR (1990). Modele naczelnych zaburzeń ruchowych pochodzenia zwojów podstawy. Trendy Neurosci. 13, 281 – 285. 10.1016 / 0166-2236 (90) 90110-V [PubMed] [Cross Ref]
  • de Weijer BA, van de Giessen E., Janssen I., Berends FJ, van de Laar A., ​​Ackermans MT, i in. . (2014). Wiązanie prążkowia receptora dopaminy u chorobliwie otyłych kobiet przed i po operacji pomostowania żołądka i jego związek z wrażliwością na insulinę. Diabetologia 57, 1078 – 1080. 10.1007 / s00125-014-3178-z [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • de Weijer BA, van de Giessen E., van Amelsvoort TA, Boot E., Braak B., Janssen IM, i in. . (2011). Niższa dostępność prążkowia receptora dopaminowego D2 / 3 u osób otyłych w porównaniu z osobami nie otyłymi. EJNMMI Res. 1: 37. 10.1186 / 2191-219x-1-37 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Dracheva S., Xu M., Kelley KA, Haroutunian V., Holstein GR, Haun S., i in. . (1999). Paradoksalne zachowanie lokomotoryczne transgenicznych myszy receptora dopaminowego D1. Exp. Neurol 157, 169 – 179. 10.1006 / exnr.1999.7037 [PubMed] [Cross Ref]
  • Drago J., Gerfen CR, Lachowicz JE, Steiner H., Hollon TR, Love PE, i in. . (1994). Zmieniona funkcja prążkowia u zmutowanej myszy pozbawionej receptorów dopaminowych D1A. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 91, 12564 – 12568. 10.1073 / pnas.91.26.12564 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Ducci F., Newman TK, Funt S., Brown GL, Virkkunen M., Goldman D. (2006). Funkcjonalny polimorfizm w promotorze genu MAOA (MAOA-LPR) przewiduje centralną funkcję dopaminy i wskaźnik masy ciała. Mol. Psychiatria 11, 858 – 866. 10.1038 / sj.mp.4001856 [PubMed] [Cross Ref]
  • Dunn JP, Cowan RL, Volkow ND, Feurer ID, Li R., Williams DB i in. . (2010). Zmniejszona dostępność receptora dopaminowego typu 2 po operacji bariatrycznej: wstępne ustalenia. Res mózgu 1350, 123 – 130. 10.1016 / j.brainres.2010.03.064 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Dunn JP, Kessler RM, Feurer ID, Volkow ND, Patterson BW, Ansari MS i in. . (2012). Związek potencjału wiązania receptora dopaminy typu 2 z hormonami neuroendokrynnymi na czczo i wrażliwością na insulinę u ludzi otyłych Leczenie cukrzycy 35, 1105 – 1111. 10.2337 / dc11-2250 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Durieux PF, Bearzatto B., Guiducci S., Buch T., Waisman A., Zoli M., i in. . (2009). D2R neurony striatopallidowe hamują zarówno procesy ruchowe, jak i nagrody. Nat. Neurosci. 12, 393 – 395. 10.1038 / nn.2286 [PubMed] [Cross Ref]
  • Dwyer-Lindgren L., Freedman G., Engell RE, Fleming TD, Lim SS, Murray CJ, i in. . (2013). Występowanie aktywności fizycznej i otyłości w hrabstwach USA, 2001 – 2011: mapa drogowa do działania. Popul. Health Metr. 11: 7. 10.1186 / 1478-7954-11-7 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Ekkekakis P., Vazou S., Bixby WR, Georgiadis E. (2016). Tajemniczy przypadek wytycznych dotyczących zdrowia publicznego, który jest (prawie) całkowicie ignorowany: wezwanie do opracowania programu badań nad przyczynami skrajnego unikania aktywności fizycznej w otyłości. Obes Rev. 17, 313 – 329. 10.1111 / obr.12369 [PubMed] [Cross Ref]
  • Gaiser EC, Gallezot JD, Worhunsky PD, Jastreboff AM, Pittman B., Kantrovitz L. i in. (2016). Zwiększona dostępność receptora dopaminowego D2 / 3 u osób otyłych: badanie obrazowania PET z użyciem [11C] (+) PHNO. Neuropsychofarmakologia. . [Epub przed drukiem] .10.1038 / npp.2016.115 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Geiger BM, Behr GG, Frank LE, Caldera-Siu AD, Beinfeld MC, Kokkotou EG, i in. . (2008). Dowody na wadliwą mezolimbiczną egzocytozę dopaminy u szczurów podatnych na otyłość FASEB J. 22, 2740 – 2746. 10.1096 / fj.08-110759 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Geiger BM, Haburcak M., Avena NM, Moyer MC, Hoebel BG, Pothos EN (2009). Niedobory neurotransmisji mezolimbicznej dopaminy w otyłości pokarmowej u szczurów. Neuroscience 159, 1193 – 1199. 10.1016 / j.neuroscience.2009.02.007 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Gerfen CR, Engber TM, Mahan LC, Susel Z., Chase TN, Monsma FJ, Jr. i in. . (1990). Ekspresja genów regulowanych przez receptor dopaminowy D1 i D2 neuronów prążkowia i prążkowia-neuronów. Science 250, 1429 – 1432. 10.1126 / science.2147780 [PubMed] [Cross Ref]
  • Graybiel AM, Aosaki T., Flaherty AW, Kimura M. (1994). Zwoje podstawy i adaptacyjne sterowanie silnikiem. Science 265, 1826 – 1831. 10.1126 / science.8091209 [PubMed] [Cross Ref]
  • Guo J., Simmons WK, Herscovitch P., Martin A., Hall KD (2014). Wzorce korelacji receptora prążkowia-dopamina D2 z ludzką otyłością i zachowaniami oportunistycznymi. Mol. Psychiatria 19, 1078 – 1084. 10.1038 / mp.2014.102 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Hajnal A., Margas WM, Covasa M. (2008). Zmieniona funkcja receptora dopaminy D2 i wiązanie u otyłych szczurów OLETF. Res mózgu Byk. 75, 70 – 76. 10.1016 / j.brainresbull.2007.07.019 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Haskell WL, Blair SN, Hill JO (2009). Aktywność fizyczna: wyniki zdrowotne i znaczenie dla polityki zdrowia publicznego. Poprzedni Med. 49, 280 – 282. 10.1016 / j.ypmed.2009.05.002 [PubMed] [Cross Ref]
  • Hemmingsson E., Ekelund U. (2007). Czy związek między aktywnością fizyczną a otyłością wskaźnika masy ciała jest zależny? Int. J. Obes. 31, 663 – 668. 10.1038 / sj.ijo.0803458 [PubMed] [Cross Ref]
  • Hjorth MF, Chaput JP, Ritz C., Dalskov SM, Andersen R., Astrup A., i in. (2014). Tłuszcz przewiduje prognozy zmniejszonej aktywności fizycznej i wydłużonego czasu siedzącego trybu życia, ale nie odwrotnie: wsparcie z badań podłużnych u dzieci w wieku od 8 do 11. Int. J. Obes. 38, 959 – 965. 10.1038 / ijo.2013.229 [PubMed] [Cross Ref]
  • Hornykiewicz O. (2010). Krótka historia lewodopy. J. Neurol. 257, S249 – S252. 10.1007 / s00415-010-5741-y [PubMed] [Cross Ref]
  • Horstmann A., Fenske WK, Hankir MK (2015). Argument za nieliniowym związkiem między nasileniem ludzkiej otyłości a tonem dopaminergicznym. Obes Rev. 16, 821 – 830. 10.1111 / obr.12303 [PubMed] [Cross Ref]
  • Huang XF, Zavitsanou K., Huang X., Yu Y., Wang H., Chen F. i in. . (2006). Gęstość wiązania transportera dopaminy i receptora D2 u myszy podatnych lub odpornych na przewlekłą otyłość wywołaną dietą wysokotłuszczową. Behav Res mózgu 175, 415 – 419. 10.1016 / j.bbr.2006.08.034 [PubMed] [Cross Ref]
  • Ikari H., Zhang L., Chernak JM, Mastrangeli A., Kato S., Kuo H., i in. . (1995). Za pośrednictwem adenowirusa przenoszenie genów cDNA receptora dopaminowego D2 do prążkowia szczura. Res mózgu Mol. Res mózgu 34, 315 – 320. 10.1016 / 0169-328X (95) 00185-U [PubMed] [Cross Ref]
  • Ingram DK, Ikari H., Umegaki H., Chernak JM, Roth GS (1998). Zastosowanie terapii genowej w leczeniu związanej z wiekiem utraty receptora D2 dopaminy. Exp. Gerontol. 33, 793 – 804. 10.1016 / S0531-5565 (98) 00043-6 [PubMed] [Cross Ref]
  • Janno S., Holi M., Tuisku K., Wahlbeck K. (2004). Występowanie zaburzeń ruchowych indukowanych neuroleptycznie u pacjentów przewlekle chorych na schizofrenię. Jestem. J. Psychiatria 161, 160 – 163. 10.1176 / appi.ajp.161.1.160 [PubMed] [Cross Ref]
  • Johnson PM, Kenny PJ (2010). Receptory dopaminy D2 w uzależnieniowych dysfunkcjach nagrody i kompulsywnym jedzeniu u otyłych szczurów. Nat. Neurosci. 13, 635-641. 10.1038 / nn.2519 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Jürgens HS, Schürmann A., Kluge R., Ortmann S., Klaus S., Joost HG, i in. . (2006). Hiperfagia, niższa temperatura ciała i zmniejszona aktywność koła napędzającego poprzedzają rozwój chorobliwej otyłości u otyłych myszy w Nowej Zelandii. Physiol. Genomics 25, 234 – 241. 10.1152 / physiolgenomics.00252.2005 [PubMed] [Cross Ref]
  • Karlsson HK, Tuominen L., Tuulari JJ, Hirvonen J., Parkkola R., Helin S. i in. . (2015). Otyłość wiąże się ze zmniejszoną dostępnością opioidów mi-opioidowych, ale niezmienioną receptorem dopaminy D2 w mózgu. J. Neurosci. 35, 3959 – 3965. 10.1523 / JNEUROSCI.4744-14.2015 [PubMed] [Cross Ref]
  • Karlsson HK, Tuulari JJ, Tuominen L., Hirvonen J., Honka H., Parkkola R., i in. . (2016). Utrata masy ciała po operacji bariatrycznej normalizuje mózgowe receptory opioidowe w chorobliwej otyłości. Mol. Psychiatria. 21, 1057 – 1062. 10.1038 / mp.2015.153 [PubMed] [Cross Ref]
  • Kelly MA, Rubinstein M., Asa SL, Zhang G., Saez C., Bunzow JR, i in. . (1997). Hiperplazja przysadki i przewlekła hiperprolaktynemia u myszy z niedoborem receptora D2 dopaminy. Neuron 19, 103 – 113. 10.1016 / S0896-6273 (00) 80351-7 [PubMed] [Cross Ref]
  • Kenny PJ, Voren G., Johnson PM (2013). Receptory dopaminy D2 i przenoszenie striatopallidowe w uzależnieniu i otyłości. Curr. Opin. Neurobiol 23, 535 – 538. 10.1016 / j.conb.2013.04.012 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Kessler RM, Zald DH, Ansari MS, Li R., Cowan RL (2014). Zmiany w uwalnianiu dopaminy i poziomach receptora dopaminy D2 / 3 wraz z rozwojem łagodnej otyłości. Synapse 68, 317 – 320. 10.1002 / syn.21738 [PubMed] [Cross Ref]
  • Kravitz AV, Freeze BS, Parker PR, Kay K., Thwin MT, Deisseroth K., i in. . (2010). Regulacja zachowań ruchowych Parkinsona przez optogenetyczną kontrolę obwodów zwojów podstawy mózgu. Natura 466, 622 – 626. 10.1038 / nature09159 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Kreitzer AC, Malenka RC (2008). Funkcjonalność plastyczności prążkowia i zwojów podstawy mózgu. Neuron 60, 543 – 554. 10.1016 / j.neuron.2008.11.005 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Le Moine C., Bloch B. (1995). Ekspresja genu receptora dopaminowego D1 i D2 w prążkowiu szczura: wrażliwe sondy cRNA wykazują wyraźną segregację mRNA D1 i D2 w różnych populacjach neuronalnych prążkowia grzbietowej i brzusznej. J. Comp. Neurol 355, 418 – 426. 10.1002 / cne.903550308 [PubMed] [Cross Ref]
  • Lemos JC, Friend DM, Kaplan AR, Shin JH, Rubinstein M., Kravitz AV, i in. . (2016). Zwiększona transmisja gaba napędza bradykinezę po utracie sygnalizacji receptora dopaminowego D2. Neuron 90, 824 – 838. 10.1016 / j.neuron.2016.04.040 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Levine JA, Eberhardt NL, Jensen MD (1999). Rola termogenezy aktywności nierealnej w odporności na przyrost tłuszczu u ludzi. Science 283, 212 – 214. 10.1126 / science.283.5399.212 [PubMed] [Cross Ref]
  • Li Y., South T., Han M., Chen J., Wang R., Huang XF (2009). Dieta wysokotłuszczowa zmniejsza ekspresję mRNA hydroksylazy tyrozynowej niezależnie od podatności na otyłość u myszy. Res mózgu 1268, 181 – 189. 10.1016 / j.brainres.2009.02.075 [PubMed] [Cross Ref]
  • Logan RW, McClung CA (2016). Modele zwierzęce dwubiegunowej manii: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Neuroscience 321, 163 – 188. 10.1016 / j.neuroscience.2015.08.041 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Martin CK, Heilbronn LK, de Jonge L., DeLany JP, Volaufova J., Anton SD, i in. . (2007). Wpływ ograniczenia kalorii na spoczynkowe tempo metabolizmu i spontaniczną aktywność fizyczną. Otyłość 15, 2964 – 2973. 10.1038 / oby.2007.354 [PubMed] [Cross Ref]
  • Mathes WF, Nehrenberg DL, Gordon R., Hua K., Garland T., Jr., Pomp D. (2010). Dezregulacja dopaminergiczna u myszy selektywnie hodowanych w celu nadmiernego wysiłku lub otyłości. Behav Res mózgu 210, 155 – 163. 10.1016 / j.bbr.2010.02.016 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Michaelides M., Thanos PK, Kim R., Cho J., Ananth M., Wang GJ, i in. . (2012). Obrazowanie PET przewiduje przyszłą masę ciała i preferencje dotyczące kokainy. Neuroimage 59, 1508 – 1513. 10.1016 / j.neuroimage.2011.08.028 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Norek JW (1996). Zwoje podstawy: ukierunkowany wybór i hamowanie konkurencyjnych programów motorycznych. Żarcie. Neurobiol 50, 381 – 425. 10.1016 / S0301-0082 (96) 00042-1 [PubMed] [Cross Ref]
  • Mogenson GJ, Jones DL, Yim CY (1980). Od motywacji do działania: funkcjonalny interfejs między układem limbicznym a układem motorycznym. Wałówka. Neurobiol. 14, 69 – 97. 10.1016 / 0301-0082 (80) 90018-0 [PubMed] [Cross Ref]
  • Morrison R., Penpraze V., Beber A., ​​Reilly JJ, Yam PS (2013). Związki między otyłością a aktywnością fizyczną u psów: wstępne badanie. J. Small Anim. Ćwicz. 54, 570 – 574. 10.1111 / jsap.12142 [PubMed] [Cross Ref]
  • Morrison R., Reilly JJ, Penpraze V., Pendlebury E., Yam PS (2014). Miesięczne badanie obserwacyjne 6 dotyczące zmian w obiektywnie mierzonej aktywności fizycznej podczas odchudzania u psów. J. Small Anim. Ćwicz. 55, 566 – 570. 10.1111 / jsap.12273 [PubMed] [Cross Ref]
  • Muramoto A., Imagama S., Ito Z., Hirano K., Tauchi R., Ishiguro N., i in. . (2014). Obwód talii jest związany z zespołem lokomotywy u starszych kobiet. J. Orthop. Sci. 19, 612 – 619. 10.1007 / s00776-014-0559-6 [PubMed] [Cross Ref]
  • Narayanaswami V., Thompson AC, Cassis LA, Bardo MT, Dwoskin LP (2013). Otyłość wywołana dietą: funkcja transportera dopaminy, impulsywność i motywacja. Int. J. Obes. 37, 1095 – 1103. 10.1038 / ijo.2012.178 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Potrzebujesz AC, Ahmadi KR, Spector TD, Goldstein DB (2006). Otyłość jest związana z wariantami genetycznymi, które zmieniają dostępność dopaminy. Ann. Szum. Genet 70, 293 – 303. 10.1111 / j.1529-8817.2005.00228.x [PubMed] [Cross Ref]
  • Noble EP, Blum K., Ritchie T., Montgomery A., Sheridan PJ (1991). Alleliczny związek genu receptora dopaminowego D2 z właściwościami wiązania receptora w alkoholizmie. Łuk. Gen. Psychiatry 48, 648 – 654. 10.1001 / archpsyc.1991.01810310066012 [PubMed] [Cross Ref]
  • Obeso JA, Rodríguez-Oroz MC, Rodríguez M., Lanciego JL, Artieda J., Gonzalo N., et al. . (2000). Patofizjologia zwojów podstawy w chorobie Parkinsona. Trends Neurosci. 23, S8 – S19. 10.1016 / s1471-1931 (00) 00028-8 [PubMed] [Cross Ref]
  • Ong ZY, Wanasuria AF, Lin MZ, Hiscock J., Muhlhausler BS (2013). Przewlekłe spożywanie diety w stołówce, a następnie abstynencja. Specyficzny dla płci wpływ na ekspresję genów w mezolimbicznym systemie nagradzania. Apetyt 65, 189 – 199. 10.1016 / j.appet.2013.01.014 [PubMed] [Cross Ref]
  • Parksepp M., Ljubajev Ü., Täht K., Janno S. (2016). Występowanie zaburzeń ruchowych wywołanych neuroleptykami: badanie kontrolne 8 w grupie pacjentów przewlekle chorych na schizofrenię. Nord. J. Psychiatria 70, 498 – 502. 10.3109 / 08039488.2016.1164245 [PubMed] [Cross Ref]
  • Rada P., Bocarsly ME, Barson JR, Hoebel BG, Leibowitz SF (2010). Zmniejszona ilość dopaminy u szczurów Sprague-Dawley ze skłonnością do przejadania się dietą bogatą w tłuszcz. Physiol. Behav 101, 394 – 400. 10.1016 / j.physbeh.2010.07.005 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Ramirez-Marrero FA, Miles J., Joyner MJ, Curry TB (2014). Zgłaszana i obiektywna aktywność fizyczna w operacji pomostowania żołądka, osób dorosłych otyłych i szczupłych: związek z budową ciała i sprawnością układu oddechowo-oddechowego. J. Phys. Działać. Zdrowie 11, 145 – 151. 10.1123 / jpah.2012-0048 [PubMed] [Cross Ref]
  • Redman LM, Heilbronn LK, Martin CK, de Jonge L., Williamson DA, Delany JP, i in. . (2009). Kompensacje metaboliczne i behawioralne w odpowiedzi na ograniczenie kalorii: implikacje dla utrzymania utraty wagi. PLoS ONE 4: e4377. 10.1371 / journal.pone.0004377 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Salamone JD, Correa M., Farrar A., ​​Mingote SM (2007). Związane z wysiłkiem funkcje jądra półleżącego dopaminę i powiązane obwody przodomózgowia. Psychofarmakologia 191, 461 – 482. 10.1007 / s00213-006-0668-9 [PubMed] [Cross Ref]
  • Sano H., Yasoshima Y., Matsushita N., Kaneko T., Kohno K., Pastan I., i in. . (2003). Warunkowa ablacja neuronów prążkowia zawierających receptor dopaminy D2 zaburza koordynację czynności zwojów podstawy mózgu. J. Neurosci. 23, 9078 – 9088. Dostępne online na: http://www.jneurosci.org/content/23/27/9078.long [PubMed]
  • Schindler CW, Carmona GN (2002). Wpływ agonistów i antagonistów dopaminy na aktywność ruchową u samców i samic szczurów. Pharmacol Biochem. Behav 72, 857 – 863. 10.1016 / S0091-3057 (02) 00770-0 [PubMed] [Cross Ref]
  • Schmidt L., Lebreton M., Cléry-Melin ML, Daunizeau J., Pessiglione M. (2012). Mechanizmy neuronowe leżące u podstaw motywacji wysiłku umysłowego a wysiłku fizycznego PLoS Biol. 10: e1001266. 10.1371 / journal.pbio.1001266 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Sharma S., Fernandes MF, Fulton S. (2013). Adaptacje w obwodach nagradzających mózg leżą u podstaw smacznego głodu i lęku wywołanego odstawieniem wysokotłuszczowej diety. Int. J. Obes. 37, 1183 – 1191. 10.1038 / ijo.2012.197 [PubMed] [Cross Ref]
  • Simon C., Schweitzer B., Oujaa M., Wagner A., ​​Arveiler D., Triby E., i in. . (2008). Skuteczne zapobieganie nadwadze u nastolatków poprzez zwiększenie aktywności fizycznej: randomizowana kontrolowana interwencja 4. Int. J. Obes. 32, 1489 – 1498. 10.1038 / ijo.2008.99 [PubMed] [Cross Ref]
  • Small DM, Jones-Gotman M., Dagher A. (2003). Wywołane karmieniem uwalnianie dopaminy w prążkowiu grzbietowym koreluje z ocenami przyjemności posiłków u zdrowych ludzkich ochotników. Neuroimage 19, 1709 – 1715. 10.1016 / S1053-8119 (03) 00253-2 [PubMed] [Cross Ref]
  • Steele KE, GP Prokopowicz, Schweitzer MA, Magunsuon TH, Lidor AO, Kuwabawa H., i in. . (2010). Zmiany centralnych receptorów dopaminy przed i po operacji pomostowania żołądka. Obes Surg. 20, 369 – 374. 10.1007 / s11695-009-0015-4 [PubMed] [Cross Ref]
  • Stice E., Spoor S., Bohon C., Small DM (2008). Związek między otyłością a tępą odpowiedzią prążkowia na pokarm jest moderowany przez allel TaqIA A1. Science 322, 449 – 452. 10.1126 / science.1161550 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Stice E., Yokum S., Bohon C., Marti N., Smolen A. (2010). Reakcja obwodów premiowych na jedzenie przewiduje przyszły wzrost masy ciała: moderuje działanie DRD2 i DRD4. Neuroimage 50, 1618 – 1625. 10.1016 / j.neuroimage.2010.01.081 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Sullivan EL, Cameron JL (2010). Szybko występujący kompensacyjny spadek aktywności fizycznej przeciwdziała spowodowanemu dietą odchudzaniu samic małp. Jestem. J. Physiol. Regul. Integr. Komp. Physiol. 298, R1068 – R1074. 10.1152 / ajpregu.00617.2009 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Swift DL, Johannsen NM, Lavie CJ, Earnest CP, Church TS (2014). Rola ćwiczeń i aktywności fizycznej w odchudzaniu i utrzymaniu. Żarcie. Cardiovasc. Dis. 56, 441 – 447. 10.1016 / j.pcad.2013.09.012 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Teske JA, Billington CJ, Kuskowski MA, Kotz CM (2012). Spontaniczna aktywność fizyczna chroni przed przyrostem masy tłuszczu Int. J. Obes. 36, 603 – 613. 10.1038 / ijo.2011.108 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Thanos PK, Michaelides M., Piyis YK, Wang GJ, Volkow ND (2008). Ograniczenia pokarmowe znacznie zwiększają dopaminowy receptor D2 (D2R) w szczurzym modelu otyłości, co oceniono za pomocą in vivo obrazowanie muPET (raclopryd [11C]) i in-vitro ([3H] spiperone) autoradiografia. Synapse 62, 50 – 61. 10.1002 / syn.20468 [PubMed] [Cross Ref]
  • Thanos PK, Volkow ND, Freimuth P., Umegaki H., Ikari H., Roth G., i in. . (2001). Nadekspresja receptorów dopaminowych D2 zmniejsza samo-podawanie alkoholu. J. Neurochem. 78, 1094 – 1103. 10.1046 / j.1471-4159.2001.00492.x [PubMed] [Cross Ref]
  • Thompson J., Thomas N., Singleton A., Piggott M., Lloyd S., Perry EK, i in. . (1997). Gen receptora dopaminowego D2 (DRD2) Taq1 Polimorfizm: zmniejszone wiązanie receptora dopaminowego D2 w ludzkim prążkowiu związane z allelem A1. Farmakogenetyka 7, 479 – 484. 10.1097 / 00008571-199712000-00006 [PubMed] [Cross Ref]
  • Trifilieff P., Feng B., Urizar E., Winiger V., Ward RD, Taylor KM, i in. . (2013). Zwiększenie ekspresji receptora dopaminowego D2 w dorosłym jądrze półleżącym zwiększa motywację. Mol. Psychiatria 18, 1025 – 1033. 10.1038 / mp.2013.57 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Tudor-Locke C., Brashear MM, Johnson WD, Katzmarzyk PT (2010). Profile akcelerometru aktywności fizycznej i bezczynności w normalnej wadze, nadwadze i otyłości mężczyzn i kobiet w USA. Int. J. Behav. Nutr. Phys. Działać. 7: 60. 10.1186 / 1479-5868-7-60 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Tuominen L., Tuulari J., Karlsson H., Hirvonen J., Helin S., Salminen P., i in. . (2015). Nieprawidłowa mezolimbiczna interakcja dopamina-opiat w otyłości. Neuroimage 122, 80 – 86. 10.1016 / j.neuroimage.2015.08.001 [PubMed] [Cross Ref]
  • van de Giessen E., Celik F., Schweitzer DH, van den Brink W., Booij J. (2014). Dostępność receptora dopaminowego D2 / 3 i indukowane amfetaminą uwalnianie dopaminy w otyłości. J. Psychopharmacol. 28, 866 – 873. 10.1177 / 0269881114531664 [PubMed] [Cross Ref]
  • van de Giessen E., la Fleur SE, de Bruin K., van den Brink W., Booij J. (2012). Diety wysokotłuszczowe wolne od wyboru i bez wyboru wpływają na dostępność prążkowia dopaminy receptora D2 / 3, spożycia kalorii i otyłości. Otyłość 20, 1738 – 1740. 10.1038 / oby.2012.17 [PubMed] [Cross Ref]
  • van de Giessen E., la Fleur SE, Eggels L., de Bruin K., van den Brink W., Booij J. (2013). Wysoki stosunek tłuszczu / węglowodanów, ale nie całkowite spożycie energii powoduje niższą dostępność prążkowia receptora D2 / 3 dopaminy w otyłości wywołanej dietą. Int. J. Obes. 37, 754 – 757. 10.1038 / ijo.2012.128 [PubMed] [Cross Ref]
  • Vitger AD, Stallknecht BM, Nielsen DH, Bjornvad CR (2016). Włączenie programu treningu fizycznego do planu odchudzania psów z nadwagą. J. Am. Weterynarz. Med. Dr hab. 248, 174 – 182. 10.2460 / javma.248.2.174 [PubMed] [Cross Ref]
  • Volkow ND, Wang GJ, Telang F., Fowler JS, Thanos PK, Logan J., i in. . (2008). Receptory D2 o niskim stężeniu dopaminy są związane z metabolizmem przedczołowym u osób otyłych: możliwe czynniki. Neuroimage 42, 1537 – 1543. 10.1016 / j.neuroimage.2008.06.002 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Volkow ND, Wang GJ, Tomasi D., Baler RD (2013). Uzależniająca wymiar otyłości. Biol. Psychiatria 73, 811 – 818. 10.1016 / j.biopsych.2012.12.020 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Voorn P., Vanderschuren LJ, Groenewegen HJ, Robbins TW, Pennartz CM (2004). Nakręcenie wiru na grzbietowo-brzuszny podział prążkowia. Trendy Neurosci. 27, 468 – 474. 10.1016 / j.tins.2004.06.006 [PubMed] [Cross Ref]
  • Vucetic Z., Carlin JL, Totoki K., Reyes TM (2012). Epigenetyczna rozregulowanie układu dopaminowego w otyłości wywołanej dietą. J. Neurochem. 120, 891 – 898. 10.1111 / j.1471-4159.2012.07649.x [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  • Wang GJ, Volkow ND, Logan J., Pappas NR, Wong CT, Zhu W. i in. . (2001). Dopamina w mózgu i otyłość. Lancet 357, 354 – 357. 10.1016 / S0140-6736 (00) 03643-6 [PubMed] [Cross Ref]
  • Wolden-Hanson T., Davis GA, Baum ST, Kemnitz JW (1993). Poziomy insuliny, aktywność fizyczna i wydalanie katecholamin z moczem przez otyłe i nieotyłe małpy rezus. Obes Res. 1, 5 – 17. 10.1002 / j.1550-8528.1993.tb00003.x [PubMed] [Cross Ref]
  • Xu M., Moratalla R., Gold LH, Hiroi N., Koob GF, Graybiel AM, i in. . (1994). Myszy zmutowanego receptora D1 dopaminy mają niedobór prążkowia ekspresji dynorfiny i odpowiedzi behawioralne pośredniczone przez dopaminę. Komórka 79, 729 – 742. 10.1016 / 0092-8674 (94) 90557-6 [PubMed] [Cross Ref]
  • Zhang C., Wei NL, Wang Y., Wang X., Zhang JG, Zhang K. (2015). Głęboka stymulacja mózgu jądra półleżącego indukuje działanie przeciw otyłości u otyłych szczurów ze zmianą neurotransmisji dopaminy. Neurosci. Łotysz. 589, 1 – 6. 10.1016 / j.neulet.2015.01.019 [PubMed] [Cross Ref]
  • Zhang LN, Morgan DG, Clapham JC, Speakman JR (2012). Czynniki przewidujące nieenetyczną zmienność przyrostu masy ciała wywołaną dietą wysokotłuszczową u wsobnych myszy C57BL / 6J. Otyłość 20, 1179 – 1188. 10.1038 / oby.2011.151 [PubMed] [Cross Ref]