Obes Rev. 2013 styczeń; 14 (1): 19 – 28.
Opublikowane online 2012 October 12. doi: 10.1111 / j.1467-789X.2012.01046.x
H Ziauddeen1,2,3 i PC Fletcher1,2,3
Abstrakcyjny
W tym artykule rozważamy koncepcję uzależnienia od żywności z perspektywy klinicznej i neuronaukowej. Uzależnienie od żywności ma ugruntowaną i rosnącą walutę w kontekście modeli przejadania się i otyłości, a jego akceptacja kształtuje debatę i badania. Twierdzimy jednak, że dowody na jego istnienie u ludzi są raczej ograniczone, a ponadto istnieją podstawowe teoretyczne trudności, które wymagają rozważenia.
Dlatego przeglądamy uzależnienie od żywności jako opis fenotypowy, który opiera się na nakładaniu się niektórych zachowań żywieniowych i uzależnienia od substancji. Na początek rozważamy ograniczenia w ogólnym zastosowaniu tej koncepcji do otyłości. Podzielamy szeroko rozpowszechniony pogląd, że tak szeroka perspektywa nie jest zrównoważona, i rozważamy bardziej ukierunkowany pogląd: że leży on u podstaw określonych wzorców żywieniowych, zwłaszcza nadmiernego jedzenia. Jednak nawet przy tym bardziej szczegółowym ukierunkowaniu nadal występują problemy. Walidacja uzależnienia od żywności na poziomie neurobiologicznym jest absolutnie krytyczna, ale istnieją dowody od ludzi sugerujące, że należy zachować ostrożność, przyjmując uzależnienie od żywności jako prawidłową koncepcję. Twierdzimy, że obecne dowody są wstępne i sugerujemy kierunki przyszłych prac, które mogą dostarczyć bardziej użytecznych testów tej koncepcji.
Słowa kluczowe: Uzależnienie, objadanie się, otyłość
Wprowadzenie
Pojęcie uzależnienia od żywności (FA) cieszy się dużym zainteresowaniem mediów naukowych i popularnych. Jednak trwa debata na temat jej ważności. Jest to ważna debata, którą należy przeprowadzić i rozwiązać ze względu na potencjalną rolę FA w epidemii otyłości. Chociaż pomysł ma intuicyjny wygląd kliniczny i naukowy i może stanowić wyjaśnienie dla osób zmagających się z kontrolą wagi i diety, zyskał dużo pieniędzy przy stosunkowo niewielu potwierdzających dowodach. Pomimo utrzymującej się niepewności co do koncepcji i względnego braku wsparcia, ma znaczący i, naszym zdaniem, nieuzasadniony wpływ na rozwój neurobiologicznych modeli otyłości (1) oraz w ramach debat nad sformułowaniem polityki zdrowia publicznego (2,3). W tym artykule zbadaliśmy teoretyczne i empiryczne podstawy FA i zakwestionowaliśmy ten wpływ.
My i inni wcześniej badaliśmy neuronaukę (4), dowodów behawioralnych i klinicznych (5,6) dla modelu uzależnienia. Podsumujemy pokrótce te dowody tutaj. Na wstępie należy stwierdzić, że podzielamy z wieloma innymi pogląd, że jest mało prawdopodobne, aby FA była ścieżką przyczynową u większości osób z otyłością, która jest wysoce heterogenicznym zespołem. Rzeczywiście, badanie możliwych dróg do otyłości wyjaśnia, że model uzależnienia ma ograniczone, jeśli w ogóle, miejsce w zrozumieniu otyłości (4,7). Chociaż wysunięto argumenty, że niektóre aspekty jedzenia w otyłości są „uzależniające” (8,9), przestrzegalibyśmy przed mniej rygorystycznymi zastosowaniami modelu uzależnienia, ponieważ grozi to utratą mocy wyjaśniającej i neurobiologicznego uziemienia modelu (1). Ponadto grozi im błędne przypisanie mechanizmów i obwodów neuronalnych obserwowanym zachowaniom. Dlatego skupiamy się na możliwej ważności modelu FA w kontekście podgrupy osób, w których dominuje otyłość: w szczególności tych, którzy cierpią na zaburzenia odżywiania się (BED) (10-12). jan BED, mamy fenotyp wykraczający poza otyłość z profilem behawioralnym nieuporządkowanego i kompulsywnego odżywiania, i jest to niezwykle ważne, aby rozpocząć ocenę podstawowych procesów i obwodów nerwowych. Naszym celem tutaj było zbadanie, w jakim stopniu ten model może być bardziej użyteczny w tym węższym kontekście, oraz rozważenie, jakie dalsze prace będą potrzebne do jego zatwierdzenia.
Co uzależnia?
Zanim zaczniemy odpowiadać, a nawet stawiać pytanie, czy FA jest prawidłową jednostką kliniczną, należy rozważyć kilka wstępnych pytań. Ogólny pogląd wyrażony w literaturze jest jasny, że FA jest podobny do uzależnień od substancji, a nie uzależnień behawioralnych, takich jak hazard patologiczny, w tym sensie, że istnieje czynnik, który ma działanie neurochemiczne w mózgu. T.przypuszczalnie wymaga obecności wyraźnie uzależniającego czynnika. Chociaż praca na zwierzętach z pewnością popiera argument, że połączenie wysokiej zawartości tłuszczu i cukru, rozpowszechnione w nowoczesnej żywności przetworzonej, powoduje u gryzoni zjawisko podobne do uzależnienia (13), thKoncepcja FA u ludzi często opiera się na mniej zbadanej ekstrapolacji: mianowicie, że niektóre wysoko przetworzone pokarmy uzależniają (2,14). Istniejące modele nie mogą jeszcze wykraczać poza powiązanie uzależnienia z szerokimi kategoriami wysokotłuszczowych i wysokoprocentowych lub hiperpalowalnych produktów spożywczych i nie ma obecnie aktualnych pomysłów na temat konkretnego stężenia składników odżywczych, które mogłyby wywołać uzależniający proces. Chociaż oczywiście można uzasadnić, że te klasy żywności są szkodliwe dla zdrowia z metabolicznego i sercowo-naczyniowego punktu widzenia, nie pomaga to w określeniu substancji uzależniającej. Uważamy, że koniecznym wstępem do zbadania koncepcji FA jest rozpoznanie trzech ważnych obecnie ograniczeń naszego zrozumienia tego, co może stanowić uzależniającą żywność.
Po pierwsze, jeśli zamierzamy zbadać model i jego składniki neurobehawioralne, ważne byłoby dokładne przyporządkowanie, czym jest ten krytyczny element uzależniający.
druga, jak wiemy z uzależnień od substancji, narkotyki różnią się siłą i potencjałem uzależnienia (nawet w obrębie klasy substancji), co częściowo znajduje odzwierciedlenie w ich klasyfikacji prawnej (15). Kiedy mówimy o FA, czy mówimy o wielu uzależniających substancjach lub o jednej wspólnej substancji (tłuszcz? Cukier?), Która napędza uzależnienie w wielu produktach spożywczych?
Trzeci, wśród osób używających narkotyków odsetek osób uzależnionych zmienia się i jest niewielki w przypadku większości narkotyków (16). Produkty, które uważa się za uzależniające, są bardzo dostępne i powszechnie spożywane. Uznanie, że mogą stać się uzależniające u niektórych osób, będzie wymagało scharakteryzowania określonej cechy (lub kilku cech) tych produktów, która działa w zgodzie z pewnymi indywidualnymi słabościami.
Nie uważamy, że poczyniono wystarczająco zadowalające postępy w zakresie odpowiedzi na pytania, które wiążą się z tymi niepewnościami. Tak czy inaczej, literatura kliniczna na temat FA szybko się jednak rozwinęła w ostatnich latach (12,17), wspierany przez rosnącą liczbę badań neuroobrazowania mających na celu połączenie aspektów fenotypu klinicznego otyłości i leżącej u jej podstaw neurobiologii (patrz (4) do recenzji). Uważamy to za szczególnie pozytywny krok, biorąc pod uwagę, że FA, jako ważna koncepcja, z pewnością musi przypominać uzależnienie od narkotyków pod względem zmian neuronalnych. Jednak do tej pory próby nawiązania połączenia utrudniała niespójność między badaniami (4). Analizujemy to dokładniej w poniższych sekcjach, zaczynając od przeglądu fenotypu klinicznego i jego ogólnego zastosowania.
Identyfikacja i pomiar uzależnienia od żywności: problemy ze znacznikami fenotypowymi
Dominujący model fenotypowy FA opiera się na podobieństwach między niektórymi aspektami przejadania się a kryteriami diagnostycznymi i statystycznymi zaburzeń psychicznych, wydanie czwarte (DSM-IV) uzależnienia od substancji (9,18). To podobieństwo zostało sformalizowane w Skali uzależnienia od żywności w Yale (YFAS) (19), środek, który stanowi kamień węgielny ludzkiej literatury na temat FA. Opracowanie tej skali wymagało zmierzenia się z wieloma trudnościami wynikającymi z faktu, że po pierwsze, żywność, w przeciwieństwie do leków, jest spożywana wszechobecnie i nie ma prostego bezpośredniego działania farmakologicznego.
Dlatego jego użycie i niewłaściwe użycie nie może być łatwo określone ilościowo, ani nie można zidentyfikować cech jego konsumpcji, które wskazują na wyraźne przejście od używania do nadużywania / uzależnienia. Co więcej, niektóre przydatne wskaźniki uzależnienia od substancji, takie jak tolerancja, wycofanie i wysiłek włożony w uzyskanie substancji uzależniającej, wymagają dokładnego przemyślenia w tłumaczeniu na dziedzinę żywności. Aby uniknąć tych trudności, projekt YFAS musiał przyjąć pewne dostosowania, które mają swoje własne ograniczenia. Na przykład, biorąc pod uwagę, że, jak omówiliśmy, nie ma powszechnie uzgodnionych dowodów uzależniającego czynnika i że zachowania żywieniowe są koniecznie częścią kontinuum, skala nie ma korzyści z możliwości dychotomizacji (jest to uzależniający środek stosowany - Tak lub nie?). Zamiast tego musi stosować progi dotkliwości i ogólne kryterium upośledzenia (tj. Zachowanie związane z jedzeniem powoduje znaczny niepokój lub upośledzenie), aby odróżnić osobę uzależnioną od osoby, która nie jest uzależniona. Podobnie, w odniesieniu do objawów odstawienia, skala pyta o „lęk, pobudzenie lub objawy odstawienia…”, ale te ostatnie nie są i nie mogą być jeszcze jasno określone.
YFAS został opracowany w celu zidentyfikowania i kwantyfikacji konkretnego klinicznego fenotypu. Do rozpoznania FA wymagany jest wynik ≥3 przy spełnionym kryterium utraty wartości (pokazanym wcześniej). Jednak punktacja była również stosowana jako ciągła miara ciężkości u osób, które nie popierają wystarczających kryteriów diagnozy (patrz (20)), chociaż nie jest jasne, czy istnieją dowody na poparcie tego dorozumianego kontinuum.
YFAS jest bez wątpienia ważnym narzędziem badawczym; nie wynika jednak z tego, że wychwycony przez nią zespół jest koniecznie FA. Jest jednak prawdopodobne, że osoby, które popierają kryteria YFAS dla FA, mają fenotyp behawioralny ze znacznie zaburzonymi zachowaniami żywieniowymi. To, czy wystarczy to do zdefiniowania syndromu FA, jest dyskusyjne.
Warto zwrócić uwagę na kilka ważnych punktów dotyczących tolerancji i wycofania. Chociaż są to ważne względy klinicznej zależności od narkotyków, uznaje się, że niekoniecznie są one podstawowymi elementami zespołu (21,22), rreprezentują raczej cechy wskazujące na długotrwałe spożywanie z adaptacjami psychologicznymi i fizjologicznymi. Rzeczywiście, krytyka kryteriów DSM-IV dotyczących uzależnienia od substancji polega na tym, że agregują one podstawowe cechy, takie jak utrzymywanie stosowania pomimo negatywnych konsekwencji, wraz z markerami długotrwałego stosowania, takimi jak tolerancja i dotkliwość upośledzenia, np. Wysiłek włożony w pozyskanie substancji . Tolerancja i wycofanie są silnie związane z mechanistycznym działaniem substancji uzależniającej. Ponadto podkreślają kluczowy aspekt, który do tej pory nie był bardzo widoczny w literaturze FA: uzależnienie od substancji jest zaburzeniem o naturalnej historii i przebiegu oraz zestawie wrażliwości lub czynników ryzyka. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że FA jest zaburzeniem, należałoby go podobnie scharakteryzować.
Zanim przejdziemy dalej, warto krótko rozważyć pokrewny i bardziej dopracowany pogląd, który przedstawia kolejną analogię do zaburzeń związanych z używaniem substancji: możliwość nadużywania lub niewłaściwego używania żywności, tj. Szkodliwe używanie, które jest niedostosowalne, ale nie spełnia kryteriów uzależnienia . Nadużywanie substancji charakteryzuje się powtarzającym się stosowaniem substancji o co najmniej jednej z następujących cech: niespełnienie obowiązków związanych z rolą, używanie w szkodliwych sytuacjach, wynikające z tego problemy prawne i ciągłe stosowanie pomimo negatywnych konsekwencji (23). Biorąc pod uwagę, że zachowania w kontekście żywności są częścią kontinuum zachowań konsumpcyjnych, można założyć istnienie syndromu nadużywania żywności albo jako etap pośredni przed przejściem do FA, albo jako mniej dotkliwy wzorzec nieuporządkowanego jedzenia. Naszym zdaniem taka eksploracja stanie się kluczowa dla scharakteryzowania historii naturalnej i neuronalnych podstaw FA. Oznacza to, że dokładna analiza przejścia od używania do nadużywania do uzależnienia będzie miała kluczowe znaczenie dla wyjaśnienia rozwoju zespołu. Jednak najkrótsze spojrzenie na kryteria nadużywania substancji jasno pokazuje, że przełożenie tych kryteriów na żywność spowoduje problemy podobne do tych, które napotyka się w modelu FA. To prowadzi nas do ostatecznego zaniepokojenia opartą na fenotypie definicją FA: syndrom kliniczny uzależnienia od substancji może nie być najlepszym sposobem na scharakteryzowanie FA. Być może rozwiązaniem może być nakreślenie bardziej precyzyjnego zespołu neurobehawioralnego, w którym podstawowy zestaw mierzalnych zachowań jest jasno określony (niezdolność do kontrolowania konsumpcji, zwiększona motywacja do konsumpcji i uporczywa konsumpcja pomimo negatywnych konsekwencji (21,22)). Pozwoliłoby to uchwycić szereg zachowań problemowych, w tym między innymi objadanie się.
Rozważając związek z otyłością, FA może być przyczyną, współwystępowaniem lub być może konsekwencją otyłości, a zatem może dominować u osób nie otyłych i jeszcze nie otyłych. Nie oznacza to, że otyłość nie jest potencjalnym zastępczym markerem zespołu, jeśli weźmie się pod uwagę indywidualną wrażliwość oraz czas trwania i ciężkość przyrostu masy ciała. Wydaje się jednak, że, jak argumentowano, BED jest bardziej owocnym obszarem do dalszych badań nad FA, ponieważ z definicji obejmuje nienormalne kompulsywne zachowania żywieniowe, które powodują znaczne upośledzenie i niepokojąs. Ma również silny związek z otyłością (24,25). Dlatego skupiamy się na BED i tym węższym zastosowaniu modelu FA.
Zawężenie ostrości: objadanie się
Nowsze prace nad FA skupiły się na powiązaniu z BED (10-12). Ten stan jest klasyfikowany jako zaburzenie odżywiania w DSM-IV i tak jest charakteryzuje się powtarzającymi się epizodami („binges”) niekontrolowanego, często szybkiego spożywania dużych ilości żywności, zwykle w izolacji, nawet przy braku głodu. To jedzenie utrzymuje się pomimo fizycznego dyskomfortu, a obrzęki związane są z wyraźnym niepokojem i poczuciem winy i obrzydzenia. Bingy mogą być wyzwalane przez negatywne stany nastroju, które niekoniecznie są łagodzone przez binge (26). Ważnym zastrzeżeniem jest to, że chociaż BED wiąże się z otyłością, znaczna liczba osób, które wykazują nadmierne zachowania żywieniowe, nie są otyłe, a większość osób otyłych nie ma BED (25). Ta obserwacja podkreśla znaczenie unikania prostego stosowania wskaźnika masy ciała (BMI) jako ogólnego markera kompulsywnej nadmiernej konsumpcji i zachowań podobnych do uzależnień. Korzystając z YFAS, Davis i wsp. stwierdzono wysoką współwystępowanie FA z BED (72% osób spełniających kryteria FA dla BED w porównaniu z 24% osób bez FA), a także większą tendencję do impulsywności i jedzenia hedonicznego w próbie osób otyłych 72 (12). Należy jednak zauważyć, że tylko osoby 18 w próbie kwalifikowały się do diagnozy FA. Gearhardt i wsp, (11) wykazało, że 56.8% próby osób 81 z BED spełniło kryteria YFAS dla FA (budzi pewne obawy, że 54.9% próby poparł objawy odstawienia, pomimo braku jasności co do ich definicji. niewielka uwaga, ponieważ uczestnicy mogą mieć bardzo różne poglądy na temat tego, co stanowi „objaw odstawienia”). Interesującym punktem do odnotowania jest to, że próbka zbadana przez Gearhardta i wsp. miał średni wiek 47 i średni BMI 40.58 u wszystkich uczestników badania, w porównaniu ze średnim wiekiem 33.58 i średnim BMI 38.48 u Davisa i wsp. próbka. Biorąc pod uwagę powyższe zastrzeżenia dotyczące przyrządu pomiarowego i różnych charakterystyk próbki, sugeruje się, że bardziej przekonujące zachowania podobne do uzależnień mogą być częstsze u osób starszych z wyższym BMI, jak można przewidzieć w zaburzeniu, które rozwija się i staje się bardziej poważne z czasem. Dane te podkreślają znaczenie rozważenia historii naturalnej tego stanu i zestawienia go z BED.
Niezależnie od tych punktów, dalsze obserwacje mogą wspierać sugerowane powiązanie między BED i FA. Na przykład BED jest również powiązany z polimorfizmami genu receptora opioidowego OPRM1 mu (A118G) i genu receptora dopaminowego DRD2 (Taq1A A1), oba związane z uzależnieniem od substancji, co może sugerować, że wrażliwość genetyczna na ten stan może dotyczyć zwiększonej hedoniczne jedzenie i większy popęd w kierunku jedzenia (27). Wydaje się, że przy dalszym badaniu FA osoby z BED mogą reprezentować najlepszą populację docelową do badania. Należy jednak wyjaśnić nozologiczne pierwszeństwo: czy jedno zjawisko obejmuje inne? Czy uważamy, że BED powstaje, ponieważ ktoś uzależnił się od jedzenia? Lub odwrotnie, czy uzależnienie pojawia się w wyniku BED? Oczywiście pytania te będą prawdopodobnie rażącymi uproszczeniami złożonej relacji i, biorąc pod uwagę liczby określone przez Gearhardta i wsp., że 56.8% osób z BED wykazuje FA, nakładanie się jest tylko częściowe, a warunki / zachowania są nierozdzielne. Krytyczne dla dalszych badań byłoby wyjaśnienie fenotypu i naturalnej historii FA w celu ustalenia, czy naprawdę jest to osobne zaburzenie, a nie tylko zestaw cech, na które YFAS jest wrażliwy, które dominują w podgrupie osób z otyłością i BED.
Wyjście poza nakładanie się fenotypów
Podsumowując dotychczasowy argument, FA może odnosić się do podgrupy osób z otyłością. Wiele osób otyłych nie wykazuje oznak zachowań i doświadczeń, które byłyby przewidywane przez zjawisko FA, i chociaż bardziej przydatną podgrupą do badania są osoby z BED, prawdą jest również, że nie każdy z BED spełnia kryteria FA i odwrotnie. Markery kliniczne prowadzą nas jedynie do identyfikacji FA i ustalenia jego związku z istniejącymi konstruktami klinicznymi i kategoriami zaburzeń odżywiania. Trudności te można przezwyciężyć poprzez dobrze prowadzone badania rekrutujące i oceniające odpowiednie podgrupy diagnostyczne. Istnieje jednak bardziej palący problem: wcześniejsza potrzeba weryfikacji samej koncepcji FA. Nie wystarczy przypuszczać, ponieważ niektórzy ludzie oceniają wysoko w YFAS, że FA jest z pewnością ważną i jednolitą koncepcją. Skala nie może jednocześnie zmierzyć zachowania i zweryfikować procesu patofizjologicznego, który powinien być podstawą tego zachowania. Wydaje nam się, że aby osiągnąć taką walidację, należy wyjść poza powierzchowne nakładanie się fenotypów i ustalić, czy zmiany neuronowe, które występują wspólnie z osobami, które wydają się wykazywać FA, są porównywalne ze zmianami występującymi w bardziej ugruntowanych uzależnieniach. Można to zrobić na kilka sposobów.
Dotychczasowe podejście polegało na szerokiej ocenie, czy te same rodzaje obwodów zaburzonych w uzależnieniu od substancji zmieniają się również w otyłości i objadaniu się. Jednak, jak już wcześniej stwierdziliśmy (4), doprowadziło to do niewielkiego konsensusu i ogólnie postawiło nas w bardzo niezadowalającej pozycji debaty, czy dowody są tak niespójne, że nie możemy zaakceptować istnienia FA, lub tak wstępne, że nie możemy go odrzucić (10,28). Sugerujemy zatem, aby teoretycznie mocniejsza perspektywa wynikała z zastosowania pełniejszych modeli specyficznych dla procesu, opartych w dużej mierze na neurobiologii zwierząt, w których rozważamy proces uzależnienia w kategoriach precyzyjnych i dynamicznych cech neuronalnych i behawioralnych, które należy scharakteryzować wzdłużnie używając odpowiednio precyzyjnych narzędzi z neuronauki kognitywnej, w następnym rozdziale rozważamy takie teoretycznie oparte podejście bardziej szczegółowo.
Neuronaukowy model uzależnienia od żywności
Jeśli ze względu na dyskusję zaakceptujemy, że FA istnieje (tymczasowo odsuwając wyżej wymienione obawy) i przypomina uzależnienie od narkotyków, jakie przewidywania wynikną z tego modelu neuronaukowego?
Przydałoby się krótkie podsumowanie neurobiologii uzależnienia od substancji. Seminalne modele uzależnienia od narkotyków scharakteryzowały zestaw podstawowych procesów związanych z przejściem od przyjmowania narkotyków do uzależnienia od narkotyków. W ramach tego przejścia ukierunkowane przyjmowanie narkotyków, pod brzuszną kontrolą prążkowia i przedczołową, staje się nawykowe i kompulsywne poszukiwanie narkotyków zaczyna dominować, napędzane głównie przez prążkowany grzbietowy, z utratą kontroli wykonawczej nad tym zachowaniem (22). Początkowo gwałtowne podanie narkotyku powoduje wzrost półleżącej dopaminy. Następuje późniejsze uczulenie mezolimbicznych układów dopaminergicznych, co prowadzi do zwiększenia istotności i związanej z tym motywacji do wskazówek związanych z narkotykami (29). Jednak leżąca u podstaw odpowiedź na dopaminę osłabia się wraz z rozwojem uzależnienia, a zamiast tego objawy związane z narkotykami powodują wzrost dopaminy, któremu towarzyszą silne, być może przytłaczające, głód narkotykowy. Zostało to sformułowane jako ulepszenie nagrody antycypacyjnej ze zmniejszeniem nagrody doskonałej. Ttutaj również związane są upośledzenia kory przedczołowej (zwiększona ślinowość i kompulsywność), grzbietowo-boczna część kory przedczołowej i dolnej kory czołowej (zmniejszona kontrola wykonawcza), kluczowe obszary łączące się z prążkowiem (30).
Rozwój uzależnienia wiąże się również ze zmniejszeniem prążkowia- wych receptorów D2 (31), odkrycie związane z zespołem niedoboru nagrody (32), w których wyższe poziomy narkotyków są podejmowane w celu uzyskania tego samego poziomu nagrody. Jednak pogląd ten częściowo stoi w sprzeczności z modelem przejścia na zwykłe zażywanie narkotyków, które staje się niewrażliwe na rzeczywistą wartość nagrody. Tkapelusz jest taki, że argument, że wzmożone używanie narkotyków pojawia się jako rekompensata za zmniejszoną przyjemność konsumpcyjną, nie zgadza się z uwagami, że nawykowe reakcje są niewrażliwe na konsekwencje konsumpcji. Niemniej jednak zwiększenie przyjmowania leków prowadzi do adaptacji nerwowych w prążkowiu (dalsze zmniejszenie receptorów D2), które pogarszają kompulsywne poszukiwanie leku i upośledzoną kontrolę hamowania (31) oraz w ciele migdałowatym, które przeciwdziałają negatywnym stanom dysforii i wycofaniu (33). Dostosowania te służą utrwaleniu syndromu, a Koob określił to jako „ciemną stronę uzależnienia”, gdzie używanie substancji przeciwdziała dysforii i wycofaniu. Co ciekawe, wykazano, że impulsywność cech, która odnosi się do niższych poziomów prążkowatych receptorów dopaminowych D2, zwiększa podatność na przejście do zwykłego przyjmowania leków przynajmniej w przypadku leków stymulujących (34). OPRM1 (35,36) i geny DRD2 (37-40) są zamieszani w uzależnienia. Jak wspomniano wcześniej, te geny i cecha impulsywności zostały powiązane z BED (27). Polimorfizm receptora kannabinoidowego receptora CB1 CNR1 był również związany z używaniem substancji (41) i otyłość (42), ale nie BED per se.
Być może warto wspomnieć, że wcześniejsze podsumowanie dotyczy różnych modeli uzależnienia od substancji, które nie są całkowicie komplementarne, i warto o tym pamiętać, rozszerzając te ustalenia z modeli uzależnienia od substancji na FA. W odniesieniu do modelu uzależnienia od żywności poczyniono następujące prognozy: spodziewalibyśmy się lepszej reakcji prążkowia na sygnały pokarmowe i stępionej reakcji na konsumpcję rzeczywistych nagród żywieniowych. Nie jest jasne, jakie konkretne wskazówki byłyby istotne i prawdopodobne jest, że byłyby one zindywidualizowane. Model nie jest również wystarczająco precyzyjnie określony, aby przewidywać wpływ obecnego stanu (np. Głodny lub nasycony), dlatego warto wspomnieć na marginesie, że coraz bardziej prawdopodobne wydaje się, że konieczne będą staranne, indywidualnie dostosowane badania. Można by również przewidzieć, że wraz z rozwojem nawykowego odżywiania nastąpi zmiana na większą rolę grzbietową prążkowia (ponownie konieczne byłoby dokładne określenie indywidualnych różnic w naturze, czasie trwania i wielkości zmienionego odżywiania). Jednocześnie upośledzenie byłoby obserwowane w aktywności kory przedczołowej, grzbietowo-bocznej i dolnej kory czołowej w stosunku do sygnałów pokarmowych z towarzyszącą kompulsywnością i upośledzoną kontrolą hamowania. Poziom receptora D2 w prążkowiu zmniejszyłby się w ramach adaptacji nerwowej do zwiększonego zużycia, wraz z rozwojem ujemnego stanu anhedonicznego. Genotypy, takie jak polimorfizm OPRM1 i DRD2 Taq1A, mogą określać indywidualne podatności na te procesy.
Mając to na uwadze, rozważamy dotychczas dowody na zespół FA, zaczynając od literatury zwierzęcej, która zapewnia najsilniejsze jak dotąd dowody.
Modele zwierzęce uzależnienia od żywności
Zdecydowanie najbardziej przekonujące dowody na model FA pochodzą z modeli zwierzęcych, w których gryzonie narażone na dietę wysokosłodzoną, bogatą w tłuszcz i kombinację diety wysokotłuszczowej (stołówki) rozwijają zachowania przypominające uzależnienie.
Zachowania te obejmują objadanie się, kompulsywne poszukiwanie jedzenia i objawy odstawienia (13,43). Towarzyszą im towarzyszące zmiany neuronalne: podwyższone progi samostymulacji, niższe receptory D2 w prążkowiu (sugerujące stan anhedoniczny) (13), a także zmniejszenie dopaminy półleżącej (44) i podwyższona acetylocholina, które być może są cechami Withdrawyl (45,46). W modelach uzależnienia od cukru wykazano zespół odstawienia za pośrednictwem opiatów (46), ale nie zostało to wykazane w przypadku tłustych lub połączonych modeli objadania się wysokotłuszczowymi i cukrowymi (47). Rozwój kompulsywnego poszukiwania żywności odpornego na niechciane wstrząsy stóp (13) jest silnym wskaźnikiem rozwoju kompulsywności (22). Istnieją również dowody na zwiększone przenoszenie dopaminergiczne w półleżnikach po spożyciu sacharozy (48), ale może to wynikać z smakowitości, a nie z zawartości składników odżywczych, biorąc pod uwagę, że występuje to również podczas pozornego karmienia sacharozą (49) (widzieć (50)).
Ogólnie rzecz biorąc, istnieją przekonujące dowody na to, że zwierzęta mogą uzależnić się od smacznej żywności. Istnieją jednak pewne ważne zastrzeżenia, które należy wziąć pod uwagę przy ocenie danych zwierząt na temat FA. Zwierzęta, którym podawano dietę wysokosłodzoną lub wysokotłuszczową, jedzą nadmiernie, ale nie przybierają na wadze, ponieważ równoważą zwiększone spożycie, jedząc mniej karmy (43,51). Dopiero połączenie wysokiej zawartości tłuszczu i cukru powoduje przyrost masy ciała (13,52,53). Ponadto większość tych eksperymentów została przeprowadzona w modelach objadania się, gdzie te zmiany w zachowaniu są wytwarzane przez określone systemy dostępu, które nie przekładają się łatwo na ludzi żyjących na wolności. W tym przypadku odkrycia Kenny'ego i Johnsona są szczególnie istotne, ponieważ w ich modelu szczury miały szerszy dostęp do diety w stołówce (np. Bekon, sernik) i rozwinęły kompulsywne odżywianie, z rosnącym spożyciem i przybieraniem na wadze. Zwierzęta te preferencyjnie spożywały dietę stołową w stosunku do standardowej karmy. IKrótko mówiąc, modele zwierzęce mówią nam, że możliwe jest wywołanie syndromu uzależnienia, który prowadzi do otyłości, z pewnymi kombinacjami składników odżywczych i szczególnymi reżimami dostępu. Modele te potwierdzają niektóre prognozy z modelu neuronaukowego. Jednak odkrycia, choć mówią nam, że szczególnie hiperpalowalne pokarmy, podawane szczególnie często w bardzo ograniczonych schematach, powodują syndrom podobny do uzależnień, nie zapewniają łatwego tłumaczenia ludziom, którzy nie podlegają takim ograniczeniom.
Najbardziej znaczący wniosek jest taki, że zachowanie i obwody neuronalne zachowujące nagrodę za jedzenie można zmienić dzięki dostępności bardzo smacznego jedzenia na sposoby, które można w znaczący sposób porównać ze zmianami wywołanymi przez narkotyki. Pozostaje jednak pytanie: czy ludzie w bardzo różnych środowiskach naprawdę uzależniają się od niektórych składników odżywczych? W tym miejscu zwracamy się do literatury ludzkiej neurologii: pracy, która będzie miała zasadnicze znaczenie dla odpowiedzi na to pytanie.
Dowody z ludzkiej neurobiologii
Niestety literatura na temat neurobiologii ludzkiej jest niespójna, a czasem sprzeczna (patrz (4)). Trzeba przyznać, że było tylko kilka badań, w których badano neuronalne podstawy fenotypu FA, albo charakteryzując regiony mózgu, które korelują z zachowaniami FA (20) lub poprzez badanie odpowiednich populacji klinicznych (na przykład z upartymi zachowaniami żywieniowymi (54,55)). Wcześniej wiele badań miało na celu określenie związku między strukturą lub funkcją mózgu a BMI. Najwcześniejsze dowody pochodzą ze skanowania pozytronowej tomografii emisyjnej (PET): przełomowe badanie Wanga i wsp (56) wykazał zmniejszone receptory prążkowia D2 u osób z ciężką otyłością i zapoczątkował szereg dalszych badań dotyczących funkcji dopaminergicznej związanej z jedzeniem i otyłością. Najwcześniejsza praca może wskazywać, że wyłaniający się obraz nie byłby prosty, biorąc pod uwagę duże pokrywanie się poziomów receptorów między otyłymi uczestnikami (wszyscy z BMI> 40) a zdrową grupą kontrolną w tym badaniu..
Następnie odkrycie zostało powtórzone, ponownie z dużym nakładaniem się grup, w jednym badaniu (57), chociaż należy zauważyć, że w tym przypadku różnice grupowe były pomieszane ze stanem jako otyłym, ale nie kontrolowano skanowanych podczas postu. Oinne badania badające wiązanie receptora dopaminy w otyłości lub objadaniu się, chociaż zidentyfikowano szereg intrygujących różnic w grupach, w tym zmienioną odpowiedź na wyzwanie farmakologiczne, nie odtworzyły tego odkrycia i nie można jednoznacznie stwierdzić, że poziomy receptora dopaminy są bezpośrednio zmieniane w konsekwencji lub przyczyną otyłości. To samo dotyczy badań analizujących reakcje funkcjonalne w ludzkich obwodach nagradzających, czy to na bodźce pokarmowe, sygnały przewidujące jedzenie, czy na obrazowe przedstawienia żywności. Sprawdziliśmy je wcześniej (4) podsumowując, że istnieje niewiele spójnych danych w tych różnych badaniach, a dotychczasowe odkrycia nie wspierają modelu uzależnienia ani żadnego innego modelu zmienionej funkcji mózgu w otyłości.
Nie zaprzeczamy, że jakikolwiek niewielki wybór ustaleń można zebrać na poparcie konkretnych wariantów modelu uzależnienia, ale trudno jest obejść fakt, że najbardziej uderzającym odkryciem jest to, że różnice między grupami stwierdzone w badaniach są w dużej mierze sprzeczne. Ponieważ w większości tych badań fenotypowano osobników głównie zgodnie z BMI, każda interpretacja tych danych jest ograniczona do związków z samym BMI. Badania badające zmienność wewnątrzgrupową i odnoszące ją na przykład do czynników genetycznych, mogą oferować większy potencjał wglądu w podstawowe przyczyny neuronalne i konsekwencje otyłości (58). W niektórych z tych badań potwierdzono odmienne przewidywania w stosunku do modelu uzależnienia, takie jak zwiększona aktywacja prążkowia i oczodołowo-czołowa podczas oglądania obrazów żywności (59,60) lub w oczekiwaniu na rzeczywiste nagrody żywnościowe (61), zmniejszona aktywacja nagrody konsumpcyjnej (62) i obniżony metabolizm przedczołowy (63) u osób otyłych w porównaniu z osobami szczupłymi. Jednak po raz kolejny nie są to spójne ustalenia i jak dotąd nie pojawił się naprawdę spójny obraz.
Biorąc pod uwagę głębokie ograniczenia w ocenie zmian neuronalnych jedynie na podstawie BMI, krótko przyjrzymy się bardziej skoncentrowanym obrazom tych danych z perspektywy modelu FA. Jeśli spojrzymy konkretnie na badania, które albo zbadały pojęcie FA, albo badały docelową grupę docelową, tj. BED, literatura jest znacznie bardziej ograniczona (55). Tylko jedno badanie funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI) dotyczyło w szczególności osób z BED i informowało o zwiększonej aktywacji orbitofontalnej podczas oglądania zdjęć żywności w porównaniu do kontroli. Podobnie, istnieje jedno badanie PET, w którym przebadano osoby z BED, co wykazało, że u tych osób połączenie metylofenidatu i stymulacji pokarmowej zmniejszało wiązanie dopaminy w jądrze ogoniastym, podczas gdy nie było to obserwowane u osób otyłych, nie objadających się (54). Do tej pory przeprowadzono jedno badanie, w którym oceniano FA przy użyciu YFAS jako narzędzia klinicznego do postawienia diagnozy. Jednak żaden z uczestników badania nie spełnił kryteriów YFAS dla FA, a końcowe analizy przyjęły założenie kontinuum, badając odpowiedzi neuronalne skorelowane z punktacją objawów YFAS. Odkrycia nie potwierdzają przewidywań badania dotyczących zwiększonej zdolności przewidywania i zmniejszonej nagrody konsumującej (20).
Podsumowując, istniejąca literatura neuroobrazowania w niewielkim stopniu wspiera model FA i zdecydowanie opowiadamy się przeciwko jego selektywnej prezentacji na poparcie modelu FA, uważając, że ostatecznie zaciemni to bardzo złożoną sytuację. Biorąc jednak pod uwagę, że mało konkretnie zbadano hipotezę FA, to, jak argumentowano (10), pozostawia bardzo ograniczony zestaw danych, z którym można wyciągnąć wnioski dotyczące modelu FA. Ale sugeruje, że jest to bardzo dobry czas na opracowanie planów systematycznej eksploracji koncepcji przy użyciu bardziej precyzyjnych, opartych na teorii podejść. Rozważamy to w następnej sekcji.
Badanie neuronaukowych dowodów na model: przyszłe badania?
W tym przedostatnim rozdziale rozważamy kilka dalszych obszarów do eksploracji. Dwa kluczowe pytania dotyczą tego, co uzależnia i czy uzależnienie od substancji DSM-IV stanowi najlepsze ramy do badania nadużywania / nadużywania / uzależnienia od żywności. Te pytania będą wymagały dalszej debaty i badań, ale pragmatyczne powinno być rozważenie, że koncepcje te mogą ewoluować i stawać się jaśniejsze w wyniku dalszych badań nad fenotypem i leżącą u jego podstaw neurobiologią. Integralne z tymi badaniami będą badania podłużne w celu zbadania naturalnej historii zespołu. Badania endofenotypowe oraz badania nad objawami / zachowaniami mogą pomóc rozwiązać trudności z scharakteryzowaniem fenotypu. Impulsywność i kompulsywność byłyby na przykład ważnymi endofenotypami do rozważenia w kontekście modelu uzależnienia. Impulsywność może być kluczowym czynnikiem podatności na otyłość i objadanie się oraz krytycznym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę przy rozwoju FA. Z drugiej strony w historii choroby można było przewidzieć, że kompulsywność wzrośnie w funkcji czasu, zjawisko, które można zbadać prospektywnie lub skorelować retrospektywnie z czasem trwania choroby. Oważnymi czynnikami, które należy wziąć pod uwagę, są wrażliwość na nagrody i jedzenie hedoniczne, a przede wszystkim wrażliwość na wpływ wskazówek środowiskowych na zachowania żywieniowe. Wychodząc dalej od modelu uzależnienia, można było przewidzieć, że takie osoby uzależnione od żywności będą bardziej podatne na skutki wskazówek środowiskowych związanych z jedzeniem niż osoby nieuzależnione. Tak jak upijanie się alkoholem może powstać w odpowiedzi na subtelną i osobistą wskazówkę, tak można sobie wyobrazić, że można sprowokować upijanie się jedzeniem. Podobnie związek z negatywnymi stanami emocjonalnymi, o których wiadomo, że wywołują uporczywe zachowania żywieniowe w BED (26). Rola genotypów takich jak OPRM1 i polimorfizm TaD2A DRD1, które mogą pośredniczyć w tych czynnikach neuropsychologicznych, będzie wymagała dokładnej analizy.
Rozważając dalsze badania neuroobrazowania, pierwszym krokiem, który bez wątpienia jest już podjęty, byłoby zbadanie grupy osób kwalifikujących się do diagnozy FA i zbadanie ich reakcji mózgu na żywność z różnymi wyzwaniami poznawczymi, aby ocenić istotność wskazówek dotyczących żywności, motywacji do żywności i reakcji na przewidywanie i spożywanie żywności. Odpowiedzi te mogą być pożytecznie skorelowane z miernikami nasilenia objawów, kompulsywności i głodu. Oczywiście, biorąc pod uwagę, że związek między FA i BED nie został jeszcze w pełni wyjaśniony (patrz wcześniej), ostrożna dysocjacja tych konstruktów byłaby konieczna w interpretacji takiej pracy. Warto zauważyć, że w Davis i wsp. badają, że zestaw otyłych osób spoza BED również kwalifikuje się do diagnozy FA. Chociaż zgadzamy się z naciskiem na BED, może się zdarzyć, że takie osoby niebędące BED mogą okazać się pouczające w zrozumieniu FA i jakie zachowania przechwytuje YFAS. Jeśli mamy zbadać neuronalne korelacje FA, niezwykle ważne jest zdefiniowanie funkcjonalnej neuroanatomii i neurochemii obwodu nerwowego, który obsługuje związane z tym procesy, takie jak zmniejszona nagroda konsumpcyjna i zwiększona motywacja do jedzenia. Farmakologiczny fMRI może być przydatnym narzędziem do badania neurochemii zidentyfikowanych obwodów zarówno w celu nakreślenia funkcjonalnej neurochemii i mechanizmów tego procesu, jak również do rozważenia strategii terapeutycznych. O ile, co zrozumiałe, wiele uwagi poświęcono roli układów dopaminergicznych i opioidergicznych w procesie uzależnienia, ważne jest, aby rozważyć układ endokannabinoidowy. Biorąc pod uwagę rozczarowujące doświadczenia z antagonistami CB1 (64), być może nic dziwnego, że system kannabinoidowy nie jest szeroko badany u ludzi. Jednak endokannabinoidy odgrywają ważną rolę zarówno w żywieniu hedonicznym, jak i homeostatycznym (65) i sygnalizacja CB1 w jelitach zwiększa spożycie tłuszczu, mechanizm, który byłby bardzo istotny, gdyby wysokotłuszczowa żywność potencjalnie uzależniała (66). Ważnym aspektem tych badań jest modulacja procesów będących przedmiotem zainteresowania za pomocą czynników metabolicznych, takich jak wewnętrzne stany głodu, otyłości, masy beztłuszczowej i hormonów jelitowych oraz zmian BMI.
Czy model uzależnienia od żywności pomoże leczyć otyłość?
Implikacje modelu uzależnienia dla leczenia otyłości i BED są elegancko i szczegółowo omówione przez Wilsona, szczególnie w odniesieniu do leczenia psychologicznego (5). Traczej potępiający wniosek w odniesieniu do konstruktu FA jest taki, że skuteczne podejścia terapeutyczne do leczenia, na przykład, objadania się, są zupełnie inne niż to, co można by zaproponować, gdyby warunek został w znaczący sposób wyjaśniony uzależniającym procesem. Jeśli chodzi o leczenie farmakologiczne, pytanie jest obecnie dyskusyjne, ponieważ niewiele jest na drodze do skutecznego leczenia farmakologicznego uzależnień lub otyłości. Dezregulacja opioidów mu jest powiązana z upijaniem się, a antagoniści opioidów mu, tacy jak naltrekson, zostali wypróbowani w leczeniu uporczywego jedzenia z bardzo ograniczonym sukcesem (67). Jest to jednak bardzo ważna kwestia, ponieważ jeśli FA ma mieć jakąkolwiek wartość kliniczną, musi coś dodać do leczenia osób cierpiących albo pod względem opracowania / wyboru odpowiedniej terapii psychologicznej, albo odpowiedniego leczenia farmakologicznego. Chociaż obecnie może być zbyt przedwczesne, aby brać to na poważnie, możliwość wariantów OPRM1 i DRD2, ułatwiających farmakogenetyczne podejście do leczenia, może być warte zbadania.
Wnioski
Ten artykuł został napisany, aby przyczynić się do krótkiej i - jak można mieć nadzieję - pomocnej debaty na temat FA - dowodów na jej i przeciw jej ważności oraz jej przydatności jako konstruktora do poprowadzenia nas naprzód w czasach, gdy zmienione wzorce spożycia przez ludzi stanowią poważny i globalny zagrożenie dla zdrowia. Uważamy, że debata, która wykracza daleko poza prezentowane tu dokumenty, znajduje się na wystarczająco dojrzałym etapie, aby wyeliminować potrzebę zajmowania uproszczonych i dychotomicznych stanowisk. Chociaż naszym punktem wyjścia jest to, że jakikolwiek rozsądnie kompleksowy przegląd musi stwierdzić, że FA jest szorstkim i niekompletnym zjawiskiem opisowym, które nie jest poparte istniejącymi dowodami, taka perspektywa stanowi raczej punkt wyjścia niż wniosek. Dlatego staraliśmy się być bardziej pozytywni, starając się zasugerować pewne sposoby, w jakie model ten mógłby być dalej badany w celu ustalenia jego ważności. Bardzo poważnie podchodzimy do ostatniego ostrzeżenia przed „wyrzuceniem dziecka z kąpielą” (10), po prostu odrzucając tę koncepcję, zanim zostaną przeprowadzone odpowiednie badania neuronauki u ludzi. Powtarzamy jednak, że częściowe i selektywne poglądy na istniejącą literaturę przywołaną w celu poparcia modelu, bez względu na to, jak przekonująco może się wydawać ten model, będą głęboką przeszkodą. Ponadto argumentujemy przeciwko szerszym i mniej rygorystycznym zastosowaniom modelu do otyłości jako całości i podkreślamy, że bardzo ważne jest, aby model uzależnienia wniósł coś cennego do zrozumienia i leczenia otyłości.
Zanim zakończymy, chcielibyśmy wyjść poza pole badań neuronaukowych do szerszego kontekstu społecznego. Należy zastanowić się, dlaczego ten model nabrał takiego tempa w terenie i w mediach. Wydaje się dość intuicyjne, że model ten oferuje pewną pociechę osobom zmagającym się z jedzeniem i wagą oraz stanowi przeciwwagę dla powszechnego postrzegania otyłości jako moralnego upadku osoby otyłej. Z pewnością pojawiła się (i słuszna) krytyka firm fast food za zachęcanie do nadmiernej konsumpcji i ruch zachęcający do większej odpowiedzialności przemysłowej w produkcji żywności, takie jak „umowa dotycząca odpowiedzialności” w Zjednoczonym Królestwie (chociaż żadna z nich nie dotyczy konkretnie FA). Chociaż jest to godne pochwały, biorąc pod uwagę, że obecnie nie ma wystarczających dowodów na poparcie koncepcji FA, niepokojące jest to, że społeczność naukowa sugeruje, że FA nakazuje modyfikację polityki zdrowia publicznego w taki sam sposób jak nikotyna uzależnienie zrobił za palenie (2). Chociaż z przyjemnością przyznamy, że dowody są zbyt wstępne, aby odrzucić koncepcję FA (10) wynika z tego, że taki stan rzeczy zdecydowanie odradza stosowanie takiego niesprawdzonego pojęcia w próbach kierowania polityką.
Jednak patrząc w przyszłość, warto zastanowić się nad pomysłami sugerowanymi w celu zmiany polityki, takimi jak ograniczenia dotyczące żywności o wysokiej zawartości tłuszczu i cukru. Intrygujące będzie obserwowanie skutków naturalnych „eksperymentów”, takich jak zakaz dużych napojów w Nowym Jorku lub tych, które już trwają, jak podatek od tłuszczu w Danii. Powinniśmy pamiętać o cennych lekcjach ze świata uzależnienia od substancji. Klasyfikacje narkotyków (a tym samym towarzyszące im konsekwencje prawne) są okresowo weryfikowane, niekoniecznie oparte wyłącznie na dowodach naukowych (ponieważ oceny wartości społecznej odgrywają znaczącą rolę (68)). Warto pamiętać, że w takim przypadku środki uzależniające są już jasne, w przeciwieństwie do jedzenia. Egzekwowanie odpowiednich przepisów nie zawsze jest proste w przypadku wyraźnie zidentyfikowanych leków i prawdopodobnie będzie znacznie bardziej problematyczne w przypadku żywności. Chociaż trudno wyobrazić sobie pomysł nielegalnego sprzedawcy sernika, nietrudno jest rozważyć problemy, które mogą powstać w ograniczeniu niektórych produktów żywnościowych od niektórych osób / grup, a nie innych. Kończymy tę ostrożną notatkę, podkreślając, że nawet jeśli FA miałaby zostać uznana za zaburzenie, jest jeszcze wiele do zrobienia, aby uczynić ją klinicznie przydatną, a chętnie zaproponowane sformułowanie polityki zdrowia publicznego wokół takiego modelu byłoby dość skomplikowane. Być może w ostatecznym rozrachunku wysiłki naukowe będą najlepiej ukierunkowane na opracowanie bazy dowodowej, która mogłaby pomóc w sformułowaniu ustawodawstwa dotyczącego praktyk przemysłu spożywczego.
Podziękowanie
HZ jest pracownikiem medycyny klinicznej i terapeutycznej, finansowanym przez Wellcome Trust i GlaxoSmithKline. PCF jest wspierany przez Bernard Wolfe Health Neuroscience Fund oraz Wellcome Trust Research Fellowship in Clinical Science.
Oświadczenie o konflikcie interesów
Brak do zadeklarowania.
Referencje
1. Volkow ND, Wang GJ, Tomasi D, Baler RD. Otyłość i uzależnienie: nakładanie się neurobiologiczne. Obes Rev. 2012 [Epub przed drukiem]
2. Gearhardt AN, Grilo CM, DiLeone RJ, Brownell KD, Potenza MN. Czy jedzenie może uzależniać? Implikacje dla zdrowia publicznego i polityki. Uzależnienie. 2011; 106: 1208 – 1212. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
3. Gearhardt AN, Bragg MA, Pearl RL i in. Otyłość i porządek publiczny. Annu Rev Clin Psychol. 2012; 8: 405 – 430. [PubMed]
4. Ziauddeen H, Farooqi IS, Fletcher PC. Otyłość i mózg: jak przekonujący jest model uzależnienia? Nat Rev Neurosci. 2012; 13: 279 – 286. [PubMed]
5. Wilson GT. Zaburzenia odżywiania, otyłość i uzależnienie. Eur Eat Disord Rev. 2010; 18: 341 – 351. [PubMed]
6. Rogers PJ. Otyłość - czy winą jest uzależnienie od jedzenia? Uzależnienie. 2011; 106: 1213 – 1214. [PubMed]
7. Vandenbroeck P, Goossens J, Clemens M. Foresight, Zwalczanie otyłości: przyszłe wybory - budowanie mapy systemu otyłości. Londyn: Rządowy Urząd Nauki; 2007.
8. Davis C, Carter JC. Kompulsywne przejadanie się jako zaburzenie uzależnienia. Przegląd teorii i dowodów. Apetyt. 2009; 53: 1-8. [PubMed]
9. Gearhardt AN, Corbin WR, Brownell KD. Uzależnienie od żywności: badanie kryteriów diagnostycznych uzależnienia. J Addict Med. 2009; 3: 1 – 7. [PubMed]
10. Avena NM, Gearhardt AN, Gold MS, Wang GJ, Potenza MN. Wyrzucasz dziecko z kąpielą po krótkim płukaniu? Potencjalny minus zwolnienia z uzależnienia od żywności na podstawie ograniczonych danych. Nat Rev Neurosci. 2012; 13: 514. [PubMed]
11. Gearhardt AN, White MA, Masheb RM, Morgan PT, Crosby RD, Grilo CM. Badanie konstruktu uzależnienia od żywności u otyłych pacjentów z zaburzeniami odżywiania się. Int J Eat Disord. 2012; 45: 657 – 663. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
12. Davis C, Curtis C, Levitan RD, Carter JC, Kaplan AS, Kennedy JL. Dowody na to, że „uzależnienie od żywności” jest ważnym fenotypem otyłości. Apetyt. 2011; 57: 711 – 717. [PubMed]
13. Johnson PM, Kenny PJ. Receptory dopaminy D2 w uzależnieniowych dysfunkcjach nagrody i kompulsywnym jedzeniu u otyłych szczurów. Nat Neurosci. 2010; 13: 635-641. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
14. Ifland JR, Preuss HG, Marcus MT, et al. Wyrafinowane uzależnienie od żywności: klasyczne zaburzenie używania substancji. Med Hipotezy. 2009; 72: 518 – 526. [PubMed]
15. Nutt PDJ, King LA, Phillips LD. Niezależny Komitet Naukowy ds. Narkotyków. Szkody związane z narkotykami w Wielkiej Brytanii: analiza decyzji obejmująca wiele kryteriów Lancet. 2010; 376: 1558 – 1565. [PubMed]
16. Anthony JC, Warner LA, Kessler RC. Epidemiologia porównawcza uzależnienia od tytoniu, alkoholu, substancji kontrolowanych i wziewnych: podstawowe ustalenia z National Comorbidity Survey. Exp Clin Psychopharmacol. 1994; 2: 244 – 268.
17. Meule A. Jak powszechne jest „uzależnienie od jedzenia”? Front Psychiatry. 2011; 2:61. doi: 10.3389 / fpsyt.2011.00061. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
18. Volkow ND, O'Brien CP. Kwestie dotyczące DSM-V: czy otyłość należy uwzględnić jako zaburzenie mózgu? Jestem J Psychiatry. 2007; 164: 708–710. [PubMed]
19. Gearhardt AN, Corbin WR, Brownell KD. Wstępna walidacja skali uzależnienia od żywności Yale. Apetyt. 2009; 52: 430 – 436. [PubMed]
20. Gearhardt AN, Yokum S, Orr PT, Stice E, Corbin WR, Brownell KD. Neuronowe korelaty uzależnienia od żywności. Arch Gen Psychiatry. 2011; 68: 808 – 816. [PubMed]
21. Deroche-Gamonet V, Belin D, Piazza PV. Dowody na zachowanie podobne do uzależnienia u szczura. Nauka. 2004; 305: 1014 – 1017. [PubMed]
22. Everitt BJ, Belin D, Economidou D, Pelloux Y, Dalley JW, Review RTW. Mechanizmy neuronalne leżące u podstaw podatności na kompulsywne nawyki poszukiwania narkotyków i uzależnienia Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2008; 363: 3125 – 3135. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
23. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne. Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych DSM-IV-TR Wydanie czwarte (wersja tekstowa) Waszyngton, DC: American Psychiatric Press; 2000.
24. Fairburn CG, Cooper Z, Doll HA, Norman P, O'Connor M. Naturalny przebieg bulimii i zaburzeń objadania się u młodych kobiet. Arch Gen Psychiatry. 2000; 57: 659–665. [PubMed]
25. Striegel-Moore RH, Cachelin FM, Dohm FA, Pike KM, Wilfley DE, Fairburn CG. Porównanie zaburzeń odżywiania się i bulimii w próbce zbiorowej. Int J Eat Disord. 2001; 29: 157 – 165. [PubMed]
26. Stein RI, Kenardy J, Wiseman CV, Dounchis JZ, Arnow BA, Wilfley DE. Co powoduje napadowe napady objadania się ?: Prospektywne badanie prekursorów i konsekwencji. Int J Eat Disord. 2007; 40: 195–203. [PubMed]
27. Davis CA, Levitan RD, Reid C, i in. Dopamina dla „chcących” i opioidy dla „lubić”: porównanie otyłych dorosłych z jedzeniem i bez jedzenia. Otyłość (Silver Spring) 2009; 17: 1220 – 1225. [PubMed]
28. Ziauddeen H, Farooqi IS, Fletcher PC. Uzależnienie od jedzenia: czy w wannie jest dziecko? Nat Rev Neurosci. 2012; 13: 514. [PubMed]
29. Robinson TE, Berridge KC. Przejrzeć. Teoria uzależnienia od zachęt motywacyjnych: niektóre aktualne problemy. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2008; 363: 3137 – 3146. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
30. Koob GF, Volkow ND. Układ nerwowy uzależnienia. Neuropsychofarmakologia. 2009; 35: 217 – 238. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
31. Volkow ND, Chang L, Wang GJ, et al. Niski poziom receptorów dopaminy D2 w mózgu u osób nadużywających metamfetaminy: związek z metabolizmem w korze oczodołowo-czołowej. Am J Psychiatry. 2001; 158: 2015 – 2021. [PubMed]
32. Comings DE, Blum K. Zespół niedoboru nagrody: genetyczne aspekty zaburzeń zachowania. Prog Brain Res. 2000; 126: 325 – 341. [PubMed]
33. Koob GF, Le Moal M. Recenzja. Mechanizmy neurobiologiczne procesów motywacyjnych przeciwnika w uzależnieniu. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2008; 363: 3113 – 3123. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
34. Dalley JW, Fryer TD, Brichard L i in. Nucleus accumbens Receptory D2 / 3 przewidują impulsywność cechy i wzmocnienie kokainy. Nauka. 2007; 315: 1267 – 1270. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
35. Miranda R, Ray L, Justus A i in. Wstępne dowody na związek między OPRM1 a nadużywaniem alkoholu przez młodzież. Alcohol Clin Exp Res. 2010; 34: 112 – 122. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
36. Ramchandani VA, Umhau J, Pavon FJ, i in. Genetyczny wyznacznik prążkowia odpowiedź dopaminy na alkohol u mężczyzn. Mol Psychiatry. 2011; 16: 809 – 817. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
37. Munafò MR, Matheson IJ, Flint J. Asocjacja genu DRD2 polimorfizm i alkoholizm Taq1A: metaanaliza badań kontrolnych i dowody stronniczości publikacji. Mol Psychiatry. 2007; 12: 454 – 461. [PubMed]
38. Zuo Y, Gilbert DG, Rabinovich NE, Riise H, Needham R, Huggenvik JI. Polimorfizm TaqIA związany z DRD2 moduluje motywację do palenia. Nicotine Tob Res. 2009; 11: 1321 – 1329. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
39. Doehring A, Hentig N, Graff J i in. Warianty genetyczne zmieniające ekspresję lub funkcję receptora D2 dopaminy modulują ryzyko uzależnienia od opiatów i wymagania dotyczące dawkowania substytucji metadonu. Pharmacogenet Genomics. 2009; 19: 407 – 414. [PubMed]
40. Noble EP, Blum K, Khalsa ME i in. Alleliczny związek genu receptora dopaminy D2 z uzależnieniem od kokainy. Uzależnienie od alkoholu. 1993; 33: 271 – 285. [PubMed]
41. Benyamina A, Kebir O, Blecha L, Reynaud M, Krebs MO. Polimorfizmy genów CNR1 w chorobach uzależniających: przegląd systematyczny i metaanaliza. Addict Biol. 2010; 16: 1 – 6. [PubMed]
42. Benzinou M, Chevre JC, Ward KJ, i in. Odmiany genu 1 receptora endokannabinoidowego zwiększają ryzyko otyłości i modulują wskaźnik masy ciała w populacjach europejskich. Hum Mol Genet. 2008; 17: 1916 – 1921. [PubMed]
43. Avena NM, Rada P, Hoebel BG. Dowody na uzależnienie od cukru: skutki behawioralne i neurochemiczne przerywanego, nadmiernego spożycia cukru. Neurosci Biobehav Rev. 2008; 32: 20 – 39. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
44. Geiger BM, Haburcak M, Avena NM, Moyer MC, Hoebel BG, Pothos EN. Deficyty mezolimbicznej neuroprzekaźnictwa dopaminy w otyłości związanej z dietą szczurów. Neuronauka. 2009; 159: 1193-1199. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
45. Colantuoni C, Schwenker J, McCarthy J, i in. Nadmierne spożycie cukru zmienia wiązanie z dopaminą i receptorami opioidowymi mu w mózgu. Neuroreport. 2001; 12: 3549 – 3552. [PubMed]
46. Colantuoni C, Rada P, McCarthy J i in. Dowody na to, że przerywane, nadmierne spożywanie cukru powoduje endogenne uzależnienie od opioidów. Obes Res. 2002; 10: 478 – 488. [PubMed]
47. Bocarsly ME, Berner LA, Hoebel BG, Avena NM. Szczury, które zjadają pokarmy bogate w tłuszcz, nie wykazują objawów somatycznych lub niepokoju związanych z odstawieniem podobnym do opiatów: implikacje dla uzależniających od zachowania składników odżywczych. Physiol Behav. 2011; 104: 865 – 872. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
48. Rada P, Avena NM, Hoebel BG. Codzienne objadanie się cukrem wielokrotnie uwalnia dopaminę w skorupie błonnicy. Neuronauka. 2005; 34: 737-744. [PubMed]
49. Avena NM, Rada P, Moise N, Hoebel BG. Karmienie fałszywą sacharozą w harmonogramie napadowym uwalnia wielokrotnie dopaminę i eliminuje reakcję sytości acetylocholiny. Neuroscience. 2006; 139: 813 – 820. [PubMed]
50. Benton D. Prawdopodobieństwo uzależnienia od cukru i jego rola w otyłości i zaburzeniach jedzenia. Clin Nutr. 2010; 29: 288 – 303. [PubMed]
51. Corwin RL, Wojnicki FH, Fisher JO, Dimitriou SG, Rice HB, Young MA. Ograniczony dostęp do opcji tłuszczu w diecie wpływa na zachowanie pokarmowe, ale nie na skład ciała u samców szczurów. Physiol Behav. 1998; 65: 545 – 553. [PubMed]
52. Berner LA, Avena NM, Hoebel BG. Obżarstwo, samoograniczenie i zwiększona masa ciała u szczurów z ograniczonym dostępem do diety o słodkiej zawartości tłuszczu. Otyłość (Silver Spring) 2008; 16: 1998 – 2002. [PubMed]
53. Pickering C, Alsiö J, Hulting AL, Schiöth HB. Wycofanie się z wysokotłuszczowej diety o wysokiej zawartości cukru z wolnego wyboru powoduje głód tylko u zwierząt podatnych na otyłość. Psychofarmakologia (Berl) 2009; 204: 431 – 443. [PubMed]
54. Wang GJ, Geliebter A, Volkow ND i in. Zwiększone uwalnianie dopaminy w prążkowiu podczas stymulacji pokarmowej w zaburzeniach objadania się. Otyłość (Silver Spring) 2011; 19: 1601 – 1608. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
55. Schienle A, Schäfer A, Hermann A, Vaitl D. Zaburzenia odżywiania się: wrażliwość nagrody i aktywacja mózgu na obrazy żywności. Biol Psychiatry. 2009; 65: 654 – 661. [PubMed]
56. Wang GJ, Volkow ND, Logan J, i in. Dopamina w mózgu i otyłość. Lancet. 2001; 357: 354 – 357. [PubMed]
57. de Weijer BA, van de Giessen E., van Amelsvoort TA, i in. Niższa dostępność prążkowia receptora dopaminowego D2 / 3 u osób otyłych w porównaniu z osobami nie otyłymi. EJNMMI Res. 2011; 1: 37. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
58. Stice E, Spoor S, Bohon C, Small DM. Związek między otyłością a osłabioną odpowiedzią prążkowia na pokarm jest moderowany przez allel TaqIA A1. Nauka. 2008; 322: 449 – 452. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
59. Stoeckel L, Weller R, Cookiii E, Twieg D, Knowlton R, Cox J. Powszechna aktywacja systemu nagród u otyłych kobiet w odpowiedzi na zdjęcia wysokokalorycznych pokarmów. Neuroobraz. 2008; 41: 636 – 647. [PubMed]
60. Rothemund Y, Preuschhof C, Bohner G i in. Różnicowa aktywacja prążkowia grzbietowego przez wysokokaloryczne wizualne bodźce pokarmowe u osób otyłych. Neuroobraz. 2007; 37: 410 – 421. [PubMed]
61. Ng J, Stice E, Yokum S, An BC. Badanie fMRI dotyczące otyłości, nagrody za żywność i postrzeganej gęstości kalorycznej. Czy etykieta o niskiej zawartości tłuszczu sprawia, że jedzenie jest mniej atrakcyjne? Apetyt. 2011; 57: 65 – 72. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
62. Stice E, Spoor S, Bohon C, Veldhuizen MG, Small DM. Relacja nagrody od spożycia pokarmu i przewidywanego spożycia pokarmu do otyłości: funkcjonalne badanie obrazowania metodą rezonansu magnetycznego. J Abnorm Psychol. 2008; 117: 924 – 935. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
63. Volkow ND, Wang GJ, Telang F i in. Receptory D2 o niskim stężeniu dopaminy są związane z metabolizmem przedczołowym u osób otyłych: możliwe czynniki. Neuroobraz. 2008; 42: 1537 – 1543. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
64. Christensen R, Kristensen PK, Bartels EM, Bliddal H, Astrup A. Skuteczność i bezpieczeństwo rimonabantu leku odchudzającego: metaanaliza randomizowanych badań. Lancet. 2007; 370: 1706 – 1713. [PubMed]
65. Di Marzo V, Ligresti A, Cristino L. System endokannabinoidowy jako połączenie szlaków homoostatycznych i hedonicznych zaangażowanych w regulację bilansu energetycznego. Int J Obes (Lond) 2009; 33 (Suppl. 2): S18 – S24. [PubMed]
66. Sygnał Dipatrizio NV, Astarita G, Schwartz G, Li X, Piomelli D. Endokannabinoid w jelitach kontroluje spożycie tłuszczu z diety. Proc Natl Acad Sci US A. 2011; 108: 12904 – 12908. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
67. Nathan PJ, Bullmore ET. Od hedoników smaku po motywację: centralne receptory opioidowe μ i upijające się zachowania. Int J Neuropsychopharmacol. 2009; 12: 995 – 1008. [PubMed]
68. Nutt D. Equasy - przeoczone nałóg mający wpływ na obecną debatę na temat szkód narkotykowych. J Psychopharmacol. 2008; 23: 3 – 5. [PubMed]
;
