Metody neuroobrazowania i neuromodulacji do badania zachowań żywieniowych oraz zapobiegania i leczenia zaburzeń odżywiania i otyłości (2015)

Neuroimage Clin. 2015; 8: 1 – 31.

Opublikowano online 2015 Mar 24. doi: 10.1016 / j.nicl.2015.03.016

PMCID: PMC4473270

D. Val-Laillet,^a,^⁎ E. Aarts,^b B. Weber,^c M. Ferrari,^d V. Quaresima,^d LE Stoeckel,^e M. Alonso-Alonso,^f M. Audette,^g CH Malbert,^h i E. Sticeⁱ

Informacje o autorze ► Uwagi na temat artykułu ► Informacje o prawach autorskich i licencji ►

Abstrakcyjny

Funkcjonalne, molekularne i genetyczne neuroobrazowanie uwypukliło istnienie anomalii mózgu i czynników podatności na uszkodzenia nerwowe związane z otyłością i zaburzeniami odżywiania się, takimi jak objadanie się lub jadłowstręt psychiczny. W szczególności u otyłych pacjentów opisano obniżony podstawowy metabolizm w korze przedczołowej i prążkowiu oraz zmiany dopaminergiczne, równolegle ze zwiększoną aktywacją obszarów mózgu nagradzającego w odpowiedzi na smaczne sygnały żywnościowe. Podwyższona reakcja regionu nagrody może wywołać głód żywności i przewidzieć przyszły przyrost wagi. Otwiera to drogę do badań profilaktycznych z wykorzystaniem funkcjonalnego i molekularnego neuroobrazowania w celu przeprowadzenia wczesnej diagnostyki i fenotypowania zagrożonych osób poprzez badanie różnych wymiarów neurobehawioralnych wyborów żywieniowych i procesów motywacyjnych. W pierwszej części tego przeglądu przedstawiono zalety i ograniczenia technik neuroobrazowania, takie jak funkcjonalne rezonans magnetyczny (fMRI), pozytronowa tomografia emisyjna (PET), tomografia emisyjna pojedynczego fotonu (SPECT), farmakogenetyczny fMRI i funkcjonalna spektroskopia w bliskiej podczerwieni ( fNIRS) zostaną omówione w kontekście ostatnich prac dotyczących zachowań żywieniowych, ze szczególnym uwzględnieniem otyłości. W drugiej części przeglądu zostaną przedstawione nieinwazyjne strategie modulacji procesów i funkcji mózgu związanych z żywnością. W czołówce nieinwazyjnych technologii opartych na mózgu znajduje się neurofeedback fMRI w czasie rzeczywistym (rtfMRI), który jest potężnym narzędziem do lepszego zrozumienia złożoności relacji między mózgiem a zachowaniem. rtfMRI, sam lub w połączeniu z innymi technikami i narzędziami, takimi jak EEG i terapia poznawcza, może być wykorzystany do zmiany plastyczności nerwowej i wyuczonego zachowania w celu optymalizacji i / lub przywrócenia zdrowego poznania i zachowania żywieniowego. Inne obiecujące, nieinwazyjne metody neuromodulacji to powtarzalna przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (rTMS) i przezczaszkowa stymulacja prądem stałym (TDCS). Zbieżne dowody wskazują na wartość tych nieinwazyjnych strategii neuromodulacji w badaniu podstawowych mechanizmów zachowań żywieniowych i leczeniu ich zaburzeń. Oba te podejścia zostaną porównane w świetle ostatnich prac w tej dziedzinie, przy jednoczesnym rozwiązaniu kwestii technicznych i praktycznych. Trzecia część tego przeglądu poświęcona będzie inwazyjnym strategiom neuromodulacji, takim jak stymulacja nerwu błędnego (VNS) i głęboka stymulacja mózgu (DBS). W połączeniu z metodami neuroobrazowania, techniki te są obiecującymi narzędziami eksperymentalnymi do rozwikłania skomplikowanych relacji między homeostatycznymi i hedonicznymi obwodami mózgu. Omówiony zostanie ich potencjał jako dodatkowych narzędzi terapeutycznych do zwalczania chorobotwórczej otyłości lub ostrych zaburzeń odżywiania pod względem wyzwań technicznych, stosowalności i etyki. W ogólnej dyskusji umieścimy mózg w centrum badań podstawowych, profilaktyki i terapii w kontekście otyłości i zaburzeń odżywiania. Po pierwsze, omówimy możliwość identyfikacji nowych biologicznych markerów funkcji mózgu. Po drugie, podkreślimy potencjał neuroobrazowania i neuromodulacji w medycynie zindywidualizowanej.

Skróty: 5-HT, serotonina; aCC, kora obręczy przedniej; ADHD, zespół nadpobudliwości psychoruchowej; AN, jadłowstręt psychiczny; ANT, przednie jądro wzgórza; BAT, brązowa tkanka tłuszczowa; BED, zaburzenie objadania się; BMI, wskaźnik masy ciała; BN, bulimia; BOLD, zależny od poziomu utlenowania krwi; BS, chirurgia bariatryczna; CBF, mózgowy przepływ krwi; CCK, cholecystokinina; Cg25, subgenual kora zakrętu obręczy; DA, dopamina; daCC, grzbietowa kora obręczy przedniej; DAT, transporter dopaminy; DBS, głęboka stymulacja mózgu; DBT, głęboka terapia mózgu; dlPFC, grzbietowo-boczna kora przedczołowa; DTI, obrazowanie dyfuzyjnego tensora; dTMS, głęboka przezczaszkowa stymulacja magnetyczna; ED, zaburzenia jedzenia; EEG, elektroencefalografia; fMRI, obrazowanie funkcjonalnego rezonansu magnetycznego; fNIRS, funkcjonalna spektroskopia w bliskiej podczerwieni; GP, gałka blada; HD-DCS, przezczaszkowa stymulacja prądem stałym o wysokiej rozdzielczości; HFD, dieta wysokotłuszczowa; HHb, hemoglobina odtleniona; LHA, boczne podwzgórze; lPFC, boczna kora przedczołowa; MER, zapis mikroelektrod; MRS, spektroskopia rezonansu magnetycznego; Nac, jądro półleżące; OCD, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne; OFC, kora oczodołowo-czołowa; O₂Hb, hemoglobina utleniona; pCC - tylna kora zakrętu obręczy; PD, choroba Parkinsona; PET, pozytonowa tomografia emisyjna; PFC, kora przedczołowa; PYY, peptyd tyrozyna tyrozyna; rCBF, regionalny przepływ krwi w mózgu; rtfMRI, funkcjonalne obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego w czasie rzeczywistym; rTMS, powtarzalna przezczaszkowa stymulacja magnetyczna; SPECT, tomografia komputerowa emisyjna pojedynczego fotonu; STN, jądro podwzgórza; tACS, przezczaszkowa stymulacja prądem przemiennym; tDCS, przezczaszkowa stymulacja prądem stałym; TMS, przezczaszkowa stymulacja magnetyczna; TRD, depresja oporna na leczenie; tRNS, przezczaszkowa stymulacja szumem losowym; VBM, morfometria oparta na wokselach; vlPFC, brzuszno-boczna kora przedczołowa; vmH, podwzgórze brzuszno-przyśrodkowe; vmPFC, brzuszno-przyśrodkowa kora przedczołowa; VN, nerw błędny; VNS, stymulacja nerwu błędnego; VS - prążkowie brzuszne; VTA, obszar brzuszny nakrywki

Słowa kluczowe: Mózg, neuroobrazowanie, neuromodulacja, otyłość, zaburzenia odżywiania, człowiek

1. Wprowadzenie

Ostatnie badanie oszacowało, że liczba osób z nadwagą na świecie wynosi około 2.1 miliarda w 2013 (Ng i wsp., 2014). W samych Stanach Zjednoczonych osoby otyłe mają 42% wyższe koszty opieki zdrowotnej niż osoby o zdrowej wadze (Finkelstein i in., 2009). Otyłość rośnie, a ciężka otyłość rośnie w szczególnie alarmującym tempie (Flegal i in., 2010; Finkelstein i in., 2012). Ponieważ otyłość jest chorobą wieloczynnikową o złożonej etiologii, a ponieważ powodzenie interwencji podlega dużej zmienności międzyosobniczej, nie ma panaceum ani leczenia „jednego dopasowania” otyłości. Chirurgia bariatryczna (BS) jest leczeniem z wyboru w przypadku ciężkiej otyłości ze względu na jej skuteczność w porównaniu z interwencjami behawioralnymi i farmakologicznymi (Buchwald i Oien, 2013). Jego użyteczność i wskaźnik sukcesu są powszechnie akceptowane. Jednak 20 – 40% tych, którzy przechodzą BS, nie traci wystarczającej wagi (Christou i in., 2006; Livhits i in., 2012) lub odzyskać znaczną wagę po zabiegu (Magro i in., 2008; DiGiorgi i in., 2010; Adams i in., 2012) i może doświadczyć wielu powikłań podczas i po zabiegu chirurgicznym lub chorób towarzyszących i psychiatrycznych (Shah i in., 2006; Karlsson i in., 2007; DiGiorgi i in., 2010; Bolen i in., 2012; Chang i wsp., 2014). Oprócz istniejących metod, takich jak BS, które corocznie pomaga tysiącom ludzi na całym świecie, istnieje wyraźna potrzeba opracowania nowych metod zapobiegania i leczenia otyłości, w tym opracowanie nowych metod diagnostycznych i fenotypowania, a także terapii wspomagających, które mogą prowadzić do lepsze wyniki leczenia pacjentów, którzy mogą wymagać inwazyjnych procedur, takich jak BS. W porównaniu z rosnącą epidemią otyłości, zaburzenia odżywiania (ED) są rzadsze, ale z pewnością są niedoceniane i rosną w zaskakującym stanie (Makino i in., 2004). W Stanach Zjednoczonych nawet 24 milionów ludzi w każdym wieku i płci cierpi na zaburzenia erekcji (anoreksja - AN, bulimia - BN i zaburzenia objadania się - BED) (Renfrew Center Foundation for Eating Disorders, 2003), i tylko 1 w 10 ludzi z ED otrzymuje leczenie (Noordenbox, 2002), chociaż ED ma najwyższy wskaźnik śmiertelności z jakiejkolwiek choroby psychicznej (Sullivan, 1995). Epidemiologia zaburzeń erekcji została szczegółowo opisana (w tym czynniki ryzyka, częstość występowania, częstość występowania i zachorowalność) w ostatnich recenzjach (patrz Smink i in., 2012; Mitchison and Hay, 2014).

W walce z otyłością i zaburzeniami odżywiania potrzebna jest lepsza wiedza na temat mechanizmów patofizjologicznych i neurobehawioralnych leżących u podstaw tych chorób, aby lepiej zapobiegać ryzykownym zachowaniom, diagnozować i leczyć pacjentów oraz opracowywać nowe terapie, które są bezpieczniejsze i dostosowane do każdego pacjenta. Jak zauważył Schmidt i Campbell (2013), leczenie zaburzeń odżywiania się nie może pozostać „bezmózgowe”, a to samo dotyczy otyłości, gdy weźmiemy pod uwagę rosnącą ilość literatury podkreślającej zmiany / plastyczność behawioralną i mózgową wywołaną otyłością (Wang i in., 2009b; Burger and Berner, 2014), skuteczna chirurgia bariatryczna (Geliebter, 2013; Scholtz i in., 2014) oraz interwencje neuromodulacyjne (McClelland i in., 2013a; Gorgulho i in., 2014) w modelach zwierzęcych i ludziach.

Chociaż istnieje kilka doskonałych prac przeglądowych na ten temat (patrz McClelland i in., 2013a; Sizonenko i in., 2013; Burger and Berner, 2014; Gorgulho i in., 2014) brakuje kompleksowej pracy porównującej szerokie spektrum strategii eksploracyjnych i terapeutycznych z wykorzystaniem technologii neuroobrazowania i neuromodulacji pod względem zalet i ograniczeń, stopnia inwazyjności oraz możliwości zastosowania zindywidualizowanego leku, od zapobiegania do leczenia, i może pomóc w opracowaniu mapy drogowej dla przyszłe badania i zastosowania. Badania predykcyjne i prewencyjne korzystające z neuroobrazowania pojawiają się dzięki charakterystyce czynników podatności na uszkodzenia nerwowe, które zwiększają ryzyko zwiększenia masy ciała i ryzykownych zachowań żywieniowych. Pierwsza część naszego przeglądu poświęcona będzie temu zagadnieniu, a także roli funkcjonalnego, jądrowego i genetycznego neuroobrazowania w podstawowych badaniach i programach profilaktycznych. Szczególny nacisk zostanie położony na otyłość, ponieważ jest to kwestia numer jeden, chociaż odniesienia do konkretnych zaburzeń erekcji zostaną uwzględnione w stosownych przypadkach. W pierwszej części omówimy po raz pierwszy wkład tańszego i bardziej przenośnego korowego funkcjonalnego narzędzia do neuroobrazowania (tj. FNIRS) w kontekście badań nad zachowaniem żywieniowym. Druga część naszego przeglądu zawiera przegląd nieinwazyjnych metod neuromodulacyjnych do walki z problemami z nadwagą i zaburzeniami erekcji, w tym prezentację neurofeedbacku fMRI w czasie rzeczywistym połączoną z terapią poznawczą, a także porównanie międzyczaszkowej stymulacji magnetycznej (TMS) i przezczaszkowa stymulacja prądem stałym (TDC). Trzecia część poświęcona będzie bardziej inwazyjnym metodom neuromodulacyjnym do modulowania mechanizmów homeostatycznych i hedonicznych poprzez stymulację nerwu błędnego lub struktur głębokiego mózgu. Na koniec omówimy wszystkie dane przedstawione w perspektywie fenotypowania otyłości / ED i medycyny zindywidualizowanej, jednocześnie odnosząc się do kwestii etycznych związanych z nowymi podejściami terapeutycznymi i ich obietnicą.

2. Użyteczność neuroobrazowania w celu zbadania zachowań żywieniowych i wyjaśnienia czynników ryzyka i utrzymania dla przyrostu wagi i zaburzeń odżywiania: w kierunku nowych strategii fenotypowania i zapobiegania

2.1. Przewidywanie przyszłego przyrostu masy ciała i utrzymania na podstawie reakcji i funkcjonowania neuronów

Lepsze zrozumienie procesów ryzyka, które powodują nadmierny przyrost masy ciała, powinno kierować projektowaniem bardziej skutecznych programów profilaktycznych i zabiegów, co ma zasadnicze znaczenie, ponieważ zachowane interwencje, z wyjątkiem operacji bariatrycznej, mają ograniczoną skuteczność. Teoretycy skupili się na obwodzie nagrody, ponieważ jedzenie smacznego jedzenia zwiększa aktywację w regionach związanych z nagrodą zarówno u ludzi, jak i innych zwierząt, w tym prążkowia brzusznego i grzbietowego, śródmózgowia, ciała migdałowatego i kory oczodołowo-czołowej (OFC: Small et al., 2001; Avena i wsp., 2006; Berridge, 2009; Stice i in., 2013) i powoduje uwalnianie dopaminy (DA) w prążkowiu grzbietowym, z uwolnioną ilością skorelowaną z przyjemnością posiłku (Small et al., 2003) i gęstość kaloryczna żywności (Ferreira i in., 2012) w ludziach. Zarówno właściwości orosensoryczne smacznego spożywania pokarmu (stymulacja smakowa), jak i bezpośrednia infuzja dożołądkowa wysokokalorycznej żywności indukują uwalnianie DA prążkowia w regionach nagrody w badaniach na ludziach i zwierzętach (Avena i wsp., 2006; Tellez i wsp., 2013).

2.1.1. Nagradzaj przesadne i motywujące teorie nadwrażliwości na otyłość

Model nadwyżki nagród utrzymuje, że osoby z większą odpowiedzialnością regionu nagrody za przyjmowanie pokarmów są narażone na podwyższone ryzyko przejadania się (Stice i in., 2008b). Model uczulania motywacyjnego zakłada, że powtarzające się przyjmowanie smacznych pokarmów skutkuje zwiększoną reaktywnością regionów nagrody na sygnały, które są związane z przyjmowaniem smacznych pokarmów przez kondycjonowanie, co prowadzi do zwiększonego spożycia pokarmu, gdy napotyka się te sygnały (Berridge i wsp., 2010). Zgodnie z badaniami na zwierzętach, wypalanie neuronów prążkowatych i brzusznych bladych DA początkowo występuje w odpowiedzi na otrzymanie nowego smacznego pożywienia, ale po powtarzających się parach smacznego przyjmowania pokarmu i sygnałów, które sygnalizują zbliżający się odbiór tego pokarmu, neurony DA zaczynają strzelać w odpowiedzi na wskazówki przewidujące nagrodę i nie strzelają już w odpowiedzi na odbiór żywności (Schultz i wsp., 1997; Tobler i in., 2005). Podwyższone reakcje związane z nagrodami na przyjmowanie pokarmu i wskazówki przypuszczalnie zastępują homeostatyczne procesy sytości, promując nadmierny przyrost masy ciała.

Niniejszy przegląd skupia się na badaniach prospektywnych, ponieważ dane przekrojowe nie mogą odróżnić prekursorów od konsekwencji przejadania się, z naciskiem na badania na ludziach, chyba że wskazano inaczej. Hyper-responsywność regionów nagrody (prążkowia, ciała migdałowatego, OFC) na smaczne obrazy żywności (Demos i in., 2012), smaczne reklamy telewizyjne żywności (Yokum i in., 2014), sygnały geometryczne, które sygnalizują zbliżającą się smaczną prezentację obrazu żywności (Yokum i in., 2011), smaczne zapachy żywności, które przewidują zbliżający się smaczny odbiór żywności (Chouinard-Decorte i in., 2010; Sun i wsp., 2013) oraz obrazkowe wskazówki, które przewidują zbliżający się smaczny odbiór żywności (Stice i in., 2015) Przewidywany przyszły przyrost wagi. Ludzie, którzy wykazują zwiększoną wrażliwość prążkowia grzbietowego na smaczne obrazy żywności, wykazują większy przyszły przyrost masy ciała, ale tylko wtedy, gdy są genetycznie narażeni na większą zdolność sygnalizacji DA z powodu posiadania genotypu A2 / A2 TaqIA polimorfizm lub powtórzenie 6 lub krótszy z egzon 48 pary zasad ekson 3 zmienna liczba powtórzeń tandemowych (VNTR) genu DRD4 (Stice i in., 2010b), które są związane z większą sygnalizacją DA i odpowiedzią regionu nagrody (Jonsson i in., 1999; Bowirrat i Oscar-Berman, 2005). Dowody pochodzące z niezależnych laboratoriów, że podwyższona reakcja regionu nagrody na różne sygnały żywnościowe, w tym te, które przewidują zbliżający się smaczny odbiór żywności, przewidywany przyszły przyrost masy ciała, zapewniają behawioralne wsparcie dla teorii zachęt motywacyjnych.

Podwyższona odpowiedź śródmózgowia, wzgórza, podwzgórza i brzusznej odpowiedzi prążkowia na smak koktajli mlecznych również przewidywała przyszły przyrost masy ciała (Geha i in., 2013; Sun i wsp., 2013). Ponadto, osoby wykazujące podwyższoną wrażliwość prążkowia grzbietowego na spożywanie smacznego pokarmu wykazują większy przyszły przyrost masy ciała, ale tylko wtedy, gdy są genetycznie zagrożone zwiększoną zdolnością sygnalizacji DA dzięki posiadaniu genotypu A2 / A2 TaqIA polimorfizm (Stice i in., 2008a; Stice i in., 2015). Dowody na to, że osoby wykazujące zwiększoną wrażliwość na region nagrody na spożywanie smacznego pożywienia są bardziej narażone na przedłużony okres dodatniego bilansu energetycznego, a przyrost masy ciała dostarcza danych behawioralnych na poparcie teorii nadwyżki nagród.

Chociaż istniejące dane stanowią wsparcie zarówno dla uczulenia motywacyjnego, jak i dla przesadnych teorii otyłości, które nie wykluczają się wzajemnie, przyszłe badania powinny jednocześnie badać indywidualne różnice w odpowiedzi nerwowej na smaczny smak żywności, sygnały, które sygnalizują zbliżający się smak smacznego jedzenia i smaczne obrazy żywności aby zapewnić bardziej wszechstronne badanie czynników podatności na nerwy, które przewidują przyszły przyrost masy ciała. Wyniki sugerują, że programy profilaktyczne, które zmniejszają nawykowe spożycie wysokokalorycznych pokarmów, powinny osłabiać proces kondycjonowania, który ostatecznie prowadzi do zwiększonej odpowiedzi regionu nagrody na sygnały pokarmowe, co może zmniejszyć przyszły przyrost masy ciała. Jednak fakt, że behawioralne programy odchudzania zazwyczaj powodują przejściowe zmniejszenie spożycia wysokokalorycznej żywności, ale nie powodują trwałej utraty wagi, oznacza, że bardzo trudno jest zmniejszyć nadreaktywność regionu nagrody na sygnały żywnościowe, gdy już się pojawi. Niekontrolowane badanie zasugerowało, że ludzie, którzy byli w stanie utrzymać utratę wagi przez długi czas, starannie ograniczają spożycie wysokokalorycznych pokarmów, ćwiczą codziennie i monitorują ich wagę (Skrzydło i Phelan, 2005). Obserwacje te sugerują, że użyteczne byłoby zbadanie, czy interwencje, które zwiększają kontrolę wykonawczą, albo poprzez bezpośrednią modyfikację funkcji zachowań mózgu, albo pośrednio przez modyfikację środowiska (które mogłyby zrównoważyć ryzyko związane z podwyższoną odpowiedzialnością regionu nagrody), skutkują bardziej trwałą wagą utrata.

2.1.2. Nagroda za deficytową teorię otyłości

Model otyłości związany z deficytem nagrody zakłada, że osoby o niższej wrażliwości regionów nagrody opartych na DA przejadają się, aby zrekompensować ten niedobór (Wang i wsp., 2002). Przeprowadzono tylko kilka prospektywnych badań fMRI, które mogły potencjalnie określić, czy zmniejszona reakcja regionu nagrody poprzedzała przyrost masy ciała, i nie przeprowadzono żadnych badań prospektywnych, w których oceniano funkcjonowanie DA (np. Oceniane za pomocą PET) przewidywaną przyszłą zmianę masy ciała. Spośród sześciu prospektywnych badań, w których zbadano związek odpowiedzi BOLD na smaczne obrazy żywności, sygnały, które sygnalizują zbliżający się smak smacznego odbioru żywności, oraz faktyczne, smaczne przyjmowanie żywności do przyszłego przyrostu masy ciała, opisane powyżej (Chouinard-Decorte i in., 2010; Yokum i in., 2011; Demos i in., 2012; Geha i in., 2013; Yokum i in., 2014; Stice i in., 2015), żaden nie znalazł związku między zmniejszoną odpowiedzią regionu nagrody na te bodźce pokarmowe i większym przyszłym przyrostem masy ciała. Co ciekawe jednak, badanie prospektywne wykazało, że młodzi dorośli, którzy wykazali mniejszą rekrutację regionów prążkowia w odpowiedzi na odbiór koktajlu mlecznego (Stice i in., 2008b, 2015) i smaczne obrazy żywności (Stice i in., 2010b) wykazały większy przyszły przyrost masy ciała, gdyby miały skłonność genetyczną do zmniejszonej zdolności sygnalizacji DA. Interaktywne efekty sugerują, że mogą istnieć jakościowo odmienne ścieżki nadwyżek nagród i niedoborów nagród dla otyłości, które należy zbadać dalej.

Osoby dorosłe otyłe i szczupłe wykazały niższą dostępność receptora DA D2 w prążkowiu (Volkow i wsp., 2008; de Weijer i in., 2011; Kessler i in., 2014) i mniejszą wrażliwość prążkowia na wysokokaloryczny smak napojów (Stice i in., 2008b). Co ciekawe, Guo i in. (2014) zasugerował również, że osoby otyłe mają zmiany w neurocirurystyce DA, które mogą zwiększać ich podatność na oportunistyczne przejadanie się, a jednocześnie powodują, że przyjmowanie pokarmu jest mniej satysfakcjonujące, mniej ukierunkowane na cel i bardziej nawykowe. To, czy obserwowane zmiany w obwodach nerwowych istnieją wcześniej lub pojawiają się w wyniku rozwoju otyłości, jest nadal kontrowersyjne, ale znaczące dowody sugerują, że przejadanie się przyczynia się do obniżenia obwodu nagrody opartego na DA. Chude, młodsze osoby narażone na otyłość w przyszłości z powodu otyłości rodzicielskiej wykazują nadpobudliwość regionów nagradzających w stosunku do smacznego odbioru żywności (Stice i in., 2011). Kobiety, które przybrały na wadze w okresie 6 wykazywały zmniejszenie odpowiedzi prążkowia na przyjmowanie smacznych pokarmów w stosunku do wartości wyjściowych oraz u kobiet, które pozostały stabilne pod względem masy ciała (Stice i in., 2010a). Szczury losowo przydzielone do warunków przejadania, które powodują przyrost masy ciała w stosunku do warunków kontrolnych, wykazują obniżenie poziomu postsynaptycznych receptorów D2 i zmniejszenie czułości D2, pozakomórkowych poziomów DA w jądrze półleżącym i obrocie DA oraz niższą czułość obwodów nagrody DA (Kelley i in., 2003; Davis i wsp., 2008; Geiger i in., 2009; Johnson i Kenny, 2010). Świnki miniaturowe randomizowane do interwencji w celu zwiększenia masy ciała w porównaniu ze stanem stabilnej wagi wykazały zmniejszoną aktywność spoczynkową kory przedczołowej, śródmózgowia i jądra półleżącego (Val-Laillet i in., 2011). Wydaje się, że zmniejszona zdolność przekazywania sygnałów DA występuje, ponieważ nawykowe spożywanie diet wysokotłuszczowych powoduje zmniejszoną syntezę oleoetanoloaminy, lipidowego przekaźnika żołądkowo-jelitowego (Tellez i wsp., 2013). Co ciekawe, osoby, które zgłaszają zwiększone spożycie określonego pokarmu, wykazują zmniejszoną odpowiedź prążkowia podczas przyjmowania tego pokarmu, niezależnie od BMI (Burger and Stice, 2012; Green and Murphy, 2012; Rudenga i Small, 2012).

Geiger i in. (2009) postawiono hipotezę, że indukowana dietą regulacja obwodów DA może skłonić do przejadania się w celu zwiększenia sygnalizacji DA. Jednak myszy, u których zmniejszyła się sygnalizacja DA prążkowia ze spożycia pokarmu, zostały eksperymentalnie wywołane przez przewlekły wlew dożołądkowy tłuszczu, który pracował mniej w przypadku ostrego wlewu dożołądkowego tłuszczu i spożywał mniej karmy dla szczurów ad lib niż myszy kontrolne (Tellez i wsp., 2013). Co więcej, genetycznie modyfikowane myszy z niedoborem DA nie są w stanie utrzymać odpowiedniego poziomu karmienia (Sotak i in., 2005). Dane te wydają się niezgodne z poglądem, że indukowana regulacja w dół obwodów nagrody DA prowadzi do przejadania się kompensacyjnego. The Tellez i in. (2013) badania dostarczyły również dalszych dowodów na to, że spożycie tłuszczu może skutkować zmniejszoną odpowiedzią DA na przyjmowanie pokarmu, niezależnie od przyrostu masy per se.

2.1.3. Kontrola hamująca

Wydaje się, że podatności na wrażliwość, przyzwyczajenie i kontrolę hamowania wpływają na długotrwałą hiperfagię bardzo smacznych potraw, co prowadzi do rozwoju i utrzymania otyłości (Appelhans i in., 2011). Rozszerzając, niższa aktywacja przedczołowo-ciemieniowych obszarów mózgu zaangażowanych w kontrolę hamowania może prowadzić do większej wrażliwości na satysfakcjonujące efekty wysoce smacznych pokarmów i większą podatność na wszechobecną pokusę apetycznych pokarmów w naszym środowisku, co zwiększa przejadanie się przy braku zaspokajanie homeostatycznych potrzeb energetycznych (Nederkoorn i in., 2006). W rzeczywistości ten wzorzec zachowań związanych z przyjmowaniem pokarmu wydaje się występować jedynie z ograniczoną rolą homeostatycznych danych wejściowych w modulowaniu zachowań związanych z przyjmowaniem pokarmu przez otyłość (Hall i wsp., 2014). Nieefektywna lub słabo rozwinięta funkcja kontroli hamującej może zwiększać ryzyko otyłości we wczesnym dzieciństwie w czasie, gdy występuje szybki rozwój w układach podkorowych i przedczołowo-ciemieniowych mózgu, które wspierają funkcje kontroli nagród i hamowania (patrz Reinert i in., 2013; Miller i in., 2015 dla ostatnich recenzji). Ponadto związane z otyłością zmiany w adipokinach, cytokinach zapalnych i hormonach jelitowych mogą prowadzić do dalszych zaburzeń rozwoju neurologicznego, zwłaszcza w zakresie funkcji nagrody i kontroli hamowania, co może zwiększać ryzyko słabych wyników w nauce, a nawet ryzyka demencji w późniejszym życiu (Miller i in., 2015). Na przykład, nastolatki otyłe i szczupłe wykazały mniejszą aktywację obszarów przedczołowych (grzbietowo-boczna kora przedczołowa [dlPFC], brzuszna boczna kora przedczołowa [vlPFC]) podczas próby zahamowania odpowiedzi na wysokokaloryczne obrazy żywności i behawioralne dowody zmniejszonej kontroli hamowania (Batterink i in., 2010) i dorośli, którzy mieli większą aktywację dlPFC, gdy zostali poinstruowani, aby „oprzeć się pragnieniu” podczas oglądania obrazów żywności, mieli lepszy sukces w odchudzaniu po operacji pomostowania żołądka (Goldman i in., 2013). Inne badanie wykazało, że uczestnicy, którzy wykazywali mniejszą rekrutację kontrolnych regionów hamujących (dolny, środkowy i górny zakręt przedni) podczas trudnych i łatwych wyborów w ramach zadania dyskontowania opóźnienia, wykazali podwyższony przyszły przyrost masy ciała (Kishinevsky i in., 2012; r = 0.71); jednak indywidualne różnice w zachowaniu dyskontowania opóźnień nie wyjaśniały wyników wagi (Stoeckel i in., 2013b). Wyniki te zbiegają się z dowodami, że dorosłe osoby otyłe i szczupłe wykazywały zmniejszoną objętość szarej materii w korze przedczołowej (Pannacciulli i in., 2006), region, który moduluje kontrolę hamowania, i z marginalną tendencją do zmniejszonej objętości istoty szarej w korze przedczołowej, aby przewidzieć przyrost masy ciała w porównaniu z obserwacją 1-roku (Yokum i in., 2011). Co ciekawe, osoby otyłe i szczupłe wykazały również mniejszą rekrutację regionów hamujących (brzuszna środkowa kora przedczołowa [vmPFC]) w odpowiedzi na wysokokaloryczne obrazy żywności (Silvers i in., 2014) i reklamy telewizyjne o wysokiej kaloryczności (Gearhardt i wsp., 2014). Co więcej, niższa reakcja dlPFC na obrazy żywności wysokokalorycznej przewidywała większe spożycie żywności bez ograniczeń w ciągu następnych 3 dni (Cornier i in., 2010). Odkrycia te są godne uwagi, ponieważ wszystkie oprócz wyników badań Batterinka, Kishinevsky'ego i Stoeckela pojawiły się w paradygmatach pozbawionych komponentu odpowiedzi behawioralnej. W pewnych okolicznościach (Kishinevsky i in., 2012; Stoeckel i in., 2013b), dane neuroobrazowania były lepszym predyktorem wyników wagi niż miara behawioralna. Ten przykład podkreśla przyszły potencjał „neuromarkerów” do poprawy przewidywania wyników i indywidualizacji strategii interwencji w celu poprawy wyników dotyczących masy ciała (Gabrieli i in., 2015). Wreszcie, możliwe jest również bezpośrednie ukierunkowanie i normalizacja tych systemów mózgowych za pomocą kilku narzędzi i technik neuromodulacyjnych opisanych w tym artykule, takich jak stymulacja przezczaszkowa, w celu poprawy wyników leczenia (Alonso-Alonso i Pascual-Leone, 2007).

2.1.4. Implikacje teoretyczne i przyszłe kierunki badań

Tak więc większość badań prospektywnych i eksperymentalnych nie dostarczyła wsparcia dla teorii otyłości z deficytem nagrody, a mając na uwadze, że dostępne dane sugerują, że zmniejszona zdolność sygnalizacyjna DA w obwodach nagrody może w dużej mierze wynikać z przejadania się, a dane dotyczące zakresu niewiele wspierają pogląd, że to przyczynia się do przejadania się kompensacyjnego. Pojawiają się jednak dowody na to, że mogą istnieć jakościowo odmienne szlaki niedoboru nagród i nagradzania otyłości, które są oparte na indywidualnych różnicach w genach, które wpływają na sygnalizację DA i reagują region nagrody na smaczny odbiór żywności, co sugeruje, że może być przydatne udoskonalenie naszego działający model dotyczący neuronalnych czynników podatności na otyłość. Zgodnie z tym, co może być określane jako podwójny model otyłości, zakładamy, że jednostki w nagroda przeskoczyć ścieżkę początkowo wykazują nadpobudliwość regionów somatosensorycznych nagród, smakowych i doustnych na smaczne przyjmowanie pokarmów, co zwiększa nawykowe spożywanie gęstej żywności. Ścieżka nadwyżki nagród może być bardziej prawdopodobna dla osób narażonych na ryzyko genetyczne dla większej zdolności sygnalizacji DA. Zwykłe spożywanie smacznych pokarmów teoretycznie prowadzi do rozwoju hiper-reaktywności regionów uwagi i nagradzania regionów, które przewidują nagrodę za żywność poprzez warunkowanie (Berridge, 2009), która utrzymuje przejadanie się, ponieważ ekspozycja na wszechobecne sygnały żywnościowe powoduje głód, który skłania do jedzenia. Dane sugerują, że nadreaktywność regionów nagrody na smaczne przyjmowanie pokarmów przyczynia się do wyraźniejszego uczenia się cue-nagrody, co zwiększa ryzyko przyszłego przyrostu masy ciała (Burger and Stice, 2014). Dalej twierdzimy, że przejadanie się powoduje obniżenie poziomu regionów nagrody opartych na DA, powodując stępioną odpowiedź prążkowia na przyjmowanie pokarmu, która pojawia się wraz z otyłością, ale może to nie przyczyniać się do dalszej eskalacji jedzenia. Teoretyzujemy również deficyty w hamowaniu kontroli, zwiększając ryzyko przejadania się, a ponadto, że przejadanie się prowadzi do późniejszego zmniejszenia odpowiedzi hamującej na bodźce pokarmowe, co może również przyczynić się do przyszłej eskalacji przejadania się. Przewidywanie to opiera się na dowodach, że osobniki wykazują większe deficyty kontroli hamującej w odpowiedzi na często versus rzadko doświadczane nagrody; osoby otyłe i szczupłe wykazują większą natychmiastową skłonność do nagrody w odniesieniu do bodźców pokarmowych, ale nie nagrodę pieniężną (Rasmussen i in., 2010). W przeciwieństwie do osób w ścieżka deficytu nagrody, który może być bardziej prawdopodobny dla osób z genetyczną skłonnością do niższej zdolności do przekazywania sygnałów DA, może spożywać więcej kalorii na epizod jedzenia, ponieważ słabsza sygnalizacja DA może osłabiać uczucia sytości, ponieważ regiony nagrody rzutują na podwzgórze. Możliwe, że słabsza sygnalizacja DA w regionach nagrody osłabia działanie peptydów jelitowych, które powodują uczucie sytości. Możliwe jest również, że reakcja na niższą sygnalizację DA i region nagrody działa w zupełnie innym procesie, na przykład poprzez zmniejszenie aktywności fizycznej, ponieważ osoby te mogą uważać ćwiczenia za mniej satysfakcjonujące, przyczyniając się do dodatniego bilansu energetycznego. Mówiąc szerzej, dane sugerują, że zbyt duża lub zbyt mała reaktywność obwodów nagród, określana jako Zasada ZłotowłosejSłuży do zakłócania procesów homeostazy, które ewoluowały w celu promowania wystarczającego, ale nie nadmiernego spożycia kalorii. Pojęcie to byłoby zgodne z modelem obciążenia allostatycznego.

W odniesieniu do przyszłych badań, dodatkowe duże prospektywne badania obrazowania mózgu powinny dążyć do identyfikacji czynników podatności na uszkodzenia nerwowe, które przewidują przyszły przyrost masy ciała. Po drugie, czynniki środowiskowe, społeczne i biologiczne, w tym genotypy, które łagodzą wpływ tych czynników podatności na przyszły przyrost masy ciała, powinny zostać zbadane bardziej szczegółowo. Po trzecie, dodatkowe prospektywne badania z powtarzanymi pomiarami powinny próbować uchwycić plastyczność odpowiedzi regionu nagrody na obrazy / sygnały żywności i odbiór żywności, co wydaje się wynikać z przejadania się. Randomizowane kontrolowane eksperymenty mogą być wykorzystane do rozwiązania tych problemów badawczych, umożliwiając znacznie silniejsze wnioskowanie dotyczące tych procesów etiologicznych. Ważne będzie również rozszerzenie badań na inne istotne funkcje neuropsychologiczne (np. Motywacja, pamięć robocza, przetwarzanie multisensoryczne i integracja, funkcje wykonawcze), systemy neuronalne, które pośredniczą w tych funkcjach, ich interakcja z mózgiem nagradzającym i homeostatycznym (tj. Podwzgórzowym, pnia mózgu) systemy i sposób, w jaki dysfunkcja w tych układach nerwowych i funkcjach poznawczych może wpływać na funkcje nagrody i homeostazy w celu uzyskania bardziej jednolitego modelu zachowań mózgu i zachowania żywieniowego (Berthoud, 2012; Hall i wsp., 2014). Na przykład zbadano kontrolę hamowania i układy mózgowo-czołowe, które pośredniczą w tej funkcji; istnieją jednak inne aspekty funkcji wykonawczej (np. przesunięcie mentalne, aktualizacja informacji i monitorowanie; Miyake i in., 2000), w których pośredniczą dysocjujące, ale pokrywające się regiony sieci „wykonawczej” czołowo-ciemieniowej, a które są zaniżone w kontekście ich związku z zachowaniem żywieniowym. Wreszcie badacze powinni kontynuować przekładanie wyników badań obrazowania mózgu na skuteczniejsze zapobieganie otyłości i interwencje terapeutyczne.

2.2. Obrazowanie dopaminergiczne

Jak wspomniano powyżej, dopamina (DA) odgrywa ważną rolę w zachowaniu żywieniowym. Zrozumienie mechanizmów neurokognitywnych, dzięki którym DA wpływa na zachowania żywieniowe, jest kluczowe dla przewidywania, zapobiegania i (farmakologicznego) leczenia otyłości. Aby wywnioskować zaangażowanie układu dopaminergicznego, ważne jest, aby faktycznie zmierzyć przetwarzanie DA. Wyniki zwiększonego metabolizmu lub przepływu krwi w docelowym regionie dopaminergicznym niekoniecznie oznaczają, że DA jest bezpośrednio zaangażowany. Na przykład aktywacja w prążkowiu może odzwierciedlać modulację opioidów hedonicznego „lubienia” zamiast modulacji dopaminergicznej „pragnienia” (Berridge, 2007). W tym miejscu omówimy bardziej szczegółowo wyniki badań bezpośrednio badających DA.

2.2.1. Jądrowe obrazowanie tomograficzne

Techniki obrazowania jądrowego, takie jak tomografia emisyjna pozytronowa (PET) i tomografia komputerowa emisji pojedynczego fotonu (SPECT), wykorzystują znaczniki radioaktywne i wykrywanie promieni gamma do obrazowania stężeń tkanek interesujących cząsteczek (np. Receptorów DA). PET i SPECT mają bardzo niską rozdzielczość czasową (dziesiątki sekund do minut), zwykle wymagającą jednej sesji obrazowania dla jednego punktu danych, ograniczając rodzaj pytań badawczych, które mogą być kierowane za pomocą tych metod.

Tabela 1 zawiera przegląd badań dopaminergicznych PET i SPECT, w których oceniono różnice w funkcji BMI u ludzi. Zgodnie z obniżeniem poziomu sygnalizacji dopaminy z otyłością jest zależność między niższą zdolnością syntezy dopaminy w prążkowiu grzbietowym a podwyższonym BMI (Wilcox i in., 2010; Wallace i wsp., 2014) i wiązanie receptora DA D2 / D3 w prążkowiu dolnym u osób otyłych i szczupłych (Wang i wsp., 2001; Haltia i in., 2007; Volkow i wsp., 2008; de Weijer i in., 2011; Kessler i in., 2014; van de Giessen i in., 2014). Jednak inni odkryli pozytywne powiązania między wiązaniem receptora prążkowia D2 / D3 a BMI (Dunn i in., 2012; Caravaggio i in., 2015) lub brak powiązania (Eisenstein i in., 2013). Z wyżej wymienionych badań nie jest również jasne, czy różnice w przetwarzaniu DA odzwierciedlają przyczynę lub konsekwencję zwiększonego BMI. Niektórzy poruszyli tę kwestię, oceniając zmiany w wiązaniu receptora DA D2 / D3 po operacji bariatrycznej i znacznej utracie wagi. Podczas gdy jedno badanie wykazało wzrost, a drugie wykazało zmniejszenie wiązania receptora po operacji (Dunn i in., 2010; Steele i wsp., 2010) w badaniu z większą próbą nie stwierdzono istotnych zmian (de Weijer i in., 2014).

Podsumowanie badań z zastosowaniem SPECT lub PET do obrazowania dopaminergicznego u ludzi szczupłych, z nadwagą lub otyłych.

Innym sposobem zbadania zaangażowania DA w otyłość jest ocena zmian pozakomórkowych poziomów DA wywołanych przez psychostymulant lub wyzwanie pokarmowe (patrz Tabela 1). W takich badaniach prowokacji niższe wiązanie receptora interpretuje się jako większe uwalnianie endogennej DA, co prowadzi do większej konkurencji z radioligandem w receptorach. Badania prowokacyjne wykazały, że wzrost pozakomórkowego prążkowia DA wywołany przez żywność lub psychostymulant wiąże się z niższym BMI (Wang i wsp., 2014), wyższy BMI (Kessler i in., 2014) lub nie znaleziono różnic między grupami BMI (Haltia i in., 2007).

Podsumowując, wyniki badań obrazowania jądrowego badające różnice w układzie prążkowia DA jako funkcji BMI są bardzo niespójne. Próbując ujednolicić jedną teorię hipoaktywacji dopaminergicznej w otyłości, różni autorzy wykorzystali różne wyjaśnienia ich wyników. Na przykład, wiązanie receptora DA D2 / D3 zostało zinterpretowane jako odzwierciedlające dostępność receptora DA (np Wang i wsp., 2001; Haltia i in., 2007; Volkow i wsp., 2008; de Weijer i in., 2011; van de Giessen i in., 2014), Powinowactwo receptora DA (Caravaggio i in., 2015) lub konkurencja z endogennym DA (Dunn i in., 2010; Dunn i in., 2012). Na podstawie danych często nie jest jasne, czy takie różnice w interpretacji są ważne. Ponadto, bardzo niedawne badanie Karlssona i współpracowników wykazało znaczące zmniejszenie dostępności receptora opioidowego μ u otyłych w porównaniu z kobietami o prawidłowej masie ciała, bez zmian w dostępności receptora D2, co może być dodatkowym kanałem, który mógłby wyjaśnić niespójne wyniki w wiele innych badań (Karlsson i in., 2015).

2.2.2. Genetyczny fMRI

Badając wpływ powszechnych zmian w genach DA, można określić rolę predysponowanej podatności. Do tej pory przeprowadzono tylko kilka badań, które połączyły genetykę z neuroobrazowaniem w dziedzinie nagrody żywnościowej. Większość z nich to badania funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI).

Większość genetycznych badań fMRI badających nagrodę pokarmową wzięło pod uwagę powszechną zmienność (tj. Polimorfizm) określaną jako TaqIA, której allel A1 był pozytywnie związany z BMI w kilku wczesnych badaniach genetycznych (Noble i in., 1994; Jenkinson i in., 2000; Spitz i in., 2000; Thomas i wsp., 2001; Southon i in., 2003). Polimorfizm TaqIA znajduje się w ANKK1 gen, ~ 10 kb poniżej genu DRD2 (Neville i in., 2004). Nosiciele alleli TaqIA z allelem A1 wykazują zmniejszoną ekspresję prążkowia D2R (Laruelle i in., 1998; Pohjalainen i in., 1998; Jonsson i in., 1999). Badania genetyczne fMRI wykazały, że nosiciele A1 wykazują zmniejszone odpowiedzi zależne od poziomu krwi-tlenu (BOLD) w regionach bogatych w DA w mózgu (prążkowiu grzbietowym, śródmózgowiu, wzgórzu, korze oczodołowo-czołowej) podczas spożywania koktajlu mlecznego w porównaniu z rozwiązaniem bez smaku w stosunku do nie-przewoźników (Stice i in., 2008a; Felsted i in., 2010). Co ważne, te zmniejszone odpowiedzi na konsumpcję nagrody pokarmowej, a także na wyobrażone spożycie żywności, przewidywały przyszły przyrost masy ciała u nosicieli alleli ryzyka A1 (Stice i in., 2008a; Stice i in., 2010b). Jest to zgodne z ideą, że DA moduluje tępą reakcję na nagrodę pokarmową w otyłości. W przeciwieństwie do tego, przewidując shake mleczny w porównaniu z bezsmakowym rozwiązaniem, przewoźnicy A1 udowodnili wzrosła Odpowiedzi BOLD w śródmózgowiu (Stice i in., 2012). Wielokrotny złożony wynik genotypów dopaminergicznych - w tym ANKK1 i cztery inne - nie przewidziały zmniejszonych odpowiedzi prążkowia na konsumpcję nagrody żywnościowej, ale tylko za otrzymanie nagrody pieniężnej (Stice i in., 2012).

Zatem genetyczne badania fMRI sugerują, że indywidualne różnice w genach dopaminergicznych odgrywają rolę w reakcjach mózgu na nagrodę pokarmową, ale ich efekty nie zawsze są replikowane i wydają się zależeć od przewidywania lub konsumpcji nagrody żywnościowej.

2.2.3. Przyszłe kierunki obrazowania dopaminergicznego

Wspólnie badania SPECT, PET i genetyczne fMRI sugerują, że mózgowa DA jest zaangażowana w otyłość. Jednak te wyniki neuroobrazowania nie są łatwo interpretowane jako prosta hipo- lub hiperaktywacja układu DA w otyłości. Ponadto istnieje wiele niereplikacji i wyników zerowych, prawdopodobnie z powodu małych rozmiarów próbek. Aby zastosować obrazowanie dopaminergiczne jako metodę fenotypowania wskazującą na podatność na otyłość lub do przewidywania skuteczności leczenia, należy zwiększyć niezawodność. Analizy szlaków genetycznych (np Bralten i in., 2013) lub badania asocjacyjne całego genomu (np El-Sayed Moustafa i Froguel, 2013; Stergiakouli i in., 2014) może być bardziej czuły i specyficzny w ujawnianiu roli DA w otyłości. W kontekście medycyny spersonalizowanej badania genetyczne DA dotyczące fMRI można łączyć z farmakologią (patrz Kirsch i in., 2006; Cohen i wsp., 2007; Aarts i in., 2015) ujawnić mechanizmy leków przeciw otyłości, a także indywidualne różnice w odpowiedzi na leczenie.

Innym powodem obserwowanych niespójności może być to, że otyłość (tj. BMI) jest zbyt złożona i niespecyficzna jak fenotyp (patrz także Ziauddeen i wsp., 2012), co wynika również z faktu, że badania z wykorzystaniem oceny ryzyka poligenicznego uzyskały jedynie niewielkie powiązania z fenotypami otyłości (np. Domingue i in., 2014). Badania neuroobrazowe mogą wyraźniej ujawnić efekty dopaminergiczne podczas stosowania paradygmatów poznawczych, które manipulują motywacją żywności (tj. Dostarczaniem wysiłku) lub uczeniem się związków cue-nagrody, ponieważ prążkowia DA są dobrze znane ze swojej roli w tych procesach (Robbins i Everitt, 1992; Schultz i wsp., 1997; Berridge i Robinson, 1998). Ocena odpowiedzi na zadania jest jednak wyzwaniem podczas PET i SPECT ze względu na ich niską rozdzielczość czasową. Niemniej jednak, pomiary PET / SPECT mogą być związane z zachowaniem zadań off-line (patrz np Wallace i wsp., 2014). Co więcej, kombinacje sposobów obrazowania, takich jak PET i fMRI, mają silny potencjał dla przyszłych badań (patrz np Sander i in., 2013 u naczelnych innych niż ludzie), optymalnie wykorzystując specyficzność PET oraz rozdzielczość czasową i przestrzenną fMRI.

2.3. Wkład funkcjonalnej spektroskopii w bliskiej podczerwieni (fNIRS)

W przeciwieństwie do innych technik neuroobrazowania, takich jak PET i fMRI, fNIRS nie wymaga od badanych leżenia na plecach i nie ogranicza ściśle ruchów głowy, co pozwala na podjęcie szerokiego zakresu zadań eksperymentalnych odpowiednich do prawidłowego badania zaburzeń odżywiania i przyjmowania pokarmu / bodźce. Ponadto fNIRS wykorzystuje stosunkowo niedrogie oprzyrządowanie (z czasem próbkowania rzędu ms i rozdzielczością przestrzenną do około 1 cm). Z drugiej strony, choć EEG jest przydatną techniką elektrofizjologiczną, to jego bardzo niska rozdzielczość przestrzenna utrudnia precyzyjną identyfikację aktywowanych obszarów mózgu, ograniczając jego zastosowanie do konkretnych pytań badawczych związanych z zaburzeniami odżywiania (Jauregui-Lobera, 2012). Ostatnio, aby uporać się z tym problemem, EEG z powodzeniem połączono z fMRI, aby przezwyciężyć ograniczenia przestrzenne EEG i czasowe ograniczenia fMRI, wykorzystując ich komplementarne cechy (Jorge i in., 2014). Równoległe lub sekwencyjne stosowanie EEG i fMRI w badaniach związanych z żywnością może dostarczyć dodatkowych informacji na temat kaskad przetwarzania neuronowego. Jednak nie przeprowadzono jeszcze doniesień o połączonych badaniach dotyczących EEG-fMRI związanych z żywnością. Podsumowując, wszystkie wyżej wymienione zalety stosowania fNIRS i EEG dają wielką szansę na zbadanie związanych z smakiem wyższych funkcji mózgu poznawczego, które wymagają zadań obejmujących nawet spożycie żywności / napojów w bardziej naturalnych sytuacjach.

2.3.1. Krótki przegląd zasad, zalet i ograniczeń fNIRS

Zasady, zalety i ograniczenia obrazowania fNIRS lub topografii optycznej lub obrazowania w bliskiej podczerwieni (NIR) podsumowano w ostatnich recenzjach (Hoshi, 2011; Cutini i in., 2012; Ferrari i Quaresima, 2012; Scholkmann i in., 2014). fNIRS to nieinwazyjna technologia neuroobrazowania naczyniowego, która mierzy zmiany stężenia hemoglobiny natlenionej (O₂Hb) i hemoglobina odtleniona (HHb) w korowych mikrokrążeniach naczyń krwionośnych. fNIRS polega na sprzężeniu nerwowo-naczyniowym, aby wywnioskować zmiany aktywności neuronalnej, które odzwierciedlają zmiany w natlenowaniu krwi w obszarze aktywowanego obszaru korowego (tj. wzrost O₂Hb i spadek HHb). W przeciwieństwie do sygnału BOLD fMRI, który jest zbierany z paramagnetycznych właściwości HHb, sygnał fNIRS opiera się na zmianach we własnej absorpcji optycznej zarówno HHb, jak i O₂Hb (Steinbrink i in., 2006). Systemy fNIRS różnią się złożonością, od podwójnych kanałów do macierzy „kilku głowic” kilkudziesięciu kanałów. Metody przetwarzania / analizy danych pozwalają na topograficzną ocenę regionalnych zmian hemodynamicznych w czasie rzeczywistym. Jednak stosunkowo niska rozdzielczość przestrzenna fNIRS utrudnia precyzyjną identyfikację aktywowanych obszarów korowych. Co więcej, pomiary fNIRS, ograniczone do powierzchni korowej, nie mogą badać pierwotnych i wtórnych obszarów smakowych, które znajdują się głęboko w mózgu (Okamoto i Dan, 2007). Dlatego głębsze obszary mózgu, takie jak prążkowia brzuszne i podwzgórze, które byłyby kluczowe dla badania zachowań związanych z jedzeniem, można badać jedynie za pomocą fMRI i / lub PET.

2.3.2. Zastosowanie fNIRS do mapowania ludzkich odpowiedzi korowych w kontekście bodźców pokarmowych / przyjmowania i zaburzeń odżywiania

Zastosowanie fNIRS w kontekście badań bodźców / spożycia pokarmu i zaburzeń odżywiania stanowi stosunkowo nowe zastosowanie, o czym świadczy ograniczona liczba publikacji: 39 w ciągu ostatnich 10 lat. Tabela 2 podsumowuje te badania. Związane z tym wyniki fNIRS obejmują głównie: 1) niższą czołową aktywację korową w różnych warunkach poznawczych / bodźcach u pacjentów z ED i 2) różne wzory aktywacji w obrębie kory czołowej i skroniowej w różnych warunkach / bodźcach (tj. Smak żywności, smak żywności , składniki pokarmowe zapachu, spożycie składników odżywczych / składników żywności oraz obrazy żywności) u zdrowych osób. Do tej pory fNIRS zbadał kilka form ED. Tylko jedno badanie wykazało reakcje PFC na bodźce wzrokowe u pacjentów z AN (Nagamitsu i in., 2010). Inne badania związane z 4 ED opisane w Tabela 2oraz obszerna literatura fMRI (patrz García-García i in., 2013 przegląd podsumowujący badania 86) sugeruje istnienie różnic neuronalnych między normalnym a nieprawidłowym zachowaniem żywieniowym w odpowiedzi na widok jedzenia. Niedawno, Bartholdy i in. (2013) dokonałem przeglądu badań, w których neurofeedback połączono z technikami neuroobrazowania, sugerując potencjalne zastosowanie fNIRS do oceny leczenia ED. Jednakże interpretacja wyników fNIRS może być skomplikowana przez dłuższy dystans między skalpą a korą u niektórych pacjentów z ciężką postacią AN w wyniku zmiany mózgu po zmniejszeniu objętości istoty szarej i / lub zwiększeniu objętości płynu mózgowo-rdzeniowego (Bartholdy i in., 2013; Ehlis i in., 2014). Dlatego też ocena stopnia, w jakim atrofia korowa i perfuzja skóry głowy mogą wpływać na czułość fNIRS, jest niezbędna do oceny przydatności tej techniki jako narzędzia badawczego u pacjentów z ciężką AN.

fNIRS badania przetwarzania poznawczego u pacjentów z zaburzeniami odżywiania, a także u zdrowych osób / pacjentów po spożyciu pokarmu lub bodźcach pokarmowych.

Trzydzieści cztery z badań 39 przeprowadzono tylko u zdrowych osób (Tabela 2). Dwadzieścia badań z nich pokazało, w jaki sposób fNIRS może stanowić użyteczny wkład w przetwarzanie smaku map głównie zlokalizowanego w bocznej korze przedczołowej (lPFC). Jedenaście badań dotyczy zastosowania fNIRS w badaniach interwencji żywieniowych zarówno w paradygmatach ostrej, jak i przewlekłej interwencji (Jackson i Kennedy, 2013; Sizonenko i in., 2013 do recenzji). Badania te sugerują, że fNIRS jest zdolny do wykrywania wpływu składników odżywczych i składników żywności na aktywację PFC.

Niestety większość badań zgłoszonych w Tabela 2 zostały przeprowadzone przy małej próbie, a porównanie pacjentów i kontroli było często niewystarczające. Ponadto tylko jedno badanie fNIRS, przeprowadzone przy użyciu kosztownego instrumentu fNIRS opartego na spektroskopii czasowo-rozdzielczej, wykazało bezwzględne wartości stężenia O₂Hb i HHb.

W większości opisanych badań sondy fNIRS obejmowały tylko czołowe obszary mózgu. W związku z tym nie badano udziału innych obszarów korowych, w tym obszarów ciemieniowych, czołowo-skroniowych i potylicznych, które mogą być związane z przetwarzaniem wizualno-przestrzennym, uwagą i innymi sieciami percepcyjnymi. Ponadto większość badań wykazała jedynie zmiany w O₂Hb utrudnia porównanie z wynikami fMRI.

Te wstępne badania wskazują, że neuroobrazowanie fNIRS stosowane w dobrze zaprojektowanych badaniach może być użytecznym narzędziem pomagającym wyjaśnić skutki spożycia / suplementacji diety. Ponadto fNIRS można łatwo zaadoptować do: 1) oceny skuteczności programów leczenia ED i programów treningowych behawioralnych, a 2) badania hamującej kontroli dlPFC na wizualne sygnały pokarmowe u zdrowych osób, jak również u pacjentów z ED.

3. Nieinwazyjne podejścia do neuromodulacji: ostatnie zmiany i aktualne wyzwania

3.1. Neurofeedback i terapia poznawcza w czasie rzeczywistym

3.1.1. Wprowadzenie do neurofeedbacku w ponownej ocenie poznawczej

Ponowna ocena poznawcza jest jawną strategią regulacji emocji polegającą na modyfikacji procesów poznawczych w celu zmiany kierunku i / lub wielkości reakcji emocjonalnej (Ochsner i in., 2012). Systemy mózgowe, które generują i stosują strategie ponownej oceny, obejmują przedczołowe, grzbietowe przednie zakręty obręczy (dACC) i dolne kory ciemieniowe (Ochsner i in., 2012). Regiony te działają modulując reakcje emocjonalne w ciele migdałowatym, prążkowiu brzusznym (VS), wyspie i brzuszno-przyśrodkowej korze przedczołowej (vmPFC) (Ochsner i in., 2012; Rys. 1). Wreszcie, wykazano, że stosowanie strategii kognitywnej oceny odpowiedzi reguluje apetyczne reakcje na bardzo smaczne pokarmy za pośrednictwem tych samych systemów nerwowych (Kober i in., 2010; Hollmann i in., 2012; Siep i in., 2012; Yokum and Stice, 2013).

Rys. 1

Model poznawczej kontroli emocji (MCCE). (A) Schemat etapów przetwarzania związanych z generowaniem emocji i sposobów, w jakie procesy kontroli poznawczej (niebieskie pole) mogą być użyte do ich regulacji. Jak opisano w tekście, efekty ...

Neurofeedback wykorzystujący dane funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI) jest nieinwazyjną metodą treningu wykorzystywaną do zmiany plastyczności nerwowej i wyuczonego zachowania poprzez dostarczanie jednostkom w czasie rzeczywistym informacji o ich aktywności mózgu w celu wsparcia poznanej samoregulacji tej aktywności neuronowej (Sulzer i in., 2013; Stoeckel i in., 2014; Rys. 2). Łączenie neurofeedbacku fMRI w czasie rzeczywistym (rtfMRI) ze strategiami ponownej oceny funkcji poznawczych jest najnowocześniejszą strategią przełożenia najnowszych osiągnięć neurobiologii, psychologii klinicznej i technologii na narzędzie terapeutyczne, które może usprawnić proces uczenia się (Birbaumer i in., 2013), neuroplastyczność (Sagi i in., 2012) i wyniki kliniczne (deCharms i in., 2005). Podejście to uzupełnia inne istniejące technologie neuroterapeutyczne, w tym głęboką stymulację mózgu i przezczaszkowe, oferując nieinwazyjną alternatywę dla zaburzeń mózgu i może dodawać wartość ponad samą psychoterapię, w tym terapię poznawczo-behawioralną, dostarczając informacji o tym, jak i gdzie zmiany w poznaniach są powodując zmiany w funkcjonowaniu mózgu (Adcock i in., 2005).

Rys. 2

Schemat pętli kontrolnej funkcjonalnego rezonansu magnetycznego w czasie rzeczywistym (rtfMRI). Zazwyczaj obrazy z obrazowaniem planarnym echa (EPI) są pobierane z skanera rezonansu magnetycznego (MR) online, analizowane przez oprogramowanie innych firm, a następnie przedstawiane z powrotem ...

Wydaje się, że występują nieprawidłowości w stosowaniu strategii oceny poznawczej i systemów mózgowych, które je wdrażają, które przyczyniają się do zaburzeń zachowania pokarmowego, w tym AN, BN, BED, otyłości i uzależnienia (Kelley i in., 2005b; Aldao i Nolen-Hoeksema, 2010; Kaye i in., 2013). W tych zaburzeniach często występują dysfunkcje w dwóch głównych układach mózgowych, które również odgrywają kluczową rolę w ponownej ocenie funkcji poznawczych: jedna dotyczy nadwrażliwości na nagradzające sygnały (np. VS, ciało migdałowate, przednia wyspa, vmPFC, w tym kora oczodołowo-czołowa), a druga obejmuje niedostateczną kontrolę poznawczą nad używaniem żywności lub innych substancji (np. przedni zakręt, boczna kora przedczołowa - lPFC, w tym grzbietowo-boczna kora przedczołowa - dlPFC). Nowatorskie interwencje mające na celu bezpośrednie ukierunkowanie na dysfunkcjonalne strategie regulacji emocji i wzorce aktywności neuronalnej mogą zapewnić nowy kierunek i nadzieję na te trudne do leczenia zaburzenia.

3.1.2. Ocena poznawcza, otyłość i zaburzenia jedzenia

Otyłość jest jednym z potencjalnych kandydatów, który zostanie wykorzystany do zilustrowania tego, jak ta nowatorska metoda interwencji oparta na neuronauce może zostać wdrożona. Różne badania sugerują, że osoby otyłe i szczupłe wykazują zwiększoną wrażliwość regionu nagrody na obrazy pokarmów o wysokiej zawartości tłuszczu / cukru, co zwiększa ryzyko zwiększenia masy ciała (por. Sekcja 2.1). Na szczęście, ponowna ocena poznawcza, taka jak myślenie o długotrwałych konsekwencjach zdrowotnych jedzenia niezdrowej żywności podczas oglądania zdjęć takich pokarmów, zwiększa aktywację regionu hamującego (dlPFC, vlPFC, vmPFC, boczny OFC, górny i dolny zakręt czołowy) i zmniejsza region nagrody (prążkowia brzusznego, ciała migdałowatego, aCC, VTA, tylnej wyspy) i regionu uwagi (precuneus, tylna kora obręczy - PCC) aktywacja w stosunku do warunków kontrastu (Kober i in., 2010; Hollmann i in., 2012; Siep i in., 2012; Yokum and Stice, 2013). Dane te sugerują, że ponowna ocena funkcji poznawczych może zmniejszyć nadreaktywność regionów nagrody na sygnały żywnościowe i zwiększyć aktywację hamującego regionu kontrolnego, co jest kluczowe, ponieważ nasze środowisko jest pełne obrazów żywności i sygnałów (np. Reklamy w telewizji), które przyczyniają się do przejadania się. Odpowiednio, Stice i in. (2015) opracowali program zapobiegania otyłości, który przeszkolił uczestników do stosowania ponownych ocen poznawczych w obliczu niezdrowej żywności, rozumując, że jeśli uczestnicy nauczą się automatycznie stosować te oceny, pokażą zmniejszoną reakcję regionu nagrody i uwagi oraz zwiększoną wrażliwość regionu hamującego na obrazy żywności i sygnały o wysokiej -tłuszczowe / wysokosłodzone jedzenie, które powinno zmniejszyć spożycie kalorii. Młodzi dorośli zagrożeni przyrostem masy ciała ze względu na wagę (N = 148) przydzielono losowo do tego nowego Minding Health profilaktyka, program profilaktyczny promujący stopniowe zmniejszanie spożycia kalorii i zwiększenie aktywności fizycznej ( Zdrowa waga interwencja), lub warunek kontroli wideo edukacji otyłości (Stice i in., 2015). Podzbiór Minding Health a uczestnicy kontroli ukończyli badanie fMRI przed i po interwencji w celu oceny reakcji nerwowych na obrazy żywności o wysokiej zawartości tłuszczu / cukru. Minding Health uczestnicy wykazali znacznie większą redukcję tkanki tłuszczowej niż kontrole i procent spożycia kalorii z tłuszczu i cukru niż Zdrowa waga uczestnicy, chociaż te efekty zostały osłabione przez obserwację 6. Dalej, Minding Health uczestnicy wykazali większą aktywację hamującego regionu kontrolnego (dolny zakręt czołowy) i zmniejszoną aktywację obszaru uwagi / oczekiwania (zakręt w połowie zakrętu) w odpowiedzi na smaczne obrazy żywności w stosunku do testu wstępnego i kontroli. Chociaż Minding Health interwencja przyniosła niektóre z hipotetycznych efektów, wpłynęła tylko na niektóre wyniki, a efekty często wykazywały ograniczoną trwałość.

Możliwe, że dodanie treningu neurofeedbacku rtfMRI do Minding Health interwencja może prowadzić do bardziej trwałych efektów i poprawy wyników leczenia. Biorąc pod uwagę nacisk na wykorzystanie ponownej oceny poznawczej w Minding Health interwencja, neurofeedback oparty na fMRI był preferowany w porównaniu z innymi, komplementarnymi technologiami, takimi jak elektroencefalografia (EEG) ze względu na lepszą rozdzielczość przestrzenną fMRI, w tym zdolność do kierowania podkorowych struktur mózgu krytycznych dla regulacji zachowania przyjmowania pokarmu dla neurofeedbacku. Pierwsze badanie pokazujące terapeutyczny potencjał neurofeedbacku rtfMRI opublikowano w 2005 (deCharms i in., 2005). Odnotowano kilka badań, które demonstrują teraz zmiany w funkcjonowaniu mózgu wywołane neurofeedbackiem przez rtfMRI w wielu strukturach mających znaczenie dla zaburzeń zachowania pokarmowego, w tym ciała migdałowatego (Zotev i in., 2011; Zotev i in., 2013; Bruhl i in., 2014), insula (Caria i in., 2007; Caria i in., 2010; Frank i in., 2012), aCC (deCharms i in., 2005; Chapin i in., 2012; Li i wsp., 2013) i PFC (Rota i in., 2009; Sitaram i in., 2011). Kilka grup zgłosiło również pomyślne zastosowanie rtfMRI w celu zmodyfikowania procesów poznawczych i behawioralnych istotnych w leczeniu zaburzeń klinicznych (przegląd tych badań można znaleźć w deCharms, 2007; Weiskopf i in., 2007; deCharms, 2008; Birbaumer i in., 2009; Caria i in., 2012; Chapin i in., 2012; Weiskopf, 2012; Sulzer i in., 2013), w tym wniosek w dziedzinie otyłości (Frank i in., 2012). Przegląd potencjalnych zastosowań neurofeedbacku rtfMRI w zaburzeniach zachowania pokarmowego, patrz Bartholdy i in. (2013).

3.1.3. Dowód koncepcji zastosowania neurofeedbacku rtfMRI z poznawczą ponowną oceną w celu regulacji zachowania spożywania pokarmu

Jako dowód koncepcji Stoeckel i in. (2013a) ukończyli badanie łączące wykorzystanie poznawczych strategii ponownej oceny (opisane powyżej) i neurofeedback rtfMRI u 16 uczestników o zdrowej masie ciała (BMI <25) bez historii zaburzeń odżywiania, którzy byli ostro na czczo. W badaniu pilotażowym niezależna próba 5 uczestników była w stanie poprawić kontrolę związaną z hamowaniem (boczna dolna kora czołowa), ale nie związane z nagrodą (prążkowie brzuszne), aktywacja mózgu za pomocą neurofeedbacku rtfMRI (Stoeckel i in., 2011). W związku z tym wybrano boczną dolną korę czołową jako docelowy obszar mózgu będący przedmiotem zainteresowania neurofeedbackiem. Uczestnicy odbyli dwie wizyty neurofeedbacku w odstępie 1 tygodnia. Podczas każdej wizyty uczestnicy początkowo wykonywali czynnościowe zadanie lokalizatora, zadanie sygnału stop, które jest dobrze znanym testem kontroli hamowania (Logan i in., 1984), który aktywuje boczną korę czołową dolną (Xue i wsp., 2008). Następnie uczestnicy próbowali samoregulować aktywność mózgu w tym obszarze zainteresowania, stosując strategie regulacji poznawczej, oglądając jednocześnie bardzo smaczne obrazy żywności. Podczas oglądania zdjęć żywności, uczestnicy zostali poproszeni o mentalizację chęci zjedzenia pożywienia (pragnienie lub „nadmierna regulacja”) lub rozważenie długoterminowych przyszłych konsekwencji nadmiernego spożywania żywności (ponowna ocena poznawcza lub „regulacja w dół”). Pod koniec każdej próby treningowej neurofeedbacku uczestnicy otrzymywali informację zwrotną z obszaru mózgu zidentyfikowanego przez skaner lokalizatora przy użyciu własnego oprogramowania opracowanego w Massachusetts Institute of Technology (szczegóły techniczne, patrz Hinds i in., 2011). Uczestnicy zapisywali także swoje subiektywne pragnienia w odpowiedzi na obrazy żywności podczas sesji. W porównaniu z próbami regulacji w górę, uczestnicy mieli mniejszą aktywność obwodów nagrody (brzuszny obszar nakrywkowy (VTA), VS, ciało migdałowate, podwzgórze i vmPFC) i zmniejszyli głód przy stosowaniu strategii ponownej oceny (ps <0.01). Ponadto różnica w aktywności VTA i podwzgórza podczas regulacji w górę vs ponowna ocena była skorelowana z pragnieniem (rs = 0.59 i 0.62, ps <0.05). Trening neurofeedbacku doprowadził do poprawy kontroli bocznej dolnej kory czołowej; jednak nie było to związane z aktywacją mezolimbicznego obwodu nagrody lub głodem. Trening neurofeedbacku rtfMRI doprowadził do zwiększonej kontroli aktywności mózgu u uczestników o zdrowej masie ciała; jednak neurofeedback nie wzmacniał wpływu strategii regulacji poznawczych na aktywność mezolimbicznego obwodu nagrody lub głód po dwóch sesjach (Stoeckel i in., 2013a).

3.1.4. Uwzględnienie eksperymentów neurofeedbacku rtfMRI ukierunkowanych na zaburzenia zachowania pokarmowego

Przed przetestowaniem tego protokołu u osób z zaburzeniami zachowania pokarmowego, w tym otyłością, ważne będzie rozważenie, które regiony mózgu są dobrymi celami dla treningu neurofeedbacku rtfMRI i jak najlepiej reprezentować funkcje neuropsychologiczne na poziomie systemów nerwowych. Na przykład podwzgórze odgrywa główną rolę w regulacji zachowań pokarmowych; jest to jednak stosunkowo niewielka struktura z kilkoma subnukleami o heterogenicznych właściwościach funkcjonalnych, które przyczyniają się do regulacji głodu, sytości i metabolizmu, ale także mniej ściśle powiązanych funkcji, takich jak sen. Biorąc pod uwagę rozdzielczość rtfMRI, możliwe jest, że sygnał neurofeedbacku z podwzgórza zawierałby informacje pochodzące z połączenia tych subnukleów, co może mieć wpływ na skuteczność wysiłków zmierzających do poprawy dobrowolnej regulacji określonej funkcji (np. Głodu). Ważne jest również, aby wziąć pod uwagę prawdopodobieństwo, że docelowa funkcja jest podatna na szkolenie. Na przykład, możliwe jest, że ukierunkowanie na homeostatyczną kontrolę żywienia reprezentowaną w podwzgórzu i pniu mózgu może prowadzić do zachowań kompensacyjnych, aby bronić ustalonej wartości masy ciała, ponieważ są to centralne, wysoce konserwatywne obwody nerwowe, które kontrolują homeostazę normalnej energii. Jednak możliwe jest ukierunkowanie na hedoniczną kontrolę poznawczą lub inne mechanizmy „niehomeostatyczne” (i ich wspomagające obwody nerwowe), które mogą pomóc jednostkom skuteczniej dostosować się do ich środowiska przy jednoczesnym zminimalizowaniu zachowań kompensacyjnych, które mogą prowadzić do uporczywej otyłości. Nie jest również jasne, czy można oczekiwać lepszych wyników od neurofeedbacku z anatomicznie ograniczonego regionu mózgu lub zestawu obszarów mózgu, czy też preferowane może być podejście sieciowe wykorzystujące sprzężenie zwrotne oparte na sprzężeniu zwrotnym lub klasyfikację wzorców wielu wokseli (MVPA) ze względu na regulację zachowania pokarmowe obejmują zarówno mechanizmy homeostatyczne, jak i niehomeostatyczne reprezentowane w rozproszonym obwodzie nerwowym w mózgu (Kelley i in., 2005a). Podejście oparte na ROI może być wykorzystane do ukierunkowania na określony region mózgu (np. VmPFC w celu regulacji subiektywnej wartości nagrody dla bardzo smacznych sygnałów żywnościowych). Inną opcją jest znormalizowanie zaburzonych połączeń funkcjonalnych między zestawem regionów mózgu, które tworzą dobrze scharakteryzowaną funkcję (np. Cały system nagrody mezokortykolimbicznej składający się z VTA-amygdala-VS-vmPFC). MVPA może być korzystniejsze, jeśli istnieje rozproszony zestaw wielu sieci mózgowych, które leżą u podstaw złożonego konstruktu neuropsychologicznego, takiego jak wywołujące cue głód pokarmowy. Konieczne może być również zwiększenie treningu neurofeedbacku rtfMRI poprzez włączenie interwencji treningu psychologicznego lub poznawczego, np. Minding Health, przed neurofeedbackiem. Wreszcie, może być konieczne wzmocnienie treningu psychologicznego lub poznawczego za pomocą wspomagającej farmakoterapii lub neuromodulacji opartej na urządzeniu, takiej jak TMS, w celu zwiększenia skuteczności treningu neurofeedbacku. Bardziej szczegółowe omówienie tych i innych kwestii mających znaczenie dla projektowania badań neurofeedbacku rtfMRI zaburzeń zachowania pokarmowego, patrz Stoeckel i in. (2014).

3.2. Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (TMS) i przezczaszkowa stymulacja prądem stałym (TDC)

3.2.1. Wprowadzenie do TMS i DTC

Nieinwazyjne techniki neuromodulacji umożliwiają zewnętrzną manipulację ludzkim mózgiem w bezpieczny sposób, bez wymogu procedury neurochirurgicznej. W ciągu ostatnich dwudziestu lat rośnie zainteresowanie wykorzystaniem nieinwazyjnej neuromodulacji w neurologii i psychiatrii, motywowanej brakiem skutecznych metod leczenia. Najczęściej stosowanymi technikami są przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (TMS) i przezczaszkowa symulacja prądu stałego (TDC). TMS opiera się na zastosowaniu szybko zmieniających się pól magnetycznych, które są dostarczane z cewką zamkniętą w plastiku, która jest umieszczona na głowie obiektu (Rys. 3ZA). Te zmienne pola magnetyczne powodują indukcję prądów wtórnych w przyległej korze, które mogą być wystarczająco silne, aby wywołać neuronalne potencjały działania (Barker, 1991; Pascual-Leone i in., 2002; Hallett, 2007; Pozbywanie się i Rothwell, 2007). TMS można podawać w pojedynczych lub wielokrotnych impulsach, zwanych także powtarzalnymi TMS (rTMS). W przypadku tDCS łagodne prądy stałe (zwykle rzędu 1–2 mA) są podawane bezpośrednio na głowę przez parę elektrod nasączonych solą fizjologiczną podłączonych do urządzenia podobnego do baterii (Rys. 3B). W przybliżeniu 50% prądu dostarczanego przez DCT przenika przez skórę głowy i może podnieść lub zmniejszyć spoczynkowy potencjał błonowy neuronów w obszarach leżących pod spodem (odpowiednio stymulacja anodowa lub katodowa), powodując zmiany w spontanicznym odpalaniu (Nitsche i in., 2008). rTMS i tDCS mogą wywoływać przemijające / trwałe zmiany, w których uważa się, że pośredniczą w nich zmiany siły synaptycznej. Kompleksowy przegląd tych technik i ich mechanizmów działania wykracza poza zakres tej sekcji i można go znaleźć gdzie indziej (Pascual-Leone i in., 2002; Wassermann i in., 2008; Stagg i Nitsche, 2011). Tabela 3 przedstawia podsumowanie kluczowych różnic między TMS a TDS. Podczas gdy TMS i DDS były i nadal pozostają dominującymi technikami w tej dziedzinie, w ostatnich latach opracowano inne nowe lub zmodyfikowane formy nieinwazyjnej neuromodulacji i są one aktywnie badane, takie jak głęboki TMS (dTMS) (Zangen i in., 2005), HDDDS wysokiej rozdzielczości (HD-DCS) (Datta i in., 2009), przezczaszkowa symulacja prądu przemiennego (tACS) (Kanai i in., 2008), lub przezczaszkowa losowa stymulacja szumem (tRNS) (Terney i in., 2008). Dodatkowe techniki neuromodulacji to te, które są inwazyjne (por. Sekcja 4), takie jak głęboka stymulacja mózgu (DBS) lub te, które atakują nerwy obwodowe, takie jak stymulacja nerwu błędnego (VNS).

Rys. 3

Zdjęcia (A) cewek motylkowych do przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (TMS) i (B) elektrod i baterii do przezczaszkowej stymulacji prądem stałym (TDC).

Porównawczy między TMS i DLCS.

W ciągu ostatnich dwóch dziesięcioleci nastąpił znaczący postęp w zrozumieniu podstaw neurokognitywnych ludzkich zachowań żywieniowych, otyłości i zaburzeń odżywiania. Szereg badań neuroobrazowania i neuropsychologii zidentyfikowało przesłuch między nagrodą a poznaniem jako centralny element regulacji zachowań żywieniowych i masy ciała u ludzi (Alonso-Alonso i Pascual-Leone, 2007; Wang i in., 2009a; Kober i in., 2010; Hollmann i in., 2012; Siep i in., 2012; Vainik i in., 2013; Yokum and Stice, 2013). Jak kontynuują badania w tej dziedzinie, dostępna wiedza umożliwia rozpoczęcie badania interwencji, które przesuwają się z zachowania na neurokognitywizm jako główny cel. Ogólnie rzecz biorąc, techniki neuromodulacyjne mogą przynieść cenne informacje i otworzyć nowe możliwości terapeutyczne w tym nowym scenariuszu, który stawia neurokognitywizm jako główny składnik ludzkich zachowań żywieniowych.

3.2.2. Podsumowanie badań klinicznych mających na celu zmianę zachowań żywieniowych i zaburzeń odżywiania

Zachowanie żywieniowe jest ostatnim zastosowaniem w dziedzinie nieinwazyjnej neuromodulacji, z najwcześniejszym badaniem sięgającym 2005 (Uher i in., 2005). TMS i tDCS są jedynymi technikami, które zostały użyte w tym kontekście. Tabela 4 zawiera podsumowanie randomizowanych, kontrolowanych badań potwierdzających koncepcję. Do tej pory w badaniach tych testowano tylko ostre efekty pojedynczej sesji, z dwoma wyjątkami: jedno badanie z rTMS u pacjentów z bulimią (3 tygodnie) i ostatnie badanie z tDCS u zdrowych mężczyzn (8 dni). Obszar docelowy, grzbietowo-boczna kora przedczołowa (dlPFC), jest złożonym obszarem mózgu związanym z funkcjami wykonawczymi, który wspiera poznawczą kontrolę przyjmowania pokarmu. Ogólnie rzecz biorąc, podstawową hipotezą jest to, że zwiększanie aktywności dlPFC może zmienić równowagę nagrody i funkcji poznawczych, ułatwiając kontrolę poznawczą i prawdopodobnie tłumiąc mechanizmy związane z nagrodą, które napędzają głód i przejadanie się. Specyficzne procesy poznawcze zależne od dlPFC, na które wpływają rTMS lub tDCS i które pośredniczą w obserwowanych efektach behawioralnych, pozostają w dużej mierze nieznane. Możliwości obejmują zmiany w mechanizmach wyceny nagrody (Camus i in., 2009), uprzedzenia uwagi (Fregni i in., 2008), lub kontrola hamująca (Lapenta i in., 2014). Badania rTMS dotyczyły tylko lewego dlPFC, poprzez protokoły pobudzające (10 i 20 Hz). Badania tDCS dotyczyły zarówno prawego, jak i lewego dlPFC, z nieco innym podejściem / montażem. Większość badań - wszystkie z tDCS i jedno z rTMS - oceniało wpływ na głód pokarmowy, subiektywny apetyt i spożycie pokarmu. Ogólnie rzecz biorąc, konsekwentnie stwierdzali ostrą supresję w wynikach zgłaszanego przez siebie głodu pokarmowego i apetytu mierzonych za pomocą ocen lub wizualnych skal analogowych (VAS). Istnieją pewne przesłanki, że efekt tDCS może być bardziej specyficzny dla głodu słodyczy. Zmiany w przyjmowaniu pokarmu były raczej niespójne z pojedynczą sesją rTMS lub tDCS. W najdłuższym dotychczas badaniu z tDCS (8 dni) autorzy stwierdzili 14% spadek spożycia kalorii (Jauch-Chara i in., 2014). Ważną tendencją w niektórych badaniach jest stosowanie pozorowanej procedury bez żadnego przepływu prądu jako kontroli, zamiast na przykład pozornej stymulacji w obszarach, które nie mają znaczenia dla przyjmowania pokarmu. Ponieważ stymulacja jest czasami odczuwalna przez pacjenta, w niektórych przypadkach nie możemy wykluczyć efektu placebo.

Podsumowanie badań z TMS i DDS w dziedzinie zachowań żywieniowych człowieka.

Dotychczasowe badania nad pacjentami z zaburzeniami odżywiania wykorzystywały tylko rTMS. Kilka opisów przypadków (Kamolz i in., 2008; McClelland i in., 2013b) i otwarte badanie (Van den Eynde i in., 2013) (nieuwzględnione w tabeli) sugerują potencjał rTMS w jadłowstręcie psychicznym, ale wyniki powinny być powtórzone w badaniach kontrolowanych placebo. W przypadku BN wczesny opis przypadku sugerował potencjalne korzyści z rTMS (Hausmann i in., 2004), ale nie zostało to potwierdzone w kolejnym badaniu klinicznym, w którym zastosowano tę technikę przez 3 tygodnie (Walpoth i in., 2008). Niedawne studium przypadku donosiło o korzystnych efektach stosowania rTMS 10 Hz stosowanego na inny cel, grzbietowo-przyśrodkową korę przedczołową, u opornego pacjenta z BN (20 sesji, 4 tygodnie) (Downar i in., 2012). Ten region mózgu stanowi obiecujący cel, biorąc pod uwagę jego ogólną rolę w kontroli poznawczej, szczególnie w monitorowaniu wydajności i wyborze działania (Bush i in., 2000; Krug i Carter, 2012) i jego związek z klinicznym przebiegiem AN i BN (McCormick i in., 2008; Goddard i in., 2013; Lee i wsp., 2014).

3.2.3. Przyszłe potrzeby: od badań empirycznych do podejść racjonalnych i mechanistycznych

Wyniki tych wstępnych badań stanowią dobry dowód koncepcji tłumaczenia nieinwazyjnej neuromodulacji na dziedzinę zachowań żywieniowych. Potencjalnymi zastosowaniami może być poprawa kontroli poznawczej i leżących u jej podstaw obszarów mózgu, aby wspomóc skuteczne utrzymanie utraty wagi w otyłości (DelParigi i in., 2007; McCaffery i in., 2009; Hassenstab i in., 2012), lub zrównoważenie brzusznych i grzbietowych systemów mózgu w AN i BN (Kaye i in., 2010). Chociaż ogólne uzasadnienie jest dość jasne, specyfika stosowania nieinwazyjnej neuromodulacji w leczeniu otyłości i zaburzeń odżywiania jest obecnie przedmiotem badań, a najlepsze podejścia i protokoły pozostają do zdefiniowania. Nieinwazyjna neuromodulacja może być stosowana samodzielnie lub w połączeniu z innymi strategiami, takimi jak terapia behawioralna, trening poznawczy, sprawność fizyczna i odżywianie, w celu uzyskania efektów synergicznych. Oprócz zastosowań terapeutycznych, techniki neuromodulacji mogą być wykorzystywane do informowania mechanizmów choroby, np. Badanie przyczynowego zaangażowania określonego regionu w danym procesie poznawczym lub manifestacji behawioralnej (Robertson i in., 2003). Ostatnie badania zbadały potencjał TMS do ilościowego określenia reakcji na nagrody (Robertson i in., 2003) a wyniki tej linii mogą ostatecznie doprowadzić do opracowania obiektywnych biomarkerów, które mogą pomóc w badaniu fenotypów jedzenia.

Chociaż istnieje duży potencjał przyszłych zastosowań neuromodulacji w dziedzinie zachowań żywieniowych, nadal istnieje wiele ograniczeń i otwartych pytań. Oślepienie jest kluczową kwestią, zakwestionowaną przez jedno badanie rTMS dotyczące głodu żywnościowego i badanie DCS, w którym badani byli w stanie odgadnąć stan, który otrzymali dzięki dokładności 79% (Barth i in., 2011; Goldman i in., 2011). Przyszłe badania powinny uwzględniać równoległe projekty, aby przezwyciężyć ten problem, lub przynajmniej wykluczyć możliwość niepełnego oślepienia, gdy stosowane są projekty krzyżowe. Inną potrzebą, jaką należy zająć się w przyszłych badaniach, jest dodanie bardziej znaczących klinicznie wyników. rTMS i tDCS spowodowały zmiany w środkach, które są wrażliwe i ważne w warunkach eksperymentalnych, np. wizualne skale analogowe, ale ich znaczenie kliniczne pozostaje niepewne.

Wszystkie dotychczasowe badania dotyczyły DLPFC, podobnie jak w innych zastosowaniach DTCS i rTMS w neuropsychiatrii. Konieczne jest zbadanie dodatkowych celów; szczególnie obiecująca jest grzbietowo-przyśrodkowa kora przedczołowa / grzbietowa przednia kora obręczy (daCC), obszary ciemieniowe i przednia kora wyspowa. Zarówno rTMS, jak i TDCS są obecnie zoptymalizowane w celu ukierunkowania na obszary mózgu zlokalizowane na powierzchni. Osiągnięcie głębszych struktur mózgu może być bardziej wykonalne przy użyciu HD-DCS lub dTMS w przypadku obszarów o średniej głębokości, takich jak kora wyspowa (Zangen i in., 2005). Ostatnio opisana metoda rTMS polega na prowadzeniu stymulacji na podstawie wewnętrznej łączności funkcjonalnej określonej przez fMRI w stanie spoczynku (Fox i in., 2012a; Fox i in., 2012b). Oprócz kierowania wyłącznie do regionów mózgu, nieinwazyjna neuromodulacja może być podawana z jednoczesnym treningiem poznawczym. Takie podejście może prowadzić do bardziej funkcjonalnych efektów (Martin i in., 2013; Martin i in., 2014) i nadaje się szczególnie do zaburzeń odżywiania i otyłości, w których występują zaburzenia w określonych domenach neurokognitywnych, takich jak funkcje wykonawcze, nawet jeśli obraz jest złożony (Alonso-Alonso, 2013; Balodis i in., 2013). Zastosowanie funkcji poznawczych i / lub sposobów pomiaru aktywności mózgu może również ułatwić monitorowanie celu i ogólnie przyczynić się do optymalizacji dostarczania neuromodulacji. Niedawne badanie DCS wskazuje na ten kierunek, łącząc potencjał związany z zdarzeniami EEG i behawioralne miary głodu żywności i spożycia żywności (Lapenta i in., 2014).

Potrzeba więcej pracy, aby zrozumieć potencjalne źródła zmienności odpowiedzi na neuromodulację. Większość uczestników tych badań rTMS / DOCS stanowiły młode kobiety ze zmiennym BMI. Wpływ płci pozostaje bez odpowiedzi, bez dotychczasowych bezpośrednich porównań między kobietami i mężczyznami, ale różnice są prawdopodobnie oparte na wpływie płci na korelaty apetytu w mózgu (Del Parigi i in., 2002; Wang i in., 2009a). Podczas badania procesów i mechanizmów związanych z żywnością ważne jest również rozważenie podstawowej zmienności aktywności mózgu związanej ze stanem metabolicznym. Jak wspomniano w Tabela 4badani byli stymulowani zazwyczaj w stanie pośrednim, tj. około 2–4 godzin po posiłku. Nie wiadomo, czy inne warunki mogą przynieść lepsze rezultaty. Innym potencjalnym czynnikiem, który pozostaje nierozwiązany, jest rola diety. Pacjenci z zaburzeniami odżywiania i otyłością zwykle stosują diety, które mogą być dość restrykcyjne i, co ważniejsze, mogą mieć istotny wpływ na pobudliwość mózgu, a także na wrażliwość / odpowiedź na neuromodulację (Alonso-Alonso, 2013). Dodatkowym czynnikiem jest to, czy dana osoba otrzymuje TMS lub DCS w stanie zmniejszonej wagi lub w stanie stabilnym wagowo, co miałoby również konsekwencje w spoczynkowym stanie mózgu i odpowiedzi neuromodulacyjnej (Alonso-Alonso, 2013). Wreszcie, na bardziej technicznym poziomie, indywidualna anatomia głowy może zmienić transmisję elektryczną lub elektromagnetyczną. Zagadnienie to zostało obszernie zaadresowane przy użyciu modeli obliczeniowych DTC (Bikson i in., 2013). Szczególną obawą w tym względzie jest to, czy tłuszcz głowy, względnie oporna tkanka, może wpływać na rozkład gęstości prądu (Nitsche i in., 2008; Truong i in., 2013).

Jeśli chodzi o skutki uboczne, zarówno TMS, jak i DLCS to nieinwazyjne, bezpieczne i raczej bezbolesne techniki, które są bardzo dobrze tolerowane w zdecydowanej większości przypadków (Nitsche i in., 2008; Rossi i in., 2009). Najczęstsze działania niepożądane związane z rTMS to ból głowy, który występuje w przybliżeniu u 25 – 35% pacjentów podczas stymulacji dlPFC, a następnie ból szyi (12.4%) (Machii i in., 2006). W przypadku tDCS znaczna część osób (> 50%) zgłasza przemijające odczucia pod elektrodą, które można zdefiniować jako mrowienie, swędzenie, pieczenie lub ból i zwykle są łagodne lub umiarkowane (Brunoni i in., 2011). Podczas projektowania badania ważne jest, aby wykluczyć uczestników z przeciwwskazaniami do otrzymania TMS lub DLCS i zbierać zdarzenia niepożądane w sposób systematyczny. W tym celu dostępne są standardowe kwestionariusze (Rossi i in., 2009; Brunoni i in., 2011). Najbardziej niepokojącym niekorzystnym skutkiem nieinwazyjnej neuromodulacji jest wywołanie napadu padaczkowego, który był zgłaszany tylko kilka razy z rTMS (Rossi i in., 2009).

Dziedzina neuromodulacji rozwija się bardzo szybko i zaczęła przekraczać granice wykraczające poza środowisko medyczne i badawcze do ciekawskich indywidualnych konsumentów i użytkowników rekreacyjnych. Ważne jest, aby my, społeczność naukowców zajmujących się neuromodulacją, staraliśmy się zagwarantować rzetelność badań i utrzymać wysokie standardy etyczne w stosowaniu tych metod. Możliwość manipulowania ludzkim mózgiem może być równie fascynująca i kusząca, jak próbowanie nowej diety w celu ograniczenia apetytu, ale ważne jest, aby przypomnieć, że obecny stan nauki w tej dziedzinie nie jest rozstrzygający. I, co ważne, urządzenia przezczaszkowe nie są zabawkami (Bikson i in., 2013).

4. Inwazyjne strategie neuromodulacji: ostatnie zmiany i aktualne wyzwania

4.1. Przegląd strategii neuromodulacji obwodowej w kontekście przyjmowania pokarmu i kontroli masy ciała

4.1.1. Zmiany sygnalizacji nerwu błędnego podczas otyłości

Homeostatyczna kontrola przyjmowania pokarmów obejmuje złożony, dwukierunkowy system komunikacji między obwodem a ośrodkowym układem nerwowym, który został gruntownie przeanalizowany (Williams i Elmquist, 2012). Nerw błędny, ponieważ zawiera głównie neurony doprowadzające, które powstają z jelita, trzustki i wątroby, odgrywa kluczową rolę w tej komunikacji. U osób nieotyłych chemosensoryczne (kanały jonowe wykrywające kwas) i mechanosensoryczne receptory nerwu błędnego sygnalizują natychmiastową dostępność pokarmu (Page i in., 2012). Ponadto kilka hormonów, w tym grelina, cholecystokinina (CCK) i tyrozyna tyrozyny peptydowej (PYY) mają zdolność do aktywacji nerwów aferentnych (Blackshaw i in., 2007).

Oprócz nadmiernego gromadzenia tłuszczu, znaczna liczba dowodów sugeruje, że otyłość i / lub dieta wysokotłuszczowa jest związana ze zmianą obwodowych reakcji na składniki odżywcze. Badania na gryzoniach poddanych wysokotłuszczowej diecie (HFD) lub w otyłości indukowanej dietą konsekwentnie wykazują zmniejszone hamujące działanie składników pokarmowych jelit na spożycie pokarmu w porównaniu ze zwierzętami kontrolnymi (Covasa i Ritter, 2000; Trochę, 2010). Związane jest to ze zmniejszoną wrażliwością doprowadzających jąder jelita czczego (głównie nerwu błędnego) na niski poziom rozdęcia i zmniejszoną pobudliwość zidentyfikowanych nerwów aferentnych z jelita cienkiego w zwoju guzowatym do ekspozycji CCK i 5-HT (Daly i in., 2011). Odpowiednie zmniejszenie błędnej ekspresji receptorów nerwu błędnego w CCK, 5-HT i innych anorektycznych peptydach GI odnotowano w zwoju guzowatym (Donovan i Bohland, 2009). Ponadto HFD zmniejszył reakcje receptorów napięcia nerwu błędnego żołądka na rozdęcie i zwiększył hamujące działanie greliny na nerwy aferentne. Alternatywnie, gdy leptyna wzmocniona aferentnymi odpowiedziami śluzówkowymi, nasilenie aferentnych błon śluzowych przez leptynę utraciło się po HFD (Kentish i in., 2012). Utrata sygnalizacji aferentnej nerwu błędnego wraz ze zmianą przetwarzania sygnałów błędnych w grzbietowym zespole nerwu błędnego sugeruje, że zresetowanie tych wrażliwości przez przewlekłą stymulację nerwu błędnego (VNS) może zmniejszyć przejadanie się.

4.1.2. Efekty stymulacji nerwu błędnego

Jednostronna stymulacja nerwu błędnego szyjki macicy została zatwierdzona do leczenia depresji opornej na leczenie i padaczki w Unii Europejskiej, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Pacjenci z padaczką zgłaszali częste zmiany w zachowaniu żywieniowym ze zmianami preferencji żywieniowych (Abubakr i Wambacq, 2008). Raporty te doprowadziły do dalszych badań, początkowo dzięki czystemu zbiegowi okoliczności, które następnie posłużyły się modelami zwierzęcymi do oceny wpływu VNS na przyjmowanie pokarmu i związaną z tym kontrolę wagi (w przypadku syntetycznych tabel na temat badań VNS, proszę zobaczyć Val-Laillet i in., 2010; McClelland i in., 2013a). Oryginalne badania w 2001 z Roslin i Kurian (2001) u psów, a u innych Krolczyk i in. (2001) u szczurów sugerowało zmniejszenie przyrostu masy ciała lub zmniejszenie masy ciała podczas przewlekłej stymulacji nerwu błędnego. Co zaskakujące, pomimo różnych podejść chirurgicznych, wyniki przedstawione przez tych autorów były identyczne. W rzeczy samej, Roslin i Kurian (2001) użył obustronnego umieszczenia mankietu w klatce piersiowej (stąd stymulacja zarówno grzbietowych, jak i brzusznych pni błędnych), podczas gdy Krolczyk i in. (2001) zastosował umieszczenie szyjki macicy na podeszwie lewej pochwy, aby być podobnym do klinicznej konfiguracji dla trudnej do leczenia padaczki. Od czasu tych pionierskich badań kilka grup badawczych, w tym nas, opublikowało pozytywne wyniki przy użyciu różnych lokalizacji elektrod, ustawień elektrod i parametrów stymulacji. Pierwsza próba oceny odpowiedniej lokalizacji elektrod do kontroli przyjmowania pokarmu została przeprowadzona przez Laskiewicz i in. (2003). Wykazali, że dwustronne VNS jest bardziej skuteczne niż jednostronna stymulacja. Stosując duży przedkliniczny model zwierzęcy, zastosowaliśmy poboczną stymulację nerwu błędnego w obrębie jamy brzusznej w najdłuższym dotychczasowym badaniu podłużnym. Pokazujemy, że chroniczna stymulacja nerwu błędnego zmniejszała przyrost masy ciała, spożycie pokarmu i słodki głód u dorosłych otyłych świnek miniaturowych (Val-Laillet i in., 2010). Ponadto, w przeciwieństwie do innych badań przeprowadzonych na mniejszych modelach zwierzęcych, skuteczność poprawia się z czasem w sposób porównywalny, co już przedstawiono u pacjentów z padaczką nieuleczalną (Arle i Shils, 2011).

Niestety, pozytywne wyniki obserwowane w prawie wszystkich przedklinicznych badaniach na zwierzętach nie zostały potwierdzone u ludzi. Ze względu na ograniczenia regulacyjne, wszystkie badania na ludziach były wykonywane z użyciem mankietu błędnego z szyjki macicy tylko z ustawieniami stymulacji podobnymi lub zbliżonymi do tych stosowanych w depresji lub padaczce. Pomimo długotrwałej stymulacji utratę wagi stwierdzono u około połowy badanych (Burneo i in., 2002; Pardo i in., 2007; Verdam i in., 2012). Obecnie nie można przedstawić jasnego wyjaśnienia dla tych niereagujących tematów. Ostatnie badanie autorstwa Bodenlos i in. (2014) sugeruje, że duże osoby BMI są mniej wrażliwe na VNS niż ludzie szczupli. Rzeczywiście, w ich badaniu VNS hamowało przyjmowanie pokarmu tylko u szczupłych pacjentów.

Kilku autorów zbadało fizjologiczne podstawy VNS ze szczególnym odniesieniem do lewego położenia szyjki elektrody. Vijgen i in. (2013) wykazali w eleganckim badaniu łączącym obrazowanie PET brązowej tkanki tłuszczowej (BAT) i kohorty pacjentów z padaczką VNS, że VNS znacznie zwiększa wydatek energetyczny. Ponadto zmiana w wydatkach energetycznych była związana ze zmianą aktywności BAT, co sugeruje rolę BAT w zwiększeniu wydatków VNS na energię. Wykazano, że VNS zmienia aktywność mózgu w całym mózgu (Conway i in., 2012) i modulować układy monoaminergiczne (Manta i in., 2013). U ludzi rCBF indukowany przez lewy VNS (regionalny przepływ mózgowy) zmniejsza się w lewym i prawym bocznym OFC oraz lewym dolnym płacie skroniowym. Istotne wzrosty stwierdzono także w prawym zakręcie obręczy grzbietowej przednim, kończynie tylnej lewej torebki wewnętrznej / skorupie przyśrodkowej, zakręcie skroniowym górnym prawym. Pomimo krytycznego znaczenia tych obszarów dla kontroli przyjmowania pokarmu i depresji, nie stwierdzono korelacji między aktywacją mózgu a wynikiem oceny depresji po 12 miesiącach terapii VNS. Dlatego należy jeszcze wykazać, że obserwowane zmiany aktywności mózgu są czynnikami wyjaśniającymi skutki VNS. Wykazanie na szczurach, że VNS moduluje pamięć afektywną związaną z bólem trzewnym (Zhang i in., 2013) może stanowić alternatywną ścieżkę, która mogłaby wyjaśnić korzystne efekty obserwowane u około połowy pacjentów. Nasze wczesne badania nad aktywacją mózgu po okołostronnej brzusznej VNS wykonywanej u rosnących świń (Biraben i in., 2008) za pomocą scyntygrafii gamma pojedynczego fotonu jako pierwszy ocenił wpływ VNS na niepatologiczny mózg. Pokazaliśmy aktywację dwóch sieci. Pierwszy z nich jest związany z opuszką węchową i obszarami pierwotnych rzutów węchowych. Drugi obejmuje obszary, które są niezbędne do zintegrowania informacji mechanosensorycznej żołądka i dwunastnicy (hipokampa, pallidum), aby nadać im wartość hedoniczną. Podobne wyniki odnotowano u szczurów stosujących PET (Dedeurwaerdere i in., 2005) lub MRI (Reyt i in., 2010). W przeciwieństwie do efektów behawioralnych, których rozpoznanie zajmuje kilka tygodni, zmiany w metabolizmie mózgu zidentyfikowane w obrazowaniu PET były obecne dopiero 1 tydzień po rozpoczęciu terapii VNS. W naszym świńskim modelu okołobrzusznej VNS kory zakrętu obręczy, skorupa, jądro ogoniaste i istota czarna / obszar nakrywki brzusznej, czyli główna mezo-limbiczna sieć dopaminergiczna nagrody, przedstawiała zmiany w metabolizmie mózgu (Malbert, 2013; Divoux i in., 2014) (Rys. 4). Masywna aktywacja sieci wynagrodzeń na wczesnym etapie przewlekłej stymulacji sugeruje, że obrazowanie mózgu może być wykorzystywane jako narzędzie do optymalizacji parametrów stymulacji nerwu błędnego.

Rys. 4

Zmiany w metabolizmie glukozy obserwowane za pomocą obrazowania pozytronowej tomografii emisyjnej (PET) po wstrzyknięciu ¹⁸FDG (fluorodeoksyglukoza), pomiędzy zwierzętami stymulowanymi nerwami błędnymi a pozorowanymi. N = 8 miniaturowych świnek z Jukatanu w obu grupach. VNS (nerw błędny ...

Podobnie jak w przypadku kilku innych terapii, stosunkowo słaby sukces VNS u otyłych ludzi można wyjaśnić niewystarczającym zrozumieniem działania VNS na sieciach mózgowych kontrolujących przyjmowanie pokarmu. Tłumaczenie modeli zwierzęcych na praktykę kliniczną było (zbyt) szybkie bez eksperymentalnych wskazówek dotyczących znormalizowanej procedury stymulacji. Na przykład, jak wspomniano powyżej, wczesne badania na ludziach przeprowadzono z jednostronną stymulacją nerwu błędnego szyjki macicy, podczas gdy wszystkie badania na zwierzętach sugerowały, że bardziej odpowiednia była obustronna lokalizacja brzucha dla stymulujących mankietów. Ponadto nadal potrzebujemy wczesnych wskazówek, aby udoskonalić parametry stymulacji bez konieczności czekania na zmiany masy ciała. Można spekulować, że metody obrazowania mózgu wraz z modelem obliczeniowym VNS (Helmers i in., 2012) może być znaczącą pomocą w spełnieniu tego wymogu klinicznego.

4.1.3. Skutki blokady nerwu błędnego

Kilku pacjentów po wagotomii wykonanych jako lekarstwo na chorobę wrzodową zgłasza krótkotrwałą utratę apetytu; rzadziej zauważono przedłużającą się utratę apetytu i dalszą utratę wagi lub brak odzyskania wagi (Gortz i in., 1990). Dwustronna wagotomia pniowa była historycznie stosowana jako leczenie otyłości opornej na inne terapie i wiązała się z uczuciem sytości i utratą masy ciała (Kral i in., 2009). Opierając się na tej obserwacji i chociaż zgłoszono, że wpływ na masę ciała jest tracony z czasem (Camilleri i in., 2008) i że wagotomia pniowa była praktycznie nieskuteczna w zmniejszaniu przyjmowania pokarmów stałych (Gortz i in., 1990), terapię z blokadą nerwu błędnego testowano na ludziach, mając na celu głównie zmniejszenie masy ciała u chorych z otyłością. Blokadę nerwu błędnego wykonywano obustronnie na poziomie brzucha za pomocą impulsów prądowych o wysokiej częstotliwości (5 kHz). Wielkoskalowe, długotrwałe badanie o nazwie EMPOWER (Sarr i in., 2012) wykazało, że utrata masy ciała nie była większa w leczeniu w porównaniu z kontrolą. Pomimo tej niepowodzenia terapeutycznego, terapia Vbloc u pacjentów z cukrzycą typu 2 (DM2) zmniejsza poziom HbA_1c i nadciśnienie tuż po aktywacji urządzenia (Shikora i in., 2013). Ta korzyść i stabilność poprawy w czasie sugerują, że mechanizmy działania mogą być, przynajmniej częściowo, niezależne od utraty wagi. Ponieważ te parametry są całkowicie związane z odkładaniem tłuszczu i wagotomią pniową, doprowadziły do znacznego zmniejszenia odkładania się trzewnego tłuszczu brzusznego w diecieStearns i in., 2012) jest całkiem możliwe, że neurony odprowadzające zablokowane przez terapię mogą być odpowiedzialne za poprawę obserwowaną u pacjentów DM2.

4.2. Stan techniki głębokiej stymulacji mózgu (DBS) i jej potencjał w walce z otyłością i zaburzeniami odżywiania

4.2.1. Przegląd stanu techniki w DBS

4.2.1.1. Aktualne zastosowania terapeutyczne DBS

Głęboka stymulacja mózgu (DBS) to technika oparta na wszczepionych elektrodach do leczenia zaburzeń neuromotorycznych, takich jak choroba Parkinsona (PD), a także epilepsji, a jednocześnie obiecująca w przypadku zaburzeń psychologicznych, takich jak depresja oporna na leczenie (TRD) i zaburzenia obsesyjno-kompulsywne ( ZO-K) (Perlmutter i Mink, 2006).

Jądro podwzgórza (STN) jest zwykle celem PD, podczas gdy przednie jądro wzgórza (ANT), subgenual zakrętu (Cg25) i jądro półleżące (Nac) są odpowiednio ukierunkowane na padaczkę, TRD i OCD (Rys. 5). Penetracja DBS, w przybliżeniu pacjentów 10,000 rocznie na całym świecie, jest niewielka w porównaniu z częstością PD opornych na leczenie, padaczki i zaburzeń psychicznych (patrz allcountries.org; TRD: Fava, 2003; PD: Tanner i in., 2008; OCD: Denys i in., 2010). Ta sekcja ma na celu określenie tych postępów technologicznych i ich potencjału w walce z otyłością i zaburzeniami odżywiania.

Rys. 5

Cele DBT: (A) jądro podwzgórza (widok czołowy, żółty, oznaczony „STN”); (B) przednie jądro wzgórza (rendering 3D, ciemnoniebieski, oznaczony jako „przedni”); (C) subgenual obręczy przedniej (widok przyśrodkowy, region podświetlony) ...

4.2.1.2. Tradycyjne planowanie operacji w DBS

W tradycyjnym schemacie terapii głębokiego mózgu (DBT) nabywa się MRI mózgu przedoperacyjnego, ramkę stereotaktyczną umieszcza się na pacjencie, który następnie poddaje się tomografii komputerowej, a trajektoria wstawienia jest ustalana na podstawie zarejestrowanych modalności i głębokiego atlasu mózgu w formie drukowanej (Sierens i in., 2008). Ramy te nakładają ograniczenia na wybór podejścia, a planowanie chirurgiczne wiąże się ze znacznymi obliczeniami umysłowymi przez chirurga. Współczesna praktyka DBS polega na śródoperacyjnym zapisie mikroelektrod (MER) w celu potwierdzenia kosztów kosztem wydłużonego czasu pracy i większego ryzyka powikłań (Lyons i in., 2004). Podczas gdy stosowanie MER jest powszechne w PD, sprzężenie zwrotne dotyczące sukcesu w celowaniu nie jest możliwe w przypadku wielu zaburzeń innych niż ruchowe.

4.2.1.3. Potencjalne powikłania DBS

W podejściach tradycyjnych i kierowanych obrazem celowanie nie uwzględnia przesunięcia mózgu, a to zaniedbanie prowadzi do zwiększonego ryzyka powikłań. Podczas gdy zmiana mózgu może być nieznaczna w pewnych warunkach (Petersen i in., 2010), inne badania sugerują, że mogą wystąpić przesunięcia do 4 mm (Miyagi i in., 2007; Khan i in., 2008). Najgorszym przypadkiem jest powikłanie naczyniowo-mózgowe, zwłaszcza gdy podczas eksploracji używa się wielu trajektorii (Hariz, 2002). Ponadto ryzyko przenikania ściany komory jest ważnym czynnikiem (Gologorsky i in., 2011), który silnie koreluje z następstwami neurologicznymi. Pomimo powyższego, DBS wciąż ma stosunkowo niski odsetek powikłań w porównaniu z chirurgią bariatryczną (Gorgulho i in., 2014) i najnowsze innowacje DBS znacznie poprawią bezpieczeństwo i dokładność tej operacji.

4.2.2. Najnowsze innowacje DBS i nowe terapie DBS

Zaproponowano wiele innowacyjnych technik w DBS kierowanym obrazem, poprawiając funkcjonalnie opisowe aspekty planowania chirurgii. Większość grup podkreśla tylko niewielką liczbę tych technik jednocześnie, w tym 1) cyfrowy atlas głębinowy przedstawiający struktury głębokiego mózgu u ludzi (D'Haese i in., 2005; Chakravarty i in., 2006) i modele zwierzęce, takie jak świnia (Saikali i in., 2010); 2) model powierzchni, zawierający statystyki kształtu, do rejestrowania atlasu dla danych pacjenta (Patenaude i in., 2011); 3) elektrofizjologiczna baza danych z udanymi współrzędnymi celu (Guo i in., 2006); 4) model struktur żylnych i tętniczych, zidentyfikowany na podstawie połączenia obrazowania obciążonego podatnością i angiograficznego rezonansu magnetycznego czasu przelotu (Bériault i in., 2011); 5) MRI z wieloma kontrastami, który bezpośrednio wyznacza struktury zwojów podstawy mózgu za pomocą zarejestrowanych obrazów ważonych w T1, R2 * (1 / T2 *) oraz fazę / wielkość podatności (Xiao i in., 2012); 6) walidacja głębokiej terapii mózgowej poprzez próby na zwierzętach, głównie dla gryzoni (Bove i Perier, 2012) ale również stosowane do (mini) świń (Sauleau i in., 2009a; Knight i in., 2013); 7) symulacja komputerowa DBS (McNeal, 1976; Miocinovic i in., 2006), wykorzystując model elementów skończonych rozkładu napięcia elektrody stymulującej, jak również model anatomiczny stymulowanej tkanki nerwowej; i 8) planowanie operacji łącznikowych dla DBS (Henderson, 2012; Lambert i in., 2012), gdzie specyficzne dla pacjenta układy istoty białej zidentyfikowane z obrazowania dyfuzyjnego tensora / widma (DTI / DSI) są wykorzystywane do skutecznego celowania.

Powyższe technologie dotyczą planowania przedoperacyjnego; Tymczasem bardzo mało wysiłku poświęcono dokładności śródoperacyjnej. Głównym wyjątkiem jest śródoperacyjny DBS z zastosowaniem MRI (ioMRI), który zaproponowano w Starr i in. (2010), używając ramki zgodnej z MRI. Kolejny niedawny rozwój śródoperacyjny to terapia głębokiego mózgu w zamkniętej pętli, w oparciu o sprzężenie zwrotne elektryczne lub neurochemiczne (Rosin i in., 2011; Chang i wsp., 2013).

Ostatnio zaproponowano wysoce selektywne terapie w leczeniu padaczki, które są ukierunkowane na zmutowane geny, które modulują kanały jonowe (Pathan i in., 2010).

Terapie, które dotyczą szlaków molekularnych specyficznych dla PD (LeWitt i in., 2011) i TRD (Alexander i in., 2010) są również rozwijane. W tego rodzaju terapii głębokiego mózgu stymulację elektryczną zastępuje się wlewem substancji modulujących lokalnie neuroprzekaźnictwo.

4.2.3. Możliwość zastosowania DBS w kontekście otyłości i zaburzeń odżywiania

4.2.3.1. Wpływ DBS na zachowania żywieniowe i masę ciała

W kompleksowym przeglądzie McClelland i in. (2013a) przedstawił dowody z badań na ludziach i zwierzętach na temat wpływu neuromodulacji na zachowania żywieniowe i masę ciała. Cztery badania wykazały poprawę kliniczną i przyrost masy ciała u pacjentów z jadłowstrętem psychicznym (AN) leczonych DBS (w Cg25, Nac lub kapsule brzusznej / prążkowiu - VC / VS) (Israel i in., 2010; Lipsman i in., 2013; McLaughlin i in., 2013; Wu i wsp., 2013); pojedynczy opis przypadku wykazał znaczną utratę masy ciała u pacjentów leczonych DBS cierpiących na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (Mantione i in., 2010); a jedenaście badań zgłosiło nadmierne jedzenie i / lub wzrost apetytu, przyrost masy ciała i BMI po DBS STN i / lub gałce bladej - GP (Macia i in., 2004; Tuite i in., 2005; Montaurier i in., 2007; Novakova i in., 2007; Bannier i in., 2009; Sauleau i in., 2009b; Walker i wsp., 2009; Strowd i in., 2010; Locke i in., 2011; Novakova i in., 2011; Zahodne i in., 2011). U pacjentów leczonych z powodu PD można założyć, że spadek aktywności ruchowej, a tym samym wydatek energetyczny, może wyjaśniać część zwiększonego przyrostu masy ciała, chociaż Amami i in. (2014) niedawno zasugerował, że kompulsywne jedzenie może być szczególnie związane ze stymulacją STN.

Wśród badań na zwierzętach 18 (głównie szczurów) oceniających spożycie pokarmu i wagę dalszego DBS (McClelland i in., 2013a), tylko dwa stymulowały Nac lub prążkowie prążkowane, podczas gdy inne skupiały się na podwzgórzu bocznym (LHA) lub brzuszno-przyśrodkowym (vmH). Halpern i in. (2013) pokazał, że DBS z Nac może zmniejszyć objadanie się van der Plasse i in. (2012) co ciekawe ujawnił różne efekty na motywację cukru i spożycie pokarmu w zależności od podobszaru Nac stymulowanego (rdzeń, boczna lub środkowa powłoka). Stymulacja LHA powodowała głównie pobór pokarmu i przyrost masy ciała (Delgado i Anand, 1953; Mogenson, 1971; Stephan i in., 1971; Schallert, 1977; Halperin i in., 1983), nawet jeśli Sani i in. (2007) wykazał zmniejszenie przyrostu masy ciała u szczurów. stymulacja vmH w większości przypadków zmniejszała przyjmowanie pokarmu i / lub przyrost masy ciała (Brown i wsp., 1984; Stenger i in., 1991; Bielajew i in., 1994; Ruffin i Nicolaidis, 1999; Lehmkuhle i in., 2010), ale dwa badania wykazały zwiększone spożycie żywności (Lacan i in., 2008; Torres i in., 2011).

Tomycz i in. (2012) opublikował podstawy teoretyczne i projekt pierwszego badania pilotażowego człowieka mającego na celu wykorzystanie DBS w szczególności do zwalczania otyłości. Wstępne wyniki tego badania (Whiting i in., 2013) wskazują, że DBS LHA może być bezpiecznie stosowany u ludzi z trudną do otyłości otyłością i wywoływać utratę wagi w warunkach optymalizacji metabolicznej. Trwają również dwa badania kliniczne dotyczące DBS dla AN Gorgulho i in. (2014), które pokazują, że DBS jest gorącym tematem i obiecującą alternatywną strategią zwalczania otyłości i zaburzeń odżywiania.

4.2.3.2. Co ma do zaoferowania przyszłość

Większość badań DBS mających na celu modyfikację zachowań żywieniowych lub masy ciała w modelach zwierzęcych przeprowadzono od jednego do kilkudziesięciu lat temu i prawie wyłącznie skupiono się na podwzgórzu, który odgrywa kluczową rolę w przepisach homeostatycznych. Eksplozja funkcjonalnych badań obrazowania mózgu i opis anomalii mózgowych w obwodach nagrody i dopaminergicznych osób cierpiących na otyłość lub zaburzenia odżywiania pokazują, że regulacje hedoniczne mają ogromne znaczenie dla kontroli spożycia żywności.

Najbardziej skutecznym sposobem leczenia otyłości pozostaje chirurgia bariatryczna, a zwłaszcza operacja omijająca żołądek. Musimy się wiele nauczyć od skuteczności tego leczenia w zakresie mechanizmów mózgowych i potencjalnych celów dla DBS, a ostatnie badania zdołały opisać indukowaną przez chirurgię przebudowę reakcji mózgu na nagrodę pokarmową, głód lub sytość (Geliebter, 2013; Frank i in., 2014; Scholtz i in., 2014). Nac i PFC są częścią dotkniętych obszarów mózgu. Knight i in. (2013) wykazali u świń, że DBS z Nac może modulować aktywność ważnych psychiatrycznie obszarów mózgu, takich jak PFC, dla których opisywano anomalie u otyłych ludzi (Le i in., 2006; Volkow i wsp., 2008) i świnki miniaturowe (Val-Laillet i in., 2011). Wszystkie opisane wcześniej ulepszenia DBS pomogą w ukierunkowaniu najlepszych struktur i radzeniu sobie z przesunięciem mózgu, a duże modele zwierzęce, takie jak minipig są atutem w doskonaleniu strategii chirurgicznych.

Jądra podstawne mają złożoną „somatotopię” (Choi i in., 2012), a uwolnienie przestrzenne i czasowe DA obejmuje różne mikroukłady neuronowe w obrębie podregionów tych jąder (Besson i in., 2010; Bassareo i in., 2011; Saddoris i in., 2013), co oznacza, że małe błędy w zakresie targetowania mogą mieć dramatyczne konsekwencje w zakresie sieci neuronalnych i procesów neurotransmisji. Gdy to wyzwanie zostanie osiągnięte, wysoce innowacyjne terapie głębokiego mózgu mogą być ukierunkowane na niektóre funkcje układu dopaminergicznego, na przykład, które są zmieniane u pacjentów cierpiących na otyłość (Wang i wsp., 2002; Volkow i wsp., 2008) i zwierzęce modele uzależniających zachcianek lub objadania się (Avena i wsp., 2006; Avena i wsp., 2008), w celu normalizacji procesów funkcjonalnych układu DA (jak w chorobie Parkinsona w przypadku zaburzeń motorycznych). Mimo że ustalenia dotyczące otyłości i nieprawidłowości DA wydają się czasami niespójne, jest to prawdopodobnie spowodowane nieprawidłowymi interpretacjami lub porównaniami. Większość rozbieżności w literaturze DA wynika z różnych stadiów patologicznych (różne stopnie otyłości z różnymi chorobami współistniejącymi, deficyt nagrody vs fenotyp przesytu), procesów mózgowych (aktywność podstawowa vs. odpowiedź na bodźce pokarmowe) lub procesów poznawczych (lubienie vs. chęć, konsumpcja okazjonalna i konsumpcja nałogowa). Przed zaproponowaniem strategii DBS istnieje potrzeba fenotypowania pacjentów pod względem obwodów / funkcji neuronowych, na które ma to wpływ. Na przykład, indywidualny fenotyp wrażliwości na nagrodę może określać cel leczenia pod względem docelowej zmiany mózgu (tj. Odpowiednio zwiększonej / zmniejszonej odpowiedzi regionów DA na fenotypy deficytu w porównaniu z nadmiarem). U innych pacjentów, u których nie występuje zmiana obwodu nagrody, ale raczej nieprawidłowości neuronalne w ośrodkach metabolicznych (takich jak podwzgórze), strategia DBS może być zupełnie inna (np. Modulować aktywność LHA lub vMH u pacjentów z AN lub otyłymi w celu stymulacji lub odpowiednio zmniejszyć spożycie pokarmu).

Neurofeedback fMRI w czasie rzeczywistym połączony z terapią poznawczą (por. Sekcja 3.1) może być również stosowany w terapii DBS w pętli zamkniętej. Pomimo tego, że nigdy nie została przetestowana zgodnie z naszą wiedzą, skuteczność celowania w określone jądra w DBS może być potwierdzona przez jego zdolność do poprawy w czasie rzeczywistym mózgu i procesów poznawczych związanych z samokontrolą nad bardzo smacznymi bodźcami pokarmowymi (Mantione i in., 2014). Takie podejście można wykorzystać do precyzyjnego dostrojenia parametrów DBS i lokalizacji, aby zmaksymalizować jego wpływ na określone zadania poznawcze lub procesy (np. Samokontrola nad smacznymi potrawami).

Ogólnie rzecz biorąc, dane te oferują szeroki zakres badań i opracowań mających na celu poprawę chirurgii DBS i uczynienie jej, pewnego dnia, bezpieczniejszą, elastyczną i odwracalną alternatywą dla klasycznej chirurgii bariatrycznej.

5. Ogólna dyskusja i wnioski: mózg w centrum badań, profilaktyki i terapii w kontekście otyłości i zaburzeń odżywiania

Jak opisano w tym przeglądzie, metody neuroobrazowania i neuromodulacji są nowymi i obiecującymi narzędziami do badania czynników podatności na uszkodzenia nerwów i anomalii związanych z otyłością, a ostatecznie do opracowania innowacyjnych strategii terapeutycznych w walce z otyłością i zaburzeniami erekcji. Różne sekcje tego artykułu mogą budzić kilka pytań dotyczących wdrażania tych narzędzi w badaniach podstawowych, programach profilaktycznych i planach terapeutycznych. W jaki sposób te nowe technologie i metody eksploracyjne mogą znaleźć miejsce w bieżącym obiegu pracy medycznej, od zapobiegania po leczenie? Jakie są wymagania dla ich wdrożenia, dla których wartość dodana w porównaniu z istniejącymi rozwiązaniami i gdzie mogą one zostać włączone do obecnego planu terapeutycznego? Aby odpowiedzieć na te pytania, proponujemy zainicjować trzy debaty, które nieuchronnie będą wymagały dalszej pracy i refleksji. Po pierwsze, omówimy możliwość identyfikacji nowych biologicznych markerów kluczowych funkcji mózgu. Po drugie, podkreślimy potencjalną rolę neuroobrazowania i neuromodulacji w medycynie zindywidualizowanej w celu poprawy ścieżek i strategii klinicznych. Po trzecie, przedstawimy pytania etyczne, które nieuchronnie towarzyszą pojawieniu się nowych terapii neuromodulacyjnych u ludzi.

5.1. W kierunku nowych markerów biologicznych?

„O wiele ważniejsze jest wiedzieć, jaka osoba ma chorobę niż to, jaką chorobę ma ta osoba”. Cytat Hipokratesa jest kwintesencją medycyny prewencyjnej. Rzeczywiście, wiarygodne przewidywanie i skuteczne zapobieganie są ostatecznym celem zdrowia publicznego. Podobnie dokładna diagnoza, rokowanie i leczenie są obowiązkowe dla dobrej praktyki medycznej. Jednak nie można tego osiągnąć bez dobrej wiedzy o zdrowych i chorych (lub zagrożonych) poszczególnych fenotypach, co można osiągnąć poprzez opis i walidację spójnych markerów biologicznych.

Badania psychiatryczne szeroko opisywały objawy, jak również czynniki ryzyka środowiskowego i behawioralnego leżące u podstaw zaburzeń erekcji, podczas gdy otyłość została opisana przez soczewki wielu dyscyplin jako wieloczynnikowa choroba o złożonej etiologii. Pomimo całej tej wiedzy nadal brakuje dokładnych biomarkerów lub kryteriów klinicznych, a przestarzałe wskaźniki (takie jak BMI) są nadal używane na całym świecie do definiowania i klasyfikowania pacjentów. Jednak, jak przypomniała Denis and Hamilton (2013)wiele osób zaklasyfikowanych jako otyłe (BMI> 30) jest zdrowych i nie powinno się ich leczyć ani klasyfikować jako chorych. Wręcz przeciwnie, osoby, które nie są uważane za narażone na ryzyko w klasycznych kryteriach klinicznych, mogą wykazywać prawdziwą wrażliwość z dokładniejszymi markerami, jak opisano dla podfenotypu TOFI (tj. Cienki na zewnątrz, tłusty wewnątrz ), charakteryzujący osoby ze zwiększonym ryzykiem metabolicznym z prawidłową masą ciała, BMI i obwodem talii, ale z otyłością brzucha i tłuszczem ektopowym, które fenotypowanie MRI i MRS może pomóc w zdiagnozowaniu (Thomas i wsp., 2012). W kontekście neuroobrazowania czynniki podatności na nerwy mogą pomóc przewidzieć ryzyko dalszego przyrostu masy ciała lub podatności na zawieranie kontrowersyjnych relacji z żywnością, jak opisano w Burger and Stice (2014). Z oczywistych względów praktycznych i ekonomicznych nie można zastosować tego podejścia do systematycznych badań przesiewowych, ale można go zaproponować osobom szczególnie zagrożonym z powodu niekorzystnego podłoża genetycznego lub środowiskowego. Ponieważ stwierdzono, że plazmatyczne biomarkery związane z otyłością jelitowo-mózgową są powiązane z umiejętnościami neurokognitywnymi (Miller i in., 2015), ich wykrycie może zalecać gromadzenie dalszych biomarkerów funkcjonalnych na poziomie mózgu i przyczyniać się do diagnozy krok po kroku. Identyfikacja neuronalnych czynników ryzyka u osób zagrożonych, najlepiej w młodym wieku, może wskazywać dalsze interwencje (np. Terapię poznawczą) w przedobjawowym leczeniu otyłości lub zaburzeń odżywiania. Na przykład, fenotyp wrażliwości na nagrodę może dyktować cel leczenia w kategoriach zmiany mózgu celu (tj. Odpowiednio zwiększonej / zmniejszonej odpowiedzi regionów nagrody za fenotypy deficytu względem nadmiaru). Innym przykładem jest przypadek pacjentów, u których występują objawy wspólne dla różnych chorób i dla których wymagane są konkretne badania. Niektóre choroby przewodu pokarmowego zwykle naśladują prezentację zaburzeń odżywiania, co skłania klinicystę do rozważenia szerokiej diagnozy różnicowej przy ocenie pacjenta na zaburzenia odżywiania (Bern i O'Brien, 2013). Nowe markery neuropsychiatryczne w konsekwencji pomogłyby w diagnozie i powinny zostać dodane do zestawu dostępnych kryteriów decyzyjnych.

Podejścia omiczne, odnoszące się do innowacyjnych platform technologicznych, takich jak genetyka, genomika, proteomika i metabolomika, mogą dostarczyć obszernych danych, których obliczenia mogą doprowadzić do sformułowania nowych biomarkerów do przewidywania i diagnozowania (Katsareli i Dedoussis, 2014; Cox i in., 2015; van Dijk i in., 2015). Jednak integracja technologii omicznych z technologiami obrazowania powinna wzmocnić definicję tych biomarkerów poprzez identyfikację specyficznych dla narządu (w szczególności specyficznych dla mózgu) metabolizmów i sprawców związanych z chorobami (Hannukainen i in., 2014). Jak opisano w pierwszej części tego przeglądu, czynniki podatności na uszkodzenia nerwowe mogą pojawić się przed pojawieniem się zaburzeń erekcji lub problemów z wagą, podkreślając możliwe istnienie predyktorów podprogowych, które tylko obrazowanie mózgu mogłoby ujawnić.

Radiomics to nowa dyscyplina odnosząca się do ekstrakcji i analizy dużych ilości zaawansowanych funkcji obrazowania ilościowego z wysoką przepustowością z obrazów medycznych uzyskanych za pomocą tomografii komputerowej, PET lub strukturalnego i funkcjonalnego MRI (Kumar i wsp., 2012; Lambin i in., 2012). Początkowo opracowano radiologię do dekodowania fenotypów nowotworów (Aerts i in., 2014), w tym guzy mózgu (Coquery i in., 2014), ale może być stosowany w innych dziedzinach medycyny niż onkologia, takich jak zaburzenia odżywiania i otyłość. Jak przypomniałem Sekcja 2.2, połączenie metod obrazowania ma potencjał do przyszłych badań w celu rozszyfrowania mechanizmów neuropatologicznych choroby lub zaburzenia. Radiomiki (lub neuromika po zastosowaniu do obrazowania mózgu) może połączyć się w tej samej osobie pewne informacje o aktywności mózgu i procesach poznawczych (za pośrednictwem fMRI, fNIRS, PET lub SPECT) (patrz Sekcja 2.1), dostępność neuroprzekaźników, transporterów lub receptorów (poprzez PET lub SPECT) (patrz Sekcja 2.2), różnice ogniskowe w anatomii mózgu (poprzez morfometrię opartą na wokselu - VBM) lub łączność (poprzez obrazowanie dyfuzora tensora - DTI) (Karlsson i in., 2013; Shott i in., 2015), stan zapalny mózgu (przez PET lub MRI) (Cazettes i in., 2011; Amhaoul i in., 2014) itp. W oparciu o te informacje multimodalne neuromika mogłaby dalej generować syntetyczne mapowanie mózgu, aby zapewnić integracyjny / holistyczny wgląd w anomalie mózgu związane z utratą kontroli przyjmowania pokarmu lub ED. Co więcej, ta kombinacja informacji neurologicznych może pomóc wyjaśnić pewne rozbieżności między badaniami lub pozornie niespójne wyniki, takie jak na przykład te ujawnione w literaturze dotyczącej sygnalizacji BMI i DA. Rzeczywiście, te rozbieżności mogą zależeć od interpretacji badań, w których analizowano różne aspekty sygnalizacji dopaminy lub które porównywały procesy (związane z funkcjami poznawczymi), które nie były porównywalne.

Te biomarkery mogą być wykorzystane do fenotypowania pacjentów z rozpoznaniem otyłości i / lub ED, jak również do ustalenia rokowania dalszych konkretnych interwencji. Mogą być również wykorzystywane w programach profilaktycznych w celu identyfikacji osób z czynnikami podatności na zaburzenia nerwowe i dostarczenia pewnych zaleceń, aby zapobiec wystąpieniu problemów behawioralnych i zdrowotnych. Jeśli chodzi o terapię, radiomika / neuromika może być również użyta przed wyborem celu (ów) mózgu do neuromodulacji, ponieważ informacje zebrane tą metodą mogą pomóc przewidzieć konsekwencje neurostymulacji w aktywacji sieci neuronowych lub modulacji neurotransmisji.

5.2. Neuroobrazowanie i neuromodulacja w zakresie medycyny spersonalizowanej

Spersonalizowany (lub zindywidualizowany) lek to model medyczny, który proponuje dostosowanie opieki zdrowotnej do wszystkich dostępnych informacji klinicznych, genetycznych i środowiskowych, przy czym decyzje medyczne, praktyki i / lub produkty są dostosowane do indywidualnego pacjenta. Jak przypomniał Cortese (2007)Zindywidualizowana medycyna znajduje się w kluczowym miejscu w ewolucji krajowej i globalnej opieki zdrowotnej w 21st wieku, a to stwierdzenie jest szczególnie prawdziwe w odniesieniu do zaburzeń żywieniowych i chorób, biorąc pod uwagę społeczne i ekonomiczne obciążenie, jakie na przykład stanowi otyłość na świecie, jak jak również złożoność i różnorodność otyłych fenotypów (Blundell and Cooling, 2000; Pajunen i in., 2011). Postępy w zakresie mocy obliczeniowej i obrazowania medycznego torują drogę spersonalizowanym zabiegom medycznym uwzględniającym cechy genetyczne, anatomiczne i fizjologiczne pacjenta. Oprócz tych kryteriów pomiary poznawcze związane z zachowaniami żywieniowymi (zob Gibbons i in., 2014 do przeglądu) należy stosować w połączeniu z obrazowaniem mózgu, ponieważ powiązanie danych obrazowania z procesami poznawczymi (lub środkami biologicznymi) może wzmocnić moc analizy i dyskryminacji.

Gdy pacjent i choroba zostaną dobrze przedstawieni, pojawia się pytanie o najlepszą odpowiednią terapię. Oczywiście indywidualna historia (a zwłaszcza wcześniej nieudane próby terapeutyczne) jest szczególnie ważna. Istnieje stopniowanie zarówno ciężkości choroby, jak i stopnia inwazyjności dostępnych zabiegów (Rys. 6ZA). Oczywiście podstawowe wymagania dotyczące zdrowego stylu życia (tj. Zbilansowana dieta, minimalna aktywność fizyczna, dobry sen i życie towarzyskie itp.) Są czasami trudne do osiągnięcia dla wielu ludzi i nigdy nie są wystarczające dla tych, którzy przekroczyli określony próg progresji choroby . Klasyczny plan leczenia terapeutycznego obejmuje następnie interwencje psychologiczne i żywieniowe, leczenie farmakologiczne, a u pacjentów farmakorefrakcyjnych logicznym następnym krokiem jest chirurgia bariatryczna (w przypadku chorobliwej otyłości) lub hospitalizacja (w przypadku ciężkich zaburzeń odżywiania). Wszystkie strategie neuroobrazowania i neuromodulacji przedstawione w tym przeglądzie mogą stanowić potencjalny plan terapeutyczny na różnych poziomach, a zatem na różnych etapach choroby, od identyfikacji cech podatności nerwowej do leczenia ciężkich postaci choroby (Rys. 6ZA). Ponadto, jak pokazano w Rys. 6B, wszystkie prezentowane metody neuromodulacji nie są ukierunkowane na te same struktury lub sieci mózgu. PFC, który jest głównym celem dla przezczaszkowych strategii neuromodulacji (np. TMS i DDS), wysyła projekcje hamujące do sieci oreksygenicznej, ale ma również główną rolę w nastroju, wycenie bodźców pokarmowych, procesach decyzyjnych itp. Podczas gdy neurofeedback rtfMRI mógłby celują praktycznie w każdy umiarkowany obszar mózgu, istniejące badania skupiały się głównie na PFC, prążkowiu brzusznym, ale także na korze zakrętu obręczy, co jest bardzo ważne dla procesów uwagi. Wreszcie, w kontekście zaburzeń odżywiania, sam DBS może atakować bardzo różne struktury głębokiego mózgu, takie jak regiony nagrody lub homeostazy (Rys. 6B). W konsekwencji wybór strategii neuromodulacji nie może opierać się na jednym kryterium (np. Równowaga między ciężkością choroby - np. Wysokim BMI ze współistniejącymi chorobami - a inwazyjnością terapii), ale na wielu kryteriach oceny, z których niektóre są bezpośrednio związane z fenotypem pacjenta, a inne z interakcją między pacjentem a opcją terapeutyczną (Rys. 6DO). W przypadku niektórych otyłych pacjentów stymulacja podwzgórza za pomocą na przykład DBS może być nieskuteczna lub odwrotna do zamierzonego, jeśli ich stan ma swoje korzenie w anomaliach w obwodzie nagrody w mózgu. W związku z tym istnieje duże niebezpieczeństwo (najmniejsze to marnowanie czasu i pieniędzy, a najgorsze pogorszenie stanu pacjenta) w testowaniu neuromodulacji u pacjentów, zanim dowie się, na który proces regulacji należy celować - i czy u pacjenta rzeczywiście wystąpią jatrogenne neurogenne anomalie związane z tym procesem.

Rys. 6

Schematyczne przedstawienie pokazujące, w jaki sposób potencjalne strategie neuroterapeutyczne mogą zostać włączone do planu leczenia terapeutycznego dla pacjentów cierpiących na otyłość i / lub zaburzenia jedzenia. (A) Uproszczony plan leczenia terapeutycznego kategoryzujący różne ...

W przyszłości modele obliczeniowej sieci mózgowej powinny odgrywać główną rolę w integracji, rekonstrukcji, obliczaniu, symulowaniu i przewidywaniu strukturalnych i funkcjonalnych danych mózgu z różnych metod obrazowania, od pojedynczych pacjentów do całych populacji klinicznych. Modele takie mogłyby integrować funkcje do rekonstrukcji połączeń strukturalnych z danych trografograficznych, symulację modeli masy neuronowej połączonych realistycznymi parametrami, obliczanie zindywidualizowanych pomiarów wykorzystywanych w obrazowaniu ludzkiego mózgu i ich wizualizację naukową opartą na sieci 3D (np. The Virtual Brain, Jirsa i in., 2010), prowadząc ostatecznie do modelowania przedoperacyjnego i prognoz w dziedzinie neuromodulacji terapeutycznej.

5.3. Etyka związana z nowymi narzędziami diagnostycznymi i terapeutycznymi

Jak opisano w tym dokumencie, walka z otyłością i zaburzeniami odżywiania doprowadziła do wielu nowych interdyscyplinarnych wydarzeń. Nowatorskie, mniej inwazyjne zabiegi (na przykład w porównaniu z klasyczną chirurgią bariatryczną) są badane w badaniach i klinikach. Jednak należy zachować rozsądne krytyczne podejście do tych nowych technik, zwłaszcza przed ich zastosowaniem klinicznym. Jak przypomniałem Sekcja 3.2, nawet minimalnie inwazyjne techniki neuromodulacji nie są zabawkami (Bikson i in., 2013) i może mieć konsekwencje neuropsychologiczne, które nie są uśmierzające. Ze względu na naszą obecną niezdolność do zrozumienia zawiłości modulacji mózgu i ich konsekwencji dla procesów poznawczych, zachowań żywieniowych i funkcji organizmu, ważne jest, aby przypomnieć sobie inny aforyzm Hipokratesa: „najpierw nie szkodzić”. Dalsze badania przedkliniczne na odpowiednich modelach zwierzęcych (np. Modelach świń, Sauleau i in., 2009a; Clouard i in., 2012; Ochoa i in., 2015) są zatem obowiązkowe wraz z obszernymi programami obrazowania mózgu, aby ujawnić poszczególne fenotypy i historie (Rys. 6D), które mogłyby kształtować programy profilaktyczne i ewentualnie uzasadniać stosowanie terapii neuromodulacyjnej.

W celu wdrożenia w planie leczenia terapeutycznego przeciwko otyłości i zaburzeniom odżywiania, strategie neuromodulacji muszą mieć wyższe wyniki oceny niż opcje klasyczne, a ocena ta musi uwzględniać różne kryteria, takie jak akceptowalność, inwazyjność, charakter techniczny (tj. Wymagane technologie i umiejętności), odwracalność, koszt, skuteczność, zdolność adaptacji i wreszcie adekwatność do pacjenta (Rys. 6DO). Główne zalety metod neuromodulacji w porównaniu z klasyczną chirurgią bariatryczną to: minimalna inwazyjność (np. DBS nie wymaga systematycznie znieczulenia ogólnego i prowadzi do mniejszej liczby chorób współistniejących niż obejście żołądkowe), wysoka odwracalność (neuromodulację można natychmiast przerwać, jeśli problematycznie - nawet choć wstawianie elektrod głębokiego mózgu może wywoływać resztkowe zmiany chorobowe podczas opadania), zdolność adaptacji / elastyczności (parametry celu i / lub stymulacji mózgu można łatwo i szybko zmodyfikować). Ale te zalety nie są wystarczające. Bilans kosztów i korzyści każdego podejścia musi być dokładnie zbadany, a efektywność (krzyżowanie skuteczności i poziom inwestycji, tj. Czas, pieniądze, energia) alternatywnej techniki w poprawie średniej długości życia musi konkurować z wydajnością technik klasycznych. Minimalnie inwazyjne i mniej kosztowne metody neuroobrazowania i neuromodulacji muszą być przedmiotem szczególnego zainteresowania, ponieważ pozwolą na ważniejszą i szerszą penetrację systemów opieki zdrowotnej i populacji. Podaliśmy przykład fNIRS i DLCS jako nieinwazyjne, stosunkowo tanie i przenośne technologie, w porównaniu z innymi metodami obrazowania i neuromodulacji, które są kosztowne, zależne od zaawansowanych technologicznie infrastruktur, aw konsekwencji nie są łatwo dostępne. Należy również przypomnieć, że w przypadku chirurgii bariatrycznej celem nie jest utrata możliwie największej wagi, ale ograniczenie śmiertelności i chorób współistniejących związanych z otyłością. Niektóre opcje terapeutyczne mogą być mniej skuteczne niż klasyczna chirurgia bariatryczna, aby szybko schudnąć, ale mogą być równie skuteczne (lub nawet lepsze) w celu poprawy zdrowia w perspektywie długoterminowej, co oznacza, że kryteria sukcesu badań (przed) klinicznych powinny być czasami zmieniane lub rozszerzony o kryteria związane z poprawą procesów neurokognitywnych i zachowań kontrolnych, a nie zwykłą utratą wagi (co bardzo często ma miejsce).

Po raz kolejny wiele osób otyłych jest zadowolonych ze swojego życia / warunków (czasami bezprawnie), a niektóre osoby otyłe są rzeczywiście całkowicie zdrowe. W rzeczywistości ostatnie zjawiska socjologiczne, zwłaszcza w Ameryce Północnej, doprowadziły na przykład do powstania ruchy akceptacji tłuszczu (Kirkland, 2008). Zjawisko to dalekie jest od bycia anegdotycznym czy pomniejszym z punktu widzenia socjologicznego wpływu na politykę i systemy opieki zdrowotnej, ponieważ koncentruje się na świadomości praw obywatelskich, wolnej woli i dyskryminacji, czyli kwestiach, które dotyczą bezpośrednio wielu ludzi (w USA dwie trzecie populacja ma nadwagę, jedna trzecia jest otyła). Po pierwsze, niektórzy ludzie mogą postrzegać prewencję i diagnostykę opartą na neuroobrazowaniu jako narzędzia stygmatyzujące, co wymaga skoncentrowania komunikacji naukowej na głównych celach tego podejścia, tj. Poprawie wykrywania podatności i rozwiązaniach w opiece zdrowotnej. Po drugie, niezależnie od zastosowanej metody, sztuczna modyfikacja aktywności mózgu nie jest trywialna, ponieważ interwencja może zmodyfikować świadome i nieświadome funkcje, samokontrolę i procesy decyzyjne, co jest zupełnie inne niż dążenie do korygowania funkcji motorycznych, takich jak DBS i Choroba Parkinsona. Podatki sodowe i inne środki odstraszające w walce z otyłością są zwykle niepopularne i ganione, ponieważ czasami jest postrzegane jako paternalizm i zniewaga wobec wolnej woli (Parmet, 2014). Ale pomyślmy o neuromodulacji: zamiast zwiększać wartość pieniężną smacznej żywności, celem neuromodulacji jest zmniejszenie wartości hedonicznej przypisywanej tym pokarmom przez ludzi, w ciągu ich mózg. Musimy przewidzieć, że technologia, która może zmienić lub poprawić procesy umysłowe, nieuchronnie wykluczy poważną debatę na temat bioetyki, podobnie jak klonowanie, komórki macierzyste, organizmy zmodyfikowane genetycznie i terapia genowa. Naukowcy, socjolodzy i bioetycy muszą być gotowi do odpowiedzi na te pytania, ponieważ nowe narzędzia badawcze i terapie nie mogą znaleźć swojego miejsca bez akceptacji na każdym poziomie społeczeństwa, tj. Indywidualnego pacjenta, władz medycznych, polityki i opinii publicznej. Nawet jeśli decyzja o poddaniu się określonej terapii należy do pacjenta, na indywidualne decyzje zawsze wpływają pomysły przekazywane na wszystkich poziomach społeczeństwa, a władze medyczne muszą zatwierdzić wszystkie terapie. W ostatnim artykule Petersen (2013) stwierdził, że szybki rozwój nauk o życiu i powiązanych technologii (w tym neuroobrazowania) uwypuklił ograniczenia perspektyw i rozumowania bioetyki w rozwiązywaniu pojawiających się pytań normatywnych. Autor opowiada się za normatywną socjologią bio-wiedzy, która mogłaby skorzystać z zasad sprawiedliwość, dobroczynność i nieszkodliwość, a także na temat koncepcji praw człowieka (Petersen, 2013). Nawet jeśli niektóre podejścia nie są biologicznie inwazyjne, mogą być psychologicznie i filozoficznie inwazyjne.

5.4. Wniosek

Technologie i pomysły przedstawione w tym dokumencie ponownie łączą się z oświadczeniem i wnioskami z Schmidt i Campbell (2013), tj. leczenie zaburzeń odżywiania i otyłości nie może pozostać „bezmózgowe”. Podejście oparte na biomarkerze łączące środki genetyczne, neuroobrazowe, poznawcze i inne środki biologiczne ułatwi rozwój wczesnych skutecznych metod precyzyjnych (Insel, 2009; Insel i in., 2013) i służyć zindywidualizowanej profilaktyce i medycynie. Chociaż ostatnie odkrycia naukowe i innowacyjny przełom technologiczny torują drogę nowym zastosowaniom medycznym, nasza wiedza na temat mechanizmów neuropsychologicznych regulujących zachowania żywieniowe i sprzyjających pojawieniu się choroby jest nadal zalążkowa. Podstawowe badania w modelach zwierzęcych i rygorystyczne podejście bioetyczne są w związku z tym obowiązkowe dla dobrej nauki translacyjnej w tej dziedzinie.

Podziękowanie

Ten temat przeglądu został zaproponowany przez Międzynarodowe Konsorcjum NovaBrain, które zostało utworzone w 2012 roku w celu promowania innowacyjnych badań w celu zbadania zależności między funkcjami mózgu a zachowaniami żywieniowymi (koordynator: David Val-Laillet, INRA, Francja). Członkami założycielami Konsorcjum NovaBrain byli: Institut National de la Recherche Agronomique (INRA, Francja), INRA Transfert SA (Francja), Uniwersytet Wageningen (Holandia), Instytut Badań i Technologii Rolnictwa i Żywności (IRTA, Hiszpania), Uniwersytet Hospital Bonn (Niemcy), Institut Européen d 'Administration des Affaires (INSEAD, Francja), University of Surrey (Wielka Brytania), Radboud University Nijmegen, Holandia, Noldus Information Technology BV (Holandia), University of Queensland (Australia), Oregon Research Institute (USA), Pennington Biomedical Research Center (USA), Centre National de La Recherche Scientifique (CNRS, Francja), Old Dominion University (USA), Stichting Dienst Landbouwkundig Onderzoek - Food & Biobased Research, Holandia, Aix-Marseille University (Francja), i3B Innovations BV (Holandia), Jožef Stefan Institute (Słowenia), University of Bologna (Włochy). Przygotowanie i wstępne spotkania Konsorcjum NovaBrain były współfinansowane przez INRA i Region Bretanii (Francja) w kontekście programu europejskiego 7PR. Dr Alonso-Alonso jest odbiorcą grantów z Boston Nutrition and Obesity Research Center (BNORC), 5P30 DK046200 oraz Nutrition Oesity Research Center at Harvard (NORCH), P30 DK040561. Dr Eric Stice korzystał z następujących dotacji na wymienione tutaj badania: Dodatek do mapy drogowej R1MH64560A; R01 DK080760; i R01 DK092468. Bernd Weber był wspierany przez Heisenberga Grant Niemieckiej Rady ds. Badań (DFG; We 4427 / 3-1). Dr Esther Aarts była wspierana przez grant VENI Holenderskiej Organizacji Badań Naukowych (NWO) (016.135.023) oraz stypendium AXA Research Fund (Ref: 2011). Luke Stoeckel otrzymał wsparcie finansowe od National Institutes of Health (K23DA032612; R21DA030523), stypendium Norman E.Zinberg Fellowship in Addiction Psychiatry w Harvard Medical School, Charles A. Oddział Psychiatrii Szpitala Ogólnego Massachusetts. Niektóre badania przedstawione w tym artykule zostały częściowo przeprowadzone w Athinoula A. Martinos Center for Biomedical Imaging w McGovern Institute for Brain Research w Massachusetts Institute of Technology. Wszyscy autorzy oświadczają, że nie mają konfliktu interesów związanego z tym rękopisem.

Referencje

Aarts E., Van Holstein M., Hoogman M., Onnink M., Kan C., Franke B., Buitelaar J., Cools R. Nagroda modulacji funkcji poznawczych w zaburzeniach uwagi i nadpobudliwości dorosłych: badanie pilotażowe rola dopaminy prążkowia. Behav. Pharmacol. 2015;26(1–2):227–240. 25485641 [PubMed]
Abubakr A., Wambacq I. Długoterminowe wyniki terapii stymulacji nerwu błędnego u pacjentów z padaczką oporną na leczenie. J. Clin. Neurosci. 2008;15(2):127–129. 18068991 [PubMed]
Adams TD, Davidson LE, Litwin SE, Kolotkin RL, LaMonte MJ, Pendleton RC, Strong MB, Vinik R., Wanner NA, Hopkins PN, Gress RE, Walker JM, Cloward TV, Nuttall RT, Hammoud A., Greenwood JL, Crosby RD, McKinlay R., Simper SC, Smith SC Korzyści zdrowotne wynikające z operacji bajpasu żołądka po 6 latach. JAMA. 2012;308(11):1122–1131. 22990271 [PubMed]
Adcock RA, Lutomski K., Mcleod SR, Soneji DJ, Gabrieli JD Real-time fMRI podczas sesji psychoterapii: w kierunku metodologii zwiększania korzyści terapeutycznych, przykładowe dane. 2005. Konferencja mapowania ludzkiego mózgu.
Aerts HJ, Velazquez ER, Leijenaar RT, Parmar C., Grossmann P., Cavalho S., Bussink J., Monshouwer R., Haibe-Kains B., Rietveld D., Hoebers F., Rietbergen MM, Leemans CR, Dekker A., Quackenbush J., Gillies RJ, Lambin P. Dekodowanie fenotypu nowotworu za pomocą nieinwazyjnego obrazowania przy użyciu ilościowego podejścia radiomicznego. Nat. Commun. 2014; 5: 4006. 24892406 [PubMed]
Aldao A., Nolen-Hoeksema S. Specyfika strategii regulacji emocji poznawczych: badanie transdiagnostyczne. Behav. Res. Ther. 2010;48(10):974–983. 20591413 [PubMed]
Alexander B., Warner-Schmidt J., Eriksson T., Tamminga C., Arango-Lievano M., Arango-Llievano M., Ghose S., Vernov M., Stavarache M., Stavarche M., Musatov S., Flajolet M., Svenningsson P., Greengard P., Kaplitt MG Odwrócenie zachowań depresyjnych u myszy dzięki terapii genowej p11 w jądrze półleżącym. Sci. Przeł. Med. 2010;2(54):54ra76. 20962330 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Allcountries.org. Padaczka: etiologia, epidemiologia i rokowanie. Dostępny: http://www.allcountries.org/health/epilepsy_aetiogy_epidemiology_and_prognosis.html
Alonso-Alonso M. Przełożenie DDS na dziedzinę otyłości: podejścia oparte na mechanizmach. Z przodu. Szum. Neurosci. 2013; 7: 512. 23986687 [PubMed]
Alonso-Alonso M., Pascual-Leone A. Hipoteza prawego mózgu na temat otyłości. JAMA. 2007;297(16):1819–1822. 17456824 [PubMed]
Amami P., Dekker I., Piacentini S., Ferré F., Romito LM, Franzini A., Foncke EM, Albanese A.Zachowania związane z kontrolą impulsów u pacjentów z chorobą Parkinsona po głębokiej stymulacji mózgu: przypadki de novo i 3 lata kontynuacja. J. Neurol. Neurosurg. Psychiatria. 2014 25012201 [PubMed]
Amhaoul H., Staelens S., Dedeurwaerdere S. Obrazowanie zapalenia mózgu w padaczce. Neuroscience. 2014; 279: 238-252. 25200114 [PubMed]
Appelhans BM, Woolf K., Pagoto SL, Schneider KL, Whited MC, Liebman R. Hamowanie nagrody pokarmowej: opóźnianie dyskontowania, wrażliwość na nagrody żywnościowe i smaczne przyjmowanie pokarmu u kobiet z nadwagą i otyłością. Otyłość Silver Spring. 2011;19(11):2175–2182. 21475139 [PubMed]
Arle JE, Shils JL Essential Neuromodulation. Academic Press; 2011.
Avena NM, Rada P., Hoebel BG Niedowagę szczurów zwiększyło uwalnianie dopaminy i stępiło reakcję acetylocholiny w jądrze półleżącym podczas obżerania się sacharozą. Neuroscience. 2008;156(4):865–871. 18790017 [PubMed]
Avena NM, Rada P., Moise N., Hoebel BG Sacharoza, karmienie pozorowane w harmonogramie napadowym uwalnia wielokrotnie dopaminę i eliminuje reakcję sytości acetylocholiny. Neuroscience. 2006;139(3):813–820. 16460879 [PubMed]
Azuma K., Uchiyama I., Takano H., Tanigawa M., Azuma M., Bamba I., Yoshikawa T. Zmiany przepływu krwi w mózgu podczas stymulacji węchowej u pacjentów z wieloma wrażliwościami chemicznymi: wielokanałowa spektroskopia w bliskiej podczerwieni badanie. PLOS One. 2013; 8 (11): e80567. 24278291 [PubMed]
Balodis IM, Molina ND, Kober H., Worhunsky PD, White MA, Rajita Sinha S., Grilo CM, Potenza MN Rozbieżne substraty nerwowe kontroli hamowania w zaburzeniach objadania się w stosunku do innych objawów otyłości. Otyłość Silver Spring. 2013;21(2):367–377. 23404820 [PubMed]
Bannier S., Montaurier C., Derost PP, Ulla M., Lemaire JJ, Boirie Y., Morio B., Durif F. Nadwaga po głębokiej stymulacji mózgu jądra podwzgórza w chorobie Parkinsona: długoterminowa obserwacja. J. Neurol. Neurosurg. Psychiatria. 2009;80(5):484–488. 19060023 [PubMed]
Barker AT Wprowadzenie do podstawowych zasad stymulacji nerwów magnetycznych. J. Clin. Neurofiziol. 1991;8(1):26–37. 2019648 [PubMed]
Barth KS, Rydin-Gray S., Kose S., Borckardt JJ, O'Neil PM, Shaw D., Madan A., Budak A., George MS apetyt na żywność i skutki powtarzanej przezczaszkowej stymulacji magnetycznej lewej przedczołowej przy użyciu ulepszonej stan pozorowany. Z przodu. Psychiatria. 2011; 2: 9. 21556279 [PubMed]
Bartholdy S., Musiat P., Campbell IC, Schmidt U. Potencjał neurofeedbacku w leczeniu zaburzeń odżywiania: przegląd literatury. Eur. Jeść. Nieład. Obrót silnika. 2013;21(6):456–463. 24115445 [PubMed]
Bassareo V., Musio P., Di Chiara G. Wzajemna reakcja powłoki jądra półleżącego i rdzenia dopaminy na bodźce warunkowane przez żywność i leki. Psychopharmacology (Berl.) 2011;214(3):687–697. 21110007 [PubMed]
Batterink L., Yokum S., Stice E. Masa ciała koreluje odwrotnie z kontrolą hamującą w odpowiedzi na pokarm wśród dorastających dziewcząt: badanie fMRI. Neuroimage. 2010;52(4):1696–1703. 20510377 [PubMed]
Bembich S., Lanzara C., Clarici A., Demarini S., Tepper BJ, Gasparini P., Grasso DL Poszczególne różnice w aktywności kory przedczołowej podczas percepcji gorzkiego smaku przy użyciu metodologii fNIRS. Chem. Rozum. 2010;35(9):801–812. 20801896 [PubMed]
Bériault S., Al Subaie F., Mok K., Sadikot AF, Pike GB Medical Image Computing i interwencja wspomagana komputerowo - MICCAI. Skoczek; Toronto: 2011. Automatyczne planowanie trajektorii neurochirurgii DBS z multimodalnych zestawów danych MRI; str. 259 – 267. [PubMed]
Bern EM, O'Brien RF Czy to zaburzenie odżywiania, zaburzenie żołądkowo-jelitowe, czy jedno i drugie? Curr. Opin. Pediatr. 2013;25(4):463–470. 23838835 [PubMed]
Berridge KC Debata na temat roli dopaminy w nagrodzie: argumenty za istotnością zachęty. Psychopharmacology (Berl.) 2007;191(3):391–431. 17072591 [PubMed]
Berridge KC „Liking” i „chcąc” nagrody żywnościowe: substraty mózgowe i role w zaburzeniach odżywiania. Physiol. Behav. 2009;97(5):537–550. 19336238 [PubMed]
Berridge KC, Ho CY, Richard JM, Difeliceantonio AG Kuszący mózg zjada: obwody przyjemności i pożądania w otyłości i zaburzeniach odżywiania. Brain Res. 2010; 1350: 43-64. 20388498 [PubMed]
Berridge KC, Robinson TE Jaka jest rola dopaminy w nagradzaniu: wpływ hedoniczny, uczenie się o nagrodę, czy zachęta motywacyjna? Brain Res. Brain Res. Obrót silnika. 1998;28(3):309–369. 9858756 [PubMed]
Berthoud HR Neurobiologia przyjmowania pokarmu w środowisku otyłym. Proc. Nutr. Soc. 2012;71(4):478–487. 22800810 [PubMed]
Besson M., Belin D., Mcnamara R., Theobald DE, Castel A., Beckett VL, Crittenden BM, Newman AH, Everitt BJ, Robbins TW, Dalley JW Dysocjowalna kontrola impulsywności u szczurów przez receptory dopaminy d2 / 3 w podregiony rdzenia i powłoki jądra półleżącego. Neuropsychofarmakologia. 2010;35(2):560–569. 19847161 [PubMed]
Bielajew C., Stenger J., Schindler D. Czynniki, które przyczyniają się do zmniejszenia przyrostu masy ciała po przewlekłej stymulacji podwzgórzowo-brzusznej. Behav. Brain Res. 1994;62(2):143–148. 7945964 [PubMed]
Bikson M., Bestmann S., Edwards D. Neuroscience: urządzenia przezczaszkowe nie są zabawkami. Natura. 2013, 501 (7466): 167. 24025832 [PubMed]
Biraben A., Guerin S., Bobillier E., Val-Laillet D., Malbert CH Centralna aktywacja po przewlekłej stymulacji nerwu błędnego u świń: wkład obrazowania funkcjonalnego. Byk. Acad. Weterynarz. Ks. 2008;161
Birbaumer N., Ramos Murguialday A., Weber C., Montoya P. Neurofeedback i zastosowania kliniczne interfejsu mózg-komputer. Int. Rev. Neurobiol. 2009; 86: 107-117. 19607994 [PubMed]
Birbaumer N., Ruiz S., Sitaram R. Nauczyli się regulacji metabolizmu mózgu. Trendy Cogn. Sci. 2013;17(6):295–302. 23664452 [PubMed]
Blackshaw LA, Brookes SJH, Grundy D., Schemann M. Transmisja sensoryczna w przewodzie pokarmowym. Neurogastroenterol. Motil. 2007;19(1 Suppl):1–19. 17280582 [PubMed]
Blundell JE, Cooling J. Trasy do otyłości: fenotypy, wybory żywieniowe i aktywność. Br. J. Nutr. 2000;83(Suppl. 1):S33–SS38. 10889790 [PubMed]
Bodenlos JS, Schneider KL, Oleski J., Gordon K., Rothschild AJ, Pagoto SL Stymulacja nerwów Vagusa i przyjmowanie pokarmu: wpływ wskaźnika masy ciała. J. Diabetes Sci. Technol. 2014;8(3):590–595. 24876624 [PubMed]
Bolen SD, Chang HY, Weiner JP, Richards TM, Shore AD, Goodwin SM, Johns RA, Magnuson TH, Clark JM Wyniki kliniczne po operacji bariatrycznej: pięcioletnia analiza kohortowa dopasowana w siedmiu stanach USA. Obes. Surg. 2012;22(5):749–763. 22271357 [PubMed]
Bové J., Perier C. Modele choroby Parkinsona oparte na neurotoksynach. Neuroscience. 2012; 211: 51-76. 22108613 [PubMed]
Bowirrat A., Oscar-Berman M. Związek między neurotransmisją dopaminergiczną, alkoholizmem i zespołem niedoboru nagrody. Rano. J. Med. Genet. B Neuropsychiatr. Genet. 2005;132B(1):29–37. 15457501 [PubMed]
Bralten J., Franke B., Waldman I., Rommelse N., Hartman C., Asherson P., Banaschewski T., Ebstein RP, Gill M., Miranda A., Oades RD, Roeyers H., Rothenberger A., Sierżant JA, Oosterlaan J., Sonuga-Barke E., Steinhausen HC, Faraone SV, Buitelaar JK, Arias-Vásquez A. Kandydujące ścieżki genetyczne zaburzeń uwagi / nadpobudliwości (ADHD) wykazują związek z objawami nadpobudliwości / impulsywności u dzieci z ADHD. J. Am. Acad. Dziecko Adolesc. Psychiatria. 2013;52(11):1204–1212. 24157394 [PubMed]
Brown FD, Fessler RG, Rachlin JR, Mullan S. Zmiany w przyjmowaniu pokarmu z elektryczną stymulacją brzuszno-przyśrodkowego podwzgórza u psów. J. Neurosurg. 1984;60(6):1253–1257. 6726369 [PubMed]
Brühl AB, Scherpiet S., Sulzer J., Stämpfli P., Seifritz E., Herwig U. Neurofeedback w czasie rzeczywistym z wykorzystaniem funkcjonalnego MRI może poprawić regulację w dół aktywności ciała migdałowatego podczas stymulacji emocjonalnej: badanie sprawdzające koncepcję. Mózg Topogr. 2014;27(1):138–148. 24241476 [PubMed]
Brunoni AR, Amadera J., Berbel B., Volz MS, Rizzerio BG, Fregni F. Systematyczny przegląd zgłoszeń i oceny działań niepożądanych związanych z przezczaszkową stymulacją prądu stałego. Int. J. Neuropsychopharmacol. 2011;14(8):1133–1145. 21320389 [PubMed]
Buchwald H., Oien DM Chirurgia metaboliczna / bariatryczna na całym świecie. Obes. Surg. 2013; 2011: 427 – 436. [PubMed]
Burger KS, Berner LA Przegląd funkcjonalny neuroobrazowania otyłości, hormonów apetytowych i zachowania pokarmowego. Physiol. Behav. 2014; 136: 121-127. 24769220 [PubMed]
Burger KS, Stice E. Częste spożywanie lodów wiąże się ze zmniejszoną odpowiedzią prążkowia po otrzymaniu koktajlu mlecznego na bazie lodów. Rano. J. Clin. Nutr. 2012;95(4):810–817. 22338036 [PubMed]
Burger KS, Stice E. Większe striatopalidowe kodowanie adaptacyjne podczas uczenia cue-nagrody i przyzwyczajenia do nagrody żywnościowej przewidują przyszły przyrost wagi. Neuroimage. 2014; 99: 122-128. 24893320 [PubMed]
Burneo JG, Faught E., Knowlton R., Morawetz R., Kuzniecky R. Utrata masy ciała związana ze stymulacją nerwu błędnego. Neurologia. 2002;59(3):463–464. 12177391 [PubMed]
Bush G., Luu P., Posner MI Wpływy poznawcze i emocjonalne w przedniej obręczy obręczy. Trendy Cogn. Sci. 2000;4(6):215–222. 10827444 [PubMed]
Camilleri M., Toouli J., Herrera MF, Kulseng B., Kow L., Pantoja JP, Marvik R., Johnsen G., Billington CJ, Moody FG, Knudson MB, Tweden KS, Vollmer M., Wilson RR, Anvari M. Blokowanie nerwu błędnego w jamie brzusznej (terapia VBLOC): wyniki kliniczne z nowym wszczepialnym urządzeniem medycznym. Chirurgia. 2008;143(6):723–731. 18549888 [PubMed]
Camus M., Halelamien N., Plassmann H., Shimojo S., O'Doherty J., Camerer C., Rangel A. Powtarzalna przezczaszkowa stymulacja magnetyczna nad prawą grzbietowo-boczną korą przedczołową zmniejsza wartości podczas wyborów żywieniowych. Eur. J. Neurosci. 2009;30(10):1980–1988. 19912330 [PubMed]
Caravaggio F., Raitsin S., Gerretsen P., Nakajima S., Wilson A., Graff-Guerrero A. Wiązanie brzuszne prążkowia agonisty receptora dopaminy D2 / 3, ale nie antagonista, przewiduje normalny wskaźnik masy ciała. Biol. Psychiatria. 2015; 77: 196-202. 23540907 [PubMed]
Caria A., Sitaram R., Birbaumer N. FMRI w czasie rzeczywistym: narzędzie do lokalnej regulacji mózgu. Neurobiolog. 2012;18(5):487–501. 21652587 [PubMed]
Caria A., Sitaram R., Veit R., Begliomini C., Birbaumer N. Volitional kontrola przedniej aktywności Insula moduluje odpowiedź na bodźce awersyjne. Funkcjonalne badanie rezonansu magnetycznego w czasie rzeczywistym. Biol. Psychiatria. 2010;68(5):425–432. 20570245 [PubMed]
Caria A., Veit R., Sitaram R., Lotze M., Weiskopf N., Grodd W., Birbaumer N. Regulacja aktywności kory przedniej za pomocą fMRI w czasie rzeczywistym. Neuroimage. 2007;35(3):1238–1246. 17336094 [PubMed]
Cazettes F., Cohen JI, Yau PL, Talbot H., Convit A. Zapalenie spowodowane otyłością może uszkodzić obwód mózgu, który reguluje przyjmowanie pokarmu. Brain Res. 2011; 1373: 101-109. 21146506 [PubMed]
Chakravarty MM, Bertrand G., Hodge CP, Sadikot AF, Collins DL Stworzenie atlasu mózgu do neurochirurgii kierowanej obrazem z wykorzystaniem seryjnych danych histologicznych. Neuroimage. 2006;30(2):359–376. 16406816 [PubMed]
Chang SH, Stoll CR, Song J., Varela JE, Eagon CJ, Colditz GA Skuteczność i ryzyko chirurgii bariatrycznej: zaktualizowany przegląd systematyczny i metaanaliza, 2003 – 2012. JAMA Surg. 2014;149(3):275–287. 24352617 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Chang SY, Kimble CJ, Kim I., Paek SB, Kressin KR, Boesche JB, Whitlock SV, Eaker DR, Kasasbeh A., Horne AE, Blaha CD, Bennet KE, Lee KH Rozwój systemu kontroli neuromodulacji Mayo: w kierunku zamknięty elektrochemiczny układ sprzężenia zwrotnego do głębokiej stymulacji mózgu. J. Neurosurg. 2013;119(6):1556–1565. 24116724 [PubMed]
Chapin H., Bagarinao E., Mackey S. FMRI w czasie rzeczywistym stosowany w leczeniu bólu. Neurosci. Łotysz. 2012;520(2):174–181. 22414861 [PubMed]
Chen PS, Yang YK, Yeh TL, Lee IH, Yao WJ, Chiu NT, Lu RB Korelacja między wskaźnikiem masy ciała a dostępnością transportera dopaminy w prążkowiu u zdrowych ochotników - badanie SPECT. Neuroimage. 2008;40(1):275–279. 18096411 [PubMed]
Choi EY, Yeo BT, Buckner RL Organizacja ludzkiego prążkowia oszacowana przez wewnętrzną funkcjonalną łączność. J. Neurophysiol. 2012;108(8):2242–2263. 22832566 [PubMed]
Chouinard-Decorte F., Felsted J., Small DM Zwiększona odpowiedź na ciało migdałowate i zmniejszony wpływ stanu wewnętrznego na odpowiedź ciała migdałowatego na pokarm z nadwagą w porównaniu do osób zdrowych. Apetyt. 2010, 54 (3): 639.
Christou NV, Look D., Maclean LD Przyrost masy ciała po krótkotrwałym i długim kończynie żołądka u pacjentów obserwowanych dłużej niż 10 lat. Ann. Surg. 2006;244(5):734–740. 17060766 [PubMed]
Clouard C., Meunier-Salaün MC, Val-Laillet D. Preferencje i awersje w zdrowiu człowieka i żywieniu: w jaki sposób świnie mogą pomóc w badaniach biomedycznych? Zwierzę. 2012;6(1):118–136. 22436160 [PubMed]
Cohen MX, Krohn-Grimberghe A., Elger CE, Weber B. Gen dopaminy przewiduje odpowiedź mózgu na lek dopaminergiczny. Eur. J. Neurosci. 2007;26(12):3652–3660. 18088284 [PubMed]
Conway CR, Sheline YI, Chibnall JT, Bucholz RD, Price JL, Gangwani S., Mintun MA Zmiana przepływu krwi w mózgu z ostrą stymulacją nerwu błędnego w opornej na leczenie dużej depresji. Brain Stimul. 2012;5(2):163–171. 22037127 [PubMed]
Coquery N., Francois O., Lemasson B., Debacker C., Farion R., Rémy C., Barbier EL Microvascular MRI i nienadzorowane grupowanie dają obrazy przypominające histologię w dwóch szczurzych modelach glejaka. J. Cereb. Blood Flow Metab. 2014;34(8):1354–1362. 24849664 [PubMed]
Cornier MA, Salzberg AK, Endly DC, Bessesen DH, Tregellas JR Różnice zależne od płci w behawioralnej i neuronalnej odpowiedzi na pokarm. Physiol. Behav. 2010;99(4):538–543. 20096712 [PubMed]
Cortese DA Wizja zindywidualizowanej medycyny w kontekście globalnego zdrowia. Clin. Pharmacol. Ther. 2007;82(5):491–493. 17952101 [PubMed]
Covasa M., Ritter RC Adaptacja do diety wysokotłuszczowej zmniejsza zahamowanie opróżniania żołądka przez CCK i jelitowy oleinian. Rano. J. Physiol. Regul. Integracja. Komp. Physiol. 2000;278(1):R166–RR170. 10644635 [PubMed]
Cox AJ, West NP, Cripps AW Otyłość, stan zapalny i mikroflora jelitowa. Lancet Diabetes Endocrinol. 2015; 3: 207 – 215. [PubMed]
Cutini S., Basso Moro S., Bisconti S. Recenzja: Funkcjonalne obrazowanie optyczne w bliskiej podczerwieni w neuronauce kognitywnej: przegląd wprowadzający. J. Spektroskop bliskiej podczerwieni. 2012;20(1):75–92.
D'Haese PF, Cetinkaya E., Konrad PE, Kao C., Dawant BM Komputerowo wspomagane umieszczanie głębokich stymulatorów mózgu: od planowania do poradnictwa śródoperacyjnego. IEEE Trans. Med. Obrazowanie. 2005;24(11):1469–1478. 16279083 [PubMed]
Daly DM, Park SJ, Valinsky WC, Beyak MJ Upośledzona sygnalizacja sytości doprowadzających nerwów jelitowych i pobudzająca nerwówka nerwowa w otyłości indukowanej dietą u myszy. J. Physiol. 2011;589(11):2857–2870. 21486762 [PubMed]
Datta A., Bansal V., Diaz J., Patel J., Reato D., Bikson M. Gyri-precyzyjny model głowy przezczaszkowej stymulacji prądu stałego: poprawa ogniskowej przestrzennej za pomocą elektrody pierścieniowej w porównaniu do konwencjonalnej płytki prostokątnej. Brain Stimul. 2009;2(4):201–207. 20648973 [PubMed]
Davis JF, Tracy AL, Schurdak JD, Tschöp MH, Lipton JW, Clegg DJ, Benoit SC Narażenie na podwyższony poziom tłuszczu w diecie osłabia psychostymulującą nagrodę i mezolimbiczny obrót dopaminy u szczura. Behav. Neurosci. 2008;122(6):1257–1263. 19045945 [PubMed]
De Weijer BA, Van De Giessen E., Janssen I., Berends FJ, Van De Laar A., Ackermans MT, Fliers E., La Fleur SE, Booij J., Serlie MJ Striatal receptora wiązania dopaminy u chorobliwie otyłych kobiet przed i po operacji pomostowania żołądka i jej związek z wrażliwością na insulinę. Diabetologia. 2014;57(5):1078–1080. 24500343 [PubMed]
De Weijer BA, Van De Giessen E., Van Amelsvoort TA, Boot E., Braak B., Janssen IM, Van De Laar A., Fliers E., Serlie MJ, Booij J. Niższa dostępność receptora dopaminy w prążkowiu D2 / 3 w otyłych w porównaniu z osobami nieotyłymi. EJNMMI Res. 2011, 1 (1): 37. 22214469 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Decharms RC Czytanie i sterowanie aktywacją ludzkiego mózgu za pomocą funkcjonalnego rezonansu magnetycznego w czasie rzeczywistym. Trendy Cogn. Sci. 2007;11(11):473–481. 17988931 [PubMed]
Decharms RC Zastosowania fMRI w czasie rzeczywistym. Nat. Ks. Neurosci. 2008;9(9):720–729. 18714327 [PubMed]
Decharms RC, Maeda F., Glover GH, Ludlow D., Pauly JM, Soneji D., Gabrieli JD, Mackey SC Kontrola nad aktywacją mózgu i bólem wyuczonym przy użyciu funkcjonalnego MRI w czasie rzeczywistym. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 2005;102(51):18626–18631. 16352728 [PubMed]
Dedeurwaerdere S., Cornelissen B., Van Laere K., Vonck K., Achten E., Slegers G., Boon P. Mała pozytonowa tomografia emisyjna zwierząt podczas stymulacji nerwu błędnego u szczurów: Badanie pilotażowe. Epilepsja Res. 2005;67(3):133–141. 16289508 [PubMed]
Del Parigi A., Chen K., Gautier JF, Salbe AD, Pratley RE, Ravussin E., Reiman EM, Tataranni PA Różnice płci w reakcji ludzkiego mózgu na głód i sytość. Jestem. J. Clin. Nutr. 2002;75(6):1017–1022. 12036808 [PubMed]
Delgado JM, Anand BK Zwiększenie spożycia pokarmu wywołane przez elektryczną stymulację bocznego podwzgórza. Rano. J. Physiol. 1953;172(1):162–168. 13030733 [PubMed]
Delparigi A., Chen K., Salbe AD, Hill JO, Wing RR, Reiman EM, Tataranni PA Udane osoby na diecie mają zwiększoną aktywność neuronalną w obszarach korowych zaangażowanych w kontrolę zachowania. Int. J. Obes. (Lond) 2007;31(3):440–448. 16819526 [PubMed]
Demos KE, Heatherton TF, Kelley WM Indywidualne różnice w aktywności jądra półleżącego w stosunku do jedzenia i obrazów seksualnych przewidują przyrost wagi i zachowania seksualne. J. Neurosci. 2012;32(16):5549–5552. 22514316 [PubMed]
Denis GV, Hamilton JA Zdrowe osoby otyłe: jak można je zidentyfikować i czy profile metaboliczne dzielą ryzyko? Curr. Opin. Endokrynol. Cukrzyca Obes. 2013;20(5):369–376. 23974763 [PubMed]
Denys D., Mantione M., Figee M., Van Den Munckhof P., Koerselman F., Westenberg H., Bosch A., Schuurman R. Głęboka stymulacja mózgu jądra półleżącego dla opornego na leczenie zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego. Łuk. Gen. Psychiatria. 2010;67(10):1061–1068. 20921122 [PubMed]
Digiorgi M., Rosen DJ, Choi JJ, Milone L., Schrope B., Olivero-Rivera L., Restuccia N., Yuen S., Fisk M., Inabnet WB, Bessler M. Ponowne pojawienie się cukrzycy po obejściu żołądka u pacjentów z obserwacji średnio- i długoterminowej. Surg. Obes. Relat. Dis. 2010;6(3):249–253. 20510288 [PubMed]
Divoux JL, [! (% XInRef | ce: nazwisko)!] B., [! (% XInRef | ce: nazwisko)!] M., Malbert CH, Watabe K., Matono S., Ayabe M., Kiyonaga A ., Anzai K., Higaki Y., Tanaka H. Wczesne zmiany w metabolizmie mózgu po stymulacji nerwu błędnego. Obes. Fakty. 2014;7(1):26–35. [PubMed]
Domingue BW, Belsky DW, Harris KM, Smolen A., Mcqueen MB, Boardman JD Ryzyko Polygenic przewiduje otyłość zarówno u białych, jak i czarnych młodych dorosłych. PLOS One. 2014; 9 (7): e101596. 24992585 [PubMed]
Donovan CM, Bohland M. Wykrywanie hipoglikemii w żyle wrotnej: nieobecne u ludzi lub jeszcze nie wyjaśnione? Cukrzyca. 2009;58(1):21–23. 19114726 [PubMed]
Downar J., Sankar A., Giacobbe P., Woodside B., Colton P. Nieoczekiwana szybka remisja opornej bulimii nerkowej podczas powtarzalnej przezczaszkowej stymulacji magnetycznej grzbietowo-przyśrodkowej kory przedczołowej z dużą dawką: opis przypadku. Z przodu. Psychiatria. 2012; 3: 30. 22529822 [PubMed]
Dunn JP, Cowan RL, Volkow ND, Feurer ID, Li R., Williams DB, Kessler RM, Abumrad NN Zmniejszona dostępność receptora dopaminowego typu 2 po operacji bariatrycznej: wstępne wyniki. Brain Res. 2010; 1350: 123-130. 20362560 [PubMed]
Dunn JP, Kessler RM, Feurer ID, Volkow ND, Patterson BW, Ansari MS, Li R., Marks-Shulman P., Abumrad NN Związek potencjału wiązania receptora typu dopaminy 2 z hormonami neuroendokrynnymi na czczo i wrażliwością na insulinę w ludzkiej otyłości. Diabetes Care. 2012;35(5):1105–1111. 22432117 [PubMed]
Ehlis AC, Schneider S., Dresler T., Fallgatter AJ Zastosowanie funkcjonalnej spektroskopii w bliskiej podczerwieni w psychiatrii. Neuroimage. 2014;85(1):478–488. 23578578 [PubMed]
Eisenstein SA, Antenor-Dorsey JA, Gredysa DM, Koller JM, Bihun EC, Ranck SA, Arbeláez AM, Klein S., Perlmutter JS, Moerlein SM, Black KJ, Hershey T. Porównanie specyficznego wiązania receptora D2 u otyłych i normalnych osoby z nadwagą stosujące PET z (N - [(11) C] metylo) benperidolem. Synapsa. 2013;67(11):748–756. 23650017 [PubMed]
El-Sayed Moustafa JS, Froguel P. Od genetyki otyłości do przyszłości spersonalizowanej terapii otyłości. Nat. Rev. Endocrinol. 2013;9(7):402–413. 23529041 [PubMed]
Fava M. Diagnoza i definicja depresji opornej na leczenie. Biol. Psychiatria. 2003;53(8):649–659. 12706951 [PubMed]
Felsted JA, Ren X., Chouinard-Decorte F., Mały DM Genetycznie określone różnice w odpowiedzi mózgu na pierwotną nagrodę pokarmową. J. Neurosci. 2010;30(7):2428–2432. 20164326 [PubMed]
Ferrari M., Quaresima V. Krótki przegląd historii ludzkiej funkcjonalnej spektroskopii w bliskiej podczerwieni (fNIRS) i dziedzin zastosowań. Neuroimage. 2012;63(2):921–935. 22510258 [PubMed]
Ferreira JG, Tellez LA, Ren X., Yeckel CW, de Araujo IE Regulacja spożycia tłuszczu przy braku sygnalizacji smaku. J. Physiol. 2012;590(4):953–972. 22219333 [PubMed]
Finkelstein EA, Khavjou OA, Thompson H., Trogdon JG, Pan L., Sherry B., Dietz W. Otyłość i ciężkie prognozy otyłości dzięki 2030. Rano. J. Prev. Med. 2012;42(6):563–570. 22608371 [PubMed]
Finkelstein EA, Trogdon JG, Cohen JW, Dietz W. Roczne wydatki medyczne związane z otyłością: szacunki dotyczące konkretnego płatnika i usługi. Health Aff (Millwood) 2009;28(5):w822–ww831. 19635784 [PubMed]
Fladby T., Bryhn G., Halvorsen O., Rosé I., Wahlund M., Wiig P., Wetterberg L. Odpowiedź węchowa w korze skroniowej osób starszych mierzona spektroskopią w bliskiej podczerwieni: wstępne studium wykonalności. J. Cereb. Przepływ krwi Metab. 2004;24(6):677–680. 15181375 [PubMed]
Flegal KM, Carroll MD, Ogden CL, Curtin LR Rozpowszechnienie i trendy w otyłości wśród dorosłych w USA, 1999 – 2008. JAMA. 2010;303(3):235–241. 20071471 [PubMed]
Fox MD, Buckner RL, White MP, Greicius MD, Pascual-Leone A. Skuteczność przezczaszkowych celów stymulacji magnetycznej w depresji jest związana z wewnętrzną funkcjonalną łącznością z subgenualnym zakrętem. Biol. Psychiatria. 2012;72(7):595–603. 22658708 [PubMed]
Fox MD, Halko MA, Eldaief MC, Pascual-Leone A. Mierzenie i manipulowanie łącznością mózgu z funkcjonalnym połączeniem rezonansu magnetycznego (fcMRI) i przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (TMS) Neuroimage. 2012;62(4):2232–2243. 22465297 [PubMed]
Frank S., Lee S., Preissl H., Schultes B., Birbaumer N., Veit R. Otyły atleta mózgu: samoregulacja przedniej wyspy w otyłości. PLOS One. 2012; 7 (8): e42570. 22905151 [PubMed]
Frank S., Wilms B., Veit R., Ernst B., Thurnheer M., Kullmann S., Fritsche A., Birbaumer N., Preissl H., Schultes B. Zmieniona aktywność mózgu u ciężko otyłych kobiet może wyzdrowieć po Roux -en operacja pomostowania żołądka Y. Int. J. Obes. (Lond) 2014;38(3):341–348. 23711773 [PubMed]
Fregni F., Orsati F., Pedrosa W., Fecteau S., Tome FA, Nitsche MA, Mecca T., Macedo EC, Pascual-Leone A., Boggio PS Przezczaszkowa stymulacja prądem stałym kory przedczołowej moduluje pragnienie specyficznego żywność. Apetyt. 2008;51(1):34–41. 18243412 [PubMed]
Gabrieli JD, Ghosh SS, Whitfield-Gabrieli S. Przewidywanie jako humanitarny i pragmatyczny wkład ludzkiej neuronauki poznawczej. Neuron. 2015;85(1):11–26. 25569345 [PubMed]
Gagnon C., Desjardins-Crépeau L., Tournier I., Desjardins M., Lesage F., Greenwood CE, Bherer L. Obrazowanie w bliskiej podczerwieni wpływu spożycia glukozy i regulacji na aktywację przedczołową podczas wykonywania podwójnego zadania u zdrowych na czczo osoby starsze. Behav. Brain Res. 2012;232(1):137–147. 22487250 [PubMed]
García-García I., Narberhaus A., Marqués-Iturria I., Garolera M., Rădoi A., Segura B., Pueyo R., Ariza M., Jurado MA Odpowiedzi neuronalne na wizualne sygnały żywnościowe: spostrzeżenia z funkcjonalnego rezonansu magnetycznego obrazowanie. Eur. Jeść. Nieład. Obrót silnika. 2013;21(2):89–98. 23348964 [PubMed]
Gearhardt AN, Yokum S., Stice E., Harris JL, Brownell KD Związek otyłości z aktywacją neuronów w odpowiedzi na reklamy żywności. Soc. Cogn. Wpłynąć. Neurosci. 2014;9(7):932–938. 23576811 [PubMed]
Geha PY, Aschenbrenner K., Felsted J., O'Malley SS, Small DM Altered hypothalamic response to food in smokers. Jestem. J. Clin. Nutr. 2013;97(1):15–22. 23235196 [PubMed]
Geiger BM, Haburcak M., Avena NM, Moyer MC, Hoebel BG, Pothos EN Deficyty mezolimbicznej neurotransmisji dopaminy w otyłości dietetycznej u szczurów. Neuroscience. 2009;159(4):1193–1199. 19409204 [PubMed]
Geliebter A. Neuroobrazowanie rozdęcia żołądka i operacji pomostowania żołądka. Apetyt. 2013; 71: 459-465. 23932915 [PubMed]
Gibbons C., Finlayson G., Dalton M., Caudwell P., Blundell JE Metaboliczne wytyczne fenotypowania: badanie zachowań żywieniowych u ludzi. J. Endocrinol. 2014;222(2):G1–G12. 25052364 [PubMed]
Goddard E., Ashkan K., Farrimond S., Bunnage M., Treasure J. Glejak prawego płata czołowego prezentujący się jako jadłowstręt psychiczny: dalsze dowody wskazujące na grzbietowy zakręt przedni jako obszar dysfunkcji. Int. J. Jedz. Nieład. 2013;46(2):189–192. 23280700 [PubMed]
Goldman RL, Borckardt JJ, Frohman HA, O'Neil PM, Madan A., Campbell LK, Budak A., George MS Przedczaszkowa przezczaszkowa przezczaszkowa stymulacja prądem stałym (tDCS) tymczasowo zmniejsza apetyt na pokarm i zwiększa zgłaszaną przez samych pacjentów zdolność opierania się pożywieniu u dorosłych z częstym głodem pokarmowym. Apetyt. 2011;56(3):741–746. 21352881 [PubMed]
Goldman RL, Canterberry M., Borckardt JJ, Madan A., Byrne TK, George MS, O'Neil PM, Hanlon CA Obwód sterowania wykonawczego różnicuje stopień sukcesu w utracie wagi po operacji pomostowania żołądka. Silver Spring otyłości. 2013;21(11):2189–2196. 24136926 [PubMed]
Gologorsky Y., Ben-Haim S., Moshier EL, Godbold J., Tagliati M., Weisz D., Alterman RL Transgresja ściany komorowej podczas operacji podnamiotowej głębokiej stymulacji mózgu w chorobie Parkinsona zwiększa ryzyko niekorzystnych następstw neurologicznych. Neurochirurgia. 2011;69(2):294–299. 21389886 [PubMed]
Gorgulho AA, Pereira JL, Krahl S., Lemaire JJ, De Salles A. Neuromodulacja w przypadku zaburzeń odżywiania: otyłość i anoreksja. Neurosurg. Clin. N. Am. 2014;25(1):147–157. 24262906 [PubMed]
Gortz L., Bjorkman AC, Andersson H., Kral JG Wagotomia pniowa zmniejsza spożycie pokarmu i płynów u ludzi. Physiol. Behav. 1990;48(6):779–781. 2087506 [PubMed]
Green E., Murphy C. Zmienione przetwarzanie słodkiego smaku w mózgu osób pijących dietetycznie napoje gazowane. Physiol. Behav. 2012;107(4):560–567. 22583859 [PubMed]
Guo J., Simmons WK, Herscovitch P., Martin A., Hall KD Wzorce korelacji receptora dopaminowego D2 w prążkowiu z ludzką otyłością i oportunistycznymi zachowaniami żywieniowymi. Mol. Psychiatria. 2014;19(10):1078–1084. 25199919 [PubMed]
Guo T., Finnis KW, Parrent AG, Peters TM Rozwój systemu wizualizacji i nawigacji oraz zastosowanie stereotaktycznych neurochirurgii głębinowych. Comput. Wspomagany Surg. 2006;11(5):231–239. 17127648 [PubMed]
Hall KD, Hammond RA, Rahmandad H. Dynamiczne wzajemne oddziaływanie między homeostatycznymi, hedonicznymi i poznawczymi obwodami sprzężenia zwrotnego regulującymi masę ciała. Rano. J. Public. Zdrowie. 2014;104(7):1169–1175. 24832422 [PubMed]
Hallett M. Transcranial magnetyczna stymulacja: primer. Neuron. 2007;55(2):187–199. 17640522 [PubMed]
Halperin R., Gatchalian CL, Adachi TJ, Carter J., Leibowitz SF Relacja adrenergicznej i elektrycznej stymulacji mózgowej wywołanej przez karmienie. Pharmacol. Biochem. Behav. 1983;18(3):415–422. 6300936 [PubMed]
Halpern CH, Tekriwal A., Santollo J., Keating JG, Wolf JA, Daniels D., Bale TL Amelioracja obżarstwa przez jądro półleżące głęboka stymulacja mózgu u myszy obejmuje modulację receptora D2. J. Neurosci. 2013;33(17):7122–7129. 23616522 [PubMed]
Haltia LT, Rinne JO, Merisaari H., Maguire RP, Savontaus E., Helin S., Någren K., Kaasinen V. Wpływ dożylnej glukozy na funkcję dopaminergiczną w mózgu człowieka in vivo. Synapsa. 2007;61(9):748–756. 17568412 [PubMed]
Hannukainen J., Guzzardi M., Virtanen K., Sanguinetti E., Nuutila P., Iozzo P. Obrazowanie metabolizmu narządów w otyłości i cukrzycy: perspektywy leczenia. Curr. Pharm. Des. 2014 24745922 [PubMed]
Harada H., Tanaka M., Kato T. Aktywacja węchowa mózgu mierzona za pomocą spektroskopii w bliskiej podczerwieni u ludzi. J. Laryngol. Otol. 2006;120(8):638–643. 16884548 [PubMed]
Hariz MI Powikłania głębokiej operacji stymulacji mózgu. Mov. Nieład. 2002;17(Suppl. 3):S162–SS166. 11948772 [PubMed]
Hasegawa Y., Tachibana Y., Sakagami J., Zhang M., Urade M., Ono T. Zwiększona smakowo modulacja przepływu krwi mózgowej podczas żucia gumy. PLOS One. 2013; 8 (6): e66313. 23840440 [PubMed]
Hassenstab JJ, Sweet LH, Del Parigi A., Mccaffery JM, Haley AP, Demos KE, Cohen RA, Wing RR Cortical grubość sieci kontroli poznawczej w otyłości i skuteczne utrzymanie utraty wagi: wstępne badanie MRI. Psychiatry Res. 2012;202(1):77–79. 22595506 [PubMed]
Hausmann A., Mangweth B., Walpoth M., Hoertnagel C., Kramer-Reinstadler K., Rupp CI, Hinterhuber H. Powtarzalna przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (rTMS) w podwójnie ślepej terapii pacjenta z depresją cierpiącego na bulimię: opis przypadku. Int. J. Neuropsychopharmacol. 2004;7(3):371–373. 15154975 [PubMed]
Helmers SL, Begnaud J., Cowley A., Corwin HM, Edwards JC, Holder DL, Kostov H., Larsson PG, Levisohn PM, De Menezes MS, Stefan H., Labiner DM Zastosowanie modelu obliczeniowego stymulacji nerwu błędnego. Acta Neurol. Scand. 2012; 126: 336-343. 22360378 [PubMed]
Henderson JM „Connectomic surgery”: tractography obrazowania dyfuzyjnego (DTI) jako metoda celowania do chirurgicznej modulacji sieci neuronowych. Z przodu. Integracja. Neurosci. 2012; 6: 15. 22536176 [PubMed]
Higashi T., Sone Y., Ogawa K., Kitamura YT, Saiki K., Sagawa S., Yanagida T., Seiyama A. Zmiany w regionalnej objętości krwi mózgowej w korze czołowej podczas pracy umysłowej zi bez spożycia kofeiny: monitorowanie czynnościowe przy użyciu spektroskopii w bliskiej podczerwieni. J. Biomed. Optować. 2004;9(4):788–793. 15250767 [PubMed]
Hinds O., Ghosh S., Thompson TW, Yoo JJ, Whitfield-Gabrieli S., Triantafyllou C., Gabrieli JD Computing aktywacja BOLD od momentu do momentu dla neurofeedbacku w czasie rzeczywistym. Neuroimage. 2011;54(1):361–368. 20682350 [PubMed]
Hollmann M., Hellrung L., Pleger B., Schlögl H., Kabisch S., Stumvoll M., Villringer A., Horstmann A. Neural korelaty wolicjonalnej regulacji pragnienia pożywienia. Int. J. Obes. (Lond) 2012;36(5):648–655. 21712804 [PubMed]
Hoshi Y. W kierunku następnej generacji spektroskopii w bliskiej podczerwieni. Philos. Trans. Matematyka. Phys. Inż. Sci. 2011;369(1955):4425–4439. 22006899 [PubMed]
Hosseini SM, Mano Y., Rostami M., Takahashi M., Sugiura M., Kawashima R. Dekodowanie tego, co lubi lub czego nie lubi z pojedynczych prób pomiarów fNIRS. Neuroreport. 2011;22(6):269–273. 21372746 [PubMed]
Hu C., Kato Y., Luo Z. Aktywacja ludzkiej kory przedczołowej do przyjemnego i awersyjnego smaku za pomocą funkcjonalnej spektroskopii w bliskiej podczerwieni. FNS. 2014;5(2):236–244.
Insel TR Przełożenie możliwości naukowych na wpływ na zdrowie publiczne: plan strategiczny badań nad chorobami psychicznymi. Łuk. Gen. Psychiatria. 2009;66(2):128–133. 19188534 [PubMed]
Insel TR, Voon V., Nye JS, Brown VJ, Altevogt BM, Bullmore ET, Goodwin GM, Howard RJ, Kupfer DJ, Malloch G., Marston HM, Nutt DJ, Robbins TW, Stahl SM, Tricklebank MD, Williams JH, Sahakian BJ Innowacyjne rozwiązania w zakresie rozwoju nowych leków w zdrowiu psychicznym. Neurosci. Biobehav. Obrót silnika. 2013;37(10 1):2438–2444. 23563062 [PubMed]
Ishimaru T., Yata T., Horikawa K., Hatanaka S. Spektroskopia w bliskiej podczerwieni dorosłej ludzkiej kory węchowej. Acta Otolaryngol. Suppl. 2004;95–98(553):95–98. 15277045 [PubMed]
Israël M., Steiger H., Kolivakis T., Mcgregor L., Sadikot AF Głęboka stymulacja mózgu w subgenualnej korze zakrętu obręczy dla trudnego do opanowania zaburzenia jedzenia. Biol. Psychiatria. 2010;67(9):e53–ee54. 20044072 [PubMed]
Jackson PA, Kennedy DO Zastosowanie spektroskopii w bliskiej podczerwieni w badaniach interwencji żywieniowych. Z przodu. Szum. Neurosci. 2013; 7: 473. 23964231 [PubMed]
Jackson PA, Reay JL, Scholey AB, Kennedy DO Olej rybny bogaty w kwas dokozaheksaenowy moduluje mózgową odpowiedź hemodynamiczną na zadania poznawcze u zdrowych młodych dorosłych. Biol. Psychol. 2012;89(1):183–190. 22020134 [PubMed]
Jauch-Chara K., Kistenmacher A., Herzog N., Schwarz M., Schweiger U., Oltmanns KM Powtarzająca się elektryczna stymulacja mózgu zmniejsza spożycie pokarmu u ludzi. Rano. J. Clin. Nutr. 2014; 100: 1003-1009. 25099550 [PubMed]
Jáuregui-Lobera I. Elektroencefalografia w zaburzeniach odżywiania. Neuropsychiatr. Dis. Leczyć. 2012; 8: 1-11. 22275841 [PubMed]
Jenkinson CP, Hanson R., Cray K., Wiedrich C., Knowler WC, Bogardus C., Baier L. Związek polimorfizmów receptora dopaminy D2 Ser311Cys i TaqIA z otyłością lub cukrzycą typu 2 u Indian Pima. Int. J. Obes. Relat. Metab. Nieład. 2000;24(10):1233–1238. 11093282 [PubMed]
Jirsa VK, Sporns O., Breakspear M., Deco G., Mcintosh AR W kierunku mózgu wirtualnego: modelowanie sieci nienaruszonego i uszkodzonego mózgu. Łuk. Ital. Biol. 2010;148(3):189–205. 21175008 [PubMed]
Johnson PM, Kenny PJ Receptory dopaminy D2 w dysfunkcji nagradzania podobnego do uzależnienia i kompulsywnym jedzeniu u otyłych szczurów. Nat. Neurosci. 2010;13(5):635–641. 20348917 [PubMed]
Jönsson EG, Nöthen MM, Grünhage F., Farde L., Nakashima Y., Propping P., Polimorfizmy Sedvall GC w genie receptora dopaminy D2 i ich związki z gęstością receptorów dopaminy w prążkowiu zdrowych ochotników. Mol. Psychiatria. 1999;4(3):290–296. 10395223 [PubMed]
Jorge J., Van Der Zwaag W., Figueiredo P. EEG - integracja fMRI do badania funkcji ludzkiego mózgu. Neuroimage. 2014; 102: 24-34. 23732883 [PubMed]
Kamolz S., Richter MM, Schmidtke A., Fallgatter AJ Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna na współistniejącą depresję w anoreksji. Nervenarzt. 2008;79(9):1071–1073. 18661116 [PubMed]
Kanai R., Chaieb L., Antal A., Walsh V., Paulus W. Zależna od częstotliwości stymulacja elektryczna kory wzrokowej. Curr. Biol. 2008;18(23):1839–1843. 19026538 [PubMed]
Karlsson HK, Tuominen L., Tuulari JJ, Hirvonen J., Parkkola R., Helin S., Salminen P., Nuutila P., Nummenmaa L. Otyłość jest związana ze zmniejszoną dostępnością receptora opioidowego µ, ale niezmienioną dopaminą D2 w mózgu . J. Neurosci. 2015;35(9):3959–3965. 25740524 [PubMed]
Karlsson HK, Tuulari JJ, Hirvonen J., Lepomäki V., Parkkola R., Hiltunen J., Hannukainen JC, Soinio M., Pham T., Salminen P., Nuutila P., Nummenmaa L. Otyłość jest związana z istotą białą atrofia: połączone obrazowanie tensora dyfuzji i badanie morfometryczne oparte na wokselu. Otyłość Silver Spring. 2013;21(12):2530–2537. 23512884 [PubMed]
Karlsson J., Taft C., Rydén A., Sjöström L., Sullivan M. Dziesięcioletnie trendy w jakości życia związanej ze zdrowiem po chirurgicznym i konwencjonalnym leczeniu ciężkiej otyłości: badanie interwencyjne SOS. Int. J. Obes. (Lond) 2007;31(8):1248–1261. 17356530 [PubMed]
Katsareli EA, Biomarkery Dedoussis GV w dziedzinie otyłości i związanych z nią chorób współistniejących. Expert Opin. Ther. Cele. 2014;18(4):385–401. 24479492 [PubMed]
Kaye WH, Wagner A., Fudge JL, Paulus M. Neurocircuitry zaburzeń odżywiania. Curr. Topol. Behav. Neurosci. 2010; 6: 37 – 57. [PubMed]
Kaye WH, Wierenga CE, Bailer UF, Simmons AN, Wagner A., Bischoff-Grethe A. Czy wspólna neurobiologia żywności i narkotyków przyczynia się do skrajnego spożycia żywności w anoreksji i bulimii? Biol. Psychiatria. 2013;73(9):836–842. 23380716 [PubMed]
Kekic M., Mcclelland J., Campbell I., Nestler S., Rubia K., David AS, Schmidt U. Wpływ kory mózgowej przedczołowej przezczaszkowej stymulacji prądem stałym (DDS) na głód pokarmowy i dyskontowanie czasowe u kobiet z częstymi głodami pokarmowymi . Apetyt. 2014; 78: 55-62. 24656950 [PubMed]
Kelley AE, Baldo BA, Pratt WE, Will MJ Corticostriatal-hypothalamic circuit and motywacja pokarmowa: integracja energii, działania i nagrody. Physiol. Behav. 2005;86(5):773–795. 16289609 [PubMed]
Kelley AE, Schiltz CA, Landry CF Neural systemy zrekrutowane przez sygnały związane z lekami i żywnością: badania aktywacji genów w regionach kortykolimbicznych. Physiol. Behav. 2005;86(1–2):11–14. 16139315 [PubMed]
Kelley AE, Will MJ, Steininger TL, Zhang M., Haber SN Ograniczone dzienne spożycie bardzo smacznego pokarmu (czekolada zapewnia (R)) zmienia ekspresję genu prążkowia enkephalin. Eur. J. Neurosci. 2003;18(9):2592–2598. 14622160 [PubMed]
Kennedy DO, Haskell CF Mózgowy przepływ krwi i behawioralny wpływ kofeiny na zwykłych i nie-nawykowych konsumentów kofeiny: badanie spektroskopowe w bliskiej podczerwieni. Biol. Psychol. 2011;86(3):298–306. 21262317 [PubMed]
Kennedy DO, Wightman EL, Reay JL, Lietz G., Okello EJ, Wilde A., Haskell CF Wpływ resweratrolu na zmienność przepływu krwi w mózgu i wydajność poznawczą u ludzi: podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badanie krzyżowe. Rano. J. Clin. Nutr. 2010;91(6):1590–1597. 20357044 [PubMed]
Kentish S., Li H., Philp LK, O'Donnell TA, Isaacs NJ, Young RL, Wittert GA, Blackshaw LA, Page AJ Diet-induced adaptation of vagal aferent function. J. Physiol. 2012;590(1):209–221. 22063628 [PubMed]
Kessler RM, Zald DH, Ansari MS, Li R., Cowan RL Zmiany w uwalnianiu dopaminy i poziomy receptorów dopaminy D2 / 3 wraz z rozwojem łagodnej otyłości. Synapsa. 2014;68(7):317–320. 24573975 [PubMed]
Khan MF, Mewes K., Gross RE, Skrinjar O. Ocena zmiany mózgu związana z operacją głębokiej stymulacji mózgu. Stereotakt. Funkt. Neurosurg. 2008;86(1):44–53. 17881888 [PubMed]
Kirkland A. Pomyśl o hipopotamie: prawach świadomości w ruchu akceptacji tłuszczu. Prawo Soc. Obrót silnika. 2008;42(2):397–432.
Kirsch P., Reuter M., Mier D., Lonsdorf T., Stark R., Gallhofer B., Vaitl D., Hennig J. Imaging interakcje gen-substancja: wpływ polimorfizmu DRD2 TaqIA i bromokryptyny agonisty dopaminy na aktywacja mózgu podczas oczekiwania na nagrodę. Neurosci. Łotysz. 2006;405(3):196–201. 16901644 [PubMed]
Kishinevsky FI, Cox JE, Murdaugh DL, Stoeckel LE, Cook EW, 3rd, Weller RE fMRI reaktywność na zadanie dyskontowania opóźnień przewiduje przyrost masy ciała u otyłych kobiet. Apetyt. 2012;58(2):582–592. 22166676 [PubMed]
Knight EJ, Min HK, Hwang SC, Marsh MP, Paek S., Kim I., Felmlee JP, Abulseoud OA, Bennet KE, Frye MA, Lee KH Nucleus accumbens głęboka stymulacja mózgu skutkuje aktywacją wyspy i przedczołowej: duże zwierzęce FMRI badanie. PLOS One. 2013; 8 (2): e56640. 23441210 [PubMed]
Kobayashi E., Karaki M., Kusaka T., Kobayashi R., Itoh S., Mori N. Funkcjonalne optyczne hemodynamiczne obrazowanie kory węchowej u osobników normosmii i pacjentów z dysosmią. Acta Otolaryngol. Suppl. 2009: 79-84. 19848246 [PubMed]
Kobayashi E., Karaki M., Touge T., Deguchi K., Ikeda K., Mori N., Doi S. Ocena węchowa przy użyciu spektroskopii w bliskiej podczerwieni. ICME. Międzynarodowa konferencja nt. Złożonej inżynierii medycznej. (Kobe, Japonia) 2012
Kobayashi E., Kusaka T., Karaki M., Kobayashi R., Itoh S., Mori N. Funkcjonalne optyczne hemodynamiczne obrazowanie kory węchowej. Laryngoskop. 2007;117(3):541–546. 17334319 [PubMed]
Kober H., Mende-Siedlecki P., Kross EF, Weber J., Mischel W., Hart CL, Ochsner KN Ścieżka przedczołowo-prążkowia leży u podstaw regulacji poznawczej głodu. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 2010;107(33):14811–14816. 20679212 [PubMed]
Kokan N., Sakai N., Doi K., Fujio H., Hasegawa S., Tanimoto H., Nibu K. Spektroskopia bliskiej podczerwieni kory oczodołowo-czołowej podczas stymulacji nawaniacza. Rano. J. Rhinol. Alergia. 2011;25(3):163–165. 21679526 [PubMed]
Konagai, C., Watanabe, H., Abe, K., Tsuruoka, N., Koga, Y., Wpływ esencji kurczaka na funkcje poznawcze mózgu: badanie spektroskopii w bliskiej podczerwieni, obj. 77 (1) (2013a). Biosci Biotechnol Biochem, pp. 178 – 181 [PubMed]
10.1271 / bbb.120706] [Pubmed: 23291775].
Konagai C., Yanagimoto K., Hayamizu K., Han L., Tsuji T., Koga Y. Wpływ oleju z kryla zawierającego wielonienasycone kwasy tłuszczowe n-3 w postaci fosfolipidów na funkcje ludzkiego mózgu: randomizowane badanie kontrolowane u zdrowych starszych ochotników . Clin. Interv. Starzenie się. 2013; 8: 1247-1257. 24098072 [PubMed]
Kral JG, Paez W., Wolfe BM Funkcja nerwu Vagala w otyłości: implikacje terapeutyczne. Świat J. Surg. 2009;33(10):1995–2006. 19618240 [PubMed]
Krolczyk G., Zurowski D., Sobocki J., Słowiaczek MP, Laskiewicz J., Matyja A., Zaraska K., Zaraska W., Thor PJ Wpływ ciągłej mikrochipowej neuromodulacji nerwu błędnego na funkcję przewodu pokarmowego u szczurów. J. Physiol. Pharmacol. 2001;52(4 1):705–715. 11787768 [PubMed]
Krug ME, Carter CS Conflict kontrola pętli kontroli poznawczej. W: Mangun GR, redaktor. Neuronauka uwagi: uważna kontrola i wybór. Oxford University Press; Nowy Jork: 2012. str. 229 – 249.
Kumar V., Gu Y., Basu S., Berglund A., Eschrich SA, Schabath MB, Forster K., Aerts HJ, Dekker A., Fenstermacher D., Goldgof DB, Hall LO, Lambin P., Balagurunathan Y. , Gatenby RA, Gillies RJ Radiomics: proces i wyzwania. Magn. Rezon. Obrazowanie. 2012;30(9):1234–1248. 22898692 [PubMed]
Laćan G., De Salles AA, Gorgulho AA, Krahl SE, Frighetto L., Behnke EJ, Melega WP Modulacja przyjmowania pokarmu po głębokiej stymulacji mózgu brzuszno-przyśrodkowego podwzgórza w małpie vervet. Badania laboratoryjne. J. Neurosurg. 2008;108(2):336–342. 18240931 [PubMed]
Lambert C., Zrinzo L., Nagy Z., Lutti A., Hariz M., Foltynie T., Draganski B., Ashburner J., Frackowiak R. Potwierdzenie stref funkcjonalnych w ludzkim jądrze podwzgórzowym: wzory połączeń i sub -parablacja z wykorzystaniem obrazowania ważonego metodą dyfuzji. Neuroobraz. 2012;60(1):83–94. 22173294 [PubMed]
Lambin P., Rios-Velazquez E., Leijenaar R., Carvalho S., Van Stiphout RG, Granton P., Zegers CM, Gillies R., Boellard R., Dekker A., Aerts HJ Radiomics: pozyskiwanie dodatkowych informacji z medycyny obrazy przy użyciu zaawansowanej analizy funkcji. Eur. J. Cancer. 2012;48(4):441–446. 22257792 [PubMed]
Lapenta OM, Sierve KD, de Macedo EC, Fregni F., Boggio PS Przezczaszkowa stymulacja prądem stałym moduluje kontrolę hamowania indeksowaną przez ERP i zmniejsza spożycie pokarmu. Apetyt. 2014; 83: 42-48. 25128836 [PubMed]
Laruelle M., Gelernter J., Innis RB D2 na potencjał wiązania receptorów nie ma wpływu polimorfizm Taq1 na genie receptora D2. Mol. Psychiatria. 1998;3(3):261–265. 9672902 [PubMed]
Laskiewicz J., Królczyk G., Zurowski G., Sobocki J., Matyja A., Thor PJ Wpływ neuromodulacji i wagotomii błędnej na kontrolę przyjmowania pokarmu i masy ciała u szczurów. J. Physiol. Pharmacol 2003;54(4):603–610. 14726614 [PubMed]
Le DS, Pannacciulli N., Chen K., Del Parigi A., Salbe AD, Reiman EM, Krakoff J. Mniej aktywacji lewej grzbietowo-bocznej kory przedczołowej w odpowiedzi na posiłek: cecha otyłości. Jestem. J. Clin. Nutr. 2006;84(4):725–731. 17023697 [PubMed]
Lee S., Ran Kim K., Ku J., Lee JH, Namkoong K., Jung YC Synchronia stanu spoczynkowego między przednią korą obręczy a stanem przedwczesnym dotyczy obaw związanych z kształtem ciała w jadłowstręt psychiczny i bulimii. Res Psychiatry. 2014;221(1):43–48. 24300085 [PubMed]
Lehmkuhle MJ, Mayes SM, Kipke DR Jednostronna neuromodulacja brzuszno-przyśrodkowej podwzgórza szczura poprzez głęboką stymulację mózgu. J. Neural Eng. 2010, 7 (3): 036006. 20460691 [PubMed]
LeWitt PA, Rezai AR, Leehey MA, Ojemann SG, Flaherty AW, Eskandar EN, Kostyk SK, Thomas K., Sarkar A., Siddiqui MS, Tatter SB, Schwalb JM, Poston KL, Henderson JM, Kurlan RM, Richard IH, Van Meter L., Sapan CV, While MJ, Kaplitt MG AAV2-GAD terapia genowa zaawansowanej choroby Parkinsona: podwójnie ślepa, kontrolowana operacja pozorowana, randomizowana próba. Lancet Neurol. 2011;10(4):309–319. 21419704 [PubMed]
Li X., Hartwell KJ, Borckardt J., Prisciandaro JJ, Saladin ME, Morgan PS, Johnson KA, Lematty T., Brady KT, George MS. Dobrowolne zmniejszenie aktywności kory kory obręczy powoduje zmniejszenie głodu palącego po zaprzestaniu palenia: wstępna rzeczywistość -czasowe badanie fMRI. Addict Biol. 2013;18(4):739–748. 22458676 [PubMed]
Lipsman N., Woodside DB, Giacobbe P., Hamani C., Carter JC, Norwood SJ, Sutandar K., Staab R., Elias G., Lyman CH, Smith GS, Lozano AM Subcallosal zawiązują głęboką stymulację mózgu do leczenia opornego na leczenie jadłowstręt psychiczny: badanie pilotażowe fazy 1. Lancet. 2013;381(9875):1361–1370. 23473846 [PubMed]
Little TJ, Feinle-Bisset C. Wykrywanie ustnej i żołądkowo-jelitowej diety tłuszczowej i regulacja apetytu u ludzi: modyfikacja diety i otyłości. Z przodu. Neurosci. 2010; 4: 178. 21088697 [PubMed]
Livhits M., Mercado C., Yermilov I., Parikh JA, Dutson E., Mehran A., Ko CY, Gibbons MM Przedoperacyjne predyktory utraty masy ciała po operacji bariatrycznej: przegląd systematyczny. Obes Surg. 2012;22(1):70–89. 21833817 [PubMed]
Locke MC, Wu SS, Foote KD, Sassi M., Jacobson CE, Rodriguez RL, Fernandez HH, Okun MS Zmiany masy jądra podwzgórza vs globus pallidus internus głęboka stymulacja mózgu: wyniki z kohorty głębokiej stymulacji mózgu metodą COMPARE. Neurochirurgia. 2011;68(5):1233–1237. 21273927 [PubMed]
Logan GD, Cowan WB, Davis KA O zdolności do hamowania prostych reakcji wyboru czasu reakcji: model i metoda. J. Exp. Psychol. Szum. Percepcja Wykonać. 1984;10(2):276–291. 6232345 [PubMed]
Luu S., Chau T. Neuralna reprezentacja stopnia preferencji w przyśrodkowej korze przedczołowej. Neuroreport. 2009;20(18):1581–1585. 19957381 [PubMed]
Lyons KE, Wilkinson SB, Overman J., Pahwa R. Powikłania chirurgiczne i sprzętowe stymulacji podwzgórza: seria procedur 160. Neurologia. 2004;63(4):612–616. 15326230 [PubMed]
Machii K., Cohen D., Ramos-Estebanez C., Pascual-Leone A. Bezpieczeństwo rTMS do niemotorycznych obszarów korowych u zdrowych uczestników i pacjentów. Clin. Neurofiziol. 2006;117(2):455–471. 16387549 [PubMed]
Macia F., Perlemoine C., Coman I., Guehl D., Burbaud P., Cuny E., Gin H., Rigalleau V., Tison F. Pacjenci z chorobą Parkinsona z obustronną głęboką głęboką stymulacją mózgu przybierają na wadze. Mov. Disord. 2004;19(2):206–212. 14978678 [PubMed]
Magro DO, Geloneze B., Delfini R., Pareja BC, Callejas F., Pareja JC Długotrwały powrót masy ciała po omijaniu żołądka: prospektywne badanie 5. Obes Surg. 2008;18(6):648–651. 18392907 [PubMed]
Makino M., Tsuboi K., Dennerstein L. Częstość występowania zaburzeń odżywiania: porównanie krajów zachodnich i niezachodnich. MedGenMed. 2004, 6 (3): 49. 15520673 [PubMed]
Malbert CH Obrazowanie mózgu podczas zachowań żywieniowych. Fundam. Clin. Pharmacol 2013; 27: 26.
Manta S., El Mansari M., Debonnel G., Blier P. Elektrofizjologiczne i neurochemiczne skutki długotrwałej stymulacji nerwu błędnego na układach monoaminergicznych szczura. Int. J. Neuropsychopharmacol. 2013;16(2):459–470. 22717062 [PubMed]
Mantione M., Nieman DH, Figee M., Denys D. Terapia poznawczo-behawioralna zwiększa efekty głębokiej stymulacji mózgu w zaburzeniu obsesyjno-kompulsyjnym. Psychol. Med. 2014; 44: 3515-3522. 25065708 [PubMed]
Mantione M., Van De Brink W., Schuurman PR, Denys D. Zaprzestanie palenia i utrata masy ciała po przewlekłej głębokiej stymulacji mózgu jądra półleżącego: implikacje terapeutyczne i badawcze: opis przypadku. Neurochirurgia. 2010; 66 (1): E218. 20023526 [PubMed]
Martin DM, Liu R., Alonzo A., Green M., Loo CK Zastosowanie przezczaszkowej stymulacji prądem stałym (tDCS) w celu poprawy treningu poznawczego: efekt czasu stymulacji. Exp. Res mózgu 2014; 232: 3345-3351. 24992897 [PubMed]
Martin DM, Liu R., Alonzo A., Green M., Player MJ, Sachdev P., Loo CK Czy transcranialna bezpośrednia stymulacja prądu może poprawić wyniki treningu poznawczego? Randomizowane kontrolowane badanie z udziałem zdrowych uczestników. Int. J. Neuropsychopharmacol. 2013;16(9):1927–1936. 23719048 [PubMed]
Matsumoto T., Saito K., Nakamura A., Saito T., Nammoku T., Ishikawa M., Mori K. Składniki aromatu suszonego bonito wzmacniają reakcje hemodynamiczne śliny na smaki bulionu wykrywane za pomocą spektroskopii w bliskiej podczerwieni. J. Agric. Food Chem. 2012;60(3):805–811. 22224859 [PubMed]
Mccaffery JM, Haley AP, Sweet LH, Phelan S., Raynor HA, Del Parigi A., Cohen R., Wing RR Różnicowa funkcjonalna reakcja magnetycznego rezonansu magnetycznego na zdjęcia żywności u osób skutecznie utrzymujących odchudzanie w stosunku do kontroli prawidłowej wagi i otyłości . Jestem. J. Clin. Nutr. 2009;90(4):928–934. 19675107 [PubMed]
Mcclelland J., Bozhilova N., Campbell I., Schmidt U. Systematyczny przegląd wpływu neuromodulacji na jedzenie i masę ciała: dowody z badań na ludziach i zwierzętach. Eur. Jeść. Zaburzenia Rev. 2013;21(6):436–455. [PubMed]
Mcclelland J., Bozhilova N., Nestler S., Campbell IC, Jacob S., Johnson-Sabine E., Schmidt U. Poprawa objawów po neuronawigowanej powtarzalnej przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (rTMS) w ciężkiej i trwałej anoreksji: wyniki z dwóch studium przypadku. Eur. Jeść. Nieład Obrót silnika. 2013;21(6):500–506. 24155247 [PubMed]
Mccormick LM, Keel PK, Brumm MC, Bowers W., Swayze V., Andersen A., Andreasen N. Implikacje wywołanej głodową zmianą objętości przedniej przedniej obręczy obręczy w anoreksji. Int. J. Eat. Nieład 2008;41(7):602–610. 18473337 [PubMed]
Mclaughlin NC, Didie ER, Machado AG, Haber SN, Eskandar EN, Greenberg BD Poprawa objawów anoreksji po głębokiej stymulacji mózgu z powodu trudnych do opanowania zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych. Biol. Psychiatria. 2013;73(9):e29–ee31. 23128051 [PubMed]
Mcneal DR Analiza modelu wzbudzenia mielinizowanego nerwu. IEEE Trans. Biomed. Inż. 1976;23(4):329–337. 1278925 [PubMed]
Miller AL, Lee HJ, Lumeng JC Związane z otyłością biomarkery i funkcje wykonawcze u dzieci. Pediatr. Res. 2015;77(1–2):143–147. 25310758 [PubMed]
Miocinovic S., Parent M., Butson CR, Hahn PJ, Russo GS, Vitek JL, Mcintyre CC Analiza obliczeniowa aktywacji jądra podwzgórza i zwoju soczewki podczas terapeutycznej głębokiej stymulacji mózgu. J. Neurophysiol. 2006;96(3):1569–1580. 16738214 [PubMed]
Mitchison D., Hay PJ Epidemiologia zaburzeń odżywiania: czynniki genetyczne, środowiskowe i społeczne. Clin. Epidemiol. 2014; 6: 89-97. 24728136 [PubMed]
Miyagi Y., Shima F., Sasaki T. Przesunięcie mózgu: czynnik błędu podczas implantacji elektrod głębokiej stymulacji mózgu. J. Neurosurg. 2007;107(5):989–997. 17977272 [PubMed]
Miyake A., Friedman NP, Emerson MJ, Witzki AH, Howerter A., Wager TD Jedność i różnorodność funkcji wykonawczych oraz ich wkład w złożone zadania „płata czołowego”: analiza zmiennych utajonych. Cogn. Psychol. 2000;41(1):49–100. 10945922 [PubMed]
Mogenson GJ Stabilność i modyfikacja zachowań konsumpcyjnych wywołanych elektryczną stymulacją podwzgórza. Physiol. Behav 1971;6(3):255–260. 4942176 [PubMed]
Montaurier C., Morio B., Bannier S., Derost P., Arnaud P., Brandolini-Bunlon M., Giraudet C., Boirie Y., Durif F. Mechanizmy przyrostu masy ciała u pacjentów z chorobą Parkinsona po stymulacji podwzgórza . Mózg. 2007;130(7):1808–1818. 17535833 [PubMed]
Czarnogóra RA, Okano AH, Cunha FA, Gurgel JL, Fontes EB, Farinatti PT Kora przedczołowa przezczaszkowa stymulacja prądem stałym związana z ćwiczeniami tlenowymi zmienia aspekty odczuwania apetytu u dorosłych z nadwagą. Apetyt. 2012;58(1):333–338. 22108669 [PubMed]
Nagamitsu S., Araki Y., Ioji T., Yamashita F., Ozono S., Kouno M., Iizuka C., Hara M., Shibuya I., Ohya T., Yamashita Y., Tsuda A., Kakuma T ., Matsuishi T. Czynność mózgu przedczołowego u dzieci z jadłowstrętem psychicznym: badanie spektroskopii w bliskiej podczerwieni. Brain Dev. 2011;33(1):35–44. 20129748 [PubMed]
Nagamitsu S., Yamashita F., Araki Y., Iizuka C., Ozono S., Komatsu H., Ohya T., Yamashita Y., Kakuma T., Tsuda A., Matsuishi T. Charakterystyczne wzory objętości krwi przedczołowej podczas obrazowania typ ciała, wysokokaloryczne pożywienie i przywiązanie matki do dziecka w dzieciństwie jadłowstręt psychiczny: badanie spektroskopii w bliskiej podczerwieni. Brain Dev. 2010;32(2):162–167. 19216042 [PubMed]
Nakamura H., Iwamoto M., Washida K., Sekine K., Takase M., Park BJ, Morikawa T., Miyazaki Y. Wpływ spożycia hydrolizatu kazeiny na aktywność mózgu, aktywność nerwów autonomicznych i lęk. J. Physiol. Antropol. 2010;29(3):103–108. 20558968 [PubMed]
Nederkoorn C., Smulders FT, Havermans RC, Roefs A., Jansen A. Impulsywność u otyłych kobiet. Apetyt. 2006;47(2):253–256. 16782231 [PubMed]
Neville MJ, Johnstone EC, Walton RT Identyfikacja i charakterystyka ANKK1: nowy gen kinazy ściśle związany z DRD2 na paśmie chromosomowym 11q23.1. Szum. Mutat. 2004;23(6):540–545. 15146457 [PubMed]
Ng M., Fleming T., Robinson M., Thomson B., Graetz N., Margono C., Mullany EC, Biryukov S., Abbafati C., Abera SF, Abraham JP, Abu-Rmeileh NM, Achoki T., Albuhairan FS, Alemu ZA, Alfonso R., Ali MK, Ali R., Guzman NA, Ammar W., Anwari P., Banerjee A., Barquera S., Basu S., Bennett DA, Bhutta Z., Blore J. , Cabral N., Nonato IC, Chang JC, Chowdhury R., Courville KJ, Criqui MH, Cundiff DK, Dabhadkar KC, Dandona L., Davis A., Dayama A., Dharmaratne SD, Ding EL, Durrani AM, Esteghamati A ., Farzadfar F., Fay DF, Feigin VL, Flaxman A., Forouzanfar MH, Goto A., Green MA, Gupta R., Hafezi-Nejad N., Hankey GJ, Harewood HC, Havmoeller R., Hay S., Hernandez L., Husseini A., Idrisov BT, Ikeda N., Islami F., Jahangir E., Jassal SK, Jee SH, Jeffreys M., Jonas JB, Kabagambe EK, Khalifa SE, Kengne AP, Khader YS, Khang YH , Kim D., Kimokoti RW, Kinge JM, Kokubo Y., Kosen S., Kwan G., Lai T., Leinsalu M., Li Y., Liang X., Liu S., Logroscino G., Lotufo PA, Lu Y., Ma J., Mainoo NK, Mensah GA, Merriman TR, M okdad AH, Moschandreas J., Naghavi M., Naheed A., Nand D., Narayan KM, Nelson EL, Neuhouser ML, Nisar MI, Ohkubo T., Oti SO, Pedroza A. Globalne, regionalne i krajowe występowanie nadwagi oraz otyłość u dzieci i dorosłych podczas 1980 – 2013: systematyczna analiza do badania Global Burden of Disease Study. Lancet. 2014; 384: 766 – 781. [PubMed]
Nitsche MA, Cohen LG, Wassermann EM, Priori A., Lang N., Antal A., Paulus W., Hummel F., Boggio PS, Fregni F., Pascual-Leone A. Przezczaszkowa stymulacja prądem stałym: stan techniki 2008. Stymulacja mózgu. 2008;2008(3):206–223. 20633386 [PubMed]
Noble EP, Noble RE, Ritchie T., Syndulko K., Bohlman MC, Noble LA, Zhang Y., Sparkes RS, gen receptora dopaminy Grandy DK D2 i otyłość. Int. J. Eat. Nieład 1994;15(3):205–217. 8199600 [PubMed]
Noordenbos G., Oldenhave A., Muschter J., Terpstra N. Charakterystyka i leczenie pacjentów z przewlekłymi zaburzeniami odżywiania. UEDI. 2002;10(1):15–29. [PubMed]
Novakova L., Haluzik M., Jech R., Urgosik D., Ruzicka F., Ruzicka E. Hormonalne regulatory przyjmowania pokarmu i przyrost masy ciała w chorobie Parkinsona po stymulacji jądra podwzgórza. Neuro Endocrinol. Łotysz. 2011;32(4):437–441. 21876505 [PubMed]
Novakova L., Ruzicka E., Jech R., Serranova T., Dusek P., Urgosik D. Wzrost masy ciała jest niemotorycznym efektem ubocznym głębokiej stymulacji jądra podwzgórza w chorobie Parkinsona. Neuro Endocrinol. Łotysz. 2007;28(1):21–25. 17277730 [PubMed]
Ochoa M., Lallès JP, Malbert CH, Val-Laillet D. Cukry dietetyczne: ich wykrywanie za pomocą osi jelit-mózg oraz ich obwodowy i centralny wpływ na zdrowie i choroby. Eur. J. Nutr. 2015;54(1):1–24. 25296886 [PubMed]
Ochsner KN, Silvers JA, Buhle JT Badania obrazowania funkcjonalnego regulacji emocji: syntetyczny przegląd i ewoluujący model kontroli poznawczej emocji. Ann. NY Acad. Sci. 2012; 1251: E1 – E24. 23025352 [PubMed]
Okamoto M., Dan H., Clowney L., Yamaguchi Y., Dan I. Aktywacja w przedsionkowo-bocznej korze przedczołowej podczas degustacji: badanie fNIRS. Neurosci. Łotysz. 2009;451(2):129–133. 19103260 [PubMed]
Okamoto M., Dan H., Singh AK, Hayakawa F., Jurcak V., Suzuki T., Kohyama K., Dan I. Aktywność przedczołowa podczas testu różnicy smaku: zastosowanie funkcjonalnej spektroskopii w bliskiej podczerwieni do badań oceny sensorycznej. Apetyt. 2006;47(2):220–232. 16797780 [PubMed]
Okamoto M., Dan I. Funkcjonalna spektroskopia w bliskiej podczerwieni do mapowania ludzkiego mózgu funkcji poznawczych związanych ze smakiem. J. Biosci. Bioeng. 2007;103(3):207–215. 17434422 [PubMed]
Okamoto M., Matsunami M., Dan H., Kohata T., Kohyama K., Dan I. Aktywność przedczołowa podczas kodowania smaku: badanie fNIRS. Neuroobraz. 2006;31(2):796–806. 16473020 [PubMed]
Okamoto M., Wada Y., Yamaguchi Y., Kyutoku Y., Clowney L., Singh AK, Dan I. Specyficzny dla procesu wkład przedczołowy w epizodyczne kodowanie i wyszukiwanie smaków: funkcjonalne badanie NIRS. Neuroobraz. 2011;54(2):1578–1588. 20832483 [PubMed]
Ono Y. Aktywność przedczołowa skorelowana z postrzeganiem słodyczy podczas jedzenia. ICME. Międzynarodowa Konferencja w sprawie kompleksowej inżynierii medycznej. (Kobe, Japonia) 2012: 2012.
Strona AJ, Symonds E., Peiris M., Blackshaw LA, Young RL Peryferyjne cele nerwowe w otyłości. Br. J. Pharmacol. 2012;166(5):1537–1558. 22432806 [PubMed]
Pajunen P., Kotronen A., Korpi-Hyövälti E., Keinänen-Kiukaanniemi S., Oksa H., Niskanen L., Saaristo T., Saltevo JT, Sundvall J., Vanhala M., Uusitupa M., Peltonen M. Metabolicznie zdrowe i niezdrowe fenotypy otyłości w populacji ogólnej: badanie FIN-D2D. BMC Public. Zdrowie. 2011; 11: 754. 21962038 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Pannacciulli N., Del Parigi A., Chen K., Le DS, Reiman EM, Tataranni PA Nieprawidłowości mózgu w ludzkiej otyłości: badanie morfometryczne oparte na wokselu. Neuroimage. 2006;31(4):1419–1425. 16545583 [PubMed]
Pardo JV, Sheikh SA, Kuskowski MA, Surerus-Johnson C., Hagen MC, Lee JT, Rittberg BR, Adson DE Utrata masy ciała podczas przewlekłej stymulacji nerwu błędnego szyjki macicy u pacjentów z otyłością z depresją: obserwacja. Int. J. Obes. (Lond.) 2007; 31: 1756-1759. 17563762 [PubMed]
Parmet, WE (2014), Beyond paternalism: przemyśleć granice prawa zdrowia publicznego. Connecticut Law Review Northeastern University School of Law Research Paper nr 194-2014
Pascual-Leone A., Davey N., Rothwell J., Wassermann E., Puri B. Handbook of Przezcranial Magnetic Stimulation. Arnold; Londyn: 2002.
Patenaude B., Smith SM, Kennedy DN, Jenkinson M. Bayesowski model kształtu i wyglądu do podkorowej segmentacji mózgu. Neuroobraz. 2011;56(3):907–922. 21352927 [PubMed]
Pathan SA, Jain GK, Akhter S., Vohora D., Ahmad FJ, Khar RK Wgląd w nowe trzy litery D leczenia padaczki: leki, systemy dostarczania i urządzenia. Drug Discov. Dzisiaj. 2010;15(17–18):717–732. 20603226 [PubMed]
Perlmutter JS, Mink JW Głęboka stymulacja mózgu. Annu. Wielebny Neurosci. 2006; 29: 229-257. 16776585 [PubMed]
Petersen A. Od bioetyki do socjologii wiedzy biologicznej. Soc. Sci. Med. 2013; 98: 264-270. 23434118 [PubMed]
Petersen EA, Holl EM, Martinez-Torres I., Foltynie T., Limousin P., Hariz MI, Zrinzo L. Minimalizowanie przesunięcia mózgu w stereotaktycznej neurochirurgii funkcjonalnej. Neurochirurgia. 2010;67(3 Suppl):213–221. 20679927 [PubMed]
Pohjalainen T., Rinne JO, Någren K., Lehikoinen P., Anttila K., Syvälahti EK, Hietala J. Allel A1 ludzkiego genu receptora dopaminowego D2 przewiduje niską dostępność receptora D2 u zdrowych ochotników. Mol. Psychiatria. 1998;3(3):256–260. 9672901 [PubMed]
Rasmussen EB, Lawyer SR, Reilly W. Procent tkanki tłuszczowej jest związany z dyskontowaniem opóźnień i prawdopodobieństwa dla żywności u ludzi. Behav Procesy 2010;83(1):23–30. 19744547 [PubMed]
Reinert KR, Po'e EK, Barkin SL Związek między funkcją wykonawczą a otyłością u dzieci i młodzieży: systematyczny przegląd literatury. J. Obes. 2013; 2013: 820956. 23533726 [PubMed]
Fundacja Renfrew Center na zaburzenia odżywiania. Zaburzenia odżywiania Przewodnik 101: podsumowanie problemów, statystyki i zasoby. Fundacja Centrum Renfrew ds. Zaburzeń Odżywiania; 2003.
Reyt S., Picq C., Sinniger V., Clarençon D., Bonaz B., David O. Dynamiczne modelowanie przyczynowe i zaburzenia fizjologiczne: funkcjonalne badanie MRI stymulacji nerwu błędnego. NeuroImage. 2010; 52: 1456-1464. 20472074 [PubMed]
Ridding MC, Rothwell JC Czy jest przyszłość terapeutycznego zastosowania przezczaszkowej stymulacji magnetycznej? Nat. Wielebny Neurosci. 2007;8(7):559–567. 17565358 [PubMed]
Robbins TW, Everitt BJ Funkcje dopaminy w prążkowiu grzbietowym i brzusznym. Seminaria z neurologii. 1992;4(2):119–127.
Robertson EM, Théoret H., Pascual-Leone A. Badania w poznaniu: problemy rozwiązane i stworzone przez przezczaszkową stymulację magnetyczną. J. Cogn. Neurosci. 2003;15(7):948–960. 14614806 [PubMed]
Rosin B., Slovik M., Mitelman R., Rivlin-Etzion M., Haber SN, Israel Z., Vaadia E., Bergman H. Głęboka stymulacja mózgu w zamkniętej pętli jest lepsza w łagodzeniu parkinsonizmu. Neuron. 2011;72(2):370–384. 22017994 [PubMed]
Roslin M., Kurian M. Zastosowanie elektrycznej stymulacji nerwu błędnego w leczeniu chorobliwej otyłości. padaczka i. Zachowanie. 2001; 2: S11 – SS16.
Rossi S., Hallett M., Rossini PM, Pascual-Leone A., Bezpieczeństwo TMS Consensus Group Bezpieczeństwo, względy etyczne i wytyczne dotyczące stosowania przezczaszkowej stymulacji magnetycznej w praktyce klinicznej i badaniach. Clin. Neurofiziol. 2009;120(12):2008–2039. 19833552 [PubMed]
Rota G., Sitaram R., Veit R., Erb M., Weiskopf N., Dogil G., Birbaumer N. Samoregulacja regionalnej aktywności korowej za pomocą fMRI w czasie rzeczywistym: prawy gorszy zakręt czołowy i przetwarzanie językowe. Szum. Mózg Mapp. 2009;30(5):1605–1614. 18661503 [PubMed]
Odpowiedź Rudenga KJ, Small DM Amygdala na spożycie sacharozy jest odwrotnie związana ze stosowaniem sztucznego słodzika. Apetyt. 2012;58(2):504–507. 22178008 [PubMed]
Ruffin M., Nicolaidis S. Elektryczna stymulacja podwzgórza brzusznego zwiększa zarówno wykorzystanie tłuszczu, jak i tempo metabolizmu, które poprzedzają i równolegle hamują zachowanie żywieniowe. Res mózgu 1999;846(1):23–29. 10536210 [PubMed]
Saddoris MP, Sugam JA, Cacciapaglia F., Carelli RM Szybka dynamika dopaminy w rdzeniu i skorupie półleżącej: nauka i działanie. Z przodu. Biosci. Elite Ed. 2013; 5: 273-288. 23276989 [PubMed]
Sagi Y., Tavor I., Hofstetter S., Tzur-Moryosef S., Blumenfeld-Katzir T., Assaf Y. Nauka na szybkiej linii: nowe spojrzenie na neuroplastyczność. Neuron. 2012;73(6):1195–1203. 22445346 [PubMed]
Saikali S., Meurice P., Sauleau P., Eliat PA, Bellaud P., Randuineau G., Vérin M., Malbert CH Trójwymiarowy cyfrowy segmentowany i odkształcalny atlas mózgu świni domowej. J. Neurosci. Metody 2010;192(1):102–109. 20692291 [PubMed]
Saito - Iizumi K., Nakamura A., Matsumoto T., Fujiki A., Yamamoto N., Saito T., Nammoku T., Mori K. Chem. Percepcja 2013;6(2):92–100.
Sander CY, Hooker JM, Catana C., Normandin MD, Alpert NM, Knudsen GM, Vanduffel W., Rosen BR, Mandeville JB Sprzężenie nerwowo-naczyniowe do zajętości receptora dopaminowego D2 / D3 przy użyciu jednoczesnego PET / funkcjonalnego MRI. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 2013;110(27):11169–11174. 23723346 [PubMed]
Sani S., Jobe K., Smith A., Kordower JH, Bakay RA Głęboka stymulacja mózgu w leczeniu otyłości u szczurów. J. Neurosurg. 2007;107(4):809–813. 17937228 [PubMed]
Sarr MG, Billington CJ, Brancatisano R., Brancatisano A., Toouli J., Kow L., Nguyen NT, Blackstone R., Maher JW, Shikora S., Reeds DN, Eagon JC, Wolfe BM, O'Rourke RW, Fujioka K., Takata M., Swain JM, Morton JM, Ikramuddin S., Schweitzer M. The EMPOWER Study: randomizowane, prospektywne, podwójnie ślepe, wieloośrodkowe badanie blokady nerwu błędnego w celu wywołania utraty wagi w chorobliwej otyłości. Otyłość. Surg. 2012;22(11):1771–1782. 22956251 [PubMed]
Sauleau P., Lapouble E., Val-Laillet D., Malbert CH Model świni w obrazowaniu mózgu i neurochirurgii. Zwierzę. 2009;3(8):1138–1151. 22444844 [PubMed]
Sauleau P., Leray E., Rouaud T., Drapier S., Drapier D., Blanchard S., Drillet G., Péron J., Vérin M. Porównanie przyrostu masy ciała i spożycia energii po stymulacji subthalamic vs pallidal w chorobie Parkinsona . Mov. Disord. 2009;24(14):2149–2155. 19735089 [PubMed]
Schallert T. Reaktywność na zapachy pokarmowe podczas stymulacji podwzgórza u szczurów, u których nie zaobserwowano jedzenia wywołanego stymulacją. Physiol. Behav 1977;18(6):1061–1066. 928528 [PubMed]
Schecklmann M., Schaldecker M., Aucktor S., Brast J., Kirchgässner K., Mühlberger A., Warnke A., Gerlach M., Fallgatter AJ, Romanos M. Wpływ metylofenidatu na węch i przednie i skroniowe natlenienie mózgu w dzieci z ADHD. J. Psychiatr. Res. 2011;45(11):1463–1470. 21689828 [PubMed]
Schecklmann M., Schenk E., Maisch A., Kreiker S., Jacob C., Warnke A., Gerlach M., Fallgatter AJ, Romanos M.Zmieniona funkcja mózgu czołowego i skroniowego podczas stymulacji węchowej w deficycie uwagi / nadpobudliwości dorosłych nieład. Neuropsychobiologia. 2011;63(2):66–76. 21178380 [PubMed]
Schmidt U., Campbell IC Leczenie zaburzeń odżywiania nie może pozostać „bezmózgiem”: przypadek leczenia ukierunkowanego na mózg. Eur. Jeść. Nieład Obrót silnika. 2013;21(6):425–427. 24123463 [PubMed]
Scholkmann F., Kleiser S., Metz AJ, Zimmermann R., Mata Pavia J., Wolf U., Wolf M. Recenzja na temat funkcjonalnej fali spektroskopii w bliskiej podczerwieni oraz instrumentacji i metodologii obrazowania. Neuroobraz. 2014;85(1):6–27. 23684868 [PubMed]
Scholtz S., Miras AD, Chhina N., Prechtl CG, Sleeth ML, Daud NM, Ismail NA, Durighel G., Ahmed AR, Olbers T., Vincent RP, Alaghband-Zadeh J., Ghatei MA, Waldman AD, Frost GS, Bell JD, Le Roux CW, Goldstone AP Otyli pacjenci po operacji pomostowania żołądka mają mniejszą odpowiedź hedoniczną na pokarm niż po opasaniu żołądka. Jelito. 2014;63(6):891–902. 23964100 [PubMed]
Schultz W., Dayan P., Montague PR Neuronowy substrat przewidywania i nagrody. Nauka. 1997;275(5306):1593–1599. 9054347 [PubMed]
Shah M., Simha V., Garg A. Recenzja: długoterminowy wpływ chirurgii bariatrycznej na masę ciała, choroby współistniejące i stan odżywienia. J. Clin. Endokrynolog Metab 2006;91(11):4223–4231. 16954156 [PubMed]
Shikora S., Toouli J., Herrera MF, Kulseng B., Zulewski H., Brancatisano R., Kow L., Pantoja JP, Johnsen G., Brancatisano A., Tweden KS, Knudson MB, Billington CJ Blocking Vagal poprawia glikemię kontrola i podwyższone ciśnienie krwi u osób otyłych z cukrzycą typu 2. J. Obes. 2013; 2013: 245683. 23984050 [PubMed]
Shimokawa T., Misawa T., Suzuki K. Neuralna reprezentacja relacji preferencji. Neuroreport. 2008;19(16):1557–1561. 18815582 [PubMed]
Shott ME, Cornier MA, Mittal VA, Pryor TL, Orr JM, Brown MS, Frank GK Objętość kory orbitowo-czołowej i odpowiedź nagrody mózgu w otyłości. Int. J. Obes. (Lond) 2015; 39: 214-221. 25027223 [PubMed]
Siep N., Roefs A., Roebroeck A., Havermans R., Bonte M., Jansen A. Walka z pokusami żywieniowymi: modulujący wpływ krótkotrwałej ponownej oceny poznawczej, supresji i regulacji w górę na aktywność mezokortykolimbiczną związaną z motywacją apetyczną. Neuroobraz. 2012;60(1):213–220. 22230946 [PubMed]
Sierens DK, Kutz S., Pilitsis JG, Bakay RaE Operacja stereotaktyczna z zapisami mikroelektrod. W: Bakay RaE, redaktor. Operacja zaburzeń ruchowych. Niezbędniki. Thieme Medical Publishers; Nowy Jork: 2008. str. 83 – 114.
Silvers JA, Insel C., Powers A., Franz P., Weber J., Mischel W., Casey BJ, Ochsner KN Ograniczanie głodu: dowody behawioralne i mózgowe, że dzieci regulują głód, kiedy go poinstruowano, ale mają wyższy poziom głodu podstawowego niż dorośli ludzie. Psychol. Sci. 2014;25(10):1932–1942. 25193941 [PubMed]
Sitaram R., Lee S., Ruiz S., Rana M., Veit R., Birbaumer N. Klasyfikacja wektora wsparcia w czasie rzeczywistym i sprzężenie zwrotne wielu emocjonalnych stanów mózgu. Neuroobraz. 2011;56(2):753–765. 20692351 [PubMed]
Sizonenko SV, Babiloni C., De Bruin EA, Isaacs EB, Jönsson LS, Kennedy DO, Latulippe ME, Mohajeri MH, Moreines J., Pietrini P., Walhovd KB, Winwood RJ, Sijben JW Obrazowanie mózgu i żywienie ludzi: które środki do wykorzystania w badaniach interwencyjnych? Br. J. Nutr. 2013;110(Suppl. 1):S1–S30. 23902645 [PubMed]
Mała DM, Jones-Gotman M., Dagher A. Wywołane karmieniem uwalnianie dopaminy w prążkowiu grzbietowym koreluje z ocenami przyjemności posiłków u zdrowych ludzkich ochotników. Neuroobraz. 2003;19(4):1709–1715. 12948725 [PubMed]
Mały DM, Zatorre RJ, Dagher A., Evans AC, Jones-Gotman M. Zmiany w aktywności mózgu związane z jedzeniem czekolady: od przyjemności do awersji. Mózg. 2001;124(9):1720–1733. 11522575 [PubMed]
Smink FR, Van Hoeken D., Hoek HW Epidemiologia zaburzeń odżywiania: zapadalność, rozpowszechnienie i śmiertelność. Curr. Przedstawiciel Psychiatrii 2012;14(4):406–414. 22644309 [PubMed]
Sotak BN, Hnasko TS, Robinson S., Kremer EJ, Palmiter RD Rozregulowanie sygnalizacji dopaminy w prążkowiu grzbietowym hamuje karmienie. Res mózgu 2005;1061(2):88–96. 16226228 [PubMed]
Southon A., Walder K., Sanigorski AM, Zimmet P., Nicholson GC, Kotowicz MA, Collier G. Polimorfizmy Taq IA i Ser311 Cys w genie receptora dopaminy D2 i otyłość. Cukrzyca Nutr. Metab 2003;16(1):72–76. 12848308 [PubMed]
Spitz MR, Detry MA, Pillow P., Hu Y., Amos CI, Hong WK, Wu X. Warianty alleli genu receptora dopaminowego D2 i otyłość. Nutr. Res. 2000;20(3):371–380.
Stagg CJ, Nitsche MA Fizjologiczne podstawy przezczaszkowej stymulacji prądem stałym. Neurolog. 2011;17(1):37–53. 21343407 [PubMed]
Starr PA, Martin AJ, Ostrem JL, Talke P., Levesque N., Larson PS Subthalamic jądro głębokiego stymulacji mózgu za pomocą interwencyjnego obrazowania metodą rezonansu magnetycznego o dużym polu i umieszczonego na czaszce urządzenia celującego: technika i dokładność aplikacji. J. Neurosurg. 2010;112(3):479–490. 19681683 [PubMed]
Stearns AT, Balakrishnan A., Radmanesh A., Ashley SW, Rhoads DB, Tavakkolizadeh A. Względny udział aferentnych włókien błędnych w odporności na otyłość wywołaną dietą. Kopać. Dis. Sci. 2012;57(5):1281–1290. 22138962 [PubMed]
Steele KE, Prokopowicz GP, Schweitzer MA, Magunsuon TH, Lidor AO, Kuwabawa H., Kumar A., Brasic J., Wong DF Zmiany centralnych receptorów dopaminy przed i po operacji pomostowania żołądka. Obes Surg. 2010;20(3):369–374. 19902317 [PubMed]
Steinbrink J., Villringer A., Kempf F., Haux D., Boden S., Obrig H. Iluminacja sygnału BOLD: połączone badania fMRI – fNIRS. Magn. Reson. Obrazowanie. 2006;24(4):495–505. 16677956 [PubMed]
Stenger J., Fournier T., Bielajew C. Wpływ przewlekłej brzusznej stymulacji podwzgórzowej na przyrost masy ciała u szczurów. Physiol. Behav 1991;50(6):1209–1213. 1798777 [PubMed]
Stephan FK, Valenstein ES, Zucker I. Kopulacja i jedzenie podczas elektrycznej stymulacji podwzgórza szczura. Physiol. Behav 1971;7(4):587–593. 5131216 [PubMed]
Stergiakouli E., Gaillard R., Tavaré JM, Balthasar N., Loos RJ, Taal HR, Evans DM, Rivadeneira F., St Pourcain B., Uitterlinden AG, Kemp JP, Hofman A., Ring SM, Cole TJ, Jaddoe VW, Davey Smith G., Timpson NJ Badanie asocjacyjne całego genomu BMI z korekcją wzrostu w dzieciństwie identyfikuje wariant funkcjonalny w ADCY3. Srebrna Wiosna Otyłość. 2014; 22: 2252-2259. 25044758 [PubMed]
Stice E., Burger KS, Yokum S. Względna zdolność smaków tłuszczu i cukru do aktywacji regionów nagrody, smaku i somatosensorycznego. Jestem. J. Clin. Nutr. 2013;98(6):1377–1384. 24132980 [PubMed]
Stice E., Spoor S., Bohon C., Small DM Zależność między otyłością a stępioną odpowiedzią prążkowia na pokarm jest moderowana przez allel TaqIA A1. Nauka. 2008;322(5900):449–452. 18927395 [PubMed]
Stice E., Spoor S., Bohon C., Veldhuizen MG, Small DM Relacja nagrody od spożycia pokarmu i przewidywanego spożycia pokarmu do otyłości: badanie funkcjonalnego rezonansu magnetycznego. J. Abnorm. Psychol. 2008;117(4):924–935. 19025237 [PubMed]
Stice E., Yokum S., Blum K., Bohon C. Przyrost masy ciała jest związany ze zmniejszoną odpowiedzią prążkowia na smaczny pokarm. J. Neurosci. 2010;30(39):13105–13109. 20881128 [PubMed]
Stice E., Yokum S., Bohon C., Marti N., Smolen A. Reagowanie obwodów premiowych na jedzenie przewiduje przyszły wzrost masy ciała: moderujący wpływ DRD2 i DRD4. Neuroobraz. 2010;50(4):1618–1625. 20116437 [PubMed]
Stice E., Yokum S., Burger K., Epstein L., Smolen A. Multilocus genetyczny kompozyt odzwierciedlający zdolność sygnalizacji dopaminy przewiduje przewidywaną reakcję zespołu obwodów. J. Neurosci. 2012;32(29):10093–10100. 22815523 [PubMed]
Stice E., Yokum S., Burger KS, Epstein LH, Small DM Youth z ryzykiem otyłości wykazują większą aktywację regionów prążkowia i somatosensorycznych w stosunku do żywności. J. Neurosci. 2011;31(12):4360–4366. 21430137 [PubMed]
Stice E., Yokum S., Burger KS, Rohde P., Shaw H., Gau JM Pilotażowe randomizowane badanie programu zapobiegania poznawczemu programowi ponownej oceny otyłości. Physiol. Behav 2015; 138: 124 – 132. [PubMed]
Stoeckel LE, Garrison KA, Ghosh S., Wighton P., Hanlon CA, Gilman JM, Greer S., Turk-Browne NB, deBettencourt MT, Scheinost D., Craddock C., Thompson T., Calderon V., Bauer CC , George M., Breiter HC, Whitfield-Gabrieli S., Gabrieli JD, LaConte SM, Hirshberg L. Optymalizacja neurofeedbacku fMRI w czasie rzeczywistym do odkrywania i rozwoju terapeutycznego. NeuroImage Clin. 2014; 5: 245-255. 25161891 [PubMed]
Stoeckel LE, Ghosh S., Hinds O., Tighe A., Coakley A., Gabrieli JDE, Whitfield-Gabrieli S., Evins A. w czasie rzeczywistym neurofeedback fMRI ukierunkowany na regiony mózgu związane z nagradzaniem i hamowaniem kontroli u palaczy papierosów. 2011. American College of Neuropsychopharmacology, 50th Annual Meeting.
Stoeckel LE, Ghosh S., Keshavan A., Stern JP, Calderon V., Curran MT, Whitfield-Gabrieli S., Gabrieli JDE, Evins AE 2013. (2013a). „Wpływ neurofeedbacku fMRI w czasie rzeczywistym na reaktywność sygnałów pokarmowych i papierosowych” American College of Neuropsychopharmacology, 52nd Annual Meeting.
Stoeckel LE, Murdaugh DL, Cox JE, Cook EW, 3rd, Weller RE Większa impulsywność wiąże się ze zmniejszoną aktywacją mózgu u otyłych kobiet podczas zadania dyskontowania z opóźnieniem. Zachowanie w obrazowaniu mózgu. 2013;7(2):116–128. 22948956 [PubMed]
Strowd RE, Cartwright MS, Passmore LV, Ellis TL, Tatter SB, Siddiqui MS Zmiana masy ciała po głębokiej stymulacji mózgu w zaburzeniach ruchowych. J. Neurol. 2010;257(8):1293–1297. 20221769 [PubMed]
Suda, Uehara T., Fukuda M., Sato T., Kameyama M., Mikuni M. J. Psychiatr. Res. 2010;44(8):547–555. 19962158 [PubMed]
Sullivan PF Śmiertelność w anoreksji. Jestem. J. Psychiatria. 1995;152(7):1073–1074. 7793446 [PubMed]
Sulzer J., Haller S., Scharnowski F., Weiskopf N., Birbaumer N., Blefari ML, Bruehl AB, Cohen LG, Decharms RC, Gassert R., Goebel R., Herwig U., Laconte S., Linden D. ., Luft A., Seifritz E., Sitaram R. Neurofeedback fMRI w czasie rzeczywistym: postęp i wyzwania. Neuroobraz. 2013; 76: 386-399. 23541800 [PubMed]
Sun X., Veldhuizen MG, Wray A., De Araujo I., Small D. Amygdala odpowiedź na sygnały pokarmowe przy braku głodu przewiduje zmianę masy ciała. Apetyt. 2013;60(1):168–174. [PubMed]
Sutoh C., Nakazato M., Matsuzawa D., Tsuru K., Niitsu T., Iyo M., Shimizu E. Zmiany w czynnościach przedczołowych związanych z samoregulacją w zaburzeniach jedzenia: badanie spektroskopii w bliskiej podczerwieni. PLOS One. 2013; 8 (3): e59324. 23527162 [PubMed]
Tanner CM, Brandabur M., Dorsey ER 2008. Choroba Parkinsona: widok globalny. dostępny: http://www.parkinson.org/NationalParkinsonFoundation/files/84/84233ed6-196b-4f80-85dd-77a5720c0f5a.pdf.
Tellez LA, Medina S., Han W., Ferreira JG, Licona-Limón P., Ren X., Lam TT, Schwartz GJ, De Araujo IE Komunikator lipidowy jelit łączy nadmiar tłuszczu z diety z niedoborem dopaminy. Nauka. 2013;341(6147):800–802. 23950538 [PubMed]
Terney D., Chaieb L., Moliadze V., Antal A., Paulus W. Zwiększenie pobudliwości ludzkiego mózgu przez przezczaszkową losową stymulację wysokiej częstotliwości. J. Neurosci. 2008;28(52):14147–14155. 19109497 [PubMed]
Thomas EL, Parkinson JR, Frost GS, Goldstone AP, Doré CJ, Mccarthy JP, Collins AL, Fitzpatrick JA, Durighel G., Taylor-Robinson SD, Bell JD Brakujące ryzyko: fenotypowanie MRI i MRS fenotypowania otyłości brzusznej i tłuszczu ektopowego. Srebrna Wiosna Otyłość. 2012;20(1):76–87. 21660078 [PubMed]
Thomas GN, Critchley JA, Tomlinson B., Cockram CS, Chan JC Relacje między polimorfizmem TaqI receptora dopaminowego D2 a ciśnieniem krwi u chińskich pacjentów z hiperglikemią i normoglikemią. Clin. Endokrynolog (Oxf) 2001;55(5):605–611. 11894971 [PubMed]
Thomsen G., Ziebell M., Jensen PS, Da Cuhna-Bang S., Knudsen GM, Pinborg LH Brak korelacji między wskaźnikiem masy ciała a dostępnością prążkowia transportera dopaminy u zdrowych ochotników stosujących SPECT i [123I] PE2I. Otyłość. 2013; 21: 1803 – 1806. [PubMed]
Tobler PN, Fiorillo CD, Schultz W. Adaptacyjne kodowanie wartości nagrody przez neurony dopaminy. Nauka. 2005;307(5715):1642–1645. 15761155 [PubMed]
Tomycz ND, Whiting DM, Oh MY Głęboka stymulacja mózgu dla otyłości - od podstaw teoretycznych po zaprojektowanie pierwszego badania pilotażowego na ludziach. Neurosurg. Obrót silnika. 2012;35(1):37–42. 21996938 [PubMed]
Torres N., Chabardès S., Benabid AL Uzasadnienie dla głębokiej stymulacji podwzgórza w zaburzeniach przyjmowania pokarmu i otyłości. Adv. Tech. Stoisko. Neurosurg. 2011; 36: 17-30. 21197606 [PubMed]
Truong DQ, Magerowski G., Blackburn GL, Bikson M., Alonso-Alonso M. Modelowanie obliczeniowe przezczaszkowej stymulacji prądem stałym (tDCS) w otyłości: wpływ tłuszczu głowy i wytyczne dotyczące dawkowania. Neuroimage Clin. 2013; 2: 759-766. 24159560 [PubMed]
Tuite PJ, Maxwell RE, Ikramuddin S., Kotz CM, Kotzd CM, Billington CJ, Billingtond CJ, Laseski MA, Thielen SD Waga i wskaźnik masy ciała u pacjentów z chorobą Parkinsona po operacji głębokiej stymulacji mózgu. Parkinsonizm Relat. Disord. 2005;11(4):247–252. 15878586 [PubMed]
Uehara T., Fukuda M., Suda M., Ito M., Suto T., Kameyama M., Yamagishi Y., Mikuni M. Zmiany mózgowej objętości krwi u pacjentów z zaburzeniami odżywiania podczas płynności słów: badanie wstępne z wykorzystaniem wielu kanał w pobliżu spektroskopii w podczerwieni. Jeść. Zaburzenia masy ciała 2007;12(4):183–190. 18227640 [PubMed]
Uher R., Yoganathan D., Mogg A., Eranti SV, Treasure J., Campbell IC, Mcloughlin DM, Schmidt U. Wpływ lewej przedczołowej powtarzalnej przezczaszkowej stymulacji magnetycznej na głód pokarmowy. Biol. Psychiatria. 2005;58(10):840–842. 16084855 [PubMed]
Vainik U., Dagher A., Dubé L., Fellows LK Neurobehavioral koreluje wskaźnik masy ciała i zachowania żywieniowe u dorosłych: przegląd systematyczny. Neurosci. Biobehav. Obrót silnika. 2013;37(3):279–299. 23261403 [PubMed]
Val-Laillet D., Biraben A., Randuineau G., Malbert CH Przewlekła stymulacja nerwu błędnego zmniejszyła przyrost masy ciała, spożycie pokarmu i słodki apetyt u dorosłych otyłych miniaturowych świnek. Apetyt. 2010;55(2):245–252. 20600417 [PubMed]
Val-Laillet D., Layec S., Guérin S., Meurice P., Malbert CH Zmiany aktywności mózgu po otyłości wywołanej dietą. Srebrna Wiosna Otyłość. 2011;19(4):749–756. 21212769 [PubMed]
Van De Giessen E., Celik F., Schweitzer DH, Van Den Brink W., Booij J. Dopamine D2 / 3 dostępność receptora i indukowane amfetaminą uwalnianie dopaminy w otyłości. J. Psychopharmacol. 2014;28(9):866–873. 24785761 [PubMed]
Van De Giessen E., Hesse S., Caan MW, Zientek F., Dickson JC, Tossici-Bolt L., Sera T., Asenbaum S., Guignard R., Akdemir UO, Knudsen GM, Nobili F., Pagani M. ., Vander Borght T., Van Laere K., Varrone A., Tatsch K., Booij J., Sabri O. Brak związku między wiązaniem prążkowia transportera dopaminy a wskaźnikiem masy ciała: wieloośrodkowe badanie europejskie u zdrowych ochotników. Neuroobraz. 2013; 64: 61-67. 22982354 [PubMed]
Van Den Eynde F., Guillaume S., Broadbent H., Campbell IC, Schmidt U. Powtarzalna przezczaszkowa stymulacja magnetyczna w anoreksji: badanie pilotażowe. Eur. Psychiatria. 2013;28(2):98–101. 21880470 [PubMed]
Van Der Plasse G., Schrama R., Van Seters SP, Vanderschuren LJ, Westenberg HG Głęboka stymulacja mózgu ujawnia dysocjację zachowań konsumpcyjnych i motywacyjnych w środkowej i bocznej jądrze półleżącym skorupy szczura. PLOS One. 2012; 7 (3): e33455. 22428054 [PubMed]
Van Dijk SJ, Molloy PL, Varinli H., Morrison JL, Muhlhausler BS, członkowie EpiSCOPE Epigenetyka i ludzka otyłość. Int. J. Obes. (Lond) 2014; 39: 85-97. 24566855 [PubMed]
Verdam FJ, Schouten R., Greve JW, Koek GH, Bouvy ND Aktualizacja na temat mniej inwazyjnych i endoskopowych technik naśladujących efekt chirurgii bariatrycznej. J. Obes. 2012; 2012: 597871. 22957215 [PubMed]
Vijgen GHEJ, Bouvy ND, Leenen L., Rijkers K., Cornips E., Majoie M., Brans B., Van Marken Lichtenbelt WD Stymulacja nerwu błędnego zwiększa wydatek energetyczny: w stosunku do aktywności tkanki tłuszczowej Browna. PLOS One. 2013; 8 (10): e77221. 24194874 [PubMed]
Volkow ND, Wang GJ, Telang F., Fowler JS, Thanos PK, Logan J., Alexoff D., Ding YS, Wong C., Ma Y., Pradhan K. Nisko dopaminowe prążkowate receptory D2 są związane z metabolizmem przedczołowym u otyłych tematy: możliwe czynniki. Neuroobraz. 2008;42(4):1537–1543. 18598772 [PubMed]
Walker HC, Lyerly M., Cutter G., Hagood J., Stover NP, Guthrie SL, Guthrie BL, Watts RL Zmiany masy związane z jednostronnym STN DBS i zaawansowanym PD. Parkinsonizm Relat. Nieład 2009;15(9):709–711. 19272829 [PubMed]
Wallace DL, Aarts E., Dang LC, Greer SM, Jagust WJ, D'Esposito M. Dopamina Dorsal prążkowia, preferencje żywieniowe i percepcja zdrowia u ludzi. PLOS One. 2014; 9 (5): e96319. 24806534 [PubMed]
Walpoth M., Hoertnagl C., Mangweth-Matzek B., Kemmler G., Hinterhölzl J., Conca A., Hausmann A.Powtarzalna przezczaszkowa stymulacja magnetyczna w bulimii: wstępne wyniki pojedynczej, losowej, podwójnie ślepej próby , pozornie kontrolowane badanie u kobiet ambulatoryjnych. Psychoterapeuta Psychosom. 2008;77(1):57–60. 18087209 [PubMed]
Wang GJ, Tomasi D., Convit A., Logan J., Wong CT, Shumay E., Fowler JS, Volkow ND BMI modulują zależne od kalorii zmiany dopaminy w półleżeniu po spożyciu glukozy. PLOS One. 2014; 9 (7): e101585. 25000285 [PubMed]
Wang GJ, Volkow ND, Fowler JS Rola dopaminy w motywacji do jedzenia u ludzi: implikacje otyłości. Opinia eksperta Ther. Cele 2002;6(5):601–609. 12387683 [PubMed]
Wang GJ, Volkow ND, Logan J., Pappas NR, Wong CT, Zhu W., Netusil N., Fowler JS Brain dopamine and otyłość. Lancet. 2001;357(9253):354–357. 11210998 [PubMed]
Wang GJ, Volkow ND, Telang F., Jayne M., Ma Y., Pradhan K., Zhu W., Wong CT, Thanos PK, Geliebter A., Biegon A., Fowler JS Dowody różnic płciowych w zdolności do hamują aktywację mózgu wywołaną stymulacją pokarmową. Proc. Natl. Acad Sci. USA 2009;106(4):1249–1254. 19164587 [PubMed]
Wang GJ, Volkow ND, Thanos PK, Fowler JS Obrazowanie ścieżek dopaminy w mózgu: implikacje dla zrozumienia otyłości. J. Addict Med. 2009;3(1):8–18. 21603099 [PubMed]
Wassermann E., Epstein C., Ziemann U. Oxford Handbook of Transcranial Stimulation. [! (sb: name)!]; Naciśnij: 2008.
Watanabe A., Kato N., Kato T. Wpływ kreatyny na zmęczenie psychiczne i natlenienie hemoglobiny mózgowej. Neurosci. Res. 2002;42(4):279–285. 11985880 [PubMed]
Weiskopf N. FMRI w czasie rzeczywistym i jego zastosowanie do neurofeedbacku. Neuroobraz. 2012;62(2):682–692. 22019880 [PubMed]
Weiskopf N., Scharnowski F., Veit R., Goebel R., Birbaumer N., Mathiak K. Samoregulacja lokalnej aktywności mózgu za pomocą funkcjonalnego obrazowania rezonansu magnetycznego w czasie rzeczywistym (fMRI) J. Physiol. Paryż. 2004;98(4–6):357–373. 16289548 [PubMed]
Weiskopf N., Sitaram R., Josephs O., Veit R., Scharnowski F., Goebel R., Birbaumer N., Deichmann R., Mathiak K. Obrazowanie funkcjonalne rezonansu magnetycznego w czasie rzeczywistym: metody i zastosowania. Magn. Reson. Obrazowanie. 2007;25(6):989–1003. 17451904 [PubMed]
Whiting DM, Tomycz ND, Bailes J., De Jonge L., Lecoultre V., Wilent B., Alcindor D., Prostko ER, Cheng BC, Angle C., Cantella D., Whiting BB, Mizes JS, Finnis KW, Ravussin E., Oh MY Boczna głęboka stymulacja mózgu w obszarze podwzgórza dla opornej na otyłość: badanie pilotażowe ze wstępnymi danymi na temat bezpieczeństwa, masy ciała i metabolizmu energetycznego. J. Neurosurg. 2013;119(1):56–63. 23560573 [PubMed]
Wightman EL, Haskell CF, Forster JS, Veasey RC, Gallate Kennedy DO Epigallocatechin, parametry mózgowego przepływu krwi, zdolności poznawcze i nastrój u zdrowych ludzi: podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badanie krzyżowe. Szum. Psychofarmakol. 2012;27(2):177–186. 22389082 [PubMed]
Wilcox CE, Braskie MN, Kluth JT, Jagust WJ Zachowanie przejadające się i dopamina prążkowia z 6- [F] -fluoro-l-m-tyrozyna PET. J. Obes. 2010; 2010 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Williams KW, Elmquist JK Od neuroanatomii do zachowania: centralna integracja sygnałów peryferyjnych regulujących zachowania żywieniowe. Nat. Neurosci. 2012;15(10):1350–1355. 23007190 [PubMed]
Wing RR, Phelan S. Długoterminowe utrzymanie utraty wagi. Jestem. J. Clin. Nutr. 2005;82(1 Suppl):222S–225S. 16002825 [PubMed]
Wu H., Van Dyck-Lippens PJ, Santegoeds R., Van Kuyck K., Gabriëls L., Lin G., Pan G., Li Y., Li D., Zhan S., Sun B., Nuttin B. Głęboka stymulacja mózgu dla jadłowstrętu psychicznego. World Neurosurg. 2013;80(3–4):S29.e1–S29.e10. 22743198 [PubMed]
Xiao Y., Beriault S., Pike GB, Collins DL Multicontrast multiecho FLASH MRI do celowania w jądro podwzgórza. Magn. Reson. Obrazowanie. 2012;30(5):627–640. 22503090 [PubMed]
Xue G., Aron AR, Poldrack RA Wspólne substraty neuronowe do hamowania odpowiedzi mówionych i manualnych. Cereb Kora. 2008;18(8):1923–1932. 18245044 [PubMed]
Yimit D., Hoxur P., Amat N., Uchikawa K., Yamaguchi N. Wpływ peptydu sojowego na funkcje immunologiczne, funkcje mózgu i neurochemię u zdrowych ochotników. Odżywianie. 2012;28(2):154–159. 21872436 [PubMed]
Yokum S., Gearhardt AN, Harris JL, Brownell KD, Stice E. Indywidualne różnice w aktywności prążkowia w reklamach żywności przewidują przyrost masy ciała u nastolatków. Otyłość (srebrna wiosna) 2014; 22: 2544-2551. 25155745 [PubMed]
Yokum S., Ng J., Stice E. Uwaga na obrazy żywności związane z podwyższoną wagą i przyszłym przyrostem masy ciała: badanie fMRI. Srebrna Wiosna Otyłość. 2011;19(9):1775–1783. 21681221 [PubMed]
Yokum S., Stice E. Regulacja poznawcza głodu pokarmowego: wpływ trzech strategii ponownej oceny poznawczej na odpowiedź neuronalną na smaczny pokarm. Int. J. Obes. (Lond) 2013;37(12):1565–1570. 23567923 [PubMed]
Zahodne LB, Susatia F., Bowers D., Ong TL, Jacobson CET, Okun MS, Rodriguez RL, Malaty IA, Foote KD, Fernandez HH Napadowe objadanie się w chorobie Parkinsona: częstość występowania, korelaty i wkład głębokiej stymulacji mózgu. J. Neuropsychiatry Clin. Neurosci. 2011;23(1):56–62. 21304139 [PubMed]
Zangen A., Roth Y., Voller B., Hallett M. Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna głębokich obszarów mózgu: dowód na skuteczność cewki H. Clin. Neurofiziol. 2005;116(4):775–779. 15792886 [PubMed]
Zhang X., Cao B., Yan N., Liu J., Wang J., Tung VOV, Li Y. Stymulacja nerwu błędnego moduluje pamięć afektywną związaną z bólem trzewnym. Behav Res mózgu. 2013;236(1):8–15. 22940455 [PubMed]
Ziauddeen H., Farooqi IS, Fletcher PC Otyłość i mózg: jak przekonujący jest model uzależnienia? Nat. Wielebny Neurosci. 2012;13(4):279–286. 22414944 [PubMed]
Zotev V., Krueger F., Phillips R., Alvarez RP, Simmons WK, Bellgowan P., Drevets WC, Bodurka J. Samoregulacja aktywacji ciała migdałowatego z wykorzystaniem neurofeedbacku FMRI w czasie rzeczywistym. PLOS One. 2011; 6 (9): e24522. 21931738 [PubMed]
Zotev V., Phillips R., Young KD, Drevets WC, Bodurka J. Kontrola przedczołowa ciała migdałowatego podczas treningu neurofeedbacku fMRI w czasie rzeczywistym regulacji regulacji emocji. PLOS One. 2013; 8 (11): e79184. 24223175 [PubMed]