Stres jako wspólny czynnik ryzyka otyłości i uzależnienia (2014)

Biol Psychiatria. Rękopis autora; dostępne w PMC 2014 1 maja.

Opublikowany w końcowym edytowanym formularzu jako:

PMCID: PMC3658316

NIHMSID: NIHMS461257

Rajita Sinha, PhDodpowiadający autor1,2,3 i Ania M. Jastreboff, MD, PhDodpowiadający autor4,5

Ostateczna, zredagowana wersja tego artykułu jest dostępna pod adresem Biol Psychiatry

Zobacz inne artykuły w PMC, że cytować opublikowany artykuł.

 

Abstrakcyjny

Stres jest powiązany z otyłością, a neurobiologia stresu znacznie pokrywa się z neurobiologią apetytu i regulacji energii. W tym przeglądzie omówimy stres, allostazę, neurobiologię stresu i jego nakładanie się na neuronalną regulację apetytu i homeostazę energii. Stres jest kluczowym czynnikiem ryzyka rozwoju uzależnienia i nawrotu uzależnienia. Wysoki poziom stresu zmienia wzorce żywieniowe i zwiększa spożycie bardzo smacznych pokarmów (HP), co z kolei zwiększa motywację pokarmów HP i obciążenie allostatyczne. Omówiono mechanizmy neurobiologiczne, za pomocą których stres wpływa na ścieżki nagrody w celu wzmocnienia motywacji i spożycia pokarmów HP, a także uzależniających leków. Wraz ze zwiększoną motywacją pokarmów HP i nadmiernym spożyciem tych pokarmów, istnieją adaptacje w obwodach stresu i nagrody, które promują motywację związaną ze stresem i HP związaną z żywnością, a także towarzyszące adaptacje metaboliczne, w tym zmiany w metabolizmie glukozy, wrażliwości na insulinę, i inne hormony związane z homeostazą energii. Te zmiany metaboliczne z kolei mogą również wpływać na aktywność dopaminergiczną, wpływając na motywację do jedzenia i spożycie pokarmów HP. Zaproponowano integracyjny model heurystyczny, w którym powtarzające się wysokie poziomy stresu zmieniają biologię stresu i regulację apetytu / energii, przy czym oba komponenty bezpośrednio wpływają na mechanizmy neuronalne, przyczyniając się do wywołanej stresem i wywołanej sygnałem pokarmowym motywacji do jedzenia HP i zaangażowania w przejadanie się takich pokarmów w celu zwiększenia ryzyka przyrostu masy ciała i otyłości. Zidentyfikowano przyszłe kierunki badań, aby lepiej zrozumieć mechanizmy, dzięki którym stres może zwiększać ryzyko przybierania na wadze i otyłości.

Słowa kluczowe: Otyłość, stres, uzależnienie, metabolizm, neuroendokrynność, nagroda

Otyłość i uzależnienie: integralna rola stresu

Uzależnienie od alkoholu i narkotyków nadal stanowi poważny problem zdrowia publicznego, który ma niszczycielskie konsekwencje medyczne, społeczne i społeczne (). Stres jest krytycznym czynnikiem ryzyka wpływającym zarówno na rozwój zaburzeń uzależnieniowych, jak i nawrót do zachowań uzależnieniowych, a tym samym zagrażający przebiegowi i wyzdrowieniu z tych chorób ().Otyłość jest globalną epidemią, a Stany Zjednoczone przodują w tej pandemii, a dwie trzecie populacji sklasyfikowano jako osoby z nadwagą lub otyłością (BMI > 25kg/mXNUMX)2) (). Rozwój zarówno otyłości, jak i uzależnień obejmuje genetyczne, środowiskowe i indywidualne cechy stylu życia, które wszystkie przyczyniają się do tej pandemii (); (). Podczas gdy poprzednie przeglądy skupiały się na tych czynnikach, niniejszy artykuł bada rolę stresu, sygnałów żywieniowych i motywacji żywieniowej w przyczynianiu się do przejadania się w otyłości.

Stres i allostaza

Najprościej, stres to proces, w wyniku którego każde wysoce wymagające, niekontrolowane i przytłaczające emocjonalne lub fizjologiczne zdarzenie lub seria zdarzeń skutkuje procesami adaptacyjnymi lub dezadaptacyjnymi wymaganymi do odzyskania homeostazy i/lub stabilności), (). Przykłady stresorów emocjonalnych obejmują konflikt międzyludzki, utratę znaczącego związku, bezrobocie, śmierć bliskiego członka rodziny lub utratę dziecka. Niektóre typowe stresory fizjologiczne obejmują głód lub pozbawienie pożywienia, bezsenność lub pozbawienie snu, ciężką chorobę, skrajną hipertermię lub hipotermię, działanie leków psychoaktywnych i stany odstawienia leków. Adaptacja związana ze stresem obejmuje koncepcję allostaza, czyli zdolność do osiągania stabilności fizjologicznej poprzez zmianę środowiska wewnętrznego i utrzymywania pozornej stabilności w nowym fizjologicznym punkcie nastawczym (); ()). Według McEwena i współpracowników, istnieją ciągłe dostosowania środowiska wewnętrznego, z wahaniami fizjologii, nastroju i aktywności, gdy jednostki reagują i dostosowują się do wymagań środowiskowych (). Nadmierny stres dla organizmu, określany jako wzmożony obciążenie allostatyczne, powoduje „zużycie” adaptacyjnych systemów regulacyjnych, powodując zmiany biologiczne, które osłabiają procesy adaptacyjne do stresu i zwiększają podatność na choroby (). Tak więc wysoki poziom niekontrolowanego stresu oraz warunki powtarzającego się i chronicznego stresu sprzyjają trwałemu obciążeniu allostatycznemu, co skutkuje rozregulowanymi stanami nerwowymi, metabolicznymi i biobehawioralnymi, które przyczyniają się do nieprzystosowawczych zachowań i fizjologii poza zakresem homeostazy {McEwen, 2007 #4}.

Stres, chroniczne przeciwności losu i zwiększona podatność na otyłość

Podobny do wpływu powtarzającego się i przewlekłego stresu na rosnącą podatność na uzależnienia (), znaczące dowody z badań populacyjnych i klinicznych wskazują na istotny i pozytywny związek między wysokimi niekontrolowanymi stresującymi wydarzeniami i przewlekłymi stanami stresu z otyłością, BMI i przyrostem masy ciała (), (), (), (). Związek ten wydaje się być również najsilniejszy wśród osób z nadwagą i osób objadających się (), (), (). Korzystając z kompleksowej oceny wywiadu dotyczącego skumulowanego i powtarzającego się stresu w próbie społecznej zdrowych osób dorosłych (n=588), stwierdziliśmy, że większa liczba stresujących wydarzeń i przewlekłych stresorów (zob. Tabela 1) w ciągu życia wiązało się z nadmiernym spożywaniem alkoholu, paleniem i wyższym BMI, po uwzględnieniu wieku, rasy, płci i statusu społeczno-ekonomicznego (zob. Rysunek 1).

Rysunek 1 

Całkowite wyniki stresu dla skumulowanych niekorzystnych zdarzeń życiowych i przewlekłego stresu związanego z (a) obecnym stanem palenia (X2 = 31.66, df=1, P < 0.0001; iloraz szans =1.196 {95%CI: 1.124–1.273}); (b) bieżące spożywanie alkoholu zgodnie z kategorią NIAAA ...
Tabela 1 

Lista skumulowanych stresujących wydarzeń i postrzeganych chronicznych stresorów ocenianych w skumulowanym wywiadzie reklamowym*

Ponieważ stres wpływa na przyrost masy ciała i BMI, oceniliśmy również jego wpływ na poziom glukozy podstawowej, insulinę i insulinooporność. Poranne badanie przesiewowe stężenia glukozy w osoczu na czczo (FPG) i insuliny oceniono w dużej podgrupie tych zdrowych ochotników ze społeczności, a ocenę modelu homeostazy (HOMA-IR) obliczono jako wskaźnik insulinooporności. Stwierdziliśmy, że skumulowany stres był związany ze zmianami związanymi z BMI w wyższych poziomach glukozy, insuliny i HOMA-IR (Rysunek 2). Dane te wskazują na silniejsze powiązania między skumulowanym całkowitym stresem a dysfunkcją metaboliczną wśród osób w wyższych w porównaniu z niższymi kategoriami BMI. Odkrycia te są podobne do poprzednich badań wskazujących na silniejszy wpływ stresu na zwiększone używanie substancji u osób, które są regularne do ciężkich, w porównaniu z użytkownikami lekkimi lub rekreacyjnymi (). Łącznie odkrycia te sugerują, że skumulowany i powtarzający się stres zwiększa ryzyko otyłości, a osoby z wyższym BMI mogą być bardziej podatne na spożywanie żywności związane ze stresem i późniejszy przyrost masy ciała.

Rysunek 2 

Większy całkowity stres skumulowany znacząco przewiduje transformację logarytmiczną (a) poziomów glukozy w osoczu na czczo (skorygowany R2 = 0.0189; t=2.88. p<004), (b) insulina na czczo (skorygowana R2 = 0.016; t=2.74, p<007) oraz (c) HOMA-IR (skorygowany R2 = ...

Stres i zachowania żywieniowe

Ostry stres znacząco zmienia jedzenie (); (); (). Podczas gdy niektóre badania wykazują spadek spożycia pokarmu w ostrym stresie, ostry stres może również zwiększyć spożycie, zwłaszcza gdy dostępne są wysokokaloryczne pokarmy HP (, ), (), (), (). Na przykład, tylko na podstawie samoopisu, 42% uczniów zgłosiło zwiększenie spożycia pokarmu przy odczuwanym stresie, a 73% uczestników zgłosiło częstsze podjadanie podczas stresu (). Jedna trzecia do połowy badań laboratoryjnych na zwierzętach lub ludziach wykazuje wzrost spożycia pokarmu podczas ostrego stresu, podczas gdy inne nie wykazują żadnych zmian lub zmniejszają spożycie (), (). Tak więc, chociaż zwiększone spożycie pokarmu z ostrym stresem nie występuje u wszystkich, z pewnością dotyka wielu osób. Ponadto należy zauważyć, że wiele czynników eksperymentalnych może przyczynić się do badań nad tymi zróżnicowanymi skutkami jedzenia wywołanego ostrym stresem (), (), (). Czynniki te obejmują określony rodzaj stresora zastosowanego w manipulacji, długość prowokacji stresowej, długość czasu ekspozycji na przyjmowanie pokarmu oraz ilość i rodzaj pokarmów oferowanych w eksperymencie, a także poziom sytości i głodu na początku eksperymentu. badania. Czynniki te mogą przyczyniać się do zmienności wyników eksperymentów laboratoryjnych, które modelują wpływ stresu na przyjmowanie pokarmu.

Istnieją znaczące dowody sugerujące potencjalnie szkodliwy wpływ stresu na wzorce żywieniowe (np. pomijanie posiłków, ograniczanie spożycia, objadanie się) i preferencje żywieniowe (). Stres może zwiększać spożycie fast foodów (), przekąski (), wysokokaloryczne i bardzo smaczne potrawy (), a stres był związany ze zwiększonym objadaniem się (). Skutki stresu mogą być inne u osób szczupłych i otyłych (, -). Stwierdzono, że jedzenie spowodowane stresem nasila się u otyłych kobiet, podczas gdy jedzenie spowodowane stresem wydaje się mieć niespójny wpływ na spożycie żywności przez osoby szczupłe (). Ponadto zmiany wzorców żywieniowych mogą odnosić się do metabolizmu węglowodanów i wrażliwości na insulinę (). U zdrowych, szczupłych kobiet objadanie się zwiększa glikemię na czczo, odpowiedź na insulinę i zmienia dobowy schemat wydzielania leptyny.). Stwierdzono, że nieregularna częstotliwość posiłków zwiększa poziom insuliny w odpowiedzi na posiłek testowy po okresie nieregularnych nawyków żywieniowych (). Podsumowując, badania te sugerują, że stres może sprzyjać nieregularnym wzorcom odżywiania i zmieniać preferencje żywieniowe oraz że osoby z nadwagą i otyłością mogą być bardziej podatne na takie skutki, prawdopodobnie poprzez związane z wagą adaptacje w zakresie regulacji energii i homeostazy.

Nakładająca się neurobiologia stresu i homeostazy energetycznej

Fizjologiczne reakcje na ostry stres przejawiają się poprzez dwie wzajemnie oddziałujące ścieżki stresu. Pierwszą jest oś podwzgórze-przysadka-nadnercza (HPA), w której czynnik uwalniający kortykotropinę (CRF) jest uwalniany z jądra przykomorowego (PVN) podwzgórza, stymulując wydzielanie hormonu adrenokortykotropowego (ACTH) z przedniego płata przysadki, który następnie stymuluje wydzielanie glukokortykoidów (GC) (kortyzolu lub kortykosteronu) z nadnerczy. Drugi to autonomiczny układ nerwowy, który jest koordynowany przez rdzeń sympatyczno-nadnerczowy (SAM) i układ przywspółczulny. Oba składniki tych szlaków stresowych wpływają również na cytokiny zapalne i odporność (); ().

Uwolnienie CRF i ACTH z podwzgórza i przedniego płata przysadki podczas stresu powoduje uwolnienie GC z kory nadnerczy, co z kolei wspomaga mobilizację energii i glukoneogenezę. Pobudzenie współczulne związane ze stresem zwiększa ciśnienie krwi i przekierowanie przepływu krwi z przewodu pokarmowego do mięśni szkieletowych i mózgu. Ostre skutki stresu na CRF i ACTH są kończone przez ujemne sprzężenie zwrotne GC, wspierające powrót do homeostazy, a w takich ostrych warunkach stresowych istnieją znaczące dowody na to, że następuje raczej spadek niż wzrost spożycia pokarmu (), (). Podwzgórze reaguje na GKS poprzez ujemne sprzężenie zwrotne, ale także na insulinę, wydzielaną z trzustki, która jest integralną częścią metabolizmu glukozy i magazynowania energii.), () i innych hormonów, takich jak leptyna, która hamuje apetyt, i grelina, która wzmaga apetyt (); (); Currie, 2005). Glikokortykosteroidy zwiększają poziom leptyny i greliny w osoczu, a grelina również wzrasta wraz ze stresem i bierze udział w regulacji lęku i nastroju (). Ponadto wiele neuropeptydów podwzgórza, takich jak CRF, propriomelanokortyna (POMC), oreksygeniczny neuropeptyd Y (NPY) i peptyd pokrewny agouti (AgRP), jak również receptory melanokortyny zaangażowane w regulację odpowiedzi na stres, również odgrywają rolę rola w karmieniu (). Glikokortykosteroidy zmieniają ekspresję tych neuropeptydów, które regulują pobór energii (), (). Na przykład obustronna adrenalekomia zmniejsza przyjmowanie pokarmu, a podawanie GC zwiększa przyjmowanie pokarmu poprzez stymulację uwalniania NPY i hamowanie uwalniania CRF (). Co więcej, ograniczenia pokarmowe i diety wysokotłuszczowe zmieniają reakcje osi HPA na stres i ekspresję genów GC w wielu regionach mózgu zaangażowanych w homeostazę energetyczną i stres (), (), (), (), (). Zatem podwzgórze jest krytycznym regionem w obwodzie stresu, a także w regulacji odżywiania i bilansu energetycznego.

Przewlekły i wysoki poziom powtarzającego się i niekontrolowanego stresu powoduje rozregulowanie osi HPA, ze zmianami w ekspresji genów GC (), (), co z kolei wpływa również na homeostazę energetyczną i zachowania żywieniowe. Wiadomo, że przewlekła aktywacja osi HPA zmienia metabolizm glukozy i sprzyja insulinooporności, ze zmianami wielu hormonów związanych z apetytem (np. leptyna, grelina) i neuropeptydów odżywiających (np. NPY) (), (), (), (). Przewlekły stres uporczywie zwiększa GC i promuje tkankę tłuszczową w jamie brzusznej, która w obecności insuliny zmniejsza aktywność osi HPA (), () (). Podstawowe badania naukowe wykazały, że steroidy nadnerczowe zwiększają poziom glukozy i insuliny, a także wybór i spożycie wysokokalorycznych pokarmów (), (), (), (). Przewlekłe wysokie GC i wzrost insuliny mają synergiczny wpływ na zwiększenie spożycia pokarmu przez HP i odkładanie się tłuszczu w jamie brzusznej (), (); (). Wysoki poziom powtarzającego się stresu powoduje również nadaktywność układu współczulnego, a związany ze stresem wzrost odpowiedzi autonomicznych jest związany z poziomem insuliny i opornością na insulinę u nastolatków i dorosłych.).

Wpływ stresu na nagrodę żywnościową, motywację i spożycie

Obwody stresowe podwzgórza podlegają regulacji pozapodwzgórzowych szlaków korowo-limbicznych modulowanych przez CRF, NPY i szlaki noradrenergiczne. Reakcja na stres jest inicjowana przez ciało migdałowate, a regulacja stresu następuje poprzez ujemne sprzężenie zwrotne GC do hipokampa i przyśrodkowych obszarów kory przedczołowej (mPFC) (). Pozapodwzgórzowe projekcje CRF są zaangażowane w subiektywne i behawioralne reakcje na stres, podczas gdy uwalnianie oreksygenicznego NPY podczas stresu i zwiększonego mRNA NPY w jądrze łukowatym podwzgórza, ciała migdałowatego i hipokampa zwiększa odżywianie, ale także zmniejsza niepokój i stres.). Stres i GC nasilają transmisję dopaminergiczną i wpływają na poszukiwanie i przyjmowanie nagrody u zwierząt laboratoryjnych (), () (). Ostry stres zwiększa zdobywanie nagrody żywnościowej, spożycie diet wysokotłuszczowych (), () i kompulsywne poszukiwanie pokarmów HP () i promuje nawyki zależne od nagrody (). Stres wzmaga również apetyt na desery, przekąski i wyższe spożycie pokarmu HP u nasyconych osób z nadwagą w porównaniu z osobami szczupłymi ().

Zwiększone przyjmowanie leków i diety wysokotłuszczowe zmieniają aktywność CRF, GC i noradrenergiczną, aby zwiększyć uwrażliwienie ścieżek nagrody (w tym brzuszny obszar nakrywkowy [VTA], jądro półleżące [NAc], prążkowie grzbietowe i regiony mPFC), co wpływa na preferencje dla substancji uzależniających i Żywność HP i zwiększa głód narkotykowy/pokarmowy oraz spożycie (), (), (). Co ważniejsze, ten obwód motywacyjny pokrywa się z regionami limbicznymi/emocjonalnymi (np. ciało migdałowate, hipokamp i wyspa), które odgrywają rolę w doświadczaniu emocji i stresu oraz w procesach uczenia się i pamięci zaangażowanych w negocjowanie reakcji behawioralnych i poznawczych krytycznych dla adaptacji i homeostaza (); (). Na przykład ciało migdałowate, hipokamp i wyspa odgrywają ważną rolę w kodowaniu nagrody, uczeniu się opartym na wskazówkach nagrody i pamięci dla wysokich sygnałów emocjonalnych i nagrodzie oraz wzmacnianiu emocji i karmieniu opartym na wskazówkach nagrody (), (). Z drugiej strony przyśrodkowe i boczne komponenty kory przedczołowej (PFC) biorą udział w wyższych funkcjach kontroli poznawczej i wykonawczej, a także w regulowaniu emocji, reakcji fizjologicznych, impulsów, pragnień i pragnień.). Wysoki i powtarzający się stres zmienia odpowiedzi strukturalne i funkcjonalne w tych przedczołowych i limbicznych obszarach mózgu, dostarczając pewnych podstaw do wpływu przewlekłego stresu na regiony korowo-limbiczne, które modulują nagrodę za jedzenie i głód (); (). Odkrycia te są zgodne z badaniami behawioralnymi i klinicznymi wskazującymi, że stres lub negatywny afekt zmniejszają kontrolę emocjonalną, wewnętrzną i behawioralną, zwiększają impulsywność (), co z kolei wiąże się z większym zaangażowaniem w alkohol, palenie i inne nadużywanie narkotyków, a także zwiększonym spożyciem pokarmów HP (); (); (). Wraz z rosnącym naciskiem na uzależnienie od jedzenia oraz na to, jak głód słodyczy i tłuszczu może sprzyjać otyłości (), ważne byłoby rozważenie, czy podatność na uzależnienie od żywności jest również zaostrzana przez przewlekły stres.

Wskazówki dotyczące jedzenia, nagroda za jedzenie, motywacja i spożycie

Wysoce smaczne sygnały żywnościowe są wszechobecne w obecnym środowisku sprzyjającym otyłości. Narażenie na te sygnały pokarmowe HP może zwiększyć spożycie pokarmu i przyczynić się do zwiększenia masy ciała (). Takie pokarmy są satysfakcjonujące, stymulują szlaki nagrody w mózgu i poprzez mechanizmy uczenia się/warunkowania zwiększają prawdopodobieństwo poszukiwania i konsumpcji pokarmu HP (), (), (). Zwierzęta i ludzie mogą zostać uwarunkowani do poszukiwania i spożywania tych pokarmów HP, szczególnie w kontekście bodźców lub „wskazówek” związanych z pokarmami HP w środowisku (), (), (). Taki wzrost uwarunkowań i związany z tym wzrost spożycia pokarmów HP skutkuje adaptacjami neuronalnych szlaków nagrody/motywacji, które występują wraz ze wzrostem znaczenia tych pokarmów HP, a z kolei skutkują większym „chceniem” i poszukiwaniem pokarmów HP, podobnie jak procesy istotności bodźców, które zachodzą wraz ze wzrostem spożycia alkoholu i narkotyków (). Mnóstwo badań na zwierzętach i coraz więcej badań neuroobrazowania u ludzi wyraźnie pokazuje teraz zaangażowanie mózgowych regionów nagrody i zwiększoną transmisję dopaminergiczną z ekspozycją na sygnały pokarmowe HP, z towarzyszącym wzrostem głodu i motywacji do jedzenia (), (), () i większa reaktywność regionów nagradzania mózgu i głód jedzenia wśród osób z wyższym BMI (), (), (), ().

Przy większym spożyciu pokarmów HP towarzyszące zmiany w metabolizmie węglowodanów i tłuszczów, wrażliwość na insulinę i hormony apetytu, które modyfikują homeostazę energetyczną, również wpływają na neuronalne regiony nagrody zaangażowane w zwiększanie wyrazistości, chęci i motywacji do przyjmowania pokarmu (), (), (), (), (), (), (). Na przykład u zdrowych osób związany z pożywieniem wzrost poziomu glukozy w osoczu stymuluje wydzielanie insuliny, umożliwiając wychwyt glukozy do tkanek obwodowych; co ciekawe, wykazano, że centralny wlew insuliny hamuje apetyt i karmienie (); (); (); (); (). Jednak przewlekły wysoki poziom insuliny obwodowej i oporności na insulinę, obserwowany u wielu osób z otyłością, może sprzyjać apetytowi i przyjmowaniu pokarmu, a także zmieniać aktywność dopaminergiczną w regionach nagrody, takich jak VTA, NAc i prążkowie grzbietowe.), (), (), (). Podobnie leptyna i grelina wpływają na transmisję dopaminergiczną w mózgowych regionach nagrody i zachowaniach związanych z poszukiwaniem pożywienia u zwierząt oraz aktywują mózgowe regiony nagrody u ludzi (), (), (), (). Insulinooporność i T2DM są również związane ze zmianami funkcji neuronalnych obwodów nagrody i ich odpowiedzią na sygnały pokarmowe (), (), (). Niedawno wykazaliśmy zwiększoną reaktywność układu limbicznego i prążkowia na stres i sygnały pokarmowe u osób otyłych w stosunku do osób szczupłych () (widzieć Rysunek 3). Ponadto wyższa aktywność w prążkowiu i prążkowiu grzbietowym korelowała z wyższymi poziomami insuliny, opornością na insulinę i pragnieniem jedzenia, gdy uczestnicy byli narażeni na ulubione konteksty żywieniowe (). Łącznie odkrycia te potwierdzają pogląd, że mogą istnieć równoległe i powiązane adaptacje w obwodach motywacji metabolicznej i neuronalnej, które ściśle ze sobą współpracują, aby dynamicznie wpływać na głód, wybory i selekcję żywności, motywację do żywności HP i przejadanie się żywności HP.

Rysunek 3 

Osiowe wycinki mózgu w otyłych i szczupłych grupach różnic w aktywacji neuronów obserwowanych w kontrastach porównujących wskazówkę dotyczącą ulubionego jedzenia z warunkami neutralnego relaksu (A) oraz stres z warunkami neutralnego relaksu (B) (próg p <0.01, XNUMX, FWE ...

Coraz więcej dowodów sugeruje, że hormony zaangażowane w homeostazę apetytu i energii (np. leptyna, grelina, insulina) mogą również odgrywać rolę w pragnieniu, nagrodzie i kompulsywnym poszukiwaniu alkoholu i narkotyków.); (); (); (); (); (); () Stowarzyszenia te wzbudziły zainteresowanie badaniem idei „przeniesienia uzależnienia” lub zastąpienia jednego „uzależnienia”, w tym przypadku niektórych pokarmów, innym, takim jak alkohol lub inne substancje (). Na przykład ostatnie badanie wykazało wzrost spożycia alkoholu po szybkiej, znacznej utracie wagi, co obserwuje się u pacjentów poddawanych operacjom bariatrycznym (). Zatem przyszłe badania nad potencjalnym krzyżowym uczuleniem żywności i substancji uzależniających u osób wrażliwych mogą rzucić światło na mechanizmy leżące u podstaw tych zjawisk.

Adaptacje metaboliczne i stresowe związane z wagą i dietą: wpływ na głód i spożycie pokarmu

Zwiększenie masy ciała powyżej zdrowego poziomu chudego i przejadanie się pokarmami HP powoduje zmiany w metabolizmie glukozy, wrażliwości na insulinę i hormony, regulując apetyt i homeostazę energetyczną (), (), (). Jak wskazano w poprzednich sekcjach, te czynniki metaboliczne nie tylko wpływają na neuronalne regiony nagrody, aby wpływać na motywację, ale także wpływają na obwody podwzgórza, oddziałując z nakładającymi się obwodami stresu i regulacji energii. Nic więc dziwnego, że zwiększona waga, insulinooporność i dieta wysokotłuszczowa są związane z osłabionymi reakcjami GC na wyzwania stresowe oraz zmienionymi odpowiedziami autonomicznymi i obwodowymi katecholaminami.), (), () (). Jak wspomniano wcześniej, wysoki poziom stresu i glukokortykoidów zwiększa poziom glukozy i insuliny, a także promuje oporność na insulinę. Podobnie wykazano, że przewlekły wysoki poziom insuliny obniża odpowiedź osi HPA i zwiększa podstawowe napięcie współczulne (), (), (), (). Ponadto dowody wskazują, że stres wpływa na poziom glukozy i zmienność zarówno u pacjentów z cukrzycą typu 1, jak i typu 2 (), (), (), podczas gdy grelina, która poprzez sygnalizację szlaków nagrody promuje apetyt i karmienie (), jest również zaangażowany w wywołaną stresem nagrodę za jedzenie i poszukiwanie jedzenia () (). Zatem związane z wagą zmiany metaboliczne w punktach nastawczych mogą zwiększać obciążenie allostatyczne ze zwiększonym autonomicznym napięciem podstawowym i zmienioną aktywnością osi HPA (), (), (), ().

Zgodnie z tą poprzednią pracą pokazującą BMI i adaptacje stresu wpływające na nagrodę i motywację do jedzenia, ostatnio wykazaliśmy, że ostry stres zwiększa aktywność ciała migdałowatego i tępą przyśrodkową odpowiedź kory oczodołowo-czołowej na koktajl mleczny w porównaniu z przyjęciem bez smaku, ale efekt ten był łagodzony przez wysoki poziom kortyzolu i odpowiednio wysokim BMI (). Za pomocą klamry hiperinsulinemicznej wykazaliśmy również, że łagodna hipoglikemia nasiliła aktywację nagrody mózgowej i regionów limbicznych (podwzgórze, prążkowie, ciało migdałowate, hipokamp i wyspa) preferencyjnie w stosunku do sygnałów pokarmowych HP, efekt, który korelował ze wzrostem poziomu kortyzolu, podczas gdy zmniejszał przyśrodkową część przedczołową aktywacja, efekt korelujący z obniżonym poziomem glukozy (). Ponieważ łagodną hipoglikemię można uznać za stresor fizjologiczny, nasze odkrycia sugerują, że wykorzystanie glukozy może zachodzić w mózgu w różny sposób wraz ze wzrostem stresu, ze zwiększoną motywacją i sygnalizacją limbiczną w obecności sygnałów pokarmowych, ale zmniejszoną odpowiedzią nerwową w samokontroli i regulacyjnych obszarach przedczołowych . Co więcej, ten wzorzec neuronalny był bardziej uderzający u zdrowych osób otyłych, co sugeruje, że takie adaptacje zachodzą wraz ze wzrostem masy ciała, być może wyznaczając kurs związanym z wagą adaptacjom metabolicznym, nerwowym i związanym ze stresem, które wpływają na motywację do jedzenia HP. To badanie w połączeniu z wcześniej cytowanymi dowodami sugeruje znakomicie zaaranżowaną oś neuroendokrynno-metaboliczną-nagrodę, która w normalnych warunkach zdrowotnych koordynuje fizjologiczne i psychologiczne aspekty odżywiania i homeostazy energetycznej, ale wraz ze wzrostem czynników ryzyka i adaptacji w tych szlakach, obwody regulacyjne w każdym z tych systemów może zostać „przejęty”, promując w ten sposób zwiększoną motywację i spożycie pokarmu HP.

Podsumowanie i proponowany model

Przedstawione zbieżne linie dowodów sugerują, że wszechobecne sygnały pokarmowe HP i wysoki poziom stresu mogą zmieniać zachowania żywieniowe i wpływać na ścieżki nagradzania / motywacji mózgu związane z pragnieniem i poszukiwaniem pokarmów HP. Takie reakcje behawioralne mogą dodatkowo sprzyjać zmianom masy ciała i masy tkanki tłuszczowej. Coraz więcej dowodów potwierdza bio-behawioralne adaptacje związane z wagą w oddziałujących szlakach metabolicznych, neuroendokrynnych i nerwowych (korowo-limbicznych-prążkowia), aby nasilić głód i spożycie pokarmu w warunkach pokarmów HP i powiązanych sygnałów oraz ze stresem. W związku z tym zaproponowano heurystyczny model tego, w jaki sposób pokarmy HP, wskazówki żywieniowe i ekspozycja na stres mogą zmieniać szlaki metaboliczne, stres i motywację do nagrody w mózgu i ciele, aby promować motywację i spożycie pokarmu HP (zob. Rysunek 4). Jak opisano w poprzednich sekcjach, hormony reagujące na stres (CRF, GC) i czynniki metaboliczne (insulina, grelina, leptyna) wpływają na przekaźnictwo dopaminergiczne w mózgu, a przy adaptacjach związanych z wagą (zmiany chroniczne) czynniki te mogą promować wyższy poziom HP motywacja i spożycie żywności, poprzez wzmocnienie aktywności nagradzania mózgu. w ten sposób uczulony proces sprzężenia zwrotnego może wystąpić, w którym adaptacje związane z wagą w szlakach metabolicznych, neuroendokrynnych i korowo-limbicznych prążkowia promują motywację i spożycie pokarmu HP u osób wrażliwych. Taki uwrażliwiony proces ze zwiększoną motywacją i spożyciem pokarmu HP z kolei sprzyjałby również przyszłemu przybieraniu na wadze, wzmacniając w ten sposób cykl adaptacji związanych z wagą w stresie i szlakach metabolicznych oraz zwiększone uwrażliwienie ścieżek motywacji mózgu w kontekście pokarmu HP sygnały lub stres, aby promować motywację i spożycie pokarmu HP. Oprócz wagi i BMI, indywidualne różnice w genetycznej i indywidualnej podatności na otyłość, wzorce żywieniowe, insulinooporność, przewlekły stres i inne zmienne psychologiczne mogą dodatkowo łagodzić ten proces.

Rysunek 4 

Zaproponowano heurystyczny model tego, w jaki sposób żywność HP, wskazówki żywieniowe i ekspozycja na stres mogą zwiększać subiektywne odczucia (emocje, głód), a także aktywować systemy metaboliczne, stresu i motywacji w mózgu i ciele, aby promować motywację i spożycie żywności HP (A). Reagujący na stres ...

Przyszłe kierunki

Chociaż coraz więcej uwagi naukowej poświęca się złożonym interakcjom między stresem, równowagą energetyczną, regulacją apetytu oraz nagrodą za jedzenie i motywacją, a także ich wpływowi na epidemię otyłości, istnieją znaczne luki w naszym zrozumieniu tych zależności. Wiele kluczowych pytań pozostaje bez odpowiedzi. Na przykład nie wiadomo, w jaki sposób zmiany neuroendokrynne związane ze stresem w kortyzolu, grelinie, insulinie i leptynie wpływają na motywację i spożycie pokarmu HP. Jeśli przewlekły stres obniża reakcje osi HPA, jak wykazano w poprzednich badaniach, w jaki sposób te zmiany wpływają na głód i spożycie pokarmu? Korzystne byłoby zbadanie, czy związane z wagą zmiany w stresie, reakcjach neuroendokrynnych i metabolicznych zmieniają motywację i spożycie pokarmu HP oraz czy takie zmiany przewidują przyszły przyrost masy ciała i otyłość. Zidentyfikowanie konkretnych biomarkerów i opracowanie wymiernych środków do oceny adaptacji biobehawioralnych związanych ze stresem i uzależnieniem od żywności może pomóc w kierowaniu optymalną opieką kliniczną, a także w ukierunkowaniu na określone wrażliwe podgrupy za pomocą nowatorskich interwencji w zakresie zdrowia publicznego. Co więcej, dowody na zmiany neuromolekularne zachodzące w stresie i szlakach metabolicznych, które odnoszą się do diet wysokotłuszczowych i przewlekłego stresu oraz ich związku z przyjmowaniem pokarmu i przyrostem masy ciała, miałyby kluczowe znaczenie dla zrozumienia roli, jaką odgrywają stres i adaptacje metaboliczne w motywacji do jedzenia, przejadaniu się i przybieraniu na wadze.

Istnieje również niedostatek danych na temat mechanizmów leżących u podstaw niepowodzeń w utrzymaniu utraty wagi lub nawrotów przejadania się pokarmami HP i przyrostu masy ciała, a także na temat tego, które metody leczenia otyłości są najbardziej odpowiednie dla której podgrupy osób. Dziedzina uzależnień dostarcza ważnych wskazówek na temat adaptacji neurobiologicznych, które sprzyjają nawrotowi uzależnienia i niepowodzeniu leczenia. Ponieważ niepowodzenie w utrzymaniu utraty wagi zostało omówione w kontekście nawrotów zachowań nieprzystosowawczych (, ), możliwe, że podobne mechanizmy mogą być przyczyną nawrotów przejadania się pokarmów HP i przybierania na wadze, ale szczegółowe badania na ten temat są rzadkie. Brakuje również informacji na temat adaptacji metabolicznych i ich wpływu na neurobiologię nagrody i stresu, które mogą wystąpić przy różnych interwencjach odchudzających, w tym stopniowej utracie wagi, szybkiej utracie wagi poprzez „diety awaryjne” lub różne interwencje chirurgii bariatrycznej . Ponadto wiele chorób związanych ze stresem, takich jak zaburzenia nastroju i zaburzenia lękowe, jest związanych z otyłością i cukrzycą typu 2, a co ciekawe, leki stosowane w takich stanach (np. niektóre leki przeciwdepresyjne) zwiększają ryzyko przybrania na wadze, ale istnieje niewiele dowodów na wyjaśnienie mechanizmy leżące u podstaw tych zjawisk. W przypadku T2DM ścisła kontrola glikemii za pomocą egzogennej insulinoterapii często sprzyja przybieraniu na wadze. Ponieważ hiperinsulinemia, insulinooporność lub długoterminowe skutki insulinooporności mogą nasilać szlaki nerwowe motywacja-nagroda i głód pokarmowy u osób otyłych, opornych na insulinę, korzystne byłoby zbadanie podejść terapeutycznych, które mogą z mniejszym prawdopodobieństwem promować żywność HP głodu i spożycia, aby zmniejszyć dalszy przyrost masy ciała u tych podatnych osób.

Wreszcie, istnieją nowe postępy w behawioralnym i farmakologicznym leczeniu otyłości, ale nie jest jasne, w jaki sposób odnoszą się one do normalizacji stresu, zaburzeń metabolicznych i nagrody u wrażliwych osób otyłych. Na przykład ostatnie dowody sugerują, że utrzymanie wagi wiąże się z niskim poziomem stresu i lepszą zdolnością radzenia sobie ze stresem (); (). Ponieważ stres sprzyja łaknieniu jedzenia i objadaniu się, interwencje zmniejszające stres mogą być przydatne w skutecznych programach kontroli masy ciała, a niektóre pilotażowe behawioralne badania redukcji stresu w otyłości i T2DM wykazują pozytywny wpływ na poprawę stresu, łaknienia jedzenia i funkcji fizjologicznych (, ). Jednak takie badania są w powijakach i wymagają większej uwagi w przyszłości. Ponadto leki stosowane w leczeniu uzależnień są również rozważane jako potencjalne interwencje w celu utraty wagi (). Rzeczywiście, przyszłe badania nad lepszym zrozumieniem mechanizmów neuro-behawioralno-metabolicznych leżących u podstaw stresu, uzależnień i otyłości przyniosłyby ogromne korzyści w rozwoju nowych terapii osłabiających motywację do jedzenia HP, spożycie i przyrost masy ciała.

Podziękowanie

Ta praca była wspierana przez NIDDK/NIH, 1K12DK094714-01 i NIH Roadmap for Medical Research Common Fund Grants UL1-DE019586, UL1-RR024139 (Yale CTSA) i PL1-DA024859.

Przypisy

 

Zastrzeżenie wydawcy: Jest to plik PDF z nieedytowanym manuskryptem, który został zaakceptowany do publikacji. Jako usługa dla naszych klientów dostarczamy tę wczesną wersję manuskryptu. Rękopis zostanie poddany kopiowaniu, składowi i przeglądowi wynikowego dowodu, zanim zostanie opublikowany w ostatecznej formie cytowania. Należy pamiętać, że podczas procesu produkcyjnego mogą zostać wykryte błędy, które mogą wpłynąć na treść, a wszystkie zastrzeżenia prawne, które odnoszą się do czasopisma, dotyczą.

 

 

Ujawnienia finansowe: Dr Sinha jest członkiem Naukowej Rady Doradczej Embera Neutotherapeutics. Ania Jastreboff pomaga firmie ManPower, która dostarcza wykonawców dla Jednostki Badań Klinicznych Pfizer New Haven.

 

Referencje

1. McLellan AT, Lewis DC, O'Brien CP, Kleber HD. Uzależnienie od narkotyków, przewlekła choroba medyczna: implikacje dla leczenia, ubezpieczenia i oceny wyników. Jama. 2000;284:1689-1695. [PubMed]
2. Sinha R. Chroniczny stres, zażywanie narkotyków i podatność na uzależnienia. Ann NY Acad Sci. 2008; 1141: 105-130. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
3. Flegal KM, Carroll MD, Ogden CL, Curtin LR. Częstość występowania i trendy otyłości wśród dorosłych Amerykanów w latach 1999–2008. Jama. 2010;303:235–241. [PubMed]
4. Hill JO, Peters JC. Wpływ środowiska na epidemię otyłości. Nauka. 1998;280:1371-1374. [PubMed]
5. Friedmana JM. Otyłość: Przyczyny i kontrola nadmiaru tkanki tłuszczowej. Natura. 2009;459:340–342. [PubMed]
6. McEwen BS. Fizjologia i neurobiologia stresu i adaptacji: centralna rola mózgu. Physiol Rev. 2007; 87: 873 – 904. [PubMed]
7. Seeman TE, Singer BH, Rowe JW, Horwitz RI, McEwen BS. Cena adaptacji – obciążenie allostatyczne i jego konsekwencje zdrowotne. Badania MacArthura nad pomyślnym starzeniem się. Arch Intern Med. 1997;157:2259-2268. [PubMed]
8. Block JP, He Y, Zaslavsky AM, Ding L, Ayanian JZ. Stres psychospołeczny i zmiana masy ciała wśród dorosłych w USA. Jestem J Epidemiol. 2009;170:181–192. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
9. Dallman MF, Pecoraro NC, la Fleur SE. Przewlekłe pokarmy stresowe i zapewniające komfort: samoleczenie i otyłość brzuszna. Brain Behav Immun. 2005; 19: 275-280. [PubMed]
10. Torres SJ, Nowson CA. Związek między stresem, zachowaniami żywieniowymi i otyłością. Odżywianie. 2007;23:887–894. [PubMed]
11. Adam TC, Epel ES. Stres, jedzenie i system nagród. Zachowanie fizyczne. 2007;91:449–458. [PubMed]
12. Gluck ME, Geliebter A, Hung J, Yahav E. Kortyzol, głód i chęć objadania się po teście stresu zimnego u otyłych kobiet z zaburzeniami objadania się. Psychosom Med. 2004;66:876–881. [PubMed]
13. Dallman M, Pecoraro N, Akana S, la Fleur S, Gomez F, Houshyar H, et al. Przewlekły stres i otyłość: nowe spojrzenie na „komfortową żywność” Proc National Academy of Science. 2003;100:11696–11701. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
14. Tempel DL, McEwen BS, Leibowitz SF. Wpływ agonistów steroidów nadnerczy na przyjmowanie pokarmu i wybór makroskładników odżywczych. Zachowanie fizyczne. 1992;52:1161-1166. [PubMed]
15. Tataranni PA, Larson DE, Snitker S, Young JB, Flatt JP, Ravussin E. Wpływ glukokortykoidów na metabolizm energetyczny i spożycie pokarmu u ludzi. Am J Physiol. 1996;271:E317-E325. [PubMed]
16. Wilson ME, Fisher J, Fischer A, Lee V, Harris RB, Bartness TJ. Określanie ilości spożywanego pokarmu u małp społecznych: wpływ statusu społecznego na spożycie kalorii. Physiol Behav. 2008; 94: 586 – 594. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
17. Oliver G, Wardle J. Postrzegany wpływ stresu na wybór żywności. Fizjologia i zachowanie. 1999;66:511–515. [PubMed]
18. Dallman MF. Otyłość wywołana stresem a emocjonalny układ nerwowy. Trendy Metab endokrynolu. 2010;21:159–165. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
19. Marti O, Marti J, Armario A. Wpływ przewlekłego stresu na spożycie pokarmu u szczurów: wpływ intensywności stresora i czasu trwania codziennej ekspozycji. Zachowanie fizyczne. 1994;55:747–753. [PubMed]
20. Appelhans BM, Pagoto SL, Peters EN, Spring BJ. Odpowiedź osi HPA na stres przewiduje krótkotrwałe spożycie przekąsek u otyłych kobiet. Apetyt. 2010;54:217–220. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
21. Steptoe A, Lipsey Z, Wardle J. Stres, kłopoty i różnice w spożyciu alkoholu, wyborze jedzenia i ćwiczeniach fizycznych: badanie dziennika. Psycholog zdrowia Brit J. 1998;3:51–63.
22. Oliver G, Wardle J. Postrzegany wpływ stresu na wybór żywności. Zachowanie fizyczne. 1999;66:511–515. [PubMed]
23. Epel E, Lapidus R, McEwen B, Brownell K. Stres może zwiększać apetyt u kobiet: badanie laboratoryjne kortyzolu wywołanego stresem i zachowań żywieniowych. Psychoneuroendokrynologia. 2001;26:37–49. [PubMed]
24. Laitinen J, Ek E, Sovio U. Jedzenie i picie związane ze stresem Zachowanie i wskaźnik masy ciała oraz predyktory tego zachowania. Poprzedni Med. 2002;34:29–39. [PubMed]
25. Lemmens SG, Rutters F, ur. JM, Westerterp-Plantenga MS. Stres zwiększa „pragnienie” jedzenia i spożycie energii u osób z nadwagą trzewną przy braku głodu. Zachowanie fizyczne. 2011;103:157–163. [PubMed]
26. Jastreboff AM, Potenza MN, Lacadie C, Hong KA, Sherwin RS, Sinha R. Wskaźnik masy ciała, czynniki metaboliczne i aktywacja prążkowia podczas stresujących i neutralnych stanów relaksacyjnych: badanie FMRI. Neuropsychofarmakologia. 2011;36:627–637. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
27. Farshchi HR, Taylor MA, Macdonald IA. Regularna częstotliwość posiłków tworzy bardziej odpowiednią wrażliwość na insulinę i profile lipidowe w porównaniu z nieregularną częstotliwością posiłków u zdrowych, szczupłych kobiet. Eur J Clin Nutr. 2004;58:1071–1077. [PubMed]
28. Taylor AE, Hubbard J, Anderson EJ. Wpływ objadania się na dynamikę metabolizmu i leptyny u normalnych młodych kobiet. J Clin Endocrinol Metab. 1999;84:428–434. [PubMed]
29. Schwartz MW, Figlewicz DP, Baskin DG, Woods SC, Porte D., Jr. Insulina w mózgu: hormonalny regulator równowagi energetycznej. Endocr Rev. 1992;13:387–414. [PubMed]
30. Chuang JC, Zigman JM. Role greliny w regulacji stresu, nastroju i lęku. Int J Pept. 2010 2010, pii: 460549. Epub 2010 14 lutego. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
31. Maniam J, Morris MJ. Związek między stresem a zachowaniami żywieniowymi. Neurofarmakologia. 2012;63:97–110. [PubMed]
32. Hanson ES, Dallman MF. Neuropeptyd Y (NPY) może integrować reakcje systemów odżywiania podwzgórza i osi podwzgórze-przysadka-nadnercza. J Neuroendokrynol. 1995;7:273–279. [PubMed]
33. Tyrka AR, Walters OC, Price LH, Anderson GM, Carpenter LL. Zmieniona odpowiedź na prowokację neuroendokrynną powiązana ze wskaźnikami zespołu metabolicznego u zdrowych osób dorosłych. Horm Metab Res. 2012;44:543–549. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
34. Hillman JB, Dorn LD, Loucks TL, Berga SL. Otyłość a oś podwzgórze-przysadka-nadnercza u dorastających dziewcząt. Metabolizm. 2012;61:341–348. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
35. Guarnieri DJ, Brayton CE, Richards SM, Maldonado-Aviles J, Trinko JR, Nelson J i in. Profilowanie genów ujawnia rolę hormonów stresu w molekularnej i behawioralnej odpowiedzi na ograniczenia żywieniowe. Biol Psychiatria. 2012;71:358–365. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
36. Lupien SJ, McEwen BS, Gunnar MR, Heim C. Wpływ stresu przez całe życie na mózg, zachowanie i funkcje poznawcze. Nat Rev Neurosci. 2009;10:434–445. [PubMed]
37. Rosmond R, Dallman MF, Bjorntorp P. Wydzielanie kortyzolu związane ze stresem u mężczyzn: związki z otyłością brzuszną i zaburzeniami endokrynologicznymi, metabolicznymi i hemodynamicznymi. J Clin Endocrinol Metab. 1998;83:1853-1859. [PubMed]
38. Rebuffe-Scrive M, Walsh UA, McEwen B, Rodin J. Wpływ przewlekłego stresu i egzogennych glukokortykoidów na regionalną dystrybucję tłuszczu i metabolizm. Zachowanie fizyczne. 1992;52:583–590. [PubMed]
39. Bjorntorp P. Zaburzenia metaboliczne w otyłości trzewnej. Anna Med. 1992;24:3–5. [PubMed]
40. Kuo LE, Kitlinska JB, Tilan JU, Li L, Baker SB, Johnson MD i in. Neuropeptyd Y działa bezpośrednio na obwodzie tkanki tłuszczowej i pośredniczy w otyłości wywołanej stresem i zespole metabolicznym. Nat Med. 2007;13:803–811. [PubMed]
41. Chrousos GP. Odpowiedź na stres i funkcja odpornościowa: implikacje kliniczne. Wykład Novera H. Spector z 1999 roku. Ann NY Acad Sci. 2000;917:38–67. [PubMed]
42. Warne JP. Kształtowanie reakcji na stres: wzajemne oddziaływanie smacznych posiłków, glukokortykoidów, insuliny i otyłości brzusznej. Mol Cell Endocrinol. 2009; 300: 137-146. [PubMed]
43. Keltikangas-Jarvinen L, Ravaja N, Raikkonen K, Lyytinen H. Zespół oporności na insulinę i autonomiczne reakcje fizjologiczne na wywołany eksperymentalnie stres psychiczny u dorastających chłopców. Metabolizm. 1996;45:614–621. [PubMed]
44. Schwabe L, Wolf OT. Stres wywołuje nawyk Zachowanie u ludzi. J Neurosci. 2009;29:7191–7198. [PubMed]
45. Aston-Jones G, Kalivas PW. Norepinefryna w mózgu ponownie odkryta w badaniach nad uzależnieniami. Biol Psychiatria. 2008;63:1005–1006. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
46. Cottone P, Sabino V, Roberto M, Bajo M, Pockros L, Frihauf JB, i in. Rekrutacja systemu CRF pośredniczy w ciemnej stronie kompulsywnego jedzenia. Proc Natl Acad Sci US A. 2009; 106: 20016-20020. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
47. poseł Paulus. Dysfunkcje podejmowania decyzji w psychiatrii – zmienione przetwarzanie homeostatyczne? Nauka. 2007;318:602–606. [PubMed]
48. Holland PC, Petrovich GD, Gallagher M. Wpływ zmian w ciele migdałowatym na warunkowane jedzenie wzmocnione bodźcem u szczurów. Zachowanie fizyczne. 2002;76:117–129. [PubMed]
49. Berthoud HR. Neurobiologia przyjmowania pokarmu w środowisku otyłym. Proc Nutr Soc. 2012: 1–10. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
50. Arnsten A, Mazure CM, Sinha R. To jest twój mózg w stanie załamania. Science Am. 2012;306:48–53. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
51. Liston C, McEwen BS, Casey BJ. Stres psychospołeczny odwracalnie zaburza przetwarzanie przedczołowe i kontrolę uwagi. Proc Natl Acad Sci US A. 2009;106:912–917. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
52. Dias-Ferreira E, Sousa JC, Melo I, Morgado P, Mesquita AR, Cerqueira JJ i in. Przewlekły stres powoduje reorganizację frontostriatalną i wpływa na podejmowanie decyzji. Nauka. 2009;325:621–625. [PubMed]
53. Willner P, Benton D, Brown E, Cheeta S, Davies G, Morgan J i in. „Depresja” zwiększa „pragnienie” słodkich nagród w zwierzęcych i ludzkich modelach depresji i pragnienia. Psychofarmakologia. 1998;136:272–283. [PubMed]
54. Roberts C. Wpływ stresu na wybór żywności, nastrój i masę ciała u zdrowych kobiet. Biuletyn żywieniowy: Brytyjska Fundacja Żywienia. 2008;33:33–39.
55. Avena NM, Rada P, Hoebel BG. Objadanie się cukrem i tłuszczem ma znaczące różnice w zachowaniu przypominającym uzależnienie. J Nutr. 2009;139:623–628. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
56. Weingarten HP. Uwarunkowane sygnały pobudzają karmienie szczurów: rola uczenia się w inicjacji posiłku. Nauka. 1983; 220: 431 – 433. [PubMed]
57. Alsio J, Olszewski PK, Levine AS, Schioth HB. Mechanizmy sprzężenia zwrotnego: behawioralne i molekularne adaptacje podobne do uzależnień w przejadaniu się. Przedni neuroendokrynol. 2012;33:127–139. [PubMed]
58. Lutter M, Nestler EJ. Sygnały homeostatyczne i hedoniczne oddziałują na siebie w regulacji przyjmowania pokarmu. J Nutr. 2009;139:629–632. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
59. Coelho JS, Jansen A, Roefs A, Nederkoorn C. Zachowania żywieniowe w odpowiedzi na ekspozycję na sygnał pokarmowy: badanie modeli reaktywności i kontroli przeciwdziałającej. Zachowanie uzależnionego od psycholi. 2009;23:131–139. [PubMed]
60. Robinson TE, Berridge KC. Przejrzeć. Teoria uzależnienia od zachęt motywacyjnych: niektóre aktualne problemy. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2008; 363: 3137 – 3146. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
61. Małe DM, Zatorre RJ, Dagher A, Evans AC, Jones-Gotman M. Zmiany aktywności mózgu związane z jedzeniem czekolady: od przyjemności do niechęci. Mózg. 2001; 124: 1720 – 1733. [PubMed]
62. Wang GJ, Volkow ND, Logan J, Pappas NR, Wong CT, Zhu W, i in. Dopamina mózgu i otyłość. Lancet. 2001; 357: 354-357. [PubMed]
63. Kelley AE, Schiltz CA, Landry CF. Systemy nerwowe rekrutowane przez sygnały związane z narkotykami i pożywieniem: badania aktywacji genów w regionach kortykolimbicznych. Physiol Behav. 2005; 86: 11-14. [PubMed]
64. Stice E, Spoor S, Ng J, Zald DH. Związek otyłości z konsumpcyjną i przewidywaną nagrodą za jedzenie. Zachowanie fizyczne. 2009;97:551–560. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
65. Saelens BE, Epstein LH. Wzmacnianie wartości żywności u kobiet otyłych i nieotyłych. Apetyt. 1996;27:41–50. [PubMed]
66. Simansky KJ. Seria sympozjów NIH: mechanizmy trawienne w otyłości, nadużywaniu substancji i zaburzeniach psychicznych. Zachowanie fizyczne. 2005;86:1–4. [PubMed]
67. Tetley A, Brunstrom J, Griffiths P. Indywidualne różnice w reaktywności sygnałów pokarmowych. Rola BMI i codziennych wyborów wielkości porcji. Apetyt. 2009;52:614–620. [PubMed]
68. Figlewicz DP, Sipols AJ. Sygnały regulujące energię i nagroda za jedzenie. Pharmacol Biochem Behav. 2010;97:15–24. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
69. DiLeone RJ. Wpływ leptyny na układ dopaminowy i implikacje dla zachowań związanych z przyjmowaniem pokarmu. Int J Obes (Londyn) 2009;33 (Suppl 2):S25 – S29. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
70. Farooqui AA. Mediatory lipidowe w jądrze komórki nerwowej: ich metabolizm, sygnalizacja i związek z zaburzeniami neurologicznymi. Neurobiolog. 2009;15:392–407. [PubMed]
71. Malik S, McGlone F, Bedrossian D, Dagher A. Ghrelin moduluje aktywność mózgu w obszarach kontrolujących zachowanie apetytowe. Metabolizm komórkowy 2008;7:400–409. [PubMed]
72. Dossat AM, Lilly N, Kay K, Williams DL. Receptory glukagonopodobnego peptydu 1 w jądrze półleżącym wpływają na przyjmowanie pokarmu. J Neurosci. 2011;31:14453–14457. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
73. Chuang JC, Perello M, Sakata I, Osborne-Lawrence S, Savitt JM, Lutter M, et al. Grelina pośredniczy w wywołanym stresem zachowaniu nagradzania żywności u myszy. J Clin Invest. 2011;121:2684–2692. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
74. Schwartz MW, Woods SC, Porte D, Jr, Seeley RJ, Baskin DG. Kontrola ośrodkowego układu nerwowego przyjmowania pokarmu. Natura. 2000;404:661–671. [PubMed]
75. Woods SC, Lotter EC, McKay LD, Porte D., Jr Przewlekły wlew insuliny do komór mózgowych zmniejsza przyjmowanie pokarmu i masę ciała pawianów. Natura. 1979;282:503–505. [PubMed]
76. Kahn SE, Hull RL, Utzschneider KM. Mechanizmy łączące otyłość z insulinoopornością i cukrzycą typu 2. Natura. 2006;444:840–846. [PubMed]
77. Sherwin RS. Światło na ciemną stronę insuliny: podróż przez barierę krew-mózg. Cukrzyca. 2008;57:2259–2268. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
78. Konner AC, Hess S, Tovar S, Mesaros A, Sanchez-Lasheras C, Evers N i in. Rola sygnalizacji insuliny w neuronach katecholaminergicznych w kontroli homeostazy energetycznej. Metabolizm komórkowy 2011;13:720–728. [PubMed]
79. Anthony K, Reed LJ, Dunn JT, Bingham E, Hopkins D, Marsden PK i in. Tłumienie odpowiedzi wywołanych insuliną w sieciach mózgowych kontrolujących apetyt i nagrodę w oporności na insulinę: mózgowa podstawa upośledzonej kontroli przyjmowania pokarmu w zespole metabolicznym? Cukrzyca. 2006;55:2986–2992. [PubMed]
80. Kullmann S, Heni M, Veit R, Ketterer C, Schick F, Haring HU i in. Otyły mózg: powiązanie wskaźnika masy ciała i wrażliwości na insulinę z funkcjonalną łącznością sieci stanu spoczynku. Mapa mózgu Hum. 2012;33:1052–1061. [PubMed]
81. Jastreboff AM, Sinha R, Lacadie C, Small DM, Sherwin RS, Potenza MN. Neuronalne korelaty głodu żywnościowego wywołanego stresem i żywnością w otyłości: związek z poziomem insuliny. Opieka nad cukrzycą. 2012 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
82. Chechlacz M, Rotshtein P, Klamer S, Porubska K, Higgs S, Booth D, et al. Zarządzanie dietą cukrzycową zmienia reakcje na obrazy żywności w obszarach mózgu związanych z motywacją i emocjami: funkcjonalne badanie rezonansu magnetycznego. Diabetologia. 2009;52:524–533. [PubMed]
83. Odom J, Zalesin KC, Washington TL, Miller WW, Hakmeh B, Zaremba DL, et al. Behawioralne predyktory powrotu do wagi po operacji bariatrycznej. Obes Surg. 2010;20:349–356. [PubMed]
84. Suzuki J, Haimovici F, Chang G. Zaburzenia związane z używaniem alkoholu po operacji bariatrycznej. Obes Surg. 2012;22:201–207. [PubMed]
85. Gao Q, Horvath TL. Neurobiologia żywienia i wydatkowania energii. Annu Rev Neurosci. 2007;30:367–398. [PubMed]
86. Tamashiro KL, Hegeman MA, Nguyen MM, Melhorn SJ, Ma LY, Woods SC i in. Dynamiczne zmiany masy ciała i składu ciała w odpowiedzi na stres podporządkowania. Zachowanie fizyczne. 2007;91:440–448. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
87. Greenfield JR, Campbell LV. Rola autonomicznego układu nerwowego i neuropeptydów w rozwoju otyłości u ludzi: cele terapii? Curr Pharm Des. 2008;14:1815–1820. [PubMed]
88. Wiesli P, Schmid C, Kerwer O, Nigg-Koch C, Klaghofer R, Seifert B, et al. Ostry stres psychiczny wpływa na stężenie glukozy u pacjentów z cukrzycą typu 1 po spożyciu pokarmu, ale nie na czczo. Opieka nad cukrzycą. 2005;28:1910–1915. [PubMed]
89. Hermanns N, Scheff C, Kulzer B, Weyers P, Pauli P, Kubiak T i in. Związek poziomów glukozy i zmienności glukozy z nastrojem u pacjentów z cukrzycą typu 1. Diabetologia. 2007;50:930–933. [PubMed]
90. Faulenbach M, Uthoff H, Schwegler K, Spinas GA, Schmid C, Wiesli P. Wpływ stresu psychicznego na kontrolę glukozy u pacjentów z cukrzycą typu 2. Cukrzyca Med. 2012;29:128–131. [PubMed]
91. van Dijk G, Buwalda B. Neurobiologia zespołu metabolicznego: perspektywa allostatyczna. Eur J Pharmacol. 2008;585:137–146. [PubMed]
92. Rudenga KJ, Sinha R, Small DM. Ostry stres nasila reakcję mózgu na koktajl mleczny w zależności od masy ciała i przewlekłego stresu. Int J Obes (Londyn) 2012 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
93. Strona KA, Seo D, Belfort-DeAguiar R, Lacadie C, Dzuira J, Naik S, et al. Krążące poziomy glukozy modulują neuronalną kontrolę pragnienia wysokokalorycznych pokarmów u ludzi. J Clin Invest. 2011;121:4161–4169. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
94. Brandon TH, Vidrine JI, Litvin EB. Nawroty i zapobieganie nawrotom. Annu Rev Clin Psychol. 2007;3:257–284. [PubMed]
95. Sinha R. Stres i uzależnienie. W: Brownell KD, Gold M, wyd. Jedzenie i uzależnienie: obszerny podręcznik . Oxford University Press; 2012. s. 59–66.
96. Sarlio-Lahteenkorva S, Rissanen A, Kaprio J. Opisowe badanie utrzymania utraty wagi: obserwacja 6 i 15 lat dorosłych z początkowo nadwagą. Int J Obes Relat Metab Disord. 2000;24:116–125. [PubMed]
97. Elfhag K, Rossner S. Kto udaje się utrzymać utratę wagi? Konceptualny przegląd czynników związanych z utrzymaniem masy ciała i odzyskiem wagi. Obes Rev. 2005; 6: 67-85. [PubMed]
98. Starszy C, Ritenbaugh C, Mist S, Aickin M, Schneider J, Zwickey H, et al. Randomizowana próba dwóch interwencji umysł-ciało w celu utrzymania utraty wagi. J Altern Uzupełnienie Med. 2007;13:67–78. [PubMed]
99. van Son J, Nyklicek I, Pop VJ, Blonk MC, Erdtsieck RJ, Spooren PF i in. Wpływ interwencji opartej na uważności na stres emocjonalny, jakość życia i HbA1c u pacjentów ambulatoryjnych z cukrzycą (DiaMind): randomizowana kontrolowana próba. Opieka nad cukrzycą. 2012 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
100. Avena NM, Bocarsly ME, Hoebel BG, Gold MS. Nakładanie się nozologii nadużywania substancji i przejadania się: translacyjne implikacje „uzależnienia od żywności” Curr Drug Abuse Rev. 2011;4: 133–139. [PubMed]