brain Res. Rękopis autora; dostępny w PMC 2011 Sep 2.
Res mózgu 2010 Sep 2; 1350: 43 – 64.
Opublikowane online 2010 Apr 11. doi: 10.1016 / j.brainres.2010.04.003
PMCID: PMC2913163
NIHMSID: NIHMS197191
Abstrakcyjny
Na to, co jemy, kiedy i ile, wszystkie mają wpływ mechanizmy nagradzania mózgu, które generują „upodobanie” i „chęć” jedzenia. W konsekwencji dysfunkcja w obwodach premiowych może przyczynić się do niedawnego wzrostu otyłości i zaburzeń odżywiania. W tym miejscu oceniamy mechanizmy mózgowe, o których wiadomo, że wytwarzają „upodobanie” i „chęć” jedzenia, oraz oceniamy ich interakcję z mechanizmami regulacyjnymi głodu i sytości, istotnymi dla problemów klinicznych. Mechanizmy „lubienia” obejmują obwody hedoniczne, które łączą ze sobą sześcienne milimetrowe punkty aktywne w strukturach limbicznych przodomózgowia, takich jak jądro półleżące i brzuszna część paliczkowa (gdzie sygnały opioidowe / endokannabinoidowe / oreksyny mogą zwiększać przyjemność sensoryczną). Mechanizmy „chcące” obejmują większe sieci opioidowe w jądrze półleżącym, prążkowiu i ciele migdałowatym, które wykraczają poza hedoniczne hotspoty, a także mezolimbiczne układy dopaminowe oraz kortykolimbiczne sygnały glutaminianowe, które oddziałują z tymi układami. Koncentrujemy się na sposobach, w jakie te obwody nagradzania mózgu mogą uczestniczyć w otyłości lub zaburzeniach jedzenia.
Wprowadzenie
Smaczne potrawy i ich wskazówki mogą mieć siłę motywującą. Widok ciasteczka lub zapach ulubionego jedzenia może wywołać nagłą potrzebę jedzenia, a kilka kęsów smacznego kąsek może zachęcić do jedzenia więcej („l'appétit vient en mangeant”, jak mówi francuskie zdanie) . W świecie bogatym w jedzenie, impulsy wywołane wskazówkami przyczyniają się do prawdopodobieństwa, że dana osoba będzie teraz jeść lub nadmiernie jeść podczas posiłku, nawet jeśli zamierza się powstrzymać lub jeść umiarkowanie. Wpływając na decyzje dotyczące tego, czy, kiedy, co i ile jeść, impulsy wywołane wskazówką przyczyniają się stopniowo do długotrwałej nadmiernej konsumpcji kalorii i otyłości (Berthoud i Morrison, 2008; Davis i Carter, 2009; Holandia i Pietrowicz, 2005; Kessler, 2009).
Nie tylko jedzenie lub sama wskazówka wywiera tę siłę motywującą: jest to reakcja mózgu odbiorcy na te bodźce. Dla niektórych osób układy mózgowe mogą szczególnie reagować na generowanie przekonującej motywacji do przejadania się. Dla wszystkich wywoływane pragnienia mogą stać się szczególnie silne w określonych momentach dnia oraz gdy są głodne lub zestresowane. Zróżnicowanie siły motywacji w zależności od osoby i z chwili na chwilę wynika częściowo z dynamiki obwodów nagrody w mózgu, które generują „pragnienie” i „lubienie” nagrody za jedzenie. Te obwody premiowe są tematem tego artykułu.
Skąd bierze się przyjemność jedzenia lub pokusa? Naszym podstawowym punktem wyjścia jest to, że pokusa i przyjemność ze słodkich, tłustych lub słonych potraw powstają aktywnie w mózgu, a nie tylko biernie z fizycznych właściwości samych pokarmów. Reakcje `` pragnienia '' i `` lubienia '' są aktywnie generowane przez systemy neuronowe, które malują pożądanie lub przyjemność na doznaniu - jako rodzaj połysku namalowanego na widoku, zapachu lub smaku (Tabela 1). Kuszące ciasto czekoladowe niekoniecznie jest przyjemne, ale nasze mózgi są skłonne do aktywnego generowania „lubienia” jego czekoladowej kremowości i słodyczy. Słodycz i kremowość to klucze, które silnie odblokowują wytwarzające się obwody mózgowe, które dostarczają przyjemności i pożądania jedzeniu w momencie spotkania (Berridge i Kringelbach, 2008; James, 1884; Kringelbach i Berridge, 2010). Jednak najważniejsze jest otwarcie zamków mózgowych, nie tylko same klucze, dlatego skupiamy się tutaj na zrozumieniu zamków hedonicznych i motywacyjnych mózgu.
Aktywne generowanie mózgu jest oczywiste, biorąc pod uwagę, że odchylenia hedoniczne nie są ustalone, ale raczej plastyczne. Nawet „lubiany” słodki smak może w niektórych okolicznościach stać się nieprzyjemny, pozostając słodki jak zawsze. Na przykład konkretny nowy słodki smak może być najpierw postrzegany jako przyjemny, ale potem staje się obrzydliwy, gdy ten smak zostanie skojarzony z chorobą trzewną w celu wywołania wyuczonej niechęci do smaku (Garcia i in., 1985; Reilly i Schachtman, 2009; Rozin, 2000). I odwrotnie, nieprzyjemnie intensywny słony smak może zmienić się z nieprzyjemnego na przyjemny, w chwilach apetytu solnego, w którym organizmowi brakuje sodu (Krause i Sakai, 2007; Tindell i in., 2006). I podobnie, chociaż nasze mózgi są skłonne postrzegać gorzkie smaki jako szczególnie nieprzyjemne, hedoniczna plastyczność pozwala wielu osobom znaleźć smaki żurawiny, kawy, piwa lub innych gorzkich potraw całkiem przyjemnie, gdy doświadczenie kulturowe uczyniło ich gorycz kluczem do hedonizmu systemy mózgowe. Bardziej przejściowo, ale uniwersalnie, głód sprawia, że wszystkie potrawy są bardziej „lubiane”, podczas gdy stany sytości tłumią „lubienie” o różnych porach tego samego dnia, dynamiczna zmiana hedoniczna zwana „alliestezją” (Cabanac, 1971).
Role mózgowych systemów wynagradzania w rosnącym tempie otyłości?
Częstość występowania otyłości znacznie wzrosła w ciągu ostatnich trzech dekad w USA, tak więc dziś prawie 1 u 4 Amerykanów można uznać za otyłych (Zapobieganie, 2009). Wzrost masy ciała może wynikać głównie z faktu, że ludzie po prostu jedzą więcej kalorii, a nie dlatego, że mniej ćwiczą (Swinburn i in., 2009). Dlaczego ludzie mogą teraz jeść więcej jedzenia? Oczywiście istnieje kilka powodów (Brownell i in., 2009; Geier i in., 2006; Kessler, 2009). Niektórzy eksperci sugerują, że współczesne pokusy jedzenia i kontynuowania jedzenia są silniejsze niż w przeszłości, ponieważ współczesna żywność zawiera średnio wyższy poziom cukru, tłuszczu i soli. Nowoczesne przysmaki są również łatwe do zdobycia w dowolnej chwili w pobliskiej lodówce, automacie, restauracji typu fast food itp. Tradycje kulturowe, które kiedyś ograniczały przekąski, są zanikane, dzięki czemu ludzie jedzą więcej poza posiłkami. Nawet w posiłkach wielkość porcji jest często większa niż optymalna. Wszystkie te trendy mogą odgrywać normalne tendencje w systemach wynagradzania mózgu w sposób, który pozwala nam ulec pragnieniu, aby jeść więcej.
Systemy „lubienia” i „chcenia” mózgu, które reagują na te czynniki, są w zasadzie czystymi systemami „go”. Są one aktywowane przez smaczne smakołyki i powiązane wskazówki. Chociaż systemy „go” mogą zostać osłabione przez wpływy sytości, nigdy nie generują silnego sygnału „stop”, aby zatrzymać spożycie, jedynie zmniejszają intensywność „go”. Trudno całkowicie wyłączyć niektóre systemy „go”. Na przykład badanie w naszym laboratorium wykazało kiedyś, że nawet nadmierne uczucie sytości wywołane przez dryblowanie mleka lub roztworu sacharozy do ust szczurów, dopóki nie spożyły prawie 10% ich masy ciała podczas półgodzinnej sesji, zmniejszyły się, ale nie zniosły ich hedoniczne reakcje „lubienia” na słodycze natychmiast potem i nigdy tak naprawdę nie przekształciły „sympatii” w negatywną „nielubianą” gapę (Berridge, 1991). Podobnie u ludzi, silne nasycenie czekoladą poprzez proszenie ludzi o zjedzenie ponad dwóch całych batonów tłumiło oceny lubienia prawie do zera, ale nie wypychało ocen w negatywną, nieprzyjemną domenę, nawet jeśli chęć ocen spadła dalej (Lemmens i wsp., 2009; Small et al., 2001). Istnieją również przeciwne przykłady faktycznych negatywnych ocen słodyczy po sytości, ale biorąc pod uwagę czynniki, które komplikują skale ocen (Bartoshuk i in., 2006), nadal można bezpiecznie stwierdzić, że przyjemności z jedzenia trudno jest całkowicie wyeliminować. Możesz doświadczyć tego sam, gdy przekonasz się, że desery są atrakcyjne nawet po dużym posiłku. A gdy jest się głodnym, smaczne potrawy stają się jeszcze bardziej atrakcyjne.
Pokusy te dotyczą wszystkich. Im bardziej smaczna jest dostępna żywność i im więcej jej wskazówek w naszym otoczeniu, tym bardziej hedoniczne systemy „lubiące” i „chcące” w mózgu generują „ruch”. Nie wymaga patologii, aby przejąć kontrolę. Więc co tłumaczy, dlaczego niektóre osoby nadmiernie konsumują, a inne nie? Niewielkie indywidualne różnice w reaktywności systemu nagród mogą w niektórych przypadkach przyczynić się do stopniowego wytwarzania otyłości, co zostanie omówione poniżej. Oczywiście w przypadkach bardziej ekstremalnych wzorców żywieniowych potrzebne będą dalsze wyjaśnienia.
Potencjalne role systemów nagradzania mózgu w otyłości i zaburzeniach jedzenia
Różne przypadki otyłości będą miały różne przyczyny, a naukowe wyjaśnienia prawdopodobnie nie będą „uniwersalne”. Aby ułatwić klasyfikację poszczególnych osób i rodzajów przejadania się, oto kilka sposobów, w jakie systemy nagradzania mózgu mogą odnosić się do otyłości i powiązanych zaburzeń odżywiania.
Dysfunkcja nagrody jako przyczyna
Po pierwsze, możliwe jest, że niektóre aspekty funkcji nagradzania mózgu pójdą źle, powodując przejadanie się lub określone zaburzenie odżywiania. Żywność może stać się hedonicznie „lubiana” za bardzo lub za mało z powodu dysfunkcji nagrody. Na przykład patologiczna nadmierna aktywacja hedonicznych hotspotów opioidowych lub endokannabinoidowych w jądrze półleżącym i brzusznej pallidum opisana poniżej może powodować u niektórych osób nasilone reakcje „lubienia” smaku. Nadmierna aktywacja „lubianych” substratów zwiększyłaby hedoniczny wpływ żywności, sprawiając, że jednostka „lubiła” i „chciała” żywności bardziej niż inne osoby, przyczyniając się w ten sposób do nadmiernego jedzenia i otyłości (Berridge, 2009; Davis i wsp., 2009). I odwrotnie, supresyjna postać dysfunkcji hotspotu może prawdopodobnie zmniejszyć „sympatię” w zaburzeniach jedzenia typu anoreksji (Kaye i in., 2009).
Nawet bez dysfunkcji przyjemności inną możliwością zniekształconej nagrody jest to, że „chęć” jedzenia może wzrosnąć samotnie, jeśli bodziec motywacyjny odłączy się od hedonicznego „lubienia” (Finlayson i in., 2007; Mela, 2006). Można oddzielić „pragnienie” od „lubienia” w niektórych zaburzeniach, ponieważ wydaje się, że mózg generuje „chcenie” i „lubienie” za pomocą odrębnych mechanizmów, jak opisano poniżej. Wskazówki dotyczące smacznego jedzenia mogą nadal wywoływać nadmierne „pragnienie” i konsumpcję, nawet jeśli nie są już bezpośrednio napędzane hedonicznie, być może poprzez nadreaktywność w mezokortykolimbicznych mechanizmach dopaminy-glutaminianu bodźca pobudzającego (lub powiązanych CRF lub obwodów opioidowych, które wzmacniają te mechanizmy). W takich przypadkach widok, zapach lub żywa wyobraźnia jedzenia mogą wywołać kompulsywną potrzebę jedzenia, nawet jeśli dana osoba nie uznałaby tego za bardziej niż zwykle przyjemne. Wszystkie te możliwości zostały zasugerowane w tym czy innym czasie. Każda z nich zasługuje na uwagę, ponieważ różne odpowiedzi mogą dotyczyć różnych zaburzeń lub różnych rodzajów otyłości.
Konsekwentnie zniekształcona funkcja nagrody
Druga kategoria możliwości polega na tym, że systemy nagradzania mózgu mogą nie być początkową przyczyną nieuporządkowanego jedzenia, ale nadal mogą funkcjonować nieprawidłowo jako pasywna, wtórna reakcja na nadmierne doznania żywieniowe, nieprawidłowe spożycie lub dodatkową masę ciała. W takich przypadkach układy „lubienia” i „chcenia” mózgu mogą równie dobrze próbować funkcjonować normalnie, ale wydają się być nieprawidłowe w badaniach neuroobrazowania, a zatem mogą stać się potencjalnym czerwonym śledziem dla badaczy. Mimo to nawet pasywnie zniekształcone funkcje nagradzania mogą jeszcze dawać możliwość skorzystania z metod leczenia, których celem jest częściowa poprawa zachowania żywieniowego poprzez modulowanie funkcji nagrody z powrotem w normalnym zakresie.
Normalna odporność nagrody mózgu
Po trzecie, możliwe jest, że w wielu przypadkach systemy nagradzania mózgu będą nadal normalnie funkcjonować w otyłości lub zaburzeniach odżywiania i nie zmieniają się nawet wtórnie. W takich przypadkach przyczyny zaburzeń odżywiania leżałyby wówczas całkowicie poza funkcjami nagradzania mózgu. Rzeczywiście, funkcje nagrody mózgowej mogą nawet służyć jako pomoc, aby ostatecznie spontanicznie znormalizować niektóre wzorce zachowań żywieniowych nawet bez leczenia.
Czy teoria ma znaczenie? Implikacje dla wyników klinicznych i terapii
Odpowiedź na pytanie, która z tych alternatyw jest najlepsza, może się różnić w zależności od przypadku. Różne rodzaje nieuporządkowanego jedzenia mogą wymagać różnych odpowiedzi. Być może nawet różne osoby z „tym samym” zaburzeniem będą potrzebować różnych odpowiedzi, przynajmniej jeśli istnieją wyraźne podtypy w głównych typach zaburzeń odżywiania, a także w otyłości (Davis i wsp., 2009).
Która odpowiedź powyżej jest prawdziwa w odniesieniu do konkretnego zaburzenia odżywiania lub rodzaju otyłości niesie ze sobą konsekwencje dla najlepszej strategii leczenia. Na przykład, czy należy próbować przywrócić normalne odżywianie poprzez odwrócenie dysfunkcji nagrody mózgu za pomocą leków? Byłoby to właściwe, gdyby przyczyną była dysfunkcja nagrody. A może zamiast tego należy stosować narkotyki wyłącznie jako leki kompensujące, a nie leczyć? Wtedy leki mogą mieć na celu zwiększenie aspektów funkcji nagrody mózgu i tym samym poprawne odżywianie, nawet jeśli nie dotyczą pierwotnej przyczyny. To może być trochę podobne do używania aspiryny w leczeniu bólu, nawet jeśli pierwotną przyczyną bólu nie był niedobór endogennej aspiryny. Nawet samo leczenie objawu może być nadal pomocne.
Czy zamiast tego leczenie powinno koncentrować się wyłącznie na mechanizmach niezwiązanych z nagrodą za jedzenie? To może być najlepszy wybór, jeśli systemy nagradzania mózgu po prostu pozostaną normalne we wszystkich przypadkach zaburzeń odżywiania, a zatem być może nie będą miały żadnego znaczenia dla wyrażania patologicznych zachowań żywieniowych.
Umieszczenie tych alternatyw obok siebie pomaga zilustrować terapeutyczne implikacje, które wynikałyby z lepszego zrozumienia systemów nagradzania mózgu i ich związków z wzorcami żywieniowymi. Tylko wtedy, gdy wiadomo, w jaki sposób nagroda żywieniowa jest normalnie przetwarzana w mózgu, będziemy w stanie rozpoznać patologię funkcji nagrody mózgowej. I tylko wtedy, gdy rozpozna się patologię nagradzającą, kiedy ona nastąpi, będzie w stanie zaprojektować lub wybrać najlepsze leczenie.
U podstaw systemów wynagrodzeń mózgu za „lubienie” i „chcenie” żywności
Te rozważania dają podstawy do zrozumienia mechanizmów mózgowych, które generują „lubienie” i „chęci” jedzenia, oraz tego, jak moduluje je głód i sytość. Następna sekcja dotyczy ostatnich ustaleń dotyczących podstawowych układów mózgowych przyjemności i pożądania jedzenia.
„Pragnienie” jako odrębne od „lubienia”
Możliwe jest, że czasami systemy „pragnienia” mózgu mogą motywować wzrost konsumpcji, nawet jeśli hedoniczne „lubienie” nie wzrasta. „Chcąc”, odnosimy się do motywacji motywacyjnej, podstawowego rodzaju motywacji motywacyjnej (Rysunek 1). „Chęć” najbardziej wpływa na przyjmowanie pokarmu, ale jest też o wiele więcej. Motywacyjny bodziec może być pomyślany jako mezolimbicznie generowany znacznik do percepcji i reprezentacji w mózgu określonych bodźców, szczególnie tych, które mają skojarzenia z nagrodą Pawłowia. Przypisanie bodźca motywacyjnego reprezentacji bodźca nagrody czyni ten bodziec atrakcyjnym, przyciągającym uwagę, poszukiwanym i „pożądanym”. Bodziec skutecznie staje się magnesem motywacyjnym, który przyciąga do siebie apetyczne zachowanie (nawet jeśli jest to tylko pawłowa wskazówka dla nagrody) i sprawia, że sama nagroda jest bardziej „pożądana”.
Jeśli przypisuje się ją zapachowi pochodzącemu z gotowania, motywacja może przykuć uwagę osoby i wywołać nagłe myśli o jedzeniu - a być może nawet żywe wyobrażenie sobie, że jedzenie może to zrobić bez fizycznego zapachu. Kiedy szczury przypisują wskazówkę do nagrody za cukier, istotność zachęty może sprawić, że wskazówka przedmiotu będzie wyglądać raczej jak pożywienie dla spostrzegającego, a nawet sprawi, że zwierzę będzie szaleńczo próbowało zjeść wskazówkę, która jest tylko niejadalnym metalowym przedmiotem (zwłaszcza jeśli szczur mózg jest w stanie limbicznej aktywacji, aby zwiększyć atrybucję `` chcenia '') (Flagel i wsp., 2008; Jenkins i Moore, 1973; Mahler i Berridge, 2009; Tomie, 1996).
Motywacja lub „pragnienie” różni się od bardziej poznawczych form pożądania rozumianych przez zwykłe słowo pragnienie, które wiążą się z deklaratywnymi celami lub wyraźnymi oczekiwaniami co do przyszłych wyników i które są w dużej mierze zapośredniczone przez obwody korowe. Motywacja ma znacznie ściślejszą zależność od wskazówek i fizycznych bodźców nagrody (lub przynajmniej wyobrażeń wskazówek i bodźców), ale nie ma potrzeby jasnych oczekiwań poznawczych dotyczących przyszłych „pożądanych” wyników, w których pośredniczą obwody mózgowe o większej wadze kory.
Motywacyjna siła przyciągania kija zależy od stanu mózgu, który go napotyka, a także od wcześniejszych skojarzeń z nagrodą za jedzenie (Rysunek 1). „Pragnienie” powstaje w wyniku synergicznej interakcji między obecnym stanem neurobiologicznym (w tym stanami apetytu) a obecnością pokarmów lub ich wskazówkami. Ani sama wskazówka pokarmowa, ani sama aktywacja mezolimbiczna nie jest bardzo silna. Ale razem w odpowiednich kombinacjach są motywująco motywujące w synergii większej niż suma części (Zhang i in., 2009).
Ten synergiczny związek oznacza, że „pragnienie” nagle wzrasta, gdy napotkamy sygnał pokarmowy w stanie mezolimbicznym (lub wtedy, gdy obrazy są wtedy wyraźnie wyobrażane). Obecność kija jest ważna, ponieważ kij ma wysoki związek z nagrodą za jedzenie. Fizjologiczny głód lub reaktywność mezolimbiczna jest ważna, ponieważ siła motywująca napotkania kija zmienia się wraz z głodem lub sytością (lub może się różnić u poszczególnych osób z powodu różnic w ich mózgu) (Zhang i in., 2009).
Wytwarzanie „chcenia” bez „lubienia”
Najbardziej dramatyczne demonstracje bodźca motywacyjnego jako odrębnej istoty pochodzą z przypadków, w których „pragnienie” zostało wzmocnione neuronalnie, bez podnoszenia hedonicznego „upodobania” za tę samą nagrodę. Nasze pierwsze odkrycie zwiększonego „braku” lub „upodobania” nastąpiło dwie dekady temu z badania dotyczącego jedzenia wywołanego elektryczną stymulacją podwzgórza u szczurów, przeprowadzonego wspólnie z Elliotem Valensteinem (Berridge i Valenstein, 1991). Aktywacja elektrody w bocznym podwzgórzu powoduje, że stymulowane szczury żarłocznie jedzą (Valenstein i in., 1970), a takie elektrody aktywują obwody mózgowe, które zwykle obejmują mezolimbiczne uwalnianie dopaminy (Hernandez i wsp., 2008). Tę samą stymulację elektrodą zwykle poszukują zwierzęta w nagrodę, a hipotezę aktywacji elektrod indukowano w celu wywołania jedzenia poprzez zwiększenie hedonicznego wpływu pokarmu. Czy stymulowane szczury naprawdę „chciały” jeść więcej, ponieważ bardziej „lubiły” jedzenie? Być może zaskakująco na początku odpowiedź okazała się „nie”: aktywacja elektrody podwzgórzowej całkowicie nie zwiększyła „sympatii” reakcji na sacharozę (takich jak lizanie warg, szczegółowo opisane poniżej), chociaż stymulacja spowodowała, że szczury zjadły dwa razy tyle jedzenia, ile normalnie (Berridge i Valenstein, 1991)(Ryciny 2 & 3.) Zamiast zwiększać „sympatię”, elektroda tylko wzmacniała reakcje „nielubiące” (takie jak gapienie) do smaku sacharozy, tak jakby sacharoza stała się nieco nieprzyjemna. To i późniejsze oddzielenie „chcenia” od „lubienia” wskazuje na potrzebę zidentyfikowania dla każdego osobnego podłoża neuronowego. Następnie opiszemy mózgowe systemy „jedzenia” w porównaniu do „upodobań”, a następnie rozważymy, w jaki sposób systemy te odnoszą się do innych systemów regulacyjnych.
Dopamina mezolimbiczna w „chceniu” bez „lubienia”
Mezolimbiczny układ dopaminowy jest prawdopodobnie najlepiej znanym substratem neuronowym, który może zwiększyć „chęć” bez „lubienia”. Aktywacja dopaminy jest wywoływana przez przyjemne jedzenie, inne nagrody hedoniczne i wskazówki nagrody (Ahn i Phillips, 1999; Di Chiara, 2002; Hajnal i Norgren, 2005; Montague i in., 2004; Norgren i in., 2006; Roitman i wsp., 2004; Roitman i wsp., 2008; Schultz, 2006; Small et al., 2003; Wise, 1985). Z takich powodów dopamina jest często nazywana neuroprzekaźnikiem przyjemności, ale uważamy, że dopamina nie spełnia swojej tradycyjnej hedonicznej nazwy.
W dwóch dekadach badań na zwierzętach, które zmanipulowały przyczynową rolę dopaminy, konsekwentnie stwierdziliśmy, że fluktuacja dopaminy nie zmieniła „sympatii” dla hedonicznego wpływu nagród na żywność, nawet jeśli „pragnienie” jedzenia jest głęboko zmienione. Na przykład zbyt dużo dopaminy w mózgu zmutowanych myszy, których mutacja genu powoduje, że dodatkowa dopamina pozostaje w synapsach (powalenie transportera dopaminy) powoduje podwyższone „pragnienie” nagród za słodką żywność, ale brak podwyższenia „lubienia” ekspresji słodyczy (Peciña i in., 2003)(Rysunek 2 & 3). Podobne wzrosty „chcenia” bez „lubienia” zostały również wywołane u zwykłych szczurów poprzez indukowane amfetaminą podwyższenie uwalniania dopaminy oraz przez długotrwałe uwrażliwienie na leki układów mezolimbicznych (Peciña i in., 2003; Tindell i in., 2005; Wyvell i Berridge, 2000).
I odwrotnie, zmutowane myszy, które w ogóle nie mają dopaminy w mózgu, nadal są w stanie rejestrować hedoniczny wpływ sacharozy lub nagród pokarmowych, w tym sensie, że nadal są w stanie wykazać preferencje i pewne uczenie się, co daje smaczną słodką nagrodę (Cannon and Palmiter, 2003; Robinson i wsp., 2005). Podobnie, badania reaktywności smaku u szczurów wykazały, że tłumienie dopaminy przez podawanie pimozydu (antagonisty dopaminy) lub nawet przez masowe zniszczenie 99% mezolimbicznych i neostriatalnych neuronów dopaminy (przez zmiany 6-OHDA) nie tłumi wywoływanego „smaku” wyrazu twarzy przez smak sacharozy (Berridge i Robinson, 1998; Peciña i in., 1997). Zamiast tego hedoniczny wpływ słodyczy pozostaje silny nawet w prawie pozbawionym dopaminy przodomózgowiu.
W kilku badaniach neuroobrazowania u ludzi podobnie stwierdzono, że poziomy dopaminy mogą lepiej korelować z subiektywnymi ocenami chęci otrzymania nagrody niż z ocenami przyjemności podobającymi się tą samą nagrodą (Leyton i in., 2002; Volkow i wsp., 2002). W powiązanych badaniach na ludziach leki blokujące receptory dopaminy mogą całkowicie nie obniżyć subiektywnych ocen przyjemności, które ludzie przyznają za nagrodę (Brauer i De Wit, 1997; Brauer i in., 1997; Leyton, 2010; Wachtel i in., 2002).
Nadal istnieją dziś niektóre echa dopaminy = hedonia hipoteza w literaturze neuroobrazowania i powiązanych badaniach dotyczących poziomów wiązania receptora dopaminowego D2 (Geiger i in., 2009; Wang i wsp., 2001). Na przykład niektóre badania neuroobrazowania PET sugerują, że osoby otyłe mogą mieć niższe poziomy wiązania receptora dopaminowego D2 w prążkowiu (Wang i wsp., 2001; Wang i in., 2004b). Jeśli dopamina powoduje przyjemność, to dzięki hipotezie dopamina = hedonia zmniejszone receptory dopaminy mogą zmniejszyć przyjemność z pożywienia. Sugerowano, że zmniejszona przyjemność powoduje, że osoby te jedzą więcej, aby osiągnąć normalną ilość przyjemności. Nazywa się to hipotezą niedoboru nagrody za przejadanie się (Geiger i in., 2009).
Należy najpierw zauważyć, że może istnieć logiczna trudność z hipotezą przejedzenia opartą na anhedonii. Wydaje się, że wymaga to założenia, że ludzie będą jeść więcej jedzenia, gdy im się to nie spodoba, niż kiedy. Gdyby tak było, ludzie stosujący dietę z niesmacznego kleiku mogliby jeść więcej niż, powiedzmy, osoby, których dieta obejmowała lody, ciasta i chipsy ziemniaczane. Zamiast tego, zarówno ludzie, jak i szczury, jedzą mniej pożywienia, które jest niesmaczne, oraz szukają i jedzą więcej, gdy dostępne pokarmy są smaczniejsze (Cooper i Higgs, 1994; Dickinson i Balleine, 2002; Grigson, 2002; Kelley i in., 2005b; Levine i Billington, 2004). Jeśli niedobór dopaminy spowodował, że całe jedzenie smakowało gorzej, można oczekiwać, że ludzie będą jeść mniej ogólnie niż więcej, przynajmniej jeśli smakowitość bezpośrednio sprzyja konsumpcji, jak się często zdaje. Fakty empiryczne na temat jedzenia i smaku wydają się wskazywać w przeciwnym kierunku niż przypuszcza się, że formulacje otyłości anhedonia dopaminy. Ta logiczna łamigłówka oznacza sprzeczności wyjaśniające, które mogą być plagą hipotezy o niedoborze nagrody.
Dlatego alternatywne są warte rozrywki. Jedną z alternatyw, obejmującą odwrotną interpretację zmniejszonego wiązania dopaminy D2 u osób otyłych jest to, że zmniejszenie dostępności receptora jest konsekwencją przejadania się i otyłości, a nie jej przyczyną (Davis i wsp., 2004). Neurony w obwodach mezokortykolimbicznych mogą reagować z korektami homeostatycznymi, aby odzyskać normalne parametry po naciśnięciu przez długotrwałe nadmierne aktywacje. Na przykład długotrwałe narażenie na uzależniające leki ostatecznie powoduje zmniejszenie liczby receptorów dopaminy, nawet jeśli początkowo poziomy były normalne - jest to mechanizm regulacji w dół tolerancji i wycofywania leków (Koob i Le Moal, 2006; Steele i wsp., 2009). Można sobie wyobrazić, że jeśli u niektórych osób otyłych utrzymywała się podobna nadmierna aktywacja układów dopaminowych, może dojść do ostatecznego zmniejszenia receptorów dopaminowych.
Gdyby tak się stało, tłumienie dopaminy może zaniknąć po zatrzymaniu nadmiernej masy ciała lub nadmiernego spożycia nagrody. Nowe dowody dotyczące tej alternatywnej możliwości pojawiły się w ostatnim badaniu neuroobrazowania PET, które wykazało, że operacja obejścia żołądka Roux-en-Y, która spowodowała utratę masy ciała około 25 funtów po tygodniach 6 u otyłych kobiet o wadze powyżej 200 funtów, spowodowała jednoczesny pooperacyjny wzrost wiązania prążkowia receptora dopaminowego D2, w przybliżeniu proporcjonalny do ilości utraconej wagi (Steele i wsp., 2009). Wzrost poziomu receptorów dopaminy po utracie wagi jest bardziej zgodny z ideą, że stan otyłości spowodował poprzedni niższy poziom receptorów dopaminy, niż że wrodzony niedobór dopaminy lub niedobór nagrody spowodowały otyłość. Podsumowując, choć pozostaje jeszcze wiele do poznania, zanim możliwe będzie uzyskanie rozstrzygającego rozwiązania tego problemu, istnieją podstawy do ostrożności w odniesieniu do idei, że zmniejszona dopamina powoduje anhedonię, która powoduje przejadanie się.
Paradoksalne anorektyczne działanie dopaminy (i hiperfagiczne działanie blokady dopaminy)?
Wciąż jednak istnieją niewygodne fakty dla naszej hipotezy, że dopamina pośredniczy w „braku” żywności, i te fakty również należy uznać. Jednym z niewygodnych faktów jest to, że atypowe leki przeciwpsychotyczne blokujące receptory D2 mogą zwiększać spożycie kalorii i powodować przyrost masy ciała (Cope i wsp., 2005; Stefanidis i in., 2009). Jednak wyjaśnienie tego może w dużej mierze wynikać z blokady tych samych leków przeciwpsychotycznych receptorów serotoninowych 1A i 2C oraz receptora histaminowego H1, które mogą lepiej korelować ze zwiększeniem masy ciała niż obłożenie D2 (Matsui-Sakata i in., 2005).
Być może najważniejszym niedogodnym faktem jest to, że donosi się, że dopamina odgrywa anomalną i przeciwną rolę tłumiąc apetyt, podobnie jak w przypadku dobrze znanych dietetycznych leków. Przynajmniej ogólnoustrojowa amfetamina i chemiczne środki pobudzające, które promują dopaminę i noradrenalinę niezawodnie tłumią apetyt i przyjmowanie. Jednak przynajmniej niektóre anorektyczne działanie amfetaminy może być faktycznie związane z uwalnianiem noradrenaliny, która ma szczególne funkcje tłumiące apetyt w przyśrodkowym podwzgórzu, być może przez stymulowanie receptorów alfa-1 (przeciwnie do hiperfagicznych efektów receptorów alfa-2) (Adan i in., 2008; Wellman i wsp., 1993). Należy również zauważyć, że sama dopamina może mieć różny wpływ na spożycie w różnych strukturach mózgu, a także przy różnych intensywnościach nawet w jednej strukturze (Cannon i in., 2004; Kuo, 2003). Na przykład dopamina ma działanie anorektyczne w jądrze łukowatym podwzgórza, częściowo prawdopodobnie poprzez redukcję neuropeptydu Y (Kuo, 2003), a wysoki poziom dopaminy może wywierać działanie anorektyczne również w jądrze półleżącym i neostriatum, mimo że niższe poziomy podwyższenia dopaminy mogą ułatwić przyjmowanie i „brak” pożywienia (Cannon i in., 2004; Evans i Vaccarino, 1986; Inoue i in., 1997; Pal and Thombre, 1993; Wise i in., 1989). Na koniec należy również zauważyć, że zwiększenie pobudzającej siły zachęty przez dopaminę jest często nakierowane na bodźce warunkowe w celu uzyskania nagród - umożliwiając tym samym wyzwalanie „chęci” nagrody, która prowadzi do pościgu, zamiast bezpośredniego zwiększania wielkości posiłku i konsumpcji żywności (Pecina i in., 2006; Smith i wsp., 2007; Wolterink i in., 1993; Wyvell i Berridge, 2000; Wyvell i Berridge, 2001). Wywołane przez sygnał dopaminergiczny „chęć” może sprawić, że jednostka ulegnie pokusie jedzenia, a po rozpoczęciu posiłku inne (np. Opioidowe) mechanizmy mózgowe mogą stamtąd zwiększyć rozmiar posiłku. Ogólnie rzecz biorąc, rola dopaminy w przyjmowaniu nie jest wyłącznie w górę lub w dół, ale raczej może być różna w różnych systemach mózgu i w różnych warunkach psychicznych.
Systemy mózgowe do „lubienia” żywności
W centrum nagrody jest hedoniczny wpływ lub „polubienie” przyjemności. Wiele witryn mózgu jest aktywowany przez przyjemności z jedzenia. Miejsca aktywowane przez przyjemne pokarmy obejmują obszary kory nowej, takie jak kora oczodołowo-czołowa, przednia kora obręczy i przednia kora wyspowa (de Araujo i wsp., 2003; Kringelbach, 2004; Kringelbach, 2005; Kringelbach, 2010; O'Doherty i wsp., 2001; Pietrowicz i Gallagher, 2007; Rolls, 2006; Rolls i in., 2003; Małe i Veldhuizen, 2010; Small et al., 2001; Small et al., 2003). Miejsca aktywowane przyjemnością obejmują również podkorowe struktury przodomózgowia, takie jak brzuszna część paliczkowa, jądro półleżące i ciało migdałowate, a nawet układy dolnej części pnia mózgu, takie jak mezolimbiczne projekcje dopaminowe i jądro parabrachialne móżdżków (Aldridge i Berridge, 2010; Berns i in., 2001; Cardinal i wsp., 2002; Craig, 2002; Everitt i Robbins, 2005; Kringelbach, 2004; Kringelbach i in., 2004; Kringelbach, 2010; Levine i in., 2003; Lundy, 2008; O'Doherty i wsp., 2002; Pelchat i in., 2004; Rolls, 2005; Schultz, 2006; Małe i Veldhuizen, 2010; Small et al., 2001; Volkow i wsp., 2002; Wang i in., 2004a).
W korze, obszar oczodołowo-czołowy płata przedczołowego w szczególności koduje przyjemność smaku i zapachu. Najwyraźniejsze pokazy kodowania hedonicznego fMRI mogą pochodzić z pracy Kringelbacha i współpracowników (de Araujo i wsp., 2003; Kringelbach, 2004; Kringelbach, 2005; Kringelbach, 2010). W korze oczodołowo-czołowej wydaje się, że pierwotne miejsce kodowania hedonicznego znajduje się w pozycji środkowo-przedniej, gdzie aktywacja fMRI odróżnia przyjemność od sensorycznych właściwości bodźców pokarmowych, a co najważniejsze, śledzi zmiany przyjemności określonego bodźca pokarmowego spowodowane przez alliestezja lub sytość specyficzna dla zmysłów (Kringelbach i in., 2003; O'Doherty i wsp., 2001). Na przykład, kiedy ludzie nasycali się pijąc litr mleka czekoladowego, przyjemność tego napoju selektywnie spadała, a spadek ten był śledzony przez zmniejszoną aktywację w środkowej przedniej części kory orbitowo-czołowej, podczas gdy przyjemność i aktywacja nerwowa do soku pomidorowego, który miał nie został skonsumowany, pozostał względnie niezmieniony (Kringelbach i in., 2003).
Należy jednak zauważyć, że nie wszystkie aktywacje mózgu to kod przyjemność jedzenia koniecznie przyczyna lub generować przyjemność (Kringelbach i Berridge, 2010). Zasadniczo w mózgu jest więcej kodów przyjemności niż przyczyn. Inne aktywacje mózgu prawdopodobnie będą drugorzędne, a to z kolei może spowodować motywację, uczenie się, poznanie lub inne funkcje wynikające z przyjemności. W szczególności nie jest jeszcze jasne, czy aktywacje orbito-czołowe lub inne korowe odgrywają istotną rolę w faktycznym wywoływaniu przyjemności związanych z jedzeniem, które kodują, czy zamiast tego niektóre inne funkcje (Berridge i Kringelbach, 2008; Kringelbach i Berridge, 2010; Smith i wsp., 2010).
Mózg związek przyczynowy przyjemności można zidentyfikować tylko poprzez manipulację aktywacją określonego substratu mózgu i znalezienie następczej zmiany przyjemności odpowiadającej tej zmianie aktywacji. Zbliżyliśmy się do związku hedonicznego w naszym laboratorium, szukając manipulacji mózgu, które powodują wzrost psychologicznych i behawioralnych reakcji „lubienia” na przyjemne jedzenie. Przydatną behawioralną reakcją „lubienia” stosowaną w naszych badaniach do pomiaru przyjemności z jedzenia i jej przyczynami są afektywne wyrazy twarzy i twarzy, które są wywoływane przez hedoniczny wpływ słodkich smaków. Te reakcje „lubienia” twarzy zostały pierwotnie opisane u ludzkich niemowląt przez Jacoba Steinera i rozszerzone na szczury przez Harveya Grilla i Ralpha Norgrena, współpracujących z Carlem Pfaffmannem (Grill and Norgren, 1978b; Pfaffmann i in., 1977; Steiner, 1973; Steiner i in., 2001). Na przykład słodkie smaki wywołują pozytywne „upodobania” do twarzy (rytmiczne i boczne wypukłości języka, które oblizują usta itp.) U ludzkich niemowląt i szczurów, natomiast gorzki smak zamiast tego wywołuje mimikę twarzy (gapienie itp.) (Rysunek 4 & 5). Potwierdzając hedoniczną naturę, zmiany w tych afektywnych reakcjach twarzy w szczególności śledzą zmiany przyjemności sensorycznej wywołane przez alliestezję głodu / sytości, wyuczone preferencje lub awersje oraz zmiany w mózgu (Berridge i Schulkin, 1989; Berridge, 1991; Cabanac i Lafrance, 1990; Cromwell i Berridge, 1993; Grill and Norgren, 1978a; Kerfoot i wsp., 2007; Parker, 1995; Peciña i in., 2006). Reakcje „lubienia” twarzy są homologiczne między ludźmi i innymi ssakami (Berridge i Schulkin, 1989; Berridge, 1990; Berridge, 2000; Steiner i in., 2001), co oznacza, że wiedza na temat mózgowych mechanizmów przyczynowości przyjemności w badaniach na zwierzętach jest przydatna do zrozumienia generowania przyjemności również u ludzi (Berridge i Kringelbach, 2008; Kringelbach i Berridge, 2010; Smith i wsp., 2010).
To, co pojawiło się ostatnio w badaniach reakcji i mechanizmów „lubienia”, to połączona sieć mózgowa hedonicznych punktów zapalnych w strukturach przodomózgowia limbicznych, które powodują wzrost „lubienia” i „pragnienia” razem w poszukiwaniu nagród żywieniowych (Ryciny 4 i I 5) .5). Punkty aktywne tworzą rozproszoną sieć wysp mózgowych, takich jak archipelag, który łączy przedmózgowy mózg i pień mózgu (Berridge, 2003; Kelley i in., 2005a; Levine i Billington, 2004; Lundy, 2008; Peciña i Berridge, 2005; Smith and Berridge, 2005; Smith i wsp., 2010). Hedoniczne hotspoty zostały dotychczas zidentyfikowane w jądrze półleżącym i brzusznym pallidum i wskazano, że istnieją w głębokich obszarach pnia mózgu, takich jak jądro parabrachialne w mysich; prawdopodobnie inne jeszcze niepotwierdzone mogłyby istnieć w ciele migdałowatym lub w obszarach korowych, takich jak kora oczodołowo-czołowa (Berridge i Kringelbach, 2008; Smith i wsp., 2010). Uważamy, że wszystkie te rozproszone strony „polubienia” współdziałają ze sobą, dzięki czemu mogą funkcjonować jako pojedynczy zintegrowany obwód „polubienia”, który działa w dużej mierze poprzez hierarchiczną kontrolę na głównych poziomach mózgu (Smith and Berridge, 2007; Smith i wsp., 2010).
Hotspoty przodomózgowia, zidentyfikowane w jądrze półleżącym lub brzusznym paliczku, tworzą szczyt neuronowej hierarchii hedonicznej, jak dotąd znany, aktywnie generując reakcje afektywne w połączeniu z sieciami rozciągającymi się do pnia mózgu. W naszym laboratorium odkryliśmy, że mikroiniekcja opioidu lub endokannabinoidu w hedonicznym punkcie aktywacyjnym przodomózgowia selektywnie podwaja liczbę „lubianych” reakcji twarzowo-twarzowych wywołanych słodkim smakiem (jednocześnie tłumiąc lub pozostawiając niezmienione negatywne reakcje „nielubiące”). Aby pomóc w określeniu mechanizmów „lubienia”, które początkowo aktywowano za pomocą mikroiniekcji leku, opracowaliśmy narzędzie „Fos pióropusz” do pomiaru, jak daleko rozprzestrzenia się mikroiniekcja w celu aktywacji neuronów w mózgu. Mikrowstrzyknięcie leku moduluje aktywność pobliskich neuronów. Znakowanie tych neuronów dla bezpośredniego białka wczesnego genu, Fos, oznacza aktywację neuronów i wyznacza obszar reaktywny w kształcie pióropuszu wokół miejsca wstrzyknięcia (Rysunek 5). Obszarowi temu można przypisać odpowiedzialność za wszelkie wzmocnienie hedoniczne spowodowane mikroiniekcją leku. Granice punktów aktywnych pojawiają się na podstawie porównań map pióropuszowych dla miejsc mikroiniekcji, które z powodzeniem zwiększyły „polubienie” w porównaniu z pobliskimi, które zawiodły. Ta technika pomaga przypisać przyczynę przyjemności odpowiedzialnym stronom mózgu.
Nucleus accumbens hotspot
Pierwszy odkryty hotspot znaleziono w jądrze półleżącym, gdzie wykorzystuje on sygnały opioidowe i endokannabinoidowe w celu wzmocnienia „lubienia” smaku (Rysunek 4 & 5). Punkt aktywny leży w środkowej części skorupy jądra półleżącego: w szczególności w objętości sześcienno-milimetrowej tkanki w ćwiartce stawu skokowego przyśrodkowej skorupy. W hedonicznym punkcie zapalnym „polubienie” słodyczy jest wzmacniane przez mikroiniekcję leków, które naśladują endogenne sygnały neurochemiczne opioidów lub endokannabinoidów. Jest to zgodne z sugestią wielu badaczy, którzy postawili hipotezę, że aktywacja receptora opioidowego lub kannabinoidowego częściowo stymuluje apetyt poprzez zwiększenie „upodobania” do postrzeganej smakowitości żywności (Baldo i Kelley, 2007; Barbano i Cador, 2007; Bodnar i in., 2005; Cooper, 2004; Dallman, 2003; Higgs i in., 2003; Jarrett i in., 2005; Kelley i in., 2002; Kirkham and Williams, 2001; Kirkham, 2005; Le Magnen i in., 1980; Levine i Billington, 2004; Panksepp, 1986; Sharkey and Pittman, 2005; Zhang i Kelley, 2000). Nasze wyniki potwierdziły te hipotezy hedoniczne, a pod względem konkretnych substratów mózgowych pomogły wskazać miejsca w mózgu odpowiedzialne za zwiększenie przyjemności w określonych punktach aktywnych. Badania prowadzone przez Susana Peciña w naszym laboratorium po raz pierwszy wykryły milimetry sześcienne miejsca hotspotu w środkowej skorupie, stosując mikroiniekcje opioidowego agonisty (DAMGO; [D-Ala2, N-MePhe4, Gly-ol] -enkefalina). DAMGO selektywnie aktywuje receptor opioidowy typu mu, aw hotspocie wydaje się to wystarczające do zwiększenia przyjemnego połysku pomalowanego przez mózg na słodkie doznania (Pecina, 2008; Peciña i Berridge, 2005; Peciña i in., 2006; Smith i wsp., 2010). Ponad dwa razy więcej niż zwykle pozytywnych reakcji „lubianych” na smak sacharozy u szczurów z mikroiniekcjami DAMGO w ich punktach aktywnych. Reakcje „nielubiające” na chininę nigdy nie uległy nasileniu, ale raczej zostały stłumione przez aktywację opioidów mu w punkcie aktywnym i wokół niego. W ten sposób przyjemność przyjemności jest zwiększona, a niezadowolenie jednocześnie zmniejszone przez neurochemiczną stymulację hedonicznego punktu zapalnego.
Endokannabinoidy, substancje chemiczne w mózgu podobne do psychoaktywnego tetrahydrokannabinolu będącego składnikiem marihuany, mają swój własny hedoniczny punkt zapalny w skorupie jądra półleżącego, który anatomicznie pokrywa się z hotspotem opioidowym. Badanie przeprowadzone przez Stephena Mahlera i Kyle'a Smitha w naszym laboratorium wykazało, że anandamid, endokannabinoid, który prawdopodobnie działa w mózgu poprzez stymulację receptora kannabinoidowego typu CB1, może działać w jądrze leżącym w gorącym punkcie podobnie jak lek opioidowy, aby zwiększyć wpływ przyjemności smak sacharozy (Mahler i in., 2007; Smith i wsp., 2010). Mikroiniekcje anandamidu w hotspocie silnie podwoiły liczbę pozytywnych „sympatycznych” reakcji na twarz, które wywołały u szczurów smak sacharozy, podobnie jak stymulacja opioidowa, podczas gdy ponownie awersyjne reakcje na gorzki smak nie uległy wzmocnieniu. Jedną intrygującą możliwością, która mogłaby dodatkowo łączyć te „polubienia” ulepszenia przez hotspot powłoki, jest to, że sygnały opioidów i endokannabinoidów mogą oddziaływać lub współpracować. Sugerowano, że anandamid działa częściowo jako odwrotny neuroprzekaźnik, który może zostać uwolniony przez wewnętrzny neuron kolczasty w skorupce, aby unosić się z powrotem do pobliskich presynaptycznych terminali aksonów i stymulować receptory CB1, i ewentualnie modulować presynaptyczne uwalnianie opioidów (Cota i in., 2006; Kirkham, 2008; Piomelli, 2003). Podobnie sygnały opioidowe uderzające w post-synaptyczny kolczasty neuron w skorupce mogą rekrutować uwalnianie endokannabinoidów. Przyszłe badania mogą być w stanie zbadać, czy sygnały endokannabinoidowe i opioidowe oddziałują dzięki takim mechanizmom pozytywnego sprzężenia zwrotnego.
Większe morze opioidów „chcących” w jądrze półleżącym
Oprócz wzmacniania „lubienia”, mikroiniekcje DAMGO lub anandamidu w tym samym półleżącym punkcie dostępowym również jednocześnie i bezpośrednio stymulują „chęć” jedzenia, czego dowodem jest znaczny wzrost spożycia żywności. Ale inne pobliskie części jądra półleżącego generują tylko „chęć”, gdy są aktywowane przez opioidy, bez zwiększania „lubienia” (Rysunek 5). Oznacza to, że podczas gdy neuroprzekaźnictwo opioidowe w hotspocie sześciennym ma specjalną zdolność hedoniczną do zwiększania „lubienia” (w porównaniu, powiedzmy, neuroprzekaźnictwa dopaminy), stymulacja opioidowa poza hotspotem nie jest hedoniczna i wywołuje jedynie „pragnienie” bez „lubienia” „(czasem nawet zmniejszając„ sympatię ”). Na przykład, hedoniczny punkt zapalny opioidów stanowi zaledwie 10% całego jądra półleżącego, a nawet tylko 30% jego przyśrodkowej powłoki. Jednak mikroiniekcje DAMGO w całym 100% przyśrodkowej powłoki silnie zwiększyły „chęć”, ponad dwukrotnie zwiększając ilość przyjmowanego pokarmu. DAMGO zwiększa „chęć” równie skutecznie, jak w bardziej „zimnym punkcie” z tyłu, gdzie te same mikroiniekcje tłumiły „polubienie” poniżej normy (Peciña i Berridge, 2005). Specjalizacja hedoniczna jest ograniczona neuroanatomicznie do punktów aktywnych, a także neurochemicznie do sygnałów opioidowych i endokannabinoidowych (Peciña i Berridge, 2005). Szeroko rozpowszechnione mechanizmy „chcenia” są zgodne z wcześniejszymi ustaleniami, że opioidy stymulują „brak” pożywienia w całym jądrze półleżącym, a nawet w strukturach zewnętrznych, w tym w ciele migdałowatym i neostriatum (Cooper i Higgs, 1994; Kelley, 2004; Kelley i in., 2005a; Levine i Billington, 2004; Yeomans and Gray, 2002). Wiele z tych miejsc opioidowych może nie być hedonicznych.
Czy neostriatum uczestniczy w pokoleniu „chcącym” lub „lubiącym”?
Brzuszne prążkowie (jądro półleżące) słynie z motywacji, ale ostatnio prążkowany grzbietowy (neostriatum) stał się także zaangażowany w motywację pokarmową i nagrodę (oprócz dobrze znanej roli grzbietowej prążkowia w ruchu) (Balleine i in., 2007; Palmiter, 2007; Schultz i Dickinson, 2000; Volkow i wsp., 2002; Wise, 2009). Na przykład neurony dopaminowe, które rzutują na neostriatum u małp, kodują wskazówki i nagradzają błędy prognozowania (nieprzewidziane nagrody za sok) podobnie jak neurony dopaminy, które rzutują na jądro półleżące (Schultz i Dickinson, 2000). Uwalnianie ludzkiej dopaminy w prążkowiu grzbietowym towarzyszy głodowi wywołanemu oglądaniem wskazówek pokarmowych lub narkotykowych (w niektórych badaniach silniej skorelowane niż w prążkowiu brzusznym) (Volkow i wsp., 2002; Volkow i wsp., 2008; Wang i in., 2004a). Neostriatalna dopamina jest potrzebna do wywołania normalnych zachowań żywieniowych, ponieważ spożycie pokarmu zostaje przywrócone u afagicznych myszy z niedoborem dopaminy przez zastąpienie dopaminy w neostriatum (Palmiter, 2007; Szczypka i in., 2001).
Podobnie, stymulacja opioidowa mu neostriatum może stymulować przyjmowanie pokarmu, przynajmniej w części brzuszno-bocznej (Zhang i Kelley, 2000). Rozszerzając ten wynik, odkryliśmy ostatnio, że inne obszary neostriatum mogą również pośredniczyć w pobraniu pokarmu stymulowanego opioidami, w tym najbardziej grzbietowych części neostriatum. W szczególności nasze obserwacje sugerują, że stymulacja opioidami mu w kwadrancie grzbietowo-przyśrodkowym neostriatum zwiększa spożycie smacznego pokarmu (DiFeliceantonio i Berridge, osobiste obserwacje). W niedawnym badaniu pilotażowym zaobserwowaliśmy, że szczury zjadały ponad dwa razy więcej czekolady (cukierki M&M) po otrzymaniu mikroiniekcji DAMGO w prążkowiu grzbietowo-przyśrodkowym niż po mikroiniekcjach z nośnikiem kontrolnym. Zatem nasze wyniki potwierdzają tezę, że nawet najbardziej grzbietowe części neostriatum mogą uczestniczyć w generowaniu motywacji motywacyjnej do spożycia żywności w nagrodę (Balleine i in., 2007; Palmiter, 2007; Schultz i Dickinson, 2000; Volkow i wsp., 2002; Wise, 2009).
Brzuszny pallidum: najważniejszy generator „lubienia” i „chcenia” jedzenia?
Brzuszny paliusz jest stosunkowo nowy w literaturze na temat struktur limbicznych, ale jest głównym celem wyjściowym omówionych powyżej układów jądra półleżącego i uważamy, że jest to szczególnie ważne dla motywacji motywacyjnej i przyjemności z jedzenia (Heimer i Van Hoesen, 2006; Kelley i in., 2005a; Morgane i Mokler, 2006; Sarter and Parikh, 2005; Smith i wsp., 2009; Swanson, 2005; Zahm, 2006). Brzuszny palidum zawiera swój hedoniczny hotspot sześcienny w tylnej części, co jest szczególnie istotne zarówno dla utrzymania normalnego poziomu „polubienia” nagrody, jak i dla zwiększenia „polubienia” do podwyższonych poziomów (Rysunek 4). Pogląd ten opiera się w dużej mierze na badaniach przeprowadzonych w naszym laboratorium przez Howarda Cromwella, Kyle'a Smitha i Chao-Yi Ho (Peciña i in., 2006; Smith and Berridge, 2005; Smith and Berridge, 2007; Smith i wsp., 2009; Smith i wsp., 2010) oraz wspólne badania z Amy Tindell i J. Wayne Aldridge (Tindell i in., 2004; Tindell i in., 2006) i jest zgodny z raportami innych badaczy (Beaver i in., 2006; Berridge i Fentress, 1986; Childress i in., 2008; Kalivas i Volkow, 2005; Miller i in., 2006; Napier i Mitrovic, 1999; Pessiglione i in., 2007; Shimura i wsp., 2006; Zubieta i in., 2003).
Znaczenie brzusznej palidum znajduje odzwierciedlenie w zaskakującym fakcie, że jest to jedyny znany dotąd obszar mózgu, w którym śmierć neuronalna znosi wszystkie reakcje „lubiące” i zastępuje je „nielubieniem”, nawet ze względu na słodycz (przynajmniej na okres do kilku tygodni) (Cromwell i Berridge, 1993). To stwierdzenie może zaskoczyć czytelników, którzy pamiętają, że dowiedzieli się, że podwzgórze boczne było miejscem, w którym zmiany wywołują awersyjne rozwarcia w jedzeniu (Teitelbaum and Epstein, 1962; Winn, 1995), więc niektóre wyjaśnienia są w porządku. Chociaż od dawna wiadomo, że duże zmiany w bocznym podwzgórzu zakłócają reakcje „lubienia”, a także dobrowolne zachowania związane z jedzeniem i piciem (Teitelbaum and Epstein, 1962; Winn, 1995), zakłócające przyjemność zmiany w tych badaniach z 1960 i 1970 zwykle uszkadzają nie tylko boczne podwzgórze, ale także brzuszną bliznę (Schallert i Whishaw, 1978; Stellar i in., 1979; Teitelbaum and Epstein, 1962).
Bardziej precyzyjne badanie zmian w naszym laboratorium przeprowadzone przez Howarda Cromwella ustaliło, że awersja następowała jedynie po zmianach, które powodowały uszkodzenie brzusznej części dłoni (przedniej i bocznej bocznej podwzgórza), te, które tylko uszkadzały boczne podwzgórze, nie prowadziły do awersji (Cromwell i Berridge, 1993). Dalsze badania przeprowadzone przez Chao-Yi Ho w naszym laboratorium niedawno potwierdziły, że śmierć neuronów w tylnej brzusznej części paliczkowej powoduje „nielubienie” sacharozy i znosi reakcje „lubienia” słodyczy na kilka dni lub tygodni po zmianach (Ho i Berridge, 2009). Podobną awersję wywołuje nawet chwilowe hamowanie neuronów w mniej więcej tym samym punkcie aktywnym (poprzez mikroiniekcję agonisty GABA muskimolu) (Ho i Berridge, 2009; Shimura i wsp., 2006). Tak więc brzuszna bladość wydaje się szczególnie potrzebna w obwodach przodomózgowia do normalnego „polubienia” słodyczy.
Hedoniczny punkt zapalny brzusznej dłoniicy może również generować zwiększone „upodobanie” do jedzenia, gdy jest stymulowany neurochemicznie (Ho i Berridge, 2009; Smith and Berridge, 2005; Smith and Berridge, 2007). Badania przeprowadzone przez Kyle'a Smitha w naszym laboratorium po raz pierwszy wykazały, że w hedonicznym punkcie zapalnym brzusznej palidum, o objętości około milimetra sześciennego w tylnej części struktury, mikroiniekcje agonisty opioidowego DAMGO spowodowały, że smak sacharozy wywołał ponad dwukrotnie więcej „lubienia” reakcje jak zwykle (Smith and Berridge, 2005) Aktywacja opioidów w tylnej części brzusznej dłoni również spowodowała, że szczury zjadły ponad dwa razy więcej jedzenia. Natomiast jeśli te same mikroiniekcje opioidowe zostały przeniesione do przodu poza hotspot w kierunku przedniej części brzusznej palidum, faktycznie tłumiły zarówno hedoniczne „lubienie”, jak i „chęć” jedzenia, zgodnie z możliwością powstania strefy wywołującej obrzydzenie w przedniej części połowa brzusznej paletki (Calder i in., 2007; Smith and Berridge, 2005). Efekty te ilustrują hotspot i wydają się zgodne z ustaleniami kilku innych laboratoriów na temat znaczenia brzusznych aktywacji pallidum w żywności, lekach i innych nagrodach (Beaver i in., 2006; Calder i in., 2007; Johnson i in., 1993; Johnson i in., 1996; McFarland i in., 2004; Shimura i wsp., 2006; Zubieta i in., 2003).
Hormon oreksyny w hotspocie brzusznym?
Czy są inne neuroprzekaźniki hedoniczne w gorącym punkcie brzusznym pallidum, które mogą nasilać reakcje „polubienia”? Jednym z obiecujących kandydatów jest oreksyna, uważana za związaną z głodem i nagrodą w bocznym obszarze podwzgórza (Aston-Jones i in., 2009; Harris i in., 2005). Neurony oreksyny przechodzą od podwzgórza do brzusznej części paliczkowej, szczególnie jej tylny obszar zawierający hedoniczny punkt zapalny opioidów (Baldo i in., 2003). W ten sposób brzuszne neurony pallidum bezpośrednio otrzymują dane wejściowe oreksyny i odpowiednio wyrażają receptory oreksyny (Nixon and Smale, 2007).
Wyniki ostatnich badań przeprowadzonych w naszym laboratorium wskazują, że oreksyna w brzusznej części dłoniowej może zwiększyć „upodobanie” do słodkich nagród (Ho i Berridge, 2009). Chao-Yi Ho odkrył, że mikroiniekcje oreksyny A w tym samym tylnym miejscu, co opioidowy hedoniczny punkt zapalny brzusznej palidum, zwiększają liczbę „sympatycznych” reakcji na smak sacharozy. Mikroiniekcje oreksyny w brzusznym paliczku nie zwiększają negatywnych „nielubianych” reakcji na chininę, co wskazuje, że tylko pozytywne aspekty przyjemności sensorycznej zostały wzmocnione, a nie wszystkie reakcje wywołane smakiem (Ho i Berridge, 2009). Chociaż potrzebne są dalsze badania, te wczesne wyniki sugerują mechanizm, dzięki któremu stany głodu mogą sprawić, że smaczne potrawy będą smakować jeszcze lepiej, być może poprzez połączenie oreksyny podwzgórze-brzuszno-pallidum.
Ostatecznym dowodem na to, że brzuszny palidum pośredniczy w hedonicznym wpływie „lubianych” wrażeń, jest to, że poziomy neuronów w tylnym punkcie hedonicznym hotspot „kodują” w nagrodach za słodki, słony i inny pokarm (Aldridge i in., 1993; Aldridge i Berridge, 2010; Beaver i in., 2006; Calder i in., 2007; Tindell i in., 2004; Tindell i in., 2005; Tindell i in., 2006). Neurony w gorącym punkcie brzusznej paliuszki strzelają szybciej, gdy szczury jedzą granulki cukru, lub nawet napotykają wskazówkę dotyczącą nagrody, mierzoną za pomocą trwale wszczepionych elektrod rejestrujących (Tindell i in., 2004; Tindell i in., 2005). Wystrzelenie neuronów wyzwalanych sacharozą wydaje się specjalnie kodować hedoniczne „upodobanie” do smaku (Aldridge i Berridge, 2010). Na przykład brzuszne neurony pallidalne strzelają, gdy roztwór sacharozy jest podawany do jamy ustnej, ale te same neurony nie będą strzelać do roztworu NaCl, który jest trzykrotnie bardziej słony niż woda morska i dość nieprzyjemny do picia. Jednak brzuszne neurony palidum hotspot nagle zaczynają strzelać do smaku potrójnej wody morskiej, jeśli u szczurów zostanie wywołany fizjologiczny stan apetytu na sól (Tindell i in., 2006; Tindell i in., 2009), podając furosemid i deoksykortykosteron jako leki naśladujące hormonalne sygnały niedoboru sodu dla angiotensyny i aldosteronu (Krause i Sakai, 2007) oraz w celu zwiększenia postrzeganego „lubienia” intensywnie słonego smaku (Berridge i Schulkin, 1989; Tindell i in., 2006). W ten sposób neurony w brzusznej części dłoniowej smakują przyjemność w sposób wrażliwy na fizjologiczną potrzebę chwili. Obserwacja, że te neurony hedoniczne znajdują się w tym samym hedonicznym punkcie aktywnym, w którym aktywacja opioidu powoduje zwiększone reakcje „lubienia” słodkiego smaku, sugeruje, że ich szybkość wyzwalania może faktycznie być częścią mechanizmu przyczynowego, który maluje połysk przyjemności na wrażenia smakowe (Aldridge i Berridge, 2010).
Jeden przypadek, w którym brzuszna bliznowata może zwiększyć „chęć” bez „lubienia”, jest obserwowana po odhamowaniu neuronów GABA w brzusznej bladej (Smith and Berridge, 2005). Kyle Smith wprowadził mikroiniekcję antagonistę GABA, bicukulinę, która uwolniła neurony od tonicznego tłumienia GABAergicznego, prawdopodobnie pomagając im w elektrycznej depolaryzacji nieco podobnie do elektrody stymulującej. Psychologiczny wynik brzusznej depolaryzacji paliatywnej był prawie identyczny jak bocznej stymulacji elektrody podwzgórzowej. Spożycie pokarmu zostało podwojone, ale w ogóle nie nastąpił wzrost reakcji „lubienia” smaku sacharozy (w przeciwieństwie do stymulacji opioidowej za pomocą mikroiniekcji DAMGO w miejscu, co zwiększyło „pragnienie” i „lubienie” razem) (Smith and Berridge, 2005).
Charakter kooperacyjny jąder półleżących i brzusznych gorących punktów pallidum
Nie tylko jądro półleżące, jak i brzuszna palidum zawierają hedoniczne hotspoty, w których stymulacja opioidowa zwiększa „sympatię”, ale dwa hotspoty współpracują ze sobą, tworząc skoordynowaną sieć dla wzmocnienia „sympatii” (Smith and Berridge, 2007). W pracy wykonanej w naszym laboratorium Kyle Smith odkrył, że mikroiniekcje agonisty opioidów w jednym z hotspotów aktywowały ekspresję odległego Fos w drugim hotspocie, wskazując, że każdy hotspot rekrutuje drugiego w celu zwiększenia hepatycznego „lubienia”. Dodatkowo, blokada opioidowa przez nalokson w jednym z hotspotów może znieść zwiększone „polubienie” wytwarzane przez mikroiniekcję DAMGO w drugim, co wskazuje, że wymagany był jednomyślny udział. Takie obserwacje sugerują, że dwa punkty aktywne oddziałują wzajemnie w jednym obwodzie „polubienia”, a cały obwód jest potrzebny do powiększenia uderzenia hedonicznego. Jednak sama aktywacja półleżąca może powodować zwiększone „pragnienie” i przyjmowanie pokarmu bez względu na brzuszny udział paliatywny (i niezależnie od tego, czy „polubienie” jest jednocześnie wzmocnione) (Smith and Berridge, 2007).
Łączenie systemów wynagradzania i regulacji mózgu
W ostatnich latach poczyniono ogromne postępy w zrozumieniu interakcji neuronowych między układami nagrody mezokortykolimbicznej a układami regulacji podwzgórza głodu kalorycznego i sytości (Baldo i Kelley, 2007; Baldo i in., 2004; Berthoud i Morrison, 2008; Carr, 2007; Finlayson i in., 2007; Fulton i in., 2006; Harris i in., 2005; Harris i Aston-Jones, 2006; Kelley i in., 2005b; Mela, 2006; Myers, 2008; Palmiter, 2007; Robertson i in., 2008; Scammell and Saper, 2005; Zheng i Berthoud, 2007; Zheng i in., 2007).
Jak więc państwa głodowe mogą zwiększyć „upodobanie” żywności w alliestezji (Cabanac, 1979; Cabanac, 2010) lub zwiększyć „chęć”, aby jedzenie stało się bardziej atrakcyjne? I w jaki sposób różnice indywidualne mogą się z tym krzyżować, powodując zaburzenia jedzenia lub otyłość u niektórych osób? Istnieje wiele obiecujących mechanizmów takich interakcji. Omówimy tutaj krótko kilka.
Jedzenie jako silniejszy magnes motywacyjny podczas głodu
Jedną z możliwości jest podniesienie „chęci” jedzenia bezpośrednio podczas głodu i być może zwiększenie tej atrakcyjności u osób otyłych. U ludzi wyższy bodziec motywacyjny dla sygnałów pokarmowych był mierzony w niektórych badaniach ruchami gałek ocznych skierowanymi szybciej lub przez dłuższy czas lub częściej na widok żywności lub za pomocą powiązanych środków uwagi wzrokowej. Na przykład zgłaszano, że osoby otyłe automatycznie kierują swoją uwagę wzrokową na widok żywności niż osoby nie otyłe, szczególnie gdy są głodne (Nijs i in., 2009). Inny raport sugeruje, że głód podnosi bodźce zachęcające do jedzenia zarówno u osób o normalnej masie ciała, jak i u osób otyłych, co odzwierciedlone jest dłuższym czasem patrzenia, ale osoby otyłe mają wyższe wskaźniki bodźca motywacyjnego dla obrazów żywności, nawet gdy niedawno je (Castellanos i in., 2009). Wyższe bodźce motywacyjne obrazów żywności mogą być również powiązane z klasycznym pojęciem z psychologii społecznej, że otyłość wiąże się z większą zewnętrznością lub nadmierną reakcją na bodźce motywacyjne (Nisbett i Kanouse, 1969; Schachter, 1968).
Alliestezja opioidowa podczas głodu?
Podobnie hedoniczne „upodobanie” do jedzenia zwiększa się podczas głodu. Endogenna aktywacja opioidów w hedonicznych punktach zapalnych jest głównym kandydatem do poprawy smaku jedzenia podczas głodu. Jeśli smak jedzenia, gdy jest głodny, wywołuje większe endogenne uwalnianie opioidów w celu stymulacji receptorów opioidowych mu, jedzenie smakuje lepiej niż po nasyceniu. Każdy, kto miał przesadną formę tego mechanizmu hedonicznego, uznałby, że jedzenie smakuje szczególnie dobrze. W przypadku punktu ciężkiego jądra półleżącego uważamy, że naturalny sygnał opioidowy mu najprawdopodobniej pochodzi z naturalnego uwalniania enkefaliny. Endogenna endorfina B jest bardziej skutecznym ligandem dla receptorów opioidowych mu niż enkefalina, i sugeruje się, że neurony endorfiny B przenoszą się ze podwzgórza na inne struktury limbiczne (Bloom i wsp., 1978; Zangen i Shalev, 2003), ale endorfiny mogą nie być obecne w środkowej skorupie w stopniu wystarczającym do wykonania tego zadania (SJ Watson, komunikacja osobista, 2009). Dlatego enkefaliny, a nie endorfina B, są prawdopodobnie najbardziej dostępnym sygnałem mu-opioidowym w jądrze półleżącym. Enkefalina powstaje z dużej populacji neuronów wewnętrznych w skorupie (populacja, która wyraża mRNA enkefaliny wraz z receptorami D2 i mRNA GABA), a także z neuronów projekcyjnych przybywających z brzusznej części dłoniowej i powiązanych struktur, które również dostarczają sygnały GABA i enkefaliny.
Intrygujący obwód mózgowo-podwzgórzowo-wzgórzowy w celu zwiększenia sygnałów enkefaliny w skorupie jądra półleżącego podczas stanów kalorycznego głodu zasugerowała Ann Kelley i jej koledzy (Kelley i in., 2005a). Kelley i in. zaproponował, aby neurony oreksyny w bocznym podwzgórzu projektowały aktywację neuronów glutaminianowych w jądrze wzgórzowo-komorowym wzgórza. Z kolei neurony wzgórzowo-komorowe rzutują do jądra półleżącego, gdzie wykorzystują sygnały glutaminianowe do wzbudzania dużych interneuronów zawierających acetylocholinę. Kelley i współpracownicy zasugerowali, że w końcu neurony acetylocholiny w środkowej powłoce aktywują pobliskie neurony enkefaliny. Neurony uwalniające enkefalinę powinny prawdopodobnie obejmować neurony w hedonicznym hotspocie hedonicznym skorupy przyśrodkowej (co intrygujące, pola dużych neuronów acetylocholinowych mają średnicę około 1 mm). Zatem głód może potencjalnie wzmocnić endogenny sygnał opioidowy w jądrze półleżącym, aby wzmocnić „lubienie” i „pragnienie” smacznego jedzenia.
Mechanizmy endokannabinoidowe alliestezji?
Innym potencjalnym mechanizmem poprawiania smaku jedzenia podczas głodu jest rekrutacja endokannabinoidów w obrębie tego samego hedonicznego hotspotu środkowej skorupy. Dowody sugerują, że endokannabinoidy mogą być podobnie rekrutowane przez głód. Na przykład Kirkham i współpracownicy stwierdzili, że post 24-hr u szczurów podnosi poziomy endokannabinoidów, anandamidu i 2-arachidonoylu, glicerolu w strukturach limbicznych przodomózgowia, w tym jądrze półleżącym (Kirkham i in., 2002). Wzrost endokannabinoidów podczas głodu może zatem zwiększyć hedonistyczne „lubienie” pożywienia (Kirkham, 2008; Kirkham, 2005). Może to nasilać „polubienie”, zwłaszcza jeśli wzmocnione sygnały endokannabinoidowe docierają do tego samego miejsca w środkowej powłoce jądra półleżącego, gdzie wiadomo, że mikroiniekcje anandamidu zwiększają „polubienie” słodyczy (Mahler i in., 2007). Warto również zauważyć, że endokannabinoidy również ułatwiają dopaminę mezolimbiczną przez brzuszny obszar nakrywkowy i inne miejsca, co może ułatwić pobudzanie „pożądania” smacznej żywności niezależnie od hedonicznego „lubienia” (Cota i in., 2006; Kirkham, 2005).
Mechanizmy oreksyny alliestezji?
Kolejny zestaw możliwości obejmuje ponownie oreksynę, ale działając w bardziej bezpośredni sposób niż poprzez pośrednią pętlę wzgórzową w celu aktywacji neuronów hotspotów (Kelley i in., 2005a). Najistotniejsze neurony wytwarzające oreksynę znajdują się w bocznym podwzgórzu, gdzie sugerowano, że pośredniczą w wynagrodzeniach za jedzenie, leki, seks itp. (Aston-Jones i in., 2009; Harris i in., 2005; Harris i Aston-Jones, 2006; Muschamp i in., 2007) [dodatkowe neurony oreksyny lub hipokretyny znajdują się również w innych jądrach podwzgórza, które mogą pośredniczyć w pobudzeniu i czujności (Berridge i wsp., 2009; Espana i in., 2001)].
Związane z nagrodą neurony oreksyny w podwzgórzu bocznym są aktywowane przez łukowate sygnały neuropeptydu-Y (NPY) podczas głodu (Berthoud i Morrison, 2008; Gao i Horvath, 2007). Niektóre neurony oreksyny przenikają do brzusznej dłoni i jądra półleżącego (Baldo i in., 2003; Borgland i in., 2009; Korotkova i in., 2003; Peyron i in., 1998; Zheng i in., 2007). Jak opisano powyżej, niedawno odkryliśmy, że mikroiniekcje oreksyny w gorącym punkcie brzusznym pallidum mogą bezpośrednio nasilać reakcje „lubienia” słodyczy (Ho i Berridge, 2009). Spekulacyjnie zatem aktywacja oreksyny podczas głodu może bezpośrednio zwiększyć wpływ hedoniczny poprzez stymulację neuronów w hedonicznych punktach zapalnych, takich jak tylna brzuszna bladość. Tak więc oreksyna może skutecznie aktywować ten sam hedoniczny punkt aktywny, co sygnały opioidowe mu w brzusznej części paletki (i możliwe, że w jądrze półleżącym). Ponadto oreksyna może stymulować „pragnienie” zarówno poprzez te punkty zapalne przodomózgowia, jak i poprzez projekcje do mezolimbicznych neuronów dopaminowych w brzusznej osłonie.
Mechanizmy leptyny alliestezji?
W przeciwnym kierunku stany sytości tłumią „lubienie” i „chęć” jedzenia, nawet jeśli trudno całkowicie wyłączyć nagrodę za jedzenie (Berridge, 1991; Cabanac, 1979; Cabanac i Lafrance, 1990; Kringelbach i in., 2003; O'Doherty i wsp., 2001; Small et al., 2001). Jednym z kandydujących mechanizmów do tworzenia negatywnego alliestezji podczas sytości jest leptyna, wydzielana z komórek tłuszczowych w ciele. Leptyna działa na neurony w jądrze łukowatym, innych jądrach podwzgórza i pniu mózgu, w tym w jamie brzusznej, gdzie może modulować mezolimbiczne obwody dopaminy i „potrzebować” żywności (Choi i in., 2010; Figlewicz i Benoit, 2009; Friedman and Halaas, 1998; Fulton i in., 2006; Grill, 2010; Hommel i wsp., 2006; Leinninger i in., 2009; Robertson i in., 2008). Leptyna może również przyczynić się do wywołanej alliestezją tłumienia „sympatii” poprzez stymulowanie podwzgórzowych łukowatych neuronów POMC / CART w celu aktywacji receptorów MCR4 w neuronach okołokomorowych lub poprzez tłumienie łukowatych neuronów NPY-AGrP w celu stłumienia neuronów oreksyny w podwzgórzu bocznym, a tym samym w końcu zmniejszając stymulacja opioidowa lub oreksynowa hedonicznych punktów zapalnych w brzusznej części paliuszowej lub jądrze półleżącym.
U ludzi Farooqi i O Rahilly i współpracownicy donieśli o fascynujących wynikach implikujących nieprawidłowe działanie leptyny w celu tłumienia „pragnienia” lub „lubienia” w określonej formie otyłości genetycznej: osoby urodzone z monogennym niedoborem leptyny, które jako dzieci stale żądać jedzenia i wkrótce stać się otyłym (Farooqi i in., 2007; Farooqi i O'Rahilly, 2009). Pod nieobecność leptyny osoby te mają przesadne upodobania do pokarmów, które bezpośrednio korelują z aktywacją jądra półleżącego przez bodźce pokarmowe mierzone za pomocą fMRI. W przeciwieństwie do większości ludzi, ich aktywacja nie jest tłumiona przez niedawne zjedzenie pełnego posiłku, co sugeruje nienormalne utrzymywanie się limbicznego „lubienia” i „chęci” aktywacji nawet podczas sytości. Farooqi i koledzy podają również, że podawanie egzogennym lekom leptynowym tym osobom pozwala kalorycznej sytości odzyskać zdolność do tłumienia aktywacji limbicznej przez żywność, dzięki czemu oceny sympatii korelują z aktywacją jądra półleżącego tylko wtedy, gdy są głodne, i nie są już relatywnie nasycone po posiłku . Takie ustalenia wydają się zgodne z poglądem, że leptyna (oddziaływująca z innymi sygnałami głodu / sytości) ogranicza zdolność sygnałów sytości posiłków do tłumienia „lubienia” i „chęci” jedzenia (Farooqi i in., 2007).
U szczurów podawanie leptyny w brzusznym obszarze nakrywkowym może powodować zahamowanie tempa wypalania mezolimbicznych neuronów dopaminowych, co jest zgodne ze zmniejszeniem „chęci” i behawioralnie tłumi przyjmowanie smacznych pokarmów (Hommel i wsp., 2006). Leptyna i insulina zostały również wykazane w brzusznym obszarze nakrywkowym, aby zapobiec stymulacji zachowań żywieniowych i spożyciu pokarmu, które w przeciwnym razie wynikają ze stymulacji opioidowej mu tej samej struktury wytwarzanej przez mikroiniekcję DAMGO (Figlewicz i in., 2007; Figlewicz i Benoit, 2009). Wydaje się, że podobne do sytości działanie insuliny w brzusznym obszarze nakrywkowym obejmuje regulację w górę transportera dopaminy (DAT) w neuronach dopaminy, aw konsekwencji zmniejszenie synaptycznych pozakomórkowych poziomów dopaminy w jądrze półleżącym (Choi i in., 2010; Figlewicz i in., 2007; Figlewicz i Benoit, 2009). Należy jednak zauważyć, że nadal istnieje kilka luźnych celów idei, że leptyna tłumi „brak” i „lubienie” żywności. Paradoksalnie, na przykład, odnotowano prawie odwrotny efekt u myszy z niedoborem leptyny (ob / ob), ponieważ leptyna wydawała się stymulować wrodzony niski poziom półleżącej dopaminy (Fulton i in., 2006; Myers i in., 2009). Ten fragment układanki wymaga wyjaśnienia.
Stres jako promotor jedzenia i przyjmowania
Stres sprzyja jedzeniu smacznych potraw u około 30% populacji (Dallman i in., 2003; Dallman, 2010). Kilka mechanizmów psychologicznych i neurobiologicznych może wyjaśnić hiperfagię wywołaną stresem. Tradycyjne wyjaśnienia nadmiernego odżywiania wywołanego stresem koncentrują się głównie na awersyjnych aspektach stresu i hedonicznych kojących skutkach jedzenia smacznego jedzenia. Oznacza to, że wzrost jedzenia podczas stresu jest tradycyjnie uważany za próbę zmniejszenia stresu za pomocą hedonicznego samoleczenia (Dallman i in., 2003; Dallman, 2010; Koob, 2004).
Podobnie postulowano uwalnianie czynnika uwalniającego kortykotropinę (CRF), mózgowy mechanizm stresu, aby wytworzyć stan awersyjny, który pośrednio zwiększa spożycie, poprzez promowanie spożywania bardzo smacznego jedzenia (jedzenie komfortowe) w celu zmniejszenia stanu awersyjnego ( hedoniczne samoleczenie) (Dallman i in., 2003; Dallman i in., 2006; Koob and Kreek, 2007). Wspierając koncepcję leków hedonicznych, spożywanie słodkich, wygodnych pokarmów może zmniejszyć reakcję HPA i obniżyć podstawowe poziomy CRF w podwzgórzu po stresie, podczas gdy stresory zwiększają uwalnianie CRF (Dallman i in., 2003; Dallman, 2010; Koob, 2004). Blokada receptorów CRF może zwiększyć spożycie mniej smacznego jedzenia, jednocześnie tłumiąc spożycie sacharozy (Cottone i in., 2009).
Jednak uwalnianie CRF jest również bezpośrednio zwiększane w jądrze centralnym ciała migdałowatego poprzez spożywanie smacznego jedzenia (Merali i in., 2003) i indukowane eksperymentalnie podwyższenie CRF w podwzgórzu lub rozszerzonym ciele migdałowatym ma tendencję do tłumienia zachowań związanych z przyjmowaniem pokarmu i przyjmowania pokarmu, a nie do ich zwiększania (Ciccocioppo i in., 2003; Koob, 2004). Wydaje się to anomalne dla idei, że stany awersyjne są konieczne dla CRF lub że CRF niezawodnie stymuluje pobór w strukturach mózgu, które pośredniczą w jego skutkach awersyjnych.
Wyjaśnieniem może być to, że w innych strukturach mózgu CRF i stres mogą bezpośrednio zwiększać bodźce zachęcające do „jedzenia”, niekoniecznie powodując stany awersyjne lub potrzebę hedonistycznego samoleczenia, aby zasilić jedzenie. Na przykład w naszym laboratorium Susana Peciña stwierdziła, że mikroiniekcja CRF w skorupie jądra półleżącego bezpośrednio sprzyjała „potrzebowaniu” sacharozy przez wyzwalanie sygnałem, w warunkach wykluczających awersyjny mechanizm motywacyjny lub hedoniczne wyjaśnienie samoleczenia. Zamiast tego mikroiniekcje CRF w przyśrodkowej powłoce jądra półleżącego bezpośrednio podniosły przypisanie bodźca pobudzającego do wskazówek sparowanych z cukrem.
CRF wzmógł fazowe przyspieszenie wysiłków w celu uzyskania słodyczy przysmaków, które zostały wywołane przez spotkania z nutami cukru, w teście transferu instrumentalnego Pawłowa w celu wykluczenia alternatywnych wyjaśnień oprócz bodźca motywacyjnego (Pecina, Schulkin i Berridge, 2006). Mikrowstrzyknięcie CRF było tak samo silne jak mikrowstrzyknięcie amfetaminy w jądrze półleżącym (które indukowałoby uwalnianie dopaminy) przy zwiększaniu pików „potrzebujących” wyzwalanych sygnałem. Podobnie jak dopamina, CRF w jądrze półleżącym zwielokrotniał siłę motywacyjną wskazówek cukrowych, aby wywołać fazowy szczyt pożądania nagrody, zamiast działać jako ciągły popęd lub stale niechętny stan. Oznacza to, że wywołane przez CRF wzrosty „chęci” pojawiły się i zniknęły wraz z pojawieniem się i zniknięciem fizycznej wskazówki, chociaż CRF pozostawało w mózgu przez cały okres. Ta synergia „chcenia”, która wymaga połączenia cue plus CRF, jest zgodna z modelem motywacji motywacyjnej Rysunek 1i sugeruje, że CRF nie wywoływał ciągłego niechęci do uzyskania sacharozy, ale raczej zwielokrotniał atrakcyjność wskazówek dotyczących żywności.
Ten efekt zachęty CRF w jądrach półleżących może stanowić nowe wyjaśnienie, dlaczego stres może nasilać gwałtowne impulsy objadania się. Wyjaśnienie jest takie, że CRF w jądrze półleżącym sprawia, że wzrok, zapach, dźwięk lub wyobraźnia jedzenia są bardziej „pożądane” i bardziej zdolne do wywołania intensywnego „pragnienia” zjedzenia związanego z nimi jedzenia. Być może CRF w centralnym ciele migdałowatym i rozszerzonym ciele migdałowatym może mieć również podobne funkcje motywacyjne (Stewart, 2008). Najważniejsze implikacje kliniczne tych ustaleń polegają na tym, że wywołany stresem CRF może nasilać „chęć” jedzenia wywołanego sygnałem, nawet jeśli stan stresu nie jest postrzegany jako awersyjny. Nawet szczęśliwy stres, taki jak wygrana na loterii lub awans, może uruchomić ten motywacyjny mechanizm CRF. Może to być również związane z tym, dlaczego podawanie glukokortykoidów może zwiększać dobrowolne przyjmowanie smacznych pokarmów (Bhatnagar i in., 2000), chociaż szczury będą pracować, aby uzyskać dożylne infuzje glukokortykoidów (Piazza et al., 1993). Chociaż stres i motywację motywacyjną można tradycyjnie postrzegać jako przeciwieństwa psychologiczne, mechanizmy mózgowe, które je pośredniczą, mogą w rzeczywistości nakładać się w zaskakujący sposób (Faure i wsp., 2008; Merali i in., 2003; Pecina i in., 2006; Reynolds i Berridge, 2008). Hedoniczne samoleczenie stanów awersyjnych może nie zawsze być konieczne, aby stres powodował przejadanie się ludzi. Krótko mówiąc, stres nie zawsze musi być konieczny diswarkocz w celu promowania nadmiernej konsumpcji.
Uzależnienia od jedzenia?
Choć nadal jest kontrowersyjna, idea uzależnienia od żywności jest coraz częściej uznawana za ważną, przynajmniej w niektórych przypadkach kompulsywnego objadania się (Avena i wsp., 2008; Dagher, 2009; Dallman, 2010; Davis i wsp., 2004; Davis i Carter, 2009; Ifland i in., 2009; Kessler, 2009; Lowe i Butryn, 2007; Pelchat, 2009; Rogers i Smit, 2000). Znaczenie uzależnienia od żywności może się nieco różnić w zależności od tego, kto go definiuje. Niektóre definicje koncentrują się na sztucznie intensywnej słodkiej, słonej lub tłustej stymulacji sensorycznej oraz technologicznie ulepszonej naturze nowoczesnej żywności przetworzonej, co sugeruje, że stały się one bodźcami super-bodźcowymi, które mają działanie przypominające leki (Cocores and Gold, 2009; Corwin i Grigson, 2009; Ifland i in., 2009; Kessler, 2009; Pelchat, 2009; Volkow i wsp., 2008). Współczesna żywność i jej wskazówki mogą istotnie wprawiać mózg w mechanizmy „lubienia” i „chcenia” na intensywnych poziomach, szczególnie u niektórych osób (Davis i Carter, 2009; Finlayson i in., 2007; Mela, 2006; Zheng i Berthoud, 2007).
Inne poglądy ograniczyłyby etykietę uzależnienia od żywności do stosunkowo niewielu osób, w szczególności do przypadków skrajnego nadmiernego spożywania jedzenia, które ściśle ograniczają się pod przymusem (Davis i wsp., 2008; Davis i Carter, 2009; Davis i wsp., 2009; Gearhardt i wsp., 2009). Na przykład Davis i Carter sugerują, że kwalifikują się tylko określone osoby, które są zarówno otyłe, jak i cierpią na intensywne objadanie się, z uzależniającymi cechami utraty kontroli i nawrotów. Osoby takie są szczególnie podatne na opisywanie siebie jako „kompulsywnych przejedzaczy” lub „uzależnionych od jedzenia” (Davis i Carter, 2009; Davis i wsp., 2009). Sugerując potencjalny mechanizm leżący u podstaw, Davis i współpracownicy odkryli niedawno, że osoby takie znacznie bardziej niosły zarówno allel G + dla genu receptora, który koduje „wzmocnienie funkcji” dla sygnałów opioidowych mu, i jednocześnie jednocześnie nosili związany allel A2 z markerem Taq1A, który może zwiększać wiązanie z receptorem dopaminowym D2 (Davis i wsp., 2009). Davis i koledzy sugerują, że ta kombinacja genetyczna może zwiększyć sygnały mózgowe opioidowe i sygnały dopaminowe, a zatem podnieść zarówno „upodobanie”, jak i „chęć” jedzenia w jednym uderzeniu, które promuje obżarstwo i otyłość. W podobny sposób Campbell i Eisenberg zasugerowali, że osoby z genami, które promują podwyższone funkcjonowanie dopaminy, mogą podobnie doświadczać silniejszych impulsów wywołanych sygnałem w obecności żywności i być bardziej podatne na rozwój otyłości (Campbell i Eisenberg, 2007).
Takie sugestie wydają się całkiem zgodne z tym, co wiemy o mózgowych mechanizmach bodźca pobudzającego i wpływu hedonicznego. W skrajności i gdy koncentrują się na bodźcu motywacyjnym, takie sugestie mogą nawet wytworzyć ekwiwalenty pokarmowe uczulenia motywacyjnego, opartej na mózgu teorii uzależnienia, która wyjaśnia, dlaczego osoby uzależnione od narkotyków mogą czasami „chcieć” zażywać narkotyki, nawet jeśli nie szczególnie ” tak jak oni (Robinson i Berridge, 1993; Robinson i Berridge, 2003; Robinson i Berridge, 2008). Kompulsywne poziomy „chęci” jedzenia mogą być podobnie wytwarzane przez nadmierną reaktywność typu uczulającego w obwodach mezolimbicznych mózgu o bodźcu pobudzającym. Pomysł ten jest zgodny z sugestiami, że podobne do uczulenia zmiany w układach mezolimbicznych mózgu powstają w wyniku ekspozycji na cykle diety i bingowania (Avena i Hoebel, 2003a; Avena i Hoebel, 2003b; Bell i wsp., 1997; Bello i in., 2003; Carr, 2002; Colantuoni i wsp., 2001; de Vaca i Carr, 1998; Gosnell, 2005). Z pewnością genetycznie kodowane przypadki zmiany w ludzkiej sygnalizacji opioidów, dopaminy lub leptyny opisane powyżej mogły zmienić obwody nagradzania mózgu, które działają w kierunku żywności w bardzo podobny sposób, jakby były uczulone na leki. Taka osoba mogłaby być podatna na intensywne „wyzwalanie sygnałem” „potrzeby” jedzenia na nadmiernych poziomach, których inni ludzie po prostu nigdy nie doświadczają w normalnym życiu i nie są w stanie tego doświadczyć, chyba że są bardzo głodni. Tego rodzaju przymus jedzenia może zasługiwać na miano uzależnienia od jedzenia.
Zasadniczo kontrowersje dotyczące tego, czy nadmierne jedzenie bardziej ogólnie należy nazwać uzależnieniem, prawdopodobnie będą trwały przez pewien czas. Czy „pragnienie” pożywienia może osiągnąć taki sam wysoki poziom intensywności, który, jak się uważa, jest cechą uzależnienia od narkotyków i u którego są otwarte pytania empiryczne. Mimo to, nawet nie wszyscy zwykli użytkownicy narkotyków są „uzależnieni” w sensie uczulenia motywacyjnego, a osoby nadmiernie jedzące będą się różnić w zależności od drogi psychologicznej. Warto pamiętać, że „pragnienie” i „lubienie” różnią się w zależności od stopni w zależności od kontinuum, a nie kategorycznie jako „uzależnieni lub nie”. Będzie wiele odcieni szarości.
Wnioski
Role „lubienia” i „pragnienia” w otyłości dopiero zaczynają być rozumiane. Na koniec wracamy do ram logicznych możliwości nakreślonych na początku.
Po pierwsze, możliwe jest, że dysfunkcyjne podniesienie mechanizmów „lubienia” lub „chęci” powoduje przynajmniej niektóre przypadki nadmiernego jedzenia. Zasadniczo „sympatia” hedoniczna może być zmieniona u niektórych osób, na przykład w niektórych przypadkach zaburzeń odżywiania się, jak wspomniano powyżej. Ewentualnie „pragnienie” wywołane sygnałem może wzrosnąć poprzez oddzielną zmianę u niektórych osób, nieco podobną do zjawiska uczulenia motywacyjnego związanego z uzależnieniem. „Lubienie” i „brak” pożywienia może nieco się oddzielić nawet w normalnych sytuacjach, na przykład gdy „pragnienie” spada szybciej lub dalej niż „lubienie” tego samego jedzenia w miarę postępu nasycenia. Zaburzenia odżywiania mogą wyolbrzymiać to rozdzielenie i prowadzić do przypadków, w których „pragnienie” jest zbyt wysokie (lub zbyt niskie) w stosunku do „lubienia”, które pozostaje bardziej normalne. Podwyższone bodźce motywacyjne sygnałów pokarmowych lub związane z dopaminą parametry czynności mózgu omówione powyżej wydają się być zgodne z tą możliwością.
Po drugie, mechanizmy „chcące” lub „lubiące” mogą zmieniać się w otyłości lub zaburzeniach odżywiania, ale raczej jako marker lub konsekwencja ich stanu, niż jako przyczyna. Na przykład wydaje się możliwe, że przynajmniej niektóre zmiany w wiązaniu receptora dopaminowego D2 u osób otyłych mogą być konsekwencją, a nie przyczyną ich nadmiernego jedzenia. Wreszcie „lubienie” i „chęć” może normalnie funkcjonować w innych przypadkach, tak że zarówno źródła problemu, jak i jego rozwiązania należy szukać gdzie indziej.
Rosnąca tendencja do zwiększania masy ciała wynika z obfitej dostępności żywności oddziałującej z systemem nagradzania mózgu, który ewoluował w środowiskach o względnym niedoborze. W środowiskach ewolucyjnych systemy motywacji i apetytu w mózgu, które w większości były „odchodzące” z niewielkim „stopem”, mogły pozostać adaptacyjne, ale teraz niektóre cechy tych układów mózgowych mogą działać wbrew najlepszym interesom ludzi. Lepsze zrozumienie mechanizmów „chcenia” i „lubienia” dostosowanych do poszczególnych rodzajów zaburzeń odżywiania i otyłości może prowadzić do lepszych strategii terapeutycznych i być może pomóc osobom, które chcą skuteczniej tworzyć własne sygnały „stop”.
Podziękowanie
Ten artykuł jest poświęcony pamięci Ann E. Kelley (lider w dziedzinie neurobiologii nagrody żywności) i Stevena J. Coopera (lider w psychofarmakologii nagrody żywności). Kariera tych wybitnych naukowców przygotowała grunt pod wiele związanych z tym zagadnień, a ich niedawna śmierć była smutną stratą na polu. Dziękujemy Ryanowi Selleckowi za przerysowanie Ryciny 1, , 2,2, I 3.3. Opisane tutaj wyniki pochodzą z prac obsługiwanych przez granty DA015188 i MH63649 z NIH.
Przypisy
Zastrzeżenie wydawcy: Jest to plik PDF z nieedytowanym manuskryptem, który został zaakceptowany do publikacji. Jako usługa dla naszych klientów dostarczamy tę wczesną wersję manuskryptu. Rękopis zostanie poddany kopiowaniu, składowi i przeglądowi wynikowego dowodu, zanim zostanie opublikowany w ostatecznej formie cytowania. Należy pamiętać, że podczas procesu produkcyjnego mogą zostać wykryte błędy, które mogą wpłynąć na treść, a wszystkie zastrzeżenia prawne, które odnoszą się do czasopisma, dotyczą.
Referencje
- Adan RAH, Vanderschuren L, la Fleur SE. Leki przeciw otyłości i obwody nerwowe żywienia. Trendy w naukach farmakologicznych. 2008; 29: 208 – 217. [PubMed]
- Ahn S, Phillips AG. Dopaminergiczne korelaty sytości specyficznej sensorycznie w przyśrodkowej korze przedczołowej i jądrze półleżącym szczura. Journal of Neuroscience. 1999; 19: B1 – B6. [PubMed]
- Aldridge JW, Berridge KC, Herman M, Zimmer L. Kodowanie neuronalne rzędu szeregowego: Składnia pielęgnacji w neostriatum. Nauki psychologiczne. 1993; 4: 391 – 395.
- Aldridge JW, Berridge KC. Neuronowe kodowanie przyjemności: „Szklanki w kolorze różowym” brzusznego paliczka. W: Kringelbach ML, Berridge KC, redaktorzy. Przyjemności mózgu. Oxford University Press; Oxford: 2010. str. 62 – 73.
- Aston-Jones G, Smith RJ, Sartor GC, Moorman DE, Massi L, Tahsili-Fahadan P, Richardson KA. Boczne neurony oreksyny / hipokretyny podwzgórza: rola w poszukiwaniu nagrody i uzależnieniu. Brain Res 2009 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Avena NA, Hoebel BG. Uczulone na amfetaminę szczury wykazują nadaktywność cukrową (uczulenie krzyżowe) i hiperfagię cukrową. Farmakologia Biochemia i zachowanie. 2003a; 74: 635 – 639. [PubMed]
- Avena NM, Hoebel BG. Dieta wspomagająca uzależnienie od cukru powoduje behawioralne uwrażliwienie krzyżowe na niską dawkę amfetaminy. Neuroscience. 2003b; 122: 17 – 20. [PubMed]
- Avena NM, Rada P, Hoebel BG. Dowody na uzależnienie od cukru: behawioralne i neurochemiczne skutki przerywanego, nadmiernego spożycia cukru. Neurosci Biobehav Rev. 2008; 32: 20-39. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Baldo B, Kelley A. Dyskretne kodowanie neurochemiczne rozpoznawalnych procesów motywacyjnych: spostrzeżenia z kontroli jądra półleżącego karmienia. Psychofarmakologia (Berl) 2007; 191: 439 – 59. [PubMed]
- Baldo BA, Daniel RA, Berridge CW, Kelley AE. Nakładające się rozkłady immunoreaktywnych włókien oreksyny / hipokretyny i dopaminy-beta-hydroksylazy w regionach mózgu szczura pośredniczących w pobudzeniu, motywacji i stresie. J Comp Neurol. 2003; 464: 220 – 37. [PubMed]
- Baldo BA, Gual-Bonilla L, Sijapati K, Daniel RA, Landry CF, Kelley AE. Aktywacja subpopulacji neuronów podwzgórza zawierających oreksynę / hipokretynę przez hamowane przez receptor GABAA hamowanie jądra półleżącego, ale nie przez ekspozycję na nowe środowisko. Eur J Neurosci. 2004; 19: 376 – 86. [PubMed]
- Balleine BW, Delgado MR, Hikosaka O. Rola prążkowia grzbietowego w nagradzaniu i podejmowaniu decyzji. J Neurosci. 2007; 27: 8161 – 8165. [PubMed]
- Barbano MF, Cador M. Opioidy na hedonistyczne doświadczenie i dopamina, aby się na to przygotować. Psychofarmakologia (Berl) 2007; 191: 497 – 506. [PubMed]
- Bartoshuk LM, Duffy VB, Hayes JE, Moskowitz HR, Snyder DJ. Psychofizyka percepcji słodyczy i tłuszczu w otyłości: problemy, rozwiązania i nowe perspektywy. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2006; 361: 1137 – 48. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Beaver J, Lawrence A, van Ditzhuijzen J, Davis M, Woods A, Calder A. Indywidualne różnice w popędzie na nagrody przewidują reakcje neuronalne na obrazy żywności. J Neurosci. 2006; 26: 5160 – 6. [PubMed]
- Bell SM, Stewart RB, Thompson SC, Meisch RA. Pozbawienie pokarmu zwiększa uwarunkowane kokainą preferencyjne miejsce i aktywność ruchową u szczurów. Psychofarmakologia. 1997; 131: 1 – 8. [PubMed]
- Bello NT, Sweigart KL, Lakoski JM, Norgren R, Hajnal A. Ograniczone karmienie z zaplanowanym dostępem do sacharozy powoduje zwiększenie ekspresji transportera dopaminy u szczurów. Am J Physiol Regul Integr Comp Physiol. 2003; 284: R1260 – 8. [PubMed]
- Berns GS, McClure SM, Pagnoni G, Montague PR. Przewidywalność moduluje reakcję ludzkiego mózgu na nagrodę. Journal of Neuroscience. 2001; 21: 2793 – 2798. [PubMed]
- Berridge CW, Espana RA, Vittoz NM. Hipokretyna / oreksyna w podnieceniu i stresie. Brain Res 2009 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Berridge KC, Fentress JC. Kontekstowe sterowanie funkcji sensomotorycznego układu nerwu trójdzielnego. Journal of Neuroscience. 1986; 6: 325 – 30. [PubMed]
- Berridge KC, Schulkin J. Przesunięcie smaku związanego z solą bodźca podczas wyczerpywania sodu. Quarterly Journal of Experimental Psychology [b] 1989; 41: 121 – 38. [PubMed]
- Berridge KC. Porównawcza drobna struktura działania: Zasady formy i sekwencji we wzorach pielęgnacyjnych sześciu gatunków gryzoni. Zachowanie. 1990; 113: 21 – 56.
- Berridge KC. Na modulację smaku wpływa głód, kaloryczność i specyficzne sensorycznie uczucie sytości u szczura. Apetyt. 1991; 16: 103 – 20. [PubMed]
- Berridge KC, Valenstein ES. Jaki proces psychologiczny pośredniczy w żywieniu wywołanym elektryczną stymulacją podwzgórza bocznego? Neuronauka behawioralna. 1991; 105: 3 – 14. [PubMed]
- Berridge KC, Robinson TE. Jaka jest rola dopaminy w nagradzaniu: wpływ hedoniczny, uczenie się w nagrodach lub bodźce motywacyjne? Recenzje badań mózgu. 1998; 28: 309 – 69. [PubMed]
- Berridge KC. Pomiar wpływu hedonicznego na zwierzęta i niemowlęta: mikrostruktura wzorców afektywnej reaktywności smakowej. Neuroscience & Biobehavioral Reviews. 2000; 24: 173–98. [PubMed]
- Berridge KC. Przyjemności mózgu. Mózg i poznanie. 2003; 52: 106 – 28. [PubMed]
- Berridge KC, Kringelbach ML. Afektywna neurobiologia przyjemności: nagroda dla ludzi i zwierząt. Psychopharmacology (Berl) 2008; 199: 457 – 80. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Berridge KC. Nagrody za „lubienie” i „chęć” jedzenia: substraty mózgowe i role w zaburzeniach odżywiania. Fizjologia i zachowanie. 2009; 97: 537–550. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Berthoud HR, Morrison C. Mózg, apetyt i otyłość. Annu Rev Psychol. 2008; 59: 55 – 92. [PubMed]
- Bhatnagar S, Bell ME, Liang J, Soriano L, Nagy TR, Dallman MF. Kortykosteron ułatwia przyjmowanie sacharyny u szczurów z nadnerczem: czy kortykosteron zwiększa bodźce stymulujące? J Neuroendokrynol. 2000; 12: 453 – 60. [PubMed]
- Bloom FE, Rossier J, Battenberg EL, Bayon A, French E, Henriksen SJ, Siggins GR, Segal D, Browne R, Ling N, Guillemin R. beta-endorfin: lokalizacja komórkowa, efekty elektrofizjologiczne i behawioralne. Adv Biochem Psychopharmacol. 1978; 18: 89 – 109. [PubMed]
- Bodnar RJ, Lamonte N, Izrael Y, Kandov Y, Ackerman TF, Khaimova E. Wzajemne interakcje opioid-opioid między brzusznym obszarem kulszowym a regionami jądra półleżącego w pośredniczeniu w mu, karmienie szczurów indukowane agonistą. Peptydy 2005; 26: 621 – 629. [PubMed]
- Borgland SL, Chang SJ, Bowers MS, Thompson JL, Vittoz N, Floresco SB, Chou J, Chen BT, Bonci A. Orexin A / Hypocretin-1 selektywnie promują motywację dla pozytywnych wzmacniaczy. J Neurosci. 2009; 29: 11215 – 11225. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Brauer LH, De Wit H. Pimozyd w wysokich dawkach nie blokuje euforii wywołanej amfetaminą u normalnych ochotników. Farmakologia Biochemia i zachowanie. 1997; 56: 265 – 72. [PubMed]
- Brauer LH, Goudie AJ, ligand de Wit H. Dopamine i efekt stymulujący amfetaminy: modele zwierzęce a dane laboratoryjne na ludziach. Psychofarmakologia. 1997; 130: 2 – 13. [PubMed]
- Brownell KD, Schwartz MB, Puhl RM, Henderson KE, Harris JL. Potrzeba odważnych działań, aby zapobiec otyłości u nastolatków. J Adolesc Health. 2009; 45: S8 – 17. [PubMed]
- Cabanac M. Fizjologiczna rola przyjemności. Nauka. 1971; 173: 1103 – 7. [PubMed]
- Cabanac M. Przyjemność sensoryczna. Kwartalny przegląd biologii. 1979; 54: 1 – 29. [PubMed]
- Cabanac M, Lafrance L. Allestezja po urodzeniu: szczur opowiada tę samą historię. Fizjologia i zachowanie. 1990; 47: 539 – 43. [PubMed]
- Cabanac M. Dialektyka przyjemności. W: Kringelbach ML, Berridge KC, redaktorzy. Przyjemności mózgu. Oxford University Press; Oxford, Wielka Brytania: 2010. str. 113 – 124.
- Calder A, Beaver J, Davis M, van Ditzhuijzen J, Keane J, Lawrence A. Wrażliwość na wstręt przewiduje prognozę izolacji i pallidalną reakcję na zdjęcia obrzydliwego jedzenia. Eur J Neurosci. 2007; 25: 3422 – 8. [PubMed]
- Campbell BC, Eisenberg D. Otyłość, zaburzenie deficytu uwagi - nadpobudliwość i dopaminergiczny system nagradzania. Collegium Antropologicum. 2007; 31: 33 – 8. [PubMed]
- Cannon CM, Palmiter RD. Nagroda bez dopaminy. J Neurosci. 2003; 23: 10827 – 10831. [PubMed]
- Cannon CM, Abdallah L, Tecott LH, Podczas MJ, Palmiter RD. Rozregulowanie prążkowia sygnalizacji dopaminy przez amfetaminę hamuje karmienie przez głodne myszy. Neuron. 2004; 44: 509 – 520. [PubMed]
- Kardynał RN, Parkinson JA, Hall J, Everitt BJ. Emocje i motywacja: rola ciała migdałowatego, brzusznego prążkowia i kory przedczołowej. Neuronauka i biobehawioralne recenzje. 2002; 26: 321 – 352. [PubMed]
- Carr KD. Zwiększenie nagrody za lek przez przewlekłe ograniczenie żywności: dowody behawioralne i mechanizmy leżące u podstaw. Fizjologia i zachowanie. 2002; 76: 353–364. [PubMed]
- Carr KD. Przewlekłe ograniczenia pokarmowe: zwiększenie wpływu na nagrodę za leki i sygnalizację komórek prążkowanych. Physiol Behav. 2007; 91: 459 – 72. [PubMed]
- Castellanos EH, Charboneau E, Dietrich MS, Park S, Bradley BP, Mogg K, Cowan RL. Otyli dorośli mają tendencję do skupiania uwagi wzrokowej na obrazach sygnałów pokarmowych: dowód na zmienioną funkcję układu nagrody. Int J Obes (Lond) 2009; 33: 1063 – 73. [PubMed]
- Childress AR, Ehrman RN, Wang Z, Li Y, Sciortino N, Hakun J, Jens W, Suh J, Listerud J, Marquez K, Franklin T, Langleben D, Detre J, O'Brien CP. Prelude to Passion: Limbic Activation by „Unseen” Drug and Cue seksualne. PLoS ONE. 2008; 3: e1506. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Choi DL, Davis JF, Fitzgerald ME, Benoit SC. Rola oreksyny-A w motywacji pokarmowej, zachowania żywieniowego opartego na nagrodzie i indukowanej przez żywność aktywacji neuronalnej u szczurów. Neuroscience. 2010; 167: 11 – 20. [PubMed]
- Ciccocioppo R, Fedeli A, Economidou D, Policani F, Weiss F, Massi M. Jądro złoża jest neuroanatomicznym substratem dla anorektycznego działania czynnika uwalniającego kortykotropinę i do jego odwrócenia przez FQ nocyceptyny / sierocyny. J Neurosci. 2003; 23: 9445 – 51. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Cocores JA, Gold MS. Hipoteza uzależnienia od żywności solonej może wyjaśniać przejadanie się i epidemię otyłości. Med Hypotheses 2009 [PubMed]
- Colantuoni C, Schwenker J, McCarthy J, Rada P, Ladenheim B, Cadet JL, Schwartz GJ, Moran TH, Hoebel BG. Nadmierne spożycie cukru zmienia wiązanie z dopaminą i receptorami opioidowymi mu w mózgu. Neuroreport. 2001; 12: 3549 – 3552. [PubMed]
- Cooper SJ, Higgs S. Neuropharmakologia apetytu i preferencji smakowych. W: Legg CR, Booth DA, redaktorzy. Apetyt: podstawy neuronowe i behawioralne. Oxford University Press; Nowy Jork: 1994. str. 212 – 242.
- Cooper SJ. Endokannabinoidy i spożycie żywności: porównania z benzodiazepiną i apetytem uzależnionym od smaku opioidów. Eur J Pharmacol. 2004; 500: 37 – 49. [PubMed]
- Cope MB, Nagy TR, Fernandez JR, Geary N, Casey DE, Allison DB. Przyrost masy ciała wywołany lekami przeciwpsychotycznymi: opracowanie modelu zwierzęcego. Int J Obes (Lond) 2005; 29: 607 – 14. [PubMed]
- Corwin RL, Grigson PS. Omówienie sympozjum - Uzależnienie od jedzenia: fakt czy fikcja? J Nutr. 2009; 139: 617–9. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Cota D, Tschop MH, Horvath TL, Levine AS. Kannabinoidy, opioidy i zachowania żywieniowe: molekularna twarz hedonizmu? Brain Res Rev. 2006; 51: 85 – 107. [PubMed]
- Cottone P, Sabino V, Roberto M, Bajo M, Pockros L, Frihauf JB, Fekete EM, Steardo L, Rice KC, Grigoriadis DE, Conti B, Koob GF, Zorrilla EP. Rekrutacja do systemu CRF pośredniczy w ciemnej stronie kompulsywnego jedzenia. Proc Natl Acad Sci US A. 2009; 106: 20016 – 20. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Craig AD. Jak się czujesz? Interocepcja: poczucie stanu fizjologicznego organizmu. Nat Rev Neurosci. 2002; 3: 655 – 66. [PubMed]
- Cromwell HC, Berridge KC. Gdzie uszkodzenie prowadzi do zwiększonej niechęci do jedzenia: brzuszna bliznowata / substancja innominata lub podwzgórze boczne? Badania mózgu. 1993; 624: 1 – 10. [PubMed]
- Dagher A. Neurobiologia apetytu: głód jako uzależnienie. Int J Obes (Lond) 2009; 33 (Suppl 2): S30 – 3. [PubMed]
- Dallman MF. Szybkie sprzężenie zwrotne glukokortykoidów sprzyja trendom munchies Endocrinol Metab. 2003; 14: 394 – 6. [PubMed]
- Dallman MF, Pecoraro N, Akana SF, La Fleur SE, Gomez F, Houshyar H, Bell ME, Bhatnagar S, Laugero KD, Manalo S. Przewlekły stres i otyłość: nowe spojrzenie na „żywność komfortową” Proc Natl Acad Sci US A , 2003; 100: 11696 – 701. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Dallman MF, Pecoraro NC, La Fleur SE, Warne JP, Ginsberg AB, Akana SF, Laugero KC, Houshyar H, Strack AM, Bhatnagar S, Bell ME. Glukokortykoidy, przewlekły stres i otyłość. Prog Brain Res. 2006; 153: 75 – 105. [PubMed]
- Dallman MF. Otyłość wywołana stresem i emocjonalny układ nerwowy. Trends Endocrinol Metab. 2010; 21: 159 – 65. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Davis C, Strachan S, Berkson M. Wrażliwość na nagrodę: implikacje przejadania się i nadwagi. Apetyt. 2004; 42: 131 – 8. [PubMed]
- Davis C, Levitan RD, Kaplan AS, Carter J, Reid C, Curtis C, Patte K, Hwang R, Kennedy JL. Wrażliwość na nagrodę i gen receptora dopaminowego D2: Badanie kliniczne nad zaburzeniami odżywiania się. Prog Neuropsychopharmacol Biol Psychiatry. 2008; 32: 620 – 8. [PubMed]
- Davis C, Carter JC. Kompulsywne objadanie się jako zaburzenie uzależnienia. Przegląd teorii i dowodów Apetyt. 2009; 53: 1 – 8. [PubMed]
- Davis CA, Levitan RD, Reid C, Carter JC, Kaplan AS, Patte KA, King N, Curtis C, Kennedy JL. Dopamina dla „Chcących” i opioidy dla „Lubiących”: porównanie otyłych dorosłych z i bez objadania się. Otyłość 2009 [PubMed]
- de Araujo IE, Rolls ET, Kringelbach ML, McGlone F, Phillips N. Konwergencja smakowo-zapachowa oraz reprezentacja przyjemności smaku w ludzkim mózgu. Eur J Neurosci. 2003; 18: 2059 – 68. [PubMed]
- de Vaca SC, Carr KD. Ograniczenia żywności wzmacniają centralny efekt nagradzanych nadużywanych narkotyków. Journal of Neuroscience. 1998; 18: 7502 – 7510. [PubMed]
- Di Chiara G. Nucleus accumbens shell i core dopamine: zróżnicowana rola w zachowaniu i uzależnieniu. Behavioural Brain Research. 2002; 137: 75 – 114. [PubMed]
- Dickinson A, Balleine B. Rola uczenia się w działaniu systemów motywacyjnych. W: Gallistel CR, redaktor. Podręcznik Stevensa o psychologii eksperymentalnej: uczenie się, motywacja i emocje. Wiley and Sons; Nowy Jork: 2002. str. 497 – 534.
- Espana RA, Baldo BA, Kelley AE, Berridge CW. Hipokretyna (oreksyna) pobudzająca i tłumiąca sen: podstawowe miejsca działania przodomózgowia. Neuronauka. 2001; 106: 699 – 715. [PubMed]
- Evans KR, Vaccarino FJ. Wewnątrzjądrzasta półleżąca amfetamina: zależny od dawki wpływ na przyjmowanie pokarmu. Farmakologia Biochemia i zachowanie. 1986; 25: 1149 – 51. [PubMed]
- Everitt BJ, Robbins TW. Neuronowe systemy wzmacniania uzależnienia od narkotyków: od działań po przyzwyczajenia. Nat Neurosci. 2005; 8: 1481 – 1489. [PubMed]
- Farooqi IS, Bullmore E, Keogh J, Gillard J, O'Rahilly S, Fletcher PC. Leptyna reguluje regiony prążkowia i zachowania żywieniowe człowieka. Nauka. 2007; 317: 1355. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Farooqi IS, O'Rahilly S. Leptin: kluczowy regulator homeostazy energetycznej człowieka. Am J Clin Nutr. 2009; 89: 980S – 984S. [PubMed]
- Faure A, Reynolds SM, Richard JM, Berridge KC. Mezolimbiczna dopamina w pożądaniu i strachu: umożliwienie generowania motywacji przez zlokalizowane zakłócenia glutaminianu w jądrze półleżącym. J Neurosci. 2008; 28: 7184 – 92. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Figlewicz DP, MacDonald Naleid A, Sipols AJ. Modulacja nagrody żywnościowej za pomocą sygnałów otyłości. Physiol Behav. 2007; 91: 473 – 8. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Figlewicz DP, Benoit SC. Insulina, leptyna i nagroda żywieniowa: aktualizacja 2008. Am J Physiol Regul Integr Comp Physiol. 2009; 296: R9 – R19. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Finlayson G, King N, Blundell JE. Lubienie a brak jedzenia: znaczenie dla kontroli apetytu u ludzi i regulacji wagi. Neurosci Biobehav Rev. 2007; 31: 987 – 1002. [PubMed]
- Flagel SB, Akil H, Robinson TE. Indywidualne różnice w przypisywaniu bodźca motywacyjnego do wskazówek związanych z nagrodą: implikacje uzależnienia. europharmacology 2008 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Friedman JM, Halaas JL. Leptyna i regulacja masy ciała u ssaków. Natura. 1998; 395: 763 – 70. [PubMed]
- Fulton S, Pissios P, Manchon R, Stiles L, Frank L, Pothos EN, Maratos-Flier E, Flier JS. Regulacja leptyny w szlaku dopaminowym mezoaccumbens. Neuron. 2006; 51: 811 – 822. [PubMed]
- Gao Q, Horvath TL. Neurobiologia żywienia i wydatek energetyczny. Annu Rev Neurosci. 2007; 30: 367 – 98. [PubMed]
- Garcia J, Lasiter PS, Bermudez-Rattoni F, Deems DA. Ogólna teoria uczenia się awersji. Ann NY Acad Sci. 1985; 443: 8 – 21. [PubMed]
- Gearhardt AN, Corbin WR, Brownell KD. Wstępna walidacja skali uzależnienia od żywności w Yale. Apetyt. 2009; 52: 430 – 6. [PubMed]
- Geier AB, Rozin P, Doros G. Bias jednostkowy. Nowa heurystyka, która pomaga wyjaśnić wpływ wielkości porcji na przyjmowanie pokarmu. Psychol Sci. 2006; 17: 521 – 5. [PubMed]
- Geiger BM, Haburcak M, Avena NM, Moyer MC, Hoebel BG, Pothos EN. Niedobory neurotransmisji mezolimbicznej dopaminy w otyłości pokarmowej u szczurów. Neuronauka. 2009; 159: 1193 – 9. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Gosnell BA. Spożycie sacharozy zwiększa wrażliwość behawioralną wytwarzaną przez kokainę. Brain Res. 2005; 1031: 194 – 201. [PubMed]
- Grigson PS. Jak leki na czekoladę: osobne nagrody modulowane przez wspólne mechanizmy? Physiol Behav. 2002; 76: 389 – 95. [PubMed]
- Grill HJ, Norgren R. Szczury chronicznie pozbawione mózgu wykazują sytość, ale nie nieśmiałość przynęty. Nauka. 1978a; 201: 267 – 9. [PubMed]
- Grill HJ, Norgren R. Test reaktywności smaku. I. Mimetyczne odpowiedzi na bodźce smakowe u neurologicznie normalnych szczurów. Badania mózgu. 1978b; 143: 263 – 79. [PubMed]
- Grill HJ. Leptyna i neuronauka systemowa kontroli wielkości posiłków. Front Neuroendokrynol. 2010; 31: 61 – 78. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Hajnal A, Norgren R. Taste pathways, które pośredniczą w uwalnianiu dopaminy w półleżącym stolcu przez sacharozę sapidową. Fizjologia i zachowanie. 2005; 84: 363–369. [PubMed]
- Harris GC, Wimmer M, Aston-Jones G. Rola bocznych neuronów oreksynowych podwzgórza w poszukiwaniu nagrody. Natura. 2005; 437: 556 – 9. [PubMed]
- Harris GC, Aston-Jones G. Pobudzenie i nagroda: dychotomia funkcji oreksyny. Trendy w neurologii. 2006; 29: 571 – 577. [PubMed]
- Heimer L, Van Hoesen GW. Płat limbiczny i jego kanały wyjściowe: implikacje dla funkcji emocjonalnych i zachowania adaptacyjne. Neuroscience & Biobehavioral Reviews. 2006; 30: 126–147. [PubMed]
- Hernandez G, Rajabi H, Stewart J, Arvanitogiannis A, Shizgal P. Ton ton dopaminy wzrasta podobnie podczas przewidywalnego i nieprzewidywalnego podawania nagradzającej stymulacji mózgu w krótkich odstępach między pociągami. Behav Brain Res. 2008; 188: 227 – 32. [PubMed]
- Higgs S, Williams CM, Kirkham TC. Wpływ kannabinoidów na smakowitość: analiza mikrostrukturalna picia sacharozy po delcie (9) -tetrahydrokannabinolu, anandamidzie, 2-glicerolu arachidonoilowym i SR141716. Psychofarmakologia (Berl) 2003; 165: 370 – 7. [PubMed]
- Ho CY, Berridge KC. Society for Neuroscience 2009 Abstracts. Vol. 583.4. 2009. Hotspoty hedonicznego „lubienia” i niechęci do „nielubienia” w brzusznej dłoni; p. GG81.
- Holland PC, Petrovich GD. Analiza układów nerwowych potęgowania żywienia przez bodźce warunkowe. Physiol Behav. 2005; 86: 747 – 61. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Hommel JD, Trinko R, Sears RM, Georgescu D, Liu ZW, Gao XB, Thurmon JJ, Marinelli M, Dileone RJ. Sygnalizacja receptora leptyny w śródmózgowych neuronach dopaminowych reguluje żywienie. Neuron. 2006; 51: 801 – 10. [PubMed]
- Ifland JR, Preuss HG, Marcus MT, Rourke KM, Taylor WC, Burau K, Jacobs WS, Kadish W, Manso G. Wyrafinowane uzależnienie od żywności: klasyczne zaburzenie używania substancji. Med Hypotheses 2009 [PubMed]
- Inoue K, Kiriike N, Kurioka M, Fujisaki Y, Iwasaki S, Yamagami S.Bromokryptyna poprawia zachowanie żywieniowe bez zmiany metabolizmu dopaminy. Farmakologia Biochemia i zachowanie. 1997; 58: 183 – 188. [PubMed]
- James W. Co to jest emocja. Umysł. 1884; 9: 188 – 205.
- Jarrett MM, Limebeer CL, Parker LA. Wpływ Delta9-tetrahydrokannabinolu na smakowitość sacharozy mierzony testem reaktywności smaku. Physiol Behav. 2005; 86: 475 – 9. [PubMed]
- Jenkins HM, Moore BR. Forma automatycznie ukształtowanej odpowiedzi ze wzmocnieniami do żywności lub wody. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 1973; 20: 163 – 81. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Johnson PI, Stellar JR, Paul AD. Regionalne różnice w wynagrodzeniach w obrębie brzusznej części dłoniowej ujawniają się poprzez mikroiniekcje agonisty receptora opioidowego mu. Neuropharmakologia. 1993; 32: 1305 – 14. [PubMed]
- Johnson PI, Parente MA, Stellar JR. Indukowane przez NMDA zmiany jądra półleżącego lub brzusznej dłoniowate zwiększają satysfakcjonującą skuteczność pożywienia dla pozbawionych szczurów. Badania mózgu. 1996; 722: 109 – 17. [PubMed]
- Kalivas PW, Volkow ND. Neuralna podstawa uzależnienia: patologia motywacji i wyboru. Am J Psychiatry. 2005; 162: 1403-13. [PubMed]
- Kaye WH, Fudge JL, Paulus M. Nowe spojrzenie na objawy i funkcję obwodów nerwowych jadłowstrętu psychicznego. Nat Rev Neurosci. 2009; 10: 573 – 84. [PubMed]
- Kelley AE, Bakshi VP, Haber SN, Steininger TL, Will MJ, Zhang M. Opioidowa modulacja hedoniki smaku w prążkowiu brzusznym. Fizjologia i zachowanie. 2002; 76: 365–377. [PubMed]
- Kelley AE. Brzuszna kontrola prążkowia motywacji apetycznej: rola w zachowaniach pokarmowych i uczenie się związane z nagrodami. Neuronauka i biobehawioralne recenzje. 2004; 27: 765 – 776. [PubMed]
- Kelley AE, Baldo BA, Pratt WE. Proponowana oś podwzgórze-wzgórze-prążkowia do integracji bilansu energetycznego, pobudzenia i nagrody za żywność. J Comp Neurol. 2005a; 493: 72 – 85. [PubMed]
- Kelley AE, Baldo BA, Pratt WE, Will MJ. Obwody kortykostriatalno-podwzgórzowe i motywacja pokarmowa: Integracja energii, działania i nagrody. Physiol Behav. 2005b; 86: 773 – 95. [PubMed]
- Kerfoot EC, Agarwal I, Lee HJ, Holland PC. Kontrola apetycznych i awersyjnych reakcji reaktywności smakowych przez bodźce warunkowane słuchowo w zadaniu dewaluacji: FOS i analiza behawioralna. Dowiedz się mem. 2007; 14: 581 – 589. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Kessler DA. Koniec przejadania się: przejęcie kontroli nad nienasyconym amerykańskim apetytem. Prasa Rodale (Macmillan); Nowy Jork: 2009. p. 320.
- Kirkham T. Endokannabinoidy i neurochemia obżarstwa. J Neuroendocrinol 2008 [PubMed]
- Kirkham TC, Williams CM. Endogenne kannabinoidy i apetyt. Recenzje badań żywieniowych. 2001; 14: 65 – 86. [PubMed]
- Kirkham TC, Williams CM, Fezza F, Di Marzo V. Poziomy endokannabinoidów w przodomózgowiu szczura i podwzgórzu w stosunku do postu, karmienia i sytości: stymulacja jedzenia przez 2-glicerol arachidonoilowy. Br J Pharmacol. 2002; 136: 550 – 7. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Kirkham TC. Endokannabinoidy w regulacji apetytu i masy ciała. Behav Pharmacol. 2005; 16: 297 – 313. [PubMed]
- Koob G, Kreek MJ. Stres, rozregulowanie ścieżek nagrody za leki i przejście do uzależnienia od narkotyków. Am J Psychiatry. 2007; 164: 1149 – 59. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Koob GF. Allostatyczny pogląd na motywację: implikacje dla psychopatologii. Nebr Symp Motiv. 2004; 50: 1 – 18. [PubMed]
- Koob GF, Le Moal M. Neurobiology of Addiction. Prasa akademicka; Nowy Jork: 2006. p. 490.
- Korotkova TM, Sergeeva OA, Eriksson KS, Haas HL, Brown RE. Pobudzenie neuronów dopaminergicznych i niedopaminergicznych brzusznej okolicy czołowej przez Orexins / Hypocretins. J Neurosci. 2003; 23: 7 – 11. [PubMed]
- Krause EG, Sakai RR. Apetyt Richtera i sodu: od adrenalektomii do biologii molekularnej. Appetite 2007 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Kringelbach ML, O'Doherty J, Rolls ET, Andrews C. Aktywacja ludzkiej kory oczodołowo-czołowej do płynnego bodźca pokarmowego jest skorelowana z jej subiektywną przyjemnością. Cereb Cortex. 2003; 13: 1064 – 71. [PubMed]
- Kringelbach ML. Jedzenie do namysłu: hedonistyczne doświadczenie poza homeostazą w ludzkim mózgu. Neuronauka. 2004; 126: 807 – 19. [PubMed]
- Kringelbach ML, de Araujo IE, Rolls ET. Aktywność związana ze smakiem w ludzkiej grzbietowo-bocznej korze przedczołowej. Neuroobraz. 2004; 21: 781 – 8. [PubMed]
- Kringelbach ML. Ludzka kora oczodołowo-czołowa: połączenie nagrody z doświadczeniem hedonicznym. Nat Rev Neurosci. 2005; 6: 691 – 702. [PubMed]
- Kringelbach ML. Mózg hedoniczny: funkcjonalna neuroanatomia ludzkiej przyjemności. W: Kringelbach ML, Berridge KC, redaktorzy. Przyjemności mózgu. Oxford University Press; Oxford, Wielka Brytania: 2010. str. 202 – 221.
- Kringelbach ML, Berridge KC. Przyjemności mózgu. Oxford University Press; Oxford: 2010. p. 343.
- Kuo DY. Dalsze dowody na mediację obu podtypów receptorów dopaminowych D1 / D2 i mózgowego neuropeptydu Y (NPY) w tłumieniu apetytu wywołanego amfetaminą. Behavioural Brain Research. 2003; 147: 149 – 155. [PubMed]
- Le Magnen J, Marfaing-Jallat P, Miceli D, Devos M. Systemy modulacji bólu i nagrody: jeden mechanizm mózgu? Farmakologia, biochemia i zachowanie. 1980; 12: 729–33. [PubMed]
- Leinninger GM, Jo YH, Leshan RL, Louis GW, Yang H, Barrera JG, Wilson H, Opland DM, Faouzi MA, Gong Y, Jones JC, Rhodes CJ, Chua S, Jr, Diano S, Horvath TL, Seeley RJ, Becker JB, Munzberg H, Myers MG., Jr. Leptyna działa za pośrednictwem bocznych neuronów podwzgórza wyrażających receptor leptyny, modulując mezolimbiczny układ dopaminowy i hamując karmienie. Cell Metab. 2009; 10: 89 – 98. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Lemmens SGT, Schoffelen PFM, Wouters L, Born JM, Martens MJI, Rutters F, Westerterp-Plantenga MS. Jedzenie tego, co lubisz, powoduje silniejszy spadek „chęci” jedzenia. Fizjologia i zachowanie. 2009; 98: 318–325. [PubMed]
- Levine AS, Kotz CM, Gosnell BA. Cukry: aspekty hedoniczne, neuroregulacja i bilans energetyczny. Am J Clin Nutr. 2003; 78: 834S – 842S. [PubMed]
- Levine AS, Billington CJ. Opioidy jako środki karmienia uzależnionego od nagrody: rozważenie dowodów. Fizjologia i zachowanie. 2004; 82: 57–61. [PubMed]
- Leyton M, Boileau I, Benkelfat C, Diksic M, Baker G. Neuropsychofarmakologia. 11; 2002: 27 – 1027. [PubMed]
- Leyton M. Neurobiologia pożądania: dopamina i regulacja nastroju i stanów motywacyjnych u ludzi. W: Kringelbach ML, Berridge KC, redaktorzy. Przyjemności mózgu. Oxford University Press; Oxford, Wielka Brytania: 2010. str. 222 – 243.
- Lowe MR, Butryn ML. Hedonowy głód: nowy wymiar apetytu? Physiol Behav. 2007; 91: 432 – 9. [PubMed]
- Lundy RF., Jr Wartość hedoniczna smaku: potencjalna funkcja kontroli przodomózgowia przetwarzania smaku pnia mózgu. Neurosci Biobehav Rev. 2008; 32: 1601 – 6. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Mahler SV, Smith KS, Berridge KC. Endokannabinoidowy hedoniczny punkt zapalny dla przyjemności sensorycznej: anandamid w skorupie jądra półleżącego zwiększa „upodobanie” słodkiej nagrody. Neuropsychofarmakologia. 2007; 32: 2267 – 78. [PubMed]
- Mahler SV, Berridge KC. Którą wskazówkę chcesz „chcieć?” Centralna aktywacja opioidów ciała migdałowatego zwiększa i koncentruje bodźce motywacyjne na potencjalnym wskaźniku nagrody. J Neurosci. 2009; 29: 6500 – 6513. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Matsui-Sakata A, Ohtani H, Sawada Y. Analiza oparta na obłożeniu receptorów na udział różnych receptorów w indukowanym przez leki przeciwpsychotyczne przyroście masy ciała i cukrzycy. Lek Metab Farmakokinetyczny. 2005; 20: 368 – 78. [PubMed]
- McFarland K, Davidge SB, Lapish CC, Kalivas PW. Obwody limbiczne i ruchowe leżące u podstaw wywołanego przez footshock przywrócenia zachowania związanego z poszukiwaniem kokainy. J Neurosci. 2004; 24: 1551 – 1560. [PubMed]
- Mela DJ. Jesz dla przyjemności czy po prostu chcesz zjeść? Ponowne rozważenie sensorycznych reakcji hedonicznych jako przyczyny otyłości. Apetyt. 2006; 47: 10 – 7. [PubMed]
- Merali Z, Michaud D, McIntosh J, Kent P, Anisman H. Różnicowe zaangażowanie amigdaloidowego układu (ów) CRH w istotność i wartościowość bodźców. Prog Neuropsychopharmacol Biol Psychiatry. 2003; 27: 1201 – 12. [PubMed]
- Miller JM, Vorel SR, Tranguch AJ, Kenny ET, Mazzoni P, van Gorp WG, Kleber HD. Anhedonia po selektywnym obustronnym uszkodzeniu globus pallidus. Am J Psychiatry. 2006; 163: 786 – 8. [PubMed]
- Montague PR, Hyman SE, Cohen JD. Role obliczeniowe dopaminy w kontroli behawioralnej. Natura. 2004; 431: 760 – 767. [PubMed]
- Morgane PJ, Mokler DJ. Mózg limbiczny: ciągłe rozwiązanie. Neuroscience & Biobehavioral Reviews. 2006; 30: 119–125. [PubMed]
- Muschamp JW, Dominguez JM, Sato SM, Shen RY, Hull EM. Rola hipokretyny (oreksyny) w zachowaniach seksualnych mężczyzn. J Neurosci. 2007; 27: 2837 – 2845. [PubMed]
- Myers MG., Jr Wykrywanie metabolizmu i regulacja przez podwzgórze. Am J Physiol Endocrinol Metab. 2008; 294: E809. [PubMed]
- Myers MG, Jr, Munzberg H, Leinninger GM, Leshan RL. Geometria działania leptyny w mózgu: bardziej skomplikowana niż zwykłe ARC. Cell Metab. 2009; 9: 117 – 23. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Napier TC, Mitrovic I. Modulacja opioidowa brzusznych wkładów paliatywnych. Kroniki New York Academy of Sciences. 1999; 877: 176 – 201. [PubMed]
- Nijs IM, Muris P, Euser AS, Franken IH. Różnice w zakresie uwagi na jedzenie i przyjmowanie pokarmu przez kobiety z nadwagą / otyłością i normalną wagą w warunkach głodu i sytości. Appetite 2009 [PubMed]
- Nisbett RE, Kanouse DE. Otyłość, niedostatek żywności i zachowania zakupowe w supermarketach. Journal of Personality & Social Psychology. 1969; 12: 289–94. [PubMed]
- Nixon JP, Smale L. Analiza porównawcza rozkładu immunoreaktywnej oreksyny A i B w mózgach gryzoni nocnych i dobowych. Behav Brain Funct. 2007; 3: 28. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Norgren R, Hajnal A, Mungarndee SS. Nagroda smakowa i jądro półleżące. Physiol Behav. 2006; 89: 531 – 5. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- O'Doherty J, Kringelbach ML, Rolls ET, Hornak J, Andrews C. Nature Neuroscience. US Nature America Inc; 2001. Abstrakcyjne przedstawienia nagród i kar w ludzkiej korze oczodołowo-czołowej; str. 95 – 102. [PubMed]
- O'Doherty JP, Deichmann R, Critchley HD, Dolan RJ. Reakcje neuronalne podczas oczekiwania na nagrodę za podstawowy smak. Neuron. 2002; 33: 815 – 826. [PubMed]
- Pal GK, Thombre DP. Modulacja karmienia i picia przez dopaminę w jądrze jądra ogoniastego i półleżącym u szczurów. Indian J Exp Biol. 1993; 31: 750 – 4. [PubMed]
- Palmiter RD. Czy dopamina jest fizjologicznie istotnym mediatorem zachowania żywieniowego? Trendy Neurosci. 2007; 30: 375 – 81. [PubMed]
- Panksepp J. Neurochemia zachowania. Roczny przegląd psychologii. 1986; 37: 77 – 107. [PubMed]
- Parker LA. Nagradzane leki powodują unikanie smaku, ale nie wywołują niechęci do smaku. Neurosci Biobeh Rev. 1995; 19: 143 – 151. [PubMed]
- Pecina S, Schulkin J, Berridge KC. Nucleus accumbens czynnik uwalniający kortykotropinę zwiększa wyzwalaną wskazówką motywację do nagrody sacharozy: paradoksalne pozytywne bodźce stymulujące w stresie? BMC Biol. 2006; 4: 8. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Pecina S. Opioid nagradza „lubienie” i „chęć” w jądrze półleżącym. Physiol Behav. 2008; 94: 675 – 80. [PubMed]
- Peciña S, Berridge KC, Parker LA. Pimozyd nie zmienia smakowitości: oddzielanie anhedonii od supresji sensomotorycznej poprzez reaktywność smaku. Pharmacol Biochem Behav. 1997; 58: 801 – 11. [PubMed]
- Peciña S, Cagniard B, Berridge KC, Aldridge JW, Zhuang X. Zmutowane myszy hiperdopaminergiczne mają wyższe „pragnienie”, ale nie „lubienie” słodkich nagród. Journal of Neuroscience. 2003; 23: 9395 – 9402. [PubMed]
- Peciña S, Berridge KC. Hedoniczne gorące miejsce w powłoce jądra półleżącego: Gdzie opioidy mi powodują zwiększone hedoniczne działanie słodyczy? J. Neurosci. 2005; 25: 11777 – 11786. [PubMed]
- Peciña S, Smith KS, Berridge KC. Hedoniczne gorące miejsca w mózgu. Neurolog. 2006; 12: 500 – 11. [PubMed]
- Pelchat ML, Johnson A, Chan R, Valdez J, Ragland JD. Obrazy pożądania: aktywacja głodu pokarmowego podczas fMRI. 2004; 23: 1486 – 1493. [PubMed]
- Pelchat ML. Uzależnienie od żywności u ludzi. J Nutr. 2009; 139: 620 – 2. [PubMed]
- Pessiglione M, Schmidt L, Draganski B, Kalisch R, Lau H, Dolan R, Frith C. Jak mózg przekłada pieniądze na siłę: neuroobrazowe badanie motywacji podprogowej. Nauka. 2007; 316: 904 – 6. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Petrovich GD, Gallagher M. Kontrola konsumpcji żywności przez wyuczone sygnały: sieć przodomózgowia-podwzgórze. Physiol Behav. 2007; 91: 397 – 403. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Peyron C, Tighe DK, van den Pol AN, de Lecea L, Heller HC, Sutcliffe JG, Kilduff TS. Neurony zawierające hipokretynę (oreksynę) przenikają do wielu układów neuronalnych. J Neurosci. 1998; 18: 9996 – 10015. [PubMed]
- Pfaffmann C, Norgren R, Grill HJ. Wpływ i motywacja sensoryczna. Ann NY Acad Sci. 1977; 290: 18 – 34. [PubMed]
- Piazza PV, Deroche V, Deminiere JM, Maccari S, Le Moal M, Simon H. Corticosterone w zakresie poziomów wywołanych stresem ma właściwości wzmacniające: implikacje dla zachowań poszukujących wrażeń. Proc Natl Acad Sci US A. 1993; 90: 11738 – 42. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Piomelli D. Logika molekularna sygnalizacji endokannabinoidowej. Natura Recenzje Neuroscience. 2003; 4: 873 – 884. [PubMed]
- Zapobieganie CfDCa. Trendy otyłości w USA: trendy według stanu 1985 – 2008. Rząd Stanów Zjednoczonych; 2009.
- Reilly S, Schachtman TR. Uwarunkowana awersja do smaku: procesy behawioralne i neuronowe. Oxford University Press; Nowy Jork: 2009. p. 529.
- Reynolds SM, Berridge KC. Środowiska emocjonalne dostrajają wartościowość funkcji apetycznych i przerażających w jądrze półleżącym. Nat Neurosci. 2008; 11: 423 – 5. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Robertson SA, Leinninger GM, Myers MG., Jr Molecular and neural mediators of leptin action. Fizjologia i zachowanie. 2008; 94: 637–642. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Robinson S, Sandstrom SM, Denenberg VH, Palmiter RD. Rozróżnienie, czy dopamina reguluje lubienie, chęć i / lub zdobywanie wiedzy o nagrodach. Behav Neurosci. 2005; 119: 5 – 15. [PubMed]
- Robinson TE, Berridge KC. Neuralna podstawa głodu narkotykowego: teoria uzależnienia motywacyjno-uwrażliwiająca. Brain Research Reviews. 1993; 18: 247 – 91. [PubMed]
- Robinson TE, Berridge KC. Uzależnienie. Roczny przegląd psychologii. 2003; 54: 25 – 53. [PubMed]
- Robinson TE, Berridge KC. Przejrzeć. Teoria uzależnienia od zachęt motywacyjnych: niektóre aktualne problemy. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2008; 363: 3137 – 46. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Rogers PJ, Smit HJ. Głód i uzależnienie od żywności: krytyczny przegląd dowodów z perspektywy biopsychospołecznej. Farmakologia Biochemia i zachowanie. 2000; 66: 3 – 14. [PubMed]
- Roitman MF, Stuber GD, Phillips PEM, Wightman RM, Carelli RM. Dopamina działa jako drugi modulator poszukiwania żywności. J Neurosci. 2004; 24: 1265 – 1271. [PubMed]
- Roitman MF, Wheeler RA, Wightman RM, Carelli RM. Reakcje chemiczne w czasie rzeczywistym w jądrze półleżącym różnicują bodźce nagradzające i awersyjne. Nat Neurosci. 2008; 11: 1376 – 1377. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Rolls E. Mechanizmy mózgowe leżące u podstaw smaku i apetytu. Phil Trans R Soc Lond B. 2006; 361: 1123 – 1136. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Rolls ET, Kringelbach ML, de Araujo IE. Różne przedstawienia przyjemnych i nieprzyjemnych zapachów w ludzkim mózgu. Eur J Neurosci. 2003; 18: 695 – 703. [PubMed]
- Rolls ET. Seria nauk afektywnych. Oxford University Press; Oxford; Nowy Jork: 2005. Wyjaśnienie emocji; p. xvii.p. 606.
- Rozin P. Disgust. W: Lewis M., Haviland-Jones JM, redaktorzy. Podręcznik emocji. Guilford; Nowy Jork: 2000. str. 637 – 653.
- Sarter M, Parikh V. Transportery choliny, cholinergiczne przenoszenie i poznawanie. Nat Rev Neurosci. 2005; 6: 48 – 56. [PubMed]
- Scammell TE, Saper CB. Oreksyna, narkotyki i zachowania motywowane. Nat Neurosci. 2005; 8: 1286 – 8. [PubMed]
- Schachter S. Otyłość a jedzenie - wewnętrzne i zewnętrzne bodźce w różny sposób wpływają na zachowania żywieniowe osób otyłych i zdrowych. Nauka. 1968; 161: 751. [PubMed]
- Schallert T, Whishaw IQ. Dwa rodzaje afagii i dwa rodzaje zaburzeń czuciowo-ruchowych po bocznych zmianach podwzgórzowych: obserwacje przy normalnej wadze, po diecie i utuczonych szczurów. Journal of Comparative and Physiological Psychology. 1978; 92: 720 – 41. [PubMed]
- Schultz W, Dickinson A. Kodowanie neuronowe błędów prognozowania. Annu Rev Neurosci. 2000; 23: 473 – 500. [PubMed]
- Schultz W. Behawioralne teorie i neurofizjologia nagrody. Annu Rev Psychol 2006 [PubMed]
- Sharkey KA, Pittman QJ. Centralne i obwodowe mechanizmy sygnalizacyjne zaangażowane w regulację żywienia endokannabinoidami: perspektywa na chrupki. Sci STKE. 2005; 2005: pe15. [PubMed]
- Shimura T, Imaoka H, Yamamoto T. Neurochemiczna modulacja zachowania pokarmowego w brzusznej części dłoniowej. Eur J Neurosci. 2006; 23: 1596 – 604. [PubMed]
- Small D, Veldhuizen M. Badania ludzkiego multimodalnego smaku i zapachu \ W: Kringelbach ML, Berridge KC, redaktorzy. Przyjemności mózgu. Oxford University Press; Oxford, Wielka Brytania: 2010. str. 320 – 336.
- Small DM, Zatorre RJ, Dagher A, Evans AC, Jones-Gotman M. Zmiany w aktywności mózgu związane z jedzeniem czekolady - Od przyjemności do niechęci. Mózg. 2001; 124: 1720-1733. [PubMed]
- Małe DM, Jones-Gotman M, Dagher A. Wywołane żywieniem uwalnianie dopaminy w prążkowiu grzbietowym koreluje z ocenami przyjemności posiłku u zdrowych ochotników. Neuroimage. 2003; 19: 1709 – 15. [PubMed]
- Smith KS, Berridge KC. Nagroda brzuszna pallidum i hedoniczna: neurochemiczne mapy „lubienia” sacharozy i przyjmowania pokarmu. J Neurosci. 2005; 25: 8637 – 49. [PubMed]
- Smith KS, Berridge KC. Opioidowy obwód limbiczny za nagrodę: interakcja między hedonicznymi punktami gorącymi jądra półleżącego i brzusznej dłoni. Journal of Neuroscience. 2007; 27: 1594 – 605. [PubMed]
- Smith KS, Berridge KC, Aldridge JW. Society for Neuroscience Abstracts. 2007. Brzuszne neurony brzuszne rozróżniają „lubienie” i pożądanie podwyżek spowodowanych przez opioidy w porównaniu z dopaminą w jądrze półleżącym.
- Smith KS, Tindell AJ, Aldridge JW, Berridge KC. Brzuszne paliuszowe role w nagradzaniu i motywowaniu. Behav Brain Res. 2009; 196: 155 – 67. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Smith KS, Mahler SV, Pecina S, Berridge KC. Hedonic Hotspots: Generowanie przyjemności sensorycznej w mózgu. W: Kringelbach ML, Berridge KC, redaktorzy. Przyjemności mózgu. Oxford University Press; Oxford, Wielka Brytania: 2010. str. 27 – 49.
- Steele K, Prokopowicz G, Schweitzer M, Magunsuon T, Lidor A, Kuwabawa H, Kumar A, Brasic J, Wong D.Zmiany centralnych receptorów dopaminy przed i po operacji pomostowania żołądka. Operacja otyłości 2009 [PubMed]
- Stefanidis A, Verty AN, Allen AM, Owens NC, Cowley MA, Oldfield BJ. Rola termogenezy w indukowanym przez leki przeciwpsychotyczne przyroście masy ciała. Otyłość (Silver Spring) 2009; 17: 16 – 24. [PubMed]
- Steiner JE. Odpowiedź gustofacialna: obserwacja noworodków normalnych i bezmózgowych. Sympozjum na temat wrażeń i percepcji w jamie ustnej. 1973; 4: 254 – 78. [PubMed]
- Steiner JE, Glaser D, Hawilo ME, Berridge KC. Porównawcza ekspresja wpływu hedonicznego: Reakcje afektywne na smak u niemowląt i innych naczelnych. Neuronauka i biobehawioralne recenzje. 2001; 25: 53 – 74. [PubMed]
- Stellar JR, Brooks FH, Mills LE. Analiza podejścia i wycofania skutków stymulacji podwzgórza i zmian u szczurów. Journal of Comparative and Physiological Psychology. 1979; 93: 446 – 66. [PubMed]
- Stewart J. Psychologiczne i neuronowe mechanizmy nawrotów. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2008; 363: 3147 – 58. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Swanson LW. Anatomia duszy odbita w półkulach mózgowych: obwody nerwowe leżące u podstaw dobrowolnej kontroli podstawowych zachowań motywacyjnych. J Comp Neurol. 2005; 493: 122 – 31. [PubMed]
- Swinburn B, Sacks G, Ravussin E. Zwiększone zaopatrzenie w żywność jest więcej niż wystarczające, aby wyjaśnić epidemię otyłości w USA. Am J Clin Nutr 2009 [PubMed]
- Szczypka MS, Kwok K, Brot MD, Marck BT, Matsumoto AM, Donahue BA, Palmiter RD. Wytwarzanie dopaminy w skorupie ogoniastej przywraca karmienie u myszy z niedoborem dopaminy. Neuron. 2001; 30: 819 – 28. [PubMed]
- Teitelbaum P, Epstein AN. Boczny zespół podwzgórza: odzysk karmienia i picia po bocznych zmianach podwzgórza. Przegląd psychologiczny. 1962; 69: 74 – 90. [PubMed]
- Tindell AJ, Berridge KC, Aldridge JW. Brzuszna, pallidalna reprezentacja wskazówek i nagród Pavlova: kody ludności i stawki. J Neurosci. 2004; 24: 1058 – 69. [PubMed]
- Tindell AJ, Berridge KC, Zhang J, Peciña S, Aldridge JW. Brzuszne neurony brzuszne kodują motywację motywacyjną: wzmocnienie przez uczulenie mezolimbiczne i amfetaminę. Eur J Neurosci. 2005; 22: 2617 – 34. [PubMed]
- Tindell AJ, Smith KS, Pecina S, Berridge KC, Aldridge JW. Brzuszne wypalanie palidum koduje nagrodę hedoniczną: gdy zły smak zmienia się w dobry. J Neurophysiol. 2006; 96: 2399 – 409. [PubMed]
- Tindell AJ, Smith KS, Berridge KC, Aldridge JW. Dynamiczne obliczanie bodźca motywacyjnego: „pragnienie” czegoś, co nigdy nie było „lubiane” J Neurosci. 2009; 29: 12220 – 12228. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Tomie A. Lokalizowanie wskazówki nagrody w odpowiedzi manipulandum (CAM) wywołuje objawy nadużywania narkotyków. Neuronauka i biobehawioralne recenzje. 1996; 20: 31. [PubMed]
- Valenstein ES, Cox VC, Kakolewski JW. Ponowne zbadanie roli podwzgórza w motywacji. Przegląd psychologiczny. 1970; 77: 16 – 31. [PubMed]
- Volkow ND, Wang GJ, Fowler JS, Logan J, Jayne M, Franceschi D, Wong C, Gatley SJ, Gifford AN, Ding YS, Pappas N. efekt. Synapsa. 2002; 44: 175 – 180. [PubMed]
- Volkow ND, Wang GJ, Fowler JS, Telang F. Nakładające się obwody neuronalne w uzależnieniu i otyłości: dowody patologii układów. Transakcje filozoficzne Royal Society B: Biological Sciences. 2008; 363: 3191 – 3200. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Wachtel SR, Ortengren A, de Wit H. Wpływ ostrego haloperidolu lub rysperydonu na subiektywne reakcje na metamfetaminę u zdrowych ochotników. Uzależnienie od alkoholu. 2002; 68: 23 – 33. [PubMed]
- Wang GJ, Volkow ND, Logan J, Pappas NR, Wong CT, Zhu W, Netusil N, Fowler JS. Dopamina mózgowa i otyłość. Lancet. 2001; 357: 354 – 357. [PubMed]
- Wang GJ, Volkow ND, Telang F, Jayne M, Ma J, Rao M, Zhu W, Wong CT, Pappas NR, Geliebter A, Fowler JS. Ekspozycja na apetytowe bodźce pokarmowe znacznie aktywuje ludzki mózg. Neuroimage. 2004a; 21: 1790 – 7. [PubMed]
- Wang GJ, Volkow ND, Thanos PK, Fowler JS. Podobieństwo między otyłością a uzależnieniem od narkotyków w ocenie neurofunkcjonalnej: przegląd koncepcji. J Addict Dis. 2004b; 23: 39 – 53. [PubMed]
- Wellman PJ, Davies BT, Morien A, McMahon L. Modulacja żywienia przez podwzgórzowe jądro okołokomorowe receptorów adrenergicznych alfa 1 i alfa 2. Life Sci. 1993; 53: 669 – 79. [PubMed]
- Winn P. Boczne podwzgórze i motywowane zachowanie: stary zespół ponownie oceniono i uzyskano nową perspektywę. Aktualne kierunki w naukach psychologicznych. 1995; 4: 182 – 187.
- Wise RA. Hipoteza anhedonii: Mark III. Nauki behawioralne i mózgowe. 1985; 8: 178 – 186.
- Wise RA, Fotuhi M, Colle LM. Ułatwianie karmienia przez wstrzyknięcia amfetaminy przez jądro półleżące: miary opóźnienia i szybkości. Farmakologia, biochemia i zachowanie. 1989; 32: 769–72. [PubMed]
- Mądry RA. Rola dopaminy - nie tylko mezokortykolimbicznej - dopaminy w nagrodzie i uzależnieniu. Trends Neurosci. 2009; 32: 517–24. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Wolterink G, Phillips G, Cador M, Donselaar-Wolterink I, Robbins TW, Everitt BJ. Względna rola brzusznych prążkowia- wych receptorów dopaminatycznych D1 i D2 w odpowiedzi na warunkowane wzmocnienie. Psychofarmakologia (Berl) 1993; 110: 355 – 64. [PubMed]
- Wyvell CL, Berridge KC. Wewnątrzkomórkowa amfetamina zwiększa uwarunkowaną siłę zachęty nagrody sacharozy: zwiększenie nagrody „chcąc” bez zwiększonego „lubienia” lub wzmocnienia reakcji. Journal of Neuroscience. 2000; 20: 8122 – 30. [PubMed]
- Wyvell CL, Berridge KC. Uczulenie pobudzające na skutek wcześniejszego narażenia na amfetaminę: Zwiększone „szukanie” nagrody za sacharozę wywołane przez wskazówkę. Journal of Neuroscience. 2001; 21: 7831 – 7840. [PubMed]
- Yeomans MR, Gray RW. Peptydy opioidowe i kontrola ludzkich zachowań pokarmowych. Neurosci Biobehav Rev. 2002; 26: 713 – 28. [PubMed]
- Zahm DS. Ewoluująca teoria funkcjonalno-anatomicznych „makrosystemów” podstawnej części przodomózgowia. Neuroscience & Biobehavioral Reviews. 2006; 30: 148-172. [PubMed]
- Zangen A, Shalev U. Nucleus accumbens beta-endorfiny nie są podwyższone przez nagrodę za stymulację mózgu, ale zwiększają się wraz z wyginięciem. Eur J Neurosci. 2003; 17: 1067 – 72. [PubMed]
- Zhang J, Berridge KC, Tindell AJ, Smith KS, Aldridge JW. Neuronowy model obliczeniowy bodźca motywacyjnego. PLoS Comput Biol. 2009; 5: e1000437. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Zhang M., Kelley AE. Zwiększone spożycie pokarmów wysokotłuszczowych po stymulacji prążkowia mu-opioidami: mapowanie mikroiniekcji i ekspresja fos. Neuronauka. 2000; 99: 267 – 77. [PubMed]
- Zheng H, Berthoud HR. Jedzenie dla przyjemności lub kalorii. Curr Opin Pharmacol. 2007; 7: 607 – 12. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
- Sygnalizacja Zheng H, Patterson L, Berthoud H. Orexin w brzusznym obszarze nakrywkowym jest wymagana do apetytu na tłuszcze wywołane przez stymulację opioidową jądra półleżącego. J Neurosci. 2007; 27: 11075 – 82. [PubMed]
- Zubieta JK, Ketter TA, Bueller JA, Xu YJ, Kilbourn MR, Young EA, Koeppe RA. Regulacja ludzkich reakcji afektywnych przez przedni neurotransmisyjny przekaźnik obręczy i limbiczny mu-opioid. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 2003; 60: 1145 – 1153. [PubMed]
;
