Patologiczne uzależnienie od hazardu: uzależnienie behawioralne (2016)

Patologiczny hazard, zwany także zaburzeniem hazardu, stał się pierwszym uznanym uzależnieniem behawioralnym bez substancji w DSM-5. W tej klasyfikacji kilka zaburzeń w heterogenicznej kategorii zaburzeń kontroli impulsów DSM-IV, gdzie indziej niesklasyfikowanych, zostało przeklasyfikowanych na podstawie danych zebranych w czasie DSM-IV. Jednak klasyfikacja DSM-5 wzbudziła kontrowersje, a niektóre opinie akademickie przemawiają za pozostawieniem patologicznego hazardu w rozdziale dotyczącym zaburzeń kontroli impulsów (patrz na przykład Grant i in.1 w tym czasopiśmie).

Poniżej przedstawiamy streszczenie argumentów przemawiających za klasyfikacją patologicznego hazardu jako zaburzenia uzależniającego (argumenty „pro”) i omawiamy argumenty przedstawione przez kolegów, którzy opowiadają się za inną nozologią (argumenty „con”). Po stronie „pro” można wyróżnić kilka podobieństw między patologicznym hazardem a zaburzeniami używania narkotyków. Wśród tych podobieństw są ich podobne neurobiologiczne podstawy funkcjonowania mózgu i cech poznawczych2. Obejmują one podobieństwa w aspektach przetwarzania nagrody między patologicznym hazardem a zaburzeniami używania substancji, które różnią się od zaburzeń kontroli impulsów. Podczas gdy te ostatnie zaburzenia mają satysfakcjonujące aspekty dla jednostki1, ta nagroda opiera się na wzmocnieniu negatywnym: ludzie odczuwają ulgę po akcie. W przeciwieństwie do tego uzależnienia i hazard uzależnione od substancji oferują pozytywne wzmocnienie, przynajmniej na wczesnych etapach procesu chorobowego2, gdy ludzie zgłaszają „kopnięcie” lub stan „przepływu”. Tylko na późniejszych etapach dominują cechy kompulsywne i wzmocnienie negatywne. Co więcej, wzrost znaczenia bodźców związanych z problematycznymi zachowaniami jest główną cechą wspólną patologicznych zaburzeń hazardowych i uzależnień. W obu przypadkach oczekiwanie na nagrodę jest dysfunkcyjne bez względu na rodzaj nagrody. Dowody sugerują, że osoby z zaburzeniami związanymi z hazardem lub używaniem substancji wykazują hiper-reagujący zespół obwodów nagrody. Wyniki te potwierdzają pogląd, że dysfunkcja dopaminergiczna stanowi wspólną cechę uzależnień zarówno związanych z substancjami, jak i behawioralnych, chociaż dalsze badania są uzasadnione2.

Ponadto patologiczne zaburzenia związane z hazardem i używaniem substancji mają podobne cechy diagnostyczne, a częstość chorób współistniejących jest wysoka2. W leczeniu farmakologicznym i behawioralnym zachodzi to na siebie. Istnieją wspólne podatności genetyczne między patologicznym hazardem a zaburzeniami używania substancji3, oraz zaobserwowano łączną agregację patologicznego hazardu i zaburzeń związanych z używaniem substancji u krewnych pierwszego stopnia osób z patologicznym hazardem w porównaniu z krewnymi kontrolnymi4.

Argumenty przeciwko klasyfikacji hazardu patologicznego jako zaburzenia uzależniającego, jak na przykład przedstawili Grant i in.1, można obalić bez konieczności klasyfikowania patologicznego hazardu jako zaburzenia kontroli impulsów. Jednym z wysuwanych argumentów było to, że przedwczesne jest uznawanie patologicznego hazardu za uzależnienie, biorąc pod uwagę odkrycie wspólnych czynników podatności genetycznej między patologicznym hazardem a poważną depresją. Uważamy, że istnienie tych wspólnych czynników można wytłumaczyć inaczej, biorąc pod uwagę, że zaburzenia nastroju są drugim najczęściej występującym współwystępującym zaburzeniem w patologicznym hazardie, po zaburzeniach używania substancji odurzających. Ponadto istnieje współodpowiedzialność genetyczna między uzależnieniem od substancji (np. Nikotyną5, kokaina6) i depresja.

Przedstawiono kolejny argument1 jest to, że nie istnieje żadna oczywista użyteczność kliniczna do klasyfikowania patologicznego hazardu jako uzależnienia, ponieważ inne metody leczenia niż te stosowane w leczeniu zaburzeń związanych z używaniem substancji mogą być przydatne w przypadku tego stanu. Przedstawione przykłady to terapia litem i ekspozycja. Jednak lit może potencjalnie ograniczyć nadmierne uprawianie hazardu ze względu na jego skuteczność w leczeniu współistniejących objawów choroby afektywnej dwubiegunowej, a nie patologicznego hazardu per se 7. Zgadzamy się, że terapie związane z narażeniem mogą pomóc w zmniejszeniu popędów hazardowych w hazardach patologicznych. Jednak to podejście terapeutyczne zostało również z powodzeniem zastosowane w zaburzeniach związanych z używaniem substancji i jest skuteczne w zmniejszaniu popędów związanych z narkotykami8.

Wreszcie, rozważając zapobieganie, klasyfikacja patologicznego hazardu może mieć znaczący wpływ. Podczas gdy na początek i przebieg uzależnień mogą mieć głęboki wpływ środki zapobiegawcze9, nie wykazano tego w przypadku zaburzeń kontroli impulsów.

Podsumowując, argumenty przedstawione przez Granta i in1 nie są wystarczające, aby przeciwdziałać klasyfikacji hazardu patologicznego jako uzależnienia w DSM ‐ 5 i uzasadnić inną klasyfikację w nadchodzącym ICD ‐ 11. Przeciwnie, to prawda. Patologiczny hazard można najlepiej rozumieć jako uzależnienie „behawioralne”, w którym dana osoba nie jest uzależniona od nagradzanej substancji chemicznej, ale od zachowania, które jest dla niej satysfakcjonujące.

Karl Mann1, Mira Fauth ‐ Bühler1, Susumu Higuchi2, Marc N. Potenza3, John B. Saunders4 1 Katedra Zachowań Uzależnieniowych i Medycyny Uzależnień, Centralny Instytut Zdrowia Psychicznego, Wydział Medyczny Uniwersytet w Mannheim / Heidelbergu, Mannheim, Niemcy; 2 National Hospital Organization Kurihama Medical and Addiction Center, Yokosuka, Kanagawa, Japonia; 3 Wydziały Psychiatrii, Neurobiologii i Centrum Badań nad Dzieckiem oraz CASAColumbia, Yale University School of Medicine, New Haven, CT, USA; 4Centre for Youth Substance Abuse Research, University of Queensland, Brisbane, Australia; Dyscypliny psychiatrii i medycyny uzależnień, Wydział Lekarski Uniwersytetu Sydney, Sidney, Australia

K. Mann i JB Saunders są członkami grupy roboczej ICD ‐ 11 ds. Zaburzeń związanych z substancjami i uzależnień. Poglądy wyrażone w tym liście nie są reprezentatywne dla poglądów tej grupy roboczej. K. Mann i M. Fauth-Bühler w równym stopniu przyczynili się do tego utworu.

Referencje