Rola greliny w nagradzaniu pokarmu: wpływ greliny na samopodawanie sacharozy i ekspresję genu mezolimbicznego dopaminy i receptora acetylocholiny (2012)

Idź do:

Abstrakcyjny

Na decyzję o jedzeniu duży wpływ mają czynniki niehomeostatyczne, takie jak smakowitość pokarmu. Rzeczywiście, satysfakcjonująca i motywująca wartość pożywienia może zastąpić sygnały homeostatyczne, prowadząc do zwiększonego spożycia, a tym samym do otyłości. Grelina, hormon oreksogenny pochodzący z jelit, odgrywa znaczącą rolę w żywieniu homeostatycznym. Jednak ostatnio okazało się, że jest silnym modulatorem mezolimbicznego dopaminergicznego szlaku nagrody, co sugeruje rolę greliny w nagradzaniu pożywienia. W tym miejscu staraliśmy się ustalić, czy grelina i jej receptory są ważne dla wzmacniania motywacji do naturalnej nagrody cukrowej, badając rolę stymulacji receptora greliny (GHS-R1A) i blokady dla warunkowania czynnego z progresywnym współczynnikiem sacharozy, procedury stosowanej do pomiaru motywacji do otrzymać nagrodę. Grelina podawana obwodowo i centralnie znacząco zwiększyła odpowiedź operanta, a tym samym motywację do stosowania sacharozy. Wykorzystując antagonistę GHS-R1A JMV2959, wykazaliśmy, że blokada sygnalizacji GHS-R1A znacząco zmniejszyła odpowiedź operanta na sacharozę. Następnie zbadaliśmy wpływ greliny na kluczowe mezolimbiczne węzły nagrody, obszar nakrywki brzusznej (VTA) i jądro półleżące (NAcc), oceniając wpływ przewlekłego leczenia greliną ośrodkową na ekspresję genów kodujących główne receptory neuroprzekaźników nagrody, mianowicie dopaminy i acetylocholiny. Leczenie greliną było związane ze zwiększoną ekspresją genu receptora dopaminy D5 i receptora acetylocholiny nAChRβ2 w VTA oraz zmniejszoną ekspresją D1, D3, D5 i nAChRα3 w NAcc. Nasze dane wskazują, że grelina odgrywa ważną rolę w motywacji i wzmocnieniu sacharozy oraz wpływa na ekspresję genów kodujących dopaminę i acetylocholinę w mezolimbicznym obwodzie nagrody. Odkrycia te sugerują, że antagoniści greliny mają potencjał terapeutyczny w leczeniu otyłości i hamowaniu nadmiernego spożycia słodkich pokarmów.

Słowa kluczowe: Acetylocholina, dopamina, motywacja pokarmowa, grelina, GHS-R1A, kondycjonowanie operantowe

WPROWADZENIE

Powszechnie wiadomo, że krążąca hormon grelina odgrywa ważną rolę w regulacji równowagi energetycznej (Kojima i wsp. 1999; Nogueiras, Tschöp & Zigman 2008). Wydany głównie przez żołądek (Dornonville de la Cour i wsp. 2001), grelina wywołuje silne działanie oreksigeniczne zarówno u gryzoni, jak iu ludzi (Strzyżyk i wsp. 2000, 2001) poprzez stymulację receptora centralnego układu nerwowego (OUN) (Salomei wsp. 2009a), receptor pobudzający wydzielanie hormonu wzrostu (GHS-R1A) (Howard i wsp. 1996). Istotnie, grelina atakuje obwody podwzgórza i pnia mózgu zaangażowane w żywienie i homeostazę energii (Dickson, Leng i Robinson 1993; Bailey i wsp. 2000; Hewson & Dickson 2000; Faulconbridge i wsp. 2003, 2008). Zachowanie żywieniowe jest jednak motywowane nie tylko koniecznością ponownego zasiewu składników odżywczych (tj. Koniecznością przywrócenia homeostazy); smaczne, wysokotłuszczowe i / lub cukrowe produkty spożywcze mogą motywować spożycie pomimo stanu sytości (Zheng i wsp. 2009). Nadmierne spożycie smacznych naturalnych składników, takich jak cukier, jest głównym czynnikiem wywołującym obecną epidemię otyłości. Pozostaje do ustalenia, czy centralny system sygnalizacji ghreliny jest ważny dla nie homeostatycznego spożycia cukru, zapewniając tym samym potencjalnie ważny cel terapeutyczny w celu powstrzymania przyjmowania kalorycznych, smacznych i satysfakcjonujących słodkich produktów spożywczych.

Zainspirowany ostatnimi odkryciami, że grelina wchodzi w interakcje z obszarami mezolimbicznymi zaangażowanymi w karmienie nie homeostatyczne / nagradzające (Jerlhag i wsp. 2007), staraliśmy się ocenić rolę greliny i jej receptora w motywacji pokarmowej i ukierunkowanym na cel zachowaniu nagrody sacharozy. Te obszary mezolimbiczne od dawna są przedmiotem badań nad uzależnieniem od narkotyków, ponieważ stanowią główny cel większości narkotyków (Engel 1977; Koob 1992). Docelowy szlak mezolimbiczny dla greliny obejmuje projekcję dopaminy z brzusznego obszaru nakrywkowego (VTA) do jądra półleżącego (NAcc) (Jerlhag i wsp. 2006, 2007), droga dająca nagrodę zarówno z uzależniających leków chemicznych, jak i naturalnych nagród, w tym żywności (Koob 1992). Co ciekawe, GHS-R1A ulega ekspresji na neuronach dopaminergicznych (Abizaid i wsp. 2006), implikując możliwy bezpośredni wpływ greliny na układ dopaminowy VTA. Te dane immunohistochemiczne są uzupełniane przez nagromadzone behawioralne i elektrofizjologiczne dowody wpływu greliny na VTA. Na przykład podanie greliny wewnątrz VTA zwiększa aktywność neuronów dopaminowych VTA (Abizaid i wsp. 2006) i zwiększa uwalnianie dopaminy do NAcc (Jerlhag i wsp. 2007). Grelina zwiększa również aktywność połączenia cholinergiczno-dopaminergicznego, ważnego szlaku nagrody. Rzeczywiście, wydaje się, że przynajmniej część wpływu greliny na dopaminę zachodzi za pośrednictwem układu cholinergicznego (Jerlhag i wsp. 2007).

Chociaż ustalono, że grelina ma silne działanie oreksigeniczne, gdy żywność jest łatwo dostępna, nie wiadomo jeszcze, czy działanie oreksigeniczne greliny można rozszerzyć, obejmując zmieniającą się motywację i wzmacniające aspekty naturalnych wzmocnień, takie jak smaczny słodki pokarm (tj. Rosnące pragnienie, i wysiłek / praca, którą chce się włożyć w otrzymanie słodkiego smakołyka) Motywację i skuteczność nagradzania leków uzależniających można ocenić w modelu samoopieki, warunkującym operant. Kondycjonowanie operacyjne jest główną procedurą analizy zmotywowanych zachowań, które oceniają nabyte i dobrowolne zachowania ukierunkowane na uzyskanie nagrody. Mierząc ilość pracy, jaką podmiot jest skłonny wydać, aby uzyskać nagrodę, oferuje obiektywną miarę wartości nagrody (Hodos 1961). Regiony mezolimbiczne są kluczowe dla motywacyjnych aspektów zachowania, w tym karmienia, i jasne jest, że grelina wpływa na aktywność neuronalną w odpowiednich regionach mezolimbicznych. Nie pokazano jeszcze bezpośredniego wpływu greliny na motywację do żywności o wysokiej zawartości cukru. Głównym celem naszego badania jest zbadanie, czy centralny system sygnalizacji greliny odgrywa rolę w hedonicznych / motywacyjnych lub pozytywnych właściwościach wzmacniających nagrodę pokarmową o wysokiej zawartości cukru i czy tłumienie tego systemu, przy użyciu nowego selektywnego antagonisty GHS-R1A JMV2959 (Salomei wsp. 2009a), może powstrzymać motywację do zdobycia słodyczy. Antagoniści GHS-R1A są obecnie oceniani terapeutycznie u pacjentów z cukrzycą typu 2, ponieważ supresja sygnalizacji greliny ma korzystny wpływ na homeostazę glukozy (Niedz i wsp. 2006), efekty, które również skorzystałyby na zmniejszeniu spożycia słodkich pokarmów. Kilka dowodów wskazuje, że neurotransmisja dopaminergiczna i cholinergiczna odgrywa ważną rolę w motywowanych zachowaniach nagradzających. Dlatego, aby lepiej scharakteryzować wpływ greliny na obwód centralnej nagrody, oceniliśmy wpływ leczenia greliną na zmiany ekspresji genu receptora dopaminy i acetylocholiny w kluczowych węzłach nagrody, VTA i NAcc, po leczeniu greliną.

METODY

Zwierzęta

Dorosłe samce szczurów Sprague-Dawley (200 – 250 g, Charles River, Niemcy) trzymano w cyklu 12-godzina światło / ciemność z dostępną regularną karmą i wodą ad libitum, chyba że wskazano inaczej. Wszystkie procedury na zwierzętach były przeprowadzane za zgodą etyczną i zgodnie z wytycznymi Uniwersytetu w Göteborgu w sprawie opieki instytucjonalnej nad zwierzętami i Komitetu ds. Użytkowania.

Chirurgia

Do eksperymentów behawioralnych ukierunkowanych na OUN, trzecia kaniula prowadząca komorowa (26 gauge; Plastics One, Roanoke, VA, USA; współrzędne: na linii środkowej, 2 mm za bregmą i 5.5 mm od brzucha do opony twardej, z iniektorem skierowanym 7.5 mm brzusznej do opony twardej) wszczepiono pod znieczuleniem izofluranem. Kaniule przymocowano do czaszki za pomocą akrylu dentystycznego i śrub jubilerskich i zamknięto za pomocą obturatora, jak opisano wcześniej (Skibicka, Alhadeff & Grill 2009). Umieszczenie kaniuli w trzeciej komorze zweryfikowano tydzień po zabiegu, mierząc zależną od układu współczulnego odpowiedź glikemiczną na centralne wstrzyknięcie 5-tio-D-glukozy [210 µg w 2 µl nośnika (sól fizjologiczna)] (Ritter, Slusser & Stone 1981). W tym protokole weryfikacji umiejscowienia wymagane było podwyższenie poziomu po wstrzyknięciu o co najmniej 100% wyjściowego poziomu glukozy w osoczu dla włączenia pacjenta. Do eksperymentu ekspresji genów szczury znieczulono (60-75 mg / kg Ketalar i 0.5 mg / kg Domitor ip; Pfizer, Szwecja; Orion Co, Finlandia) i kaniuli przewlekłej wewnątrzmózgowej (ICV) (Alzet Brain Infusion Kit II, DURECT Corp, Cupertino, CA, USA) wprowadzono do komory bocznej za pomocą następujących współrzędnych: 0.6 mm z tyłu od bregmy, 1.4 mm od linii środkowej, 2.3 od czaszki. Kaniulę połączono za pomocą cewnika polietylenowego z osmotyczną minipompą (mini pompa osmotyczna Alzet model 2002, Durect, Cupertino, szybkość przepływu, 0.5 µl / godzinę dla 14 dni) wszczepioną podskórnie w tył zwierząt.

Model kondycjonowania operatora

Aparatura

Eksperymenty kondycjonowania operacyjnego przeprowadzono w ośmiu komorach kondycjonujących operantów zaprojektowanych dla szczurów (30.5 × 24.1 × 21.0 cm; Medical-Associates, Georgia, VT, USA), które umieszczono w dźwiękoszczelnej, słabo oświetlonej szafce. Każda komora miała metalową podłogę kratową, dwie chowane dźwignie z białymi żarówkami nad nimi i dozownik peletek spożywczych, który może dostarczyć granulki sacharozy 45 mg (GlaxoSmithKline, Test Diet, Richmond, IN, USA) do tacy na żywność. Zbieranie i przetwarzanie danych było kontrolowane przez oprogramowanie MED-PC (Medical-Associates, Georgia, VT, USA).

Trening

Procedura stosowana do warunkowania operantu została dostosowana z (la Fleur i wsp. 2007) i (Tracy i wsp. 2008). Wszystkie szczury poddano łagodnemu paradygmatowi restrykcji pokarmowych, podczas którego ich początkowa masa ciała była stopniowo zmniejszana do 90% przez okres jednego tygodnia. W przypadku szczurów z kaniulacją ICV szkolenie rozpoczęto tydzień po operacji. Przed umieszczeniem w pudełkach z operantami szczury wystawiano na peletki sacharozy w środowisku klatki domowej przynajmniej dwa razy. Następnie szczury nauczyły się wywierać nacisk na granulki sacharozy w ustalonym stosunku FR1 z dwiema sesjami dziennie. W FR1 pojedyncze naciśnięcie aktywnej dźwigni spowodowało dostarczenie jednej pastylki sacharozy. Wszystkie sesje FR trwały 30 minut lub do czasu, gdy szczury otrzymały granulki 100, w zależności od tego, co nastąpiło wcześniej. Większość szczurów osiągnęła kryterium granulki 100 na sesję po sesjach 10 na 15. Naciski na nieaktywnej dźwigni zostały zarejestrowane, ale nie miały zaprogramowanych konsekwencji. Po sesjach harmonogramu FR1 następowały FR3 i FR5 (tj. Odpowiednio trzy i pięć pras na pelet). Ponownie wymagane było minimum odpowiedzi 100 na sesję na aktywnej dźwigni, aby przejść do następnego harmonogramu; większość szczurów potrzebowała tylko jednego do dwóch harmonogramów FR3 i FR5, aby osiągnąć ten poziom. Po harmonogramie FR5 następował harmonogram progresywnego stosunku (PR), w którym koszt nagrody jest stopniowo zwiększany za każdą następną nagrodę w celu określenia ilości pracy, jaką szczur jest skłonny przeznaczyć na uzyskanie nagrody. Wymagania dotyczące odpowiedzi wzrosły zgodnie z następującym równaniem: współczynnik odpowiedzi = [5e (0.2 × numer infuzji)] - 5 w następujących seriach: 1, 2, 4, 9, 12, 15, 20, 25, 32, 40, 50, 62, 77, 95 , 118, 145, 178, 219, 268, 328, 60, 15, 75. Sesja PR zakończyła się, gdy szczurowi nie udało się zdobyć nagrody w ciągu minut 120. Punkt przerwania został zdefiniowany jako końcowy współczynnik ukończenia przed zakończeniem sesji. Reakcja została uznana za stabilną, gdy liczba zdobytych peletek żywnościowych na sesję nie różniła się bardziej niż XNUMX% dla trzech kolejnych sesji. W większości przypadków reakcja ustabilizowała się w ciągu pięciu do siedmiu sesji. Test PR przeprowadzono jedną sesję dziennie. Sesje trwały średnio XNUMX minut, chociaż wszystkie szczury pozostały w skrzynkach operacyjnych do XNUMX minut, aby umożliwić zakończenie wszystkich sesji. Szczury następnie przeniesiono do domowych klatek na jednogodzinny pomiar żywienia karmą. Pod koniec treningu i przed badaniem szczury wróciły do ad libitum harmonogram karmienia.

Projekt eksperymentalny

Wszystkie szczury otrzymały dootrzewnowe (IP) lub oddzielną grupę szczurów, zastrzyki z trzeciej komory (trzecia ICV) na wczesnym etapie cyklu świetlnego (dla testów na grelinę) i późno w cyklu świetlnym dla eksperymentów z antagonistą greliny 20 minut przed rozpoczęciem testów operantowych. Wszystkie warunki rozdzielono przez minimum 48 godzin i prowadzono w sposób zrównoważony (każdy szczur otrzymał wszystkie warunki w oddzielnych dniach testowych).

Eksperyment 1: wpływ podawania obwodowej lub centralnej greliny na odpowiedź PRantantu na sacharozę u szczurów

Dla wszystkich szczurów odpowiedzi nacisku dźwigni badano po dwóch warunkach: traktowanie IP solą fizjologiczną lub acylowaną greliną szczura (Tocris, Bristol, Wielka Brytania; 0.33 mg / kg masy ciała przy 1 ml / kg). Wcześniej wykazano, że wybrana dawka greliny IP wywołuje reakcję żywieniową u szczurów (Strzyżyk i wsp. 2000), a także do indukowania uwalniania dopaminy i aktywności lokomotorycznej u myszy (Jerlhag 2008). Po badaniu operacyjnym szczurom pozwolono na swobodny dostęp do karmy, a spożycie karmy mierzono po upływie jednej godziny. Następnie, w oddzielnej grupie szczurów, zbadaliśmy odpowiedzi po ukierunkowanym dostarczeniu leku na OUN po trzech następujących warunkach: stan kontrolny z solą trzecią komorową, 0.5 µg lub 1.0 µg acylowanej szczurzej greliny (Tocris) w objętości 1 µl. Wykazano, że wybrane dawki greliny wywołują reakcje na karmienie (Nakazato i wsp. 2001). Zarówno w przypadku badania ghreliny ICV, jak i IP, eksperymenty naciskając dźwignię przeprowadzono w stanie nasyconym (tj. Gdy spożycie pokarmu było napędzane przez nagradzające właściwości żywności, a nie napędy homeostatyczne). Ponadto, w obu badaniach, po badaniu operacyjnym, szczurom pozwolono na swobodny dostęp do karmy, a spożycie karmy mierzono po upływie jednej godziny.

Eksperyment 2: wpływ leczenia obwodowego lub centralnego antagonistą receptora greliny (GHS-R1A) (JMV2959) na motywację motywacyjną do nagrody sacharozy u szczurów

Odpowiedzi operanta PR badano po trzech następujących warunkach: stan kontrolny z solą fizjologiczną IP, 1 mg / kg lub 3 mg / kg JMV2959 (AEZS-123, AeternaZentaris GmBH, Frankfurt, Niemcy). Dawki JMV2959 wybrano na podstawie Jerlhag i wsp. (2009) i Egecioglu i wsp. (2010) i wstępne dane, wcześniej pokazane, aby zmniejszyć zachowanie preferencji miejsca warunkowego, ale nie mają niezależnego wpływu na aktywność lokomotoryczną. Po testach operantnych szczurom pozwolono na swobodny dostęp do karmy. Aby ocenić wpływ bezpośredniego ostrego centralnego działania antagonisty, w oddzielnej grupie szczurów, zachowanie operanta badano po trzech następujących warunkach: stan kontrolny z zastrzykiem z soli fizjologicznej trzeciej komory, 5 µg lub 10 µg JMV2959 w objętości 1 µl. Wybrano dawki ICV dawki JMV2959 Salomei wsp. (2009a) w którym zablokowano działanie oreksigeniczne XVUMX µg genu ICV podawanego z greliną. Po badaniu operacyjnym szczurom umożliwiono swobodny dostęp do pokarmu dla karmy i karmy mierzonej po okresie jednej godziny, a także po 1 po pierwszym wstrzyknięciu. Badania z antagonistą GHS-R24A, w przeciwieństwie do tych przeprowadzanych z greliną (patrz wcześniej), przeprowadzono na szczurach po 1-godzinnym ograniczeniu pokarmu przed wstrzyknięciami, aby zapewnić wysoki poziom endogennej krążącej greliny (Cummings i wsp. 2001).

Eksperyment 3: indukowane ghreliną zmiany w ekspresji genów związanych z dopaminą i acetylocholiną w VTA i NAcc

Tutaj określiliśmy wpływ przewlekłego wlewu greliny ICV przez dwa tygodnie na ekspresję wybranych genów zaangażowanych w transmisję dopaminergiczną i cholinergiczną w dwóch kluczowych węzłach mezolimbicznego szlaku nagrody, VTA i NAcc. Wybrane geny związane z dopaminą to geny kodujące receptory dopaminy (D1A, D2, D3, D5), katecholo-O-metylotransferaza, hydroksylaza tyrozynowa (tylko w VTA) i monoaminooksydaza A.Genami związanymi z acetylocholiną były: podjednostki receptora nikotynowego (α3 α6, β2, β3). Geny, które wybraliśmy do oceny, były wcześniej zaangażowane w działanie greliny i / lub nagradzanie / motywację (Kelley i wsp. 2002; Figlewicz i wsp. 2006; Jerlhag i wsp. 2006, 2007; Sibilia i wsp. 2006; Dalley i wsp. 2007; Kuzmin i wsp. 2009; Lee i wsp. 2009; Nimitvilai & Brodie 2010; Perello i wsp. 2010). Przewlekły protokół infuzji greliny / soli fizjologicznej stosowano zamiast ostrego wstrzyknięcia w celu zwiększenia szansy na zaobserwowanie wpływu na ekspresję genu; co więcej, jeśli grelina jest ważnym regulatorem systemu wynagrodzeń w dłuższej perspektywie, promując przejadanie się i otyłość, jego przewlekłe skutki w zakresie zmiany kluczowych mechanizmów nagrody mogą mieć duże znaczenie.

Podawanie leków i rozbiór tkanek

Cewnik i pompę osmotyczną napełniono roztworem acetylowanej ludzkiej greliny (prezent od Rose Pharma, Kopenhaga, Dania) (8.3 µg / szczura / dzień) lub roztworem soli fizjologicznej (0.9% NaCl); ta dawka i długość leczenia zostały wcześniej wykazane, aby wpłynąć na ekspresję genów w podwzgórzu (Salomei wsp. 2009b). Czternaście dni po wszczepieniu minipomp, szczury zabito przez dekapitację. Mózgi zostały szybko usunięte, a VTA i NAcc zostały wypreparowane przy użyciu macierzy mózgu (granice każdego regionu zostały określone na podstawie Paxinos & Watson 1986), zamrożone w ciekłym azocie i przechowywane w –80 ° C do późniejszego określenia ekspresji mRNA.

Izolacja RNA i ekspresja mRNA

Poszczególne próbki mózgu homogenizowano w Qiazol (Qiagen, Hilden, Niemcy) przy użyciu TissueLyzer (Qiagen). Całkowite RNA ekstrahowano przy użyciu RNeasy Lipid Tissue Mini Kit (Qiagen) lub RNeasy Micro Kit (Qiagen), oba z dodatkowym traktowaniem DNAse (Qiagen). Jakość i ilość RNA oceniano za pomocą pomiarów spektrofotometrycznych (Nanodrop 1000, NanoDrop Technologies, Wilmington, DE, USA). W celu syntezy cDNA całkowity RNA poddano odwrotnej transkrypcji przy użyciu losowych heksamerów (Applied Biosystems, Sundbyberg, Szwecja) i odwrotnej transkryptazy Superscript III (Invitrogen Life Technologies, Paisley, Wielka Brytania) zgodnie z opisem producenta. Dodano rekombinowany inhibitor rybonukleazy RNaseout (Invitrogen), aby zapobiec degradacji, w której pośredniczy RNase. Wszystkie reakcje cDNA przeprowadzono w trzech powtórzeniach. PCR z odwrotną transkrypcją w czasie rzeczywistym przeprowadzono przy użyciu testów TaqMan Custom Array. Zostały zaprojektowane z użyciem sond TaqMan i zestawów starterów dla genów docelowych wybranych z katalogu on-line (Applied Biosystems). Każdy port na platformach TaqMan Array załadowano cDNA odpowiadającym 100 ng całkowitego RNA w połączeniu z wodą wolną od nukleaz i 50 µl TaqMan Gene Expression Master Mix (Applied Biosystems) do końcowej objętości 100 µl. Macierze TaqMan analizowano przy użyciu systemu 7900HT z aktualizacją TaqMan Array Upgrade (Applied Biosystems). Warunki cykli termicznych były następujące: 50 ° C przez dwie minuty, 94.5 ° C przez 10 minut, a następnie 40 cykli w 97 ° C przez 30 sekund i 59.7 ° C przez jedną minutę.

Wartości ekspresji genu obliczono na podstawie ΔΔCt metoda (Livak & Schmittgen 2001), gdzie grupa traktowana solą fizjologiczną została wyznaczona jako kalibrator. W skrócie, ACt reprezentuje cykl progowy (Ct) docelowego genu minus ten genu odniesienia i ΔΔCt reprezentuje ΔCt grupy leczonej greliną minus grupa kalibratora. Względne ilości określono za pomocą równania względnego = 2-ΔΔCt. Dla próbki kalibratora równanie jest względną ilością = 2-0, czyli 1; dlatego każda inna próbka jest wyrażona w stosunku do tego. Jako gen odniesienia zastosowano dehydrogenazę fosforanową gliceraldehydu-3.

Statistics

Wszystkie parametry behawioralne analizowano za pomocą analizy wariancji, a następnie post hoc Test Tukeya lub t-Testy odpowiednio. Analizy statystyczne przeprowadzono za pomocą oprogramowania Statistica (Tulsa, OK, USA). W celu przeanalizowania wpływu leczenia przewlekłej centralnej greliny na ekspresję genów, t-test został użyty z P-wartości obliczone przy użyciu ΔCt-wartości. Różnice uznano za znaczące w P <0.05. Dane wyrażono jako średnią ± SEM.

WYNIKI

Eksperyment 1: wpływ podawania obwodowej lub centralnej greliny na odpowiedź PRantantu na sacharozę u szczurów

W tym przypadku wykorzystujemy paradygmat wykorzystywany w badaniach nad uzależnieniami do oceny roli greliny w naturalnej motywacji słodkiej żywności i wzmacnianiu właściwości cukru. W szczególności, w celu określenia roli podawania obwodowej greliny na skuteczność nagrody sacharozy, zbadaliśmy samopodawanie sacharozy w progresywnym schemacie odpowiedzi u szczurów 20 minut po wstrzyknięciu IP nośnika lub greliny. Wszystkie pomiary zachowania operantów były znacząco zwiększone u szczurów po ostrym wstrzyknięciu obwodowej greliny: aktywne naciśnięcie dźwigni (P <0.05 dla wszystkich punktów czasowych), liczba uzyskanych granulek cukru (P <0.005 dla wszystkich punktów czasowych) i 120-minutowy punkt przerwania (P <0.005, 32.53 ± 3.4 i 41 ± 4.3 odpowiednio dla nośnika i greliny; Rys. 1a, b). Literatura potwierdza przede wszystkim centralne miejsce działania oreksogenicznego efektu greliny. Jednak GHS-R1A jest również wyrażany poza ośrodkowym układem nerwowym w miejscach istotnych dla kontroli przyjmowania pokarmu, na przykład na nerwie błędnym; Dlatego nie można wykluczyć, że część obserwowanych efektów greliny IP jest pośredniczona przez te obwodowe receptory. Centralne wstrzyknięcie małej objętości i dawki greliny pobudza jednak jedynie OUN GHS-R1A. Dlatego w celu określenia bezpośredniego wpływu greliny na OUN na skuteczność nagrody sacharozy przeprowadziliśmy równoległe badanie, w którym nośnik lub grelinę podawano przez wstrzyknięcie do trzeciej komory, również 20 minut przed paradygmatem operanta. Zgodnie z hipotezą dotyczącą centralnego miejsca działania, ostre wstrzyknięcie greliny ICV szczurom (w dawkach 0.5 µg i 1.0 µg) istotnie zwiększyło wszystkie wyżej wymienione miary zachowania operacyjnego (Rys. 2a, b). Przebieg czasowy reakcji aktywnej dźwigni w badaniu ghreliny ICV ujawnił, że podczas gdy efekt pojawił się powoli w punktach czasowych 10 i 30, osiągnął on znaczenie w 60 minutach [aktywna dźwignia: minuty 10 F(2, 24) = 0.94, P = 0.41, 30 minut F(2, 24) = 3.13, P = 0.06, 60 minut F(2, 24) = 5.86, P <0.01, 90 minut F(2, 24) = 6.42, P <0.01, 120 minut F(2, 24) = 6.03, P <0.01; zdobyte nagrody: 10 minut F(2, 24) = 0.26, P = 0.78, 30 minut F(2, 24) = 2.76, P = 0.08, 60 minut F(2, 24) = 8.31, P <0.005, 90 minut F(2, 24) = 10.16, P <0.001, 120 minut F(2, 24) = 11.93, P <0.001; i punkt przerwania: F(2, 24) = 7.22, P <0.005 (17.31 ± 1.53, 33.15 ± 5.52, 36 ± 6.95 dla nośnika, odpowiednio 0.5 µg i 1.0 µg greliny)], przebieg czasowy zgodny z innymi doniesieniami o opóźnieniu karmienia wywołanym przez grelinę w przypadku dostarczania tą drogą (Faulconbridge i wsp. 2003). W obu doświadczeniach aktywność przy nieaktywnej dźwigni była niewielka i nie różniła się istotnie między różnymi grupami leczenia (IP 4.1 ± 1.1, 4.1 ± 1.1 odpowiednio dla pojazdu i greliny; ICV 3.9 ± 1.1, 2.1 ± 0.7, 3.5 ± 1.6 dla nośnik, odpowiednio, 0.5 µg i 1.0 µg greliny), sugerując, że leczenie nie powoduje nieswoistych, niecelowych zmian w aktywności. Natychmiast po testach na szczurach szczury wracały do ​​swoich klatek domowych i zezwalały na swobodny dostęp do karmy; szczury, którym wstrzyknięto grelinę, niezależnie od tego, czy podawano ją obwodowo (P <0.05) lub centralnie [F(2, 24) = 12.64, P <0.001], prawie podwoił spożycie karmy w ciągu pierwszej godziny w porównaniu z grupami, którym podawano nośnik (Rysunki 1c i 2c). Zgodnie z poprzednimi danymi (Faulconbridge i wsp. 2003) wskazujące, że większość hiperfagicznego efektu ostrej centralnej iniekcji greliny ma miejsce w ciągu trzech godzin po wstrzyknięciu, nie zaobserwowano żadnego wpływu na spożycie karmy w naszym badaniu po trzech do 24 godzin po podaniu ICV jednej z dawek greliny [17.4 ± 1.12, 18.42 ± 1.34, 19.12 ± 1.43 pojazd, 0.5 µg i 1.0 µg grelina, odpowiednio, F(2, 24) = 2.27, P = 0.13].

Rysunek 1 

Wstrzyknięcie greliny obwodowej zwiększa motywację do uzyskania smacznego pokarmu w modelu kondycjonującym wskaźnik operacyjny PR. Liczba odpowiedzi na aktywnej dźwigni (a) i liczba uzyskanych nagród 45 mg sacharozy (b) są znacznie zwiększone przez ...
Rysunek 2 

Dostarczanie greliny z CNS (trzeciej ICV) zwiększa wartość nagradzającą sacharozy w modelu kondycjonowania wskaźnika operacyjnego PR. Liczba odpowiedzi na aktywnej dźwigni (a) i liczba uzyskanych nagród 45 mg sacharozy (b) są znacznie zwiększone o trzecią ...

Eksperyment 2: wpływ leczenia obwodowego lub centralnego antagonistą receptora greliny (GHS-R1A) (JMV2959) na motywację motywacyjną do nagrody sacharozy u szczurów

Następnie zbadaliśmy wpływ farmakologicznej blokady GHS-R1A na skuteczność nagrody sacharozy. Tak więc, samo podawanie sacharozy w schemacie progresywnej odpowiedzi badano u szczurów z ograniczoną nocą w celu zapewnienia wysokich poziomów endogennej krążącej greliny 20 minut po wstrzyknięciu IP nośnika lub 1 mg / kg lub 3 mg / kg JMV2959, GHS -R1A antagonista. Wszystkie pomiary zachowania operantów były znacząco zmniejszone u szczurów po wstrzyknięciu obwodowym JMV2959 [aktywna dźwignia: pięć minut F(2, 24) = 11.53 P <0.0005, 120 minut F(2, 24) = 11.27, P <0.001; zdobyte nagrody: pięć minut F(2, 24) = 23.39 P <0.0005, 120 minut F(2, 24) = 9.26, P <0.001 i punkt załamania przy 120: F(2, 24) = 5.98, P <0.01 (45.31 ± 6.45, 42.08 ± 5.80, 30.0 ± 5.89 dla nośnika, odpowiednio 1 mg / kg i 3 mg / kg JMV2959)]. Post hoc analiza wykazała, że ​​głównym efektem była dawka 3 mg / kg (Rys. 3a, b). Aby określić rolę centralnego receptora greliny w skuteczności nagrody sacharozy, przeprowadzono podobne badanie, w którym nośnik lub JMV2959 (5 µg lub 10 µg) podawano do trzeciej komory 20 minut przed pomiarami operanta. Wszystkie wyżej wymienione miary zachowania operantów były znacząco zmniejszone u szczurów po ostrym wlewie obu komór JMV2959 w trzeciej komorze (Rys. 4a, b). Obserwowany efekt był natychmiastowy post hoc analiza wykazała znaczące różnice między grupami leczonymi dopiero po 10 minutach aktywności w komorze operacyjnej, które utrzymywały się przez cały okres badania [aktywna dźwignia: minuty 10 F(2, 24) = 10.16, P <0.0005, 30 minut F(2, 24) = 11.48, P <0.0005, 60 minut F(2, 24) = 9.11, P <0.001, 90 minut F(2, 24) = 8.30, P <0.001, 120 minut F(2, 24) = 4.95, P <0.05; zdobyte nagrody: 10 minut F(2, 24) = 21.23, P <0.0001, 30 minut F(2, 24) = 25.08, P <0.0001, 60 minut F(2, 24) = 19.24, P <0.0001, 90 minut F(2, 24) = 20.04, P <0.0001, 120 minut F(2, 24) = 5.44, P <0.01; i punkt przerwania: F(2, 24) = 3.78, P <0.05 (51.4 ± 8.58, 38.13 ± 5.07, 33.67 ± 5.21 dla nośnika, odpowiednio 5 µg i 10 µg JMV2959)].

Rysunek 3 

Dostarczanie obwodowe antagonisty receptora greliny, JMV2959. zmniejsza motywację do uzyskania smacznego pokarmu w modelu kondycjonującym wskaźnik PR. Liczba odpowiedzi na aktywnej dźwigni (a) i liczba uzyskanych nagród sacharozy 45 mg ...
Rysunek 4 

Centralna blokada GHS-R1A za pomocą JMV2959 zmniejsza motywację do uzyskania nagrody żywieniowej w modelu kondycjonowania współczynnika PR. Liczba odpowiedzi na aktywnej dźwigni (a) i liczba uzyskanych nagród 45 mg sacharozy (b) są znacznie zmniejszone ...

Zgodnie z oczekiwaniami (Hodos 1961; Jewett i wsp. 1995), we wszystkich grupach leczenia, w tym zarówno drogach podawania IP jak i ICV, wpływ deprywacji pokarmu na odpowiedź operanta dla sacharozy był oczywisty (Rysunki 3a i 4a) i kontrastuje z tym obserwowanym w stanie nasyconym (Rysunki 1a i 2a). Aktywność nieaktywnej dźwigni była niewielka (IP 9.6 ± 3.0, 6.8 ± 2.2, 5.6 ± 1.9 dla pojazdu i 1 mg / kg lub 3 mg / kg JMV2959; ICV 6.4 ± 1.3, 4.6 ± 1.3, 4.4 ± 1.7 dla pojazdu, 5 µg i 10 µg JMV2959, odpowiednio) i czy podawano je obwodowo czy centralnie, JMV2959 nie miał żadnego znaczącego wpływu na tę aktywność (aktywność ta nie różniła się znacząco między różnymi grupami leczenia). W badaniu ICV, bezpośrednio po badaniu operanta, szczury wracały do ​​swoich klatek domowych i zezwalały na swobodny dostęp do karmy; co ciekawe, nie odnotowano żadnego wpływu na spożycie karmy ani w godzinę (Rys. 4c) lub 24-godzina punkt czasowy (dane nie pokazane). Może to wskazywać na to, że chociaż sygnalizacja greliny jest wymagana dla motywowanej deprywacją motywacji pokarmowej, nie jest konieczne dla swobodnego karmienia indukowanego przez 16 godziny deprywacja żywności prawdopodobnie z powodu innych zbędnych mechanizmów aktywowanych w okresie pozbawienia. Wszystkie pomiary swobodnego karmienia miały miejsce 140 minut po wstrzyknięciu leku i dlatego nie możemy wykluczyć, że brak efektu jest częściowo spowodowany wypłukaniem leku.

Eksperyment 3: indukowane ghreliną zmiany w ekspresji genów związanych z dopaminą i acetylocholiną w VTA i NAcc

W niniejszym badaniu zbadaliśmy również, czy geny związane z dopaminą i acetylocholiną są zmienione przez grelinę w kluczowych węzłach mezolimbicznych, VTA i NAcc, badając wpływ leczenia przewlekłej centralnej greliny na ekspresję wybranych receptorów dopaminy i zaangażowanych enzymów w produkcji dopaminy i metabolizmie, w paradygmacie już ustanowionym w celu wytwarzania związanych z greliną zmian w ekspresji genów w podwzgórzu (Salomei wsp. 2009b). W receptorze VTA dopaminy D5 i nikotynowy receptor acetylocholiny (nAChRβ2) miały zwiększoną ekspresję mRNA u szczurów leczonych greliną w porównaniu z grupą leczoną solą fizjologiczną (Rys. 5a). W NAcc wystąpiła zmniejszona ekspresja mRNA genów kodujących receptory dopaminy D1A, D3 i D5, a także nikotynowy receptor acetylocholiny nAChRα3 u szczurów leczonych greliną w porównaniu z grupą leczoną solą fizjologiczną (Rys. 5b).

Rysunek 5 

Ekspresja genów związana z dopaminą i acetylocholiną w VTA (a) i NAcc (b) po przewlekłej ghrelinie ICV lub leczeniu nośnikiem. Dane przedstawiają średnią krotności zmiany względem leczenia solą fizjologiczną. D1, receptor dopaminy D1; Receptor D2 D2; D3, dopamina ...

DYSKUSJA

Tutaj ujawniamy rolę centralnego systemu sygnalizacji ghreliny w modulowaniu motywacyjnej motywacji i wzmacnianiu właściwości nagrody sacharozy i wskazują na wpływ przewlekłego leczenia centralnej greliny na ekspresję genów receptorów dopaminergicznych i cholinergicznych w kluczowych węzłach nagrody mezolimbicznej. Wyniki pokazują, że zarówno centralne, jak i obwodowe dostarczanie greliny znacznie zwiększa ilość pracy, jaką zwierzę jest skłonne zrobić, aby otrzymać nagrodę sacharozy. Ponadto ogólnoustrojowa lub centralna blokada operanta tłumiącego receptor greliny odpowiada na sacharozę. Zatem możemy wywnioskować, że sygnalizacja endogennej greliny ma znaczenie dla motywacyjnej motywacji do nagrody za sacharozę. Nasze ustalenia są zgodne z hipotezą, że ważną rolą centralnego systemu sygnalizacji ghreliny jest zwiększenie wartości motywacyjnej nagród, w tym żywności. Biorąc pod uwagę, że ograniczenie żywności zwiększa satysfakcjonującą wartość sacharozy (Hodos 1961; Jewett i wsp. 1995) i że poziom greliny jest podwyższony podczas krótkotrwałego ograniczenia jedzenia (Gualillo i wsp. 2002) możliwe jest, że podczas stanu ograniczenia / deprywacji pożywienia grelina jest jednym z czynników przyczyniających się do zwiększenia wartości motywacji żywności / żywności. Rzeczywiście, ekspozycja na obwodową grelinę zwiększała zachowanie operanta do poziomów podobnych do obserwowanych u szczurów pozbawionych żywności, i odwrotnie, blokada greliny sygnalizująca zmniejszenie zachowania operanta do poziomów odnotowanych u szczurów pozbawionych upośledzenia.

Obecnie wydaje się jasne, że problematycznie zwiększone spożycie żywności prawdopodobnie odzwierciedla rozregulowanie centralnych mechanizmów nagrody żywnościowej, obejmujące aspekty hedoniczne i motywacyjne. Jako karmienie swobodne i karmienie motywowane nagrodą wydają się być dwoma oddzielnymi zjawiskami z różnicowym sterowaniem substratami neuroanatomicznymi (Salamone i wsp. 1991), ważne jest, aby zbadać oba przy ocenie roli czynników związanych z zachowaniami żywieniowymi. Silne działanie oreksogenne greliny zostało w dużej mierze zbadane w modelach swobodnego dostępu do karmienia, w których trudno byłoby odróżnić jej rolę w uzupełnianiu składników odżywczych od karmienia motywowanego nagrodą. W niniejszym badaniu stwierdziliśmy, że ligandy GHS-R1A wpływają na motywację do nagrody za sacharozę, używając modelu eksperymentalnego, który był używany w innych kontekstach, aby wykazać chęć i motywację do uzależnienia od narkotyków. Wzrost zachowań motywowanych jest powszechny zarówno w przypadku chemicznego uzależnienia od narkotyków, jak i ograniczenia kalorii i prawdopodobnie obejmuje nakładające się mechanizmy neurobiologiczne. W niniejszym badaniu wykryliśmy również indukowany przez grelinę wzrost swobodnego karmienia zwykłą karmą dla tych samych zwierząt, co wymagało znacznie więcej pracy na pożywienie w komorze operacyjnej. Dlatego nasze dane, wraz z wcześniejszymi doniesieniami o działaniu greliny w modelach swobodnego żywienia (Strzyżyk i wsp. 2000), wskazują, że grelina ma zdolność modulowania zarówno karmienia swobodnego, jak i motywacji do karmienia.

Biorąc pod uwagę, że receptor greliny GHS-R1A jest obecny w kluczowych obszarach podwzgórza, tylnego mózgu i mezolimbicznych zaangażowanych w bilans energetyczny i nagrodę (Zigman i wsp. 2006) i że centralna iniekcja komorowa ligandów GHS-R1A prawdopodobnie uzyska szeroki dostęp do tych obszarów OUN, może występować kilka istotnych substratów neuroanatomicznych dla efektu motywacji nagród sacharozy pokazanego tutaj. Wydaje się prawdopodobne, że grelina działa bezpośrednio na kluczowe obszary mezolimbiczne, ponieważ grelina aktywuje neurony dopaminowe VTA (Abizaid i wsp. 2006) i bezpośrednie podanie greliny do VTA zwiększa uwalnianie dopaminy na zewnątrz (Jerlhag i wsp. 2007). Zgodnie z tym, wcześniej donieśliśmy o wpływie greliny wewnątrz VTA na zwiększenie spożycia satysfakcjonującego / smacznego pokarmu w paradygmatach żywieniowych o swobodnym wyborze, a także o tym, że uszkodzenia VTA tępego ghreliny eksploracyjnego zachowania smacznego jedzenia (Egecioglu i wsp. 2010). NAcc może być również bezpośrednim celem dla greliny w modulowaniu motywacyjnych aspektów przyjmowania pokarmu; po wstrzyknięciu bezpośrednio do tego miejsca grelina wywołuje reakcję karmienia (Naleid i wsp. 2005), chociaż obecność GHS-R1A w tym obszarze u gryzoni nie została opisana przez innych badaczy (Zigman i wsp. 2006), a zatem wymaga dalszych wyjaśnień.

Konsekwentnie, z jego zasadniczą rolą w zachowaniach motywowanych, kilka genów w układzie dopaminowym zostało zmienionych przez leczenie ghreliną centralną. Dane te zwiększają prawdopodobieństwo, że regulacja ekspresji receptora dopaminowego jest mechanizmem długoterminowym, poprzez który grelina wpływa na funkcję związaną z nagrodą i sygnalizację. Ocena receptorów dopaminowych jest ważna nie tylko w miejscu uwolnienia, takim jak NAcc, ale także w VTA, ponieważ ze względu na uwalnianie dopaminy z dendrytów (Cragg i Greenfield 1997) jest prawdopodobne, że działa lokalnie, aby wpływać na zachowania motywowane nagrodami. Tutaj znaleźliśmy zwiększoną ekspresję D5 w VTA po leczeniu greliną. Receptory dopaminy D5 są obecne w ciałkach komórkowych dopaminergicznych neuronów VTA (Ciliax i wsp. 2000) i ich aktywność jest wymagana do przywrócenia aktywności neuronów dopaminowych VTA po okresie odczulania (Nimitvilai & Brodie 2010). W NAcc odnotowaliśmy zmniejszoną ekspresję D1. W rzeczywistości zmniejszona ekspresja tego receptora została ostatnio wykazana w NAcc podatnych na otyłość, ale nie opornych na otyłość szczurów na diecie wysokotłuszczowej, co wskazuje na jej potencjalną rolę w NAcc w otyłości i nadmiernej konsumpcji (Alsio i wsp. 2010). Ponadto ekspresja genów kodujących D3 została zmniejszona przez grelinę, co jest szczególnie interesujące ze względu na zmniejszoną dostępność receptorów D2 / D3 zarówno u szczurów, jak iu ludzi, którzy korelują ze zwiększoną impulsywnością (Dalley i wsp. 2007; Lee i wsp. 2009). Co ciekawe, nie zaobserwowaliśmy żadnych istotnych zmian w enzymach zaangażowanych w syntezę lub produkcję dopaminy.

Ważna rola systemu acetylocholinowego dla nagród za leki i żywność jest dobrze udokumentowana; tutaj pokazujemy, że leczenie greliną wiązało się ze zmianami w ekspresji genów kodujących kilka podjednostek receptorów nikotynowych acetylocholiny, zapewniając inną drogę, dzięki której grelina może potencjalnie zmieniać funkcję nagrody. Grelina może regulować neurony dopaminergiczne VTA pośrednio poprzez swoje działanie na neurony cholinergiczne w obszarze przykrywki bocznej (LDTg), obszarze bogatym w GHS-R1A, który jest ważny dla nagrody alkoholowej obejmującej projekcję cholinergiczną do układu dopaminowego VTA. W rzeczywistości wcześniej wykazaliśmy, że dwustronne wstrzyknięcie greliny do LDTg u myszy stymuluje uwalnianie dopaminy w sposób zależny od cholinergii (Jerlhag i wsp. 2007, 2008) i zwiększa spożycie alkoholu w paradygmacie picia wolnego wyboru (alkohol / woda) (Jerlhag i wsp. 2009). Rzeczywiście, ostatnie badania wskazywały na powiązanie nagrody cholinergiczno-dopaminowej w nagrodzie pokarmowej (Dickson i wsp. 2010). Inną interesującą możliwością jest to, że grelina może wzmacniać sygnalizację cholinergiczną w VTA poprzez regulację w górę receptorów cholinergicznych. Rzeczywiście, nasze obecne dane dotyczące ekspresji genów wydają się wspierać ten mechanizm, ponieważ poziomy mRNA VTA nAChRβ2 były zwiększone u szczurów leczonych greliną.

Z drugiej strony, funkcja neuronów cholinergicznych NAcc i acetylocholiny w NAcc była bardziej kontrowersyjna z niektórymi doniesieniami wskazującymi na rolę acetylocholiny w zwiększaniu zachowań ukierunkowanych na nagrodę (Pratt & Kelley 2005; Pratt & Blackstone 2009) ale inne wskazujące, że Ach w NAcc może działać hamując karmienie i odgrywać rolę w mechanizmie sytościSter i wsp. 2003; Hoebel i wsp. 2007). Rzeczywiście, nasze wyniki wydają się być zgodne z tym ostatnim, ponieważ leczenie greliną było związane ze zmniejszoną ekspresją jednej z podjednostek receptora nikotynowego, nAChRα3. Należy zauważyć, że badania ekspresji genów, choć bardzo cenne w wskazywaniu potencjalnych dalszych celów dla greliny, sugerują jedynie rodzaj związku (regulacja w górę lub w dół) potrzebny do ekspresji odpowiedzi zorientowanej na oreksogenność / nagrodę, ale jej nie definiują ponieważ trudno byłoby oddzielić się bezpośrednio od zmian kompensacyjnych. Dlatego nasze badania ekspresji genów wskazują na związek i stanowią platformę dla przyszłych badań genetycznych i farmakologicznych określających rolę tych genów w wpływie greliny na żywienie swobodne i motywowane nagrodą.

Chociaż obszary podwzgórza i pnia mózgu najprawdopodobniej przyczyniają się do żywienia homeostatycznego, nie możemy wykluczyć pośredniej roli układów aferentnych w podwzgórzu i / lub pniu mózgu w motywowanej nagrodą ghreliny motywacji żywieniowej. Istotnie, neurony oreksynergiczne wystają z bocznego podwzgórza do mezolimbicznego obwodu nagrody, w tym VTA i NAcc (Toshinai i wsp. 2003; Harris i wsp. 2005; Perello i wsp. 2010). Neuropeptydy Y (NPY) / AgRP neurony jądra łukowatego, kolejny cel dla ligandów GHS-R1A (Dickson i Luckman 1997; Keen-Rhinehart i Bartness 2007a,b), może również odgrywać ważną rolę. Wykazano, że NPY zwiększa skuteczność nagrody zarówno dla karmy, jak i sacharozy (Brown, Fletcher & Coscina 1998), podczas gdy AgRP wydaje się zwiększać skuteczność nagrody wyłącznie w przypadku wysokotłuszczowej żywności (Tracy i wsp. 2008). Wydaje się, że grelina odgrywa rolę zarówno w nagradzaniu sacharozą (obecne badanie), jak iw nagrodzie o wysokiej zawartości tłuszczu (Perello i wsp. 2010); jednak względne znaczenie neuronów NPY / AgRP dla tych efektów greliny pozostaje do wyjaśnienia. Podsumowując, grelina ma właściwości motywujące pokarm w różnych składnikach odżywczych i najprawdopodobniej wpływa na kilka obszarów mózgu, aby zsynchronizować skoordynowaną reakcję behawioralną w celu promowania karmienia.

Chociaż transport greliny do mózgu jest ograniczony (Banki i wsp. 2002), wydaje się, że peryferyjna grelina ma dostęp do takich obszarów jak hipokamp (iDiano i wsp. 2006) i VTA (Jerlhag 2008). Chociaż pozostaje pewna debata na temat znaczenia nerwu błędnego jako pośredniej drogi dla głównych efektów greliny (Dornonville de la Cour i wsp. 2005; Data i wsp. 2002; Arnold i wsp. 2006), bezpośrednie działanie w ośrodkowym układzie nerwowym wydaje się prawdopodobne, ponieważ wpływ obwodowej greliny na przyjmowanie pokarmu może być zahamowany przez podawanie antagonistów greliny w obrębie VTA (Abizaid i wsp. 2006). Grelina jest wytwarzana w mózgu (Cowley i wsp. 2003), choć pozostaje do ustalenia, w jaki sposób jest to regulowane i czy grelina pochodząca z mózgu stanowi ważny centralnie generowany sygnał do spożycia żywności i motywacji do jedzenia. W połączeniu z faktem, że receptor greliny GHS-R1A jest konstytutywnie aktywny (tj. Ma aktywność pod nieobecność liganda greliny) (Holst i wsp. 2003) powstaje pytanie, czy krążąca grelina dostarcza fizjologicznie istotnego sygnału jelitowo-mózgowego dla motywującej motywacji do nagrody żywnościowej. Wyniki niniejszego badania, wykazujące podobny wpływ na nagradzaną pracę sacharozy, można uzyskać poprzez centralne i obwodowe podawanie ligandów GHS-R1A, co może wskazywać, że zarówno centralnie uwalniana, jak i obwodowo uwalniana grelina mogą potencjalnie wpływać na motywację pokarmową.

Podsumowując, nasze nowe dane dostarczają nowych dowodów na to, że sygnalizacja greliny jest ważna dla motywacji do uzyskania nagrody z sacharozy i wpływu na ekspresję genów dopaminergicznych i cholinergicznych w szlaku nagrody mezolimbicznej. Nasze odkrycia inspirują ważne pytania dotyczące roli endogennej greliny w określaniu wartości zachęty dla naturalnych nagród, takich jak cukier, w normalnych zachowaniach apetytywnych oraz w patofizjologii zaburzeń odżywiania i otyłości. Chociaż wciąż pozostaje wiele do zrobienia, aby powiązać przyczynowo zmiany molekularne w układzie dopaminy i acetylocholiny z wpływem greliny na nagrodę, nasze dane potencjalnie wskazują na nowy mechanizm wpływu greliny na zachowanie nagrody. Zrozumienie roli greliny w procesach nagradzania jest ważne dla zrozumienia nakładającej się neurobiologii zaburzeń odżywiania i chemicznego uzależnienia od narkotyków oraz stanowi potencjalną drogę do zrozumienia etiologii tych chorób i opracowania nowych terapii. Wreszcie, możliwość powstrzymania problematycznego przejadania się smacznych słodkich pokarmów za pomocą antagonistów GHS-R1A może mieć znaczenie kliniczne i terapeutyczne dla pojawiających się korzystnych skutków takich związków w kontroli poziomu glukozy we krwi (Niedz i wsp. 2006) u pacjentów z cukrzycą typu 2 (Esler i wsp. 2007).

Podziękowanie

Badania wspierane przez Szwedzką Radę Badawczą ds. Medycyny (VR 2006-5663; 2009-S266), 7th Framework Unii Europejskiej (FP7-HEALTH-2009-241592; FP7-KBBE-2009-3-245009), ALF Göteborg (SU7601), Szwedzki Instytut i Szwedzka Fundacja Badań Strategicznych dla Sahlgrenska Center for Cardiovascular and Metabolic Research (A305-188). Chcielibyśmy również podziękować dr. Danielowi Perrissoudowi (AeternaZentaris, GmBH, Niemcy) za dostarczenie antagonistom GHS-R1A JMV2959 i Anders Friberg za pomoc w złożeniu wniosku.

Wkład autorów

KPS zainicjował, zaprojektował, wykonał i przeanalizował wszystkie badania behawioralne. CH wykonał i przeanalizował wszystkie badania ekspresji genów. EE przyczyniło się do rozpoczęcia badania. SLD był starszym autorem i zapewniał nadzór i wsparcie finansowe dla wszystkich badań. Rękopis został stworzony przez KPS i SLD, wszyscy autorzy przyczynili się do ostatecznego tekstu.

Referencje

  • Abizaid A, Liu ZW, Andrews ZB, Shanabrough M, Borok E, Elsworth JD, Roth RH, Sleeman MW, Picciotto MR, Tschop MH, Gao XB, Horvath TL. Grelina moduluje aktywność i synaptyczną organizację wprowadzania neuronów dopaminowych śródmózgowia, jednocześnie promując apetyt. J Clin Invest. 2006; 116: 3229 – 3239. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Alsio J, Olszewski PK, Norback AH, Gunnarsson ZE, Levine AS, Pickering C, Schioth HB. Ekspresja genu receptora dopaminowego D1 zmniejsza się w jądrze półleżącym po długotrwałej ekspozycji na smaczny pokarm i różni się w zależności od fenotypu otyłości indukowanej dietą u szczurów. Neuroscience. 2010; 171: 779 – 787. [PubMed]
  • Arnold M, Mura A, Langhans W, Geary N. Aferentne nerwy jelitowe nie są konieczne do stymulującego jedzenia działania greliny podawanej dootrzewnowo szczurom. J Neurosci. 2006; 26: 11052 – 11060. [PubMed]
  • Bailey ART, Von Englehardt N, Leng G, Smith RG, Dickson SL. Aktywacja wydzielania hormonu wzrostu łuku łukowego i pnia mózgu następuje poprzez szlak nie-noradrenergiczny. J Neuroendocrinol. 2000; 12: 191 – 197. [PubMed]
  • Banks WA, Tschop M, Robinson SM, Heiman ML. Zakres i kierunek transportu greliny przez barierę krew-mózg jest określony przez jej unikalną strukturę pierwotną. J Pharmacol Exp Ther. 2002; 302: 822 – 827. [PubMed]
  • Brown CM, Fletcher PJ, Coscina DV. Reakcja indukowana przez neuropeptyd Y na sacharozę nie zależy od dopaminy. Peptydy. 1998; 19: 1667 – 1673. [PubMed]
  • Ciliax BJ, Nash N, Heilman C, Sunahara R, Hartney A, Tiberi M, Rye DB, Caron MG, Niznik HB, Levey AI. Immunolokalizacja receptora dopaminowego D (5) w mózgu szczura i małpy. Synapsa. 2000; 37: 125 – 145. [PubMed]
  • Cowley MA, Smith RG, Diano S, Tschop M, Pronchuk N, Grove KL, Strasburger CJ, Bidlingmaier M, Esterman M, Heiman ML, Garcia-Segura LM, Nillni EA, Mendez P, Low MJ, Sotonyi P, Friedman JM, Liu HY, Pinto S, Colmers WF, Cone RD, Horvath TL. Rozkład i mechanizm działania greliny w ośrodkowym układzie nerwowym demonstrują nowatorski układ homeostazy energii w podwzgórzu. Neuron. 2003; 37: 649 – 661. [PubMed]
  • Cragg SJ, Greenfield SA. Różnicowa kontrola autoreceptora uwalniania dopaminy z końca somatodendrytycznego i aksonu w istocie czarnej, brzusznym obszarze nakrywkowym i prążkowiu. J Neurosci. 1997; 17: 5738 – 5746. [PubMed]
  • Cummings DE, Purnell JQ, Frayo RS, Schmidova K, Wisse BE, Weigle DS. Wstępny wzrost poziomu greliny w osoczu sugeruje rolę w inicjacji posiłku u ludzi. Cukrzyca. 2001; 50: 1714 – 1719. [PubMed]
  • Dalley JW, Fryer TD, Brichard L, Robinson ES, Theobald DE, Laane K, Pena Y, Murphy ER, Shah Y, Probst K, Abakumova I, Aigbirhio FI, Richards HK, Hong Y, Baron JC, Everitt BJ, Robbins TW . Nucleus accumbens D2 / 3 receptory przewidują impulsywność cechy i wzmocnienie kokainy. Nauka. 2007; 315: 1267 – 1270. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Data Y, Murakami N, Toshinai K, Matsukura S, Niijima A, Matsuo H, Kangawa K, Nakazato M. Rola żołądkowego doprowadzającego nerwu błędnego w indukowanym greliną wydzielaniu hormonu wzrostu u szczurów. Gastroenterologia. 2002; 123: 1120 – 1128. [PubMed]
  • Diano S, Farr SA, Benoit SC, McNay EC, da Silva I, Horvath B, Gaskin FS, Nonaka N, Jaeger LB, Banks WA, Morley JE, Pinto S, Sherwin RS, Xu L, Yamada KA, Sleeman MW, Tschop MH, Horvath TL. Grelina kontroluje gęstość synapsy hipokampa i wydajność pamięci. Natura Neuroscience. 2006; 9: 381 – 388. [PubMed]
  • Dickson SL, Hrabovszky E, Hansson C, Jerlhag E, Alvarez-Crespo M, Skibicka KP, Molnar CS, Liposits Z, Engel JA, Egecioglu E. Blokada sygnalizacji centralnego nikotynowego receptora acetylocholiny osłabiają pobór pokarmu przez gryzonie wywołany greliną. Neuroscience. 2010; 171: 1180 – 1186. [PubMed]
  • Dickson SL, Leng G, Robinson ICAF. Układowe podawanie peptydu uwalniającego hormon wzrostu aktywuje podwzgórzowe łukowate neurony. Neuroscience. 1993; 53: 303 – 306. [PubMed]
  • Dickson SL, Luckman SM. Indukcja przekaźnika c-fos kwasu rybonukleinowego w neuronach czynnika neuropeptydu Y i uwalniającego hormon wzrostu (GH) w szczurzym jądrze łukowatym po ogólnoustrojowym wstrzyknięciu substancji pobudzającej wydzielanie GH, peptydu uwalniającego GH-6. Endokrynologia. 1997; 138: 771 – 777. [PubMed]
  • CD Dornonville de la Cour, Björkqvist M, Sandvik AK, Bakke I, Zhao CM, Chen D, komórki podobne do Håkansona R. A w żołądku szczura zawierają grelinę i nie działają pod kontrolą gastryny. Regul Pept. 2001; 99: 141 – 150. [PubMed]
  • CD Dornonville de la Cour, Lindqvist A, Egecioglu E, Tung YCL, Surve V, Ohlsson C, Jansson JO, Erlanson-Albertsson C, Dickson SL, Hakanson R. Ghrelin leczenie odwracają zmniejszenie przyrostu masy ciała i tkanki tłuszczowej u gastrektomii myszy. Jelito. 2005; 54: 907 – 913. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Egecioglu E, Jerlhag E, Skibicka S, Salomé N, Haage D, Bohlooly YM, Andersson D, Bjursell M, Perrissoud D, Engel JA, Dickson SL. Grelina zwiększa spożycie smacznych pokarmów u gryzoni. Addict Biol. 2010; 15: 304 – 311. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Engel JA. Ostatnie postępy w badaniach nad alkoholizmem (Excerpta Medica International Congress Series) Amsterdam: Excerta Medica; 1977. Neurochemiczne aspekty europory wywołane przez leki wytwarzające uzależnienie; str. 16 – 22.
  • Esler WP, Rudolph J, Claus TH, Tang WF, Barucci N, Brown SE, Bullock W, Daly M, DeCarr L, Li YX, Milardo L, Molstad D, Zhu J, Gardell SJ, Livingston JN, Sweet LJ. Antagoniści receptora greliny o małej cząsteczce poprawiają tolerancję glukozy, tłumią apetyt i promują utratę wagi. Endokrynologia. 2007; 148: 5175 – 5185. [PubMed]
  • Faulconbridge LF, Cummings DE, Kaplan JM, Grill HJ. Hiperfagiczne efekty podawania ghreliny z pnia mózgu. Cukrzyca. 2003; 52: 2260 – 2265. [PubMed]
  • Faulconbridge LF, Grill HJ, Kaplan JM, Daniels D. Dostarczanie greliny z pnia mózgu przez Caudala indukuje ekspresję fos w jądrze pojedynczego przewodu, ale nie w łukowatych lub przykomorowych jądrach podwzgórza. Brain Res. 2008; 1218: 151 – 157. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Figlewicz DP, Bennett JL, Naleid AM, Davis C, Grimm JW. Insulina wewnątrzkomorowa i leptyna zmniejszają samopodawanie sacharozy u szczurów. Physiol Behav. 2006; 89: 611 – 616. [PubMed]
  • Gualillo O, Caminos JE, Nogueiras R, Seoane LM, Arvat E, Ghigo E, Casanueva FF, Dieguez C. Wpływ ograniczenia jedzenia na grelinę u szczurów w normalnych cyklach iw ciąży. Obes Res. 2002; 10: 682 – 687. [PubMed]
  • Harris GC, Wimmer M, Aston-Jones G. Rola bocznych neuronów oreksynowych podwzgórza w poszukiwaniu nagrody. Natura. 2005; 437: 556 – 559. [PubMed]
  • Helm KA, Rada P, Hoebel BG. Cholecystokinina w połączeniu z serotoniną w podwzgórzu ogranicza wydzielanie dopaminy podczas zwiększania ilości acetylocholiny: możliwy mechanizm nasycenia. Brain Res. 2003; 963: 290 – 297. [PubMed]
  • Hewson AK, Dickson SL. Ogólnoustrojowe podawanie greliny indukuje białka Fos i Egr-1 w podwzgórzowym jądrze łukowatym szczurów na czczo i karmionych. J Neuroendocrinol. 2000; 12: 1047 – 1049. [PubMed]
  • Hodos W. Wskaźnik progresywny jako miara siły nagrody. Nauka. 1961; 134: 943 – 944. [PubMed]
  • Hoebel BG, Avena NM, Rada P. Accumbens równowaga dopaminy-acetylocholiny w podejściu i unikaniu. Curr Opin Pharmacol. 2007; 7: 617 – 627. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Holst B, Cygankiewicz A, Jensen TH, Ankersen M, Schwartz TW. Wysoka konstytutywna sygnalizacja receptora greliny - identyfikacja silnego odwrotnego agonisty. Mol Endocrinol. 2003; 17: 2201 – 2210. [PubMed]
  • Howard AD, Feighner SD, Cully DF, Arena JP, Liberator PA, Rosenblum CI, Hamelin M, Hreniuk DL, Palyha OC, Anderson J, Paress PS, Diaz C, Chou M, Liu KK, McKee KK, Pong SS, Chaung LY , Elbrecht A, Dashkevicz M, Heavens R, Rigby M, Sirinathsinghji DJS, Dean DC, Melillo DG, Patchett AA, Nargund R, Griffin PR, DeMartino JA, Gupta SK, Schaeffer JM, Smith RG, VanderPloeg LHT. Receptor w przysadce mózgowej i podwzgórzu, który działa w uwalnianiu hormonu wzrostu. Nauka. 1996; 273: 974 – 977. [PubMed]
  • Jerlhag E. Ogólnoustrojowe podawanie greliny wywołuje uwarunkowane preferencje miejsca i pobudza akumulację dopaminy. Addict Biol. 2008; 13: 358 – 363. [PubMed]
  • Jerlhag E, Egecioglu E, Dickson SL, Andersson M, Svensson L, Engel JA. Grelina stymuluje aktywność lokomotoryczną i nadmiar dopaminy w ośrodkowym układzie cholinergicznym u myszy: implikacje dla jej udziału w nagradzaniu mózgu. Addict Biol. 2006; 11: 45 – 54. [PubMed]
  • Jerlhag E, Egecioglu E, Dickson SL, Douhan A, Svensson L, Engel JA. Podawanie greliny w obszarach nakrywkowych stymuluje aktywność lokomotoryczną i zwiększa pozakomórkowe stężenie dopaminy w jądrze półleżącym. Addict Biol. 2007; 12: 6 – 16. [PubMed]
  • Jerlhag E, Egecioglu E, Dickson SL, Svensson L, Engel JA. Nikotynowe receptory acetylocholiny wrażliwe na alfa-konotoksynę MII biorą udział w indukowanej przez grelinę stymulacji ruchowej i przepełnieniu dopaminy w jądrze półleżącym. Eur Neuropsychopharmacol. 2008; 18: 508 – 518. [PubMed]
  • Jerlhag E, Egecioglu E, Landgren S, Salomé N, Heilig M, Moechars D, Datta R, Perrissoud D, Dickson SL, Engel JA. Wymóg centralnej sygnalizacji greliny na nagrodę alkoholową. Proc Natl Acad Sci US A. 2009; 106: 11318 – 11323. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Jewett DC, Cleary J., Levine AS, Schaal DW, Thompson T. Wpływ neuropeptydu Y, insuliny, deoksyglukozy 2 i deprywacji żywności na zachowania motywowane żywnością. Psychofarmakologia. 1995; 120: 267 – 271. [PubMed]
  • Keen-Rhinehart E, Bartness TJ. MTII osłabia wzrost gromadzenia pokarmu i spożycia pokarmu wywołany brakiem greliny i żywności. Horm Behav. 2007a; 52: 612 – 620. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Keen-Rhinehart E, Bartness TJ. Receptor NPY Y1 bierze udział w indukowanych przez grelinę i na czczo wzrostach pożywienia, gromadzenia żywności i przyjmowania pokarmu. Am J Physiol Regul Integr Comp Physiol. 2007b; 292: R1728 – 1737. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Kelley AE, wiceprezes Bakshi, Haber SN, Steininger TL, Will MJ, Zhang M. Opioidowa modulacja hedoniki smaku w prążkowiu brzusznym. Physiol Behav. 2002; 76: 365 – 377. [PubMed]
  • Kojima M, Hosoda H, Date Y, Nakazato M, Matsuo H, Kangawa K. Ghrelin to acylowany peptyd uwalniający hormon wzrostu z żołądka. Natura. 1999; 402: 656 – 660. [PubMed]
  • Koob GF. Narkotyki - anatomia, farmakologia i funkcja ścieżek nagrody. Trends Pharmacol Sci. 1992; 13: 177 – 184. [PubMed]
  • Kuzmin A, Jerlhag E, Liljequist S, Engel J. Wpływ podjednostkowych selektywnych receptorów nACh na samopodawanie etanolu operantowego i zachowania przypominające nawrót etanolu. Psychofarmakologia. 2009; 203: 99 – 108. [PubMed]
  • la Fleur SE, Vanderschuren LJ, Luijendijk MC, Kloeze BM, Tiesjema B, Adan RA. Wzajemna interakcja między zachowaniem motywowanym żywnością a otyłością wywołaną dietą. Int J Obes. 2007; 31: 1286 – 1294. [PubMed]
  • Lee B, London ED, Poldrack RA, Farahi J, Nacca A, Monterosso JR, Mumford JA, Bokarius AV, Dahlbom M, Mukherjee J, Bilder RM, Brody AL, Mandelkern MA. Dostępność receptora dopaminy d2 / d3 w prążkowiu zmniejsza się w zależności od metamfetaminy i jest związana z impulsywnością. J Neurosci. 2009; 29: 14734 – 14740. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Livak KJ, Schmittgen TD. Analiza danych dotyczących względnej ekspresji genów przy użyciu ilościowej PCR w czasie rzeczywistym i metody 2 (-delta delta C (T)). Metody. 2001; 25: 402 – 408. [PubMed]
  • Nakazato M, Murakami N, Data Y, Kojima M, Matsuo H, Kangawa K, Matsukura S. Rola greliny w centralnej regulacji żywienia. Natura. 2001; 409: 194 – 198. [PubMed]
  • Naleid AM, Grace MK, Cummings DE, Levine AS. Grelina indukuje karmienie w mezolimbicznym szlaku nagrody między brzusznym obszarem nakrywkowym a jądrem półleżącym. Peptydy. 2005; 26: 2274 – 2279. [PubMed]
  • Nimitvilai S, Brodie MS. Odwrócenie przedłużonego hamowania dopaminy neuronów dopaminergicznych brzusznego obszaru nakrywkowego. J Pharmacol Exp Ther. 2010; 333: 555 – 563. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Nogueiras R, Tschöp MH, Zigman JM. Regulacja metabolizmu energetycznego w ośrodkowym układzie nerwowym - grelina a leptyna. Ann NY Acad Sci. 2008; 1126: 14 – 19. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Paxinos G, Watson C. Mózg szczura w współrzędnych stereotaktycznych. Nowy Jork: Academic Press, New York; 1986.
  • Perello M, Sakata I, Birnbaum S, Chuang JC, Osborne-Lawrence S, Rovinsky SA, Woloszyn J, Yanagisawa M, Lutter M, Zigman JM. Ghrelina zwiększa wartość odżywczą wysokotłuszczowej diety w sposób zależny od oreksyny. Biol Psychiatry. 2010; 67: 880 – 886. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Pratt WE, Blackstone K. Nucleus accumbens acetylocholina i przyjmowanie pokarmu: zmniejszone napięcie muskarynowe zmniejsza karmienie, ale nie poszukiwanie pokarmu. Behav Brain Res. 2009; 198: 252 – 257. [PubMed]
  • Pratt WE, Kelley AE. Antagonizm receptora muskarynowego prążkowia zmniejsza przyjmowanie pokarmu 24-h w związku ze zmniejszoną ekspresją genu preproenkefaliny. Eur J Neurosci. 2005; 22: 3229 – 3240. [PubMed]
  • Ritter RC, Slusser PG, Stone S. Glucoreceptory kontrolujące żywienie i glukozę we krwi - lokalizacja w tyłomózgowiu. Nauka. 1981; 213: 451 – 453. [PubMed]
  • Salamone JD, Steinpreis RE, McCullough LD, Smith P, Grebel D, Mahan K. Haloperidol i jądro półleżące zubożają dopaminę, tłumiąc naciskanie dźwigni w celu uzyskania pożywienia, ale zwiększają spożycie darmowej żywności w nowej procedurze wyboru żywności. Psychofarmakologia. 1991; 104: 515 – 521. [PubMed]
  • Salomé N, Haage D, Perrissoud D, Moulin A, Demange L, Egecioglu E, Fehrentz JA, Martinez J, Dickson SL. Działanie anoreksogenne i elektrofizjologiczne nowych antagonistów receptora greliny (GHS-R1A) u szczurów. Eur J Pharmacol. 2009a; 612: 167 – 173. [PubMed]
  • Salomé N, Hansson C, Taube M, Gustafsson-Ericson L, Egecioglu E, Karlsson-Lindahl L, Fehrentz JA, Martinez J, Perrissoud D, Dickson SL. O głównym mechanizmie leżącym u podstaw chronicznego wpływu greliny na otyłość u szczurów: nowe spostrzeżenia z badań wykorzystujących silnego antagonistę receptora greliny. J Neuroendocrinol. 2009b; 21: 777–785. [PubMed]
  • Sibilia V, Lattuada N, Rapetti D, Pagani F, Vincenza D, Bulgarelli I, Locatelli V, Guidobono F, Netti C. Grelina hamuje ból zapalny u szczurów: zaangażowanie układu opioidowego. Neuropharmakologia. 2006; 51: 497 – 505. [PubMed]
  • Skibicka KP, Alhadeff AL, Grill HJ. Transkrypt regulowany za pomocą kokainy i amfetaminy działający na mózg powoduje indukcję hipotermii za pośrednictwem receptorów GLP-1. J Neurosci. 2009; 29: 6973 – 6981. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Słońce Y, Asnicar M, Saha PK, Chan L, Smith RG. Ablacja greliny poprawia fenotyp cukrzycy, ale nie otyłości myszy ob / ob. Cell Metab. 2006; 3: 379 – 386. [PubMed]
  • Toshinai K, Data Y, Murakami N, Shimada M, Mondal MS, Shimbara T, Guan JL, Wang QP, Funahashi H, Sakurai T, Shioda S, Matsukura S, Kangawa K, Nakazato M. Spożycie pokarmu indukowane greliną odbywa się za pośrednictwem szlak oreksyny. Endokrynologia. 2003; 144: 1506 – 1512. [PubMed]
  • Tracy AL, Clegg DJ, Johnson JD, Davidson TL, Benoit SC. AgRP, antagonista melanokortyny, dla tłuszczu, ale nie a (83 – 132), zwiększa apetyt na węglowodany, wzmacnia. Pharmacol Biochem Behav. 2008; 89: 263 – 271. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Wren AM, Seal LJ, Cohen MA, Brynes AE, Frost GS, Murphy KG, Dhillo WS, Ghatei MA, Bloom SR. Grelina zwiększa apetyt i zwiększa spożycie żywności u ludzi. J Clin Endocrinol Metab. 2001; 86: 5992 – 5995. [PubMed]
  • Wren AM, Mały CJ, Ward HL, Murphy KG, Dakin CL, Taheri S, Kennedy AR, Roberts GH, Morgan DGA, Ghatei MA, Bloom SR. Nowa grelowa peptyd podwzgórzowy stymuluje przyjmowanie pokarmu i wydzielanie hormonu wzrostu. Endokrynologia. 2000; 141: 4325 – 4328. [PubMed]
  • Zheng H, Lenard NR, Shin AC, Berthoud HR. Kontrola apetytu i regulacja bilansu energetycznego we współczesnym świecie: mózg sterowany nagrodą zastępuje sygnały replikacji. Int J Obes. 2009; 33 (Suppl. 2): S8 – S13. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Zigman JM, Jones JE, Lee CE, Saper CB, Elmquist JK. Ekspresja mRNA receptora greliny u szczura i mózgu myszy. J Comp Neurol. 2006; 494: 528 – 548. [PubMed]