Historyczny i empiryczny przegląd pornografii i związków romantycznych: implikacje dla rodzinnych badaczy (2015)

Komisja 1970

Pomimo silnej presji czasu (tj. Zleceniodawcy mieli 9 miesiące na dostarczenie pełnego raportu), pogłębiony brakiem metodologicznych lub teoretycznych podstaw (Wilson, 1971) Komisja stwierdziła, że ​​„nie ma do tej pory wiarygodnych dowodów, że narażenie na wyraźne materiały seksualne odgrywa znaczącą rolę w związku z przestępczym lub przestępczym zachowaniem seksualnym wśród młodzieży lub dorosłych” (amerykańska Komisja ds. Obsceniczności i Pornografii, 1972, s. 169). To skupienie się na zachowaniu przestępczym mogło wynikać z powszechnego „liberalnego normatywnego” poglądu na skutki mediów (Linz i Malamuth, 1993), która sprzeciwiała się cenzurze, chyba że można było znaleźć bezpośrednie dowody na to, że media spowodowały gwałtowną krzywdę. Inne efekty, takie jak wpływ na rozwód i choroby przenoszone drogą płciową, początkowo rozważano w celu włączenia, ale komisja ostatecznie wybrała tematy, dla których ich zdaniem można łatwo zebrać dowody przyczynowe (Johnson, 1971). Szkoda stabilności stosunków romantycznych budziła drugorzędne obawy, ponieważ nie informowała bezpośrednio o debacie. Chociaż komisja przeprowadziła jedno badanie oceniające krótkoterminowe skutki używania pornografii wśród małżeństw (Mann, 1970) kwestie te zyskały znacznie mniej uwagi niż badania gwałtu, przestępczości, przemocy i agresji. Skutki związane z równością płci (które później stałyby się bardziej widoczne; np. Dworkin, 1985) otrzymała również niewiele uwagi, być może częściowo z powodu względnego braku kobiet-członków komisji.2

Badanie pornografii po 1970

Chociaż politycy, którzy głosowali za utworzeniem komisji, odrzucili jej wnioski (Nixon, 1970; Tatalovich & Daynes, 2011), wielu członków społeczności akademickiej je zaakceptowało. Niektórzy uczeni wyrazili silną krytykę metod i ustaleń komisji (np. Cline, jak stwierdzono w raporcie mniejszości amerykańskiej Komisji ds. Nieprzyzwoitości i pornografii, 1972) ale te wyzwania nie były przedmiotem szczególnej uwagi, zarówno w środowisku akademickim, jak i wśród ogółu społeczeństwa (Simons, 1972). Wielu socjologów zgodziło się, że kwestia krzywdy pornografii została skutecznie rozstrzygnięta (Malamuth i Donnerstein, 1982), a uczeni rozpoczęli falę badań nad pornografią, które wydawały się nie zajmować się badaniem negatywnych skutków konsumpcji (np. Brown, Amoroso, Ware, Pruesse i Pilkey, 1973).

Byli to badacze agresji, zaniepokojeni związkiem między pobudzeniem a agresją odnotowanym w raporcie technicznym komisji (Mosher & Katz, 1971), który przesuwałby badania nad negatywnymi skutkami do przodu. Na przykład uczestnicy, którzy byli narażeni na filmy pornograficzne, stosowali bardziej intensywne wstrząsy elektryczne przeciwko konfederatom, którzy ich sprowokowali niż ci, którzy nie byli narażeni (Zillmann, 1971), a badacze interpretowali te bardziej intensywne wstrząsy jako zwiększoną agresję. Badacze włączali radykalną feministyczną krytykę pornografii (Malamuth, 1978), która utrzymywała, że ​​pornografia może być powiązana z gwałtem, agresją i nierównością płci (Brownmiller, 1975; Russell, 1988). Te badania nad agresją wydawały się dostarczać dowodów na społeczne szkody, których nie udało się odkryć komisja z 1970 roku, zwłaszcza gdy pornografia zawierała przedstawienia przemocy (Donnerstein i Linz, 1986). Projekty eksperymentalne pozwoliły również badaczom na nawiązanie związku przyczynowego między brutalną pornografią a agresją, w sposób słaby implikując pornografię w przemocy wobec kobiet.

Debaty pornograficzne w 1980-ach

Ponieważ eksperymentalny związek między pornografią a agresją wzmocnił się na początku lat 1980. (Donnerstein i Berkowitz, 1981; Linz, Donnerstein i Penrod, 1984; Zillmann i Bryant, 1982), zwołano trzy komitety rządowe (Komitet Williamsa w Wielkiej Brytanii w 1979 r., Komitet Frasera w Kanadzie i Komisja Prokuratora Generalnego ds. Pornografii w Stanach Zjednoczonych, oba w 1986 r.), które uwzględniły te badania (Einsiedel, 1988). Komitety te wywołały ostrą krytykę ze strony uczonych zajmujących się swobodami obywatelskimi (Brannigan, 1991; Fisher i Barak, 1991; Segal, 1990), a niektórzy badacze agresji sami wypowiadali się, zbulwersowani myślą, że ich własne dane dają licencję na rządową cenzurę (Linz, Penrod i Donnerstein, 1987; Wilcox, 1987). W rezultacie wielu straciło zaufanie do literatury łączącej używanie pornografii i agresję, a niektórzy powołują się na krytykę tych badaczy, aby wykazać brak wiarygodnych dowodów na szkodę społeczną pornografii (G.Rubin, 1993).

Podczas tej trwającej walki, główne pytanie pozostało: czy nauki społeczne mogą znaleźć niepodważalne, przyczynowe dowody łączące konsumpcję pornografii z przemocą lub napaścią seksualną? Konsensus, wtedy i teraz, jest taki, że nie może (Boyle, 2000; Jensen, 1994). Nawet gdyby istniało takie powiązanie, ograniczenia etyczne utrudniały znalezienie mocnych dowodów eksperymentalnych, ponieważ badacze nigdy świadomie nie sprowokowaliby rzeczywistych aktów gwałtu lub przemocy, ani w laboratorium, ani w terenie (Zillmann i Bryant, 1986). Ponieważ dostępne dowody nie były odpowiedniego rodzaju, debata opadła przy niewielkim konsensusie co do skutków pornografii, a wielu nadal postrzegało pornografię jako nieszkodliwą (Fisher i Barak, 1991). Badania badające związek między pornografią a agresją również zanikły, z kilkoma godnymi uwagi wyjątkami (np. Malamuth i in., 2000).

Feministyczne wojny seksualne

Wraz z pojawieniem się pornografii feministyczne głosy szybko potępiły jej wysoce zniekształcony wizerunek kobiet (tj. Idea, że ​​pornografia jest kłamstwem przedstawiającym kobiety, które popełniają wobec nich akty przemocy i gwałty; 1975; Millett, 1970). Te głosy (np. Dworkin, 1985; MacKinnon, 1985), zorganizowane pod koniec lat siedemdziesiątych pod nazwą Women Against Pornography, poświęcone było zmniejszaniu wpływu pornografii na społeczeństwo (Kirkpatrick & Zurcher, 1983). Twierdzili, że pornografia jest zarówno symptomem, jak i przyczyną męskiej dominacji kobiet poprzez gwałt i przemoc oraz że pomogła utrwalić nierówność płci, naruszając prawa obywatelskie kobiet. Stanowisko to cieszyło się dużą przychylnością publiczną przez następną dekadę, przy rosnących wpływach zarówno politycznych (Komisja Frasera 1985), a areny naukowe (Russell, 1988).

Jednak nie wszystkie feministki czuły się dobrze z pozycjami i taktykami działaczy antypatrografii. Te feministki często przyjmowały postawę anty-cenzury, przyznając, że pornografia była niesmaczna, ale nie na tyle niesmaczna, by powoływać się na ograniczenia rządowe (G. Rubin, 1993; Strossen, 1993). Wielu czuło się również nieswojo, łącząc siły z moralnymi i chrześcijańskimi konserwatystami, którzy aktywnie sprzeciwiali się feministycznym zasadom i wartościom w innych kwestiach (Ellis, O'Dair i Tallmer, 1990; G. Rubin, 1993; Strossen, 1993). Twierdzili, że edukacja była lepszym rozwiązaniem niż cenzura, a rynek pomysłów ostatecznie zmniejszyłby wpływ pornografii, zmniejszając w ten sposób jej szkodliwy wpływ (Carse, 1995).

Jednak niektórzy uczeni uznali potrzebę silniejszej obrony pornografii:

Jeśli krytyka feministyczna jest słuszna, walka z rynkiem idei w obliczu „prawdziwych szkód” spowodowanych pornografią jest pustym i niereagującym argumentem. Jeśli pornografia zasługuje na przetrwanie ataku feministycznego, wymagane jest uzasadnienie poza liberalną tolerancją. (Sherman, 1995, str. 667).

Pod koniec 1990, różne feministki były gotowe dostarczyć tego uzasadnienia, argumentując, że pornografia pomogła zachęcić zdrową i nieskrępowaną seksualność kobiet (Lubey, 2006). Pornografia była dla nich mediami wartymi świętowania (Chancer, 2000).

Chociaż trudno jest określić wyraźnego zwycięzcę w tych debatach, wpływ radykalnych feministek zmniejszył się w ostatnich latach, szczególnie po śmierci Andrei Dworkina (Boulton, 2008). Chociaż radykalna feministyczna perspektywa pornografii nie zniknęła z dyskursu akademickiego (Bianchi, 2008), istnieją dowody na to, że stosunek kobiet do pornografii zaczął się odchylać w kierunku pozytywnym (Carroll i in., 2008).

Korzyści postrzegane samodzielnie

Chociaż większość badań skupia się na skutkach negatywnych, kilka badań skatalogowało korzystne efekty konsumpcji pornografii. Najbardziej wszechstronny wysiłek przeprowadzili McKee, Albury i Lumby (2008), który zapytał abonentów australijskiej pornografii, jakie odczuwają skutki pornografii na ich własne życie. Większość zgłosiła, że ​​pornografia ma pozytywne skutki, w tym zmniejszanie represji konsumentów w stosunku do seksu, zwiększanie ich otwartości na seks, zwiększanie tolerancji dla seksualności innych ludzi, dostarczanie przyjemności, dostarczanie informacji edukacyjnych, podtrzymywanie zainteresowania seksualnego długotrwałymi bardziej zwracając uwagę na pragnienia seksualne partnera, pomagając konsumentom znaleźć tożsamość i / lub społeczność oraz pomagając im rozmawiać z partnerami na temat seksu. Te postrzegane korzyści zostały potwierdzone w dużej holenderskiej próbie młodych dorosłych (Hald i Malamuth, 2008), którzy poinformowali, że pornografia miała znacznie bardziej pozytywny niż negatywny wpływ na ich życie seksualne, ich stosunek do seksu, ich stosunek do płci przeciwnej i ogólnie na ich życie, chociaż skutki były większe w przypadku mężczyzn niż kobiet. Ponadto w badaniu przeprowadzonym wśród kobiet, których partnerzy korzystali z pornografii, większość uznała, że ​​konsumpcja ich partnera urozmaica ich życie seksualne (Bridges et al., 2003). W tym badaniu niektórzy respondenci zgłaszali używanie pornografii razem jako para, co postrzegali jako pozytywne doświadczenie.

Chociaż pozytywne doświadczenia konsumentów nie mogą być dyskontowane, te postrzeganie siebie jest ograniczone. Próbki w tych badaniach niekoniecznie są reprezentatywne dla populacji konsumentów pornografii. Na przykład respondenci zapisani do magazynu pornograficznego powinni naturalnie zająć się efektami, które uzasadniałyby zaangażowanie w pornografię (Flood, 2013). Ponadto próbki młodych dorosłych mogą niedostatecznie reprezentować konsumentów, takich jak osoby starsze w zaangażowanych związkach, które mogą inaczej postrzegać pornografię (Bergner i Bridges, 2002). Takie korzyści opisują wyidealizowaną formę konsumpcji, z pornografią używaną głównie do celów edukacyjnych lub relacyjnych, co może nie być doświadczeniem modalnym (Cooper, Morahan-Martin, Mathy i Maheu, 2002).

Ponadto szkodliwe skutki pornografii mogą znajdować się poza świadomą świadomością konsumentów (Hald i Malamuth, 2008). Skupienie się na postrzeganiu siebie dałoby wypaczony obraz skutków pornografii, który podkreśla korzyści, a jednocześnie ukrywa potencjalne szkody. Tendencja ta znajduje odzwierciedlenie w ugruntowanym efekcie pornografii z perspektywy trzeciej osoby - jednostkom bardziej odpowiada pornografia negatywnie wpływająca na innych konsumentów, niż gdy mają one wpływ na siebie (Lo, Wei i Wu, 2010).

Pobudzenie i edukacja

Dowody empiryczne potwierdzają wykorzystanie pornografii zarówno jako pomocy seksualnej, jak i wychowawcy seksualnego. Jak zakończyły się najwcześniejsze badania dotyczące pornografii, oglądanie materiałów o charakterze jednoznacznie seksualnym może być podniecające i często przyjemne (US Commission on Obscenity and Pornography, 1972). Używanie pornografii wśród kobiet wiąże się z pozytywnymi doświadczeniami związanymi z seksem (Rogala i Tydén, 2003), może zwiększyć komunikację między partnerami dotyczącą fantazji i pragnień seksualnych (Daneback, Traeen i Maansson, 2009) i może poszerzyć horyzonty seksualne kobiet (Weinberg, Williams, Kleiner i Irizarry, 2010). Pornografia może być również sposobem na uwolnienie seksualne, gdy partnerzy są nieobecni lub niedostępni (Hardy, 2004; Parvez, 2006). Jeśli chodzi o edukację, pornografia dostarcza informacji o pozycjach i technikach seksualnych (dla mężczyzn więcej niż dla kobiet; Donnelly, 1991), chociaż nie jest jasne, czy edukacja zapewniana przez pornografię jest naprawdę korzystna, ponieważ wydaje się, że pornografia kształci w inny sposób, zachęcając do ryzykownych zachowań seksualnych (tj. większość seksu przedstawiana w pornografii jest niezabezpieczona; Stein, Silvera, Hagerty i Marmor, 2012), instrumentalne podejście do seksu (Peter & Valkenburg, 2006) oraz mity o gwałcie (Allen, Emmers, Gebhardt i Giery, 1995).3

Badania sprawdzające wiedzę seksualną osób, które używają i nie konsumują pornografii, pomogłyby w lepszej ocenie zakresu i wartości efektów edukacyjnych pornografii.

Przypuszczalne skutki katartyczne

Naukowcy od dawna zakładają, że pornografia może odgrywać rolę oczyszczającą, pomagając uwolnić napięcie seksualne, które w przeciwnym razie zachęcałoby do agresji lub napaści seksualnej (Wilson, 1971). Chociaż naukowcy odkryli, że hipoteza katartyczna jest nieprzekonująca iw dużej mierze niepoparta (Allen, D'Alessio i Brezgel, 1995; Ferguson i Hartley, 2009), dane na poziomie państwa od 1998 do 2003, kiedy dostępność pornografii internetowej wzrosła wykładniczo, pokazują, że liczba gwałtów znacznie spadła wśród mężczyzn w wieku 15 – 19 - grupy wiekowej, która miałaby trudności z uzyskaniem pornografii bez Internetu (Kendall, 2006). Odkrycia te sugerują, że pornografia może służyć jako substytut gwałtu dla nastolatków płci męskiej. Podobnie, badając wskaźniki molestowania dzieci w obszarach, w których pornografia dziecięca była przez jakiś czas legalna, udokumentowano spadek molestowania w czasie, gdy taka pornografia była dostępna (Diament, 2009). Badania te dostarczają wstępnych dowodów na okoliczności, w których użycie pornografii może mieć efekt oczyszczający, przynajmniej łącznie. Wyniki te mogą jednak nie przekładać się dobrze na poziom indywidualny, ponieważ osoby skazane za posiadanie pornografii dziecięcej również najprawdopodobniej molestowały dzieci, przynajmniej według jednego badania (Bourke i Hernandez, 2009).

Implikowane korzyści dla relacji

Korzyści te mają ważne konsekwencje dla satysfakcji seksualnej w związkach romantycznych. Badania sprawdzają, czy stosowanie pornografii wiąże się ze zwiększoną satysfakcją seksualną poprzez zwiększenie różnorodności seksualnej (Johnston, 2013; Štulhofer, Buško i Schmidt, 2012). Chociaż badania te badają raczej satysfakcję poszczególnych osób niż par, ich odkrycia sugerują, że może to być rzeczywiście opłacalna korzyść.

Efekty kontrastu

Oceniając atrakcyjność partnerów romantycznych, często odwołujemy się do wspólnego standardu, o którym informują inne osoby, z którymi się spotykamy (Kenrick i Gutierres, 1980), a także przez oglądane przez nas media. Kiedy mężczyźni oglądają zdjęcia atrakcyjnych samic, a następnie oceniają atrakcyjność swoich partnerów, obserwują efekty kontrastu - postrzegają swoich partnerów jako mniej atrakcyjne w porównaniu z samcami nie wystawionymi na te obrazy (Kenrick, Gutierres i Goldberg, 1989). Ta sama zasada może mieć również zastosowanie do innych aspektów relacji: „Duchowe, zróżnicowane spotkania seksualne w pornografii dają ostry kontrast w porównaniu z ograniczeniami, zobowiązaniami i obowiązkami związanymi z rodziną i związkami i sprawiają, że te ostatnie wydają się szczególnie ograniczające” (Mundorf i in., 2007, str. 85).

Zillmann i Bryant (1988b) przetestowali te efekty kontrastu, wystawiając osoby na 6 godzin pokojowych materiałów pornograficznych w ciągu 6 tygodni, mierząc satysfakcję z ich partnerów (głównie randek) pod względem nie tylko atrakcyjności, ale także uczucia, ciekawości seksualnej i sprawności seksualnej. W porównaniu z grupą kontrolną osoby narażone były znacznie mniej zadowolone z każdego z tych środków. Te ustalenia są poparte danymi korelacyjnymi łączącymi pornografię ze zmniejszoną satysfakcją z fizycznej intymności w związku (Bridges & Morokoff, 2011; Poulsen, Busby i Galovan, 2013). Wydaje się, że prawdziwe życie nie wypada korzystnie w porównaniu z pornografią.

Alternatywne relacje

Zamiast zmieniać sposób, w jaki konsumenci postrzegają cechy i zachowanie swoich partnerów, pornografia może dać poczucie, że inni spoza związku lepiej zapewnią różnorodność seksualną i satysfakcję (Zillmann i Bryant, 1984). W miarę jak te alternatywy stają się bardziej atrakcyjne, zaangażowanie w bieżące relacje ulega erozji, na co wskazuje Rusbult (1980) Model inwestycyjny. Pomysł ten został poparty w dwóch zestawach badań. Najpierw Lambert, Negash, Stillman, Olmstead i Fincham (2012) wykazało, że zwiększone spożycie pornografii (pornograficzne widoki stron internetowych w poprzednich dniach 30) było skorelowane z niższym zaangażowaniem wobec obecnego partnera romantycznego, że korzystanie z pornografii było związane ze zwiększonym flirtem z osobą o przeciwnej płci w czacie internetowym, a to zmniejszyło zaangażowanie pośredniczyło w pozytywnym związku między wykorzystywaniem pornografii a niewiernością.4

Gwinn i in. (2013) odkrył również, że osoby z materiałami pornograficznymi zgłaszały romantyczne alternatywy o wyższej jakości w stosunku do kontroli i że konsumpcja pornografii (w poprzednich dniach 30) przewidywała zachowania ekadydyczne (np. flirtowanie, całowanie, oszukiwanie) 12 kilka tygodni później, z postrzeganą alternatywną jakością pośrednicząc w tym stowarzyszeniu. Zużycie pornografii jest zatem przyczynowo związane z zachowaniem ekstradadycznym poprzez postrzeganie alternatywnych relacji.

Rosnąca akceptacja niewierności

Uczeni szybko wskazali, że pornografia może zmienić „skrypty seksualne” - nasze oczekiwania co do tego, jak powinna przebiegać aktywność seksualna (i ogólnie relacje romantyczne) (Berger, Simon i Gagnon, 1973) - i informuj o normach relacji (np. Jak często ma się odbywać seks oralny) i charakterystykach (np. Wierność). Wpływ ten został po raz pierwszy zaprezentowany w pozytywnym świetle, z pornografią rzekomo tworzącą bardziej skuteczne skrypty seksualne (Berger i in., 1973). Jest jednak możliwe, ponieważ pornografia na ogół przedstawia niezobowiązujące - i często jawnie niewierne - spotkania seksualne, że ujawnienie może sprzyjać permisywnemu scenariuszowi seksualnemu, zwiększając akceptację zachowań pozadyadycznych (Braithwaite, Coulson, Keddington i Fincham, 2014).

Dostępne dane mocno potwierdzają twierdzenie, że osoby narażone na większą ilość pokojowej pornografii dowodzą zwiększonej akceptacji i szacowanej częstotliwości seksu pozamałżeńskiego (Zillmann i Bryant, 1988) względem kontroli i są bardziej skłonni wierzyć, że rozwiązłość jest czymś naturalnym, a małżeństwo jest mniej pożądane. Ponadto mężczyźni, którzy oglądali film pornograficzny w ciągu poprzedniego roku, częściej akceptowali seks pozamałżeński, mieli zwiększoną liczbę partnerów seksualnych w ciągu ostatniego roku i byli bardziej skłonni do angażowania się w płatne zachowania seksualne niż ci, którzy tego nie robili ( Wright & Randall, 2012). Zużycie pornograficzne przewidywało także zachowania seksualne dorywcze (w tym seks pozamałżeński) 3 lata później, bez dowodów na odwrotną przyczynowość (Wright, 2012).

Postrzeganie problematycznej konsumpcji przez partnerów

Niezależnie od ogólnych skutków korzystania z pornografii wydaje się jasne, że istnieją przypadki, w których korzystanie z pornografii może być postrzegane jako problematyczne przez konsumenta lub przez partnera konsumenta. Tymi partnerami są często kobiety zainteresowane konsumpcją jako częścią większego wzorca pozornie kompulsywnych zachowań seksualnych (Schneider, 2000). Narracje stworzone przez te kobiety przedstawiają obraz tego, co dzieje się, gdy korzystanie z pornografii staje się problematyczne (Bergner & Bridges, 2002; Schneider, 2000).

Schneider (2000), na przykład przeanalizował narracje 91 kobiet (i trzech mężczyzn), którzy doświadczyli negatywnych skutków cyberseksualnej aktywności partnera. Osoby te doświadczyły poważnego niepokoju emocjonalnego z powodu zachowania swojego partnera, poczucia się zdradzone, opuszczone, upokorzone, zranione i zło. Odczuwali też ostry kontrast, porównując się niekorzystnie z kobietami w pornografii i czując się niezdolni do konkurowania z nimi pod względem sprawności seksualnej. Osoby, które próbowały zrekompensować sobie więcej seksu ze swoimi partnerami, często kończyły się niepowodzeniem. Ponadto uczestnikom często brakowało chęci do angażowania się seksualnie z partnerami, którzy ich zdaniem ich zdradzili, a ich partnerzy również wycofywali się seksualnie na rzecz pornografii. Wielu ostatecznie ponownie oceniło sam związek, szukając separacji lub rozwodu, ponieważ ich relacje stopniowo się pogarszały. Podobne ustalenia uzyskali inni badacze (np. Bergner & Bridges, 2002). Jednak istotną pomyłką w tych badaniach jest powiązanie używania pornografii z nieuczciwym i zwodniczym zachowaniem (Resch & Alderson, 2013). Małżonkowie spędzili znaczny wysiłek, ukrywając się i kłamiąc na temat swoich działań w Internecie, i że nieuczciwość wywołała zranienie i zdradę w takim samym stopniu lub w większym stopniu niż pornografia.

Chociaż te narracje mogą wywoływać współczucie, nie mówią nam, jak powszechne są takie doświadczenia. Jednak jedno badanie (Bridges i in., 2003) stwierdzili, że znaczna mniejszość kobiet (30 na 100) zgłosiła używanie pornografii ich partnera jako niepokojące. Ich niepokój wzrastał wraz ze wzrostem spożycia i był bardziej odczuwalny przez zamężne i starsze kobiety niż przez randki i młodsze kobiety. To odkrycie pokazuje, że doświadczenia opisane przez Schneidera (2000), choć daleki od wszechobecności, może być na tyle powszechny, aby wzbudzić obawy.

Łączenie wykorzystania pornografii i rozwodów

Dane z General Social Survey (GSS) pokazują stałe korelacje między konsumpcją pornografii (oglądanie pornograficznego filmu wideo lub strony internetowej w ciągu ostatnich 30 dni) a rozwodem przez wszystkie lata między 1973 a 2010 r. którzy konsumowali pornografię, byli średnio o 60% bardziej narażeni na rozwód niż ci, którzy tego nie robili, przy czym ostatnie lata wykazały najsilniejsze skojarzenie; Doran i Price, 2014). Ponadto, podłużna analiza danych na poziomie stanu w ciągu 3 dekad (Shumway i Daines, 2011) wskazuje na silną opóźnioną w czasie korelację między wskaźnikami rozwodów i subskrypcji popularnych czasopism pornograficznych (r = 44), nawet przy uwzględnieniu różnych czynników. Shumway i Daines (2011) oszacowali, że 10% wszystkich rozwodów, które miały miejsce w latach 1960. i 1970. XX wieku, można przypisać konsumpcji pornografii.

Agresja

Głównym problemem wielu badaczy pornografii był związek między ekspozycją na pornografię a jawnie agresywnym zachowaniem, obawę uwydatnioną przez widoczny wzrost przedstawień agresji w pornografii w czasie (Bridges, Wosnitzer, Scharrer, Sun i Liberman, 2010). Chociaż odkrycia łączące pornografię i agresję mogą wydawać się sprzeczne, w świetle danych metaanalitycznych wyłania się niezwykle spójna historia (Allen, D'Alessio i Brezgel, 1995; Mundorf i in., 2007). Ekspozycja na pokojowe filmy pornograficzne zwiększa agresję, szczególnie gdy docelowa osoba jest tej samej płci, ale tylko wtedy, gdy uczestnicy są sprowokowani (np. Donnerstein & Hallam, 1978). Sugeruje to, że ekspozycja wywołuje agresję tylko wtedy, gdy uczestnicy mogą mylić podniecenie seksualne ze złości, zgodnie z hipotezą przeniesienia pobudzenia.5

Wykazano również, że kontakt z brutalną pornografią sprzyja agresji. Metaanalizy ujawniają silniejsze skutki narażenia na brutalną pornografię w porównaniu z pornografią bez przemocy (Allen, D'Alessio i Brezgel, 1995), chociaż efekt jest znacznie ograniczony przez płeć osoby, ułatwiając agresję tylko wtedy, gdy mężczyźni są sprowokowani do agresji przeciwko kobietom (np. Donnerstein, 1980). Ta przemoc seksualna zdaje się zachęcać do agresji poza narażeniem na inne formy przemocy, co sugeruje, że seks i przemoc łączą się w synergiczny sposób, aby ułatwić agresję wobec kobiet (Donnerstein, 1983). Rozróżnienia te doprowadziły naukowców do odejścia od hipotezy przeniesienia pobudzenia, wyjaśniającej brutalną pornografię w kategoriach teorii społecznego uczenia się wysuniętych przez Bandurę i innych badaczy behawioralnych (Bandura, 2011; Bandura i McClelland, 1977; Mundorf i in., 2007).6Wyniki dotyczące agresji należy interpretować z ostrożnością. Nawet jeśli wyniki laboratorium można zastosować w prawdziwym świecie, nie jest jasne, jak długo trwają skutki ekspozycji na pornografię (dłużej niż 20 minut; Zillmann, Hoyt i Day, 1974; mniej niż tydzień; Malamuth i Ceniti, 1986), a średnie agresywne skutki ekspozycji na pornografię są szczególnie słabe, szczególnie w przypadku pornografii bez przemocy (r = <.2; Allen, D'Alessio i Brezgel, 1995). Biorąc pod uwagę tak ograniczone rozmiary efektu, sensowne byłoby poszukiwanie subtelnych efektów na agresję, które można znaleźć w związkach romantycznych, gdzie konflikt między partnerami może być stosunkowo powszechny (Fitness, 2001). Osoby nie muszą reagować jawną agresją fizyczną, aby takie reakcje zaszkodziły ich bliskim związkom - zamiast tego mogą zareagować ostrym lub mściwym zwrotem, zniewagą lub zimnym ramieniem (Metts & Cupach, 2007). Ekspozycja na pornografię może prowadzić do tego, że konsumenci będą nieco mniej uprzejmi, nieco bardziej defensywni lub nieco bardziej mściwi, gdy sprowokowani zostaną przez romantycznego partnera, zwiększając tym samym negatywne interakcje z partnerami. Przyszłe badania mogłyby zbadać tę możliwość, ponieważ efekty te mogą być wystarczające, aby zmienić przebieg związku romantycznego, czyniąc takie relacje stopniowo bardziej niestabilnymi i mniej satysfakcjonującymi (Rusbult, 1986).

Napaść na tle seksualnym i przymus seksualny

Chociaż związek między ekspozycją na pornografię a agresją jest dobrze wspierany, przynajmniej w granicach laboratorium, związek między wykorzystywaniem pornografii a napaścią seksualną jest znacznie bardziej dwuznaczny. Dane na dużą skalę wskazują, że legalizacja pornografii nie zwiększa częstości występowania gwałtu (Wongsurawat, 2006), ale analizy na poziomie indywidualnym przedstawiają inne podejście, z konsumpcją brutalnej (ale nie bez przemocy) pornografii związanej ze zwiększonym prawdopodobieństwem gwałtu i użyciem siły w celu uzyskania seksu (Demaré, Lips i Briere, 1993). Konsumpcja była również skorelowana z przypomnianymi aktami przymusu seksualnego (Boeringer, 1994), a osoby narażone w laboratorium na pokojową, ale poniżającą pornografię również zgłaszały większe prawdopodobieństwo gwałtu niż osoby, które nie zostały ujawnione (Check & Guloien, 1989). Mężczyźni wystawieni na filmowe przedstawienia gwałtu uważali, że to ofiara była bardziej odpowiedzialna za to, co się stało, ale tylko wtedy, gdy wideo kończyło się kobiecym orgazmem (w odniesieniu do gwałtownego zakończenia; Donnerstein i Berkowitz, 1981), a meta-analizy danych korelacyjnych i eksperymentalnych wykazały, że zarówno gwałtowna, jak i bez przemocy pornografia zwiększa aprobatę mitów gwałtu (Allen, Emmers i in., 1995; Mundorf i in., 2007).

Wydaje się, że w tym kontekście pornografia przekazuje kobiecą przyjemność i zachęca do przymusowej aktywności seksualnej, ale ekspozycja na pornografię nie zmienia tych postaw nieodwołalnie. Takie efekty zasadniczo znikają, gdy przedstawieniom pornograficznym towarzyszą debriefingi, prebriefingi lub inne materiały edukacyjne, które obalają mity o gwałcie (Check & Malamuth, 1984; Donnerstein i Berkowitz, 1981), twierdzenie, które jest poparte danymi metaanalitycznymi (Mundorf i in., 2007). Takie odkrycia dają nadzieję, że szkodliwe efekty mogą być kontrolowane lub eliminowane poprzez skoordynowane wysiłki w zakresie edukacji seksualnej.

Trwający konflikt między ustaleniami na poziomie zbiorczym i indywidualnym pozostaje największą przeszkodą w związku między pornografią a gwałtem. Tylko badania, które analizują oba poziomy jednocześnie - prawdopodobnie dzięki zastosowaniu wielopoziomowego modelowania liniowego (MLM; Snijders & Bosker, 2011) - byłby w stanie naprawdę pogodzić te rozbieżne ustalenia. Jednak niektórzy badacze używają modelu konfluencji, aby rozwiązać tę rozbieżność, co sugeruje, że ekspresja napaści seksualnej wymaga połączenia różnych czynników. Jeśli wśród takich czynników znajduje się pornografia, istotny wpływ powinniśmy widzieć tylko u osób już zagrożonych agresywnym zachowaniem i właśnie to niektórzy odkryli (np. Malamuth & Huppin, 2005). Ryzyko popełnienia napaści na tle seksualnym jest na ogół niskie, niezależnie od konsumpcji pornografii, z wyjątkiem tych, u których ryzyko zachowań agresywnych jest wysokie - subskrybenci pornografii mają znacznie większe ryzyko niż subskrybenci wśród osób o wysokim stopniu męskości i rozwiązłości seksualnej. brutalnego zachowania (Malamuth & Huppin, 2005).

Te ustalenia dotyczące przymusu seksualnego, choć niejednoznaczne, mają wpływ na rodzinę. Jeśli istnieje związek między używaniem pornografii a ogólnie napaścią na tle seksualnym, może również istnieć związek z gwałtem na randce lub w małżeństwie (omówienie gwałtu na randce i gwałtu małżeńskiego można znaleźć w: 2011), która jest nie mniej szkodliwa i może być znacznie bardziej powszechna niż nieznajomy gwałt (Bergen, 1996), a także z pewnością kwalifikowałaby się jako negatywna interakcja z partnerem. Chociaż niewiele danych mówi bezpośrednio o wpływie pornografii na gwałt na randce lub małżeństwie, różne badania wykazały, że mężowie, którzy zwykle zmuszają swoje żony do seksu, często próbują odtworzyć sceny pornograficzne (np. Finkelhor i Yllo, 1983; Moreau, Boucher, Hebert i Lemelin, 2015). Dalsze badania w tej dziedzinie byłyby mile widzianym dodatkiem do istniejącej literatury.

Postawy i zachowania seksualne

Niektóre badania eksperymentalne powiązały pornografię z seksistowskimi zachowaniami i postawami. Na przykład badacze wysunęli teorię, że pornografia sprzyjałaby seksistowskim zachowaniom poprzez podsycanie heteroseksualnego schematu Ja (McKenzie-Mohr i Zanna, 1990). Uczestnicy płci męskiej oglądali albo pokojową pornografię, albo neutralny film kontrolny, a następnie zostali przesłuchani przez konfederatkę. Mężczyźni o typie płciowym narażeni na pornografię mieli większą pamięć o cechach fizycznych konfederatki, a mniej o jej intelektualnych kwalifikacjach. Kobieta prowadząca wywiad, ślepa na stan eksperymentalny, oceniła osoby narażone na pornografię jako bardziej zmotywowane seksualnie niż osoby wystawione na neutralny film. Koncepcyjne powtórzenie doprowadziło do podobnych wyników (Jansma, Linz, Mulac i Imrich, 1997),7

i pokazał efekty tylko z poniżającą pornografią, a nie z powodu nie degradującej erotyki. Te eksperymentalne efekty są wspierane przez badania nad pornografią i postawami seksistowskimi. Spożycie pornografii jest pozytywnie związane z myśleniem kobiet w kategoriach seksualnych (Burns, 2001), a także miary dobroczynnych (Garos, Beggan, Kluck i Easton, 2004) i wrogie (Hald, Malamuth i Lange, 2013) seksizm. Wrogie wyniki seksualizmu można również zwiększyć dzięki eksperymentalnej ekspozycji na pornografię bez przemocy (np. Hald i in., 2013). Wreszcie, badania łączyły wykorzystanie pornografii z mniej egalitarnymi postawami (Burns, 2001; Hald i in., 2013) - chociaż niektórzy nie znajdują związku między używaniem pornografii a takimi postawami (np. Barak i Fisher, 1997) - z danymi podłużnymi wskazującymi, że używanie pornografii przewiduje zwiększony sprzeciw kobiet wobec akcji afirmatywnej, bez dowodów na odwrotną przyczynowość (Wright & Funk, 2013). Główną perspektywą teoretyczną leżącą u podstaw tych skojarzeń jest społeczne uczenie się. Gdy konsumenci obserwują traktowanie kobiet jako obiektów seksualnych, kształtują postawy i zachowania odzwierciedlające uprzedmiotowienie seksualne (McKenzie-Mohr i Zanna, 1993).

Seksizm może wywierać wpływ na dynamikę romantycznych związków. Spożycie pornografii może skłonić mężczyzn do większego skupienia się na fizycznych cechach swoich partnerów (co niezmiennie degraduje się z czasem), a nie na ich intelektualnych atrybutach, co może prowadzić do większego niezadowolenia z relacji w miarę upływu czasu. Wrogie postawy seksistowskie mogą również promować próby przymusowej kontroli romantycznych partnerów (co wiąże się z intymną przemocą ze strony partnera; Whitaker, 2013), sugerując w ten sposób inny sposób, w jaki pornografia może zwiększyć negatywne interakcje partnerów.