Zaburzenia hiperseksualne i zaabsorbowanie pornografią internetową
Dan J. Stein, MD, Ph.D.Donald W. Black, MD,Nathana A. Shapiry, MD, Ph.D.Robert L. Spitzer, MD
Opublikowano w Internecie: 1 października 2001 r https://doi.org/10.1176/appi.ajp.158.10.1590
Aby chronić anonimowość pacjentów, przedstawiony tutaj przypadek obejmuje cechy dwóch różnych pacjentów, a dodatkowe zmiany w szczegółach zostały wprowadzone w celu ukrycia tożsamości.
Sprawa Prezentacja
Pan A był 42-letnim żonatym mężczyzną, socjologiem akademickim, u którego główną skargą był nawracający nastrój depresyjny, pomimo ciągłego leczenia środkiem przeciwdepresyjnym. Wskazał, że chociaż leczenie fluoksetyną w dawce 20 mg/dobę było w przeszłości skuteczne w leczeniu dużej depresji, w ostatnich miesiącach, równolegle z nowymi stresorami w jego życiu, powrócił jego nastrój depresyjny. Towarzyszyła temu drażliwość, anhedonia, zmniejszona koncentracja, zmiany snu i apetytu.
W trakcie dalszych poszukiwań pan A ujawnił również, że w tym okresie wzmógł korzystanie z Internetu, spędzając kilka godzin dziennie na wyszukiwaniu określonych obrazów pornograficznych. Wyraźnie wyraził niepokój z powodu utraty kontroli, jaką stanowiło dla niego to zachowanie, a także zauważył, że wydaje więcej pieniędzy na pobieranie z Internetu, niż może sobie na to pozwolić. Jego zachowanie również doprowadziło do wyraźnego spadku produktywności badawczej, ale miał reputację doskonałego nauczyciela i nie było bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty stanowiska. Czuł, że jego związek małżeński pozostał nienaruszony, chociaż kiedy masturbował się do orgazmu w ciągu dnia, często nie był w stanie osiągnąć orgazmu, jeśli on i jego żona uprawiali seks tej nocy.
Ta historia od razu porusza kilka różnych kwestii. Z fenomenologicznego punktu widzenia „problematyczne korzystanie” z Internetu zostało ostatnio opisane w literaturze psychiatrycznej (1, 2). Chociaż jest to nowa kategoria psychopatologii, patologiczne wykorzystywanie materiałów pornograficznych, a także nadmierna masturbacja są już od dawna opisywane. (3, 4). Wywiad pacjenta od razu rodzi pytania o związek nadmiernego korzystania z Internetu w celu oglądania pornografii z nawrotem obniżonego nastroju. Podobnie pojawia się pytanie, jak najlepiej zdiagnozować problematyczne zachowania seksualne pacjenta.
Z farmakologicznego punktu widzenia istnieje niewielka, ale klinicznie ważna literatura dotycząca nawrotów objawów depresyjnych u pacjentów, którzy z powodzeniem zareagowali na lek przeciwdepresyjny i którzy nadal przestrzegali zaleceń dotyczących leczenia podtrzymującego (5). Przyczyny tego zjawiska nie są dobrze poznane, ale możliwość, że wzrost czynników stresogennych odgrywa pewną rolę, jest oczywista. Optymalne postępowanie z takimi pacjentami również nie zostało dobrze zbadane, chociaż zwiększenie dawki leku ma pewne poparcie empiryczne (5).
Chociaż optymalna diagnoza i leczenie tego pacjenta mogły nie być od razu jasne, wydawało się, że istnieje oczywista potrzeba interwencji. Nadmierne korzystanie z Internetu w pracy z powodów niezwiązanych z pracą wiązało się, co nie dziwi, ze spadkiem produktywności. Pacjent prawdopodobnie był narażony na podjęcie kroków prawnych przez swojego pracodawcę, gdyby jego działania wyszły na jaw. Cierpienie, którego doświadczył, było pod pewnymi względami szczęśliwe, ponieważ wydawało się, że przyczyniło się do jego decyzji o leczeniu.
W trakcie dalszego dochodzenia pan A wskazał, że pierwszy epizod depresji, który wymagał leczenia antydepresantem, miał miejsce, gdy był 18-letnim studentem college'u, w kontekście rozpadu związku relacja. Były kolejne podobne epizody depresji, a fluoksetynę przyjmował przez 3 lata. Dokładne przesłuchanie nie ujawniło historii epizodów hipomaniakalnych lub maniakalnych ani innych stanów osi I. Warto jednak zauważyć, że wiele jego objawów depresyjnych było nietypowych; w depresji miał tendencję do jedzenia więcej i spania więcej, i były dowody wrażliwości na odrzucenie.
Chociaż pan A był zaabsorbowany materiałami pornograficznymi, gdy był w depresji, znaczące korzystanie z pornografii internetowej było obecne nawet wtedy, gdy jego depresja reagowała na leki. Chociaż lubił swoje nauczanie i badania oraz odnosił sukcesy w swojej karierze, w czasach, gdy praca była stresująca, częściej się masturbował. Jego żona nie mogła mieć dzieci i żadne z nich nie czuło, że chcą adoptować dziecko. Jednak jej praca wymagała od niej podróży przez kilka tygodni w roku, a wtedy czuł się bardziej samotny, miał więcej czasu i częściej się masturbował. Rzeczywiście, czasami przez całe życie polegał na masturbacji, aby uzyskać poczucie ulgi, czasami regularnie masturbując się do orgazmu trzy lub więcej razy dziennie. Nie miało to jednak wpływu na jego funkcje zawodowe lub społeczne, dopóki nie uzyskał łatwego dostępu do pornografii internetowej.
Brak hipomanii i manii u pacjenta jest ważny, biorąc pod uwagę, że hiperseksualność może być objawem tych stanów. Wyraźny wzrost zachowań hiperseksualnych w okresach obniżonego nastroju jest interesujący z punktu widzenia wcześniejszych sugestii, że takie zachowania mogą być w rzeczywistości objawami depresji i mogą reagować na leki przeciwdepresyjne (6). Wykluczenie nadużywania substancji jest również ważne, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że używanie kokainy może powodować objawy hiperseksualne (7). Wreszcie, pacjenci z objawami hiperseksualnymi mogą mieć szereg współistniejących schorzeń, w tym zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) i zaburzenie Tourette'a (8), więc należy je wykluczyć.
Z punktu widzenia interwencji farmakoterapeutycznej obecność nietypowych objawów depresyjnych ma istotne implikacje. Istnieją mocne dowody na to, że nieodwracalne inhibitory monoaminooksydazy (IMAO) są skuteczniejsze niż trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne w leczeniu takich objawów (9). Biorąc pod uwagę niedogodności związane z dietetycznymi środkami ostrożności IMAO, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) są użytecznymi lekami pierwszego rzutu. Z pewnością ich pozorna skuteczność w leczeniu dużej depresji tego pacjenta jest zgodna z przypuszczalną rolą serotoniny w hipersomnii i hiperfagii oraz z wynikami niektórych wcześniejszych doniesień, że SSRI są skuteczne w leczeniu depresji atypowej (10).
Uczelnia udostępniła biurowy dostęp do Internetu wszystkim wydziałom około 3 lata wcześniej. Początkowo pan A wykorzystywał to głównie do celów badawczych. Czasami jednak spędzał czas na internetowych czatach erotycznych, zazwyczaj przyjmując postać raczej macho, która silnie kontrastowała z jego własnym, ogólnie bardziej nieśmiałym i wycofanym zachowaniem.
Z biegiem czasu jednak większość jego korzystania z Internetu była poświęcona wyszukiwaniu określonych rodzajów zdjęć pornograficznych; dotyczyły one mężczyzny, którego uważał za macho lub dominującego w jakiś sposób, uprawiającego seks z kobietą. Następnie używał tego zdjęcia jako podstawy do fantazji seksualnej, w której był dominującym męskim partnerem kobiet na zdjęciu, a następnie masturbował się do orgazmu. W poprzednich latach od czasu do czasu odwiedzał sklepy z pornografią w poszukiwaniu tego rodzaju zdjęć, ale generalnie ich unikał z obawy, że któryś z jego uczniów go zobaczy.
Fantazje seksualne, wraz ze snami, od dawna uważano oczywiście za jedną z ważnych dróg do zrozumienia nieświadomości. Klinicysta chciałby zrozumieć, dlaczego dominacja odgrywała ważną rolę w życiu psychicznym tego pacjenta. Chociaż agresywne impulsy są prawdopodobnie powszechne, zrozumienie wyjątkowej historii życia tego pacjenta i wynikających z niego nieświadomych konfliktów mogło być przydatne w opracowaniu planu leczenia. Należałoby zapytać o wczesne doświadczenia seksualne, a także o wykorzystywanie seksualne w dzieciństwie, które może wiązać się z późniejszymi nadmiernymi zachowaniami seksualnymi (2).
Warto zauważyć, że czynniki kulturowe — rozwój Internetu — wydają się znacząco przyczyniać do patogenezy objawów tego pacjenta. Chociaż Internet może oferować klinicystom i ich pacjentom cenne możliwości psychoedukacji i wsparcia (11), może również stanowić okazję do patologicznego hazardu i innych rodzajów dysfunkcyjnych zachowań (1, 2).
Pan A stwierdził, że znalezienie odpowiedniego rodzaju zdjęcia może czasem zająć wiele godzin. Mężczyzna na zdjęciu musiał dominować, ale pan A nie był podniecony, jeśli istniały jakiekolwiek dowody na to, że kobieta jest krzywdzona. Gdy znalazł zdjęcie, które było „w sam raz”, masturbował się do orgazmu. Od dawna fascynowały go takie zdjęcia i miał kolekcję podobnych fotografii, ale ciągle szukał nowego materiału.
Czasami przypominał sobie obrazy, które go podniecały, kiedy on i jego żona kochali się, ale ogólnie ich stosunki seksualne były pozornie niezmienne i pozbawione przygód, które oboje uważali za odpowiednie. Szczegółowa historia seksualna nie wykazała niczego niezwykłego. Nie było historii molestowania w dzieciństwie.
Pan A zauważył jednak, że ma trudności z asertywnością. Na przykład miał tendencję do wykonywania poleceń innych, nawet jeśli się z nimi nie zgadzał. W końcu wybuchały uczucia gniewu, czasem w niewłaściwy sposób. Na przykład, zamiast negocjować z kierownikiem działu w konkretnej sprawie, zachowywał się gburowato i destrukcyjnie na zebraniach personelu, na których poruszano ten temat. O kwestionariuszu wczesnych nieadaptacyjnych schematów Younga (12), pacjent uzyskał wysokie wyniki w kilku pozycjach schematu ujarzmienia.
Wyrażenie „w sam raz”, którego pacjent użył do opisania swoich poszukiwań podniecających obrazów pornograficznych, przypomina objaw OCD. Jednakże, jak zauważono wcześniej, ten pacjent najwyraźniej nie wykazywał żadnych dowodów na to, że cierpiał na jakiekolwiek zaburzenie lękowe. Brak skojarzenia podniecenia seksualnego z materiałem sadystycznym wyklucza parafilię sadyzmu seksualnego. Ten punkt należy podkreślić, biorąc pod uwagę, że istnieje duża współchorobowość między parafilią a tak zwanymi zaburzeniami związanymi z parafilią (13).
młody (12) zasugerowali, że schemat podporządkowania może rozwinąć się, gdy w dzieciństwie zniechęca się do wyrażania złości, a dorośli z tym schematem są w stanie wyrazić tę emocję tylko pośrednio. Trening asertywności może być wstępną interwencją mającą na celu pomóc pacjentom w rozpoczęciu przezwyciężania schematu podporządkowania. Można również rozważyć skierowanie na terapię poznawczą, aby pomóc w zmianie leżących u podstaw wczesnych nieprzystosowanych schematów. Związek między schematami, stresorami, objawami i nastrojem nie obejmuje po prostu jednokierunkowej przyczynowości, ale raczej jest złożony.
Pan A początkowo odmówił skierowania na psychoterapię przez swojego psychiatrę, który zajmował się głównie psychofarmakologią, ale zgodził się na zwiększenie dawki fluoksetyny do 40 mg/dobę. W ciągu następnych kilku tygodni doprowadziło to do dalszej poprawy objawów nastroju, ale nie do obniżenia libido ani do jakichkolwiek zmian w jego hiperseksualnych zachowaniach. Kilka miesięcy później pan A zgodził się omówić swoje objawy z psychologiem.
Po rocznej obserwacji stwierdził, że psychoterapia była przydatna w przypadku trudności z asertywnością. Rzeczywiście, czuł teraz, że ta kwestia przyczyniła się do stresu, jaki odczuwał w pracy, wraz z poczuciem, że stracił kontrolę nad swoimi zachowaniami seksualnymi i do jego wcześniejszej depresji. Nastąpił również spadek jego problematycznego korzystania z Internetu, chociaż w okresach zwiększonego stresu w pracy lub samotności nadal miał skłonność do nadmiernego korzystania z pornografii i masturbacji.
Dzielenie terapii pomiędzy psychiatrę i psychologa pociąga za sobą szereg potencjalnych problemów; z pewnością w przypadku objawów, które pacjent uważa za krępujące, myśl o konieczności ujawnienia ich nowej osobie może pogorszyć sprawę. Reakcja objawów depresji na zwiększoną dawkę fluoksetyny jest zgodna z dowodami z poprzedniego raportu (5). Chociaż donoszono, że SSRI są przydatne w zmniejszaniu nadmiernej masturbacji i podobnych objawów, ich efekty nie zawsze są silne (6, 8, 14). Ponadto w kontrolowanym badaniu klomipraminy w porównaniu z dezypraminą w przypadku takich objawów nie stwierdzono skuteczności (15). To, czy SSRI mogą zmniejszać cierpienie związane z samotnością przy braku progowego zaburzenia nastroju, jest interesującym pytaniem teoretycznym, na temat którego istnieje niewiele danych.
Wielu autorów podaje, że psychoterapia jest użytecznym sposobem leczenia nadmiernej masturbacji i podobnych objawów (3)i chociaż brakuje kontrolowanych badań w tym konkretnym obszarze, psychoterapia jest z pewnością uważana za skuteczną w przypadku powszechnie występujących zaburzeń osi I (takich jak depresja), a także niektórych problemów osi II (takich jak trudności z asertywnością). Interwencja par mogłaby być również rozważona, gdyby istniały dowody na dysfunkcję małżeńską. Teoretycznie możliwe jest również, że farmakoterapia i psychoterapia wzajemnie się wzmacniają. Pomimo generalnie pozytywnego wyniku dla tej pacjentki, należy zauważyć, że objawy nadmiernych zachowań seksualnych mogą często mieć przewlekły przebieg (2).
Dyskusja
Pacjent tutaj przypomina opis „patologicznej seksualności” Kraffta-Ebbinga sprzed 100 lat (16):
Przenika wszystkie jego myśli i uczucia, nie dopuszczając żadnych innych celów w życiu, burzliwie i w sposób przypominający rutynę, domagając się gratyfikacji, nie dając możliwości moralnej i słusznej kontr-prezentacji, i przekształcając się w impulsywne, nienasycone następstwo seksualnych przyjemności.… Ta patologiczna seksualność jest straszną plagą dla swojej ofiary, ponieważ jest ona stale narażona na pogwałcenie praw państwowych i moralnych, utratę honoru, wolności, a nawet życia.
Oczywiście nowoczesne środki przekazu zapewniają szereg alternatywnych sposobów wyrażania psychopatologii. W szczególności Internet prawdopodobnie stanie się ważnym miejscem wyrażania różnych symptomów, w tym „patologicznej seksualności”.
Dość niedawne badania sugerują, że „patologiczna seksualność” wcale nie jest rzadkością i może wiązać się ze znaczną zachorowalnością (3, 17). Zaburzenie to występuje częściej u mężczyzn, a u pacjentów można zaobserwować szereg różnych zachowań, w tym kompulsywną masturbację, nadmierne korzystanie z drukowanej lub telefonicznej pornografii oraz patologiczne korzystanie z usług prostytutek. Podobnie jak w przypadku zaburzeń kontroli impulsów, chociaż objawy są zadowalające, zazwyczaj występuje również element dystoniczności ego. Rozpoznania współistniejące obejmują zaburzenia nastroju, zaburzenia lękowe i zaburzenia związane z używaniem substancji. Objawy mogą poważnie wpływać na funkcje rodzinne, społeczne i zawodowe, a negatywne konsekwencje obejmują choroby przenoszone drogą płciową. Istnieje wyraźna potrzeba odpowiedniej diagnostyki i leczenia takich pacjentów.
Przez lata stosowano szereg różnych terminów w odniesieniu do takich pacjentów, w tym „don Juanizm” i „nimfomania” (18, DSM III). Chociaż sekcja DSM-III-R dotycząca zaburzeń seksualnych, które nie zostały określone inaczej, zawiera termin „nieparafiliczne uzależnienia seksualne”, termin ten został usunięty z DSM-IV. Pojęcie „kompulsywności seksualnej” (19, 20) opiera się na założeniu, że istnieje fenomenologiczne i psychobiologiczne nakładanie się tej jednostki i OCD. Z kolei inni używali terminu „impulsywność seksualna” i podkreślali nakładanie się zaburzeń kontroli impulsów (21, 22). Zaproponowano również pojęcie uzależnienia seksualnego, ponownie oparte na domniemanych podobieństwach z zaburzeniami uzależniającymi (3, 23). „Zaburzenie związane z parafilią” zostało zasugerowane ze względu na dużą współchorobowość i fenomenologiczne podobieństwo do parafilii (13).
Brak uzgodnionego terminu prawdopodobnie przyczynił się do względnego niedostatku badań w tej dziedzinie. Każdy z różnych warunków prawdopodobnie ma zarówno zalety, jak i wady. Z pewnością sugerują szereg różnych teoretycznych podejść do przyszłych badań w tej dziedzinie. Jednak niezależnie od mocnych stron i ograniczeń tych podejść, podkreślamy, że istnieje ograniczona literatura empiryczna w tej dziedzinie, co utrudnia poparcie jednego modelu teoretycznego (17, 24). Zgodnie z naciskiem DSM na fenomenologię opisową, a nie na niepotwierdzoną teorię, termin „zaburzenie hiperseksualne” jest prawdopodobnie najbardziej odpowiedni.
„Zaburzenie hiperseksualne” być może opiera się na dowodach, że całkowite ujście seksualne, zdefiniowane jako liczba zachowań seksualnych w ciągu tygodnia, które kończą się orgazmem, jest stosunkowo wysokie w tej grupie pacjentów (13), chociaż stopień, w jakim objawy dotyczą orgazmu fizycznego (a nie np. fantazji i popędów seksualnych) różni się w zależności od pacjenta. Jednak co najważniejsze, termin ten koncentruje się na obserwowalnych zjawiskach i odchodzi od wszelkich potencjalnie nieodpowiednich ram teoretycznych. Starsza alternatywa „patologicznej hiperseksualności” prawdopodobnie brzmi pejoratywnie dla współczesnego ucha.
Czy możliwe jest sformułowanie kryteriów diagnostycznych odróżniających zaburzenie hiperseksualne od zachowań będących jedynie symptomami innego zaburzenia (takiego jak depresja), a także od normalnych zachowań seksualnych? Należy ustalić, na przykład, że przez znaczny okres czasu (np. 6 miesięcy) występuje nadmierne zaabsorbowanie nieparafilicznymi fantazjami seksualnymi, popędami lub nadmiernymi zachowaniami seksualnymi. Ponadto należy ustalić, czy objawów nie można lepiej tłumaczyć innym zaburzeniem osi I (np. narkotyk lub lek) lub ogólny stan zdrowia. Wreszcie, ocena, że fantazje seksualne, popędy lub zachowania są nadmierne (tj. reprezentują psychopatologię), musi uwzględniać normalne zróżnicowanie jako funkcję wieku (np. u nastolatków wysoki poziom zaabsorbowania fantazjami seksualnymi może być normatywny) i wartości subkulturowe (np. u pacjentów ceniących sobie celibat obecność pewnych popędów seksualnych i związanego z nimi dystresu może być normatywna), a także stopień, w jakim objawy są źródłem dystresu lub zakłócają ważne obszary funkcjonowania.
Rozważania te oraz użyte tutaj sformułowania są zgodne z propozycjami w literaturze (17, 24). Zatem ustalenie, że objawy są fantazjami seksualnymi, popędami i zachowaniami, które nie są parafiliczne, wynika z definicji parafilii DSM-IV; są to powtarzające się, intensywnie podniecające fantazje seksualne, popędy seksualne lub zachowania, które zazwyczaj dotyczą przedmiotów innych niż ludzkie, cierpienia lub upokorzenia siebie lub partnera, dzieci lub innych osób, które nie wyrażają na to zgody. W efekcie logika jest taka, że w zaburzeniu hiperseksualnym objawy są takie, jak w przypadku normatywnych wzorców pobudzenia.
Podobnie, wyraźnie ważne jest ustalenie, kiedy objawy hiperseksualne można lepiej wyjaśnić innymi stanami psychicznymi lub ogólnymi, niż konkretną diagnozą zaburzenia hiperseksualnego. Jak wspomniano wcześniej, na przykład pacjenci z manią lub zażywający kokainę mogą wykazywać zachowania hiperseksualne. Ponadto zachowania hiperseksualne można zaobserwować w wielu różnych stanach neurologicznych (7). W przedstawionym przypadku nie było dowodów na to, że objawy można tłumaczyć wyłącznie nastrojem lub innym zaburzeniem, chociaż nastrój (i prawdopodobnie brak asertywności) mógł zaostrzyć objawy seksualne i z kolei został przez nie zaostrzony.
Na koniec pozostaje trudne koncepcyjnie zadanie wytyczenia normalnych odchyleń od psychopatologii (25). Użyte powyżej sformułowanie podkreśla, że kliniczne oceny psychopatologii powinny uwzględniać zarówno normalną zmienność, jak i szkody spowodowane przez objawy. Tak więc, na przykład, intensywne fantazje seksualne u nastolatków lub niepokój spowodowany popędami seksualnymi u osób dążących do celibatu zazwyczaj nie są psychopatologiczne.
Istnieje oczywiście bogata literatura filozoficzna, która próbuje precyzyjniej zdefiniować zaburzenia medyczne i psychiatryczne oraz ich granice z normalnością. (26-28); problem wytyczenia normalnych odchyleń od psychopatologii jest szczególnie trudny, gdy, jak w przypadku zaburzeń hiperseksualnych, forma fenomenologii jest (z definicji) normatywna. Zastosowane tu sformułowanie jest zgodne z poglądami wielu autorów, którzy twierdzą, że diagnoza kliniczna obejmuje sądy wartościujące dotyczące norm kulturowych (27, 28).
Chociaż teoretycznie byłoby możliwe włączenie „zaburzenia hiperseksualnego” do sekcji DSM dotyczącej zaburzeń kontroli impulsów, wydaje się, że najbardziej pasuje do sekcji dotyczącej zaburzeń seksualnych. Jest to zgodne z klasyfikacją analogicznych jednostek, takich jak bulimia (która ma cechy impulsywne, ale jest klasyfikowana jako zaburzenie odżywiania).
Niedawne pojawienie się szeregu różnych zachowań w rubryce „problematyczne korzystanie z Internetu” rodzi pytanie, czy to również powinno być diagnozą psychiatryczną (29, 30). Dwa badania (1, 2) wykazały, że konsekwencje takiego używania mogą być rzeczywiście dalekosiężne, a wiele osób nie śpi, spóźnia się do pracy, ignoruje obowiązki rodzinne i ponosi konsekwencje finansowe i prawne. Typowy badany w tych badaniach był w wieku około 30 lat, miał przynajmniej wykształcenie wyższe, spędzał około 30 godzin tygodniowo na „nieistotnym” korzystaniu z Internetu i miał nastrój, niepokój, używanie substancji lub osobowość nieład. Biorąc pod uwagę, że Internet umożliwia szybki dostęp do materiałów seksualnych, a nawet partnerów seksualnych (31), zachowanie seksualne w tym kontekście jest szczególnie istotne (32). Wydaje się zasadne zaproponowanie, aby historia zachowań w Internecie była częścią standardowego wywiadu psychiatrycznego. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę, że takie objawy często można rozumieć w kategoriach istniejących diagnoz (w tym zaburzeń hiperseksualnych), istnieje powód, aby zachować ostrożność przy stawianiu diagnozy problematycznego korzystania z Internetu. Konsensus w sprawie terminu diagnostycznego i kryteriów zachowań hiperseksualnych zachęciłby do dalszych badań, które pomogłyby nam lepiej zrozumieć tych pacjentów i, mamy nadzieję, zapewnić lepszą opiekę. Chociaż wysunięto szereg hipotez dotyczących etiologii zaburzeń hiperseksualnych (3, 17), istnieje stosunkowo niewiele danych empirycznych na poparcie jakiejkolwiek konkretnej teorii. Zasugerowano przydatność wielu leków, w szczególności SSRI, ale brakuje kontrolowanych badań. Podobnie rutynowo zaleca się psychoterapię pomimo ograniczonego wsparcia badawczego. Niemniej jednak klinicyści specjalizujący się w pracy z zaburzeniami hiperseksualnymi są optymistami, że wielu pacjentom można pomóc dzięki odpowiedniej opiece klinicznej (33).
Otrzymano 24 lipca 2000 r.; poprawki otrzymane 19 stycznia, 13 kwietnia i 22 maja 2001 r.; przyjęty 23 maja 2001. Z Wydziału Psychiatrii Uniwersytetu Stellenbosch; Wydział Psychiatrii, University of Iowa, Iowa City; Wydział Psychiatrii Uniwersytetu Florydy w Gainesville; oraz New York State Psychiatric Institute, Department of Psychiatry, Columbia University, Nowy Jork. Prośby o przedruk należy kierować do dr Stein, Unit on Anxiety Disorders, Medical Research Council, Department of Psychiatry, University of Stellenbosch, PO Box 19063, Tygerberg 7505, Cape Town, Republika Południowej Afryki; [email chroniony] (e-mail).Dr. Stein jest wspierany przez Medical Research Council of South Africa.
Referencje
1. Shapira NA, Goldsmith TD, Keck PE Jr, Khosla UM, McElroy SL: Cechy psychiczne osób z problematycznym korzystaniem z Internetu. J Affect Disord 2000; 57: 267-272CrossRef, Medline, Google Scholar
2. Black DW, Belsare G, Schlosser S: Cechy kliniczne, współwystępowanie chorób psychicznych i jakość życia związana ze zdrowiem u osób zgłaszających kompulsywne korzystanie z komputera. J Clin Psychiatry 1999; 60: 839-844CrossRef, Medline, Google Scholar
3. Goodman A: Uzależnienie seksualne: podejście zintegrowane. Madison, Conn, International Universities Press, 1998Google Scholar
4. Freud S: Trzy eseje o teorii seksualności (1905), w Complete Psychological Works, wyd. standardowe, tom 7. Londyn, Hogarth Press, 1953, s. 125-243Google Scholar
5. Fava M, Rosenbaum JF, McGrath PJ, Stewart JW, Amsterdam JD, Quitkin FM: Litowe i trójpierścieniowe wspomaganie leczenia fluoksetyną w leczeniu opornej dużej depresji: badanie kontrolowane z podwójnie ślepą próbą. Am J Psychiatry 1994; 151: 1372-1374Połączyć, Google Scholar
6. Kafka MP: Skuteczne leczenie przeciwdepresyjne nieparafilicznych uzależnień seksualnych i parafilii u mężczyzn. J Clin Psychiatry 1991; 52: 60-65Medline, Google Scholar
7. Stein DJ, Hugo F, Oosthuizen P, Hawkridge S, van Heerden B: Neuropsychiatria hiperseksualności: trzy przypadki i dyskusja. Spektrum CNS 2000; 5: 36-48Medline, Google Scholar
8. Stein DJ, Hollander E, Anthony D, Schneier FR, Fallon BA, Liebowitz MR, Klein DF: Serotonergiczne leki na obsesje seksualne, uzależnienia seksualne i parafilie. J Clin Psychiatry 1992; 53: 267-271Medline, Google Scholar
9. Liebowitz MR, Quitkin FM, Stewart JW, McGrath PJ, Harrison WM, Markowitz JS, Rabkin JG, Tricamo E, Goetz DM, Klein DF: Specyficzność przeciwdepresyjna w depresji atypowej. Arch Gen Psychiatry 1988; 45: 129-137CrossRef, Medline, Google Scholar
10. Lonngvist J, Sihvo S, Syvalahti E, Kiviruusu O: Moklobemid i fluoksetyna w nietypowej depresji: podwójnie ślepa próba. J Affect Disord 1994; 32: 169-177CrossRef, Medline, Google Scholar
11. Stein DJ: Psychiatria w Internecie: badanie listy mailingowej OCD. Byk psychiatra 1997; 21: 95-98CrossRef, Google Scholar
12. Young JE: Terapia poznawcza zaburzeń osobowości: podejście skoncentrowane na schemacie. Sarasota, Floryda, Profesjonalna wymiana zasobów, 1990Google Scholar
13. Kafka MP, Prentky RA: Wstępne obserwacje współwystępowania osi I DSM-III-R u mężczyzn z parafilią i zaburzeniami pokrewnymi. J Clin Psychiatry 1994; 55: 481-487Medline, Google Scholar
14. Kafka M: Psychofarmakologiczne metody leczenia nieparafilicznych kompulsywnych zachowań seksualnych. Spektrum CNS 2000; 5: 49-59Medline, Google Scholar
15. Kruesi MJP, Fine S, Valladares L, Phillips RA Jr, Rapoport JL: Paraphilias: podwójnie ślepe porównanie klomipraminy z dezypraminą. Arch Sex Behav 1992; 21: 587-593CrossRef, Medline, Google Scholar
16. Krafft-Ebbing R: Psychopathia Sexualis: A Medico-Forensic Study (1886). Nowy Jork, Synowie GP Putnama, 1965Google Scholar
17. Black DW: Kompulsywne zachowania seksualne: recenzja. J Praktyczna psychiatria i zdrowie behawioralne 1998; 4: 219-229Google Scholar
18. Fenichel O: Psychoanalityczna teoria nerwic. Nowy Jork, WW Norton, 1945Google Scholar
19. Quadland M: Kompulsywne zachowania seksualne: definicja problemu i podejście do leczenia. J Sex Marital Ther 1985; 11: 121-132CrossRef, Medline, Google Scholar
20. Coleman E: Obsesyjno-kompulsywny model opisu kompulsywnych zachowań seksualnych. Am J Psychiatria prewencyjna Neurol 1990; 2: 9-14Google Scholar
21. Barth RJ, Kinder BN: Błędne etykietowanie impulsywności seksualnej. J Sex Marital Ther 1987; 1: 15-23CrossRef, Google Scholar
22. Stein DJ, Hollander E: Granice diagnostyczne „uzależnienia”: dr Stein i dr Hollander odpowiadają (list). J Clin Psychiatry 1993; 54: 237-238Medline, Google Scholar
23. Orford J: Hiperseksualność: implikacje dla teorii zależności. Br J Addict 1978; 73: 299-310CrossRef, Google Scholar
24. Stein DJ, Black DW, Pienaar W: Zaburzenia seksualne nie określone inaczej: kompulsywne, impulsywne czy uzależniające? Spektrum CNS 2000; 5: 60-64Medline, Google Scholar
25. Spitzer RL, Wakefield JC: Kryterium diagnostyczne DSM-IV o znaczeniu klinicznym: czy pomaga rozwiązać problem fałszywych alarmów? Am J Psychiatry 1999; 156: 1856-1864Abstrakcyjny, Google Scholar
26. Boorse C: O rozróżnieniu między chorobą a chorobą. Filozofia i sprawy publiczne 1975; 5: 49-68Google Scholar
27. Wakefield JC: Pojęcie zaburzenia psychicznego: na granicy między faktami biologicznymi a wartościami społecznymi. Am Psychol 1992; 47: 373-388CrossRef, Medline, Google Scholar
28. Reznek L: Filozoficzna obrona psychiatrii. Nowy Jork, Routledge, 1991Google Scholar
29. Brenner V: Psychologia korzystania z komputera, XLVII: parametry korzystania z Internetu, nadużycia i uzależnienia: pierwsze 90 dni badania korzystania z Internetu. Psychol Rep 1997; 80: 879-882CrossRef, Medline, Google Scholar
30. Młody KS: złapany w sieć. Nowy Jork, John Wiley & Sons, 1998Google Scholar
31. McFarlane M, Bull SS, Rietmeijer CA: Internet jako nowo pojawiające się środowisko ryzyka chorób przenoszonych drogą płciową. JAMA 2000; 384: 443-446CrossRef, Google Scholar
32. Cooper A, Scherer CR, Boies SC, Gordon BL: Seksualność w Internecie: od eksploracji seksualnej do ekspresji patologicznej. Psychologia zawodowa: badania i praktyka 1999; 30: 154-164CrossRef, Google Scholar
33. Carnes P: Wyjście z cienia: Zrozumienie uzależnienia seksualnego. Minneapolis, Minn, Compcare, 1983Google Scholar
;
