Komentarze: Najwyższy europejski seksuolog ostrzega, że używanie pornografii wiąże się z zaburzeniami erekcji i niemożnością wytrysku podczas seksu. Autorem tego nowego artykułu jest francuski psychiatra Robert Porto MD, obecny przewodniczący Europejska Federacja Seksuologii. Artykuł koncentruje się na doświadczeniu klinicznym dr Porto z 35 mężczyznami, u których wystąpiły (inaczej niewyjaśnione) zaburzenia erekcji i / lub anorgazmia, oraz jego terapeutyczne podejście do pomagania im. Jedna czwarta jego pacjentów była uzależniona od pornografii, a streszczenie artykułu wskazuje na pornografię internetową jako główną przyczynę problemów. (Należy pamiętać, że masturbacja [bez pornografii] nie powoduje przewlekłego zaburzenia erekcji, a eksperci nigdy nie cytują tego jako przyczyny zaburzeń erekcji.)
Główny artykuł jest w języku francuskim, ale streszczenie jest w języku francuskim i angielskim.
Fragmenty artykułu:
Intro: Nieuczciwa, a nawet pomocna w swojej powszechnie stosowanej formie, masturbacja w jej nadmiernej i wybitnej formie, zazwyczaj dziś związana z uzależnieniem od pornografii, jest zbyt często pomijana w klinicznej ocenie dysfunkcji seksualnych, którą może wywołać.
Wyniki: Wstępne wyniki dla tych pacjentów, po leczeniu mającym na celu „oduczenie” ich nawyków masturbacyjnych i często związanego z nimi uzależnienia od pornografii, są zachęcające i obiecujące. Zmniejszenie objawów uzyskano u 19 z 35 pacjentów. Dysfunkcje ustąpiły i pacjenci ci mogli cieszyć się satysfakcjonującą aktywnością seksualną.
Wnioski: Uzależniająca masturbacja, której często towarzyszy uzależnienie od cyber-pornografii, okazała się odgrywać rolę w etiologii niektórych rodzajów zaburzeń erekcji lub znieczulenia współistniejącego. Ważne jest, aby systematycznie identyfikować obecność tych nawyków, a nie przeprowadzać diagnozę poprzez eliminację, w celu włączenia technik odstraszania nawyków w radzeniu sobie z tymi dysfunkcjami
48, boulevard Rodocanachi, 13008 Marsylia, Francja
Dostępny online 16 August 2016
Podsumowanie
Wstęp.
Po długim okresie względnej tolerancji, masturbacja została zdemonizowana i stłumiona w XVIII i XIX wieku, zanim została przywrócona w XX wieku i trywializowana, a nawet ceniona w ostatnich dziesięcioleciach w wyniku wyzwolenia seksualnego, nadejścia naukowej seksuologii i rozwoju mediów i internetu. Nieszkodliwa, a nawet pomocna w powszechnie stosowanej formie, masturbacja w jej nadmiernej i wybitnej formie, powszechnie kojarzona dzisiaj z uzależnieniem od pornografii, jest zbyt często pomijana w klinicznej ocenie dysfunkcji seksualnych, którą może wywołać.
Cel.
Celem tego artykułu jest rzucenie światła na rolę idiosynkratycznych wzorców masturbacji w wystąpieniu dwóch dysfunkcji seksualnych u mężczyzn; po pierwsze, zaburzenia erekcji (ED), a po drugie, anejakulacja koalicyjna (CA), oraz zachęcenie lekarzy do włączenia wzorca masturbacji do swoich badań seksuologicznych z pacjentem.
Metoda.
Opierając się na bardzo rzadkich publikacjach na ten temat i jego doświadczeniach klinicznych z przypadkami 35, autor opisuje mechanizm tego warunkowania i sugeruje pewne rozwiązania terapeutyczne.
Wyniki.
Wstępne wyniki dla tych pacjentów, po leczeniu „oduczenia” ich nawyków masturbacyjnych i często związanego z nimi uzależnienia od pornografii, są zachęcające i obiecujące. Zmniejszenie objawów uzyskano u pacjentów 19 z 35. Dysfunkcje ustąpiły i ci pacjenci mogli cieszyć się satysfakcjonującą aktywnością seksualną. Nadal są obserwowani w dłuższych odstępach czasu lub zachęcani do powrotu w przypadku nawrotu choroby. Wyniki te wskazują na pewną potencjalną skuteczność i powinny zostać potwierdzone przez dalsze kontrolowane badania kliniczne.
Dyskusja.
Pacjenci w naszej próbie nie szukali pomocy w uzależnieniu od masturbacji, ale w ED lub CA. Uzależnienie od masturbacji i jej specyficzny styl nigdy nie są wymieniane spontanicznie przez tych pacjentów. W pierwszych przypadkach, przy braku innych istotnych czynników, które mogą powodować dysfunkcję, problem masturbacji został ujawniony podczas dalszych wywiadów z tematem w bardziej dogłębny sposób. W kolejnych przypadkach doświadczenie to doprowadziło nas do zbadania wzorców masturbacji podmiotu od samego początku.
Wnioski
Uzależniająca masturbacja, której często towarzyszy uzależnienie od cyber-pornografii, okazała się odgrywać rolę w etiologii niektórych rodzajów zaburzeń erekcji lub znieczulenia współistniejącego. Ważne jest, aby systematycznie identyfikować obecność tych nawyków, a nie przeprowadzać diagnozę poprzez eliminację, w celu uwzględnienia technik odstraszania nawyków w zarządzaniu tymi dysfunkcjami.
[Papier]
W nauce nie ma określonej prawdy, tylko wiedza dostępna w danym momencie. Pr Patrick Gaudray
Termin Masturbacja pochodzi od łacińskiego manus (ręka) lub greckiego mazea (penis) i turbare Latin (disrupt) (Dally, 1975).
Masturbacja, czasami nazywana niesprawiedliwie przez onanizm po błędnej asymilacji z biblijnym brakiem Onanu, od dawna była potępiana przez moralność i religię. W XVIII wieku autoerotyzm stał się przez dziesięciolecia niezdrowy, a nawet szkodliwy, zwłaszcza pod wpływem influentissot (1760).
W XX wieku, wraz z ewolucją moralności i rozwojem badań epidemiologicznych, widzimy, że jest to praktyka niezwykle rozpowszechniona: 94% mężczyzn (Kinsey i in., 1948), 63% (Nazareth i in. 2003), 73% (Gerressu , 2008); z odmianą według wieku: 25-30 lat 2 / 3, ½ lat czterdziestych, 1 / 3 lat sześćdziesiątych (Herbenick i in., 2010). Regularna praktyka obejmowałaby 40.3% mężczyzn (Bajos i in., 2008), dane liczbowe, które można znaleźć w innym francuskim dochodzeniu (Brenot, 2011), gdy dodawano pacjentów, którzy masturbują się co najmniej raz dziennie (11.1%) i tych, którzy robią to w co najmniej raz w tygodniu (31.4%).
Masturbacja w jej zwykłej praktyce jest obecnie bardziej niż zliberalizowana, a nawet uznawana za użyteczną funkcję w związku z ewolucją zwyczajów: ułatwia rozwój psychoseksualny poprzez rozbudzanie wrażeń narządów płciowych, a to u obu płci może pomóc (Carvalheira i Leal, 2013) z seksualnością pary, może służyć jako metoda antykoncepcji, może być stosowany jako ujście dla osób samotnych i niepełnosprawnych, jest prewencją w przypadku chorób przenoszonych drogą płciową, przestępstw seksualnych i cudzołóstwa, gdy częstość różnych pragnień u pary ... Niewystarczające erekcje podczas masturbacji byłyby wskaźnikiem predykcyjnym choroby układu krążenia (Rastrelli i wsp., 2013). Ma również właściwości diagnostyczne, na przykład do identyfikacji organicznych ED (Corona i in., 2010). Ma również zastosowanie terapeutyczne w leczeniu dysfunkcji orgazmu (LoPiccolo i Lobitz, 1972). To wszystko dodatkowe argumenty przemawiające za braniem pod uwagę nawyków masturbacji w ocenie seksuologicznej.
Z drugiej strony, masturbacja jest niewłaściwie stosowana, jak w przypadku wszelkiej aktywności seksualnej, gdy praktykuje się ją z powodów innych niż seksualne (przykład środka uspokajającego lub induktora snu).
Jednak zwykłe lub nadmierne używanie może powodować wady, których nie uważamy za wystarczające.
Zauważ, że w tym względzie to nie ejakulacja, zwykły wniosek autoerotyzmu, który jest szkodliwy sam w sobie, ale uwarunkowanie podmiotu do określonego trybu stymulacji zbyt daleko od odczuć odczuwanych podczas penetracji pochwy.
Konkretne warunki masturbacji
Chociaż ręczna stymulacja prącia lub przesuwanie napletka, zarówno przez bezpośrednie tarcie, jak i nacisk na żołądź (niezależnie od tego, czy pacjent jest obrzezany czy nie) nie jest jedyną techniką, pozostaje najbardziej rozpowszechniona. Inne nawyki autoerotyczne są zróżnicowane i ograniczone jedynie wyobraźnią człowieka i postępem technologii: wahają się od wcierania w poduszkę lub materac do różnych urządzeń wibracyjnych, poprzez stymulację odbytu, samo-spadanie (co wymaga dużej elastyczności i / lub długiego penisa ) lub pseudo-erotyczne zawieszenie (czasem śmiertelne!).
Do tego dochodzą specjalne cechy kontaktu: pełna ręka lub dwa palce, wyłącznie na hamulcu, przez szczypanie, skręcanie, siłę kompresji, szybkie tempo lub powolne, i oczywiście powtarzalne, często z widzeniem lub erotyczno-pornograficzny materiał. Co więcej, pacjent może szybko szukać przyjemności wytrysku lub opóźniać orgazm w nieskończoność, zatrzymując się wcześniej.
Nawyki autoerotyczne są zbyt często zapominane podczas oceny pacjentów konsultujących się z powodu zaburzeń seksualnych.
Niektórzy autorzy podają znaczną częstość nadmiernej masturbacji w szerokim zakresie zaburzeń seksualnych (Gerressu i in., 2008).
Spośród mężczyzn 596 w parach heteroseksualnych z pożądaniem seksualnym spadł dla partnera, 67% zgłosił typową masturbację związaną z pornografią (Carvalheira i in. 2015).
Pierwszy opis, który identyfikuje związek między stylem a idiosynkratycznymi zaburzeniami masturbacji i seksu, często powraca Perelman (1994), który na podstawie przypadków 75 opóźnionego wytrysku (RE) zebranych w ciągu pięciu lat oszacował, że masturbacja wysokiej częstotliwości (30% jego próbki masturbowany co najmniej raz dziennie) był silnie skorelowany z ER (Perelman, 2004). Niedawno Gila Bronner (2014) podkreśliła znaczenie tego pytania dla przypadków 4.
Rozumiemy, że nie chodzi o samą ejakulację, ale raczej nawykową, powtarzalną, uzależniającą stymulację prącia. I oczywiście nie chodzi o ustalenie standardu częstotliwości, co zakłóca funkcjonowanie seksualne, ponieważ jest ono różne dla różnych przedmiotów. Uwarunkowania, o których mówimy, obejmują indywidualne nawyki, charakterystyczne dla każdego, w tym częstotliwość, a także zależne od osobowości.
Niektórzy autorzy odnoszą się do kompulsywnej masturbacji (Coleman, 2011); dotyczy to przypadków, w których motywacją jest zmniejszenie lęku jako osób, które nie mogą zasnąć bez masturbacji lub tych, które robią to, gdy są zestresowane.
Inni mówią o impulsywnym zachowaniu, gdy motywacja jest dążeniem do przyjemności; ten ostatni jest na ogół obecny w jakiejkolwiek aktywności seksualnej, mówimy zatem bardziej prawdopodobne, że jest to zaburzenie kontroli impulsów (Barth i Kinder, 1987).
Mówi się o uzależnieniu od zachowań mniej lub bardziej niekontrolowanych, powtarzalnych, które mogą być wywołane czynnikami wewnętrznymi lub zewnętrznymi, którym podmiotowi trudno jest się oprzeć, nawet jeśli jest świadomy ich negatywnych skutków, i na którym staje się zależny.
Aby pozostać na poziomie kliniki, znajdujemy to uwarunkowanie, tę zależność, poprzez przesłuchanie pacjentów konsultujących się z DE [zaburzeniami erekcji] lub stanem anejakulacji, jeśli ktoś chce zapytać. Wobec braku innych przyczyn możemy zatem przypisać masturbacji uwarunkowanie przyczynowej hipotezy tych dysfunkcji. Częste korzystanie z cyber pornografii w trakcie tych praktyk masturbacyjnych ma inne wady: umożliwienie użytkownikom unikania ryzyka prawdziwych relacji, złudzenia relacji społecznych, braku empatii, a zwłaszcza deficytu w kontakcie z innymi. Powtarzające się korzystanie z pornografii internetowej zmienia wirtualną psychikę, a użytkownik robi to bez
bardziej „niebezpieczna” rzeczywistość relacyjna.
Czynniki ryzyka
Pierwotnie to niekontrolowane zachowanie seksualne, wspomniano o patologii przywiązania, wadzie narcystycznej, zaburzeniu regulacji emocji, wczesnej traumie (i Seedall Butler, 2006; Seedall i Butler, 2008). Często występuje w tych przedmiotach, przynajmniej w początkowym okresie ich uwarunkowań, nieśmiałości, niedojrzałości emocjonalnej, strachu przed kobietami, nieznajomości ich historii i pragnień rodziców.
Patofizjologia
Zastanowimy się tylko nad związkami między uzależniającą masturbacją a dwoma męskimi dysfunkcjami seksualnymi: ED i anorgasmia coital [niezdolność do wytrysku podczas stosunku]. Niektóre nawyki masturbacyjne wydają się tłumaczyć pojawieniem się anejakulacji ED lub koalicji poprzez dwa nałożone procesy:
• warunkowanie poprzez powtarzanie;
• specyficzne, idiosynkratyczne środki samostymulacji.
Częsta praktyka masturbacji wzmocniona orgazmiczną przyjemnością indukuje aktywację pewnych obwodów mózgu (obwód nagrody) (Benedetti, 2014; Porto, 2014). Ta uzależniająca aktywność autoerotyczna tworzy odcisk w obwodzie podniecenia mózgu, a autoerotyzm może stać się dominujący, utrudniając tym samym intymność seksualną z partnerem. Osoby te ostatecznie doświadczają poważnych trudności w uzyskaniu erekcji ze swoim partnerem (ED), ponieważ są uwarunkowane ręczną stymulacją penisa (bez czekania na „pożądanie erekcji”), stymulacji, która stopniowo staje się niezbędna do uzyskania erekcji.
Prawie uniwersalne skojarzenie masturbacji z pornografią (wzmocnienie kontekstowe) sprawia, że odwołanie się do tej ostatniej jest koniecznością, co uniemożliwia spontaniczną erekcję w kategoriach regularnej intymności.
Podobnie warunkowanie wyzwalania wytrysku specjalną cyfrową stymulacją,
unikalny dla każdego, powoduje nieskuteczność odczuć dopochwowych i wywołuje współistniejącą anorgazmię u niektórych osób. To powtarzające się zachowanie w określonym kontekście wzmacnia się i staje się bardziej automatyczne, przyjemność odgrywa rolę nagrody, a proces uzależnia się poprzez rodzaj nawyku / choroby neoobwodu w mechanizmach uczenia się.
Na szczęście neuroplastyczność mózgu pozwala na odwarstwienie wielu z tych pacjentów.
Wsparcie
Podejście psychologiczne
Przed jakimkolwiek podejściem terapeutycznym właściwe jest zapewnienie pacjentowi minimum narcystycznych względów; renaryfikacja jest częścią jego wsparcia.
Pomaganie pacjentowi w identyfikacji i wykorzystaniu jego mechanizmów obronnych wydaje się skuteczniejsze niż drastyczny zakaz. Odwarstwienie polega na wykorzystaniu instynktownej dynamiki podmiotu; wprowadzić mowę tam, gdzie są tylko obrazy, umieścić słowa do opisania uczuć, zidentyfikować obraz (którego nie mógł uosabiać?) podmiot odkrywa, aby upewnić się, że wirtualny nie czyni już ekranu prawdziwym. Musimy poszukiwać i doskonalić umiejętności podmiotu w zakresie przerabiania i symbolizowania oraz ponownego wprowadzania wymiaru narracyjnego, pomagając pacjentowi otworzyć się na innego i uchwycić jego słowo.
Podejście behawioralne
Zaburzenia erekcji spowodowane uwarunkowaniem „pasywną masturbacją”
Określamy tym terminem osoby, które nie czekają, aż podniecenie doprowadzi do erekcji, ale wywołują ją ręcznie i gorączkowo szukają wytrysku, aby erekcja stała się czymś tak „bezużytecznym”, że w końcu zanika. Dzieje się tak często w przypadku intensywnego uzależnienia od masturbacji od okresu dojrzewania, które powoduje, że podmiot stymuluje nawet miękkiego penisa w kompulsywnym poszukiwaniu orgazmu.
Wynika z tego, że w okolicznościach ewaluacja współistniejąca kończy się niepowodzeniem lub występuje tylko poprzez masturbację.
Dekondycjonowanie pasywnej masturbacji wymaga wcale nie stymulowania w zwykły sposób, to znaczy, gdy genitalia jest bierne i tylko ręka porusza się, aby wywołać (lub nie!) Erekcję i wywołać orgazm. Nie oznacza to zakazu samostymulacji, ale raczej dopuszczenie tylko tego, co nazwaliśmy „aktywną masturbacją” (Porto, 2014). Pacjent musi najpierw zostać wyprostowany, czy to przez spontaniczne pragnienie, czy przez erotyczną wyobraźnię, i penetrować stabilną, nawilżoną dłonią w tę iz powrotem, naśladując stosunek płciowy, podczas fantazjowania o stosunku seksualnym z pochwą. Jest to program systematycznego powtarzania przez kilka tygodni, który może powodować dysfunkcję.
Organiczny orgazm Anejaculation przez masturbację
Adepci samostymulacji, przez lata intensywnej, idiosynkratycznej masturbacji, przyzwyczajają się do trudności podczas penetracji.
Niepokoją ich różnice w odczuciach narządów płciowych doświadczanych podczas stosunku, które są niewystarczające (ciśnienie, szybkość i intensywność nie są takie same).
Można również doświadczyć psycho-emocjonalnej porażki pobudzenia, fantazje podczas stosunku są różne.
Kluczem do diagnozy jest określenie okoliczności, w których podmiot może wytryskuć.
Osoby te często opisują „więcej podniecenia i przyjemności z masturbacji niż z seksu” (Perelman, 2009).
Z drugiej strony „lęk przed wytryskiem” dotyczący tych problemów może przeszkadzać w stymulowaniu uczuć narządów płciowych i może odwracać ich uwagę od sygnałów psychoerotycznych, które normalnie wyzwalają ich wytrysk (Apfelbaum, 2000; Perelman, 1994, 2005).
Pomijamy przykład niektórych użytkowników PDE 5 [leków poprawiających seksualność], którzy dostają erekcji nawet wtedy, gdy nie odczuwają, przed i podczas stosunku, wystarczającego podniecenia psycho-erotycznego do wytrysku… gdy biorą erekcję za wskaźnik pożądania seksualnego, podczas gdy efekt jest tylko farmakologicznym efektem zastoinowania naczyń, nie zawsze adekwatnym do pożądania!
Podsumowując, wysoka częstość idiosynkratycznej masturbacji z rozbieżnością między fantazjami a nawrotem sprzyja pojawieniu się trudności z erekcją i ejakulacją.
Odwarstwienie tych pacjentów obejmuje następujące fazy.
Styl masturbacji tematu musi się zmienić. Musi zbliżyć się do warunków, które imitują penetrację witalną, po czym następuje wytrysk dopochwowy, gdy zostanie uruchomiony ręcznie.
Dlatego konieczne jest porzucenie jakiejkolwiek „pasywnej masturbacji” i wyłącznie praktykowanie „aktywnej masturbacji” opisanej powyżej. Ponadto pacjent jest zachęcany do ułatwienia sobie orgazmu poprzez zastosowanie wyższego poziomu pobudzenia poprzez fantazje psychoseksualne obecne podczas masturbacji.
Wszystkie stosunki seksualne powinny kończyć się dopochwowym wytryskiem. Aby uczyć się ponownie, należy zatem:
- zatrzymać stosunek pochwowy (np. gdy partner chce);
- spowodować wytrysk przez masturbację;
- następnie wejdź natychmiast, aby wytrysk miał miejsce zawsze w pochwie.
Przećwicz manewr na moście we współpracy z partnerem. „Manewr pomostowy” polega na skojarzeniu bodźca wyzwalającego z mniej skuteczną stymulacją w taki sposób, że po osiągnięciu warunkowania wystarczy tylko jedna stymulacja do wyzwolenia. W praktyce pacjent, a lepiej jego partnerka, ręcznie chwyta penisa podczas wykonywania wszystkich ruchów dopochwowych. Stopniowo będzie się przerywać ręczną stymulację wcześniej i wcześniej, aby ewentualnie całkowicie się bez niej obejść.
Nasza próbka
Zebraliśmy przypadki uzależnienia od 35 od biernej masturbacji (to znaczy ręcznej autostymulacji penisa, zwykle wiotkiego na początku i wysokiej częstotliwości), średni wiek 41.8 lat, 19 do 64 lat. Nawyk masturbacji trwał przez okres dojrzewania, z częstotliwością od wielu tygodni (1) lub codziennie (21), do wielu dni (7), dwa razy dziennie (2), trzy razy dziennie (3), a nawet pięć razy dziennie ( 1).
Dziesięciu badanych miało anejakulację narządów płciowych, osoby z 25 miały zaburzenia erekcji. Spośród nich przypadki 5 wykazały zarówno dysfunkcje, 8 był również uzależniony od pornografii, a 8 również skarżył się na znaczny spadek libido. Ocena biopsychospołeczna-relacyjna nie znalazła innych potencjalnie istotnych czynników etiologicznych, wybraliśmy uzależnienie od masturbacji i styl jako główne cele leczenia, a także leczenie możliwego uzależnienia pornograficznego i wynikającej z niego koniugacji. Czas trwania leczenia rozprzestrzenił się między miesiącami 4 dla tych, którzy byli sumienni i więcej niż rok dla tych, którzy są zniechęceni i zatrzymywali się wiele razy. Odwrócenie wymaga jednego do trzech lat.
Dziewiętnastu pacjentów nie było przyzwyczajonych do ich kondycji, 3 jest w toku, 13 poddał się lub zniknął z pola widzenia.
Wnioski
Przypomnijmy, że historycznie trzeba było długo walczyć, aby ponownie podkreślić rolę umysłu w seksualności i jak trzeba było głosić tak, aby psychologiczna etiologia nie została wyeliminowana z diagnozy w seksuologii.
Od samego początku AIUS nigdy nie zmienił potwierdzenia tego ciągu. Obecnie główne międzynarodowe towarzystwa naukowe w naszej dyscyplinie rehabilitowały psychogenne przyczyny zaburzeń seksualnych, włączając je do swoich zaleceń.
Jeśli weźmie się pod uwagę częstość masturbacji i nie jest to rzadkie utrzymywanie się w uzależniającej formie u dorosłych partnerów z partnerem, jej rola w niektórych dysfunkcjach seksualnych nie będzie tak często lekceważona. Etiologiczna rola nawyków masturbacyjnych w odniesieniu do zaburzeń erekcji i anorgazmii koitalnej powinna być systematycznie badana i nie powinna być diagnozą wykluczenia, nawet jeśli nasze podejście wymaga wielodyscyplinarnej oceny naszych pacjentów.
Deklaracja interesów
Autor twierdzi, że nie ma linków do zainteresowań.
Referencje
Apfelbaum B. Opóźniony wytrysk; zespół bardzo źle zrozumiany. W: Leiblum SR, Rosen RC, redaktorzy. Zasady i praktyka terapii seksualnej. 2nd ed. Nowy Jork: Guilford Press; 2000.
Bajos N, et al. La sexualité en France. Paryż: La Découverte; 2008.
Barth RJ, Kinder BN. Błędne nazywanie impulsywności seksualnej. J SexMarital Ther 1987; 13 (1): 15 - 23.
Brenot P. Les hommes le sexe et l'amour. Paryż: Les Arènes; 2011 - 2012.
Bronner G, Ben-Zion IZ. Niezwykła praktyka masturbacji jako czynnik etiologiczny w diagnostyce i leczeniu zaburzeń seksualnych u młodych mężczyzn. J Sex Med 2014; 11: 1798 - 806.
Butler MH, Seedall RB. Przywiązanie Związek w wyzdrowieniu z uzależnienia. Część 1: mediacja relacji. Sex Addict Compulsivity 2006; 13 (2-3): 289 - 315.
Carvalheira A, Leal I. Masturbacja wśród kobiet: czynniki powiązane i reakcja seksualna w próbie społeczności portugalskiej. JSex Marital Ther 2013; 39 (4).
Carvalheira A, Træen B, Stulhofer A. Masturbacja i wykorzystanie pornografii wśród połączonych heteroseksualnych mężczyzn z obniżonym pożądaniem seksualnym: ile ról masturbacji? J Sex Marital Ther2015; 41 (6): 626 - 35.
Coleman E. Impulsywne / kompulsywne zachowania seksualne: ocena i leczenie. W: The Oxford Handbook zaburzeń kontroli impulsów; 2011 [str. 375].
Corona G, Ricca V i in. Autoerotyzm, umysłowość i zaburzenia organiczne u pacjentów z zaburzeniami erekcji. J Sex Med2010; 7: 182 - 91.Dally P. Czynnik fantasy, 135. George Weidenfeld i Nicolson Limited; 1975.
Gerressu M, Mercer CH, Graham CA, Wellings K, Johnson AM. Rozpowszechnienie masturbacji i powiązanych czynników w brytyjskim National Probability Survey. Arch Sexual Behav 2008; 37 (2): 266 - 78.
Herbenick D, Reece M, Schick V, Sanders S, Dodje B, FortenberryJ. Zachowania seksualne w Stanach Zjednoczonych: wyniki krajowej próby prawdopodobieństwa mężczyzn i kobiet w wieku 14 - 94. J Sex Med 2010; 7 (suppl. 5): 255 - 65.
Kinsey A, Pomeroy W, Martin C. Zachowania seksualne u mężczyzn. Philadelphia: Saunders; 1948.LoPiccolo J, Lobitz WC. Rola masturbacji w leczeniu zaburzeń orgazmu. Arch Sex Behav 1972; 2 (2): 163 - 71.
Nazareth I, Boynton P, King M. Problemy z funkcją seksualną u osób uczęszczających do londyńskich lekarzy ogólnych: badanie przekrojowe. BMJ 2003; 327: 423.
Perelman MA. Wznowiono masturbację. Contemp Urol 1994; 6 (11): 68 - 70.
Perelman MA. Zrozumienie i leczenie opóźnionego wytrysku: perspektywa terapeuty asex. Wiadomości ISSM; 2009.
Perelman MA. Opóźniony wytrysk. Curr Sex Health Rep2004; 1 (3): 95 - 101 [Aktualna grupa medyczna. Skoczek].
Perelman M. Wzory masturbacji idiosynkratycznej: kluczowa, niewyjaśniona zmienna w leczeniu opóźnionego wytrysku przez urologa praktykującego. J Urol 2005; 173: 340 (streszczenie 1254).
Porto R. Masturbation et dysfonctions sexuelles (Assises Franc¸aisesde Sexologie Marseille); 2014 [Komunikacja orale].
Rastrelli G, Boddi V, Corona G, Mannucci E, Maggi M. Zaburzenia erekcji wywołanych masturbacją: nowy czynnik ryzyka sercowo-naczyniowego u mężczyzn z zaburzeniami seksualnymi. J Sex Med2013; 10 (4): 1100 - 13.
Seedall RB, Butler MH. Związek przywiązania w wyzdrowieniu z uzależnienia. Część 2: merytoryczne interwencje wykonawcze. Sex Addict Compulsivity 2008; 15 (1): 77 - 96.
Tissot SA. L'onanisme ou dissertation sur les maladies produkuje parla masturbację. Paryż: La Différence; 1760.
;
