KOMENTARZE - Szczegóły ujawniają przypadek anejakulacji wywołanej przez porno. Jedynym doświadczeniem seksualnym męża przed zawarciem małżeństwa była częsta masturbacja do pornografii - gdzie był w stanie wytryskać. Podał także stosunek seksualny jako mniej podniecający niż masturbacja na porno. Kluczową informacją jest to, że "przekwalifikowanie" i psychoterapia nie wyleczyły jego anejakulacji. Kiedy te interwencje zawiodły, terapeuci zaproponowali całkowity zakaz masturbacji na porno. Ostatecznie zakaz ten doprowadził do udanego współżycia seksualnego i wytrysku z partnerem po raz pierwszy w życiu. Kilka fragmentów:
A to mężczyzna zamężny w wieku 33 z orientacją heteroseksualną, profesjonalista z średniego społeczno-ekonomicznego środowiska miejskiego. Nie miał przedmałżeńskich kontaktów seksualnych. Często oglądał pornografię i często masturbował się. Jego wiedza na temat seksu i seksualności była adekwatna. Po jego ślubie pan A opisał swoje libido jako początkowo normalne, ale później zredukowane na skutek trudności ejakulacyjnych. Pomimo ruchów pchających w ciągu 30-45 minut, nigdy nie był w stanie wytryskać ani osiągnąć orgazmu podczas przenikliwego seksu z żoną.
Co nie działało:
Leki pana A zostały zracjonalizowane; Klomipraminę i bupropion przerywano, a sertralinę utrzymywano w dawce 150 mg na dobę. Sesje terapeutyczne z parą odbywały się co tydzień przez kilka pierwszych miesięcy, po czym były rozmieszczone co dwa tygodnie, a następnie co miesiąc. Konkretne sugestie, w tym skupienie się na doznaniach seksualnych i skoncentrowanie się na doświadczeniu seksualnym, a nie na ejakulacji, zostały użyte, by zmniejszyć lęk i widzów. Ponieważ pomimo tych interwencji utrzymywały się problemy, rozważano intensywną terapię seksualną.
W końcu wprowadzili całkowity zakaz masturbacji (co oznacza, że nadal masturbował się do porno podczas powyższych nieudanych interwencji):
Zakazano jakiejkolwiek formy aktywności seksualnej. Rozpoczęto progresywne ćwiczenia czuciowe (początkowo nie-genitalne i później genitalne). Pan A opisał niezdolność do odczuwania tego samego stopnia stymulacji podczas seksu penetrującego w porównaniu z tym, którego doświadczył podczas masturbacji. Po wprowadzeniu zakazu masturbacji, zgłosił zwiększone pragnienie aktywności seksualnej ze swoim partnerem.
Po nieokreślonym czasie zakaz masturbacji do porno doprowadził do sukcesu:
W międzyczasie pan A i jego żona zdecydowali się na zastosowanie technik wspomaganego rozrodu (ART) i przeszli dwa cykle inseminacji domacicznej. Podczas sesji treningowej, Pan A wytrysk po raz pierwszy, po którym był w stanie wytryskać zadowalająco podczas większości interakcji seksualnych pary.
Indian J Psychol Med. 2014 Jul-Sep; 36 (3): 329 – 331.
doi: 10.4103 / 0253-7176.135393
PMCID: PMC4100426
Abstrakcyjny
Anejakulacja jest rzadką jednostką kliniczną, która może wynikać z różnych przyczyn, zarówno organicznych, jak i psychologicznych. Na anejakulację psychogenną wpływają czynniki pokrewieństwa, zachowania i czynniki psychologiczne. Przedstawiamy kliniczny przypadek sytuacyjnej anejakulacji, w którym zastosowano kombinację technik, które dotyczyły tych czynników, w tym zmian w technice masturbacji, lepszej komunikacji małżeńskiej i jakości oraz redukcji lęku za pomocą technik poznawczo-behawioralnych. Sugeruje się modyfikację standardowych technik terapii seksualnej i dostosowanie ich do konkretnych problemów indywidualnego pacjenta.
Słowa kluczowe: Anejaculation, anorgazmia, terapia seksualna
WPROWADZENIE
Anejaculation definiuje się jako całkowity brak ejakulacji podczas aktywności seksualnej, pomimo normalnej erekcji lub nocnych emisji. [1] Może to wynikać z urazu rdzenia kręgowego, wycięcia węzłów chłonnych zaotrzewnowych, cukrzycy, poprzecznego zapalenia rdzenia, stwardnienia rozsianego lub przyczyn psychogennych [2] Chociaż stosunkowo rzadko zdarza się to w populacji ogólnej, w porównaniu z 12,000 corocznie zgłaszane są nowe przypadki anejakulacji, z których około 1.5% ma pochodzenie psychogenne, gdzie nie ma widocznej etiologii organicznej i problem uważa się za funkcjonalny. [3,4] Podobnie jak inne zaburzenia seksualne, anejakulacja psychogenna może być uogólniona (przy wszystkich rodzajach zachowań seksualnych i wszystkich partnerów) lub sytuacyjna. [5,6] Mężczyźni, którzy cierpią na sytuacyjną anejakulację, nie mogą świadomie wytryskać podczas aktywności seksualnej, ale często są w stanie uzyskać normalne erekcje, wytrysk podczas masturbacji lub wydzielanie nocne; można je dalej scharakteryzować jako specyficzne dla partnera lub rodzaju aktywności seksualnej. Kilka teorii próbowało wyjaśnić anejakulację psychogenną, w tym brak świadomości własnego ciała, zahamowanie psychiczne z powodu poczucia winy lub strachu przed utratą kontroli, nieodpowiednie pobudzenie seksualne (z powodu orientacji autoseksualnej), lęk przed wydajnością (nadmierne skupienie się na zadowalaniu partnera) lub negatywny wpływ (uraza lub wrogość) wobec partnera; jednak te teorie mają niewiele dowodów empirycznych. [2,7,8,9,10,11] Leczenie, które okazało się skuteczne w anejakulacji psychogennej, obejmuje terapię seksualną, stymulację wibratorem i elektroejakulację. [5,7] Opisujemy pacjenta z sytuacyjną anejakulacją psychogenną.
OPIS PRZYPADKU
Pan A jest 33-letnim mężem o orientacji heteroseksualnej, profesjonalistą ze średniego tła społeczno-ekonomicznego. Został skierowany do oddziału psychiatrii z oddziału medycyny reprodukcyjnej, gdzie wraz z żoną przedstawił ocenę niepłodności po 18 miesiącach małżeństwa. Para została początkowo oceniona pod kątem organicznych przyczyn anejakulacji, które zostały wykluczone. Następnie skierowano ich do interwencji psychologicznej.
Doniesiono, że pan A ma cechy niespokojne i anankaiczne. W odległej kuzynce była rodzinna historia chorób psychicznych, której szczegóły były niedostępne. Zdiagnozowano u niego zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne w wieku 16; objawy ustąpiły dzięki połączeniu terapii poznawczej i behawioralnej oraz leków. W momencie przedstawiania go w szpitalu był połączony sertraliną (rano 200 mg), klomipraminą (50 mg przed snem) i bupropionem (150 mg przed snem).
Pan A wychowywał się w rodzinie kierującej się ortodoksyjnymi tradycjami hinduskimi. Jego pierwsze doświadczenie seksualne miało miejsce z przyjacielem podczas wspólnych ćwiczeń masturbacyjnych, gdy był nastolatkiem. Trwało to przez jakiś czas, dopóki rodzice nie odkryli ich i surowo zganili. Nie miał żadnych przedmałżeńskich kontaktów seksualnych. Oglądał pornografię i często się masturbował. Jego wiedza na temat seksu i seksualności była wystarczająca. Po ślubie pan A opisał swoje libido jako początkowo normalne, ale później zmniejszyło się w następstwie trudności z wytryskiem. Para miała normalną grę wstępną przed stosunkiem seksualnym, a pacjentka była w stanie osiągnąć erekcję wystarczającą do penetracji. Pomimo ruchów pchających przez 30-45 minut, nigdy nie był w stanie wytryskać ani osiągnąć orgazmu podczas penetracyjnego seksu z żoną. Jednak był w stanie wytrysnąć i osiągnąć orgazm w ciągu kilku minut masturbacji. Żona pacjenta była w stanie osiągnąć wielokrotne orgazmy podczas aktywności seksualnej. Para próbowała różnych pozycji seksualnych, aby rozwiązać problem, ale bez powodzenia. Problemy seksualne doprowadziły do napiętych relacji małżeńskich, w których oboje partnerzy doświadczali poczucia winy i zmniejszonej pewności siebie. Na małżonkach ciążyła również znaczna presja rodzinna i społeczna, aby mieć dziecko.
Leki pana A zostały zracjonalizowane; odstawiono klomipraminę i bupropion, a sertralinę utrzymywano w dawce 150 mg na dobę. Sesje terapeutyczne z parą odbywały się co tydzień przez kilka pierwszych miesięcy, po których następowały co dwa tygodnie, a później co miesiąc. Każda sesja trwała od 45 minut do godziny. Podczas pierwszych sesji pacjent i jego żona byli widziani oddzielnie; później odbyły się połączone sesje. Para została zachęcona do omówienia swoich trudności. Ich cierpienie zostało potwierdzone. Badano przekonania o przyczynach i leczeniu; były one zgodne z modelami wyjaśniającymi rozpowszechnionymi w lokalnej społeczności. Próbowano zintegrować je z modelem bio-medycznym bez odrzucania lub kwestionowania ich systemów przekonań. [12] Omówiono środki mające na celu poprawę relacji małżeńskich, takie jak poprawa komunikacji i poprawa jakości czasu spędzanego razem. Korzystając z zasad modelu terapii seksualnej PLISSIT, para otrzymała pozwolenie na omówienie swoich problemów seksualnych, które zostały potwierdzone jako uzasadniony problem zdrowotny. [13] Oczekiwano ich aktywności seksualnej i obaw dotyczących techniki, dostarczając informacji dotyczących normalnej anatomii seksualnej, fizjologii i stosunku płciowego. Zastosowano konkretne sugestie, w tym skupienie się na doznaniach seksualnych i skoncentrowanie się na doświadczeniach seksualnych, a nie na wytrysku, aby pomóc w zmniejszeniu lęku w wydajności i widowisku. Ponieważ problemy utrzymywały się pomimo tych interwencji, rozważano intensywną terapię seksualną. Zaproponowano zakaz jakiejkolwiek formy aktywności seksualnej. Rozpoczęto ćwiczenia skupiające się na odczuciu progresywnym (początkowo nie narządów płciowych i narządów płciowych). Pan A opisał niezdolność do odczuwania tego samego stopnia stymulacji podczas seksu penetrującego w porównaniu z tym, którego doświadczył podczas masturbacji. Po wprowadzeniu zakazu masturbacji zgłosił zwiększone pragnienie aktywności seksualnej ze swoim partnerem. Następnie zainicjowano ćwiczenia przekwalifikowania Masturbatory, takie jak zmiana rąk, zmiana prędkości, ciśnienia i techniki oraz użycie smarów lub prezerwatyw. Po tym dozwolono seks penetrujący; ponownie omówiono kroki zmierzające do ograniczenia widowni. W międzyczasie pan A i jego żona zdecydowali się na zastosowanie technik wspomaganego rozrodu (ART) i przeszli dwa cykle inseminacji domacicznej. Podczas sesji treningowej, Pan A wytrysk po raz pierwszy, po którym był w stanie wytryskać zadowalająco podczas większości interakcji seksualnych pary.
DYSKUSJA
Diagnoza anejakulacji etiologii psychogennej jest klasycznie oparta na zmiennym charakterze dysfunkcji ejakulacyjnej. [5] Pan A miał anejakulację specyficzną dla seksu penetrującego, ale mógł normalnie wytryskuć podczas masturbacji i miał nocne emisje. To w uzasadniony sposób wyklucza możliwość niewydolności ejakulacji wywołanej lekami lub organicznej, która jest stała, z każdym partnerem i we wszystkich okolicznościach i sytuacjach.
Osoby z anejakulacją psychogenną mają zazwyczaj czynniki behawioralne, związane z relacjami i psychologiczne, które przyczyniają się do ich dysfunkcji. Są one opisane poniżej i wydają się być kluczowe dla anejakulacji w sytuacji pana A.
Czynniki behawioralne
Czynniki behawioralne obejmują preferencje i większe pobudzenie i radość z masturbacji niż ze stosunku. Ich aktywność masturbacyjna często polega na specyficznym i energicznym stylu masturbacji, który odbywa się z dużą częstotliwością. Nie można tego łatwo powielić podczas stosunku seksualnego ze swoim partnerem. [5,8] Było to oczywiste w przypadku pana A, a wymuszenie zakazu masturbacji, a następnie ponowne szkolenie w zakresie masturbacji pomogło zmienić ten wzorzec.
Czynniki zależności
Inne czynniki, które przyczyniają się do niepowodzenia ejakulacji, to niezdolność do komunikowania preferencji dla partnera i rozbieżność między rzeczywistością seksu a partnerem [w odniesieniu do atrakcyjności partnera, typu ciała, orientacji seksualnej i wykonywanej aktywności seksualnej] i seksualności fantazja podczas masturbacji. [5,8] Pan A zgłosił obie te obawy, które zostały poruszone podczas terapii seksualnej.
Czynniki psychologiczne
Uważa się, że „lęk przed ejakulacją” zakłóca erotyczne odczucia stymulacji narządów płciowych, powodując poziomy podniecenia seksualnego i pobudzenia, które są niewystarczające do wytrysku, chociaż może to być wystarczające do utrzymania erekcji. [8] W przypadku pana A cierpienie związane z niezdolnością do wytrysku, społeczną i rodzinną presją prokreacji oraz inne problemy małżeńskie mogły mieć wpływ na wydajność wytrysku. [14] Rozwiązanie tych problemów za pomocą poznawczego modelu behawioralnego pomogło rozwiązać problem. Postulujemy również, że poddanie się ART jednocześnie z terapią seksualną pomogło zmniejszyć presję na niego, aby wykonał i zmniejszył niepokój podczas aktywności seksualnej.
WNIOSEK
Anejakulacja psychogenna jest stanem klinicznym, który jest stosunkowo trudny do leczenia. Chociaż model PLISSIT był podstawową ramą, terapię zmodyfikowano, aby zarządzać problemami idiosynkratycznymi i specyficznymi problemami indywidualnego pacjenta. Połączenie leków redukujących, zmieniających techniki masturbacji, rozwiązujących problemy z relacjami, zmniejszających lęk za pomocą poznawczych technik behawioralnych oraz stosowanie inseminacji w celu zmniejszenia ciśnienia związanego ze stosunkiem pomogło pacjentowi przezwyciężyć trudności z wytryskiem. Dostarczenie podstawowych informacji na temat seksualności, zmniejszenie poczucia winy w związku z funkcjonowaniem seksualnym, poprawa relacji między parą oraz silny związek między terapeutą a pacjentem były istotnymi czynnikami, które pomogły rozwiązać ten złożony problem. Istnieje potrzeba dużej liczby przypadków, w których taka terapia jest próbowana ocenić jej skuteczność, wpływ, koszty i korzyści.
Przypisy
Źródło wsparcia: Zero
Konflikt interesów: Brak.
LITERATURA
;
