Opmerkingen: heel leuk artikel over dopamine
Gepubliceerd op december 11, 2011 door Loretta Graziano Breuning, Ph.D. in vetloos
Het bereiken van een doel triggert dopamine. Dat voelt geweldig, maar de spurt eindigt snel. Dan word je wie je was vóór de spurt. Als je je daar niet prettig bij voelt, kun je verstrikt raken in eindeloze inspanningen om meer dopamine te stimuleren met meer doelzoekende doeleinden.
We voelen ons natuurlijk om een goede reden niet op ons gemak met dopamine-dips. Ongelukkige chemicaliën trekken de aandacht van je hersenen op het moment dat blije chemicaliën hangen. Dingen kunnen ineens vreselijk lijken, zelfs als ze dat niet zijn.
Ongelukkige chemicaliën zijn ontwikkeld om u te waarschuwen voor overlevingsbedreigingen. Ze voelen zich slecht omdat dat je aandacht trekt. Soms kunnen we ongelukkige chemicaliën verlichten door het onderliggende probleem op te lossen, zoals eten wanneer je honger hebt of slapen als je moe bent. Maar sommige ongelukkige chemicaliën zullen er altijd zijn om je eraan te herinneren dat het leven eindig is en dat je niet de baas van de wereld bent.
Je kunt je ongelukkige chemicaliën maskeren door dingen te doen die je blije chemicaliën in het verleden hebben geactiveerd. Maar dat zal maar een korte tijd werken. Gelukkige chemicaliën evolueerden niet voortdurend. Het is hun taak om je aandacht te trekken wanneer iets je overleving bevordert. Ze schakelen zich snel uit nadat ze zijn ingeschakeld, zodat ze klaar zijn om je aandacht te vestigen op het volgende goede.
Als je niet hebt geleerd om te leven met je ongelukkige chemicaliën, zou je de gewoonte kunnen krijgen om op een andere manier te klauteren voor een nieuwe dopamine-burst. Je zoekt de volgende promotie of het volgende feestje of de volgende donut of de volgende berg of de volgende confrontatie, afhankelijk van hoe je hersenen zijn bekabeld. Je creëert frustratie, wat betekent dat er meer ongelukkige chemicaliën en een meer hectische zoektocht zijn om blije chemicaliën te activeren.
Een recent onderzoek bij apen maakt de ups en downs van dopamine verbazingwekkend helder. Onderzoekers trainden een groep apen om een kleine taak te doen in ruil voor een spinazieblad. Toen beloonden de onderzoekers de apen met een scheutje sap in plaats van spinazie. Sap is veel meer lonend dan spinazie omdat het een veel hogere energiewaarde heeft. De dopamine van de dieren steeg. Dopamine is de manier van de hersenen om te zeggen: "dit komt reeeeally tegemoet aan je overlevingsbehoeften."
Toen gebeurde er iets nieuws. De dopamine van de aap viel in de loop van de tijd. Ze kregen elke dag de sapbeloning voor de taak, maar hun hersens reageerden niet meer daarop. Dit toont aan dat dopamine de reactie van het brein is op nieuwe informatie over nieuwe beloningen. Zodra het sap deel uitmaakte van de routine, was er geen inspanning nodig om het te krijgen en was er geen dopamine nodig om de overlevingsles vast te leggen.
Dit experiment heeft een dramatische finale. De onderzoekers stopten het sap en schakelden terug naar spinazie. De apen reageerden op de spinazie met woedeaanvallen. Ze waren het sap gaan verwachten. Ze waren duidelijk ongelukkig toen ze het niet snapten, maar het maakte hen niet gelukkig toen ze het hadden!
Dit is het overlevingsmechanisme dat we hebben geërfd. Oude beloningen maken ons niet gelukkig omdat de hersenen snel aan hen wennen. Het neemt wat je hebt als vanzelfsprekend en richt zijn aandacht op nieuwe beloningen. Als je op elk moment grotere en betere beloningen zou kunnen krijgen, hoef je nooit de kern van het ongeluk te ervaren dat je een sterfelijk mens bent. Maar dat wanhopige zoeken veroorzaakt zelf ongelukkigheid.
Dit ongeluk wordt meestal toegeschreven aan "onze samenleving" omdat mensen niet begrijpen hoe ze het in hun eigen brein creëren. Je bent vrij om van de "hedonistische loopband" af te stappen wanneer je maar wilt. Je kunt het in een oogwenk doen, gewoon door je ongelukkige chemicaliën te accepteren in plaats van te haasten om ze te maskeren met vrolijke chemicaliën. Je zult merken dat je ongelukkige chemicaliën lang niet zo vreselijk zijn als de gewoonte om van ze weg te rennen.
In plaats van gefrustreerd te raken door je neurochemische ups en downs, kun je je brein bedanken dat je probeert te overleven. Deze hersenen die we hebben geërfd van eerdere zoogdieren hebben met succes de overleving gedurende tweehonderd miljoen jaar bevorderd.
Een hongerige leeuw spoort dopamine aan als het een prooi ziet. Een dorstige olifant geeft dopamine af wanneer het water vindt. De dopamine van een aap stroomt als hij na het beklimmen van een hoge boom een sappige vijg nadert. Dopamine zorgde ervoor dat onze voorouders lange inspanningen leverden, of het nu gaat om het stalken van een spel of het opslaan van graan voor de winter. Dopamine vertelt je lichaam om energiereserves vrij te maken omdat het doel nabij is.
Vandaag de dag voedt dopamine een student door jarenlange medische opleiding. Het voedt een atleet door lange uren training. Dopamine speelt een centrale rol in onze overleving. Maar de poging om je hersenen te manipuleren om je constante hoogtepunten te geven, is niet echt in je eigen overlevingsbelang. Je kunt beter de ups en downs accepteren waar mensen al miljoenen jaren erfgenaam van zijn.
Meet Your Happy Chemicals, mijn nieuwe boek over dit onderwerp, zal beschikbaar zijn in het vroege 2012. Meer informatie op MeetYourHappyChemicals.com
;