120 dagen geleden was ik een absoluut nerveus, angstig, depressief wrak. Mijn leven had geen betekenis en ik kon er niet eens aan denken om 's ochtends uit bed te komen. Geen baan, geen vrienden, niets. Eerste maand was moeilijk, tweede maand iets minder moeilijk. Daarna gingen de dingen gewoon hun eigen weg en ben ik gestopt met tellen. Na een maand of zo bereikte mijn zelfbeheersing een waanzinnig niveau. Ik kan nu uren lezen.
En als ik werk te doen heb? Niet meer uitstelgedrag, in plaats daarvan heb ik de niet-aflatende drang om het NU te doen en het voor elkaar te krijgen. Ik ben zoveel productiever geworden, zoveel beter in plannen en denken op de lange termijn. Slaap? Het is bijna optioneel geworden hoe toegewijd ik nu ben om shit voor elkaar te krijgen.
Ik moest vorige week een project doen. Ik plande de dag ervoor wat alleen het "concept" moest zijn. Mensen konden niet geloven wat bedoeld was als een "concept", had ik in minder dan 4 uur geschreven. Tegen de tijd dat we klaar waren, was mijn concept beter en grondiger dan het eindresultaat van de meeste andere teams.
Dan is er het aantal vrienden dat ik heb gemaakt. Mijn humeur, humor en energie zijn allemaal beter. Maar ik denk niet dat ze zo belangrijk zijn als het feit dat mensen net als ik nu, om geen andere reden kan ik denken dan nofap. 120 dagen geleden had ik een afkeer van mensen, ze hadden een hekel aan mijn nabijheid, vooral vrouwen. Ze haatten me gewoon. Nu staren mensen me constant aan, op zoek naar excuses om met me te praten. En zelfs als ik dezelfde sociaal onhandige rare shit zeg die ik 120 dagen geleden zei, het kan mensen gewoon niet schelen, ze lachen en zoeken excuses om bij me in de buurt te zijn.
En dan zijn er de dames. Holy shit, ze zoeken excuses om bij me in de buurt te zijn. Mij altijd aanraken en me vertellen dat ik lekker ruik. Het moet feromonen zijn.
Naast nofap heb ik niet echt wijzigingen aangebracht. Geen beweging, geen koude douches. Eet nog steeds meestal ongezond, hoewel dat aan het veranderen is. Kijk nog steeds de hele dag tv-programma's, hoewel ik nu hele dagen lees. Niet omdat ik mezelf dwing om te lezen, maar echt omdat mijn brein er nu meer in geïnteresseerd is.
Serieus, de voordelen sluipen heel langzaam en heel langzaam op je af en worden steeds beter en beter. Ik voel me nu veel beter dan op 60-dagen en zelfs duidelijk beter dan op 90-dagen.
Ik weet dat er geen superkrachten zijn, en dit wordt verondersteld de natuurlijke gemoedstoestand te zijn. Maar in een wereld waarin elke man die ik ken in een of andere verzwakte gemoedstoestand lijkt te verkeren, heb ik het gevoel dat ik in een absolute godsmodus ben. Serieus, ik ken niemand met het mentale uithoudingsvermogen of de wilskracht, zelfs niet in de buurt van wat ik heb, waardoor ik denk dat PMO een serieus probleem is voor bijna elke man, of ze het nu weten of niet.
Oh, dan is er mijn geheugen. Ik heb nooit echt geheugenproblemen gehad zoals andere jongens hier hebben. Het was altijd relatief scherp. Maar na 60 dagen bereikte het bijna fotografische niveaus, waar ik hele alinea's kan citeren die ik maar één keer uit mijn hoofd heb gelezen. Nogmaals, ik denk niet dat dit een superkracht zou moeten zijn. Ik denk dat dit is wat het menselijk geheugen hoort te zijn buiten zijn door drugsverslaafde toestand.
Hoe dan ook, de dingen gaan, ik kan verdomme niet 6 maanden wachten om het verschil te zien.
TLDR: Godmode neuken!
LINK - 120 Days teven!
;
