Ik was nooit een gewone PMOer (ik masturbeerde nooit echt totdat ik erg laat was op de middelbare school en zelfs dan was het zeer zeldzaam) maar viel in een beetje een gewoonte door de algemene menselijke zwakte. Het gebeurde een paar keer per maand, en in het slechtste geval één of twee keer per week.
Ik was nog lang niet in de buurt van de verslaving waar velen van ons mee worstelen, maar ik wist wat het zou kunnen worden en ik wilde het niet riskeren. Ik probeerde het in mijn eentje aan te pakken, maar het werkte niet, maar toen ik lid werd van deze gemeenschap hield het me zeer verantwoordelijk en gemotiveerd.
Ik had mijn ups en downs, kwam een paar keer heel dichtbij (ik herinner me dat het 60 dagen of zo de moeilijkste was) om terug te vallen maar nooit klaar, en heilige shit, ik heb nog nooit zoveel natte dromen gehad in mijn leven zelfs tijdens andere periodes van onthouding. Het werd pijnlijk. Hoe dan ook, nu ik het punt heb bereikt waar ik op ben, heb ik het gevoel dat ik de drang naar PMO heb verbroken en ik ben vrij, zij het wijzer in de wetenschap dat het iedereen kan overkomen en dat ik nooit aanmatigend moet worden. De gemeenschap was van onschatbare waarde. Hier is het leven als een fapstronaut!
In de tussentijd heb ik vele uren gestoken in intensieve studie van het Latijn en hoewel ik het boek nooit heb voltooid omdat het leven uit de weg is gegaan, kun je het product van mijn studie zien in de extreem puberale humor in de titel.
;
