Drugsverslaving als dopamine-afhankelijke associatieve leerstoornis (1999)

Natuurlijke beloningen stimuleren bij voorkeur de overdracht van dopamine in de nucleus accumbens-schaal. Dit effect ondergaat adaptieve veranderingen (gewenning in één proef, remming door eetlustprikkels) die consistent zijn met een rol van dopamine van de nucleus accumbens-schaal in associatief beloningsgerelateerd leren. Experimentele studies met een verscheidenheid aan paradigma's bevestigen deze rol. Een rol bij associatieve stimulus-beloningsleren kan een verklaring zijn voor de extinctie-achtige beperking van primaire bekrachtiging die Wise ertoe bracht de 'anhedoniehypothese' voor te stellen. Verslavende medicijnen delen met natuurlijke beloningen de eigenschap dat ze de overdracht van dopamine bij voorkeur in de nucleus accumbens-schaal stimuleren. Deze reactie is echter, in tegenstelling tot die op natuurlijke beloningen, niet onderworpen aan een eenmalige gewenning. Door resistentie tegen gewenning kunnen geneesmiddelen bij herhaalde zelftoediening de overdracht van dopamine in de schaal niet-decrementeel activeren. De hypothese is dat dit proces de stimulus-medicijnassociaties abnormaal versterkt, wat resulteert in de toekenning van buitensporige motiverende waarde aan discrete stimuli of contexten die de beschikbaarheid van medicijnen voorspellen. Verslaving is daarom de uitdrukking van de overmatige controle over gedrag dat wordt verkregen door drugsgerelateerde stimuli als gevolg van abnormaal associatief leren na herhaalde stimulatie van dopamine-overdracht in de nucleus accumbens-schaal.