Dual Control of Dopamine Synthesis and Release by Presynaptic en Postsynaptic Dopamine D2-receptoren (2012)

J Neurosci. 2012 Jun 27; 32 (26): 9023-9034.

Anzalone A, Lizardi-Ortiz JE, Ramos M, De Mei C, Hopf FW, Iaccarino C, Halbout B, Jacobsen J, Kinoshita C, Welter M, Caron MG, Bonci A, Sulzer D, Borrelli E.

bron

Afdeling Microbiologie en Moleculaire Genetica, INSERM U904, Universiteit van Californië Irvine, Irvine, Californië 92697, Afdeling Psychiatrie, Columbia University, New York, New York 10032, Ernest Gallo Clinic and Research Center, University of California, San Francisco, Emeryville, California 94608, Department of Cell Biology, Duke University Medical Center, Durham, North Carolina 27710, Intramural Research Program, National Institute on Drug Abuse, Baltimore, Maryland 21224, en Departments of Neurology and Pharmacology, Columbia University, New York, New York 10032 .

Abstract

Disfuncties van dopaminerge homeostase die leiden tot lage of hoge dopamine (DA) -spiegels zijn oorzakelijk verband met de ziekte van Parkinson, schizofrenie en verslaving. De belangrijkste plaatsen van DA-synthese zijn de mesencefale neuronen die hun oorsprong hebben in de substantia nigra en het ventrale tegmentale gebied; deze structuren sturen grote projecties naar respectievelijk het dorsale striatum (DSt) en nucleus accumbens (NAcc). DA stemt zijn eigen synthese en afgifte nauwkeurig af door DA D2-receptoren (D2R) te activeren. Tot op heden werd aangenomen dat deze kritieke D2R-afhankelijke functie uitsluitend het gevolg was van activering van D2R's op dopaminerge neuronen (D2-autoreceptoren); in plaats daarvan ontdekken we met behulp van plaatsspecifieke D2R-knock-outmuizen dat D2-heteroreceptoren die zich op niet-DAergische medium-stekelige neuronen bevinden, deelnemen aan de controle van DA-niveaus. Dit D2-heteroreceptor-gemedieerde mechanisme is efficiënter in de DSt dan in NAcc, wat aangeeft dat D2R-signalering mesolimbisch versus nigrostriataal-gemedieerde functies differentieel reguleert. Deze studie onthult voorheen niet-gewaardeerde controle van DA-signalering, en werpt een nieuw licht op regiospecifieke regulatie van DA-gemedieerde effecten