OPMERKINGEN: Ik vind het moeilijk te geloven dat dopamine er niet bij betrokken is, zoals de auteurs suggereren. Eerst gebruikten ze een D2-antagonist. Hoe zit het met D1-activering, de sleutel tot sensibilisatie? We weten ook dat bij sensibilisatie PFC- en amygdala-glutamaatinputs betrokken zijn die op de NaC inwerken. Is het gewoon glutamaat dat de D1-receptoren faciliteert? Maar hier is de grote kloof in de logica: terwijl bijna-ongevallen "MEER lonend" zijn voor gokverslaafden, zijn bijna-ongevallen niet echt de beloning - winnen is. Dopamine daalt als niet aan de verwachtingen wordt voldaan. De verwachting is in dit geval winnen.
Guillaume Sescousse1,2, Lieneke K Janssen1,2, Mahur M Hashemi1, Monique HM Timmer1,3,4, Dirk EM Geurts1,2, Niels P ter Huurne1,2, Luke Clark3,4 en Roshan Cools1,2
- 1Donders Instituut voor Hersenen, Cognitie en Gedrag, Radboud Universiteit, Nijmegen, Nederland
- 2Afdeling Psychiatrie
- 3Afdeling Neurologie, UMC St Radboud, Nijmegen, Nederland
- 4Centre for Gambling Research bij UBC, Department of Psychology, University of British Columbia, Vancouver, British Columbia, Canada
Correspondentie: Dr. G Sescousse, Donders Centrum voor Cognitieve Neuroimaging, Donders Instituut voor Hersenen, Cognitie en Gedrag, Radboud Universiteit, Kappitelweg 29, Postbus 9101, Nijmegen 6500 HB, de
Nederland, Tel: + 31 0 24 36 10618, Fax: + 31 0 24 36 10989, E-mail: [e-mail beveiligd]
Abstract
Bijna-ongelukken in gokspellen verliezen evenementen die dicht bij een overwinning komen. Bijna-ongevallen werden eerder getoond om aan beloning gerelateerde hersenregio's, waaronder het ventrale striatum, te rekruteren en om het gokgedrag te stimuleren, zogenaamd door een illusie van controle te bevorderen. Gegeven dat pathologische gokkers bijzonder kwetsbaar zijn voor dergelijke cognitieve illusies, zou hun aanhoudende gokgedrag kunnen voortvloeien uit een versterkte striatale gevoeligheid voor bijna-ongelukken. Bovendien hebben dierstudies aangetoond dat gedragsreacties op bijna-mis-achtige gebeurtenissen gevoelig zijn voor dopamine, maar deze dopaminerge invloed is niet getest bij mensen. Om deze hypotheses te onderzoeken, rekruteerden we 22-pathologische gokkers en 22-gezonde controls die een gokautomaat-taak speelden die overwinningen, bijna-missers en volledige missers opleverden in een fMRI-scanner. Elke deelnemer speelde de taak twee keer, één keer onder placebo en één keer onder een dopamine D2-receptorantagonist (sulpiride 400 mg), in een dubbelblind, contra-evenwichtig ontwerp. Deelnemers werden gevraagd naar hun motivatie om door te gaan met gokken gedurende de taak. Over alle deelnemers veroorzaakten bijna-ongevallen een hogere motivatie om door te gaan met gokken en verhoogde striatale reacties in vergelijking met volledige missers. Cruciaal was dat pathologische gokkers versterkte striatale responsen toonden op bijna-ongevallen in vergelijking met controles. Deze groepsverschillen werden niet waargenomen na winstuitkomsten. In tegenstelling tot onze hypothese induceerde sulpiride geen betrouwbare modulatie van hersenreacties op bijna-missers. Samen laten onze resultaten zien dat pathologische gokkers hersenreacties hebben versterkt op bijna-ongelukken, die waarschijnlijk bijdragen aan hun aanhoudende gokgedrag. Er is echter geen bewijs dat deze reacties worden beïnvloed door dopamine. Deze resultaten hebben implicaties voor de regulatie van behandeling en gokken.
;
