Verslaggeving over gokverslaving uit de neurowetenschappen en neuroimaging (2015)

Hoewel de meeste mensen gokken als een recreatieve activiteit beschouwen, verliezen sommige mensen de controle over hun gedrag en komen ze in een spiraal van compulsief gokken die tot dramatische gevolgen leidt. In de meest ernstige vorm wordt pathologisch gokken beschouwd als een gedragsverslaving die veel overeenkomsten vertoont met verslavende middelen. Een aantal neurobiologische hypothesen zijn in de afgelopen tien jaar onderzocht, grotendeels afhankelijk van neuroimaging-technieken. Net als bij verslavende middelen wijzen een aantal observaties op een centrale rol voor dopamine bij pathologisch gokken. Het onderliggende mechanisme lijkt echter deels anders en wordt nog steeds slecht begrepen. Neuropsychologische studies hebben beslissingsbeïnvloeding en gedragsremmingsachterstanden bij pathologische gokkers aangetoond, waarschijnlijk als gevolg van falen van de frontale lob. Ten slotte hebben functionele MRI-onderzoeken abnormale reactiviteit in het beloningssysteem van de hersenen aan het licht gebracht, waaronder de striatum en ventro-mediale prefrontale cortex. Deze regio's worden overbelast door gokkende signalen en worden ondergeactiveerd door geldwinsten. De schaarste en heterogeniteit van hersenafbeeldingsstudies belemmeren momenteel echter de ontwikkeling van een coherent neurobiologisch model van pathologisch gokken. Verdere replicaties van resultaten en diversificatie van benaderingen zullen de komende jaren nodig zijn om ons huidige model te versterken.