Biol Psychiatry. 2010 Apr 15;67(8):781-3. doi: 10.1016 / j.biopsych.2009.11.009. Epub 2009 december 30.
Hewig J1, Kretschmer N, Trippe RH, Hecht H, Coles MG, Holroyd CB, Miltner WH.
Abstract
ACHTERGROND:
Recent onderzoek is begonnen met het onderzoeken van de neurofysiologische basis van pathologisch gokken. Direct bewijs van een gedragstekort en een bijbehorende neurofunctionele afwijking in een realistische gokcontext zoals Black Jack is echter nog niet gemeld.
Methode:
Het elektro-encefalogram werd opgenomen terwijl 20 probleemgokkers en 21 controledeelnemers een geautomatiseerde versie van Black Jack speelden. Deelnemers werd gevraagd om bij puntscores tussen 11 en 21 te beslissen of ze een andere kaart wilden nemen ("hit") om dichter bij 21 te komen dan de tegenstander (gesimuleerd door computer) of om geen andere kaart te nemen ("sit") om te vermijden over de 21 gaan ("bust").
RESULTATEN:
Bij een kritische puntenscore van 16 besloten probleemgokkers vaker om te slaan ondanks verliezen als gevolg van een mislukking tijdens de voorgaande proef, terwijl controledeelnemers vaker besloten om onder deze omstandigheden te gaan zitten. Bovendien vertoonden probleemgokkers meer beloningsgerelateerde positieve amplitudes in het gebeurtenisgerelateerde hersenpotentieel dan controledeelnemers na succesvolle hitbeslissingen op 16-jarige leeftijd.
Conclusies:
Hier bieden we experimenteel bewijs voor risicovol gedrag bij gokkers en de correlatie ervan in gebeurtenisgerelateerd hersenpotentieel. Onze resultaten suggereren dat risicogedrag bij probleemgokkers geassocieerd is met een verhoogde beloningsgerelateerde neurale respons op onregelmatige successen van dit gedrag.
;
