Wat betekent het om te zeggen dat seksverslaving "bestaat" of "niet bestaat", afgezien van het feit dat het ontkennen van het bestaan ervan of het weerleggen van de weigeringen je 15 minutenlange bekendheid kan opleveren.
Een diagnostische term is altijd een voorlopige constructie, een hulpmiddel om informatie te ordenen over verschijnselen die we proberen te begrijpen en waarmee we werken. Een construct zal "correct" zijn zolang het optimaal bruikbaar is.
Een recente studies bij UCLA kwam met de conclusie dat mensen met problematisch pornagebruik misschien geen 'seksverslaafden' zijn en dat ze misschien gewoon een hoog 'seksueel verlangen' hebben. Ze gaven toe dat dit een zeer voorzichtige conclusie was, en ze lieten doorschemeren dat er nog geen bruikbare conclusies over seksverslaving worden ondersteund door de gegevens die ze hebben verzameld. Maar de krantenkoppen klinken zo belangrijk. Seksverslaving bestaat niet!
De studie deed een EEG-test bij mensen die problemen met pornagebruik meldden en ontdekte dat hun hersenen niet reageerden zoals de onderzoekers dachten dat ze dat zouden doen. Hieruit concluderen de onderzoekers dat mensen met problematisch pornagebruik misschien niet verslaafd zijn. Dit is een grove oversimplificatie van een studie die te ingewikkeld en verwarrend is ontworpen om in detail in te gaan zonder jou en mijzelf in slaap te brengen.
Het antwoord op deze studie was dat het op zijn zachtst gezegd geen groot probleem was.
Een artikel in PsychologyToday.com van een collega van de onderzoeker brengt enkele van de vele twijfelachtige aspecten van het onderzoek naar voren. Andere artikelen zoals een kritiek door Dr. Rory Reid, en een kritiek op PornStudySkeptics, hebben geprobeerd de problemen met het onderzoek daadwerkelijk aan te pakken, zoals het ontbreken van een controlegroep, het gebruik van bepaalde vragenlijsten, de beperking van de proefpersonen tot pornagebruik in plaats van andere vormen van seksueel verslavend gedrag op te nemen, het gebruik van stilstaande foto's als seksuele stimuli, het gebruik van inhoud die bestond uit een vrouw en een man die seks hadden, en het gebruik van de vergelijking met een eerdere studie van dezelfde EEG-respons bij cocaïneverslaafden die afbeeldingen bekijken die verband houden met drugs.
De vraag die we moeten stellen is: "is de term seksverslaving de meest bruikbare manier om een reeks gedragingen en ervaringen te beschrijven vanuit een klinisch en wetenschappelijk standpunt?" Ik denk dat het antwoord op dit punt in de geschiedenis "ja" is.
Theoretische constructies
Wanneer we woorden gebruiken om verschijnselen in de wetenschap en de geneeskunde te beschrijven, zoeken we naar een constructie die consequent kan worden gekoppeld aan een aantal kwantificeerbare gegevens en die werkt als een nauwkeurige beschrijving van de specifieke reeks feiten waaraan we proberen te werken. Vervolgens gebruiken we die term zolang het de meest productieve constructie is die er is, productief in termen van ons helpen dingen te begrijpen en onze onderzoeksvragen zo te organiseren dat onze kennis naar voren komt. Dat construct zal correct zijn zolang het nuttig is. (Ik laat de DSM-criteria voor verslaving, tolerantie, terugtrekking enz. Opzettelijk buiten beschouwing, aangezien deze wel of niet cruciaal kunnen worden voor de onderzoeks- en behandelingskwesties.)
Ik ben van mening dat de term seksverslaving veruit de nuttigste en meest productieve manier is om over het fenomeen na te denken en dat de alternatieven misleidend zijn in termen van hoe we de termen in klinisch werk en onderzoek gebruiken.
"Hyperseksualiteit" is een nuttige manier om een symptoom te beschrijven, meer dan een beschrijving van een ziekte-entiteit. Het is een symptoom van tientallen andere aandoeningen, waaronder alles van een bipolaire stoornis tot hersenschade. Het heeft geen 'face validity', wat betekent dat het niet lijkt alsof het alleen kan beschrijven wat onze patiënten ervaren. Het leek misschien een manier om seksuele verslaving in de DSM te krijgen, wat op zichzelf nuttig zou zijn geweest als het was gebeurd.
"Hoog seksueel verlangen" en "veel zin in seks" zijn evenmin erg nuttig. Seks is overdreven belangrijk voor seksverslaafden, maar het gebruik van het label "hoog verlangen" heeft geen gevestigde verklarende kracht op dit gebied en is in feite circulair.
Sommige van onze collega's beweren dat de persoon die worstelt met de schaamte en verwoestingen van seksverslaving gewoon amoreel of onverantwoordelijk is. Deze positie is volkomen nutteloos en doet niets om de grenzen van kennis te verleggen. (Zie ook mijn blog "Sex Addiction Deniers: Wat maakt ze zo gek?")
Enkele belangrijke kenmerken van 'seksverslaving' als diagnose
Er is een gezegde dat "seksverslaving gaat niet over seks, maar over pijn. " Voor seksverslaafden seks is een medicijn om pijn te doden en ontsnappen aan onaangename emoties. Het kan functioneren als "snelheid" door het algemene niveau van opwinding te verhogen, zoals bij risicovolle activiteiten zoals ontmoetingen met vreemden of ongeoorloofd gedrag. Of het kan worden gebruikt om te verdoven zoals bij de verslaafde die verdwaalt in fantasie of porno. Het wordt de favoriete drug van de verslaafde.
Verslaving wordt al jaren beschreven als een pathologische relatie met een stof of gedrag. Concepten als hyperseksualiteit lijken in de patiënt te zitten. Waarschijnlijk zou iemand een verhoogde zin in seks kunnen hebben zonder ooit iets speciaals te doen. Seksverslaving wordt opgevat als een schadelijke manier om met iets om te gaan.
Onderzoekers op het gebied van seksverslaving hebben ontdekt dat degenen die seksverslaving ervaren, meestal ook last hebben van andere co-verslavingen. Ze geloven dat er een gemeenschappelijk onderliggend proces is waarbij de controle over het gedrag verloren gaat. In feite is de behandelaanpak er een die op zoek is naar een "primaire" verslaving, maar ervan uitgaat dat de andere verslavingen van de persoon moeten worden aangepakt als onderdeel van hetzelfde behandelingsproces.
Het zoeken naar een nieuwe constructie die seksueel verslavend gedrag onderscheidt van zijn medereizigers, betekent dat we geen gebruik maken van het grote en toenemende werk op het algemene gebied van verslavingsonderzoek. Veel nuttige informatie kan worden omgezet uit bevindingen over gokken, roken enzovoort. En uit dit oeuvre kunnen bruikbare hypothesen naar voren komen bij het onderzoek naar met name seksverslaving. Maar onderzoek dat aantoont dat er geen parallel is op één maat, bewijst niets. Het zou in feite een vervelend en zinloos streven zijn om te proberen alle onderzoeksresultaten over verslaving gedurende vele decennia te nemen en te bewijzen dat ze niet van toepassing zijn op seksverslaving. En wie zou dat willen doen?
Zie ook het recente artikel over hersenwetenschap en compulsief seksueel gedrag: Pornografische verslaving - een supranormale stimulus die wordt overwogen in de context van neuroplasticiteit door Donald L. Hilton Jr., MD
Dr. Linda Hatch is geboren en opgegroeid in New York City en heeft sinds de 1970 gewerkt als een erkend klinisch psycholoog in Californië. Ze voltooide haar BA, MA en PhD aan de Cornell University en de University of California Riverside. Ze doceerde ook aan de UCLA als assistent-assistent-professor en ontving een postdoctorale fellowship aan de UCLA in de sociale psychologie.
Dr. Hatch is in het grootste deel van haar carrière in privépraktijk geweest, gecombineerd met onderwijs en consulting. Gedurende vele jaren overlegde ze met de Superior Court, de Reclasseringsafdeling, de Board of Prison Terms en het State Department of Mental Health, gedurende welke tijd ze forensische beoordeling en getuigenverklaringen van deskundigen en psychotherapie verstrekte. Ze deed aanzienlijk werk met zowel volwassen als jeugdige zedendelinquenten, geestelijk gestoorde daders en seksueel gewelddadige roofdieren, zowel binnen als buiten de rechtbanken en het gevangeniswezen. Haar eerdere ervaring omvat ook enkele jaren in universitaire studentenbegeleiding en crisisinterventie / kritische incidentdebriefing. Ze werkte ook als stafpsycholoog en als trainingscoördinator voor het Departement Alcohol, Drugs- en Geestesgezondheidszorg van Santa Barbara County voordat ze zich specialiseerde op het gebied van seksverslaving.
Momenteel is Dr. Hatch in Santa Barbara aan het werk als een gecertificeerde seksverslavingtherapeut (CSAT). Voordien was ze verbonden aan het Sexual Recovery Institute in Los Angeles. Haar praktijk beperkt zich tot het gebied van de behandeling van seksuele verslaving, waaronder de behandeling van seksverslaafden en zedendelinquenten, evenals hun partners en gezinnen.
Dr. Hatch is lid van de American Psychological Association en de Society for the Advancement of Sexual Health. Ze ontving haar CSAT-certificering via het International Institute for Trauma and Addiction Professionals.
;
