(ZWIĄZEK PRZYCZYNOWY) Dwukierunkowe powiązania między samozgłoszonym zaburzeniem gry a zaburzeniem uwagi nadpobudliwości u dorosłych: dane pochodzące od próbki młodych szwajcarskich mężczyzn (2018)

Z przodu. Psychiatria, 11 grudzień 2018 | https://doi.org/10.3389/fpsyt.2018.00649

Simon Marmet1*, Joseph Studer1, Véronique S. Grazioli1 i Gerhard Gmel1,2,3,4

  • 1Centrum Leczenia Alkoholu, Szpital Uniwersytecki w Lozannie / CHUV, Lozanna, Szwajcaria
  • 2Uzależnienie Szwajcaria, Lozanna, Szwajcaria
  • 3Centrum Uzależnień i Zdrowia Psychicznego, Toronto, ON, Kanada
  • 4Wydział Zdrowia i Nauk Społecznych, Uniwersytet Zachodniej Anglii, Frenchay, Bristol, Wielka Brytania

Tło: Wykazano, że zaburzenie gry (GD) współistnieje z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), ale w niewielu badaniach do tej pory zbadano ich podłużne powiązania.

Metoda: Próbka obejmowała młodych szwajcarskich mężczyzn 5,067 (średni wiek wynosił 20 lat na fali 1 i 25 na fali 3). Środki były skalą uzależnienia od gry i skalą samodzielnego raportu ADHD dla dorosłych (6-item screener). Asocjacje podłużne zostały przetestowane przy użyciu autoregresyjnych modeli z krzyżowym opóźnieniem dla miar binarnych GD i ADHD, a także ciągłe pomiary punktacji GD i podskal ADHD nieuwagi i nadpobudliwości.

Wyniki: ADHD w wieku 20 zwiększyło ryzyko GD w wieku 25 (probit = 0.066 [0.023, 0.109]; p = 0.003). GD w wieku 20 zwiększył również ryzyko ADHD w wave 3 (probit = 0.058 [0.013, 0.102]; p = 0.011). Tylko podskala ADHD wykazała dwukierunkową zależność podłużną z wynikiem GD (standaryzowana beta od nieuwagi w wieku 20 do wyniku GD w wieku 25: 0.090 [0.056, 0.124]; p <0.001; od wyniku GD w wieku 20 lat do nieuwagi w wieku 25 lat: 0.044 [0.016, 0.071]; p = 0.002), podczas gdy powiązania między podskalą hiperaktywności a GD nie były znaczące.

Dyskusja: GD miał dwukierunkowe powiązania podłużne z ADHD, ponieważ ADHD zwiększało ryzyko GD i GD zwiększało ryzyko ADHD i mogą się nawzajem wzmacniać. Te powiązania mogą być związane bardziej ze składnikiem ADHD nieuwagi niż ze składnikiem nadpobudliwości ADHD. Osoby z ADHD lub GD powinny być badane pod kątem innych zaburzeń, a środki zapobiegawcze dotyczące GD powinny być oceniane u osób z ADHD.

Wprowadzenie

Gaming Disorder

Gry wideo to powszechna aktywność wśród młodych mężczyzn. Chociaż gry są bezproblemową rozrywką, jak wiele innych gier dla większości ludzi (1), powoduje problemy dla niektórych, ostatecznie powodując zaburzenia gry (GD), dla których szacunki rozpowszechnienia w europejskich reprezentatywnych badaniach populacji ogólnej młodzieży w Europie wahają się od około 1 do 5% (2-4). Wskaźniki rozpowszechnienia mogą być wyższe w krajach azjatyckich (4, 5). GD występuje częściej u młodszych grup wiekowych i mężczyzn (3, 4, 6). GD zostało zdefiniowane jako nadmierne i kompulsywne używanie gier wideo, powodujące problemy społeczne i / lub emocjonalne (7). Zjawisko to wiąże się również z kilkoma problemami ze zdrowiem psychicznym, takimi jak duża depresja, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), lęk i fobia społeczna / lęk (8, 9). Istnieją pewne kontrowersje dotyczące tego, czy GD należy oznaczyć jako uzależnienie / zaburzenie behawioralne (tj. Nie będące substancją) (10-12). Nie jest on włączony jako taki w obecnej piątej edycji Podręcznika diagnostycznego i statystycznego zaburzeń psychicznych (DSM-5) (13). Jednak podtyp GD, a mianowicie zaburzenie gier internetowych, jest rozważane pod kątem włączenia jako zaburzenia psychicznego w DSM-5. GD nie jest również uwzględnione w obecnej Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD-10), ale zostanie dołączone jako „zaburzenie gry” w nadchodzącym ICD-11 (14), bez prefiksu „internet”, w przeciwieństwie do DSM-5. Różne terminy są używane w przypadku „zaburzeń gier”, w szczególności „uzależnienia od gier” lub „problematycznego hazardu”. Używa się tutaj terminu „zaburzenie gry”, ponieważ jego użycie w DSM-5 i ICD-11 prawdopodobnie sprawi, że będzie to najbardziej popularny termin w przyszłości. Niniejsze badanie bada w sposób długofalowy, w jaki sposób GD wiąże się z innym powszechnym zaburzeniem u młodych mężczyzn, mianowicie ADHD.

Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD)

ADHD klasyfikuje się jako zaburzenie neurorozwojowe. Charakteryzuje się dwoma składnikami: nieuwagą (np. Często rozproszonym) i nadpobudliwością (np. Chęcią poruszania się) (13). Częstość występowania ADHD u dzieci w wieku szkolnym waha się od około 5 do 7% (15). Jednak badania wykazały, że objawy ADHD mogą utrzymywać się w dorosłości w około jednej do dwóch trzecich przypadków, a ADHD może wpływać na aż 2.5 na 5% populacji ogólnej (15). Nieleczona ADHD wiąże się z problemami behawioralnymi, emocjonalnymi, społecznymi, akademickimi i zawodowymi (15). Ponadto stwierdzono, że ADHD jest związane z problemami zdrowia psychicznego i zaburzeniami uzależnień (16-20), a także z niższą satysfakcją z życia (21).

ADHD i gry

Odnotowano stosunkowo niewiele badań na temat związku między GD a ADHD. Dzieje się tak po części dlatego, że przed DSM-5 włączono internetowy GD jako warunek do dalszych badań, w 2013 Internet GD był często badany wraz z uzależnieniem od Internetu, a dopiero później jako niezależny warunek (22). W ostatniej recenzji González-Bueso i Santamaría (8) zidentyfikował osiem badań, które badały związek między zaburzeniami gier internetowych a ADHD, z których siedem (85%) zgłosiło znaczący związek, cztery z nich zgłosiły duży rozmiar efektu (LUB ≥ 4.25). Jedyne badanie podłużne (23) zawarte w ich przeglądzie donosiły o braku związku między GD a ADHD. Wcześniejszy przegląd również stwierdził te skojarzenia (22). Nowsze badania podłużne na próbie młodzieży (z nadmiernym nadciśnieniem u młodzieży z wysokim ryzykiem GD), nieuwzględnione w powyższych przeglądach, wykazały, że nadpobudliwość / nieuwaga wśród rodziców przewidywała zgłoszenie się do Internetu GD 1 rok później, ale sam raportowany Internet GD nie przewidział znacząco nadpobudliwości / nieuwagi rodziców 1 rok później (24).

Jeśli chodzi o związki z podskalami nieuwagi i nadpobudliwości w ADHD, inne niedawne badanie wykazało, że problemy z uwagą (mierzono tylko podskalę nieuwagi) u nastolatków przewidywały GD w Internecie rok później (25). W badaniu przekrojowym z udziałem 205 osób dorosłych również stwierdzono, że GD była powiązana tylko z podskalą nieuwagi ADHD, a nie z podskalą nadpobudliwości (26). Natomiast badanie u małych dzieci (27) stwierdzili, że podskala nieuwagi była silniej związana z GD u dziewcząt, podczas gdy podskala hiperaktywności była silniej związana z GD u chłopców.

Zaproponowano kilka teorii dotyczących powiązania między ADHD a GD. Na przykład „optymalny model stymulacji” sugeruje, że osoby z ADHD mają wyższy próg osiągania zadowalającego poziomu pobudzenia, a szybka stymulacja wizualna i akustyczna w grach komputerowych wymagających szybkich reakcji motorycznych może być jednym ze sposobów osiągnięcia tego poziomu (27). Inna teoria, „teoria awersji do opóźnień” sugeruje, że osoby z ADHD wolą mniejsze nagrody natychmiastowe niż większe opóźnione nagrody, a gry komputerowe mogą zapewniać takie natychmiastowe i ciągłe nagrody (27). Co więcej, osoby z ADHD mogą cierpieć na zespół niedoboru nagrody z niedoborami w neurotransmisji dopaminy: gry wideo powodujące znaczne uwalnianie dopaminy mogą zatem być sposobem na poradzenie sobie z tym niedoborem nagrody (28). Ten sam mechanizm może również wyjaśnić wysoką współwystępowanie ADHD i zaburzeń związanych z używaniem substancji (SUD). Panagiotidi (26) zaproponował również, że gry mogą poprawić uwagę wzrokową, która jest zazwyczaj osłabiona u osób z ADHD, a zatem może być grą jako środek przeciwdziałania temu deficytowi. Rzeczywiście, ostatni przegląd (3) stwierdzili związek między grą wideo a uwagą wizualną, jednak związek ten był raczej niewielki, a związek przyczynowy nie został jeszcze ustalony. Jednakże, chociaż istnieją pewne teorie wyjaśniające związek między GD a ADHD, obecnie brak jest dowodów empirycznych potwierdzających te teorie i pozostaje możliwe, że nie ma związku przyczynowego między ADHD a GD.

Większość wyjaśnień i badań skupia się na tym, jak ADHD prowadzi do GD, chociaż zaproponowano również pewne wyjaśnienia związku w innym kierunku. Warto zauważyć, że objawy ADHD mogą sprawić, że gry staną się bardziej atrakcyjne, podczas gdy zwiększona gra może z kolei zaostrzyć objawy ADHD „przez zapewnienie aktywności, która stale wzmacnia dokładne odhamowanie, szybką reakcję, potrzebę natychmiastowej nagrody i nieuwagę, które stanowią obszary zainteresowania” (29). Badanie wśród dzieci i młodzieży (30) pokazało, że większa ekspozycja na telewizję i gry wideo (godziny spędzone na graniu lub oglądaniu telewizji) wiązała się z większymi problemami z uwagą 13 kilka miesięcy później, nawet gdy była kontrolowana pod kątem wcześniejszych problemów z uwagą. Inne badanie (31) stwierdzili nawet dwukierunkowe powiązania między ekspozycją na gry wideo a problemami z uwagą, co sugeruje, że dzieci z problemami z uwagą mogą spędzać więcej czasu na zabawie, co może zwiększyć ich późniejsze problemy z uwagą. Autorzy zasugerowali również, że elektroniczne media ekranowe, np. Gry wideo, zwłaszcza te zawierające przemoc, mogą być bardzo ekscytujące iz czasem zwiększać indywidualny próg dla pożądanego poziomu stymulacji, co może prowadzić do problemów z koncentracją na mniej ekscytujących czynnościach. jak praca lub nauka („hipoteza podniecenia”) (31). Alternatywna hipoteza, „hipoteza przemieszczenia”, zakłada, że ​​jednostki spędzające dużo czasu na grach spędzają mniej czasu na działaniach poznawczych i bardziej odpowiednich fizycznie, które mogą poprawić ich zdolność do skupiania się (27, 31).

Cele

To badanie miało na celu ponowne zbadanie związku między GD a ADHD w podłużnej próbie młodych Szwajcarów. Najpierw zbadaliśmy, czy nasze dane potwierdziły przekrojowe powiązania między GD i ADHD a podskalami ADHD nieuwagi i nadpobudliwości. W drugim etapie przetestowaliśmy podłużne związki między GD i ADHD przy użyciu autoregresywnego modelu z opóźnieniem krzyżowym (ARCL). Model sprawdzał, czy ADHD w wieku 20 lat był związany z GD w wieku 25 lat, czy GD w wieku 20 lat był związany z ADHD w wieku 25 lat, czy też istniały dwukierunkowe powiązania między GD a ADHD. Przetestowaliśmy również GD pod kątem podłużnych powiązań z podskalami nieuwagi i nadpobudliwości w ADHD. Na trzecim etapie sprawdziliśmy, czy uczestnicy z ADHD i GD w fali 1 (w wieku około 20 lat) mieli gorsze wyniki z obydwoma tymi zaburzeniami w fali 3 (około 25 lat) niż uczestnicy z samą GD lub tylko ADHD, ponieważ a także kilka innych wyników potencjalnie związanych z ADHD lub GD, a mianowicie duża depresja, zdrowie psychiczne, zadowolenie z życia i słabe wyniki w pracy lub szkole.

Metody

Próba

Próbka pochodzi z badania kohortowego dotyczącego czynników ryzyka użycia substancji (C-SURF; www.c-surf.ch). Badanie to dotyczy dużej próby młodych Szwajcarów rekrutowanych w późnym okresie dojrzewania do wieku dorosłego, z punktami pomiarowymi w wieku około 20, 21 i 25 lat, przy czym w planowaniu jest więcej fal pomiaru. Głównym celem badania jest ocena wzorców, trajektorii i powiązanych czynników ryzyka lub czynników ochronnych związanych z używaniem substancji i zachowań niezwiązanych z substancją u tych młodych mężczyzn (32, 33).

Zapisy na ocenę podstawową miały miejsce między sierpniem 2010 a listopadem 2011 w trzech z sześciu krajowych centrów rekrutacyjnych armii szwajcarskiej, zlokalizowanych w Lozannie, Windisch i Mels (obejmujących 21 ze szwajcarskich kantonów 26), podczas procedury rekrutacyjnej do służby wojskowej. Procedury te są obowiązkowe dla wszystkich młodych szwajcarskich mężczyzn w wieku około 20, dlatego pobieranie próbek przy tej okazji ma tę zaletę, że obejmuje większość młodych mężczyzn z tej kohorty. Odpowiedzi na kwestionariusze były niezależne od procedur wojskowych, ponieważ osoby prywatne odpowiadały prywatnie w domu i zapewniono poufność od wojska. Uczestnicy mogli wybrać między kwestionariuszami papierowymi na pocztę lub kwestionariuszami internetowymi, które były dostępne za pośrednictwem linku przesłanego na e-mail. W badaniu wzięło udział 13,237 młodych mężczyzn, a 7,556 w końcu wyraził pisemną zgodę na udział w badaniu, z którego 5,987 zwrócił kwestionariusz wyjściowy (wave 1), a 5,516 zwrócił drugi kwestionariusz uzupełniający ( wave 3) między kwietniem 2016 a marcem 2018. Aby zwiększyć odsetek odpowiedzi, uczestnicy, którzy nie odpowiedzieli na kwestionariusz po standardowych przypomnieniach, byli zachęcani przez przeszkolonych ankieterów do rozmów telefonicznych w celu uczestnictwa (33).

Niniejsze badanie obejmuje wszystkich uczestników 5,125 (wskaźnik retencji 85.6%), którzy odpowiedzieli na kwestionariusz wyjściowy i drugi kwestionariusz uzupełniający. Spośród nich wykluczono uczestników 58 (1.1%) z brakującymi wartościami GD lub ADHD w falach 1 lub 3, pozostawiając uczestników 5,067 włączonych do naszej obecnej analizy. Uczestnicy otrzymali bony (50 CHF na kwestionariusz) jako rekompensatę za ich wysiłki. Dane z wave 2 nie były używane (z wyjątkiem imputacji brakujących wartości, patrz sekcja analizy statystycznej), ponieważ miara ADHD została uwzględniona tylko w falach 1 i 3. Protokół badawczy został zatwierdzony przez Human Research Ethics Committee z Canton Vaud (Protokół nr 15 / 07).

Środki

Zaburzenia gry i ADHD

Zaburzenia gry

Zaburzenia gry (GD, ostatnie miesiące 6) mierzono za pomocą Skali uzależnienia od gier (GAS) (7), które zostało przetłumaczone na język niemiecki i francuski na potrzeby tego badania. Skala składa się z siedmiu elementów typu Likert z pięcioma opcjami odpowiedzi od 0 (nigdy) do 4 (bardzo często) oraz uczestnicy, którzy odpowiedzieli na co najmniej trzy przedmioty z wynikiem co najmniej 2 (czasami) zostały zdefiniowane jako prezentujące GD, jak sugerują Lemmens i Valkenburg (7). Dodatkowo zastosowano ciągły wynik jako sumę siedmiu elementów (od 0 do 28). Brzmienie GAS zmieniło się nieznacznie między wave 1 a wave 3. W wave 1, poza grą, sformułowania zawierały czas spędzony w Internecie (np. „Czy zdenerwowałeś się, gdy nie byłeś w stanie grać lub spędzać czas w Internecie?”; kursywa została dodana i różniła się od pierwotnego brzmienia GAS). Stało się tak, ponieważ w czasie opracowywania kwestionariusza wave 1 uważano, że wiele gier wiąże się z działaniami internetowymi, a GD może być niemożliwe bez spędzania czasu w Internecie (gry online). Po DSM-5 (13), wydany w 2013 roku, zawierał internetową GD jako warunek dalszych badań, stało się oczywiste, że gry powinny być następnie wyraźnie mierzone i nie powinny być mieszane z czasem spędzonym w Internecie, a oryginalna Skala uzależnienia od gier (bez dodawania odniesienia do Internetu w brzmieniu pytań) zastosowano zatem w fali 3. Aby uwzględnić różnice w brzmieniu GAS w fali 1 i fali 3, poprawić porównywalność między falami i zmniejszyć liczbę fałszywie pozytywnych, wyniki GD uczestników, którzy nie grać w gry co najmniej raz w tygodniu (i dlatego może mieć wynik GAS z powodu korzystania z Internetu niezwiązanego z grami) zostały ustawione na 0 w obu falach. Alfa Cronbacha dla skali GAS wyniosła 0.895 na fali 1 i 0.868 na fali 3.

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem dorosłych (ADHD, ostatnie miesiące 12) mierzono za pomocą sześciostopniowej wersji skriningowej skali dorosłych ADHD Self-Report Scale (ASRS-v1.1) (34) opracowany przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) i oparty na kryteriach diagnostycznych DSM-IV (35). Cztery pozycje oceniały podskalę nieuwagi ADHD, a dwie pozycje podskali hiperaktywności (patrz Tabela 2). Opcje odpowiedzi były w pięciopunktowej skali typu Likerta, począwszy od 0 (nigdy) do 4 (bardzo często). Aby zbudować binarną miarę ADHD, elementy były dychotomizowane - przynajmniej 2 (czasami) dla pierwszych trzech elementów i co najmniej 3 (często) dla trzech ostatnich pozycji - a ADHD zdefiniowano jako obecność przynajmniej objawów 4, jak sugerują autorzy skali (34). Dla analizy obejmującej ciągłe podskale ADHD nieuwagi i nadpobudliwości obliczono średnią pozycji skali Likerta (z wartościami od 0 do 4). Alfa Cronbacha dla skali ADHD wyniosła 0.798 w fali 1 i 0.778 w fali 3.

Skale zaburzeń używania substancji

Alkoholowe zaburzenie używania

Zaburzenie używania alkoholu (AUD, ostatnie miesiące 12) mierzono za pomocą elementów 12 dla kryteriów 11 DSM-5 (13, 36, 37) dla AUD w formacie tak / nie. Do zdefiniowania AUD zastosowano średnią wartość graniczną DSM-5 (4+). Alfa Cronbacha dla skali AUD wyniosła 0.729 w fali 1 i 0.696 w fali 3.

Zaburzenie używania konopi

Zaburzenie używania konopi indyjskich (ostatnie miesiące 12) mierzono za pomocą zmienionej wersji testu identyfikacyjnego zaburzenia używania konopi [CUDIT-R; (38), oparte na (39)]. Test składa się z pięciopunktowych elementów typu Likert typu 8, począwszy od 0 (nigdy) do 4 (codziennie lub prawie codziennie), miara częstotliwości używania konopi indyjskich w zakresie od 1 (co miesiąc lub rzadziej) do 4 (cztery lub więcej razy w tygodniu) i jedna pozycja z dwiema opcjami reakcji, 0 (palenie konopi dla przyjemności) lub 4 (palenie konopi z przyzwyczajenia). Odcięcie 8 z 40 możliwych punktów zostało użyte do zdefiniowania zaburzeń związanych z używaniem konopi. Alfa Cronbacha dla skali zaburzeń związanych z używaniem konopi indyjskich wyniosła 0.894 w fali 1 i 0.906 w fali 3.

Zaburzenie używania tytoniu

Zaburzenie używania tytoniu (ostatnie miesiące 12) oceniono za pomocą sześciu pozycji z testu Fagerströma dla uzależnienia od nikotyny (FTND (40). Do zdefiniowania zaburzenia związanego z paleniem tytoniu zastosowano punkt odcięcia 3 z 10 możliwych punktów. Alfa Cronbacha dla skali zaburzeń związanych z używaniem tytoniu wyniosła 0.719 w pierwszej fali i 1 w trzeciej fali.

Poważna depresja i zdrowie psychiczne

Objawy dużej depresji

Objawy dużej depresji w ciągu ostatnich 2 tygodni mierzono za pomocą Inwentarza dużej depresji WHO (41), składający się z sześciopunktowych instrukcji typu Likert typu 12 mierzących kryteria 10 i rozciągających się od 0 (nigdy) do 5 (zawsze); dwa kryteria zostały ocenione przy użyciu dwóch stwierdzeń, przy czym tylko najwyższa wartość z dwóch stwierdzeń została użyta do oceny sumarycznej. W analizie wykorzystano sumę ocen kryteriów w zakresie od 0 do 50. Alfa Cronbacha dla skali dużej depresji wyniosła 0.889 w fali 1 i 0.888 w fali 3.

Zdrowie psychiczne

Zdrowie psychiczne oceniano za pomocą narzędzia do badania krótkich formularzy 12 na temat wyników medycznych, v2 (SF-12) (42). Zestawienia komponentów mentalnych zostały liniowo przekształcone w wyniki oparte na normach (średnia = 50; SD = 10). Alfa Cronbacha dla skali zdrowia psychicznego SF-12 wyniosła 0.772 w fali 1 i 0.790 w fali 3.

Satysfakcja z życia i słaba wydajność w pracy / szkole

Satysfakcja życiowa

Zadowolenie z życia mierzono za pomocą skali satysfakcji z życia (43), składający się z pięciu elementów z siedmioma opcjami odpowiedzi, począwszy od 1 (kategorycznie się nie zgadzam) do 7 (stanowczo się zgadzam). Do analizy obliczono sumę pozycji (od 5 do 35). Alfa Cronbacha dla skali satysfakcji z życia wyniosła 0.772 w fali 3. Zadowolenia z życia nie mierzono w fali 1.

Słaba wydajność w pracy / szkole

Słabe wyniki w pracy / szkole mierzono za pomocą fali 1 i wave 3 za pomocą pojedynczego pytania z pytaniem, czy w ostatnich 12 miesiącach pracowali źle w szkole lub pracy, czy też pracowali. Opcje odpowiedzi były od nigdy do 10 lub więcej razy. To pytanie zostało dostosowane z badania ESPAD (44).

We wszystkich zastosowanych skalach brakujące wartości na pojedynczych pozycjach zastąpiono średnią skali. Jeśli brakowało więcej niż 20% pozycji skali, uznawano, że brakuje skali.

Analiza statystyczna

Obliczono statystyki opisowe i zbadano zmiany częstości występowania GD i ADHD między stanem wyjściowym (fala 1) a drugą obserwacją (fala 3) za pomocą testów chi-kwadrat McNemara. Różnice przekrojowe między uczestnikami z GD i bez GD badano za pomocą regresji logistycznych. Wszystkie regresje zostały dostosowane do wieku i regionu językowego. Statystyki opisowe i przygotowanie danych zostały wykonane przy użyciu SPSS 25. Do testowania asocjacji podłużnych między GD i ADHD oszacowano modele ARCL za pomocą MPLUS 8.0 (45). ARCL są formą modelowania równania strukturalnego, często używaną do opisywania procesów rozwojowych między dwiema (lub więcej) konstrukcjami w wielu punktach czasowych [przegląd, patrz (46)]. Naszymi głównymi zainteresowaniami były ścieżki krzyżowe reprezentujące podłużny wpływ GD w wieku 20 na ADHD w wieku 25 oraz ADHD w wieku 20 na GD w wieku 25, biorąc pod uwagę autokorelację tego samego konstruktu w punktach czasowych i przekrojowa korelacja między różnymi konstruktami w tym samym punkcie czasowym. W przypadku miar binarnych GD i ADHD, ARCL oszacowano za pomocą ważonego najmniejszego kwadratu średniej i estymatora skorygowanej wariancji (WLSMV), który zwraca dla zmiennych binarnych współczynniki regresji probitowej. Estymator WLSMV pozwala bezpośrednio modelować korelację między zmiennymi w tym samym punkcie czasowym. Dla dodatkowej łatwości interpretacji współczynniki probitowe przekształcono w odpowiedniki OR. OR można aproksymować mnożąc współczynniki probitowe przez odchylenie standardowe rozkładu logistycznego [(Π2 / 3) −−−−−− √

= 1.81], a następnie za pomocą funkcji wykładniczej otrzymanego współczynnika (47). W przypadku ARCL między ciągłym wynikiem GD a podskalami nieuwagi i nadpobudliwości ADHD wykorzystaliśmy solidny tester maksymalnego prawdopodobieństwa (MLR), który jest odporny na skośność w zmiennych wyniku. W trzecim kroku zbadaliśmy, czy uczestnicy zarówno z GD, jak i ADHD na fali 1 mieli gorszą sytuację w zakresie GD, ADHD, dużej depresji, zdrowia psychicznego, zadowolenia z życia i słabych wyników w pracy lub szkole przy wave 3 niż uczestnicy bez GD ani ADHD, lub z samym GD lub tylko ADHD. Różnice między tymi grupami były również testowane za pomocą regresji logistycznych dla wyników binarnych, z regresjami porządkowymi dla wyników porządkowych (słaba wydajność w pracy lub szkole) oraz z regresją liniową dla ciągłych wyników (wyniki skali). Regresje dotyczące poważnej depresji, zdrowia psychicznego i słabych wyników w pracy lub szkole zostały dostosowane do ich odpowiednich wartości wyjściowych (w wieku 20). Wartości wyjściowe nie były dostępne dla zadowolenia z życia.

Biorąc pod uwagę, że SUD są związane z ADHD, np. (19), a także z GD (1), wszystkie nasze analizy podłużne zostały skorygowane o ciągłe wyniki skal zaburzeń związanych z używaniem alkoholu, tytoniu i konopi indyjskich w fali 1, aby kontrolować wpływ współwystępowania SUD z GD lub ADHD w fali 1 na GD i / lub ADHD na fali 3. Ponieważ nasze zainteresowanie tymi analizami dotyczyło podłużnego wpływu GD i ADHD, analizy podłużne nie zostały dostosowane do SUD w fali 3. Ponadto, SUD w fali 3 może być częściowo konsekwencją GD i ADHD w fali 1, i dostosowanie do nich może zatem usunąć część prawdziwego wpływu GA lub ADHD w fali 1 na GD i ADHD w fali 3. Brakujące wartości w tych skalach SUD przypisano dla 264 przypadków w fali 1 i 49 przypadków w fali 3, stosując wielokrotne imputacje w MPLUS 8.0 w ramach bayesowskich, tworząc 20 imputowanych zestawów danych przy użyciu skal SUD, a także używają miar dla trzech substancji we wszystkich trzech falach plus wiek i język. Ogólnie rzecz biorąc, wpływ SUD na powiązania między GD a ADHD był niewielki, dlatego w tabelach i na wykresach pokazujemy tylko analizy skorygowane przez SUD.

Efekt

Stowarzyszenia przekrojowe

Stół 1 pokazuje wyniki opisowe i wskaźniki rozpowszechnienia GD, ADHD i SUD. Częstość występowania GD zmniejszyła się z 8.8% w fali 1 do 6.3% w fali 3 [test McNemara χ2 (1)

= 29.81; p <0.001]. Częstość ADHD wzrosła z 5.7% w fali 1 do 7.6% w fali 3 [test McNemara χ2 (1)

= 18.68; p <0.001]. Przekrojowo, ADHD występowało częściej u uczestników z GD niż bez GD, w obu falach, z ilorazem szans (OR) 3.21 [2.39, 4.32] dla fali 1 i 2.56 [1.86, 3.52] dla fali 3. SUD były nie było istotnie związane z GD w fali 1, jednak SUD były istotnie częstsze u uczestników z GD niż bez GD w fali 3. W związku z tym, dostosowanie do SUD tylko nieznacznie zmieniło związek między ADHD i GD w fali 1, ale zmniejszyło to powiązanie w fali 3 (od OR = 2.56 do OR = 2.08). Średnie wyniki każdej z sześciu pozycji ADHD były wyższe u uczestników z GD w falach 1 i 3, chociaż nie było to znacząco wyższe w przypadku drugiej pozycji podskali nadpobudliwości ADHD („napędzane silnikiem”; Tabela 2). Zarówno wyniki podskali nieuwagi, jak i hiperaktywności były przekrojowo powiązane z GD w falach 1 i 3, jednak różnice między uczestnikami z GD i bez GD były bardziej wyraźne dla podskali nieuwagi (patrz Tabela 2). Gdy obie podskale zostały wprowadzone do modelu regresji z GD jako wynikiem, tylko nieuwaga była istotnie związana z GD (Tabela 2) w obu falach.

TABELA 1

Tabela 1. Przykładowe statystyki i przekrojowe powiązania między zaburzeniami gry a ADHD.

TABELA 2

Tabela 2. Różnice w środkach poszczególnych elementów ADHD i podskal ADHD wśród uczestników z zaburzeniami gry i bez nich.

Związki podłużne

Uczestnicy z GD przy fali 1 częściej wykazywali ADHD przy fali 3, a uczestnicy z ADHD przy fali 1 częściej wykazywali GD przy fali 3 (Tabela 3). Powiązania te przetestowano za pomocą modelu ARCL (rysunek 1), który wykazał, że GD i ADHD miały znaczące dwukierunkowe skojarzenia podłużne, nawet przy rozważaniu autokorelacji tego samego pomiaru w czasie i korelacji między GD i ADHD w tym samym punkcie czasowym. Współczynnik ADHD przy fali 1 na GD przy fali 3 był podobny (standaryzowany probit = 0.066 [0.023, 0.109]; p = 0.003; odpowiadający OR 1.72) do współczynnika dla GD na fali 1 na ADHD w wave 3 (standaryzowany probit = 0.058 [0.013, 0.102]; p = 0.011; odpowiadający OR 1.47). Korekty dla SUD miały tylko niewielki wpływ na ścieżki z opóźnieniem krzyżowym (współczynniki nieskorygowane dla SUD to 0.078 i 0.057, wyniki nie zostały pokazane).

TABELA 3

Tabela 3. Rozpowszechnienie i wyniki zaburzeń gier i ADHD w wave 3 jako funkcja zaburzeń w grach i status ADHD w wave 1.

RYSUNEK 1

Rysunek 1. Autoregresywny model z opóźnieniem między pomiarami binarnymi dla zaburzeń gry i ADHD. Wszystkie pokazane ścieżki są znaczące na p <05 poziom. Zastosowano estymator WLSMV. Współczynniki są ustandaryzowanymi probitami. Dostosowany do wieku, zaburzeń językowych i zaburzeń związanych z używaniem substancji na fali 1. ADHD, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi.

Jeśli chodzi o powiązania podłużne między wynikami podskali ADHD a wynikiem GD, ARCL, w tym wynik GD i podskale nieuwagi i nadpobudliwości ADHD, wykazały jedynie istotne (zwłaszcza dwukierunkowe; patrz rysunek 2) powiązania między wynikiem GD a podskalą nieuwagi ADHD (znormalizowana beta z nieuwagi w wieku 20 do wyniku GD w wieku 25: 0.090 [0.056, 0.124]; p <0.001; od wyniku GD w wieku 20 lat do nieuwagi w wieku 25 lat: 0.044 [0.016, 0.071]; p = 0.002). Podskala nadpobudliwości ADHD nie wykazała znaczących skojarzeń podłużnych z wynikiem GD (standaryzowana beta z nadaktywności w wieku 20 do wyniku GD w wieku 25: −0.025 [−0.054, 0.005]; p = 0.102; od wyniku GD w wieku 20 do nadpobudliwości w wieku 25: 0.004 [−0.023, 0.031]; p =

RYSUNEK 2

Rysunek 2. Autoregresywny model opóźnienia między ciągłymi pomiarami zaburzeń gry a podskalami nieuwagi i nadpobudliwości ADHD. GD, zaburzenia gry; Inatt, nieuwaga; Hiperaktywność. Tylko znaczące (p <05). Oszacowano ścieżki zaznaczone na szaro, ale nie były one istotne. Zastosowanym estymatorem był MLR. Współczynniki to standaryzowane beta. Dostosowane do wieku, języka i zaburzeń związanych z używaniem substancji na pierwszej fali.

Wyniki u uczestników ze współistniejącym GD i ADHD

Jak pokazano w tabeli 3, częstość występowania GD w fali 3 była najwyższa u uczestników z GD i ADHD w fali 1 (32.3%), następnie u osób z GD tylko w fali 1 (20.4%), a następnie u osób z ADHD tylko w fali 1 (8.0%) . Te nadal wykazywały GD nieco częściej niż uczestnicy bez GD ani ADHD w fali 1 (4.6%). Zatem posiadanie ADHD tylko w fali 1 wiązało się z wyższymi wskaźnikami GD w fali 3 w porównaniu z uczestnikami bez GD ani ADHD w fali 1 [nieskorygowany OR = 1.81 [1.10, 3.00]; po uwzględnieniu wieku, języka i SUD współczynnik (OR = 1.60 [0.95; 2.69]) był tuż poniżej poziomu istotności]. Co więcej, GD w fali 1 z większym prawdopodobieństwem utrzyma się w fali 3 wśród uczestników z ADHD i GD w fali 1 niż wśród uczestników z GD tylko w fali 1 (nieskorygowany współczynnik wynosił 1.87 [1.05; 3.32], jednak po dostosowaniu do wieku , język i SUD, wynikowy współczynnik był tuż poniżej istotności: OR = 1.73 [0.96; 3.12]). Z drugiej strony, chociaż GD w 1.fali była związana z nowymi początkami ADHD w 3.fali (9.1% w porównaniu z 5.7% w grupie referencyjnej: OR = 1.63 [1.12; 2.36]), ADHD nie był bardziej trwały w 3.fali wśród uczestników z GD i ADHD w fali 1 (33.8%) w porównaniu z uczestnikami z ADHD tylko w fali 1 (35.1%; skorygowany OR = 0.92 [0.51, 1.66]). Wreszcie kombinacja ADHD i GD w fali 3 była najczęstsza (10.8%) wśród uczestników, którzy już mieli ADHD i GD w fali 1, ale wskaźnik trwałości tej kombinacji (10.8%) nie był zbyt wysoki.

Uczestnicy z kombinacją GD i ADHD na fali 1 mieli najgorsze wyniki dla wszystkich innych mierzonych wyników (tabela 4): najwyższe wyniki w depresji dużej, najniższe wyniki w zakresie zdrowia psychicznego i zadowolenia z życia oraz najwyższa częstotliwość słabych wyników w pracy lub szkole. Uczestnicy z ADHD tylko na fali 1 mieli nieco lepsze wyniki niż ci z GD i ADHD w wave 1; uczestnicy z GD tylko przy fali 1 byli jeszcze lepsi (choć nie wszystkie współczynniki były znaczące), a ci, którzy nie mieli ani GD, ani ADHD na fali 1, mieli najbardziej pozytywne inne wyniki.

TABELA 4

Tabela 4. Wyniki dla poważnej depresji, zdrowia psychicznego, zadowolenia z życia i słabych wyników w pracy / szkole jako funkcja zaburzeń gry i statusu ADHD w wave 1.

Dyskusja

Celem tego badania było ponowne zbadanie związku między (GD) a zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) w próbie podłużnej młodych mężczyzn ze Szwajcarii. W obu punktach pomiarowych GD był znacznie częstszy (OR wave 1: 3.21 [2.39, 4.32]; OR wave 3: 2.56 [1.86, 3.52]) wśród uczestników z ADHD niż wśród osób bez ADHD. Podobnie, ADHD było częstsze wśród uczestników z GD niż tych bez GD. Wyniki te są dobrze zgodne z istniejącymi badaniami pokazującymi przekrojowe powiązania między GD a ADHD (8). Co ważne, w naszym badaniu zidentyfikowano również powiązania podłużne w obu kierunkach: ADHD w wieku 20 zwiększyło ryzyko GD w wieku 25, a GD w wieku 20 zwiększyło ryzyko ADHD w wieku 25. Do tej pory tylko kilka badań dotyczyło skojarzeń podłużnych (8) pomiędzy ADHD a GD i, zgodnie z najlepszą wiedzą autorów, żadne badanie nie wykazało jeszcze dwukierunkowych powiązań między ADHD a GD.

Zaproponowano kilka teorii dotyczących mechanizmów leżących u podstaw powiązań między ADHD a grami. Warto zauważyć, że gry mogą optymalnie stymulować osoby z ADHD, zapewniając ekscytującą aktywność z natychmiastowymi nagrodami: może to być sposób na radzenie sobie z objawami ADHD. Ponieważ jednak gry zapewniają dokładnie to, co mogą preferować osoby z ADHD, częsta ekspozycja na tak silny bodziec może z kolei wzmacniać objawy ADHD (29) i prowadzić do mniejszego zainteresowania innymi ważnymi czynnościami, takimi jak praca lub szkoła. Gry mogą również zajmować znaczną część dnia danej osoby, dodatkowo skracając czas spędzany na innych czynnościach, które mogą być mniej problematyczne lub nawet pozytywnie wpływać na przebieg ADHD (27, 31). Te efekty ekspozycji na gry wideo mogą nawet zostać wzmocnione, jeśli połączą się z dysfunkcyjnymi objawami GD, takimi jak zaabsorbowanie lub obsesja na punkcie gry lub nawet objawy abstynencyjne, gdy nie będzie można grać. Jednak ważne jest, aby zauważyć, że żadne z tych potencjalnych wyjaśnień na temat związku między GD i ADHD nie zostało poparte wystarczającymi dowodami do tej pory, jest wyraźnie więcej potrzebnych badań dotyczących mechanizmu łączącego GD i ADHD.

Nieuwaga a nadpobudliwość

Kolejnym odkryciem było to, że podskale ADHD dotyczące nieuwagi i nadpobudliwości wykazały również istotne przekrojowe skojarzenia z GD. Jednakże, jeśli wspólnie wpisane w modelu regresji, tylko nieuwaga pozostała znacząca, wskazując, że związek między ADHD i GD może być głównie rozliczane przez tę zmienną. Podobnie, model ARCL wykorzystujący zarówno podskale ciągłego ADHD, jak i wynik GD, pokazał, że związek między ADHD a GD (w obu kierunkach) był zdominowany przez podskalę nieuwagi, przy czym powiązania podłużne dla podskali hiperaktywności były nieistotne (a nawet nieznacznie negatywny). Odkrycie to jest zgodne z wynikami wcześniejszego badania przekrojowego (26) dorosłych 205, którzy odkryli, że podskala hiperaktywności nie była znacząco powiązana z GD. Panagiotidi (26) zasugerował, że potencjalnym wyjaśnieniem związku między podskalą nieuwagi ADHD a GD było to, że gry z lepszą uwagą wizualną, a zatem osoby z ADHD mogą korzystać z gier jako formy samoleczenia dla upośledzenia ich uwagi. Z drugiej strony badanie małych dzieci (27) odkrył, że podskala hiperaktywności była silniej powiązana z GD wśród chłopców, podczas gdy podskala nieuwagi była silniej związana z GD wśród dziewcząt. Jednak fakt, że ta próbka była znacznie młodsza (średni wiek 5.8), a zatem kwestionariusze zostały wypełnione przez rodziców, sprawia, że ​​wyniki te są trudne do porównania z naszymi. Lopez i in. (48) zgłosił również, że problemy z nadużywaniem substancji, które mogą mieć pewne mechanizmy związane z uzależnieniami behawioralnymi, występowały częściej u osób z połączonym podtypem nieuwagi i nadpobudliwości niż u osób z głównie nieuważnym podtypem. Z pewnością potrzebne są dalsze badania dotyczące powiązania składników ADHD z GD.

Wyniki uczestników z GD i ADHD

Niniejsze badanie testowało, czy osoby z GD i ADHD w wieku 20 miały gorsze wyniki w wieku 25 niż osoby z tylko GD lub tylko ADHD. Nasze wyniki wskazują, że GD mógł być bardziej trwały (tj. Obecny w falach 1 i 3) wśród osób, które również miały ADHD w wieku 20 niż wśród osób z GD w wieku 20, jednak współczynnik w naszym badaniu był tuż poniżej znaczenia po dostosowaniu do SUD, wskazując, że inne czynniki oprócz ADHD mogą również wpływać na utrzymywanie się GD. Jest to zgodne z podobnymi dowodami z dziedziny SUD, które pokazują, że ADHD może mieć negatywny wpływ na przebieg tych zaburzeń, tj. Osoby z ADHD mogą łatwiej się uzależnić i mieć niższe wskaźniki remisji (15). Niniejsze badanie sugeruje, że może to dotyczyć nie tylko SUD, ale także wyników takich jak GD. Jednak ADHD nie był bardziej trwały wśród uczestników ze współistniejącymi GD i ADHD w wieku 20 niż wśród uczestników z ADHD tylko w wieku 20. Oznacza to, że GD może nie wpływać negatywnie na przebieg już istniejącego ADHD.

W wieku 25 uczestnicy zarówno ADHD, jak i GD w wieku 20 mieli najgorsze wyniki we wszystkich innych mierzonych skalach - wyniki skali zdrowia psychicznego SF-12, wyniki głębokiej depresji, zadowolenie z życia i słabe wyniki w pracy lub szkole. Uczestnicy, którzy mieli tylko ADHD w wieku 20, mieli drugi najgorszy wynik. Uczestnicy, którzy mieli tylko GD w wieku 20, mieli nieco lepsze wyniki w wieku 25 niż ci z ADHD w wieku 20. Uczestnicy, którzy nie mieli ani ADHD, ani GD w wieku 20, mieli najlepsze inne wyniki. Jednak różnice w innych wynikach między uczestnikami z GD i ADHD w wieku 20 i tymi z tylko ADHD były stosunkowo małe i tylko znaczące dla wyników dużej depresji. Jednak w wave 1 było stosunkowo niewiele przypadków zarówno GD, jak i ADHD.

Niemniej jednak, nasze wyniki dostarczają dowodów, że osoby z GD i ADHD mogą mieć gorsze wyniki niż osoby, które mają tylko GD lub mają tylko ADHD. Sugerują również, że GD jest czymś więcej niż tylko objawem lub korelacją ADHD, ponieważ wiąże się z gorszymi wynikami nawet u osób z ADHD. GD należy zatem uznać za potencjalnie poważny stan, a osoby ze współistniejącym ADHD i GD mogą wymagać szczególnej uwagi.

Ograniczenia

Nasza próbka składała się tylko z młodych Szwajcarów w ograniczonym przedziale wiekowym. Zatem naszych wyników nie da się uogólnić na inne populacje. Ogólnie rzecz biorąc, chociaż współczynniki podłużnych związków między GD a ADHD były istotne, były one stosunkowo małe. Jednak pozostały one stosunkowo niezmienione, nawet po uwzględnieniu potencjalnie zakłócających zmiennych, takich jak SUD. Instrument użyty do pomiaru GD różnił się nieco między falami 1 i 3, ponieważ Skala Uzależnienia od Gier została rozszerzona w falach 1 i 2, aby ocenić również uzależnienie od Internetu. Zostało to częściowo naprawione przez ustawienie wyniku instrumentu na 0 dla uczestników, którzy grali w gry wideo rzadziej niż raz w tygodniu. Ogólnie rzecz biorąc, niewielkie różnice we wskaźnikach rozpowszechnienia były w oczekiwanym kierunku (mniejsza częstość wraz z wiekiem), a spójne wyniki wskazywały, że wpływ różnic w brzmieniu między instrumentami był niewielki. Ze względów przestrzennych użyliśmy krótkiej, XNUMX-punktowej wersji Skali Samoopisu ADHD dla dorosłych, składającej się tylko z czterech pozycji dotyczących nieuwagi i dwóch dla nadpobudliwości. Konieczne są z pewnością dalsze badania z wykorzystaniem dłuższych skal ADHD, pozwalających na lepsze różnicowanie podtypów.

Wnioski

Niniejsze badanie uzupełnia istniejące dowody na to, że GD może wiązać się z poważnymi negatywnymi skutkami dla zdrowia psychicznego, dostarczając dowodów, że GD i dorosłe ADHD mają dwukierunkowe związki podłużne, tj. Każde zwiększa ryzyko drugiego. Sugeruje to również możliwość, że te dwa zaburzenia mogą się wzajemnie wzmacniać, tj. Powodować błędne koło (49): wczesne ADHD może ułatwić rozwój GD, co z kolei może z czasem pogorszyć ADHD, co może ponownie pogorszyć GD. Co więcej, pokazaliśmy, że te dwukierunkowe powiązania wynikały bardziej z podskali nieuwagi ADHD niż z podskali hiperaktywności, która nie była niezależnie związana z GD. Młodzi ludzie z GD i ADHD mogą mieć gorsze wyniki niż osoby prezentujące tylko jeden z dwóch zaburzeń, a zatem mogą wymagać szczególnej uwagi. W związku z tym osoby z ADHD lub GD powinny być poddane badaniom przesiewowym na inne zaburzenia. Skuteczne leczenie ADHD może zapobiec wystąpieniu GD (49), na przykład zintegrowana terapia poznawczo-behawioralna stosowana w leczeniu ADHD i współistniejących SUD (50). Pomocne mogą być środki zapobiegawcze w celu promowania bardziej odpowiedniego wykorzystania gier komputerowych przez osoby z obecnym ADHD. Osoby z nieuważnym podtypem ADHD mogą wymagać szczególnej uwagi w związku z ich działalnością związaną z grami.

Autorskie Wkłady

SM przeanalizował dane i napisał artykuł. GG i JS zaprojektowali badanie. Analiza danych wspomagana GG, JS i VG oraz komentowanie wcześniejszych wersji manuskryptu.

Finansowanie

Badanie zostało sfinansowane przez Swiss National Science Foundation (FN 33CSC0-122679, FN 33CS30-139467 i FN 33CS30_148493).

Oświadczenie o konflikcie interesów

Autorzy oświadczają, że badanie zostało przeprowadzone przy braku jakichkolwiek powiązań handlowych lub finansowych, które mogłyby być interpretowane jako potencjalny konflikt interesów.

Referencje

  1. Van Rooij AJ, Kuss DJ, Griffiths MD, Shorter GW, Schoenmakers TM, Van De Mheen D. (Współ) występowanie problematycznych gier wideo, używania substancji i problemów psychospołecznych u młodzieży. J Behav Addict. (2014) 3: 157 – 65. doi: 10.1556 / JBA.3.2014.013

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Griffiths MD, Király O, Pontes HM, Demetrovics Z. Przegląd problematycznych gier. W: Aboujaoude E, Starcevic V, Redakcja. Zdrowie psychiczne w erze cyfrowej: poważne zagrożenia, wielka obietnica. Nowy Jork, NY: Oxford University Press (2015). str. 27 – 45.

Google Scholar

  1. Müller K, Janikian M, Dreier M, Wölfling K, Beutel M, Tzavara C, et al. Regularne zachowanie w grach i zaburzenia gry internetowej u europejskich nastolatków: wyniki międzynarodowego badania reprezentatywnego dotyczącego występowania, czynników predykcyjnych i korelacji psychopatologicznych. Eur Child Adolesc Psychiatry (2015) 24:565–74. doi: 10.1007/s00787-014-0611-2

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Mihara S, Higuchi S. Przekrojowe i podłużne badania epidemiologiczne zaburzeń hazardu internetowego: systematyczny przegląd literatury. Psychiatry Clin Neurosci. (2017) 71: 425 – 44. doi: 10.1111 / pcn.12532

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Saunders JB, Hao W, Long J, King DL, Mann K, Fauth-Bühler M, et al. Zaburzenia gry: jego określenie jako ważny warunek diagnozy, zarządzania i zapobiegania. J Behav Addict. (2017) 6: 271 – 9. doi: 10.1556 / 2006.6.2017.039

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Andreassen CS, Billieux J, Griffiths MD, Kuss DJ, Demetrovics Z, Mazzoni E, et al. Związek między uzależniającym używaniem mediów społecznościowych a grami wideo i objawami zaburzeń psychicznych: wielkoskalowe badanie przekrojowe. Psychol Addict Behav. (2016) 30: 252 – 62. doi: 10.1037 / adb0000160

CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Lemmens JS, Valkenburg PM, Peter J. Rozwój i walidacja skali uzależnienia od gry dla młodzieży. Media Psychol. (2009) 12: 77 – 95. doi: 10.1080 / 15213260802669458

CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. González-Bueso V, Santamaría JJ, Fernández D, Merino L, Montero E, Ribas J. Związek między internetowym zaburzeniem gry a patologicznym użyciem gier wideo i współistniejącą psychopatologią: kompleksowy przegląd. Int J Environ Res Public Health. (2018) 15: E668. doi: 10.3390 / ijerph15040668

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Marmet S, Studer J, Rougemont-Bücking A, Gmel G. Ukryte profile rodziny, czynników osobowości i zdrowia psychicznego oraz ich związku z uzależnieniami behawioralnymi i zaburzeniami używania substancji u młodych Szwajcarów. Eur Psychiatry (2018) 52: 76 – 84. doi: 10.1016 / j.eurpsy.2018.04.003

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Kardefelt-Winther D, Heeren A, Schimmenti A, van Rooij A, Maurage P, Carras M, et al. Jak możemy konceptualizować uzależnienie behawioralne bez patologizowania typowych zachowań? Nałóg (2017) 112: 1709 – 15. doi: 10.1111 / add.13763

CrossRef Full Text

  1. Griffiths MD, Van Rooij AJ, Kardefelt-Winther D, Starcevic V, Király O, Pallesen S, et al. Dążenie do osiągnięcia międzynarodowego konsensusu w sprawie kryteriów oceny internetowej gry hazardowej: krytyczny komentarz do Petry'ego i innych (2014). Nałóg (2016) 111: 167 – 75. doi: 10.1111 / add.13057

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Aarseth E, Bean AM, Boonen H, Colder Carras M, Coulson M, Das D, i wsp. Otwarta debata naukowców dotycząca propozycji Światowej Organizacji Zdrowia ICD-11 dotycząca zaburzeń w grach. J Behav Addict. (2017) 6: 267 – 70. doi: 10.1556 / 2006.5.2016.088

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. 5th ed. Waszyngton, DC: Autor: American Psychiatric Publishing (2013).

Google Scholar

  1. Światowa Organizacja Zdrowia. Gaming Disorder Q&A 2018 Dostępne online pod adresem: http://www.who.int/features/qa/gaming-disorder/en/
  2. Ginsberg Y, Quintero J, Anand E, Casillas M, Upadhyaya HP. Niedodiagnozowanie zaburzeń uwagi / nadpobudliwości u dorosłych pacjentów: przegląd literatury. Prim Care Companion CNS Disord. (2014) 16:PCC.13r01600. doi: 10.4088/PCC.13r01600

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Estevez N, Eich-Hochli D, Dey M, Gmel G, Studer J, Mohler-Kuo M. Częstość występowania i związane z nimi czynniki dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej u młodych Szwajcarów. PLoS ONE (2014) 9: e89298. doi: 10.1371 / journal.pone.0089298

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Kessler RC, Adler L, Barkley R, Biederman J, Conners CK, Demler O, et al. Częstość występowania i korelacje dorosłych ADHD w Stanach Zjednoczonych: wynika z National Comorbidity Survey Replication. Am J Psychiatry (2006) 163: 716 – 23. doi: 10.1176 / ajp.2006.163.4.716

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Miller TW, Nigg JT, Faraone SV. Współwystępowanie osi I i II u dorosłych z ADHD. J Abnorm Psychol. (2007) 116:519–28. doi: 10.1037/0021-843X.116.3.519

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Fayyad J, De Graaf R, Kessler R, Alonso J, Angermeyer M, Demyttenaere K, et al. Ogólnopolska częstość występowania i korelacje z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Br J Psychiatry (2007) 190: 402 – 9. doi: 10.1192 / bjp.bp.106.034389

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Kolla NJ, van der Maas M, Toplak ME, Erickson PG, Mann RE, Seeley J, et al. Profile objawów zespołu nadpobudliwości psychoruchowej i towarzyszące problemy z alkoholem i konopiami indyjskimi: różnice płci w reprezentatywnym badaniu populacji. BMC Psychiatry (2016) 16:50. doi: 10.1186/s12888-016-0746-4

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Gudjonsson GH, Sigurdsson JF, Smari J, Young S. Związek między zadowoleniem z życia, objawami ADHD i związanymi z tym problemami wśród studentów. J Atten Disord. (2009) 12: 507 – 15. doi: 10.1177 / 1087054708323018

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Starcevic V, Khazaal Y. Relacje między uzależnieniami behawioralnymi a zaburzeniami psychicznymi: co jest znane, a czego jeszcze się nauczyć? Front Psychiatry (2017) 8: 53. doi: 10.3389 / fpsyt.2017.00053

CrossRef Full Text

  1. Gentile DA, Choo H, Liau A, Sim T, Li D, Fung D, et al. Patologiczne wykorzystanie gier wideo wśród młodzieży: dwuletnie badanie podłużne. Pediatria (2011) 127:e319–29. doi: 10.1542/peds.2010-1353

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Wartberg L, Kriston L, Zieglmeier M, Lincoln T, Kammerl R. Długoterminowe badanie psychospołecznych przyczyn i konsekwencji zaburzeń w grach internetowych w okresie dojrzewania. Psychol Med. (2018). doi: 10.1017 / S003329171800082X. [Wydanie elektroniczne przed papierowym].

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Peeters M, Koning I, van den Eijnden R. Przewidywanie objawów zaburzeń w grach internetowych u młodych nastolatków: roczne badanie kontrolne. Comput Hum Behav. (2018) 80: 255 – 61. doi: 10.1016 / j.chb.2017.11.008

CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Panagiotidi M. Problematyczna gra w gry wideo i cechy ADHD w dorosłej populacji. Cyberpsychol Behav Soc Netw. (2017) 20: 292 – 5. doi: 10.1089 / cyber.2016.0676

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Paulus FW, Sinzig J, Mayer H, Weber M, von Gontard A. Zaburzenia gier komputerowych i ADHD u małych dzieci - badanie oparte na populacji. Int J Ment Health Addict. (2017) 16:1193–207. doi: 10.1007/s11469-017-9841-0

CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Park JH, Lee YS, Sohn JH, Han DH. Skuteczność atomoksetyny i metylofenidatu w problematycznych grach online u młodzieży z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Hum Psychopharmacol. (2016) 31: 427 – 32. doi: 10.1002 / hup.2559

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Weiss MD, Baer S, Allan BA, Saran K, Schibuk H. Kultura ekranów: wpływ na ADHD. Atten Defic Hyperact Disord. (2011) 3:327–34. doi: 10.1007/s12402-011-0065-z

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Swing EL, Gentile DA, Anderson CA, Walsh DA. Ekspozycja na telewizję i gry wideo oraz rozwój problemów z uwagą. Pediatria (2010) 126:214–21. doi: 10.1542/peds.2009-1508

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Gentile DA, Swing EL, Lim CG, Khoo A. Gra w gry wideo, problemy z uwagą i impulsywność: dowód na dwukierunkowy związek przyczynowy. Psychol Pop Media Cult. (2012) 1: 62 – 70. doi: 10.1037 / a0026969

CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Gmel G, Akre C, Astudillo M, Bähler C, Baggio S, Bertholet N, et al. Szwajcarska analiza kohortowa dotycząca czynników ryzyka używania substancji - wyniki dwóch fal. nałóg (2015) 61:251–62. doi: 10.1024/0939-5911.a000380

CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Studer J., Baggio S, Mohler-Kuo M, Dermota P, Gaume J, Bertholet N, i in. Badanie tendencyjności braku odpowiedzi w badaniach nad używaniem substancji - Czy osoby spóźnione w odpowiedziach na pytania nie są respondentami? Drug Alcohol Depend. (2013) 132: 316 – 23. doi: 10.1016 / j.drugalcdep.2013.02.029

CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Kessler RC, Adler L, Ames M, Demler O, Faraone S, Hiripi E, et al. Skala samooceny ADHD dla dorosłych Światowej Organizacji Zdrowia (ASRS): krótka skala przesiewowa do wykorzystania w populacji ogólnej. Psychol Med. (2005) 35: 245 – 56. doi: 10.1017 / S0033291704002892

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. 4th ed. Washington, DC: American Psychiatric Association (1994).

Google Scholar

  1. Grant BF, Dawson DA, Stinson FS, Chou PS, Kay W, Pickering R. Wywiad na temat zaburzeń związanych z używaniem alkoholu i związanych z nimi niepełnosprawności Harmonogram-IV (AUDADIS-IV): wiarygodność spożywania alkoholu, używania tytoniu, historii depresji w rodzinie i diagnostyki psychiatrycznej moduły w próbie ogólnej populacji. Drug Alcohol Depend. (2003) 71:7–16. doi: 10.1016/S0376-8716(03)00070-X

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Knight JR, Wechsler H, Kuo M, Seibring M, Weitzman ER, Schuckit MA. Nadużywanie alkoholu i uzależnienie od studentów amerykańskich. J Stud Alkohol (2002) 63: 263 – 70. doi: 10.15288 / jsa.2002.63.263

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Annaheim B, Scotto TJ, Gmel G. Przegląd testu identyfikacji zaburzeń używania konopi indyjskich (CUDIT) za pomocą teorii odpowiedzi na przedmiot. Int J Methods Psychiatr Res. (2010) 19: 142 – 55. doi: 10.1002 / mpr.308

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Adamson SJ, Sellman JD. Prototypowy instrument przesiewowy w przypadku zaburzeń związanych z zażywaniem konopi indyjskich: test identyfikacji zaburzeń używania konopi indyjskich (CUDIT) w próbce klinicznej zależnej od alkoholu. Drug Alcohol Rev. (2003) 22: 309 – 15. doi: 10.1080 / 0959523031000154454

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Heatherton TF, Kozłowski LT, Frecker RC, Fagerstrom KO. Test Fagerströma na zależność od nikotyny: przegląd kwestionariusza tolerancji Fagerstroma. Br J Addict. (1991) 86:1119–27. doi: 10.1111/j.1360-0443.1991.tb01879.x

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Bech P, Rasmussen NA, Olsen LR, Noerholm V, Abildgaard W. Czułość i specyficzność inwentaryzacji depresji dużej, wykorzystując badanie stanu obecnego jako wskaźnik ważności diagnostycznej. J Affect Disord. (2001) 66:159–64. doi: 10.1016/S0165-0327(00)00309-8

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Ware JE, Kosinski M, Keller SD. Jak zdobyć skale podsumowania zdrowia fizycznego i psychicznego SF-12. 2nd ed. Boston, MA: The Health Institute, New England Medical Center (1995).
  2. Diener E, Emmons RA, Larsen RJ, Griffin S. Zadowolenie ze skali życia. J Pers Assess. (1985) 49: 71 – 5. doi: 10.1207 / s15327752jpa4901_13

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Hibell B, Guttormsson U, Ahlström S, Balakireva O, Bjarnason T, Kokkevi A, et al. Raport 2011 ESPAD: Stosowanie substancji wśród uczniów w krajach europejskich 36: ESPAD (2012).
  2. Muthen LK, Muthen BO. Podręcznik użytkownika programu Mplus wersja 8. Muthen & Muthen; Los Angeles, Kalifornia 2017.
  3. Selig JP, Little TD. Autoregresywna i krzyżowa analiza panelowa dla danych podłużnych. W: Laursen B, Little TD, Card NA, redaktorzy. Podręcznik metod badań rozwojowych. New York, NY: Guilford Press (2012). str. 265 – 78.

Google Scholar

  1. Muthén LK, Muthén B. Analiza regresji, analiza czynnika eksploracyjnego, analiza czynnika potwierdzającego i modelowanie równań strukturalnych dla wyników jakościowych, ocenzurowanych i obliczeniowych. Los Angeles: krótkie kursy Mplus (temat 2). (2009).

Google Scholar

  1. Lopez R, Dauvilliers Y, Jaussent I, Billieux J, Bayard S. Wielowymiarowe podejście impulsywności w zaburzeniach nadpobudliwości psychoruchowej dorosłych. Psychiatry Res. (2015) 227: 290 – 5. doi: 10.1016 / j.psychres.2015.03.023

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. Yen JY, Liu TL, Wang PW, Chen CS, Yen CF, Ko CH. Związek między zaburzeniami w grach internetowych a deficytem uwagi i nadpobudliwością u dorosłych oraz ich korelacjami: impulsywnością i wrogością. Addict Behav. (2017) 64: 308 – 13. doi: 10.1016 / j.addbeh.2016.04.024

Streszczenie PubMed | CrossRef Full Text | Google Scholar

  1. van Emmerik-van Oortmerssen K, Vedel E, van den Brink W, Schoevers RA. Zintegrowana terapia poznawczo-behawioralna dla pacjentów z zaburzeniami używania substancji i współistniejącym ADHD: dwie prezentacje przypadków. Addict Behav. (2015) 45: 214 – 7. doi: 10.1016 / j.addbeh.2015.01.040

CrossRef Full Text | Google Scholar