Udoskonalenie metod oceny problematycznych / uzależniających gier cyfrowych w ustawieniach klinicznych i badawczych (2015)

2.1. Zastosowanie DSM-IV-TR jako narzędzia podstawowego

Większość początkowych wysiłków mających na celu opracowanie narzędzi pomiaru PDG wykorzystywała kryteria, które w dużej mierze odpowiadały lub dostosowywały kryteria DSM-IV-TR dotyczące patologicznego hazardu lub ogólnego uzależnienia od substancji [7] Przykłady obejmują Skalę problematycznego grania w gry wideo (PVP) [8], Skala Uzależnienia od Gier (GAS) [9] oraz Skala Problematycznego Korzystania z Gier Online (POGU) [10] Poniżej przeanalizujemy te kryteria bardziej szczegółowo. King, Haagsma, Delfabbro, Gradisar i Griffiths [7] przedstawił naukowy przegląd takich środków i pouczające jest szczegółowe opisanie ich wniosków.

Król i in. objęło 18 instrumentów, z których wszystkie stosowały kryteria dość podobne do tych zawartych w kategoriach patologicznego hazardu lub ogólnego uzależnienia od substancji w DSM-IV-TR [11] Król i in. stwierdził, że większość miar ma wiele pozytywnych cech, takich jak zwięzłość, łatwość punktacji, silna spójność wewnętrzna i silna trafność zbieżna. Ponadto różne środki wydają się odpowiednie do gromadzenia ważnych informacji do różnych celów, takich jak tworzenie normatywnych baz danych.

Król i in. zidentyfikowane obszary budzące obawy, w tym niespójne uwzględnienie kryteriów diagnostycznych, różne wyniki odcięcia (w ten sposób pogłębiając problemy z rozpoznaniem prawdziwego patologicznego użycia lub porównaniem wskaźników w badaniach przy użyciu kontrastujących miar), brak wymiaru czasowego i niespójna wymiarowość. Na przykład analiza czynnikowa dała jeden wspólny wymiar dla wielu miar, który wydawał się reprezentować PDG, ale dwa lub więcej wymiarów dla innych miar, takich jak kompulsywne używanie, odstawienie i tolerancja. Autorzy przedstawili także sugestie dotyczące ulepszenia pomiaru, takie jak dodanie skal czasowych i kontroli ważności (np. sprawdzenie, czy gracz lub rodzina gracza uważa, że ​​jego gra stwarza problemy), uzyskanie danych z rozszerzonych lub bardziej reprezentatywnych próbek oraz badanie czułości i specyfika różnych narzędzi. Mamy nadzieję, że w tym artykule uzupełnimy przydatne sugestie Kinga i wsp.

2.2. Publikacja DSM-5 oraz Zmiany w kategoriach i kryteriach diagnostycznych

Przegląd Kinga i wsp. [7] pojawił się na krótko przed DSM-5 [12] został opublikowany i w związku z tym nie obejmował zmian w podręczniku, w szczególności utworzenia i wprowadzenia kategorii „Zaburzenie gier internetowych” (IGD) w sekcji „Warunki dalszych badań”. W odpowiedzi na tę zmianę niektórzy badacze bezpośrednio przyjęli kryteria DSM-5 dla IGD do oceny problematycznych gier cyfrowych. Można założyć, że IGD ma zastosowanie tylko do gier online, ale sekcja „Podtypy” DSM-5 wskazuje, że IGD „może również obejmować również gry komputerowe inne niż internetowe, chociaż zostały one mniej zbadane” [12].

Kryteria diagnostyczne IGD są dość podobne zarówno do starych kryteriów DSM-IV-TR dotyczących patologicznego hazardu, jak i do zmodyfikowanej wersji tych kryteriów DSM-5 w kategorii o zmienionej nazwie, zaburzenia hazardu (GD). Zgodnie z DSM-5 jedyna zasadnicza różnica między IGD a GD sprowadza się do jednego kryterium diagnostycznego: IGD nie obejmuje jednego z kryteriów diagnostycznych GD („Polega na innych, aby zapewnić pieniądze lub złagodzić rozpaczliwą sytuację finansową spowodowaną hazardem”) , a raczej używa określenia „Utrata zainteresowań poprzednimi hobby i rozrywką w wyniku gier internetowych i z wyjątkiem nich”.

Niedawno Pontes i Griffiths [13] opublikował krótki pomiar zwany Skalą zaburzeń gier internetowych. W kwestionariuszu tym zastosowano dziewięć kryteriów DSM-5 IGD w 5-punktowej skali Likerta. Pontes i Griffiths [13] zbadał próbę 1060 graczy i wskazał, że ten środek wraz z IGD może zapewnić ujednoliconą metodę oceny uzależnienia od gier wideo.

Osoby korzystające z DSM-5 mogą założyć, że IGD potencjalnie obejmuje szereg działań w Internecie, takich jak zaburzenia związane z hazardem online (ponieważ poker online można bez wątpienia uznać za grę cyfrową). Dlatego też konieczne jest kluczowe wyjaśnienie: DSM-5 stwierdza, że ​​IGD nie obejmuje korzystania z Internetu w celach innych niż granie, takich jak korzystanie z Internetu w celach rekreacyjnych lub społecznościowych [12] Dalej stwierdza, że ​​hazard internetowy nie jest objęty IGD [12].

2.3. Dalsze rozważenie kryteriów i kategorii diagnostycznych

W tym momencie może się wydawać, że te różne kryteria problematycznych gier cyfrowych są bardzo podobne. W końcu kryteria IGD różnią się minimalnie od kryteriów DSM dotyczących patologicznego hazardu lub zaburzeń hazardowych. Co więcej, większość alternatyw, takich jak dobrze znany model uzależnienia opracowany przez Browna i zmodyfikowany przez Griffithsa [14], wydają się w znacznym stopniu pokrywać z innymi kryteriami diagnostycznymi. W związku z tym można założyć, że dopóki różne narzędzia oceny uwzględniają takie kryteria, prawdopodobnie wszystkie będą mierzyć ten sam element. Może się też wydawać, że kryteria IGD powinny stać się nową, preferowaną metodą oceny problemów związanych z grami cyfrowymi, zwłaszcza że zostały zaproponowane w najnowszym DSM. Rzeczywiście, niektórzy badacze [13,15] zalecili, aby przyszły pomiar składał się z pozycji, które najlepiej odzwierciedlają dziewięć kryteriów IGD.

Niestety sytuacja prawdopodobnie nie jest taka prosta, gdyż środki te nie są wolne od pewnych cech ograniczających lub problematycznych. Na przykład nie jest jasne, czy wszystkie istotne kryteria lub konstrukty PDG zostały dotychczas prawidłowo ujęte, a niektóre kryteria i konstrukty mające zastosowanie do GD mogą mieć ograniczoną lub minimalną wartość w identyfikowaniu PDG i odwrotnie. W związku z tym ważne jest, abyśmy pozostali otwarci na modyfikację istniejących kryteriów lub przyjęcie nowych kryteriów PDG i IGD, biorąc pod uwagę szybką ewolucję technologii cyfrowej i pojawiające się wyniki badań.

3.1. Potrzeba szczegółowej definicji problematycznej gry

Niezależnie od tego, jak nazywa się problem (PDG, IGD czy uzależnienie od gier), należy ustalić termin, który właściwie obejmuje wszystkie rodzaje gier cyfrowych. Wierzymy, że gry cyfrowe osiągają ten cel, jednak wielu badaczy używa terminu gry wideo, gdy zamierzają odnieść się do wszystkich rodzajów gier cyfrowych, podczas gdy inni badacze używają tego terminu, mając na myśli wyłącznie gry na konsole wideo (dlatego mamy także korzystał z gier wideo, cytując niektórych badaczy w tym artykule).

Kolejną ważną kwestią przy ustalaniu konkretnej definicji PDG jest podjęcie decyzji, co liczy się jako cyfrowa gra. Dla badacza z mniejszym doświadczeniem w tej dziedzinie może się to wydawać głupie pytanie, ale wielu graczy cyfrowych spędza znaczną ilość czasu na oglądaniu gier cyfrowych. Podobnie jak zawodowi widzowie sportowi, niektórzy gracze prawdopodobnie spędzają więcej czasu na oglądaniu gier cyfrowych lub rozmawianiu o nich, niż graniu w nie. Ci gracze mogą oglądać grę swoich znajomych lub oglądać filmy z gry online, gdzie często mają możliwość interakcji z wykwalifikowanymi graczami. Wykwalifikowani gracze mogą także spędzać czas na oglądaniu nagranych filmów, aby przeanalizować swoją rozgrywkę, lub korzystać z programów czatowych, aby komunikować się z innymi graczami na temat różnych gier. Nie jest jasne, czy badania nad różnymi 18 narzędziami oceny przeprowadzone przez Kinga i in. [7] omówione uwzględniało tego typu wykorzystanie gier cyfrowych. Jeżeli nie, jest prawdopodobne, że niektórzy respondenci tak, a niektórzy nie, liczyli czas spędzony na oglądaniu gier cyfrowych podczas odpowiadania na pytania, ponieważ niektórzy gracze postrzegaliby oglądanie gier jako coś innego niż granie w nie. Próba oceny i ograniczenia tych niejasności jest wartościowym celem.

Pytanie, jaki rodzaj aktywności związanej z grami należy liczyć, rodzi dodatkowe pytania. Czy badacze powinni liczyć czas, jaki gracze spędzają na rozmowach o grach cyfrowych wśród znajomych w sytuacjach towarzyskich, jako korzystanie z gier cyfrowych? Jeżeli nie, czy byłby on wliczany do czasu korzystania z gier cyfrowych, gdyby zamiast tego gracz odbył rozmowę przez Internet? Dlaczego lub w jaki sposób interakcje społeczne w Internecie należy postrzegać inaczej niż interakcje społeczne w prawdziwym życiu? Konsekwencje tych pytań są bardzo ważne, zwłaszcza że badacze i klinicyści mogą nie zgadzać się co do odpowiedzi, a dostępność danych naukowych pozwalających rozstrzygnąć różnice w punktach widzenia może być niewielka. Być może na razie należy w jakiś sposób uchwycić wszystkie te różne sposoby zaangażowania w gry cyfrowe. Nie jest jasne, jak różne są skutki oglądania lub analizowania gier cyfrowych od grania w nie, ale prawdopodobnie korzystne byłoby rozpoczęcie badania tych różnic i uwzględnienie różnic w kwestionariuszach.

3.2. Odpowiednie pokrycie treści: uwzględnienie pozytywnych skutków

Czynnikiem, który sprawia, że ​​PDG jest szczególnie interesującym zagadnieniem, są korzyści, jakie mogą przynieść gry cyfrowe [16,17] Przykłady obejmują poprawę czasu reakcji [18], rozdzielczość przestrzenna i przetwarzanie wizualne [19], Pamięć robocza [20], elastyczność poznawcza [21], strategiczne rozwiązywanie problemów [22,23] i zachowania prospołeczne [24] Nawet PDG, pomimo niekorzystnych skutków, może jednocześnie dawać te lub inne korzyści.

Chociaż głównym powodem oceny PDG jest ustalenie, czy gry cyfrowe wpływają negatywnie na życie danej osoby, błędem może być lekceważenie korzyści, które mogą również wystąpić. Nie oznacza to winy obecnych środków skupiających się na niekorzystnych skutkach, które często stanowią główny przedmiot zainteresowania i obaw. To powiedziawszy, powinno być możliwe tworzenie kwestionariuszy oceniających zarówno potencjalne zalety, jak i wady gier cyfrowych. Taki kwestionariusz zostałby prawdopodobnie odebrany przez graczy znacznie bardziej pozytywnie, ponieważ wielu graczy (niezależnie od tego, czy korzystanie z gier cyfrowych jest problematyczne) często zawraca sobie głowę odpowiadaniem na kwestionariusze, które ich zdaniem mają silne negatywne nastawienie do gier. Badacze czasami opisują wyzwania związane z rekrutacją graczy do udziału w badaniach, a obecność pozytywnych pozycji w kwestionariuszach i zainteresowanie potencjalnymi pozytywnymi skutkami mogą znacząco wpłynąć na zwiększenie zaangażowania i poprawę reprezentatywności próbek. Ponadto pomiar cech pozytywnych i negatywnych może okazać się bardzo pomocny w badaniach podłużnych, które badają przejście od łagodnych lub stosunkowo łagodnych wzorców używania do bardziej problematycznych lub późniejsze przejście od problematycznego do mniej problematycznego używania.

Jako konkretny przykład, ocena programów leczenia może odnieść korzyści dzięki pomiarom uwzględniającym nie tylko skutki negatywne, ale także skutki bardziej łagodne, a nawet pozytywne. Rozważenie zalet i wad gier może być również szczególnie przydatne przy opracowywaniu planów leczenia. Jeśli gracz doświadcza zarówno pozytywnych, jak i negatywnych skutków gier, leczenie może najpierw obejmować ograniczenie korzystania z gier do bardziej umiarkowanego poziomu, szczególnie jeśli gracz nie chce natychmiast całkowicie rzucić gry. W idealnej sytuacji skrócenie czasu gry zmniejszyłoby lub wyeliminowało część bardziej negatywnych skutków grania, podczas gdy pozytywne skutki mogłyby się utrzymywać. Jeśli gracz jest wyjątkowo problematycznym użytkownikiem i nie jest w stanie moderować swojego używania w ten sposób, konieczne może być ustawienie bardziej ekstremalnych ograniczeń.

Obecnie wydaje się, że brakuje standardowej metody pomiaru pozytywnego wpływu gier cyfrowych. Oceniając pozytywny wpływ gier, badacze zazwyczaj stosowali środki, które nie obejmują gier cyfrowych. Na przykład w badaniu oceniającym potencjalny wpływ zarówno prospołecznych, jak i brutalnych gier wideo Saleem, Anderson i Gentile [25] wykorzystał składający się z 25 pozycji miernik tendencji prospołecznych, aby sprawdzić, czy po graniu uczestnicy mieli więcej tendencji prospołecznych. Inni badacze, tacy jak Glass, Maddox i Love [20], zastosowali różne środki neuropsychologiczne przed i po ekspozycji uczestników na gry cyfrowe, aby ustalić, czy gry doprowadziły do ​​poprawy funkcji poznawczych.

W oparciu o powyższe podejścia można przedstawić pewne sugestie dotyczące opracowania treści i tematów elementów o pozytywnym wpływie. Należą do nich pytania graczy lub respondentów: (a) jak często angażują się w gry wymagające dużej aktywności fizycznej, takie jak Dance Dance Revolution; (b) jeśli utrzymują się z gier, na przykład będąc zawodowym graczem lub zawodowym komentatorem gier; (c) jak często angażują się w działalność społeczną podczas grania; (d) różne rodzaje gier, w które grają (ponieważ niektóre gry wydają się mieć więcej zalet lub więcej wad niż inne gry); oraz (f) niektóre korzyści, jakie gracz może osiągnąć dzięki graniu (które mogą okazać się przydatne przy opracowywaniu planów leczenia graczy potrzebujących interwencji). Prawdopodobnie pouczające będzie również zastosowanie krótkiego miernika prospołecznego (takiego jak Miara Tendencji Prospołecznych [25]) oraz jeden lub więcej krótkich mierników poznawczych obejmujących obszary, w których badania wykazały poprawę.

3.3. Uwzględnianie nieostrożnych i przypadkowych odpowiedzi

Wartość samoopisu może zostać poważnie obniżona, jeśli respondenci nie będą w wystarczającym stopniu współpracować z procedurami i będą udzielać nieostrożnych lub przypadkowych odpowiedzi. Niektórzy respondenci chcą na przykład jak najszybciej wypełnić kwestionariusze, a w wielu sytuacjach anonimowość badań nie stwarza prawie żadnych barier dla nieostrożnego lub przypadkowego udzielania odpowiedzi. Badania pokazują, że nieostrożne i przypadkowe wypełnianie kwestionariuszy jest częstsze, niż można przypuszczać, a odsetek ten sięga czasami nawet 20% [26,27] Co więcej, nawet stosunkowo niewielki odsetek nieostrożnych lub przypadkowych respondentów może mieć zaskakująco silny wpływ na dane badawcze i powodować efekty paradoksalne (np.28)].

Na szczęście okazuje się, że często zaledwie kilka elementów pozwala osiągnąć wysoki poziom dokładności w identyfikowaniu przypadkowych odpowiedzi oraz umiarkowaną lub wysoką dokładność w wykrywaniu nieostrożnych odpowiedzi. Wypełnienie tak małego zestawu elementów powinno zająć większości respondentów znacznie mniej niż minutę. Ponadto losowe i nieostrożne elementy odpowiedzi mogą zachować skuteczność, jeśli zostaną zastosowane lub dostosowane do różnych środków, lub można je łatwo zmodyfikować, aby dopasować je do treści kwestionariuszy. Zatem skuteczną i prostą metodą ulepszenia obecnych narzędzi oceny PDG jest uwzględnienie kilku pytań nieostrożnych lub losowych, co pozwoliłoby badaczom zidentyfikować i usunąć większość niewspółpracujących osób, a tym samym znacznie złagodzić ich potencjalnie szkodliwy wpływ.

3.4. Udoskonalone normy i grupy odniesienia

Często trudno jest zinterpretować wynik środka, jeśli brakuje odpowiednich grup normatywnych lub odniesienia. W tym kontekście przez grupy normatywne mamy na myśli członków populacji ogólnej, którzy prawdopodobnie nie są uzależnieni ani nie problemowo zażywają narkotyki. Alternatywnie można preferować bardziej rygorystycznie zdefiniowaną grupę normatywną, składającą się z członków populacji ogólnej wolnych od zaburzeń psychicznych. Termin grupa odniesienia jest szerszy niż grupa normatywna i może być używany w odniesieniu do dowolnej grupy porównawczej, która może mieć charakter informacyjny w stosunku do grupy zainteresowań (którą w tej domenie są prawdopodobnie problematyczni gracze cyfrowi).

Grupy normatywne i grupy odniesienia często dostarczają kluczowych informacji, takich jak częstotliwość, z jaką cechy używane do identyfikacji osób w ramach kategorii diagnostycznej występują w innych grupach. Na przykład niektóre proponowane kryteria problematycznych gier cyfrowych odnoszą się do rodzajów dysfunkcji, które nie są specyficzne dla tej aktywności (np. dysfunkcje w nauce lub pracy), ale które obserwuje się u pewnego odsetka ogólnej populacji i być może u wielu osób z pewnymi zaburzeniami klinicznymi. Względna częstotliwość występowania w tych różnych grupach dostarcza cennych wskazówek na temat przydatności proponowanych kryteriów diagnostycznych, takich jak to, czy i jak skutecznie odróżniają one osoby dotknięte chorobą od członków populacji ogólnej lub pomagają w diagnostyce różnicowej. Na przykład cecha, która jest powszechna wśród problematycznych graczy wideo, ale rzadka w populacji ogólnej, prawdopodobnie ma pewną użyteczność, ale jeśli te same cechy występują równie często lub częściej w różnych grupach klinicznych, mogą mieć niewielką lub żadną przydatność w diagnostyce różnicowej. Oczywiście ustalenie, czy potencjalne oznaki i wskaźniki odróżniają osoby z PDG od osób bez PDG i jak dokładnie to robią oraz czy i w jakim stopniu pomagają w diagnostyce różnicowej, może zapewnić nieocenioną pomoc w wysiłkach klinicznych i badawczych. Na przykład uzyskanie efektywnych lub optymalnych wyników odcięcia wymaga takich informacji.

Jak zauważono w poprzedniej dyskusji na temat domeny treści i potencjalnych zalet dodawania pozytywnych elementów, rekrutacja graczy do udziału w badaniach stwarzała wyzwania. Na przykład problematyczni lub częsti użytkownicy mogą nie ufać badaczom i podejrzewać negatywny plan. Biorąc pod uwagę znaczną wartość opracowania jakościowych danych normatywnych i grup referencyjnych, wysiłek wydaje się tego wart. Można wiele zyskać poprzez rozszerzanie normatywnych baz danych, co sprawi, że stanie się to wyraźnym priorytetem w projektowaniu, opracowywaniu i wyborze pomiarów.

3.5. Badania nad czułością, swoistością, przewidywaniem pozytywnym i przewidywaniem negatywnym

Czułość odnosi się do częstotliwości, z jaką wykrywane jest obecne zaburzenie, a swoistość do dokładności, z jaką identyfikuje się brak zaburzenia. Należy zbadać obie cechy, ponieważ istnieje między nimi nieunikniony kompromis (chyba że metoda diagnostyczna jest doskonała). Źle wyprowadzone wyniki odcięcia mogą dawać bardzo imponujące wyniki w zakresie czułości, ale fatalne wyniki w zakresie specyficzności i odwrotnie. Środek ma ograniczoną wartość lub nie ma jej wcale (i znaczny potencjał wyrządzenia szkody), jeśli prawie zawsze identyfikuje zaburzenie, ale prawie zawsze błędnie identyfikuje normalne osoby jako nienormalne lub jeśli zachodzi sytuacja odwrotna. Takie wyniki są funkcjonalnie podobne do odrzucenia miary i zidentyfikowania większości wszystkich jako nienormalnych lub prawie wszystkich jako normalnych.

Czułość i swoistość stanowią również podstawę do określenia dodatniej i ujemnej mocy predykcyjnej, które dostosowują dane dotyczące czułości i swoistości zgodnie z podstawowym współczynnikiem zaburzeń w populacji będącej przedmiotem zainteresowania. W tym kontekście dostosowanie czułości i swoistości w stosunku do stawek podstawowych pozwala określić, jak często dodatni lub ujemny wynik na wskaźniku diagnostycznym będzie prawidłowo identyfikował PDG lub brak PDG. Klinicyści i badacze stosują środki oceny w warunkach i środowiskach, w których stawki podstawowe mogą się znacznie różnić, dlatego też raportowanie nie tylko czułości i swoistości, ale także pozytywnej i negatywnej mocy predykcyjnej może zapewnić istotne praktyczne wskazówki dotyczące opracowywania, oceny i stosowania miar PDG.

3.6. Badania badające czynniki ryzyka i ich przebieg

W przypadku pytań dotyczących początku, przebiegu i rokowania często nie ma zamiennika badań podłużnych. Badania podłużne rzadko są łatwe do przeprowadzenia, ale problemy te często są więcej niż równoważone przez wartość takich badań [29,30], w tym generowanie informacji, które mogą być trudne lub prawie niemożliwe do uchwycenia w projektach przekrojowych. Wykorzystanie badań podłużnych w celu poszerzenia wiedzy na temat początku i przebiegu może w znacznym stopniu pomóc w pogłębieniu zrozumienia ścieżek przyczynowych, identyfikacji czynników sprzyjających odporności lub zwiększaniu ryzyka, określeniu, czy i kiedy uzasadnione są kroki zapobiegawcze oraz ocenie potrzeby interwencji terapeutycznej. Na przykład lepsze zrozumienie czynników ryzyka i czynników ochronnych mogłoby być szczególnie korzystne w zapobieganiu PDG, zanim takie trudności będą miały naprawdę szkodliwy wpływ na życie danej osoby. Z tych powodów sugerujemy, aby przy wyborze lub opracowywaniu kwestionariuszy poważnie rozważyć uwzględnienie elementów, które dotyczą potencjalnego ryzyka i czynników ochronnych dla PDG, takich jak czynniki ryzyka wskazane przez Rehbeina i wsp. [31] i inni badacze [32] odkryłem.

Nowo pojawiającym się i coraz bardziej powszechnym czynnikiem ryzyka są gry, które umożliwiają graczom wydawanie rzeczywistych pieniędzy podczas gry w celu ulepszenia gry lub postaci w grze [33] Wydaje się prawdopodobne, że zaangażowanie w takie gry pokrywa się z zaburzeniami hazardowymi, ale można je odróżnić od zaburzeń hazardowych, a ilość pieniędzy wydanych na grę stanie się dobrym prognostykiem PDG. Chociaż te zakupy mogą mieć pozytywny wpływ na poczucie przyjemności i dobrego samopoczucia gracza, jeśli są używane z umiarem [33], zakupy mogą szybko wymknąć się spod kontroli graczowi, który ma problemy z kontrolą impulsów. Osoby opracowujące narzędzia oceny mogą chcieć zbadać rzeczywiste pieniądze wydane na zakupy „w grze” jako potencjalny czynnik predykcyjny (lub kryteria) problematycznego użycia. Jednakże ten predyktor wymagałby krytycznej analizy, ponieważ gracz dysponujący znacznymi zasobami finansowymi mógłby wydać znacznie więcej pieniędzy na zakupy w grze, nie ponosząc żadnych znaczących negatywnych konsekwencji w porównaniu z graczem dysponującym mniejszymi zasobami pieniężnymi.

3.7. Studia porównawcze

Dzięki wysiłkom utalentowanych badaczy dostępne są obecnie różne miary o różnym stopniu potwierdzających dowodów walidacyjnych. Biorąc pod uwagę szereg miar, właściwy dobór do zastosowań klinicznych i badawczych byłby znacznie ułatwiony dzięki większej wiedzy na temat ich wzajemnego porównania. Na przykład niektóre miary PDG mogą przewyższać inne w identyfikowaniu problematycznych użytkowników, inne mogą być lepsze w planowaniu leczenia, a jeszcze inne mogą być lepiej dostosowane do określonych grup wiekowych. Aby zidentyfikować środek lub środki najbardziej skuteczne w zamierzonych zastosowaniach w badaniach i warunkach klinicznych, potrzebne są badania porównawcze.

3.8. Miary skorygowane o wiek, język i czynniki kulturowe

W przypadku dzieci i młodzieży często stosowano środki PDG przeznaczone dla dorosłych, bez zbadania potrzeby modyfikacji. Ponadto czynniki językowe i różnice kulturowe mogą wywierać duży wpływ na użyteczność miar i stopień uogólnienia między grupami. Terminy i wyrażenia mogą mieć nierównoważne konotacje w różnych kulturach, a tłumaczenie lub interpretacja może przypadkowo zmienić znaczenie elementów testowych. Na przykład określenie czułe w jednej kulturze może odzwierciedlać niechęć w innej kulturze. Względy kulturowe i językowe są szczególnie ważne w obszarze gier cyfrowych, biorąc pod uwagę ich międzynarodowy zasięg i możliwość zastosowania w szerokich warstwach społeczno-demograficznych. W związku z tym międzykulturowe badania nad środkami miałyby ogromną potencjalną wartość. Dla zainteresowanych: Hambleton, Merenda i Spielberger [34] stanowią doskonałe źródło informacji na temat dostosowywania środków w różnych kulturach.

3.9. Pomiar ram czasowych, dotkliwości i wyniku

Miary PDG, które uwzględniają wymiary czasowe, zwiększyłyby ich wartość. Nawet jedno lub dwa pytania dotyczące tego, kiedy ktoś po raz pierwszy zaangażował się w gry cyfrowe oraz czy na przykład poziom gry spadł, wzrósł lub pozostał stabilny w ciągu ostatniego roku, dostarczyłyby pewnych wskazówek na temat czasu trwania i trajektorii korzystania z gier. Zapytanie o wzorce używania na przestrzeni czasu nie może zastąpić badań podłużnych, ale przynajmniej poszerza obraz użycia w dłuższym horyzoncie czasowym. Jak zauważono wcześniej, badania obejmujące wzorce czasowe mogą pomóc w identyfikacji czynników ryzyka i czynników ochronnych, potencjalnych czynników sprawczych, przewidywaniu przebiegu w czasie oraz rozróżnieniu między patologią, która jest częściowo lub w dużej mierze niezależna od zaangażowania w gry cyfrowe, a patologią, która jest przyspieszana lub spowodowana przez używać.