Uzależnienie i kora nadnerczy (2013)

Opublikowano online przed drukiem 2013, doi: 10.1530 / EC-13-0028 Endocr Connect vol. 2 nie. 3 R1-R14 

  1. Caroline H Brennan

+ Autorzy oddziałów

  1. Szkoła Nauk Biologicznych i Chemicznych, Queen Mary University of London, Londyn E1 4NS, UK
  2. Korespondencję należy kierować na adres e-mail GP Vinson: [email chroniony]

Abstrakcyjny

Istotne dowody wskazują, że oś hipofaliczno-przysadkowo-nadnerczowa (HPA) i kortykosteroidy biorą udział w procesie uzależnienia od wielu czynników, a kora nadnerczy odgrywa kluczową rolę. Ogólnie, stężenia kortyzolu w osoczu (lub kortykosteronu u szczurów lub myszy) zwiększają się po odstawieniu leku w sposób sugerujący korelację z behawioralnymi i objawowymi następstwami zarówno u ludzi, jak i zwierząt doświadczalnych. W przypadku wznowienia przyjmowania leków poziom kortykosteroidów spada do wartości normalnych. Możliwe interakcje między mózgowym hormonem uwalniającym kortykotropinę (CRH) i proopiomelanokortyną (POMC) a układowym HPA, a także z lokalnym układem CRH-POMC w samym nadnerczu, są złożone. Niemniej jednak dowody coraz częściej sugerują, że wszystkie mogą być ze sobą powiązane i że CRH w mózgu i mózgu produkty POMC oddziałują z przenoszoną przez krew HPA bezpośrednio lub pośrednio. Wiadomo, że same kortykosteroidy wpływają głęboko na nastrój i same mogą być uzależniające. Ponadto istnieje zwiększona podatność osób uzależnionych na nawrót w warunkach związanych ze zmianą aktywności HPA, takich jak stres lub w różnych porach dnia. Ostatnie badania dają przekonujące dowody, że znaczna część szeregu objawów uzależniających jest bezpośrednio związana z aktywnością wydzielniczą kory nadnerczy i działaniem kortykosteroidów. Ponadto różnice w uzależnieniu od płci mogą być również przypisane funkcji kory nadnerczy: u ludzi, mężczyźni mogą być chronieni przez wyższe wydzielanie DHEA (i DHEAS), a u szczurów samice mogą być bardziej podatne z powodu wyższego wydzielania kortykosteronu.

Słowa kluczowe

Wprowadzenie

Celem tego przeglądu jest wykazanie krytycznej roli kory nadnerczy w uzależnieniu i dodatkowo zaproponowanie, aby różnice płci w funkcji kory nadnerczy mogły przyczyniać się do różnic płci w uzależnieniu. Tam, gdzie jest to jasne, stwierdza się płeć zwierząt doświadczalnych lub ludzi w cytowanych badaniach, chociaż w większości przypadków różnice płci nie były podkreślane.

Istnieje długa historia kojarzenia uzależnienia z nadnerczami. Istotnie, zanim hormony kory nadnerczy zostały nawet scharakteryzowane, toksyczność morfiny była związana z nadnerczem. Tak więc, Lewis (1) i Mackay & Mackay (2) wykazali, że adrenalektomia zwiększa wrażliwość morfiny u samic szczurów, a przewlekłe leczenie morfiną u mężczyzn lub metadonu u obu płci powoduje przerost kory nadnerczy (3, 4). W związku z tym pojawiło się zainteresowanie działaniem hormonów nadnerczy jako ewentualnych czynników uzależniających od momentu ich odkrycia. Leczenie kortyzonem (wybranym wówczas terapeutycznym kortykosteroidem) zostało wkrótce zastosowane w leczeniu objawów odstawienia meperydyny i morfiny u mężczyzn (5), najwyraźniej z korzystnymi skutkami, podczas gdy Lovell wiązał alkoholizm i uzależnienie od narkotyków z niedoczynnością kory nadnerczy (6).

Bardziej systematyczne badanie, a następnie zdyskontowano kortykosteroidy wraz z innymi nowatorskimi „lekami” na objawy odstawienia, a Fraser i Isbell (7) byli pierwszymi, którzy sugerowali, że w rzeczywistości objawy odstawienia (od morfiny) u mężczyzn były związane z eozynopenią, środkiem stosowanym w tym czasie w celu odzwierciedlenia wysokiego poziomu krążących kortykosteroidów (8). Liczba eozynofili szybko się normalizowała po przywróceniu morfiny. Autorzy ci stwierdzili również, że leczenie kortyzonem lub ACTH skraca czas rozwoju objawów odstawiennych u mężczyzn, a zatem sami mogą być uważani za przyczynę (7, 9, 10, 11). Rzeczywiście, przewlekłe leczenie kortykosteroidami może samo w sobie prowadzić do późniejszych objawów odstawienia (12).

Istnieją zatem fundamentalne pytania dotyczące roli kortykosteroidów w uzależnieniu. Czy niższa aktywność kory nadnerczy w przedłużonym podawaniu morfiny i jej podwyższenie, gdy podawanie ustaje, przyczyna lub efekt uzależniających odpowiedzi? Czy popęd do uzależniających leków może faktycznie prowadzić do obniżenia poziomu kortyzolu z jego następstwami? Czy też zwiększone wydzielanie kortykosteroidów w odstawieniu narkotyków jest po prostu odpowiedzią na stres? Twierdzimy tutaj, że kora nadnerczy odgrywa kluczową rolę w nabywaniu uzależnienia, a także w ochronie przed nim.

Oś przysadka – przysadka – nadnercza w mózgu i uzależnienie

W odniesieniu do uzależnienia dużo więcej uwagi poświęcono komponentom hipofaliczno-przysadkowo-nadnerczowym (HPA) w mózgu niż systemowej (tj. Przenoszonej przez krew) osi HPA. Wszystkie składniki są obecne w mózgu iw związku z hipotezą, że sam nadnercza ma kluczowe znaczenie dla uzależnienia, ważne jest, aby odkryć związek między mózgiem a układową funkcją HPA. W tej części przeanalizowano dowody na funkcję HPA mózgu w uzależnieniu i pokazano, że nie jest ona autonomiczna, a jej funkcja jest ściśle regulowana i powiązana z układową HPA.

Hormon uwalniający kortykotropinę

Hormon uwalniający kortykotropinę (CRH) jest wytwarzany w różnych częściach mózgu (13). Po pierwsze, CRH wywiera swoje efekty ogólnoustrojowe po jego uwolnieniu przy medianie wzniesienia przez drogi neuronalne, które powstają w jądrze przykomorowym (PVN) podwzgórza. CRH jest transportowany do kortykotropów przedniego płata przysadki przez system portalowy przysadki, a następnie stymuluje wydzielanie ACTH. ACTH jest z kolei przenoszony w ogólnym krążeniu i stymuluje wydzielanie kortykosteroidów w korze nadnerczy.

Ponadto, CRH, jego receptory CRHR1 i CRHR2, a także białko wiążące CRH (CRH-BP), które modulują działania CRH, znajdują się w innych lokalizacjach mózgu, gdzie CRH przypuszczalnie działa głównie jako neuroprzekaźnik. Miejsca te obejmują kory mózgowe, układ limbiczny, hipokamp, ​​ciało migdałowate, lokus coeruleus, opuszkę węchową i móżdżek (14, 15, 16, 17, 18, 19, 20). Chociaż zaangażowanie takiego dodatkowego hiperseptycznego CRH z uzależnieniem może być niezależne od HPA (18, 20), istnieją z pewnością ścieżki, przez które przyczynia się do wieloczynnikowej regulacji CRH podwzgórza (Rys. 1).

Rysunek 1 

Zobacz większą wersję: 

Rysunek 1 

Rozszerzona oś HPA. Z (20, 49, 80, 82, 192, 193) i zobacz tekst. BNST, jądro podścieliska terminalnego; PFC, kora przedczołowa; PVN, jądro przykomorowe; VTA, brzuszny obszar nakrywkowy (związany z odpowiedziami nagrody); CRH, hormon uwalniający kortykotropinę; POMC, proopiomelanokortyna; +, stymulujące; -, hamujące. Stałe strzałki pokazują sprawdzoną regulację, a strzałki kropkowane pokazują postulowane działania. Wydzielane CRH oznaczono niebieskimi literami, a miejsca sygnalizacji CRH i POMC wskazano odpowiednio na czerwono i zielono: tutaj strzałki wskazują szlaki regulatorowe, które są niewątpliwie wieloczynnikowe, ale mogą obejmować działania peptydów CRH i POMC. Działanie hamujące peptydów POMC nerwowych na PVN CRH jest szczególnie interesujące i, w porównaniu z innymi systemami, może sugerować mechanizm ujemnego sprzężenia zwrotnego; jednak niewiele jest dowodów na wzajemne sprzężenie zwrotne CRH na POMC w mózgu. Zamiast tego regulacja neuronowego POMC jest wieloczynnikowa (np (65, 67), i jest to głównie związane z jego rolą w bilansie energetycznym i żywieniu, patrz tekst. Istnieje jednak wiele dowodów wskazujących na sprzężenie glikokortykoidowe z ekspresją CRH w kilku regionach mózgu. Przeważnie jest to negatywne, z wyjątkiem ciała migdałowatego, kluczowego regionu uzależnienia (19), gdzie jest pozytywny.

 

W mózgu CRH wiąże się z obydwoma typami receptorów, CRHR1 i CRHR2. Oprócz samego CRH oba te receptory wiążą ligandy z rodziny urotensyny. Dwa receptory pośredniczą w różnych reakcjach; Agoniści CRHR1 wytwarzają reakcje związane ze stresem, na które CRHR2 może mieć mniejszy wpływ, a jednocześnie silniej depresujące przyjmowanie pokarmu (21, 22, 23, 24).

Z pewnością istnieją znaczne dowody na rolę CRH w uzależnieniu (18, 25), a zwłaszcza w przywróceniu, ale dane nie zawsze są spójne. Na przykład kokaina stymuluje oś HPA poprzez mechanizm podwzgórza / CRH u samców szczurów (26, 27)i chociaż nie jest to zawsze ściśle związane z kortykosteronem (28), obie Crh Transkrypcja mRNA i krążący kortykosteron są dalej zwiększone w przypadku odstawienia kokainy (29). Przeciwnie, wywołane wstrząsem przywrócenie heroiny lub poszukiwania alkoholu wyraźnie zależy od CRH, ale nie od kortykosteronu, według niektórych autorów (30, 31, 32). Niemniej jednak, czynność kory nadnerczy jest wymagana podczas samodzielnego podawania kokainy, aby nastąpiło późniejsze uzależnienie od wstrząsu zależne od CRH (33). Modulator działania CRH, CRH-BP, staje się obecnie dodatkowym czynnikiem, choć nie tak szeroko badanym w dziedzinie uzależnień (34, 35). Chociaż wydzielanie kortykosteronu i ACTH zwiększa się w wyniku ostrego narażenia na alkohol, są one hamowane w przewlekłym narażeniu (36, 37). Ani CRH, ani kortyzol nie biorą udziału w przywracaniu kokainy u małp wiewiórczych (38).

Biorąc pod uwagę morfinę i opioidy, jasne jest, że zmniejszone stężenie kortykosteroidów w krążeniu może być konsekwencją hamowania opioidowego wydzielania CRH, działającego poprzez receptory opioidowe typu μ i κ w podwzgórzu szczura płci męskiej (39, 40, 41). U ludzi opioidy bezpośrednio hamują wydzielanie CRH i oś HPA, co powoduje zmniejszenie krążącego kortyzolu. U samców szczurów efekt jest dwufazowy, z wczesnym wzmocnieniem CRH (i HPA), a następnie hamowaniem po kilku dniach leczenia (41, 42); na takie reakcje wpływa stres u samców szczurów (43). Rzeczywiście, dowody sugerują, że mechanizmy opioidergiczne mogą co najmniej częściowo leżeć u podstaw zarówno behawioralnego wpływu CRH u samców szczurów (44) a także wzrost wydzielania CRH w warunkach stresu. Może to nie być prawdą w innych sytuacjach, takich jak zwiększona aktywność HPA u zwierząt z nadnerczami (45). Ten podwójny efekt u szczurów może wynikać z tego, że opioidy mają zróżnicowany wpływ na różne typy komórek: z pewnością hamują wydzielanie CRH, które jest promowane przez neuroprzekaźniki (46). Prawdopodobnie krytyczne zaangażowanie opioidów w uzależnienie od alkoholu u ludzi (47) wykazano również, że jest wywierany przez ścieżki inne niż HPA (48).

Istnieją wyraźne różnice między działaniami różnych uzależniających leków Crh transkrypcja mRNA w podwzgórzu i chociaż alkohol działa bezpośrednio na PVN, inne leki, w tym kokaina, nikotyna i kannabinoidy, aktywują Crh transkrypcja w innych miejscach mózgu (49). Aktywność kory nadnerczy może być nadal krytyczna, na przykład w przypadku przywrócenia uzależnienia od kokainy u samców szczurów (33). Znaczący jest również czas narażenia; wczesna ekspozycja może wpływać na kolejne odpowiedzi (50)oraz u samców szczurów, narażenie młodzieży na opary alkoholu stępia się w następstwie dorosłego Crh odpowiedź transkrypcyjna na ostry alkohol (51).

Opracowanie specyficznych antagonistów CRHR1 dostarczyło więcej informacji. Blokada CRHR1 hamuje dalsze picie alkoholu u samców szczurów przyzwyczajonych do wysokiego spożycia (52)oraz, w połączeniu z dodatkowymi badaniami z wykorzystaniem Crh1 zwierzęta z nokautem wykazano, że szlaki sygnałowe CRHR1 są niezbędne do uwrażliwienia na uzależnienie od alkoholu u samców myszy (53); powszechnym wyrażeniem neuroadaptacji wywołanych powtarzaną ekspozycją na uzależniające leki jest uporczywa uczulona reakcja behawioralna na ich właściwości pobudzające. Autorzy ci pokazują również, że nabywanie i uczulanie jest regulowane w różny sposób. Akwizycja obejmuje oś HPA i jest hamowana przez bloker glukokortykoidów, mifepriston, a także przez blokadę CRHR1, podczas gdy mifepriston nie wpływa na uczulenie. Pastor i wsp. (53) sugerują, że sugeruje to nie związany z podwzgórzem szlak CRHR1 w uczuleniu. Różne reakcje obserwowano w odpowiedziach na metamfetaminę (MA), w których uczulenie behawioralne mierzone jako zwiększona aktywność lokomotoryczna indukowana lekiem nie uległo zmianie Crh1 nokautów lub przez antagonistę CP 154 526 u myszy DBA / 2J, podczas gdy usunięcie Crh2 osłabione indukowane przez MA uczulenie behawioralne. Sugerowano tu działanie endogennych krętków, skupionych w jądrze podstawno-bocznym i centralnym ciała migdałowatego (54).

Proopiomelanokortyna

Proopiomelanokortyna (POMC) dostarcza, w ACTH i α-melanocytarnym hormonie stymulującym (α-MSH), inne składniki osi HPA, iw tym kontekście, jego głównym miejscem ekspresji i przetwarzania jest przedni płat przysadki i (u gryzoni) pars intermedia. POMC ulega także ekspresji w miejscach mózgu, głównie w projekcjach z łukowatego jądra podwzgórza i jądra tractus solitariusa pnia mózgu (55, 56, 57). Jego główną rolą w mózgu jest wytwarzanie α-MSH, która uczestniczy w regulacji przyjmowania pokarmu i produkcji β-endorfiny, kontroli bólu. α-MSH działa poprzez dwie serie receptorów melanokortyny (MCR), MC3R i MC4R, a ta druga może również regulować aspekty rozpoznawania bólu (25, 58).

Ekspresja i przetwarzanie POMC sugeruje, że chociaż ACTH i inne produkty POMC, takie jak β-endorfina, można znaleźć w obszarach nie będących podwzgórzowymi mózgu lub płynu mózgowo-rdzeniowego (59, 60), niektóre mogą być transportowane do mózgu z krwi (60, 61). Od wczesnego rozwoju głównym produktem POMC związanym z kory nadnerczy w mózgu jest α-MSH (62), przypuszczalnie związane z dystrybucją konwertaz prohormonowych PC1 i PC2 (63, 64). Zdecydowanie głównym przedmiotem uwagi w tym zakresie jest rola α-MSH z leptyną, greliną i białkiem agouti w regulacji przyjmowania pokarmu i bilansu energetycznego (56, 62, 65, 66, 67, 68).

Oprócz roli w bilansie energetycznym, α-MSH odgrywa również rolę w fizjologii uzależnienia, a MC4R, podobnie jak receptory CRH, reaguje na morfinę (69, 70, 71)a behawioralne efekty morfiny lub kokainy są modulowane przez selektywne hamowanie MC4R (72, 73). Dodatkowo, ostre leczenie alkoholem zmniejszyło ekspresję α-MSH w lokalizacjach podwzgórza i innych mózgu u szczurów, ale przewlekłe leczenie go wzmocniło (74).

Oczywiście przetwarzanie POMC w odniesieniu do uzależnienia nie może być rozpatrywane wyłącznie w kontekście jego funkcji powiązanych z HPA. Wytwarzanie β-endorfiny prowadzi nieuchronnie do bezpośredniego wpływu na szlaki uzależnień. W jego głównym działaniu pośredniczą receptory μ, podobnie jak opiaty morfina, heroina i metadon, a u ludzi endogenne opiaty są podobnie hamujące działanie HPA, chociaż zarówno stymulujące, jak i hamujące u szczurów (49, 75).

Dotychczas nie było jasne, czy termin „oś HPA” może w rzeczywistości zostać rozszerzony na te składniki w mózgu. Innymi słowy, nie było jasne, czy na przykład CRH niezwiązany z podwzgórzem wywołuje syntezę, przetwarzanie lub uwalnianie POMC w mózgu, ale różne lokalizacje ekspresji tych składników mogą sugerować, że nie (Rys. 1). Podobnie, naprawdę nie ma dowodów na to, że mózgowe produkty CRH lub POMC mają jakąkolwiek interakcję z korą nadnerczy i wydzielaniem glukokortykoidów, innymi niż przez podwzgórze. Wręcz przeciwnie, czasami zakładano, że tak nie jest (np (53)). Jednak zaburzenie nerwowego receptora glukokortykoidowego (GR), w tym w PVN, łagodzi skutki lęku, a także powoduje zwiększoną aktywność HPA u samców myszy (76), zgodne z utratą hamowania CRH przez glikokortykoidy (20, 77). Przeciwnie, nokaut GR specyficzny dla przodomózgowia, który nie obejmuje PVN, zwiększone zachowanie lękowe, ale ma taki sam efekt zmniejszania hamowania CRH glukokortykoidów u samców myszy (77). Z tego badania jasno wynika, że ​​HPA jest częściowo regulowane przez hamowanie za pośrednictwem Forebrain GR. W związku z tym należy rozwikłać znaczenie lokalnych składników mózgu CRH / POMC w odróżnieniu od systemowego HPA i tego, jak niezależne są te systemy.

Interakcja między mózgowym CRH a α-MSH

Chociaż główna uznana funkcja α-MSH w mózgu, regulacja przyjmowania pokarmu i odżywianie wydaje się nie być ściśle związana z CRH, w rzeczywistości istnieje wiele dowodów przesłuchu między nimi. Oczywiście, podobnie jak systemowe HPA, neurony przetwarzające POMC są aktywowane przez stres i odgrywają rolę w wynikowej reakcji behawioralnej u samców szczurów (78, 79). Ponadto neuronalne peptydy pochodzące z POMC regulują podwzgórzowe CRH, a tym samym wydzielanie ACTH u samców i samic myszy (80). Dodatkowo α-MSH stymuluje Crh transkrypcja w PVN samców szczurów (81, 82), chociaż, podobnie jak γ-MSH, hamuje również indukowaną interleukiną-1β aktywność HPA, najwyraźniej poprzez centralne MCR (83). To, że obwód łączący mózg i układowe HPA jest kompletne, sugeruje odkrycie, że glukokortykoidy wzmacniają sygnalizację MC4R w neuronalnej linii komórkowej podwzgórza (84). Możemy zatem przewidzieć istnienie rozszerzonej osi HPA, w której te same składniki, CRH, produkty POMC i kortykosteroidy, jak w systemie klasycznym, również oddziałują na mózg (Rys. 1) ze szczególnym wpływem na nastrój i zachowanie. Oba systemy, mózg i somatyczny, oddziałują w takim stopniu, że niezależnie od tego, jakie bodźce fizjologiczne aktywują system systemowy, szeroko „stres” i zegar, muszą mieć również wpływ na nastrój i zachowanie.

Sterydy w mózgu

Spektrum struktur i funkcji neurosteroidów jest tak szerokie, że stanowi odrębną gałąź endokrynologii (lub przynajmniej parakrynologii). Wiele z nich jest syntetyzowanych lokalnie, chociaż zwykle wymaga substratów ze źródeł nieneuronalnych. Wśród nich są estrogeny, które są wytwarzane przez aktywność aromatazy w hipokampie, działając, jak się wydaje, na lokalnie produkowane C19 substraty steroidowe (85). Mają role w plastyczności neuronów (86) i neuroprotekcja (85, 87, 88) i regulują funkcję innych aktywnych neurologicznie środków, w tym neuroprogesteronu, który jest również syntetyzowany lokalnie (89). Istnieją zależne od płci różnice w odpowiedziach neuronalnych na estrogen (90, 91, 92). Działanie estrogenów w mózgu odbywa się za pośrednictwem klasycznych receptorów estrogenowych α i β, a także poprzez metabotropowe receptory glutaminianu błonowego (93, 94). Neuroaktywne steroidy, które przede wszystkim działają NReceptory -metylo-d-asparaginianowe lub kwasu gamma-aminomasłowego (GABA) obejmują androgen DHEA nadnerczy, który jako koniugat DHEAS jest najobficiej występującym steroidem w ludzkim osoczu (95, 96, 97, 98). DHEA nie jest wydzielany przez kory nadnerczy szczura: jego obecność i aktywność w mózgu odzwierciedlają jego lokalną syntezę (99). DHEA i pregnenolon, oba Δ5, 3β-hydrosteroidy, są również agonistami receptora opioidowego sigma, podczas gdy progesteron, który ma Δ4, Konfiguracja 3-one, jest antagonistą (100). Poprzez swoje działania agonistyczne sigma-1, wstępne traktowanie DHEA lub pregnenolonem wzmacnia indukowane kokainą zachowanie preferencyjnego miejsca (CPP) u myszy (100) ale łagodzi zachowania związane z poszukiwaniem kokainy (101). U pacjentów DHEA i DHEAS wiążą się z korzystnymi działaniami w odstawieniu kokainy (102, 103)oraz zbadano zastosowanie podawania DHEA w celu wspomagania odstawienia opioidów, ze zmiennymi wynikami (104, 105).

Inne znane neurosteroidy obejmują 3α-hydroksy-5α-pregnan-20-one (tertrahydroprogesteron, allopregnanolon, THP) i 3α, 21-dihydroksy-5α-pregnan-20-one (tetrahydrodeoksykortykosteron, THDOC) i powstają w mózgu od progesteron i dezoksykortykosteron (106, 107). Mają działania przeciwlękowe, przeciwdrgawkowe i uspokajające i wiadomo, że są podwyższone w osoczu i mózgu w odpowiedzi na etanol u szczurów (106, 108). Ponadto oś HPA znajduje się pod tonicznym hamowaniem GABA na poziomie podwzgórza (75). Co ważne, produkcja w mózgu zarówno THP, jak i THDOC zależy od prekursorowych sterydów pochodzenia nadnerczowego (106).

Same kortykosteroidy mają działanie neurologiczne, a stężenie kortykosteronu w mózgu z pewnością ma znaczenie dla zachowania uzależniającego u samców szczurów (109)i patrz poniżej. Jednak znaczenie lokalnej syntezy kortykosteroidów w mózgu jest niejasne. Z pewnością obecne są wszystkie wymagane enzymy szlaku biosyntezy kortykosteroidów z cholesterolu, zwłaszcza w hipokampie, wraz z białkiem StAR (110, 111, 112), ale ich poziom produkcji prawdopodobnie będzie niski w porównaniu ze stężeniami przekraczającymi barierę krew-mózg, i nie uważa się, że są produkowane w mózgu w jakimkolwiek dużym stopniu (113, 114). Warto zauważyć, że spośród znanych neurosteroidów kortykosteroidy mogą należeć do ich własnej grupy, w przeważającej mierze zależnej od zewnętrznego źródła: kory nadnerczy.

Rola kory nadnerczy

Kortykosteroidy i nastrój

Oczywiście, rola kortykosteroidów w uzależnieniu nie może być zrozumiana bez odniesienia do natury psychologicznych i behawioralnych aspektów działania samych kortykosteroidów. Prawie tak samo jak po raz pierwszy scharakteryzowano kortykosteroidy, ich paradoksalna zdolność do generowania zarówno euforii, jak i depresji u ludzi jest dobrze znana, choć słabo poznana (115, 116). Zmiany nastroju są cechą przewlekłej terapii kortykosteroidami, z łagodną euforią w krótkim okresie i wzrostem nasilenia objawów związanych z depresją, a nawet psychozą w dłuższym okresie, a te występują najczęściej u kobiet (116, 117, 118, 119, 120), chociaż z dużymi różnicami w częstości występowania w różnych badaniach. Ponadto zarówno poziom kortyzolu, jak i odpowiedź na ACTH są wyższe w epizodach depresyjnych lub depresyjnych (121)i eksperymenty na zwierzętach pokazują, że oba z nich mogą być związane z wysokim wydzielaniem CRH (29). Sugerowano, że kortykosteroidy mogą odgrywać rolę w zaburzeniach psychicznych związanych z dopaminą (122)i spekulowano również, że niektóre cechy behawioralne u zwierząt i ludzi mogą wynikać ze strukturalnych lub innych zmian w mózgu, które mogą wywoływać kortykosteroidy lub przynajmniej ułatwiać (114, 123, 124). Zmniejszenie poziomu krążących kortykosteroidów, w połączeniu z innymi wskaźnikami, może być również wykorzystane jako marker odpowiedzi na leczenie anksjolityczne (125, 126). Postulowano, że depresja w rzeczywistości odzwierciedla odczulanie GR, powodując upośledzenie sprzężenia zwrotnego glukokortykoidów w podwzgórzu, a tym samym zwiększoną aktywność HPA. W tym modelu jednym działaniem leków przeciwdepresyjnych jest zatem ponowne uwrażliwienie aktywności transkrypcyjnej GR (125), niezależne od ich działania na wychwyt zwrotny monoaminy, ale być może obejmujące regulację eliminacji steroidów z komórki poprzez wieloporametrową oporność na glikoproteinę P transportera błonowego (127, 128). Badania te sugerują, że zmiany nastroju wywołane przez kortykosteroidy mogą być związane z reakcjami behawioralnymi na uzależnienie.

Kortykosteroidy i uzależnienie

Chociaż wcześniejsze skojarzenie między korą nadnerczy a uzależnieniem wywodzi się w dużej mierze z poszlak, istnieją dane wskazujące na bezpośredni związek przyczynowy. Z ich doświadczeń z pacjentami otrzymującymi przewlekłe leczenie steroidami, niektórzy autorzy byli skłonni oznaczyć kortykosteroidy jako leki uzależniające (129, 130, 131, 132, 133, 134), chociaż wiele wcześniejszych dowodów opiera się na indywidualnych opisach przypadków. Odkrycia te sugerują ścisły związek między kortykosteroidami a uzależnieniem, co potwierdza koncepcja najnowszych badań. Podawanie alkoholu wywołuje wydzielanie ACTH, a tym samym stymulację kory nadnerczy u samców szczurów (106). U przyzwyczajonych mężczyzn palących papierosy o wysokiej, ale nie niskiej zawartości nikotyny, wzrost ACTH w osoczu i kortyzolu występuje w ciągu kilku minut od palenia (135). Dalsze dowody na kluczowe działania podwyższonego poziomu kortyzolu wynikają z powiązania z upośledzonym uczeniem się i pamięcią u abstynentnych mężczyzn i kobiet uzależnionych od kokainy (136), chociaż wyższe podstawowe poziomy kortyzolu są związane ze zwiększoną wydajnością pamięci u zdrowych osób kontrolnych. Te efekty na pamięć najwyraźniej odzwierciedlają krzywą odpowiedzi kortyzolu w kształcie odwróconej litery U; przy niskim poziomie zwiększony poziom kortyzolu jest korzystny dla hipokampowych reakcji poznawczych, ale na wyższych poziomach nie jest (137). Stopień wywołanej stresem kortyzolemii i negatywnego nastroju jest skorelowany ze zwiększoną pozytywnością po amfetaminie u mężczyzn i kobiet (138).

Ponadto wiele dowodów eksperymentalnych popiera ogólną koncepcję (patrz Tabela 1). Samce szczurów również samodzielnie podają kortykosteron w sposób sugerujący pewien stopień uzależnienia (139, 140). Tak więc de Jong i wsp. (141) stwierdzili, że indukowane kokainą uczulenie na lokomotorię u samców myszy z adrenalektomią przywrócono przez zastąpienie zarówno adrenaliny, jak i kortykosteronu, a zachowania indukowane kokainą lub alkoholem u samic myszy są hamowane w obecności inhibitora GR (142). Ponadto, jeśli synteza kortykosteroidów jest zablokowana, według niektórych autorów nawroty kokainy również ulegają nawrotom (143). Inni uważają, że odwrotność kortykosteronu ułatwia nawrót, chociaż deksametazon nie, co sugeruje zaangażowanie receptora mineralokortykoidowego (NR3C2, MR) (144). Takie efekty, podobnie jak w przypadku leków przeciwpsychotycznych, mogą przebiegać za pośrednictwem mezolimbicznego układu dopaminergicznego (145, 146). Uderzające jest, że zależne od dopaminy reakcje na morfinę wymagają receptorów glukokortykoidowych (147).

U zwierząt doświadczalnych ostateczne dowody na kluczową rolę kortykosteroidów w uzależnieniu wynikają z ostatnich badań nad skutkami nadmiernej i niedostatecznej ekspresji GR. Zmniejszenie GR specyficzne dla mózgu u myszy zmniejszyło samopodawanie kokainy, podczas gdy zastąpienie kortykosteronu przywróciło ją (148). Specyficzne zakłócenie GR w neuronach dopaminoceptywnych, ale nie w neuronach dopaminowych zmniejszyło samopodawanie kokainy (149), podczas gdy rozerwanie GR w obu typach osłabia CPP wywołane kokainą, bez wpływu na zachowanie wywołane morfiną (150). Indukowany morfiną CPP zależy od hipokampa i jądra półleżącego GR (151). U samców myszy nadekspresja GR przodomózgowia powoduje zwiększone uczulenie na kokainę, jak również niepokój (152).

Istnieją również dowody na kluczową rolę GR w badaniach polimorfizmów GR u ludzi, które ujawniły związek poszczególnych alleli z inicjacją nadużywania alkoholu u nastolatków. (153). Te i dalsze dane eksperymentalne, które obecnie łączą zachowania uzależniające i objawy z kortykosteroidami, szczególnie w odpowiedzi na kokainę, podsumowano w Tabela 1.

Wyświetl tę tabelę: 

Tabela 1 

Glukokortykoidy i uzależnienie. Wszystkie bezpośrednie dowody doświadczalne na zasadniczą rolę glukokortykoidów uzyskano u zwierząt doświadczalnych, jak pokazano tutaj. Dowody pochodzące od gatunku ludzkiego są pośrednie i okolicznościowe, ale wydają się potwierdzać ogólny wniosek, że glikokortykoidy, regulowane przez rozszerzoną oś HPA, leżą u podstaw ważnych cech uzależnienia.

 

Różnice płciowe w uzależnieniu

Możliwości różnic płci w odpowiedziach na leki uzależniające od CRH mózgu, POMC, neurosteroidów i osi HPA nie omówiono w żadnym miejscu literatury tutaj przeglądanej. Czasami płeć zwierząt doświadczalnych nie jest faktycznie podawana, chociaż jest to rzadkie. Odnosi się wrażenie, że badania są często wykonywane na zwierzętach tej samej płci - często używane są samce szczurów - aby zminimalizować wariancję. Jednak różnice płci w uzależnieniu są jasne i obszerne dowody zostały poddane przeglądowi u ludzi i zwierząt doświadczalnych. Zatem kobiety są bardziej podatne na uzależnienie i są bardziej narażone na nawrót niż mężczyźni (154, 155), a samice szczurów są bardziej podatne niż samce szczurów. Istotne dowody łączą to z hormonami gonad (156).

Istnieją jednak dobre powody, aby przypuszczać, że biorą w tym udział również hormony kory nadnerczy. Zarówno ludzie, jak i szczury mają różnice płciowe w czynnościach kory nadnerczy i chociaż różnią się charakterem, oba mogą przyczyniać się do różnic w uzależnieniu od płci.

U ludzi różnice w krążącym kortyzolu u mężczyzn i kobiet są co najwyżej marginalne, choć mogą występować różnice w reakcji na ACTH (96, 157, 158). Jednak głównym produktem gruczołu jest w rzeczywistości DHEA, który jest wydzielany nie tylko jako wolny steroid, ale także, głównie jako siarczan, DHEAS. Stężenia DHEA i DHEAS w osoczu u młodych dorosłych mężczyzn wynoszą odpowiednio około 12 nM i 10 μM, w porównaniu z około 8 nM i <7 μM u kobiet, poziom zmniejsza się wraz z wiekiem, ale różnice między płciami pozostają (96, 159, 160, 161).

Chodzi o to, że wykazano, że DHEA chroni przed uzależnieniami, jak wcześniej wspomniano. Dowody z płynu mózgowo-rdzeniowego sugerują, że DHEA nadnerczy, a nawet DHEAS, może dotrzeć do mózgu w znacznych ilościach (162), chociaż jak to odnosi się do ilości syntetyzowanych w mózgu, nie można ocenić. Chociaż nie odnotowano różnic płciowych w płynie mózgowo-rdzeniowym, wydaje się prawdopodobne, że mężczyźni otrzymują więcej DHEA ochrony uzależniających niż kobiet (154, 162).

U szczurów sytuacja jest inna i nie ma znaczącego wydzielania nadnerczy DHEA. Istnieje jednak głęboka różnica w wydzielaniu i krążącym stężeniu kortykosteronu (głównego glukokortykoidu u szczura); dorosłe samice nadnerczy są prawie dwukrotnie większe od samców; a wydajność kortykosteronu jest proporcjonalnie większa (163, 164, 165, 166). Chociaż, jak wspomniano wcześniej, DHEA jest syntetyzowany w mózgu szczura, nie ma różnicy płci, a stężenia w mózgu są podobne u mężczyzn i kobiet (167). W związku z tym u szczurów prawdopodobne jest, że podwyższona wrażliwość na uzależniające leki u kobiet wiąże się z wyższym poziomem krążącego kortykosteronu.

Nadnercza, uzależnienie i zegar

Jeśli to właśnie gruczoł nadnerczowy ma kluczowe znaczenie dla procesów uzależniających modulowanych przez HPA, można oczekiwać, że inne czynniki, które odgrywają zasadniczą rolę w generowaniu odpowiedzi kory nadnerczy, będą oddziaływać z uzależnieniem. Spośród bodźców fizjologicznych, które stymulują korę nadnerczy, stres jest najbardziej widoczny i istotny. Jednak równie silnym regulatorem kory nadnerczy jest zegar.

Ten stres, jakkolwiek zdefiniowany, ułatwia uzależnienie zarówno pacjentom, jak i modelom zwierzęcym (168, 169, 170, 171, 172). Warto zauważyć, że czas zegarowy ma również wpływ na uzależniające pożądanie i zachowania, chociaż ta literatura ogólnie nie ma większego odniesienia do HPA, ale skupia się na szyszynce i melatoninie w mózgu samców myszy (173)lub, przede wszystkim, na genach zegara. Okresowość w PER1 i wrażliwość na kokainę są związane z samcami szczurów i myszy różnych szczepów (174)przywrócenie leku może być tłumione przez fotoperiodę u samców szczurów (175), a warianty genu zegara są związane z uwrażliwieniem na kokainę Drosophila (176) jak z uzależnieniem u myszy (nie podano płci) (177) i u ludzi, według niektórych autorów (178, 179, 180, 181) ale nie wszystko (182). U mężczyzn spożycie alkoholu w okresie 26-godziny nie miało wpływu ani na melatoninę, ani na dobową zmienność wydzielania kortyzolu (183, 184).

Autonomia nadnerczy

Jedną z cech funkcji kory nadnerczy, którą trudno rozważyć w odniesieniu do uzależnienia lub czegokolwiek innego, jest to, że istnieją mechanizmy, dzięki którym wydzielanie glukokortykoidu jest częściowo regulowane przez lokalne bodźce. Wśród nich wyróżnia się CRH. Związek między funkcjami CRH podwzgórza i CRH utworzonymi lokalnie w nadnerczu jest obecnie niejasny. Wykazano, że nadnercza różnych gatunków wydzielają CRH z rdzenia w odpowiedzi na stymulację nerwu splankowego, podobnie jak bezpośredni wpływ stymulujący CRH na wydzielanie kortykosteroidów (185, 186, 187, 188). Jak zmienia się CRH nadnerczy w zależności od uzależnienia? To jest temat na przyszłość.

Wnioski

Istnieje wyraźny wzorzec w związku aktywacji HPA z rozwojem zachowań uzależniających w odpowiedzi na całkiem inne leki. Co one mają wspólnego? Czy istnieje jednocząca ścieżka, która w tak wielu przypadkach prowadzi do tego, co może czasami wydawać się uzależnieniem od kory nadnerczy i wydzielaniem glukokortykoidów?

Jedna kwestia staje się jasna: CRH i POMC na różnych stronach mózgu mają wyraźne powiązania funkcjonalne z klasycznym HPA (Rys. 1) i razem mogą odgrywać podobne role w adaptacji, która leży u podstaw uzależniającego zachowania. Można je rozpatrywać w kontekście uzależnienia jako rozszerzonego HPA, którego końcowym i kluczowym składnikiem jest sama kora nadnerczy.

Dowody na kluczowe znaczenie kory nadnerczy i glikokortykosteroidów w zachowaniu i objawach odstawienia leku i przywrócenia wydają się rozstrzygające. Kontrola terapeutyczna wydzielania glukokortykoidów lub hamowanie działania glukokortykoidów na jego receptor może być ważnym przyszłym wydarzeniem (148, 189) w czym innym jest ponury krajobraz terapeutyczny (48, 189, 190, 191).

Deklaracja zainteresowania

Autorzy oświadczają, że nie ma konfliktu interesów, który mógłby być postrzegany jako naruszający bezstronność przeglądu.

Finansowanie

Badanie to nie otrzymało żadnej konkretnej dotacji od żadnej agencji finansującej w sektorze publicznym, komercyjnym lub niekomercyjnym.

  • Otrzymał 24 May 2013
  • Akceptowane 31 May 2013
  • Wykonane w trybie online jako zaakceptowany preprint 31 May 2013

Referencje

  1. ↵
    1. Lewis JT

    . Wrażliwość na zatrucie u szczurów albinosów po podwójnej adrenalektomii. American Journal of Physiology 1923 64 506 – 511.

  2. ↵
    1. Mackay EM &
    2. Mackay LL

    . Podatność szczurów z adrenalektomią na zatrucie. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 1929 35 67 – 74.

  3. ↵
    1. Mackay EM

    . Związek nabytej tolerancji morfiny z korą nadnerczy. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 1931 43 51 – 60.

  4. ↵
    1. Sung CY,
    2. Way EL &
    3. Scott KG

    . Badania nad związkiem losów metabolicznych i efektów hormonalnych d, l-metadonu z rozwojem tolerancji na leki. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 1953 107 12 – 23.

  5. ↵
    1. Boswell WH

    . Narkotyczne uzależnienie. Zarządzanie objawami odstawienia kortyzonu. Dziennik medyczny sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych 1951 2 1347 – 1351.

  6. ↵
    1. Lovell HW i
    2. Tintera JW

    . Hipoadrenokortycyzm w alkoholizmie i narkomanii. Geriatria 1951 6 1 – 11.

  7. ↵
    1. Fraser HF i
    2. Isbell H.

    . Niepowodzenie kortyzonu i ACTH w leczeniu zespołu abstynencji morfinowej. Annals of Internal Medicine 1953 38 234 – 238. (doi:10.7326/0003-4819-38-2-234).

  8. ↵
    1. Altman LC,
    2. Hill JS,
    3. Hairfield WM i
    4. Mullarkey MF

    . Wpływ kortykosteroidów na chemotaksję eozynofilową i przyleganie. Journal of Clinical Investigation 1981 67 28 – 36. (doi: 10.1172 / JCI110024).

  9. ↵
    1. Fraser HF

    . Tolerancja i uzależnienie fizyczne od opiatów, barbituranów i alkoholu. Roczny przegląd medycyny 1957 8 427 – 440. (doi: 10.1146 / annurev.me.08.020157.002235).

  10. ↵
    1. Eisenman AJ,
    2. Fraser HF,
    3. Sloan J &
    4. Isbell H.

    . Wydalanie moczu 17-ketosteroid podczas cyklu uzależnienia od morfiny. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 1958 124 305 – 311.

  11. ↵
    1. Eisenman AJ,
    2. Fraser HF i
    3. Brooks JW

    . Wydalanie moczu i stężenie 17-hydroksykortykosteroidów w osoczu podczas cyklu uzależnienia od morfiny. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 1961 132 226 – 231.

  12. ↵
    1. Hochberg Z,
    2. Pacak K &
    3. Chrousos GP

    . Zespoły odstawienia hormonalnego. Przegląd hormonalny 2003 24 523 – 538. (doi: 10.1210 / er.2001-0014).

  13. ↵
    1. Lloyd RB i
    2. Nemeroff CB

    . Rola hormonu uwalniającego kortykotropinę w patofizjologii depresji: implikacje terapeutyczne. Aktualne tematy chemii leczniczej 2011 11 609 – 617. (doi: 10.2174 / 1568026611109060609).

  14. ↵
    1. Orth DN

    . Hormon uwalniający kortykotropinę u ludzi. Przegląd hormonalny 1992 13 164 – 191.

  15. ↵
    1. Chen R,
    2. Lewis KA,
    3. Perrin MH i
    4. Vale WW

    . Klonowanie ekspresji ludzkiego receptora uwalniającego kortykotropinę. PNAS 1993 90 8967 – 8971. (doi: 10.1073 / pnas.90.19.8967).

  16. ↵
    1. Vita N,
    2. Laurent P,
    3. Lefort S,
    4. Chalon P,
    5. Lelias JM,
    6. Kaghad M,
    7. Le Fur G,
    8. Caput D &
    9. Ferrara P

    . Pierwotna struktura i funkcjonalna ekspresja receptorów czynnika uwalniającego kortykotropinę z przysadki mózgowej i ludzkiego mózgu. FEBS Letters 1993 335 1 – 5. (doi:10.1016/0014-5793(93)80427-V).

  17. ↵
    1. Mitchell AJ

    . Rola czynnika uwalniającego kortykotropinę w chorobie depresyjnej: przegląd krytyczny. Neurobiologia i recenzje biobehawioralne 1998 22 635 – 651. (doi:10.1016/S0149-7634(97)00059-6).

  18. ↵
    1. Sarnyai Z,
    2. Shaham Y &
    3. Heinrichs SC

    . Rola czynnika uwalniającego kortykotropinę w narkomanii. Opinie farmakologiczne 2001 53 209 – 243.

  19. ↵
    1. Koob GF

    . Systemy stresu mózgowego w ciele migdałowatym i uzależnieniu. Brain Research 2009 1293 61 – 75. (doi: 10.1016 / j.brainres.2009.03.038).

  20. ↵
    1. Aguilera G &
    2. Liu Y

    . Fizjologia molekularna neuronów CRH. Granice w neuroendokrynologii 2012 33 67 – 84. (doi: 10.1016 / j.yfrne.2011.08.002).

  21. ↵
    1. Spina M,
    2. Merlo-Pich E,
    3. Chan RK,
    4. Basso AM,
    5. Rivier J,
    6. Vale W &
    7. Koob GF

    . Wpływ urortyny, neuropeptydu związanego z CRF, hamującego apetyt. nauka 1996 273 1561 – 1564. (doi: 10.1126 / science.273.5281.1561).

  22. ↵
    1. Pelleymounter MA,
    2. Joppa M,
    3. Carmouche M,
    4. Cullen MJ,
    5. Brązowy B,
    6. Murphy B,
    7. Grigoriadis DE,
    8. Ling N &
    9. Foster AC

    . Rola receptorów czynnika uwalniającego kortykotropinę (CRF) w zespole anoreksyjnym indukowanym przez CRF. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 2000 293 799 – 806.

  23. ↵
    1. Ho SP,
    2. Takahashi LK,
    3. Livanov V,
    4. Spencer K,
    5. Mniejsza T,
    6. Maciag C,
    7. Smith MA,
    8. Rohrbach KW,
    9. Hartig PR &
    10. Arneric SP

    . Tłumienie warunkowania strachowego przez antysensowne hamowanie receptora czynnika 2 uwalniającego kortykotropinę mózgową. Brain Research. Molekularne badania mózgu 2001 89 29 – 40. (doi:10.1016/S0169-328X(01)00050-X).

  24. ↵
    1. Takahashi LK,
    2. Ho SP,
    3. Livanov V,
    4. Graciani N &
    5. Arneric SP

    . Antagonizm receptorów CRF (2) powoduje zachowanie anksjolityczne w zwierzęcych modelach lęku. Brain Research 2001 902 135 – 142. (doi:10.1016/S0006-8993(01)02405-2).

  25. ↵
    1. Koob GF

    . Rola CRF i peptydów związanych z CRF w ciemnej stronie uzależnienia. Brain Research 2010 1314 3 – 14. (doi: 10.1016 / j.brainres.2009.11.008).

  26. ↵
    1. Goeders NE

    . Rola neuroendokrynna we wzmacnianiu kokainy. Psychoneuroendocrinology 1997 22 237 – 259. (doi:10.1016/S0306-4530(97)00027-9).

  27. ↵
    1. Goeders NE

    . Oś HPA i wzmocnienie kokainy. Psychoneuroendocrinology 2002 27 13 – 33. (doi:10.1016/S0306-4530(01)00034-8).

  28. ↵
    1. Mantsch JR,
    2. Cullinan WE,
    3. Tang LC,
    4. Baker DA,
    5. Katz ES,
    6. Hoks MA i
    7. Ziegler DR

    . Codzienne samodzielne podawanie kokainy w warunkach długotrwałego dostępu wzmaga wywołane ograniczeniami zwiększenie stężenia kortykosteronu w osoczu i osłabia ujemne sprzężenie zwrotne receptorów glukokortykoidowych u szczurów. Brain Research 2007 1167 101 – 111. (doi: 10.1016 / j.brainres.2007.05.080).

  29. ↵
    1. Mantsch JR,
    2. Taves S,
    3. Khan T,
    4. Katz ES,
    5. Sajan T,
    6. Tang LC,
    7. Cullinan WE &
    8. Ziegler DR

    . Wywołane ograniczeniami wydzielanie kortykosteronu i ekspresja mRNA CRH w podwzgórzu zwiększa się podczas ostrego odstawienia od chronicznego podawania kokainy. Neuroscience Letters 2007 415 269 – 273. (doi: 10.1016 / j.neulet.2007.01.036).

  30. ↵
    1. Shaham Y,
    2. Funk D,
    3. Erb S,
    4. Brown TJ,
    5. Walker CD i
    6. Stewart J

    . Czynnik uwalniający kortykotropinę, ale nie kortykosteron, bierze udział w wywołanym stresem nawrocie do poszukiwania heroiny u szczurów. Journal of Neuroscience 1997 17 2605 – 2614.

  31. ↵
    1. Prowadzić,
    2. Harding S,
    3. Juzytsch W,
    4. Watchus J,
    5. Shalev U &
    6. Shaham Y

    . Rola czynnika uwalniającego kortykotropinę w wywołanym stresem nawrocie do zachowania poszukującego alkoholu u szczurów. Psychopharmacology 2000 150 317 – 324. (doi: 10.1007 / s002130000411).

  32. ↵
    1. O'Callaghan MJ,
    2. Croft AP,
    3. Jacquot C &
    4. Mały HJ

    . Oś podwzgórze-przysadka – nadnercza i preferencje alkoholowe. Brain Research Bulletin 2005 68 171 – 178. (doi: 10.1016 / j.brainresbull.2005.08.006).

  33. ↵
    1. Graf EN,
    2. Hoks MA,
    3. Baumgardner J,
    4. Sierra J,
    5. Vranjkovic O,
    6. Bohr C,
    7. Baker DA &
    8. Mantsch JR

    . Aktywność nadnerczy podczas powtarzanego długotrwałego podawania kokainy jest konieczna dla późniejszego wywołanego przez CRF i zależnego od CRF stresora u szczurów. Neuropsychopharmacology 2011 36 1444 – 1454. (doi: 10.1038 / npp.2011.28).

  34. ↵
    1. Enoch MA,
    2. Shen PH,
    3. Ducci F,
    4. Juan Q,
    5. Liu J,
    6. Biały KV,
    7. Albaugh B,
    8. Hodgkinson CA &
    9. Goldman D

    . Wspólne genetyczne pochodzenie EEG, alkoholizm i lęk: rola CRH-BP. PLoS ONE 2008 3 e3620. (doi: 10.1371 / journal.pone.0003620).

  35. ↵
    1. Ray LA

    . Wywołane stresem i wywołane przez sygnał głód alkoholu u osób pijących intensywnie: wstępne dowody moderacji genetycznej genami OPRM1 i CRH-BP. Alkoholizm, badania kliniczne i eksperymentalne 2011 35 166 – 174. (doi: 10.1111 / j.1530-0277.2010.01333.x).

  36. ↵
    1. Zhou Y,
    2. Franck J,
    3. Spangler R,
    4. Maggos CE,
    5. Ho A &
    6. Kreek MJ

    . Zmniejszone poziomy POMC w podwzgórzu i mRNA przedniego płata przysadki mózgowej CRF1 po ostrym, ale nie przewlekłym, codziennym „napadowym” podawaniu alkoholu do żołądka. Alkoholizm, badania kliniczne i eksperymentalne 2000 24 1575 – 1582.

  37. ↵
    1. Richardson HN,
    2. Lee SY,
    3. O'Dell LE,
    4. Koob GF i
    5. Rivier CL

    . Samo podawanie alkoholu ostro stymuluje oś podwzgórze – przysadka – nadnercza, ale uzależnienie od alkoholu prowadzi do stłumionego stanu neuroendokrynnego. European Journal of Neuroscience 2008 28 1641 – 1653. (doi: 10.1111 / j.1460-9568.2008.06455.x).

  38. ↵
    1. Lee B,
    2. Tiefenbacher S,
    3. Platt DM i
    4. Spealman RD

    . Rola osi podwzgórze – przysadka – nadnercza w przywróceniu zachowania poszukiwania kokainy u małp wiewiórczych. Psychopharmacology 2003 168 177 – 183. (doi:10.1007/s00213-003-1391-4).

  39. ↵
    1. Buckingham JC i
    2. Cooper TA

    . Farmakologiczna charakterystyka receptorów opioidowych wpływających na wydzielanie czynnika uwalniającego kortykotropinę u szczura. Neuroendokrynologii 1986 44 36 – 40. (doi: 10.1159 / 000124618).

  40. ↵
    1. Tsagarakis S,
    2. Rees LH,
    3. Besser M &
    4. Grossman A

    . Regulacja podtypu receptora opiatowego uwalniania CRF-41 z podwzgórza szczura in vitro. Neuroendokrynologii 1990 51 599 – 605. (doi: 10.1159 / 000125397).

  41. ↵
    Kreek MJ, Borg L, Zhou Y & Schluger J. Związki między funkcjami endokrynologicznymi a zespołami uzależnień: heroina i pokrewne krótko działające opiaty w uzależnieniu w przeciwieństwie do metadonu i innych długo działających agonistów stosowanych w farmakoterapii uzależnień. W Hormony, mózg i zachowanie, Wyd. 2, str. 781–829. Eds DW Pfaff, AP Arnold, AM Etgen, RT Rubin & SE Fahrbach. San Diego, Kalifornia: Elsevier, 2002
     
  42. ↵
    1. Buckingham JC i
    2. Cooper TA

    . Różnice w aktywności podwzgórzowo-przysadkowo-kory nadnerczy u szczura po ostrym i długotrwałym leczeniu morfiną. Neuroendokrynologii 1984 38 411 – 417. (doi: 10.1159 / 000123927).

  43. ↵
    1. Zhou Y,
    2. Spangler R,
    3. Maggos CE,
    4. Wang XM,
    5. Han JS,
    6. Ho A &
    7. Kreek MJ

    . Aktywność podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowa oraz poziomy mRNA pro-opiomelanokortyny w podwzgórzu i przysadce szczura są modulowane różnicowo przez ostrą przerywaną morfinę z lub bez stresu związanego z ograniczeniem wody. Journal of Endocrinology 1999 163 261 – 267. (doi: 10.1677 / joe.0.1630261).

  44. ↵
    1. Kupferschmidt DA,
    2. Newman AE,
    3. Boonstra R &
    4. Erb S

    . Antagonizm receptorów kanabinoidowych 1 odwraca zachowania podobne do lęku wywołane przez centralne wstrzyknięcia czynnika uwalniającego kortykotropinę i odstawienie kokainy. Neuroscience 2012 204 125 – 133. (doi: 10.1016 / j.neuroscience.2011.07.022).

  45. ↵
    1. Buckingham JC i
    2. Cooper TA

    . Wpływ naloksonu na aktywność podwzgórzowo-przysadkowo-kory nadnerczy u szczura. Neuroendokrynologii 1986 42 421 – 426. (doi: 10.1159 / 000124481).

  46. ↵
    1. Tsagarakis S,
    2. Navarra P,
    3. Rees LH,
    4. Besser M,
    5. Grossman A i
    6. Navara P

    . Morfina bezpośrednio moduluje uwalnianie stymulowanego czynnika 41 uwalniającego kortykotropinę z podwzgórza szczura in vitro. Endokrynologia 1989 124 2330 – 2335. (doi: 10.1210 / endo-124-5-2330).

  47. ↵
    1. Oswald LM &
    2. Różdżka GS

    . Opioidy i alkoholizm. Fizjologia i zachowanie 2004 81 339 – 358. (doi: 10.1016 / j.physbeh.2004.02.008).

  48. ↵
    1. Heilig M,
    2. Goldman D,
    3. Berrettini W &
    4. O'Brien CP

    . Farmakogenetyczne podejście do leczenia uzależnienia od alkoholu. Recenzje natury. Neuroscience 2011 12 670 – 684. (doi: 10.1038 / nrn3110).

  49. ↵
    1. Armario A

    . Aktywacja osi podwzgórze – przysadka – nadnercza przez leki uzależniające: różne szlaki, wspólny wynik. Trendy w naukach farmakologicznych 2010 31 318 – 325. (doi: 10.1016 / j.tips.2010.04.005).

  50. ↵
    1. Zhang X,
    2. Śliwowska JH &
    3. Weinberg J

    . Prenatalna ekspozycja na alkohol i programowanie płodu: wpływ na funkcje neuroendokrynne i immunologiczne. Biologia eksperymentalna i medycyna 2005 230 376 – 388.

  51. ↵
    1. Allen CD,
    2. Rivier CL i
    3. Lee SY

    . Młodzieżowa ekspozycja na alkohol zmienia centralne obwody mózgu, o których wiadomo, że regulują reakcję na stres. Neuroscience 2011 182 162 – 168. (doi: 10.1016 / j.neuroscience.2011.03.003).

  52. ↵
    1. Cippitelli A,
    2. Damadzic R,
    3. Singley E,
    4. Thorsell A,
    5. Ciccocioppo R,
    6. Eskay RL &
    7. Heilig M.

    . Farmakologiczna blokada receptora hormonu uwalniającego kortykotropinę 1 (CRH1R) zmniejsza dobrowolne spożywanie wysokich stężeń alkoholu u nie zależnych szczurów Wistar. Farmakologia, biochemia i zachowania 2012 100 522 – 529. (doi: 10.1016 / j.pbb.2011.10.016).

  53. ↵
    1. Pastor R,
    2. McKinnon CS,
    3. Scibelli AC,
    4. Burkhart-Kasch S,
    5. Stroik C,
    6. Ryabinin AE,
    7. Coste SC,
    8. Stenzel-Poore MP i
    9. Phillips TJ

    . Udział czynnika 1 uwalniającego kortykotropinę w neuroadaptacji behawioralnej do etanolu: mechanizm niezależny od Urocortin1. PNAS 2008 105 9070 – 9075. (doi: 10.1073 / pnas.0710181105).

  54. ↵
    1. Giardino WJ,
    2. Pastor R,
    3. Anacker AM,
    4. Spangler E,
    5. Cote DM,
    6. Li J,
    7. MP Stenzel-Poore,
    8. Phillips TJ i
    9. Ryabinin AE

    . Rozdzielenie udziału czynnika układu uwalniającego kortykotropinę w wrażliwości lokomotorycznej na metamfetaminę. Geny, mózg i zachowanie 2012 10 78 – 89. (doi: 10.1111 / j.1601-183X.2010.00641.x).

     
  55. ↵
    1. Raffin-Sanson ML,
    2. de Keyzer Y &
    3. Bertagna X

    . Proopiomelanokortyna, prekursor polipeptydu o wielu funkcjach: od fizjologii po stany patologiczne. European Journal of Endocrinology 2003 149 79 – 90. (doi: 10.1530 / eje.0.1490079).

  56. ↵
    1. Stożek RD

    . Anatomia i regulacja centralnego systemu melanokortyny. Nature Neuroscience 2005 8 571 – 578. (doi: 10.1038 / nn1455).

  57. ↵
    1. Król CM i
    2. Hentges ST

    . Względna liczba i rozmieszczenie mysich neuronów podwzgórzowych proopiomelanokortyny unerwiających różne miejsca docelowe. PLoS ONE 2011 6 e25864. (doi: 10.1371 / journal.pone.0025864).

  58. ↵
    1. Starowicz K,
    2. Bilecki W,
    3. Sieja A,
    4. Przewlocka B &
    5. Przewlocki R

    . Receptor melanokortyny 4 ulega ekspresji w zwojach korzenia grzbietowego i jest regulowany w dół u szczurów neuropatycznych. Neuroscience Letters 2004 358 79 – 82. (doi: 10.1016 / j.neulet.2003.12.096).

  59. ↵
    1. Bergland R,
    2. Blume H,
    3. Hamilton A,
    4. Monica P &
    5. Paterson R

    . Hormon adrenokortykotropowy może być transportowany bezpośrednio z przysadki mózgowej. nauka 1980 210 541 – 543. (doi: 10.1126 / science.6252607).

  60. ↵
    1. Kapcala LP,
    2. Lechan R &
    3. Reichlin S

    . Pochodzenie immunoreaktywnego ACTH w miejscach mózgu poza brzusznym podwzgórzem. Neuroendokrynologii 1983 37 440 – 445. (doi: 10.1159 / 000123590).

  61. ↵
    1. Carr DB,
    2. Jones KJ,
    3. Bergland RM,
    4. Hamilton A,
    5. Kasting NW,
    6. Fisher JE &
    7. Martin JB

    . Związki przyczynowe między osoczem a poziomami endorfin w płynie mózgowo-rdzeniowym w stresie: analiza wektor-ARMA. Peptydy 1985 6 (Suppl 1) 5 – 10. (doi:10.1016/0196-9781(85)90004-X).

  62. ↵
    Twyman RM. Sygnalizacja hormonalna do mózgu w celu kontroli bilansu żywieniowego / energetycznego. W Encyklopedia neuronauki, pp 1201 – 1206. Ed LR Squire. Oxford: Academic Press, 2009
     
  63. ↵
    1. Marcinkiewicz M,
    2. Dzień R,
    3. Seidah NG i
    4. Chretien M

    . Ontogeneza konwertaz prohormonowych PC1 i PC2 w przysadce u myszy i ich kolokalizacji z kortykotropiną i α-melanotropiną. PNAS 1993 90 4922 – 4926. (doi: 10.1073 / pnas.90.11.4922).

  64. ↵
    1. Allen RG,
    2. Peng B,
    3. Pellegrino MJ,
    4. Miller ED,
    5. Grandy DK,
    6. Lundblad JR,
    7. Washburn CL i
    8. Pintar JE

    . Zmienione przetwarzanie peptydów pro-orphanin FQ / nocyceptyna i pro-opiomelanokortyny w mózgach myszy wyrażających wadliwą konwertazę prohormonu 2. Journal of Neuroscience 2001 21 5864 – 5870.

  65. ↵
    1. Grill HJ

    . Rozproszona kontrola neuronowa bilansu energetycznego: wkłady z tylnej części mózgu i podwzgórza. Otyłość 2006 14 (Suppl 5) 216S – 221S. (doi: 10.1038 / oby.2006.312).

  66. ↵
    1. Millington GW

    . Rola neuronów proopiomelanokortyny (POMC) w zachowaniu żywieniowym. Odżywianie i metabolizm 2007 4 18. (doi:10.1186/1743-7075-4-18).

  67. ↵
    1. Berglund ED,
    2. Vianna CR,
    3. Donato J Jr.,
    4. Kim MH,
    5. Chuang JC,
    6. Lee CE,
    7. Lauzon DA,
    8. Lin P,
    9. Brule LJ,
    10. Scott MM
    11. i wsp

    . Bezpośrednie działanie leptyny na neurony POMC reguluje homeostazę glukozy i wrażliwość wątroby na insulinę u myszy. Journal of Clinical Investigation 2012 122 1000 – 1009. (doi: 10.1172 / JCI59816).

  68. ↵
    1. Roubos EW,
    2. Dahmen M,
    3. Kozicz T &
    4. Xu L

    . Leptyna i oś stresu podwzgórze – przysadka – nadnercza. Ogólna i porównawcza endokrynologia 2012 177 28 – 36. (doi: 10.1016 / j.ygcen.2012.01.009).

  69. ↵
    1. Alvaro JD,
    2. Tatro JB i
    3. Duman RS

    . Melanokortyny i uzależnienie od opiatów. Life Sciences 1997 61 1 – 9. (doi:10.1016/S0024-3205(97)00029-5).

  70. ↵
    1. Starowicz K,
    2. Sieja A,
    3. Bilecki W,
    4. Obara I &
    5. Przewłocka B

    . Wpływ morfiny na mRNA receptora MC4 i CRF w ciele migdałowatym szczura i osłabienie tolerancji po ich zablokowaniu. Brain Research 2003 990 113 – 119. (doi:10.1016/S0006-8993(03)03444-9).

  71. ↵
    1. Starowicz K,
    2. Obara I,
    3. Przewlocki R &
    4. Przewłocka B

    . Hamowanie tolerancji morfiny przez blokadę receptora rdzeniowego melanokortyny. Ból 2005 117 401 – 411. (doi: 10.1016 / j.pain.2005.07.003).

  72. ↵
    1. Ercil NE,
    2. Galici R &
    3. Kesterson RA

    . HS014, selektywny antagonista receptora melanokortyny-4 (MC4), moduluje behawioralne działanie morfiny w mikemodulacjach na behawioralne działanie morfiny u myszy. Psychopharmacology 2005 180 279 – 285. (doi: 10.1007 / s00213-005-2166-x).

  73. ↵
    1. Hsu R,
    2. Taylor JR,
    3. Newton SS,
    4. Alvaro JD,
    5. Haile C,
    6. Powiesić,
    7. Hruby VJ,
    8. Nestler EJ &
    9. Duman RS

    . Blokada transmisji melanokortyny hamuje nagrodę kokainową. European Journal of Neuroscience 2005 21 2233 – 2242. (doi: 10.1111 / j.1460-9568.2005.04038.x).

  74. ↵
    1. Kokare DM,
    2. Singru PS,
    3. Dandekar MP,
    4. Chopde CT i
    5. Subhedar NK

    . Udział hormonu stymulującego α-melanocyty (α-MSH) w różnicowej ekspozycji na etanol i depresji związanej z odstawieniem u szczura: korelacje neuroanatomiczno-behawioralne. Brain Research 2008 1216 53 – 67. (doi: 10.1016 / j.brainres.2008.03.064).

  75. ↵
    1. Jessop DS

    . Przegląd: centralne nie glukokortykoidowe inhibitory osi podwzgórze – przysadka – nadnercza. Journal of Endocrinology 1999 160 169 – 180. (doi: 10.1677 / joe.0.1600169).

  76. ↵
    1. Tronche F,
    2. Kellendonk C,
    3. Kretz O,
    4. Gass P,
    5. Anlag K,
    6. Orban PC,
    7. Bock R,
    8. Klein R &
    9. Schutz G.

    . Przerwanie działania genu receptora glukokortykoidowego w układzie nerwowym powoduje zmniejszenie lęku. Nature Genetics 1999 23 99 – 103. (doi: 10.1038 / 12703).

  77. ↵
    1. Arnett MG,
    2. Kolber BJ,
    3. Boyle MP i
    4. Muglia LJ

    . Spostrzeżenia behawioralne z mysich modeli zaburzeń genetycznych receptorów glukokortykoidowych specyficznych dla przodomózgowia i ciała migdałowatego. Endokrynologia molekularna i komórkowa 2011 336 2 – 5. (doi: 10.1016 / j.mce.2010.11.011).

  78. ↵
    1. Liu J,
    2. Garza JC,
    3. Truong HV,
    4. Henschel J,
    5. Zhang W &
    6. Lu XY

    . Szlak melanokortynergiczny jest szybko rekrutowany przez stres emocjonalny i przyczynia się do anoreksji wywołanej stresem i zachowania lękowego. Endokrynologia 2007 148 5531 – 5540. (doi: 10.1210 / en.2007-0745).

  79. ↵
    1. Kawashima S,
    2. Sakihara S,
    3. Kageyama K,
    4. Nigawara T &
    5. Suda T

    . Czynnik uwalniający kortykotropinę (CRF) bierze udział w ostrym działaniu anoreksyjnym hormonu stymulującego α-melanocyty: badanie z udziałem myszy z niedoborem CRF. Peptydy 2008 29 2169 – 2174. (doi: 10.1016 / j.peptides.2008.09.010).

  80. ↵
    1. Smart JL,
    2. Tolle V,
    3. Otero-Corchon V i
    4. Niski MJ

    . Centralna dysregulacja osi podwzgórze – przysadka – nadnercza u myszy z niedoborem proopiomelanokortyny specyficznych dla neuronów. Endokrynologia 2007 148 647 – 659. (doi: 10.1210 / en.2006-0990).

  81. ↵
    1. Fekete C,
    2. Legradi G,
    3. Mihaly E,
    4. Huang QH,
    5. Tatro JB,
    6. Rand WM,
    7. Emerson CH &
    8. Lechan RM

    . Hormon stymulujący α-melanocyt jest zawarty w zakończeniach nerwowych unerwiających syntetyzujące hormon tyreotropiny w jądrze podkomorowym podwzgórza i zapobiega indukowanej na czczo supresji ekspresji genu hormonu uwalniającego prototyrotropinę. Journal of Neuroscience 2000 20 1550 – 1558.

  82. ↵
    1. Lu XY,
    2. Barsh GS,
    3. Akil H &
    4. Watson SJ

    . Interakcja między hormonem stymulującym α-melanocyty a hormonem uwalniającym kortykotropinę w regulacji odpowiedzi żywieniowej i podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej. Journal of Neuroscience 2003 23 7863 – 7872.

  83. ↵
    1. Cragnolini AB,
    2. Perello M,
    3. Schioth HB i
    4. Scimonelli TN

    . α-MSH i γ-MSH hamują indukowaną przez IL-1β aktywację osi podwzgórze – przysadka – nadnercza przez centralne receptory melanokortyny. Peptydy regulacyjne 2004 122 185 – 190. (doi: 10.1016 / j.regpep.2004.06.011).

  84. ↵
    1. Sebag JA &
    2. Hinkle PM

    . Regulacja ekspresji endogennego receptora melanokortyny-4 i sygnalizacja przez glukokortykoidy. Endokrynologia 2006 147 5948 – 5955. (doi: 10.1210 / en.2006-0984).

  85. ↵
    1. Fester L,
    2. Prange-Kiel J,
    3. Jarry H &
    4. Rune GM

    . Synteza estrogenu w hipokampie. Badania komórek i tkanek 2011 345 285 – 294. (doi:10.1007/s00441-011-1221-7).

  86. ↵
    1. Prange-Kiel J &
    2. Rune GM

    . Bezpośrednie i pośrednie działanie estrogenu na hipokamp szczura. Neuroscience 2006 138 765 – 772. (doi: 10.1016 / j.neuroscience.2005.05.061).

  87. ↵
    1. Peri A,
    2. Danza G,
    3. Benvenuti S,
    4. Luciani P,
    5. Deledda C,
    6. Rosati F,
    7. Cellai I &
    8. Serio M

    . Nowe spojrzenie na neuroprotekcyjną rolę steroli i steroidów płciowych: paradygmat seladin-1 / DHCR24. Granice w neuroendokrynologii 2009 30 119 – 129. (doi: 10.1016 / j.yfrne.2009.03.006).

  88. ↵
    1. Saldanha CJ,
    2. Duncan KA &
    3. Walters BJ

    . Neuroprotekcyjne działanie aromatazy mózgowej. Granice w neuroendokrynologii 2009 30 106 – 118. (doi: 10.1016 / j.yfrne.2009.04.016).

  89. ↵
    1. Micevych P,
    2. Soma KK i
    3. Sinchak K

    . Neuroprogesteron: klucz do pozytywnych reakcji na estrogen? Brain Research Recenzje 2008 57 470 – 480. (doi: 10.1016 / j.brainresrev.2007.06.009).

  90. ↵
    1. Gillies GE i
    2. McArthur S

    . Działania estrogenowe w mózgu i podstawa zróżnicowanego działania u mężczyzn i kobiet: przypadek leków specyficznych dla płci. Opinie farmakologiczne 2010 62 155 – 198. (doi: 10.1124 / pr.109.002071).

  91. ↵
    1. Gillies GE i
    2. McArthur S

    . Niezależne wpływy steroidów płciowych pochodzenia układowego i ośrodkowego w szczurzym modelu choroby Parkinsona: wkład w neuroprotekcję specyficzną dla płci przez estrogeny. Hormony i zachowanie 2010 57 23 – 34. (doi: 10.1016 / j.yhbeh.2009.06.002).

  92. ↵
    1. Fester L,
    2. Prange-Kiel J,
    3. Zhou L,
    4. Blittersdorf BV,
    5. Bohm J,
    6. Jarry H,
    7. Schumacher M &
    8. Rune GM

    . Synaptogeneza regulowana estrogenem w hipokampie: dymorfizm płciowy in vivo ale nie in vitro. Journal of Steroid Biochemistry and Molecular Biology 2012 131 24 – 29. (doi: 10.1016 / j.jsbmb.2011.11.010).

  93. ↵
    1. Mermelstein PG i
    2. Micevych PE

    . Fizjologia układu nerwowego regulowana przez błonowe receptory estrogenowe. Recenzje w Neurosciences 2008 19 413 – 424. (doi: 10.1515 / REVNEURO.2008.19.6.413).

  94. ↵
    1. Micevych PE i
    2. Mermelstein PG

    . Membranowe receptory estrogenowe działające poprzez metabotropowe receptory glutaminianu: pojawiający się mechanizm działania estrogenu w mózgu. Neurobiologia molekularna 2008 38 66 – 77. (doi: 10.1007 / s12035-008-8034-z).

  95. ↵
    1. Baulieu EE,
    2. Corpechot C,
    3. Dray F,
    4. Emiliozzi R,
    5. Lebeau MC,
    6. Mauvais Jarvis P &
    7. Robel P

    . „Androgen” wydzielany przez nadnercza: siarczan dehydroizoandrosteronu. Jego metabolizm i wstępne uogólnienie na metabolizm innych koniugatów steroidów u człowieka. Najnowsze postępy w badaniach hormonalnych 1965 21 411 – 500.

  96. ↵
    Vinson GP, ​​Whitehouse BJ i Hinson JP. W Kora nadnerczy, ch 3, pp 65 – 139. Englewood Heights, NJ, USA: Prentice-Hall, 1992
     
  97. ↵
    1. Baulieu EE

    . Neurosteroidy: nowa funkcja mózgu. Psychoneuroendocrinology 1998 23 963 – 987. (doi:10.1016/S0306-4530(98)00071-7).

  98. ↵
    1. Mellon SH

    . Regulacja neurosteroidowa rozwoju ośrodkowego układu nerwowego. Farmakologia i terapia 2007 116 107 – 124. (doi: 10.1016 / j.pharmthera.2007.04.011).

  99. ↵
    1. Baulieu EE &
    2. Robel P

    . Dehydroepiandrosteron (DHEA) i siarczan dehydroepiandrosteronu (DHEAS) jako neuroaktywne neurosteroidy. PNAS 1998 95 4089 – 4091. (doi: 10.1073 / pnas.95.8.4089).

  100. ↵
    1. Romieu P,
    2. Martin-Fardon R,
    3. Bowen WD i
    4. Maurice T

    . Związane z receptorem Sigma 1 steroidy neuroaktywne modulują nagrodę indukowaną kokainą. Journal of Neuroscience 2003 23 3572 – 3576.

  101. ↵
    1. Maayan R,
    2. Lotan S,
    3. Doron R,
    4. Shabat-Simon M,
    5. Gispan-Herman I,
    6. Weizman A i
    7. Yadid G

    . Dehydroepiandrosteron (DHEA) łagodzi zachowania związane z poszukiwaniem kokainy w modelu samopodawania u szczurów. Europejska Neuropsychofarmakologia 2006 16 329 – 339. (doi: 10.1016 / j.euroneuro.2005.10.002).

  102. ↵
    1. Wilkins JN,
    2. Dr Majewska,
    3. Van Gorp W,
    4. Li SH,
    5. Hinken C,
    6. Plotkin D &
    7. Setoda D

    . Środki DHEAS i POMS identyfikują wynik leczenia uzależnienia od kokainy. Psychoneuroendocrinology 2005 30 18 – 28. (doi: 10.1016 / j.psyneuen.2004.04.006).

  103. ↵
    1. Doron R,
    2. Fridman L,
    3. Gispan-Herman I,
    4. Maayan R,
    5. Weizman A i
    6. Yadid G

    . DHEA, neurosteroid, zmniejsza samopodawanie kokainy i przywraca zachowanie poszukujące kokainy u szczurów. Neuropsychopharmacology 2006 31 2231 – 2236.

  104. ↵
    1. Maayan R,
    2. Touati-Werner D,
    3. Shamir D,
    4. Yadid G,
    5. Friedman A,
    6. Eisner D,
    7. Weizman A i
    8. Herman I

    . Wpływ leczenia uzupełniającego DHEA na uzależnionych od heroiny uczestniczących w programie rehabilitacji: badanie wstępne. Europejska Neuropsychofarmakologia 2008 18 406 – 413. (doi: 10.1016 / j.euroneuro.2007.12.003).

  105. ↵
    1. Yadid G,
    2. Sudai E,
    3. Maayan R,
    4. Gispan I &
    5. Weizman A

    . Rola dehydroepiandrosteronu (DHEA) w zachowaniu szukającym leków. Neurobiologia i recenzje biobehawioralne 2010 35 303 – 314. (doi: 10.1016 / j.neubiorev.2010.03.003).

  106. ↵
    1. Boyd KN,
    2. Kumar S,
    3. O'Buckley TK,
    4. Porcu P &
    5. Jutro AL

    . Indukcja steroidogenezy etanolem w nadnerczach szczurów i mózgu zależy od uwalniania przysadkowego ACTH i de novo synteza nadnerczy StAR. Journal of Neurochemistry 2010 112 784 – 796. (doi: 10.1111 / j.1471-4159.2009.06509.x).

  107. ↵
    1. Vinson GP

    . Błędne oznakowanie dezoksykortykosteronu: zrozumienie struktury i funkcji kortykosteroidów. Journal of Endocrinology 2011 211 3 – 16. (doi: 10.1530 / JOE-11-0178).

  108. ↵
    1. Barbaccia ML,
    2. Affricano D,
    3. Trabucchi M,
    4. Purdy RH,
    5. Colombo G,
    6. Agabio R &
    7. Gessa GL

    . Etanol znacznie zwiększa poziom neurosteroidów „GABA-ergicznych” u szczurów preferujących alkohol. European Journal of Pharmacology 1999 384 R1 – R2. (doi:10.1016/S0014-2999(99)00678-0).

  109. ↵
    1. Palamarchouk V,
    2. Smagin G &
    3. Goeders NE

    . Samo-podawane i bierne napary kokainowe wywierają różny wpływ na stężenie kortykosteronu w środkowej korze przedczołowej (MPC) szczurów. Farmakologia, biochemia i zachowania 2009 94 163 – 168. (doi: 10.1016 / j.pbb.2009.08.003).

  110. ↵
    1. Gomez-Sanchez CE,
    2. Zhou MÓJ,
    3. Cozza EN,
    4. Morita H,
    5. Fekanie MF i
    6. Gomez-Sanchez EP

    . Biosynteza aldosteronu w mózgu szczura. Endokrynologia 1997 138 3369 – 3373. (doi: 10.1210 / en.138.8.3369).

  111. ↵
    1. Higo S,
    2. Hojo Y,
    3. Ishii H,
    4. Komatsuzaki Y,
    5. Ooishi Y,
    6. Murakami G,
    7. Mukai H,
    8. Yamazaki T,
    9. Nakahara D,
    10. Barron A
    11. i wsp

    . Endogenna synteza kortykosteroidów w hipokampie. PLoS ONE 2011 6 e21631. (doi: 10.1371 / journal.pone.0021631).

  112. ↵
    1. Taves MD,
    2. Gomez-Sanchez CE i
    3. Soma KK

    . Nadnerczowe glikokortykosteroidy i mineralokortykoidy: dowody lokalnej syntezy, regulacji i funkcji. American Journal of Physiology. Endokrynologia i metabolizm 2011 301 E11 – E24. (doi: 10.1152 / ajpendo.00100.2011).

  113. ↵
    1. Davies E &
    2. MacKenzie SM

    . Nadnerczowa produkcja kortykosteroidów. Farmakologia i fizjologia kliniczna i eksperymentalna 2003 30 437 – 445. (doi: 10.1046 / j.1440-1681.2003.03867.x).

  114. ↵
    1. Herbert J,
    2. Goodyer IM,
    3. Grossman AB,
    4. Hastings MH,
    5. de Kloet ER,
    6. Lightman SL,
    7. Lupien SJ,
    8. Roozendaal B &
    9. Seckl JR

    . Czy kortykosteroidy uszkadzają mózg? Journal of Neuroendocrinology 2006 18 393 – 411. (doi: 10.1111 / j.1365-2826.2006.01429.x).

  115. ↵
    1. Ingle D

    . Biologiczne właściwości kortyzonu: przegląd. Journal of Clinical Endocrinology 1950 10 1312 – 1354. (doi: 10.1210 / jcem-10-10-1312).

  116. ↵
    1. Bolanos SH,
    2. Khan DA,
    3. Hanczyc M,
    4. Bauer MS,
    5. Dhanani N &
    6. Brązowy ES

    . Ocena stanów nastroju u pacjentów otrzymujących długoterminową terapię kortykosteroidami oraz w grupach kontrolnych z ocenami ocenianymi przez pacjenta i ocenianymi przez lekarza. Annals of Allergy, Asthma & Immunology 2004 92 500 – 505. (doi:10.1016/S1081-1206(10)61756-5).

  117. ↵
    1. Klein JF

    . Niekorzystne skutki psychiczne ogólnoustrojowej terapii glikokortykosteroidami. American Family Physician 1992 46 1469 – 1474.

  118. ↵
    1. Brązowy ES i
    2. Suppes T

    . Objawy nastroju podczas leczenia kortykosteroidami: przegląd. Harvard Review of Psychiatry 1998 5 239 – 246. (doi: 10.3109 / 10673229809000307).

  119. ↵
    1. Sirois F.

    . Psychoza steroidowa: przegląd. Szpital Ogólny Psychiatrii 2003 25 27 – 33. (doi:10.1016/S0163-8343(02)00241-4).

  120. ↵
    1. Warrington TP i
    2. Bostwick JM

    . Psychiatryczne działania niepożądane kortykosteroidów. Mayo Clinic Proceedings 2006 81 1361 – 1367. (doi: 10.4065 / 81.10.1361).

  121. ↵
    1. Michael RP i
    2. Gibbons JL

    . Wzajemne powiązania między neuropsychiatrią układu hormonalnego. Międzynarodowy przegląd neurobiologii 1963 5 243 – 302.

  122. ↵
    1. Van Craenenbroeck K,
    2. De Bosscher K,
    3. Vanden Berghe W,
    4. Vanhoenacker P &
    5. Haegeman G.

    . Rola glikokortykoidów w zaburzeniach neuropsychiatrycznych związanych z dopaminą. Endokrynologia molekularna i komórkowa 2005 245 10 – 22. (doi: 10.1016 / j.mce.2005.10.007).

  123. ↵
    1. Montaron MF,
    2. Piazza PV,
    3. Aurousseau C,
    4. Urani A,
    5. Le Moal M &
    6. Abrous DN

    . Znaczenie receptorów kortykosteroidowych w regulacji plastyczności strukturalnej hipokampa. European Journal of Neuroscience 2003 18 3105 – 3111. (doi: 10.1111 / j.1460-9568.2003.03048.x).

  124. ↵
    1. Zunszain PA,
    2. Anacker C,
    3. Cattaneo A,
    4. Carvalho LA &
    5. Pariante CM

    . Glukokortykoidy, cytokiny i zaburzenia mózgu w depresji. Postęp w neuropsychofarmakologii i psychiatrii biologicznej 2011 35 722 – 729. (doi: 10.1016 / j.pnpbp.2010.04.011).

  125. ↵
    1. Anacker C,
    2. Zunszain PA,
    3. Carvalho LA &
    4. Pariante CM

    . Receptor glukokortykoidowy: oś depresji i leczenia przeciwdepresyjnego? Psychoneuroendocrinology 2011 36 415 – 425. (doi: 10.1016 / j.psyneuen.2010.03.007).

  126. ↵
    1. Horstmann S &
    2. Spoiwo EB

    . Glukokortykoidy jako predyktory odpowiedzi na leczenie w depresji. Harvard Review of Psychiatry 2011 19 125 – 143. (doi: 10.3109 / 10673229.2011.586550).

  127. ↵
    1. Medh RD,
    2. Lay RH &
    3. Schmidt TJ

    . Specyficzna dla agonisty modulacja transkrypcji za pośrednictwem receptora glukokortykoidowego przez leki immunosupresyjne. Endokrynologia molekularna i komórkowa 1998 138 11 – 23. (doi:10.1016/S0303-7207(98)00055-0).

  128. ↵
    1. Pariante CM,
    2. Thomas SA,
    3. Lovestone S,
    4. Makoff A &
    5. Kerwin RW

    . Czy leki przeciwdepresyjne regulują wpływ kortyzolu na mózg? Psychoneuroendocrinology 2004 29 423 – 447. (doi: 10.1016 / j.psyneuen.2003.10.009).

  129. ↵
    1. Kelly M.

    . Sterydy: leki uzależniające dla pacjenta i lekarza. Journal of Chronic Diseases 1964 17 461 – 464. (doi:10.1016/0021-9681(64)90106-7).

  130. ↵
    1. Kelly M.

    . Sterydy są lekami uzależniającymi. Reumatyzm 1965 21 50 – 54.

  131. ↵
    1. Morgan HG,
    2. Boulnois J &
    3. Burns-Cox C.

    . Uzależnienie od prednison. BMJ 1973 2 93 – 94. (doi: 10.1136 / bmj.2.5858.93).

  132. ↵
    1. Kligman AM &
    2. Frosch PJ

    . Uzależnienie od steroidów. International Journal of Dermatology 1979 18 23 – 31. (doi: 10.1111 / j.1365-4362.1979.tb01905.x).

  133. ↵
    1. Brązowy ES

    . Zależność chemiczna z udziałem glukokortykoidów. Annals of Clinical Psychiatry 1997 9 185 – 187. (doi: 10.3109 / 10401239709147796).

  134. ↵
    1. Anfinson TJ,
    2. Channappa C &
    3. Vo HT

    . Uzależnienie od narkotyków z udziałem prednizonu: dwa przypadki i przegląd literatury. Biuletyn Psychofarmakologiczny 2008 41 154 – 163.

  135. ↵
    1. Mendelson JH,
    2. Sholar MB,
    3. Goletiani N,
    4. Siegel AJ &
    5. Mello NK

    . Wpływ palenia papierosów o niskiej i wysokiej zawartości nikotyny na stany nastroju i oś HPA u mężczyzn. Neuropsychopharmacology 2005 30 1751 – 1763. (doi: 10.1038 / sj.npp.1300753).

  136. ↵
    1. Fox HC,
    2. Jackson ED i
    3. Sinha R

    . Podwyższony deficyt kortyzolu i uczenia się i pamięci u osób uzależnionych od kokainy: związek z nawrotami. Psychoneuroendocrinology 2009 34 1198 – 1207. (doi: 10.1016 / j.psyneuen.2009.03.007).

  137. ↵
    1. de Kloet ER,
    2. Oitzl MS i
    3. Joels M

    . Stres i poznanie: czy kortykosteroidy są dobre czy złe? Trendy w neurobiologii 1999 22 422 – 426. (doi:10.1016/S0166-2236(99)01438-1).

  138. ↵
    1. Hamidovic A,
    2. Childs E,
    3. Conrad M,
    4. Król A i
    5. de Wit H

    . Zmiany nastroju i uwalnianie kortyzolu wywołane stresem przewidują wpływ amfetaminy na nastrój. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu 2010 109 175 – 180. (doi: 10.1016 / j.drugalcdep.2009.12.029).

  139. ↵
    1. Deroche V,
    2. Piazza PV,
    3. Deminiere JM,
    4. Le Moal M &
    5. Simon H

    . Szczury doustnie samodzielnie podają kortykosteron. Brain Research 1993 622 315 – 320. (doi:10.1016/0006-8993(93)90837-D).

  140. ↵
    1. Piazza PV,
    2. Deroche V,
    3. Deminiere JM,
    4. Maccari S,
    5. Le Moal M &
    6. Simon H

    . Kortykosteron w zakresie poziomów wywołanych stresem posiada właściwości wzmacniające: implikacje dla zachowań poszukujących wrażeń. PNAS 1993 90 11738 – 11742. (doi: 10.1073 / pnas.90.24.11738).

  141. ↵
    1. de Jong IE,
    2. Steenbergen PJ i
    3. de Kloet ER

    . Uczulenie behawioralne na kokainę: współpraca glukokortykoidów i adrenaliny. Psychopharmacology 2009 204 693 – 703. (doi:10.1007/s00213-009-1498-3).

  142. ↵
    1. Roberts AJ,
    2. Lessov CN i
    3. Phillips TJ

    . Krytyczna rola receptorów glukokortykoidowych w indukowanym stresem i etanolem uczuleniu narządu ruchu. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 1995 275 790 – 797.

  143. ↵
    1. Piazza PV,
    2. Marinelli M,
    3. Jodogne C,
    4. Deroche V,
    5. Rouge-Pont F,
    6. Maccari S,
    7. Le Moal M &
    8. Simon H

    . Hamowanie syntezy kortykosteronu przez metyrapon zmniejsza indukowaną kokainą ruchliwość i nawrót kokainy samopodawania. Brain Research 1994 658 259 – 264. (doi:10.1016/S0006-8993(09)90034-8).

  144. ↵
    1. Mantsch JR,
    2. Saphier D &
    3. Goeders NE

    . Kortykosteron ułatwia nabywanie kokainy we własnym zakresie u szczurów: przeciwne działanie deksametazonu, agonisty receptora glukokortykoidowego typu II. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 1998 287 72 – 80.

  145. ↵
    1. Piazza PV,
    2. Barrot M,
    3. Rouge-Pont F,
    4. Marinelli M,
    5. Maccari S,
    6. Abrous DN,
    7. Simon H &
    8. Le Moal M

    . Tłumienie wydzielania glukokortykoidów i leków przeciwpsychotycznych ma podobny wpływ na mezolimbiczną transmisję dopaminergiczną. PNAS 1996 93 15445 – 15450. (doi: 10.1073 / pnas.93.26.15445).

  146. ↵
    1. Danilczuk Z,
    2. Ossowska G,
    3. Wróbel A &
    4. Lupina T.

    . Glukokortykoidy modulują efekty behawioralne indukowane przez agonistów dopaminergicznych u szczurów. Polish Journal of Pharmacology 2001 53 467 – 473.

  147. ↵
    1. Marinelli M,
    2. Aouizerate B,
    3. Barrot M,
    4. Le Moal M &
    5. Piazza PV

    . Odpowiedzi zależne od dopaminy na morfinę zależą od receptorów glukokortykoidowych. PNAS 1998 95 7742 – 7747. (doi: 10.1073 / pnas.95.13.7742).

  148. ↵
    1. Deroche-Gamonet V,
    2. Sillaber I,
    3. Aouizerate B,
    4. Izawa R,
    5. Jaber M,
    6. Ghozland S,
    7. Kellendonk C,
    8. Le Moal M,
    9. Spanagel R,
    10. Schutz G.
    11. i wsp

    . Receptor glukokortykoidowy jako potencjalny cel w ograniczaniu nadużywania kokainy. Journal of Neuroscience 2003 23 4785 – 4790.

  149. ↵
    1. Ambroggi F,
    2. Turiault M,
    3. Milet A,
    4. Deroche-Gamonet V,
    5. Parnaudeau S,
    6. Balado E,
    7. Barik J,
    8. van der Veen R,
    9. Maroteaux G,
    10. Lemberger T.
    11. i wsp

    . Stres i uzależnienie: receptor glukokortykoidowy w neuronach dopaminoceptywnych ułatwia poszukiwanie kokainy. Nature Neuroscience 2009 12 247 – 249. (doi: 10.1038 / nn.2282).

  150. ↵
    1. Barik J,
    2. Parnaudeau S,
    3. Saint Amaux AL,
    4. Guiard BP,
    5. Golib Dzib JF,
    6. Bocquet O,
    7. Bailly A,
    8. Benecke A i
    9. Tronche F.

    . Receptory glukokortykoidowe w neuronach dopaminoceptywnych, kluczowe dla kokainy, są zbędne dla molekularnych i behawioralnych odpowiedzi morfinowych. Biological Psychiatry 2010 68 231 – 239. (doi: 10.1016 / j.biopsych.2010.03.037).

  151. ↵
    1. Dong Z,
    2. Han H,
    3. Wang M,
    4. Xu L,
    5. Hao W &
    6. Cao J

    . Preferencja miejsca warunkowanego przez morfinę zależy od receptorów glukokortykoidowych zarówno w hipokampie, jak i jądrze półleżącym. Hippocampus 2006 16 809 – 813. (doi: 10.1002 / hipo.20216).

  152. ↵
    1. Wei Q,
    2. Fentress HM,
    3. Hoversten MT,
    4. Zhang L,
    5. Hebda-Bauer EK,
    6. Watson SJ,
    7. Seasholtz AF i
    8. Akil H

    . Nadekspresja receptora glikokortykosteroidów we wczesnym okresie życia zwiększa zachowanie lękowe i uwrażliwienie na kokainę. Biological Psychiatry 2012 71 224 – 231. (doi: 10.1016 / j.biopsych.2011.07.009).

  153. ↵
    1. Desrivieres S,
    2. Lourdusamy A,
    3. Muller C,
    4. Ducci F,
    5. Wong CP,
    6. Kaakinen M,
    7. Pouta A,
    8. Hartikainen AL,
    9. Isohanni M,
    10. Charoen P.
    11. i wsp

    . Polimorfizmy genów receptora glukokortykoidowego (NR3C1) i początek nadużywania alkoholu u młodzieży. Biologia uzależnień 2011 16 510 – 513. (doi: 10.1111 / j.1369-1600.2010.00239.x).

  154. ↵
    1. Devaud LL,
    2. Alele P &
    3. Ritu C.

    . Różnice płciowe w działaniu etanolu na centralny układ nerwowy. Krytyczne recenzje w neurobiologii 2003 15 41 – 59. (doi: 10.1615 / CritRevNeurobiol.v15.i1.20).

  155. ↵
    1. Becker JB i
    2. Hu M

    . Różnice płci w narkomanii. Granice w neuroendokrynologii 2008 29 36 – 47. (doi: 10.1016 / j.yfrne.2007.07.003).

  156. ↵
    1. Festa ED,
    2. Russo SJ,
    3. Gazi FM,
    4. Niyomchai T,
    5. Kemen LM,
    6. Lin SN,
    7. Foltz R,
    8. Jenab S &
    9. Quinones-Jenab V.

    . Różnice płciowe w indukowanych kokainą reakcjach behawioralnych, farmakokinetyce i poziomach monoamin. Neuropharmacology 2004 46 672 – 687. (doi: 10.1016 / j.neuropharm.2003.11.017).

  157. ↵
    1. Tygodnie N,
    2. Lewis R,
    3. Patel F,
    4. Garrison-Jakel J,
    5. Berger DE i
    6. Lupien SJ

    . Stres badawczy jako ekologiczny induktor kortyzolu i reakcji psychologicznych na stres u studentów. Napięcia 2006 9 199 – 206. (doi: 10.1080 / 10253890601029751).

  158. ↵
    1. Keenan DM,
    2. Roelfsema F,
    3. Carroll BJ,
    4. Iranmanesh A &
    5. Veldhuis JD

    . Płeć określa zależność wieku endogennej odpowiedzi na dawkę ACTH-kortyzol. American Journal of Physiology. Fizjologia regulacyjna, integracyjna i porównawcza 2009 297 R515 – R523. (doi: 10.1152 / ajpregu.00200.2009).

  159. ↵
    1. Parker CR Jr. &
    2. Porter JC

    . Zmiany rozwojowe w postaciach molekularnych immunoreaktywnej adrenokortykotropiny w przednim przysadce mózgowej człowieka. Badania hormonalne 1999 25 397 – 410. (doi: 10.1080 / 07435809909066156).

  160. ↵
    1. Rainey WE,
    2. Carr BR,
    3. Sasano H,
    4. Suzuki T &
    5. Mason JI

    . Badanie ludzkiej produkcji androgenów nadnerczy. Trendy w endokrynologii i metabolizmie 2002 13 234 – 239. (doi:10.1016/S1043-2760(02)00609-4).

  161. ↵
    1. Muniyappa R,
    2. Wong KA,
    3. Baldwin HL,
    4. Sorkin JD,
    5. Johnson ML,
    6. Bhasin S,
    7. Harman SM i
    8. Blackman MR

    . Wydzielanie dehydroepiandrosteronu u zdrowych starszych mężczyzn i kobiet: wpływ podawania testosteronu i hormonu wzrostu u starszych mężczyzn. Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism 2006 91 4445 – 4452. (doi: 10.1210 / jc.2006-0867).

  162. ↵
    1. Guazzo EP,
    2. Kirkpatrick PJ,
    3. Goodyer IM,
    4. Shiers HM &
    5. Herbert J.

    . Kortyzol, dehydroepiandrosteron (DHEA) i siarczan DHEA w płynie mózgowo-rdzeniowym człowieka: stosunek do poziomów we krwi i wpływ wieku. Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism 1996 81 3951 – 3960. (doi: 10.1210 / jc.81.11.3951).

  163. ↵
    1. Jones IC

    . Rola kory nadnerczy w reprodukcji. Brytyjski biuletyn medyczny 1955 11 156 – 160.

  164. ↵
    1. Cortes JM,
    2. Peron FG i
    3. Dorfman RI

    . Wydzielanie 18-hydroksydeoksykortykosteronu przez nadnercza szczura. Endokrynologia 1963 73 713 – 720. (doi: 10.1210 / endo-73-6-713).

  165. ↵
    1. Critchlow V,
    2. Liebelt RA,
    3. Bar-Sela M,
    4. Mountcastle W &
    5. Lipscomb HS

    . Różnica płci w spoczynkowej funkcji przysadki-nadnerczy u szczura. American Journal of Physiology 1963 205 807 – 815.

  166. ↵
    1. Malendowicz LK,
    2. Robba C &
    3. Nussdorfer GG

    . Różnice płci w strukturze i funkcji kory nadnerczy. XXII. Badania morfometryczne pod mikroskopem świetlnym i elektronowym nad wpływem gonadektomii i hormonalnej wymiany hormonów na kory nadnerczy szczura. Badania komórek i tkanek 1986 244 141 – 145. (doi: 10.1007 / BF00218391).

  167. ↵
    1. Torres JM i
    2. Ortega E

    . DHEA, PREG i ich pochodne siarczanowe na osoczu i mózgu po podaniu CRH i ACTH. Badania neurochemiczne 2003 28 1187 – 1191. (doi: 10.1023 / A: 1024276328127).

  168. ↵
    1. Goeders NE

    . Wpływ stresu na uzależnienie. Europejska Neuropsychofarmakologia 2003 13 435 – 441. (doi: 10.1016 / j.euroneuro.2003.08.004).

  169. ↵
    1. Uhart M &
    2. Różdżka GS

    . Stres, oddziaływanie alkoholu i narkotyków: aktualizacja badań ludzkich. Biologia uzależnień 2009 14 43 – 64. (doi: 10.1111 / j.1369-1600.2008.00131.x).

  170. ↵
    1. Kosten TR

    . Stres i uzależnienie. American Journal of Psychiatry 2011 168 566 – 568. (doi: 10.1176 / appi.ajp.2011.11020180).

  171. ↵
    1. Logrip ML,
    2. Zorrilla EP i
    3. Koob GF

    . Modulacja stresu samopodawania leku: implikacje dla współwystępowania uzależnień z zespołem stresu pourazowego. Neuropharmacology 2011 62 552 – 564. (doi: 10.1016 / j.neuropharm.2011.07.007).

  172. ↵
    1. Schwabe L,
    2. Dickinson A &
    3. Wolf OT

    . Stres, nawyki i uzależnienie od narkotyków: perspektywa psychoneuroendokrynologiczna. Psychofarmakologia eksperymentalna i kliniczna 2011 19 53 – 63. (doi: 10.1037 / a0022212).

  173. ↵
    1. Uz T,
    2. Akhisaroglu M,
    3. Ahmed R &
    4. Manewr H

    . Szyszynka ma kluczowe znaczenie dla dobowej ekspresji Period1 w prążkowiu i dla okołodobowego uczulenia na kokainę u myszy. Neuropsychopharmacology 2003 28 2117 – 2123.

  174. ↵
    1. Akhisaroglu M,
    2. Ahmed R,
    3. Kurtuncu M,
    4. Manev H &
    5. Uz T

    . Rytmy dobowe w uczulaniu na kokainę iw poziomach Period1 są powszechne u gatunków gryzoni. Farmakologia, biochemia i zachowania 2004 79 37 – 42. (doi: 10.1016 / j.pbb.2004.06.014).

  175. ↵
    1. Sorg BA,
    2. Stark G,
    3. Sergeeva A &
    4. Jansen HT

    . Fotoperiodyczne tłumienie przywracania leków. Neuroscience 2011 176 284 – 295. (doi: 10.1016 / j.neuroscience.2010.12.022).

  176. ↵
    1. Andretyczny R,
    2. Chaney S &
    3. Hirsh J

    . Wymaganie genów okołodobowych dla uczulenia na kokainę w Drosophila. nauka 1999 285 1066 – 1068. (doi: 10.1126 / science.285.5430.1066).

  177. ↵
    1. Spanagel R,
    2. Pendyala G,
    3. Abarca C,
    4. Zghoul T,
    5. Sanchis-Segura C,
    6. Magnone MC,
    7. Lascorz J,
    8. Depner M,
    9. Holzberg D,
    10. Soyka M
    11. i wsp

    . Gen zegara Per2 wpływa na układ glutaminergiczny i moduluje spożycie alkoholu. Nature Medicine 2005 11 35 – 42. (doi: 10.1038 / nm1163).

  178. ↵
    1. Perreau-Lenz S,
    2. Zghoul T &
    3. Spanagel R

    . Geny zegara działające w amoku. Geny zegarowe i ich rola w narkomanii i depresji. Raporty EMBO 2007 8 S20 – S23. (doi: 10.1038 / sj.embor.7401016).

  179. ↵
    1. Falcón E &
    2. McClung CA

    . Rola genów okołodobowych w narkomanii. Neuropharmacology 2009 56 (Suppl 1) 91 – 96. (doi: 10.1016 / j.neuropharm.2008.06.054).

  180. ↵
    1. Kovanen L,
    2. Saarikoski ST,
    3. Haukka J,
    4. Pirkola S,
    5. Aromaa A,
    6. Lonnqvist J &
    7. Partonen T

    . Polimorfizmy genu zegara dobowego w zaburzeniach używania alkoholu i spożyciu alkoholu. Alkohol i alkoholizm 2010 45 303 – 311. (doi: 10.1093 / alcalc / agq035).

  181. ↵
    1. Albrecht U

    . Zegar dobowy, nagroda i pamięć. Granice w neuronauce molekularnej 2011 4 41. (doi: 10.3389 / fnmol.2011.00041).

  182. ↵
    1. Malison RT,
    2. Kranzler HR,
    3. Yang BZ i
    4. Gelernter J

    . Polimorfizmy ludzkiego zegara, PER1 i PER2: brak związku z podatnością na uzależnienie od kokainy i paranoja wywołana kokainą. Genetyka psychiatryczna 2006 16 245 – 249. (doi: 10.1097 / 01.ypg.0000242198.59020.ca).

  183. ↵
    1. Danel T &
    2. Touitou Y

    . Spożywanie alkoholu nie wpływa na dobową synchronizację melatoniny u zdrowych mężczyzn. Alkohol i alkoholizm 2006 41 386 – 390. (doi: 10.1093 / alcalc / agl036).

  184. ↵
    1. Danel T,
    2. Vantyghem MC i
    3. Touitou Y

    . Odpowiedzi steroidowego systemu okołodobowego na alkohol u ludzi: znaczenie czasu i czasu trwania spożycia. Chronobiology International 2006 23 1025 – 1034. (doi: 10.1080 / 07420520600920742).

  185. ↵
    1. Edwards AV i
    2. Jones CT

    . Wydzielanie czynnika uwalniającego kortykotropinę z nadnerczy podczas stymulacji nerwu szynowego u przytomnych cieląt. Journal of Physiology 1988 400 89 – 100.

  186. ↵
    1. Ehrhart-Bornstein M,
    2. Hinson JP,
    3. Bornstein SR,
    4. Scherbaum WA &
    5. Vinson GP

    . Interakcje wewnątrznerkowe w regulacji steroidogenezy kory nadnerczy. Przegląd hormonalny 1998 19 101 – 143. (doi: 10.1210 / er.19.2.101).

  187. ↵
    1. Fukuda T,
    2. Takahashi K,
    3. Suzuki T,
    4. Saruta M,
    5. Watanabe M,
    6. Nakata T &
    7. Sasano H.

    . Urocortin 1, urokortyna 3 / stresscopin i receptory uwalniające kortykotropinę w nadnerczach ludzkich i ich zaburzeniach. Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism 2005 90 4671 – 4678. (doi: 10.1210 / jc.2005-0090).

  188. ↵
    1. Tsatsanis C,
    2. Dermitzaki E,
    3. Venihaki M,
    4. Chatzaki E,
    5. Minas V,
    6. Gravanis A i
    7. Margioris AN

    . Rodzina peptydów czynnika uwalniającego kortykotropinę (CRF) jako lokalnych modulatorów funkcji nadnerczy. Nauki o życiu komórkowym i molekularnym 2007 64 1638 – 1655. (doi:10.1007/s00018-007-6555-7).

  189. ↵
    1. van den Brink W &
    2. van Ree JM

    . Leczenie farmakologiczne uzależnienia od heroiny i kokainy. Europejska Neuropsychofarmakologia 2003 13 476 – 487. (doi: 10.1016 / j.euroneuro.2003.08.008).

  190. ↵
    1. Sabino V,
    2. Cottone P,
    3. Zhao Y,
    4. Steardo L,
    5. Koob GF i
    6. Zorrilla EP

    . Selektywna redukcja picia alkoholu u szczurów preferujących alkohol na Sardynii przez antagonistę receptora sigma-1. Psychopharmacology 2009 205 327 – 335. (doi: 10.1007 / s00213-009-1548-x).

  191. ↵
    1. Moreno AY,
    2. Azar MR,
    3. Warren NA,
    4. Dickerson TJ,
    5. Koob GF i
    6. Janda KD

    . Krytyczna ocena szczepionki nikotynowej w modelu behawioralnym samopodawania. Molekularne środki farmaceutyczne 2010 7 431 – 441. (doi: 10.1021 / mp900213u).

  192. ↵
    1. Koob GF i
    2. Le Moal M

    . Uzależnienie od narkotyków, rozregulowanie nagrody i allostaza. Neuropsychopharmacology 2001 24 97 – 129. (doi:10.1016/S0893-133X(00)00195-0).

  193. ↵
    1. Miquel M,
    2. Toledo R,
    3. Garcia LI,
    4. Coria-Avila GA i
    5. Manzo J

    . Dlaczego powinniśmy pamiętać o móżdżku, gdy myślimy o uzależnieniu? Aktualne recenzje dotyczące nadużywania narkotyków 2009 2 26 – 40. (doi: 10.2174 / 1874473710902010026).

    1. Deroche V,
    2. Marinelli M,
    3. Le Moal M &
    4. Piazza PV

    . Glukokortykoidy i behawioralne efekty psychostymulantów. II: Kokaina dożylne samodzielne podawanie i przywrócenie zależy od poziomu glikokortykosteroidów. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 1997 281 1401 – 1407.

    1. Piazza PV,
    2. Maccari S,
    3. Deminiere JM,
    4. Le Moal M,
    5. Mormede P &
    6. Simon H

    . Poziom kortykosteronu określa indywidualną podatność na samopodawanie amfetaminy. PNAS 1991 88 2088 – 2092. (doi: 10.1073 / pnas.88.6.2088).

    1. Marinelli M,
    2. Rouge-Pont F,
    3. De Jesus-Oliveira C,
    4. Le Moal M &
    5. Piazza PV

    . Ostra blokada wydzielania kortykosteronu zmniejsza wpływ kokainy na stymulację psychomotoryczną. Neuropsychopharmacology 1997 16 156 – 161. (doi:10.1016/S0893-133X(96)00169-8).

    1. Goeders NE &
    2. Guerin GF

    . Wpływ kombinacji metyraponu i oksazepamu na samopodawanie kokainy i żywności u szczurów. Farmakologia, biochemia i zachowania 2008 91 181 – 189. (doi: 10.1016 / j.pbb.2008.07.005).

    1. Shalev U,
    2. Marinelli M,
    3. Baumann MH,
    4. Piazza PV &
    5. Shaham Y

    . Rola kortykosteronu w spowodowanym pozbawieniem żywności przywracaniu kokainy u szczura. Psychopharmacology 2003 168 170 – 176. (doi:10.1007/s00213-002-1200-5).

    1. Barrot M,
    2. Abrous DN,
    3. Marinelli M,
    4. Rouge-Pont F,
    5. Le Moal M &
    6. Piazza PV

    . Wpływ glukokortykoidów na przenoszenie dopaminergiczne w prążkowiu grzbietowo-bocznym szczura. European Journal of Neuroscience 2001 13 812 – 818. (doi: 10.1046 / j.1460-9568.2001.01434.x).

    1. Marinelli M,
    2. Rouge-Pont F,
    3. Deroche V,
    4. Barrot M,
    5. De Jesus-Oliveira C,
    6. Le Moal M &
    7. Piazza PV

    . Glukokortykoidy i behawioralne działanie psychostymulatorów. I: Reakcja lokomotoryczna na kokainę zależy od podstawowego poziomu glukokortykoidów. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 1997 281 1392 – 1400.

    1. Nelson AM,
    2. Kleschen MJ &
    3. Zahniser NR

    . Indywidualne różnice w indukowanej kokainą aktywności ruchowej samców szczurów Sprague-Dawley nie są wyjaśnione poziomami kortykosteronu w osoczu. Neuroscience Letters 2010 476 9 – 13. (doi: 10.1016 / j.neulet.2010.03.032).

    1. Rose AK,
    2. Shaw SG,
    3. Prendergast MA &
    4. Mały HJ

    . Znaczenie glikokortykoidów w uzależnieniu od alkoholu i neurotoksyczności. Alkoholizm, badania kliniczne i eksperymentalne 2010 34 2011 – 2018. (doi: 10.1111 / j.1530-0277.2010.01298.x).

    1. Fiancette JF,
    2. Balado E,
    3. Piazza PV &
    4. Deroche-Gamonet V.

    . Mifepriston i spironolakton w różny sposób zmieniają samo-podawanie dożylne kokainy i lokomocję indukowaną kokainą u myszy C57BL / 6J. Biologia uzależnień 2010 15 81 – 87. (doi: 10.1111 / j.1369-1600.2009.00178.x).

    1. Izawa R,
    2. Jaber M,
    3. Deroche-Gamonet V,
    4. Sillaber I,
    5. Kellendonk C,
    6. Le Moal M,
    7. Tronche F &
    8. Piazza PV

    . Regulacja ekspresji genów po uczuleniu behawioralnym na kokainę u myszy transgenicznych pozbawionych receptora glukokortykoidowego w mózgu. Neuroscience 2006 137 915 – 924. (doi: 10.1016 / j.neuroscience.2005.10.006).