223 Tom, 2016, Pages 43 – 62
Neuronauka w medycynie uzależnień: od zapobiegania do rehabilitacji - konstrukty i leki
Abstrakcyjny
W tym rozdziale pokrótce dokonamy przeglądu podstawowej biologii stresu psychicznego i reakcji na stres. Proponujemy, aby stres psychiczny i neurobiologia reakcji na stres odgrywały rolę w rozpoczynaniu, utrzymywaniu się i nawrotach używania substancji. Proponowane mechanizmy obejmują z jednej strony złożone interakcje między biologicznymi mediatorami reakcji na stres a dopaminergicznym układem nagrody, a z drugiej strony mediatorami reakcji na stres i innymi systemami kluczowymi w moderowaniu kluczowych zachowań związanych z uzależnieniem takie jak endogenne opioidy, układ współczulno-nadnerczowo-rdzeniowy i endokannabinoidy. Ekscytujące nowe kierunki badań, w tym genomika, seks jako moderator reakcji na stres i uzależnienia behawioralne (hazard, hiperseksualność, dysfunkcyjne korzystanie z Internetu i żywność jako substancja uzależniająca) są również pokrótce przedstawione w kontekście stresu jako moderatora reakcji na stres. proces uzależniający.
Słowa kluczowe Stres; Ścieżki reakcji na stres; Recydywa; Emocje; Zachowania uzależniające; Oś podwzgórze-przysadka-kora nadnerczy; Odpowiedź współczulno-nadnerczowo-rdzeniowa; Zachowania uzależniające; Kortyzol
WYCIECZKI:
Psychobiologia stresu w kontekście medycyny uzależnień od narkotyków po uzależnienia behawioralne
Chociaż różnorodne czynniki stresogenne zewnętrzne w stosunku do procesu uzależnienia mogą ułatwiać początkowe eksperymenty, długotrwałe używanie lub nawrót, wycofanie i negatywny afekt towarzyszący odstawieniu same w sobie są doświadczeniem awersyjnym i stresującym (Kassel i in., 2007). Użyj w odpowiedzi na negatywny afekt spowoduje wzmocnienie negatywne (usunięcie bodźca awersyjnego), co z kolei zwiększa prawdopodobieństwo późniejszego użycia, a jeśli będzie powtarzane, długotrwałego używania. Pozytywne wzmocnienie wynika z haju lub przyjemności doświadczanej w odpowiedzi na użycie substancji uzależniającej
Obecna wersja DSM 5 (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2014) na nowo zdefiniowała definicję uzależnienia, tak aby obejmowała zarówno nadużywanie substancji, jak i uzależnienie, które występują na naturalnym kontinuum od łagodnego do ciężkiego. W ramach kwalifikacji do diagnozy w ramach tego nowego systemu unika się słów „uzależnienie” i „uzależnienie” na rzecz szerzej rozumianych zaburzeń związanych z używaniem substancji psychoaktywnych
Wiele z tych prób poradzenia sobie lub wyeliminowania stresora w fazie oporności kończy się niepowodzeniem lub, w przypadku używania substancji u ludzi, jest szkodliwe.
WSPÓŁCZESNE ŚCIEŻKI MIĘDZY STRESEM A UZALEŻNIENIEM
Istnieją dowody na to, że pod wieloma względami dynamiczna neurofizjologia reakcji na stres odzwierciedla neurofizjologię widoczną u ludzi i zwierząt, które były chronicznie narażone na działanie narkotyków. Na przykład zarówno stres, jak i uzależnienie mają podobne zmiany w zachowaniu, podobne zmiany neurofizjologiczne w układach HPA, LC – NE, autonomicznym i eCB oraz podobne profile ryzyka (płeć, psychopatologia itp.). Przewlekły stres społeczny u zwierząt i ludzi prowadzi do wzrostu lęku, negatywnych emocji oraz zmian w śnie i jedzeniu (Adam i Epel, 2007; Akerstedt, 2006; Chida i Hamer, 2008), a wszystkie te zjawiska są powszechne w przypadku uporczywego nadużywania substancji. To samo dotyczy zaburzeń uwagi, koncentracji, pamięci i podejmowania decyzji (Het i in., 2005). Z neurofizjologicznego punktu widzenia istnieje również wiele wspólnych ścieżek. Jak wskazano powyżej, zarówno przewlekły stres społeczny, jak i przewlekła ekspozycja na narkotyki, takie jak morfina, prowadzi do zmian w funkcjonowaniu LC–NE, które wydają się być zależne od endogennych funkcji opioidowych (Chaijale i in., 2013; Curtis i in., 2012). . Ogólnie rzecz biorąc, chociaż istnieje pewna zmienność w zależności od składu chemicznego nadużywanej substancji, ostre zażywanie narkotyków prowadzi również do zwiększonego funkcjonowania HPA i SNS w podobny sposób jak stres (al'Absi i in., 2008; Fox i in., 2006; Hamidovic i in., 2010; Mick i in., 2013).
Jedną z powszechnych ścieżek, która wzbudziła największe zainteresowanie badaczy, jest rola dopaminergicznych ścieżek nagrody w mózgu. Jak stwierdzono powyżej, narkotyki zwiększają aktywność układu HPA, SNS i endogennych układów opioidowych w podobny sposób, jak przewlekły stres. Skutki behawioralne są z kolei łagodzone przez wiele układów neurobiologicznych, w tym katecholaminy: dopaminę, NE i serotoninę (Salamone i Correa, 2013). Układ HPA i układ dopaminergiczny są współzależne (Boyson i in., 2014). W szczególności dopaminę powiązano z właściwościami nagrody wynikającymi z zażywania narkotyków. Na przykład badania farmakologiczne wykazały, że stres zwiększa produkcję dopaminy poprzez aktywację receptora glukokortykoidowego (Boyson i in., 2014). W szczególności zwiększona ośrodkowa aktywność CRF nasila aktywność receptora N-metylo-D-asparaginianu, co z kolei skutkuje zwiększoną transmisją dopaminergiczną (Marinelli, 2007). Wsparcie dla roli aktywacji HPA w zwiększaniu aktywności dopaminergicznej zostało ewidentne w badaniach z wykorzystaniem różnych metodologii (Barrot i in., 2000; Graf i in., 2013). Dzięki tym badaniom zidentyfikowano krytyczne ścieżki i struktury nagrody OUN, w tym brzuszny obszar nakrywkowy, jądro półleżące i korę przedczołową (Baik, 2013; Kringelbach i in., 2012; Lawrence i Brooks, 2014).
Oprócz dopaminergicznego szlaku nagrody, zarówno stres, jak i narkotyki negatywnie wpływają na szlak serotoninergiczny składający się z jądra szwu, prążkowia, jądra półleżącego i całej kory nowej. Skutki zmienionego funkcjonowania serotoninergicznego wyrażają się jako zmiany nastroju, pamięci, snu i funkcji poznawczych; wszystkie one są widoczne w stanach przewlekłego stresu i nadużywaniu narkotyków (Kirby i in., 2011; Meerlo i in., 2008; Meneses, 2013)
Różne fizjologiczne markery stresu przewidują nawrót. Na przykład u palaczy, którzy wykazują osłabioną reakcję układu współczulnego i stresu HPA w ciągu pierwszych 24 godzin nawrotu, występuje zwiększone ryzyko nawrotu 4 tygodnie po rzuceniu palenia (al'Absi, 2006; al'Absi i in., 2004, 2005; Ceballos i al'Absi, 2006), podobnie jak wzmożony negatywny afekt
Podobnie głód palenia lub nawrót wywołany stresem są silnym negatywnym wzmocnieniem uporczywego palenia (Ahmed i Koob, 2005). Chociaż to doświadczenie jest psychologicznie stresujące, pozornie sprzeczna z intuicją, osłabiona reakcja osób, które nawracają, wydaje się być powiązana, przynajmniej częściowo, z CRF (Erb, 2007).
Oprócz osi HPA, katecholaminy i glutaminian w jądrze półleżącym i korze przedczołowej są indukowane przez sygnały narkotykowe, zażywanie narkotyków i/lub stres
Chociaż rozpoczęliśmy tę sekcję od przykładu uzależnienia od nikotyny, ważne jest, aby podkreślić, że stres i nieprawidłowa reakcja na kortyzol są również powiązane z nawrotami po próbach zaprzestania stosowania innych substancji, w tym kokainy, opiatów, alkoholu, amfetaminy i marihuany (Fox i in. ., 2013; Hamidovic i in., 2010; Higley i in., 2011; Sinha, 2011). Jednakże w przypadku niektórych substancji uzależniających, takich jak heroina, reakcja kortyzolu jest raczej podwyższona niż osłabiona, zwłaszcza w odpowiedzi na sygnały związane z narkotykami (Fatseas i in., 2011). Niezależnie od kierunku zmian w HPA, istnieje wiele dowodów na to, że zażywanie narkotyków jest powiązane z rozregulowaniem osi HPA, być może w powiązaniu z rozregulowaniem systemów regulacji emocjonalnej, centralnego układu nagrody i funkcji wykonawczych
Stres i uzależnienia behawioralne
Po raz pierwszy zaburzenie hazardowe zostało dodane do DSM 5 w 2013 r. ze względu na jego wyraźne wzorce zachowań uzależniających (Hasin i in., 2013). Jeśli, jak argumentowaliśmy powyżej, stres psychiczny jest kluczowym czynnikiem w inicjacji, utrzymywaniu się i nawrotach wszystkich uzależnień, wówczas logiczne byłoby, że powinny istnieć dowody na taki związek stresu i uzależnienia pomiędzy wszystkimi behawioralnymi, emocjonalnymi, poznawcze i fizjologiczne parametry stresu specyficzne dla hazardu. Rzeczywiście tak jest w przypadku wielu z tych parametrów. Na przykład zgłaszane stresy psychospołeczne, takie jak rozwód, konflikty małżeńskie i historia przemocy w dzieciństwie, są bardziej powszechne w próbach patologicznych hazardzistów (PG) (Black i in., 2012). Większy stres życiowy w momencie leczenia jest jednym z najsilniejszych czynników prognostycznych nawrotu PG po 4 miesiącach od leczenia (Gomes i Pascual-Leone, 2014). Chociaż wyjściowy poziom kortyzolu może nie wzrosnąć w przypadku hazardu
istnieją negatywne korelacje z długością patologicznego hazardu i kortyzolem, całkowitymi dysfunkcjami związanymi z hazardem i stresem związanym z hazardem (Geisel i in., 2015). Co więcej, zachowania związane z hazardem nasilają się wraz z eksperymentalną indukcją stanu stresu, choć nie w przypadku wszystkich typów stresorów (Steinberg i in., 2011). Wczesne badania wskazują, że fizjologia stresu, mierzona za pomocą HPA, układu współczulnego, serotoninergicznego, dopaminergicznego i endogennego opioidu, została powiązana z zachowaniami hazardowymi, utrzymywaniem się i nawrotami (Blanchard i in., 2000; Campbell-Meiklejohn i in., 2011; van den Bos i in., 2009). W przypadku PG podstawowe krążące NE, EPI i dopamina są podwyższone, a akt hazardu jest stanem pobudzenia (Meyer i in., 2004). W przeciwieństwie do poziomu podstawowego lub zachowań związanych z hazardem, reakcja kortyzolu na sygnały hazardowe może być nieobecna u osób PG, ale nie u graczy rekreacyjnych
(Paris i in., 2010a,b). Wreszcie badania neuroobrazowe wskazują, że podobnie jak uzależnienie od alkoholu, patologiczny hazard wiąże się z nieprawidłowościami w przednim zakręcie obręczy, prążkowiu brzusznym i korze przedczołowej (Koehler i in., 2013). Inne zachowania o charakterze uzależniającym (uporczywe i dysfunkcjonalne używanie lub zachowanie prowadzące do klinicznie istotnego upośledzenia lub stresu) obejmują hiperseksualność, zaburzenia korzystania z Internetu i nieuporządkowane nadmierne objadanie się (inaczej „uzależnienie od jedzenia”). Chociaż żaden z nich nie osiągnął jeszcze poziomu uwzględnienia w DSM 5 jako zaburzenie związane z używaniem substancji, istnieje pewne przekonanie, że wspólną cechą każdego z nich jest nasilający się schemat używania prowadzący do dysfunkcji. Co więcej, istnieją wczesne dowody na związek między tymi potencjalnymi uzależnieniami behawioralnymi (rzekome uzależnienie od seksu i zaburzenia korzystania z Internetu) a dopaminą, zgłaszanym stresem lub rozregulowaniem osi HPA (Farre i in., 2015; Hou i in., 2012). . Wreszcie, obecnie toczy się szeroka debata na temat tego, czy istnieje „uzależnienie od jedzenia” lub „uzależnienie od jedzenia”, które różni się od tradycyjnych zaburzeń odżywiania, takich jak anoreksja lub bulimia (Rogers i Smit, 2000). Choć nadal dość kontrowersyjne, zwolennicy pojęcia uzależnienia od żywności wskazują na jego podatność na stres i dopaminergiczny system nagrody jako dowód odróżniający go od innych zaburzeń odżywiania (Adam i Epel, 2007; Volkow i in., 2013).
;