Uzależnienie. Rękopis autora; dostępny w PMC 2015 Jul 1.
Opublikowany w końcowym edytowanym formularzu jako:
PMCID: PMC4048632
NIHMSID: NIHMS575230
Giuseppe N. Giordano, PhD,1 Henrik Ohlsson, PhD,1 Kenneth S. Kendler, MD,2 Kristina Sundquist, MD, PhD,1,3 i Jan Sundquist, MD, PhD1,3
Abstrakcyjny
Cele
Narażenie na nadzwyczajne traumatyczne doświadczenia jest jednym z uznanych czynników ryzyka zażywania narkotyków. Naszym celem jest analiza wpływu potencjalnie zmieniających życie stresorów dziecięcych, doświadczanych z drugiej ręki, na późniejsze zaburzenia używania narkotyków w krajowej populacji szwedzkiej młodzieży i młodych dorosłych (w wieku 15 – 26).
Wnętrze
Przeprowadziliśmy analizy regresji proporcjonalnego hazardu Coxa, uzupełnione o porównania względnych par.
Oprawa
Szwecja
Uczestnicy
Wszystkie osoby w populacji szwedzkiej urodziły 1984 na 1995, które zostały zarejestrowane w Szwecji pod koniec roku kalendarzowego, w którym przeszły na 14. Nasz czas obserwacji (średnia: 6.2 lat; Range 11 lat) rozpoczął się w roku, w którym przeszły na 15 i trwał do grudnia 2011 (N = 1,409,218).
Pomiary
Naszą zmienną wynikową było zaburzenie używania narkotyków, zidentyfikowane na podstawie rejestrów medycznych, prawnych i farmaceutycznych. Czynniki stresogenne w dzieciństwie, zgodnie z kryteriami stresora DSM-IV, obejmują śmierć członka najbliższej rodziny i doświadczenia z drugiej ręki w zakresie diagnozowania nowotworów złośliwych, poważnych wypadków przypadkowych i ofiary napaści. Inne współzmienne obejmują rozwód rodziców, rodzinne samopoczucie psychiczne oraz rodzinne zaburzenia związane z używaniem narkotyków i alkoholu.
Ustalenia
Po dostosowaniu do wszystkich rozważanych czynników zakłócających, osoby narażone na stresory wieku dziecięcego „śmierć rodzicielska” lub „napaść rodzicielska” miały ponad dwukrotnie większe ryzyko zaburzeń związanych z używaniem narkotyków niż osoby, które nie były (HR = 2.63 (2.23 – 3.09) i 2.39 (2.06 – 2.79) ), odpowiednio).
wnioski
Dzieci pod 15, które przeżywają z drugiej ręki niezwykłe traumatyczne wydarzenie (takie jak zaatakowanie rodzica lub rodzeństwa, zdiagnozowanie raka lub śmierć) wydają się mieć w przybliżeniu dwa razy większe ryzyko rozwoju zaburzeń związanych z używaniem narkotyków niż ci, którzy tego nie robią.
Wprowadzenie
Narażenie na nadzwyczajne zdarzenia traumatyczne, określone przez DSM-](tj. wykorzystywanie fizyczne i / lub seksualne w dzieciństwie, napaść na tle seksualnym lub walka z dorosłością) jest jednym z kilku uznanych czynników ryzyka zaburzeń związanych z używaniem narkotyków (1, 2). Ponad 90% osób zażywających narkotyki zgłasza jedno lub więcej traumatycznych wydarzeń w swoim życiu (2, 3); jednakże mechanizmy stojące za tym powiązaniem pozostają niejasne, z trzema szkołami myślenia widocznymi w literaturze dotyczącej używania substancji. Po pierwsze, istnieje hipoteza „samoleczenia” (4), który stanowi, że traumatyczne wydarzenie poprzedza zażywanie narkotyków, a osoby nielegalnie „przepisują sobie”, aby poradzić sobie ze stresem związanym z przeszłym urazem. Po drugie, czy teoria, że używanie narkotyków poprzedza zdarzenie traumatyczne, że zażywanie narkotyków jest zachowaniem wysokiego ryzyka, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka narażenia na przyszłe urazy (5-7). Wreszcie, czy „hipoteza artefaktów” zakłada, że skojarzenia między traumatycznymi zdarzeniami a używaniem narkotyków nie są przyczynowe, są one mylone (lub pośredniczone) przez niezmierzone czynniki, na przykład dobrostan psychiczny (8, 9), lub wspólne czynniki genetyczne i środowiskowe (10).
Badania koncentrujące się na hipotezach „samoleczenia” i „artefaktów” zwracają szczególną uwagę na niekorzystne doświadczenia z dzieciństwa (11-15), ponieważ dzieci są uważane za wysoce podatne na potencjalne długoterminowe negatywne wpływy, które przeciwności losu mogą mieć na przyszłe zachowania i wyniki zdrowotne (16-18). Wiele badań dotyczących negatywnych doświadczeń z dzieciństwa i psychopatologii koncentruje się głównie na urazach związanych z fizycznym i emocjonalnym znęcaniem się, zaniedbaniem i wykorzystywaniem seksualnym (na przykład patrz: (8, 9, 19-21)). Naukowcy uznali również czynniki środowiskowe i potencjalne czynniki genetyczne (takie jak zaburzenia narkotykowe i alkoholowe) za czynniki ryzyka, które mogą wpływać na przyszłe nadużywanie substancji (17, 18).
Jednak wcześniejsze badania poświęcają mniej uwagi wydarzeniom, które można określić jako „nieoczekiwane” negatywne doświadczenia z dzieciństwa. Termin ten jest naszą próbą zdefiniowania potencjalnie zmieniających życie wydarzeń z dzieciństwa, które nie są sklasyfikowane jako formy nadużyć lub zaniedbania, które również operują DSM-IV kryterium stresora. Takie zdarzenia są podzielone na: i) traumę doświadczoną „z pierwszej ręki” i ii) traumę doświadczoną „z drugiej ręki”, tj. Uczenie się traumy, która wystąpiła u członka najbliższej rodziny (rodzica / rodzeństwa) (22, 23). Niniejsze badanie skupi się na tej drugiej grupie.
Kierowanie się DSM-IV kryterium stresora (22, 23), zidentyfikowaliśmy cztery odpowiednie proxy dla używanych traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa ze szwedzkich danych rejestrowych. Wśród nich był członek najbliższej rodziny: i) zdiagnozowano nowotwór złośliwy, ii) został zaatakowany, iii) doznał poważnego przypadkowego urazu prowadzącego do trwałej niepełnosprawności, oraz iv) umierając. Stawiamy hipotezę, że doznania traumy z drugiej ręki w dzieciństwie są również w stanie wywołać stres emocjonalny, a zatem mogą wpływać na późniejsze zażywanie narkotyków.
Nielegalne używanie substancji często zaczyna się w okresie dojrzewania (12 – 19 lat) (24). Dzieci narażone na niekorzystne doświadczenia mają jeszcze większe ryzyko wczesnego debiutu substancji (25). Celem tego badania podłużnego było zbadanie powiązań między doświadczeniami urazów z dzieciństwa z drugiej ręki (w wieku 0 – 14) a przyszłymi zaburzeniami używania narkotyków w krajowej populacji szwedzkiej młodzieży i młodych dorosłych (w wieku 15 – 26 lat) . Poprzez dalsze rozważanie rodzinnych zaburzeń związanych z używaniem narkotyków i alkoholu oraz dobrostanu psychicznego, nasze badanie miało na celu przetestowanie hipotezy „samoleczenia” (4), badając stopień, w jakim związek między urazami z dzieciństwa z drugiej ręki a zaburzeniami używania narkotyków jest przyczynowy.
Metody
Zaburzenie używania narkotyków to zespół czynników wieloczynnikowych, na które wpływają genetyczne czynniki ryzyka, szersza podatność na szereg zaburzeń eksternalizacyjnych oraz szereg czynników ryzyka środowiskowego (26). Użyliśmy identycznych źródeł danych opisanych w kilku poprzednich publikacjach na temat narkomanii w Szwecji (26-28). Krótko mówiąc, wykorzystaliśmy połączone dane z wielu szwedzkich rejestrów ogólnokrajowych i danych dotyczących opieki zdrowotnej. Łączenie zostało osiągnięte dzięki unikalnemu indywidualnemu numerowi identyfikacyjnemu 10, który został przydzielony przy urodzeniu lub imigracji wszystkim mieszkańcom Szwecji. Do stworzenia naszej bazy danych dotyczących zaburzeń związanych z używaniem narkotyków wykorzystano następujące źródła: szwedzki rejestr wypisów ze szpitala, zawierający wszystkie hospitalizacje dla wszystkich szwedzkich mieszkańców z 1964 – 2010; Szwedzki Rejestr Leków, zawierający wszystkie recepty w Szwecji pobrane przez pacjentów od 2005 do 2009; Rejestr Opieki Ambulatoryjnej, zawierający informacje ze wszystkich przychodni od 2001 do 2010; rejestr podstawowej opieki zdrowotnej, zawierający diagnostykę ambulatoryjną z 2001 – 2007 dla 1 milionów pacjentów ze Sztokholmu i środkowej Szwecji; szwedzki rejestr przestępczości, zawierający krajowe dane dotyczące wszystkich wyroków skazujących wydanych przez 1973 – 2011; Szwedzki Rejestr Podejrzeń, zawierający krajowe dane wszystkich osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa z 1998 – 2011; oraz Szwedzki Rejestr Śmiertelności, zawierający wszystkie przyczyny śmierci.
Zależne zmienne - zaburzenie używania narkotyków
Zidentyfikowaliśmy przypadki zaburzeń związanych z używaniem narkotyków ze szwedzkich rejestrów medycznych za pośrednictwem ICD kody: ICD8: uzależnienie od narkotyków (304); ICD9: psychozy lekowe (292) i uzależnienie od narkotyków (304); ICD10: zaburzenia psychiczne i behawioralne spowodowane używaniem substancji psychoaktywnych (F10 – F19), z wyjątkiem tych spowodowanych alkoholem (F10) lub tytoniem (F17)); w rejestrze przestępczości za pomocą kodów: 3070 (jazda pod wpływem narkotyków), 5010, 5011 i 5012 (posiadanie i używanie nielegalnej substancji) oraz przez odniesienia do praw dotyczących narkotyków (prawo 1968: 64, akapit 1, punkt 6 (posiadanie, używanie lub inne opłaty związane z nielegalnymi substancjami)) i związane z narkotykami wykroczenia drogowe (prawo 1951: 649, paragraf 4, podrozdział 2 i akapit 4A, podsekcja 2).
Zaburzenia związane z zażywaniem narkotyków zostały zidentyfikowane u osób (z wyłączeniem osób cierpiących na raka) w przepisanym rejestrze leków, który pobrał (średnio) więcej niż cztery zdefiniowane dzienne dawki leków hipnotycznych i uspokajających (system klasyfikacji Anatomical Therapeutic Chemical (ATC) N05C i N05BA) ) lub Opioidy (ATC: N02A) przez okres dwunastu miesięcy. Badanie to zostało zatwierdzone przez 30th November 2011 przez regionalną komisję ds. Oceny etycznej w Lund, Szwecja (Dnr 2011 / 675).
Badana populacja
Próbowaliśmy wszystkich osobników w populacji szwedzkiej urodzonych w 1984 na 1995, którzy zostali zarejestrowani w Szwecji pod koniec roku kalendarzowego, w którym stali się 14. Nasz czas obserwacji (średnio: 6.2 lat; zakres 11 lat) rozpoczął się w roku, w którym zwrócili 15 i kontynuowali rok 2011 (N = 1,409,218).
Zmienne niezależne
Niespodziewane niekorzystne doświadczenia z dzieciństwa
Zidentyfikowaliśmy cztery traumy z dzieciństwa z drugiej ręki ICD kody ze szwedzkiego rejestru wypisów ze szpitali, przy czym takie zdarzenia mają miejsce w przypadku członków najbliższej rodziny z naszej badanej próby (rodzice / pełne rodzeństwo - patrz dodatek dla ICD kody). Obejmowały one diagnozę nowotworów złośliwych; przypadkowe obrażenia prowadzące do trwałej niepełnosprawności (uraz rdzenia kręgowego lub całkowita / częściowa utrata kończyn); ofiara napaści; i śmierć.
Po pierwsze, stworzyliśmy skumulowaną zmienną „nieoczekiwane niekorzystne doświadczenie dzieciństwa”, podsumowując odpowiedzi na wszystkie cztery zdarzenia. Ta zmienna reprezentowała bezpośrednią traumę tylko dla rodziców naszej populacji badawczej, a nie dla ich rodzeństwa (1 / 0). Stworzyliśmy również zmienną dychotomiczną (1 / 0) dla każdego z czterech zdarzeń stresorowych i stratyfikowaliśmy je według dotkniętego członka rodziny (rodzica lub rodzeństwa pełnego). Jakikolwiek stresor z dzieciństwa z drugiej ręki (jak zdefiniowano powyżej) musiał wystąpić u najbliższego członka rodziny, podczas gdy nasza populacja badana była w wieku 0 – 14.
W naszych analizach uwzględniliśmy rozwód rodzicielski jako współzmienną. Chociaż rozwód nie kwalifikuje się jako DSM-IV stresor, wcześniejsze badania wykazały związki między strukturą rodziny a zaburzeniami używania narkotyków (29-32). Ponieważ wspólne zamieszkiwanie bez małżeństwa jest powszechne w Szwecji, rok „rozwodu” zdefiniowaliśmy jako rok, w którym osoby przestały mieszkać z obojgiem rodziców.
Inne rozważane współzmienne to płeć naszej badanej populacji i edukacja ich rodziców, dobrostan psychiczny, zaburzenia związane z używaniem narkotyków i alkoholu, określone przez ICD kody (17, 18, 33, 34). Wśród rodzeństwa za potencjalny czynnik zakłócający uważano tylko zaburzenie używania narkotyków (nie alkoholu) (34). Ponieważ średni wiek początkowej diagnozy zaburzeń związanych z używaniem alkoholu w naszej próbie wynosił 41.9 lat, założyliśmy, że takie zachowanie w późniejszym życiu będzie miało niewielki lub żaden wpływ na zażywanie narkotyków przez ich rodzeństwo w wieku 15 – 24. Ponadto, wcześniejsze badania sugerują brak istotnego związku między zaburzeniami spożywania alkoholu przez rodzeństwo a innymi zaburzeniami używania narkotyków przez rodzeństwo (35, 36).
Zmierzyliśmy wszystkie zmienne towarzyszące, podczas gdy nasza populacja badana była w wieku 0 – 14 lat (patrz zmienna zależna definicje i dodatek dla wszystkich ICD kody).
Analiza statystyczna
Ze względu na różne okresy narażenia oparte na roku i miesiącu urodzenia, w celu zbadania związków między stresorami dziecięcymi a późniejszym zaburzeniem używania narkotyków, wykorzystaliśmy regresję proporcjonalnego zagrożenia Coxem do zbadania wszystkich osób w wieku 15 do: i) czasu pierwszego rejestracja zaburzeń związanych z używaniem narkotyków; ii) aż do śmierci; lub iii) do końca obserwacji (rok 2011), w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Jako że w analizie można uwzględnić pełnoletnie rodzeństwo, dostosowaliśmy się do niezależności za pomocą solidnego estymatora kanapkowego. Zbadaliśmy założenie proporcjonalności we wszystkich modelach; jeśli nie zostało to spełnione, uwzględniliśmy termin interakcji między interesującą zmienną a logarytmem czasu. Przetestowaliśmy założenie proporcjonalnych zagrożeń dla wszystkich innych zmiennych zarówno przed, jak i po włączeniu terminu interakcji. Główną zmienną predykcyjną w analizie były „nieoczekiwane niekorzystne doświadczenia z dzieciństwa”.
Model 1 był prostą analizą naszej skumulowanej „rodzicielskiej” zmiennej stresora z dzieciństwa. Model 2 dostosowany do rozwodu rodziców, edukacji rodzicielskiej i płci naszej populacji badanej. Model 3 dodatkowo dostosowano pod kątem genetycznych i środowiskowych czynników rodzicielskich (poprzez wykluczenie osób z zaburzeniami związanymi z narkotykami i alkoholem oraz zaburzeniami psychicznymi z analizy). Model 4 dalej dostosowany do rodzina czynniki genetyczne i / lub środowiskowe, wykluczając również osoby z zaburzeniami zażywania narkotyków przez rodzeństwo.
Przeprowadziliśmy oddzielne analizy, aby zbadać wpływ każdej z czterech oddzielnych kategorii stresora, Modele A1a – A1d, zdarzenia testowe, które wystąpiły u rodziców i / lub rodzeństwa. Modele A2a – A2d powtórzyły analizę w A1a – A1d, jednocześnie dostosowując dla cała kolekcja potencjalne czynniki zakłócające rozpatrywane w modelu 4.
Jako test wrażliwości, za pomocą Szwedzkiego Rejestru Wielopokoleniowego, zidentyfikowaliśmy wszystkie pierwsze pary kuzynów i rodzeństwa, które były niezgodne w przypadku zaburzeń związanych z używaniem narkotyków oraz naszą skumulowaną zmienną „nieoczekiwane niekorzystne doświadczenie dzieciństwa” (N (pierwsi kuzyni) = Pary 25,522; N (pełne rodzeństwo) = Pary 5772). Oznaczało to, że porównaliśmy pary kuzynów i rodzeństwa, w których jedna (w wieku 0 – 14) doświadczyła stresora, podczas gdy druga nie (tj. Nie narodziła się jeszcze w momencie wystąpienia stresora lub doświadczyła wieku 15 lat lub więcej) . Model proporcjonalnych zagrożeń Coxa dostosowuje się do klastra kuzynów / rodzeństwa, a zatem uwzględnia szereg nieznanych wspólnych czynników genetycznych i środowiskowych. Model S1 dostarczył surowej analizy; Model S2 dodatkowo dostosowany do rozwodu rodziców. Wszystkie analizy statystyczne przeprowadzono za pomocą SAS 9.3 (37).
Efekt
Tabela 1 pokazuje częstotliwość i procent naszej badanej populacji, która doświadczyła traumy jako dziecko „z drugiej ręki”, tj. dowiedziała się o traumie u najbliższego członka rodziny. Urazy są przedstawiane jako i) miara kumulacyjna i ii) jako oddzielne kategorie, przy czym wszystkie wyniki są stratyfikowane przez zaburzenia używania narkotyków. Tabela 2 prezentuje wyniki z modeli 1 – 4. Osoby (w wieku 15 – 26) w naszej badanej populacji, narażone na jeden lub więcej stresorów dziecięcych (pomiędzy 0 – 14 latami), były ponad dwukrotnie bardziej narażone na rejestrację w zaburzeniach używania narkotyków (Model 1, HR = 2.12 ( 95% przedział ufności (CI) 1.96 – 2.30)). Ryzyko względne wzrosło po dostosowaniu do edukacji rodzicielskiej i płci populacji próbek (Model 2, HR = 2.39 (2.16 – 2.65)). Po dostosowaniu do zaburzeń związanych z narkotykami i alkoholem oraz zaburzeń psychicznych (model 3) i zaburzeń związanych z zażywaniem narkotyków w pełnym kuzynie i rodzeństwie (model 4) ryzyko względne zmniejszyło się (HR = 1.98 (1.73 – 2.27) i 1.94 (1.67) –2.25), odpowiednio)). Istniał znaczący okres interakcji między naszą skumulowaną zmienną stresora a płcią tylko w modelu 2 (0.87 (0.81 – 0.94)). Założenie proporcjonalności nie zostało spełnione; HR dla okresu interakcji między „czasem logarytmicznym” a skumulowaną zmienną stresora to 0.85 (0.80 – 0.89) w Model 1, co sugeruje, że wpływ stresorów dziecięcych na zaburzenia używania narkotyków zmniejszył się z czasem.
Tabela 3 prezentuje wyniki z modeli A1a – d i A2a – d (wpływ indywidualnych stresorów dziecięcych na późniejsze zaburzenia używania narkotyków). Po dostosowaniu dla cała kolekcja uważane za czynniki zakłócające (modele A2a – d), najwyższymi kategoriami ryzyka względnego dla zaburzeń związanych z używaniem narkotyków były śmierć i napaść rodziców (odpowiednio HR = 2.63 i 2.39) oraz napaść na rodzeństwo (HR = 1.93).
Tabele 4a i I 4b4b pokaż wyniki z pierwszej analizy wrażliwości kuzyna i rodzeństwa. Po dostosowaniu do rozwodu rodzicielskiego (Modele S2) względne ryzyko zaburzeń związanych z używaniem narkotyków po ekspozycji na naszą skumulowaną zmienną „nieoczekiwane negatywne doświadczenie dzieciństwa” to 1.65 dla pierwszych kuzynów i 1.46 dla pełnoletniego rodzeństwa. Po rozwarstwieniu ze względu na różnicę wieku największe ryzyko zaobserwowano u tych par kuzynów / rodzeństwa, których różnica wieku była większa niż 5 lat (patrz Tabele 4a-b).
Dyskusja
Celem tego badania podłużnego było zbadanie powiązań między doświadczeniami urazów z dzieciństwa z drugiej ręki (w wieku 0 – 14) a późniejszymi zaburzeniami używania narkotyków w populacji szwedzkiej młodzieży i młodych dorosłych (w wieku 15 – 26). Nasze wyniki pokazały, że osoby, które doświadczyły stresu z dzieciństwa z drugiej ręki, miały około dwukrotnie większe ryzyko wystąpienia zaburzeń związanych z używaniem narkotyków niż osoby, które tego nie zrobiły. Związek między naszym skumulowanym zmiennym czynnikiem stresogennym a zaburzeniami używania narkotyków został osłabiony w pierwszej analizie kuzynów i par rodzeństwa (HR = 1.55 (C) i 1.46 (S), odpowiednio); jednak u kuzynów / rodzeństwa, których różnica wieku była większa niż 5 lat, względne ryzyko pozostało wysokie (HR = 1.72 (C) i 1.92 (S), odpowiednio). Według naszej wiedzy jest to pierwsze ogólnopolskie badanie, w którym szczegółowo zbadano skutki niekorzystnych doświadczeń z dzieciństwa związanych z używaniem narkotyków z drugiej ręki, a nasze wyniki wzmacniają rosnącą liczbę dowodów sugerujących, że wpływ na środowisko w rodzinach wpływa na ryzyko zażywania narkotyków nieład (26, 27, 31, 34, 38). Spośród poszczególnych badanych kategorii stresorów (Tabela 3), śmierć rodzica miała najwyższe względne ryzyko zaburzenia używania narkotyków (HR = 2.63). Zidentyfikowaliśmy śmierć rodzicielską na podstawie wszystkich rejestrów śmiertelności. Nie udało się jednak ustalić, czy śmierć była pośrednim skutkiem innej kategorii urazów (tj. Wcześniejszego rozpoznania nowotworu złośliwego, poważnego napadu lub przypadkowego urazu).
Atak rodzicielski / pełnoletni był związany z wyższym względnym ryzykiem dla późniejszego zaburzenia używania narkotyków (odpowiednio HR = 4.80 i 4.49, patrz Tabela 3). Wartości te zostały osłabione po dostosowaniu dla wszystkich rozważanych czynników zakłócających (HR (P) = 2.39, HR (S) = 1.93). Zakres tłumienia najprawdopodobniej odzwierciedla stopień korelacji między ryzykiem ataku, psychopatologią zaburzeń związanych z używaniem substancji, złym stanem zdrowia psychicznego i niższym poziomem wykształcenia. Czynniki te mogą nawet wskazywać na typowy typ zachowania, które może potencjalnie zakłócić skojarzenia między traumą dzieci z drugiej ręki a późniejszym zaburzeniem używania narkotyków. Jednak ryzyko to pozostaje po dostosowaniu do tych czynników (oraz w naszych analizach współwzględności wrażliwości), potwierdza poparcie hipotezy, że doznanie urazu z drugiej ręki w dzieciństwie zwiększa ryzyko późniejszego zaburzenia używania narkotyków w okresie dojrzewania / dorosłości.
Spośród innych rozważanych zmiennych towarzyszących, bycie mężczyzną było konsekwentnie związane z wyższym względnym ryzykiem zaburzeń związanych z używaniem narkotyków (Model 4, Tabela 2; HR = 3.32). Jest to zgodne z wcześniejszymi ustaleniami, że mężczyźni zazwyczaj dwukrotnie częściej próbują (i stają się zależni) od nielegalnych substancji niż kobiety (39, 40). Podobnie nasze wyniki wykazały zwiększone względne ryzyko zaburzeń związanych z używaniem narkotyków w późniejszym życiu, jeśli dziecko doświadczyło rozwodu rodzicielskiego (HR = 2.07), co odzwierciedla wcześniejsze badania dotyczące zaburzeń związanych z używaniem narkotyków i struktury rodziny (26, 29-32). Chociaż prowadzone są szeroko zakrojone badania nad negatywnymi doświadczeniami z dzieciństwa (np. Seksualne lub fizyczne przemoc lub zaniedbania) i szkodliwe zachowania zdrowotne w późniejszym życiu (11-18, 41), badania specyficznie badające wpływ zdarzeń stresorowych z drugiej ręki na zaburzenia używania narkotyków są rzadkie. Wyszukiwanie w PubMed ujawniło tylko dwa badania dotyczące zażywania narkotyków, które obejmowały podobne zdarzenia stresorowe jako współzmienne. Oba artykuły wstępnie poparły nasze wyniki: Newcomb i Harlow (42) zgrupowane traumatyczne zdarzenia wynikające z: i) rodziny i rodziców, ii) wypadków i chorób oraz iii) relokacji, oznaczając takie zdarzenia jako „niekontrolowane stresujące wydarzenia”. Doszli do wniosku, że zdarzenia te miały zarówno bezpośredni, jak i pośredni wpływ na używanie substancji u młodych dorosłych, jeśli wystąpiły w późnym okresie dojrzewania (próbka w wieku 12 – 18 lat, N = 376). Drugie badanie Reeda i in. (43), użył retrospektywnych danych od młodych dorosłych, zgodnie z definicją DSM-IV zdarzenia stresogenne. Wyniki sugerują, że urazy wczesnego życia, w połączeniu z późniejszą diagnozą zespołu stresu pourazowego (PTSD), były związane ze zwiększonym ryzykiem zażywania narkotyków (N = 998).
Próbując przetestować wnioski Reeda i in. (43) (że związki między stresorami dziecięcymi a używaniem narkotyków mogą być pośredniczone przez diagnozę PTSD), zidentyfikowaliśmy ponadto wszystkie osoby w naszej badanej populacji, u których rozpoznano PTSD: i) między wiekiem 0 – 14 lat (N = 532), oraz ii) pomiędzy 0 – 26 lat (N = 5045) za pomocą kodów ICD (ICD10 F43; ICD9 308,309) ze Szwedzkiego Rejestru Wyładowań Szpitalnych. Po wykluczeniu tych osób z naszej analizy, ci, którzy doświadczyli stresorów w dzieciństwie, nadal byli ponad dwukrotnie częściej zarejestrowani jako osoby nadużywające narkotyków (0 – 14 lat PTSD: HR = 2.17 (1.93 – 2.35) i 0 – 26 lat PTSD: HR = 2.12 (1.92 – 2.34)). Chociaż wyniki te nie wydają się potwierdzać teorii mediacji Reeda i wsp., Należy zauważyć, że wskaźniki PTSD pochodzące wyłącznie z zapisów dotyczących wypisu ze szpitala są najprawdopodobniej znacznie niższe niż uzyskane z wywiadów pogłębionych (43).
Kwestia wnioskowania przyczynowego jest szeroko dyskutowana w epidemiologii (44), niektórzy nawet twierdzą, że przy braku danych eksperymentalnych interpretacja przyczynowa jest niemożliwa. Ponieważ ryzyko zażywania narkotyków w rodzinach jest bardzo duże, potomstwo dotkniętych rodziców będzie dzieliło czynniki ryzyka zaburzeń związanych z używaniem narkotyków (34). Dlatego też zastosowanie porównania względnego (co radykalnie zmniejsza liczbę zakłóceń środowiskowych w porównaniu ze standardowymi porównaniami osób niepowiązanych) może stanowić poparcie dla hipotezy, że nieoczekiwane stresory w dzieciństwie znacząco przyczyniają się do etiologii zaburzeń związanych z używaniem narkotyków w późniejszym życiu. Zgodnie z naszą definicją niezgodni kuzynowie / rodzeństwo mogą mieć: i) nigdy nie doświadczyć stresora (jeszcze się nie narodziło); lub ii) doświadczył go w wieku starszym niż 14; dlatego jest prawdopodobne, że w tych analizach nie doceniliśmy ryzyka zaburzeń związanych z używaniem narkotyków.
Ryzyko zaburzeń związanych z używaniem narkotyków było większe u współ-względnych probantów, których różnica wieku wynosiła 6 lat lub więcej. Może to wynikać z faktu, że pary kuzynów / rodzeństwa, których różnica wieku wynosiła 5 lat lub mniej, były kontrolowane przez większą liczbę czynników środowiskowych (34). Jednakże możliwe jest również, że główny składnik różnicy ryzyka odzwierciedla, ile z okresów narażenia na wystąpienie zaburzeń związanych z używaniem narkotyków, które każdy kuzyn / rodzeństwo przeżył.
Mocne strony i ograniczenia
Główną siłą naszego badania jest coroczne pobieranie próbek z populacji narodowej z 1995-2011 i wykorzystanie wielu źródeł danych do rejestrowania przypadków zaburzeń związanych z używaniem narkotyków. Nasze dane są prawie 100% ukończone dla zaburzeń związanych z używaniem narkotyków i wszystkich innych diagnoz medycznych używanych jako współzmienne w tym badaniu. W przypadku wszystkich hospitalizacji brakowało tylko 0.4% osobistych numerów identyfikacyjnych i 0.9% wszystkich głównych rozpoznań. Umożliwiło nam to przeprowadzenie pierwszego ogólnokrajowego badania w celu zbadania skutków niespodziewanych stresorów dziecięcych na zaburzenia używania narkotyków. Mimo to istnieje kilka ograniczeń naszego badania, które również powinny zostać omówione.
Zidentyfikowaliśmy zaburzenia używania narkotyków z rejestrów medycznych, farmaceutycznych i karnych, wykorzystując ICD kody do przechwytywania przypadków w naszej badanej populacji. Chociaż ta metoda ma ważną zaletę polegającą na tym, że nie wymaga dokładnego wycofywania odpowiedzi i zgłaszania, ryzyko błędu błędnej klasyfikacji pozostaje. Ponadto osoby schwytane w szwedzkich rejestrach najprawdopodobniej należą do podgrupy bardziej dotkliwych osób zażywających narkotyki, oznaczonych przez nas przypadkami „zaburzeń związanych z używaniem narkotyków”. Jednak badania przeprowadzone w Norwegii wykazały częstość zażywania narkotyków i uzależnienie od 3.4%, oceniane za pomocą DSM-IIIKryteria -R, które są identyczne z kryteriami znalezionymi w naszym badaniu bazującym na rejestrze45, 46).
Chociaż kierowaliśmy się DSM-IV zdarzenia traumatyczne i kryterium stresora (w szczególności poznanie traumy członków najbliższej rodziny) (22), stworzyliśmy nasze zmienne wyłącznie w oparciu o naszą interpretację stresorów, które można łatwo zidentyfikować za pomocą kodów ICD z dokumentacji medycznej. Utrudniło to zweryfikowanie naszych ekspozycji na urazy z drugiej ręki. Jesteśmy jednak uspokojeni audytem zewnętrznym Szwedzkiego Rejestru Wyładowań Szpitalnych, który sugeruje, że zdecydowana większość diagnoz jest 85 – 95% ważna (47).
Niniejsze badanie opiera się na szwedzkich danych populacyjnych. Ponieważ poziom zażywania narkotyków w Szwecji jest uważany za niski w porównaniu z innymi krajami zachodnimi, a ludność szwedzka ma swobodny dostęp do wielu aspektów opieki zdrowotnej i systemów wsparcia oraz zasobów, nie jest łatwo dostrzec, w jaki sposób te wyniki można przenieść na inne populacje, których dostęp do takich zasobów jest ograniczony.
Wreszcie, ponieważ okres badań trwa szesnaście lat, tendencje świeckie (takie jak okres i efekty kohortowe) mogły mieć pewien wpływ na nasze wyniki. Jednak ostatnie badanie nadużywania narkotyków w Szwecji w ciągu czterech dekad ujawniło, że z 1997-2010 okres i efekty kohortowe na hospitalizacje z powodu nadużywania narkotyków pozostały względnie stabilne (48).
wnioski
Wyniki tego badania pokazują, że związki między nieoczekiwanymi niekorzystnymi doświadczeniami z dzieciństwa a późniejszymi zaburzeniami używania narkotyków pozostają, nawet po dostosowaniu rodzina zaburzenia psychiczne oraz zaburzenia związane z używaniem narkotyków i alkoholu. Dlatego nie możemy odrzucić hipotezy, że narażenie na takie stresory we wczesnym okresie życia jest jednym z możliwych prekursorów zaburzeń związanych z używaniem narkotyków. Ponadto wyniki naszych analiz względnej wrażliwości rzucają cień na teorie sugerujące, że powiązania między nieoczekiwanymi niekorzystnymi doświadczeniami z dzieciństwa a zaburzeniami używania narkotyków nie są przyczynowe. W oparciu o nasze wyniki obecna i przyszła polityka może dalej korzystać z nowych inicjatyw mających na celu wczesną identyfikację bardziej narażonych członków populacji na zaburzenia związane z używaniem narkotyków.
Podziękowanie
Praca ta była wspierana przez granty z Narodowego Instytutu Nadużywania Narkotyków (R01 DA030005), Szwedzkiej Rady ds. Badań (2012-2378 (przyznany JS), K2009-70X-15428-05-3 (KS) i K2012-70X-15428 -08-3 (KS)), Szwedzka Rada ds. Życia i Badań Społecznych (2007-1754: JS; 2013-1836: KS) i Szwedzka Rada ds. Informacji o Alkoholach i Innych Narkotykach (KS), a także ALF fundusze z Regionu Skania przyznane JS i KS.
dodatek
Niespodziewane niekorzystne doświadczenia z dzieciństwa: kody ICD
Nowotwór złośliwy
ICD8: 140–49, 150–59, 160–63, 170–74, 180–89, 190–99, 200–09; ICD9: 1400 – 2089; ICD10: C000 – C970.
Trwała niepełnosprawność (pełna / częściowa utrata kończyny)
ICD8 / 9: 887.x, 896.x, 897.x; ICD10: S48.0,1,9, S58.0,1,9, S68.4,8,9, S78.0,1,9, S88.0,1,9, S98.0,4, T13.6, T11.6, T05.1,2,3,4,5,6.
Trwała niepełnosprawność (uszkodzenie rdzenia kręgowego)
ICD8: 806.x, 958.x; ICD9: 952.x, 806.x; ICD10: S12, S12.1, S12.2, S12.7, S12.9, S14, S14.1, S24, S24.1, S34.0, S34.1, S34.3, G82. S06.1.
Atak
ICD8 / 9: E960 – E969; ICD10: X850 – Y099 Y87.1.
Rodzinne czynniki genetyczne
Rodzicielski stan zdrowia psychicznego
ICD8: 295.xx, 296.xx, 298.xx, 297.xx, 299.xx, 300.xx 301.xx; ICD9: 295 – 316; ICD10: F20–29, F30–39, F50–59, F60–69.
Rodzicielska choroba alkoholowa
ICD8: 291, 980, 571, 303; ICD9: 291, 303, 305A, 357F, 425F, 535D, 571A – D, 980, V79B; ICD10: F10 (z wyjątkiem ostrego zatrucia alkoholem: F10.0), Z50.2, Z71.4, E24.4, G31.2, G62.1, G72.1, I42.6, K29.2, K70.0 – K70.9, K85.2, K86.0, O35.4, T51.0 – T51.9; Anatomical Therapeutic Chemical (ATC) kody w przepisanym rejestrze leków: disulfiram (N07BB01), akamprozat (N07BB03) lub naltrexone (N07BB04). Ponadto zidentyfikowaliśmy osoby posiadające co najmniej dwa wyroki skazujące za jazdę pod wpływem alkoholu (prawo 1951: 649) lub pijane za statek morski (prawo 1994: 1009) w rejestrze przestępczości. Użyliśmy rejestru przyczyn śmierci, aby uzyskać dane na temat śmierci związanej z alkoholem i użyliśmy tych samych kodów, co powyżej.
Kody zaburzeń używania narkotyków przez rodzica / rodzeństwa były takie same, jak opisane dla zmiennej zależnej w tekście głównym.
Przypisy
Deklaracja zainteresowania: Finansowanie tego badania zostało dostarczone przez NIDA Grant R01 DA030005, Szwedzką Radę Badawczą Grant 2012-2378MH i K2012-70X-15428-08-3 oraz Szwedzką Radę ds. Dotacji na Życie Zawodowe i Badania Społeczne 2007-1754 i 2013-1836; wyżej wymienione organy nie miały dalszej roli w projektowaniu badań; w gromadzeniu, analizie i interpretacji danych; w pisaniu raportu; lub w decyzji o przedłożeniu artykułu do publikacji.
Referencje
;
